"Lügenpresse!" - ontkennen dat je een nazi bent met een naziterm

Het is opvallend dat de op "rassenoorlog" aansturende Dries Van Langenhove van het ontmaskerde, neofascistische clubje Schild&Vrienden in post na post nu uitvaart tegen de "leugenpers". En dat om te ontkennen dat hij de nazi is die we dankzij Pano's reportage allemaal in woord en daad hebben herkend. De Lügenpresse is een term die de nazi's hebben gemunt. En wie het wat uitzoekt of de geschiedenis kent, weet dat ook. 

Als je er echter in slaagt om met ocharme een club van 50 actieve leden - nadat eerst de sensationele rode loper werd uitgerold door de grote media - iedereen over je te doen praten, dan is er toch iets anders aan de hand. De stunt, de provocatie, de via sociale media geëxploiteerde rel is voor de Alt Right een doel op zich geworden - omdat ze zo weinig krachten voor een actieve en openlijk fascistische straatpolitiek kunnen mobiliseren. Het gebruik van de naziterm "leugenpers" zet de provocatiepolitiek gewoon verder, in de hoop op verdere media-aandacht rond identitaire - en niet sociale - thema's. 

Daarom noemen ze zich ook een "metapolitieke" organisatie, d.w.z. gericht in eerste instantie op "ideologische strijd". De bedoeling is - zolang ze hun politiek nog niet met geweld kunnen opleggen (en tegenover de brede arbeidersbeweging is dat een pijnlijke illusie) - om te wegen op het politieke debat en ideeën die hard-rechts (Vlaams Belang en NVA) nog niet kan brengen toch al in de markt te zetten en de geesten ervoor te laten rijpen. In één moeite wordt de moederpartij NVA verder naar rechts geduwd. 

Die moederpartij doet eerst verwonderd, valt uit de lucht alsof ze van niks wist (hoewel leden intern de namen lekten van S&V'ers op NVA-lijsten uit vrees voor hun extremisme), is verontwaardigd over deze fans van "rassenoorlog" en Hitlers gaskamers, om zich de dag daarna - de nacht, of de komende verkiezingen brachten raad - toch moederlijk op te stellen en het gevaar te minimaliseren. De kiezer die van het extreemrechtse Vlaams Belang komt aan zich binden is voor de NVA blijkbaar belangrijker dan volledig breken met antisemieten en geweldenaars die naar verluidt een slechte dag hadden. Of enkele slechte dagen. Of beter: die eigenlijk volledig werden ontmaskerd. 

De NVA maakt een niet altijd gemakkelijke populistische evenwichtsoefening, waarbij ze zowel de klassiek rechtse en liberale kiezers probeert te paaien - het electoraal leegzuigen van CD&V en Open VLD - als via racisme de Vlaams Belang-kiezer aan boord probeert te houden. Daarom zegt de partij op dag 1 wanneer de neofascistische crisis explodeert in eigen rangen: wij zijn gedegouteerd, och here, dit is ons Vlaanderen niet. En op dag 2 en 3 moet dan blijkbaar het geweer weer over de andere schouder: dan is het zaak om de kiezer die gevoelig is voor een verdelend discours en zelfs diegenen die verdraagzaam staan tegenover fascisme in het eigen kamp te houden... 

Totnutoe gedoogde de klassiek-liberale of conservatieve kiezer de harde toon rond "identiteit" grotendeels. Een minder welgesteld deel van de NVA-kiezers koos echter al de uitgang, vooral omwille van "meer van hetzelfde" wat aanvallen op de lonen en pensioenen betreft. Vooral de ex-VB-stemmer toonde zich sneller geneigd om naar de oude partij terug te keren. Vandaar allicht de nood om op dag 2 en 3 reeds het gevaar van het uiterst-rechtse addergebroed aan de eigen borst te minimaliseren als "dorpsgekken" (wel gewapend en straatgeweld uitoefenend, Theo Francken) of moederlijk te bejegenen als "jongeren met een mening" die weliswaar "grenzen moeten worden gesteld" (Liesbeth Homans).

't Zijn misschien wel would be-terroristen, maar wel onze would be, Vlaamsnationale terroristen. Zoiets menen ze nu te moeten zeggen bij Bart De Wevers en Liesbeth Homans' verbeteringsgesticht voor zelfverklaarde Führers-in-wording. En ook dat verbeteringsgesticht lijkt als openbare dienst zwaar neoliberaal ondergefinancierd.

Het doel van de neofascistische groepering die deels mag blijven bestaan onder de vleugels van de NVA is een gewenning creëren rond hard racisme, de idee van een exclusief "blanke staat" en rond - voorlopig kleinschalig, maar gevaarlijk - geweld en intimidatie tegenover de linkerzijde, syndicalisten, etc. Van de Alt Right en de Milo's uit de VS hebben ze geleerd dat je als uiterst-rechts moet zeggen dat de memes die dat vunzige racisme en geweld onderstutten als "humor" bedoeld zijn. En dat ze achteraf gewoon moeten ontkennen dat het slecht bedoeld is: de Holocaust-"humor", de KKK-kappen, de moslim- en zwartenhaat. 

Ondertussen stonden de gevestigde en commerciële media wel klaar om elke stunt uit te vergroten. Dat is een probleem, maar: "racisme als curiositeit" en sensatie verkopen, leveren commerciële clickbait op, bemoeilijken vakbondsstrijd en zijn niet bedreigend voor de carrière van de journalisten in kwestie. En ook niet voor de mediatieke kapitaalgroepen waarvoor ze meestal werken. 

De schade voor mensen met een migratieachtergrond die het dagelijkse racisme te verwerken krijgen en die dat soort fora voor fascisten met lede ogen moeten aanzien? Daar kunnen de gevestigde media zich in een commerciële arena blijkbaar niet mee bezig houden. Naast het verdraaien en misvormen van strijd van werkende mensen en stakingen, een bijkomend argument om - zoals Labour-leider Corbyn in Engeland stelde - ernstig het idee te bekijken van de onteigening en nationalisatie onder controle van de journalisten zelf, lezerscollectieven, verkozen vakbondsvertegenwoordigers,... van de kapitalistische mediagroepen en hun monopolistische greep op de berichtgeving. 

Waar zitten VBO en Voka? Geen woord over de verdeeldheid die de NVA stimuleert

Gewone werkenden of jongeren die voor de NVA stemmen of ermee sympathiseren dienen zich ook af te vragen: hoe komt het dat we nog nooit een persverklaring hebben gezien van patroonsorganisaties als VBO en Voka om de verdelende praat van de NVA, De Wever, Francken en co te veroordelen? De strategische stilte vanuit de rangen van de rijkste 1%, de economische elite die ondertussen de zakken wordt gevuld door de regering, is oorverdovend. 

Rond onze te hoge lonen, "onbetaalbare" pensioenen en het opjagen van werklozen stijgt dagelijks een luidruchtige litanie op uit de kelen van de spreekbuizen van de grote en kleinere bedrijven. Maar wanneer onze collega's, werkmakkers, buren,... met een andere huidskleur of geloof - die samen met ons op straat staan tegen de sociale afbraak - door de verdeel-en-heers politici worden geviseerd, dan heerst er een koppige radiostilte bij de vertegenwoordigers van de rijkste 1%. Nochtans maakt het zich afzetten tegen racisme, seksisme en discriminatie officieel deel uit van menig arbeidsreglement in de bedrijven. Het moet zijn dat de patroons er wat hun publieke en politieke zeden betreft totaal andere ideeën op nahouden. Zoals: zolang we onze zakken vullen met deze Thatcheriaanse regering, nemen we er de verdeel-en-heers politiek met een monkellach bij. 

Zoals Malcolm X al zei: je kan geen kapitalisme hebben - zeker niet in periodes van crisis - zonder racisme. 

Als linkse organisaties betogingen op de been brengen die vele malen groter zijn dan uiterst-rechts - zoals de mars tegen seksisme van Rosa met 1000 aanwezigen dit jaar op 8 maart in Gent, of de 500 betogers van Blokbuster dezelfde maand in Gent tegen extreemrechts - dan krijgen die wegens de antikapitalistische boodschap een feitelijk spreekverbod in de burgerlijke media. Dan worden de boodschappers - geen racistische of  seksistische roeptoeters - verbannen naar enkele summiere lijntjes in de lokale pers.

Er valt weinig sensatie en patronaal voordeel mee te halen: solidariteit, klasse-eenheid, verzet tegen racisme, seksisme, homofobie,... met het oog op een gezamenlijke strijd tegen neoliberale afbraak en voor democratisch socialisme. Maar hoezeer de heersende elite ook probeert: de ideeën van het socialisme, het laatste en grootste taboe, zullen op een bepaald moment ook in de mainstream beginnen door te breken. 

(pd)