Door Karel Mortier
De laatste dagen verscheen in de media een aantal artikels waaruit nogmaals blijkt dat de vervangingsuitkeringen de welvaartsgroei niet volgen. De relatieve armoede in ons land is toegenomen, net als de sociale ongelijkheid.
Peter De Backer schreef in zijn commentaar in de krant Het Nieuwsblad dat het merkwaardig is dat een regering met socialisten zoiets laat gebeuren. Vandaag verscheen dan in een aantal kranten het bericht dat werknemers niet profiteren van de economische groei: het aandeel van de lonen in het BNP heeft het laagste peil bereikt in twaalf jaar tijd. Voor het eerste sinds mensenheugenis ligt het aandeel van de lonen in het BNP lager dan de inkomens van de patroons en zelfstandigen.
Misschien moet de heer De Backer van Het Nieuwsblad maandag een commentaar schrijven over hoe een regering met socialisten dit kon laten gebeuren? Het zou nog beter zijn moest er iemand een analyse durven maken "hoe dit kon gebeuren" en daaruit de conclusies trekken.
In de media wordt de SP.a vaak voorgesteld als de "winnaar", terwijl de VLD niets uit de brand kan slepen. De visie van Dedecker en andere patronale driftkikkers is dat ons land geregeerd wordt door "de" socialisten, die het sociaal profitariaat vetmesten alsof er geen morgen meer is. De cijfers zeggen echter net het omgekeerde.
Eigenlijk zijn het de liberalen die er zonder veel woorden aan vuil te maken in geslaagd zijn om een massale overdracht van rijkdom te organiseren, van de werkenden naar het patronaat. Het is eigenlijk vreemd, gezien hun belabberde opiniepeilingen, dat ze niet meer de nadruk leggen op dit soort cijfers. Het zou hun imago onder zelfstandigen en ondernemers wat opkrikken. De VLD heeft nog iets om aan haar achterban voor te leggen. Wat kan de SP.a voorleggen?
Het zijn de mensen die leven van een vervangsinkomen die het slechtst hebben geboerd, gevolgd door de loontrekkenden, gevolgd door de topinkomens en helemaal bovenaan komen de grote aandeelhouders.
Dedecker zei recent zelf in een interview, in De Standaard, dat hij meer geld haalt uit zijn beleggingen en vastgoed dan uit zijn baan als parlementair. Het is dan ook vreemd dat hij daaruit de conclusie trekt dat de uitkeringen en de loonkosten te hoog zijn.
De winsten van de aandeelhouders en zelfstandigen liggen hoger dan de inkomens van diegenen die de rijkdom in ons land produceren. Het aandeel van de lonen in het BNP bedraagt momenteel 37,2%, dat van de winsten 38%. Als je een GSM pikt, dan ben je een dief. Als je de meerwaarde van de werkenden pikt, dan vervul je als ondernemer een voorbeeldfunctie in de maatschappij.
Op dit moment vindt de grootste georganiseerde diefstal van ons land plaats, en we moeten dat maar laten gebeuren. Meer nog. Het zijn de mensen die zich tegen die diefstal verzetten, die dagelijks gecriminaliseerd worden in de media en politiek.
Dit nieuws komt niet als een verrassing voor mensen die de rapporten van de Nationale Bank de laatste jaren hebben gevolgd, of die in het verleden studies hebben gelezen over de armoede en de sociale ongelijkheid in ons land. In de perspectieventeksten van de LSP wordt hier trouwens al meer dan een decennium op gewezen, o.a op basis van bovenstaande bronnen.
Deze sociale achteruitgang gebeurde in een periode waarin SP.a en PS aan de macht waren. De SP.a heeft niet gewoon gefaald om deze trend tegen te gaan. Ze hebben er ook op alle mogelijke manieren toe bijgedragen om dit mogelijk te maken.
Denk aan de houding tijdens de discussie over het Generatiepact of het vorige Interprofessioneel Akkoord. Dit is ook het bewijs dat de loonakkoorden die de laatste jaren werden afgesloten ruim onvoldoende waren. Gezien de economische groei en de winstboekingen was er ruimte om betere loonakkoorden af te sluiten.
Het wordt nog bitterder als we rekening houden met het vermoeden dat de inkomens van zelfstandigen en de aangegeven winsten van ondernemingen dikwijls een zware onderschatting vormen van hetgeen ze werkelijk hebben verdiend.
Het is vreemd dat net op dit moment de eregouverneur van de Nationale Bank, Fons Verplaetse, een oproep doet om "de loonkosten" nog eens met 7,5% te verlagen. De schaamte van het patronaat en haar bondgenoten kent duidelijk geen grenzen.
Uitgerekend een liberaal, met name Karel De Gucht, doet nu een oproep om op te letten om de fundamenten van het systeem niet te ondermijnen. De SP.a heeft daar blijkbaar niet veel op aan te merken. De opportunistische aanval op Citibank zal daar niet veel aan veranderen.
zaterdag, maart 31, 2007
woensdag, maart 28, 2007
De Rode Prins: Mijn draai naar het fabriek
(Wat voorafging: Prins Laurent verbreekt de banden met zijn klasse - die van de inhalige bankiers, industriëlen en nog inhaliger Wendy Van Wanten. Terwijl het voormalige partybeest peterslijsten voor CAP gaat ophalen aan de fabriekspoort, ligt de romantische zangeres te woelen in haar king size-bed.
Zwelgend in een poel van wanhoop grijpt de West-Vlaamse diva naar haar gsm. Ze tikt
Laurents nummer in: "Nu is 't genoeg geweest, ventje! Ik bel de politie. Die zullen u graag op uw vaderlandse plichten wijzen!"
Er is echter meer nodig om Laurent, de Rode Prins, van het ingeslagen pad te doen afwijken. Een kwijlende zangeres en wat flikken zijn daar, tot grote ontsteltenis van het hof, niet meer toe in staat.)
Dagboek van het campagne
Vrienden, kameraad! De propagandamachien van het huidig systeem draait op de volle toer. Via de media jullie hebben misschien gehoord dat het feodale reactie, meer speciaal mijn vader Albert, alle geld voor mijn woning zal terugstort. Voor het zoveelste maal worden de arbeider bij de neus gepakt.
Vrienden, kameraad, uw lijsttrekker voor het Senaat wou - évidemment - zelf hard werken om die centen terug te geef. Uw kameraad Laurent is reeds vier dagen werkzaam als arbeider in de Colruyt. Waarom moet media dit verzwijg? Ik geef het op de briefje: om naam van vertegenwoordiger arbeider zwart te maak. Kijk naar mijn groot voorbeeld, Roberto D'Orazio.
Ik werd als koning onthaald op de werk. Dit, goede vrienden en sympatisant, stak mij tegen de borst en verwekte in hoge mate mijn verontwaardiging. Ik was ex-prins, loonslaaf en geen feodale restant! Ik leefde naar mijn gedacht als arbeider onder de arbeider.
Gisteren tijdens de middagpaus ik heb gesproken over CAP. Ik klom op het tafel van de ruimte om te eet en gaf bulderende speech. Hoeveel winst de Colruyt vorige jaar had gemaakt? Wanneer onze opslag en 14e maand? Zijn wij wel mens?
Kameraad, jullie hadden het uitdrukking op vele gezicht moeten zien. Uit enthousiasme heb ik tevens theorie van het meerwaarde uitgelegd. Dit in relatie tot niet gepubliceerde stuk van Le Capital. Beetje verteld over leven van Karl Marx en Mia De Vits. Met de nood om peterslijsten te signeer als mooie bijsluiter.
Volgende week richten we een fabriekscel van het CAP op. De eerste bij de Colruyt.
Vooruit, kameraad!
Uw Laurent.
Zwelgend in een poel van wanhoop grijpt de West-Vlaamse diva naar haar gsm. Ze tikt
Laurents nummer in: "Nu is 't genoeg geweest, ventje! Ik bel de politie. Die zullen u graag op uw vaderlandse plichten wijzen!"Er is echter meer nodig om Laurent, de Rode Prins, van het ingeslagen pad te doen afwijken. Een kwijlende zangeres en wat flikken zijn daar, tot grote ontsteltenis van het hof, niet meer toe in staat.)
Dagboek van het campagne
Vrienden, kameraad! De propagandamachien van het huidig systeem draait op de volle toer. Via de media jullie hebben misschien gehoord dat het feodale reactie, meer speciaal mijn vader Albert, alle geld voor mijn woning zal terugstort. Voor het zoveelste maal worden de arbeider bij de neus gepakt.
Vrienden, kameraad, uw lijsttrekker voor het Senaat wou - évidemment - zelf hard werken om die centen terug te geef. Uw kameraad Laurent is reeds vier dagen werkzaam als arbeider in de Colruyt. Waarom moet media dit verzwijg? Ik geef het op de briefje: om naam van vertegenwoordiger arbeider zwart te maak. Kijk naar mijn groot voorbeeld, Roberto D'Orazio.
Ik werd als koning onthaald op de werk. Dit, goede vrienden en sympatisant, stak mij tegen de borst en verwekte in hoge mate mijn verontwaardiging. Ik was ex-prins, loonslaaf en geen feodale restant! Ik leefde naar mijn gedacht als arbeider onder de arbeider.
Gisteren tijdens de middagpaus ik heb gesproken over CAP. Ik klom op het tafel van de ruimte om te eet en gaf bulderende speech. Hoeveel winst de Colruyt vorige jaar had gemaakt? Wanneer onze opslag en 14e maand? Zijn wij wel mens?
Kameraad, jullie hadden het uitdrukking op vele gezicht moeten zien. Uit enthousiasme heb ik tevens theorie van het meerwaarde uitgelegd. Dit in relatie tot niet gepubliceerde stuk van Le Capital. Beetje verteld over leven van Karl Marx en Mia De Vits. Met de nood om peterslijsten te signeer als mooie bijsluiter.
Volgende week richten we een fabriekscel van het CAP op. De eerste bij de Colruyt.
Vooruit, kameraad!
Uw Laurent.
maandag, maart 26, 2007
Column: Wat gebeurt er in Nederland?
De EU viert haar 50-jarige verjaardag, Nederlandse regering gooit wat roet in het eten…
Door Bas de Ruiter
Afgelopen zondag vierde de Europese Unie in Berlijn haar 50-jarig bestaan. Dat wil zeggen: het is 50 jaar geleden dat de verdragen van Rome werden getekend (op 25 maart 1957). Tijdens de “feestelijkheden” werd een verklaring ondertekend die de voortzetting van de Unie symboliseert, een verklaring die direct de “Verklaring van Berlijn” werd gedoopt.
Tijdens de viering werd door Merkel, de Duitse bondskanselier en sinds een aantal maanden voorzitter van de EU, opgemerkt dat in 2009 duidelijkheid moet bestaan over de nieuwe “grondslagen” van de EU.
Feitelijk verwees zij hiermee naar de in 2005 door de meerderheid van de Franse en Nederlandse bevolking verworpen Europese “Grondwet”. Het woord grondwet werd echter nergens in de verklaring genoemd. De reden daarvoor laat zich gemakkelijk raden, als we ons het massale verzet in Nederland en Frankrijk even herinneren.
Aan het begin van afgelopen week gaf de Nederlandse premier al aan dat een eventueel nieuw Europees verdrag hooguit een “technisch document” zou mogen zijn, waarin enkele wijzigingen zouden komen te staan ten opzichte van de huidige verdragen.
De verworpen EU-grondwet zou in elk geval niet meer bij het parlement worden ingediend. Bovendien wil de Nederlandse regering naar een EU die het politieke primaat bij de lidstaten laat. In de woorden van de regering zou Europese regelgeving geen belemmeringen mogen opwerpen voor “nationale sociale arrangementen of voor de kwaliteit van publieke voorzieningen”.
Op gebieden als pensioenen, belastingen, sociale zekerheid, onderwijs, cultuur en gezondheidszorg moet er volgens de regering een scherpere afbakening komen tussen het nationale beleid en eventuele aanvullende maatregelen van de EU. Dit werpt enkele blokkades op in het plan van Merkel om het “Europese project” nieuw leven in te blazen.
Het lijkt alsof de Nederlandse regering hiermee is afgestapt van haar visie dat samenwerking binnen de Europese Unie ook de overdracht van meer bevoegdheden betekent. Dat zal schijn kunnen blijken te zijn, vanwege het pleidooi voor meer samenwerking op grensoverschrijdende terreinen als energiebeleid, asiel- en migratiebeleid, concurrentiekracht van de Europese economieën en bestrijding van terrorisme en grensoverschrijdende criminaliteit.
Vooral de verwijzing naar de concurrentiekracht van de Europese economieën wijst er namelijk op dat de Nederlandse regering een voorstander is en blijft van het neoliberale economische beleid op Europees niveau. Zij mag dan wel willen voorkomen dat de Europese Unie te directe invloed uitoefent op de sociale zekerheid, belastingen, pensioenen en allerlei publieke voorzieningen. Maar met de uitgesproken voorkeur voor de vrijemarkteconomie zal deze wijziging in beleid geen fundamentele verbetering zijn voor het lot van de meerderheid van de Nederlandse bevolking.
Het is daarom belangrijk dat de arbeidersbeweging, de basis van de SP en vakbonden, zich blijven verzetten tegen het idee van een nieuw Europees grondwettelijk verdrag om de druk op de ketel te houden tegenover de Nederlandse regering. Acties op straat zouden gekoppeld moeten worden aan een campagne voor een nieuw referendum over de nieuwe verdragstekst.
Een campagne voor een nieuw referendum is gestart via de website: www.wijwillenreferendum.eu. Onderteken deze oproep en help ook mee om op straat handtekeningen op te halen tegen het neoliberale Europa.
(De LSP heeft een zusterorganisatie in Nederland, Offensief. Hun website vind je op www.offensief.nl)
Door Bas de Ruiter
Afgelopen zondag vierde de Europese Unie in Berlijn haar 50-jarig bestaan. Dat wil zeggen: het is 50 jaar geleden dat de verdragen van Rome werden getekend (op 25 maart 1957). Tijdens de “feestelijkheden” werd een verklaring ondertekend die de voortzetting van de Unie symboliseert, een verklaring die direct de “Verklaring van Berlijn” werd gedoopt.
Tijdens de viering werd door Merkel, de Duitse bondskanselier en sinds een aantal maanden voorzitter van de EU, opgemerkt dat in 2009 duidelijkheid moet bestaan over de nieuwe “grondslagen” van de EU.
Feitelijk verwees zij hiermee naar de in 2005 door de meerderheid van de Franse en Nederlandse bevolking verworpen Europese “Grondwet”. Het woord grondwet werd echter nergens in de verklaring genoemd. De reden daarvoor laat zich gemakkelijk raden, als we ons het massale verzet in Nederland en Frankrijk even herinneren.
Aan het begin van afgelopen week gaf de Nederlandse premier al aan dat een eventueel nieuw Europees verdrag hooguit een “technisch document” zou mogen zijn, waarin enkele wijzigingen zouden komen te staan ten opzichte van de huidige verdragen.
De verworpen EU-grondwet zou in elk geval niet meer bij het parlement worden ingediend. Bovendien wil de Nederlandse regering naar een EU die het politieke primaat bij de lidstaten laat. In de woorden van de regering zou Europese regelgeving geen belemmeringen mogen opwerpen voor “nationale sociale arrangementen of voor de kwaliteit van publieke voorzieningen”.
Op gebieden als pensioenen, belastingen, sociale zekerheid, onderwijs, cultuur en gezondheidszorg moet er volgens de regering een scherpere afbakening komen tussen het nationale beleid en eventuele aanvullende maatregelen van de EU. Dit werpt enkele blokkades op in het plan van Merkel om het “Europese project” nieuw leven in te blazen.
Het lijkt alsof de Nederlandse regering hiermee is afgestapt van haar visie dat samenwerking binnen de Europese Unie ook de overdracht van meer bevoegdheden betekent. Dat zal schijn kunnen blijken te zijn, vanwege het pleidooi voor meer samenwerking op grensoverschrijdende terreinen als energiebeleid, asiel- en migratiebeleid, concurrentiekracht van de Europese economieën en bestrijding van terrorisme en grensoverschrijdende criminaliteit.
Vooral de verwijzing naar de concurrentiekracht van de Europese economieën wijst er namelijk op dat de Nederlandse regering een voorstander is en blijft van het neoliberale economische beleid op Europees niveau. Zij mag dan wel willen voorkomen dat de Europese Unie te directe invloed uitoefent op de sociale zekerheid, belastingen, pensioenen en allerlei publieke voorzieningen. Maar met de uitgesproken voorkeur voor de vrijemarkteconomie zal deze wijziging in beleid geen fundamentele verbetering zijn voor het lot van de meerderheid van de Nederlandse bevolking.
Het is daarom belangrijk dat de arbeidersbeweging, de basis van de SP en vakbonden, zich blijven verzetten tegen het idee van een nieuw Europees grondwettelijk verdrag om de druk op de ketel te houden tegenover de Nederlandse regering. Acties op straat zouden gekoppeld moeten worden aan een campagne voor een nieuw referendum over de nieuwe verdragstekst.
Een campagne voor een nieuw referendum is gestart via de website: www.wijwillenreferendum.eu. Onderteken deze oproep en help ook mee om op straat handtekeningen op te halen tegen het neoliberale Europa.
(De LSP heeft een zusterorganisatie in Nederland, Offensief. Hun website vind je op www.offensief.nl)
donderdag, maart 22, 2007
Column: Staken schaadt, werken baat?
Door Karel Mortier
Als we de media en de traditionele partijen moeten geloven is Wallonië een economisch kerkhof gedomineerd door stakende militanten van de Waalse metaalvakbond, daar waar Vlaanderen het Singapore is van Europa vol met hardwerkende Vlamingen.
Vandaag verscheen op de website van De Standaard een kort, maar interessant artikel over de gemiddelde inkomens in ons land. Die cijfers zijn opmerkelijk. Ze staan in scherp contrast met het ongenuanceerde beeld dat we dagelijks in de media en vanuit de traditionele partijen te horen krijgen.
Uit de cijfers van het Nationaal Instituut voor de Statistiek (NIS) blijkt dat de rijkste gemeente, het rijkste arrondissement én de rijkste provincie in het zuiden van het land liggen. Het gemiddelde inkomen in de provincies Luxemburg en Namen ligt hoger dan dat in Limburg en West-Vlaanderen, en dit laatste komt maar net boven het gemiddelde van de provincie Luik.
De gemeente Lasne (Waals-Brabant) zou de rijkste gemeente van het land zijn, en daarmee meteen beter scoren dan Vlaamse gemeenten zoals bijvoorbeeld Knokke, Oud-Heverlee en Sint-Martens-Latem.
Aarlen zou het rijkste arrondissement zijn en de provincie Waals-Brabant de rijkste provincie van het land. Het Waalse gemiddelde wordt naar beneden gehaald door de lage inkomens in de provincie Henegouwen, dat 7 van de 10 armste gemeenten telt.
Uiteraard moeten we voorzichtig zijn met gegevens afkomstig van de belastingaangiften. We weten dat die niet altijd even betrouwbaar zijn en in veel gevallen een vertekend beeld geven van de reële inkomens, laat staan de rijkdom van mensen.
Waals-Brabant scoort wellicht deels zo goed door de aanwezigheid van uitgeweken Brusselaars, maar Vlaams-Brabant en de provincie Antwerpen kennen ook hun kolonies van beter begoeden die hun toevlucht hebben genomen tot de rand van de stad.
Idem voor Aarlen, dat haar score wellicht deels dankt aan de nabijheid van het Groothertogdom Luxemburg. Het is opvallend dat de provincie West-Vlaanderen qua inkomens - ondanks de op papier lage werkloosheid en het cliché van ondernemers en harde werkers - nauwelijks beter scoort dan de provincie Luik. Deze laatste wordt in de Vlaamse pers dagelijks afgeschilderd als een economisch kerkhof, met een parasiterende bevolking die alleen maar kan overleven dankzij de fiscale stromen vanuit het hard werkende Vlaanderen.
Wat er ook van aan is. Dit blijkt in ieder geval niet uit de inkomensaangiften die binnenkomen bij de belastingen.
In tegenstelling tot bijvoorbeeld de Vlaamse exportcijfers zullen deze cijfers wellicht niet breed uitgesmeerd worden in de Vlaamse pers, laat staan door de traditionele partijen. Het zou nochtans interessant zijn om een verklaring te lezen over hoe het komt dat Namen en Waals-Brabant qua gemiddeld inkomen beter scoren dan Limburg en West-Vlaanderen. En waarom West-Vlaanderen het nauwelijks beter doet dan Luik.
Het is toch opvallend dat een provincie met een relatief laag aantal vervangingsinkomens (althans dat idee is sterk ingeburgerd bij een groot deel van de bevolking) nauwelijks beter scoort dan Luik.
Het moet toch steken dat de “hardwerkende Vlamingen” voorbijgestoken worden door een stel “parasiterende Walen”? Benieuwd welke draai ze daar nu weer aan zullen geven. Staken schaadt, werken baat?
Als we de media en de traditionele partijen moeten geloven is Wallonië een economisch kerkhof gedomineerd door stakende militanten van de Waalse metaalvakbond, daar waar Vlaanderen het Singapore is van Europa vol met hardwerkende Vlamingen.
Vandaag verscheen op de website van De Standaard een kort, maar interessant artikel over de gemiddelde inkomens in ons land. Die cijfers zijn opmerkelijk. Ze staan in scherp contrast met het ongenuanceerde beeld dat we dagelijks in de media en vanuit de traditionele partijen te horen krijgen.
Uit de cijfers van het Nationaal Instituut voor de Statistiek (NIS) blijkt dat de rijkste gemeente, het rijkste arrondissement én de rijkste provincie in het zuiden van het land liggen. Het gemiddelde inkomen in de provincies Luxemburg en Namen ligt hoger dan dat in Limburg en West-Vlaanderen, en dit laatste komt maar net boven het gemiddelde van de provincie Luik.
De gemeente Lasne (Waals-Brabant) zou de rijkste gemeente van het land zijn, en daarmee meteen beter scoren dan Vlaamse gemeenten zoals bijvoorbeeld Knokke, Oud-Heverlee en Sint-Martens-Latem.
Aarlen zou het rijkste arrondissement zijn en de provincie Waals-Brabant de rijkste provincie van het land. Het Waalse gemiddelde wordt naar beneden gehaald door de lage inkomens in de provincie Henegouwen, dat 7 van de 10 armste gemeenten telt.
Uiteraard moeten we voorzichtig zijn met gegevens afkomstig van de belastingaangiften. We weten dat die niet altijd even betrouwbaar zijn en in veel gevallen een vertekend beeld geven van de reële inkomens, laat staan de rijkdom van mensen.
Waals-Brabant scoort wellicht deels zo goed door de aanwezigheid van uitgeweken Brusselaars, maar Vlaams-Brabant en de provincie Antwerpen kennen ook hun kolonies van beter begoeden die hun toevlucht hebben genomen tot de rand van de stad.
Idem voor Aarlen, dat haar score wellicht deels dankt aan de nabijheid van het Groothertogdom Luxemburg. Het is opvallend dat de provincie West-Vlaanderen qua inkomens - ondanks de op papier lage werkloosheid en het cliché van ondernemers en harde werkers - nauwelijks beter scoort dan de provincie Luik. Deze laatste wordt in de Vlaamse pers dagelijks afgeschilderd als een economisch kerkhof, met een parasiterende bevolking die alleen maar kan overleven dankzij de fiscale stromen vanuit het hard werkende Vlaanderen.
Wat er ook van aan is. Dit blijkt in ieder geval niet uit de inkomensaangiften die binnenkomen bij de belastingen.
In tegenstelling tot bijvoorbeeld de Vlaamse exportcijfers zullen deze cijfers wellicht niet breed uitgesmeerd worden in de Vlaamse pers, laat staan door de traditionele partijen. Het zou nochtans interessant zijn om een verklaring te lezen over hoe het komt dat Namen en Waals-Brabant qua gemiddeld inkomen beter scoren dan Limburg en West-Vlaanderen. En waarom West-Vlaanderen het nauwelijks beter doet dan Luik.
Het is toch opvallend dat een provincie met een relatief laag aantal vervangingsinkomens (althans dat idee is sterk ingeburgerd bij een groot deel van de bevolking) nauwelijks beter scoort dan Luik.
Het moet toch steken dat de “hardwerkende Vlamingen” voorbijgestoken worden door een stel “parasiterende Walen”? Benieuwd welke draai ze daar nu weer aan zullen geven. Staken schaadt, werken baat?
woensdag, maart 21, 2007
Pakje bakboter voert kamerlijst SP.a Oost-Vlaanderen aan
Maandag liet de SP.a menig waarnemer in verbijstering achter, toen de partij de verzamelde media liet optekenen dat Christine Van Broeckhoven - een figuur uit de wetenschappelijke wereld - haar Antwerpse kamerlijst zou aanvoeren.
Partijvoorzitter Vande Lanotte deed er gisteren nog een schepje bovenop. Gezeten aan een eikenhouten tafel in een oude Oost-Vlaamse boerderij, vanuit het landelijke Kruibeke, maakte de wereld kennis met een nieuwe verrassing op de SP.a-kamerlijsten.
Het betrof een pakje bakboter, tot wie het partijkopstuk plechtig het woord richtte onder de benaming Xavier.
Een zichtbaar opgetogen Vande Lanotte verwees naar een in brede kring bekend kleinood, een vriend aan huis "bij iedereen die 's avonds wel eens zijn eigen potje kookt". De ex-begrotingsminister, die drie glazen Al Gore-melk leegdronk tijdens de voorstelling van de nieuwe lijsttrekker in Oost-Vlaanderen, somde geduldig de politieke verwezenlijkingen van het pakje bakboter op.
Journalisten en persfotografen verdrongen elkaar met wringende ellebogen voor de eikenhouten tafel, om bij de weldra beroemde bakboter op de eerste rij te staan. De volgzame keukenhulp vond het Generatiepact, bij monde van partijleider Vande Lanotte, "lekker spetterend" en liep nu volledig warm voor een regionalisering van de arbeidsmarkt.
De genoemde "Xavier", het sociaal-democratische pakje bakboter, kon er alleen maar in stille en blijde verwondering naar luisteren. Hij was nog steeds geen lid van de partij, maar hoopte wel "in die pan te eindigen".
Volgens het betoog van de voorzitter was "Xavier Bakboter, de onontbeerlijke basis voor elke geslaagde culinaire activiteit, een steunpilaar van ieders fysieke voortbestaan, en daarmee een gerespecteerd symbool van maatschappelijk engagement, zoals de SP.a het bij het begin van de 21e eeuw graag ziet."
Of het in de volkswijken voor zichzelf en de SP.a campagne zou voeren, was voor Vande Lanottes pakje boter nog een vraagteken. "Xavier" ijverde op syndicaal terrein voor een "gele, geen rode vakbond", zo wist chef de cuisine (et du parti) Vande Lanotte te vertellen.
Maar waren "de gelen" geen stakingsbrekers? Ook daar moest het veelgevraagde pakje bakboter nog even over nadenken, in samenspraak met de partijtop.
(pd)
maandag, maart 19, 2007
Venezuela: welke weg vooruit? (2)
In de discussie over het revolutionaire proces in Venezuela wordt soms geopperd dat Chavez bewust niet "te snel" wil gaan. Het zou "ultralinks" zijn om te waarschuwen voor een demoralisatie van de beweging, als de kwestie van nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie niet op de agenda wordt gezet.
Dit is verbonden met de organisatie van de massa's in democratisch verkozen fabriekscomités - arbeiderscontrole. Maar ook met de oprichting van verkozen raden in de wijken, universiteiten, etc.
Soms krijg je de indruk dat sommigen ervoor pleiten om zolang Chavez de actieve of passieve steun krijgt van de bevolking geen kritiek op hem te geven. Dit is jammer genoeg geen marxistische positie. Het is ook geen standpunt dat de massa's voorbereidt op mogelijke gevaren in de benadering van Chavez.
We moeten politieke krachten correct analyseren, zonder illusies te voeden of politieke zwakheden onder de mat te vegen. Meer radicale eisen moeten op een constructieve manier naar voor worden gebracht, als onderdeel van het debat over welke weg vooruit.
De huidige beperkte nationaliseringen hebben nog geen fundamentele herverdeling van de rijkdom in Venezuela toegelaten: van de heersende klasse naar de uitgebuite lagen van de bevolking. Er werden positieve maatregelen genomen, er zijn experimenten met arbeiderscontrole (of elementen daarvan), en het politieke bewustzijn is toegenomen.
Maar het proces moet worden vervolledigd. De massa's kunnen niet permanent in actie blijven komen, zonder het perspectief van een fundamentele verandering van hun leven. Dat wil zeggen: zonder dat de kwesties van een geplande economie en arbeidersdemocratie concreet worden gesteld.
In Nicaragua lieten de Sandinisten ook na om de dominante sectoren van de economie te nationaliseren, onder democratische arbeiderscontrole. Slechts 25% van de industriële capaciteit kwam in overheidshanden. Dit liet de heersende klasse toe om de economie te saboteren. De paramilitaire Contra's zaaiden, met directe steun van het VS-imperialisme, dood en verderf.
De patroons in Nicaragua konden zich hergroeperen en na enkele jaren verloor de revolutie haar dynamiek. Met als resultaat: rechts kon via "democratische verkiezingen" - met het mes van de interventie en paramilitaire burgeroorlog op de keel - terug aan de macht komen en alle verworvenheden terugschroeven.
Chavez "irriteert" het Venezolaanse en internationale kapitaal met zijn beperkte nationaliseringen en retoriek over "socialisme". Hij wil de tanden van de tijger één voor één uittrekken, in plaats van hem met één klap om te leggen. Maar daardoor laat hij de sociale macht van de patroons overwegend intact, en laat hij grote delen van de massa's op hun honger. Ook letterlijk.
De idee dat het propageren van en mobiliseren voor de socialistische revolutie "te snel" kan gaan, is een non-argument, dat - kijk naar Nicaragua en Chili - fataal kan aflopen.
De armen en werkenden moeten worden samengebracht in organen van strijd, met verkozen vertegenwoordigers die permanent afzetbaar zijn. Hiermee kan de strijd voor degelijke jobs, huisvesting, tegen de armoede, etc. dagelijks worden gevoerd. Dit soort organen moeten de meerderheid van de bevolking tegelijk voorbereiden op de machtsovername en de instelling van een geplande economie.
Maar daarvoor is er ook een revolutionaire partij nodig, wat Chavez nu beweert te gaan creëren. Hierover meer in een volgende aflevering.
(pd)
Dit is verbonden met de organisatie van de massa's in democratisch verkozen fabriekscomités - arbeiderscontrole. Maar ook met de oprichting van verkozen raden in de wijken, universiteiten, etc.
Soms krijg je de indruk dat sommigen ervoor pleiten om zolang Chavez de actieve of passieve steun krijgt van de bevolking geen kritiek op hem te geven. Dit is jammer genoeg geen marxistische positie. Het is ook geen standpunt dat de massa's voorbereidt op mogelijke gevaren in de benadering van Chavez.
We moeten politieke krachten correct analyseren, zonder illusies te voeden of politieke zwakheden onder de mat te vegen. Meer radicale eisen moeten op een constructieve manier naar voor worden gebracht, als onderdeel van het debat over welke weg vooruit.
De huidige beperkte nationaliseringen hebben nog geen fundamentele herverdeling van de rijkdom in Venezuela toegelaten: van de heersende klasse naar de uitgebuite lagen van de bevolking. Er werden positieve maatregelen genomen, er zijn experimenten met arbeiderscontrole (of elementen daarvan), en het politieke bewustzijn is toegenomen.
Maar het proces moet worden vervolledigd. De massa's kunnen niet permanent in actie blijven komen, zonder het perspectief van een fundamentele verandering van hun leven. Dat wil zeggen: zonder dat de kwesties van een geplande economie en arbeidersdemocratie concreet worden gesteld.
In Nicaragua lieten de Sandinisten ook na om de dominante sectoren van de economie te nationaliseren, onder democratische arbeiderscontrole. Slechts 25% van de industriële capaciteit kwam in overheidshanden. Dit liet de heersende klasse toe om de economie te saboteren. De paramilitaire Contra's zaaiden, met directe steun van het VS-imperialisme, dood en verderf.
De patroons in Nicaragua konden zich hergroeperen en na enkele jaren verloor de revolutie haar dynamiek. Met als resultaat: rechts kon via "democratische verkiezingen" - met het mes van de interventie en paramilitaire burgeroorlog op de keel - terug aan de macht komen en alle verworvenheden terugschroeven.
Chavez "irriteert" het Venezolaanse en internationale kapitaal met zijn beperkte nationaliseringen en retoriek over "socialisme". Hij wil de tanden van de tijger één voor één uittrekken, in plaats van hem met één klap om te leggen. Maar daardoor laat hij de sociale macht van de patroons overwegend intact, en laat hij grote delen van de massa's op hun honger. Ook letterlijk.
De idee dat het propageren van en mobiliseren voor de socialistische revolutie "te snel" kan gaan, is een non-argument, dat - kijk naar Nicaragua en Chili - fataal kan aflopen.
De armen en werkenden moeten worden samengebracht in organen van strijd, met verkozen vertegenwoordigers die permanent afzetbaar zijn. Hiermee kan de strijd voor degelijke jobs, huisvesting, tegen de armoede, etc. dagelijks worden gevoerd. Dit soort organen moeten de meerderheid van de bevolking tegelijk voorbereiden op de machtsovername en de instelling van een geplande economie.
Maar daarvoor is er ook een revolutionaire partij nodig, wat Chavez nu beweert te gaan creëren. Hierover meer in een volgende aflevering.
(pd)
vrijdag, maart 16, 2007
donderdag, maart 15, 2007
Column: Streberig nationalisme
Door Karel Mortier
De OESO trekt weer door het land om rapporten uit te delen en haar vazallen te begroeten. Het is aandoenlijk om te zien hoe volwassen mensen zich als schoolkinderen gedragen, die zitten te wachten op de komst van de lieve Sint. Wordt het lekkers, of de roe?
De glimlach op de gezichten van Leterme en Verhofstadt - die graag de schouderklopjes van de OESO in ontvangst namen - had niet mistaan in de doorsnee kleuterklas van de lokale basisschool. Yves Leterme ontpopte zich zowaar tot de streber van de klas. Hij stelde dat het klasgemiddelde nog hoger zou liggen, moest het aan hem hebben gelegen.
Misschien had Leterme ook kunnen zeggen aan de huidige voorzitter van de OESO, de Mexicaan Angel Gurria, dat het gemiddelde van de OESO-landen op de meeste socio-economische indicatoren ook hoger zou liggen zonder de aanwezigheid van Mexico. Maar zover is de man wellicht niet gegaan.
Binnen Vlaanderen mag het streberig provincialisme (intern nationalisme genoemd) de normaalste zaak van de wereld geworden zijn, in de omringende landen zouden ze wellicht lachen met de houding van Leterme als die stelt dat “de Belgische economie niet bestaat”.
Hoezo, er bestaat geen Belgische economie meer? Wil dat dan zeggen dat er ook geen Europese economie meer bestaat, laat staan een wereldeconomie? Het is maar hoe je het bekijkt.
Het is in ieder geval een vreemde uitspraak voor iemand die wellicht de ambitie heeft om de volgende eerste minister van België te worden. Gelukkig voor de heer Leterme zit ons systeem zo in elkaar dat de bevolking aan de andere kant van de taalgrens weinig te zeggen heeft over welke figuren uit Vlaanderen, na de verkiezingen, op federaal niveau de plak zullen zwaaien.
De OESO trekt weer door het land om rapporten uit te delen en haar vazallen te begroeten. Het is aandoenlijk om te zien hoe volwassen mensen zich als schoolkinderen gedragen, die zitten te wachten op de komst van de lieve Sint. Wordt het lekkers, of de roe?
De glimlach op de gezichten van Leterme en Verhofstadt - die graag de schouderklopjes van de OESO in ontvangst namen - had niet mistaan in de doorsnee kleuterklas van de lokale basisschool. Yves Leterme ontpopte zich zowaar tot de streber van de klas. Hij stelde dat het klasgemiddelde nog hoger zou liggen, moest het aan hem hebben gelegen.
Misschien had Leterme ook kunnen zeggen aan de huidige voorzitter van de OESO, de Mexicaan Angel Gurria, dat het gemiddelde van de OESO-landen op de meeste socio-economische indicatoren ook hoger zou liggen zonder de aanwezigheid van Mexico. Maar zover is de man wellicht niet gegaan.
Binnen Vlaanderen mag het streberig provincialisme (intern nationalisme genoemd) de normaalste zaak van de wereld geworden zijn, in de omringende landen zouden ze wellicht lachen met de houding van Leterme als die stelt dat “de Belgische economie niet bestaat”.
Hoezo, er bestaat geen Belgische economie meer? Wil dat dan zeggen dat er ook geen Europese economie meer bestaat, laat staan een wereldeconomie? Het is maar hoe je het bekijkt.
Het is in ieder geval een vreemde uitspraak voor iemand die wellicht de ambitie heeft om de volgende eerste minister van België te worden. Gelukkig voor de heer Leterme zit ons systeem zo in elkaar dat de bevolking aan de andere kant van de taalgrens weinig te zeggen heeft over welke figuren uit Vlaanderen, na de verkiezingen, op federaal niveau de plak zullen zwaaien.
woensdag, maart 14, 2007
Column: Wat gebeurt er in Nederland?
Na Pim Fortuyn nu Geert Wilders
Welke bedreiging vormt populistisch rechts?
Door Bas de Ruiter
In 2002 sprak zowat iedereen van de Fortuyn-revolte, toen de LPF van de op dat moment al vermoorde Pim Fortuyn na de nationale verkiezingen met 26 zetels in de Tweede Kamer belandde. Het was een afstraffing voor 8 jaar Paars beleid. De zogenaamde “Puinhopen van Paars”, zoals Pim Fortuyn de gevolgen van het door de Paarse regeringscoalitie (PvdA, VVD en D66) gevoerde beleid noemde.
Inderdaad was er van 1994-2002 een beleid gevoerd dat de tweedeling in de maatschappij, de inkomensongelijkheid en de kosten van het bestaan voor de gewone werkende mensen en uitkeringsgerechtigden had doen toenemen. Wachtlijsten in zorg en onderwijs waren opgelopen, betaalbare (huur)woningen waren schaars geworden en op veel publieke voorzieningen en uitkeringen was bezuinigd.
Pim Fortuyn meende met zijn LPF een doorbraak te kunnen maken door de onvrede die er in de maatschappij bestond over bovengenoemde zaken te beantwoorden met een retoriek tegen moslims, en andere vreemdelingen, die de schuld zouden zijn van dit alles.
Na de aanslagen van 11 september 2001 in New York en de angst voor meer terroristische aanslagen ontstond er een klimaat waardoor deze zondebokgedachte nog meer ingang kon vinden onder een bepaald deel van de bevolking.
Vanuit de gevestigde partijen VVD, CDA en PvdA was er geen antwoord op het rechtspopulisme van Pim Fortuyn. Zelfs de SP was niet bij machte om een alternatief te bieden voor de populistische retoriek van Pim Fortuyn.
Extreem rechtse en neonazistische groepen, die meestal een ferme mate van homofobie koesteren, liepen weg met het rechtse homo-icoon Pim Fortuyn. Het zal voor hen niet ideaal zijn geweest, maar eindelijk was er weer eens een grote hard rechtse partij die hun gedachtegoed een “democratisch sausje” kon geven.
Tal van arbeiders die ongetwijfeld dit soort rechtsextremisme en neonazistisch gedachtegoed voor 100% afkeuren, stemden ook op de LPF en op de overleden Pim Fortuyn. Zijn partij haalde 17% bij de parlementsverkiezingen, goed voor 26 parlementszetels.
De LPF was echter een partij zoals alle traditionele rechtse partijen en beloofde meer bezuinigingen op sociale zekerheid, meer privatiseringen van publieke voorzieningen, meer winsten voor het bedrijfsleven door lastenverlagingen te steunen en de vrije markt verder haar vrije gang te laten gaan.
Met een dergelijk neoliberaal programma zou ook de LPF geen oplossing te bieden hebben voor de “Puinhopen van 8 jaar Paars”. Het was dan ook opmerkelijk te zien dat de SP, de antineoliberale partij bij uitstek, Pim Fortuyn eerder bevestigde in zijn gelijk - door te stellen dat zijn constateringen klopten - dan door hem op basis van zijn racistische en neoliberale ideeën te bestrijden.
Tegen de “verdeel en heers”-tactiek van Fortuyn had de SP de tactiek van gezamenlijke strijd van alle arbeiders en uitkeringsgerechtigden, ongeacht ras of religie, tegen het neoliberalisme moeten plaatsen.
De LPF bleek na de dood van Fortuyn een enorm onstabiele formatie, viel geleidelijk uiteen en in 2003 werden nieuwe verkiezingen georganiseerd waarna een kabinet van CDA, VVD en D66 tot stand kwam. Het CDA, maar vooral de VVD, had nu “geleerd” van de ontwikkelingen rond de LPF: ze namen het merendeel van zijn hard rechtse ideeën verder over.
Deze regeringscoalitie sneed nog harder dan de Paarse kabinetten in de sociale zekerheid, bezuinigde verder op publieke voorzieningen als zorg en onderwijs, voerde een enorm restrictief vluchtelingen- en migratiebeleid en liet de winsten van het bedrijfsleven verder stijgen ten koste van de banen en het inkomen van gewone werkende mensen.
Het verzet van de bevolking tegen het kabinet in de jaren die volgden op 2003, zoals de manifestatie in oktober 2004 en de campagne tegen de EU-grondwet in 2005, zorgde ervoor dat er een nieuwe solidariteit ontstond tussen autochtone en allochtone Nederlanders. Het onmenselijke asielbeleid van Rita Verdonk werd op den duur door de meerderheid van de bevolking afgekeurd, samen met alle andere maatregelen van het kabinet die tegen de belangen van de meerderheid van de bevolking ingingen.
Na de campagne tegen de EU-grondwet in 2005 is het nationale verzet tegen het rechtse en neoliberale beleid sterk afgezwakt. Nu na het aantreden van het kabinet Balkenende IV met CDA, PvdA en ChristenUnie is ook nog steeds op bedrijfs- en sectorniveau strijd zichtbaar tegen het verdergaande neoliberale beleid, waarin zelfs met dit nieuwe kabinet niet wezenlijk iets aan is veranderd. Een algemene nationale oppositie ontbreekt echter.
Zelfs de SP heeft verklaard dat ze positief staat tegenover wat Balkenende noemde “geen trendbreuk, maar een accentverschuiving”. Dat deze accentverschuiving ruim onvoldoende zal zijn om de fundamentele problemen in de maatschappij op te lossen, is geen onverwachte conclusie.
Zolang voor die fundamentele problemen geen helder socialistisch alternatief wordt geboden, dat de voedingsbodem van de problemen – de neoliberale kapitalistische economie en de winsthonger van bedrijven – aanpakt, kunnen nieuwe rechtspopulistische krachten profiteren van die problemen door middel van het aanwijzen van een zondebok.
Dat blijkt uit de 9 zetels die Wilders bij de Tweede Kamerverkiezingen haalde, en de 11% die hij volgens de peilingen als nationaal gemiddelde zou hebben gehaald als hij zou hebben meegedaan aan de verkiezingen voor de Provinciale Staten.
Ook Wilders’ PVV (Partij Voor de Vrijheid) lijkt de sympathie te genieten van diverse extreem rechtse figuren en neonazi’s. Volgens de website van Kafka zijn er diverse leden en sympathisanten van extreemrechtse en neonazistische groepen die een handtekening hebben gezet op de formulieren die nodig waren voor de partij van Wilders om deel te nemen aan de verkiezingen.
De mogelijke richting waarin de PVV zich kan ontwikkelen laat zich goed zien bij onze zuiderburen in Vlaanderen, waar het Vlaams Belang bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen in Antwerpen 33,5% haalde. Het Vlaams Belang is bovendien een partij waarin zich ook rechtsextremisten en neonazi’s bevinden: daarnaast schrikken diverse kopstukken van deze partij niet terug van geweld. Blokbuster, de anti-racistische organisatie van de LSP, noemt het Vlaams Belang niet voor niets een neofascistische partij.
Slechts een nieuwe arbeiderspartij met een fundamenteel antwoord op de uitbuiting en armoede die het kapitalisme voor de meerderheid van de bevolking betekent, kan de groei van dit soort partijen tegengaan. Het is een van de redenen dat nu in België aan een dergelijk nieuw initiatief wordt gewerkt met het Comité voor een Andere Politiek.
Tegelijkertijd is het een boodschap richting de SP in Nederland, dat een fundamenteel socialistisch alternatief noodzakelijk is om populistisch en extreem rechts te stoppen.
(De LSP heeft een zusterorganisatie in Nederland, Offensief. Hun website vind je op www.offensief.nl)
Welke bedreiging vormt populistisch rechts?
Door Bas de Ruiter
In 2002 sprak zowat iedereen van de Fortuyn-revolte, toen de LPF van de op dat moment al vermoorde Pim Fortuyn na de nationale verkiezingen met 26 zetels in de Tweede Kamer belandde. Het was een afstraffing voor 8 jaar Paars beleid. De zogenaamde “Puinhopen van Paars”, zoals Pim Fortuyn de gevolgen van het door de Paarse regeringscoalitie (PvdA, VVD en D66) gevoerde beleid noemde.
Inderdaad was er van 1994-2002 een beleid gevoerd dat de tweedeling in de maatschappij, de inkomensongelijkheid en de kosten van het bestaan voor de gewone werkende mensen en uitkeringsgerechtigden had doen toenemen. Wachtlijsten in zorg en onderwijs waren opgelopen, betaalbare (huur)woningen waren schaars geworden en op veel publieke voorzieningen en uitkeringen was bezuinigd.
Pim Fortuyn meende met zijn LPF een doorbraak te kunnen maken door de onvrede die er in de maatschappij bestond over bovengenoemde zaken te beantwoorden met een retoriek tegen moslims, en andere vreemdelingen, die de schuld zouden zijn van dit alles.
Na de aanslagen van 11 september 2001 in New York en de angst voor meer terroristische aanslagen ontstond er een klimaat waardoor deze zondebokgedachte nog meer ingang kon vinden onder een bepaald deel van de bevolking.
Vanuit de gevestigde partijen VVD, CDA en PvdA was er geen antwoord op het rechtspopulisme van Pim Fortuyn. Zelfs de SP was niet bij machte om een alternatief te bieden voor de populistische retoriek van Pim Fortuyn.
Extreem rechtse en neonazistische groepen, die meestal een ferme mate van homofobie koesteren, liepen weg met het rechtse homo-icoon Pim Fortuyn. Het zal voor hen niet ideaal zijn geweest, maar eindelijk was er weer eens een grote hard rechtse partij die hun gedachtegoed een “democratisch sausje” kon geven.
Tal van arbeiders die ongetwijfeld dit soort rechtsextremisme en neonazistisch gedachtegoed voor 100% afkeuren, stemden ook op de LPF en op de overleden Pim Fortuyn. Zijn partij haalde 17% bij de parlementsverkiezingen, goed voor 26 parlementszetels.
De LPF was echter een partij zoals alle traditionele rechtse partijen en beloofde meer bezuinigingen op sociale zekerheid, meer privatiseringen van publieke voorzieningen, meer winsten voor het bedrijfsleven door lastenverlagingen te steunen en de vrije markt verder haar vrije gang te laten gaan.
Met een dergelijk neoliberaal programma zou ook de LPF geen oplossing te bieden hebben voor de “Puinhopen van 8 jaar Paars”. Het was dan ook opmerkelijk te zien dat de SP, de antineoliberale partij bij uitstek, Pim Fortuyn eerder bevestigde in zijn gelijk - door te stellen dat zijn constateringen klopten - dan door hem op basis van zijn racistische en neoliberale ideeën te bestrijden.
Tegen de “verdeel en heers”-tactiek van Fortuyn had de SP de tactiek van gezamenlijke strijd van alle arbeiders en uitkeringsgerechtigden, ongeacht ras of religie, tegen het neoliberalisme moeten plaatsen.
De LPF bleek na de dood van Fortuyn een enorm onstabiele formatie, viel geleidelijk uiteen en in 2003 werden nieuwe verkiezingen georganiseerd waarna een kabinet van CDA, VVD en D66 tot stand kwam. Het CDA, maar vooral de VVD, had nu “geleerd” van de ontwikkelingen rond de LPF: ze namen het merendeel van zijn hard rechtse ideeën verder over.
Deze regeringscoalitie sneed nog harder dan de Paarse kabinetten in de sociale zekerheid, bezuinigde verder op publieke voorzieningen als zorg en onderwijs, voerde een enorm restrictief vluchtelingen- en migratiebeleid en liet de winsten van het bedrijfsleven verder stijgen ten koste van de banen en het inkomen van gewone werkende mensen.
Het verzet van de bevolking tegen het kabinet in de jaren die volgden op 2003, zoals de manifestatie in oktober 2004 en de campagne tegen de EU-grondwet in 2005, zorgde ervoor dat er een nieuwe solidariteit ontstond tussen autochtone en allochtone Nederlanders. Het onmenselijke asielbeleid van Rita Verdonk werd op den duur door de meerderheid van de bevolking afgekeurd, samen met alle andere maatregelen van het kabinet die tegen de belangen van de meerderheid van de bevolking ingingen.
Na de campagne tegen de EU-grondwet in 2005 is het nationale verzet tegen het rechtse en neoliberale beleid sterk afgezwakt. Nu na het aantreden van het kabinet Balkenende IV met CDA, PvdA en ChristenUnie is ook nog steeds op bedrijfs- en sectorniveau strijd zichtbaar tegen het verdergaande neoliberale beleid, waarin zelfs met dit nieuwe kabinet niet wezenlijk iets aan is veranderd. Een algemene nationale oppositie ontbreekt echter.
Zelfs de SP heeft verklaard dat ze positief staat tegenover wat Balkenende noemde “geen trendbreuk, maar een accentverschuiving”. Dat deze accentverschuiving ruim onvoldoende zal zijn om de fundamentele problemen in de maatschappij op te lossen, is geen onverwachte conclusie.
Zolang voor die fundamentele problemen geen helder socialistisch alternatief wordt geboden, dat de voedingsbodem van de problemen – de neoliberale kapitalistische economie en de winsthonger van bedrijven – aanpakt, kunnen nieuwe rechtspopulistische krachten profiteren van die problemen door middel van het aanwijzen van een zondebok.
Dat blijkt uit de 9 zetels die Wilders bij de Tweede Kamerverkiezingen haalde, en de 11% die hij volgens de peilingen als nationaal gemiddelde zou hebben gehaald als hij zou hebben meegedaan aan de verkiezingen voor de Provinciale Staten.
Ook Wilders’ PVV (Partij Voor de Vrijheid) lijkt de sympathie te genieten van diverse extreem rechtse figuren en neonazi’s. Volgens de website van Kafka zijn er diverse leden en sympathisanten van extreemrechtse en neonazistische groepen die een handtekening hebben gezet op de formulieren die nodig waren voor de partij van Wilders om deel te nemen aan de verkiezingen.
De mogelijke richting waarin de PVV zich kan ontwikkelen laat zich goed zien bij onze zuiderburen in Vlaanderen, waar het Vlaams Belang bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen in Antwerpen 33,5% haalde. Het Vlaams Belang is bovendien een partij waarin zich ook rechtsextremisten en neonazi’s bevinden: daarnaast schrikken diverse kopstukken van deze partij niet terug van geweld. Blokbuster, de anti-racistische organisatie van de LSP, noemt het Vlaams Belang niet voor niets een neofascistische partij.
Slechts een nieuwe arbeiderspartij met een fundamenteel antwoord op de uitbuiting en armoede die het kapitalisme voor de meerderheid van de bevolking betekent, kan de groei van dit soort partijen tegengaan. Het is een van de redenen dat nu in België aan een dergelijk nieuw initiatief wordt gewerkt met het Comité voor een Andere Politiek.
Tegelijkertijd is het een boodschap richting de SP in Nederland, dat een fundamenteel socialistisch alternatief noodzakelijk is om populistisch en extreem rechts te stoppen.
(De LSP heeft een zusterorganisatie in Nederland, Offensief. Hun website vind je op www.offensief.nl)
dinsdag, maart 13, 2007
Venezuela: hoe kan een meer rechtvaardige samenleving worden bereikt? (1)
Venezuela en haar president Chavez staan vandaag in het centrum van de discussie over hoe een alternatief op het kapitalisme, en meer bijzonder socialisme, kan worden bereikt. Het is de verdienste van Chavez dat hij dit ideologische debat opnieuw op tafel legt. We spreken 18 jaar na de val van het stalinisme - en het zogenaamde "einde van de geschiedenis".
Maar die geschiedenis gaat dus door. In Venezuela wordt door brede lagen - op straat, door de gewone bevolking - over "socialisme" gediscussieerd. Chavez zelf spreekt van het "socialisme van de 21e eeuw", noemt zich bij gelegenheid "trotskist", en aanhanger van de theorie van permanente revolutie.
Die laatste stelt dat in de neokoloniale wereld het kapitalisme geen progressieve rol meer te spelen heeft en de burgerij dus ook niet. Enkel de arbeiders en arme boeren kunnen de maatschappij op een hoger niveau tillen. Dit kan enkel door de strijd te voeren voor een geplande economie onder democratische controle van de massa van de bevolking. Maar zo'n omvorming van de maatschappij in één land is enkel leefbaar in het kader van een socialistische transformatie op wereldvlak.
Dat Chavez zich uitspreekt voor "socialisme", en beperkte nationaliseringen doorvoerde, zorgde niet enkel voor flikkerend alarm bij de Venezolaanse kapitalisten. Het verontrust ook de wereldburgerij. Op dit moment achtervolgt Chavez de oorlogstoker Bush op zijn doorreis in Latijns Amerika. Propagandistisch is dat zeer goed bekeken. Hij plaatst met die massameetings de Latijns Amerikaanse solidariteit tegen uitbuiting en armoede op de voorgrond.
Deze ontwikkelingen hebben Venezuela ook tot een thema gemaakt onder een laag van strijdbare arbeiders en jongeren wereldwijd. Wat is de houding van marxisten tegenover het revolutionaire proces in Venezuela? Indien succesvol, kan een socialistisch Venezuela de krachtsverhouding tussen arbeid en kapitaal in belangrijke mate wijzigen. Het zou de aanzet zijn tot massale revoltes in de hele achtertuin van Uncle Sam.
Maar zover zijn we nog lang niet. Het komt er voor marxisten niet op aan cheerleader te zijn van krachten of figuren die, tot nu toe, belangrijke positieve stappen hebben gezet, maar nog niet op een afgerond revolutionair standpunt staan.
Chavez nationaliseerde nutsvoorzieningen en bankroete bedrijven. Maar nog niet de sleutelsectoren van de economie. Iedere stap vooruit moeten we ondersteunen, maar door die voorlopig beperkte maatregelen werd de armoede in Venezuela nog niet teruggedrongen. Er zijn aanwijzingen dat ze zelfs nog is gestegen. Chavez kon door de olie-inkomsten bepaalde sociale programma's installeren. Maar op die financiële ruimte kan hij niet eeuwig terugvallen.
Chavez beweert achter de "permanente revolutie" te staan. Tegelijk stelt hij dat "Bolivariaanse ondernemers" die patriot zijn niets te vrezen hebben. Kortom: hij balanceert tussen de klassen, zonder resoluut een programma van geplande economie en arbeidersdemocratie voor te staan.
Jammer genoeg kan die onduidelijkheid de toekomst van de beweging en "het socialisme" in Venezuela ondermijnen. Als de massa's niet worden georganiseerd om de hele economie te nationaliseren - natuurlijk niet meteen de kleine zelfstandige op de hoek - dreigt ontmoediging de kop op te steken. Zeker als een nieuwe economische wereldcrisis de markt voor landen als Venezuela verkleint.
De middenlagen in de maatschappij, of delen ervan, zouden dan kunnen overgaan naar de oppositie. Een meer passieve stemming kan z'n intrede doen. Onverschilligheid van de massa's zou de deur openzetten naar nieuwe pogingen om Chavez buitenspel te zetten, via legale of illegale weg.
Dat stalinisten zich kritiekloos achter links-populistische figuren als Chavez scharen, hoeft niet te verwonderen. Het kadert in hun idee dat je eerst moet samenwerken met de "nationale burgerij", om pas later de strijd voor "socialisme" aan te gaan. Deze theorie gaat terug op Stalin zelf, die in de jaren '20 vond dat "de vijand van mijn vijand, mijn vriend is".
Ook al ging het dan om burgerlijke nationalisten in de koloniale wereld die zich - als het erop aankwam - meer vastberaden tegen de eigen arbeiders keerden, dan tegen de imperialistische overheersers.
De 2-stadia theorie wortelt niet in de realiteit van het (neo)kolonialisme, maar in het bureaucratisch opportunisme van de stalinistische bureaucratie. Die was meer geïnteresseerd in het opstapelen van voorrechten in eigen land, dan in de uitbouw van de arbeidersbeweging en revolutionaire partijen op wereldvlak.
(wordt vervolgd)
(pd)
Maar die geschiedenis gaat dus door. In Venezuela wordt door brede lagen - op straat, door de gewone bevolking - over "socialisme" gediscussieerd. Chavez zelf spreekt van het "socialisme van de 21e eeuw", noemt zich bij gelegenheid "trotskist", en aanhanger van de theorie van permanente revolutie.
Die laatste stelt dat in de neokoloniale wereld het kapitalisme geen progressieve rol meer te spelen heeft en de burgerij dus ook niet. Enkel de arbeiders en arme boeren kunnen de maatschappij op een hoger niveau tillen. Dit kan enkel door de strijd te voeren voor een geplande economie onder democratische controle van de massa van de bevolking. Maar zo'n omvorming van de maatschappij in één land is enkel leefbaar in het kader van een socialistische transformatie op wereldvlak.
Dat Chavez zich uitspreekt voor "socialisme", en beperkte nationaliseringen doorvoerde, zorgde niet enkel voor flikkerend alarm bij de Venezolaanse kapitalisten. Het verontrust ook de wereldburgerij. Op dit moment achtervolgt Chavez de oorlogstoker Bush op zijn doorreis in Latijns Amerika. Propagandistisch is dat zeer goed bekeken. Hij plaatst met die massameetings de Latijns Amerikaanse solidariteit tegen uitbuiting en armoede op de voorgrond.
Deze ontwikkelingen hebben Venezuela ook tot een thema gemaakt onder een laag van strijdbare arbeiders en jongeren wereldwijd. Wat is de houding van marxisten tegenover het revolutionaire proces in Venezuela? Indien succesvol, kan een socialistisch Venezuela de krachtsverhouding tussen arbeid en kapitaal in belangrijke mate wijzigen. Het zou de aanzet zijn tot massale revoltes in de hele achtertuin van Uncle Sam.
Maar zover zijn we nog lang niet. Het komt er voor marxisten niet op aan cheerleader te zijn van krachten of figuren die, tot nu toe, belangrijke positieve stappen hebben gezet, maar nog niet op een afgerond revolutionair standpunt staan.
Chavez nationaliseerde nutsvoorzieningen en bankroete bedrijven. Maar nog niet de sleutelsectoren van de economie. Iedere stap vooruit moeten we ondersteunen, maar door die voorlopig beperkte maatregelen werd de armoede in Venezuela nog niet teruggedrongen. Er zijn aanwijzingen dat ze zelfs nog is gestegen. Chavez kon door de olie-inkomsten bepaalde sociale programma's installeren. Maar op die financiële ruimte kan hij niet eeuwig terugvallen.
Chavez beweert achter de "permanente revolutie" te staan. Tegelijk stelt hij dat "Bolivariaanse ondernemers" die patriot zijn niets te vrezen hebben. Kortom: hij balanceert tussen de klassen, zonder resoluut een programma van geplande economie en arbeidersdemocratie voor te staan.
Jammer genoeg kan die onduidelijkheid de toekomst van de beweging en "het socialisme" in Venezuela ondermijnen. Als de massa's niet worden georganiseerd om de hele economie te nationaliseren - natuurlijk niet meteen de kleine zelfstandige op de hoek - dreigt ontmoediging de kop op te steken. Zeker als een nieuwe economische wereldcrisis de markt voor landen als Venezuela verkleint.
De middenlagen in de maatschappij, of delen ervan, zouden dan kunnen overgaan naar de oppositie. Een meer passieve stemming kan z'n intrede doen. Onverschilligheid van de massa's zou de deur openzetten naar nieuwe pogingen om Chavez buitenspel te zetten, via legale of illegale weg.
Dat stalinisten zich kritiekloos achter links-populistische figuren als Chavez scharen, hoeft niet te verwonderen. Het kadert in hun idee dat je eerst moet samenwerken met de "nationale burgerij", om pas later de strijd voor "socialisme" aan te gaan. Deze theorie gaat terug op Stalin zelf, die in de jaren '20 vond dat "de vijand van mijn vijand, mijn vriend is".
Ook al ging het dan om burgerlijke nationalisten in de koloniale wereld die zich - als het erop aankwam - meer vastberaden tegen de eigen arbeiders keerden, dan tegen de imperialistische overheersers.
De 2-stadia theorie wortelt niet in de realiteit van het (neo)kolonialisme, maar in het bureaucratisch opportunisme van de stalinistische bureaucratie. Die was meer geïnteresseerd in het opstapelen van voorrechten in eigen land, dan in de uitbouw van de arbeidersbeweging en revolutionaire partijen op wereldvlak.
(wordt vervolgd)
(pd)
zondag, maart 11, 2007
Achteruitgang onderwijs blijkt ook op NSV-betoging
De betogingen in Antwerpen, door de bril van de media:
"Philip Dewinter kamt NSV-betoging uit op nieuw literair talent" (De Standaard)
"70 linkse studenten zoeken gewelddadige confrontatie met hun tramticket. Alerte politie laat het niet zover komen." (ATV)
"30 extreem-rechtsen vechtend teruggevonden in café Markies De Sade. De markies was volgens hen begonnen. 'In 1783, de vetzak.'" (Gazet Van Antwerpen)
"Stem Patrick Janssens. 't Is nen toffe." (ATV)
"350 extreem-rechtsen betogen in Antwerpen. Politie telt evenveel extreem-linkse tegenbetogers. Dan ben je blij dat je voor je TV mag blijven zitten." (VRT Nieuws, teletekst)
(Deze cartoon werd overgenomen van www.marxisten.blogspot.com)
vrijdag, maart 09, 2007
Philip Dewinter op NSV-betoging: de uitspraken die u hebt gemist
(Maar zeker nog eens wilde terughoren...)
- "(door de megafoon) Heeft er iemand hier een kam? Mijn haar zit niet goed. (speurt even rond in de betoging) Of nee... Pfff, een kam. Wat is een kam? Och, laat maar."
- "Ik was vroeger ook zo. (vertrouwelijke knipoog) En nu eigenlijk ook nog een beetje. (vette grijns, opnieuw een knipoog) Maar nee jongen, niet homoseksueel of zo. Nee nee, dat is het niet. Je begrijpt me helemaal verkeerd. Ik ben nationalist, OK? Begrepen? Zoek jij boel, vriend? Wat is dat hier."
- (tegen partijgenoot Jan Penris) "Jan, vraag jij die skinhead - die met zijn 7 Hitlertatoeages - even wat hij denkt over de richtlijn-Bolkestein, het havenpatronaat en de liberalisering van de diensten in Europa? Hier, ik heb het op een briefje."
- 'Hé maat, dat is de coolste badge van Rudolf Hess die ik ooit heb gezien! Echt waaww, zeg!"
- "Als ik hier burgemeester was, nodigde ik jullie uit op het stadhuis. Maar wel eerst die bottines uittrekken. Antwerpen moet proper blijven."
- "Onze dag komt nog, jongens. Hij komt nog. Dan pakken we die linkse ratten. En gaat de beker naar Germinal Beerschot, maar dan zonder de Afrikanen, halalmoslims, Walen, werklozen, joden, homo's, arme wijkbewoners, en smerige communisten. En dan heb ik het niet alleen over wat er op het veld staat opgesteld."
- "In onze tijd sloegen we het hele jaar door op de linksen. Niet alleen op donderdag. Ook op vrijdag visdag."
- "Ik wil ook zo'n pet!"
- "Die tegenbetoging wordt georganiseerd door de LSP? Hoeveel percent halen die gasten bij de verkiezingen? En hoeveel halen wij er? Waar is al dat volk?"
- "Occasioneel straatgeweld, zei Bruno Valkeniers? Ik zie hier alleen maar blije gezichten, Jan-Pieter. In het vervolg breng ik mijn kinderen mee."
(pd)
- "(door de megafoon) Heeft er iemand hier een kam? Mijn haar zit niet goed. (speurt even rond in de betoging) Of nee... Pfff, een kam. Wat is een kam? Och, laat maar."
- "Ik was vroeger ook zo. (vertrouwelijke knipoog) En nu eigenlijk ook nog een beetje. (vette grijns, opnieuw een knipoog) Maar nee jongen, niet homoseksueel of zo. Nee nee, dat is het niet. Je begrijpt me helemaal verkeerd. Ik ben nationalist, OK? Begrepen? Zoek jij boel, vriend? Wat is dat hier."
- (tegen partijgenoot Jan Penris) "Jan, vraag jij die skinhead - die met zijn 7 Hitlertatoeages - even wat hij denkt over de richtlijn-Bolkestein, het havenpatronaat en de liberalisering van de diensten in Europa? Hier, ik heb het op een briefje."
- 'Hé maat, dat is de coolste badge van Rudolf Hess die ik ooit heb gezien! Echt waaww, zeg!"
- "Als ik hier burgemeester was, nodigde ik jullie uit op het stadhuis. Maar wel eerst die bottines uittrekken. Antwerpen moet proper blijven."
- "Onze dag komt nog, jongens. Hij komt nog. Dan pakken we die linkse ratten. En gaat de beker naar Germinal Beerschot, maar dan zonder de Afrikanen, halalmoslims, Walen, werklozen, joden, homo's, arme wijkbewoners, en smerige communisten. En dan heb ik het niet alleen over wat er op het veld staat opgesteld."
- "In onze tijd sloegen we het hele jaar door op de linksen. Niet alleen op donderdag. Ook op vrijdag visdag."
- "Ik wil ook zo'n pet!"
- "Die tegenbetoging wordt georganiseerd door de LSP? Hoeveel percent halen die gasten bij de verkiezingen? En hoeveel halen wij er? Waar is al dat volk?"
- "Occasioneel straatgeweld, zei Bruno Valkeniers? Ik zie hier alleen maar blije gezichten, Jan-Pieter. In het vervolg breng ik mijn kinderen mee."
(pd)
woensdag, maart 07, 2007
Margriet Hermans (Open VLD): streng voor verslaafden
Ook onder partijgenoten!
Margriet Hermans pleit voor onvruchtbare verslaafden (Uit het weekblad TV-familie)
,,We moeten gevangenissen voor drugsverslaafden bouwen en die mensen behandelen en opsluiten tot ze volledig genezen zijn. En hen tijdelijk onvruchtbaar maken, zodat ze zich niet meer kunnen voortplanten. De tijd dat we verslaafden als patiënten zien, is voorbij. (...) Deze mensen moeten behandeld worden als waanzinnigen.''
Correct. Neem nu de verslaving van premier Verhofstadt aan lastenverlagingen:
(klik om te vergroten, als je durft)
Moeten we er nog een tekeningetje bij maken?
Help de politici die gedrogeerd zijn door lastenverlagingen, voor de patroons.
Breek hun vicieuze cirkel.
Ze hebben je hulp écht nodig.
Stem CAP!
(Deze cartoon werd gemaakt door Jon)
Margriet Hermans pleit voor onvruchtbare verslaafden (Uit het weekblad TV-familie)
,,We moeten gevangenissen voor drugsverslaafden bouwen en die mensen behandelen en opsluiten tot ze volledig genezen zijn. En hen tijdelijk onvruchtbaar maken, zodat ze zich niet meer kunnen voortplanten. De tijd dat we verslaafden als patiënten zien, is voorbij. (...) Deze mensen moeten behandeld worden als waanzinnigen.''
Correct. Neem nu de verslaving van premier Verhofstadt aan lastenverlagingen:
(klik om te vergroten, als je durft)
Moeten we er nog een tekeningetje bij maken?
Help de politici die gedrogeerd zijn door lastenverlagingen, voor de patroons.
Breek hun vicieuze cirkel.
Ze hebben je hulp écht nodig.
Stem CAP!
(Deze cartoon werd gemaakt door Jon)
dinsdag, maart 06, 2007
VB-familiedag in Bobbejaanland: de tofste attracties
Philip Dewinter, de speelse nazikabouter, presenteert onze leukste attracties, beste jongens... en achteraan komen de meisjes. Iedereen is van harte welkom. Maar toch vooral de kindjes, sterke papa's en verzorgende mama's van het herenvolk!
Het kroost van de kleurvolkeren blijft op onze familiedag best aan de poort staan. Eigen roetsjbaan eerst!
Noteer nu reeds in jullie agenda, rakkers: op de VB-familiedag - in al onze eetgelegenheden - extra porties heerlijk bereid en pikant gekruid varkensvlees. Want halalvlees, dat lust Philip niet. Opeten, of opkrassen.
Baas in ons eigen Bobbejaanland!
1. De Auschwitz Express
Deze blitse trein troont u en uw kroost mee naar ons eigen, door vlijtige VNJ-leden uit legosteentjes nagebouwde miniatuur-Auschwitz. Het duistere strafkamp waar geen enkele nationalist, van 7 tot 77 jaar (eer uw oudcollaborateurs, Vlamingen), zich dood verveelt. Dat doen de inferieure rassen wel.
Speel met Bruno Valkeniers "het occasionele straatgeweld" uit zijn studentenjaren na... Maar doe het nu in ons levensechte miniatuur-Auschwitz! Plezier verzekerd!
2. Big bang
Klop met je Vlaamsnationale hamer op het weerbarstige Waalse kussen, met beeltenis van de gruwelijke Elio Di Rupo, en blaas zo de sociale zekerheid op. De echte Vlaming droomt van een minimale staat. Eén die hem niet nodeloos pampert met uitkeringen, slappe Generatiepacten en te hoge lonen.
Stroop dus die mouwen op, en trek je koppelriempje aan, met je VB-begeleider: Freddy "Ik ben de baas (of ik was hem toch voor dat faillissement)" Van Gaever.
3. De Vliegende Hollander (en Marokkaan, en Turk, en Afrikaan)
In dit houten schip, met ruime laadruimte, worden uw oogappeltjes al ravottend de principes van de betere volksdeportatie bijgebracht. Stouwen maar, die volksvreemde elementen. Ons pretpark en ons Vlaamse volk moeten rein blijven.
Hé, wie staat daar opgewonden bevelen uit te delen, kinderen? Is het de geest van dokter Mengele?
"Iemand moet het vuile werk doen!" Nee, 't is wel degelijk onze eigen Filip De Man, in zijn piratenkostuum en getooid met een inktzwart ooglapje. Wat mankt zijn houten been weer geweldig.
Schrijf je dus nu in voor de Vlaams Belang-familiedag! Bobbejaanland is van ons!
Altijd en overal.
(pd)
zondag, maart 04, 2007
Het evangelie volgens Frank Vandenbroucke (SP.a)
Onze grootste concurrent voor Jezus Christus, in 10 geboden
1. Gij zult geen afgoden vereren, maar alleen de sociaal-gecorrigeerde markt aanbidden en beminnen.
2. Gij zult de naam van het winstmotief, uw God, niet zonder eerbied gebruiken, maar doen alsof je massaontslagen probeert bij te schaven.
3. Wees gedachtig dat gij de dag des Heren, en de 48-urenweek in de Metaal, heiligt.
4. Eer uw vader en uw moeder, en het VBO als het zinvolle dingen zegt.
5. Gij zult niet doden, en elke flexibele job aanvaarden. Anders verwijst God u naar het OCMW.
6. Gij zult geen onkuisheid doen. Behalve als de kinky smeerlapperij Bachelor-Master heet.
7. Gij zult niet stelen, behalve van de werkenden, werklozen en 21% arme gepensioneerden.
8. Gij zult tegen uw naaste niet vals getuigen. Behalve als er Agustageld in het spel is. En de slogan "SP.a: uw sociale zekerheid".
9. Gij zult geen onkuisheid (begrotingstekorten) begeren. Begrotingstekorten verhaalt gij op de arbeidersklasse.
10. Gij zult niet onrechtvaardig begeren wat uw naaste toebehoort. Zeker als het de recordwinsten van het patronaat betreft.
(pd)
1. Gij zult geen afgoden vereren, maar alleen de sociaal-gecorrigeerde markt aanbidden en beminnen.
2. Gij zult de naam van het winstmotief, uw God, niet zonder eerbied gebruiken, maar doen alsof je massaontslagen probeert bij te schaven.
3. Wees gedachtig dat gij de dag des Heren, en de 48-urenweek in de Metaal, heiligt.
4. Eer uw vader en uw moeder, en het VBO als het zinvolle dingen zegt.
5. Gij zult niet doden, en elke flexibele job aanvaarden. Anders verwijst God u naar het OCMW.
6. Gij zult geen onkuisheid doen. Behalve als de kinky smeerlapperij Bachelor-Master heet.
7. Gij zult niet stelen, behalve van de werkenden, werklozen en 21% arme gepensioneerden.
8. Gij zult tegen uw naaste niet vals getuigen. Behalve als er Agustageld in het spel is. En de slogan "SP.a: uw sociale zekerheid".
9. Gij zult geen onkuisheid (begrotingstekorten) begeren. Begrotingstekorten verhaalt gij op de arbeidersklasse.
10. Gij zult niet onrechtvaardig begeren wat uw naaste toebehoort. Zeker als het de recordwinsten van het patronaat betreft.
(pd)
vrijdag, maart 02, 2007
Bush: "Steeds meer goede weg op met klimaat"
"Wanneer ik mijmerend door het raam van mijn privé-jet tuur, wat ik meestal door de lectuur van een meeslepend kinderboek probeer te vermijden, merk ik weinig van al dat gedoe over klimaatcatastrofes.
Onheilsprofeten zijn het. Lui die de zon niet door het bos - of wat daar nog van overblijft - willen zien schijnen.
Ik zeg het jullie: die klimaattypes lijken me een nieuw soort communisten, die onze vrijheid van handel willen inperken en beknotten. Met wat sierplanten, hier en daar een ijskap en een paar graadjes Fahrenheit als excuus.
Al dat geklaag over een 'opwarmend klimaat' lijkt mij, als inwoner van het immer stralende Texas, zwaar bij de haren getrokken. Wie zijn trouwens die zogenaamde wetenschappers? Pessimisten die de heilzame invloed van God de Schepper proberen te ontkennen.
En zo'n verdwaalde kudde laten wij, in de Vrije Wereld, toe een klimaatverandering te 'voorspellen'... De hoogmoed, vrienden! Prima dat het overal een beetje Texas in de woestijn wordt. Lekker.
Bouw hier en daar wat extra dijken, als de zeespiegel werkelijk zou stijgen. Wat deed onze regering anders in New Orleans? Regeren is vooruitzien.
Bekijk dit plaatje, dat ik zelf heb getrokken, nu eens goed. Is de doorsnee wereldburger wel doordrongen van de onmetelijke schoonheid van de vrije markt?
Want zeg nu zelf: zeker vanuit de ruimte, vrienden van de vrijheid, ziet het kapitalisme er fantastisch uit. In uitstekende conditie. Maar zo heeft dat uilskuiken van een Al Gore het natuurlijk nooit bekeken.
Moge God het hem vergeven... of hem - samen met al die andere linkse profeten - tot betere gedachten brengen in de hel.
Amen."
(pd)
donderdag, maart 01, 2007
Column: Harde kern
Door Karel Mortier
De mediastorm rond het sociaal conflict in Vorst zal de komende dagen, als er geen nieuwe ontwikkelingen meer plaatsvinden, wellicht langzaam luwen. Tijd dus om een aantal vaststellingen te maken.
Ik vond het opvallend dat daar waar bij de sluiting van Renault in Vilvoorde burgerlijke politici nog kritiek gaven op de plannen van de directie, dezelfde politici dit 10 jaar later normaal lijken te vinden. Ze beperken zich tot het verlenen van diensten aan de onderneming in kwestie om hun plannen te realiseren.
Het alleen nog maar in vraag stellen van de kapitalistische logica is er voor de burgerlijke media en politiek tegenwoordig al te veel aan. De Paus komt tegenwoordig radicaler uit de hoek qua kritiek op het huidige economisch systeem dan de sociaal-democratische excellenties.
Helaas is dit volgens mij ook het geval voor de vakbonden en hun kopstukken. Zij hebben de laatste maanden opvallend weinig hun mond opengedaan over dit conflict. De gevolgen van dit drama kunnen op termijn nochtans verstrekkend zijn voor de automobielsector en tal van andere sectoren.
Kritiek op problemen in de neokoloniale wereld is uiteraard goed. Maar vooraleer lessen te geven over hoe men daar sociale vooruitgang kan boeken, moeten we ook tonen dat we in staat zijn om onze eigen sociale vooruitgang te verdedigen.
Radicale en strijdvaardige vakbondsmilitanten in de "derde wereld" die zich niet neerliggen bij de status quo en opvattingen van de heersende klasse moeten we volgens de vakbondstop steunen. Nadien echter vakbondsmilitanten in ons land, die eigenlijk niet meer doen dan hun collega’s in die landen, in de rug schieten getuigt niet van een consequente houding.
Idem voor de houding van de burgerlijk pers. Strijdbaarheid is OK, maar niet in mijn achtertuin. Eerst keurden de metaalvakbonden de berekening van de arbeidstijd over een periode van 6 jaar goed. Hiervoor was een wijziging van de arbeidswetgeving ten nadele van de werknemers vereist.
Vervolgens keurt men, weliswaar onder zware druk, de plannen van Volkswagen goed. In eerste instantie zonder dat de vakbonden hun leden en achterban raadpleegden. Hierdoor verliezen de arbeiders ongeveer 20% van hun inkomen, naast een aantal andere sociale voordelen die ze de laatste decennia hadden verworven.
Als een winstgevend bedrijf als Volkswagen ermee wegkomt om het personeel 20% te laten inleveren - en dan nog in een bedrijf met een sterke syndicale vertegenwoordiging en strijdbare traditie - wat kunnen dan de gevolgen zijn voor andere sectoren?
Het is toch absurd dat mensen als Vanvelthoven en Blanpain zeggen dat winstgevende bedrijven banen scheppen. Alsof dit in de sterren staat geschreven. Zo'n uitspraak doen ze net nadat een winstgevend bedrijf als Volkswagen duizenden banen in ons land heeft geschrapt, en dixit Blanpain duizenden in Duitsland.
Als we Vanvelthoven horen spreken zouden we bijna de indruk krijgen dat Volkswagen een tewerkstellingsproject is, of een liefdadigheidsinstelling. Integendeel, de enige bestaansreden van Volkswagen, voor de bazen, is het creëren van meerwaarde voor de aandeelhouders.
Aandeelhouders die in heel deze discussie, wellicht op straffe des doods, volkomen uit de discussie werden gehouden. Blijkbaar ben je tegenwoordig een gauchist als je zegt dat er zoiets bestaat als aandelen, aandeelhouders, een ding dat de beurs heet en dat dit heel misschien consequenties kan hebben voor de tewerkstelling en arbeidsvoorwaarden van het personeel.
Abstracte cijfers tonen op televisie is OK, zolang het maar niet al te concreet wordt. Hoeveel bijkomende banen hebben de miljarden lastenverlagingen en recordwinsten van de laatste jaren gecreëerd? Niet al te veel. De meeste banen die gecreëerd worden dienen om personeel te vervangen, of worden gecreëerd door zware subsidies. Denk maar aan de dienstencheques.
Waarom kunnen de miljarden die gegeven worden aan de ondernemingen, zonder dat daar ook maar enige voorwaarde tegenover staat, niet gebruikt worden om bijkomend verzorgend personeel op te leiden en het bestaand personeel beter te verlonen en ondersteunen?
Hoeveel banen zouden er gecreëerd kunnen worden in de kinderopvang met de blanco cheque van 5,2 miljard euro die de ondernemingen dit jaar alleen hebben gekregen?
Recent kwam aan het licht, bij monde van Bea Cantillon (UA), wat wij eigenlijk al meer dan een decennium zeggen: dat de armoede en sociale ongelijkheid toenemen en dat de sociale zekerheid er slecht voor staat. SP.a: "Uw sociale zekerheid"?! Yep, nog zo'n grap en het is Kerstmis. De politici vinden het interessanter om blanco cheques uit te schrijven ten koste van de sociale zekerheid, dan de armoede te bestrijden.
Het is toch absurd dat proffen als Blanpain en De Vos - die zelf, mocht er ooit één centimeter aan hun arbeidsvoorwaarden worden geraakt, wellicht moord en brand zouden schreeuwen - de plannen van Volkswagen als "normaal" beschouwen, dixit De Vos zelfs "gezond".
De Vos weet toch ook dat wat vandaag een concurrentiële vestiging is dat morgen misschien niet meer is. Dan kan - en zal - de chantage weer van voor af aan beginnen.
De schuld kan altijd wel aan "de harde kern" worden gegeven. De patroons en hun slippendragers weten dat ze de steun hebben van de traditionele politiek en de media. Zelf in een soortgelijke situatie zouden de meeste journalisten wellicht identiek dezelfde analyse en afwegingen maken als de “harde kern” bij Volkswagen. Maar nu stonden de belangen van het kapitaal direct op het spel en waren die afwegingen ineens absurd en irrationeel.
De strijd is voorlopig gestreden, maar het is een illusie te denken dat het hier bij zal blijven.
De mediastorm rond het sociaal conflict in Vorst zal de komende dagen, als er geen nieuwe ontwikkelingen meer plaatsvinden, wellicht langzaam luwen. Tijd dus om een aantal vaststellingen te maken.
Ik vond het opvallend dat daar waar bij de sluiting van Renault in Vilvoorde burgerlijke politici nog kritiek gaven op de plannen van de directie, dezelfde politici dit 10 jaar later normaal lijken te vinden. Ze beperken zich tot het verlenen van diensten aan de onderneming in kwestie om hun plannen te realiseren.
Het alleen nog maar in vraag stellen van de kapitalistische logica is er voor de burgerlijke media en politiek tegenwoordig al te veel aan. De Paus komt tegenwoordig radicaler uit de hoek qua kritiek op het huidige economisch systeem dan de sociaal-democratische excellenties.
Helaas is dit volgens mij ook het geval voor de vakbonden en hun kopstukken. Zij hebben de laatste maanden opvallend weinig hun mond opengedaan over dit conflict. De gevolgen van dit drama kunnen op termijn nochtans verstrekkend zijn voor de automobielsector en tal van andere sectoren.
Kritiek op problemen in de neokoloniale wereld is uiteraard goed. Maar vooraleer lessen te geven over hoe men daar sociale vooruitgang kan boeken, moeten we ook tonen dat we in staat zijn om onze eigen sociale vooruitgang te verdedigen.
Radicale en strijdvaardige vakbondsmilitanten in de "derde wereld" die zich niet neerliggen bij de status quo en opvattingen van de heersende klasse moeten we volgens de vakbondstop steunen. Nadien echter vakbondsmilitanten in ons land, die eigenlijk niet meer doen dan hun collega’s in die landen, in de rug schieten getuigt niet van een consequente houding.
Idem voor de houding van de burgerlijk pers. Strijdbaarheid is OK, maar niet in mijn achtertuin. Eerst keurden de metaalvakbonden de berekening van de arbeidstijd over een periode van 6 jaar goed. Hiervoor was een wijziging van de arbeidswetgeving ten nadele van de werknemers vereist.
Vervolgens keurt men, weliswaar onder zware druk, de plannen van Volkswagen goed. In eerste instantie zonder dat de vakbonden hun leden en achterban raadpleegden. Hierdoor verliezen de arbeiders ongeveer 20% van hun inkomen, naast een aantal andere sociale voordelen die ze de laatste decennia hadden verworven.
Als een winstgevend bedrijf als Volkswagen ermee wegkomt om het personeel 20% te laten inleveren - en dan nog in een bedrijf met een sterke syndicale vertegenwoordiging en strijdbare traditie - wat kunnen dan de gevolgen zijn voor andere sectoren?
Het is toch absurd dat mensen als Vanvelthoven en Blanpain zeggen dat winstgevende bedrijven banen scheppen. Alsof dit in de sterren staat geschreven. Zo'n uitspraak doen ze net nadat een winstgevend bedrijf als Volkswagen duizenden banen in ons land heeft geschrapt, en dixit Blanpain duizenden in Duitsland.
Als we Vanvelthoven horen spreken zouden we bijna de indruk krijgen dat Volkswagen een tewerkstellingsproject is, of een liefdadigheidsinstelling. Integendeel, de enige bestaansreden van Volkswagen, voor de bazen, is het creëren van meerwaarde voor de aandeelhouders.
Aandeelhouders die in heel deze discussie, wellicht op straffe des doods, volkomen uit de discussie werden gehouden. Blijkbaar ben je tegenwoordig een gauchist als je zegt dat er zoiets bestaat als aandelen, aandeelhouders, een ding dat de beurs heet en dat dit heel misschien consequenties kan hebben voor de tewerkstelling en arbeidsvoorwaarden van het personeel.
Abstracte cijfers tonen op televisie is OK, zolang het maar niet al te concreet wordt. Hoeveel bijkomende banen hebben de miljarden lastenverlagingen en recordwinsten van de laatste jaren gecreëerd? Niet al te veel. De meeste banen die gecreëerd worden dienen om personeel te vervangen, of worden gecreëerd door zware subsidies. Denk maar aan de dienstencheques.
Waarom kunnen de miljarden die gegeven worden aan de ondernemingen, zonder dat daar ook maar enige voorwaarde tegenover staat, niet gebruikt worden om bijkomend verzorgend personeel op te leiden en het bestaand personeel beter te verlonen en ondersteunen?
Hoeveel banen zouden er gecreëerd kunnen worden in de kinderopvang met de blanco cheque van 5,2 miljard euro die de ondernemingen dit jaar alleen hebben gekregen?
Recent kwam aan het licht, bij monde van Bea Cantillon (UA), wat wij eigenlijk al meer dan een decennium zeggen: dat de armoede en sociale ongelijkheid toenemen en dat de sociale zekerheid er slecht voor staat. SP.a: "Uw sociale zekerheid"?! Yep, nog zo'n grap en het is Kerstmis. De politici vinden het interessanter om blanco cheques uit te schrijven ten koste van de sociale zekerheid, dan de armoede te bestrijden.
Het is toch absurd dat proffen als Blanpain en De Vos - die zelf, mocht er ooit één centimeter aan hun arbeidsvoorwaarden worden geraakt, wellicht moord en brand zouden schreeuwen - de plannen van Volkswagen als "normaal" beschouwen, dixit De Vos zelfs "gezond".
De Vos weet toch ook dat wat vandaag een concurrentiële vestiging is dat morgen misschien niet meer is. Dan kan - en zal - de chantage weer van voor af aan beginnen.
De schuld kan altijd wel aan "de harde kern" worden gegeven. De patroons en hun slippendragers weten dat ze de steun hebben van de traditionele politiek en de media. Zelf in een soortgelijke situatie zouden de meeste journalisten wellicht identiek dezelfde analyse en afwegingen maken als de “harde kern” bij Volkswagen. Maar nu stonden de belangen van het kapitaal direct op het spel en waren die afwegingen ineens absurd en irrationeel.
De strijd is voorlopig gestreden, maar het is een illusie te denken dat het hier bij zal blijven.
Amerikaans eliteteam vreest herhaling Vietnam-scenario onder soldaten
Een eliteteam van het Amerikaans leger dat advies geeft aan de commandant generaal David Petraeus stelde dat de Amerikaanse troepen zes maanden hebben om de oorlog in Irak te winnen. Zoniet dreigt een verdere instorting van de politieke en publieke steun, zoals het destijds ook in Vietnam gebeurde.
Het eliteteam moet de "nieuwe" strategie van George Bush in de praktijk omzetten. Dat plan omvat het sturen van 21.500 extra Amerikaanse troepen om de veiligheid te verzorgen in Bagdad en de provincie Anbar. Het eliteteam vreest dat er bij gebrek aan vooruitgang tegen de herfst zal gesproken worden over een snelle terugtrekking van de troepen.
Volgens de Amerikaanse soldaten zijn de belangrijkste problemen:
- tekort aan troepen
- een uiteenvallende internationale coalitie
- een toename van geweld in het zuiden als de Britten zullen vertrekken
- lage moreel van de troepen
...
(Dit bericht verscheen eerder op www.internationaalverzet.blogspot.com)
Het eliteteam moet de "nieuwe" strategie van George Bush in de praktijk omzetten. Dat plan omvat het sturen van 21.500 extra Amerikaanse troepen om de veiligheid te verzorgen in Bagdad en de provincie Anbar. Het eliteteam vreest dat er bij gebrek aan vooruitgang tegen de herfst zal gesproken worden over een snelle terugtrekking van de troepen.
Volgens de Amerikaanse soldaten zijn de belangrijkste problemen:
- tekort aan troepen
- een uiteenvallende internationale coalitie
- een toename van geweld in het zuiden als de Britten zullen vertrekken
- lage moreel van de troepen
...
(Dit bericht verscheen eerder op www.internationaalverzet.blogspot.com)
Abonneren op:
Posts (Atom)
Karl Marx: wellicht slimmer dan Dirk Verhofstadt (broer van), Boudewijn Bouckaert en Frank Vandenbroucke opgeteld (binnenkort ook: de liberale vermenigvuldiging en deling)