Vergeet de Oude Germanen niet

> Dit is een feesteditie van de Blokbuster Nieuwsbrief. Het is immers de 88e uitgave van de nieuwsbrief. Voor een 88e editie zullen wellicht zelfs onze tegenstanders even gemoedzaam gaan neerzitten, om ons geluk te wensen met de volgehouden inspanningen bij het bestrijden van extreem rechts.

Voor hen is 88 een symbolisch getal. De 8ste letter van het alfabet is immers de H van Hallo, Haringsoep,... Maar ook van Heil en Hitler. Veel neo-nazi's gebruiken dan ook op stoere wijze het getal "88" om hun trouw aan de Führer te uiten. Deze editie van onze nieuwsbrief dragen we volledig op aan de strijd tegen de HH-roepende neo-nazi's.

> Ter rechterzijde blijkt VB-gemeenteraadslid Emiel Verrijken (zie het artikel "Zo zot als een achterdeur", op de LSP-site) niet de enige cultuurminnende figuur te zijn. In een periode van Mozart-herdenkingen, kunnen de brute neo-nazi's van Blood & Honour niet ontbreken.

Zij omschrijven de componist als volgt: "Een bijzonder groot artistiek voorloper van de Nationaalsocialistische Revolutie van 30 januari 1933 is Wolfgang Amadeus Mozart (1756-1791), die vandaag zijn 250e verjaardag viert en daarom overal in de bloemetjes gezet wordt." Jawel, Mozart was volgens hen ook een "politiek strijder voor de Duitse taal en cultuur". De compositie "Die Entführung aus dem Serail" hangt volgens B&H samen met "de toenmalige strijd van het Duitse Rijk tegen het islamitische Ottomaanse Rijk."

Het is dan ook geen toeval dat ze Mozart, samen met Goethe en Schiller, uitroepen tot "een wegbereider van de heldere kracht van de nationaalsocialistische muziek". Blood & Honour maakte geen melding van de verdovende middelen die door de auteur van het stukje over Mozart werden genomen. Tevens blijft het afwachten of de hallucinaties ook betrekking zullen hebben op andere domeinen dan de klassieke muziek.

> Blood&Honour was overigens bijzonder tevreden met het wetenschappelijk onderzoek waaruit blijkt dat Vlamingen niet afkomstig zijn van de Galliërs, maar van de Germanen. "De vraag of Vlamingen al dan niet afstammen van de Germanen die hier binnenvielen in de eerste eeuwen voor onze jaarrekening, of van de Galliërs (Keltische exponenten) mag misschien perifeer lijken in de actualiteit, toch is ze van primair belang voor de natiewording in de Lage Landen."

(gc)

Mop van de week

Ondertussen in ’t lachcafé van Joske en Josiane:

Jef Vuchelen, professor economie, in Het Laatste Nieuws :

“De premier wil zijn regering niet in gevaar brengen. Hij leidt de hervormingen niet, maar lijkt het passief te ondergaan. Als ik dat vergelijk met de présence van een Dehaene in de jaren negentig: die was prominent aanwezig, zelfs als hij in het buitenland zat (op een stier? - nvdr). Ik vrees dat de VLD zal schrikken als in 2007 de discussie oplaait over wat acht jaar liberaal beleid heeft bijgebracht. De belastingverlaging: oké. De notionele intrest: goed zo. Maar verder?

Welke maatregelen moeten we nemen om echt meer mensen langer en flexibeler aan het werk te houden? (...) En als we doorgaan zoals we bezig zijn, hoeveel jaar zal het dan duren tot de concurrentiehandicap tegenover onze buurlanden deels is weggewerkt? Want wil je ook maar iets afdoen van die 10% die België duurder is dan Duitsland of Nederland, dan zal je toch eens de moed moeten opbrengen om je te beraden over de automatische indexering van de lonen en na te denken over pakweg een gedeeltelijke indexering of een eenmalige indexsprong om mee te beginnen.”

Als je zoiets hoort, lieve mensen, vraag je je toch één of twee dingetjes af. Misschien zelfs drie of vier, of in het geval van vice-premier Freya Van den Bossche helemaal niks. Eén dingetje dat spontaan langs onze neus weg opkomt, is dit: wat heeft een komiek als Geert Hoste dat een professor als Jef Vuchelen niet heeft? (onderdrukt gelach in ‘t café, “Grappen over de koning!” roept Nick Vervaeke, 47-jarige ambtenaar bij de belastingen, en beroemd als hevig ontkenner van het bestaan van God - en rechtvaardige kapitalistische belastingen - in deze arbeiderswijk)

En wat meer is, lieve mensen, wat we achter deze mengtafel bij herhaling in de kijker hebben gezet… Joske, zet jij die CD van ABBA straks op nummertje 4? Een pintje voor mij, sebiet, bedankt. Hoeveel professoren economie - ja, met zo’n salami, Joske! - kan onze maatschappij, onszelf beroepend op de crisis van de economie, zomaar in eeuwige, financiële afhankelijkheid van de staat van luxueuze, intellectuele hangmatten blijven voorzien? Wat hebben wij immers gezien? Ook Jef Vuchelen heeft zijn teksten van het VBO overgeschreven!

Dat hij rechts is? OK. Maar LUIE rechtse professoren? Domweg LUI?! Dat nooit! No pasaran! (hevig applaus, “Luiwammes! Hebt ge niks originelers dan die oude brol te zeggen?” roept Josiane hoofdschuddend vanachter haar toog, terwijl ze de glazen spoelt)

Reële looninlevering moet, de logica zelve, bij haar grootste fans beginnen: de bazen, hun politici en hun volgzame club komieken/professoren economie. Wij verwelkomen Jef Vuchelen graag in ons café, maar dan als professor werkend voor een gemiddeld arbeidersloon. Immers: waar zit bij zo'n meneer Vuchelen de gewenste “return” op de investering. Waar? Wij zien ze niet! ABBA, Joske! Draai de knop maar eens flink open!

(In geen tijd spat ABBA's Dancing Queen door de boxen van ons lachcafé. Het halve café springt enthousiast recht en binnen de kortste keren staat iedereen wild te shaken! De 21-jarige Cindy, arbeidster in een modewinkel, zwiert fluks haar beentjes in meerdere windrichtingen tegelijk, zo lijkt het. Iedereen in 't café kijkt vol bewondering zijn ogen uit. Wat kan die Cindy dansen! Met geen pen te beschrijven, het vurige danstalent van deze jongedame uit de arbeidersklasse! Zelfs niet met het toetsenbord, met draadloze muis, dat wij gebruiken om in het vergaderlokaal van het feestcomité van links-socialisme.blogspot.com dit verslag neer te schrijven.)

Het feestcomité van links-socialisme.blogspot.com stemde tijdens haar nabespreking van ons verslag eenparig enkele programmatorische conclusies uit dit lachfestijn. Daarbij geheel en al steunend op de komische feiten. Allereerst: "professoren" behoren tot de meest vervreemde schepsels van de kapitalistische maatschappij. In het bijzonder als het professoren economie betreft.

Om deze pijnlijke vervreemding van hun sociale zelf op te heffen, moeten zij zich meer onder de mensen - de arbeiders - begeven. Door meer buiten te komen, frisse lucht in te ademen, en op café te gaan zal hun wetenschappelijkheid grote sprongen vooruit maken! Zeker als deze praktijk gepaard gaat met het speels nuttigen van geestrijke dranken, van gewone pintjes tot cocktails (liefst geen suggestieve of partijdige rode wijn tijdens de eerste drie weken), het knabbelen van doodgewone chips, het imiteren van de Spanjaard Manuel uit Fawlty Towers, en het bekijken van de musical Hair op DVD (of eventueel video).

Het zichzelf eigen maken van de dans- en zangpartijen uit laatstgenoemde musical vormt in het bijzonder een aanrader voor professoren die luisteren naar de naam "Jef".

Handen omhoog voor een nieuwe arbeiderspartij

Er lijkt geen einde te komen aan de politieke blunders van SP.a-kopstuk Freya Van den Bossche. Het verhaal van die lening van 100 miljoen euro waren wij al snel vergeten. Laat ons zeker ook die andere "miscommunicaties" - wat een mooi woord! - van paars een plaats in ons hart geven. Een begroting in evenwicht mag toch wat kosten? Honderdduizenden werklozen die met een hongerrantsoen rondkomen, bijvoorbeeld. Pensioentjes van 1000 euro of minder: al jaren een fantastische oppepper voor de begroting, maar worden zij ooit in de bloemetjes gezet? Niet, dus. Stukken minder sexy voor de media dan zo'n Freya.

Moesten die in armoede geduwde gepensioneerden te pas en te onpas een tandpastaglimlach tevoorschijn kunnen toveren, er zou misschien wel een journalistieke markt voor zijn.

15% armen in België: ze houden de begroting al jaren in evenwicht, maar worden zij ooit bedankt? Waarom schrijft de begrotingsminister hen geen felicitaties voor bewezen diensten? Toegegeven: zonder hulp van de overheid hadden ze nooit zo'n prestatie kunnen neerzetten.

En dan zwijgen we nog over de meerderheid van de werkenden, die hun koopkracht de laatste 10 jaar met 2% zagen dalen. En de 15 jaar daarvoor met een veelvoud daarvan. Allemaal om de patroons de historisch hoge winsten te bezorgen, waar ze nog steeds niet tevreden mee naar hun eerste of tweede villa fietsen! Het ongemak!

De conclusie is stilaan ook voor het brave meisje Freya Van den Bossche, die er simpelweg is ingetuind, duidelijk. Zonder een nieuwe arbeiderspartij zal de sociaal-democratie er een liberaal potje van blijven maken. Ze hebben je erin geluisd, Freya! Verlaat deze asociale neoliberale regering op het toppunt van je roem, vooraleer Franky VDB of Johan VDL - niet toevallig gangsternamen - je de volgende hilarische onnozelheid op de mouw komen spelden.

Ren voor jouw en ons leven, lieve Freya! In de armen van een nieuwe, socialistische arbeiderspartij met een programma dat breekt met het kapitalisme - een systeem dat ook jou alleen maar problemen heeft opgeleverd. Lees er de kranten van de laatste dagen maar op na!

De revolutionaire massa's rekenen op je.

(pd)

Links-socialisme.blogspot.com presenteert:

Het exclusieve Sharon Op Zijn Ziekbed Diepte-Interview

Waar de New York Times, Time Magazine, Humo, Professional Wrestling en Mia Doornaert in het zand beten, zwierden de poorten voor onze wonderlijke weblog met trompetgeschal open. Het is met veel inwendig genoegen, zelfs trots, dat wij op deze plaats het enige echte, wereldexclusieve Sharon Vanop Zijn Ziekbed Diepte-Interview presenteren.

Met dank voor de bereidwillige medewerking aan de syndicale delegatie van het Mount Sinaai Hospital, in Jeruzalem. Volgende keer nemen we opnieuw Staf Nimmegeers en Yves Desmet mee, voor de dienst Palliatieve Zorg! Grapjeuu!

- OK, bedankt voor dit interview, meneer Sharon. Ook al zijn we geen vrienden, en zullen we dat gezien uw penibele toestand wellicht nooit meer worden - zelfs samen op skivakantie gaan in Karinthië lijkt onwaarschijnlijk na zo'n coma, toch wil ik u namens de arbeiders en jongeren overal ter wereld graag enkele vraagjes stellen.

- Sharon: "Gnoimpf, gnoimpf."

- Dank u voor de instemming. We zullen dit interview zeker niet verkopen aan Al Jazeera. Da's beloofd! Wij zijn socialisten!

- Sharon (schudt hevig in zijn bed): "Gnoimpf! Gnanana eu eu koekoebrrr brrrr koekoe."

- Wel, nee. We kennen het privénummer van die lieve, bruinharige verpleegster hier niet. Terug naar de politiek, meneer Sharon. Zullen we?

- Sharon (buigt het hoofd naar beneden): "Pffff. Gnoimpf."

- Welke gebeurtenis of toestand is u het afgelopen jaar het meest bijgebleven? Voor zover u zich daarvan nog iets herinnert, en het bij wijze van spreken niet hebt "proberen te vergeten". Shit, nu merk ik het. Dit lijken wel de eindejaarsvraagjes van een bekend weekblad. Zelfs meerdere bekende weekbladen tegelijk. Onze oprechte excuses, meneer Sharon! Plagiaat, dit kunnen we natuurlijk niet hebben. Andere vraag: hebt u nooit overwogen om rabbijn te worden, of was het leger voor u altijd de meest natuurlijke keuze?

- Sharon (verbeten trek om de mond): "Gmoempf. Gmoempf! Keboempf!"

- Wel, meneer Sharon, als u per se met die verpleegster op restaurant en dat soort dingen wil, zal u toch iets aan uw gewicht moeten doen. Dat arme meisje zou onder uw kilo's volledig vermorzeld worden! Zoals u dat in het verleden met veel Palestijnen hebt gedaan. Vermorzelen, geheel in dienst van de heersende klasse, lijkt een zeer regelmatig terugkerend element in uw carrière. Betaalt het de rekeningen een beetje af, meneer Sharon?

- Sharon (vredige glimlach op de lippen, melancholische blik in de ogen, neuriet een kinderliedje)

- OK, meneer Sharon. Naar een volgend vraagje. Wat voelde u precies toen u op... Euh, pardon? Wel, voelde... Gevoel. Gevoelens. Wat je vanbinnen ervaart wanneer je bijvoorbeeld per abuis met een hamer op je vingers slaat. OK, OK, andere vraag dan.

- Sharon: "Rokoko. Gnoimpf."

- Nee, over kunst gaan we het hier niet hebben. Jammer genoeg. Ter afsluiting zou ik graag een klein spelletje met u spelen. Een spelletje, inderdaad. Ik noem een naam of een begrip, en u antwoordt met één woord of één zin. Afgesproken? Vooruit met de geit. Laat de wereld nog een keer versteld staan, meneer Sharon. 't Is misschien de laatste keer.

Eerste woord: George Bush.

- Sharon: "Pink Floyd. Another Brick in Zzze Wall. Gnoimpfff."

- Uitstekend! De volgende: Mia Doornaert.

- Sharon: "Right Wing Kebab Zionismmmm. Better than... gnoimpf gnoimpf weed."

- Philip Dewinter!

- Sharon (denkt even na): "Sjalom." (De zieke staatsman wijst naar een reeks wenskaarten die boven zijn bed aan een touwtje zijn vastgemaakt. We merken, pal in het midden, een kaart met het logo van zowaar het Vlaams Belang op! Opgewonden vouwen we de kaart open, en stoten op een verrassende tekst binnenin: "Kill them Arabs! Kill them Arabs! Own Popple First! Long Live the Eternal Jew, Sharon!" Getekend: Filip Dewinter, Leader of the Flemish Popple.)

- OK, meneer Sharon. Het was een fantastische eer. Veel bijgeleerd. Ons voorlaatste vraagje. Hier komt ie: Dana International, Eurosongtravestiet waar de hele wereldgemeenschap een voorbeeld aan kan nemen!

- Sharon (verbleekt helemaal, zijn oogkassen verdonkeren, de mens begint hevig te schokken over zijn hele lichaam): "Gnoimpffff!!! Keboem keboem keboem. Gnoimpfff. Pfff. Ffff. Fffff..."

En toen helemaal niets meer. Meneer Sharon? Onze laatste vraag... We roepen hem gewoon in uw oor, OK? Sabra en Shatilla! Sabra en Shatilla!!! Wel?! Verdorie, als onze MP3 van dit hele gesprek maar geen lettergreep heeft gemist. Dit wordt een wereldprimeur.

(pd)

Column: Nieuw neoliberaal offensief is begonnen.

De Morgen neemt positie in.

(Wegens examens verscheen er de laatste weken geen column van Karel Mortier op donderdag. Soms is de onzin die in de burgerlijke pers verschijnt zo duizelingwekkend immens, dat een hogere noodzaak zich opdringt. Vandaar deze column "op maandag".)

Door Karel Mortier

“De eerste verplichting van een socialist is om de waarheid te vertellen.” De Morgen 21/01

Niemand zal dit tegenspreken, op Freya Van den Bossche na misschien. Maar die lening die geen lening was, was geen leugen maar “miscommunicatie”. Alleen: de waarheid van de patroon en de waarheid van de arbeider zijn niet dezelfde waarheid.

Het is voor de eerste de beste duidelijk dat beiden verschillende belangen hebben, waardoor de waarheid geen in steen gebijtelde tekst kan zijn. Zelfs al zijn beide partijen het eens over bepaalde zaken, dan nog kan men daaruit verschillende conclusies trekken, of verschillende prioriteiten leggen.

Het is vreemd om te spreken over de hoge loonkosten, op een moment dat vaststaat dat de koopkracht van de meerderheid van de gezinnen het laatste decennium is gedaald. Zelfs ondanks het feit dat de productiviteit in die periode sterk is toegenomen. De recordwinsten van de laatste jaren, in combinatie met een spectaculaire stijging van de aandelen, zijn mede een gevolg van de “loonmatiging” van het laatste decennium.

De enige laag die er het laatste decennium op vooruit is gegaan, is wellicht die kleine groep hooggeschoolde meerwaardezoekers met een abonnement op De Morgen. Het is dan ook vreemd dat net die krant een aanval lanceert op de koopkracht van de werkende bevolking.

"Wat zijn politieke tegenstrevers, zeker die ter linkerzijde, erg kittelorig zal maken, is dat Vandenbroucke dat inzicht eigenlijk niet verkoopt als een persoonlijke en dus subjectieve mening. Neen, hij stelt vast, als ziet hij een feit, een gegeven, hoe dan ook een onoverkomelijkheid waar het land zich dus beter snel dan laat naar schikt." De Morgen 21/01

Net zoals de betaalbaarheid van de pensioenen voor De Morgen een “feit” is waar geen discussie over mogelijk was, past deze krant opnieuw dezelfde strategie toe in het loonkostendebat. Het is onmogelijk om daar inhoudelijk over te discussiëren - Vandenbroucke spreekt "de waarheid" - laat staan om die stelling te verwerpen. De enige tegenstand tegen die “waarheid” kan dan ook niet anders dan emotioneel zijn en/of gebaseerd op leugens van die oerconservatieve en onverantwoordelijke vakbonden.

Het is ook schandalig én oerdom dat Pauli de suggestie wekt dat de enige partij die kan winnen door “leugens” te vertellen het Vlaams Belang is. De meeste mensen - in tegenstelling tot vetbetaalde journalisten à la Pauli - hebben het laatste decennium aan den lijve ondervonden dat ze steeds harder moeten werken, maar dat ze daar steeds minder mee kunnen kopen. De managers en patroons hebben ondertussen zichtbaar zeer goed geboerd.

De “gut feeling” van de meeste mensen, die ook wordt ondersteund door cijfers, zegt dat Vandenbroucke de waarheid niet spreekt. Althans, dat hij die waarheid vormt vanuit een liberale logica, maar dat verpakt als “ethisch socialistisch”. Alsof er ook maar iets ethisch zou zijn aan het afpakken van geld van de werkenden en armen om aan de rijken te geven.

Het Vlaams Belang zegt trouwens net als Vandenbroucke, alle andere traditionele partijen en de kranten dat de loonkosten te hoog zijn. Alleen stelt het Vlaams Belang erbij waar ze het geld zullen halen: bij de Walen. Vandenbroucke zwijgt daar in alle toonaarden over. De mensen zijn echter niet dom. Ze weten best waar Vandenbroucke het geld haalt. Als mensen moeten kiezen tussen een partij die het geld bij hen haalt, of een partij die stelt dat ze het geld wel ergens anders zal halen, dan is het niet vreemd dat mensen eerder iets voelen voor die laatste dan voor die eerste partij.

Als je zoals Pauli een goed inkomen hebt en een mooie baan, dan doet het er allemaal niet veel toe waar je het geld haalt. Voor de groeiende groep mensen die het water aan de lippen staat, is het echter wel een kwestie van leven of verzuipen.

De vakbonden weten bij deze weer wat ze hebben aan De Morgen. Let op. Dit is dan nog afkomstig van de man die tijdens de discussies rond het Generatiepact af en toe een gematigde positie innam, in vergelijking met iemand als Desmet.

“Als Vandenbroucke zijn kiezers niet kan overtuigen van zijn visie, is de kans groot op winst van die andere partij die zegt de kleine man te verdedigen.” De Morgen 21/01

De Morgen weet de komende maanden weer wat geschreven.

Mop van de week

Ondertussen in 't lachcafé van Joske en Josiane:

Frank Vandenbroucke (SP.a) in De Morgen:

“Wij zijn te duur. Onze loonkosten zijn, relatief maar ook in absolute termen, te hoog. Daar is geen twijfel over. Het zal veel inspanning en tijd vergen om ze te verlagen. Het zal een jarenlang volgehouden politiek van loonmatiging vergen, waarbij bovenop de inflatie weinig ruimte zal zijn. De federale staat kan dat niet alleen, budgettair noch inhoudelijk. Met de kost van de vergrijzing erbij is het duidelijk dat de federale staat en de gewesten samen hun schouders onder het sociaal bestel zullen moeten zetten.”

Wie nu reeds drie zakdoeken heeft volgesnoten van zoveel komisch talent: Franky denkt niet aan ophouden, lieve mensen. Zo zit zijn genetische structuur niet in elkaar. Een koppige neoliberale steenezel, we hebben het achter deze mengtafel dikwijls moeten herhalen (geroezemoes, iemand roept “Ander socialisten en beter!” vanuit de zaal, nog iemand anders “Awoert!” en “Dief van de gewone mens!”). Zo'n type dat zich geen drie, maar vierendertig keer aan dezelfde liberale steen stoot. Vierendertig!

We serveren een uitsmijter deze week, mensen. Jongens, jongens, kan het alsjeblief wat stiller daar aan de bar! En zet jij die schijf van Marco Borsato nog even op pauze, Joske? Schat dat je bent! OK, hier gaan we dan mensen. Fasten your seatbelts! Frank Vandenbroucke, Part II: “Neoliberale Vampier Kan In Alle Objectiviteit Zelfs Het Stratenplan Van Oud-Heverlee Niet Zonder Fout Lezen”.

“Er is een tijd geweest dat de partijleiders de ene dag op het congres de revolutie predikten en de volgende dag terugkeerden naar de regering om daar zeer opportunistisch over te gaan tot het beheer van de dag. Daar hield ik niet van. Maar die tijd, dat op congressen het kapitalisme werd gekapitteld en de ministers vervolgens opnieuw wegzonken in de pluchen zetels, ligt nu wel ver achter ons. Nu vinden we dat er eenheid moet zijn. Radicale ideeën die we dan halfslachtig uitvoeren, zijn uiteindelijk zwakke ideeën.”

(Heel het café barst in tranen uit. Om direct daarna te beginnen gieren van het lachen. Velen blijken niet opgewassen tegen Franky's absurde humor, waarvan de diepgang verrast. Stoelen vallen om, tafels dreigen te bezwijken onder zingende en dansende koppels. Marco Borsato barst los in een meeslepend, door iedereen luid meegezongen “Dromen zijn bedrog”. Frans van hiernaast, Postarbeider, roept met zijn schorse keel “Vendu!” en “Ander en beter! 't Is geen socialist, 't is een liberaal! Vendu!”)

Het feestcomité van links-socialisme.blogspot.com wenst aan dit objectieve verslag vanuit ons beroemde lachcafé nog een kleine correctie toe te voegen. Als feestelijk aangelegde revolutionairen, dat is nu eenmaal onze genetische structuur, moeten we de minister absoluut en relatief tegenspreken. Wij doen dat niet graag, maar we willen net als de ethisch gekwelde minister in waarheid leven. Zeker waar het de competitiviteit van onze bloedeigen bazen op de wereldmarkt betreft.

Kleine correctie, dus. Ook onze leden houden van ideeën die we concreet kunnen uitvoeren - net als Rik Daems! Vooral als er meerdere bakken met pintjes, de DVD van Jimi Hendrix “Live in Woodstock”, zeven pakken met verschillende soorten chips, kleine stukjes bloemkool, een pot cocktailsaus, het boek “Crisissen zijn uitdagingen” van André Leysen voor onder de tafelpoot, en ons beruchte vergaderlokaal aan te pas komen.

Ons feestcomité stelt sober vast, ondertussen heerlijk knabbelend van een stukje bloemkool gedoopt in cocktailsaus, dat de reële lonen van de arbeiders de laatste vijfentwintig jaar al serieus daalden in reële koopkracht. Volgens objectief cijferwerk ondersteund door statistieken - oppassen voor een erectie, Franky - van het ABVV.

Verder moeten we openlijk zeggen dat de invoering van de gezondheidsindex een misplaatste grap was, waardoor nu al de automatische loonstijging de groei van de prijzen niet volgt. Recent geen mazout gezopen, Franky?!!

Onze leden weten niet waar het geweten van Franky Vandenbroucke zich momenteel bevindt. Het kan met de globalizering overal zijn. We roepen het desalniettemin officieel op om zonder mogelijk fataal getreuzel uit de loopgraven te kruipen en de strijd te staken. In het belang van de arbeiders kunnen we de “objectieve waarheid” van Franky, ondanks onze positieve instelling en goedgeluimde natuur, al lang niet meer vinden. Schol!

Belgische pralines leiden tot dooi in relaties met VS

Het wantrouwen bij VS-president Bush was aanvankelijk groot. Geef de vechtjas uit Washington eens ongelijk. Een half uur durend onderhoud met de spreekbuis van een dwergstaat als België? Waar hanengevechten illegaal zijn, behalve bij de geboren amokmakers van de VLD?

Erger zelfs: was België niet dat lelijke eendje dat snaterend tegen de noodzaak van een militaire inval in Irak tekeerging? "What the fuck?" dacht Bush, maar dan in bewoordingen die nauwer bij zijn functie aansloten.

Premier Verhofstadt stond voor een immense opdracht, wilde hij zich als gedwee schoothondje nestelen in de warme stralen die de onstuimige imperialistische slachter Bush voelbaar uitzond. Of was het toch die slecht verteerde moussaka en de goedkope wijn van dat Griekse eethuis nabij de Brusselse Grote Markt?

De premier slaakte enkele onbestemde hoge gilletjes (zoals enthousiastelingen dat na een slam dunk tijdens het Amerikaanse basket wel eens doen), ondertussen met één vuist driftig pompend in het zwerk, zette zich recht in zijn stoel en gooide vervolgens beide armen in de lucht, in de hoop op een Mexicaanse wave. Er verscheen een brede glimlach op zijn lippen. "Wel, mijnheer Bush, ik heb u recent horen uitleggen aan de wereldopinie dat er 30.000 Iraakse burgerslachtoffers vielen in Irak. Hahaha (gooit zijn armen opnieuw in de lucht en valt bijna uit zijn stoel van enthousiasme). Dat zou je bijna een massavernietigingswapen kunnen noemen. Ha! Ziet u dat ze er wel degelijk waren, als de vrije wereld maar energiek genoeg in de woestijn rond Bagdad bleef rondscharrelen. Hahaha!"

Bush keek vreemd op van zoveel enthousiasme om zo goed als niets. En voor het al te gezellig zou worden, gooide de imperialistische bevelhebber het bij wijze van afleidingsmaneuver over een andere boeg. Die van de interne Belgische aangelegenheden, dwergstaat of niet.

De imperialistische slachter boog zich geheimzinnig voorover, in de richting van premier Verhofstadts stoel, en sprak op fluistertoon: "Wat met die 200.000 nieuwe jobs, mister Guy? Moet ik al je transatlantische beloftes van goede verstandhouding, en tatati en tatata, even ernstig nemen als die belofte? Bovendien: wat met de competitiviteit van de Belgische economie? Ga je daar eindelijk ook iets aan doen? Of blijf je op je luie krent zitten, tegenover de OESO, het IMF en Frank Vandenbroucke - yes, I know that guy too, Guy? Durf je opnieuw de arbeiders en jongeren doen bloeden voor de dynamische secties van de economie? Alle media lijken dat een puik idee te vinden, zo'n reële looninkrimping. Waar wacht je op, mister Guy? Waar wacht je op? Keer eerst is voor je eigen deur, valselijk uit Irak wegblijvend rund. En je bril vind ik ook maar niets."

Bush was nu niet meer te stuiten. "En nog iets: wat de oorlog tegen het terrorisme betreft... Laat ik het zo formuleren: als Madani Bouhouche - ja, dat mannetje en de Bende van Nijvel is mij ook niet volledig onbekend, mister Guy - zolang in Frankrijk in zijn villa modelvliegtuigjes mag bouwen van jouw overheid, waar bemoeien we ons dan eigenlijk mee als de VS beslist om een illegaal gevangenenkamp meer of minder te bouwen? Naïeve snotaap!"

Het gesprek ging de verkeerde kant op, realiseerde de Belgische premier zich nu. De beste humor van Geert Hoste had hij al prijsgegeven. Zouden de aangebrande grappen over werklozen die Frank Vandenbroucke zich tijdens een laat uitlopende ministerraad wel eens permitteert misschien soelaas bieden? Zou dat het ijs met de ondernemersvriendelijke Bush breken? Of misschien wel de hilarische posities van Freya Van den Bossche, tevens SP.a, over de vakbonden? Daar moet elke overtuigde red neck en conservatief uit Texas toch plat voor gaan?

Toen kwam de geniale transatlantische vonk bij de premier. Pralines! Hij zou de imperialistische razende hond Bush om de tuin leiden met... oerdegelijke Belgische pralines. "Kijk eens hier", gebaarde de premier, en hij gaf tussen zijn enthousiast opgestoken armen ruim een halve meter aan. "Wat is dit?" Bush keek onze premier verbaasd aan. Er verschenen pretlichtjes in Verhofstadts oogbollen. "Dit is de exacte maat van de doos pralines - echte Belgische pralines, van onze sublieme chocolade waar je je vingers van aflikt! - die de EU en uw prachtige land dichter bij elkaar zullen brengen. Als gebaar van vriendschap en intieme verstandhouding. Want enkel wie nooit iets doet, maakt nooit fouten. Op dit gemeenschappelijke vlak kunnen humanisten, christenen zoals u, moslims, boeddhisten, en liefhebbers van het Vlaamse levenslied zoals minister Bourgeois, yes Bourgeois - believe me, elkaar vinden."

Bush zijn kaken vielen bijna tegen de grond. Pralinedozen, in de reusachtige afmetingen van zijn eigen Texas! Waar alles groots was, in zonde en in zedelijke vroomheid! De president voelde het water in zijn mond sijpelen. "Waar blijft die lekkere doos, mister Guy. Dit smaakt me vast een heel stuk zoeter dan die met Amerikaanse vlag beklede lijkkisten die we soms uit verre landen over de vloer krijgen."

(pd)

Een dekentje over de klassenverzoening?

(commentaar)

In De Morgen van vorige zaterdag boog Walter Pauli zich in een essay over het aftreden van Rik Daems. De VLD-politicus gaf er de brui aan als VLD-fractieleider in de Kamer, nadat zijn relatie met Sophie Pécriaux (PS) in de pers doorsijpelde.

Pauli is van oordeel dat Daems niet tegen de "liberale principes" zondigde, door Pécriaux te bezwangeren. Hij reed hoogstens "een scheve schaats".

Achter deze analyse zit een verhelderende kijk op wat politiek vandaag is, of hoort te zijn. Pauli wijst er zelf op: begin jaren '80 zou een relatie tussen een PS-lid en een lid van de toenmalige PVV (vandaag VLD) nagenoeg ondenkbaar zijn geweest. Omdat deze formaties toen nog veel verder van elkaar af stonden (letterlijk en figuurlijk, naar post-stalinistische politieke normen).

Zowel de PS als de SP.a telden destijds nog een aanzienlijk aantal actieve arbeiders in hun rangen. Het waren in dat stadium nog wat linkse socialisten "burgerlijke arbeiderspartijen" zouden noemen. Burgerlijk in de top, maar met regelmatig arbeidersdruk van onderuit. Dit weerspiegelde zich in soms heftige verbale oppositie van de sociaal-democratie in het parlement. Destijds, in tegenstelling tot vandaag, geregeld kwaad afgevend - zij het vooral in woorden - op de neoliberale inleveringspolitiek van Martens/Verhofstadt.

Vandaag zijn SP.a en PS politiek getrouwd met Verhofstadt, en diezelfde asociale inleveringspolitiek. Zo expliciet kan Pauli het natuurlijk niet in een burgerlijke krant zetten.

Redactionele vrijheid bestaat er enkel binnen een algemene aanvaarding van de neoliberale politiek van alle gevestigde partijen. Iedere metaalarbeider beseft dat hij zonder krachtsverhouding tegenover het management - goed betaalde vertegenwoordigers van de aandeelhouders - bijzonder weinig "vrije meningsuiting" in de pap te brokken heeft in zijn bedrijf.

Waarom zou dat voor, jammer genoeg, overwegend kleinburgerlijk-individualistische journalisten in een kapitalistisch mediabedrijf anders zijn? De idee van volledige "redactionele onafhankelijkheid" is nauwelijks ernstig te nemen. Wiens brood men eet, diens woord is men verplicht te spreken. Zeker zonder collectieve krachtsverhouding.

Samen met de leegloop van de "burgerlijke arbeiderspartijen" voltrok zich, sinds de tweede helft van de jaren '80 en zich verder doorzettend in de jaren '90, een gelijklopende toenadering tot de openlijk burgerlijke partijen. De gezonde klasseafkeer die begin jaren '80 de politiek af en toe nog ophelderde - Tobback gaf Martens tijdens een van zijn laatste geïnspireerde momenten de eretitel "kwal" - is vandaag vervangen door een deken van klassecollaboratie, en gestoei tussen de lakens met de politieke verantwoordelijke voor de liquidatie van Sabena.

Maar deontologisch vindt De Morgen dus dat Daems niets aan te wrijven valt. Politiek is, in deze visie, geen strijdtoneel van onverzoenlijke klassen. De politiek wordt opgeboend tot verschillen in de marge van het neoliberale crisisbeheer. In dat opzicht is Pauli's vergelijking tussen de politiek en "concurrentie" in de journalistieke of academische wereld merkwaardig. "Mogen er daar dan ook geen onderlinge relaties meer worden aangegaan?" vraagt hij zich af. Bizar voor wie naar politiek kijkt zoals hij zich voor onze ogen afspeelt: als strijd tussen onverzoenlijke klassebelangen. Zou Marx in de koffer gedoken zijn met kapitalistische tegenstanders?

Het is vooral een aanwijzing van hoever die krant, in het algemeen, naar rechts is opgeschoven. Vandaag verscheen echter ook, verrassend genoeg, een opvallend positief artikel in De Morgen over de nieuwe lichting jongeren die bij een vakbond aansluiten. Hopelijk begint er af en toe ook iets van die toon in de politieke analyses door te klinken. Al blijft de manier waarop je linkse accenten kan leggen in de door kapitalisten gecontroleerde pers natuurlijk altijd relatief.

(pd)

Mop van de week

Ondertussen in 't lachcafé van Joske en Josiane:

Frank Demets in Knack:

“Kennelijk gedijen bedrijven slecht in het Belgische klimaat. Elk jaar worden hier een slordige vijftigduizend nieuwe bedrijven opgericht, maar drie van de tien verdwijnen weer voor hun zesde levensjaar.”

Hoe is zo'n ramp in 's hemelsnaam mogelijk, vraagt een mens die Het Kapitaal van Marx niet heeft gelezen zich zorgelijk af? Waarom gaan hele volksstammen van ondernemers zomaar overkop? Simpel. “Door een faillissement onder meer”, meent de logisch redenerende Demets. En nu komt de clou van zijn grap. Grijp alvast naar iets stevigs: dit wordt geestig. Mogelijk leidend tot de onbedwingbare neiging om over het salontapijt te gaan rollen, ondertussen hevig tranen snikkend van zoveel kolder.

“Bovendien zijn er zware remmende factoren: het loden aandeel van de overheidsuitgaven in het totale bruto binnenlands product (bbp), de onhoudbare loonwig (het aandeel van belastingen en sociale zekerheidsbijdragen in de loonkosten) en de moordende sociale zekerheid - en hoe méér sociale zekerheid, hoe minder nieuwe ondernemingen - helpen het ondernemerschap niet echt vooruit."

Het feestcomité van links-socialisme.blogspot.com is dolgelukkig met deze sublieme analyse. Haar diepere essentie lijkt rechtstreeks overgepend van 98 op de 100 persberichten van het VBO, maar dat mag de pret niet drukken. "Waarom moeilijk doen, als het gemakkelijk even goed kan?" is niet voor niets ook onze lijfspreuk, stemmig ingelijst boven de deur van ons beruchte vergaderlokaal.

Net als de weinig kostbare tijd aan economische argumenten verspillende Frank Demets - overlappen "overheidsuitgaven", "onhoudbare loonwig" en "sociale zekerheid" elkaar niet in grote mate? - geniet ons feestcomité, in de plaats van overdreven hard te werken voor de bazen, ook liever met grote teugen van Het Leven. Vooral als het de vorm van een Tequila Sunrise heeft aangenomen. Njam, njam.

Het nooit al te serieuze Plezierprincipe staat bij ons, net als bij Frank Demets, pal voorop. En precies daarom is die "moordende sociale zekerheid" - hoe raak gezien! - zo'n immense teleurstelling. Want dat zou ze nu net NIET mogen doen, hé Frank? Moorden. Daarvoor hebben we de Sociale Zekerheid niet met de arbeidersbeweging doorheen decennia van strijd steen voor steen opgebouwd en afgedwongen, hé Frank? Om van het leven te beroven. Koud te maken. Medeburgers zonder dat ze dodelijk gevaar vermoeden - "Een werkloosheidsuitkering! Aaargggh!" - hun kaars te laten uitblazen. Foei, moest dat ooit gebeurd zijn.

Wie heeft er nog nooit van de gepensioneerden gehoord die bij het aanschouwen van hun schamele pensioentje terstond een hartverlamming te verwerken kregen, en voor dood neervielen? Wij al heel veel. Massa's zijn er. Veel pensioenen in België zijn dan ook beschamend laag.

Uitkeringen voor ziekte en invaliditeit? Ook een sinister gebeuren, volgens Demets, waar je ter plekke je laatste adem van kan uitblazen. En hoeveel medeburgers zijn er niet in de beruchte werkloosheidsval gedonderd, om er niet meer heelhuids uit terug te keren? Meer hebben wij niet te vertellen. Moordend, die sociale zekerheid.

In diepe rouw heffen de leden van ons comité hun glas voor een afscheidsdronk. Dat in ieder geval Frank Demets de Sociale Zekerheid mag overleven! Schol!

Vergeet de Oude Germanen niet

> Begin december hield het Franstalig extreem-rechtse Nation een nationaal congres. Op die bijeenkomst werd door de leiding voorgesteld om de structuren van de organisatie aan te passen. Een nationaal secretariaat was een te uitgebreide structuur, aldus de leiding. Dus werd voorgesteld dat de leiding in handen zou komen van één algemeen secretaris. Eén Führer is meer dan genoeg, moet Hervé Van Laethem hebben gedacht.

Enige probleem: de leden stemden dit voorstel weg en verkozen een nationale raad... Van Laethem wordt wel bedankt voor de bewezen diensten en Nation hoopt dat hij in haar rangen zal blijven militeren. Wordt ongetwijfeld vervolgd...

> VB'er Wim Wienen stuurde via zijn site een nieuwjaarsboodschap de wereld in. Hij besloot met: "Moge 2006 het jaar van de ware revolutie worden." Inderdaad, u leest het goed. VB'er Wienen roept op tot revolutie. Hij bedoelt uiteraard een conservatieve contra-revolutie, maar omschrijft het als "revolutie".

> De NJSV (Nationalistische Jongstudentenverbond) heeft een zelfhulpgroepje opgericht voor gefrustreerde pubers die het erg vinden om als fascist bestempeld te worden. "Stop de linkse taal in ons klaslokaal", zo heet de campagne van NJSV. Om de "linkse taal" te stoppen, kan je onder meer een "banner" (is dat geen Engels woord?) van "Europa, Jeugd, Revolutie" downloaden! Dat zal de lessen geschiedenis van de NJSV-militanten alvast draaglijker maken.

> De grappige mensen van Blood&Honour stellen voor om de Vlaamse bevolking op peil te houden door de nationalistische militanten op te roepen om zich naar de zaadbank te begeven, om er sperma te doneren. Zo moeten Arische Vlamingen "de toekomst van eigen volk en ras een handje helpen", aldus de marginale neo-nazi's.

"In dit kader moeten de spermabanken gevuld worden met Blank Arisch Europees zaad. Iedere gezonde man kan zich melden, zijn kwakkie periodiek afgeven en zo allerlei koppels die om wat voor reden ook onvruchtbaar zijn aan een kind helpen. Of beter nog aan een meerling uiteraard, want hoe meer Blankes hoe beter." Zelfs indien het zaad in verkeerde handen komt, is dat op zich geen groot probleem. "Liever een blank kind dat opgroeit bij lesbische ouders, dan helemaal geen blank kind". Blood&Honour besluit haar oproep bijzonder passend: "Rahowa, Heil Hitler en Houzee voor het Groot-Arische Rijk."

> De Vlaamse Jongeren Westland vormen een groupuscule neo-nazi's in West-Vlaanderen. Deze groepering houdt zich ondermeer bezig met het organiseren van protestacties. Zoals tegen het Zandsculptuurfestival in Blankenberge vorige zomer. De Vlaamse krijgers deelden aan dat Zandsculptuurfestival zowaar 500 pamfletten uit, omdat het festival in het teken stond van "175 jaar België".

> Tenslotte willen we senator Wim Verreycken feliciteren met de archeologische vondst die hij deed in zijn huis in de Korte Nieuwstraat in Antwerpen (waar hij een winkeltje zou hebben). Verreycken vond er tegels uit de 14e eeuw, oude kruiken en een as- of beenderurne, naast beenderen en een grafsteen.

Het huis in de Korte Nieuwstraat blijkt de nieuwe vestigingsplaats te zijn voor het winkeltje "Triskel". Daar kan je zwaarden, ridderkledij of allerhande heidense prullaria kopen. De senator houdt zich op deze manier bezig met zijn fascinatie voor de Oude Germanen. Je weet wel, die Arische strijders.

(gc)

Meer zeggen we niet

Mededeling:

Over de liefdesbaby die kamerleden Rik Daems (VLD) en Sophie Pécriaux (PS) met elkaar hebben gemaakt, zullen wij ons op deze kwaliteitsblog - zie ook "kwaliteitskrant", "kwaliteitsweekblad" en "zaad van superbe kwaliteit" - in een respectvol en sereen stilzwijgen hullen.

Behalve dan: dat de transfers van Vlaanderen naar Wallonië de spuigaten uit beginnen te lopen.

Sorry.

En dat het klasseverraad (zie de landelijk beroemde trappen van de villa van Daems en 's mans, wel, opgefokte pleidooien voor de jacht op werklozen) en het proces van verburgerlijking van de PS hiermee een veelzeggende climax bereiken.

Nogmaals sorry.

Zij zijn begonnen. En niet in het belang van de arbeiders.

Ze uit elkaar halen hoeft voor ons ook al niet meer.

EEN NIEUWE ARBEIDERSPARTIJ IS NODIG. En meer verkering binnen de eigen klasse.

Samen staan we sterk. Daar is onze klasse, de werkende klasse, veel aan gelegen.


(pd)

Mop van de week

Ondertussen in 't lachcafé van Joske en Josiane:

Tine Peeters, bij liefhebbers bekend als schrijfster van artikels als “De staking en hoe eraan te ontsnappen” (over de ABVV-actie op 7 oktober), “Vakbonden rollen vechtend over straat” (en als individuele burger weet ik niet wat ik daarvan moet denken), “Cortebeeck roept ABVV op om ACV-militanten met rust te laten” (tijdens het douchen in hun badkamer) en “Mijn carrière bij de Federale Politie was geen flop: hier zijn de bewijzen”, die Tine Peeters dus... in de links-maar-vooral-liberale De Morgen:

“Het is uitgerekend een man die de vrouwonvriendelijkheid van zijn collega's weer op de politieke agenda zet. SP.a-voorzitter Johan Vande Lanotte neemt de minister van Begroting Freya Van den Bossche en minister van Mobiliteit Kathleen Van Brempt in bescherming. Aanleiding voor de verdediging van de sp.a-voorzitter zijn een interview met ACV-voorzitter Luc Cortebeeck en de column van Koen Meulenaere in het weekblad Knack.

'De opmerkingen getuigen van zuiver seksisme. Guy Verhofstadt werd beschouwd als een godenkind toen hij op zijn dertigste minister van Begroting werd. Ook Patrick Dewael werd als een briljant man beschouwd omdat hij zo jong in de regering stapte. Waarom moet het dan altijd over billen en borsten gaan bij de vrouwen?', zegt de woordvoerster van Johan Vande Lanotte,Vivi Lombaerts.” (*)

Volgens de diep in de Vlaamse klei gewortelde tradities van deze weblog krijgt u onze “Mop van de week” doorgaans vrolijk op zaterdag geserveerd. Met toeters, bellen, het Vlaamse levenslied en hoogst gezellig gerinkel van pintjes op de achtergrond. (Van hieruit wensen wij nogmaals Joske en Josiane te bedanken voor de schitterende locatie, en het ruime aanbod jenevers, evenals de heerlijke droge nootjes en niet te vergeten de worstjes van Zwan! Is dit sluikreclame? Wel, genationaliseerd onder arbeiderscontrole worden die worsten uiteindelijk toch.).

Regels zijn er, volgens het feestcomité van links-socialisme.blogspot.com, om nu en dan gebroken te worden. De boog kan niet altijd gespannen staan. Zeker niet die van linkse socialisten!

Geruggesteund door deze levenswijsheid kiezen wij altijd de eerste week van het nieuwe jaar uit om vakantie te nemen, gemeenschappelijk in afzondering te gaan, en ons te wijden aan de verrijking van geest en lichaam.

Dit jaar stond ons Minisymposium in een hut in de Ardennen in het teken van een gewichtig onderwerp: “De omzetting van waarden in prijzen: een historische controverse, en de specifieke rol van deel 3 van het Kapitaal in deze kwestie.” 's Avonds wierpen wij ons vanzelfsprekend in de cocktails. Onze leden discussieerden daarbij hevig, gezeten of gelegen rond de houten tafel van onze hut, over de toekenning van de medaille voor “Meest Geslaagde Socialistische Cocktail”. Tot in de vroege uurtjes vlogen de citaten van Marx, Lenin, Bebel en Van den Bossche (Luc, soms ook Freya) ons als goed of enigszins uit focus gemikte kogels om de oren.

Aldus kwamen onze leden deze morgen, om 5 uur 's ochtends, tot de vaststelling dat de verkiezingsaffiches waarmee Freya VDB haar eerste pasjes in de politiek zette, wel degelijk 100% “seksistisch” waren. Hoezeer Tine Peeters, duidelijk zonder historisch en menig ander besef, het archief van De Morgen - en het collectieve geheugen - in deze kwestie ook probeert te negeren.

“Een vrouw, van welke door de geschiedenis opgeworpen klasse ook, zou haar rok niet demonstratief tot ver boven de knie moeten optrekken om politiek op te vallen en in de instellingen van de heersende macht verkozen te geraken. De kleinburgerlijke politica Freya Van den Bossche had blijkbaar weinig meer te bieden op haar verkiezingsaffiches dan haar billen, bij wijze van opportunistisch inspelen op de seksistische trends in de klassemaatschappij en op de covers van P-Magazine.”

Om 5 uur 's ochtends zo'n samenhangende maatschappij-analyse maken? Soms zijn we stiekem trots op ons feestcomité. Lieve jongens en meisjes, uit de vrolijke voorhoede van de arbeidersklasse.

Voorwaarts! En vergeet niet te experimenteren met uw socialistische cocktails, kameraden!

(*) Waarschuwing: deze opmerking was nogal losse beeldspraak van Vivi. Luc Cortebeeck, ACV, nam - god verhoede - geen verwijzing naar 'billen en borsten' in de mond. Kardinaal Danneels kan op beide oren slapen.

Het dagboek van de president

Donderdag 5 januari

Om zeven uur 's morgens werd ik ruw uit mijn slaap gehaald. Dankzij kortstondig maar intens speurwerk - door mijn echtgenote, de hele CIA en mezelf - hadden we de wortel van het kwaad meteen bij de lurven. Ons eerste vermoeden was: nucleair alarm uit het Midden-Oosten. Foute gok, jammer genoeg. Het was mijn eigen wekkerradio. Dat kreng haalde met een blèrend "Give peace a chance" half politiek Washington uit zijn gewone doen. Problemen!

Later verontschuldigde ik me op kantoor tegenover de gehele staf. Onze missie in Irak gaat gewoon door zoals gepland. Of zoals het ons te binnen schiet, in de stroom der gebeurtenissen. Die John Lennon bedoelde het zeker niet slecht. De kerel had gewoon, een cruciaal gebrek in de moderne wereld, geen zakeninstinct (toen kreeg ik spontaan applaus!). Deze machtige natie zal de hele weg afleggen. We volgen het licht van de Vrijheid. Met God aan onze zijde. Zoals we maandagmorgen tijdens de gezamenlijke bijbelstudie wetenschappelijk hebben aangetoond. Enzovoort, enzoverder. (VRAAG: Ben ik te zakelijk als het over John Lennon gaat?)

Verdere uitdieping van het thema "wekkerradio". (IDEE: Ik denk dat ik - zonder diep te willen klinken - op iets zeer essentieel in de menselijke conditie ben gestoten. De drang om regelmatig uit te slapen. Dit maakt me menselijk, geloof ik. Net als mijn voorliefde voor Texas' honkbalfavorieten: de Onoverwinnelijke Vliegende Cowboys. Wat veracht ik die hopeloos achteraan in de rangschikking bengelende knoeiers!)

Normaal gesproken - wat ik zelden doe - loopt mijn wekkerradio pas tegen het begin van de ontbijtshow op Kerk TV af. "Evangelisch uit de veren met Jerry Falwell". Om 9u!

11 uur. Condi onderhoudt me over Irak. Die kerels zijn taai. Toch een heel andere soort dan de met pretoogjes rondhuppelende sjeiks die ik vroeger naar de feesttenten in Houston, Texas, meenam. Het was de duistere tijd voor mijn bekering, lief dagboek, die ik moet proberen te vergeten. Ik suggereer aan Condi dat Irak binnen de 20 jaar de Olympische Spelen moet kunnen organiseren. Desnoods die voor gehandicapten. (Verdorie, wat is dat mens ernstig!)

Condi vertelt me dat er "fraudegevallen" worden geclaimd tijdens de verkiezingen in Irak. De creativiteit van Democraten, linkse rakkers en terroristen is werkelijk eindeloos! Die kiesbrieven van zwarte medeburgers in Florida waren simpelweg verloren geraakt. Beseft iedereen wel wat voor een drukte van jewelste verkiezingen met zich meebrengen? Wij zijn enkel werktuigen van de Heer. Ook als we legitieme stembrieven door de versnipperaar halen.

12u15. Vanmiddag een heerlijke Moussaka gegeten. Gevulde aubergines zijn de de elite-eenheden, de Marines, van de culinaire ervaring. Pittig afsmakend van buiten, lekker vlezig van binnen. Ligt Griekenland in de Arabische wereld? Dat zou zonde zijn.

Heb Karl Rove speciaal afgevaardigd om er tijdens mijn middagdutje over te waken dat er geen presidentieel gesnurk te horen zou zijn, in het hele Witte Huis. Rove kwijtte zich uitstekend van zijn taak. Terwijl ik wegdroomde, fluisterde hij voortdurend in mijn oor dat "Ik, George W., het werk van daddy aan het afmaken was. Papa houdt van je, voor elke terrorist die op grootmoeders wijze volledig gaar wordt gestoofd in de supergrondige gevangenissen van Egypte en Afghanisten." Een eeuwige grapjas, die Karl! De Michael Moore van rechts.

16u52. Mijn persoonlijke record verbrijzeld op het fantastische internetspel Golfing Pleasures!!!! Ik stel momenteel verschillende teams samen, die het onverbiddelijk in het Witte Huis tegen elkaar zullen opnemen. De winnaars krijgen een zitje in de beheerraad van Halliburton. Ik zet alle vrouwen in het team van Wolfowitz, denk ik. Intelligent design op z'n best!

20u. Tijdens een belangrijke, door NBC opgenomen TV-speech verschillende woorden gebruikt die ik zelfs niet kende. Spannend en best wel fun! Zeventien keer het woord "retaliëren" gebruikt. Onze speechschrijvers zouden het aantal begrippen uit het damestennis toch moeten beperken.

Zonder probleem ingeslapen naast het vrouwtje. Die had net voordien mijn teennagels liefhebbend afgeknipt en in een lege bokaal op het nachtkastje bewaard. Ik word een dagje ouder voor dat soort spannende activiteiten. Zelfs geen roze schaapjes geteld, terwijl ik mijmerend indommelde. Boven de 2500 ben ik toch meteen de tel kwijt...

(pd)

2006: alsof u er zelf bij was

Nu de feeststemming stilaan verstomt, verschijnt er in ons licht benevelde blikveld opnieuw een rijkelijk gevuld politiek jaar. De patroons zullen arbeiders en jongeren voor de vijfentwintigste keer vragen om de buikriem aan te halen. Zelf kunnen ze, getuige de overgang van oud naar nieuw, neerkijken op een pens volgepropt met de buit van historisch hoge winsten. Kapitalisme schaadt de gezondheid - klassenstrijd is de beste weight watcher die de bazen zich kunnen inbeelden.

Als linkse socialisten zouden we veroordeeld zijn tot het onproductief draaien met onze vingers, zonder degelijke politieke vooruitzichten. Wat heeft het aanstormende jaar te bieden voor de, ongemakkelijk in onze nek zittende, burgerlijke partijen? De politieke kaarten geven ons het volgende door.

- VLD: Volbloed liberaal zijn, zal wellicht nooit meer in de mode komen. Dus ook niet in 2006. Nog een paar keer de jaarwisseling vieren en je houdt je hart vast dat er geen geprivatiseerde treinen van de rails zullen donderen dat het een lieve lust is. Naar sukkelachtig Brits model. Straks mogen we juichend onze beide handen kussen, als blijkt dat onze postbode niet werd weggesaneerd, ten gunste van een belastingvrije postduif uit Polen of Servië-Montenegro.

Misschien moet deze partij van de patroons zich maar eens - ze doen het tenslotte allemaal - anders afficheren dan als een partij van de patroons. Bart Somers, VLD-voorzitter, nodigt - zo geven de kaarten ons door - in maart 2006 Johan Vande Lanotte (SP.a) uit om precies dit onderwerp uit te spitten. "Doneer publiekelijk dat strikje van Willy De Clercq aan Oxfam-Wereldwinkel, Bart. Ethiek begint met essentiële kledingvoorschriften. We hebben de sociale zekerheid toch ook uitgekleed?"

Het compleet de plank mis slaande maatschappijbeeld van de VLD - vertrekkend van, jawel, "individuele burgers" - leidt ook in 2006 tot diep ontmoedigende congressen. Die verworden steeds meer tot evenementen waarop de deelnemers elkaar met de congresbrochure de kop inslaan, enkel en alleen om die laatste toast met tonijnsla te bemachtigen.

- SP.a: Deze jongens en meisjes dachten dat, met het Generatiepact, het ergste achter de rug was. Wel, de patroons eisen dat Freya Van den Bossche zich in 2006 volledig geeft voor een "competitiviteitspact". "Anders krabben we haar ogen uit" - het zijn hun eigen woorden. De SP.a verandert in 2006 nog meer in een voor de arbeidersklasse ongenadige SM-meesteres, vanzelfsprekend met pijnlijke, burgerlijke streken. Frank Vandenbroucke noemt een competitiviteitspact "beter dan fitness, voor de arbeidersbeweging".

Freya flapte er op de VRT zonder valse terughoudendheid uit dat de SP.a geen partij voor arbeiders meer tracht te zijn. Alle noodzakelijke conclusies trekkend, wordt de minister in 2006 om de haverklap gesignaleerd in Brusselse danscafés voor de betere middenklasse. Hey, vliegt daar geen Willy De Clercq-strikje door de lucht?

- CD&V: Oppositiepartij die best als de goedheilige Sint-Franciscus een tijdje haar lippen zou verzegelen. Paars maakt hen snurkend rijk. Zonder dat het banale, eveneens patronale kartel CD&V-NVA een vin hoeft te verroeren. Hoe meer de christen-democratie in 2006 haar zuinige mond open doet, hoe meer het voor werkende mensen en jongeren zal dagen dat ze van hetzelfde laken een neoliberaal pak krijgen. Politieke zwijgplicht is de boodschap. Yves Leterme: stille kracht van de afbraakpolitiek. Dat sommige ACV'ers het nog aandurven om met deze rechtse farizeeërs in de achterbuurten van de politiek rond te hangen, is geen plus voor de arbeidersbeweging.

- Vlaams Belang: 2006 wordt voor de populistische windhaan Dewinter erop of eronder. In Borgerhout wil het VB opkomen met de "folterende flik" (dit is gerechtstaal, maar het allitereert als de beste verkiezingsslogan) Bart Debie. Hey, je kan ze niet verwijten hun hele programma te willen verdoezelen. Toch niet het folterende gedeelte. Hoogstens die stukjes die de arbeidersbeweging en stakingen kreupel willen slaan.

Als er voor oktober 2006 geen nieuwe arbeidersformatie ontstaat, hebben deze Vlaamsnationale charlatans niet weinig geluk. Als de strijd wel een echte, brede partij voor de werkers opwerpt, kan deze club zeer snel dikke patronale tranen met tuiten huilen. Doe mee!

(pd)