De professor en het olifantenjong

Wie dacht dat de verkiezingen van 7 juni een scheiding der geesten in ons land hebben ingeluid heeft het, u leest wel eens meer de LSP-site, verkeerd voor. Er was drama: Philip Dewinter die volhield dat het VB eindelijk de tweede partij van Vlaanderen, en dus ook van België nemen we aan, was geworden. Een overwinning in de nederlaag, zo sprak de Leider! Er was nieuw acteertalent: de patronale crooner Kris Peeters die een aangrijpende vertolking van Moeder Theresa neerzette. Terwijl we natuurlijk allemaal weten dat hij als een bedenkelijke huisvader zal besparen. Maar mooi geacteerd was het wel. Hollywood wenkt, niet alleen voor Jean-Claude Van Damme, the muscles from Brussels. Nu ook voor minister-president Peeters, the Al Pacino from Puurs. (doorrookte sigarenstem) "I just hope the workers didn't notice my bank account, Luke Cortebeeck. Or we're in deep trouble."

Er was in deze verkiezingscampagne ook tragiek: Caroline Gennez die de geboorte van het olifantje Kai-Mook - klinkt als een baby van loftsocialisten op het Antwerpse Zuid - in de Zoo vierde met een loeiende huilbui. De flamingo's - ook roze net als de SP.a, maar nog geen Generatiepact gewoon - stortten zich pardoes met een ijl gekrijs van het rotsgesteente. Paniek brak los op de SP.a-familiedag. Bruno'tje Tobback beet zich vast in de kuiten van vader Tobback. Maya Detiège greep ijlings naar de hand van moederlief, Leona. Patrick Janssens, daarentegen, klampte zich nog liever vast aan een afzichtelijke koalabeer dan aan Leona Detiège! Hele politieke dynastieën stonden al snel op instorten. Tot Frank Vandenbroucke, koelbloedig, op de hem bekende wijze ingreep en op de onwillige flamingo's toestapte: "Activeren, die luiaards, dat is wat ik zeg. Ik heb hier nog een jobaanbieding van 1000 euro, net genoeg om intellectueel-spiritueel van te kunnen leven!" De brute statistieken misten op deze arme beestjes helaas hun uitwerking. Weinig praat (tegen de burgerij) - 1,5 miljoen armen is het resultaat.

Maar daarmee stopte Vandenbroucke niet. Hij stond nog steeds in de Zoo, lang nadat de voltallige SP.a-familiedag (ook de gevaarlijke Tobbackposse) zijn biezen had gepakt, om even te verwijlen bij het olifantenjong Kai-Mook, de sympathieke viervoeter. Kai-Mook, bedacht de superslimme Vandenbroucke, terwijl hij het jong - op zoek naar inspiratie voor een hervormde welvaartstaat - strak aankeek, is een zeer merkwaardige naam. KM, dezelfde beginletters als Karl Marx. Zo viel het Vandenbroucke onwillekeurig te binnen. Er verscheen een grimas om zijn mond. Zelfs de simpele herinnering aan strijd tussen arbeid en kapitaal scheen hem ongepast toe. Zijn we niet allemaal rationele wezens? Kai-Mook, die het leed van zijn nieuwe speelkameraadje had opgemerkt, verslikte zich ei zo na in een struik. Gelukkig herpakte het jong, schuddend met zijn schattige kopje, zich snel en het kieperde er, met een fikse slurfslag, nog een stuk of wat worteltjes achteraan.

De confrontatie met Kai-Mook begon voor Vandenbroucke nu uit te draaien op een confrontatie met zijn linkse jeugd (vooraleer hij aan het activeren, liberaliseren en privatiseren was geslagen). Hij verwenste het olifantenjong. "Wetenschappelijk socialisme, bweeuk! Zoiets kan niet bestaan! Ik heb het grondig onderzocht en het houdt geen steek. Doctrinaire stellinkjes allemaal! Zoals Caroline zei: het socialisme is een geëvolueerd liberalisme. Voilà. Grondig saneren is wat me moeten doen." Het olifantenjong was niet onder de indruk. Het sprak, onderwijl op een sappig worteltje knabbelend: "Maar Frank, wind je niet zo op. De economische groei onder het kapitalisme is sinds de jaren '70 stelselmatig gestagneerd, terwijl de schuldenbergen toenamen. Overaccumulatie. De investeringen verlaagden, de winstvoet werd slechts deels hersteld door verhoogde uitbuiting van de arbeidersklasse. Jouw vroegere achterban, weet je wel. De val van het stalinisme? Slechts een schijnoverwinning van het kapitaal. Dalende tendens van de winstvoet. Creatie van ongeziene bergen fictief kapitaal om de crisis uit te rekken en voor ons uit te schuiven. Op basis van wat? Krediet. Waarden die niet in de productie zijn gecreëerd, Frank. En het totaal van alle waarden moet uiteindelijk gelijk zijn aan het totaal van alle prijzen." Kai-Mook keek de verbouwereerde SP.a-theoreticus van achter de tralies, uit zijn ooghoeken, schuin aan. "Ik... Ik wist niet dat er nog materialisten waren onder de olifanten," sprak Vandenbroucke. "Zo... zo oubollig! Ze zouden je best een struik minder mogen geven, en wat meer mogen activeren."

Waarop Kai-Mook, de trots van Antwerpen, onvermoeibaar vervolgde: "Ik heb zin in nog een worteltje. En bovendien: de arbeidersklasse heeft nood aan een eigen partij. Wat doen die vakbondsleiders van het ABVV hier nog op de familiedag van een verburgerlijkte partij? Ik vraag mij dat serieus af. De achteruitgang begeleiden? Mijn oor - en dat is groot, vriend! Socialisten gaan niet naar de Zoo, en zeker niet voor een politieke marketingmeeting. Neen, ze organiseren zich in hun volkshuis, hun wijk, hun bedrijf als klasse. Niet als eendagstoerist met een diploma van Oxbridge en een abonnement op The Economist. En kom ons binnenkort niet vertellen dat 'je jezelf bezighoort, als je Bart De Wever over de staatshervorming hoort praten'. Dat ik het niet in zo'n verfrommeld stuk gazet moet vernemen, hé kameraad?"

Jammer dat Frank Vandenbroucke zo'n koppigaard is en zelden of nooit goede raad van een ander aanneemt. Zelfs niet van zijn, en ons, nieuwe olifantenvriendje, Kai-Mook.


(pd)