Doe de armen de prestigeprojecten betalen

NIEUW NIEUW NIEUW NIEUW

Prijs vuilniszakken in Leuven naar 2 euro, waterheffing verhoogd met 60%

Sociaaldemocratie in 21e eeuw is FUN FUN FUN...

als je er de poen voor hebt




















Louis Tobback, burgervader in Leuven, verlaagde in 2006 de personenbelasting van 8% naar 7,5%. De pocketversie van Napoleon Bonaparte speelde dat niet klaar voor de mooie ogen van de Leuvenaars. Want tegelijk werd de financiële kas gevuld met een nieuwe waterheffing. Dit jaar besliste de gemeenteraad om die laatste op te trekken met 60%. De prijs van vuilniszakken komt op 2 euro.

Slotsom: van het inkomen afhankelijke belastingen worden vervangen door belastingen die de minder begoeden het hardst treffen. Blijft de sociaaldemocratie van de 21e eeuw, die op 10 juni een flinke electorale rammeling kreeg, koppig uit hetzelfde vaatje tappen? Omgekeerde herverdeling: laat de arbeiders de prestigeprojecten betalen.

Voor meer info over onze campagne, lees het pamflet en het artikel op de CAP-site:

http://www.anderepolitiek.be/nieuwecap/modules/news/article.php?storyid=622


Frank Vandenbroucke (SP.a): "Dit kan allemaal best zijn, maar kloppen de rekeningen van het stadsbestuur? Voor zo'n belastingen ga ik niet terug in Oxford studeren hoor, als dat uw bedoeling is."

Patrick Janssens (partijgenoot): "Shit, net nu ik bijna de laatste hand had gelegd aan de analyse van onze verkiezingsnederlaag. Ik kan opnieuw beginnen."

Bruno Tobback (idem dito): "Goed gedaan, papa. Herverdeling is er voor iedereen. Ook voor de rijken. Euh... ja, toch?"

Yves Desmet (De Morgen): "Volgens mij bestaat er een typisch paars publiek dat hier van gaat smullen. Ik anders wel. In de Comme Chez Soi."

Dirk Van der Maelen (sociaal progressief alternatief): "Vlaanderen is echt rechts. Voor we iets in Leuven, Gent, Antwerpen of Sint-Niklaas kunnen doen, stel ik een vermogensbelasting in heel de wereld voor. Tegelijkertijd. En vooral daar waar er van die rustgevende palmbomen staan. Kijk, ik zit al in het vliegtuig."

Walter Pauli (De Morgen): "Tobback belichaamt een 'warm rechts' dat in Frankrijk de verkiezingen heeft gewonnen en Nicolas Sarkozy heet. Nu nog de minimumdienstverlening van die Fransen overnemen, het stakingsrecht breken, en we zijn er. Enfin, mijn carrière toch. Dag meneer Van Thillo. Dooei."

Etienne Vermeersch (professor Ethiek): "De ethiek heeft over deze feiten niets te vertellen, vrees ik. En eelt op mijn ziel ga ik er, zo dunkt me, ook niet van krijgen.

Ik woon als professor Moraal vanzelfsprekend in de betere buurten. Maar ach, Aristoteles verspilde zijn kostbare tijd ook niet aan vuilniszakken of de Atheense waterheffing. En heeft de kwaliteit van zijn filosofie daar onder geleden?"


(pd)

Vergeet de Oude Germanen niet

Door Geert Cool

Jurgen ruikt geld (1)

Jurgen Verstrepen is van het Vlaams Belang naar Lijst Dedecker getrokken omdat de partij niet langer bereid was om duizenden euro's aan zijn firma's te betalen. Die bewering duikt opnieuw op in verschillende media en VB-voorzitter Vanhecke lijkt dit nu te bevestigen.

Verstrepen inde niet alleen zijn loon als parlementslid, daarnaast "bood hij diensten aan de partij aan". Dat is toch zijn versie. Hij zorgde onder meer voor serverruimte voor bepaalde internetcampagnes. Dat zou enkele duizenden euro's per maand hebben gekost. We weten niet welke server Verstrepen gebruikte, maar dat lijkt ons toch wel een serieus bedrag te zijn.

Nu eist Verstrepen nog 13.461 euro aan achterstallige rekeningen... Het lijkt er steeds meer op dat de omhooggevallen, gebuisde radiopresentator effectief geld geroken heeft in de politiek en daar ook zijn carrièrewendingen op afstemt...

Jurgen bekent (2)

Verstrepen is kwaad op Vanhecke omdat die in de media bevestigde dat Verstrepen nog geld eist van het VB. Hij publiceerde hierop zelfs een boodschap op zijn site: "Een extra boodschapje voor FVanHecke: "Als jij je wat meer had beziggehouden met jonge skinheads en neonazi's van bepaalde VBJ-fuifjes, waar ik als gast-DJ ging draaien, te weren dan had je een eerste stap in de verruiming gezet. Politiek had ik daar een serieus probleem mee maar ik moest het niet zo serieus nemen hé."

Verstrepen verwijst daarbij naar een VBJ-bijeenkomst in Dilbeek waarover hij destijds schreef dat hij er "zeer boeiende gesprekken" had met "heel wat sympathisanten/es". Kortom, "gewoon tof en plezant".

Nu bekent Verstrepen wat iedereen die het VB wat volgt al wist: dat er bij de VBJ in Dilbeek wel wat neonazi's zitten (die trouwens ook bij Voorpost actief zijn). Vroeger vond Jurgen dat "gewoon tof en plezant", nu blijkt het een reden te zijn voor zijn breuk met het VB...

Jurgen onthult (slot)

Waarom vraagt Jurgen nog zo'n 13.000 euro van zijn vroegere partij? Als we zijn website goed gelezen hebben, zal hij vermoed hebben dat er nog geld te rapen valt bij het VB. Zo schreef hij dat VB-voorzitter Vanhecke zijn Saab Cabrio TiD 150 Vector uit 2006 te koop aanbiedt op Autogids.be (http://www.autogids.be/Buy_Car.cfm?BienId=569097) en dat voor zo'n slordige 30.000 euro.

Nieuw links - oud reformisme?

Tijdens de politieke debatten op de Gentse feesten werd de Nederlandse SP, de grootste oppositiepartij, ingehaald als nieuw "model" voor de linkerzijde. In Duitsland behaalt de partij van Oskar Lafontaine, de Linksen, tot 14% in de opiniepeilingen. De media van het establishment halen er alles uit de kast - of uit de goot, zo u wil - om de nieuwe, antineoliberale formatie de wind uit de zeilen te nemen.

Is dit de voorbode van een "linkse golf" in Europa? Het antineoliberale sentiment is zeker wijder verspreid vandaag dan in de jaren '90. Het is een ontwikkeling die door de marxisten werd voorspeld. Desondanks toont het zich - zeker in die landen waar er nog geen grote, zichtbare linkse oppositie is - op de meest merkwaardige en vervormde manieren.

Soms in een blinde stem tegen alle heersende regeringen, soms via rechts populisme (Lijst Dedecker), soms ook door een proteststem voor extreemrechts. Maar in Nederland en Duitsland bestaan er dus al formaties die een duidelijkere richting geven aan het proces van polarisatie in de maatschappij.

Fenomenen als de Nederlandse SP en de Linksen in Duitsland zijn een streep door de rekening van diegenen die de vrije markt als alleenzaligmakend voorstelden. Hun vooruitzichten waren fout, misleidend en onbetrouwbaar.

Hierbij kan je alle traditionele partijen rekenen, extreemrechts, de gevestigde media,... Maar ook - spijtig genoeg - die delen van de linkerzijde, bijvoorbeeld onder de intelligentia, die in de barre jaren '90 de kant van het establishment kozen. Als gevolg daarvan zegde deze strekking, volstrekt voorbarig, haar vertrouwen in de arbeidersbeweging als motor van sociale verandering op.

De opkomst van "nieuw links" in Europa, van bredere arbeiderspartijen met een antineoliberaal profiel, is dus een opkikker voor de linkerzijde. Maar het is ook een dubbelzinnig proces. Zowel in Nederland als in Duitsland is de leiding van deze formaties onduidelijk over haar houding tegenover coalities met de traditionele partijen.

In Nederland zit de SP lokaal in coalities die privatiseringen doorvoerden. In Duitsland zitten de Linksen opgescheept met de oude, ex-stalinistische PDS, die eveneens lokaal aan besparingscoalities deelneemt, zoals in Berlijn.

De reformistische leiding van deze nieuwe linkse partijen is dikwijls radicaal in haar taalgebruik. Marijnissen haalt uit naar het "roofdierkapitalisme". Lafontaine beweert dat hij de "eigendomskwestie" en de kwestie van "socialisme" wil stellen. Dit zijn positieve elementen, die een impact kunnen hebben op het bredere bewustzijn van de arbeidersklasse.

Maar door medebeheer in neoliberale coalities niet uit te sluiten, door de weigering om enkel aan consequente socialistische meerderheden deel te nemen (die breken met de neoliberale budgettaire logica en daarvoor de massa's op straat brengen), wordt de impact van nieuwe arbeidersformaties meteen beperkt.

Zowel de SP als de Linksen hebben in essentie een reformistisch programma. Een programma dat het bestaande systeem "sociaal" wil bijsturen. Maar in de huidige periode van crisis van het kapitalisme is daar geen ruimte meer voor. Dit leidt bij de nieuwe reformistische leiders tot toegevingen aan de neoliberale logica. Marijnissen sloot op een bepaald moment zelfs coalities met het openlijk rechtse CDA niet uit.

Nieuwe arbeiderspartijen worden, veel meer dan onder de tijdelijke heropbloei van het kapitalisme in de naoorlogse periode, direct gedwongen tot een keuze over een breuk met of het vasthouden aan het privébezit van de productiemiddelen.

Intern weerspiegelt die onduidelijke reformistische strategie zich in pogingen om het vrije debat te fnuiken. Bij de Nederlandse SP in het verdacht maken van oppositiestemmen als "scheurmakers" tijdens discussies (zonder in te gaan op argumenten), de strakke hiërarchie in de partij met een machtsconcentratie bij Marijnissen en zijn directe medestanders,... Een en ander leidde recent tot de oprichting van het "Comité voor een democratische SP".

Lafontaine van zijn kant koos duidelijk voor een fusie met de ex-stalinistische PDS en haar bureaucratische apparaat. Nu reeds heeft de aanpak van de leiding van de Linksen de aantrekkingskracht op arbeiders en jongeren, als actief instrument voor strijd, ernstig ondermijnd. Ondanks de beloftevolle peilingen.

Dit wijst op het belang van ideologische duidelijkheid in nieuwe arbeidersformaties. Niet dat we moeten verwachten dat er een volledig kant en klaar socialistisch programma op tafel moet liggen. Maar zonder een oriëntatie op fundamentele maatschappijomvorming, de afschaffing van productie voor de winst, een algemene "socialistische" benadering,... worden nieuwe initiatieven in hun houdbaarheid meteen op de proef gesteld. En mogelijk verworpen door arbeiders en jongeren, een proces dat - gezien de huidige instabiliteit - veel sneller zal gaan dan bij de oude sociaaldemocratische partijen.

Er is een sterke marxistische vleugel nodig om deze discussie met bredere lagen succesvol te voeren en hopelijk een meerderheid van de nieuwe formaties te winnen voor de idee van strijdpartijen met een algemene socialistische oriëntatie.

(pd)

Aan Etienne Vermeersch, moraalfilosoof van het hart en de rede

Beste meneer Vermeersch,

De weigering van de Mortselse burgemeester Pira (Groen) om nog langer uitwijzingsbevelen tegenover "illegale" asielzoekers in de praktijk om te zetten, heeft u diep geroerd. De morele nood van Pira voert u terug naar een voor u zeer onprettige periode. Zo laat u ons - gewone stervelingen, en zeker geen professoren - weten via de media.

Als professioneel denker werd u in hoogsteigen persoon gevraagd nuttige tips op te stellen voor de regering, omtrent deze delicate politieke aangelegenheid. Dit na het drama van Semira Adamu, de vluchtelinge die haar laatste levensadem uitblies in een veel te groot kussen van de rijkswacht. Hoe groot die kussens dan wel mochten zijn, of daarentegen juist niet, was een van de bredere onderzoeksterreinen gedurende uw periode als adviseur van de regering.

We zien meer wollige, figuurlijk gesproken, moraalfilosofen als Thomas "Twee steden" Van Aquino en Patrick "'t Stad is van A" Janssens niet meteen in uw voetsporen treden.

Deze keer liet u uw gedachten eens niet diepzinnig waaien over de praktische uitvoering van een vermogensbelasting, in al z’n effecten op het internationale geldsysteem. Neen, u liet uw academische licht schijnen over de mogelijk- en onmogelijkheden betreffende het buitengooien van vluchtelingen uit ons land. Leve de diversiteit. Een soort filosofische buitenwipper. Dat was u, meneer Vermeersch.

Uit uw pleidooi blijkt dat u in deze affaire werd gevat op de hoornen van een dilemma. "Open grenzen" - wat dat ook mag inhouden. Of, anderzijds, wat u nogal wrang de "Gestapomethoden" noemt waartoe een kapitalistisch uitwijzingsbeleid - in uw eigen woorden - is gedoemd.

Wij zijn van beroep geen ethici. Zelfs niet van hobby - dat is bridge spelen met de buren (Pakistaanse vluchtelingen, in dit geval, u kent ze wel). Toch hopen we enkele suggesties te doen die het spijtig vastlopen in "Gestapomethoden" kunnen helpen vermijden. Dat wil toch iedereen? Op een lallende Philip Dewinter na.

Professor - onze oproep is stilaan wanhopig - probeer af en toe ook eens een klassenanalyse uit. Zou het niet veel beter zijn als de vluchtelingen hun landen niet langer ontvluchten wegens armoede, schaarste en bloedige conflicten? Bijvoorbeeld door de multinationals die ginds de rijkdom plunderen - en net als hier de politici opkopen - te laten opdraaien voor de schade die ze aanrichten.

Vluchtelingenstroom uit Afrika? Belast Shell. Zij buiten in Nigeria brutaal de bevolking uit. Laat ze de werkende klasse teruggeven wat ze ons - blank of zwart - hebben ontstolen. Gebruik dat geld van de multinationals om hier extra sociale woningen te bouwen en fatsoenlijke jobs te creëren. Geen dienstencheques, meneer de professor!

Laat die vluchtelingen samen met Belgische arbeiders bouwen aan hun eigen wijken, met lokale gezondheidscentra, collectieve was- en keukenfaciliteiten, en arbeidersbibliotheken in de Seefhoek, de Marollen en de Brugse Poort. Zo wordt u ook eens gelezen door mensen die geen abonnement hebben op De Tijd, Menzo, De Morgen of De Standaard. “Wat te doen?” vroeg Lenin zich bij wijlen af. Dàt!

Filosofisch genoeg, professor, dat socialisme en de geplande productiewijze? De multinationals verknallen de wereld, laten we hun winsten en privé-eigendom van de machines, fabrieken, etc. verknallen door ze in democratisch gemeenschapsbezit te brengen.

Leve de filosofie. En weg met het eelt op uw ziel.


(pd)

Vlaamse feestdag

Beste Gazet van Antwerpen,

Het zogenaamde “feest” van 11 juli op de VRT was een verwerpelijk schandaal. Hoe ver is het met Vlaanderen gekomen als twee (één was nog niet genoeg) travestieten op TV worden getoond, met ons belastinggeld, om de identiteit van ons volk "in de bloemetjes" te zetten? Zo’n figuren als Debby en Nancy staan als twee tangen op het varken van de Vlaamse feestdag, als ik mij zo mag uitdrukken.

De Vlaming is geen als halve stoephoer verklede man! Hij zal dat zolang hij leeft ook nooit worden. Allemaal zeer representatief van de politiek correcte linkse elite. Lachen met alles wat van bij ons is. Het abnormale is in Vlaanderen de norm geworden, probeer zo maar eens je kinderen en kleinkinderen “op te voeden”. Nog zo’n scheldwoord voor de wereldverbeteraars.

Er werd gedurende dat TV-“spektakel” van de VRT meer over Afrikanen en andere “ebbenhouten schatjes” (als je in een loft woont waarschijnlijk) gezongen dan over onze eigen cultuur. Enkel bij ons mogen de progressieve pseudo-intellectuelen, zangers, artiesten, en wat nog allemaal op de eigen feestdag zo hun eigen volk beschimpen.

Die verschrikkelijke travestieten Debby en Nancy zijn niet van hier, van het Vlaanderen van Borms en Lernout & Hauspie. Nooit geweest. Zou men in Marokko toelaten dat de nationale feestdag wordt besmeurd door twee homofielen? Zo zien ze er wel uit. Maar bij ons moet dat voos gedoe dus zonder volksopstand door de beugel kunnen. Men laat betijen. De geschiedenis herhaalt zich.

Dank u wel, mei ’68, Paul Goossens, Felice, Kurt Van Eeghem, en de linkse kerk. Doe maar verder met uw vuile praatjes. Ik, en velen met mij, kijk nu al uit naar de volgende verkiezingen in 2009, om deze liefhebbers van de “fiere Vlaamse poes” (bah!) eens flink op hun nummer te zetten, en eindelijk mijn eigen mening te zeggen.

Een verontwaardigde Vlaming,

Wijnegem.

Column: Wat gebeurt er in Nederland?

Versoepeling ontslagrecht is niet in voordeel van arbeiders en werklozen

Door Bas de Ruiter

Woensdag 27 juni vond in het SER-gebouw in Den Haag de participatietop tussen regering, werkgevers en werknemers plaats. Het voornaamste onderwerp op de participatietop was het verlagen van de werkloosheid en het creëren van voldoende arbeidsplaatsen voor iedereen. De regering, bij monde van minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid Donner, en de werkgevers probeerden er echter ook een versoepeling van het ontslagrecht door te krijgen.

Omdat de vakbonden zich daar hevig tegen verzetten, kwam er uiteindelijk geen akkoord over versoepeling van het ontslagrecht. Over een aantal andere kwesties zijn wel afspraken gemaakt, zoals het reserveren van 1,2 miljard om tot 2011 200.000 (langdurig) werklozen aan het werk te helpen en over het creëren van permanent gesubsidieerde banen.

Op het eerste gezicht zou men hierin een gedeeltelijke overwinning kunnen zien: het werd echter al vrij snel duidelijk dat bij gebrek aan een akkoord over het ontslagrecht tijdens de participatietop de regering nu zelf voorstellen gaat ontwikkelen voor de versoepeling van het ontslagrecht.

Er wordt vaak gesteld dat een versoepeling van het ontslagrecht zou kunnen leiden tot een snellere doorstroming van de ene naar de andere baan en dat dit voornamelijk voor jonge werknemers een voordeel zou zijn.

Dat is in principe waar, als er dan ook voldoende banen zouden zijn voor iedereen die naar een baan op zoek is. Op die manier zouden ook (langdurig) werklozen en starters op de arbeidsmarkt snel een baan kunnen vinden.

De realiteit laat echter een ander beeld zien: tussen 2002 en 2006 zijn in Nederland tienduizenden – zo niet honderdduizenden – volwaardige banen verloren gegaan als gevolg van reorganisaties en outsourcing onder invloed van een economische achteruitgang. In dezelfde periode zijn de winsten van bedrijven en de salarissen van topmanagers blijven stijgen.

Weliswaar werden ter vervanging van een deel van de ontslagen ook weer nieuwe banen gecreëerd, maar deze banen hadden vaak een meer flexibel karakter en kenden bovendien slechtere arbeidsvoorwaarden dan de functies waarvoor ze in de plaats waren gekomen. Dit is een aanval op de werkgelegenheid en de bestaanszekerheid van een grote groep (jonge) werknemers en werklozen.

Door de versoepeling van het ontslagrecht willen regering en werkgevers dit offensief voortzetten om tot verdere kostenbesparingen te komen. Het creëren van gesubsidieerde banen, waarvoor de werkgevers bovendien een deel van het uitkeringengeld uit de werkloosheidswetkas mogen gaan gebruiken, is hier een goed voorbeeld zijn.

De bedrijven kunnen door middel van goedkopere arbeidskrachten besparen op de kosten van volwaardig betaald werk en kunnen bovendien in tijden van een tegenvallende economische situatie sneller dan voorheen werknemers ontslaan. Met als gevolg dat de beoogde doorstroming en daarmee de afname van (langdurige) werkloosheid niet wordt gerealiseerd.

Integendeel, het aantal werklozen onder (jonge) arbeiders zal hierdoor slechts groeien. In het verleden is een situatie als dit al eerder voorgekomen: begin jaren ’80 van de vorige eeuw werd in het akkoord van Wassenaar tussen werkgevers(organisaties), werknemers(organisaties) en de regering afgesproken dat in ruil voor het inleveren van loonruimte er extra werkgelegenheid zou worden gecreëerd. Die belofte is nooit ingelost: waarom zouden we de beloften van de regering en werkgevers nu wel geloven?

Ook voor het overige belooft de aanpak van de regering richting jonge werklozen niet veel goeds. Het idee van heropvoedingskampen ten aanzien van zogenaamde “probleemjongeren” is nog steeds niet van de baan.

In dezelfde week als de participatietop meende Hans de Boer, voorzitter van de sindsdien opgeheven Taskforce Jeugdwerkloosheid, op maandag 25 juni te moeten opmerken dat het voornaamste instrument om deze groep jongeren aan het werk te krijgen, is ze te laten kennismaken met orde en gezag om ze zo in het gareel en aan het werk te krijgen.

Wanneer men spreekt over probleemjongeren in deze context, worden vaak allochtone jongeren bedoeld met nauwelijks of geen opleiding en daardoor ook weinig perspectief op een baan. Het is echter onjuist om, zoals De Boer en in zijn navolging ook Rouvoet doen, te beweren dat deze jongeren enkel lui zouden zijn en niet bereid om te werken of naar school te gaan.

Op deze manier worden, net als bij de versoepeling van het ontslagrecht, de nadelen gelegd bij de (jonge) werklozen die in principe het liefst zouden werken of naar school zouden gaan, als ze daardoor perspectief zouden hebben op een volwaardige baan met fatsoenlijke arbeidsvoorwaarden.

De situatie waarin veel van deze jongeren leven, in achterstandswijken met nauwelijks tot geen voorzieningen, slecht onderhouden woningen en gering toekomstperspectief, heeft hen echter zodanig geïsoleerd dat ze terecht de conclusie hebben getrokken dat deze maatschappij hen geen kansen biedt.

In plaats dat de regering zich inspant om de sociaal-economische omstandigheden waarin deze jongeren leven te verbeteren, schuift zij hen zelf volledig de schuld in de schoenen. Precies op dezelfde manier gaat de regering eigenlijk om met alle werknemers en werklozen van dit land, of ze nu jong/oud, allochtoon/autochtoon, man of vrouw zijn.

Het verliezen van een baan en/of niet kunnen vinden van een (nieuwe) baan is volgens de regering de individuele verantwoordelijkheid/schuld van de werknemer/werkloze in kwestie. Tegen dit beeld dat door de regering wordt gecreëerd en de plannen die zij voorbereid tot versoepeling van het ontslagrecht kan enkel een collectief antwoord succesvol zijn. Wellicht wordt het weer eens tijd voor een tweede “oktober 2004”?


(LSP heeft een zusterorganisatie in Nederland, Offensief. Hun website vind je op: www.offensief.nl)

Favoriete vakantiebestemmingen van onze politici

- Philip Dewinter (VB): Breendonk, in de winter ("Ik hou niet van vakantiekampen. Geef mij maar de echte.")

- Yves Leterme (CD&V): Amsterdam, voor zijn grachten, normen en waarden, en het besparingsbeleid van collega-katholiek Balkenende

- Inge Vervotte (CD&V): Malaga, want "Dan kan ik nog eens in een vliegtuig zitten en denken aan de tijd dat ik als vakbondsvrouw de werknemers verdedigde. 't Zal in Leterme I niet meer het geval zijn. Ach, pfff, het ACV zijn soms zageventen."

- Rik Daems (Open VLD): Californië, voor zijn gesmeerd lopende privégevangenissen, bendevorming die voor één keer niet met de PS is gelinkt ("Allemaal latino's"), gezondheidscultus en - logische consequentie - liberalisme zonder gezondheidszorg

- Frank Vandenbroucke (SP.a): Oxford, wegens herexamens in augustus, voor zijn sinds 10 juni niet langer op brede bijval bogende "Theory of Justice" (Theorie van de rechtvaardigheid)

- Patrick Dewael (Open VLD): Rome, voor de vrouwen en Berlusconi zijn haargel

- Marie-Rose Morel (VB): Rome, voor de mannen, Mussolini en Berlusconi zijn persoonlijk vermogen

- Jurgen Verstrepen (LDD): Venezuela, voor de talk radio en om de linkse golf in Latijns Amerika op eigen kracht een halt toe te roepen

- Comité voor een Andere Politiek (CAP): Wij staan ook deze zomer aan alle piketten en blazen enkel uit wanneer de allerlaatste kapitalist collectief werd verjaagd door de georganiseerde arbeidersklasse, en de hele economie succesvol in gemeenschapsbezit werd gebracht. Maar toch eerst: een pintje.


(pd)

Denk ook eens aan Patrick

Patrick Janssens, beste vrienden, zit op dit eigenste ogenblik in een met aluminiumfolie verduisterde Antwerpse loft. Met stopjes in de oren, want hij wil zelfs niet door zijn vriendin van zijn speciale missie afgeleid worden. Flanellen zomerkoopjes in de mode-etablissementen van de Meir en Keyserlei of niet.

Rond zijn werktafel, waar hij zijn gloednieuwe laptop - met extra geheugen, zij het niet van de geschiedenis van de arbeidersklasse - en een sobere fles SPA Reine hun rechtmatige plaats op heeft gegeven, staan nagelwitte boekenkasten van IKEA. De meest geciteerde managersbijbels, net als de volledige jaargangen van "Marketing Today and Yesterday", bevinden zich geruststellend binnen Patricks handbereik.

Dat ze nagelwit zijn, weten we hoogstens om de reden dat Patrick - bij het prille ochtendkrieken - enkele levensechte lichtstraaltjes in zijn werkatelier laat binnenvallen. Gedurende 5 zorgvuldig afgemeten minuten. Vervolgens gaat het dakraam onherroepelijk dicht, en trekt de helder ziende analist van de SP.a-verkiezingsnederlaag zich weer enkele uren stoïcijns-wetenschappelijk terug achter een monotoon zoemende laptop.

Onze speltip - spellingtip? - voor Patrick, terwijl we aan onze tweede Tequila Sunrise op rij nippen, vanop een zonovergoten terrasje op de Antwerpse Grote Markt: NEOLIBERAAL schrijven we tegenwoordig - ook onder het socialisme van de 21e eeuw - aan elkaar. Als één begrip. Zonder tussenstreepje.

"15% armen" blijft in de meest moderne en bijdetijdse spelling 15% armen. In tegenstelling tot 6% in de jaren '80. Let ook op de venijnige valkuilen in het woord "winstmaximalisatie". Dat soort langdradigheid hebben ze bij de SP.a al enige tijd verboden. Wegens niet hip genoeg.

Nepotisme. Begrijpt geen mens. Verspil niet onnodig energie aan een uitleg. Indien uitleg toch gewenst: noem een terugkeer naar het "afgunstsocialisme" volstrekt onmogelijk gezien de levensstandaard die de meeste top SP.a'ers hebben bereikt.

(deze tip hebben we gepikt van Yves Desmet, links-liberaal van De Morgen)

Liberalisering. Veel mensen denken dat deze term naar seksuele losbandigheid verwijst. Dumpen dat woord, moest het via ondoorgrondelijke wegen in je laptop zijn terechtgekomen.

Klasse. Zoals in: arbeidersklasse. Bestaat niet! Dus ook niet te bezigen, door een moderne sociaaldemocraat.

Graag gedaan, Patrick. En schol.



(pd)

Cartoon: terreurdreiging in Groot-Brittannië

Deze cartoon kregen we toegestuurd door Ronny Barracuda. Het is een illustratie bij ons voorgaande artikel, over de "verbazing" in de burgerlijke pers dat "gediplomeerde mensen" als dokters soms tot individueel terrorisme overgaan.

Onder het motto: "Stop oorlog, armoede en terrorisme: voor de eenheid van werkende mensen tegen het kapitalisme, ongeacht hun geloofsovertuiging, huidskleur of achtergrond."

Dokters kunnen geen terroristen zijn

Er is iets opzienbarend aan de hand met de berichtgeving over de recente (pogingen tot) terreuraanslagen in Glasgow en Londen. In de media wordt met veel wenkbrauwengefrons ingehaakt op het feit dat 2 van de verdachte terroristen "dokters" zijn. Een man uit het troosteloze Jordanië, en een uit het door Bush en Blair naar de verdoemenis gebombardeerde Irak.

Beeld je dit eens in. Dokters. De vermoedelijke terroristen werkten niet als automecanicien voor hun dagelijkse kost. Het waren ook geen ontspoorde bouwvakkers, metselaars, schrijnwerkers of spoorarbeiders. Deze zaaiers van dood en verderf, gesjeesde leerlingen van Bin Laden, toerden ook niet met een bestelwagen rond voor een koerierdienst. Net zo min leverden ze pizza’s aan huis op een brommertje.

De vette koppen in de kranten zouden dan immers moeten luiden: “Twee vermoedelijke terroristen werkten voor pizzarestaurant”. Of: “Terrorismeverdachten blijken metselaars”. Voor een pak journalisten ligt het verband tussen “metselen” en “terrorisme” meer voor de hand dan dat tussen “dokter” en “bommenlegger”. De vraag die zich opdringt, is: waarom?

Een hoop journalisten in de burgerlijke pers lijkt de gedachtegang te volgen: verwerpelijk terrorisme is niet voor gediplomeerde mensen. Niet voor “onze soort”. De middengroepen die hard hebben moeten studeren voor hun licht bevoorrechte positie in de maatschappij. Geen mensen die “werken met hun handen”. Want daar wordt door veel journalisten blijkbaar op neergekeken.

Het probleem met die dokters is dat het “mensen zijn zoals wij”. Althans, voor de intellectueel uit de middenlagen van de maatschappij. Het horen in zijn stereotype denkwereld beschaafde, self made, intellectuele, individuele burgers te zijn die alle ontwikkelingen in de maatschappij met maat beleven, enkel rationele verbanden leggen, neerkijken op “het plebs” (de arbeiders), en de heersende kapitalistische klasse zowel benijden, soms zelfs verachten, als ernaar opkijken.

Nochtans is het niet zo verrassend dat rechtse Al Qaida-zeloten recruteren uit de intellectuele middengroepen. Het gaat om die groepen in de islamitische samenlevingen die zien dat hun maatschappijen in armoedig verval wegkwijnen. Die dachten dat ze zelf aan "het plebs" konden ontstijgen, opklimmen op de sociale ladder en van een betere positie konden genieten. Die zichzelf als van nature tot de elite van de maatschappij rekenden.

Maar wat ervaren ze aan den lijve in het Midden-Oosten? Dictatoriale regimes kortwieken de vrije meningsuiting. Elke politieke oppositie wordt de mond gesnoerd, dikwijls met de stilzwijgende steun van het VS-imperialisme. Moet je onder zo'n regimes proberen op te klimmen op de sociale ladder?

De intellectuele kleinburger ziet zich gefnuikt in zijn ambities, maar blijft de maatschappij zien in termen van individuen. Niet van tegengestelde klassen - een bewustzijn dat bij arbeiders in aanleg aanwezig is. Sinds het discrediet van de stalinistische massapartijen in het Midden-Oosten richt de radicaliserende intellectueel, in deze regio, zich meestal niet meer op "socialistische ideeën". Hij wordt teruggeworpen op de traditionele islamitische cultuur, in z'n meest rechtse variant: het fundamentalisme.

Voor de individuele kleinburger is terrorisme een wraakoefening op de maatschappij die hem heeft miskend. Vanuit zijn leef- en werkomstandigheden komt hij niet gemakkelijk tot de idee van gezamenlijke strijd, of de mogelijkheid daarvan. Hij kijkt overigens meestal neer op de "domme massa". In het collectieve bewustzijn van werkende mensen, verenigd in het productieproces zoals de geïsoleerde kleinburger of intellectueel dat niet is, zijn andere elementen aanwezig.

De idee zelf ooit tot de heersende klasse - of haar directe uitvoerders - te behoren, is afwezig bij de meeste arbeiders. Noties van strijd en collectieve organisatie (in vakbonden en partijen) zijn dikwijls blijven hangen in het bewustzijn. De kansen om op basis van de eigen kwaliteiten tot een bevoorrechte positie op te klimmen, zijn beperkt. De maatschappij is verdeeld in klassen, niet in afzonderlijke individuen.

Dat terrorisme het wapen is van de gedesillusioneerde intellectueel, en de ongeorganiseerde (criminele) lompenproletariër, is dus niet zo verrassend als de pers wil laten uitschijnen. Het vertelt ons meer over de nogal beperkte politieke kijk van veel journalisten, onbewust bepaald door hun klasseachtergrond, dan over de wortels van het terrorisme zelf.


(pd)

Vergeet de Oude Germanen niet

Door Geert Cool

Oostenrijkse ex-collaborateur naar eeuwige jachtvelden

De voormalige Oostenrijkse president Kurt Waldheim is, wellicht niet toevallig, op 88-jarige leeftijd overleden (HH = 88 in bepaalde middens, ofte Heil Hitler).

Wou hij daarmee nogmaals bevestigen wat hij eerder stelde over zijn collaboratieperiode, als SS’er die mee verantwoordelijk was voor heel wat deportaties: “Ik heb enkel mijn plicht vervuld als soldaat”? Waldheim liet nooit veel spijt zien voor zijn naziperiode en kon zonder problemen doordringen tot de top van de conservatieve partij ÖVP.

Glimmerveen en Kusters: de strijd gaat door (tegen elkaar)

In een vorige nieuwsbrief hebben we u al bericht over de vete tussen de Nederlandse neonazi’s Joop Glimmerveen en Constant Kusters. Glimmerveen stelde over Kusters: “De man mist het intellectuele vermogen zich op welk gebied dan ook in een gunstige richting te ontwikkelen.”

Kusters slaat nu terug. De voorzitter van de Nederlandse Volksunie heeft zich tussen het organiseren van een steunbetoging voor het Iraanse regime in bezig gehouden met het schrijven van een “portret” van Joop Glimmerveen.

Zo verwijt hij Glimmerveen 10 jaar politieke inactiviteit: “Tussen 1987 tot 1996 doet Glimmerveen niets meer en zit als een verslagen kanarie pietje achter de geraniums in zijn flatje op zijn oude versleten bank in zijn eeuwige drie-delig versleten grijze pak.”

Qua politiek niveau kan dit reeds tellen. Maar blijkbaar was er ook nadien een probleem en was “hij drukker met het koffie drinken met zijn buurvrouw Dinie dan met het leiden van de partij”. Glimmerveen was geen politiek leider, maar eerder een “oud juffershondje wat je iedere keer bij de les moest houden”.

De teksten van Glimmerveen zijn “schotschriften, kinderlijke werkjes”. Ook privé is Glimmerveen een loser volgens Kusters. Zijn kinderen hebben hun achternaam laten veranderen en twee keer is Joop verlaten door zijn vrouw. Je zou je op de duur afvragen waarom Kusters en Glimmerveen ooit samen hebben geprobeerd de NVU uit te bouwen…

Combat 18 op Vlaamse bodem

Na de arrestaties van de aanhangers van BBET (Bloed, Bodem, Eer en Trouw) leek het er even op dat Blood&Honour in dit land zou beperkt blijven tot enkel Blood&Honour Midgard, dat vooral in het Brugse actief is.

Dat blijkt echter niet te kloppen. Er zijn pogingen om een nieuwe radicale Blood&Honour afdeling van Combat 18 op te zetten. De Vlaamse groep van Combat 18 beschikt reeds over een website, maar veel lijkt daar niet te gebeuren.

Het enige verslag van een "activiteit" heeft betrekking op een bezoek aan Duitse geestesgenoten. Verder is er enkel een webwinkel met cd's, posters van Hitler,... Op bepaalde rechtse fora wordt gesteld dat Combat 18 niet bepaald actief is. Het blijft dus wat afwachten of deze nieuwe poging om Combat 18 in ons land op te zetten een lang leven beschoren zal zijn.