Roadshow SP.a: hoe hol ik de crisis achterna?

Caroline Gennez en 6 andere, jonge kopstukken van de SP.a vatten op 8 december hun roadshow door de Vlaamse provincies aan. Dat het kapitalisme in zijn voegen kraakt, en de sociaal-democratie daar geen graantje van zou meepikken, dat vindt Gennez te gek voor woorden. Over de inhoud van de roadshow stonden alle violen meteen gelijkgestemd. Topmannen of -vrouwen van de partij die zetelen in de raad van bestuur van een bank (Dexia - Janssens), verzekeringsmaatschappij (Ethias - Stevaert), van SN Brussels Airlines (Luc Van den Bossche) of andere sociaal-democratische multinationals, werden vriendelijk verzocht om thuis te blijven. Gennez en haar speerdragers lopen immers storm voor “de eerlijke samenleving”. Dan hou je de bankiers best even op stal.

Noem het haarkloverij, maar waarom dit ding een “show” moet heten - in tijden van massaontslagen, economische werkloosheid en aanstormende faillissementen - is ons een raadsel. Hoe afgesneden van de realiteit kan een bureaucratisch apparaat leven? Je ziet het partijbureau waarop deze macabere grap werd bekokstoofd zo voor je. Johan Vande Lanotte: “We moeten de partij herpositioneren op de markt, kameraden en bankbeheerders. Dit zou kunnen uitdraaien op de ergste economische crisis in 50 jaar. Dat ziet een klein kind.” Frank Vandenbroucke (kijkt op uit zijn krant): “Ahem? Hoe laat is het?” Gennez (Frank indringend aanstarend, met haar diepe kijkers): “En de mensen die worden gezien als de beheerders van de partij zullen die boodschap niet geloofwaardig kunnen brengen. Hoe waardevol ze anders ook zijn.” Vande Lanotte (het geheel overpeinzend): “Daar heb je een punt, Caroline. Frank en ik moeten even uit beeld verdwijnen. Er moet een nieuw concept worden gelanceerd, een brede campagne naar de media toe. Het beeld over de SP.a moet veranderen. Change we can believe in!” Gennez: “Jonge en frisse gezichten! Maar hoe presenteren we die? Toch niet wéér met zo’n saaie persconferentie van dertien in een dozijn?” Vandenbroucke (ongeïnteresseerd, terwijl hij de cartoons in zijn krant napluist): “Met een roadshow.” Gennez: “Dat is het. Cool! Perfect Frank. O waaw.”

Over de inhoud van haar antwoord op de crisis heeft de SP.a nog niet veel gelost. We wisten al dat “een rode Dedecker” niet bestond, aldus Gennez. Er moeten volgens de SP.a meer regels komen in de financiële sector, op internationaal vlak. Hoe zo’n regelgeving de uitbuiting en overproductie die eigen zijn aan dit systeem, en de basis vormen voor de groei van een parasitaire financiële sector, oplost? Daarover tasten ze bij de SP.a nog in het duister. Ook over de koopkracht en hoe die te verbeteren voor de loontrekkenden: de wereld heeft er Gennez nog geen “ideetjes” over horen lanceren. Zelfs een slogan als “nationalisatie van de banksector” krijgen ze bij de SP.a niet over de lippen. Omdat er teveel eigen partijkopstukken dik geld mee verdienen? Ze worden op dit vlak voorbijgestoken door liberalen als Paul De Grauwe (Open VLD). Laat staan dat het bij Gennez en haar partijgenoten zou opkomen om bedrijven die massaontslagen aankondigen onverwijld te nationaliseren. Het liefst onder de democratische controle van de arbeiders die er werken, want van de huidige politici weten we dat ze ons opnieuw zullen uitverkopen.

Wij kunnen linkse socialisten en leden van de LSP alleen maar aanraden om deze roadshow van de SP.a zeker niet links te laten liggen - zoals zij deden met de stakingspiketten van Carrefour, etc. Gennez heeft verklaard dat ze wil dat de SP.a een “netwerkpartij” wordt. Wij dachten dat je daar Facebook voor had, maar we zijn dus verkeerd. Netwerkers aller landen, verenigt u? Marx draait zich nog eens om in zijn graf. En een nieuwe arbeiderspartij blijft meer dan nodig. Als het in Duitsland (Die Linke), Frankrijk (de NPA van Besançenot) en Nederland (SP) kan - waar we zogezegd toch competitief mee moeten blijven - waarom dan hier niet?


(pd)

Ultimate makeover: Boudewijn Bouckaert

Nà de kredietcrisis

De liberale denktank Cassandra, met als boegbeeld LDD-ideoloog Boudewijn Bouckaert, heeft de "ergste economische crisis in 50 jaar" op haar manier "gevierd". "Ik wist niet dat de 'creatieve destructie' van een kapitalistische crisis zo mooi kon zijn", stelde de ultraliberale Bouckaert in een reactie tegenover deze weblog. Terwijl de rest van de mensheid met een bang hart naar de tsunami van jobverliezen kijkt, pleegt de LDD-theoreticus liever een dansje (zie foto). Vreemd volkje, die vrijemarktaanhangers, als u het ons vraagt. En de crisis is nog maar pas begonnen...

(Foto weggehaald)

"If I can't dance, it's not my counterrevolution."












Lijst Dedecker presenteert:

Howlin' Wolf Buddy Bouckaert

(Foto weggehaald)



"When I woke up this morning... my bank was nationalized.
Ow ow ow oooow!!!"

"I feel so blueee! Keynes is a deviiil.
Ow ow ow ooooww!"






Onze liberale vrienden, zo is bekend, houden van een verkleedpartijtje op zijn tijd. Hieronder geeft Bouckaert zijn hoogstpersoonlijke visie op de verkiezingen in de VS weer. "Nooit zal ik mij neerleggen bij de multiculturele melting pot. Ik hul mij nog liever in een jurk, ja ja een jurk, met de Amerikaanse vlag als symbool van onze principiële strijd voor ondernemersvrijheid!" Tja...

(Foto weggehaald)





"Stakingspiketten aan de Carrefour? Hier komt Miss Liberty! Waar zijn mijn eenzijdig verzoekschrift en mijn
deegrol?"

Cultuur: “Het zwarte gat”, of de terugkeer van Bob Castaer

(NVDR: Wij dachten dat we van hem af waren, maar we waren verkeerd. Lezers van deze weblog herinneren zich misschien nog de obscure dichter die deze satirisch bedoelde contreien, menig etmaal geleden, onveilig meende te moeten maken. Bob Castaer was zijn naam. Kleinburgerlijk-cynische flauwekul was zijn faam. Het scheelde geen haar of we waren hier als grote delen van de burgerlijke pers en de boekjes geëindigd. De wereld had aan één sikkeneurige Gerrit Komrij genoeg, vonden wij. Maar wie zijn wie? Proletarische stipjes in de massa.

Het was een volstrekt uitgerafelde Bob Castaer die gisteren opnieuw aan onze voordeur aanklopte. Had geld geïnvesteerd in Fortisaandelen. Om eindelijk zijn eerste officiële dichtbundel uit te brengen. In eigen beheer, want “Bob Castaer zou zich nooit hoereren aan het uitgeversbedrijf”. Zijn dichtkunst, metafysische gevoeligheid en bijbehorend ego waren daarvoor te delicaat. Hij was zijn vrouw kwijtgeraakt en zijn “goedehuisvaderaandeel”, stelde de dichter met betraande ogen. Ook zijn fiets was hem ontvreemd. Bob leefde nu in een studentenkamer van “3 op 4” in het stadscentrum, waar hij in alle stilte aan zijn gedichten kon werken. Verpozing vond Bob door naar Leonard Cohen te luisteren, op een oude casettespeler. Zijn Fortisaandelen waren met 92% de dieperik in getuimeld. Hij vertrouwde enkel ons nog, “niet de banken”, om zijn dierbare pennenvruchten te publiceren. En die Lippens en zijn bende zou hij ooit nog voor de rechter slepen.

Omdat wij uiteindelijk niet van de slechtsten zijn, nodigden we Castaer uit om in ons nederige stulpje een kom warme soep met lekkere beschuitjes te komen binnensmikkelen. We kochten hem ook een pakje Marlboro en een Bifiworst in de nachtwinkel, en stelden de kinderen aan hem voor: “Tonton Bob”. Deze weblog excuseert zich tevens bij de lezer voor het leed in de wereld, dat we met de publicatie van dit gedicht geen centimeter zullen hebben verkleind. Integendeel.)

Het zwarte gat

Door Bob Castaer, kleinburgerlijk dichter van de nutteloosheid

Het zwarte gat in de hand van Meneer Lippens
Geurt naar sulfer, dampend aandeel van de hel
Waar levens verbranden en zielen vergaan
hunner lusttuin is
ons machinaal bestaan?

Bezoldigd bachanaal
van de meesters van deceptie
Veelgangenmenu in kwartaalbedrog, dan hoogmoed
en gekwetste eendenborst
Laveloos van de leugen, naar wie de wind zich buigt
zolang de Fortis-jackpot juicht

En ik staar verpletterd naar gapende ruïnes
waar ooit rozen bloeiden met doornen
van herverpakte gifmengers met massavernietigingswapens

Dit is mijn Irak, gefaalde staat van belegging
Plein vol woordeloze dichters
De schotten van een Aardse Hel, die je opsnuift als
hamburgers en frietjes van McDonald’s

Ik staar naar het plafond
dat zwijgt en loert en loenst
als mensen die veel weten
Mijn fiets drijft roerloos in de Dijle

Het zwarte gat lacht en buldert
zoals de Eerwaarde Heer Lippens
Romeins keizer van eertijds financieel imperium
kapseizend onder een veelgangenmenu
dat ziek en dronken maakt
van deze potverdommese bol