Malaise in onze gevangenissen duurt voort

Vorige donderdag rond 15u is Guy Verhofstadt ontsnapt uit de luxegevangenis genaamd Europees Parlement te Brussel. In het gezelschap van drie andere voortvluchtige liberale gangsters, waaronder Dirk Sterckx die recent nog op brutale wijze de gezondheidszorg wilde privatiseren, nam het illustere kopstuk de benen door in een langsvliegende helikopter te klauteren. Inderdaad, een wel zeer low profile ontsnapping, voor iemand die vroeger de business class van een Boeing 747 of een Airbus A 380 gewoon was.

Een merkwaardig feit: Verhofstadt werd in zijn ontsnapping aan luxueuze recepties, lekkere scampi's, nieuwe mosseldiners en andere EU-richtlijnen geholpen door Betty Somers, het Mechelse gangsterliefje van de toppoliticus. Zo werden de gebeurtenissen toch door andere gedetineerden, waaronder Derk Jan Eppink - de LDD'er die vastzit wegens patronale belastingontduiking - omschreven. Somers had onder een vals voorwendsel de helikopter afgehuurd ("Ik zou mijn boodschappen graag doen in Monaco"), bood de piloot snel enkele lucratieve functies aan binnen haar partij, maar stak hem - toen zelfs deze overredingspogingen niet werkten - prompt een pistool onder de neus. "En nu naar het Schumanplein." Het liberalisme was in de ogen van Somers altijd sociaal geweest, maar soms hebben mensen, en dus ook piloten, een incentive nodig. Een bonus om hen harder te laten werken, zeg maar.

Even een vraag: waarom wordt de vrouwelijke partner van ontsnapte misdadigers altijd als een gangsterliefje omschreven? Waarom dat poezelige, bijna schattige verkleinwoord? Liberale gangsters worden in onze pers altijd sympathieker voorgesteld dan ze zijn. Let daar maar eens op.

Verhofstadt, Somers en de andere liberalen vlogen met de helikopter eerst naar Aalter, waar ze Pieter De Crem hoopten te kidnappen. Toen die in Afghanistan bleek te vertoeven om het Amerikaanse leger als een knipmes van dienst te zijn, jackten ze de Land Rover van De Crem en zetten vervolgens koers richting Brugge. Ongemaskerd, alsof niets hen kon deren, beroofden de losgeslagen liberalen achtereenvolgens 3 gepensioneerden, onder bedreiging van een pistool en een foto van Margaret Thatcher. Op die manier vervoegden de oudjes de meer dan 20% gepensioneerde armen in België. Wat eigenlijk niets meer was dan een verderzetting van het antisociale beleid dat Guy Verhofstadt altijd had gevoerd, zij het met andere middelen. En met de enthousiaste steun van Yves Desmet van De Morgen, die reeds langer in intellectuele afzetterij een broodwinning had gevonden. Zolang het maar geen Volkshuissocialisme betrof, was elke neoliberale misdaad goed voor Desmet.

Vanuit Aalter stoof het vijftal richting Nederlandse grens. Onderweg ontspon zich een discussie tussen Verhofstadt en zijn gangsterliefje over de noodzaak van een voluntaristisch economisch beleid op Europees niveau. Betty Somers' horizon reikte echter niet verder dan Mechelen kazerne. Waarop Verhofstadt Somers' kwaliteiten als gewezen voorzit(s)ter hoonde en zodoende, in zijn opwinding, bijna de afslag naar Antwerpen miste. Enkel de tussenkomst van Dirk Sterckx - "Hey hey, we zijn toch allemaal tegen de arbeidersklasse? Betty! Guy!" - wist finaal de gemoederen te bedaren. "OK, da's juist."

Na een zenuwslopende, urenlange rit kwam de liberale bende aan in Amsterdam. De vier mannen en één vrouw gebruikten valse namen ("Guido, Bettina, Milton, Augusto en Pol") om hun intrek te nemen in een groezelig hotel met kleine kamertjes, aan de noordrand van de stad. Ver beneden hun stand, maar als uit het Europees Parlement ontsnapte gangster heb je niet altijd te kiezen. Ze rookten gezamenlijk jointjes op bed, staarden hand in hand naar het plafond, en verdiepten zich in een boek van Milton Friedman, iets over perfecte markten. Het geld dat ze van de Belgische gepensioneerden hadden ontvreemd, vergokte het vijftal in een casino nabij de Stadhouderskade. Alsof ze van de staat niets te vrezen hadden. Het manna van de werkende klasse zou hen altijd in de schoot blijven vallen... Ze dronken op die gedachte, aten hun buikjes rond en vergenoegden zich in hun eigen liberale slimmigheden.

"Bettina, kom we gaan slapen", sprak Guy Verhofstadt voluntaristisch. "Ga mee." En Somers volgde gedwee. Ze wou geen tweede stommiteit begaan en die op TV gaan uitleggen... ahum. De ochtend nadien nam de Bende van Vijf de trein richting Brussel. Misdadigers keren altijd terug naar de plaats van hun misdaad, als volleerde ramptoeristen. Die zet werd de gevluchte liberalen fataal. Het zou veel gezegd zijn als we zouden beweren dat de Belgische politie zich de benen vanonder het lijf had gelopen om deze Europarlementairen terug te vangen. Hun namen en gezichten waren bekend. Maar zelfs een oproep in de media om uit te kijken voor deze loslopende, neoliberale bespaarders was er teveel aan. Gelukkig dat de arbeidersklasse van Dublin CWI-lid en kameraad Joe Higgins heeft verkozen in het Europees Parlement, anders waren de liberale voortvluchtigen wellicht nooit bij de kraag gevat.

Joe had het vijftal meteen opgemerkt toen ze in Brussel Centraal uit de trein stapten. Het duurde niet lang of hij stak op het perron een vlammende speech af tegen de cynische politiek van alle fracties in het Europees Parlement, en de liberale fractie van Guy Verhofstadt in het bijzonder. "Deze heren en dame - denk ik toch - voeren een beleid in dienst van de multinationals, vertrappelen de rechten van de arbeiders en vergokken onze pensioenen in het casinokapitalisme!" Stormachtig applaus bij de pendelaars op het perron. De Bende van Vijf, Verhofstadt voorop, stond als aan de grond genageld, temidden van de massa toeschouwers die hen omringde. "Ik roep de Belgische spoormannen en -vrouwen op om deze ontsnapte gangsters te vangen, zodat ze voor een volkstribunaal van arbeiders, jongeren, en democratische vakbonden hun criminele feiten, van massaontslagen tot lastenverlagingen voor de patroons die onze sociale zekerheid ondermijnen, mogen uitleggen. Zij willen ook het spoor en de gezondheidszorg liberaliseren en privatiseren!" Boegeroep en opnieuw luid applaus voor Joe op perron 5 in Brussel Centraal. Een delegatie van ACOD-Spoor trad daarop naar voren uit de massa, boeide de liberale privatiseerders en leidde ze weg onder de verontwaardigde blikken van de treinreizigers.

Joe werd vervolgens op de schouders getild van de meest bewuste arbeiders in het station, dankte ook zijn achterban in Dublin, gaf enkele interviews weg aan de lokale TV, zei dat de arbeiders overal in Europa en de wereld dezelfde belangen hebben, en verkocht 83 exemplaren van Socialistisch Links. Men kan niet zeggen dat de politieke vertegenwoordiging van de arbeidersklasse hier zijn functie niet heeft vervuld. De Belgische Justitie daarentegen...


(pd)