zaterdag, juli 30, 2005

Heersende klasse-filosofen unaniem in afkeuring: "Wij werden gerold"

Marx op BBC Radio verkozen tot "Grootste filosoof aller tijden"!


Op 14 juli kondigde BBC radio presentator Melvin Bragg aan dat de socialist Karl Marx door zijn luisteraars was verkozen tot grootste denker uit de geschiedenis. Wekenlang hadden "respectabele" kranten en magazines campagne gevoerd om de baardige stokebrand uit Trier van zijn proletarische troon te stoten. Al hun toegewijde pogingen mochten niet baten. De revolutionair Marx kaapte feestelijk de bloemen en omhelzingen weg.

Zo mogelijk nog fanatieker in hun oordeel waren de in de zak gezette wijsgeren zelf. We laten enkele van de meest welluidende aan het woord:


- Etienne Vermeersch (moraalfilosoof): "Dit bewijst op overtuigende wijze dat de overbevolking van onze aarde moet stoppen. Al die arme sloebers laten zich natuurlijk misleiden door de gemakkelijk klinkende slogans in Marx' theorieën. En dat terwijl hij een volstrekt ongenuanceerde, bovendien uitgeprocedeerde, Duitse vluchteling was. Ik kan dat met de geschriften die ik hier voor mij heb liggen, in twee seconden, onomstotelijk aantonen. Waar is de camera?

De wet is de wet, hé. Zien die Engelsen dat nu niet? Dat dat zogenaamde communisme onweerlegbaar een cirkelredenering is? Ik heb niets tegen arme sloebers, zelfs niet tegen rijke sloebers, maar ze moeten wel het geduld hebben om een juridische argumentatie af te maken. (...) De kwaliteit van ons onderwijs gaat met rasse schreden achteruit, stel ik vast. Laat ons vrijmoedig de hand in eigen boezem steken. We moeten allemaal ons geweten onderzoeken. En dan een flink boertje laten."


- David Hume (die tweede eindigde in de wedstrijd): “Ik ben over al deze gebeurtenissen uiterst sceptisch. Als ik door het raam kijk, zie ik dan 'arbeiders die naar hun werk gaan'? Of denk ik gewoon dat ik ze zie? We kunnen enkel de ervaring 'op café gaan' écht kennen. Het café zelf duidelijk niet. Shit man, ik heb weer teveel gedronken. Als je wordt ontslagen, moet je het wel voelen. Anders bestaat het gewoonweg niet. Hik. Sorry aan alle heersende klasse-broeders. Kan ik het goedmaken?”


- Thomas van Aquino: “God zal het hen vergeven (nadat hij als mijn goede meester een zwarte lijst heeft aangelegd, voor nuttig gebruik aan de hemelpoort). Geen socialistische leeggangers in de hemel, aub! Zelfs al bestonden er in mijn theorie geen 2, maar 732 steden, dan nog zou de duivel Marx er niet in komen. De smerige, kleine atheïst. Waar zijn de religieuze steunpilaren van Gods schepping gebleven? Hoe vinden jullie eigenlijk stabiel werk, zonder de kerk? En nu moet ik rijstpap met gouden lepeltjes gaan eten. Goddeloze en daardoor onwetenschappelijke peiling!”


- Friedrich Nietzsche: “Marx was een onwereldse idealen najagend kuddedier! Dood het beest! Vertel er slecht over! De waarheid bestaat niet. Filosofen zijn niet getrouwd. Zeker niet met de knapste griet van Trier! Mens, wat voel ik mij eenzaam als onderbetaalde agent van de gevestigde orde.”


- Aristoteles: “Heb jij nog een blauwe bic over, allereerst? Karl Marx? Ongetwijfeld. De man heeft een aantal interessante categorieën aan veelzijdig onderzoek onderworpen. Maar hij is de vlinders vergeten. Waarom zouden we met alle geweld ingeprent moeten krijgen hoe het kapitalisme er langs alle kanten uitziet, als hij niet eerst alle soorten vlindertjes van de schepping onder handen heeft genomen? Was die Marx ook niet even journalist? Echte filosofen hebben geen beroep, en zeker niet journalist! Bovendien: in de meester-slaaf relatie sta ik sowieso aan de andere kant. Gaat die wijsneus mijn Griekse villa betalen? Voor die bic geef ik je... drie rauwe wortels. De ruilrelatie, niet? (knipoogt)

woensdag, juli 27, 2005

Mieterse Mia Mangelt Midden-Oosten

Socialisten hebben er het karakter niet naar om grote geesten met enkele mistroostige, uit nijd en naijver opgetrokken toespelingen af te breken. Kritiek spuien? We doen het alleen als het echt moet. Als alle alternatieve wegen naar het geluk met prikkeldraad zijn afgezet. Soms met pijn in ons rode hart. En zonder onderscheid: actief gericht op de brede ontplooiing van de arbeidersklasse. Vrijgevigheid is ons levensmotto.


Het is dan ook met een loden gevoel van tegenzin - drukkend op onze schouders - dat wij enkele regels gedwongen zijn te wijden aan een, voor het overige, prachtig suggestief artikel van Mia Doornaert. Inderdaad: we eren in dit stukje de zeer beslagen en evenwichtige De Standaard-journaliste. Als geen ander is Mia gespecialiseerd in de Staat Israël (ze is een fan) en de dikwijls onoverzichtelijke wirwar van omliggende gehuchten bewoond door “den Arabier” (het Midden-Oosten), het liefdadigheidsbeleid van Sharon en de appelsienen uit de bezette gebieden. Dat zijn er overigens meer dan de leek - op het verkeerde been gezet door linkse revisionisten - zou denken. Die appelsienen. Mia mag ze graag, tussen haar elegante vingers die tegelijk haar gevreesde pen voeren, met typerend geduld leegpersen.


(Naast een briljant kenner van de Palestijnse zaak - of onzaak misschien, volgens de hooggeleerde en zeer logische en absoluut niet eenzijdige specialiste Doornaert - is de journaliste volgens ons ook een voortreffelijke kabbaliste. De joodse, mystieke leer van verborgen betekenissen! Toegegeven: dit is meer een persoonlijk aanvoelen. Schaak zal u ons, als gevolg daarvan, nooit tegen haar zien spelen. Voor je er erg in hebt, begint er achter elke een tikkeltje nonchalant opgegeven pion een helse koranverzen uitstotende zelfmoordterrorist schuil te gaan. En sinds Sharon - en daarmee ook de passioneel duidende Mia - gericht retalieert, weten wij het dan wel. Niet met ons.)


Mia beschrijft in haar artikel de reacties op de bomaanslagen in Londen. Ze wijst er, zonder uitgesproken enthousiasme, op dat de Londense burgemeester Ken Livingstone "80 jaar foute westerse politiek in het Midden-Oosten" mede verantwoordelijk acht voor de opstoot van fundamentalistisch terrorisme. Meer is er echt niet nodig om militante Mia op haar conservatieve kast te jagen.


Enkele regels verder heet Livingstone al "Rode Ken" en - let op de meubelen - "uiterst-links". Op zo'n moment weet je gewoon dat Mia op kruistocht is, en op de wijze van de legendarische Godfried van Bouillon huis zal houden. En dat tegenover de arme, zelfs niet in zijn huiskamer in badkamerjas een schijntje revolutionaire Livingstone. De man die van terugkeren naar de neoliberale schaapstal New Labour zijn beroep maakte.


Alle waarschuwingen ten spijt: Mia zit nu op haar ideologisch paard. En probeer haar er dan maar is af te krijgen. Omdat ze zelf niet al te openlijk wil inbreken in haar eigen artikel, citeert Lady Appelsien uit de Bezette Gebieden, opgejut door oprechte kolonistenijver, een conservatieve medestander. "Steekt hij echt de schuld voor de moord op 56 pendelaars op de Balfour Verklaring (over het recht op een Joods Nationaal Tehuis in Palestina, red.) en de conferentie van San Remo van 1920?", haalt Mia een artikel uit de Daily Telegraph aan.


Bon, voor ons part willen we ook wel melden dat de fatale bondgenootschappen van de stalinistische massapartijen in de Arabische wereld - met de lokale "progressieve burgerij" - in de jaren '50, '60 en '70 er voor iets tussen zitten. Zonder deze criminele misleiding van de arbeidersklasse had Bin Laden nooit zo'n lange, reactionaire baard kunnen laten groeien in de Arabische landen. De wereld zou er gans anders hebben uitgezien.


Dat Mia echter de conferentie van San Remo aanhaalt, kietelt de verbeelding. In de aanloop naar San Remo hadden de Britse en Franse regeringen eigenhandig nagenoeg het volledige Midden-Oosten onder elkaar verdeeld. In de beste, "roof je rijk", imperialistische tradities. De bevolkingsgroepen die het niet hadden begrepen op koloniale plundering werden op geweerschoten, lijfstraffen en luchtbombardementen getrakteerd. Het was Churchill himself die in de jaren 1920 de gifgasaanval op de Iraakse bevolking uitvond, lang voordat Saddam zich tot bondgenoot van het Vrije Westen opwerkte. San Remo was het politieke evenbeeld van een groepsverkrachting, de koloniale gang bang van een heus werelddeel.


Dat Mia, met al haar encyclopedische kennis, deze "weetjes" niet aan haar lezers meedeelt, stelt teleur. Het is gewoon een tikkeltje niet helemaal eerlijk. Mia kan met haar kenmerkende objectiviteit en ijzersterke appelsienenlogica beter. Veel beter. Minder verdienen de arbeiders en hun gezinnen, en zelfs haar lezers, niet.

vrijdag, juli 22, 2005

Ooh...



Roodborstje rules en zegt:

"Als koning Albert met de vogels kon spreken op 21 juli, zou hij iets zeggen. Onze strijdlustige soort weet al lang: enkel een socialistische republiek biedt meer dan moraliserend behang."

dinsdag, juli 19, 2005

Toespraak koning Albert voor 21 juli voortijdig uitgelekt: de grote verrassingen, de nobele intenties, de best genoteerde familie-aandelen




"Waarde landgenoten. Mijn vrouw en ik, onze dierbare familie - de een al wat dichterbij dan de andere - richten zich tot u in een voor onze maatschappij uitdagende periode. Wie voelde er geen universeel gevoel van verbondenheid bij het bekijken van de TV-beelden van het concert Live 8, georganiseerd door Bob Geldof en Bwana Bono Kitoko. Het zijn waarachtige weldoeners voor het Afrikaanse continent, zoals we er in onze koninklijke familie ook een aantal hebben gekend. It's a beautiful day. Hiermee richt ik mij speciaal tot onze jeugd: jullie hebben de hoop op een betere wereld nog niet verloren, zonder het realisme van de moderne beschaving overboord te gooien.


Een van de thema's op de recente top van de wereldleiders in Schotland, de G8, was de veelbesproken klimaatverandering, die vanzelfsprekend ook de koninklijke familie niet koud laat. Het wordt niet alleen warmer voor onze politici, maar voor iedereen. Zo toonden de wetenschappers ons inmiddels zonder redelijke twijfel aan. Mijn vrouw en ikzelf volgden dan ook met meer dan ceremoniële aandacht de berichtgeving over de G8.


Jammer maar helaas was er nog geen overeenstemming tussen de rijke landen over een noodzakelijke inperking van de uitstoot van CO2-gassen. Dit terwijl wijzelf, en dan vooral koningin Paola die er een succesvolle petitie voor organiseerde aan het hof, er sinds de hobby's van prins Laurent een erezaak van maken om onze auto's twee dagen per week in de garage te laten. Dan nog, houden de leden van de koninklijke familie genoeg snelle sportwagens over om elke dag van de week drie dancings en twee professionele verenigingen tegen onnodig dierenleed te bezoeken. Met hart en ziel de natuur beschermen kan, zoals u merkt, ook nieuwe arbeidsplaatsen creëren.


Gisteren stond ik nog in de tuin tussen de rododendrons en de waterjuffers, toen ik mij de volgende bedenking over de klimaatverandering maakte. Wat heet! Kan onze generatie het zich wel met een goed geweten permitteren om zich nagenoeg de helft van het jaar in Saint-Tropez te wanen, en zich daarbij een levensstijl in te beelden die tot voor kort enkel voor de happy few en de gewezen feodale adel was weggelegd? Wat als 1 miljard Chinezen morgen ook een zeiljacht en een sportwagen willen hebben? Hoeveel prins Laurents kan de aarde fysiek aan, zo bedacht ik gisteren tussen mijn rododendrons?


Dit brengt ons bij een ander belangrijk thema voor de komende generaties: de discussie over hoe wij ook in ons land de gevolgen van de vergrijzing kunnen opvangen. Niets minder dan de blijvende creatie van welvaart in ons koninkrijk staat op het spel. De regering heeft hierover een aantal opbouwende voorstellen aan de sociale partners gedaan. Wie minder dan veertig jaar zijn nestel afdraait voor het kapitaal, zal jammer maar helaas niet meer kunnen rekenen op de volle pot van zijn pensioen.


Brugpensioen zal door de regering begrijpelijk worden ontmoedigd, ook al gaat heel uw bedrijf in de mondiale crisis kopje onder. Matiging en realisme van beide kanten der sociale dialoog zal ons land - na een erg kleine inspanning en het weer door een zure appel bijten voor de materieel nog steeds erg gelukkige meerderheid - opnieuw kunnen opstoten in de vaart van de vrije, westerse wereld. "Minder is meer", zegt men in de kunst. Dankzij de neoliberale politiek van onze politici bestaat ons land al vijfentwintig jaar voor de meerderheid uit kunstenaars.


Wij hopen dan ook van harte dat niet elke Belg ons koninklijke voorbeeld zal willen volgen: zelf ben ik door omstandigheden buiten mijn wil al vanaf mijn achttiende op een vorm van prepensioen. Voor de meeste leden van de koninklijke familie geldt hetzelfde. Dit voorbeeld is duidelijk iets te snel door de bocht voor de meerderheid van onze minder adelijke landgenoten.


De afgelopen vijfentwintig jaar zijn de winsten van de patroons om en bij de twintig keer groter geworden, de prijsstijgingen daar reeds van afgetrokken. Dankuwel arbeiders, voor jullie inspanning. Jullie bijten nog maar vijfentwintig jaar op de tanden. Het licht aan het einde van de tunnel gloort. Zoveel is zeker. Hare hare krishna. Mijn vrouw en kinderen, ikzelf, we wensen u en uw familie nog een aangename nationale feestdag. Goede avond, beste landgenoten."


ABC van het socialisme: terug in september

Voor de bezoekers van deze site: het wekelijkse "ABC van het socialisme" verdwijnt even tijdens de zomermaanden, om in september weer met volle kracht uit de startblokken van de klassenstrijd te schieten.


Tegen september zitten er nog een aantal andere veranderingen in de pijplijn. Hebt u zelf suggesties: stuur ze gerust op naar het mailadres in de linkerkolom.

donderdag, juli 14, 2005

Hangjongeren aan de Schelde: Brabo straks in Bomber jack?



In Nederland hebben ze al enige naam gemaakt met hun Rambo-praat, misplaatste stoerdoenerij en in sommige wijken zelfs een racistische knokpartij. De extreem-rechtse Lonsdalejongeren. Onze taal wordt hier vrolijk de nek omgedraaid. De nsda in de merknaam is in de geflipte fantasie van een groep losgeslagen jongeren tot een verwijzing naar de zwart-fascistische "NSDAP" geworden, Hitlers nazipartij.

Het is een genadeloos wonden openrijtende ramp voor de marketing van het kledingmerk. Maar ook andere jongeren moeten stilaan twee keer nadenken vooraleer ze Lonsdale om de schouders hangen, beducht voor de verdenking van racistische of nazisympathieën.

Vorige zaterdag liepen we ze in de Antwerpse binnenstad ook een paar keer tegen het lijf, deze Lonsdalejongeren. Eerst samenklittend ter hoogte van de "Leeuw van Vlaanderen", het beruchte Vlaams Belang-café in de Antwerpse binnenstad. Een 15- tot 20-tal pubers, drentelend in dienst van het Arische ras, troepten er op de stoep voor het café samen. Het moet gezegd: ze waren heel opvallend. Er werd vastberaden voor zich uitgekeken dat het een volksnationalistische aard had. Zo'n hitte, en toch ter wille van de herkenbaarheid van de clan in dat Lonsdale-uniform moeten staan puffen en zuchten! De onverbiddelijke strijd voor het "eigen volk" - de kapitalisten die ons die onderbetaalde studentenjobs bij MacDonalds geven, blijkbaar inbegrepen - gaat soms blind voorbij aan moderne klimaatomstandigheden.

De nogal zwijgzame, dikwijls piepjonge groep zwartkijkers stond een beetje samenzweerderig in het rond te turen. Wellicht op zoek naar gevaar, of op z'n minst actie. Misschien een onvoorziene aanval van andersdenkenden? De "lage creaturen" die, o onbegrip, niet zo'n hoge pet van de historische Hitler ophadden.

Eerste indruk: ze kwamen niet voor de solden. Ik zag veel kortgeknipte, slungelachtige pubers. Wat dikker, kaalgeschoren volk, ook. Hier en daar een stoere piercing door een spierwit lichaamsdeel. Maar meestal heel jong. De meesten waren in het voor fascisten verplichte zwart gehuld. Tot de zware, in dit weer ongetwijfeld hete, bottines toe. Wat ze ook met "linkse volksvijanden" van plan waren: hun schoenen, zo bad ik, moesten ze nu niet uittrekken. Het zou de krachtsverhoudingen hopeloos in de war hebben gestuurd.

Of ze van het "cordon sanitaire" of Boudewijn Bouckaert hadden gehoord, kon ik niet meteen vaststellen. Maar Philip Dewinter leken ze als rechtse jihad-krijgers te zullen volgen tot de dood (of tot Vak 13 van GBA, of tot de volgende pint - wat er ook nodig was).

Ik dacht eerst: misschien is er een extreem-rechts concert in de buurt en verklaart dat de samenscholing? Nee, het was erger. Twintig minuten later kwam ik toevallig een LSP-lid uit Antwerpen tegen. Hij vertelde me spontaan dat er weer groepen "extreem-rechtse jongeren" rondliepen, en "dat we dat de laatste tijd meer en meer zien".

En zowaar: iets later zag ik, op weg naar het Centraal Station, weer een grote groep herkenbare racisten en nazi's. De meesten amper oud genoeg om K3 te zijn ontgroeid. Ze stonden opzichtig rond te lummelen aan de ingang van de Quick aan de Keyserlei. Ze waren opnieuw niet spraakzaam. Ze stonden er opnieuw alleen maar. Dat was blijkbaar de bedoeling: in de drukste winkelstraten een aanwezigheid van grote groepen - met minder dan 15 leken ze niet voort te bewegen - openlijke racisten laten aanvaarden. Bedreigend genoeg voor iedereen die er wat anders of vreemder dan hun blanke norm uitzag.

Moeten de Antwerpenaars deze landschapsvervuiling zomaar laten passeren? Wij denken van niet. Gewenning is het doel. Nu houden ze zich schijnbaar nog in, maar komen we straks in een situatie dat migranten zich ook enkel nog in groep in het stadscentrum durven wagen? Is dat de gewenste polarisatie? En wat zijn de banden van deze jongeren met het Vlaams Belang? Worden ze gebruikt om het terrein is af te tasten, te kijken hoever men kan gaan in de racistische provocatie? Het zou stilaan wel is mogen worden uitgezocht, liefst voor de eerste incidenten worden genoteerd.

We zagen verschillende politiewagens passeren langs het Vlaams Belang-café, maar van "samenscholing", laat staan "straatverbod", was er voor de door het stadscentrum rondzwervende nazigroepjes geen sprake.

Voor socialisten is er hier een taak weggelegd. Het is moeilijk voor te stellen dat deze openlijke nazi-show in scholen niet leidt tot tegenreactie en radicalisatie naar links. Dit moet worden georganiseerd. We moeten duidelijk maken dat racistische Hitler-verering, en het gekruip voor de bazen dat ermee samenhangt, even oncool is als op je vijftiende nog kicken op Ketnet. De harde ideologische kern moet van de meelopers worden gescheiden. Dit is mogelijk door campagne te voeren op straat en werkende mensen in te lichten over de antisociale en antidemocratische agenda van extreem-rechts. Wie echt radicaal wil zijn in deze maatschappij, pakt de bazen en hun voetvolk aan.


dinsdag, juli 12, 2005

ABC van het socialisme: de I

Imperialisme. Het economisch en politiek onderwerpen van landen door kapitalistische grootmachten. Het IMF, de VN en de Wereldbank zijn instrumenten van het imperialisme. Michael Jackson was een geducht wapen van het VS-imperialisme, maar heeft ondertussen veel van zijn glans verloren. Hij ziet er veel te wit uit om nog iemand om de tuin te leiden. "Red de kinderen", zeker, maar dat kan fundamenteel enkel door de strijd voor socialisme te voeren, niet door ze op Jacksons Neverland meters suikerspin te laten eten, of zijn bed als trampoline te gebruiken! Van dat soort kapitalistische utopieën wordt een mens alleen maar ziek. Michael moet maar leren met zichzelf tikkertje te spelen en daarmee uit.


Ideologie. Geheel van ideeën, zoals aangehangen door een bepaalde klasse of groep in de maatschappij. De burgerlijke ideologie - de maatschappij bestaat uit geïsoleerde "burgers", niet uit klassen; de kapitalisten en hun politici zijn nodig, wij zullen nooit slim en waardig genoeg zijn; de loonlasten zijn de dood in de pot van ons economisch bestel - is vandaag overheersend. Naarmate de crisis in de maatschappij verergert, wordt de geloofwaardigheid van de burgerlijke ideologie echter stelselmatig ondermijnd. Wie gelooft er nu nog dat de maatschappij zonder Pieter De Crem (CD&V) stante pede uit elkaar zou vallen, behalve hijzelf?


Internationalisme. Een gevoel dat je deelt. De klasse-eenheid en solidariteit van alle arbeiders en onderdrukten op wereldvlak. Het liefst van al zouden wij met elke staking ter wereld gewoon meestaken. Solidair! Weg met alle onrecht! Al zouden we wel onze trein van 17u33 naar huis willen hebben. Zie ook: "zelfopoffering (en de strijd voor socialisme)".


Internationale. Organisatie voor wereldrevolutie. De LSP, bijvoorbeeld, maakt deel uit van het Committee for a Workers' International. Het kapitalisme is een planetair systeem, de arbeiders moeten dit systeem ook wereldwijd verslaan. De "Internationale" is ook het universele lied van de arbeidersbeweging. In zijn Nederlandstalige vertaling zijn verschillende regels ervan uitgegroeid tot heuse staande uitdrukkingen. Zoals: "Sterft gij oude vormen en gedachten" (wie denkt dit niet bij het lezen van de edito's in De Standaard?); "Begeerte heeft mij aangeraakt" (wegens de dubbele bodem, allicht); "Ontwaakt, verworpenen der aarde" (dit doen we elke dag). Anderen, zoals de spontane toevoeging "En de paster is een boef", zijn volgens ons met de jaren ten onrechte in onbruik geraakt.


Individu. Sommige individuen zijn zo uniek, dat geen enkele partij op een bevredigende manier hun complete verschil met alle andere dingen in het heelal weerspiegelt. Voor welbepaalde kleinburgers kan een partij nooit groot genoeg zijn voor hun ego. Tenzij ze absoluut 100% zeker zijn dat ze aan de winnende kant zullen staan. Zolang die winnende kant de burgerij lijkt, halen ze hooghartig de neus op voor arbeidersactivisme en is een vernissage of een opstel in Res Publica het hoogste wat een mens in hun ogen kan bereiken. Wanneer de revolterende massa's zowat de deuren van hun doorzonwoning beginnen plat te lopen, kunnen echter zelfs dit soort unieke individuen onder de indruk raken, de arbeidersbeweging in de armen sluiten en schuifelend naar het kamp van de revolutie overkomen. Als deze individuen op dat moment ten allen prijze aquarellen in dienst van de menselijke emancipatie willen maken, gaan we hen niet tegenhouden.


Het communisme - niet haar stalinistische karikatuur, maar het democratisch socialisme op haar hoogste trap van ontwikkeling - is nochtans de echte triomf van het individu. Sommigen gaan zich zo goed op alle vlakken kunnen ontplooien dat ze amper nog blijf gaan weten met zichzelf.


Intellectueel. Heeft veel gemeen met het bovenbeschreven item. Veel intellectuelen vinden zichzelf buitensporig unieke individuen. Ze beelden zich in dat hun positie en rechten een zuiver product zijn van hun eigen talenten. Jammer genoeg - zie "hegemonie" en "bovenbouw" - zit het grootste deel van de intellectuelen in niet-revolutionaire periodes gewoon de burgerlijke smoezen na te praten. Intellectuelen kunnen echter ook fundamentele veranderingen in de maatschappij voorvoelen in hun uitingen. Weinig mensen weten dit, maar het bekende lied "Kabouterdans" van Kabouter Plop is eigenlijk een subtiele metafoor voor de nakende ondergang van het kapitaal op wereldvlak.


"Draai een keer in het rond." Sta eens even stil bij de maatschappij, arbeiders. Stop de mallemolen en durf je grootste vijanden (de patroons) recht in de ogen te kijken. "Stamp met je voeten op de grond." Moeten we er een tekeningetje bij maken? "Zwaai je armen in de lucht." Evident, zo bouw je een krachtsverhouding op. "Ga nu zitten met een zucht." De strijd loopt niet in een rechte lijn naar de overwinning. Wat er nog ontbreekt, kameraden, is een revolutionaire massapartij. "Stap nu rond als een gans." Een aantal volledig van hun klasse vervreemde arbeiders wordt meegesleurd door de holle kreten van het Vlaams Belang en leert volksdansen van Philip Dewinter. "Zo gaat de kabouterdans." Bewust opgesteld achter onze klassebelangen, kan geen kracht op de planeet de arbeiders tegenhouden.


Irrelevant. Volgens de meeste opiniemakers zijn arbeidersstrijd en marxisme compleet irrelevant. Maar waarom geraken ze er dan nog steeds zo opgewonden van, dat ze bijna kwaad lijken?


Elke maandag: ABC van het socialisme op links-socialisme.blogspot.com -
het alfabet dat ze op school zijn vergeten.

zaterdag, juli 09, 2005

Na de aanslagen in Londen, de hypocrisie van Blair en Bush



(actualiteit)

Het waren gewone inwoners van Londen, onschuldige werkende mensen, die gisteren door 4 verwoestende bomaanslagen werden geraakt. Het dodental ligt nu op 49, maar de balans kan nog stijgen.


Het contrast was ongemakkelijk groot. Blair en Bush - verantwoordelijk voor naar schatting 100.000 onschuldige burgerslachtoffers in Irak - zaten tijdens de G8-top in Gleneagles verschanst in een omwalde vesting. Het zijn materieel verwende, goed beschermde "heren van stand". Waar ze hun glanzende schoenen neerploffen, wordt het hele kapitalistische staatsapparaat uitgerold. Dit soort politici wordt nu ook moeiteloos gesolliciteerd door naïeve popsterren als Bono en Bob Geldof, zo mogelijk nog meer persoonlijk fortuin torsend dan de wereldleiders zelf. Achteloos speechend, op de koop toe, deze popsterren. In naam van zo maar even "3 miljard mensen". Zo mochten we uit de mond van Bob Geldof zelf aanhoren. Alsof hij alleen het legitieme recht had op het ongenoegen over de huidige ongelijke wereldorde. Terzijde: waar werd Geldof verkozen als woordvoerder van een vooralsnog erg diverse beweging?


Niets kon de kapitalistische wereldleiders Bush en Blair deren. Ondertussen betaalde de gewone bevolking in Londen de hatelijke prijs voor hun imperialistische oorlogen in Irak en Afghanistan, en de onmetelijke poel van miserie en ellende die hun politiek dagelijks in de neokoloniale wereld met industriële routine creëert.



De terroristen dragen een belangrijke verantwoordelijkheid voor hun daden. Het verzet van Al Qaeda, als deze aanslagen door hun ideologie waren geïnspireerd, is op geen enkele manier "progressief". Bin Laden wil een religieuze oorlog ontketenen tussen "gelovigen" en "ongelovigen", werkende mensen zijn voor deze kliek pasmunt in een strijd voor de vestiging van een religieuze dictatuur gebaseerd op het kapitalisme. Terrorisme versterkt enkel de kapitalistische tegenstanders van de arbeidersklasse en verzwakt het bewustzijn van arbeiders om als klasse in actie te komen.


De terroristen zijn echter wel het voortbrengsel van een dodelijk ziek, onderdrukkend wereldkapitalisme. Over die vruchtbare voedingsbodem hebben de G8-leiders weinig te vertellen. De belofte voor meer hulp - en het zijn nog maar beloften (kijk naar wat er met de toezeggingen voor bijvoorbeeld noodhulp bij natuurrampen in het verleden al is gebeurd) - tegen 2010 zullen de structurele oorzaken van de armoede van de helft van de wereldbevolking niet wegwerken. Een nieuwe economische crisis, die onvermijdelijk is, zal miljoenen nieuwe "armen" in het leven roepen. De speeches voor de galerij zullen door de realiteit van een kapitalisme in crisis worden achterhaald.


Enkel het opvoeren van de klassenstrijd door de massa's tegen een wegterend, volstrekt instabiel wereldkapitalisme kan terrorisme en oorlog, armoede en klimatologische rampspoed afwenden. Zoals het CWI-contingent op de betogingen in Schotland - het meest politieke van allemaal - duidelijk maakte: "onze toekomst" zal "socialistisch zijn", of hij zal niet zijn.



dinsdag, juli 05, 2005

ABC van het socialisme: de H

Historisch materialisme. Moeilijk woord voor de leer van de maatschappelijke ontwikkeling. De overgang naar een nieuwe vorm van samenleving is als de geboorte van een kind. De moederschoot die eerst de ideale omgeving was voor de groei van de baby wordt te klein en de weeën zetten in (eerst was iedereen tevreden met de vrije markt, maar toen begon het toch wel behoorlijk pijn te doen). Sommige moedige vrouwen houden vol en willen een natuurlijke geboorte zonder verdovend spuitje (enkel een revolutionaire minderheid beseft aanvankelijk hoe slecht het kapitalisme wel is en weigert te vluchten in drank, de Lotto of Barry Manilow). Anderen laten toch een spuit zetten (Frank Vandenbroucke - de politicus - die troost zoekt in hogere wiskunde, het zuiverste bronwater en een indrukwekkende stapel Suske en Wiske's). Het persen begint en het kopje baant zich een weg door de baarmoeder (de bazen krijgen het schijt van de aanstormende nieuwe tijd, de VLD buikloop). Het lijfje floept tevoorschijn en iedereen is gelukkig (de massa's grijpen de macht, bezetten de VRT en onderwerpen zelfs het weerbericht en de kookprogramma's aan democratische arbeiderscontrole; verdrukte soepgroenten ontwaken uit hun eeuwenlange sluimer en komen juichend over naar de kant van de revolutie). De bekende zanger en filosoof Jan Leyers wordt, na enig aandringen, Volkscommissaris voor Cultuur en Familiale Aangelegenheden: "Ik offer mij op voor de historische beweging van de revolutionaire massa's. Weg met alle dolle honden van de imperialistische reactie, zeker wanneer ik ze onbetamelijk hurkend in mijn achtertuin aantref!" "A working class hero is something to be." (John Lennon).



Hegel. Duitse filosoof die zich toelegde op de, laat ons zeggen, theorie van het “Alles”. Zijn rechter- en linkersok kon hij echter met moeite onderscheiden, al had de ochtendstond nog zoveel goud in de mond. Deze dagelijks terugkerende puzzel werd uiteindelijk door Hegel opgelost door - alweer - een filosofische kunstgreep: de gevreesde “eenheid van tegengestelden”. Hetzelfde fenomeen kan onder verschillende omstandigheden in zijn tegendeel overgaan. In de kern praktische problemen altijd maar weer enkel in gedachten oplossen… Heersende klasse-filosofen kiezen steeds voor de weg van de minste weerstand. Het was wachten op Karl Marx om onze sokken nu eens eindelijk bij de horens te vatten in hun meest fundamentele essentie: de revolutionaire praktijk van in gemeenschapsbezit gebrachte wasserettes.



Hielenlikker. Of en hoe iemands hielen worden gelikt (die van de baas of een burgerlijk politicus), hangt af van de krachtsverhoudingen. Als ze al op je staan, zijn de krachtsverhoudingen ronduit slecht. Om aan betere krachtsverhoudingen te komen, slikt een klassebewuste arbeider of arbeidster geen pillen. Je organiseert je in een strijdbare vakbond en arbeiderspartij, en op het nachtkastje ligt - naast het beste van Godfried Bomans - "De Renegaat Kautsky" van Lenin. Marxisten zijn dol op satire. De heersende klasse en haar volgelingen zijn er om stevig de draak mee te steken. Op termijn zullen de massa's de veelkoppige, winstcijfers spuwende draak ook effectief verdrijven. Fantastische krachtsverhoudingen in het verschiet. Voor het patronaat voorspellen wij hevige ruk- en stormwinden, met af en toe een bui.



Hobbes. Volgens de 17e eeuwse filosoof Hobbes leefden we voor de commerciële contractmaatschappij in een absolute chaos. In een toestand van permanente angst, de strijd van allen tegen allen en ontbering... Dan waren we met de moderne handelsgeest beter af. Citaat: "Leve de staat. Boekhouders aller landen, verenigt u!" Hobbes betaalde op café nochtans nooit zijn rekeningen. Eens trakteren was hem gewoon te min. Een poef van een filosoof, maar de onderdrukte massa's wel in zijn boekjes de les spellen...


Herenboerderij. Rik Daems (VLD - ook bekend van het failliet van Sabena) woont niet in een herenboerderij - maar het had gekund.



Holle retoriek. Jean-Marie Pfaff die in het Duits moderne verkoopstechnieken doceert. Kapitalistische reclame steunt in de meeste gevallen op holle retoriek - het blazen van wind. Nochtans was reclame het vak van gewezen SP.a-voorzitter Patrick Janssens. Als we de gevolgtrekking als dusdanig trachten te maken, had de SP.a onder zijn leiding dus niet veel wezenlijke inhoud meer... Soms vinden wij logica dus echt zalig!


Hegemonie. Denken dat je op café groot gelijk hebt, terwijl je gewoon de bedrijfspsycholoog zit na te praten. De heersende ideeën zijn de ideeën van de heersende klasse. Als we het vandaag normaal vinden dat de Rode Duivels geen enkele eindronde meer halen in het voetbal, dan hebben we dat volledig aan het grootkapitaal te danken. Als dat geen prima bijkomende reden is om voor het socialisme te vechten. Studs for socialism! Het kapitalisme is een permanente own goal! Voetbal is zeker oorlog. Maar kapitalisme ook! Michel Verschueren, de manager van Anderlecht, is het permanente lijden!


maandag, juli 04, 2005

Live 8 speelt de blues


VN-baas Kofi Annan is niet de beste rapper voor de arbeidersklasse, zo bleek wederom tijdens Live 8.



Het leverde machtige plaatjes op. Het nummertje televisiegewijs concerthoppen onder regie van de boomlange rapper Will Smith, dit weekend tijdens het voor het overige meestal saaie en voorspelbare Live 8. Van het funky Philadelphia, naar de brede massa's in Londen, onze Aziatische vrienden in Tokyo, de beschaafd wuivende tienduizenden in Berlijn, het veelkleurig van de goede vibes bruisende Parijs,... Voor vele concertgangers en televisiekijkers zal het de idee van internationale verbondenheid en solidariteit minder veraf hebben gemaakt.


Voor socialisten hadden deze beelden nog een ander aspect. Het deed je even overpeinzen wat er mogelijk zou zijn met de modernste technieken onder een socialistische wereldregering. "And now, the votes from the Estonian jury. Good evening Tallinn!", zou plots een volledig andere bijklank krijgen. Proletarische wereldeenheid in de praktijk.


Voor het overige kregen we de kilometers op voorhand te verwachten preken van lachwekkend rijke popsterren op ons bord. De illusie dat de leiders van de 8 rijkste landen nu niets anders konden dan klapperend met de tanden naar "de stem van het volk" luisteren, bleek wijdverspreid. Met gekrulde tenen valt er niet te dansen.



Goede bedoelingen alleen zullen de arbeidersklasse en de jeugd niet verder helpen. Concerten als dit kunnen het bewustzijn rond bepaalde problemen aanscherpen. Maar enkel de actie van arbeiders en jongeren doorheen betogingen, stakingen, opstanden en revoltes tegen het wereldkapitalisme zijn in staat om de vertegenwoordigers van een zichzelf overlevende heersende klasse definitief en met zwier onderuit te halen.



Helemaal om over je nek te gaan werd het toen VN-topman (of was het kapitalistische deurmat?) Kofi Annan - de geprefabriceerde pleister op de wonde van elk recent imperialistisch avontuur - de massa's in Oxbridge Engels mentaal bewusteloos kwam masseren. Heel even dachten we - een tikkeltje bijziend - dat de zwarte funklegende George Clinton drentelend op het podium was verschenen om ons het memorabele "one nation under a groove" nog eens op de tonen van een moordende baslijn aan het verstand te brengen.



Maar neen, het was wel degelijk de stijfburgerlijke hark Annan - de Harry Potter van de internationale relaties, de Jan Peter Balkenende van de burgerlijke hypocrisie. De VN is een door een handvol grootmachten, verzameld in de VN-Veiligheidsraad, gedomineerde neoliberale club. Annan is daar de compleet ceremoniële, niet eens geestige hofnar van, enkel gefabriceerd voor het verzinnen van glansrijk hol klinkende opstelletjes over wereldvrede en "de gesel van de armoede". Om vervolgens wederom, zonder de minste gewetenswroeging, onderuit te zakken aan het zoveelste buffet met Bush en Blair, voltijdse massaslachters in Irak.



Dat bewustzijnsverruimer Bob Geldof dat niet inziet, pleitte al evenmin voor hem als die kreupele versie van "I don't like mondays" die hij - half verveeld aan zijn microfoon hangend - ten beste gaf. Popsterren en een betere wereld: als materialisten blijven we het een moeilijke combinatie vinden. Schuldgevoel over de eigen weelde en een objectief inzicht in de tegenstellingen tussen de klassen zijn niet op een drafje te verzoenen. Enkel de opmars van de strijd van de arbeidersklasse tegen de gevolgen van de kapitalistische crisis, en de socialistische ideeën die daaruit zullen voortkomen, kunnen orde in deze politieke verwarring aanbrengen.