Philip Dewinter, de Bill Cosby van het neofascisme?

Eén van de scherpzinnigste conclusies die de liefhebbers van het eigen volk - inclusief de Vlaamse en andere bazen en net iets minder de stakende Vlamingen (die eigenlijk Walen zijn) - trokken uit de verkiezingen is dat Philip Dewinter meer als "familieman" moet worden gestyleerd.

Op het partijbureau kwamen de aanwezige Vlamingen als volgt tot deze ijzingwekkende conclusie, die de baardige Staf De Clercq - na zijn dood - geen deugd zal doen:

Gerolf Annemans: "Kijk eens hier, hé, onze uitslag bij de verkiezingen was verre van teleurstellend. Dat proberen de linkse media er natuurlijk van te maken. Wij zijn bijna overal vooruitgegaan en er ligt een permanente smile op onze lippen. De troepen volgden je bevelen op 8 oktober dus perfect op, Philip, en vragen wanneer ze mogen stoppen met hun gelach en gegrinnik.

Indien wij, langs de andere kant, de zwijgende meerderheid van de Vlamingen de komende eeuwen willen blijven vertegenwoordigen, zie ik als ex-lid van de Commissie Dutroux slechts één oplossing. Philip, ik denk dat je jezelf meer als familieman moet voorstellen.

Een familieman met gevoelens, zonder bokshandschoenen. Iemand die 's morgens met slaapogen koffie drinkt zoals iedereen, en daardoor stukken sympathieker overkomt bij de kiezers - ons doelpubliek.

Alle Vlamingen hebben soms slaapogen, Philip. Daar is geen ontkomen aan.

Kijk wat Janssens met zijn witte onderhemdjes heeft teweeggebracht in Antwerpen. WITTE onderhemdjes! Dat moeten wij ook kunnen, Philip. Maar dan met onze eigen Vlaamse symbolen: badslippers en haarnetjes vanop de Yzerwake. Perceptie is belangrijk."

Philip Dewinter: "Dat laatste nemen we zeker mee in de analyse, Gerolf. Ik meen zelfs dat het idee om haarnetjes als gadget te gebruiken op een vorige vergadering door Frank reeds werd gedaan. Grote geesten denken over haarnetjes altijd hetzelfde."

Frank Vanhecke: "Inderdaad, Philip, dat knusse idee kwam van mij. Ik deel ook de opinie van Gerolf over ons gezinsprogramma. We moeten heel het partijapparaat mobiliseren, en extra bussen inleggen, om de familieman Philip beter in de verf te zetten. Naast 'Patrick' hebben wij onze eigen 'Philip'.

Hoe lang zeggen we dit al? Wat er ontbreekt in de meeste Vlaamse families is een Philip Dewinter. Iemand die klusjes doet in de tuin, korte gesprekjes voert met de postbode en de buren, soms op het toilet zit, om 's avonds opgelucht met de burgerwacht te patrouilleren.

Een menselijke Philip Dewinter. Echt geniaal, Gerolf! Een Leider die soms vriendelijk is tegen zijn kinderen, maar soms ook de avondklok instelt. Preventie is een fopspeen voor mislukte mei 68'ers. Rode mollen die onze media, het onderwijs en het KAV - Katholieke Arbeidersvrouwen! - hebben geïnfiltreerd.

Stel je voor: een leider die de Vlaamsnationale afwas doet! Die 's avonds - net als iedereen - zijn tanden poetst, en een beetje racisme daardoor normaal doet lijken! Die stofzuigt voor het vaderland en de heel-Nederlandse gedachte!

Neen, dat hele perceptiegedoe wordt ook voor onze partij belangrijker en belangrijker. Die boot mogen we niet missen. "


(pd)

Meer dan 600 arbeiders, jongeren, activisten,... op conferentie Comité voor een Andere Politiek

Nieuwe arbeidersformatie gelanceerd

Gisteren lanceerden meer dan 600 aanwezigen aan de ULB een nieuwe politieke beweging in België. We schrijven een jaar na de staking tegen het Generatiepact, die de breuk tussen grote delen van de vakbondswereld en de traditionele partijen in de verf zette.

De recente gemeenteraadsverkiezingen toonden opnieuw de ruimte aan voor een consequente, linkse oppositiestem die zich afzet tegen het neoliberale beleid van alle grote partijen. Dat deed de kiesuitslag vooral op een negatieve manier: het VB liet zich - alle reclametechnieken ten spijt - geen stemmen afsnoepen door de establishmentpartijen. Deze laatsten kenden, bijvoorbeeld in Antwerpen, hoogstens een onderlinge herschikking.

Wat er positief opviel op de conferentie gisteren was dat van meet af aan de toon werd gezet: dit zou niet zomaar een vrijblijvend theekransje worden over “linkse politiek”, maar een dag waarop ook beslissingen zouden worden genomen.

Bijvoorbeeld over deelname aan de federale verkiezingen in 2007, over de nood om een concreet programma uit te werken - volledig los van de heersende liberale dogma’s, en de intentie om van een beweging naar een volwaardige partij uit te groeien.

Over deze drie punten werd op het einde van de conferentie een stemming gehouden: telkens toonde een overweldigende meerderheid zich voorstander van de voorstellen. De hele conferentie werd getekend door een gevoel van dringendheid: dit is een unieke kans om een breed links alternatief, op termijn een nieuwe arbeiderspartij, te lanceren - met diepe wortels in de vakbonden en de wijken, onder scholieren en studenten.

Ondanks meningsverschillen over specifieke punten, werd door de verschillende groepen en individuen op de conferentie gezocht naar een gemeenschappelijke noemer waaronder een brede, anti-neoliberale formatie kan worden gelanceerd. Er was een scherp aangevoelde verantwoordelijkheid dat deze dag niet mocht mislukken, wilde het streven naar een nieuwe arbeiderspartij niet voor jaren worden teruggeslagen. Er is een enorm belangrijke stap vooruit gezet.

Zonder onszelf op de borst te kloppen, was het in belangrijke mate LSP-MAS dat steeds is blijven hameren op de nood van, allereerst, de conferentie zelf. Politiek is de kunst van het zien van een moment; van het grijpen van kansen, en ze niet door onze handen te laten glippen. Daarnaast was het ook absoluut nodig om te komen tot praktische conclusies over de weg vooruit (onder meer over verkiezingsdeelname). De LSP behaalde haar eigen streefdoel om een 300-tal leden en sympathisanten naar de conferentie te mobiliseren.

Tijdens de eerste plenaire sessie schetste Jef Sleeckx (gewezen SP.a-parlementair) de achtergond van het initiatief. Daarna werd het woord gegeven aan syndicalisten, activisten uit diverse bewegingen (rond huisvesting, vrouwenrechten, antiracisme, ecologie, etc.), een gemeenteraadslid van de WASG in Aken, jonge sprekers die het belang van jongerencampagnes voor een nieuwe arbeidersformatie aanduidden,...

Er was ook Gustave Dache, monument van de Waalse arbeidersbeweging en oud-stakingsleider, die met - ondanks zijn leeftijd - ontembare geestdrift op de conferentie stelde: “Ik dacht eerst dat er iets van een 200 à 300 mensen zouden zijn, deze aanwezigheid verrast mij en verheugt mij zeer. Jullie aanwezigheid is op zich een politieke handeling. Dit moet in een nieuwe partij uitmonden, die nationaal georganiseerd is. Een partij voor de arbeiders en voor iedereen!”.

De discussies op de conferentie en in de werkgroepen weerspiegelden natuurlijk een grote diversiteit. Maar de wil leek aanwezig om te komen tot een werkbaar, gemeenschappelijk programma rond verschillende thema’s. In sommige gevallen werden daar ook al actievoorstellen aan gekoppeld.

Het zal nodig zijn om de discussie over het programma niet te betonneren. Iedereen heeft spreekrecht: we moeten ons verzetten tegen ideeën, door sommige groepen tijdens de weken voor de conferentie geopperd, om formeel het aantal sprekers per organisatie te willen beperken. Dat getuigt niet alleen van weinig respect voor de leden van die organisaties, het is fundamenteel antidemocratisch.

Wat ook belangrijk is: natuurlijk moet er gezocht worden naar een brede consensus over een anti-neoliberaal programma. Maar daarnaast mogen meningsverschillen aan bod komen, dat is trouwens onvermijdelijk in een breder initiatief. Zolang het maar op een beschaafde manier gebeurt, en er een oprecht streven is naar een gemeenschappelijke noemer waaronder een nieuwe arbeiderspartij kan opkomen.

Velen, onder meer in syndicale middens, zullen nog van buitenaf hebben afgewacht wat de conferentie zou opleveren. Het komt er nu op aan zelf actief te worden. De lokale afdelingen van het Comité voor een Andere Politiek moeten de komende weken worden geconsolideerd en verder uitgebouwd, onder meer door op straat campagne te voeren en tussen te komen in bewegingen. Nieuwe afdelingen kunnen op basis van de conferentie worden gelanceerd.

Dit kan de basis vormen voor een totaal andere soort partij dan de steriele eenheidsworst van de gevestigde burgerlijke politiek. Een arbeiderspartij met massaal actieve en betrokken leden. Met een laag van syndicale militanten die in de bedrijven een bredere laag kunnen bereiken. Een lidmaatschap dat niet streeft naar postjes, maar het collectieve belang van de werkende klasse en de jeugd vooropstelt.

Zo’n alternatief is een bom onder de politieke situatie in België en kan extreem-rechts de eerste reële verkiezingsnederlagen toedienen. Verwacht er niet overdreven veel over te lezen of te zien in de establishmentpers (TV hebben we niet waargenomen gisteren, misschien was 600 mensen te weinig?). Informeer je via de arbeiderspers, die ook een “nieuwe arbeiderspartij” tot één van haar instrumenten zal moeten maken, als ze het kapitalisme efficiënt wil bestrijden en verslaan.


(pd)

Column op donderdag: België - belastingparadijs voor bedrijven

Door Karel Mortier

Ik lees al een tijdje artikels in de internationale (zaken)pers over hoe fantastisch het Belgische belastingsregime wel is, daar waar Belgische gezinnen volgend jaar 200 euro meer zullen moeten betalen om hun inkopen te doen. Waarmee direct ook alle toekomstige beperkte verhogingen van de uitkeringen en lonen, die reeds in reële termen flink zijn gedaald, in één klap worden uitgeveegd.

"In hun 'e-briefing' van september beschrijven economisten van het C. D. Howe Institute, Jack Mintz en Duanjie Chen, de effectieve belastingvoet voor bedrijven in België als de laagste in 80 landen, voor hun onderzoek in 2006, over de wereldwijde belastingen op bedrijfskapitaal: min 4,4 %.

Vergis je niet. Het is niet evident om de 0% te kloppen. Met de recente hervorming plaatst België zich aan de kop in Europa's wedren voor de meest competitieve bedrijfsbelastingen.

Ierland nam vroeg de leiding in het terugdrijven van bedrijfsbelastingen in de jaren 1990, toch in West-Europa. Het verminderde de belastingvoet van 40% naar 12,5% (vandaag gaat de effectieve belastingvoet voor bedrijven er opnieuw omhoog).

Een aantal West-Europese landen imiteerden Ierland, onder meer Oostenrijk, Nederland en Denemarken. Deze landen hebben nu een effectieve belastingvoet voor bedrijven van 18,4 per cent. Dit is laag volgens moderne normen, maar nog een eind weg van de 0%." NEIL REYNOLDS in "Globe and Mail"

En dan de hypocriet Dirk Van der Maelen (SP.a). De fiscale Don Quichot van de Vlaamse sociaal-democratie. Oproepen lanceren om de fiscale concurrentie in Europa te stoppen, en andere landen aanvallen, om dan in het geniep België om te vormen tot een belastingparadijs voor ondernemingen en fiscale fraudeurs? Denk ook aan de fiscale amnestie.

Europa moet die man toch gewoon compleet uitlachen. Misschien moet onze kameraad Joe Higgins - SP-parlementair in Ierland - eens vragen aan premier Bertie Ahern hoe hij de fiscale concurrentie met België denkt aan te gaan? Hoe geloofwaardig is die man nog? Het is toch gewoon van de pot gerukt dat gezinnen (ongeacht hun inkomen) volgend jaar 200 euro meer moeten betalen om hun inkopen te doen, op een moment dat België Ierland voorbijsteekt qua belastingsregime voor de bedrijven.

Ierland. We hebben het niet over Nederland of Frankrijk, maar... Ierland, de VS en Groot-Brittannië. De Belgische regering, met daarin de sociaal-democraten als dominante factor, installeren een fiscaal regime waar Thatcher en Reagan alleen maar van durfden dromen.

Ik vind het ook opvallend dat iedereen van het establishment, tot en met de vakbondsleiders die nochtans ook de mond vol hebben over "rechtvaardige fiscaliteit", gewoon zwijgt, hoewel de recente hervorming zo te lezen om een van de meest fundamentele fiscale ingrijpen gaat die België en wellicht Europa ooit heeft gekend de laatste jaren.

De belangrijkste verandering in het Belgische belastingssysteem, en niemand in ons land die er iets van heeft gehoord. Het maakt het debat naar aanleiding van de "State of the Union" compleet surrealistisch.

Op een moment dat iedereen het heeft over die 200 euro om de begroting in evenwicht te houden, worden er maatregelen genomen die de staat - en vooral werkende mensen - tientallen miljarden kosten. Enfin, het bewijst nogmaals onze analyse van het karakter van de sociaal-democratie. Net als onderstaand citaat uit het artikel, dat ik eigenlijk niet slecht vind om het beleid van de sociaal-democratie samen te vatten.

“Deze benadering is , zoals de Belgische regering zegt, 'vernieuwend en krachtig'. In essentie wordt er uitgegaan van fictieve bedrijfsuitgaven om de lage belastingvoet te bereiken, om zo de competitie aan te kunnen - terwijl tegelijkertijd de oude belastingvoet in de boeken blijft staan om de schijn tegenover de West-Europese buren in stand te houden. Vernieuwend en krachtig, inderdaad." NEIL REYNOLDS in "Globe and Mail"

Opwerpen dat men een sociaal beleid voert, maar achter de rug van de mensen op een achterbakse manier - niet alleen tegenover de bevolking maar ook tegenover de buurlanden - een asociaal beleid voeren.

"België heeft ook buren. Door het aannemen van zo'n lage belastingvoet voor bedrijven, kan Frankrijk - effectieve belastingvoet: 32,2% - dan nog onverschillig blijven? Kan Duitsland dat (effectieve belastingvoet: 38%)? En eigenlijk, kan de VS dat (effectieve belastingvoet: 38%)? Of Canada (effectieve belastingvoet: 36,6%)?" NEIL REYNOLDS in "Globe and Mail"

Komt nog bij dat Rudy Demotte (PS) recent stelde dat de bedrijven gemiddeld slechts de helft van de sociale zekerheidsbijdragen betalen die ze officieel zouden moeten betalen.

En dan de houding van de SP.a tegenover de liberalisering van de Post. Citaat van de week vond ik toch wel die van een SP.a'er die stelde dat een toekomstige liberalisering zou leiden tot "het verdwijnen van vaste banen en de komst van flexibele nepjobs." Deeuh. Reality check. De Post is nu al de grootste gebruiker van interim-arbeid in België, en de helft van de Post is al verkocht aan buitenlandse investeerders.

Een nieuwe arbeiderspartij: nu al "je van het" onder brede lagen?

Wie, zoals ondergetekende, de afgelopen weken op straat campagne heeft gevoerd voor de startconferentie van het Comité voor een Andere Politiek nu zaterdag, zal iets hebben aangevoeld. Dat het soms extreem regenachtig kan zijn in dit pokkenland.

Maar, meer in het bijzonder, ook vele malen heuglijker nieuws: dat er naar onze bescheiden inschatting een geweldige ruimte is voor een nieuwe, brede partij voor werkende mensen en jongeren in dit overdreven burgerlijke apenland (editoriaal van Yves Desmet: "In weerwil van de weinig genuanceerde indruk, bijna dagelijks gevoed door een aanzienlijk deel van de pers, dat we met z'n allen in een overdreven burgerlijk apenland leven, is Vlaanderen nog steeds een van de rijkste en welvarendste regio's ter wereld. Toch vanuit mijn veranda. Dit is geen uitnodiging, maar een simpele vaststelling.")

Laat ons de vingers kruisen dat onze indruk zich ook realiseert in een puike opkomst voor de conferentie van 28/10. Ondertussen geven we u de geheel eigen mening mee van enkele gevierde spraakmakers in politiek en media. Hoe staan, hangen - desgewenst liggen in een hangmat - zij tegenover het fenomeen "nieuwe arbeiderspartij"?

Premier Verhofstadt: "Nu de regering daadkrachtig op weg is om - op basis van een sterke wil, veel vastberaden op de tanden bijten, een ultieme krachtinspanning en wat creatieve boekhouding - net geen 200.000 jobs te creëren, is een arbeiderspartij - of ze nu oud is of "nieuw" - onnodig en niet echt wat je noemt zinvol.

De arbeiders maken zo'n enorm klein deeltje van de bevolking uit, dat je evengoed een speciale partij voor de patroons van het VBO of het VEV kan opzetten. En die hebben al 27 speciale partijen in ons land. De absurditeit van deze conferentie is nu wel aangetoond, meen ik? Wegblijven is de boodschap."

Philip Dewinter (Vlaams Belang): "Ik wist niet dat wij als grootste arbeiderspartij van Vlaanderen en de wereld op 28 oktober een conferentie hielden. Weet Freddy Van Gaever hier iets van? En Gerolf, onze andere arbeider?

Zelfs het Antwerpse havenpatronaat werd niet uitgenodigd voor de werkgroepen? Echt, is dit wel serieus? Ik heb nog nooit zoveel vlijtige arbeiders bij elkaar gezien, als op die oesteravonden van het Antwerpse havenpatronaat.

Wat zegt u? U wil met uw anti-Vlaamse nep- en speelgoedarbeiders deelnemen aan de verkiezingen van 2007? Zonder Gerolf Annemans, maar met Jef Sleeckx? En Debunne? Welke delegees? Oei, oei. Amai, amai. We hangen eraan. We hebben het gehad. Als dit van de grond komt, Borms sta ons bij!"

Patrick Janssens (van het gelijknamige merk, "Patrick"): "Een nieuwe arbeiderspartij komt mij, en da's best wel jammer, niet tegemoet met de wilde frisheid van limoenen. Zo'n partij roept - en dan spreek ik als burgemeester voor alle Antwerpenaren - niet het aantrekkelijke beeld op van een prachtige, sensuele vrouw die zich in een bergbeekje, heel zachtjes, met de Antwerpse stadsschuld wast.

Zou zo'n arbeiderspartij ineens wel 50 publicitaire fietsers kunnen verzamelen, die een sandwichbord met mijn joviaal geschreven naam dragen? Ik betwijfel dat, in alle eerlijkheid. En ik denk vele Antwerpenaren met mij.

Het is - 50% korting, bodemprijzen op onze socialistische ideologie; neen, op elke ideologie - zo politique politicienne. Het is zo weinig shampoo, die de schilfertjes in een oogwenk verwijdert. Net dat pure genieten dat iedereen, één maal per week of meer, nodig heeft.

Koning, keizer, admiraal: reclameadviseurs gebruiken ze allemaal. En waarom niet, vraag ik mij af? Na het sporten of gewoon als lekkere snack tussendoor: een positief project presenteren aan de stad en het land, ook al moet je door de armoede en uitsluiting waden... Je vergeet het nooit. Makkers, maten, meerwaarde.

Ik zou het ten zeerste appreciëren moest dit nieuwe initiatief Antwerpen en brede omgeving opnieuw op de wereldkaart zetten. Maar ik ben van nature nogal sceptisch. En niet meer zo naïef als vroeger: de tijd dat publicitaire fietsers niet eens waren uitgevonden. Toch veel succes, zaterdag. Getekend: Patrick."


(pd)

Column: Wat gebeurt er in Nederland?

Een beter Nederland voor hetzelfde geld?

Door Bas De Ruiter

Zo'n twee weken geleden, op zaterdag 7 oktober, vond in Amsterdam het congres van de Socialistische Partij (SP) plaats. In de weken voor het congres waren diverse uitlatingen in de pers gedaan over de "versoepeling" van bepaalde standpunten van de SP: over de eis "Nederland uit de NAVO", over de afschaffing van het koningshuis, over het belastingtarief van 72% voor de allerhoogste inkomens en over de renationalisatie van publieke sectoren (openbaar vervoer, onderwijs, zorg, energievoorziening etc.).

Vanwege de wens een "haalbaar, betaalbaar én sociaal" verkiezingsprogramma te schrijven, zijn die ideologische uitgangspunten enkel nog zichtbaar in het beginselprogramma "Heel de Mens". Dit programma was in ideologisch opzicht al een afzwakking van de socialistische uitgangspunten, als het vergeleken wordt met "Handvest 2000".

Trots was de partijcommissie op het nieuwe conceptverkiezingsprogramma, omdat het eindelijk de deur open zou zetten voor een progressieve regeringscoalitie van PvdA, GroenLinks en SP.

Immers, met een programma dat overduidelijk "sociaal" is, maar ook "haalbaar en betaalbaar" (binnen 4 jaar) kon niets de droom van Jan Marijnissen op een linkse coalitie schijnbaar nog in de weg staan. Zijn oproep om vooral op de SP te stemmen - omdat dat pas een strategische stem zou zijn - ging gepaard met de volgende woorden: "Op 22 november kun je met één stem de SP groot maken, de PvdA links houden, de VVD naar huis sturen en Balkenende IV onmogelijk maken."

De verwijzing naar de strategische stem kwam voort uit de gebeurtenissen in 2003, toen uit angst voor een CDA-VVD coalitie veel potentiële SP-stemmers hun stem op de PvdA uitbrachten, die met het CDA in een nek-aan-nek race was beland. Dat scenario lijkt nu weer enorm dichtbij te komen.

De aanwezige leden van Offensief, die als afgevaardigden waren gekozen, hebben zich uitermate kritisch opgesteld tegenover deze ontwikkeling binnen de SP, die vooral gericht lijkt te zijn op het als een betrouwbare potentiële regeringspartner overkomen.

Wij stonden absoluut niet alleen in onze kritiek. Sprekers vanuit diverse afdelingen, waaronder de afdeling Velsen en een spreker van de afdeling Amsterdam, lieten weten enorme bezwaren te hebben tegen (bepaalde onderdelen van) het conceptprogramma.

Dit 14e congres was echter, nog meer dan voorgaande congressen, vooral een "goed nieuws"-show en een propagandastunt. Voorafgaand aan het congres ontvingen afdelingsvoorzitters een brief om in alles, en dus ook bij de voordracht van afgevaardigden, rekening te houden met de wens om van het congres een media-succes te maken…

De partijsecretaris schreef dit in de volgende woorden: "Doe als voorzitter je best om kwalitatief sterke en toegewijde leden af te vaardigen. Dat is om twee redenen belangrijk: aan de ene kant om de bespreking van het programma en de kandidatenlijst inhoudelijk zo goed mogelijk te laten verlopen en aan de andere kant om een positieve sfeer uit te stralen binnen onze partij en richting media."

Tijdens het congres was meer tijd ingeruimd voor "feel good"-speeches van partijleider én fractievoorzitter Jan Marijnissen, ex-dominee Huub Oosterhuis, cabaret, zang en dans, dan voor de inhoudelijke discussie over kandidaten en programma.

Hoewel op een aantal hier boven genoemde punten een aanzienlijke minderheid (rond de 25% van de afgevaardigden) de aanbevelingen van de congrescommissie niet wilde volgen - en daarmee aangaf dat de "socialistische" uitgangspunten van de partij niet zomaar "dode letter" moeten worden om mee te kunnen regeren - werd uiteindelijk met een (bijna) absolute meerderheid gestemd voor het programma. Dit gebeurde nadat over de amendementen was gestemd. Slechts 5 tot 10 uit 700 congresafgevaardigden stemden tegen.

Met deze tegenstem gaven zij aan een principiële oppositie belangrijker te vinden dan een zoektocht naar de macht, binnen de smalle marges van de parlementaire politiek.

Tijdens het congres hebben we tientallen exemplaren van onze krant (met als voorpagina-artikel "Naar een sterke SP") verkocht en een aantal goede contacten gelegd. De positieve reacties die we van diverse kanten kregen van afgevaardigden geven aan dat er ruimte is voor een linkse stroming binnen de SP die kritisch wil kijken naar het "socialistische" karakter van het huidige programma van de SP, en die wezenlijk een socialistisch beleid wil.

Die insteek zal er ook voor kunnen zorgen dat op thema's als internationale solidariteit, strijd tegen armoede, oorlog, racisme, etc. de SP - meer dan nu het geval is - een aanspreekpunt zal zijn voor arbeiders en jongeren die genoeg hebben van de uitbuiting van het kapitalistische systeem.

Gesterkt met die ervaring zal de auteur van deze column ook aanwezig zijn op de conferentie van het Comité voor een Andere Politiek in Brussel, om samen met lokale en landelijke vakbonds- en andere activisten, arbeiders, jongeren,... ervaringen en ideeën te delen. De strijd voor het socialisme is bovenal een internationale strijd.


(De LSP heeft een zusterorganisatie in Nederland, Offensief. Hun website vind je op www.offensief.nl)

Aftellen naar 28 oktober… en daarna?

Door Bart

Op 10 dagen voor de Dag voor een Andere Politiek puilt de mailbox van de nauwe medewerkers van het CAP uit van voorstellen, open brieven en werkteksten over hoe het verder moet na die bewuste 28 oktober.

Afgelopen zaterdag kwamen we met jongeren en vakbondsdelegees van CNAP-Aalst samen om enkele zaken te bediscussiëren. Naast een evaluatie van de gemeenteraadsverkiezingen bespraken we ook het voorstel van motie voor 28 oktober. Op het einde van de conferentie zal er een korte tekst ter stemming voorgelegd worden die geldt als soort van besluit van de dag en die ook dienst zal doen als persbericht.

In eerste instantie moet 28 oktober een succes worden. Daarna zal ongetwijfeld de discussie losbarsten over de structuur van de beweging, een werkbare naam voor de federale verkiezingen, het verder uitdiepen van het programma, positionering tegenover andere organisaties en partijen, en ga zo maar verder.

Belangrijk zal zijn dat al deze kwesties op een democratische en zo breed mogelijke manier bediscussieerd worden in de lokale afdelingen/groepen.

Tot kort voor 28/10 worden nieuwe groepen opgezet in o.a. Brugge en Turnhout. Het is de bedoeling dat het oprichten van nieuwe afdelingen/groepen in een stroomversnelling terechtkomt na de conferentie én dat de bestaande groepen geconsolideerd en uitgebreid worden.

De bovengenoemde discussiepunten zijn te belangrijk om ze te laten beslechten in beperkte clubjes in kunstmatige structuren. Overstructurering en centralisatie kan de adem van de nieuwe politieke formatie voortijdig afsnijden.

Overkoepelende structuren moeten het overleg en debat stimuleren, niet versmachten, maar mogen ook niet leiden tot immobilisme. De beweging zal zich op vrij spontane manier structureren naargelang de mogelijkheden en de noden. De dingen in organisatorische richting "forceren" zal enkel contraproductief blijken.

Wat zeker en vast niet mag gebeuren is dat men de beweging opzadelt met een "neobureaucratie" die bepaalt wie recht van spreken heeft en wie niet en die in de plaats van de basis beslissingen neemt en uitvoert.

Vooral (maar zij niet alleen) de vele syndicalisten zullen allergisch reageren indien het die kant op zou gaan: we hebben al onze buik vol van de vakbondsbureaucratie, laat staan dat we er nog een tweede zouden bijnemen! Democratie in de discussies, de beslissingen én de uitvoering is fundamenteel: hierbij staat of valt de nieuwe politieke formatie.

Hieronder kan je het geamendeerd voorstel van motie voor 28 oktober lezen, zoals we het in Aalst bediscussieerd hebben. Dit is uiteraard geen "te nemen of te laten" voorstel, maar eerder onze bijdrage tot de discussie.

VOORSTEL MOTIE 28 OKTOBER, zoals door CNAP Aalst geamendeerd:

Het Comité voor een Andere Politiek en Une Autre Gauche zijn slechts de initiatiefnemers van een veel bredere beweging die wordt gedragen door vertegenwoordigers en militanten van vakbonden en andere sociale bewegingen.

De deur blijft wijd open staan voor alle geïnteresseerden die zich willen engageren. Inderdaad, de beweging wil alle mogelijke bestaande linkse en progressieve initiatieven samenbrengen en zeker niet vervangen, maar meteen ook overstijgen en zich richten tot allen in België die op zoek zijn naar een geloofwaardig alternatief voor het huidige neoliberale beleid. Het toenemend aantal plaatselijke comités speelt daarbij een belangrijke rol.

De beweging verzet zich tegen het neoliberale beleid van alle traditionele politieke partijen met hun kritiekloze goedkeuring van het liberaal en ondemocratisch ontwerp van Europese grondwet én van het Generatiepact.

Daar tegenover streeft de beweging naar een democratische maatschappij waarin niet langer geproduceerd wordt voor de winsten van enkelen, maar voor de behoeften van iedereen, zonder roofbouw te plegen op het milieu.

Dergelijk project vertrekt vanuit de sociale noden en verzuchtingen van brede lagen van de bevolking, ongeacht of deze Vlaams, Waals of Brussels, mannelijk of vrouwelijk, niet-Belgisch, illegaal,… zijn. Aan dit politiek project moet in de volgende maanden volop gewerkt worden en vandaag, op 28 oktober, is daartoe in werkgroepen slechts een aanzet gegeven.

Er moet gewerkt worden aan de toekomst van de sociale zekerheid in de ruime zin van het woord, aan tewerkstelling, verloning en afdankingen, aan bescherming van de syndicale rechten, aan een ontvoogdend beleid t.a.v. diegenen die sociaal worden uitgesloten, aan de woningnood, het milieu, en het tot stand brengen van een werkelijk democratisch, sociaal en internationaal solidair Europa.

Drie stellingen werden aan de plenaire vergadering voorgelegd:

1° Het is eerst en vooral noodzakelijk de beweging verder uit te bouwen onder de vorm van een strijdbaar, positief politiek programma, dat radicaal het tegenovergestelde is van het huidig neoliberaal beleid.

2° We zullen deelnemen aan de eerstvolgende federale verkiezingen, zonder afbreuk te willen doen aan de dynamiek die nu eenmaal eigen is aan een beweging.

3° Tussen alle geïnteresseerde Vlamingen, Walen en Brusselaars moet zo intensief mogelijk worden samengewerkt. UAG en CAP moeten hun samenwerking onverminderd verder zetten en er naar streven één gezamenlijke efficiënte samenwerkingsvorm uit te bouwen, die zich zelf naargelang de noodzaak kan uitbreiden.

(Dit artikel verscheen eerder op www.marxisten.blogspot.com)

Column op donderdag: De manisch-depressieve trekken van de Vlaamse pers

Door Karel Mortier

De verkiezingen zijn voorbij en opnieuw waren er alleen maar winnaars. In een aantal kranten heet het dat paars opnieuw vertrokken is, nadat het door dezelfde kranten een week eerder nog dood was verklaard.

Het kan verkeren. Zoals met het voetbal is het vaak alles of niets. Wint de nationale ploeg een wedstrijd, dan spreken sommigen over hen als waren ze de toekomstige Europese kampioenen. Verliezen ze, dan is het weer “diepe crisis” in het Belgische voetbal. Zo ook in de Belgische politiek, al is dat allemaal een tikkeltje belangrijker dan de poulewedstrijden van de nationale ploeg.

Het politieke nieuws van deze week lijkt het ontslag van Jean-Marie Dedecker uit de VLD en diens plannen om in de toekomst een rechts(ere) liberale formatie op te richten. De VLD zou immers niet langer Vlaams, Liberaal, laat staan Democratisch zijn.

Boudewijn Bouckaert van Nova Civitas - een Vlaamse, liberale politieke club, zoals het zichzelf omschrijft - en de eerder al ontslagen Hugo Coveliers zullen dan samen met Dedecker wellicht de boegbeelden worden van de nieuwe formatie. Dedecker stelde wel de voorwaarde dat die nieuwe formatie geen kartel mag vormen met het Vlaams Belang, waarmee hij Coveliers direct duidelijk maakte wie er naar wie moest luisteren. Dit was eerder al duidelijk toen Dedecker geen tijd had om hem onmiddellijk te ontvangen en Coveliers zelf naar Oostende moest trekken om met zijn “cliënt” te gaan spreken.

Het valt nog te bezien of ze samen even goed door de deur kunnen als we de laatste week in de media konden vernemen. Inhoudelijk zijn er ook een pak ideologische verschillen tussen de “Drie Musketiers”, zoals ze inmiddels door de pers werden gedoopt. Wat ironisch is, gezien de musketiers de taak hadden om het regime te beschermen. Maar dit terzijde.

Voor de VLD is er op het eerste gezicht geen vuiltje aan de lucht, ondanks haar verkiezingsnederlaag, het verdwijnen van één van haar populairste boegbeelden en het perspectief op bijkomende concurrentie ter rechterzijde. De meeste liberale kopstukken hebben redelijk gescoord in de verkiezingen. Waar ze dat niet hebben gedaan, worden ze een handje geholpen door de media, om de neergang te minimaliseren.

Voorbeelden daarvan zijn de resultaten in Mechelen en Gent. De resultaten in deze laatste stad worden zowaar naar voor geschoven als symbool voor het “succes van paars”. In de rest van het land deed de VLD het op tal van plaatsen minder goed, maar daar is veel minder aandacht voor.

Hetzelfde geldt voor de SP.a, die quasi volledig wordt beoordeeld op basis van haar resultaten in een aantal steden. Nee, was paars tot voor een week zo goed als dood en begraven, dan lijken ze opeens springlevend - daar waar de grote winnaars van de verkiezingen, de christendemocraten en het Vlaams Belang, wat in de touwen lijken te hangen en in de marge moeten toekijken.

De resultaten van het Vlaams Belang worden quasi uitsluitend beoordeeld op basis van de score van Dewinter in Antwerpen. Dit beeld wordt versterkt door de reportage die opdook van een Dewinter en co die iets minder “cool” reageren op de resultaten dan we op de verkiezingsdag konden zien. Goed. Antwerpen is de grootste stad van Vlaanderen, en ja, Deurne is groter dan veel Vlaamse steden, maar je moet niet overdrijven.

Voor het Vlaams Belang kan er in 2007 een probleem ontstaan als zowel de nieuwe formatie van Dedecker en het initiatief van Jef Sleeckx - het Comité voor een Andere Politiek - wat van de grond komen.

Om bijkomende stemmen te winnen en om ze te behouden in kleinburgerlijke en burgerlijke middens zullen ze hun “soft” - en burgerlijk - imago dat ze de laatste jaren hebben proberen op te bouwen, moeten behouden. Daar waar iemand als Dedecker wellicht zal proberen om zich te profileren als een heterovariant van Pim Fortuyn. Een brulboei in plaats van een relnicht.

In een aantal hoeken binnen het Vlaams Belang duiken reeds stemmen op om het “braaf” imago wat te verdoezelen en, bij wijze van spreken, weer de bokshandschoen boven te halen. Het is in die zin opvallend hoe snel er interne strubbelingen naar boven komen, op een moment dat de resultaten alleen nog maar stabiliseren.

Het Vlaams Belang zal echter ook moeten oppassen dat ze geen stemmen verliezen aan een formatie die op sociaal-economisch vlak linkse standpunten inneemt. Dit kan gebeuren als Sleeckx, en hopelijk tal van anderen, voor de eerste keer in jaren de kans krijgen om voor het grote publiek anti-neoliberale standpunten en een links programma te verdedigen.

Het potentieel daarvoor werd reeds aangetoond door de resultaten van de PVDA, en anderen, in een aantal gemeenten en districten. De PVDA werd er echter direct geconfronteerd met haar eigen stalinistische geschiedenis, waarmee ze - ondanks de goede resultaten - direct de beperkingen aantoont van haar organisatie. De retoriek van “permanente vernieuwing” - met welk einddoel? - ten spijt.

De neo-nazi’s van Vlaamse Jongeren Westland - waarin verschillende VB-kaders actief zijn - schreven dat het economisch programma en de standpunten van het Vlaams Belang, althans die waarmee ze naar buiten komen, in toenemende mate een neoliberaal discours weerspiegelen. VJW denkt dat het VB daarmee veel van haar kiezers die een slachtoffer zijn van dat beleid van zich kan vervreemden.

In die zin kan het moeilijk worden voor het Vlaams Belang om iemand als Bouckaert bij te benen in het likken van de patronale hielen en tegelijk een nieuwe, brede arbeidersformatie af te stoppen, als die eenmaal op dreef is gekomen. Het kunnen nog interessante verkiezingen worden, maar laten we vooral het vel van de neofascist niet verkopen vooraleer hij electoraal geschoten is.

Onze brief aan Derk Jan Eppink, over blauw-zwarte aangelegenheden

Hallo rechtse intrigant,

Hoe lopen de zaakjes sinds de gemeenteraadsverkiezingen? Is je handeltje in het doorbreken van het cordon sanitaire een heel klein beetje in de verdrukking geraakt? Wat ongelooflijk sneu toch, Derk Jan. Een huishouden moet 24 uur per dag draaien, en centjes rollen, ook al heb je een Hollands-calvinistische stamboom. Da's nu eenmaal de vrije markteconomie waarin wij leven, met propjes papier naar onze collega's smijten, benzine tanken, verrukkelijke toastjes eten, opnieuw benzine tanken, en op de paarden wedden.

Dat weet jij, fijne vriend van de werkende klasse, als propagandist in maatpak van de blauwe tot uiterst-rechtse gedachte als geen ander.

Wie zal nu de opinie van de Vlaamse KMO-baas op de hoek verdedigen, Derk Jan, als jij het niet meer doet? Zie je hem niet eenzaam en alleen, volledig hulpeloos staan draaien en schuifelen zonder jou. Eindeloos smachtend en hunkerend - in de diepste krochten van zijn gebroken, bloedend hart - naar een nieuwe lastenverlaging. En niet alleen op ploegenarbeid! Op alles.

Help die mensen dan toch. Wat is geld - wat is geld! - als er geen vriendschap, liefde en genegenheid meer zijn? Heb je dan HELEMAAL NIETS GEVOELD, al die jaren dat je de sociale zekerheid en de rechten van de arbeidersbeweging hartstochtelijk aanviel?

Betekenen die schimpscheuten aan het adres van de PS en de Walen, en o o de multicultuur, en ZOVEEL, ZOVEEL, ECHT ZOVEEL ANDERE DINGEN vandaag dan helemaal niets meer, nu er toevallig een slechte of zelfs gewoon MATIGE verkiezing kwam voor de blauwen en de zwarten? Ben je vergeten hoe mooi de momenten waren?

Weet je het nog, hoe je samen met uiterst-rechts de hoge belastingen en de “islamisering” op de hak nam? Zij voelden het wél, Derk Jan. En ze willen meer. Lekker beest.

Ben je echt al de recepties vergeten waarop je je hebt laten volgieten met Franse wijn, sprankelende champagne of desgewenst een fruitsapje tussendoor? Om vervolgens handen vol van die heerlijke Calvénootjes in je mond te proppen - alsof dat een volwaardige maaltijd zou kunnen vervangen?! Ben je dat ALLEMAAL vergeten?

Rechts voor de raap? Of voor de borrelnootjes? Wat is het nu eigenlijk? Ken je je oude gabbers - ook uiterst-rechts - niet meer? Hey, WIJ - ik bedoel zij, die daar - zijn het! De Belangrijke Mensen, met het geld! Aan de top van de maatschappelijke piramide zou je je dubbel parkeren.

Jean-Marie Dedecker, nog zo’n bazenfreak, heeft je troostende woorden nodig. En wat doe je, Derk Jan? Stort je je met lijf en leden op de autoritaire (maar op een verkeerde manier) VLD-voorzitter Bart Somers, zoals elke kemphaan van enig kaliber zou doen? Geef je de “halve linkse” Verhofstadt een hele rechtse?

Neen, je kijkt naar je bankrekening. Je doet - gevoelloos analyserend, alsof we ooit onpartijdig zouden kunnen zijn in de klassenstrijd, pfff - of je Dedecker, Jan-Marie van haar noch pluim kent. Een verre kennis, meer niet. Nou moe. Maar wel ‘s avonds tussen de lakens vol opwinding zijn “meesterlijke boek” zitten te lezen...

Het VEV en Unizo hebben je veel te veel op hun feestjes zien smikkelen en profiteren - gerookte haring, need we say more? - om er noppes in ruil voor terug te krijgen, Derk Jan. Je bent toch niet volledig vergeten dat de Vlaamse patroons in meerderheid voor het doorbreken van dat verdomde cordon zijn? Wij zeker niet, liefhebber van blijvende sociale ongelijkheid. Terugkrabbelen zal niet helpen. The only way is up (oh baby).

Eén gemeenschappelijk doel, goede vriend, hebben we al bereikt: de VLD werd in deze stembusslag feestelijk gepluimd, als een kakelend blauw kieken. Dat zal hen leren. Als je, zoals jij in je columns fijntjes verklaarde, een overwegend collectivistische en bijna maoïstische politiek voert, moet je niet verbaasd staan kijken als je kiezers voor het type "Patrick" gaan stemmen.

Het origineel is altijd aantrekkelijker! Patrick Mao! Maak daar Mayo van, en je hebt mayonaise. Hét bindmiddel voor groot-Antwerpen, in tijden van neoliberaal crisisbeheer. Zou Patrick dat weten?

Tenslotte, Derk Jan, waar was je? Waar zat je, zonder iets te laten weten? Waar bleef je de hele tijd in ’s hemelsnaam? We bedoelen: toen Jean-Marie Dedecker en je bloedbroeders Coveliers en Bouckaert de VLD-top, moederziel alleen, gingen trotseren? Jij had daar met je kompanen voor de vierschaar moeten staan, Derk Jan. Straks gaan ze je nog beschouwen als een verrader. Een klasseverrader nog wel. Zo eentje die zijn fuik opportunistisch naar de electorale wind hangt. Voorwaarts voor een steeds kleinere elite, kameraad! ’t Is de moeite.

De Commissie “Maatschappelijke Integratie en Soms Ook Liberalen Pesten” van links-socialisme.blogspot.com

Witte raven

Zaterdag verscheen Johan Vande Lanotte in het VRT-programma Witte Raven. Niet om met bulderende stem en een priemend vingertje te verkondigen dat "wie zijn rug naar de SP.a keert, naar rechts kijkt". Nee, om verkleed als Kapitein Haak het volk te vermaken. Wat misschien toch op hetzelfde neerkomt.

Naar verluidt - wij hebben de opzwepende verkleedpartij spijtig genoeg gemist - gaf de ex-begrotingsminister en privatiseerder van de NMBS en De Post ook een perfecte imitatie van "Singing in the rain", van de onvergetelijke Gene Kelly. Binnenkort zingen wij op de meeste perrons, en misschien zelfs in sommige scholen, hetzelfde: wat een fijn gevoel over waar het met de samenleving naartoe gaat!

Intens gelukkig pletsend en uit de maat dansend in een feestelijke wolkbreuk, de toevallige lantaarnpaal liefdevol met enkele ledematen omstrengelend zoals alleen een SP.a-voorzitter dat kan... Dit is blijkbaar allemaal echt gebeurd, met gemeenschapsgeld - dure pruiken: uw sociale zekerheid - op de publieke VRT. Wij zitten het niet uit onze duim te zuigen.

Na zijn indrukwekkende prestatie werd Vande Lanotte - volgens de op dit terrein altijd objectieve verslaggeving in de kwaliteitspers - spontaan "getongd" door een enthousiast het podium op stormende Freya Van den Bossche. Tevens lid van de SP.a, vicepremier, en auteur - al steken we er onze hand niet voor in het vuur - van een nota die de "potverterende" bruggepensioneerden nog harder wilde aanpakken dan het neoliberale Generatiepact.

Dan kom je natuurlijk liever met ontblote benen en ontwapenend bakvisgedrag in de pers. Da's trouwens wederzijds. Partners in de neoliberale misdaad, en met een glimlach.

Morgen wacht de begroting, Freya?! Hoe lang gaat de heersende klasse nog met deze geintjes kunnen lachen? Ze wil een asociaal hakkende kapitein op begroting, geen meisje met de zwavelstokjes.

Of die wilde omhelzing, inclusief tongzoen, van Freya een bedankje was voor de privatiseringen en stijgende armoede, dan wel voor de zang en dans van Kapitein Haak, zal de SP.a "op een volgend ideologisch congres diepgaand evalueren". We kijken er, net als vele spoormannen en -vrouwen, nu al naar uit.

Wat er ook van is: ook wij vinden dat sommige burgerlijke politici - of neen: neem ze toch maar allemaal - beter een nieuw leven als musicalartiest zouden beginnen, in het zog van Johan - artiestennaam "Neoliberale Johnny" - Vande Lanotte. Niet voor één TV-uitzending, maar permanent. In een interimstatuut, zonder geïndexeerde lonen, en met een lastenverlaging op de overuren. Iedereen gelijk voor de wet.


(pd)

Vlaams Belang telt meeste arbeiders onder verkozenen

Door Bart

Deze week wisten de kranten te melden dat het Vlaams Belang de meeste arbeiders telt onder de verkozenen: “Bij de gemeenteraadsverkiezingen werden er in de 13 Vlaamse centrumsteden 11 arbeiders verkozen: 8 voor het Vlaams Belang en 3 voor de sp.a.

Er stelden zich 154 arbeiders kandidaat. Dit is 6,2 procent van het totaal aantal kandidaten. Bij de verkozenen daalt het aandeel van de arbeiders tot 2,1 procent. Dat blijkt uit een doorlichting door politicologen van de K.U. Leuven van het profiel van de kandidaten die verkozen werden.” (HLN.BE) Uiteraard moeten we daar de nodige vraagtekens bij plaatsen.

Ten eerste moeten we de opmerking maken dat "arbeider" hier slaat op het wettelijke statuut (m.a.w. verengd tot bijna uitsluitend productie-arbeider) en dus niet als algemene omschrijving als loontrekkende. Trouwens in verschillende sectoren beschikken "arbeiders" over een bediendestatuut (distributie, verzorgenden in de non-profit,…)

Is het niet logisch dat bij een partij die electoraal hoog scoort, de kans om als arbeider verkozen te worden ook groter is? Vervolgens kunnen we ook uitgaan van het systeem van "alibi-kandidaten". Zoals spa-Spirit veel allochtonen op de lijst heeft gezet als pure marketingstrategie om extra stemmen aan te trekken, heeft het Belang arbeiders op haar lijsten gezet om zogezegd te tonen dat zij de "Vlaamse arbeider" vertegenwoordigen.

Het is natuurlijk niet omdat men arbeiders onder zijn leden telt of arbeiders ervoor stemmen, dat men daarom kan claimen een arbeiderspartij te zijn. Als we uitgaan van die redenering is elke klassieke partij een "arbeiderspartij".

Om over een arbeiderspartij te kunnen spreken, moet men met een reeks van elementen rekening houden, waaronder de geschiedenis, de samenstelling, het programma en de algemene oriëntatie van die partij.

Wat de geschiedenis betreft kunnen we kort zijn: het Vlaams Belang onderhoudt via allerhande mantelorganisaties nauw contact met voormalige Oostfronters en collaborateurs. Een directe, organische link met het vooroorlogse fascisme is duidelijk aanwezig.

Een arbeiderspartij oriënteert zich in de eerste plaats naar de arbeidersbeweging en de bredere lagen van de werkende klasse. Dit is zeker niet het geval voor het VB. Zij spreken dit trouwens zelf tegen: het VB beschouwt zich als een volkspartij en probeert de verschillende klassen met elkaar te verzoenen. Tijdens het interbellum heette dit "solidarisme".

Wat het programma betreft is buiten de inhoud ( sociaal-economisch staat het VB op een ultra-liberale positie) ook belangrijk wie bepalend is hiervoor in de partij. Wordt de partijlijn bepaald of bijgestuurd door de arbeiders in het VB? Hun houding tijdens de acties tegen het Generatiepact spreekt dit alvast grotendeels tegen.

De partijleiding had het moeilijk om de volledige windstilte te handhaven als het over de staking ging. De nodige uitgesproken fascistische oprispingen doken hier en daar op het internet en tijdens gemeenteraadsinterventies op. Het VB keurde de staking af maar hing dit nieuws niet aan de grote klok, zoals ze dat doen met hun anti-migrantenstandpunt.

Dit had een reden: een groot deel van hun (arbeiders)electoraat steunde de acties van de bonden. Het partijkader van het VB bestaat vooral uit de "gefrustreerde middengroepen" en zij delen "unilateraal" de lakens uit in de partij.

Verder weet men ook in het artikel te melden dat beroepspolitici de meeste kans maken om verkozen te zijn: “Van de 204 die zich in de centrumsteden kandidaat stelden, raakten er 192 (93,1 procent) verkozen.” Wat we al lang wisten, wordt nu met cijfers bewezen.

(Dit artikel verscheen eerder op www.marxisten.blogspot.com)

Mexico is Oekraïne niet (2)

Daarom dus.

Objectief is er geen enkele reden waarom de beweging in Mexico, tegen verkiezingsfraude van de zittende rechtse PAN-partij, niet met alle mogelijke middelen live op TV zou worden gebracht. Wereldwijd, als het van ons afhangt - wat het nu nog niet doet.

In tegenstelling tot het barre, steeds met de tanden klapperende en voltijds hete soepjes bereidende Oekraïne, dat met een ongemakkelijk Siberisch klimaat werd opgezadeld, geniet Mexico dag in dag uit van heerlijk weer. Meneertje zon schijnt er elke dag. De natuurlijke pracht van deze wonderlijke natie is ademstokkend mooi, en misschien zelfs paradijselijk.

De spontane glimlach van de Mexicaanse meisjes is volgens onafhankelijke waarnemers - dan spreken we over deskundigen, zonder perskaart van CNN of Fox News - "ronduit betoverend". De Mexicaanse mannen zijn lichtbruin gebronsd, baden in een donzig bos van borsthaar en zijn praktisch ingesteld. Op basis van deze kwaliteiten, en sterk afstekend tegen het omliggende kapitalisme, zijn ze potentieel levensvervullend.

Nee, objectief is er geen reden waarom de wereldpers niet in Mexico zou neerstrijken. Afgezien van de smog boven Mexico City. Zelfs dat vormde geen beletsel voor 1 tot 1,5 miljoen Mexicanen om op 16 september op straat te komen en de "bestolen" linkse presidentskandidaat, Lopez Obrador, een strijdbaar hart onder de riem te steken.

Zijn de redenen voor het merkwaardig verwaarlozen van de beweging tegen verkiezingsfraude in Mexico dan subjectief? Zit het in onze hoofden? Of toch in de hoofden van sommigen, die beslissen wat goed voor ons - arbeiders en jongeren - is, en wat niet? Wat "democratisch" en wat niet?

De beweging in Oekraïne was "sexy" voor de burgerlijke media, om verschillende redenen. De heerser daar was geen strategisch schoothondje van Bush, zoals president Vicente Fox in Mexico. De Oekraïense quasi-dictator Koetsjma had het - in plaats van met de VS - verkeerdelijk op een akkoordje gegooid met een concurrerend regionaal imperialisme, het Russische. Hij was daardoor de perfecte bad guy.

De "democratische" oppositie in Oekraïne beloofde het westerse imperialisme versnelde privatisering en een uitbreiding van de eigen invloedsfeer tot aan de grenzen van Poetins Rusland. Bovendien speelden, in tegenstelling tot Mexico, sociale eisen een veel kleinere rol in de beweging - naast de algemene verontwaardiging over de kiesvervalsing.

Joesjtsjenko, de grote democraat en moderne westerling, was bovendien geen anti-neoliberale oproerkraaier. Perfecte casting, voor het imperialisme. Ideale rolverdeling. Vandaar: massale berichtgeving, nagelbijtende spanning en sensatie. Komt dat zien, mensen!

Het vrolijke Mexico past een stuk minder in de investeringspolitiek van de kapitalistische mediaconcerns, en krijgt dus minder aandacht. Laat staan dat we live en wereldwijd op anti-neoliberale slogans zouden worden vergast.

Da's één: de slogans zijn verkeerd. Niet alleen voor democratische verkiezingen, ook tegen de rijke oligarchie en VS-dominantie. Verkeerd scenario. Daar kopen de imperialistische nieuwsventers niets voor. Zo ook de meer bij de Democratische Partij aanleunende, Amerikaanse nieuwszender CNN. Geconfronteerd met de massa's zijn alle bazen - en hun partijen - "gelijk".

Niet alleen de slogans en de strategische positionering van de leiders van de beweging in Mexico zijn verkeerd. De verrotting gaat dieper. In heel Latijns Amerika wordt de aanwezigheid van extremistische multinationals vandaag gecontesteerd. Een heel continent radicaliseert, naar links.

In Mexico zijn er elementen van dubbele macht aanwezig, in de provincie Oaxaca. De heersende machthebbers en hun politie zijn er verjaagd. Een volksvergadering runt de provinciehoofdstad, milities van arbeiders en jongeren verzekeren de veiligheid - tegen de oude staatsmacht én tegen anarchie.

In de Financial Times - het politieke bulletin van en voor de burgerij - beschrijven ze de toestand in Oaxaca zo: "Vertegenwoordigers van de staat moesten zich verschuilen in Oaxaca, in het zuiden van Mexico, waar leden van de volksvergadering - niet de politie (zo verduidelijkt de FT handig) de straten patrouilleren, en een 'volksgerecht' hebben gevestigd."

Zich ontwikkelende arbeidersmacht: daar wil je als reporter een beetje afstand van houden. In media gecontroleerd door de burgerij is dat zelfs begrijpelijk. Maar laat ons het fabeltje van een "onafhankelijke pers" dan ook niet meer oprakelen.

De FT gaat nog even verder: "Pittoreske lanen waar ooit toeristen struinden, werden afgezet door barricaden, terwijl historische muren bespoten werden met slogans, waarvan sommigen 'Dood aan het kapitalisme' verkondigen." Da's toch wat anders dan de Oranjerevolutie in Oekraïne.

Jammer genoeg is het politieke bewustzijn van de massa's en hun leiders in Oaxaca, en de rest van Mexico, nog niet echt socialistisch te noemen. Er is ook geen brede partij aanwezig die deze kwestie kan stellen en de beweging tot zijn conclusie leidt: de machtsovername door verkozen raden van de massa's, en het in gemeenschappelijk bezit brengen van de bedrijven en de rijkdom.

Daardoor zullen de leiders in Oaxaca wellicht tot een "compromis" komen met de kapitalistische overheid, die de zaak terug afleidt naar een herstel van de oude staatsmacht en de burgerlijk-parlementaire instellingen.

De vraag is of de massa's dat zonder slag of stoot zullen aanvaarden. Dit soort bewegingen zijn een teken aan de wand voor de burgerij wereldwijd: de macht van de onderdrukten en socialisme zijn geen "mooie ideeën", maar een logisch gevolg van onhoudbare condities in de huidige, kapitalistische maatschappij.


(pd)

Mexico is Oekraïne niet

En waarom niet?

Herinnert u zich nog de Oranjerevolutie, in het doorgaans bitter koude Oekraïne? De kans dat u nu volmondig "ja" knikt is immens te noemen. Wekenlang liepen CNN en BBC World - samen met nog een klein leger andere nieuwszenders - met hun satellietschotels, onontwarbare zendkabels en meest gewichtig kijkende reporters de pleinen en steegjes plat van de hoofdstad, Kiev.

In het zeer kille Oekraïne was een immense veldslag tussen Goed en Kwaad aan de gang, waarvan de hele westerse publieke opinie de inzet moest kennen. Of er zouden ongelukken gebeuren.

Het was, in dat opzicht, niets minder dan een bescheiden voorspel op de Antwerpse veldslag tussen Patrick Janssens en Philip Dewinter, waar de halve wereldpers - op de Bangladesh Daily na - ook op af kwam gestormd. Als vliegen op een pot stroop. Burgerlijke journalistiek is nog te vaak ramptoerisme. Niet dat het onze zaken zijn.

De Goeie in Oekraïne was een verschrikkelijke lelijkaard: de pokdalige Joesjtsjenko. Joesj, voor de vrienden, was niet lelijk, fysionomisch uitgezakt en pokdalig omwille van de drank. Of vanwege vrouwenproblemen. Politiek maffieuze types hadden ooit slechte sangria in 's mans pompelmoessapje gegoten. En dat was hem niet goed bekomen. In ieder geval: politiek was niet voor mietjes, daar in de Oekraïne.

"Goed dat wij in een democratie leven", was de onmiskenbare ondertoon bij al die in het koude Kiev in warme bontjassen weggedoken reporters, als ze het bijzondere geval van de "slechte sangria" moesten verklaren. Nog nooit een feestje van de Antwerpse Groenen meegemaakt, zoveel is duidelijk.

In ieder geval: de lelijke aap Joesj was de Goeie, want "westers en democratisch gezind". De Slechte luisterde - als hij er zin in had, meestal dus niet - naar de naam Koetsjma. Hij was een onbetrouwbare vazal van de Russen en zeer corrupt.

De autoritaire kinkel Koetsjma had de verkiezingen duidelijk vervalst. Dit met de lepe bedoeling om de zeer lelijke (en burgerlijke), maar vanbinnen "ingoede", Joesj van de macht te houden (dit is de link met Mexico, vrienden).

Joesj organiseerde een massabeweging uit protest tegen de vervalsing van de verkiezingen. Die beweging was, volgens de niet meer uit het eskimo-achtig kille Kiev weg te blussen wereldpers, een toonbeeld van democratisch streven en "westerse gezindheid". Over dat eerste waren wij het min of meer eens. Met dat laatste moesten de Oekraïense arbeiders en jongeren volgens ons oppassen.

Enfin, vandaag lezen wij in de krant dat de democraat en sympathieke westerling Joesj zijn kabinet in duigen ziet vallen omwille van vermeende "corruptie". Van de slechte sangria zijn ze in Oekraïne dus nog altijd niet af. Net als van armoede, privatisering en ijskoud kapitalisme. Maar denkt u nu dat de burgerlijke media op hun knieën gaan vallen, omwille van de naïeve illusies die ze voedden met hun berichtgeving omtrent Oekraïne? En de revolutionairen om goede raad en inzicht zullen komen vragen?

Wij dachten van niet. De democratische massabeweging in Mexico - waar volgens velen ook de verkiezingen werden vervalst, en waar tenminste een weldadig zonnetje schijnt! - is daarvan de proef op de som.

Wordt vervolgd ("Mexico! Mexi-coooo! Sombrero e socialismo por favor." - wat vindt u van ons Spaans?).


(pd)

VB: is de top bereikt?

Bij de gemeenteraadsverkiezingen gisteren bleef het VB in een aantal grote steden ter plaatse trappelen, of boerde zelfs licht achteruit (Gent). In vergelijking met de regionale, Vlaamse verkiezingen van 2004 was er zelfs een meer uitgesproken achteruitgang. In sommige grote steden dan toch. Op plaatsen waar het VB voor het eerst opkwam, in tal van kleinere gemeenten, maakte het een inhaalbeweging.

Welke conclusies kunnen we uit deze verkiezingen trekken? Zit het VB "over haar hoogtepunt", zoals sommigen stellen? Is het "goede beleid" in een aantal steden verantwoordelijk voor de stagnatie van het VB? Zit het VB aan haar "limieten", of zelfs aan haar - durven sommigen deze term nog uit de kast halen? - "sociologische maximum"?

Vele arbeiders en jongeren zullen opgelucht ademhalen dat het VB in bijvoorbeeld Antwerpen geen nieuwe, grote stap vooruitzet. Maar het niveau waarop ze zich handhaven is onrustwekkend hoog. De scores in een aantal districten - zoals Deurne waar het VB meer dan 40% behaalt - blijven hallucinant, voor wie bekommerd is om de rechten van arbeiders en jongeren.

De traditionele partijen - ook SP.a-Spirit - zijn er niet in geslaagd stemmen terug te winnen van het VB. Wat wel duidelijk is, is dat in een aantal grotere steden er de laatste periode iets veranderd is. Projecten van stadsvernieuwing hebben in bepaalde buurten de sociale samenstelling gewijzigd.

In steden als Antwerpen en Gent werden tweeverdieners uit de middengroepen aangetrokken tot delen van de vernieuwde kernstad. Voor de oudere, armere bewoners leidde dit tot sociale verdringing. De SP.a was al een tijdje bezig met het verleggen van haar electorale basis naar de "ethisch progressieve" middengroepen.

Het gaat om een laag die momenteel nog niet direct door de economische crisis wordt geraakt en voor een stuk terug de weg naar "de stad" heeft gevonden. Dit is een deel van de verklaring voor de overwinning van het kartel SP.a-Spirit in de steden.

Bij bepaalde lagen van de middengroepen profiteert de SP.a ook van een reputatie als "technocratische bestuurders". Wat afstotelijk is voor een deel van de achterban die electoraal al lang naar het VB is vertrokken - en voor bewuste socialisten - is aantrekkelijk voor de kleinburgerij. We bedoelen dan het "boekhoudersocialisme" - eerder neoliberalisme met een halfprogressief sausje - van Vande Lanotte, Vandenbroucke en co.

Allicht was er nog een deel van de SP.a-kiezers dat voor de partij stemde als "minste kwaad" en bij gebrek aan een echte, brede arbeiderspartij. Maar de stemverschuivingen in Antwerpen zijn overduidelijk: de vooruitgang van SP.a-Spirit was een poging van voormalige kiezers van de Groenen en de liberalen om zich rond de burgemeester te scharen, tegen het "gevaar Dewinter".

Het was een overwinning voor SP.a-Spirit als "niet-klassegebonden kartel", zelfs niet van de SP.a als "voormalige arbeiderspartij" in de herinnering van bredere lagen van de werkende bevolking.

Patrick Janssens heeft er in zijn zo goed als apolitieke campagne alles aan gedaan om de drempel daarvoor voor bijvoorbeeld liberale kiezers zo laag mogelijk te houden. Maar hoe duurzaam is zo'n electorale overstap, als hij niet politiek en ideologisch wordt onderbouwd?

Wellicht hebben er ook nog strijdbare syndicale militanten bij gebrek aan een alternatief op SP.a-Spirit gestemd: met dichtgeknepen neus, omwille van de beweging rond het Generatiepact, maar met de vastbesloten wil om Dewinter zo ver mogelijk van het stadhuis te houden.

Maar de hoofdstroom naar SP.a-Spirit kwam uit de middengroepen. Ze hebben geen enkele impact gehad op de arbeidersstemmen die aan het VB werden verloren. Op die laag die van de stadsvernieuwing weinig heeft gemerkt, en zich sociaal en economisch uitgesloten voelt.

Het is een illusie om nu stellig te beweren dat het VB over zijn top zit. Verkiezingen zijn een momentopname. In laatste instantie wordt het bewustzijn van bredere lagen bepaald door de economische perspectieven. En die zijn niet rooskleurig. Als de VS-economie, mogelijk volgend jaar, met groeivertraging of zelfs recessie wordt geconfronteerd, ligt ook de Europese economie "op z'n gat". En we komen al niet uit een florissant herstel. Dat is de essentie.

De wens is de moeder van de gedachte. Maar "zijn wensen voor werkelijkheid nemen", is de grootste fout die een politicus kan maken. Als er geen nieuwe, brede arbeiderspartij de komende maanden en jaren van de grond komt, zit het VB zeker niet per definitie aan een electoraal plafond.

Alles hangt af van de arbeidersstrijd, en het vermogen om daar een breed politiek verlengstuk voor te vinden. Niet van neoliberaal stadsmanagement, en andere technocratische fantasieën.

VB-leiding heeft iets om over na te denken

Toch heeft de VB-leiding serieus reden om ongerust te zijn. Een neofascistische partij - uitgesloten van de macht en zonder brede, actieve basis om het programma op straat te realiseren - moet van electorale overwinning naar overwinning gaan.

De bijna-manie van Frank Vanhecke om zich als "enige échte overwinnaar" te profileren was bij momenten een beetje komisch, in zijn poging om enige gedachte aan zelfs een halve nederlaag uit te bannen - zoals een heks de duivel uitdrijft.

Voor het VB is het psychologisch belangrijk om het valse beeld van "winnaar van de underdogs" te handhaven, zowel voor de leden als de kiezers. Het VB heeft geen, zoals een revolutionair socialistische partij, gevormd kader met wetenschappelijke perspectieven, waarmee je de eb en vloed van de klassenstrijd kan verklaren.

Het VB teert op passief populisme. Als bij de federale verkiezingen van 2007 een nieuwe arbeiderspartij het VB verschillende percenten doet verliezen - wat zeker nog niet gegarandeerd is, het is door strijd dat zo'n formatie zich breder zal vestigen - zou het moeilijk kunnen worden voor de VB-leiding om de troepen - vooral diegenen die niet op de loonlijst staan - op dezelfde, hoofdzakelijk populistische koers te houden. De wetten van de klassenstrijd zijn mogelijk "geen uitleg" voor een deel van het kader en de leden.


(pd)

VRT-journaliste Linda De Win "10 keer erger" dan nazijager Simon Wiesenthal*

Vlaams Belang vindt Ter Zake-interview marteling

*En die is dood

Linda De Win, zeg maar Linda (lacht ondeugend, met twinkelende oogjes en een tikkeltje steels): "Meneer Vanhecke, zondag zijn het gemeenteraadsverkiezingen. U heeft er zin in?"

Frank Vanhecke (Loert de einder af naar volksvreemde vijanden, in een VRT-studio. Is dat een rondslingerend broodmes voor Al Zarqawi? Ook al is die volgens de Amerikanen dood? Maar wat kan ons volk verwachten van melting pot-Amerikanen, juist? Beheerst zichzelf, ondanks alle provocaties.): "Ik heb er altijd zin in, als ik voor een veilig en Vlaams Vlaanderen opkom, waar er geen vuil op de stoep ligt.

En dan bedoel ik vanzelfsprekend ook op de stoepen van Frans Vlaanderen, Zeeuws Vlaanderen en Zuid-Afrikaans Vlaanderen. Om Congolees Vlaanderen niet te vergeten. Al mogen de kleurvolkeren daar eerst hun eigen shit opkuisen. Voor wij onze leidende cultuur, die ook in Kinshasa het meerderheidsstandpunt vertegenwoordigt - toch van de meeste patroons, er met een beleid van zero tolerance zullen opleggen. Wat hebt u eigenlijk tegen blanken, ook al zijn ze zwart, zoals ik?"

Linda: "Kent u het liedje Oma's Aan de Top van K3? Echt niet, meneer Vanhecke? Wie staat er bij u dan aan de top? (blijft lachen) Als het geen oma's zijn?"

Frank Vanhecke (Tikkeltje van de wijs. Zorgelijk de studio afspeurend op politiek correcte maffia, types van immer laag niveau, met vervelende maar tenminste duidelijke vragen. Wat was dit? Wie is die Linda?): "Hitler. (Hilariteit in de studio. Vanhecke ziet zijn eigen fout in.) Nee, nee! O, neen! Niet Hitler, maar... Hilde! Hilde van De Kampioenen! Is er... is er... geen Hilde van De Kampioenen, FC?"

Linda: "Dan zou ik het graag nog even over uw sokken hebben, meneer Vanhecke. Welke kleur hebben die vandaag, als ik zo vrij mag zijn?"

Frank Vanhecke (trapt er met beide ogen in): "Bruin. Diepbruin. Net als Mussolini."

Linda (guitig, onverwoestbare ronduit goddelijke glimlach): "Van andere politici, meneer Vanhecke, weten we soms hoe ze als mens zijn. Patrick Dewael schiet graag ijsberen af op de Noordpool. Mieke Vogels, haha, vogelt graag op de wasmachine, kan ik u wel vertellen. Van u weten we helemaal niks. Wat doet u graag in uw vrije tijd?"

Frank Vanhecke (Kijkt verbaasd in het rond, krimpt 2 centimeter in elkaar. Weet dan toch een verlossend antwoord te verzinnen.): "Ik... ik... loop afstand. Ik ben een lange... afstandsloper. Dat is het. Van hier tot in Auschwitz is voor mij een makkie. Euh, nee. Wacht even... (kijkt verdwaasd in de overhangende spots van de VRT)"

Linda: "IKEA: te duur of juist duur genoeg?"

Frank Vanhecke (De VB-voorzitter denkt inmiddels, totaal fout, dat hij in zijn VB-stamcafé zit.): "Ik vind alles OK. Zolang ik er maar geen negers tegenkom."

Linda: "Hahaha. Humor is belangrijk voor vrouwen in een man, zoals bij Siegfried Bracke. Geldt dat ook voor een lange afstandsloper zoals u, meneer Vanhecke?

Frank Vanhecke: "Ik lees wekelijks 't Pallieterke. En niet alleen voor de Vlaamsnationale bunny's... euh, de ontroerende portretten van nazicollaborateurs! Beantwoordt dat uw vraag, mevrouw De Win?"

Linda (in de wolkjes): "Helemaal, meneer Vanhecke. Dank voor dit gesprek. U mag straks aan de tafel gaan zitten, waar uw partij zal worden ontleed: de VLD."


(pd)

Column op donderdag: Welke kant kiezen?

Door Karel Mortier

In het Antwerpse loopt er naar aanleiding van de gemeenteraadsverkiezingen een campagne van ABVV Regio Antwerpen en een samenwerkingsverband van allerlei middenveldorganisaties "Kom uit uw kot", met als doel om mensen aan te zetten om niet voor extreem rechts te kiezen.

Het is uiteraard positief dat de vakbond aandacht heeft voor deze problematiek, al kan je een aantal vragen stellen over het opzet van de campagne. De slogan van de campagne luidt “Kant kiezen: kiezen voor een warme samenleving.” Er wordt gesteld dat mensen kant moeten kiezen. In de inleiding van de tekst zeggen de initiatiefnemers dat er werd gestreden voor het stemrecht, en dat is uiteraard waar.

Het algemeen stemrecht voor mannen - en pas later (onder meer omwille van electorale overwegingen) voor vrouwen - is één van de belangrijkste verworvenheden van de arbeidersbeweging van de afgelopen eeuw. Het spreekt voor zich dat we dit recht naast de andere sociale verworvenheden moeten verdedigen. In het verleden hebben de vakbonden inderdaad een aantal belangrijke verworvenheden kunnen afdwingen, maar hoe zit het met de situatie vandaag en in de toekomst?

Op de site wordt er nergens melding gemaakt van de SP.a, en in het verlengde daarvan het huidige stadsbestuur. Het is echter duidelijk dat de oproep voor een “warme samenleving” rechtstreeks afkomstig is uit het woordenboek van de spindokters van die partij.

"Partij" is wellicht niet meer het beste woord om op de SP.a te plakken en dan zeker niet in Antwerpen. CD&V had ook gekund, maar die hadden al een patent genomen op het woord “Respect”. Een term die sindsdien zo ontdaan werd van enige betekenis, dat Van Dale de ruimte na het woord in haar nieuwste editie beter blanco had gelaten.

Wat is het alternatief dat de leiding van het Antwerpse ABVV haar leden kan aanbieden? Wat moeten we zeer concreet verstaan onder een "warme samenleving"? Niet veel, zo te lezen, want het enige wat men stelt is dat de overheid (SP.a) niet alles kan doen en dat we ook onze eigen verantwoordelijkheid moeten nemen.

Het ABVV en de organisaties verenigd in "Kom uit uw kot" lijken met hun pleidooi voor eigen verantwoordelijkheid en een “realistische” visie op de mogelijkheden van de overheid zowaar de SP.a en VLD ideologisch liberaal voorbij te steken. Die partijen houden tenminste nog de schijn op dat ze een antwoord hebben op een aantal maatschappelijke problemen.

“Zij moeten ons belastingsgeld op een goede en zorgzame manier gebruiken, zodat we er met z’n allen beter van worden. Zij moeten ons en onze kinderen beschermen. Zij moet ons en onze kinderen kansen geven op een goede toekomst."

"Maar laten we onszelf niks wijsmaken. Het is niet de overheid die onze wekelijkse vuilzak op de juiste dag moet buitenzetten, noch die van onze buurman. Het is niet de overheid die een gek kan verhinderen een moord te plegen, noch dat er nooit nog een handtas wordt gepikt. Want laten we niet langer rond de pot draaien: als burgers hebben wij ook onze verantwoordelijkheid te nemen, en er zijn grenzen aan hoever alles kan geregeld en gecontroleerd worden. Een overheid moet wel sanctioneren en er voor zorgen dat iedereen gelijk is voor de wet.”

Bestaat er een nog meer minimalistische invulling van de rol van de overheid dan dat? Het is toch compleet van de pot gerukt dat mensen denken kiezers van extreem rechts te overtuigen om te kiezen voor een "warme samenleving", door te stellen - althans te suggereren - dat criminaliteit nu eenmaal bestaat en dat daar weinig aan te veranderen valt?

Leer er dus maar mee te leven en kies voor een "warme samenleving"! Enige analyse over een aantal oorzaken van criminaliteit ontbreekt volledig in het plaatje. Hoeveel familiale drama’s van de laatste jaren zijn er een gevolg van de toenemende sociale en economische druk op gezinnen? Hoeveel zelfmoorden zijn het gevolg van sociale problemen?

Nee, de overheid kan niet verhinderen dat één of andere gek een moord pleegt. Maar, ten eerste, wordt de overgrote meerderheid van de moorden niet gepleegd door geflipte gekken en, ten tweede, hoe komt het dat er vandaag zoveel geflipte potentiële moordenaars rondlopen in onze samenleving? Nee, de overheid kan de vuilniszak niet op de juiste dag buitenzetten voor ons. Ze kan er wel voor zorgen dat die betaalbaar is voor iedereen, zodat mensen niet op zoek gaan naar een andere oplossing om van hun afval af te geraken. Uiteraard kan men dat niet goedkeuren, maar in een aantal gevallen hebben mensen geen andere keuze.

In de tekst van ABVV/"Kom uit uw kot" lezen we verder dat er een aantal problemen bestaan, maar dat we daar mee moeten leren leven, als we tenminste willen kiezen voor een warme samenleving. Het is niet helemaal duidelijk wat de verschillende belangen en behoeften in de samenleving te maken hebben met het nemen van de "eigen verantwoordelijkheid".

Het ontkennen dat er tegengestelde klassebelangen bestaan in de samenleving lijkt vandaag de verkeerd begrepen doelstelling van de meeste middenveldorganisaties, zelfs van de vakbondsleiders. Daarmee volgen ze burgemeester Patrick Janssens, die stelt dat hij "boven alle partijen" staat en er is "voor alle Antwerpenaren".

Voor de rest gaat de tekst nergens in op een aantal reële problemen, zoals het tekort aan betaalbare huisvesting, stabiele werkgelegenheid, etc. Moeten we de kant kiezen van partijen die mede verantwoordelijk zijn voor die problemen? Is het dat wat ABVV Regio Antwerpen verstaat onder "kant kiezen voor een warme samenleving"? Kant kiezen voor partijen die al meer dan een decennium een neoliberaal afbraakbeleid voeren waarop het Vlaams Belang groot is geworden?

“Onze stad en ons land zijn geen probleemvrije zone. Zo’n plaats kan trouwens niet bestaan. Zet 2 mensen bij elkaar en je hebt verschillende ideeën, verschillende verlangens, verschillende behoeften. Dus meteen iets om ruzie over te maken of iets om rekening mee te houden en je verantwoordelijkheid in te nemen."

"Hoe je daarmee omgaat is een kwestie van kant kiezen. Dus laten we niet langer rond de pot draaien. Iedereen heeft rekening te houden met en samen te leven met anderen. Hoe verschillend de huidskleuren, de culinaire voorkeuren, de gedachten en godsdiensten ook zijn."

Iedereen moet… Ja, meneer pastoor. We moeten rekening houden met de culinaire voorkeuren van de vegetarische minderheid in ons land, maar dit vanop de preekstoel gaan verkondigen zal de Schelde niet dieper maken op 8 oktober.

Voor een organisatie die nu al geruime tijd onduidelijk is over haar banden met de SP.a is het wat misplaatst om met een belerend vingertje te gaan zwaaien naar haar leden en potentiële leden. Op een moment dat de katholieken zijn gestopt met preken, voelen sommigen bij het ABVV zich blijkbaar geroepen om de draad op te nemen, of lagen wat te slapen toen deze tekst werd voorgelegd.

“Van extreem rechts heb je als werknemer niks te verwachten waar je op langere termijn beter van wordt. Het risico lopen is spelen met vuur. Wat voor goeds heb je te verwachten van een partij die in haar economisch congres alleen de klok van de werkgevers laat luiden, van een partij die racisme zaait en zo mensen tegen elkaar opzet? Nogmaals: het risico nemen is spelen met vuur.”

Daar kan men op zich niet veel tegenin brengen. Waarom zouden we die analyse echter niet doortrekken? Van welke partij kunnen de leden van het ABVV dan wel nog iets verwachten? "Op langere termijn zijn we allemaal dood", zei één of andere econoom ons in het verleden al.

Wat voor goeds kunnen we immers verwachten, heren en dames van het ABVV Regio Antwerpen, van een partij die de algemene staking van het ABVV heeft gesaboteerd, geminimaliseerd, gecriminaliseerd en tenslotte compleet heeft genegeerd?

Wat voor goeds hebben de leden te verwachten van een partij die werklozen harder aanpakt dan de werkloosheid, armen harder dan de armoede, vluchtelingen harder dan de vluchtelingenproblematiek, sociale fraude harder dan fiscale fraude en tenslotte het ABVV harder dan het VBO en VEV?

Extreem rechts zet mensen tegen elkaar op. Akkoord, maar zet de bevoorrechte partner - hiermee bedoel ik de SP.a, voor de mensen die het de laatste 10 jaar niet was opgevallen - geen mensen tegen elkaar op, door te pleiten voor de splitsing van een deel van de sociale zekerheid en het volledige arbeidsmarktbeleid in ons land?

Of door de schuld van de werkloosheid bij de werklozen te leggen. Hoe moeten we de steun van Vandenbroucke om de bedrijfsbelastingen in Vlaanderen verder te verlagen, en zo de fiscale concurrentie tussen de verschillende regio’s te gaan organiseren, trouwens interpreteren? Een fiscale concurrentie die de SP.a in woorden bestrijdt, maar in de praktijk dus mee ondersteunt en organiseert?

En tenslotte. Zet het ABVV haar eigen leden niet tegen elkaar op door een groot deel van de leden die voor het Vlaams Belang stemmen ervan te beschuldigen dat ze kiezen voor een koude samenleving en met het vingertje naar hen te zwaaien? Dat men actieve militanten van het VB hard aanpakt, is uiteraard niet meer dan normaal. Dat men op die toon spreekt tegen een deel van het electoraat van het Vlaams Belang is contraproductief.

De ironie is dat er bij het electoraat van het Vlaams Belang, en zeer zeker bij dat deel van het electoraat dat lid is van het ABVV, meer sympathie was voor de acties van het ABVV tegen het Generatiepact dan bij het electoraat van de SP.a.

Meer nog. Het Vlaams Belang was de enige partij die er rekening mee hield dat een groot deel van haar electoraat achter de standpunten en acties van het ABVV stond, hoewel Dewinter en co - als volledig hypocriete politici - zelf voor nog hardere neoliberale maatregelen pleitten rond het brugpensioen. De SP.a kon het geen barst schelen, om nog maar te zwijgen van de CD&V en VLD.

Op een moment dat het Vlaams Belang om tactische redenen de lippen op elkaar hield, was het trendy bij de “warme” partijen om de vakbonden en dan vooral het "onverantwoordelijke, conservatieve, kortzichtige ABVV" aan te vallen en te overladen met alle zonden van Israël - en dat aantal is ondertussen aardig opgelopen.

Als ik op de dag van de ABVV-staking tegen het Generatiepact kon kiezen tussen iemand die in het verleden was misleid door de bazenpartij VB en had gekozen voor "een koude samenleving", maar die ‘s ochtends meestond aan het piket in Haasrode (Leuven), of iemand die koos voor een "warme samenleving" maar die het ABVV vierkant uitlachte, dan was mijn keuze snel gemaakt. De enige koude wind die die dag blies, kwam uit de "progressieve" gebedsplaatsen, respectievelijk de SP.a en De Morgen.

Mensen kiezen niet voor een koude of een warme samenleving. Mensen kiezen voor een partij waarvan ze denken dat die hun belangen zal verdedigen, omdat ze op die manier hun ongenoegen duidelijk wensen te maken, etc. “Een stem is geen chanteermiddel. Een stem is geen foertsignaal. Een stem uitbrengen is een keuze maken, is kant kiezen.”

Op welke partijen moeten mensen in Antwerpen dan stemmen die het niet eens zijn met het beleid in die stad? Op wie moet de man stemmen die al jaren op een wachtlijst staat voor een sociale woning? Op wie moet de postvrouw stemmen die na Georoute 1 en 2 binnenkort nummertje 3 door de strot geduwd zal krijgen? De waarheid is concreet, maar het antwoord op die vraag blijf men schuldig.

Het is vreemd dat een pamflet dat eerder liberaal is van aard - door de klemtoon op de "eigen verantwoordelijkheid" en de minimalistische invulling van de rol van de staat, en eerder conservatief is door de morele ondertoon - een oproep lanceert voor een progressieve en warme samenleving.

De enige kant die het ABVV consequent moet kiezen is de kant van haar leden. De enige belangen die het ABVV moet verdedigen zijn de belangen van haar leden. Dat is ook de enige manier waarop het ABVV haar eigen leden en anderen kan overtuigen om niet voor extreem rechts te stemmen. Dit gaat niet door het lanceren van vage morele oproepen die kiezers van extreem rechts voor het blok zetten.

http://www.kantkiezen.be/kantk/home.asp

http://www.kantkiezen.be/kantk/artikel.asp?pid=6589&artikel=4336&rubriek=1

Column: wat gebeurt er in Nederland?

Door Bas de Ruiter

Miljoenennota is vooral zoet voor rijken en ondernemers

Drie jaar lang hebben drie kabinetten Balkenende bezuinigingen op de sociale zekerheid en publieke voorzieningen doorgevoerd, ingestemd met massa-ontslagen en loonmatigingen en de koopkracht van vele gewone werkende mensen laten afnemen.

Gedurende diezelfde drie jaar zijn de salarissen van topmanagers in het bedrijfsleven gemiddeld met tientallen procenten toegenomen, zijn de belastingen voor ondernemingen enorm verlaagd en de winsten van de meeste middelgrote, grote en multinationale ondernemingen extreem gestegen. Dit als gevolg van het terugdringen van de zogenaamde “sociale lasten”.

Deze drie jaar Balkenende hebben gezorgd voor een toename van het aantal eenoudergezinnen dat afhankelijk is van voedselbanken, voor de toename van werkloosheid en onzeker uitzendwerk, voor de afbouw van degelijk werk voor een degelijk salaris, voor de verlenging van de arbeidsweek en de verplichting om op latere leeftijd dan 60 jaar te blijven doorwerken.

De regering beloofde dat na het zuur uiteindelijk het zoet zou komen. De economische groei die nu in de Nederlandse economie terug lijkt gekomen, wil het kabinet op haar rekening schrijven. Dit is alleen al absurd vanwege het feit dat in een globale kapitalistische economie, waarin we leven, de Nederlandse economie absoluut afhankelijk is van de import in andere Europese landen en de VS.

Daarnaast is die economische groei enkel gerealiseerd door de afbraak van verworvenheden en rechten van arbeiders in bedrijven, scholen en zorginstellingen. Er was ook de verlaging van het levensniveau voor dat deel van de Nederlandse bevolking dat niet in staat is om te werken of geen fatsoenlijke baan krijgt aangeboden.

Het kabinet beweert dat het als gevolg van haar handelen juist banen heeft gecreëerd, maar dat is slechts schijn. Voor al de onzekere, flexibele banen die er zijn bijgekomen, hebben tienduizenden banen met fatsoenlijke arbeidsvoorwaarden en een degelijke ontslagbescherming moeten wijken.

Ook is er door het kabinet een beleid geformuleerd dat werknemers dwingt tot langer doorwerken: de regelingen van VUT en prepensioen worden met een overgangstermijn geleidelijk aan beperkt.

En als de regering dan beweert dat we nu met zijn allen het zoet zullen ontvangen, komt er vervolgens de reactie van Minister van Financiën Zalm, dat de eis van de vakcentrale FNV van een loonstijging van 2,5% absurd zou zijn. En dat na jaren van bezuinigingen waarin de gemiddelde koopkracht voor gewone werkenden met 3 tot 4% is gedaald.

De CDA-VVD regering heeft met deze begroting duidelijk een charmeoffensief richting de Nederlandse bevolking willen voeren: ze stelt zich voor als de “grote, succesvolle hervormer”. Hiermee probeert ze de mogelijkheid te creëren om na de verkiezingen van november nog een termijn van 4 jaar in het pluche erbij te nemen. Ze zal dan ongetwijfeld verder gaan met het afbreken van de rechten van werkenden, studenten en uitkeringsgerechtigden, terwijl ze de zakken van de ondernemers en rijken verder zal vullen.

De afgelopen dagen hebben de Algemene Beschouwingen plaatsgevonden, die overigens duidelijk het karakter kregen van een verkiezingsdebat. Zowel regerings- als oppositiepartijen proberen zichzelf zo goed mogelijk en de ander zo slecht mogelijk af te schilderen.

Uit deze debatten zijn duidelijke conclusies te trekken: CDA en VVD gaan liefst samen verder. Door het CDA werd de PvdA-leider Bos hard aangepakt, wat duidelijk maakt dat de stilletjes door Bos gewilde coalitie van CDA en PvdA door het CDA wordt afgewezen.

Bos heeft in elk geval al laten merken het economisch beleid van de regering Balkenende in hoofdlijnen te willen voortzetten: kiezen voor Bos en de PvdA betekent dus ook kiezen voor meer bezuinigingen en groeiende inkomensongelijkheid. Een eventuele CDA-PvdA coalitie, die niet geheel is uitgesloten, zou dus geen wezenlijk verschil maken met de huidige situatie.

Wat is dan wel een alternatief? Is de door SP en Groen Links gewenste “linkse coalitie” met PvdA dan de oplossing? Als de houding van de PvdA nu al bekeken wordt, zal zo’n coalitie niet veel weghebben van een “linkse coalitie”, omdat Wouter Bos duidelijk heeft ingezet op het voeren van een wezenlijk zelfde neoliberale beleid als de regeringen Balkenende.

In de komende jaren zal de sociale strijd, zoals we die hebben gezien tijdens de havenstakingen in Rotterdam en Amsterdam in 2003 en de massale manifestatie op het Museumplein op 2 oktober 2004, ongetwijfeld weer op de agenda komen te staan. Arbeiders, jongeren en werklozen hebben een instrument nodig, in de vorm van een partij, die werkelijk opkomt voor hun belangen.

De SP zou die rol nog steeds kunnen vervullen, indien ze zich minder opstelt als getrouwe regeringspartner en meer de positie inneemt van oppositiepartij tegen het neoliberale beleid en haar socialistische uitgangspunten blijft verdedigen.

Zo’n partij kan erin slagen door massaprotesten een enorme steun op te bouwen in de maatschappij en een rol spelen in het opbouwen van een kracht van betekenis die de strijd voor een socialistische maatschappij kan helpen winnen, in Nederland en daarbuiten.

0110: tijd voor een maatschappijanalyse?

Het is moeilijk om geen mening te hebben over de concerten van 1 oktober. Tom Barman en co ontlokten met hun initiatief "voor verdraagzaamheid" de steun van antiracistische media, tientallen artiesten en tienduizenden aanwezigen die bezorgd zijn over de opgang van extreem rechts.

De zogenaamd "democratische rechterzijde", van partijen tot commentaarschrijvers, sloegen de optredens als "een strategische fout" in de ban. Een week voor de verkiezingen zou het niet "slim" zijn om het Vlaams Belang extra voor het voetlicht te plaatsen. Die partij, zo luidde het, leeft van de slachtofferrol. Ze teert op de polarisering tussen haarzelf en de rest van het establishment.

Het doodzwijgen als tactiek, is een methode die al om en bij de 15 jaar niet werkt. Politici - waaronder ook de Antwerpse burgemeester Patrick Janssens - die deze benadering als zaligmakend voorstelden, leken vooral bekommerd om hun eigen stemmenaantal op 8 oktober. Nu de optredens een succes blijken, alvast qua opkomst, lijkt Janssens zijn kar - een beetje - te keren. Het was juist een verademing dat een reeks artiesten, hoe bescheiden soms ook, zich uitsprak tegen racisme en extreem rechts.

De "doodzwijgers" zeggen eigenlijk: wij weten dat racisme bestaat, maar hou alsjeblief de lippen stijf op elkaar, want een antwoord hebben we niet - en begin er niet over, want dan zou je mijn potentiële kiezers tegen de haren kunnen strijken. Het is zeggen dat je als politicus onbekwaam bent om maatschappelijke problemen aan te pakken: daarom zijn het precies "burgerlijke politici".

Politici zo divers als Patrick Janssens (SP.a) en Bart "shut the fuck up" De Wever (NVA) stonden voor deze beproefde aanpak. Uitgaand van een oppervlakkige analyse zouden sommigen dit tweetal als een "linkse" en een "rechtse" politicus kunnen beschouwen. Janssens is echter alles behalve "links" op het vlak van de core business van traditioneel links (zonder die term van zijn essentiële betekenis te beroven).

Dat wil zeggen: gericht op de verdediging van de belangen van de arbeiderswereld tegen het kapitaal. Janssens en zijn partij staan - de cijfers en het beleid wijzen dat uit - voor toenemende armoede, privatisering, onzekere contracten en jacht op werklozen.

Asociale politieke recepten, overgoten met een belerend welzijnswerkertaaltje dat het systeem in crisis probeert op te lappen, in plaats van te veranderen. Het is precies omdat Janssens en De Wever neoliberale politici zijn dat ze geen antwoord vinden op de opmars van extreem rechts. Wat hen, in dit geval, bij dezelfde tactische conclusies - doodzwijgen, niet polariseren - deed uitkomen.

Je hebt er ook die een andere strategie tegen extreem rechts hanteren, zij het dat die niet veel productiever is. De onmacht om het Vlaams Belang met argumenten over haar programma alleen terug te dringen - zonder het huidige beleid in vraag te stellen - leidt bij sommigen tot een hernieuwd hakken op de Belangkiezer.

Dat een liberaal als De Gucht (VLD) zich daartoe leent: je verwacht niet beter. De mens heeft geen enkel sociaal antwoord op de voedingsbodem voor extreem rechts. Maar ook onder sommige delen van de kleinburgerlijke intelligentia staat het trendy om Belangkiezers simpelweg als "dom" af te schilderen.

Recent wees een universitaire studie uit dat Belgische jongeren vandaag een stuk racistischer zijn dan pakweg 20 jaar geleden. Bijna 6 op de 10 Vlaamse jongeren "zien de aanwezigheid van te veel migranten als een bedreiging voor de eigen levenswijze". 4 op de 10 hebben "helemaal geen vertrouwen in allochtonen". Premier Verhofstadt stelde hierover: "Als je ziet welke opvattingen de jeugd erop nahoudt, dan bezorgt je dat wel een schok."

Massale "afvloeiingen" bij De Post en het Spoor, werkloosheid die de laatste 35 jaar is gegroeid van pakweg 70.000 naar meer dan 1 miljoen RVA-afhankelijken vandaag, lagere koopkracht waardoor gezinnen met één kostwinner gewoon niet meer leefbaar zijn, afbraak van het hoger onderwijs naar Angelsaksisch model,...

Dit schokt de premier - en blijkbaar ook delen van de kleinburgerlijke intelligentia - al lang niet meer. Racisme als gevolg van die uitzichtloze, competitieve maatschappij - van het kapitalisme in crisis - daarentegen wel.

Tom Barman maakte als organisator van 0110 een moedig statement tegen racisme. Maar ook hij stelde in interviews dat racisme en extreem rechts niet passen in "zo'n rijke en geprivilegieerde maatschappij". Dit is niet de overheersende trend voor de meerderheid van de werkende mensen, slechts voor een beperkte kapitalistische elite.

Het is onverklaarbaar waarom het racisme - in vergelijking met 20 à 30 jaar geleden - zo sterk is toegenomen, tenzij je het neoliberale afbraakbeleid in rekening brengt. We nemen aan dat racisme niet - zoals de Onbevlekte Ontvangenis - uit de lucht is komen vallen. Je moet, als linkerzijde, zo'n fenomeen sociaal en materieel kunnen verklaren, als je niet in quasi-religieus gemoraliseer wil vastlopen.

Waar er tekorten bestaan, waar competitie en elitaire opvattingen domineren, waar er kapitalistische onzekerheid over de toekomst bestaat, daar ontstaat vanzelfsprekend een voedingsbodem voor racisme. Met dank aan de politieke uitverkoop van de sociaal-democratie en de vakbondsbureaucratie, die de strijd tegen het neoliberalisme niet massaal wilden voeren.

Zelfs "progressieve media" waar linkse jongeren in de jaren '80 nog regelmatig een rebels politiek geluid konden horen, zijn vandaag - in overweldigende mate - hofleveranciers van het neoliberale establishment geworden, zij het dan de "linkervleugel" van dat establishment. In De Morgen van vandaag staat een editoriaal dat de traditionele politici opnieuw volledig uit de wind probeert te zetten voor de opgang van extreem rechts. Geen wonder dat jongeren die niets van de huidige elitepolitiek moeten weten, zich soms laten vangen door de retoriek van het Vlaams Belang.

Enkel actief verzet tegen het neoliberale beleid - gekoppeld aan de oprichting van een nieuwe, brede arbeiderspartij - kan het passieve ongenoegen, de electorale steun voor extreem rechts en de verdeeldheid omzetten in eenheid van arbeiders en jongeren. Dit kan enkel op basis van de ideeën van strijd en socialisme.

Daarom is de conferentie op 28/10, van het Comité voor een Andere Politiek, zo belangrijk, willen we in België politiek het tij keren, de arbeidersbeweging uit het defensief halen en een winnende, offensieve strategie van maatschappijverandering uitwerken.


(pd)