Dag Iedereen: voor mensen met een hart
Door Loes De Bakker
Bart Somers is een bijzonder gedreven man, die als politicus "de droom van zijn leven heeft waar kunnen maken". De jongensachtige Somers babbelt er graag op los. Werkelijk razendsnel is hij. Als interviewer moet je soms op een drafje nadenken, wil je de stroom van zijn huppelende gedachten - van hier naar daar, en ginder - met je volste concentratie blijven volgen. Zoiets blijft toch het oogmerk van de reporter.
Over alle mogelijke problemen van de Belgische politiek, en zelfs die in het verre buitenland, heeft de Mechelse burgervader én voorzitter van het rumoerige partijtje VLD een hartstochtelijk geformuleerde mening. Somers maakt ook van die leuke gebaren, die zijn woordenwaterval een betoverend tintje meegeven. Ik ging er helemaal in op!
Bart, zoals ik hem noem, werd bij het prille begin van de maand juni overvallen door het grootste ongeluk uit zijn leven. Zijn voorstel, zijn ultieme politieke troetelkind - de beperking van de werkloosheidsuitkering in de tijd (wat een lange, maar originele naam voor een kind!) - kwam er helemaal niet door. Hoezeer Bart ook met al zijn krachten - die hij "Zero Tolerance" noemde (is dat ook geen personage uit Star Wars?) - probeerde. Bart werd gedwarsboomd, allemachtig tegengewerkt, doelbewust van hot naar her gestuurd, en door duivelse krachten met een touw gekneveld.
Bart ratelt onvermoeibaar door over zijn plan, maar het is moeilijk om onze ogen van zijn guitige blik en door het uitspansel zwaaiende vingers en handen af te houden. Dat lag voorzeker niet alleen aan de Sangria van gisteren, beste mensen!
Somers kroop - alleen is maar alleen - uit het dal, jawel. Door de bezorgde aandacht en gulle liefde van zijn gezin. Zeker een factor die speelde. Maar vooral ook door zijn schattige hondje en levensgezel, de tekkel Suzy. "Er is meer in het leven dan de werklozen pesten: die les heb ik de laatste weken wel geleerd", mijmert de politicus een beetje triest, waarop hij Suzy toch lachend op schoot neemt voor de foto's in Dag Iedereen. “Je kan bijvoorbeeld ook nog, zoals we bij de VLD wel eens plegen te doen, loontrekkenden - arbeiders én kleine bedienden - treiteren.” “Hoe dan?” vraag ik naïef.
Somers kijkt me ongelovig aan, tovert een denkrimpel of twee op zijn jongensachtige voorhoofd en doceert uit de losse pols, als een godenkind uit Athene: “Door te blijven pleiten voor loonmatiging, tiens. Hoe slechter het met de massa van de loontrekkenden gaat, Loes, hoe beter met onze economie. Begrijp je het? Laat ik het zo stellen: als hoge winsten, enerzijds, én het rijtje van dalende koopkracht, ongeremde flexibiliteit, huizenhoge werkloosheid, groeiende armoede en dolle privatisering van diensten, anderzijds, zich tegelijkertijd voordoen, dan weet je dat je als liberaal politicus goed bezig bent.”
We konden nog uren aan zijn lippen blijven hangen, maar dat deden we gelukkig even niet. Tenslotte waren we hier uit beroepsoverwegingen voor de tekkel Suzy, en het verhaal van hoe de harde politicus Bart door de liefde van dat beest - o o wat sprong het snoezig tegen mijn been aan! - het diepe verdriet over zijn afgewezen plan voor werklozen kon wegspoelen.
Zoals jullie zien, de foto’s zijn fantastisch!
Jullie Loes, XXX.
Guy Quaden, van de Belgische Nationale Bank, is dezer dagen een veelgevraagd man. Op 25 juni verscheen er zelfs een artikel in de Financial Times, lijfblad van de internationale zakengemeenschap, waarin Quaden de wonderen van onze vaderlandse economie toelicht.
België zou dit jaar een groei kennen van 2,5%. Dat is beter dan het Europese gemiddelde en voor premier Verhofstadt voldoende reden tot juichen - OK, hij heeft niet veel nodig - en zelfvoldane borstklopperij.
Alles is relatief. Stel je voor: in de Financial Times bloemetjes toegeworpen krijgen als modeleconomie, en in eigen land amper nog aan regeren toekomen. Sociaal-democraten en liberalen blokkeren, in het vooruitzicht van de gemeenteraadsverkiezingen, driftig elkaars voorstellen.
De essentie is echter: paars werd de laatste jaren vooral door de vakbondstop rechtgehouden. Met een beetje vakbondsleiding was deze regering gevallen over de beweging tegen het Generatiepact. Dat horen ze zelf ook wel te beseffen.
Alles is relatief. Wat betekent een groei van 2,5%? In werkelijkheid is dat wellicht net genoeg om de werkloosheid licht te laten dalen. De Belgische economie kent normaal een productiviteitsstijging (met hetzelfde aantal arbeiders meer produceren) van tussen de 1 à 1,5%. Daarnaast maken de vervangingsinvesteringen (investeringen waarmee de kapitalisten enkel hun oude machines en materiaal vervangen) ongeveer 1% van de groei van het BBP uit.
Kortom: je hebt in België op z 'n minst een groei van ongeveer 2,5% nodig om het aantal jobs op hetzelfde peil te houden. In de volledige statistieken van de werkloosheid (inclusief schoolverlaters, bruggepensioneerden, oudere werklozen,...) zie je sinds midden jaren '70 - het begin van de crisis - een voortdurende stijging van de werkloosheid, zelfs in de tweede helft van de jaren '80. Enkel tijdens de heropleving in de tweede helft van de jaren '90 zie je een lichte daling. Maar niet voldoende om het verlies aan jobs uit de voorgaande cyclische crisis goed te maken (van het begin van dat decennium).
Die cijfers hoeven niet te verwonderen. Na de jaren '70 heeft de Belgische kapitalistische economie geen enkel decennium meer gehad waarin de groei gemiddeld meer dan 2% bedroeg. Ter vergelijking: in de jaren '60 werden geregeld reële groeipercentages van 4 à 5% genoteerd - de vraag naar arbeidskrachten overtrof het aanbod, vandaar onder meer het fenomeen van de immigratie.
Die periode is definitief gedaan onder het kapitalisme (tenzij ze de boel opnieuw uitzuiveren met een oorlog, die ook in de ontwikkelde landen de boel nog eens platgooit - gezien de potentiële kracht van de arbeidersklasse niet het meest voor de hand liggende perspectief). Tussen 2001 - het jaar van de voorgaande recessie in de VS - en 2005 kende de Belgische economie gemiddeld een groei van 1,5%. Het waren jaren van "groei", maar meestal gepaard met jobverlies.
Zelfs die 2,5% voor dit jaar is onzeker, vooral gezien de instabiele situatie en jojobewegingen op de beurzen wereldwijd van de laatste maanden. In de VS verwachten ze een vertraging van de groei tegen het einde van dit jaar. De prijzen gingen er de lucht in, omwille van de stijgende grondstoffenprijzen. De zeepbel op de huizenmarkt in de VS is uit elkaar aan het klappen en de rente (prijs van het lenen) neemt toe, in een poging om de inflatie maar ook de schuldenberg te beheersen. Kortom: de motor van de consumptie in de VS, voor een groot stuk ook de motor van de wereldeconomie, dreigt op een gegeven moment stil te vallen.
De laatste jaren bleven de Amerikaanse gezinnen, ondanks de dalende of stagnerende koopkracht van de lonen (het reële uurloon daalde in koopkracht voor 80% van de arbeiders sinds het "einde" van de crisis in 2001), geld uitgeven. Ze zagen de waarde van hun huizen stijgen, wat de idee gaf dat hun rijkdom nog steeds toenam. Door dit welvaartseffect, samen met de lage rente, werden de leningen draaiende gehouden.
Het is echter moeilijk om te zien hoe deze gezinnen, met stagnerende of dalende lonen, als de prijs van het lenen toeneemt en de huizenprijzen in elkaar klappen, zullen blijven consumeren en schulden opstapelen.
Kortom: aan het regime van goedkoop krediet dat de wereldeconomie boven water heeft gehouden de afgelopen jaren dreigt een einde te komen, met mogelijk catastrofale gevolgen voor de groei in de VS, maar zeker ook in Europa, dat er in zo'n situatie helemaal belabberd zou voorstaan. En dan spreken we nog niet over de nog steeds noodzakelijke correctie van de overgewaardeerde dollar, ook iets wat de concurrentiepositie van de eurozone kan nekken.
De timing is moeilijk te voorspellen, maar een reële crash - en niet gewoon "beperkte correcties" zoals Quaden ze noemt - is onvermijdelijk de komende jaren. Dit zal de idee van klassenstrijd en eigen politieke instrumenten voor arbeiders en jongeren wereldwijd op de agenda zetten.
(pd)
"VBO says: allee seg!"Verloedering. Misgroei en ontaarding. Je treft het aan in sommige groengebieden en langsheen beekjes, in de veel te liberale VLD, bij het winstdolle directiecomité van Agfa Gevaert, en per uitzondering in de commercieel vervormde media van de Lage Landen. De ergste vorm van pijnlijke verloedering, van de vervlakking van deugden, van het geruisloos verglijden van wat ooit oerdegelijke standaarden waren, van vulgarisering in plaats van volksopvoeding (lees Lenin), etc., etc., vinden wij echter... de verloedering van onze taal!
Aan ons uitroepteken, dat wij onder normale omstandigheden zeer spaarzaam gebruiken, merkt u hoe gerevolteerd wij zijn. De verloedering van de taal gaat, menen wij, een stap te ver. De mindere kwaliteit van communicatieve inhoud (of "content" in het Engels) is bovendien een klassekwestie. Niet de belangrijkste, maar ook niet de geringste. "Aan de taal die iemand gebruikt, zie je hoe proper hij zelf is", zei ons moedertje altijd. Op dat punt moesten we haar gelijk geven.
Veel sms'jes en e-mails die wij elkaar versturen, zijn een stijlloze en geradbraakte aanfluiting van onze tweede moeder, de Nederlandse taal. En, zoals iedereen weet, alles wat de communicatie tussen arbeiders en jongeren - strijdbaar of niet - bemoeilijkt, vinden wij slecht.
Wat slecht is voor de arbeiders, is goed voor de bazen. En omgekeerd. Moeilijker moet je de politiek niet maken. Laat dat maar aan Johan Vande Lanotte (SP.a) en Vera Dua (Groen) over.
Anderzijds: hoe zou het programma van het VBO eruitzien moest het sms-Nederlands onze standaardtaal worden? Een nog gigantischer winstbordeel dan het nu al is. Dit blijkt alvast uit recente persberichten van de patroonsorganisatie, waarop wij - omwille van redenen van entertainment - e-mailgewijs geabonneerd zijn. Vindt het VBO aansluiting, behalve via interim- en dagcontracten, bij de internet- en sms-generatie? Oordeel zlf!
Het laatste persbericht van het VBO:
Hey vrnd,
Gzien wt rgering nu hft gflikt? Wil de wrf rnd compettivitt uitstlln! VBO says: allee seg! Tt na de vrkzngn!!! Allee kom????!!!! R those ppl w8ting 4 heaven, rr what? Wlln mr lstnvrlgngn. Now baby! Capitalism izz cool, woooaah! Mndr loonlstn tvns. Ook now, baby daddy ole fckng shit! VBO wl bprking in tijd hngmat, grrr uitkrng, wrklzn. Eign hngmattn, o---ooohhh wnstn, gn voor.
Ovr koopzndgn vndn die onnzle vntjes, amaai seg, ook gn akkrd! Geen XXX-jes vn t VBO vr Vrhfstadt en VDL, vn t spa'ke! Goed gprbrd, gstn.
Ca va'kes mt de ladies?
VBO gangsta posse... in da houSSe.
(pd)
Door Karel Mortier
Het laatste decennium lijken de analyses van de opiniemakers van De Morgen over de electorale groei van het Vlaams Belang zich steeds vaker te beperken tot aanvallen op mensen die voor het VB stemmen. Opiniemakers als Yves Desmet en Walter Pauli kunnen maar niet begrijpen waarom het VB in Vlaanderen keer op keer groeit, hoewel daar volgens hen geen enkele objectieve reden voor te vinden is.
VB-kiezers zijn de ene keer weer verzuurden, de andere keer wordt de “culture of contentment” naar voren geschoven. Een theorie die stelt dat mensen het zodanig goed hebben in Vlaanderen dat ze veel te verliezen hebben, en daardoor ontevreden worden. Vlaanderen is één van de meest welvarende regio’s, dus waarom zouden mensen een reden hebben om voor het VB te stemmen, argumenteren deze opiniemakers?
Iedereen woont in een loft, heeft twee wagens en een villa in Toscane met een abonnement op De Morgen, toch? Net als tijdens de beweging tegen het Generatiepact slaagt De Morgen er niet in om te doorgronden wat er leeft bij de bevolking en waarom een meerderheid van de werkenden tegen de plannen van de regering was. Tijdens de hele beweging heeft de krant campagne gevoerd voor het Generatiepact en tegen de “onverantwoordelijke, geïsoleerde” vakbonden, om dan op het einde te moeten vaststellen dat hun haring niet echt braadde en dat er blijkbaar veel meer steun was voor de standpunten van de vakbonden dan ze hadden ingeschat.
Het was echter teveel gevraagd van de opiniemakers van De Morgen om daar de nodige conclusies uit te trekken en na te denken over de manier waarop ze tot hun standpunten komen. Vandaag bereikt het cynisme van De Morgen een nieuw hoogtepunt met Walter Pauli (tijdens de discussie over het Generatiepact nog één van de gematigde figuren bij De Morgen), die zegt dat politici geen enkele moeite moeten doen om VB-kiezers terug te winnen - voor zover ze dat al deden - door het “zogenaamde” maatschappelijk ongenoegen in de maatschappij aan te pakken. VB-kiezers worden door Pauli vergeleken met verwende kinderen die steeds meer snoep vragen.
“Wel: als er toch niets aan te doen is, laat het dan zo. Waarom zou 'de politiek' zich te pletter moeten werken om het zogenaamde 'maatschappelijk ongenoegen' op te lossen, als een deel van de publieke opinie hen telkens opnieuw tussen de benen trapt? Elke ouder of leerkracht weet dat je een verwend kind vooral niet steeds meer snoepjes moet toesteken. Dat helpt niet. Integendeel, je maakt het alleen maar erger.
Dus laat die Belangkiezers links liggen. Werk intussen gewoon door, luister naar de dik 70 procent waar wel mee te praten valt. En die cynische minderheid is onze slaap niet meer waard, onze krantenkolommen, onze bezorgdheid. Of er nu 22 of 26 procent voor het Belang stemt, hen zeggen we met zanger Flip Kowlier in ons schoonste Vlaams: ne welgemeende fuck you.” (De Morgen, 19/06)
Pauli mag wel eens duidelijk maken welk beleid de traditionele partijen het laatste decennium zouden hebben gevoerd om de electorale opmars van het Vlaams Belang te stoppen. De waarheid is immers concreet. Na de eerste electorale doorbraak van het VB werd het sociaal impulsfonds (SIF) opgericht, om achtergestelde wijken met een hoge concentratie VB-kiezers op te knappen. Maar toen het VB ook begon te scoren in landelijke gebieden werd dat impulsfonds opgedoekt en kwam er een soort “city management” in de plaats. Dit heeft eerder als doel om de sociale problemen te verplaatsen, dan ze op te lossen.
Het lijkt me dus voorbarig om te concluderen dat er “toch niets aan te doen is”, als er nog nooit iets aan gedaan is. Het enige wat de laatste jaren is veranderd, is het tempo en de openlijkheid waarmee de levensstandaard van de meerderheid van de bevolking wordt aangevallen. Het wordt nog vreemder als Pauli suggereert dat de enkele maatregelen die genomen zijn om de electorale opmars van het VB te stuiten, alleen maar contraproductief zouden werken, omdat VB-kiezers alleen maar meer zouden vragen.
Wat de “culture of dependency” is voor een Beliën en Eppink is de “culture of contentment” voor een Desmet en Pauli. De vraag die ze zich stellen, is: hoe kan ik een maatschappelijk probleem herleiden tot een probleem van 'de mensen', zonder dat dit de sociaal-economische verhoudingen in vraag stelt? Zowel een Eppink als een Desmet staan aan de top van de voedselpiramide en willen dat graag zo houden. Stampen naar beneden op basis van een vermeende economische superioriteit (Eppink) of stampen naar beneden op basis van een vermeende morele superioriteit (Desmet) is het handelsmerk van beide stromingen in de maatschappij. Wij zijn de goeden, dat hebben we enkel en alleen aan onszelf te danken en de rest zijn "losers", die dat enkel en alleen aan zichzelf te danken hebben.
De column van Pauli toont het totale failliet aan van een groot deel van het progressief establishment in Vlaanderen, dat zodanig vervreemd lijkt te zijn van de concrete levenssituatie van de meerderheid van de bevolking dat het niets meer te zeggen heeft dan dat het hen niet meer interesseert wat er bij de VB-kiezers leeft. Die mensen zullen toch nooit De Morgen kopen, dus so what?
Over pretentie gesproken. Deze column komt echter niet als een verrassing, als je bijvoorbeeld de houding van de SP.a tijdens het afgelopen decennium bekijkt, of concreter na de moorden in Antwerpen. Op geen enkel moment heeft deze partij enige intentie getoond om kiezers terug te winnen van het Vlaams Belang.
Integendeel, de SP.a was blij om van de “verzuurden” en het miserabilisme verlost te zijn, zodat ze zich voluit konden concentreren op de “meerwaardezoekers”. Dit wordt duidelijk in het stedelijk beleid in steden als Leuven, Gent, Oostende en Antwerpen, waar SP.a-burgemeesters de plak zwaaien. Dit wordt ook duidelijk in de houding van de SP.a tegenover de beweging rond het Generatiepact. Op hen zullen we dus niet meer moeten rekenen om de electorale opmars van het VB te stoppen.
Met tegenstanders als deze is het niet echt vreemd dat het VB kan doorgroeien. De Morgen mag dan nog de enige krant zijn in Vlaanderen die af en toe een goed artikel schrijft over het Vlaams Belang, alleen gaan ze qua afwerking compleet de mist in door hun arrogante en cynische houding ten opzichte van VB-kiezers. Het wordt volgens mij meer dan tijd om spitsen die al een decennium niet meer hebben gescoord op de bank te zetten en te vervangen door mensen die wel kunnen voetballen.
Uit een opiniepeiling van La Libre Belgique en De Morgen blijkt dat het Vlaams Belang niet aan electorale kracht heeft ingeboet na de stille mars in Antwerpen, tegen racisme en geweld. De onprettige uitkomst van de peiling: het Belang gaat er zelfs nog op vooruit, en beent de koploper - het rechtse kartel CD&V-NVA - bijna volledig bij.
Eerlijk gezegd: wie de analyses op de LSP-site en deze bescheiden weblog wat had gevolgd, had weinig illusies gekoesterd in het vermogen van de traditionele politiek om stemmen op het VB terug te winnen. "Anti-racistisch dweilen - met de kraan open", schreven we over de anti-racistische strategie van het neoliberale establishment - waar heel de gevestigde pers deel van uitmaakt.
Jammer genoeg bevestigt deze peiling dit: zolang er geen links alternatief is, een strijdbare arbeiderspartij, zal het VB altijd in staat zijn om een come back te maken. Dit als gevolg van de huidige crisis en onzekerheid onder het kapitalisme, die meer en meer alle lagen van de bevolking raakt.
Walter Pauli van De Morgen vond deze enquête wel de gelegenheid om, letterlijk, "ne welgemeende fuck you" aan het adres van alle Belangkiezers te richten. Enkele weken geleden had Pauli al gesteld, in Knack, dat "links best wat meer zou mogen vloeken". Bij deze is aan deze voorwaarde voldaan, dus.
Over het standpunt van De Morgen leest u best ook de volgende column van Karel Mortier, nu donderdag op deze blogspot. De idee dat "gevloek", ter vervanging van een progamma, de beste manier is om de samenleving in de goede richting te veranderen, is echter te wonderlijk om er niet creatief mee aan de slag te gaan.
Als je deze kwestie tot op de bodem bestudeert, blijkt overigens dat de boodschap van alle traditionele partijen voor 85% bestaat uit "gevloek als een liberale pater", gericht tegen de werkende klasse en de jeugd. De overige 15% is water, van de kraan.
Hoor ze bezig, die onbeleefde bourgeois:
CD&V: "Sapristie, wat maakt die Verhofstadt toch verduiveld pover bestuur. We zouden sakkerdepitjes de belangen van de werkende bevolking en andere stakende kleine duivels geen centimeter beter verdedigen. Maar, potvolblomme, en ach en wee: wat draait de wereld toch vierkant zonder ons, de heilige tsjevenboontjes."
VLD: "Er is een groep van individuele werklozen die profiteurs zijn en lui tegelijk. Dat komt verdomd dicht in de buurt van de levensstijl van de grote aandeelhouders en sommige postjesjagers binnen onze eigen partij. De pot verwijt de ketel, en laat dit alsjeblief zo blijven.
Stakingen leiden tot chaos, en zeker niet omgekeerd! Ze gijzelen de medewerkers van een bedrijf die wél de handen uit de mouwen willen steken als ze geld willen verdienen. Kutsyndicaten! (copyright Jean-Marie Dedecker)"
Vlaams Belang: "(Niet voor publicatie vatbaar. Sorry.)"
SP.a: "Inderdaad, links zou meer moeten vloeken, gadsamme. Wij zijn verontwaardigd over de groeiende, god verdoeme het, ongelijkheid en flexibiliteit in deze maatschappij.Des te meer aangezien we er, potverdrie - kijk nu eens aan, zelf aan hebben meegewerkt in de opeenvolgende regeringen. De goorste kapitalisten mogen van ons, naast de noodzakelijke lastenverlagingen, best de tyfus krijgen. Alleen goede ondernemers zijn welkom in de sociaal-democratische hemel. O ja: klerezooi, die nieuwe arbeiderspartij."
(pd)
Deze prent werd gemaakt door Ronny Barracuda.
Door Karel MortierIn Franstalig België is het na een reeks van schandalen hommeles in de PS tussen de zogenaamde "vernieuwers" en diegenen die alles bij het oude willen houden. Het is onduidelijk in hoeverre er sprake is van ideologische meningsverschillen (weinig waarschijnlijk), verschillen qua opvattingen over de manier om een partij te organiseren (waarschijnlijker) of dat het om een ordinaire machtstrijd gaat tussen een aantal leidinggevende figuren binnen de PS (waarschijnlijkst).
De aanhangers van Van Cau in Charleroi verwijten de vernieuwers dat ze carrièristen zijn die enkel willen vernieuwen om hun eigen positie te versterken in de lokale PS, ten koste van de oude garde. Wellicht hebben ze gelijk, maar deze redenering gaat op voor beide kanten van het conflict.
Louis Tobback heeft het antwoord op de problemen van de PS al klaar. De PS moet het voorbeeld van de SP.a in de jaren ‘80 volgen, de macht van de grote afdelingen breken en de macht concentreren aan de partijtop. Dit is de enige manier om een partij te leiden in het huidige medialandschap. Teveel macht voor de lokale afdeling zou, dixit Tobback in De Morgen (15/6), ook zorgen voor “conservatisme en inteelt”.
Volgens Tobback heeft een partij de keuze tussen absolutisme en feodalisme. Is er niet eerder sprake van een verschuiving van de inteelt en het conservatisme van de regionale baronieën naar de nationale leiding van de partij, die zich verzameld heeft tot een hofhouding rond Vande Lanotte? Wat moeten we immers doen met de vaststelling dat een groot deel van de huidige partijleiding van de SP.a bestaat uit zonen en dochters van? Niet in het minst een zekere Bruno Tobback, Minister van Leefmilieu en Pensioenen van de federale regering?
De stelling dat een concentratie van de macht aan de partijtop de beste manier is om om te gaan met het huidige medialandschap is veelzeggend. Het verklaart ook waarom mensen als Janssens en Stevaert zo snel carrière konden maken in de SP.a.
Een partij structureren en organiseren op basis van wat goed overkomt in de media is maar een raar argument om de lokale structuren kapot te maken (hervormen), temeer aangezien die lokale structuren vaak een betere voeling hadden met wat leeft in de samenleving dan de hofhouding rond Vande Lanotte.
Dit wordt ook duidelijk door initiatieven van o.a. Vande Lanotte om mensen rond zich te verzamelen van buiten de hofhouding, om de voeling met de maatschappij niet te verliezen. Nergens overigens een woord over de rol van leden en militanten in de partij, die op die manier worden herleid tot plak- en klapvee.
Dat een partij slechts kan kiezen tussen absolutisme en feodalisme is ook veelzeggend voor een zelfverklaarde "democraat", en wat vreemd gezien de technologische en transportmogelijkheden die er vandaag bestaan. Op een moment dat massacommunicatie nog nooit zo verspreid was en mensen mobieler geworden zijn dan ooit, zou de enige manier om een partij te leiden dezelfde zijn als die van Louis XIV?
Het is ook koren op de molen voor diegenen die zeggen dat de SP.a niet langer van binnenuit hervormd kan worden. Langs welke weg zou dat dan moeten gebeuren en door wie? Daar waar de macht in de SP.a vroeger eerder bij de structuren en functies lag, is dit zo te zien verschoven naar de (media)personen en de contacten van individuele figuren met de top van de partij. Er is misschien de ruimte op bepaalde momenten voor een paleiscoup, maar daarmee vervang je alleen maar de ene absolutistische heerser door een andere.
De opstelling van de burgerij:
- In het doel:
De lenige patroon Karel "Ik ben een poema" Van Eetvelt (UNIZO). Karel laat zelden een schot van de arbeidersklasse door zijn vingers glippen. Gebruikt soms wel - kijk uit, mensen - zijn ellebogen. Dreigt na de Wereldbeker te transfereren naar een buitenlandse ploeg, waar hij nog meer winst op zak kan steken.
- Back/Laatste Man:
De baardige Gerolf Annemans (Vlaams Belang). Gerolf de Verschrikkelijke. Wanneer een creatief stakingspiket de achterste lijn van de bazen op een hoopje speelt, heeft Annemans altijd de smerigste tackles in huis. Rechtspersoonlijkheid voor de vakbonden, de stoottroepen van Voorpost, in laatste instantie de Verzamelde Werken van publicist Derk-Jan Eppink.
- Linksachter:
Frank Vandenbroucke (SP.a), die via allerlei sluwe tactische spelletjes - de man heeft geen conditie - de plannetjes van de burgerij voor het hoger onderwijs erdoor duwt. Probeert, in een doorzichtig samenspel met zijn vrienden bij de omgekochte voetbalpers (ja, die bestaat ook), de onderwijsbeweging te verdelen. Om zo beter af te breken. Wat hij overigens "rationaliseren" noemt.
Afbraakvoetbal naar de keeper, om tijd te winnen. Wordt binnenkort, wegens spelbederf, door een nieuwe arbeiderspartij met rood van het veld gestuurd.
- Rechtsachter:
Jean-Marie Dedecker (VLD), de Patronale Houthakker uit Oostende. Probeert te pas en te onpas mee op te rukken naar het doel van de arbeidersklasse, in de hoop dat hij met zijn rechts-populistische démarches zal "scoren". Laat daarmee grote gaten vallen op de rechterflank van de burgerij (de VLD).
Arbeiderseenheid en een verdediging die op slot zit, zijn vereist, tegen deze egotrippende dribbelaar. Agressieve verdediger van de patronale belangen.
- Vooruitgeschoven Verdediger:
Luc Cortebeeck (ACV). De grote verrassing in deze patronale opstelling. Breekt de aanvallen van de hardwerkende tegenpartij, als verdediger van syndicaal bureaucratische en CD&V-belangen. Cortebeeck verwierf een dubieuze faam onder het voetbalminnende publiek door op een curieuze manier steeds aan de hemdjes, broekjes en kousen van de aanstormende arbeidersklasse te gaan trekken.
Soms krijg je de indruk dat Cortebeeck bij de verkeerde ploeg speelt. Hij draagt tenslotte een vakbondstrui. Klasseverraad binnen de 15 meter. Penalty, scheidsrechter! Hoezo, nee? Vendu! Het recht werd omgekocht! In de zak van de patroons! Boe! Boehoe! Zwartzakkeu! Zwartzakkeu!!! Collaborateurs zijn het!
- De Centrale Spelverdeler op het Middenveld:
Premier Verhofstadt (VLD). Dikwijls meer wilskracht dan tactiek. Reeds lang over zijn burgerlijke “top” - voor de arbeiders was dat meer een asociale pijnbank. Oefende vroeger veel op individuele techniek. Sociale afbraak à la Friedman en Thatcher. Zijn medespelers vinden hem sterk in kopduels. Vloog de trainer, nochtans ook patronaal ingesteld, in zijn jonge jaren steeds in de haren omtrent veldbezetting en de "nood van een offensieve tactiek". Voetbal was toen nog oorlog tegen de arbeidersbeweging.
Vandaag een bijna perfecte tandem met de verburgerlijkte sociaal-democratie.
- Links op het Middenveld:
Freya Van den Bossche (SP.a), de Gentse Gazelle. Een tweede verrassing, want hier duikt een vrouw op in het patronale team. Terwijl de meeste vrouwen daar absoluut geen materieel belang bij hebben, heeft zij dat blijkbaar wel.
Ondanks - of dankzij - haar sociaal-democratische opvoeding gehecht aan het pesten van de ouderen. Brugpensioen knalt ze zo aan flarden. Vakbonden schoffelt ze onderuit als "conservatief". Laat het team soms teveel voor haar werken.
Heeft na de match haar eigen douche. Net als Arena (PS).
- Rechts op het Middenveld:
Yves Desmet (De Morgen). Balkunstenaar die de patroons en hun politici met prachtige lange afstandspassen steeds op hun wenken bedient. Tegen stakingen van de vakbonden - die hij meestal "aberraties" noemt - moet de FIFA dringend nieuwe reglementen opstellen. Car poolen kan ook, volgens Desmet.
Wil zelf het grote geld binnenrijven op basis van zijn bedenkelijke opvatting over fair play, maar vindt tegelijk dat spelers uit de werkende bevolking niet meer dan 1250 euro per maand mogen verdienen. Hun motivatie wordt er alleen maar sterker door!
- Links vooraan:
Johan Vande Lanotte (SP.a). De professor. Heeft een indrukwekkend arsenaal sociaal-democratische schijnbewegingen in de benen, waar arbeiders niet echt beter van worden. Privatisering, jacht op de werklozen, dalende koopkracht,...: al zijn gekromde voorzetten worden er door de burgerij dankbaar ingekopt.
De arbeidersbeweging, eeuwige tegenstrever van het patronale team, sleutelt intensief aan een nieuw concept voor haar verdediging. Een nieuwe arbeiderspartij. Nog niet op kruissnelheid op deze Wereldbeker, maar mogelijk verschroeiend in de mandekking en het tacklen van de patroons tijdens de komende jaren.
- Rechts vooraan:
Derk-Jan Eppink, publicist en genaturaliseerde voetbal-Belg. Probeert de arbeidersverdediging uit verband te spelen door racistische toespelingen op de "multiculturele dictatuur". Houdt niet van moslims, Franstaligen, socialisten, antipapen en strijdbare arbeiders. En als je hem ernaar vraagt: van nog veel meer. Valt de spelverdeler van zijn eigen ploeg voortdurend lastig met luide verwensingen omdat hij "te weinig ballen krijgt".
- Centrale Spits:
Albert Frère, de rijkste Belg. Heel het team speelt in zijn dienst. Cijfert zichzelf weg voor Frère en zijn onbetwiste en uitmuntende kapitalistische klasse.
Niemand durft deze wispelturige prima donna, en zijn klassebelangen, in vraag te stellen. Nochtans scoren de patroons, hun systeem en hun spelstijl steeds minder bij het brede publiek. Hun decadente rijk loopt op z'n laatste benen. Een historische degradatie wenkt. De wereldploeg van de werkende massa's wint met een indrukwekkende teaminspanning de titel, democratisch verkozen arbeidersraden juichen hen enthousiast toe, en socialiseren vervolgens de productiemiddelen.
(pd)
Yves Desmet in de links-liberale De Morgen (8/6/2006):
"Volgens een onderzoek bij drieduizend werknemers uit verschillende sectoren wil de Belg eigenlijk alleen nog maar aan de slag als hij daar netto minstens 1.250 euro voor vangt, een redelijk hooggespannen verwachting."
Enkele tips uit de nieuwe bestseller "Yves Desmet praat voor managers":
1/ Zeg tegen medewerkers die beweren dat hun diploma "toch meer waard is dan 1100 euro" dat "cultuur een dun laagje vernis is, waaronder de passies van de primaten - ondanks eeuwen van beschaving - onverminderd verder woeden".
Wijs - als hij of zij koppig volhardt in de hooggespannen, 19e eeuwse wensdroom van een "leefbaar loon" - het deurgat aan en zeg: "Weet je wat daar allemaal doorkan, Rockefeller?"
2/ "If you think the board of directors wants monkeys, pay peanuts." Zijn je werknemers overdreven gebeten om te eten? Moderne managers verwerpen de basishouding van het vulgaire en deterministische materialisme, ten gunste van een open geest die minder eet, maar meer beleeft.
3/ Als je Jef Sleeckx - oud-links en onpragmatisch in businesskwesties - aan de fabriekspoort aantreft, wordt het tijd om je netwerk bij de burgemeester en zijn dienders te activeren.
Bijkomende tip: reageer in voornoemd geval snel, voorzien van een gezonde dosis relativerende humor à la John Cleese en direct. Liefst voor je werkvolk - soms op een naïeve manier gevoelig voor buitenaardse invloeden - een job gaat zoeken die betaalt.
Tip in noodgevallen: Do the silly walk - het idiote loopje.
4/ Ga ervan uit dat arbeiders - sorry "moderne medewerkers" - stilaan toch mogen openstaan voor SM. Indien "ja", zeg dat je hen zal terugbellen.
5/ Hou bij hoog en bij laag staande dat het bij de concurrentie - de PWA's - niet noodzakelijk beter is.
6/ Ga regelmatig buiten het kantoor eten met zakenrelaties (politici). Schaarste verhoogt je marktwaarde.
7/ Blijf altijd je sympathieke zelf. On top of your game, it pays very nicely!
Grijp elke opportuniteit. Create your own future. The future will be bald! Sorry: bold.
Niet links, niet rechts. Gewoon goedkoop.
(pd)
Begin deze week beëindigde de Tibetaanse geestelijke leider, de dalai lama, zijn uiterst succesvolle bezoek aan ons land. De diepe levenslessen in het rond strooiende, maar steeds ingetogen en nederig gebukte monnik lokte maar liefst 11.500 "spiritueel zoekenden" - waaronder de harde kern van de GBA-aanhang - naar het Antwerpse Sportpaleis.
Zoveel medestanders, en geïnteresseerden, vergt enige politiecoördinatie. "Veel dank, burgemeester Patrick Janssens en Luc Lamine, voor de omkadering van dit evenement!" sprak de om zijn geweldloosheid door tal van wereldleiders bewonderde monnik. (Waarom konden die wereldleiders dat niet? Vreedzaam zijn in een jurk?)
In het Sportpaleis hadden ook enkele politieke VIP's plaatsgenomen. Yves Leterme, CD&V-voorman, kwam sereen het christelijke concept van "Respect" boeddhistisch uitdiepen, met het oog op de nakende gemeenteraadsverkiezingen. Philip Dewinter, Vlaams Belang-Leider, wou "absoluut naar binnen", maar had zich duidelijk van datum en uur vergist.
Dit was zeker niet "10 mei 1940", hoezeer hij ook met zijn diensthelm stond te zwaaien. "Deze security is erger dan een rood stakingspiket!" riep de blazende en toeterende Dewinter, alvorens hij ontmoedigd rechtsomkeer maakte en voor het oog van een verbaasde rij agenten - sommigen waren wellicht zijn kiezers - demonstratief met de hielen klikte, alsof Hitler en de collaboratie ermee gemoeid waren, waarbij de Leider bijna languit ten val kwam. Wij blijven erbij: die 1 miljoen kiezers van het VB verlangen iets beters dan zo'n patronale aansteller. Bijvoorbeeld: de lang verwachte, nieuwe arbeiderspartij, waar men in alle kwartieren reikhalzend naar uitkijkt!
Tevens present en van anticiperende opwinding gedurig op zijn stoel op en neer wippend, op de eerste rij van het goed gevulde Sportpaleis: Dirk Verhofstadt, VLD-ideoloog, die datzelfde drukke weekend ook de "Dag van het kapitalisme" te vieren had. Individueel, als Robinson op zijn eiland. Zeker niet met VLD-partijgenoot Boudewijn Bouckaert, die Dirk ooit als "te weinig Spinoza, Ayaan Hirsi Ali en Franse Verlichting, teveel ex-Stalin en slag om Leningrad" omschreef. Een burgerlijk-carrièristische krabbenmand, die VLD.
De dalai lama had de broer van onze premier meteen in de smiezen toen hij, gemoedelijk glimlachend, het podium kwam opgehuppeld. Dirk zat - nog voor de geestelijke leidsman een boeddhistische lettergeep had geopperd - met een blauwe VLD-bic en een kaft ringpapier op zijn dijbeen volledig klaar voor een nieuwe ervaring.
De VLD-ideoloog had vlak naast zijn stoel een reeks kleurenviltstiften neergelegd. In alle kleuren van de regenboog. Hiermee zou hij de meest prangende passages in het betoog van de lama - dat wil "goeroe" zeggen, in het Tibetaans - aanstrepen.
Intellectuele Dirk had een gloedvolle feestrede verwacht, over de onschatbare voordelen van de kapitalistische vrijheid. En hoe je daar ook in het armtierige Tibet voor de bazen groei mee creëert, die dan na verloop van tijd - van soms maanden en jaren! - doorsijpelt "naar beneden" ("trickle down"), naar die delen van de bevolking die volgens de liberale theorie enkel hun veters kunnen knopen.
Wat hij moest aanhoren uit die wijd opengedraaide boxen van het Sportpaleis sloeg Dirk echter als een natte dweil rond de ideologische oren.
De schaars geklede Tibetaan zou een rede brengen over "de kunst van het geluk". Het klonk de VLD-denker, merkwaardig genoeg, veeleer als een frontale aanslag op de fundamenten van zijn - en "onze" - vrijheid in de oren.
"Interrelatie is een kernbegrip in onze filosofie", betoogde de boeddha in een charmant soort Engels, waarin de rollende R gemakshalve ontbrak. Een aantal van zijn geloofsgenoten mompelde daarop enkele Tibetaans klinkende spreuken. Dirk, op de eerste rij, veranderde van kleurenviltstift.
De dalai lama ging - met zijn eeuwig gelukzalige glimlach op de lippen - gewoon verder met zijn uitleg: "Iets of iemand functioneert nooit als een op zichzelf staand geheel. (...) Juist door de vele verbanden die er tussen ons en de anderen bestaan, en tussen de dingen onderling, is het mogelijk dat we zijn wie we zijn en dat alles gebeurt zoals het gebeurt." Bingo!
Dirk Verhofstadt begon bleek uit te slaan. De kleurenviltstiften vlogen nu driftig in het rond, terwijl de VLD-meesterdenker, onbewust met de tong tussen zijn lippen hangend, niet meer ophield met onderlijnen. "Dit was puur collectivisme!" schoot hem door het hoofd, ondertussen de gifgroene uitroeptekens niet sparend. "Onnadenkende propaganda voor een collectieve identiteit!" vlamde Dirk met zijn VLD-bic, schuin vertikaal in een ingebeelde marge.
"Als we een spontane gevoeligheid ontwikkelen voor de mensen en de verschijnselen om ons heen, beschikken we over een kwaliteit die in allerlei situaties goed van pas komt. Iedereen die dit inzicht in het dagelijks leven toepast - tijdens het ademhalen, eten, werken, lopen, genieten en slapen - zal daar baat bij hebben, want het geluk dat we nastreven voor onszelf is alleen bereikbaar in relatie tot anderen." 11.499 in hun ziel geroerde toeschouwers bogen minzaam het hoofd voor zoveel schoonheid, als de dalai lama voorbijmarcheert. Mmm. We beschreven net een spirituele leider met een liedjestekst van de groep Clouseau.
De intellectuele degeneratie van "dat stuk monnikspij" was zonder de hevig stomende Dirk Verhofstadt gerekend, die nog steeds van plan was om het kapitalisme te vieren. "In naam van Ayaan Hirsi Ali, Voltaire, Jeanne D'Arc, mijn goede vriend en Nobelprijswinnaar Polleke Samuelson, Spinoza, The Simpsons, sommige stukken en beetjes uit Friedrich Nietzsche en de héle Patrick Dewael, deze gevaarlijke totalitaire kletspraat moet stoppen!"
De bebrilde intellectueel was in zijn verontwaardiging naar voor gestoven, klauterde woedend het podium op, en stond nu op 5 meter van wie uiteindelijk toch als de spirituele ster van de namiddag stond geprogrammeerd. De geestelijke deinsde enkele seconden verschrikt terug voor de opgewonden, liberale oproerkraaier. De religieuze herder maakte snel-snel een buiging voor Verhofstadt, maar herinnerde zich ook enkele venijnige Oosterse gevechtsporten uit zijn jeugd. Hij was bovendien de Chinese politie gewoon, dan doet een Dirk Verhofstadt je niet snel iets.
De tweede Verhofstadt, of Verhofstadt II, graaide inmiddels onbeschaamd de microfoon uit handen van de spirituele leider. De dalai lama bleef echter - ook zonder geluid - de geweldloosheid prediken. En dat tegenover een van heilige verontwaardiging kolkend Sportpaleis, dat vanzelfsprekend joelde om gerechtigheid. Zelfs een antineoliberaal knietje kon er niet af. Dit werd gewoon absurd.
"Laat dit een waarschuwing zijn: hier is het bij Hegel, Marx, de stakingspiketten van het ABVV, en Mussolini ook verkeerd gelopen! Wij zijn allemaal individuen, mensen! Niets, maar dan ook NIETS meer! En zelfs dan is er bij sommigen nog werk aan. Vooral bij diegenen die - zwijg stil, zeg ik! - dat nuchtere gegeven niet onder ogen willen zien, zoals nu blijkbaar ook (priemend wijzend) onze vriend, de dalai lama. Is dat nu boeddhisme, vrienden? Is het dàt?"
De spirituele leegte die Dirk Verhofstadt zal achterlaten, eens hij dit aardse bestaan zijn hielen toont, zal niet te schatten zijn.(pd)
Door Karel MortierDe aanpak van de slachtoffers van het systeem is vandaag in. Quasi alle politieke partijen pleiten voor een verdere verharding van de asielwetgeving en straffen daarmee mensen die op zoek gaan naar een beter bestaan.
Vandaag is het opnieuw de beurt aan de werklozen. De VLD wil van de verstrenging van het werkloosheidsbeleid immers een verkiezingsthema maken. De partij streeft naar een beperking van de uitkeringen in de tijd, zoals dat in de meeste van de ons omringende landen reeds het geval is. Somers stelt dat de overheid moet “optreden” tegen mensen die zich in de werkloosheid willen nestelen. Spirit lanceerde eerder al het voorstel om de werkloosheid in de tijd te beperken. De andere liberalen vonden wellicht dat ze niet konden achterblijven.
De VLD zou wel de uitkering tijdens de eerste maanden willen verhogen tot 80% van het laatste inkomen, in plaats van de huidige 60%. De sociaal-democraten stellen dat je de uitkering niet in de tijd moet beperken, maar dat werklozen die “werkonwillig” zijn vanaf dag 1 hun uitkering zouden moeten verliezen. Waarom 3 jaar wachten als je mensen al na een maand kan schorsen?
De vakbonden reageren afwijzend op de voorstellen. Volgens Verboven (ABVV) organiseer je op die manier alleen maar de armoede. Geen reactie echter van Verboven op de uitspraken van Vande Lanotte.
Het is immers duidelijk dat alle politieke partijen, inclusief de SP.a, voorstander zijn van een hardere aanpak van de werklozen. Dit is - ondanks de hernieuwde aandacht voor dit beleid naar aanloop van de verkiezingen - helemaal geen nieuwe trend.
In de jaren ‘90 verschoof de klemtoon van het beleid in ons land en in de rest van Europa van de aanpak van de werkloosheid naar de aanpak van de werklozen. Het probleem lag niet zozeer bij de vraag naar arbeid, maar bij het aanbod. De verschuiving in het economisch denken - van de (Keynesiaanse) stimulering van de vraag naar de stimulering van het aanbod - had ook een impact op het werkloosheidsbeleid.
Vande Lanotte mag dan beweren in de kranten dat dit niet het geval is: het beleid van de laatste 10 jaar bewijst het tegendeel. De actieve welvaartstaat waarin dit beleid kadert, is in eerste instantie het kind van Vandenbroucke (SP.a), die het idee meebracht van Oxford. Vandenbroucke vertoefde er tijdens zijn ballingschap na het Agusta-schandaal.
Werkloosheid werd niet langer gezien als een maatschappelijk probleem, maar als een individueel probleem waar werklozen in de meeste gevallen zelf voor verantwoordelijk zijn. Zogenaamd omdat ze “niet over de nodige competenties/attitudes beschikten” om een baan te vinden op de arbeidsmarkt. “Wie actief naar werk zoekt, zal werk vinden”, klinkt het. De traditionele partijen verschoven daarmee de verantwoordelijkheid van het beleid en het economisch systeem naar het individu.
Partijen als SPIRIT en de SP.a geven de indruk dat ze een progressieve invulling geven aan dit beleid, door meer aandacht te besteden aan opleiding, begeleiding en training van werklozen, wat allemaal “goed” zou zijn “voor de mensen”. De liberalen willen in eerste instantie scoren bij de ondernemers, die een zo groot mogelijk aanbod van goedkope arbeidskrachten willen.
In de praktijk liggen beide visies dicht bij elkaar. Ze worden alleen op een andere manier aan de man gebracht. De traditionele partijen gaan echter bewust voorbij aan het fundamenteel onvermogen van het huidige systeem om iedereen van een baan te voorzien.
Hoe denkt men concreet de honderdduizenden werklozen, nepstatuten en mensen die ondertewerkgesteld zijn aan een baan te helpen, als er maar enkele tienduizenden vacatures zijn op een gegeven moment? Het lijkt er dan ook op dat de VLD probeert om haar retoriek over de “hardwerkende” Vlaming extra in de verf te zetten, door zich af te zetten tegen de honderdduizenden Vlamingen die op dit moment leven van een werkloosheidsuitkering.
Op die manier proberen ze door een verdeel-en-heersstrategie toe te passen en in te spelen op de laagste instincten van sommige mensen hun positie te versterken. Werkgevers krijgen ondanks de miljarden aan lastenverlagingen, waar anderen voor hebben gewerkt, geen enkele verplichting opgelegd van de overheid om bijkomende banen te scheppen. Werklozen, echter, worden voor hun beperkte uitkering - waar ze in de meeste gevallen zelf bijdragen voor hebben betaald - in toenemende mate vanuit allerlei hoeken aangevallen en verantwoordelijk gesteld voor hun werkloosheid. Het is wellicht wel leuk voor de SP.a dat hun rechtse partner naar rechts opschuift, zodat ze zelf zogenaamd “links” uit de hoek kunnen komen, zonder daar iets voor te moeten doen.
Dit weekend vertoefden wij met ons arbeidersgezin - vriendin, mezelf en 2 jonge dochters - in de mondaine badplaats Knokke, Het Zoute. We hadden als koelboxtoeristen uit overtuiging een goed excuus. Een familielid bezit in Knokke een klein appartementje, dicht bij de dijk. En wij werden gracieus in de gelegenheid gesteld om daar enkele dagen de riemen eraf te gooien. Gratis en voor niks, alsof de geest van Steve Stevaert nog doorleefde. Ergens, daarbuiten... Tough luck voor de elitaire burgemeester Lippens. Tof, voor ons arbeidersgezin!
Fantastische dagen beleefd. Badend in een weldadig zonnetje, kuierend langs de dure winkels (hoe kleden de superrijken zich vandaag, en waarom doen ze dat?), de talrijke kunstgalerijen (waar moet je als grootverdiener tegenwoordig nog je geld kwijt?) en paradijselijke villa’s. Hier zit al die aan de werkende klasse ontstolen meerwaarde, dus! Jackpot!
We vergaten niet om met volle teugen de gezonde zeelucht in te ademen. Die was gratis, al de rest is duur in Knokke.
En het moet gezegd: we trokken de aandacht, daar in Knokke Zoute. Opnieuw met reden. M. had duidelijk haar wortels in het verre Afrika, de temperatuur was eveneens zuiders, en ze had bijgevolg een fleurig Afrikaans jurkje aangetrokken. Knokke Zoute is, echter, in belangrijke mate een blank rijkemensenreservaat. Veel zwarte medemensen loop je in deze kuststad niet tegen het lijf. Zeker niet in een vrolijke Matongejurk en met gestifte rode lippen.
De hulpeloze terreur in de ogen van sommige van die Knokkebewoners! Je las het spelenderwijs af van hun verbaasde blik: Afrikaanse zwarte negerinnen in Knokke = de armoede uitnodigen in onze exclusieve badstad = dalende huizen- en grondprijzen = economische en morele chaos = het einde van de Westerse beschaving = arbeidersdemocratie. OK, dat laatste dachten we er in hun plaats bij.
Ons eerste sociologische experiment was dus geslaagd. Een kiem van verwarring was gezaaid in het hart van de heersende klasse. De conservatieve bourgeois, en andere elitaire zonnekloppers, die dachten dit schitterende weekend rust te vinden - ha! - na een vermoeiende week van uitbuiting van de arbeidersklasse. Niet, dus. Als het van onze proletarische mini-invasie afhing, tenminste.
Wat opmerkelijk was: ons nageslacht stemde vele van die welgestelde Knokkenaren veel milder. Ze vonden het - in tegenstelling tot volwassen Afrikaanse vrouwen en dalende huizenprijzen - allerschattigst. Onze oudste dochter, K., is 17 maanden. Ze heeft nu reeds "nee!" leren zeggen, tegen bijna alles. Menig voorbijganger hoorden we vertederd prevelen dat ze "een mooi kind" was, of in proper Vlaams "kijk eens, wat een schoon kindje".
Dat ligt aan hun genen. Als die meisjes groter zijn, moeten we ze misschien waarschuwen tegen de onvermijdelijke fall out van een Matongejurk, in het exclusieve rijkemensenreservaat Knokke. Gesteld dat tegen dan deze uitbuitersmaatschappij nog bestaat, tenminste.
Niet dat we geen pogingen deden om ons te integreren, onder deze villabewoners. Soms probeerden we ons - wat moeilijk was in onze training, licht versleten sportschoenen, en met die Afrikaanse jurk - voor te doen als één van hen. "Derk-Jan Eppink heeft gelijk!" riep ik dan met luide stem, toen we langs het zoveelste etablissement voor elitaire snobs flaneerden. In beide landstalen. "Multiculturele dictatuur! La dictature multiculturelle. Je te dis, ce Derk-Jan a raison." "Je ne suis pas raciste, mais... il est Hollandais", moest mijn vriendin vervolgens verduidelijken. Voor de Franstalige CDh-stemmers die niet meer mee waren. De gezichten van die snobs en fils à papa's! Fun in the sun. En gratis.
We brachten de klassenstrijd naar de voortuin van hun buitenverblijf. En de bourgeois hadden er duidelijk de pest in...
Het lieve meisje K. vatte tijdens ons verblijf onder de superrijken trouwens een nieuwe, schattige gewoonte op. Tijdens onze kuiertochten langs de lanen van Knokke wou ze plots halsstarrig de kinderwagen van haar kleine zus mee helpen voortduwen.
K. was er - op risico van luid geween en slaande ruzie - niet vanaf te brengen, ons kleine solidaire werkslaafje! "Duwen of geen eten!" riepen wij, in een nieuwe poging om ons verder te integreren in deze meritocratische gemeenschap - correct gebaseerd op "verdienste" - van dynamische ondernemers en vrije beroepen. Voor de Franstalige bourgeois: "Pousser, ou pas manger! Ce n'est pas l'état PS, ici." Lachen!
Onze antropologische studie van de gewoonten van de rijkelijk gefortuneerde medemens - meestal zijn het enkel de armen en werkenden die worden platgeanalyseerd - was hiermee nog niet ten einde. Zo ondervond ons winkelende arbeidersgezin in de lokale Delhaize. "Ze hebben hier enkel WC-papier in zakken met 6 rollen", zei M. verbaasd. Dat leek ons veel, voor ons kortstondige verblijf onder de renteniersklasse. "Tja," repliceer ik weer iets te luid, "les riches et les patrons, ils chient beaucoup (de rijken en patroons kennen veel ontlasting)."
Neen, verveeld hebben we ons zeker niet, in Knokke Zoute.
(pd)
> Vlag halfstok bij OostfrontersDroevig nieuws. De laatste Oostfronters, die Hitlers oproep om te gaan strijden tegen de Sovjetunie vanuit Vlaanderen beantwoordden, dreigen uit te sterven. Ieder jaar is er een herdenking van de Oostfronters in Stekene, georganiseerd door het Sint-Maartensfonds (SMF), een organisatie van oud-Oostfronters. Het was dit SMF dat de carrière van Johan Sauwens (CD&V) een neerwaarts duwtje gaf, toen bleek dat Sauwens op SMF-bijeenkomsten aanwezig was. De informatie daartoe werd wellicht gelekt vanuit Vlaams Belang-kringen. Die hebben, zoals geweten, minder problemen met neo-nazi's op leeftijd.Nu komt er echter een einde aan het SMF. De organisatie houdt het voor bekeken. "Overlijdens en ziekten dunnen de rangen van onze Oostfronters uit", meldt Voorpost. De ordedienst van het VB meldt overigens dat het "politiek correct of niet, onze Oostfronters nooit (zal) vergeten". Voor neo-nazi's is er misschien geen plaats meer in het VB, voor voormalige échte nazi's daarentegen...
> Hier komen de Hollywood-Nutzi'sHet racistische geweld blijft reacties opleveren onder extreem rechtse neo-nazi's. Bij Blood & Honour Vlaanderen (BBET) kan men zich niet snel genoeg distantiëren van de feiten, inclusief de aanslag in Brugge vanuit "De Kastelein" (de "thuishaven van de alcoholistische skinheads die eens hun five minutes of fame hadden door een neger en een gek in coma te slaan").Bij de concurrenten van Blood&Honour Vlaanderen (Midgard) blijft het echter oorverdovend stil. Die hebben dan ook een groter probleem. Er blijken immers een aantal figuren van hun eigen organisatie betrokken te zijn bij die aanslag in Brugge... Uit goede bron vernamen we de identiteit van een aantal betrokkenen. We hebben die informatie nog niet kunnen dubbel checken, waardoor we er niet mee naar buiten treden. De aanslag in Brugge zou bovendien ook al gevolgen hebben op de muziekscène, met name de neo-nazigroep Kwelhekse lijkt de geest te hebben gegeven. De geplande optredens op "Out and loud" in Veldegem, met onder meer "Les Vilains" en "Short Cropped" gaan eveneens niet door. B&H Midgard zit duidelijk in de shit!Dat wordt alvast vrolijk opgenomen door B&H BBET. "Voor de goede orde zullen we maar duidelijk maken dat beide gewelddaden niets van doen hebben met enig constructief Europees nationalisme. De linkse lezers van BBET die geen ironie verstaan, zullen graag weten dat de recuperatiepogingen van Geert Cool gedoemd zijn te mislukken." Als het erop aankomt om de daders van de Brugse aanslag in een verdomhoekje te plaatsen, moeten we effectief onze meerdere erkennen in hun collega neo-nazi's van BBET! Lees maar mee: "Die gedegenereerde, door subculturen vervormde Hollywood-Nutzi's zijn eerder een product van de permissieve veramerikaniseerde samenleving dan van een nationalistische weerstand. We zeggen het nog eens voor de linkse lezers van deze site: Kastelein-skinheads hebben meer met Primus dan met Pierce te maken, meer met Hoegaarden dan met Hitler."
> VB zkt Marokkaan (vr webstek)Onze collega's van het AFF merkten op hoe de website van het Vlaams Belang plots één voorbeeldige Marokkaan had ontdekt, stervoetballer Boussafa. Die werd op de VB-site geprezen als "een mooi voorbeeld van geslaagde integratie" - en vooral als voorbeeld om aan te tonen dat het VB niet racistisch zou zijn...Het geslaagde voorbeeld van geslaagde integratie bleek echter een Nederlands product te zijn. Om onverklaarbare redenen werd het bericht van de VB-site weggehaald. Op het VB-hoofdkwartier op het Madouplein wordt de zoektocht naar een voorbeeld van een goede migrant intussen verder gezet. Filip De Man zou daarbij opgeroepen hebben om te werken met een IQ-test. Zwarten hebben volgens hem immers "een lager IQ". Misschien moeten ze eens te rade gaan bij hun collega's van Blood&Honour. Die hebben wel een goed geïntegreerde kleurling gevonden, die bovendien in eigen land is gebleven.De Iraanse president Ahmadinejad wordt door B&H aangehaald als een consequent figuur, die tenminste de vrije meningsuiting verdedigt: "Nog nooit eerder heeft een staatshoofd zich consequent achter het holocaustrevisionisme geschaard. Het is ergens wel pijnlijk om te zien dat het vrijheidslievende Westen nog iets kan leren van een theocratische staat als Iran."
(gc)
Door Karel MortierHet is vreemd om deze week, in een weekblad van een socialistische vakbond, te moeten lezen dat één van de topmannen van deze organisatie dit medium gebruikt om een aantal van de belangrijkste verworvenheden van de Belgische arbeidersklasse te begraven. Dit alles in naam van de concurrentiepositie van het Belgische patronaat.
De socialistische, maar ook christelijke, metaalvakbonden pleiten voor een verhoging van de termijn van 1 jaar voor de spreiding van de arbeidsduur tot maximum 6 jaar (dit zou betekenen dat arbeiders de eerste 3 jaar bijvoorbeeld 48 uur kunnen werken en de laatste 3 jaar 24 uur - gemiddeld 35 uur), verhoging van de arbeidsduur met maximum 8 uur in plaats van 5 uur tot maximum 48 uur in plaats van 45 uur, het verhogen van de daggrens tot 10 uur in plaats van 9 en de mogelijkheid om via collectieve arbeidsovereenkomst de aankondigingstermijn van 7 dagen te verminderen tot minimum 3 dagen.
Mocht je niet beter weten, dan had je kunnen denken dat Agoria - de federatie van metaalpatroons - advertentieruimte had gekocht in het weekblad van de vakbond, dat dit per abuis werd geplaatst, waarna de eindredacteur van het blad met pek en veren op straat werd gezet.
Dit blijkt echter helemaal niet het geval te zijn. Een en ander maakt deel uit van een protocolakkoord tussen de vakbonden en de automobielbonzen. Blijkbaar zijn de loonlastenverlagingen, notionele intrestaftrekken, coördinatiecentra, “expansiesteun”, opleidingssteun, etc. niet voldoende om de winsthonger van de automobielbonzen te stillen en moeten de arbeiders er ook opnieuw aan geloven.
Artikel 20 van de arbeidswet stelt dat arbeiders maximaal 9 uur per dag mogen werken en 45 uur per week. Ze mogen maximaal 130 overuren per jaar kloppen. Dit protocol tussen vakbonden en patroons gaat uiteraard in tegen de huidige arbeidswet, die dit soort akkoorden verbiedt. De metaalvakbonden van het ABVV en het ACV vragen de overheid echter om de arbeidswet aan te passen, om dit in de toekomst wel mogelijk te maken.
België scoort qua temporele flexibiliteit, onder meer door het uniek systeem van tijdelijke werkloosheid, internationaal zeer hoog in patronale kringen. Het nadeel was dat de patroons moesten betalen voor deze flexibiliteit. Er moeten premies worden betaald, en het systeem van tijdelijke werkloosheid wordt deels gefinancierd door de patroon. Die premies vormen voor veel arbeiders een niet onaanzienlijk deel van hun inkomen, ten koste van hun gezondheid en hun gezin, en dat geld zien de patroons uiteraard liever verdwijnen in hun eigen zakken.
Nadat vakbondsmilitanten generaties geleden hun bloed hebben vergoten om de 8-urendag mogelijk te maken, vragen de vakbondsleiders van vandaag doodleuk om de wet aan te passen, zodat het mogelijk wordt om 10 uur per dag te werken. En dit desnoods jaren aan een stuk!
De “normale” arbeidsduur in de automobielsector is 35 uur, maar met dit akkoord zou het voor de patroons mogelijk worden om arbeiders desnoods een aantal jaren 48 uur te laten draaien, zonder overuren te moeten betalen. De meer gepresteerde uren zouden immers gerecupereerd worden wanneer er minder werk is.
Op die manier moeten de patroons geen duurdere overuren meer betalen en kunnen ze de tijdelijke werkloosheid tot een minimum beperken. In de Nieuwe Werker probeert Jorissen van ABBV-Metaal het voor te stellen alsof de arbeiders met dit systeem meer zouden kunnen kiezen wanneer ze werken. Maar aangezien het de patroon is die bepaalt, in “overleg” met de werknemer/vakbonden, wanneer er meer wordt gewerkt en wanneer minder is het duidelijk dat dit niet meer is dan een schaamlapje om het voorstel te verkopen aan de achterban.
Op een moment dat voor veel mensen de werkdruk en de onzekerheid reeds veel te hoog zijn, doen de metaalvakbonden van het ABVV en ACV er nog een schepje bovenop. Liever dan het gevecht aan te gaan, samen met hun collega’s in het buitenland, verkiezen ze om hun leden mee te laten draaien in deze internationale rattenkoers naar beneden, waar alleen maar de aandeelhouders beter van worden.
Het argument dat wordt gebruikt is dat Vlaanderen haar concurrentiepositie met de buurlanden, en met name Duitsland, moet behouden. Daarom zou het nodig zijn om in dit land de arbeidsvoorwaarden sneller af te bouwen dan in onze buurlanden. In Duitsland, dat volgens de bonzen concurrentiëler is dan België, is dit een illusie gebleken. In het verleden heeft het ook de sluiting van Renault Vilvoorde of de afdankingen bij Ford Genk niet kunnen voorkomen.
Het probleem is uiteraard dat de patroons nooit voldoende winst maken en dat de buurlanden wellicht het “voorbeeld” van Vlaanderen zullen volgen, waarna ze volgend jaar aan een volgende besparingsronde kunnen beginnen. Zullen de vakbonden ook een volgende besparingsronde mee doordrukken, en een volgende, en een volgende,…?
De oplossing bestaat er misschien in om de automobielbonzen van de vakbonden in Europa te laten werken aan dezelfde voorwaarden, en in dezelfde omstandigheden, als hun leden. Dan zal er wellicht snel worden ingezien dat de huidige logica waanzin is en dat men op zoek moet naar een andere strategie om banen te behouden. Zonder arbeiders uit verschillende landen tegen elkaar uit te spelen en met het behoud van de arbeidsvoorwaarden.
Gelukkig zijn er nog - o ironie - de liberalen van het ACLVB, die niet meestappen in deze strategie. Wellicht zien ze dit als een kans om hun positie tegenover de twee grote vakbonden wat te verstevigen. Nadat de leiding van de Metaalcentrale de splitsing van de centrale op een ondemocratische wijze doordrukte, moet nu blijkbaar ook de arbeidswetgeving eraan geloven.
Nu wordt wellicht ook duidelijk vanwaar de felheid komt waarmee Jorissen tegen het Generatiepact protesteerde. Hij weet best dat onder dit regime, dat hij mee heeft goedgekeurd, veel mensen nooit hun wettelijke pensioenleeftijd zullen halen…
Inbev, aan de vaart Door Raymond SelissenHet uitgeholde recht is een goede knecht
van de meester waartegen je niet vecht
want jij bent z'n knecht!
Hij zal je hiervoor betalen,
ook zal hij de som bepalen!
En als je 't wil gaan halen,
zal hij maken dat je zult verdwalen!
Als we kijken naar het verleden
bijvoorbeeld de tuin van Eden!
Hoe hebben die twee niet geleden,
het juk werd niet gemeden!
Ze zeggen iedereen dezelfde kaart!
Laat me niet lachen, we zijn al voorbij maart
en waar zit het grootste deel van de taart?
Hier? Of in een gebouw aan de Leuvense vaart?!
Karl Marx: wellicht slimmer dan Dirk Verhofstadt (broer van), Boudewijn Bouckaert en Frank Vandenbroucke opgeteld (binnenkort ook: de liberale vermenigvuldiging en deling)