vrijdag, maart 31, 2006

Franky en de Tweede Democratiseringsgolf. Staat uw paraplu al open?

Reeds enige tijd hebben ze zich bij de roze, met blauwe tinten, SP.a bekwaamd in een vermoeiend ambacht: de neoliberale politiek voorzien van een naar verluidt "progressief" kleedje. Wat Franky Vandenbroucke met zijn nieuwe financieringsplan voor het hoger onderwijs aan Orwelliaanse nieuwspraak de wereld instuurt, is echter zelden vertoond. Vandenbroucke koestert met zijn besparingsplan vreemde ideetjes over een "tweede democratiseringsgolf". Bizar, huh? Dat dachten wij ook.

De progressieve slogans lijken afkomstig uit een enkel in Franky's koker bekend universum. En het is van zo'n lachwekkend misleidend gehalte, dat zelfs sommigen in zijn eigen partij zich zorgelijk in de haren krabben.

Wat lezen we immers - toegegeven: met een brede glimlach op onze lippen - op de website van Animo Antwerpen, de jongerenorganisatie van de SP.a-afdeling uit de wereldbekende metropool? Wij citeren letterlijk uit de agenda van de vrolijke, jonge bende: naast spetterende activiteiten als een "initiatie breakdance en beatboxoptreden" voor jeugdige sociaal-democraten en anderen (als marxisten kunnen we hier niets op afdingen), alsook een solidariteitscampagne voor "condoomautomaten op de scholen van Merksem" (praktisch en nuttig tegelijk, hoewel het jammer genoeg geen gratis rubbertjes zijn - toch goed gevonden jonkies!), de mededeling dat lidmaatschap van Animo Antwerpen in plaats van één euro nog slechts nul euro zal kosten (de lokale, aanstormende sociaal-democraten zullen volgaarne uw jeugdige lidmaatschap zelf betalen, melden ze droogjes),...

Naast al die nuttige en leerrijke activiteiten lezen we ook, enigszins verbaasd:

"Betoging tegen het plan VDB (neen, niet Vandenboeynants! - pd):

Op 29 maart 2006 betogen we (Animo Antwerpen! - pd) tegen het plan van minister Frank Vandenbroecke in verband met de herfinanciering van het hoger onderwijs samen met de Vlaamse Vereniging van Studenten, de studentenraden van de UA, Plantijn, HA, Lessius en KdG, Unifac, Casc, Studiant, ALS, Comac, ABVV-jongeren... We verzamelen om 14u met een betoging van aan de Ossenmarkt."

Ontwikkelt zich hier een begin van tegensprekelijke discussie binnen de sociaal-democratie, op basis van de elitaire plannen van Franky Vandenbroecke, euh Vandenbroucke? Laat ons hopen! En waarom lezen wij niets in de traditionele pers over die onderwijsbetoging in Antwerpen, toch zo'n duizend mensen - studenten en vakbondsleden samen - sterk? Het is eens iets anders dan die stookoliefactuur van Freya VDB.

Je gaat ons niet vertellen dat er op die redacties helemaal niemand meer wakker ligt van democratisch onderwijs. Dat er echt niemand zijn pen zit te scherpen om neoliberale Franky (VDB) omtrent deze onverkwikkelijke kwestie eens stevig aan de tand te voelen.

VDB (Franky) wil minder geld geven aan het gros van de instellingen in het hoger onderwijs (besparingen) en legt met Bologna de basis voor een elitaire sprong van de inschrijvingsgelden, Amerikaanse stijl. Hoewel het neoliberale, "alles voor de markt"-karakter er langs alle kanten afdruipt, presenteert Vandenbroucke in regelrechte Goebbels-stijl - herhaal de leugen lang genoeg, enkel het effect telt - deze afbraak als een "tweede democratiseringsgolf" van het hoger onderwijs.

Franky bestond het zelfs om te beweren dat zijn hervormingen er onder meer op waren gericht om achtergestelde migrantenjongeren meer kansen te geven in het hoger onderwijs. Wie zich tegen zijn plannen keert, moet dus ook een baarlijke racist zijn. Slim gezien, zo lijm je kaviaarlinks. Terwijl, als zijn plannen worden doorgevoerd, de armere en allochtone jongeren ongetwijfeld de eerste slachtoffers zullen zijn. Franky hanteert zelfbewust demagogie, kortom, de oude Goebbels waardig. Moge deze nuffige sociaal-democratische volksverlakkerij door een brede beweging van studenten en personeel worden doorprikt. Onze Actief Linkse Studenten staan nu al in de spits.

(pd)

donderdag, maart 30, 2006

Column op donderdag: Vakbondstop stapt mee in neoliberale besparingslogica

Door Karel Mortier

Guy Verhofstadt: “Bonden en werkgevers erkennen dat er een probleem is met de slagkracht van onze bedrijven. Ze pleiten ook voor de invoering van controlemechanismen, en dat is belangrijk wanneer er te veel inflatie dreigt. En de sociale partners willen ook niet dat lastenverlagingen in de toekomst zouden worden omgezet in loonsverhogingen." (VRT-nieuws, 27 maart)

Liever dan de komende maanden het gevecht aan te gaan, stappen de vakbondsleiders vandaag al in het liberale schuitje. Dat was te verwachten, nadat ze toestonden dat er aan de index werd geprutst, waardoor de indexaanpassing een aantal maanden werd uitgesteld. In ruil voor de zoveelste loonmatiging krijgen de vakbonden de klassieke “belofte” dat er meer banen zullen komen en dat bedrijven meer geld zullen steken in innovatie.

Er mag volgens Cortebeeck niet geraakt worden aan de index - wat hij recent dus wel degelijk heeft gedaan - en de loonbarema’s, maar voor de rest is er véél mogelijk om de lonen binnen de perken te houden. De boodschap die hij aan de verschillende sectoren geeft, is niet om uit te zoeken hoe men het best de koopkracht van de leden doet toenemen, neen, integendeel. Ze moeten rond de tafel gaan zitten met de werkgevers om te zien hoe ze de loonstijging binnen de perken kunnen houden.

Ik neem aan dat de werkgevers niet al te veel moeite zullen hebben om met de nodige ideeën te komen. Dat de winsten en de lonen van de topmanagers de pan uitswingen, daar waar de koopkracht van de meerderheid van de bevolking is gedaald - ondanks de stijging van de productiviteit - doet blijkbaar niet ter zake.

Neen. Op het moment dat een topeconoom van liberale stempel zegt dat de hoge lonen een fabeltje zijn en wellicht deel uitmaken van een verborgen agenda van het VBO, met als doel de winstmarges van de ondernemingen te vergroten, vindt de vakbondstop er niets beter op dan de agenda van het VBO en de regering grotendeels over te nemen en als kader te gebruiken voor de komende intersectoriële onderhandelingen.

Dit is een herhaling van de strijd tegen het Generatiepact. Toen was Cortebeeck ook direct verkocht aan de noodzaak van dit pact, maar werd hij een aantal keer teruggefloten door de achterban. Het boekje "50 Grijze Leugens" van het hoofd van de studiedienst van het ACV, Gilbert De Swert, werd op geen enkel moment door de vakbond in de strijd geworpen, hoewel er in dit boek voldoende tegenargumenten stonden om in te gaan op de discussie.

Vandaag volstaan blijkbaar de uitspraken van een liberale econoom, mét column in de Financial Times, niet meer om Cortebeeck te laten afstappen van het neoliberaal denkkader waarin hij zit vastgeroest.

Al meer dan een decennium wordt er ingeleverd door de werkenden in ruil voor meer banen en meer innovatie. Het enige wat we gezien hebben, is een toenemende werkloosheid en daling van de arbeidsvoorwaarden voor diegenen die nog wel werk hadden. Van meer geld voor innovatie en opleiding is ook al niet veel in huis gekomen. België scoort op dat vlak in alle internationale studies nog steeds zeer slecht. Het enige wat zeker is, is dat er opnieuw geld zal stromen van diegenen die de welvaart produceren in ons land naar diegenen die het kapitaal in handen hebben.

Goed. De onderhandelingen zijn nog niet begonnen en het is onduidelijk wat de vakbonden verstaan onder “ontspoorde lonen” en hoe dit allemaal concreet zal worden ingevuld, maar het belooft weinig goeds voor de onderhandelingen. Wellicht dat Cortebeeck met een bang hart kijkt naar het Oosten en hoopt dat de Duitse vakbonden wat meer uit de wacht slepen dan tijdens de vorige onderhandelingen, zodat zijn marges om te onderhandelen wat ruimer zijn zonder dat hij het (ideologische) gevecht moet aangaan. Het is dan alleen maar te hopen voor hem dat de Duitse vakbonden niet dezelfde logica hanteren als hemzelf en “onverantwoordelijk” zijn, anders ziet het er niet goed uit voor hem, en voor ons.

De vakbondstop in België staat wellicht veel te dicht bij de macht om nog onafhankelijk te denken van het staatsapparaat. Door de relatief hoge lonen van de vakbondsleiding in vergelijking met de meerderheid van haar leden, worden ze ook niet rechtstreeks geconfronteerd met de problemen waarmee veel van hun leden dagelijks te maken hebben.

Beide elementen zorgen ervoor dat de vakbondsleiding vatbaar is voor de neoliberale argumenten die van alle kanten op hen afkomen, zelfs al worden ze gepareerd door studiediensten van de eigen organisatie. Het is dan ook aan de leden, die ook gebombardeerd worden met dezelfde propaganda maar het vaak aan hun loonbriefje - en dat van hun managers - zien dat er iets niet klopt, om de leiding ter verantwoording te roepen.

dinsdag, maart 28, 2006

Frankrijk en de nieuwste filosofie

Vrienden, zielsverwanten, verre vrienden, neutrale waarnemers, wij gaan op dit eigenste moment niet - zoals gebruikelijk op deze weblog - nog maar eens een ijzingwekkende episode uit 20 eeuwen katholieke Kerk uit de doeken doen. O, wat duurden die 20 eeuwen lang! Veel te lang. Maar, neen, neen. Aandringen zal niet helpen. Daarom, heel oprecht, aan alle verstokte ketters: stop met onze mailbox vol te steken met verzoeknummertjes over de katholieke Kerk!

Inderdaad, de Spaanse Inquisitie, de Kruistochten, de verovering van de Nieuwe Wereld (wat een perfide klucht!),... waren lang niet de enige vlekjes op het blazoen van dit destijds machtige instituut. Maar kom, daar zijn lijvige boeken en interessante thesissen over geschreven. Wat zouden wij daar nog aan toe kunnen voegen? Nauwelijks iets van belang. Nada. Noppes.

Over al deze kerkelijk-historische kwesties gaan we het vandaag, spijtig voor de liefhebbers, dus niet hebben. Wij hebben onze prioriteiten. En die liggen natuurlijk in Frankrijk. Waar ze voor strijdbare arbeiders en jongeren de jongste tijd zeer goed liggen.

La belle France loopt vandaag opnieuw storm tegen de nepcontracten voor jongeren van de regering-Chirac. Wie de afgelopen weken wel eens op de Franse TV afstemde, zal hebben opgemerkt dat een nieuw maatschappelijk debat, een feest van de pure rede, de geesten van onze zuiderburen massaal beroert. Een kernkwestie van alle filosofie sinds Herakleitos ligt in Frankrijk, anno 2006, doodleuk op de doorsnee gezinstafel - "Zijn de bazen smeerlappen?".

Daar discussiëren ze vandaag dus in élke Franse krant (van serieus tot populair), élk actualiteitsprogramma op TV, zelfs elk doorgaans geheel uit pluimenvariété en een waanzinnig bezwete Johnny Hallyday - de Franse Elvis - opgetrokken entertainmentprogramma over. In Frankrijk loopt de filosofie meestal een beetje voor op de rest van de wereld.

"Zijn de patroons smeerlappen?" Wij zien het bij VRT-nieuwslezeres Martine Tanghe niet spontaan over de lieflijke lippen rollen, pardoes de vrolijke Vlaamse huiskamer in. In België zien we er zelfs de "progressieve" pers niet meer, een lucratieve trend anticiperend, van harte mee uitpakken. Zou er ook daar iets scheef zitten met de prioriteiten, als zelfs het kritisch berichten over de neoliberale politiek van Verhofstadt en Vandenbroucke subversief is geworden?

In Frankrijk zetten de massa's de politieke trends. Wij van links-socialisme.blogspot.com doen ons duit in het zakje, door waar we kunnen de massabeweging een handje toe te steken, en de verdere loop van de geschiedenis op marxistische wijze te voorspellen. 5 belangrijke trends van 2007 kunnen we nu al, bij benadering, prijsgeven:

1/ In Frankrijk wordt het nieuwe boek van filosoof Alain De Breton, voorheen enkel bekend van zijn filosofische kookboeken, getiteld "Ja, de patroons zijn smeerlappen, en wel door de eeuwen heen" een spraakmakende bestseller.

De rechtse pers bestormt, in tegenstelling tot de perikelen rond de Mohammedcartoons, niet spontaan de Bastille om de vrije meningsuiting te vrijwaren. Ze noemen De Breton de binnenlandse "As van het Kwaad", en eisen schuimbekkend de brandstapel.

2/ Tijdens de Franse presidentsverkiezingen worden de kandidaten van de gediscrediteerde, traditionele rechterzijde volledig weggeveegd. PS-kandidate Royal haalt het uiteindelijk tegen de extreem rechtse pitbull Jean-Marie Le Pen. Ze steekt haar bewondering voor Tony Blair echter niet onder stoelen of banken en maakt de kapitale fout om het Franse leger naar Irak te sturen.

3/ In 2007 wordt de wereld zowaar nog "onoverzichtelijker" dan hij voor sommigen al was. In België wemelt het van de geruchten dat een nieuwe arbeiderspartij aan de federale verkiezingen zal deelnemen. Grote delen van de burgerlijke pers staan volledig versteld: waar komt DIT vandaan?

4/ November 2007: Frank Vandenbroucke (SP.a) heeft er geen goed oog in. En niet eens omdat de Vlaamse studenten en het personeel van het hoger onderwijs met tienduizenden de straat op gaan tegen zijn elitaire afbraak van het hoger onderwijs.

Vandenbroucke wordt "Maar dit is een tweede democratiseringsgolf! Een tweede democratiseringsgolf van het hoger onderwijs! Zijn jullie wel rationeel?! Geef gewoon toe dat je verkeerd bent! Dit is de omgekeerde wereld!" gillend uit zijn kabinet afgevoerd, waar hij net 2 nachten en dagen had doorgewerkt.

5/ In 2007 wordt het klimaat, geloof het of niet, nog warmer. Vooral voor de patroons en hun vrienden.


(pd)

zaterdag, maart 25, 2006

Vlaamsnationaal. Ideaal. Bacchanaal?

















Vrienden, het alcoholrijke fotomateriaal van leden van de NSV (neofascistische studenten, innig - zij het niet altijd stabiel op beide benen - aanleunend bij het Vlaams Belang) dat op de LSP-site met streng-Germaanse groet zijn opwachting maakte, wist ons zeer te behagen.

Sinds veel te lang zien we onze zakdoek, das en bretellen minutieus in de vorm van een hakenkruis leggende vrienden nog eens van dichtbij. Bij elke, feestelijk van het gerstennat druipende foto was de verleiding groot om er een heel verhaal bij te verzinnen. Doe mee!

(twee oudere mannen met bril en wijkende, Vlaamsnationale haarlijn, links vooraan)

- “Zeg Theodoor, waar heb jij dat petje met die schitterende leeuwenvlag te pakken gekregen, vriend? Ge staat daar heel goed mee op uw gezegende leeftijd. Ik was van het gedacht dat zo'n petten alleen maar voor ketelmuziek producerende, niet te integreren negers uit Timboektoe op de markt werden gebracht.

Potverdorie Theodoor, ik zeg het u: mij maken ze ziek met die junglemuziek. Mijn kleinkinderen kijken naar niks anders, op Jim TV. Waar blijven ze in Gods naam met die quota voor Jef Elbers, De Strangers en Karel Dillen Speelt Harmonica? Positieve discriminatie voor zang- en danstalent van eigen bodem!”

- “Wel Winfried, daar vergist ge u deerniswekkend, kameraad Politiek Soldaat. Staf De Clercq, onze jammer genoeg overleden Leider van het VNV, had gemakkelijk een paar duizend Vlaamse jongens meer naar het Oostfront kunnen sturen, als hij over zo'n aantrekkelijk hoofddeksel had beschikt, in zijn en onze Groot-Germaanse zaak. Ik vind zo'n pet Ideaal. Zeer Vlaamsnationaal.

Zeg verdorie, hebben ze hier geen pintjes op de bus? Die chauffeur is toch geen islamiet, Winfried? Of een zelfmoordterrorist? Ik heb grote dorst, en niet alleen voor de Vlaamse zaak.”


(jongeman met open mond rechts vooraan, tegen zijn blanke buurman)

- "Dag blanke buurman. Huhu. Nog een mooie buurt, hier, eh?"
- "Hein?"
- "Wat heb jij vanavond gegeten, als ik dat mag vragen? Huhu."
- "Vlaamse patatjes. En gij?"
- "Kip kebap. Met looksaus. En fetakaas. Huh. Huhu."
- "Multikul, hein?"
- "Huhu. Ik heb wel flink met de Vlaamse onafhankelijkheid in gedachten op dat moslimvlees zitten doorbijten. Huhuhu. Geen knuffelbeleid, hé! Eigen Kebap met Looksaus Eerst: altijd en overal! Huhuhu."




donderdag, maart 23, 2006

Column op donderdag: War is Peace

Door Karel Mortier

Het is een vreemde vaststelling om te lezen dat een liberale topeconoom, Paul De Grauwe (VLD), de burgerlijke partijen en hun medestanders in de burgerlijke pers oerhard op hun linkerflank pakt. In een interview verwijst hij heel het verhaal over de hoge loonkosten naar de prullenbak. Het links geweten van Vlaanderen, Walter Pauli van De Morgen, kon niets anders dan vaststellen in zijn edito dat de enigen die dit tot voor kort durfden te stellen zich in “radicaal” linkse hoek situeerden. Radicaal is misschien een vreemd woord, nu een ex-senator van de VLD en columnist van de Financial Times dit ook zegt.

De man had zowaar het lef om te wijzen op de “verborgen agenda” van het VBO. Waren we er bijna van overtuigd geraakt, door de berichtgeving in de pers, dat het VBO een liefdadigheidsorganisatie is die opkomt voor de belangen van iedereen, dan is dat nu volgens die topeconoom blijkbaar met een korrel zout te nemen. Het VBO wil in de eerste plaats dat haar leden “zoveel mogelijk winst maken”. Je moet het maar durven zeggen.

Het VBO, dat uiteraard niet blij is dat die leugen nu ook vanuit - tot voor zaterdag - onverdachte hoek wordt doorprikt, stelt: “Wat De Grauwe zegt, is extremer dan mensen aan de linkerzijde van het debat verkondigen. Ik ben daar zeer verbaasd over.”

OK, toegegeven. Ik heb me ook verslikt in mijn koffie toen ik de uitspraken van De Grauwe las, net als de voltallige redactie van De Morgen wellicht, maar om De Grauwe nu in extreem-linkse hoek te situeren omdat hij zegt wat de achterban van de vakbonden aan hun dikke teen voelen, gaat me wat te ver. Extremer dan Vandenbroucke (SP.a)? Je moet het maar kunnen.

Frank Vandenbroucke, die een groot voorstander is van lastenverlagingen voor de bedrijven, probeert De Grauwe daarentegen in extreem-liberale hoek te plaatsen. Dat hij hem daarmee in dezelfde hoek plaatst als de vakbonden, die ook al niet echt overtuigd waren van het verhaal van de burgerlijke pers en partijen, is blijkbaar geen probleem. Daarmee past Vandenbroucke dezelfde strategie toe als Vande Lanotte, toen die stelde dat wie niet naar de SP-a kijkt “naar rechts kijkt”.

Het heeft toen niet veel indruk gemaakt op de achterban van de “bevoorrechte” ABVV-partner en zal dit nu zeker niet doen. “Bovendien hebben we de voorbije jaren omvangrijke lastenverlagingen doorgevoerd, onder meer met geld uit de sociale zekerheid. Dat was niet bestemd voor loonsverhogingen, wel voor competitiviteit.” (De Morgen 20/3)

Vandenbroucke heeft er zelfs geen probleem mee om toe te geven, wat wij reeds jaren stellen, dat de kassen voor de sociale zekerheid werden leeggehaald om de loonlasten te doen dalen. Alleen: het is een grote leugen om te zeggen dat dit geld werd gebruikt om het inkomen van de mensen op te trekken. Het reële inkomen van een meerderheid van de bevolking is het afgelopen decennium gedaald.

Dus waar is dat geld dan echt naartoe, Frank? Is het in rook opgegaan of is het in de vorm van dividenden uitgekeerd aan de aandeelhouders, die wel hun inkomen uit kapitaal hebben zien toenemen het laatste decennium?

“Voor een liberale econoom zijn hoge lonen nooit een probleem, net zomin als een liberaal er problemen mee heeft dat mensen door machines vervangen worden. Voor De Grauwe telt winst, wij zijn bezig met de werkgelegenheid”, aldus SP.a-voorzitter Vande Lanotte. Nope. Het is duidelijk dat one liners niet je ding zijn, Johan. Maar als professor met dergelijke onzin voor de dag komen, is niet echt een alternatief. Stellen dat loonkosten geen probleem zijn voor liberale economen is je reinste onzin en dat weet Vande Lanotte natuurlijk even goed. Dan moet hij niet klagen als ze in de bevriende krant De Morgen de SP.a verwijten aan bloedarmoede te lijden.

Ten andere: iemand die in zijn loopbaan tienduizenden overheidsbanen heeft weggesaneerd, moet ook al niet te hoog van de toren blazen. Voor een partij die net “innovatie” naar voor schuift als antwoord op de globalisering is het ook vreemd om net nu de aanval op machines en technologische vooruitgang in te zetten.

Het probleem dat socialisten hebben met machines is niet de machines op zich, maar wel dat de “vruchten” van die ontwikkelingen verdwijnen in de zakken van een paar aandeelhouders, in plaats van de mensen die de machines hebben ontworpen, doen werken en onderhouden. Dat is het probleem, Johan, en niet het feit dat machines het werk van mensen vervangen. Zonder de ontwikkeling van machines bestond de SP.a vandaag helemaal niet, maar dat is een ander verhaal.

“Bevoorrechte partner” is misschien niet meer de beste manier om de relatie tussen vakbond en partij uit te drukken, nadat we hebben moeten vaststellen dat organisaties die tot voor kort niets te maken hadden/hebben met de SP.a sneller amendementen door het congres jagen dan ABVV-kopman Verboven de brandjes met “de partij” kan blussen.

A propos. Pijnlijk ook om te moeten vaststellen dat “de vertaling van het verzet tegen het Generatiepact” - SP.a Rood, voor diegenen die het niet moesten weten - niet verder komt dan het uitdelen van een pamflet aan de ingang van het congres en wat tussenkomsten die, voor zover ik zie, enkel de website van Vonk hebben gehaald.


Anderzijds maken organisaties waar quasi niemand lid is van de SP.a grote sier op het congres. Op het moment dat SP.a Rood mensen - tegen beter weten in - probeert te overtuigen om lid te worden van de SP.a om de partij te veranderen, heeft de top van de partij - en blijkbaar ook de congresgangers - er absoluut geen probleem mee om niet-leden het congres te laten domineren, om de partij van buitenuit te veranderen.

Blijkbaar is de partij intern zodanig dood dat het onmogelijk is geworden om die partij in het om even welke richting te sturen, zonder dat daar externe hulp bij te pas komt. Het is al ver gekomen dat het makkelijker is voor de Fietsersbond om amendementen door een SP.a-congres te jagen, dan voor "de vertaling van het verzet tegen het Generatiepact en de crème van de arbeidersbeweging". Schone schijn, maar niet meer dan dat.


dinsdag, maart 21, 2006

Jongerenprotest in Frankrijk: "van poëzie naar pragmatisme"?

Vorige zaterdag stonden 1,5 miljoen Fransen - scholieren, studenten, arbeiders - op straat tegen de nepcontracten voor jongeren onder de 26 jaar. De beweging won de laatste weken enkel aan kracht. In heel Europa wordt door de burgerij, maar ook door heel wat arbeiders en jongeren, uitgekeken naar de uitkomst van deze krachtmeting.

Een overwinning van de Franse jongeren en vakbonden op de regering zou door de burgerij internationaal als een smadelijke nederlaag worden ervaren. Na de klap van het "neen" in de referenda over de EU-Grondwet in Frankrijk en Nederland zou het een keerpunt vormen voor het antineoliberaal verzet in Europa. Het neoliberale programma van afbraak zou, steunend op massaal jongeren- en arbeidersverzet, stevig stokken in de wielen worden gestoken.

Mythes over mei '68

In de burgerlijke pers, ook in België, wordt alle hens aan dek geroepen om een kloof te slaan tussen het huidige protest en de tot de verbeelding sprekende historische strijdervaringen van de Franse arbeidersklasse. De jongerenstrijd, een belangrijk aspect van mei '68 (de algemene staking van 10 miljoen arbeiders vormde het politieke zwaartepunt van die beweging), vormt daar een integraal onderdeel van.

Om de huidige jongeren aan het handje van het apolitisme en "pragmatisme" te houden - allebei ideologische speerpunten van de burgerij - moet de jeugd een blik mythes over mei '68 worden opgelepeld. In De Morgen van vorige zaterdag werden de vooroordelen nog eens op een rijtje gezet.

In mei '68 overheerste de "romantiek" (let op: dit is kleinburgerlijke codetaal voor het streven naar een andere maatschappij). Tevens was er, volgens journaliste Tine Peeters, in mei '68 sprake van "verveling" en - jawel - doelloos "rondlummelen". Romantisch gemijmer, verveling en rondhanggedrag waren volgens dit artikel de aanleiding voor de studentenopstand van mei '68. "Vandaag verveelt niemand in Frankrijk zich. Studenten en jongeren maken zich te veel zorgen over de toekomst om rond te lummelen, pas afgestudeerden zijn te druk bezig om een job te zoeken of hun job vooral niet te verliezen."

Het, overigens interessante, artikel in De Morgen stelt verder: "De huidige generatie jongeren schuwt grote woorden en ideologieën. De economische realiteit houdt hen met beide voeten op de grond." Jongeren vandaag zouden veel "pragmatischer" zijn. Dit in onoverkomelijke tegenstelling tot de ijle, zichzelf vervelende, rondlummelende jeugd van mei '68.

Dit is jammer genoeg geen correcte weergave van de dynamiek van mei '68. De beweging begon toen in Parijs rond heel concrete, tastbare grieven: de overbevolking aan de universiteiten - als gevolg van de toestroom naar het hoger onderwijs in de jaren '60 - en de afkeer van de oubollige, autoritaire opvoedingsstructuren in De Gaulles Frankrijk. Jongens mochten in de studentenhomes niet bij de meisjesstudenten op de kamer. Daar kwam verzet tegen. Hoe "pragmatisch" kan je worden?

Op dat moment "schuwden" de meeste studenten ook nog de - kleinburgerlijk alarm - "grote woorden en ideologieën". Dat wil zeggen: de meesten hadden nog de illusie dat het kapitalisme simpelweg ten goede kon worden hervormd, en geloofden nog grotendeels in de allerwegen opgelepelde kapitalistische ideologie.

Het verzwijgen van de reële aanleiding voor mei '68 heeft ideologisch voor de burgerij zo zijn voordelen. Op die manier wordt de dynamiek van een revolutionair proces verdoezeld. Zo'n proces begint altijd met heel concrete, massaal aangevoelde grieven. In mei '68 was dat niet anders.

De radicalisering kwam er nadat de studenten destijds met de brute arm van de kapitalistische, Franse staat werden geconfronteerd: de politie van de CRS. De brutaliteiten van de CRS zorgden voor een verdere radicalisering, ook bij de arbeiders die zelf het autoritaire juk van De Gaulle tot in de fabrieken konden voelen. Doorheen de massale, opeenvolgende protesten ontwikkelden de jongeren en arbeiders een radicaler en zelfs revolutionair bewustzijn.

Het artikel in De Morgen erkent dat bij de meest actieve kern van jongeren vandaag opnieuw ideologische debatten worden gevoerd - ook over mei '68 - maar probeert die kern te isoleren van de meerderheid van "pragmatische en apolitieke" jongeren. Een leider van de studentenvakbond UNEF wordt opgevoerd om nog maar eens - het begint voorspelbaar te worden - de herinnering aan mei '68 te relativeren: "Slechts een kleine minderheid wil de wereld veranderen".

Nochtans moest die "enige officieuze leider van de huidige beweging", Bruno Julliard, tijdens de betoging in Parijs van zaterdag met zijn UNEF-delegatie achter de op de algemene vergaderingen steunende, meer "radicale" en reële studentenleiders van de beweging lopen.

Eens je de reële aanzet tot mei '68 hebt weggegomd, is het natuurlijk gemakkelijker om die revolutionaire gebeurtenissen voor te stellen als een "romantische" afwijking van de "pragmatische" norm. Zo wordt ook het potentieel van de huidige beweging om in dezelfde richting te evolueren "overtuigender" van tafel geveegd.

"Pragmatisme": ideologische dekmantel van besmuikt neoliberalisme

Het is zeker zo dat, door de ideologische effecten van de val van het stalinisme en vanwege de ervaring met traditionele partijen die allemaal lijken op elkaar, veel jongeren zichzelf nog als "apolitiek" beschouwen. Het politiek bewustzijn vertrekt van een lager niveau dan in de jaren '70 of '80. Maar precies omdat de economische situatie door de fundamentele crisis van het kapitalisme zo veel slechter is geworden, moet dit onvermijdelijk leiden tot politisering, radicalisering en het doorbreken van het burgerlijke monopolie op "ideologie".

Dat proces is al enkele jaren bezig, met de protesten tegen de globalisering eind jaren '90 in Seattle als keerpunt. Sinds die gebeurtenissen staat een groeiende minderheid van jongeren open voor kritiek op het kapitalistische systeem als geheel, waar de neoliberale afbraak sinds begin jaren '80 een afgeleide van is.

In de eenvoudige voorstellingswereld van De Morgen ziet men enkel kant en klare, "ideologisch geïnspireerde jeugd" in mei '68, versus een "minderheid van ideologische jongeren vandaag". Met daarnaast - hey presto, net als de officiële ideologische lijn van de krant - een meerderheid van "pragmatische, beide voeten op de grond"-jongeren in maart 2006. Processen, de dynamiek van de beweging, ontwikkelingen in het bewustzijn, erger wordende crisis,...: je zoekt ze tevergeefs in deze analyse.

Het kleinburgerlijke "pragmatisme" dat naar verluidt "ideologische veralgemening" schuwt en in elke concrete situatie streeft naar kleine verbeteringen, is vergeten dat de arbeidersklasse al 25 jaar lang met grote sociale achteruitgang wordt geconfronteerd. Het is de ideologie van een kleinburgerlijke laag die zich moedeloos of cynisch bij die realiteit heeft neergelegd, omdat ze meent dat de economische crisis haar niet in dezelfde mate zal raken.

Het "pragmatisme" als bewuste filosofie van een imperialisme in verval is trouwens niet nieuw. De Amerikaanse filosoof John Dewey maakte er in de jaren '20 en '30 zijn handelsmerk van, en werd efficiënt van antwoord gediend door de marxist George Novack (in "Pragmatism versus Marxism").

Om zichzelf in gedachten ervan te overtuigen dat het kapitalisme niet volledig als systeem heeft afgedaan, om hun meegaandheid in de neoliberale afbraak te bemantelen, zwaait een bepaald soort cynisch geworden kleinburgerlijke intelligentia met het vlaggetje van het "pragmatisme": in de realiteit besmuikt neoliberalisme dat zijn naam niet durft uit te spreken.

In de mate dat het zelfbewuste, politieke "pragmatisme" het huidige systeem niet in vraag stelt, is het evengoed een "ideologie", zij het één die de groeiende ongelijkheden en instabiliteit onder de mat hoopt te vegen.

Het politiek nog onduidelijke, oprechte "pragmatisme" van veel jongeren en arbeiders moet worden onderscheiden van het al lang cynisch geworden, de eigen carrière smerende, ideologisch neoliberale "pragmatisme" van de spreekbuizen van de burgerij. Doorheen de ervaring van de massa van jongeren en arbeiders zal duidelijk worden dat zaken als werkzekerheid, een einde aan de groeiende armoede, etc. enkel mogelijk zijn door te breken met het zieltogende kapitalisme en te bouwen aan een andere, socialistische maatschappij.

(pd)

zondag, maart 19, 2006

Mop van de week

Ondertussen in 't lachcafé van Joske en Josiane:

Frans premier de Villepin, over de protesten tegen zijn “Contrat Première Embauche”, dat jongeren onder de 26 in proefcontracten van 2 jaar dwingt:

“De wet zal worden toegepast. (...) We hadden een crisis in de voorsteden een paar maanden geleden. De mensen vergeten dat. Wat gaan we doen? Vouwen we onze armen, zoals we jarenlang hebben gedaan? Of pakken we het probleem aan?”

Lieve mensen, voor wij ons kleine bezinningsmoment in dit fantastische lachcafé ten beste geven, lijken er een aantal officiële mededelingen op hun plaats. Joske, zet je de volgspot even op sector 4 bis? (een bundel licht zwaait imposant heen en weer boven de cafégangers, en fixeert plotsklaps een onbekend achterhoofd) Nee, Joske. Dat is sector 2 tris. Aan jou had de Wehrmacht ook niet veel gehad.

Sorry, sorry, Joske, dat was maar om te lachen. Het was eruit voor ik het wist. Maar ik wéét toch ook dat heel jouw familie in het verzet tegen de nazi's heeft gezeten! Iedereen weet dat hier in ons café. Ja, ja, ook het toen 14-jarige mannetje Bert, die een SS-Obersturmbannführer in het café van uw grootouders stiekem de nestels samenbond, waarop de bezetter voor heel het café zijn broek scheurde.


Joske, naar links met die volgspot. Naar links, iets hoger, beetje hoger nog,... Frans moeten we hebben,... Ja, lieve mensen, dat is Frans die daar zijn beide handen in de lucht steekt. Iedereen vroeg zich natuurlijk de hele namiddag al af wat voor een speciaal vestje hij daar zo triomfantelijk aanhad? Niet? Wel het is er één van een vakbond, zoals jullie wellicht hadden gezien. ("Van de CGT, een Franse vakbond!" roept Frans, postarbeider, trots. "Ooh!", zuchten er een paar bewonderend. Els Barette, van het ABVV bij de Colruyt, roept uit: "Wat een sjieke vest, zeg! Waar heb je die kunnen bemachtigen, Frans?").


Lieve mensen, Frans komt rechtstreeks van de betoging in Parijs. Die manifestatie tegen de nepcontracten voor jongeren, van premier de Villepin. Anderhalf miljoen mensen kwamen er vandaag op straat tegen dat snode plan van de regering. Studenten, scholieren, syndicalisten, artiesten, gepensioneerden zelfs,...


Die kaasschotel die jullie daar bij Frans op de tafel zien staan, dat zijn allemaal originele Franse kazen, telkens met een strijdbaar rood, of groen, vlaggetje in geplant! Da's voor straks: ons links-socialistisch feestcomité trakteert, vrienden. En straks verloten wij ook nog een fijn boekje, "De klassenstrijd in Frankrijk" genaamd, van Karl Marx. Nog zo'n socialistische levensgenieter, en niet de minste, tevens onuitputtelijk drinker en vechter voor de arbeidersklasse.

Maar Frans, kom eens naar voor... Hoe was het daar eigenlijk in Frankrijk? Hoe was de sfeer? Wij zijn allemaal razend benieuwd! (Frans springt van zijn stoel en probeert eerst nog zijn echtgenote Martine naar onze mengtafel mee te tronen. Die stribbelt echter tegen als een duivel in een wijwatervat. "Dat vestje draagt ge nu al zes uur aan een stuk, en ge zweet als een os!" bijt ze hem toe. Frans stapt dan maar alleen op de micro af.)

"Beste vrienden in ons lachcafé, kameraden van de vakbond, mijn lieve echtgenote Martine, Joske en Josiane, wat ik in Frankrijk heb gezien, heeft mij diep geraakt. Wij, mijn vrouw en ik, waren gisteren en vandaag op bezoek bij vrienden in Parijs. Daar hoorden wij natuurlijk van de hevige beroering die is ontstaan in Frankrijk naar aanleiding van die CPE. Heel de jeugd van Frankrijk komt in opstand tegen de slavernij van de bazen!

Toen mijn vrouw en ik rond de middag langs de winkels op de Champs Elysée liepen te kuieren, op zoek naar een nieuwe Franse handtas voor Martine - ik mag dat toch zeggen, schat? - botsten wij op loslopende groepjes syndicalisten en jongeren, die met vastberaden gezicht allemaal in dezelfde richting stapten.

Tiens, dacht ik. Wat is er hier aan de hand? Mijn interesse was gewekt. Ik hield een van die syndicalisten, die een zelfgemaakt spandoek om zijn schouders torste, tegen. Het bleek wel degelijk een betoging tegen die slavencontracten!

Daar wou ik niet op ontbreken, vrienden! Die mens gaf mij zo'n vestje van de CGT (applaus in het café) - mij, een Belg! - dat ik nu nog altijd fier draag, en wij waren - nadat ik ook Martine met verschillende argumenten had overtuigd, die handtas konden we ook wel in België kopen, zelfs veel goedkoper - vertrokken.

Tienduizenden en tienduizenden jonge scholieren, studenten, mensen van de vakbond,... waren daar present. Tegen zo'n massa kan die de Villepin toch niet op! Bernard Thibault, de leider van de CGT, zo liet ik mij in die delegatie waarin ik meeliep vertellen, had de dag daarvoor gedreigd met een algemene staking als die stijfkop van een de Villepin zijn been zou, euh, stijf houden! Ik kon de macht van de jongeren en arbeiders voelen, vrienden! Ook mijn echtgenote Martine begon er schik in te krijgen en liep na een kwartier al driftig met een vlag van de CGT te zwaaien, die zij in een vervelende bocht bijna per ongeluk in het achterwerk van een PS-lid stak. Het bleek achteraf hun voorzitter te zijn.

Ik hoop dat die mens binnen veertien dagen terug een beetje normaal kan lopen. Enfin, Martine heeft het hem - na haar excuses te hebben aangeboden - allemaal nog eens goed uitgelegd, van onze arbeidersstrijd en dat ze types in kostuum op zo'n betoging - "net als mijn man, die bij de vakbond zit, monsieur" - een beetje vreemd vond. Zocht dat aanstellertje misschien een nieuwe cravate op de Champs Elysée? Was hij verloren gelopen? Wilde hij wel eens ophouden met haar en deze spontane beweging voor zijn kar te spannen? Bon, ik heb die twee gelukkig uit elkaar kunnen houden. Was dat mijn Martine? De tranen stonden in mijn ogen, vrienden. Van geluk. Vive la France! Maar dan vooral haar jeugd en arbeiders! Weg met de CPE! Leve de CGT!" (applaus en gejuich in heel het café)


Lieve mensen, wat kunnen wij aan dit prachtig relaas nog toevoegen? Als de Villepin niet buigt, kunnen ze hem straks wellicht wegdragen. Edith Piaf, Joske. "Non, je ne regrette rien." Draai de knop maar eens flink open, voor onze immer strijdbare, Franse klassebroeders en -zusters!

("Non! Rien de rien...

Non! Je ne regrette rien...
Ni le bien, qu'on m'a fait
Ni le mal, tout ça m'est bien égal!

Non! Rien de rien...
Non! Je ne regrette rien...
Car ma vie, car mes joies
Aujourd'hui, ça commence avec toi!"

Wat kunnen wij hier nog aan toevoegen? Het was een schitterend moment van internationalisme in ons lachcafé. Hier kunnen de leden van ons feestcomité met de zoetste herinneringen aan terugdenken. Schol! En hij was lekker, de Franse kaas!)

vrijdag, maart 17, 2006

Een Raad van Wijzen? Geniaal!

Wij hebben in een recent, maar duister, verleden veel steken onder het water gegeven aan de huidige SP.a-voorzitter. Hij leek simpelweg geen goed te kunnen doen, onze vriend Johan Vande Lanotte. Roekeloos liberaliseren en privatiseren van het spoor, de post, elektriciteit. De armoede bevorderen en het zonder door de grond te zakken "gelijke kansen voor iedereen" noemen. Flexibiliteit hooghartig tot het Gouden Kalf van de economie verheffen. Johan was slecht bezig, vonden wij.

De meesterlijke tegenzet die Vande Lanotte nu uit zijn mouw heeft geschud, doet zelfs zijn ergste vijanden in hun schoenen sidderen. Johan heeft een Raad van Wijzen opgericht. Een adviesraad van niet-partijgebonden interessante mensen. Die gaan Johan in zijn moeilijke taak adviseren, met hun briljante inzichten.

Oorspronkelijk moest deze geniale ingeving - die de Wetstraat, en velen daarbuiten, verstomd zou doen staan, als er al niet een paar spontaan van omver zouden vallen - strict geheim blijven. Dat had Johan zijn onafhankelijke wijzen enthousiast gebarend op het hart gedrukt. Ja, hij zou elke maand - nu eens vermomd als arme bedelaar, dan weer als hippe stofzuigerverkoper, of belastinginspecteur - bij een andere wijze voor een bezoekje aankloppen. Om tussen vier ogen van diepe gedachten te wisselen.

Welzeker, 3 à 4 keer per jaar werd de wijzen een verzekerde warme maaltijd beloofd, met misschien af en toe een fris wijntje uit een goed jaar, een melancholisch zigeunerensemble discreet op hun gitaren tokkelend in de achtergrond, occasioneel een woeste vuurspuwer van Animo als grote verrassing,... en ondertussen zou er gezellig gekeuveld worden over euthanasie, stages voor werklozen, de interculturele betekenis van seks, onze loonkost in relatie tot de buurlanden, hoe groot is het heelal?, wat zijn nu eigenlijk genen?, de dalende koopkracht als spiegelbeeld van het universele menselijke tekort, vrouwen van voetballers, vrouwen in het algemeen, arbeiders en politiek theater, Wallonië en de regionalisering van het werkgelegenheidsbeleid, Jezus als eerste socialist, Frank Vandenbroucke als laatste Jezus, de Kyoto-normen en de wondere wereld van de spreeuw, enz. Teveel interessante onderwerpen om op te noemen, eigenlijk.

De redenen die Johan in de krant liet optekenen voor de oprichting van zijn Adviesraad, waren geniaal in hun eenvoud. "Ik", zo stelde de voorzitter, "zit in de Wetstraat opgesloten in een glazen kooi. Ik kom geen gewone mensen meer tegen. Andere politici, journalisten, Frank Vandenbroucke, wat zakenmensen op een receptie af en toe,... That's it.


Een echt debat met onze leden in de afdelingen over de komende ideologische congressen voeren we ook al niet. Zelfs Xavier Verboven probeert mij de laatste tijd te ontwijken, zegt mijn gevoel. Goh, ik ben echt wel TOTAAL wereldvreemd geworden als politicus en voorzitter van de SP.a. En die vicieuze, neerwaartse spiraal wil ik met mijn initiatief doorbreken."

Wie waren dan wel de illustere wijzen waar de voorzitter zijn geniale pijlen op had gericht? Ondernemer Bert Zadelmaker (of iets van die strekking), een stuk of drie moleculaire biologen, kunstenmaakster Jozefina Deduiker, een hartchirurg waarvan wij de naam vergeten zijn, een actrice van allochtone afkomst die ooit in een TV-serie als "lieve verpleegster" een inspirerende indruk had gemaakt op de SP.a-voorzitter, een onbekende dichteres uit de Kempen, een bakker, en één (1 - uno - one - ein) arbeider (een ex-delegee van Stora Enso)!

De brave zielen die er nu nog heilig van overtuigd zijn dat de arbeidersklasse de SP.a (inclusief adviesraad) als haar partij gaat herkennen en dringend proberen te heroveren, hebben nog een beetje werk voor de boeg. Maar hey, waar stond Lenin in 1916? Toch ook maar te roepen in de woestijn. Zonder een Adviesraad met als verpleegster verklede actrices, bovendien.

(pd)

donderdag, maart 16, 2006

Column op donderdag: SP-Innovatie

Door Karel Mortier

“De enige boodschap die we horen, is dat we de loonkosten moeten inperken om onze concurrentiekracht te behouden”, zegt Caroline Gennez (SP.a). “Inleveren om onze welvaart veilig te stellen, dat is niet het verhaal waar wij als socialisten in meestappen. We moeten concurreren op het vlak van kwaliteit.” (De Morgen, 15/3)

Dit is een vreemde uitspraak voor een partij die net het Generatiepact heeft goedgekeurd, waarin honderden miljoenen aan lastenverlagingen werden voorzien, zonder voorwaarden, en dit te vuur en te zwaard heeft verdedigd tegenover de “oerconservatieve en dogmatische” vakbonden die niet mee wilden met het “verhaal” van de SP.a op dat moment.


Eenmaal het Generatiepact door de strot is geduwd van de arbeiders is er blijkbaar weer wat meer ruimte om een progressief “verhaal” te verkondigen aan de mensen. Dat Gennez nu zegt wat de vakbonden, en dan vooral iemand als Cortebeeck, tijdens heel de discussie over het Generatiepact al vertellen, moet voor de vakbondsleidingen - en vooral bij de “bevoorrechte” ABVV-partner - wrang overkomen.

Wat eerst “kortzichtig, dogmatisch en onrealistisch" was (kwaliteitsconcurrentie in plaats van loonconcurrentie) is nu een verhaal waarin zij, kuch, socialisten "niet mee willen stappen". Het is weliswaar niet duidelijk of dit nu een "haalbaar" of een "net niet haalbaar" voorstel is, want dat kan al eens verschillen tegenwoordig. Misschien toch eens vragen aan de voorzitter?

“Het innovatiebeleid mist samenhang, terwijl niemand zich afvraagt of de investeringen wel lonen. Toch zijn innovatie en creativiteit de antwoorden op de uitdagingen waar onze welvaartstaat in tijden van globalisering voor staat. Vanuit die analyse stelde de SP.a gisteren een alternatief innovatieplan voor, waarin efficiëntie centraal staat. De partij pleit voor een betere coördinatie van de inspanningen en wil de hele samenleving meekrijgen in het innovatieverhaal.”

Onderzoek nog meer linken aan de industrie is verre van een innovatief verhaal. Deze trend is al decennia bezig. Universiteiten en onderzoekscentra presteren nu al voor miljoenen euro’s aan goedkoop onderzoek voor ondernemingen en worden in toenemende mate afhankelijk van het bedrijfsleven om hun organisatie draaiende te houden.


Een innovatief verhaal zou een verhaal zijn waarin de behoeften en wensen van de bevolking op de eerste plaats komen en niet zozeer die van de aandeelhouders van bedrijven die alleen maar hun rendement willen verhogen. Fundamenteel onderzoek staat al onder grote druk, omdat dit niet direct commercialiseerbaar is. Wellicht zal dat in de toekomst niet verminderen, ook al omdat partijgenoot Vandenbroucke de komende jaren drastische besparingen zal opleggen aan een aantal instellingen, die wellicht in de eerste plaats hun verlieslatende onderdelen zullen afstoten.

“Innovatie is niet alleen een zaak van hoogopgeleiden in hightechsectoren, maar ook van de arbeider die vanuit zijn ervaring met nieuwe ideeën komt aanzetten”, vindt Kamerlid Anne-Marie Baeke.

Het probleem van de Belgische arbeiders is net dat ze veel te innovatief zijn. Ze zijn zodanig innovatief dat hun productiviteit jaar na jaar sneller toeneemt dan hun loon en dat de kosten per eenheid product dalen. Vandaar de recordwinsten die de laatste jaren worden geboekt. Het resultaat vandaag van innovatief denken op de werkvloer is veelal dat men morgen op straat staat, omdat de vraag de productiecapaciteit niet kan volgen.


Het enige resultaat van innovatie in de automobiel-, chemie- en staalindustrie en tal van andere sectoren is dat tienduizenden banen gesneuveld zijn en dat die sectoren recordwinsten na recordwinsten uitkeren aan hun aandeelhouders. Dit proces efficiënter laten verlopen is volgens de SP.a dus het antwoord op de globalisering. Met een paar - en dan nog - Chinezen misschien, maar niet met ondergetekende.

“Zo stelt de partij voor om het kluwen aan fiscale stimuli voor onderzoek te vervangen door één doorzichtige maatregel: een korting op de bedrijfsvoorheffing op het loon van onderzoekers.”

Tiens, daar zijn de loonkosten weer. Blijkbaar zijn ze het begin van hun voorstel al weer vergeten. Stellen dat kwaliteitsconcurrentie nodig is in plaats van loonconcurrentie maar tegelijkertijd de loonkosten van onderzoekers als breekijzer gebruiken van je voorstel. Hmm.

“Daarnaast wil de partij onder meer maatregelen om de registratie van octrooien goedkoper te maken en om academici aan te moedigen ervaring op te doen in het bedrijfsleven.”

Veel onderzoekers werken vandaag al quasi in het bedrijfsleven. Misschien schaffen ze dan gewoon beter de onderzoekscentra van de universiteiten af, dan weet iedereen direct waar we aan toe zijn. Dan kunnen ze bijvoorbeeld van de KU-Leuven één grote spin-off maken en naar de beurs brengen en de verlieslatende onderdelen desnoods laten samensmelten met de KU-Brussel.


Ik vermoed trouwens dat de innovatie de komende jaren vooral beperkt zal blijven tot de petroleumsector. Die kunnen de komende weken wel eens een innovatiecheque van 100 miljoen + intresten in de bus krijgen.

woensdag, maart 15, 2006

Echo's van mei '68

In Frankrijk staat de helft van de universiteiten in rep en roer. Tienduizenden studenten gingen de straat op tegen de gehate CPE. Het gaat om een maatregel van minister De Villepin, die voor alle jongeren onder de 26 jaar proefcontracten van 2 jaar wil mogelijk maken. De nepcontracten kunnen op elk moment door de patroon worden opgezegd. Kortom: de neoliberale loonslavernij tot zijn perverse, maar logische consequentie doorgetrokken.

De massale, nog steeds groeiende revolte van de Franse jeugd roept parallellen op met mei '68. Mei '68 begon destijds met studentenagitatie tegen de vermolmde opvoedings- en onderwijsstructuren van De Gaulles Frankrijk. Quasi-dictator De Gaulle, die naast de bloedige koloniale onderdrukking van Algerije, met hetzelfde gemak ordetroepen op protesterende studenten losliet.

Het is ironisch dat precies deze onderdrukkende, rechtse figuur recent door De Morgen, in een editoriaal van Walter Pauli, vanwege zijn staatsmanschap werd geroemd. De Morgen: waar ooit nog nazaten van de studentenrevolte hadden gewerkt. Benieuwd met welk gevoel die oudgedienden deze regels in hun voormalige krant hebben gelezen.

Mei '68 begon met een studentenopstand. In essentie was het echter: een massieve algemene staking van 10 miljoen arbeiders, die hun bedrijven bezetten en de samenleving konden overnemen. Ze hadden de sleutel tot de geschiedenis in handen.

Dat ze dat niet deden, was voornamelijk het gevolg van het verraad van de Communistische Partij. Deze partij zat reeds lang met een verkeerde naam opgezadeld en was al meerdere decennia reformistisch en stalinistisch. Het slechtste van alle mogelijke werelden. Maar de CP was wel een partij met een bredere invloed, onder de arbeiders en binnen de vakbonden. Ze had toen nog de nodige autoriteit om een massabeweging te laten stuklopen. Vandaag is dat voor de CP in Frankrijk niet meer het geval.

Dat is een eerste verschil met de situatie toen: er bestaan geen echte massa-organisaties meer met reformistische leiders die de beweging met enig gezag kunnen bedotten. Reformistische elementen zullen natuurlijk opnieuw opkomen in een beweging, maar op een onmetelijk instabielere basis dan in de jaren '60.

Toen kwam het kapitalisme uit een uitzonderlijke, uitgerokken periode van economische groei. Het systeem had een reeks reserves kunnen opstapelen. Het moest - onder druk van arbeidersstrijd en door de dreiging van de Sovjetunie - ook een zekere graad van sociale bescherming voor de arbeiders en hun gezinnen invoeren.

Dit maakte dat eens de onvermijdelijke depressie midden jaren '70 losbrak, gevolgd door de al even onvermijdelijke neoliberale afbraak van begin jaren '80 - met als doel de winstvoet te herstellen - de politiek van afbraak over een langere periode kon worden uitgemeten. Dit in vergelijking met de snelle ineenstorting van het wereldkapitalisme eind jaren '20, begin jaren '30. De burgerij werd daarin geholpen door bureaucratische vakbondsleiders, een naar rechts opschuivende en verburgerlijkende sociaal-democratie en de ideologische effecten van de val van het stalinisme.

Voor de jongeren en arbeiders vandaag liggen de kaarten compleet anders. De afgelopen decennia daalde de economische groei stelselmatig. Jongeren die vandaag politiek bewust worden, zijn veel harder en illusielozer dan de generaties van de jaren '60, '70 of '80. Voor hen zijn de marges onder het kapitalisme om, zelfs tijdelijk, een stabiele toekomst op te bouwen zo goed als nihil geworden. Eens in actie, frappeert dat inzicht des te harder.

Mensen zijn geneigd om, op basis van begrijpelijk wensdenken, ervan uit te gaan dat zij zelf de dans wel zullen ontspringen. Recente peilingen wijzen dat uit: jongeren spreken zich over hun eigen situatie redelijk optimistisch uit, maar zien in de maatschappij als geheel grote onze zekerheid wat jobs, veiligheid en de toekomst in het algemeen aangaat.

Jongeren vandaag kunnen niets anders dan revolteren. Voor een groeiende groep is de deur naar een "carrière" - wat dat ook mag betekenen - simpelweg gesloten. De slavernij van de CPE vat die situatie perfect samen en leidt onvermijdelijk naar een klassebewustzijn. De E in CPE staat op betogingen gelijk met "Exploitation". Uitbuiting: de essentie van dit kapitalistische systeem.

Door de effecten van de val van het stalinisme vertrekt de radicalisatie van een lager niveau. Destijds, in mei '68, was er buiten de voorhoede van de arbeidersklasse toch een bredere aanvaarding van de idee van "socialisme". Van een andere maatschappij, al was het onduidelijk hoe die eruit moest zien. Socialisten dienden tegen de stalinistische idee van een totalitaire eenpartijstaat te argumenteren.

De radicalisatie mag dan bij bredere lagen van een lager politiek bewustzijn vertrekken, ze zal gezien het stadium van de kapitalistische crisis duurzamer en dieper zijn. In dat proces moet de revolutionaire stroming het herbewapenen van de arbeidersklasse met eigen massapartijen koppelen aan de uitbouw van een consequente, revolutionaire fractie binnen die partijen. Enkel die revolutionaire stroming biedt op termijn een uitweg uit de kapitalistische chaos.


(pd)

dinsdag, maart 14, 2006

De klassenstrijdtelex: snel mee met de strijd

Philip Dewinter overweegt zijn belastingen niet meer te betalen, indien het VB voor een tweede keer door het gerecht bij de racistische bok wordt gezet *** Spreekwoordelijke bok distancieert zich van racisme, White Power en Dewinter *** Desbetreffende bok - met sik maar zonder snorretje - lucht hart op persconferentie: "Ik word hier te grazen genomen. Weg met Dewinter. Geef mij maar een zonnetje." *** Veel patroons frauderen met hun belastingen, zonder één keer veroordeeld te zijn *** Bijna uit principe *** Het beruchte winstprincipe *** Klassebelang: achterkamer van moraliserend behang *** Ondernemers eisen dat ze als "zwaar beroep" worden gedefinieerd: immorele boertigheid komt stilaan hun oren uit *** Zoveel recordwinsten moeten torsen, en zo weinig tijd *** Pff, dat ze hun zonden opbiechten in de neoliberale kerk *** Clementie verzekerd *** Drie Weesgegroetjes en een lastenverlaging er bovenop *** Bij Inbev smijten the usual suspects - risée met een strikje - wederom arbeiders op de kasseien *** Die kasseien krijgen het de laatste decennia nogal te verduren *** Die moeten binnenkort hun eigen vakbond oprichten *** Wie zonder zonde is werpe de eerste kassei? *** Katholieke grappenmakerij waar de arbeiders een kruis moeten over maken *** Massa-ontslagen bij Inbev? *** Doe de sectoriële staking *** Desnoods de bedrijfsbezetting *** Rammelende sambaballen bij het Braziliaanse Inbev: wel winst, maar niet genoeg winst *** Zelfs (hulp)bisschoppen komen er tegenwoordig tegen in het geweer *** Wat wil je: naast de kerken lopen ook de bedrijven leeg *** Enkel de winstbekers van de bazen lopen met sprekend gemak vol *** Zwalpend kapitalisme zoekt naar historische uitgang *** Wij drinken liever op het wereldsocialisme

(pd)

zondag, maart 12, 2006

Mop van de week

Ondertussen in 't lachcafé van Joske en Josiane:

Berichtgeving van Belga over het openbaar maken, door Staatssecretaris Tuybens (SP.a), van managerslonen bij overheidsbedrijven:

“Vakbondsverantwoordelijken reageerden 'geschokt'. De krantenartikels over de lonen van de topmanagers zullen 'te gepaste tijde op tafel komen', zegt Jos Digneffe van de socialistische spoorbond. De betrokkenen waren niet te spreken over de manier waarop hun salaris in de pers terecht kwam, zonder voorafgaand overleg en bovendien met de nodige fouten en een gebrek aan nuancering.”

“Headhuntersbureaus waarschuwen voor rechtlijnige conclusies in de toplonendiscussie. 'Sommige van die topmanagers zijn hun gewicht in goud waard', luidt het bij het headhuntersbureau Amrop. 'België is er nog niet klaar voor om lonen van toplui te grabbel te gooien', luidt het bij Ergon Zehnder.”

Zit die micro in het juiste kanaal? Test, test,... Dit is uw kapitein die spreekt. Test, test. Uh. De motorrr van het kapitalisme sputtert. Hij sputtert. Dedecker. Dubbeldekker. Meer bastonen, Joske. Je moet ze in de onderbuik kunnen voelen. Op de één. Op de één. Een crash is onvermijdelijk. Wat te doen? Test. Lenin. 1, 2, uh,... uh. Trotski. Eenheidsvakbond. Xavier Verboven.

Test. 1,2,3,... Aan uw linkerrrkant, beste vakantiegangerrrs, test... test..., ziet u naast de bollen van het Atomium de openbaar gemaakte managerslonen in de Wetstraat. Test. Tuybens. Dit is een test. U ziet ze op dit moment heel klaar en duidelijk, aan uw linkerrrkant. Gigantische, opgeblazen managerslonen. Test. Gimme a beat! Maar waar blijft de nuancering? De duidiiing. Ring ting ting. Ringeling. Om deze moeilijke cijfers voor de arbeiders doorzichtig te maken. Jezus Christus. Zijn we al in de lucht? Joske? Oei, niks van gemerkt!

Wij zijn best bereid, lieve mensen, om op een aantal terreinen aan te nemen dat wij in een onderontwikkeld land leven. ("Onze lonen zijn voor de arbeiders niet competitief: ik ga moeten verhuizen naar het buitenland! Hou mij tegen of ik doe het!" grapt Michel Devuyst, 27 jaar, toekomstig wereldreiziger, en werkzaam in een Call Center)

De Belgen zijn er gewoon nog niet klaar voor, lieve mensen. Bijvoorbeeld voor een echt onafhankelijke pers, zolang de mediabedrijven onze dagelijkse portie nieuws controleren. Heel aannemelijk. Primitief, maar de vaste klanten in ons lachcafé zien er helder de oorzaken van in. Tenminste: voor hun zevende pintje.

Onze nationale voetbalploeg is zeker niet klaar voor Europese, Wereld- en andere bekers. Daar kunnen de meest geharden onder ons mee leven. Er zijn ergere dingen in het leven. ("Hola, hola, niet zo snel!" verklaart Frans, Postarbeider, die de door hem elke week trouw in elkaar geknutselde voetbalpronostieken in ons café prompt aan een onromantisch einde ziet komen. "Net nu mijn competitie zich zo goed van de Chinese gokmaffia aan het herstellen was! Zwijg stil!")

Ons Belgenlandje is zeker niet klaar voor de vervolgserie Big Brother Zero Tolerance, met in de hoofdrol Bart Somers, hijgend en puffend achterna gezeten door het VB-trio Philip Dewinter, Hugo Coveliers en een gillende Anke Vandermeersch. (met stemvervormende vocoder) Wat voel je voor de andere bewoners van ons glazen huis, Philip? (Brugs accent) "Ik vraag mij nu reeds af wie de opzichtige homo is. En de door de multiculti's opgelegde zwarte Afrikaan. En wie de Leider. Ik heb een vaag vermoeden wat die alibi-Afrikaan betreft, maar wacht sluw af tot ik mijn kans ruik. Wat er ook gebeurt: ik zal standhouden.

De niet-Europeaan of slappe homo die zegt dat hij niet meedoet om te winnen, heeft bij mij compleet afgedaan. Die zwier ik er met onze Hugo direct uit. Als Vlaamsnationalist eis ik tevens meer camera's in het Big Brother-huis. Het kan hier na 12 uur niet veilig genoeg zijn. Desnoods stel ik als Leider met harde hand een avondklok in, voor alle perverten in dit huis. En voor Anke Vandermeersch, die ooit nog eens ladderzat in een goot heeft gelegen."

We zijn er allemaal niet klaar voor. Geen probleem. Maar dat onze natie - en laten we wel wezen: vooral de arbeiders - niet klaar zou zijn om managers, die hun gewicht in goud waard zijn, als een lang verloren vriend in ons nederige midden op te nemen? Waar halen die headhunters zoiets vandaan? Waar staat dat zwart op wit geschreven, vragen wij ons af?

Wat voor een halsbrekende opdracht kan het zijn om die sukkelachtige 200.000 euro bruto per maand van Didier Bellens, Belgacom-topman, in verstaanbaar Nederlands te duiden? Dat is natuurlijk een risicopremie. Stel dat hij als hardwerkend topmanager in één van die ADSL-lijnen verstrikt geraakt? Of misschien in meerdere tegelijk? Dat wordt een gigantische knoeiboel, zoveel is duidelijk. Levensgevaarlijk voor Didier. Zeker als die zijn gewicht in goud waard is.

Zo'n beroepsrisico moet met alle beschikbare middelen worden gedekt. En liefst voor de privésector het onschatbare genie van Didier Bellens ontdekt, hem van de gouden ketenen van Belgacom bevrijdt, en een nog vetter loon in zijn zakken propt. Hoe zouden die vaste of draagbare Belgacom-telefoons, laat staan de Belgacom-werknemers zelf, dan hun leven en de productie moeten verderzetten? Alleen? Moederziel alleen, zonder de regie van managers die hun gewicht in plakken goud waard zijn? Dat zou revolutie zijn. De maatschappelijke kost zou niet te overzien zijn.

De conclusie is duidelijk: topmanagers moeten bergen euro's op zak steken omdat er anders spontaan een revolutie zou uitbreken, waarbij de arbeiders tegen hun zin - en zonder de menselijke natuur te raadplegen - gedwongen zouden worden om zelf de maatschappij in handen te nemen. Zeg dat dan! Joske, "Money's too tight to mention", een oudje van Simply Red. Draai de knop maar eens flink subversief open!

(Tien seconden later was heel ons zaaltje weer gevuld met dansende arbeiders en jongeren. Josiane stond in het midden van de groep en liet zich shakend van haar beste kant zien, wat op stevig applaus werd onthaald. De jonge Cindy, arbeidster in een modezaak, nam grijnzend haar plaats in en joeg het dansenthousiasme in ons lachcafé wederom tot ongekende hoogten.

Rechtlijnige conclusies en een gebrek aan nuancering zijn niet wenselijk. Toch zag het feestcomité van links-socialisme.blogspot.com in al dat onontgonnen talent dat zich voor onze mengtafel bevond de swingende bevestiging dat een planeconomie wel degelijk prima kan werken.

"I been laid off from work my rent is due
My kids all need brand new shoes
So I went to the bank to see what they could do
They said son looks like bad luck got a hold on you"

"We’re talking ’bout the dollar bill
And that old man who’s over the hill
Now what are we all to do
When money’s got a hold on you

Money’s too tight to mention
Oh money money money money")

vrijdag, maart 10, 2006

De warme samenleving

Op 18 maart vindt het eerste ideologische congres van de SP.a plaats. De berichten die ons tot op heden over deze gebeurtenis bereikten, zijn niet bijster bemoedigend. Het bestuur van de SP.a in Aarschot meende dat "ideologie zeer belangrijk is, maar volgens onze bestuursleden toch niet zo belangrijk om er een hele middag aan te besteden. Zal het socialisme op deze manier gezellig genoeg blijven, vragen onze bestuursleden zich samen met Steve Stevaert af?"

Het bestuur van de SP.a in Koksijde zat op haar laatste vergadering ook al ideologisch met de handen in het haar. Hoe moest zij in 's hemelsnaam het nieuwe concept van "de warme samenleving" uitdragen onder de leden? Kwam daar elektrische verwarming of een puntmuts aan te pas? Welke rol speelde de fusie van Gaz de France en Suez in heel deze kwestie? Was liberalisering goed voor een warme samenleving, of toch niet helemaal?

Eén bestuurslid, van SP.a-Kalmthout, wierp op dat de leden collectief met breinaald en bollen wol aan de slag moesten, om roze truien met de beeltenis van Johan Vande Lanotte te produceren tegen 18 maart. "Samen is alles mogelijk!" Kortom: de perspectieven en het morele leiderschap ontbraken.

Om de concepten van "de warme samenleving" en "gelijke kansen voor iedereen" een meer concrete invulling te geven, suggereren wij de lancering van de volgende, splinternieuwe sociaal-democratische marketingbegrippen.

- De thermostaatmaatschappij: De SP.a is voor de liberalisering van elektriciteit, de activering van werklozen en een Europese defensie omdat deze ontwikkelingen ons dichter bij de warme samenleving brengen. De thermostaatmaatschappij.

Om de liberalisering van de elektriciteit te kunnen blijven betalen, moeten mensen harder en langer gaan werken - waar ze het vanzelfsprekend warm van krijgen. Dat werklozen het van de activering van hun uitkering warm krijgen, spreekt voor zich. En een Europese defensie is zeer heet nieuws: zoals algemeen bekend is het Europese imperialisme stukken beleefder dan haar Amerikaanse variant, als het er echt op aankomt. Vraag dat maar aan de Congolezen!

- De RoZe Puntmuts: De RZP is een schitterend marketingconcept voor jongeren die zoeken naar een warme en open progressieve beweging, waar met aandacht voor de zwakken en de miserabelen niet wordt overdreven. You want to piss on Bush? Cool! Bestel nu je RZP en win een gratis ticket voor Walibi: quality time met de kids, die gewone werkenden en hun familie na het Generatiepact wel kunnen gebruiken. Kleef de nieuwe jongerensticker van Animo "Flexibel maar hot, hot, hot!" op je rugzak. Jij bent toch ook tegen de verzuring?

- De Gelijke Kansen Kauwgom: De SP.a lanceert naar aanleiding van haar ideologische congressen tevens de GKK, de Gelijke Kansen Kauwgom. Kauw nonchalant op publieke plaatsen op je egalitaire kauwgom, net zoals Freya en Franky Vandenbroucke.


Zo toon je dat solidariteit niet vervelend hoeft te zijn, en niets met vakbonden of arbeidersstrijd te maken hoeft te hebben. Kauw jezelf naar een betere wereld. Sociaal-democraten mogen dromen: zeker als ze de armoede tijdens hun regeerperiode eigenhandig hebben verdrievoudigd. Dan moeten ze wel dromen.
En veel harder kauwen op hun Gelijke Kansen Kauwgom. Benieuwd hoe lang de massa's deze neoliberale geestigheden zullen blijven slikken. Maak liever plaats voor de NAP, beste SP.a: Nieuwe Arbeiders Partij.

(pd)

donderdag, maart 09, 2006

Column op donderdag: Het evangelie volgens Marx, Engels en Lenin

Door Karel Mortier

De bisschop van Luik, monseigneur Aloys Jousten, en de hulpbisschop van Namen, monseigneur Pierre Warin, kwamen naar aanleiding van de recente ontslagen bij Inbev naar buiten om dit aan te klagen. De laatste tijd valt het op dat een aantal bisschoppen ook meer en meer zijn mond opendoet over sociaal-economische dossiers.

Onlangs riep de bisschop van Antwerpen nog mensen op om mee te betogen tegen het asielbeleid van de huidige regering. Nu zijn er de uitspraken van de bisschop van Luik. Die stelde: "Als de economische wetten geen rekening houden met de mens, moeten die wetten veranderen". En voorts: "Het banenverlies stapelt zich op. Gisteren Arcelor, vandaag Inbev. Wat zal het morgen zijn? (...) Is dit de Europese kant van de mondialisering van de economie? Dit beroert ons. Samen met de slachtoffers, hun familie, hun collega's en veel burgers zeggen wij: als de financiële logica zoveel lijden veroorzaakt, is ze onmenselijk en moet ze veranderen."

De econoom Mark Eyskens (CD&V) wordt naar voor geschoven om ons gewone stervelingen duidelijk te maken dat dit de normaalste zaak van de wereld is. Dat die ontslagen nu eenmaal nodig zijn om verdere ontslagen "in de toekomst" te vermijden. Dat dit refrein tot het einde der tijden kan herhaald worden, is handig meegenomen voor een gelovige.

De ontslagen hebben niets te maken met het “gezond” maken van het bedrijf. Ze zijn gewoon nodig - voor de aandeelhouders - om de aandelenkoersen van Inbev te laten stijgen. Voodoo economics was wellicht het keuzevak van de heer Eyskens, maar dit heeft niet veel met reële economie te maken.

Nadat eerst de christelijke arbeidersbeweging afstand heeft genomen van de CD&V/CDH hebben blijkbaar ook een aantal bisschoppen het niet langer begrepen op de neoliberale economische visie van figuren als Eyskens. De Brazilianen van Inbev zijn nochtans goede katholieken. Daar kan het dus niet aan liggen.

Uiteraard is het een illusie om de economische wetten van het kapitalisme te veranderen. Als we de wetten van het kapitalisme willen veranderen, zullen we het systeem zelf moeten veranderen: in een systeem dat wel rekening houdt met de mensen.

Als de bisschoppen a zeggen dan zullen ze ook b moeten zeggen, maar in dit stadium is dat wellicht nog wat te hoog gegrepen. Het toont wel aan dat de bisschoppen onder druk staan om iets te zeggen. Dit gebeurt op een moment dat niemand van de traditionele partijen dat nog doet. Ook een groot deel van het vakbondsapparaat heeft zich neergelegd bij de wetten van de markt en probeert binnen die marges er het beste van te maken, al was het maar om hun positie te behouden.

Jarenlang is dat redelijk gelukt, maar de marges werden na de Val van de Muur steeds kleiner en de positie van de vakbonden werd tijdelijk verzwakt. De problemen waarmee mensen dagelijks geconfronteerd worden, werden er echter niet kleiner op. Blijkbaar heeft dit inzicht ook- met enige vertraging - de bisschoppelijke paleizen bereikt.

Dit is uiteraard ironisch, omdat historisch gezien het kerkelijk apparaat aan de kant stond/staat van het regime. De toenmalige sociaal- en christendemocratische organisaties werden op alle mogelijke manieren aangevallen vanuit die hoek. Denk maar aan de Daensisten en gelijkaardige stromingen in Luik. Op dit moment worden die twee stromingen, onrechtstreeks, opnieuw aangevallen door de bisschop. Maar dan vanuit een andere hoek: eerder vanuit een links standpunt.

Het zegt wellicht iets over de evolutie van die twee politieke stromingen. Pijnlijk wellicht ook voor de Luikse sociaal-democraten. Op een moment dat hun Luikse boegbeelden met Mittal aan het onderhandelen zijn over de overname van Arcelor stelt de lokale bisschop de logica van dit systeem in vraag en doet hij een oproep om de wetten van dit systeem te veranderen. Sterft, gij oude vormen en gedachten!

woensdag, maart 08, 2006

De stoute waarheid

De presentator van het VTM-programma "Recht van Antwoord" voelde zich bij de introductie reeds een beetje vreemd tintelen. Het komende onderwerp zou afdalen in de mysterieuze sfeer der menselijke seksualiteit. Dan zijn ondeugende knipogen en een ironische toonzetting nooit veraf.

De materie die ter discussie stond, leek nochtans vrij serieus. Wat te denken van de manier waarop vrouwen - omwille van de noodzaak om geld en winst op te brengen - in muziekclips, reclame, etc. op een eenzijdige manier tot seksobjecten worden gereduceerd? Begrijpelijk dat vrouwen, de helft van de werkende klasse, het er moeilijk mee hebben om constant als "dingen" te worden beschouwd. Om dagelijks gematrakkeerd te worden met dit geforceerde vrouwbeeld, dat het product is van reclame, videoclips en de hele cultuur onder het kapitalisme.

Een van de mooiere momenten was toch wel toen Anja Deschoemacker van de LSP stelde dat het ver was gekomen als je "er als Freya Van den Bossche of Kathleen Van Brempt moet uitzien om minister te worden". Lap. Die zat. De helft van de studio wipte even van zijn stoel uit pure consternatie.

Het is inderdaad vooral bij de SP.a dat de mannelijke top door een lichte babe-obsessie wordt achtervolgd. Politiek personeel onder vrouwen wordt door de burgerlijke partijen - en zeker de zogenaamd niet-seksistische SP.a - steeds meer geselecteerd op basis van het feit of ze "vlot zijn, er goed uitzien en jong zijn".


Ongetwijfeld zullen Van den Bossche en Van Brempt ook over een aantal persoonlijke talenten moeten beschikken: je moet tenslotte dag na dag de neoliberale afbraakpolitiek verkocht blijven krijgen, liefst zonder met de ogen te knipperen. Er moet wat charme in de burgerlijke misleiding zitten. Steve Stevaert had dat zeer vroeg begrepen. Al begreep de gewezen SP.a-voorzitter er ook het snelst de grenzen van, waarop hij de lokroep naar het Limburgse provinciegouverneurschap volgde.

Een doorbraak, tevens dieptepunt, in de seksistische revolutie - eerder contrarevolutie - was de verkiezingsaffiche van Freya Van den Bossche in de gemeenteraadsverkiezingen van 2000. Recent nog geherpubliceerd door het weekblad Knack. Zo werd alvast ook het geheugen van de voormalige Van den Bossche-fanclub bij De Morgen opgefrist. Over het seksisme vervat in het Generatiepact hoorde je de commentatoren van deze "links-liberale" krant opvallend weinig. Vooral vrouwen verliezen hun recht op brugpensioen met dit Pact, omdat velen onder hen deeltijds werken.

Dat VTM bij linkse socialisten moet aankloppen voor een standpunt over seksisme, zegt veel over de staat van het huidige feminisme. Wellicht durven veel van de kleinburgerlijke feministen niet eens meer een standpunt tegen het reduceren van vrouwen tot zuiver seksobjecten in te nemen. Uit vrees voor kwezel, preuts, of simpelweg humorloos te worden uitgekreten. Zover zijn we gekomen, en is de officiële vrouwenbeweging jammer genoeg afgedaald.

Ons standpunt is godbetert niet ingegeven door preutsheid, maar het besef dat seksisme op de werkvloer en in de maatschappij gevoelens van vijandigheid aanwakkert binnen de arbeidersklasse. Dit is een obstakel in de gemeenschappelijke strijd tegen de neoliberale politiek, en voor socialisme. Deze argumentatie, voor zover ze aan bod mocht komen, ging echter voorbij aan de "wijze" Rik Torfs, professor Kerkelijk Recht.

Torfs had blijkbaar in de schminkkamer al beslist dat de aanwezigheid van marxisten in de studio tot enige waakzaamheid moest aanzetten. Dat daar een vlijmscherpe terechtwijzing van op z'n minst één weldenkend burger tegenover moest staan: "Enkel de paus en de Linkse Socialistische Partij kunnen aan een verbod van bloot denken." Jammer voor de professor dat Anja juist in haar tussenkomst had verklaard dat wij niet voor censuur of een verbod zijn. Volgende keer beter de oren spitsen, allicht.

(pd)

dinsdag, maart 07, 2006

Vergeet de Oude Germanen niet

> Op 11 maart organiseert het Sint-Maartensfonds een bijeenkomst in een zaal van de gemeente Schilde. In het Dienstencentrum houdt de organisatie van oud-Oostfrontstrijders en andere nazi-collaborateurs een "jaarlijkse Kempische namiddag".

De ordedienst van het Vlaams Belang (Voorpost, onder leiding van Lucien Vermeulen) wordt ingehuurd om de zaal klaar te zetten. De oud-collaborateurs zijn zelf duidelijk te oud geworden om zelf een zaal klaar te zetten. Het is afwachten of enig VB-politicus aanwezig zal zijn om met de oud-nazi's samen te keuvelen over de goede oude tijden.

Wel vreemd is dat het Dienstencentrum volgens de eigen regels "een culturele infrastructuur" is, "met het oog op cultuurparticipatie, gemeenschapsvorming en cultuurverspreiding ten behoeve van de lokale bevolking en met bijzondere aandacht voor de culturele diversiteit". Culturele diversiteit bij het Sint-Maartensfonds? Het is eens iets anders!

> Het Vlaams Belang heeft slechte ervaringen met haar bemoeienissen in de Nederlandse politiek. Eén van haar Nederlandse leden werd enkele maanden geleden zelfs veroordeeld wegens het plegen van een aanslag op een moskee. Sommigen krijgen er echter niet genoeg van. Rob Verreycken trok samen met Tanguy Veys (VBJ-secretaris) naar Rotterdam om samen met hun vriendje Michiel Smit campagne te voeren voor de formatie "Nieuw Rechts". Op de LSP-site vind je een foto van Smit onder zijn favoriete vlag: "White pride, worldwide".

> Het VB blijft met haar politiek personeel in het Antwerpse schuiven om overal kopstukken te kunnen inzetten. Aangezien Marie-Rose Morel verhuisde naar haar zwembad met villa in Schoten, verhuisde die andere VB-babe Anke Vandermeersch van Schoten naar Wilrijk.

Ze voelt er zich al helemaal thuis zegt ze zelf. "Winkelen in Wilrijk is een plezier", verklaarde Vandermeersch. Nochtans kent ze haar wereld. "Ik nam aan Miss België deel om de reis te winnen", beweerde ze tegenover Jurgen Verstrepen. Wilrijk krijgt met Vandermeersch een VB-kopstuk met enige reputatie. "Een ex-miss die eerst in Kwik en later als geschorst advocate ladderzat in de goot belandde", schreef het Vlaams Blok Magazine in oktober 1998.

> VB'er Filip De Man wil geen bezoek brengen aan een tentoonstelling over de Marokkaanse cultuur. Hij schrijft op zijn website: "Overigens kom ik nu al veel in contact met de 'rurale Berbercultuur' en de 'Arabo-Andalusische stedelijke cultuur'. Dit onbeschrijflijk genoegen valt mij zelfs dagelijks te beurt, wanneer ik door Schaarbeek naar de Wetstraat rij." Uiteraard was dat niet racistisch bedoeld door De Man...

> De nieuwe weblog van het Anti-Fascistisch Front (AFF) is sinds één jaar online. Deze website is een aanrader voor wie het doen en laten van extreem-rechts volgt. Met een vlotte (en scherpe) pen wordt er uitgehaald naar extreem-rechts, en dit vanuit een duidelijk links standpunt.

We zijn het wellicht bijlange niet over alles eens met het AFF, maar hun website is zeker en vast een aanrader. Het is een nuttige aanvulling op Blokwatch (dat zich meer beperkt tot feitenweergave) en op Blokbuster, dat vertrekt vanuit het standpunt van politieke activisten.

Bezoek de weblog van het AFF: http://aff.skynetblogs.be

(gc)

zondag, maart 05, 2006

Mop van de week

Ondertussen in 't lachcafé van Joske en Josiane:

Mark Eyskens (CD&V en professor economie) in Knack:

“Ik sta achter het CD&V-programma. Maar ik zou er ook iets heiligschennends aan toe willen voegen. Wij moeten af van de collectieve arbeidsovereenkomsten. Dat zijn immers loonkartels. Wij zijn tegen prijzenkartels. Maar loonkartels, met in heel de sector dezelfde lonen voor bedrijven in verschillende posities, dat laten we wel toe.

We moeten komen tot een systeem van bedrijfsovereenkomsten. Dat vergt moed van de werkgevers en veel bescheidenheid van de werknemers. Op die manier is Wallonië aanzienlijk geholpen. Want het is evident dat de lonen daar moeten achterblijven bij die in Vlaanderen. Wat onmogelijk is met een collectieve arbeidsovereenkomst.”

Wij hebben altijd gedacht, lieve mensen, dat de katholieke waarden van de CD&V per definitie een valstrik waren van een doortrapte bazenpartij. Dat leden van de christelijke vakbond, het ACV, in dit kapitalistische klooster binnen de kortste keren alle muren tegelijk zouden oplopen. Ze zouden het als syndicaal militant en als mens niet kunnen verkroppen: dat "naastenliefde" als het constant opvrijen van de patroons zou worden beschouwd.

Dat was de theorie. En laat ons eerlijk zijn: ze klopt ook. De meeste ACV-leden in ons lachcafé zie ik al volmondig "ja" knikken. Respect! Maar dan niet als partijslogan van de CD&V. Eerder als cool hiphopmotto en groet aan arbeiders in strijd. Wereldwijd! (Nick Vervaeke, ACV-lid, ambtenaar bij de belastingen en onvoorwaardelijk fan van de Amerikaanse rapper LL Cool J steekt zijn duim, wijsvinger en pink in de lucht en roept luid "Yo brother!".

Dit kunnen wij niet onbeantwoord laten en we beginnen vliegensvlug - onze ogen schieten ritmisch heen en weer - met twee platen tegelijk te scratchen, op de hoogtechnologische vinylspelers langs weerszijde van onze beroemde mengtafel. Onderwijl scandeert ons voltallige socialistische feestcomité enkele supergroovy, onwaarschijnlijk funky overgangseisen, zoals "32-urenweek zonder loonverlies, met bij-bij-bijkomende en verplichte aan-aan-aanwervingen als brug - ja, dit is de brug - naar de so-so-socialistische maatschappij". Het café, zelfs de oudere vakbondsmilitanten, gaat door z'n dak!)


En nu de sfeer er toch inzit, lieve mensen! Laat ons die hilarische grap van Mark Eyskens - de CAO's als "loonkartels" - zeker niet vergeten. Dit is echt wel een briljante tsjevenstreek. Als bedrijven geen collectieve prijsafspraken mogen maken, dan de arbeiders wat betreft de prijs van hun arbeidskracht ook niet! Ieder voor zichzelf, en God voor ons allen. ("Awoe!" roept Els Barette, van het ABVV bij de Colruyt. "Verdeel en heers: zo worden al onze verworvenheden schaamteloos op de helling gezet. Ik word bijna slecht van de arrogantie van die tsjeef! En die Eyskens noemt zich humanist en katholiek! Eerder bezeten door een kapitalistische duvel, ja!")

Je zou je voor minder laten dopen in de Kerk van Jezus Christus, fervent verjager van de rijken dienende farizeeërs als Eyskens uit de tempel. Gelukkig bestonden er in de tijd van onze vriend Jezus nog geen professoren economie: een veel latere komische vondst. Anders had het er voor Eyskens niet mooi uit gezien. Jezus zou hem vast en zeker hebben ingeprent dat "een kameel nog sneller door het oog van een naald kruipt, dan Jean-Luc Dehaene... Ja, euhm, dan Jean-Luc Dehaene." Als linkse socialisten zijn bijbelcitaten nooit onze dada geweest.

Ook vriendelijk van onze katholieke humanist dat hij de Walen laat weten dat ze eerst nog wat armer moeten worden, vooraleer ze investeringen kunnen aantrekken. Bedankt voor de opbouwende kritiek, zullen ze daar denken. Die steken we op zak. Want meneer Eyskens staat wel te springen om een Thatcheriaans beleid te voeren, maar met zijn schildersneus in de asociale gevolgen van dat beleid geduwd worden: daar bedankt onze katholieke Picasso voor.

Wel meneer Eyskens, u die zo vol bent van uzelf en van de arbeiders hooghartig "bescheidenheid" vereist: we kunnen u nu - jaren na de feiten - wel iets bekendmaken. Het vak economie dat uw edele persoontje gaf aan de universiteit van Leuven stond werkelijk algemeen gekend als het grootste PRUTSVAK aller tijden. Inclusief de Leuvense middeleeuwen en de prehistorie!

Wij gingen met plezier nooit - geen enkele les! - naar uw cursus en haalden toch op onze sokken de grootst mogelijke onderscheiding! Zelfs onze stem hebt u er nooit voor gekregen. Pruts multiple choice van een omhooggevallen zondagsschilderke. Sorry, hé. Joske: "Another Brick in The Wall" van Pink Floyd. Draai de knop maar eens flink open, dat hij het kan horen!


(In geen tijd stond ons hele café weer te moven en te shaken, van de bar tot aan onze mengtafel. Het feestcomité van links-socialisme.blogspot.com scrachte ondertussen lustig verder. Ook de hippe politieke slogans waren niet van de lucht. "Geen kapitalisme zonder seksisme!" "Geen seksisme zonder Generatiepact en... Freya-eya-eya Van den Bossche-ossche-ossche!"

"We don't need no education.
We don't need no thought control.
No dark sarcasm in the classroom.
Teacher leave the kids alone.
Hey, teacher leave the kids alone!"

Correctie: de klassenstrijd is onze enige, betrouwbare leraar. Cool, huh?)

zaterdag, maart 04, 2006

Erdal Schoensmeer: poetst de plaat als geen ander!














Wens ook jij je doffe, vervelende bestaan wat op te blinken?


Loopt niet elke opstap aan de bushalte even gesmeerd?

Laat je vrouwelijke DHKPC-terroristen met 32 Inspecteurs Clouseau op hun naaldhakken vrolijk de benen nemen?

Maar kan de gemiddelde stakingsleider wel op je professionele schaduw rekenen?

Vier dan samen met Erdal Schoensmeer, uw geliefde sponsor, 150 jaar Staatsveiligheid.


Ons motto:


Efficiënt tegen gevaarlijke terroristen? No way!


Lichtjes bespottelijk op de hielen van het stakingspiket? You bet!


donderdag, maart 02, 2006

De klassenstrijdtelex: snel mee met de strijd

Een roedel managers van overheidsbedrijven is woedend op staatssecretaris Tuybens (SP.a) *** Ze willen de voormalige "ethische bankier" a) collectief de huid afstropen, b) met pek en veren overgieten terwijl hij Beethovens "Ode aan de Vreugde" - volkslied van de privatiserende EU - glansrijk ten beste geeft, c) buitengewoon hard in zijn arm knijpen, dan wel d) laten heropvoeden in een CIA-gevangenis in Afghanistan *** De opties liggen nog open *** Wat had Tuybens hen geflikt? *** De snoodaard had ethisch gebankierd, met de openbaarheid van hun lonen *** Managerslonen getoond in het openbaar! *** Lap: een nieuwe cartoonrel *** Hebben wij deze ontwikkelingen, gebruik makend van marxistische perspectieven, niet op deze pagina voorspeld? *** Dank u, dank u - het is een methode *** Didier Bellens, topman van Belgacom: 200.000 euro bruto "waard" per maand, 8 miljoen oude Belgische frank *** Dank u, dank u - ook voor hen is het een methode *** Headhunterbureau Amrop kneust tongspier in zoektocht naar verklaring *** Wij citeren op armafstand: "Sommige van die topmanagers zijn hun gewicht in goud waard" *** Gerold door topmanagers die je kan rollen *** Het Vlaams Belang mikt op Schoten *** Marie-Rose Morel zwemt in rechts-populistisch ongenoegen: daar heb je geen bouw- of milieuvergunning voor nodig *** Is de VB-Walkure nu een kandidaat-burgemeesteres? *** Politieke SM in Schoten: straks met Dewinter ook op het Schoon Verdiep? *** Wikipedia: "walkuren zijn strijdgodinnen uit de Noordse mythologie" *** Oorspronkelijk waren het grimmige doods- en oorlogsgodinnen, maar uiteindelijk evolueerden zij van lelijke heksen tot schone maagden *** Hallo? Evolutie bij het VB? *** Morel, die met primitieve, Bulgaarse holocaustontkenners politieke en schoonheidstips uitwisselt bij een stemmig glaasje wijn? *** Voorlopig meer "lelijke heks" dan "schone maagd", menen wij *** Bij het VB mag enkel het gehemelte worden gestreeld *** De rest krijgt slaag *** Alexandra Colen (VB), da's een schone maagd *** Onbevlekt ontvangen van de baardige extreem rechtse publicist Paul Beliën *** Op elk potje past een Duits oorlogshelmpje *** Papa Colen vocht ooit mee met de nazi's: een Politiek Soldaat die van reizen hield *** Maar niet van een weldadig zonnetje, dat in ieders water schijnt *** Nee, dan liever bibberen aan het Oostfront, een vlammend Duizendjarig Rijk in zijn Germaanse gedachten *** De rassenstrijd als krakkemikkig baanhotel *** Rechtse ratten komen tussen de plinten muizen *** Vandaag begint dat Duizendjarig Rijk liefst in Schoten, als het van Morel en Dewinter afhangt *** Aan de rand van een luxezwembad *** Racisme on the rocks *** Wel oppassen dat de klassenstrijd Morel en haar Voor de Bazenpartij niet anti-neoliberaal dooreen komt shaken *** Dat zou pas een onbetaalbaar feestje zijn, voor de massa's

(pd)