Door Geert Cool
Jurgen "Ben ik in beeld" Verstrepen
Jurgen Verstrepen werd in de Gazet van Antwerpen op de korrel genomen. De krant presteerde het om eens na te gaan bij hoeveel werkgevers de mediaspecialist van Lijst Dedecker reeds was gepasseerd. Ze kwam aan 14 radiostations, 4 televisiezenders en intussen twee politieke partijen.
De logische vraag na een dergelijk overzicht is: what's next? GVA gokt dat de jobhopper na de politiek wel iets anders zal zoeken, als er maar "massa-communicatie" bij te zien komt. Met andere woorden: Jurgen is bijzonder mediageil en kan er niet tegen als hij een paar dagen niet in de gazet komt.
Racisme, ja! Separatisme, nee!
De Kosovaarse onafhankelijkheid zou de Vlaams-nationalisten tevreden moeten stellen. Zou je toch denken. Maar er is natuurlijk jaloezie en nog iets veel ergers. Het VB schrijft dat het "gemengde gevoelens" heeft bij de onafhankelijkheid van Kosova.
De reden is niet de onafhankelijkheid op zich, maar wel het volgende: "Europa heeft er een moslimstaat bij". De partij stelt vast dat van de 2 miljoen Albanese inwoners 90% moslim is, waarna onvermijdelijk de conclusie volgt dat Kosova een "bandietenstaatje" is...
Blijkbaar gaat racisme bij het VB nog steeds voor op nationalisme. En dan maar klagen over de vette vissen die in België naast de pannen belanden bij de onderhandelingen over de staatshervorming.
Nazi's, met filter
De jaarlijkse NSV-betoging vindt dit jaar plaats in Gent. Daar zouden ze het wel eens zonder de steun van de kameraden van het KVHV moeten doen. In Gentse KVHV-kringen is men naar verluidt niet tevreden met de NSV-houding tegenover het KVHV en een aantal kritieken op het feit dat het KVHV te radicaal zou zijn.
De overlappingen tussen NSV en KVHV zijn groot in Gent, maar bij KVHV wordt NSV blijkbaar gezien als een "filter" om dubieuze figuren buiten te houden. Dan gaat het onder meer over aanhangers van Dedecker of Dewever. Of, zo vernamen we het althans, zelfs een heuse Marokkaan die lid was geworden van NSV... Die arme jongen wist wellicht niet waar hij was terechtgekomen. Maar in KVHV-kringen wordt wel gefluisterd dat die Marokkaan er met de kas vandoor was gegaan. Tja, het blijven rare jongens die Germanen!
donderdag, februari 28, 2008
zondag, februari 24, 2008
Column: Wat is er links aan dit “links manifest”?
Door Karel Mortier
Een aantal linkse nationalisten (die zich overigens niet op die manier bekendmaken) en andere intellectuelen heeft in De Standaard een zogenaamd manifest geschreven. Ze lijken in de eerste plaats hun eigen “progressief” wereldje op de korrel te nemen, dat ze à la Bart Somers verwijten “conservatief” te zijn en mee te heulen met de belgicisten. In de tekst geven ze echter geen antwoord op de oorzaak van de huidige communautaire problemen. Qua voorstellen en analyse sluiten ze aan bij wat we al maanden te horen krijgen van de traditionele, burgerlijke partijen. Ze gaan zelfs een stukje verder: als er aan de zogenaamd gerechtvaardigde “Vlaamse eisen” niet wordt tegemoet gekomen, dreigt deze Gravensteengroep met een splitsing van België.
In de tekst schrijven ze allereerst terecht dat de arbeidersbeweging een belangrijke rol speelde in het verminderen van de sociale problemen, maar voor de rest is het onduidelijk in dit manifest wat de rol is van de arbeidersbeweging in de huidige problematiek.
Het lijkt er een beetje op dat de sociale strijd is gestreden en dat de arbeidersbeweging in de mist van de geschiedenis is verdwenen. Het volstaat om een krant van de laatste weken open te slaan om te zien dat dit niet het geval is. De auteurs van het manifest klagen dat de sociale en culturele rechten van de Nederlandstaligen in ons land slechts op een geleidelijke manier tot stand zijn gekomen, wat volgens hen heeft geleid tot een complexe staatsstructuur en een institutioneel doolhof.
Dit zou volgens hen de voornaamste oorzaak zijn van de huidige problemen. De auteurs van het stuk maken een zeer strak, mechanisch onderscheid tussen de sociale geschiedenis - met daarin de rol van de arbeidersbeweging - en de Vlaamse kwestie, die zou hebben geleid tot een complexe staatsstructuur. In realiteit loopt de sociale en nationale kwestie in ons land uiteraard als een rode draad doorheen onze geschiedenis. Beide zaken kunnen helemaal niet los van elkaar worden gezien.
De arbeidersbeweging heeft trouwens niet alleen een rol gespeeld in het afdwingen van economische rechten, zoals het manifest lijkt te suggereren, maar heeft ook een belangrijke rol gespeeld in het afdwingen van taal- en culturele rechten voor de Vlamingen. Het is de arbeidersbeweging, gesteund door een aantal progressieve liberalen, die het algemeen stemrecht in ons land heeft afgedwongen, wat heeft gemaakt dat de “Vlamingen” voortaan een electorale meerderheid vormden in ons land. De arbeidersbeweging had veel vroeger een belangrijkere rol kunnen en moeten spelen in het oplossen van de nationale kwestie, moest de leiding van de sociaal-democratie, en in mindere mate de KP, deze kwestie niet in een lade hebben gestoken onder die van de vrouwenrechten en de Belgische kolonies. Op die manier had men kunnen vermijden dat de Vlaamse beweging werd gedomineerd door rechts, extreem-rechts en kleinburgers allerhande, en had men de nationale kwestie in ons land op een andere manier kunnen aanpakken dan de laatste decennia. Dit terzijde.
De auteurs lijken de indruk te wekken dat de complexe staatsstructuur enkel een gevolg is van de vele compromissen van de afgelopen 100 jaar rond de taalkwestie, en dat dit de oorzaak is van de huidige problemen. Je kan even goed beweren dat het huidige Belgische sociaal model via compromissen tot stand is gekomen en komt! En dat, vanzelfsprekend, op basis van de krachtsverhouding tussen de arbeidersbeweging, de heersende politiek en het patronaat op een gegeven moment.
Het ontstaan van de gewesten in ons land is helemaal geen Vlaamse eis en heeft op zich weinig met taalrechten te maken. Het vreemde van het manifest is ook dat men afkomt met de taal- en culturele rechten van de Vlamingen, en beladen termen als “cultureel imperialisme” gebruikt, daar waar dit oorspronkelijk helemaal geen belangrijk punt was in de huidige discussie.
De eisen van het Vlaams parlement voor de huidige staatshervorming, die reeds een aantal jaar geleden vorm hebben gekregen onder druk van een aantal Vlaamse lobbygroepen, hebben weinig te maken met de houding van een aantal “hoogopgeleide” Franstaligen in de rand. Net zomin met de aanspraken van de Franstalige politici op een aantal Brusselse randgemeenten.
Een kleine minderheid van Vlaams-nationalisten zal daar de laatste jaren wel mee bezig geweest zijn, maar dit was politiek helemaal niet actueel. Vlaams-nationalisten links en rechts mogen dan denken dat Voka en Unizo hun leden hebben gemobiliseerd om het “Franstalige imperialisme” in de rand te stoppen, maar laat ons ernstig wezen. Het is niet omdat een Franstalig politicus Brussel wil uitbreiden dat Voka en Unizo grote delen van het sociaal-economisch beleid naar de gewesten willen overhevelen.
De realiteit is omgekeerd. De eis van Franstalige politici om Brussel uit te breiden is een gevolg van de socio-economische eisen vanuit de Vlaamse, burgerlijke partijen. De auteurs van het manifest lijden blijkbaar aan dezelfde ziekte als de rest van het Vlaams-politieke establishment: ze denken dat ze in een land dat gebouwd is op complexe compromissen hun voeten kunnen vegen aan de standpunten en opvattingen van de andere gemeenschap.
Waar is de klasseanalyse?
Voor de linkse nationalisten is dit wellicht een gevolg van het feit dat ze sowieso niet geïnteresseerd zijn in een toekomst voor België, en niet willen dat er een communautair compromis wordt gevonden. Voor andere ondertekenaars van dit manifest is het wellicht een vorm van intellectuele arrogantie. We hebben gelijk en daarmee punt, gedaan.
“It’s the economy, stupid!” De patroonsorganisaties Unizo en Voka en de Warande-werkgroep - om maar een aantal actoren te noemen die “iets” meer hebben gewogen op deze discussie dan de mensen die vandaag het manifest onderschrijven, en die de eisen van het Vlaamse establishment mee hebben uitgewerkt - willen in de eerste plaats een aantal socio-economische veranderingen afdwingen om hun bankrekening wat meer te spekken. Ze willen hun economische positie omzetten in meer macht.
De huidige problemen hebben in de eerste plaats een economische grondslag, maar daarvoor is in het manifest niet de minste aandacht. Dat is ook niet zo vreemd, gezien de auteurs van het manifest niet vertrekken van een economische of klasseanalyse.
Voor de auteurs van het manifest is het in de eerste plaats een institutioneel probleem. Voor hen is het een gevolg van de compromissen van de traditionele partijen omtrent de nationale kwestie. Ze zien ook een “mentaliteitsprobleem” bij “de Franstaligen”, dat alleen maar kan opgelost worden als ze zich volledig schikken naar de eisen van het Vlaamse (politieke) establishment. Waar zij zich als zogenaamde “links-progressieven” met dit manifest - zeer laat - bij aansluiten.
Nergens in hun stuk leggen ze op een geloofwaardige manier uit wat de oorzaken zijn van de huidige communautaire patstelling, en wat bijvoorbeeld de drijfveren zijn achter de eisen van het Vlaamse patronaat en het politieke establishment. De complexiteit van de staatsstructuur en het Franstalige imperialisme is een wel zeer mager beestje als verklaring voor de huidige problemen.
Onderzoekers hebben aangetoond dat de grote meerderheid van de Vlamingen niet communautair heeft gestemd. Het zou dan ook vreemd zijn om te beweren dat ze voor bijvoorbeeld Yves Leterme hebben gekozen omwille van de “complexe en onbevredigende” staatsstructuur. Het is trouwens kortzichtig om te denken dat een zoveelste staatshervorming de zaken minder complex zou maken, laat staan dat ze de verhoudingen tussen de gemeenschappen zou verbeteren.
De auteurs van het stuk stellen de burgerlijke politiek niet in vraag. Wat denken ze dat er concreet zal veranderen na de zoveelste staatshervorming, als het systeem en haar politieke vertegenwoordigers dezelfde blijven? Wat de auteurs zeggen is dit: “Het is allemaal de schuld van de Franstaligen. Wij hebben gelijk. Geef ons onze zin en dan komt het misschien goed, anders worden we onafhankelijk.”
Het is die manier van denken van een aantal kleinburgers in Vlaanderen die de patstelling mee heeft veroorzaakt, eerder dan de complexe staatsstructuur. Een logisch gevolg van de - laat ons een kat een kat noemen - Vlaamse kleinburgerlijke logica van de auteurs is om België op te doeken. Het is immers een fantasie te denken dat één gemeenschap zomaar zijn wil kan opleggen aan een andere gemeenschap, wat de auteurs duidelijk willen. Deze zogenaamde “linkse intellectuelen” willen in de praktijk een burgerlijk België inruilen voor een even of nog burgerlijker Vlaanderen, zonder enig perspectief dat dit een stap vooruit zou zijn voor de arbeiders in Vlaanderen, Wallonië, of elders.
Voor hen doet het er niet toe dat in een “onafhankelijk Vlaanderen” Voka en Unizo de plak zullen zwaaien, laat staan wat er gebeurt met Brussel of Wallonië. Zolang we maar “transparante staatsstructuren” hebben en met een Vlaams paspoort naar de douanebambten op Brussels Airport kunnen zwaaien. De criteria in de Vlaamse burgerlijke opinie om als links door het leven te gaan zijn weliswaar niet hoog, maar dit is al te bedenkelijk.
Neoliberale linkerzijde aangetast door rechts-nationalisme
De standpunten van deze intellectuelen worden overigens grotendeels gedeeld door wat in Vlaanderen doorgaat voor politiek links. In zekere zin hebben ze helemaal geen reden tot klagen. Vandaar dat hun manifest in de eerste plaats is gericht tegen de “belgicistische” gevoelens die in de culturele wereld aanwezig zijn. Politiek staan ze helemaal niet geïsoleerd. SP.a en uiteraard de links-nationalisten van SPIRIT stappen volledig mee in de logica van de ondertekenaars van dit manifest. Zelfs Groen! is voorstander van een staatshervorming en een splitsing van B-H-V zonder compensaties voor de Franstaligen.
In die zin wijst deze tekst op een duidelijke kloof tussen enerzijds de linkse achterban van die partijen en, anderzijds, de communautaire posities die die partijen in de discussie innemen rond de onderhandelingstafel en achter de schermen. Op Vandenbroucke na is er volgens ons niemand binnen de SP.a die de eisen van de Vlaamse regering naar buiten toe verdedigt, laat staan dat ze uitleggen waar die eisen allemaal goed voor zijn. Hun eigen radicale communautaire opstelling achter de schermen staat in schril contrast met de aandacht die ze eraan besteden naar buiten toe.
Het valt te betwijfelen of het lidmaatschap van de SP.a trouwens akkoord zou gaan met het communautaire eisenpakket waarmee de Vlaamse regering, waar de SP.a deel van uitmaakt, naar de onderhandelingen is getrokken. Om nog maar te zwijgen over wat de “bevriende” sociale partner ervan zou vinden. “Wat niet weet, niet deert” lijkt echter de houding te zijn van de SP.a-leiding, en die van het ABVV.
De ondertekenaars van het manifest hebben een zeer legalistische opvatting - vanuit een zuiver “Vlaams” en geen arbeidersperspectief - van een communautair probleem dat te complex is om op die manier duurzaam opgelost te worden. Op geen enkele plaats in de wereld is een strict legalistische visie, die dan nog niet wordt gedeeld door iedereen, een oplossing voor het nationaliteitenvraagstuk. In tegenstelling tot wat sommigen suggereren zijn wetten interpreteerbaar en niet altijd eenduidig.
Voorbeelden genoeg in de wereld van dit soort conflicten: aan beide kanten zwaait men met de burgerlijke wetteksten en de geschiedenisboeken in de hand om het eigen gelijk en het ongelijk van de anderen te bewijzen. Denk maar aan de discussie rond BHV, die door de auteurs van de tekst nog eens wordt aangehaald. De Vlaamse politici en de auteurs van het manifest zeggen allemaal dat B-H-V moet worden gesplitst van de rechtbank, of vanuit andere wettelijke principes, daar waar de rechtbank dat nooit met zoveel woorden heeft gezegd. Wettelijke principes zijn uiteraard voor discussie vatbaar en worden niet altijd door iedereen gedeeld. Dat dit zonder compromissen moet gebeuren, zoals ook de auteurs willen, staat al helemaal in geen enkel wetboek. Zelfs het territorialiteitsbeginsel waar de auteurs zich op beroepen, is voor discussie vatbaar. Waar blijf je anders met de democratische rechten van minderheden? Soms is het nodig om die toe te kennen, om de eenheid van werkende mensen te kunnen behouden.
Op geen enkel moment schuiven de schrijvers van dit manifest andere argumenten of standpunten naar voren dan hetgeen we maanden geleden al hebben kunnen lezen in de teksten afkomstig vanuit rechts-nationalistische hoek. Het lijkt me best mogelijk om vanuit een socialistisch perspectief argumenten tegen een burgerlijk belgicisme te bedenken. Maar het enige verschil tussen dit manifest en een standaard persbericht van de NVA is dat Etienne Vermeersch er een paar hoogdravende woorden aan heeft toegevoegd, die ons zouden moeten verhinderen om er een rechtse stempel op te drukken. En dat één of andere ex-KP’er er het woord arbeidersbeweging aan heeft kunnen toevoegen op een moment dat Vermeersch aan het slapen was.
Het manifest is niet vanuit het perspectief van de arbeidersbeweging geschreven, laat staan dat het zou zeggen wat de rol is van de arbeidersbeweging in heel dit circus. Er is zelfs geen poging tot analyse van de reële oorzaken van het probleem.
Dit opiniestuk is een slechte poging om een links, progressief tintje te geven aan de huidige communautaire crisis. Het voegt zeer weinig toe aan de discussie. Jezelf progressief noemen en je tegenstanders verwijten dat ze conservatief zijn, is ondertussen tot de draad afgesleten. Ook dat hebben de auteurs trouwens geleend uit rechtse hoek.
De ironie is dat ze zich zelf schuldig maken aan wat ze hun linkse vrienden terecht verwijten. Daar waar sommige linksen op een onkritische manier meeheulen met het Belgische establishment om “België” te behouden, valt er bij monde van de Gravensteengroep geen enkele kritische bedenking te lezen over de rol van het Vlaamse rechtse establishment. Een pijnlijke conclusie voor de links-progressieve, intellectuele elite in Vlaanderen. Of ze nu met een Belgische vlag of een Vlaamse Leeuw zwaaien: ze lopen steeds achter de feiten aan en met al hun intellectueel vermogen slagen ze er niet in om veel meer te doen dan het recycleren van andermans propaganda. Want wat is er nog links aan dit manifest?
Het is tenslotte ook wat vreemd dat linkse intellectuelen die klagen dat ze in een extreem-rechtse hoek worden geduwd zichzelf de Gravensteengroep noemen, naar het middeleeuwse kasteel in Gent waar de Graven van Vlaanderen de regio bestuurden, veelal als leenheren van de Franse koning. Voorwaar, wat is er beter als “links-progressieve” beweging dan jezelf te noemen naar een middeleeuwse villa van de Vlaamse elite die de eigen boeren en ambachtslieden uitmolk, in onderaanneming van een buitenlandse patroon? Waarom noemen ze zichzelf niet meteen Voka?
Een aantal linkse nationalisten (die zich overigens niet op die manier bekendmaken) en andere intellectuelen heeft in De Standaard een zogenaamd manifest geschreven. Ze lijken in de eerste plaats hun eigen “progressief” wereldje op de korrel te nemen, dat ze à la Bart Somers verwijten “conservatief” te zijn en mee te heulen met de belgicisten. In de tekst geven ze echter geen antwoord op de oorzaak van de huidige communautaire problemen. Qua voorstellen en analyse sluiten ze aan bij wat we al maanden te horen krijgen van de traditionele, burgerlijke partijen. Ze gaan zelfs een stukje verder: als er aan de zogenaamd gerechtvaardigde “Vlaamse eisen” niet wordt tegemoet gekomen, dreigt deze Gravensteengroep met een splitsing van België.
In de tekst schrijven ze allereerst terecht dat de arbeidersbeweging een belangrijke rol speelde in het verminderen van de sociale problemen, maar voor de rest is het onduidelijk in dit manifest wat de rol is van de arbeidersbeweging in de huidige problematiek.
Het lijkt er een beetje op dat de sociale strijd is gestreden en dat de arbeidersbeweging in de mist van de geschiedenis is verdwenen. Het volstaat om een krant van de laatste weken open te slaan om te zien dat dit niet het geval is. De auteurs van het manifest klagen dat de sociale en culturele rechten van de Nederlandstaligen in ons land slechts op een geleidelijke manier tot stand zijn gekomen, wat volgens hen heeft geleid tot een complexe staatsstructuur en een institutioneel doolhof.
Dit zou volgens hen de voornaamste oorzaak zijn van de huidige problemen. De auteurs van het stuk maken een zeer strak, mechanisch onderscheid tussen de sociale geschiedenis - met daarin de rol van de arbeidersbeweging - en de Vlaamse kwestie, die zou hebben geleid tot een complexe staatsstructuur. In realiteit loopt de sociale en nationale kwestie in ons land uiteraard als een rode draad doorheen onze geschiedenis. Beide zaken kunnen helemaal niet los van elkaar worden gezien.
De arbeidersbeweging heeft trouwens niet alleen een rol gespeeld in het afdwingen van economische rechten, zoals het manifest lijkt te suggereren, maar heeft ook een belangrijke rol gespeeld in het afdwingen van taal- en culturele rechten voor de Vlamingen. Het is de arbeidersbeweging, gesteund door een aantal progressieve liberalen, die het algemeen stemrecht in ons land heeft afgedwongen, wat heeft gemaakt dat de “Vlamingen” voortaan een electorale meerderheid vormden in ons land. De arbeidersbeweging had veel vroeger een belangrijkere rol kunnen en moeten spelen in het oplossen van de nationale kwestie, moest de leiding van de sociaal-democratie, en in mindere mate de KP, deze kwestie niet in een lade hebben gestoken onder die van de vrouwenrechten en de Belgische kolonies. Op die manier had men kunnen vermijden dat de Vlaamse beweging werd gedomineerd door rechts, extreem-rechts en kleinburgers allerhande, en had men de nationale kwestie in ons land op een andere manier kunnen aanpakken dan de laatste decennia. Dit terzijde.
De auteurs lijken de indruk te wekken dat de complexe staatsstructuur enkel een gevolg is van de vele compromissen van de afgelopen 100 jaar rond de taalkwestie, en dat dit de oorzaak is van de huidige problemen. Je kan even goed beweren dat het huidige Belgische sociaal model via compromissen tot stand is gekomen en komt! En dat, vanzelfsprekend, op basis van de krachtsverhouding tussen de arbeidersbeweging, de heersende politiek en het patronaat op een gegeven moment.
Het ontstaan van de gewesten in ons land is helemaal geen Vlaamse eis en heeft op zich weinig met taalrechten te maken. Het vreemde van het manifest is ook dat men afkomt met de taal- en culturele rechten van de Vlamingen, en beladen termen als “cultureel imperialisme” gebruikt, daar waar dit oorspronkelijk helemaal geen belangrijk punt was in de huidige discussie.
De eisen van het Vlaams parlement voor de huidige staatshervorming, die reeds een aantal jaar geleden vorm hebben gekregen onder druk van een aantal Vlaamse lobbygroepen, hebben weinig te maken met de houding van een aantal “hoogopgeleide” Franstaligen in de rand. Net zomin met de aanspraken van de Franstalige politici op een aantal Brusselse randgemeenten.
Een kleine minderheid van Vlaams-nationalisten zal daar de laatste jaren wel mee bezig geweest zijn, maar dit was politiek helemaal niet actueel. Vlaams-nationalisten links en rechts mogen dan denken dat Voka en Unizo hun leden hebben gemobiliseerd om het “Franstalige imperialisme” in de rand te stoppen, maar laat ons ernstig wezen. Het is niet omdat een Franstalig politicus Brussel wil uitbreiden dat Voka en Unizo grote delen van het sociaal-economisch beleid naar de gewesten willen overhevelen.
De realiteit is omgekeerd. De eis van Franstalige politici om Brussel uit te breiden is een gevolg van de socio-economische eisen vanuit de Vlaamse, burgerlijke partijen. De auteurs van het manifest lijden blijkbaar aan dezelfde ziekte als de rest van het Vlaams-politieke establishment: ze denken dat ze in een land dat gebouwd is op complexe compromissen hun voeten kunnen vegen aan de standpunten en opvattingen van de andere gemeenschap.
Waar is de klasseanalyse?
Voor de linkse nationalisten is dit wellicht een gevolg van het feit dat ze sowieso niet geïnteresseerd zijn in een toekomst voor België, en niet willen dat er een communautair compromis wordt gevonden. Voor andere ondertekenaars van dit manifest is het wellicht een vorm van intellectuele arrogantie. We hebben gelijk en daarmee punt, gedaan.
“It’s the economy, stupid!” De patroonsorganisaties Unizo en Voka en de Warande-werkgroep - om maar een aantal actoren te noemen die “iets” meer hebben gewogen op deze discussie dan de mensen die vandaag het manifest onderschrijven, en die de eisen van het Vlaamse establishment mee hebben uitgewerkt - willen in de eerste plaats een aantal socio-economische veranderingen afdwingen om hun bankrekening wat meer te spekken. Ze willen hun economische positie omzetten in meer macht.
De huidige problemen hebben in de eerste plaats een economische grondslag, maar daarvoor is in het manifest niet de minste aandacht. Dat is ook niet zo vreemd, gezien de auteurs van het manifest niet vertrekken van een economische of klasseanalyse.
Voor de auteurs van het manifest is het in de eerste plaats een institutioneel probleem. Voor hen is het een gevolg van de compromissen van de traditionele partijen omtrent de nationale kwestie. Ze zien ook een “mentaliteitsprobleem” bij “de Franstaligen”, dat alleen maar kan opgelost worden als ze zich volledig schikken naar de eisen van het Vlaamse (politieke) establishment. Waar zij zich als zogenaamde “links-progressieven” met dit manifest - zeer laat - bij aansluiten.
Nergens in hun stuk leggen ze op een geloofwaardige manier uit wat de oorzaken zijn van de huidige communautaire patstelling, en wat bijvoorbeeld de drijfveren zijn achter de eisen van het Vlaamse patronaat en het politieke establishment. De complexiteit van de staatsstructuur en het Franstalige imperialisme is een wel zeer mager beestje als verklaring voor de huidige problemen.
Onderzoekers hebben aangetoond dat de grote meerderheid van de Vlamingen niet communautair heeft gestemd. Het zou dan ook vreemd zijn om te beweren dat ze voor bijvoorbeeld Yves Leterme hebben gekozen omwille van de “complexe en onbevredigende” staatsstructuur. Het is trouwens kortzichtig om te denken dat een zoveelste staatshervorming de zaken minder complex zou maken, laat staan dat ze de verhoudingen tussen de gemeenschappen zou verbeteren.
De auteurs van het stuk stellen de burgerlijke politiek niet in vraag. Wat denken ze dat er concreet zal veranderen na de zoveelste staatshervorming, als het systeem en haar politieke vertegenwoordigers dezelfde blijven? Wat de auteurs zeggen is dit: “Het is allemaal de schuld van de Franstaligen. Wij hebben gelijk. Geef ons onze zin en dan komt het misschien goed, anders worden we onafhankelijk.”
Het is die manier van denken van een aantal kleinburgers in Vlaanderen die de patstelling mee heeft veroorzaakt, eerder dan de complexe staatsstructuur. Een logisch gevolg van de - laat ons een kat een kat noemen - Vlaamse kleinburgerlijke logica van de auteurs is om België op te doeken. Het is immers een fantasie te denken dat één gemeenschap zomaar zijn wil kan opleggen aan een andere gemeenschap, wat de auteurs duidelijk willen. Deze zogenaamde “linkse intellectuelen” willen in de praktijk een burgerlijk België inruilen voor een even of nog burgerlijker Vlaanderen, zonder enig perspectief dat dit een stap vooruit zou zijn voor de arbeiders in Vlaanderen, Wallonië, of elders.
Voor hen doet het er niet toe dat in een “onafhankelijk Vlaanderen” Voka en Unizo de plak zullen zwaaien, laat staan wat er gebeurt met Brussel of Wallonië. Zolang we maar “transparante staatsstructuren” hebben en met een Vlaams paspoort naar de douanebambten op Brussels Airport kunnen zwaaien. De criteria in de Vlaamse burgerlijke opinie om als links door het leven te gaan zijn weliswaar niet hoog, maar dit is al te bedenkelijk.
Neoliberale linkerzijde aangetast door rechts-nationalisme
De standpunten van deze intellectuelen worden overigens grotendeels gedeeld door wat in Vlaanderen doorgaat voor politiek links. In zekere zin hebben ze helemaal geen reden tot klagen. Vandaar dat hun manifest in de eerste plaats is gericht tegen de “belgicistische” gevoelens die in de culturele wereld aanwezig zijn. Politiek staan ze helemaal niet geïsoleerd. SP.a en uiteraard de links-nationalisten van SPIRIT stappen volledig mee in de logica van de ondertekenaars van dit manifest. Zelfs Groen! is voorstander van een staatshervorming en een splitsing van B-H-V zonder compensaties voor de Franstaligen.
In die zin wijst deze tekst op een duidelijke kloof tussen enerzijds de linkse achterban van die partijen en, anderzijds, de communautaire posities die die partijen in de discussie innemen rond de onderhandelingstafel en achter de schermen. Op Vandenbroucke na is er volgens ons niemand binnen de SP.a die de eisen van de Vlaamse regering naar buiten toe verdedigt, laat staan dat ze uitleggen waar die eisen allemaal goed voor zijn. Hun eigen radicale communautaire opstelling achter de schermen staat in schril contrast met de aandacht die ze eraan besteden naar buiten toe.
Het valt te betwijfelen of het lidmaatschap van de SP.a trouwens akkoord zou gaan met het communautaire eisenpakket waarmee de Vlaamse regering, waar de SP.a deel van uitmaakt, naar de onderhandelingen is getrokken. Om nog maar te zwijgen over wat de “bevriende” sociale partner ervan zou vinden. “Wat niet weet, niet deert” lijkt echter de houding te zijn van de SP.a-leiding, en die van het ABVV.
De ondertekenaars van het manifest hebben een zeer legalistische opvatting - vanuit een zuiver “Vlaams” en geen arbeidersperspectief - van een communautair probleem dat te complex is om op die manier duurzaam opgelost te worden. Op geen enkele plaats in de wereld is een strict legalistische visie, die dan nog niet wordt gedeeld door iedereen, een oplossing voor het nationaliteitenvraagstuk. In tegenstelling tot wat sommigen suggereren zijn wetten interpreteerbaar en niet altijd eenduidig.
Voorbeelden genoeg in de wereld van dit soort conflicten: aan beide kanten zwaait men met de burgerlijke wetteksten en de geschiedenisboeken in de hand om het eigen gelijk en het ongelijk van de anderen te bewijzen. Denk maar aan de discussie rond BHV, die door de auteurs van de tekst nog eens wordt aangehaald. De Vlaamse politici en de auteurs van het manifest zeggen allemaal dat B-H-V moet worden gesplitst van de rechtbank, of vanuit andere wettelijke principes, daar waar de rechtbank dat nooit met zoveel woorden heeft gezegd. Wettelijke principes zijn uiteraard voor discussie vatbaar en worden niet altijd door iedereen gedeeld. Dat dit zonder compromissen moet gebeuren, zoals ook de auteurs willen, staat al helemaal in geen enkel wetboek. Zelfs het territorialiteitsbeginsel waar de auteurs zich op beroepen, is voor discussie vatbaar. Waar blijf je anders met de democratische rechten van minderheden? Soms is het nodig om die toe te kennen, om de eenheid van werkende mensen te kunnen behouden.
Op geen enkel moment schuiven de schrijvers van dit manifest andere argumenten of standpunten naar voren dan hetgeen we maanden geleden al hebben kunnen lezen in de teksten afkomstig vanuit rechts-nationalistische hoek. Het lijkt me best mogelijk om vanuit een socialistisch perspectief argumenten tegen een burgerlijk belgicisme te bedenken. Maar het enige verschil tussen dit manifest en een standaard persbericht van de NVA is dat Etienne Vermeersch er een paar hoogdravende woorden aan heeft toegevoegd, die ons zouden moeten verhinderen om er een rechtse stempel op te drukken. En dat één of andere ex-KP’er er het woord arbeidersbeweging aan heeft kunnen toevoegen op een moment dat Vermeersch aan het slapen was.
Het manifest is niet vanuit het perspectief van de arbeidersbeweging geschreven, laat staan dat het zou zeggen wat de rol is van de arbeidersbeweging in heel dit circus. Er is zelfs geen poging tot analyse van de reële oorzaken van het probleem.
Dit opiniestuk is een slechte poging om een links, progressief tintje te geven aan de huidige communautaire crisis. Het voegt zeer weinig toe aan de discussie. Jezelf progressief noemen en je tegenstanders verwijten dat ze conservatief zijn, is ondertussen tot de draad afgesleten. Ook dat hebben de auteurs trouwens geleend uit rechtse hoek.
De ironie is dat ze zich zelf schuldig maken aan wat ze hun linkse vrienden terecht verwijten. Daar waar sommige linksen op een onkritische manier meeheulen met het Belgische establishment om “België” te behouden, valt er bij monde van de Gravensteengroep geen enkele kritische bedenking te lezen over de rol van het Vlaamse rechtse establishment. Een pijnlijke conclusie voor de links-progressieve, intellectuele elite in Vlaanderen. Of ze nu met een Belgische vlag of een Vlaamse Leeuw zwaaien: ze lopen steeds achter de feiten aan en met al hun intellectueel vermogen slagen ze er niet in om veel meer te doen dan het recycleren van andermans propaganda. Want wat is er nog links aan dit manifest?
Het is tenslotte ook wat vreemd dat linkse intellectuelen die klagen dat ze in een extreem-rechtse hoek worden geduwd zichzelf de Gravensteengroep noemen, naar het middeleeuwse kasteel in Gent waar de Graven van Vlaanderen de regio bestuurden, veelal als leenheren van de Franse koning. Voorwaar, wat is er beter als “links-progressieve” beweging dan jezelf te noemen naar een middeleeuwse villa van de Vlaamse elite die de eigen boeren en ambachtslieden uitmolk, in onderaanneming van een buitenlandse patroon? Waarom noemen ze zichzelf niet meteen Voka?
zondag, februari 17, 2008
Osama Bin Laden gevonden!
Onder het bed van Mia Doornaert
President Bush eist verklaring van Belgische regering
In tegenstelling tot wat vele opiniemakers dachten, bevond de terroristenleider Osama Bin Laden zich de afgelopen jaren niet in een van de klamme vochtigheid druipende grot, ergens in het grensgebied tussen Afghanistan en Pakistan. Een ontoegankelijk en onherbergzaam oord, waar Bin Laden zowel de fiscus als de rekeningen van Electrabel probeerde te ontlopen. De terrorist had uit het Aziatische subcontinent reeds lang de plaat gepoetst, zo is nu uit onderzoek gebleken.
De meest gezochte man ter wereld heeft zich al die tijd onder het bed van de bekende journaliste Mia Doornaert, intellectuele ster van De Standaard, verborgen gehouden. Precies op die plek waar de conservatieve columniste vroeger, alvorens zich genoeglijk op haar hoofdkussen neer te leggen, wel eens een halve bolsjeviek onder de krakende spijlen meende te ontwaren, daar stootte Mia nu - zoekend en tastend in het schemerduister - op een even onrustwekkende ontdekking.
De warrige stoppels op zijn kin en het strijdbare “Allah is Groot en mijn habijt oppermachtig” lieten volgens Mia, in haar eerste verklaringen voor de Brusselse politie en haar geliefde NAVO-bondgenootschap, geen twijfel mogelijk. Dit was ofwel een directe linkerhand van Bin Laden, ofwel de meest gezochte terrorist “in hoogsteigen persoon” (waarmee ze in één moeite aanspraak maakte op een flinke som geld van “mijn goede vriend, de fantastische Mister Bush, die ik in al zijn oorlogen tegen de Arabier door dik en dun heb gesteund - en jullie, heren?”). Een derde optie was dat “een alliantie van uiterst links met het moslimfundamentalisme” onder haar bed had postgevat. Aan zo’n alliantie was volgens Mia niets tegennatuurlijks. Iets wat ze van andere allianties wel vond.
Mia sleurde de tegenwringende fundamentalist met één handbeweging vanonder het bed tevoorschijn. Wat toen volgde, valt nog het best te omschrijven als een wirwar van zwaaiende vrouwenvuisten, hitsige kreetjes en flink behaarde, donkerbruine mannenbenen. Het kapsel van de journaliste was het eerste slachtoffer van dit woeste gevecht, maar die tol was ze bereid te betalen. Na een half minuutje geworstel plofte Mia de fysiek slappe Osama Bin Laden - “islamieten zijn voor mij geen mannen, het zijn verdorven vrouwen” - voor haar neer in een stoel.
Achter de islamitische indringer, die haar met verschrikte ogen zat aan te staren, viel een portret van Generaal De Gaulle van de muur. De Al Qaeda-leider had in zijn leven reeds een en ander meegemaakt, van Russische tanks tot Amerikaanse tapijtbombardementen. Maar niets daarvan had hem op Mia Doornaert voorbereid.
“Mia D. to headquarters... Mia D., Defiant Eagle, to headquarters... The squirrel has hit the tree in the woods of Lake Tango, over.” De columniste legde haar gsm terzijde en schakelde opnieuw over naar haar moedertaal, het Nederlands. “Ik heb niet veel tijd en sta niet meteen bekend voor mijn geduld, stukje fundamentalist. Binnen exact twee uur moet ik weer een van mijn streng-logische columns hebben binnengeleverd. Je hebt er dus belang bij om snel te bekennen, als je tenminste weet wat waterboarding betekent?”
De topjournaliste tikte met haar naaldhakken tegen een emmer water, tot de rand gevuld, naast de poten van haar king size bed. Osama deinsde 10 centimeter achteruit, en prevelde een schietgebedje.
“Tot welke module van de inburgeringscursus ben je eigenlijk geraakt? Bevestig je hier en nu dat je Osama Bin Laden van Al Qaeda bent, die wereldwijd de systemen van vrijheid bestrijdt? Hoe ben je precies onder mijn bed verzeild geraakt, en wat is je professionele bezigheid in het dagelijkse leven? Creëer je welvaart? En o ja, wat mijn lezers vooral zal interesseren: wat zijn je banden met radicaal-links? Plannen jullie een gezamenlijke meeting?”
De Al Qaeda-fanaat dacht dat hij er zich vanaf kon maken door zijn schouders enkele keren verontschuldigend op te halen, begeleid door een wrang lachje om zijn dunne lippen. “En kom me niet vertellen dat je in de jaren ‘80 steun hebt gekregen van het Amerikaanse systeem van vrijheid om je boetiek van de grond te krijgen. Dat simplistische credo krijg ik van je uiterst linkse bondgenoten al genoeg te horen. Allemaal totalitairen, verenigd in de strijd tegen de westerse democratieën!”
Osama Bin laden maakte tegen zijn principes in een V-teken. De man zat een beetje verslagen aan zijn witte jurk te frutselen, ondertussen tegen zichzelf murmelend in een taaltje dat de columniste helemaal niet aanstond. “We want change... Change in our school system, change in the health system... Change...” Mia, eens op stoom gekomen, valt echter nog maar moeilijk af te remmen. “A is A. Een islamiet is een islamiet, en dus niet of nauwelijks integreerbaar in onze normen en waarden. Als A niet A is, dan is het B. En zeker niet C! Wie niet voor de westerse systemen van vrijheid is, is ertegen. En bijgevolg niets anders dan een stalinist. Wat moest bewezen worden, in 9 van de 10 van mijn columns althans! Jef Turf en de KP, eet uw hart op!”
De verbijstering was groot toen het NAVO-bondgenootschap, 5 minuten later, effectief met een 20-tal door Irak geharde Mariniers in de slaapkamer van de columniste binnenviel. “Hello, Defiant Eagle, who saw the squirrel hit the tree in the woods…” Waarop Mia plichtsgetrouw aanvulde: “Of Lake Tango!”. De gevreesde columniste wees triomfantelijk de emotioneel en fysiek afgepeigerde terrorist aan, onderuit liggend op de stoel voor haar. De spanning was te snijden. Toen liet een Marinier, afkomstig uit de zwarte gettowijken van downtown Chicago, zich echter verbaasd ontvallen: “Defiant Eagle... Well God almighty... That’s Barack Obama, not Osama Bin Laden!”
De De Standaard-journaliste sprong zowat uit haar vel. De Democratische presidentskandidaat Barack Obama bleek helemaal van Amerika te zijn overgevlogen, in volle campagne, om zich van de steun van Mia Doornaert te verzekeren! Ze wees ter plekke zijn verzoek af. Niet omwille van zijn looks, maar omdat het een “quasi-stalinistische links-liberale leftie” betrof die misschien ooit een gevechtseenheid uit Irak zou terugtrekken.
De Mariniers mochten desgewenst blijven met hun rollend materieel, maar die Obama moest zijn witte jurk direct teruggeven aan de barones.
(pd)
President Bush eist verklaring van Belgische regering
In tegenstelling tot wat vele opiniemakers dachten, bevond de terroristenleider Osama Bin Laden zich de afgelopen jaren niet in een van de klamme vochtigheid druipende grot, ergens in het grensgebied tussen Afghanistan en Pakistan. Een ontoegankelijk en onherbergzaam oord, waar Bin Laden zowel de fiscus als de rekeningen van Electrabel probeerde te ontlopen. De terrorist had uit het Aziatische subcontinent reeds lang de plaat gepoetst, zo is nu uit onderzoek gebleken.
De meest gezochte man ter wereld heeft zich al die tijd onder het bed van de bekende journaliste Mia Doornaert, intellectuele ster van De Standaard, verborgen gehouden. Precies op die plek waar de conservatieve columniste vroeger, alvorens zich genoeglijk op haar hoofdkussen neer te leggen, wel eens een halve bolsjeviek onder de krakende spijlen meende te ontwaren, daar stootte Mia nu - zoekend en tastend in het schemerduister - op een even onrustwekkende ontdekking.
De warrige stoppels op zijn kin en het strijdbare “Allah is Groot en mijn habijt oppermachtig” lieten volgens Mia, in haar eerste verklaringen voor de Brusselse politie en haar geliefde NAVO-bondgenootschap, geen twijfel mogelijk. Dit was ofwel een directe linkerhand van Bin Laden, ofwel de meest gezochte terrorist “in hoogsteigen persoon” (waarmee ze in één moeite aanspraak maakte op een flinke som geld van “mijn goede vriend, de fantastische Mister Bush, die ik in al zijn oorlogen tegen de Arabier door dik en dun heb gesteund - en jullie, heren?”). Een derde optie was dat “een alliantie van uiterst links met het moslimfundamentalisme” onder haar bed had postgevat. Aan zo’n alliantie was volgens Mia niets tegennatuurlijks. Iets wat ze van andere allianties wel vond.
Mia sleurde de tegenwringende fundamentalist met één handbeweging vanonder het bed tevoorschijn. Wat toen volgde, valt nog het best te omschrijven als een wirwar van zwaaiende vrouwenvuisten, hitsige kreetjes en flink behaarde, donkerbruine mannenbenen. Het kapsel van de journaliste was het eerste slachtoffer van dit woeste gevecht, maar die tol was ze bereid te betalen. Na een half minuutje geworstel plofte Mia de fysiek slappe Osama Bin Laden - “islamieten zijn voor mij geen mannen, het zijn verdorven vrouwen” - voor haar neer in een stoel.
Achter de islamitische indringer, die haar met verschrikte ogen zat aan te staren, viel een portret van Generaal De Gaulle van de muur. De Al Qaeda-leider had in zijn leven reeds een en ander meegemaakt, van Russische tanks tot Amerikaanse tapijtbombardementen. Maar niets daarvan had hem op Mia Doornaert voorbereid.
“Mia D. to headquarters... Mia D., Defiant Eagle, to headquarters... The squirrel has hit the tree in the woods of Lake Tango, over.” De columniste legde haar gsm terzijde en schakelde opnieuw over naar haar moedertaal, het Nederlands. “Ik heb niet veel tijd en sta niet meteen bekend voor mijn geduld, stukje fundamentalist. Binnen exact twee uur moet ik weer een van mijn streng-logische columns hebben binnengeleverd. Je hebt er dus belang bij om snel te bekennen, als je tenminste weet wat waterboarding betekent?”
De topjournaliste tikte met haar naaldhakken tegen een emmer water, tot de rand gevuld, naast de poten van haar king size bed. Osama deinsde 10 centimeter achteruit, en prevelde een schietgebedje.
“Tot welke module van de inburgeringscursus ben je eigenlijk geraakt? Bevestig je hier en nu dat je Osama Bin Laden van Al Qaeda bent, die wereldwijd de systemen van vrijheid bestrijdt? Hoe ben je precies onder mijn bed verzeild geraakt, en wat is je professionele bezigheid in het dagelijkse leven? Creëer je welvaart? En o ja, wat mijn lezers vooral zal interesseren: wat zijn je banden met radicaal-links? Plannen jullie een gezamenlijke meeting?”
De Al Qaeda-fanaat dacht dat hij er zich vanaf kon maken door zijn schouders enkele keren verontschuldigend op te halen, begeleid door een wrang lachje om zijn dunne lippen. “En kom me niet vertellen dat je in de jaren ‘80 steun hebt gekregen van het Amerikaanse systeem van vrijheid om je boetiek van de grond te krijgen. Dat simplistische credo krijg ik van je uiterst linkse bondgenoten al genoeg te horen. Allemaal totalitairen, verenigd in de strijd tegen de westerse democratieën!”
Osama Bin laden maakte tegen zijn principes in een V-teken. De man zat een beetje verslagen aan zijn witte jurk te frutselen, ondertussen tegen zichzelf murmelend in een taaltje dat de columniste helemaal niet aanstond. “We want change... Change in our school system, change in the health system... Change...” Mia, eens op stoom gekomen, valt echter nog maar moeilijk af te remmen. “A is A. Een islamiet is een islamiet, en dus niet of nauwelijks integreerbaar in onze normen en waarden. Als A niet A is, dan is het B. En zeker niet C! Wie niet voor de westerse systemen van vrijheid is, is ertegen. En bijgevolg niets anders dan een stalinist. Wat moest bewezen worden, in 9 van de 10 van mijn columns althans! Jef Turf en de KP, eet uw hart op!”
De verbijstering was groot toen het NAVO-bondgenootschap, 5 minuten later, effectief met een 20-tal door Irak geharde Mariniers in de slaapkamer van de columniste binnenviel. “Hello, Defiant Eagle, who saw the squirrel hit the tree in the woods…” Waarop Mia plichtsgetrouw aanvulde: “Of Lake Tango!”. De gevreesde columniste wees triomfantelijk de emotioneel en fysiek afgepeigerde terrorist aan, onderuit liggend op de stoel voor haar. De spanning was te snijden. Toen liet een Marinier, afkomstig uit de zwarte gettowijken van downtown Chicago, zich echter verbaasd ontvallen: “Defiant Eagle... Well God almighty... That’s Barack Obama, not Osama Bin Laden!”
De De Standaard-journaliste sprong zowat uit haar vel. De Democratische presidentskandidaat Barack Obama bleek helemaal van Amerika te zijn overgevlogen, in volle campagne, om zich van de steun van Mia Doornaert te verzekeren! Ze wees ter plekke zijn verzoek af. Niet omwille van zijn looks, maar omdat het een “quasi-stalinistische links-liberale leftie” betrof die misschien ooit een gevechtseenheid uit Irak zou terugtrekken.
De Mariniers mochten desgewenst blijven met hun rollend materieel, maar die Obama moest zijn witte jurk direct teruggeven aan de barones.
(pd)
vrijdag, februari 15, 2008
Vergeet de Oude Germanen niet
Door Geert Cool
VB: campagne tegen hoofddoek, niet tegen dalende koopkracht
Het VB wil ook in Lier een verbod op het dragen van de hoofddoek voor het stadspersoneel. Het gaat concreet om één personeelslid. Het VB wil echter dat dit personeelslid haar hoefddoek niet langer zou dragen. De partij doet daartoe een voorstel in de gemeenteraad. Jan Mortelmans (VB) verklaart die eis als een resultaat van een "strikte scheiding tussen kerk en staat".
Moest dat argument niet pakken, zal hij er wel een ander verzinnen. Het VB heeft er vooral een probleem mee dat het personeelslid in kwestie "meermaals op de openbare commissievergaderingen aanwezig was met hoofddoek". Het VB in Lier houdt zich bezig met het pesten van het ene personeelslid met een hoofddoek. Burgemeester Vanderpoorten stelde: "Persoonlijk heb ik er geen problemen mee dat mensen hun hoofddoek ophouden. (...) Dit is een typische houding van Vlaams Belang. Ze proberen alleen maar onrust te stoken door die zaken op te rakelen."
In Gent was het een partijgenoot van Vanderpoorten die "onrust" stookte door "die zaken op te rakelen" en stemde haar partij voor het hoofddoekenverbod. Niet alleen het VB is hypocriet, de liberalen kunnen er ook wat van!
Parodie: "Oh kut, alweer een West-Flut"
De Gentse N-GA (Nieuw Gentse Alliantie) steekt de draak met de communautaire heisa van de afgelopen weken en maanden. Ondanks onze sympathie voor de NGA-Busters die ten strijde trekken tegen de Gentse Militantenorde (GMO), vinden we ook de nieuwe CD-single van NG-A wel geslaagd: “Oh kut, t’is een West-Flut”. Het “Boerenlied”. Dit is naar eigen zeggen "een populaire meezinger die op een ludieke manier de West-Vlamisering in het algemeen en de wildgroei van West-Vlaamse huiseigenaren in het bijzonder hekelt."
Bovendien werd beroep gedaan op "professionele Gentse muzikanten en zangers die omwille van het politieke karakter van het lied anoniem willen blijven". Maar vooral: "Bovendien betreft het hier een unieke melodie."
Elke gelijkenis met de single "Oh nee, alweer een moskee" van Filip Dewinter berust naar verluidt op puur toeval. Het was Dewinter die met het idee én de originele melodie was gaan lopen. De discussie over de auteursrechten zou uitgevochten worden in een rechtstreekse confrontatie tussen de GMO en de VMO...
Bart De Wever, gezellig met fascisten?
Bart De Wever wordt door NSV-Gent uitgenodigd om te spreken over de staatshervorming. Voor de NSV is het vooral een charme-offensief naar de NV-A toe. Welke kaakslagen De Wever die avond ook mag toebrengen aan Vlaanderen, het feit dat hij voor de NSV gaat spreken is voor de jonge VB'ers op zich al voldoende. Of voelt De Wever zich wel thuis in die kringen van extreem-rechtse nationalisten?
Na zijn jeugdig bezoek aan Le Pen, zijn aanwezigheid op de begrafenis van Karel Dillen of zijn verontwaardiging over de excuses van de stad Antwerpen naar aanleiding van de jodenvervolgingen tijdens de nazibezetting, zouden we al gaan vrezen dat de NV-A voorzitter eerder Zwart de Bever heet... Opmerkelijk is alvast dat bij de discussie in het Gentse PFK (overkoepeling van politieke studentenclubs aan de universiteit) de NV-A jongeren tegen de erkenning van NSV hebben gestemd.
Dat gebeurde onder meer op basis van het gewelddadige karakter van die groepering. De Wever is het blijkbaar niet eens met zijn eigen jongerenafdeling en gaat plat op zijn buik liggen door voor de NSV te gaan spreken.
KVHV-Gent: fun met de "fasces"
KVHV-Gent blijft een verzamelplaats van extreem-rechts gespuis. Tal van NSV'ers zijn ook actief bij het KVHV en die groep fungeert als officieel erkende studentenclub. Op die manier is er onder meer toegang tot zalen van de universiteit Gent om VB'ers op te voeren.
Binnenkort wordt bijvoorbeeld Bruno Valkeniers aan de studenten van zijn partij voorgesteld op een meeting van het KVHV aan de Gentse unief. Sommige KVHV'ers laten zich niet meteen als politieke softies kennen. Eén van hen stelde bijvoorbeeld dat “scholieren die ook nationalist zijn een ordedienst moeten oprichten om de orde op en rond scholen desnoods met harde hand te herstellen en de devianten, wanna be hippies en decadenten met de fasces te laten kennismaken”. Onder leiding van Tom Vandendriessche werd KVHV-Gent omgevormd tot een verzameling champagne- en kaviaarfascisten, maar daarom zijn ze niet minder radicaal.
Meer info vind je hier: http://ovl.indymedia.org/news/2008/02/21905.php
Frank Vanhecke, degradatiekandidaat
Frank Vanhecke is geen kandidaat om zichzelf als partijleider op te volgen en zal zich voornamelijk bezig houden met de website van het Vlaams Belang. Nu zijn reeds minstens twee personeelsleden met die site bezig en Vanhecke zal hen dus vervoegen. Samen schrijven ze drie tot vier korte stukjes per dag. En dat uiteraard allemaal op kosten van de gemeenschap, die moet opdraaien voor de financiering van de partijen.
Vanhecke wordt dus gedegradeerd. Eerder werd in Gent Francis Van den Eynde gedegradeerd. Dat is de 62-jarige niet goed afgegaan. Naar verluidt zou hij al eens lachend zeggen dat je niet te veel moet rekenen op "vrienden" in de politiek. Zijn gezondheid lijkt hem wel wat in de steek te laten, waardoor het weinig waarschijnlijk is dat Van den Eynde nog terug op het voorplan zal treden.
Het afzetten van Van den Eynde als Gents kopstuk heeft ook gevolgen voor het VB in de Arteveldestad. De partij probeert er steeds meer gematigd uit de hoek te komen. In het gratis tijdschrift "De Strop" wordt zoveel mogelijk benadrukt dat het VB niet op zich tegen alles is, maar uiteindelijk wel. De nuance wordt natuurlijk altijd weggeschreven, maar voorheen zou een vermelding van een nuance als heiligschennis - of erger nog, als een kaakslag - ervaren zijn. Na Van den Eynde lijken de carrièristen en middenstanders het bestuur van het VB in Gent te hebben overgenomen.
Halfbloed fascineert Deman
De Amerikaanse presidentsverkiezingen zorgen ook voor reacties bij sommige Blokkers. Filip Deman heeft het niet begrepen op presidentskandidaat Obama. Is die niet rechts genoeg? Op economisch vlak is Obama zeker niet links te noemen, maar dat ontgaat Deman volledig.
Neen, er is maar één aspect van Obama dat hem is opgevallen: het is een zwarte, of eigenlijk een "halfbloed". Deman stelt dat Obama de Republikeinen kan doen winnen, ondanks de blunders in Irak (Bush had gelijk "toen hij de Taliban in Afghanistan ging uitroken, maar de blunders in Irak worden hem zwaar aangewreven").
Voor de Democraten komt het er volgens Deman op aan om Obama uit te schakelen, maar "te verwachten valt dat de negerbevolking (nogmaals: 15% van de kiezers) het niet zal verkroppen als Hillary Clinton hun Obama uitschakelt". Deman is overigens wat cynisch over de presidentsverkiezingen: ook de Republikeinse kandidaat McCain voldoet niet: die is "eerder centrumrechts en stelt zich erg slapjes op inzake immigratie."
VB: campagne tegen hoofddoek, niet tegen dalende koopkracht
Het VB wil ook in Lier een verbod op het dragen van de hoofddoek voor het stadspersoneel. Het gaat concreet om één personeelslid. Het VB wil echter dat dit personeelslid haar hoefddoek niet langer zou dragen. De partij doet daartoe een voorstel in de gemeenteraad. Jan Mortelmans (VB) verklaart die eis als een resultaat van een "strikte scheiding tussen kerk en staat".
Moest dat argument niet pakken, zal hij er wel een ander verzinnen. Het VB heeft er vooral een probleem mee dat het personeelslid in kwestie "meermaals op de openbare commissievergaderingen aanwezig was met hoofddoek". Het VB in Lier houdt zich bezig met het pesten van het ene personeelslid met een hoofddoek. Burgemeester Vanderpoorten stelde: "Persoonlijk heb ik er geen problemen mee dat mensen hun hoofddoek ophouden. (...) Dit is een typische houding van Vlaams Belang. Ze proberen alleen maar onrust te stoken door die zaken op te rakelen."
In Gent was het een partijgenoot van Vanderpoorten die "onrust" stookte door "die zaken op te rakelen" en stemde haar partij voor het hoofddoekenverbod. Niet alleen het VB is hypocriet, de liberalen kunnen er ook wat van!
Parodie: "Oh kut, alweer een West-Flut"
De Gentse N-GA (Nieuw Gentse Alliantie) steekt de draak met de communautaire heisa van de afgelopen weken en maanden. Ondanks onze sympathie voor de NGA-Busters die ten strijde trekken tegen de Gentse Militantenorde (GMO), vinden we ook de nieuwe CD-single van NG-A wel geslaagd: “Oh kut, t’is een West-Flut”. Het “Boerenlied”. Dit is naar eigen zeggen "een populaire meezinger die op een ludieke manier de West-Vlamisering in het algemeen en de wildgroei van West-Vlaamse huiseigenaren in het bijzonder hekelt."
Bovendien werd beroep gedaan op "professionele Gentse muzikanten en zangers die omwille van het politieke karakter van het lied anoniem willen blijven". Maar vooral: "Bovendien betreft het hier een unieke melodie."
Elke gelijkenis met de single "Oh nee, alweer een moskee" van Filip Dewinter berust naar verluidt op puur toeval. Het was Dewinter die met het idee én de originele melodie was gaan lopen. De discussie over de auteursrechten zou uitgevochten worden in een rechtstreekse confrontatie tussen de GMO en de VMO...
Bart De Wever, gezellig met fascisten?
Bart De Wever wordt door NSV-Gent uitgenodigd om te spreken over de staatshervorming. Voor de NSV is het vooral een charme-offensief naar de NV-A toe. Welke kaakslagen De Wever die avond ook mag toebrengen aan Vlaanderen, het feit dat hij voor de NSV gaat spreken is voor de jonge VB'ers op zich al voldoende. Of voelt De Wever zich wel thuis in die kringen van extreem-rechtse nationalisten?
Na zijn jeugdig bezoek aan Le Pen, zijn aanwezigheid op de begrafenis van Karel Dillen of zijn verontwaardiging over de excuses van de stad Antwerpen naar aanleiding van de jodenvervolgingen tijdens de nazibezetting, zouden we al gaan vrezen dat de NV-A voorzitter eerder Zwart de Bever heet... Opmerkelijk is alvast dat bij de discussie in het Gentse PFK (overkoepeling van politieke studentenclubs aan de universiteit) de NV-A jongeren tegen de erkenning van NSV hebben gestemd.
Dat gebeurde onder meer op basis van het gewelddadige karakter van die groepering. De Wever is het blijkbaar niet eens met zijn eigen jongerenafdeling en gaat plat op zijn buik liggen door voor de NSV te gaan spreken.
KVHV-Gent: fun met de "fasces"
KVHV-Gent blijft een verzamelplaats van extreem-rechts gespuis. Tal van NSV'ers zijn ook actief bij het KVHV en die groep fungeert als officieel erkende studentenclub. Op die manier is er onder meer toegang tot zalen van de universiteit Gent om VB'ers op te voeren.
Binnenkort wordt bijvoorbeeld Bruno Valkeniers aan de studenten van zijn partij voorgesteld op een meeting van het KVHV aan de Gentse unief. Sommige KVHV'ers laten zich niet meteen als politieke softies kennen. Eén van hen stelde bijvoorbeeld dat “scholieren die ook nationalist zijn een ordedienst moeten oprichten om de orde op en rond scholen desnoods met harde hand te herstellen en de devianten, wanna be hippies en decadenten met de fasces te laten kennismaken”. Onder leiding van Tom Vandendriessche werd KVHV-Gent omgevormd tot een verzameling champagne- en kaviaarfascisten, maar daarom zijn ze niet minder radicaal.
Meer info vind je hier: http://ovl.indymedia.org/news/2008/02/21905.php
Frank Vanhecke, degradatiekandidaat
Frank Vanhecke is geen kandidaat om zichzelf als partijleider op te volgen en zal zich voornamelijk bezig houden met de website van het Vlaams Belang. Nu zijn reeds minstens twee personeelsleden met die site bezig en Vanhecke zal hen dus vervoegen. Samen schrijven ze drie tot vier korte stukjes per dag. En dat uiteraard allemaal op kosten van de gemeenschap, die moet opdraaien voor de financiering van de partijen.
Vanhecke wordt dus gedegradeerd. Eerder werd in Gent Francis Van den Eynde gedegradeerd. Dat is de 62-jarige niet goed afgegaan. Naar verluidt zou hij al eens lachend zeggen dat je niet te veel moet rekenen op "vrienden" in de politiek. Zijn gezondheid lijkt hem wel wat in de steek te laten, waardoor het weinig waarschijnlijk is dat Van den Eynde nog terug op het voorplan zal treden.
Het afzetten van Van den Eynde als Gents kopstuk heeft ook gevolgen voor het VB in de Arteveldestad. De partij probeert er steeds meer gematigd uit de hoek te komen. In het gratis tijdschrift "De Strop" wordt zoveel mogelijk benadrukt dat het VB niet op zich tegen alles is, maar uiteindelijk wel. De nuance wordt natuurlijk altijd weggeschreven, maar voorheen zou een vermelding van een nuance als heiligschennis - of erger nog, als een kaakslag - ervaren zijn. Na Van den Eynde lijken de carrièristen en middenstanders het bestuur van het VB in Gent te hebben overgenomen.
Halfbloed fascineert Deman
De Amerikaanse presidentsverkiezingen zorgen ook voor reacties bij sommige Blokkers. Filip Deman heeft het niet begrepen op presidentskandidaat Obama. Is die niet rechts genoeg? Op economisch vlak is Obama zeker niet links te noemen, maar dat ontgaat Deman volledig.
Neen, er is maar één aspect van Obama dat hem is opgevallen: het is een zwarte, of eigenlijk een "halfbloed". Deman stelt dat Obama de Republikeinen kan doen winnen, ondanks de blunders in Irak (Bush had gelijk "toen hij de Taliban in Afghanistan ging uitroken, maar de blunders in Irak worden hem zwaar aangewreven").
Voor de Democraten komt het er volgens Deman op aan om Obama uit te schakelen, maar "te verwachten valt dat de negerbevolking (nogmaals: 15% van de kiezers) het niet zal verkroppen als Hillary Clinton hun Obama uitschakelt". Deman is overigens wat cynisch over de presidentsverkiezingen: ook de Republikeinse kandidaat McCain voldoet niet: die is "eerder centrumrechts en stelt zich erg slapjes op inzake immigratie."
woensdag, februari 06, 2008
Koopkrachthysterie: Dr. Phil doorbreekt stilzwijgen
Nu ook erkend als beroepsziekte (en terugbetaald door het ziekenfonds)
Door Johan Achterbos, in De Standaard
Unizo bond de kat van de om zich heen grijpende koopkrachthysterie de bel aan. Maar ook andere officiële instanties, zoals de Vereniging van Vlaamse Huisartsen en de afdeling “Gedragspsychologie, Positieve Beloning en de Vrije Samenleving” van de KU Leuven, mengen zich nu in het koopkrachtdebat.
In navolging van Karel Van Eetvelt van de patroonsorganisatie UNIZO spreken de vorsers van een “nieuw, voorheen onbekend ziektebeeld, dat even plots kan toeslaan als weer kan gaan liggen”. Een beetje zoals de najaarswind, suggereerden sommige klimatologen reeds. Maar die vergelijking is “misleidend in zijn eenvoud”, naar de mening van tal van wetenschappers die zich grondig in het fenomeen hebben verdiept.
Eén van hen is Dr. Phil. Grijzende krullen, geleerd brilletje, bedachtzaam en zorgvuldig formulerend. Dr. Phil is werkzaam bij het urgentieteam “Koopkrachthysterie” van de voornoemde afdeling van de Leuvense universiteit. We laten de bezorgde wetenschapper zelf aan het woord: “Bij de spoedafdeling van UZ Gasthuisberg kunnen we de toeloop amper nog aan. De laatste maanden, nog voor de stakingen in het verre Limburg de kop opstaken, zagen we een gestaag toenemende stroom van koopkrachthysterici (wijst naar een pak papieren met statistieken op zijn bureau, en enkele veelbetekenende foto’s aan de muur).”
“Kijk,” zegt Dr. Phil terwijl hij zich moeizaam ophijst van achter zijn bureau, “dit zijn mensen die er rotsvast van overtuigd lijken dat ze in de krant hebben gelezen dat ze tot 300 euro meer moeten gaan betalen voor hun elektriciteit. Op jaarbasis, welteverstaan. 300 euro!”
De dokter kijkt ons spottend en enigszins verwijtend aan. Wij trekken een zuur gezicht. “Bij een aantal van hen was duidelijk het licht uitgegaan, ze waren volledig overstuur. En dan moesten ze nog naar de pomp voor benzine, en een ordinair brood inslaan bij de bakker. Sommige van de arbeiders die wij hier in Leuven onderzochten, spraken zelfs van (pauzeert even, alsof er iets onheilspellends zit aan te komen)... sta-ken.”
Dr. Phil werpt enkele tellen een veelzeggende blik op zijn bezoeker, uw reporter staat even hard aan de grond genageld als de wetenschapper zelf.
“Nee, nee, geen zitactie onder het luidkeels zingen van ‘We shall overcome’, waarbij iedereen elkaars handjes vasthoudt met een psychologisch verklaarbare krop in de keel. Nee, staken... Zoals wanneer arbeiders collectief het werk neerleggen. Onbegrijpelijk... (schudt het hoofd) Wat kan van zo’n gedrag de stimulus zijn? (wijst met een zwaaiende, half beschuldigende vinger een stapel boeken aan) Al die naslagwerken heb ik erop nagepluisd. Niks te vinden!”
Dr. Phil zoekt nog steeds naar vrijwilligers - vooral arbeiders en bedienden - die zich aan hun koopkrachthysterie willen laten onderzoeken. Het team van Dr. Phil staat, tussen 9 en 5, paraat. Het laat zich moreel begeleiden door Professor Roger Blanpain, de man van het Arbeidsrecht, die elke middag pannekoeken met bruine suiker komt bakken bij het Urgentieteam. Uit solidariteit. “Als het IMF zegt dat de index teveel afhankelijkheid creëert,” poneert een gedreven Dr. Phil, “dan kan ik mij daar als psycholoog volledig in vinden. Wij proberen de mensen terug op eigen benen te laten staan. De eerste stap in zo’n moeizaam leerproces is dat de werkende klasse erkent dat het probleem bij haarzelf zit. (kijkt ons even indringend aan, schudt vervolgens meewarig het hoofd) Zeker niet bij het winststreven van de patroons of het beleid van onze politici.”
De oude wijze vorser zit bijna snikkend met de handen in het haar, wanneer we aanstalten maken om onze jas vast te knopen, en Volkswagengewijs naar de redactie terug te tuffen. “Ik vertel u dit als psycholoog: de politici worden onderbetaald, voor het ondankbare werk dat ze dag in dag uit verrichten. 6000 euro per maand is een echte habbekrats, als je bedenkt hoe dikwijls een hedendaags politicus de werkende bevolking bij de neus moet nemen. Een habbekrats!”
We hebben inmiddels onze paraplu opengezet en groene rijlaarzen aangetrokken. Maar ook dat houdt de moderne ziener, Dr. Phil, niet tegen. “Voor zo’n karig loontje worden ze dan ook nog eens geacht De Post als publieke dienst met de grond gelijk te maken. Ongelooflijk!”
Vlaanderen zou wetenschappers als Dr. Phil moeten koesteren, denken we peinzend bij onszelf, wanneer we met onze rijlaarzen de Volkswagen instappen en snerpend van de oprit verdwijnen. Bijna rechtstreeks de file rond Brussel in.
Koopkrachthysterie: vraag raad aan uw apotheker, niet aan de regering of patroons
(pd)
Door Johan Achterbos, in De Standaard
Unizo bond de kat van de om zich heen grijpende koopkrachthysterie de bel aan. Maar ook andere officiële instanties, zoals de Vereniging van Vlaamse Huisartsen en de afdeling “Gedragspsychologie, Positieve Beloning en de Vrije Samenleving” van de KU Leuven, mengen zich nu in het koopkrachtdebat.
In navolging van Karel Van Eetvelt van de patroonsorganisatie UNIZO spreken de vorsers van een “nieuw, voorheen onbekend ziektebeeld, dat even plots kan toeslaan als weer kan gaan liggen”. Een beetje zoals de najaarswind, suggereerden sommige klimatologen reeds. Maar die vergelijking is “misleidend in zijn eenvoud”, naar de mening van tal van wetenschappers die zich grondig in het fenomeen hebben verdiept.
Eén van hen is Dr. Phil. Grijzende krullen, geleerd brilletje, bedachtzaam en zorgvuldig formulerend. Dr. Phil is werkzaam bij het urgentieteam “Koopkrachthysterie” van de voornoemde afdeling van de Leuvense universiteit. We laten de bezorgde wetenschapper zelf aan het woord: “Bij de spoedafdeling van UZ Gasthuisberg kunnen we de toeloop amper nog aan. De laatste maanden, nog voor de stakingen in het verre Limburg de kop opstaken, zagen we een gestaag toenemende stroom van koopkrachthysterici (wijst naar een pak papieren met statistieken op zijn bureau, en enkele veelbetekenende foto’s aan de muur).”
“Kijk,” zegt Dr. Phil terwijl hij zich moeizaam ophijst van achter zijn bureau, “dit zijn mensen die er rotsvast van overtuigd lijken dat ze in de krant hebben gelezen dat ze tot 300 euro meer moeten gaan betalen voor hun elektriciteit. Op jaarbasis, welteverstaan. 300 euro!”
De dokter kijkt ons spottend en enigszins verwijtend aan. Wij trekken een zuur gezicht. “Bij een aantal van hen was duidelijk het licht uitgegaan, ze waren volledig overstuur. En dan moesten ze nog naar de pomp voor benzine, en een ordinair brood inslaan bij de bakker. Sommige van de arbeiders die wij hier in Leuven onderzochten, spraken zelfs van (pauzeert even, alsof er iets onheilspellends zit aan te komen)... sta-ken.”
Dr. Phil werpt enkele tellen een veelzeggende blik op zijn bezoeker, uw reporter staat even hard aan de grond genageld als de wetenschapper zelf.
“Nee, nee, geen zitactie onder het luidkeels zingen van ‘We shall overcome’, waarbij iedereen elkaars handjes vasthoudt met een psychologisch verklaarbare krop in de keel. Nee, staken... Zoals wanneer arbeiders collectief het werk neerleggen. Onbegrijpelijk... (schudt het hoofd) Wat kan van zo’n gedrag de stimulus zijn? (wijst met een zwaaiende, half beschuldigende vinger een stapel boeken aan) Al die naslagwerken heb ik erop nagepluisd. Niks te vinden!”
Dr. Phil zoekt nog steeds naar vrijwilligers - vooral arbeiders en bedienden - die zich aan hun koopkrachthysterie willen laten onderzoeken. Het team van Dr. Phil staat, tussen 9 en 5, paraat. Het laat zich moreel begeleiden door Professor Roger Blanpain, de man van het Arbeidsrecht, die elke middag pannekoeken met bruine suiker komt bakken bij het Urgentieteam. Uit solidariteit. “Als het IMF zegt dat de index teveel afhankelijkheid creëert,” poneert een gedreven Dr. Phil, “dan kan ik mij daar als psycholoog volledig in vinden. Wij proberen de mensen terug op eigen benen te laten staan. De eerste stap in zo’n moeizaam leerproces is dat de werkende klasse erkent dat het probleem bij haarzelf zit. (kijkt ons even indringend aan, schudt vervolgens meewarig het hoofd) Zeker niet bij het winststreven van de patroons of het beleid van onze politici.”
De oude wijze vorser zit bijna snikkend met de handen in het haar, wanneer we aanstalten maken om onze jas vast te knopen, en Volkswagengewijs naar de redactie terug te tuffen. “Ik vertel u dit als psycholoog: de politici worden onderbetaald, voor het ondankbare werk dat ze dag in dag uit verrichten. 6000 euro per maand is een echte habbekrats, als je bedenkt hoe dikwijls een hedendaags politicus de werkende bevolking bij de neus moet nemen. Een habbekrats!”
We hebben inmiddels onze paraplu opengezet en groene rijlaarzen aangetrokken. Maar ook dat houdt de moderne ziener, Dr. Phil, niet tegen. “Voor zo’n karig loontje worden ze dan ook nog eens geacht De Post als publieke dienst met de grond gelijk te maken. Ongelooflijk!”
Vlaanderen zou wetenschappers als Dr. Phil moeten koesteren, denken we peinzend bij onszelf, wanneer we met onze rijlaarzen de Volkswagen instappen en snerpend van de oprit verdwijnen. Bijna rechtstreeks de file rond Brussel in.
Koopkrachthysterie: vraag raad aan uw apotheker, niet aan de regering of patroons
(pd)
zondag, februari 03, 2008
Column: Wat wil “Vlaanderen”? Niet in onze naam.
Door Karel Mortier
Vandaag is in de media bekend geworden met welke eisen de Vlaamse regering naar de onderhandelingen trekt. Het enige resultaat van 6 maanden onderhandelen is dat de Vlaamse regering - waar SP.a voor alle duidelijkheid nog altijd deel van uitmaakt - haar lijstje van bevoegdheden die moeten worden overgedragen naar de regio’s en gewesten lijkt te hebben verlengd.
Het doel van het Vlaamse eisenpakket is volgens de Vlaamse minister-president Kris Peeters (CD&V) niet om België op te heffen of om de solidariteit tussen de regio’s af te bouwen, maar om de problemen van de mensen op afdoende wijze aan te pakken. De enige manier om die problemen aan te pakken, volgens de Vlaamse regering, is door de overdracht van een pak extra bevoegdheden naar de gewesten en gemeenschappen.
Het volstaat om te kijken naar bevoegdheden die reeds jarenlang zijn geregionaliseerd, zoals sociale huisvesting en onderwijs, om de leegheid van dergelijke slogans te doorprikken. Sociale huisvesting is sinds jaren de bevoegdheid van de gewesten, maar vandaag zijn de wachtlijsten voor een sociale woning nog nooit zo lang geweest. Het percentage sociale woningen in Vlaanderen behoort nog steeds tot de laagste van Europa. Het gebrek aan goedkopen woningen is één van de grootste problemen in Vlaanderen, maar liever dan dit probleem aan te pakken wil men bijkomende bevoegdheden.
Recente onderzoeken hebben aangetoond dat Vlaanderen qua sociale ongelijkheid binnen het onderwijs één van de slechtste leerlingen is van Europa, hoewel onderwijs één van de eerste bevoegdheden is die werd geregionaliseerd. Tientallen jaren van “goed bestuur” in Vlaanderen hebben daar weinig aan veranderd. Onderwijs in Vlaanderen is ook veel duurder geworden. Voor veel mensen met een laag inkomen is het vandaag veel minder toegankelijk dan vroeger.
En wat dan met de idee dat na de regionalisering van de wapenexport Vlaanderen een strenger exportregime zou hanteren dan toen het nog een federale materie was? Het excuus dat het maar om versnellingsbakken en ander onschuldig materiaal gaat, is niet veel beter dan het excuus dat Nepal indertijd een “prille democratie” was. De Vlaamse regering beschikt reeds over veel instrumenten om een sociaal beleid te voeren, maar we kunnen alleen maar vaststellen dat de burgerlijke partijen hebben nagelaten om dit te doen. Het is een grote illusie te denken dat een aantal bijkomende bevoegdheden opeens een beter beleid zou opleveren voor de mensen.
De eisen van de Vlaamse regering gaan ver. Eerst wou men bijvoorbeeld dat de regio’s inspraak moesten krijgen bij de spoorwegen. Vandaag is dat al niet meer voldoende en pleit men voor de splitsing van de NMBS. De opdeling van de NMBS in drie verschillende entiteiten was blijkbaar niet voldoende. Eerder deze week stelde Inge Vervotte (CD&V), die verantwoordelijk is voor de te privatiseren overheidsbedrijven, dat de organisatie van de spoorwegen te complex is waardoor er allerlei problemen ontstaan.
Het is maar de vraag hoe Inge Vervotte de complexiteit van de NMBS denkt te verminderen door op Belgisch grondgebied 3 spoorwegmaatschappijen op te richten. Die 3 maatschappijen zullen dan wellicht nog eens opgesplitst worden in een infrastructuurbeheerder en één - en later wellicht meerdere - maatschappijen die treinen inleggen. In vergelijking met landen als Duitsland en Frankrijk is België maar een klein land. Met de nakende liberalisering van het openbaar en goederenvervoer zullen die regionale spoormaatschappijen wellicht binnen de kortste keren worden overgenomen of weggeconcurreerd door hun buitenlandse concurrenten. Wellicht dat de meeste Vlaamse politici daar niet eens een probleem mee zouden hebben, als die grote B maar verdwijnt aan de stations en op de treinen.
Veel van de recente voorstellen van de Vlaamse regering zullen door de Franstalige politici ook als een bewijs worden gezien dat de Vlaamse eisen die vandaag en gisteren op tafel lagen gewoon een stap zijn in de richting van een totale splitsing. Wat betreft de NMBS staat dit ook gewoon zo in de verklaring van Peeters tot het Vlaams parlement. “Ook de exploitatie van de NMBS moet geregionaliseerd worden. In afwachting pleiten we voor een volwaardige aanwezigheid van de gewesten in het bestuur van de NMBS en een grotere inspraak en betrokkenheid bij het investeringsprogramma van de NMBS”.
Peeters mag dan wel zeggen dat België gewoon blijft bestaan, veel meer dan de façade blijft er niet over en dan wellicht nog alleen omdat ze niet weten wat ze met Brussel moeten aanvangen. Op een moment dat de Franstaligen moeite hebben met het idee dat regio’s inspraak krijgen in de NMBS is het maar de vraag wat ze denken van het idee om de NMBS te splitsen.
Misschien absurd maar als we bijvoorbeeld zien dat Bert Anciaux (Spirit) bereid is om tientallen miljoenen euro’s op tafel te liggen voor de renovatie van de Vlaamse voetbalstadions, als en slechts als de voetbalbond wordt gesplitst, dan kunnen we ons de vraag stellen welke motieven er allemaal schuil gaan achter bepaalde beslissingen.
Het Vlaamse gewest heeft al eerder geïnvesteerd, bijvoorbeeld in Brugge, ter gelegenheid van Euro 2000 en toen was een splitsing van de voetbalbond helemaal niet nodig. Bert Anciaux kon zich toen wellicht troosten met het idee dat het stadion werd genoemd naar een bekende lokale slager. Dan maar klagen dat de Franstaligen niet bepaald overtuigd zijn van de goede bedoelingen vanuit Vlaanderen. Mocht dat allemaal nog niet voldoende zijn, dan vraagt Peeters ook nog eens “50.000 arbeidskrachten uit Wallonië” op een manier alsof het gaat om voorwerpen en niet om mensen.
Het spreekt voor zich dat al die eisen van de Vlaamse regering er moeten komen zonder dat er op welke wijze dan ook wordt tegemoetgekomen aan een aantal eisen van de Frantaligen. BHV wordt gesplitst zonder enige compensatie voor de Franstaligen. Waarom zou men ook. De eisen van de Vlaamse regering zijn “goed voor de mensen”, België wordt niet opgegeven en de solidariteit tussen de regio’s blijft bestaan. Een zeer groot deel van onze sociale zekerheid is trouwens gebaseerd op interpersoonlijke solidariteit tussen werkenden en niet op regionale solidariteit.
In zekere zin is het vandaag dan ook verkeerd om te spreken van solidariteit tussen de regio’s. Een van de doelstellingen van het Vlaamse patronaat is echter om de interpersoonlijke solidariteit, die een historische verworvenheid is van de arbeidersbeweging, te vervangen door voorwaardelijke “solidariteit” tussen de gemeenschappen. Het is uiteraard maar wat men verstaat onder solidariteit.
Vlaanderen is ook solidair met de kinderen in de Bulgaarse weeshuizen en met de vluchtelingen in Darfoer. Politici als Thatcher en Reagan vonden wellicht ook dat ze - op hun manier - solidair waren met de mensen die slachtoffer werden van hun beleid. Niettemin is het opvallend dat CD&V en de Vlaamse drukkingsgroepen hun best proberen te doen om hun plannen een sociaal gezicht te geven, onder meer als gevolg van acties vanuit de vakbonden. Die acties volstonden misschien om de toon van de aanvallen aan te passen, maar inhoudelijk is er weinig veranderd. Om dat te realiseren zal er meer nodig zijn dan een petitie.
Het is ook opvallend dat een partij als de SP.a blijkbaar met dit alles instemt. De enige binnen de SP.a die in de media iets van die Vlaamse eisen naar buiten toe voorstelt en verdedigt is Frank Vandenbroucke. En dan alleen rond het arbeidsmarktbeleid.
Vreemd is het echter niet. SP.a heeft eerder al de Vlaamse resoluties goedgekeurd en op geen enkel moment de laatste 6 maanden hebben ze een alternatief naar voor geschoven of gezegd dat ze afstand namen van die Vlaamse resoluties. De Vlaamse regering zegt ook dat ontwikkelingssamenwerking niet wordt geherfederaliseerd, terwijl dat wel de vraag is van quasi iedereen die betrokken is in deze materie.
Maar goed. We willen Geert Bourgeois zijn jaarlijks bezoek aan Zuid-Afrika niet ontzeggen. En de vakbonden? Tja, die zijn wellicht te druk bezig met de voorbereiding van de sociale verkiezingen, en recenter met het achterna hollen van hun leden die in actie komen tegen de koopkrachtdaling, om zich zorgen te maken over de toekomst van ons sociaal model. Laat staan om er iets aan te doen. Het is niet dat we kritiek geven op de vakbonden omdat we dat leuk vinden. Het is alleen ontstellend om te zien hoe zwak en impotent ze reageren op de huidige politieke impasse.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Karl Marx: wellicht slimmer dan Dirk Verhofstadt (broer van), Boudewijn Bouckaert en Frank Vandenbroucke opgeteld (binnenkort ook: de liberale vermenigvuldiging en deling)