Vlaamse brievenbussen zeggen: “Merci, en tot op het Zangfeest in ‘t Sportpaleis”
De CD&V zal een folder verspreiden waarin ze haar strategie voor de regeringsvorming uit de doeken doet. In alle Vlaamse, maar geen enkele Brusselse of Waalse brievenbus. De reden voor deze evidente discriminatie werd nog niet uitgelegd. Heeft de CD&V iets tegen Franstalige brievenbussen? Moeten die nu ook op taalcursus? Of organiseren de Franssprekenden via hun sinistere postbussen transfers waar Vlaanderen onverwijld paal en perk aan moet stellen? Het mysterie blijft groot, behalve voor Yves Leterme.
Links-socialisme.blogspot.com wist via zijn wijdvertakte netwerk een copie van de beruchte CD&V-folder te bemachtigen. En we moeten zeggen: als dit niet uitdraait op een nieuwe Guldensporenslag - met alles erop en eraan - tegen “al wat Frans is”, dan weten we het ook niet meer. Opruiende taal! Geen wonder, als je zo’n “verzoenend” epistel door Pieter De Crem laat opstellen. Niet elk schoonheidsfoutje kon achteraf nog worden bijgeschaafd, door de rest van de partijleiding.
De open brief van CD&V
“Beste Vlaming (en alléén de Vlamingen - mensen die een fysieke of morele gelijkenis vertonen met de noeste Eric Van Rompuy, de slimme Miet Smet, of de begaafde Pieter De Crem uit Aalter),
Via de media hebben u en uw Vlaamse familie wellicht vernomen dat er nog steeds geen nieuwe regering werd gevormd. Alles zou muurvast zitten. Er zou geen beweging in de onderhandelingen te krijgen zijn. Van staatsmannen (of -vrouwen) hadden bepaalde kringen iets anders verwacht, dit soort echo’s bereiken ons via de media. Hoe vergaat het binnenkort onze economie? En ook: wat nu aangevangen met de fruitpluk in de boomgaarden van onze verkozenen, uitgevoerd door goedkope maar vlijtige Polen?
Met deze open brief wil CD&V de puntjes op de i zetten. Onze welvarende regio kan daar alleen maar de vruchten van plukken. En niet alleen in haar schitterende boomgaarden. 'Goed bestuur' blijft ook na de verkiezingen het leidmotief voor het Vlaamse kartel CD&V-NVA. Het spijt ons dat de Franstaligen dit soort taal niet begrijpen. Daar bestaan nochtans lessen voor. Waaruit soms dan weer niet objectief verklaarbare transfers ontstaan. Een volwassen federalisme is hierop het enige rationele antwoord, als we vooruit willen met dit land.
Volgens sommigen is het standpunt van het kartel CD&V-NVA, dat de verkiezingen afgetekend won, een struikelblok om tot een nieuwe, vanzelfsprekend Belgische regering te komen. In sommige middens werd zelfs de vrees voor een splitsing van België uitgesproken.
Laat er geen misverstand over bestaan. CD&V is geen voorstander van separatisme, ook al wekken de Franstalige media soms die indruk. Het enige wat onze partij wenst, is delen van de sociale zekerheid te splitsen, van de gezondheidszorg eventueel, als het even kan de loononderhandelingen, zodat alle arbeiders - of ze nu Vlaming zijn of Waal, of Brusselaar - binnenkort het gelag betalen. En dat gelag zal, met een nieuwe economische crisis, niet om te lachen zijn. Dat geven we u op een briefje.
Dat wij de nummerplaten zouden willen splitsen, is dus spijtig genoeg uit de lucht gegrepen. Ook de lastenverlagingen voor de patroons en het gebrek aan controle op grote fraudeurs mogen van CD&V gerust nationaal blijven.
Wij hopen dat we met deze brief enige helderheid hebben gecreëerd onder de bevolking. Ook en vooral bij onze vrienden van de christelijke vakbond, het ACV. Luc Cortebeeck, ACV-voorzitter, is tot nu toe een schat geweest. Met zijn prachtige ideeën over een minimumdienstverlening tijdens stakingen en 'sociaal verantwoorde' regionalisering. Het zou zonde zijn moest zijn basis zoveel staatsmanschap niet meer weten te appreciëren.
Op naar de postjes, Vlaanderen! Neen aan het separatisme van onze vriend Bart De Wever, ja aan de verdeeldheid van de vakbonden tegen ons sociaal-economisch beleid.
Het partijbestuur van CD&V waakt voor u.”
(pd)
woensdag, september 26, 2007
maandag, september 24, 2007
Vlaamse en Franstalige arbeiders: samen strijden tegen rechts
Op het moment van schrijven van dit artikel zitten we nog steeds zonder regering. Meer dan 100 dagen zijn er al gepasseerd... en er lijkt weinig schot in de zaak te zitten. Vlaamse politici wijzen “de Franstaligen” met de vinger. Langs Franstalige kant wordt “Vlaanderen” dikwijls voorgesteld als één egoïstisch blok, dat het land wil opdelen.
Waarom zijn de communautaire verschillen zo belangrijk geworden? Staat het land echt op splitsen, zoals sommige sensationele media en politici laten uitschijnen? Door de crisis in de regeringsvorming is dit ook onder veel werkenden - thuis, op de trein of op de werkvloer - een gespreksthema geworden.
De burgerlijke politici, langs beide zijden van de taalgrens, kunnen op sociaal vlak weinig pluimen op hun hoed steken. Ze kunnen niet zeggen dat onze lonen in koopkracht zijn gestegen. Integendeel, door een manke indexering, de fors gestegen kost van het wonen en vandaag een prijsstijging voor veel basisproducten (brood, eieren, etc.) werden de lonen van de arbeiders en hun gezinnen ernstig uitgehold.
De huidige politici kunnen ook niet zeggen dat ze werkzekerheid hebben gecreëerd: een winstgevend bedrijf als Janssen Pharmaceutica ontslaat 688 werknemers. Een betere balans tussen werk en familie, dan? Stress, werkdruk en gebrek aan zelfontplooiing zijn de norm. En aan het einde van de steeds langere rit - zie het Generatiepact - wacht een armoedig pensioen.
Het enige thema waar de meeste politici, zelfs bij de SP.a of PS, zich nog op kunnen of willen profileren is blijkbaar het communautaire thema geworden. Het is allemaal de schuld van de “Vlamingen/Franstaligen”! Dit politieke spel is schandalig, als je naar de reële sociale problemen in de maatschappij kijkt, en de groeiende kloof tussen rijk en arm.
LSP-MAS denkt niet dat een splitsing van België op dit moment aan de orde is. Al kan het er, als we de huidige politici laten doen, misschien ooit wel van komen. Door de ophitsing in de media zou de steun voor een opdeling van het land, langs beide kanten van de taalgrens, zijn gestegen. Dit is voor de werkende klasse een zorgelijke ontwikkeling. De meerderheid van de bevolking kan alleen maar verliezen bij de communautaire spelletjes die vandaag worden opgevoerd.
Langs Vlaamse kant willen de rechtse partijen en veel, vooral kleinere patroons door een regionalisering zwaardere besparingen opleggen aan Brussel, Wallonië... én Vlaanderen. Voka (Vlaamse patroons) wil de werkloosheidskassen splitsen en een verschillend beleid naar werklozen toe. Zo hopen ze verzet van de vakbonden tegen de asociale politiek gemakkelijker te breken.
Maar ook langs Franstalige kant heeft het “nationale front” niet veel sociaals: zowel CDh als PS spraken zich al uit voor beperkingen van het stakingsrecht, zoals bij Ryanair. Hun verzet tegen regionalisering gaat over het ritme van de asociale besparingen. Niet over het principe op zich.
Het is duidelijk dat de komende periode er een van economische crisis en besparingen zal worden. Alle Belgische arbeiders - langs Vlaamse en Franstalige kant - moeten zich voorbereiden op de aanvallen van het patronaat. Dat kan niet als we ons door rechts en haar slippendragers laten verdelen. Voor een nieuwe arbeiderspartij, tegen rechts en het asociale beleid. Werk mee met CAP in je regio. Informeer je over de ideeën van LSP-MAS. Organiseer je in het belang van de werkende klasse en sluit aan!
(pd)
Waarom zijn de communautaire verschillen zo belangrijk geworden? Staat het land echt op splitsen, zoals sommige sensationele media en politici laten uitschijnen? Door de crisis in de regeringsvorming is dit ook onder veel werkenden - thuis, op de trein of op de werkvloer - een gespreksthema geworden.
De burgerlijke politici, langs beide zijden van de taalgrens, kunnen op sociaal vlak weinig pluimen op hun hoed steken. Ze kunnen niet zeggen dat onze lonen in koopkracht zijn gestegen. Integendeel, door een manke indexering, de fors gestegen kost van het wonen en vandaag een prijsstijging voor veel basisproducten (brood, eieren, etc.) werden de lonen van de arbeiders en hun gezinnen ernstig uitgehold.
De huidige politici kunnen ook niet zeggen dat ze werkzekerheid hebben gecreëerd: een winstgevend bedrijf als Janssen Pharmaceutica ontslaat 688 werknemers. Een betere balans tussen werk en familie, dan? Stress, werkdruk en gebrek aan zelfontplooiing zijn de norm. En aan het einde van de steeds langere rit - zie het Generatiepact - wacht een armoedig pensioen.
Het enige thema waar de meeste politici, zelfs bij de SP.a of PS, zich nog op kunnen of willen profileren is blijkbaar het communautaire thema geworden. Het is allemaal de schuld van de “Vlamingen/Franstaligen”! Dit politieke spel is schandalig, als je naar de reële sociale problemen in de maatschappij kijkt, en de groeiende kloof tussen rijk en arm.
LSP-MAS denkt niet dat een splitsing van België op dit moment aan de orde is. Al kan het er, als we de huidige politici laten doen, misschien ooit wel van komen. Door de ophitsing in de media zou de steun voor een opdeling van het land, langs beide kanten van de taalgrens, zijn gestegen. Dit is voor de werkende klasse een zorgelijke ontwikkeling. De meerderheid van de bevolking kan alleen maar verliezen bij de communautaire spelletjes die vandaag worden opgevoerd.
Langs Vlaamse kant willen de rechtse partijen en veel, vooral kleinere patroons door een regionalisering zwaardere besparingen opleggen aan Brussel, Wallonië... én Vlaanderen. Voka (Vlaamse patroons) wil de werkloosheidskassen splitsen en een verschillend beleid naar werklozen toe. Zo hopen ze verzet van de vakbonden tegen de asociale politiek gemakkelijker te breken.
Maar ook langs Franstalige kant heeft het “nationale front” niet veel sociaals: zowel CDh als PS spraken zich al uit voor beperkingen van het stakingsrecht, zoals bij Ryanair. Hun verzet tegen regionalisering gaat over het ritme van de asociale besparingen. Niet over het principe op zich.
Het is duidelijk dat de komende periode er een van economische crisis en besparingen zal worden. Alle Belgische arbeiders - langs Vlaamse en Franstalige kant - moeten zich voorbereiden op de aanvallen van het patronaat. Dat kan niet als we ons door rechts en haar slippendragers laten verdelen. Voor een nieuwe arbeiderspartij, tegen rechts en het asociale beleid. Werk mee met CAP in je regio. Informeer je over de ideeën van LSP-MAS. Organiseer je in het belang van de werkende klasse en sluit aan!
(pd)
donderdag, september 20, 2007
Burps... Sorry.
Pepsi Cola. En de oorlog in Irak.
De autobiografie van Alan Greenspan, oud-baas van de Amerikaanse centrale bank, deed een bom ontploffen in de Republikeinse Partij. In die kringen waren ze eerder gewend geraakt aan de idee dat bommen op een marktplein in het verre Bagdad ontploften. En daar sliepen ze echt niet minder om.
Wat had Greenspan in ’s hemelsnaam uitgespookt om zich zoveel verwensingen van z’n oude gabbers op de hals te halen? Hij had op misdadige wijze de volkswijsheid herhaald dat “de Iraakse oorlog hoofdzakelijk om olie draait”. De Republikeinen verweten hem net niet een “economisch determinist” te zijn. Voor een uit dollarbiljetten opgetrokken bankier is dat een evident scheldwoord. Zij, die bankiers, luisteren even goed met betraande ogen naar Johann Sebastian Bach, maatschappelijk stukken relevanter dan rommelhypotheken.
Links-socialisme.blogspot.com kan u wel vertellen dat president Bush er even niet goed van was, toen hij er via Greenspan achterkwam waarom hij eigenlijk die oorlog zat te voeren in Irak. “Zoiets in de krant te moeten vernemen, is eigenlijk verkeerd,” had Bush tegen Condy Rice geprotesteerd. Zij moest hem, vanwege haar academische achtergrond, ook daarin gelijk geven.
De president zat genoeglijk onderuit gezakt in de leren directeurszetel, temidden van het eerbiedwaardige Oval Office. Het was een prachtige middag, en Bush liet zijn over elkaar gedrapeerde benen comfortabel op het bureaublad rusten. De diepe gedachten van de president dwaalden af naar de geneugten van het middagmaal. In de ene hand hield hij een exemplaar van de New York Times vast, in de andere een dubbele hamburger van Mc Donalds. Op de desk voor de Supreme Commander stonden, als het ware in slagorde, strategisch geplaatst: een reusachtige beker Pepsi Cola, voor de helft gevuld met ijs, een pakje met French fries, en een fles Heinz Tomato Ketchup.
De machtigste man ter wereld hield vanzelfsprekend niet van “buitenlandse troep, zoals de inktvissoep van die Japanners, die we trouwens in 1945 al hebben verslagen. Laat ze hun vis houden. Dit is de Verenigde Staten van Amerika. Inktvissoep is voor Europese kunstliefhebbers, boekenuitgevers en Hilary Clinton. Rotzooi.”
Condy kon met haar academische achtergrond, doctor in Diplomatie en Inktvissoep na 1945, alleen maar bevestigend knikken. “Die oorlog die we blijkbaar nog aan het voeren zijn in Irak, die zou dus om olie draaien. Verdomd, om olie. Wie had dat kunnen denken? Is de CIA hier al van op de hoogte, Condy?”
Rice, haar jurk recht trekkend en uit een ooghoek haar nieuwe paar schoenen liefdevol monsterend, zelfs in afwezigheid van de orkaan Katrina: “Die mogelijkheid is zeker aanwezig, meneer de president. Maar de heer Greenspan voegt er wel aan toe dat hij zo’n oorlog om olie helemaal niet erg vindt.
Stel dat er geen democratisch regime in Irak wordt gevestigd, laat staan in de rest van de regio, dat het fundamentalistisch terrorisme een nieuwe opflakkering kent, dat de olieprijs verder de lucht inschiet, dat Frankrijk misschien een oorlog met Iran uitlokt, en we regelrecht afstevenen op presidentsverkiezingen die - God verhoede het - geen Republikeinse overwinning opleveren,... Dan blijft er nog altijd onze gerechtvaardigde oorlog om olie in Irak over om trots op te zijn.”
De machtige wereldleider nam een nieuwe hap uit zijn dubbele hamburger, gaf zijn cowboyhoed een tik, en kapte vervolgens een flinke slok Pepsi Cola achterover. Zijn gemoed leek even te betrekken: “Condy, wat zou ik zonder jou zijn? Kan je dat ook even analyseren?”
Rice, op bedachtzame toon: “Een president met een gerechtvaardigde oorlog om olie, die de belangen van een welvarende zakenelite dient, in een hoogst instabiele wereldomgeving en dit omwille van een veelvoud aan factoren. Maar zonder een doctor in de Diplomatie en Inktvissoep na 1945 aan uw zijde, om u door het desbetreffende politieke labyrint te gidsen.”
Bush, voor het eerst die middag in een filosofische bui: “Mmmm... Burps. Sorry.”
(pd)
De autobiografie van Alan Greenspan, oud-baas van de Amerikaanse centrale bank, deed een bom ontploffen in de Republikeinse Partij. In die kringen waren ze eerder gewend geraakt aan de idee dat bommen op een marktplein in het verre Bagdad ontploften. En daar sliepen ze echt niet minder om.
Wat had Greenspan in ’s hemelsnaam uitgespookt om zich zoveel verwensingen van z’n oude gabbers op de hals te halen? Hij had op misdadige wijze de volkswijsheid herhaald dat “de Iraakse oorlog hoofdzakelijk om olie draait”. De Republikeinen verweten hem net niet een “economisch determinist” te zijn. Voor een uit dollarbiljetten opgetrokken bankier is dat een evident scheldwoord. Zij, die bankiers, luisteren even goed met betraande ogen naar Johann Sebastian Bach, maatschappelijk stukken relevanter dan rommelhypotheken.
Links-socialisme.blogspot.com kan u wel vertellen dat president Bush er even niet goed van was, toen hij er via Greenspan achterkwam waarom hij eigenlijk die oorlog zat te voeren in Irak. “Zoiets in de krant te moeten vernemen, is eigenlijk verkeerd,” had Bush tegen Condy Rice geprotesteerd. Zij moest hem, vanwege haar academische achtergrond, ook daarin gelijk geven.
De president zat genoeglijk onderuit gezakt in de leren directeurszetel, temidden van het eerbiedwaardige Oval Office. Het was een prachtige middag, en Bush liet zijn over elkaar gedrapeerde benen comfortabel op het bureaublad rusten. De diepe gedachten van de president dwaalden af naar de geneugten van het middagmaal. In de ene hand hield hij een exemplaar van de New York Times vast, in de andere een dubbele hamburger van Mc Donalds. Op de desk voor de Supreme Commander stonden, als het ware in slagorde, strategisch geplaatst: een reusachtige beker Pepsi Cola, voor de helft gevuld met ijs, een pakje met French fries, en een fles Heinz Tomato Ketchup.
De machtigste man ter wereld hield vanzelfsprekend niet van “buitenlandse troep, zoals de inktvissoep van die Japanners, die we trouwens in 1945 al hebben verslagen. Laat ze hun vis houden. Dit is de Verenigde Staten van Amerika. Inktvissoep is voor Europese kunstliefhebbers, boekenuitgevers en Hilary Clinton. Rotzooi.”
Condy kon met haar academische achtergrond, doctor in Diplomatie en Inktvissoep na 1945, alleen maar bevestigend knikken. “Die oorlog die we blijkbaar nog aan het voeren zijn in Irak, die zou dus om olie draaien. Verdomd, om olie. Wie had dat kunnen denken? Is de CIA hier al van op de hoogte, Condy?”
Rice, haar jurk recht trekkend en uit een ooghoek haar nieuwe paar schoenen liefdevol monsterend, zelfs in afwezigheid van de orkaan Katrina: “Die mogelijkheid is zeker aanwezig, meneer de president. Maar de heer Greenspan voegt er wel aan toe dat hij zo’n oorlog om olie helemaal niet erg vindt.
Stel dat er geen democratisch regime in Irak wordt gevestigd, laat staan in de rest van de regio, dat het fundamentalistisch terrorisme een nieuwe opflakkering kent, dat de olieprijs verder de lucht inschiet, dat Frankrijk misschien een oorlog met Iran uitlokt, en we regelrecht afstevenen op presidentsverkiezingen die - God verhoede het - geen Republikeinse overwinning opleveren,... Dan blijft er nog altijd onze gerechtvaardigde oorlog om olie in Irak over om trots op te zijn.”
De machtige wereldleider nam een nieuwe hap uit zijn dubbele hamburger, gaf zijn cowboyhoed een tik, en kapte vervolgens een flinke slok Pepsi Cola achterover. Zijn gemoed leek even te betrekken: “Condy, wat zou ik zonder jou zijn? Kan je dat ook even analyseren?”
Rice, op bedachtzame toon: “Een president met een gerechtvaardigde oorlog om olie, die de belangen van een welvarende zakenelite dient, in een hoogst instabiele wereldomgeving en dit omwille van een veelvoud aan factoren. Maar zonder een doctor in de Diplomatie en Inktvissoep na 1945 aan uw zijde, om u door het desbetreffende politieke labyrint te gidsen.”
Bush, voor het eerst die middag in een filosofische bui: “Mmmm... Burps. Sorry.”
(pd)
maandag, september 17, 2007
Column: Splitsing België is geen oplossing van nationaliteitenvraagstuk
Door Karel Mortier
Door België te splitsen op kapitalistische basis los je het nationaliteitenvraagstuk helemaal niet op. Dat is een probleem waar nationalisten het nooit over hebben. Het is nochtans essentieel. Als Brussel deel wordt van “Vlaanderen”, wordt Vlaanderen een miniversie van België met Franstalige partijen die niet happig zijn om van Vlaanderen iets te maken. Verdeel en heers blijft de norm.
Als Brussel geen deel wordt van Vlaanderen, verliest Vlaanderen de hoofdstad en het belangrijkste politieke, culturele en economische centrum. In beide gevallen zal Brussel zelf er slechter van worden, want uiteraard is een goede relatie tussen Brussel en Vlaanderen van essentieel belang voor Brussel, maar ook voor Vlaanderen.
Ook voor de situatie in de rand is splitsing geen oplossing. De Franstalige aanwezigheid in de rand zal blijven en zal gewoon toenemen, omdat "stadsvlucht" ook in de meeste andere steden in Europa een normaal sociologisch verschijnsel is. Nergens passen (hoofd)stedelingen zich aan aan de landelijke gebieden waar ze zich vestigen, als daar geen economische en sociale noodzaak toe is.
Hun economisch en sociaal leven is gericht op Brussel en dat zal na een “Vlaamse onafhankelijkheid” helemaal niet veranderen. Wellicht zullen de Franstaligen in de randgemeenten zelfs nog meer rechten hebben dan vandaag, al was het maar onder internationale druk en om de rechten van de Nederlandstalige minderheid in Brussel te beschermen.
Het is een illusie te denken dat men in een “onafhankelijk Vlaanderen” zonder Brussel met de rechten van de Franstalige minderheid in de randgemeenten kan spelen, zonder dat dit gevolgen zou hebben voor de positie van de Nederlandstalige minderheid in Brussel. Laten we ook niet vergeten dat tienduizenden Franstaligen verspreid over Vlaanderen wonen - met name aan de kust, maar ook elders - en dat er tienduizenden Vlamingen in Wallonië wonen.
Zou het niet ironisch zijn dat de eerste president van Vlaanderen een Waalse naam zou hebben? Sommigen zeggen dat Vlamingen en Walen niet kunnen samenwerken, maar is iemand als Leterme niet het levende bewijs dat Vlamingen en Walen wel zaken met elkaar gemeen hebben? Misschien, inderdaad, niet in de wereld van de burgerlijke politici. Maar wat de neoliberale afbraakpolitiek en de uitbuiting in de bedrijven betreft: die raakt Vlamingen, Walen en Brusselaars even hard.
Fiscale en sociale concurrentie: arbeidersklasse is de dupe
Om het nationaliteitenvraagstuk en de taalkwestie op te lossen is splitsing op een kapitalistische basis dan ook geen oplossing. Blijft over: het economische argument. Maar kijk, Vlaanderen zal ook een groot deel van de staatsschuld moeten betalen, zal ook geconfronteerd worden met de vergrijzing en globalisering en zal wellicht een leuke toegangspremie moeten betalen voor de EU, wil men lid worden van die club.
Het is een illusie te denken dat de andere lidstaten zullen opdraaien voor de economische problemen in Henegouwen en Luik. De vergrijzing zal ook sneller en harder aankomen in Vlaanderen dan in Franstalig België. Reeds vandaag kosten de pensioenen in Vlaanderen in verhouding meer dan in Wallonië.
De komende jaren zal die kloof alleen maar groter worden. Als Brussel en Wallonië verarmen - wat een realistisch perspectief is - zal Vlaanderen ook de eerste zijn om daar de economische en sociale gevolgen van te ondervinden. Als Vlaanderen onafhankelijk zou worden - wat vandaag absoluut nog niet aan de orde is - dan zal er een bijkomende fiscale en sociale concurrentie ontstaan tussen beide regio’s, waar de werkgevers beter van zouden worden maar niet de werkenden.
Afzetmarkt verdwijnt
Het zou voor de Vlaamse KMO’s ook veel moeilijker worden om hun goederen en diensten af te zetten in Wallonië en Brussel. Ik denk dat de Walen de eerste maanden en jaren niet echt happig zullen zijn op dingen “Made in Flanders”. In Vlaanderen spreekt men graag over Azië en de VS, maar men vergeet dat de overgrote meerderheid van de export gaat naar de onmiddellijke buurlanden en Wallonië. Als België verdwijnt dan zullen die buurlanden maar al te graag proberen om het gat dat België nalaat op te vullen.
De rijkste provincie en gemeente van ons land ligt trouwens helemaal niet in Vlaanderen maar in Wallonië, wat ook de relativiteit van de discussie illustreert. De rijkste man van België is nota bene afkomstig van Charleroi.
In Vlaanderen bestaat er een tendens om Wallonië als één arme regio af te schilderen, maar regio’s als Waals-Brabant, Namen en Luxemburg doen het eigenlijk quasi even goed als Vlaamse provincies.
Klasseverschillen versus communautair gestook
De rijkste as in België is dan ook niet zozeer die tussen Hasselt en Kortrijk, maar even goed tussen Antwerpen-Brussel en Aarlen. De Westhoek en grote delen van Limburg boeren minder goed dan een provincie als Waals-Brabant. De economische verschillen in Vlaanderen tussen rijk en arm zijn, tenslotte, ook vele malen groter dan de economische verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië.
Er wordt door de Vlaamse partijen gesproken over het klein geld dat jaarlijks van Vlaanderen naar Wallonië zou stromen, maar over de sommen die jaarlijks van arbeid naar kapitaal stromen wordt gezwegen. De ene transfer is duidelijk de andere transfer niet.
De ironie is dat we in België een politieke kaste hebben die boeken schrijft over de Verenigde Staten van Europa, van de Baltische zee tot aan de Straat van Gibraltar. Deze constructie zou bestaan uit meer dan 25 verschillende landen. Dit op een moment dat de heersende klasse in België er niet in slaagt om een nationale regering te vormen, omwille van meningsverschillen tussen twee taalgemeenschappen.
Het is wellicht niet toevallig dat de uittredende Minister van Buitenlandse Zaken zich een aantal vragen stelt over deze gang van zaken. Binnenkort komt de president van Congo op bezoek. Leg die man maar eens uit dat men in België geen regering kan vormen omwille van een conflict tussen twee taalgemeenschappen “in één van de welvarendste landen ter wereld in het hart van Europa”.
Tegelijk zou Kabila in staat moeten zijn om een land als Congo - dat tientallen keren groter is dan België, bestaat uit een paar dozijn verschillende etnische groepen en recent werd geconfronteerd met een oorlog die een paar miljoen mensen het leven kostte - wel goed te besturen.
Op dit moment zijn er Belgische soldaten in Libanon, Kosovo en Afghanistan. Telkens landen met een veel lagere levensstandaard en een veel complexer nationaliteitenvraagstuk. Wat nog maar eens onderstreept dat de nationale kwestie binnen een kapitalistisch kader onoplosbaar is, ook in de economisch meer ontwikkelde landen.
Met welke autoriteit kan zo’n Minister van Buitenlandse Zaken internationaal tussenkomen op een moment dat de Belgische politieke kaste er niet in slaagt om de problemen in eigen keuken op te lossen? Nog een probleempje erbij, voor de heersende elite in ons land.
Door België te splitsen op kapitalistische basis los je het nationaliteitenvraagstuk helemaal niet op. Dat is een probleem waar nationalisten het nooit over hebben. Het is nochtans essentieel. Als Brussel deel wordt van “Vlaanderen”, wordt Vlaanderen een miniversie van België met Franstalige partijen die niet happig zijn om van Vlaanderen iets te maken. Verdeel en heers blijft de norm.
Als Brussel geen deel wordt van Vlaanderen, verliest Vlaanderen de hoofdstad en het belangrijkste politieke, culturele en economische centrum. In beide gevallen zal Brussel zelf er slechter van worden, want uiteraard is een goede relatie tussen Brussel en Vlaanderen van essentieel belang voor Brussel, maar ook voor Vlaanderen.
Ook voor de situatie in de rand is splitsing geen oplossing. De Franstalige aanwezigheid in de rand zal blijven en zal gewoon toenemen, omdat "stadsvlucht" ook in de meeste andere steden in Europa een normaal sociologisch verschijnsel is. Nergens passen (hoofd)stedelingen zich aan aan de landelijke gebieden waar ze zich vestigen, als daar geen economische en sociale noodzaak toe is.
Hun economisch en sociaal leven is gericht op Brussel en dat zal na een “Vlaamse onafhankelijkheid” helemaal niet veranderen. Wellicht zullen de Franstaligen in de randgemeenten zelfs nog meer rechten hebben dan vandaag, al was het maar onder internationale druk en om de rechten van de Nederlandstalige minderheid in Brussel te beschermen.
Het is een illusie te denken dat men in een “onafhankelijk Vlaanderen” zonder Brussel met de rechten van de Franstalige minderheid in de randgemeenten kan spelen, zonder dat dit gevolgen zou hebben voor de positie van de Nederlandstalige minderheid in Brussel. Laten we ook niet vergeten dat tienduizenden Franstaligen verspreid over Vlaanderen wonen - met name aan de kust, maar ook elders - en dat er tienduizenden Vlamingen in Wallonië wonen.
Zou het niet ironisch zijn dat de eerste president van Vlaanderen een Waalse naam zou hebben? Sommigen zeggen dat Vlamingen en Walen niet kunnen samenwerken, maar is iemand als Leterme niet het levende bewijs dat Vlamingen en Walen wel zaken met elkaar gemeen hebben? Misschien, inderdaad, niet in de wereld van de burgerlijke politici. Maar wat de neoliberale afbraakpolitiek en de uitbuiting in de bedrijven betreft: die raakt Vlamingen, Walen en Brusselaars even hard.
Fiscale en sociale concurrentie: arbeidersklasse is de dupe
Om het nationaliteitenvraagstuk en de taalkwestie op te lossen is splitsing op een kapitalistische basis dan ook geen oplossing. Blijft over: het economische argument. Maar kijk, Vlaanderen zal ook een groot deel van de staatsschuld moeten betalen, zal ook geconfronteerd worden met de vergrijzing en globalisering en zal wellicht een leuke toegangspremie moeten betalen voor de EU, wil men lid worden van die club.
Het is een illusie te denken dat de andere lidstaten zullen opdraaien voor de economische problemen in Henegouwen en Luik. De vergrijzing zal ook sneller en harder aankomen in Vlaanderen dan in Franstalig België. Reeds vandaag kosten de pensioenen in Vlaanderen in verhouding meer dan in Wallonië.
De komende jaren zal die kloof alleen maar groter worden. Als Brussel en Wallonië verarmen - wat een realistisch perspectief is - zal Vlaanderen ook de eerste zijn om daar de economische en sociale gevolgen van te ondervinden. Als Vlaanderen onafhankelijk zou worden - wat vandaag absoluut nog niet aan de orde is - dan zal er een bijkomende fiscale en sociale concurrentie ontstaan tussen beide regio’s, waar de werkgevers beter van zouden worden maar niet de werkenden.
Afzetmarkt verdwijnt
Het zou voor de Vlaamse KMO’s ook veel moeilijker worden om hun goederen en diensten af te zetten in Wallonië en Brussel. Ik denk dat de Walen de eerste maanden en jaren niet echt happig zullen zijn op dingen “Made in Flanders”. In Vlaanderen spreekt men graag over Azië en de VS, maar men vergeet dat de overgrote meerderheid van de export gaat naar de onmiddellijke buurlanden en Wallonië. Als België verdwijnt dan zullen die buurlanden maar al te graag proberen om het gat dat België nalaat op te vullen.
De rijkste provincie en gemeente van ons land ligt trouwens helemaal niet in Vlaanderen maar in Wallonië, wat ook de relativiteit van de discussie illustreert. De rijkste man van België is nota bene afkomstig van Charleroi.
In Vlaanderen bestaat er een tendens om Wallonië als één arme regio af te schilderen, maar regio’s als Waals-Brabant, Namen en Luxemburg doen het eigenlijk quasi even goed als Vlaamse provincies.
Klasseverschillen versus communautair gestook
De rijkste as in België is dan ook niet zozeer die tussen Hasselt en Kortrijk, maar even goed tussen Antwerpen-Brussel en Aarlen. De Westhoek en grote delen van Limburg boeren minder goed dan een provincie als Waals-Brabant. De economische verschillen in Vlaanderen tussen rijk en arm zijn, tenslotte, ook vele malen groter dan de economische verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië.
Er wordt door de Vlaamse partijen gesproken over het klein geld dat jaarlijks van Vlaanderen naar Wallonië zou stromen, maar over de sommen die jaarlijks van arbeid naar kapitaal stromen wordt gezwegen. De ene transfer is duidelijk de andere transfer niet.
De ironie is dat we in België een politieke kaste hebben die boeken schrijft over de Verenigde Staten van Europa, van de Baltische zee tot aan de Straat van Gibraltar. Deze constructie zou bestaan uit meer dan 25 verschillende landen. Dit op een moment dat de heersende klasse in België er niet in slaagt om een nationale regering te vormen, omwille van meningsverschillen tussen twee taalgemeenschappen.
Het is wellicht niet toevallig dat de uittredende Minister van Buitenlandse Zaken zich een aantal vragen stelt over deze gang van zaken. Binnenkort komt de president van Congo op bezoek. Leg die man maar eens uit dat men in België geen regering kan vormen omwille van een conflict tussen twee taalgemeenschappen “in één van de welvarendste landen ter wereld in het hart van Europa”.
Tegelijk zou Kabila in staat moeten zijn om een land als Congo - dat tientallen keren groter is dan België, bestaat uit een paar dozijn verschillende etnische groepen en recent werd geconfronteerd met een oorlog die een paar miljoen mensen het leven kostte - wel goed te besturen.
Op dit moment zijn er Belgische soldaten in Libanon, Kosovo en Afghanistan. Telkens landen met een veel lagere levensstandaard en een veel complexer nationaliteitenvraagstuk. Wat nog maar eens onderstreept dat de nationale kwestie binnen een kapitalistisch kader onoplosbaar is, ook in de economisch meer ontwikkelde landen.
Met welke autoriteit kan zo’n Minister van Buitenlandse Zaken internationaal tussenkomen op een moment dat de Belgische politieke kaste er niet in slaagt om de problemen in eigen keuken op te lossen? Nog een probleempje erbij, voor de heersende elite in ons land.
vrijdag, september 14, 2007
Vergeet de oude Germanen niet
Door Geert Cool
Vrije meningsuiting: slegs vir blanke VB'ers
Het VB nam deze week deel aan de anti-islambetoging. Het gebruikte daartoe het argument van de "vrije meningsuiting". De dag voor deze betoging voerde het VB in Antwerpen actie tegen een fototentoonstelling onder de noemer "gewoon illegaal" (een tentoonstelling over het dagelijkse leven van "illegale" mensen in de stad). Het VB vraagt een verbod op de tentoonstelling.
Blijkbaar geldt het argument van de vrije meningsuiting enkel als dit het VB uitkomt...
Eén bier, één Führer
Afgelopen weekend was er de inhuldiging van een standbeeld voor de stichter van brouwerij Duvel. Albert Moortgat werd aldus geëerd en kreeg heel wat lof van onder meer zijn dochter.
Minister-president Kris Peeters liet alsnog verstek gaan voor de bijeenkomst, ondanks een eerdere toezegging. Er was evenwel wat commotie ontstaan over het feit dat Albert Moortgat zou geëerd worden, ondanks het feit dat hij ook tijdens de nazibezetting in functie bleef als burgemeester voor het extreem-rechtse VNV (volgens Dewinter een voorloper van het VB).
Moortgat verkocht tijdens de bezetting zijn bier met de slogan "Eén volk, één staat, één bier". De brouwerij was en is gevestigd in Breendonk, waar tijdens de nazibezetting een gevangenenkamp werd opgericht waar heel wat slachtoffers vielen.
Afvalbedrijf VB: rot vlees voor Duitse pita
In Duitsland is er een schandaal rond 150 ton rot vlees dat verwerkt werd in pita. Een deel daarvan werd doorverkocht door de firma Madigro uit Brugge, een bedrijf in handen van VB-parlementslid Agnes Bruyninckx en haar man (sinds jaar en dag trouwe toeverlaten van Frank Vanhecke). Het vlees werd in Duitsland tegen grote winsten verder verkocht aan pitazaken.
Het schandaal kwam uit en is het grootste voedselschandaal ooit. Madigro kon dat niet weten, maar wellicht zullen ze het daar niet erg gevonden hebben dat rot voedsel in pitazaken terechtkwam...
Aangezien Madigro financiële steun geeft aan het VB weten we nu ook dat het VB mee betaald wordt met rot vlees. We hadden het kunnen weten!
Neonazi's en VB: stamboomfascisten
Volgende commentaar publiceerde een lezer op de site van VB'er Bart Debie, die twijfelde over zijn deelname aan de anti-islambetoging van 11 september vanwege de aanwezigheid van neonazi's: “Bart je plaat blijft hangen. Blood and Honour en Stormfront zijn helemaal geen gekken, maar overtuigde Nationaal Socialisten. Net zoals wijlen Karel Dillen, Bert Eriksson, etc.
Daar is helemaal niets fouts mee. Wees toch eens eerlijk en kijk in de spiegel. Zelfs Filip De Winter kwam regelmatig in lokaal Odal, alwaar een groot portret van Rudolf Hess aan de muur hing. In datzelfde lokaal had jaarlijks op 20 april de Hitler geburtstag-herdenking plaats."
Van Borms naar golf
Als het Vlaams Belang de schijn kan wekken dat het cordon sanitaire wordt doorbroken, doet het dat maar al te graag. Ook als het is om een nieuw project voor een groot golfterrein in Schilde te stemmen.
De grootste partij in de gemeenteraad, de VLD van Yolande Avondroodt (tevens parlementslid voor de blauwen), wou een groot golfterrein met 18 holes. Coalitiepartner CD&V gaf geen steun, maar het VB wel. Het golfterrein moet de inwoners van de chique villawijken in en rond Schilde een ontspanningsmogelijkheid bieden.
Het Vlaams Belang beweert in de steden een partij van de kleine man te zijn, maar in dorpen zoals Schilde baseert de partij zich nogal sterk op de chique villawijken... Ook Marijke Dillen, fractieleidster van het VB in de gemeenteraad, kan daarvan meespreken uit eigen ervaring.
FN: 88e splitsing moet trakteren
Bij het Franstalige Front National zit er een nieuwe afsplitsing aan te komen. FN-senator Delacroix zou zich nu afkeren van voorzitter Féret. Delacroix was één van de laatste trouwe volgelingen van de voorzitter.
De nieuwe ruzie in het FN kan de problemen voor Féret dermate opdrijven dat hij zich misschien beter zou terugtrekken in zijn villa in het zuiden van Frankrijk (betaald met partijgeld)? De groep rond Delacroix zou de steun hebben van zowat alle verkozenen van de partij.
VJW: de anti-Ulfkotte
De Vlaamse Jongeren Westland weigerden om deel te nemen aan de anti-islambetoging van 11 september. Het probleem is niet zozeer het anti-islam karakter van die betoging. Neen, de organisatoren hadden gesteld dat het een "Europese betoging" zou worden: "een multicultureel initiatief, zo u wil" (aldus Ulfkotte in 't Pallieterke).
Dat is natuurlijk niet aanvaardbaar voor de VJW. Ze verklaarden niet te willen deelnemen aan een betoging die moet dienen "om multiculturalisme te gaan verdedigen tegen wat dan ook, zelfs al is dit de niet-Europese religie islam".
Voor Dewinter en co was die multikul geen probleem, maar VJW is principieel! Eigen neonazi's? Moet kunnen. Maar blijkbaar geen buitenlandse extreem-rechtsen.
Vrije meningsuiting: slegs vir blanke VB'ers
Het VB nam deze week deel aan de anti-islambetoging. Het gebruikte daartoe het argument van de "vrije meningsuiting". De dag voor deze betoging voerde het VB in Antwerpen actie tegen een fototentoonstelling onder de noemer "gewoon illegaal" (een tentoonstelling over het dagelijkse leven van "illegale" mensen in de stad). Het VB vraagt een verbod op de tentoonstelling.
Blijkbaar geldt het argument van de vrije meningsuiting enkel als dit het VB uitkomt...
Eén bier, één Führer
Afgelopen weekend was er de inhuldiging van een standbeeld voor de stichter van brouwerij Duvel. Albert Moortgat werd aldus geëerd en kreeg heel wat lof van onder meer zijn dochter.
Minister-president Kris Peeters liet alsnog verstek gaan voor de bijeenkomst, ondanks een eerdere toezegging. Er was evenwel wat commotie ontstaan over het feit dat Albert Moortgat zou geëerd worden, ondanks het feit dat hij ook tijdens de nazibezetting in functie bleef als burgemeester voor het extreem-rechtse VNV (volgens Dewinter een voorloper van het VB).
Moortgat verkocht tijdens de bezetting zijn bier met de slogan "Eén volk, één staat, één bier". De brouwerij was en is gevestigd in Breendonk, waar tijdens de nazibezetting een gevangenenkamp werd opgericht waar heel wat slachtoffers vielen.
Afvalbedrijf VB: rot vlees voor Duitse pita
In Duitsland is er een schandaal rond 150 ton rot vlees dat verwerkt werd in pita. Een deel daarvan werd doorverkocht door de firma Madigro uit Brugge, een bedrijf in handen van VB-parlementslid Agnes Bruyninckx en haar man (sinds jaar en dag trouwe toeverlaten van Frank Vanhecke). Het vlees werd in Duitsland tegen grote winsten verder verkocht aan pitazaken.
Het schandaal kwam uit en is het grootste voedselschandaal ooit. Madigro kon dat niet weten, maar wellicht zullen ze het daar niet erg gevonden hebben dat rot voedsel in pitazaken terechtkwam...
Aangezien Madigro financiële steun geeft aan het VB weten we nu ook dat het VB mee betaald wordt met rot vlees. We hadden het kunnen weten!
Neonazi's en VB: stamboomfascisten
Volgende commentaar publiceerde een lezer op de site van VB'er Bart Debie, die twijfelde over zijn deelname aan de anti-islambetoging van 11 september vanwege de aanwezigheid van neonazi's: “Bart je plaat blijft hangen. Blood and Honour en Stormfront zijn helemaal geen gekken, maar overtuigde Nationaal Socialisten. Net zoals wijlen Karel Dillen, Bert Eriksson, etc.
Daar is helemaal niets fouts mee. Wees toch eens eerlijk en kijk in de spiegel. Zelfs Filip De Winter kwam regelmatig in lokaal Odal, alwaar een groot portret van Rudolf Hess aan de muur hing. In datzelfde lokaal had jaarlijks op 20 april de Hitler geburtstag-herdenking plaats."
Van Borms naar golf
Als het Vlaams Belang de schijn kan wekken dat het cordon sanitaire wordt doorbroken, doet het dat maar al te graag. Ook als het is om een nieuw project voor een groot golfterrein in Schilde te stemmen.
De grootste partij in de gemeenteraad, de VLD van Yolande Avondroodt (tevens parlementslid voor de blauwen), wou een groot golfterrein met 18 holes. Coalitiepartner CD&V gaf geen steun, maar het VB wel. Het golfterrein moet de inwoners van de chique villawijken in en rond Schilde een ontspanningsmogelijkheid bieden.
Het Vlaams Belang beweert in de steden een partij van de kleine man te zijn, maar in dorpen zoals Schilde baseert de partij zich nogal sterk op de chique villawijken... Ook Marijke Dillen, fractieleidster van het VB in de gemeenteraad, kan daarvan meespreken uit eigen ervaring.
FN: 88e splitsing moet trakteren
Bij het Franstalige Front National zit er een nieuwe afsplitsing aan te komen. FN-senator Delacroix zou zich nu afkeren van voorzitter Féret. Delacroix was één van de laatste trouwe volgelingen van de voorzitter.
De nieuwe ruzie in het FN kan de problemen voor Féret dermate opdrijven dat hij zich misschien beter zou terugtrekken in zijn villa in het zuiden van Frankrijk (betaald met partijgeld)? De groep rond Delacroix zou de steun hebben van zowat alle verkozenen van de partij.
VJW: de anti-Ulfkotte
De Vlaamse Jongeren Westland weigerden om deel te nemen aan de anti-islambetoging van 11 september. Het probleem is niet zozeer het anti-islam karakter van die betoging. Neen, de organisatoren hadden gesteld dat het een "Europese betoging" zou worden: "een multicultureel initiatief, zo u wil" (aldus Ulfkotte in 't Pallieterke).
Dat is natuurlijk niet aanvaardbaar voor de VJW. Ze verklaarden niet te willen deelnemen aan een betoging die moet dienen "om multiculturalisme te gaan verdedigen tegen wat dan ook, zelfs al is dit de niet-Europese religie islam".
Voor Dewinter en co was die multikul geen probleem, maar VJW is principieel! Eigen neonazi's? Moet kunnen. Maar blijkbaar geen buitenlandse extreem-rechtsen.
woensdag, september 12, 2007
De toekomst is aan de jeugd
(2e man van links, grijs haar, donkere bril, tegen man met snor): “Jos? Wie ben jij?”
(man met walrussnor, poserend achter spandoek “Vlaamse jongeren tegen islamisering”): “Ik ben een jongere, Jef. Zie je dat niet. Een Vlaamse jongere tegen de islamisering. Ik betoog hier.”
(man met donkere bril, niet tevreden): “Jos... Niet voor het één of het ander. Maar... Hoe oud ben jij?”
(man met walrussnor): “Jef, waarom zoveel vragen? We zijn hier allemaal jonge Vlaamsnationalisten onder mekaar. In de fleur van ons blanke leven. Zie je dat niet? Kom onze mooie actie tegen de islamisering toch niet verpesten. Kom het hier alsjeblief toch niet verknoeien met uw... uw gemierenneuk over leeftijd en dergelijke.”
(man met donkere bril, dringt aan): “Ik ben er 64, Jos. 64. Is dat mierenneuken? (iets harder) Is dat volgens u mierenneuken? (kwade blik en gebaar van Philip Dewinter, weer stiller) Ik heb nog bij de VMO gezeten onder Bert Eriksson. Onze Führer, zaliger.”
(man met walrussnor): “Wel, OK. Proficiat.”
(man met donkere bril): “Aha, er begint iets te dagen, Jos. Toen was jij nog een klein broekventje. Deze actie lijkt wel een klasreünie van oude kameraden van onze Leider.
We zijn de Dietsche Meisjesscharen niet meer, Jos. Met blonde vlechtjes in ons haar. Bekijk dat volk hier eens goed. Overloop één voor één die gezichten. Die koppen. Geen jonge blanke ziel te bespeuren. Achter heel uw spandoek. Nada. Niks.”
(man met walrussnor, cynisch): “Waar gaat het naartoe met het nationalisme, huh?”
(man met donkere bril): “De jongste die ik op dit plein zie rondlopen is onze voorzitter zelf. Frank Vanhecke. Kijk, hij staat daar interviews te geven aan de Duitse pers. Waarom komt hij uw spandoek niet overnemen, Jos. Je loopt er maar voor spek en bonen bij. Als zogenaamde jonge kerel.”
(man met walrussnor, in zijn wiek geschoten): “Hela, hela. Zo niet, hé vriend. Ben je ermee aan het lachen, of zo? Met onze actie tegen de golf van islamisering? Wat wij hier staan te doen, is voor het overleven van ons volk van levensbelang. Ik eet zelf nooit meer pita’s bij die gasten. En nee, een smakelijke kebabschotel met looksaus ook niet.”
(man met donkere bril): “Ik vind, als ik zo vrij mag zijn, uw snor eigenlijk heel belachelijk, Jos. Probeer je op een koning van de Vikingen te gelijken, of iets dergelijks?”
(man met walrussnor): “Ik sla u onmiddellijk na deze betoging op uw lelijke tronie, stuk oude zagevent. Wacht maar. Je gaat ervan lusten. Ik zou niet mee op onze tram stappen. Ex-VMO of geen ex-VMO.”
(man met donkere bril): “Zie je wel. Stuk oude zagevent. Nu zijn we er. De propaganda van het Belang is hier - per uitzondering, da’s heel juist - gewoon niet van het gewenste Goebbelsniveau, Jos. Daar hadden ze op het Madouplein toch even over kunnen nadenken, met al hun parlementairen en betaalde partijkrachten? Twee seconden de grijze massa laten werken.
Pfff, als we met dit volk de islamisering en de rooien gaan moeten tegenhouden...”
(klap, klap, boem, plof)
(pd)
dinsdag, september 11, 2007
Column: Wat gebeurt er in Nederland?
Communautaire kwestie België krijgt echo in Nederland
Door Bas de Ruiter
Tegen de achtergrond van de moeizame regeringsvorming in België werd er recent een peiling gehouden onder de Nederlandse bevolking over de toekomst van de Belgische staat. Zoals bekend strandde de Belgische regeringsvorming tot nu toe op meningsverschillen tussen politieke partijen - zelfs van dezelfde politieke gezindheid - in Vlaanderen, enerzijds, en Wallonië anderzijds.
Op basis van de peiling ziet 2/3 van de Nederlandse bevolking een fusie van Nederland en Vlaanderen wel zitten. Een kwart van de bevolking denkt dat Vlaanderen en Wallonië gescheiden moeten worden. Normaal gesproken is het voornamelijk extreemrechts dat de gedachte aan een Groot-Nederland naar voren brengt: waar komt de massale steun voor dit idee ineens vandaan?
Vermoedelijk spelen vooral sentimentele redenen een rol bij deze stemming onder de Nederlandse bevolking, zoals de verwantschap die blijkbaar wordt gevoeld vanwege een min of meer gemeenschappelijk verleden. De gebeurtenissen van 1830 - toen wat nu Vlaanderen is zich losmaakte van Nederland - zullen hierbij ongetwijfeld een rol spelen.
Overigens denkt nog altijd 83% van de Nederlandse bevolking dat België zal blijven voortbestaan. Slechts 14% denkt dat dit niet geval is. In elk geval wil 85% van de bevolking dat Nederland nauwer samenwerkt met België.
Vanzelfsprekend is het niet de Nederlandse, maar de Belgische bevolking - of die zich tot de Nederlandstalige, Franstalige of Duitstalige bevolkingsgroep voelt behoren - die zich over de toekomst van België moet uitspreken. Die les moeten we trekken op basis van de gebeurtenissen in 1830. Dat is ook het enige correcte uitgangspunt voor socialisten: het recht op zelfbeschikking van volkeren/gemeenschappen.
Frappant is overigens wel dat in Vlaanderen de steun voor autonomie sinds de verkiezingen met 40% - voor de verkiezingen was het 30% - op een lager niveau staat dan het percentage Nederlanders dat voorstander is van een samenvoeging van Nederland en Vlaanderen.
(De LSP heeft een zusterorganisatie in Nederland, Offensief. Hun website vind je op www.offensief.nl)
Door Bas de Ruiter
Tegen de achtergrond van de moeizame regeringsvorming in België werd er recent een peiling gehouden onder de Nederlandse bevolking over de toekomst van de Belgische staat. Zoals bekend strandde de Belgische regeringsvorming tot nu toe op meningsverschillen tussen politieke partijen - zelfs van dezelfde politieke gezindheid - in Vlaanderen, enerzijds, en Wallonië anderzijds.
Op basis van de peiling ziet 2/3 van de Nederlandse bevolking een fusie van Nederland en Vlaanderen wel zitten. Een kwart van de bevolking denkt dat Vlaanderen en Wallonië gescheiden moeten worden. Normaal gesproken is het voornamelijk extreemrechts dat de gedachte aan een Groot-Nederland naar voren brengt: waar komt de massale steun voor dit idee ineens vandaan?
Vermoedelijk spelen vooral sentimentele redenen een rol bij deze stemming onder de Nederlandse bevolking, zoals de verwantschap die blijkbaar wordt gevoeld vanwege een min of meer gemeenschappelijk verleden. De gebeurtenissen van 1830 - toen wat nu Vlaanderen is zich losmaakte van Nederland - zullen hierbij ongetwijfeld een rol spelen.
Overigens denkt nog altijd 83% van de Nederlandse bevolking dat België zal blijven voortbestaan. Slechts 14% denkt dat dit niet geval is. In elk geval wil 85% van de bevolking dat Nederland nauwer samenwerkt met België.
Vanzelfsprekend is het niet de Nederlandse, maar de Belgische bevolking - of die zich tot de Nederlandstalige, Franstalige of Duitstalige bevolkingsgroep voelt behoren - die zich over de toekomst van België moet uitspreken. Die les moeten we trekken op basis van de gebeurtenissen in 1830. Dat is ook het enige correcte uitgangspunt voor socialisten: het recht op zelfbeschikking van volkeren/gemeenschappen.
Frappant is overigens wel dat in Vlaanderen de steun voor autonomie sinds de verkiezingen met 40% - voor de verkiezingen was het 30% - op een lager niveau staat dan het percentage Nederlanders dat voorstander is van een samenvoeging van Nederland en Vlaanderen.
(De LSP heeft een zusterorganisatie in Nederland, Offensief. Hun website vind je op www.offensief.nl)
zondag, september 09, 2007
Nieuwe tape van Bin Laden
Afghanistans Funniest Home Videos
“Hij die de Schepper aanbidt, zal Hem altijd gehoorzamen, en in Zijn Tuin het gras afdoen, als hij voor die nederige missie werd uitgekozen. Het stond er al veel te lang, het Heilige Gras. Te groeien en te groeien, richting Hemel. Naast het Onheilige en Zondige Onkruid, dat we in Zijn Naam, en Zijn Naam alleen, ontmoeten tussen de struikgewassen; en in het veldje met bieten en radijzen.
De Schepper van Alles, en dus ook van onkruidverdelgers, heidepotgrond en andere substraten, stuurt Zijn Boodschap gericht aan iedere tuinier en professionele kweker die Hem horen wil.
Wie Zijn Wet gehoorzaamt, zal over zijn tomaten niet te klagen hebben. Oog om oog, tand om tand. Knolselder om knolselder. Dat is Zijn Wil, en ook Brezjnev kon daar met zijn machtige arsenaal aan schoffels, tuinfrezen en grasmaaiers niet tegenop. De ongelovige bezetters werden verslagen door onze Moedjahedien. En dit in de moeilijk te bewerken Afghaanse moestijn van de Allerhoogste.
Beste Amerikaanse volk, de Heilige Oorlog die er tussen ons bestaat, verhindert mij niet om elke dag naar jullie media te kijken. CNN op kabel, Fox Television via mijn satellietantenne, Mia Doornaert haar artikels in De Standaard,... Soms zie ik slechte dingen van Ongelovige Honden en soms ook dingen waar ik van hou.
De Gelovigen in de Ene en Almachtige weten reeds langer dat wij er bij de Moedjahedien niet graag doekjes om winden. Ik hou van God, de Allerhoogste, maar ook van jullie Whitney Houston. Binnenkort zal zij mijn vrouw zijn, ook al kwijn ik hier reeds 12 jaar alleen weg in mijn grot. De liefde bedrijven is als fietsen, zeg ik dan tegen mijzelf en ik Bid de Almachtige dat hij Whitney ooit in een Goddelijk Pakketje aan de ingang van mijn grot aflevert. O Whitney... (zucht)
Wie aan Whitney raakt, raakt aan het Allerheiligste wat er op aarde bestaat. Bobby Brown, ik gghhaat je. You talk silly shit, you Infidel. You dog of the US empire. You swine. I read many, many dirty things about you in National Enquirer. Niet vriendelijk en lief zijn tegenover een gevoelige vrouw als Whitney, en haar behandelen als vuil, is van het ergste wat je de strijders van de Moedjehedien kon aandoen. Het Amerikaanse volk zal zich tegen jou keren, meneer Brown, ook al zijn de Democraten van mijn neef Barack Osama geen haar beter.
Ik roep het Amerikaanse volk op, in naam van de Almachtige en Eeuwige Goede, om zich tot de Blijde Boodschap van de Islam te bekeren. In de interpretatie die onze strijders en mijzelf aan de Heilige Schriften hebben gegeven. Dat is het, ik wil ook bij jullie de baas worden, net als in mijn grot en de omliggende struikgewassen.
Wel, OK, die grotten zijn meer zompige kruipkelders, waar je als tuinier of professioneel kweker absoluut geen plezier aan beleeft. En voor de betere potgrond en siergewassen moet je al meteen in Kandahar zijn. Dat is een heel eind, en de wegen zijn dan nog eens verschrikkelijk.
Het centrale gezag ziet gewoon niet de voordelen van een uitgebreide horticultuur. Ze denken alleen maar aan vechten. Tegen onze Heilige Moedjahedien!
En dan hoor ik jullie media klagen over de huizencrisis in de Verenigde Staten. Kom hier eens binnen kijken, als je durft. Lof zij de Allerhoogste en Zijn Wil en Wet, en de Methodologie van zijn Eeuwige Kennis van het Al.
En niet vergeten, voor al uw tuinmaterialen: slechts één adres - NV Bin Laden.”
(pd)
“Hij die de Schepper aanbidt, zal Hem altijd gehoorzamen, en in Zijn Tuin het gras afdoen, als hij voor die nederige missie werd uitgekozen. Het stond er al veel te lang, het Heilige Gras. Te groeien en te groeien, richting Hemel. Naast het Onheilige en Zondige Onkruid, dat we in Zijn Naam, en Zijn Naam alleen, ontmoeten tussen de struikgewassen; en in het veldje met bieten en radijzen.
De Schepper van Alles, en dus ook van onkruidverdelgers, heidepotgrond en andere substraten, stuurt Zijn Boodschap gericht aan iedere tuinier en professionele kweker die Hem horen wil.
Wie Zijn Wet gehoorzaamt, zal over zijn tomaten niet te klagen hebben. Oog om oog, tand om tand. Knolselder om knolselder. Dat is Zijn Wil, en ook Brezjnev kon daar met zijn machtige arsenaal aan schoffels, tuinfrezen en grasmaaiers niet tegenop. De ongelovige bezetters werden verslagen door onze Moedjahedien. En dit in de moeilijk te bewerken Afghaanse moestijn van de Allerhoogste.
Beste Amerikaanse volk, de Heilige Oorlog die er tussen ons bestaat, verhindert mij niet om elke dag naar jullie media te kijken. CNN op kabel, Fox Television via mijn satellietantenne, Mia Doornaert haar artikels in De Standaard,... Soms zie ik slechte dingen van Ongelovige Honden en soms ook dingen waar ik van hou.
De Gelovigen in de Ene en Almachtige weten reeds langer dat wij er bij de Moedjahedien niet graag doekjes om winden. Ik hou van God, de Allerhoogste, maar ook van jullie Whitney Houston. Binnenkort zal zij mijn vrouw zijn, ook al kwijn ik hier reeds 12 jaar alleen weg in mijn grot. De liefde bedrijven is als fietsen, zeg ik dan tegen mijzelf en ik Bid de Almachtige dat hij Whitney ooit in een Goddelijk Pakketje aan de ingang van mijn grot aflevert. O Whitney... (zucht)
Wie aan Whitney raakt, raakt aan het Allerheiligste wat er op aarde bestaat. Bobby Brown, ik gghhaat je. You talk silly shit, you Infidel. You dog of the US empire. You swine. I read many, many dirty things about you in National Enquirer. Niet vriendelijk en lief zijn tegenover een gevoelige vrouw als Whitney, en haar behandelen als vuil, is van het ergste wat je de strijders van de Moedjehedien kon aandoen. Het Amerikaanse volk zal zich tegen jou keren, meneer Brown, ook al zijn de Democraten van mijn neef Barack Osama geen haar beter.
Ik roep het Amerikaanse volk op, in naam van de Almachtige en Eeuwige Goede, om zich tot de Blijde Boodschap van de Islam te bekeren. In de interpretatie die onze strijders en mijzelf aan de Heilige Schriften hebben gegeven. Dat is het, ik wil ook bij jullie de baas worden, net als in mijn grot en de omliggende struikgewassen.
Wel, OK, die grotten zijn meer zompige kruipkelders, waar je als tuinier of professioneel kweker absoluut geen plezier aan beleeft. En voor de betere potgrond en siergewassen moet je al meteen in Kandahar zijn. Dat is een heel eind, en de wegen zijn dan nog eens verschrikkelijk.
Het centrale gezag ziet gewoon niet de voordelen van een uitgebreide horticultuur. Ze denken alleen maar aan vechten. Tegen onze Heilige Moedjahedien!
En dan hoor ik jullie media klagen over de huizencrisis in de Verenigde Staten. Kom hier eens binnen kijken, als je durft. Lof zij de Allerhoogste en Zijn Wil en Wet, en de Methodologie van zijn Eeuwige Kennis van het Al.
En niet vergeten, voor al uw tuinmaterialen: slechts één adres - NV Bin Laden.”
(pd)
donderdag, september 06, 2007
Column: De adviezen van la gauche caviar
Door Karel Mortier
De analyse die de heer Desmet dinsdag maakte van het rapport-Janssens, over de SP.a-verkiezingsuitslag, is eigenlijk dezelfde als die hij maakte na de eerste Zwarte Zondag. De mensen hebben het te goed volgens de hoofdredacteur van De Morgen, en daarom stemmen ze niet meer op de SP.a.
De “culture of contentment” wordt weliswaar niet van stal gehaald, maar daar komt het wel op neer. We hebben het allemaal te goed, dus waarom zouden we op een partij stemmen die alleen maar opkomt voor de sociaal zwakkeren en randfiguren in de maatschappij?
Het probleem is dan ook niet dat de SP.a niet links genoeg is. De partij, zo gaat het verhaal, heeft zich onvoldoende aangepast aan de toename van de maatschappelijke welvaart en het ontstaan van nieuwe middengroepen in de samenleving.
De SP.a was en is de partij van het “miserabilisme”. Daarmee haal je geen stemmen in het “welvarende Vlaanderen” anno 2007. De SP.a moet dus niet alleen inhoudelijk breken met het “oubollige” socialisme, maar ook met het verleden en de tradities van de arbeidersbeweging - als ze die nieuwe kiezers uit de middengroepen wil aantrekken en behouden.
Aanvallen op levensstandaard
Desmet vergeet uiteraard dat een niet onaanzienlijk deel van de bevolking in veel mindere mate heeft kunnen profiteren van de “toename van de welvaart”. Die was hoofdzakelijk voor een kleine elite weggelegd. Velen zijn er op achteruitgegaan, met name gepensioneerden en mensen die leven van een uitkering.
Voor werkenden kent het proberen behouden van die welvaart - ondanks een enorme achteruitgang van de koopkracht van de lonen, onder meer door de gestegen kost van het wonen - een zware prijs. Het neoliberalisme leverde ons een enorme toename van de werkdruk en stress op, in combinatie met groeiende onzekerheid en een gebrek aan toekomstperspectieven.
Welvaart is vandaag ook verre van een verworven recht. Wat is de discussie over de vergrijzing en de communautaire discussie anders dan een poging tot aanval op de welvaart van de werkende bevolking? De toekomstperspectieven worden constant bedreigd door toenemende concurrentie van lageloonlanden en multinationals, die steeds meer druk zetten op de lonen en arbeidsvoorwaarden van hun personeel.
Het beeld dat Yves Desmet heeft van de middengroepen in Vlaanderen is wellicht dat van tweeverdieners met een vaste baan, die een fermette hebben buiten de stad en jaarlijks op vakantie trekken naar Turkije. Maar aan dat beeld voldoen steeds minder huishoudens. Het aantal éénoudergezinnen neemt nog steeds toe, en een deftige fermette wordt vandaag voor zeer veel mensen quasi onbetaalbaar.
Eigenlijk komt Desmet een kleine 40-tal jaar te laat met zijn analyse. De belangrijkste toename van de welvaart vond niet plaats de laatste decennia, maar in de naoorlogse periode. Toen stegen de lonen en de welvaart van de bevolking spectaculair, onder meer door de sterke positie van de arbeidersbeweging op dat moment.
In een periode waarin de welvaart toenam, de sociale zekerheid werd uitgebouwd en de democratisering van het onderwijs werd ingezet kon de SP haar positie behouden. Vandaag neemt voor een groot deel van de bevolking de welvaart enkel toe als men dieper in het rood gaat, vaste banen behoren quasi tot het verleden en de droom van een fermette met pony zal voor de meesten altijd een droom blijven.
In de jaren ‘50 en ‘60 was het idee dat de nieuwe generatie het slechter zou kunnen hebben dan de vorige gewoon science fiction. Vandaag is dit voor zeer veel jongeren bittere realiteit. De democratisering van het onderwijs is gestopt, de toename van het percentage huishoudens met een eigen woning is quasi gestopt. Het idee dat armoede in Vlaanderen, of België, snel tot het verleden zal behoren, is al lang opgegeven. Kansen genoeg dus voor een zogenaamd “miserabilistische” partij, zou je denken.
Het idee dat de klassieke achterban van de socialisten zou verkleind zijn, is niet correct. Het aandeel van de loontrekkenden in de samenleving is nog nooit zo groot geweest. De kloof tussen de christelijke arbeidersbeweging en een socialistische partij is vandaag wellicht veel kleiner. De meeste pastoors roepen al lang niet meer op om niet op de SP.a te stemmen.
Toen er 100.000 werkende mensen - met veelal nog een redelijk en vast loon, een eigen woning en wagen - op straat stonden tegen het Generatiepact, negeerde de SP.a hen. Behoren die mensen dan niet tot de middengroepen waar Yves Desmet het over heeft? Horen de verpleegkundigen, leerkrachten die al jaren steen en been klagen over de werkdruk en onderbetaling niet tot de natuurlijke achterban van de SP.a?
Wat met de meer dan 40.000 ambtenaren op het departement Financiën, die al meerdere decennia met lede ogen moeten toekijken hoe hun departement wordt verwaarloosd? Wie en waar, kortom, zijn de middengroepen waar de SP.a zich volgens Yves Desmet op moet richten?
Formele logica
Janssens en Desmet stellen: “omdat de SP.a geen stemmen heeft verloren aan partijen links van haar is dit een teken dat de partij eerder te links was, dan te rechts”. Daarmee hanteren ze een wel erg formele logica. Je hoeft maar 5 minuten op straat te staan om een handvol mensen te ontmoeten die op Lijst Dedecker of Vlaams Belang heeft gestemd omdat ze zich door de traditionele partijen, en met name de sociaal-democratie, in de steek gelaten voelen.
Wat is de meerwaarde anno 2007 nog van de SP.a voor de doorsnee werkende Vlaming? Zelfs het ABVV kan dat niet uitleggen aan haar leden. De SP.a heeft haar natuurlijke achterban gedumpt en haar socio-economische kernthema’s verwaarloosd om nieuwe electorale doelgroepen aan te boren, maar die nieuwe doelgroepen vormen geen stevige electorale basis. Dat kan dus goed uitpakken met verkiezingen en slecht.
Het advies van Desmet is om de “modernisering” van de partij verder te zetten en volledig te breken met het verleden en de klassieke achterban. De ene keer per jaar dat SP.a-politici nog een volkshuis binnenstappen is er blijkbaar teveel aan. Het probleem van de SP.a is misschien eerder dat ze al 10 jaar luisteren naar mensen als Desmet.
Het rapport zelf is op het eerste gezicht ook genuanceerder en wijst op een aantal problemen waar we met o.a. LSP reeds eerder op hebben gewezen:
“Het hervormingsbeleid en de moderniseringskoers hebben de vertrouwensbreuk met de traditionele achterban vergroot. Vooral die groepen kiezers die zich al bedreigd voelden door de toenemende migratie en economische globalisering, begonnen de centrum-linkse regeringen steeds meer te wantrouwen.
De sociaal-democratie kwam hier zelfs in een dubbele vertrouwensbreuk, want zij die de welvaartsstaat principieel erg belangrijk vonden, beschuldigden centrum-links van de uitverkoop van die welvaartsstaat. Van een socialistisch regeringsleider wordt net dat iets meer verwacht. En terecht.
De verbreding van de partij van een traditionele arbeidersachterban naar een meer stedelijk hoog opgeleide groep heeft geleid tot een duale achterban. De verschillende groepen vergen een andere aanpak, want ze stellen andere prioriteiten, hechten belang aan andere thema’s, gebruiken andere media en hebben een eigen taalgebruik. De partij heeft nog geen goede manier gevonden om met die dualiteit om te gaan.”
Het is vreemd dat een intellectueel als Desmet een figuur als Stevaert naar voor schuift als een uitdrager van het “moderne” socialisme. Wat is de intellectuele bijdrage van iemand als Stevaert aan het socialisme? Een paar kookboeken en plat populistische one liners die meestal nergens op slaan. Zijn uitspraken als “het socialisme zal gezellig zijn, of niet zijn” of “socialisme is wat goed is voor de mensen” het nieuwe, wervende verhaal waarmee de SP.a terug een aanhang en kiezers moet verkrijgen?
Enkel de uitbouw van een nieuwe arbeiderspartij, met een actieve basis en een echt socialistisch programma, kan de mensen die zich nu hebben afgekeerd van de politiek, terug een perspectief bieden in de strijd voor een andere maatschappij.
De analyse die de heer Desmet dinsdag maakte van het rapport-Janssens, over de SP.a-verkiezingsuitslag, is eigenlijk dezelfde als die hij maakte na de eerste Zwarte Zondag. De mensen hebben het te goed volgens de hoofdredacteur van De Morgen, en daarom stemmen ze niet meer op de SP.a.
De “culture of contentment” wordt weliswaar niet van stal gehaald, maar daar komt het wel op neer. We hebben het allemaal te goed, dus waarom zouden we op een partij stemmen die alleen maar opkomt voor de sociaal zwakkeren en randfiguren in de maatschappij?
Het probleem is dan ook niet dat de SP.a niet links genoeg is. De partij, zo gaat het verhaal, heeft zich onvoldoende aangepast aan de toename van de maatschappelijke welvaart en het ontstaan van nieuwe middengroepen in de samenleving.
De SP.a was en is de partij van het “miserabilisme”. Daarmee haal je geen stemmen in het “welvarende Vlaanderen” anno 2007. De SP.a moet dus niet alleen inhoudelijk breken met het “oubollige” socialisme, maar ook met het verleden en de tradities van de arbeidersbeweging - als ze die nieuwe kiezers uit de middengroepen wil aantrekken en behouden.
Aanvallen op levensstandaard
Desmet vergeet uiteraard dat een niet onaanzienlijk deel van de bevolking in veel mindere mate heeft kunnen profiteren van de “toename van de welvaart”. Die was hoofdzakelijk voor een kleine elite weggelegd. Velen zijn er op achteruitgegaan, met name gepensioneerden en mensen die leven van een uitkering.
Voor werkenden kent het proberen behouden van die welvaart - ondanks een enorme achteruitgang van de koopkracht van de lonen, onder meer door de gestegen kost van het wonen - een zware prijs. Het neoliberalisme leverde ons een enorme toename van de werkdruk en stress op, in combinatie met groeiende onzekerheid en een gebrek aan toekomstperspectieven.
Welvaart is vandaag ook verre van een verworven recht. Wat is de discussie over de vergrijzing en de communautaire discussie anders dan een poging tot aanval op de welvaart van de werkende bevolking? De toekomstperspectieven worden constant bedreigd door toenemende concurrentie van lageloonlanden en multinationals, die steeds meer druk zetten op de lonen en arbeidsvoorwaarden van hun personeel.
Het beeld dat Yves Desmet heeft van de middengroepen in Vlaanderen is wellicht dat van tweeverdieners met een vaste baan, die een fermette hebben buiten de stad en jaarlijks op vakantie trekken naar Turkije. Maar aan dat beeld voldoen steeds minder huishoudens. Het aantal éénoudergezinnen neemt nog steeds toe, en een deftige fermette wordt vandaag voor zeer veel mensen quasi onbetaalbaar.
Eigenlijk komt Desmet een kleine 40-tal jaar te laat met zijn analyse. De belangrijkste toename van de welvaart vond niet plaats de laatste decennia, maar in de naoorlogse periode. Toen stegen de lonen en de welvaart van de bevolking spectaculair, onder meer door de sterke positie van de arbeidersbeweging op dat moment.
In een periode waarin de welvaart toenam, de sociale zekerheid werd uitgebouwd en de democratisering van het onderwijs werd ingezet kon de SP haar positie behouden. Vandaag neemt voor een groot deel van de bevolking de welvaart enkel toe als men dieper in het rood gaat, vaste banen behoren quasi tot het verleden en de droom van een fermette met pony zal voor de meesten altijd een droom blijven.
In de jaren ‘50 en ‘60 was het idee dat de nieuwe generatie het slechter zou kunnen hebben dan de vorige gewoon science fiction. Vandaag is dit voor zeer veel jongeren bittere realiteit. De democratisering van het onderwijs is gestopt, de toename van het percentage huishoudens met een eigen woning is quasi gestopt. Het idee dat armoede in Vlaanderen, of België, snel tot het verleden zal behoren, is al lang opgegeven. Kansen genoeg dus voor een zogenaamd “miserabilistische” partij, zou je denken.
Het idee dat de klassieke achterban van de socialisten zou verkleind zijn, is niet correct. Het aandeel van de loontrekkenden in de samenleving is nog nooit zo groot geweest. De kloof tussen de christelijke arbeidersbeweging en een socialistische partij is vandaag wellicht veel kleiner. De meeste pastoors roepen al lang niet meer op om niet op de SP.a te stemmen.
Toen er 100.000 werkende mensen - met veelal nog een redelijk en vast loon, een eigen woning en wagen - op straat stonden tegen het Generatiepact, negeerde de SP.a hen. Behoren die mensen dan niet tot de middengroepen waar Yves Desmet het over heeft? Horen de verpleegkundigen, leerkrachten die al jaren steen en been klagen over de werkdruk en onderbetaling niet tot de natuurlijke achterban van de SP.a?
Wat met de meer dan 40.000 ambtenaren op het departement Financiën, die al meerdere decennia met lede ogen moeten toekijken hoe hun departement wordt verwaarloosd? Wie en waar, kortom, zijn de middengroepen waar de SP.a zich volgens Yves Desmet op moet richten?
Formele logica
Janssens en Desmet stellen: “omdat de SP.a geen stemmen heeft verloren aan partijen links van haar is dit een teken dat de partij eerder te links was, dan te rechts”. Daarmee hanteren ze een wel erg formele logica. Je hoeft maar 5 minuten op straat te staan om een handvol mensen te ontmoeten die op Lijst Dedecker of Vlaams Belang heeft gestemd omdat ze zich door de traditionele partijen, en met name de sociaal-democratie, in de steek gelaten voelen.
Wat is de meerwaarde anno 2007 nog van de SP.a voor de doorsnee werkende Vlaming? Zelfs het ABVV kan dat niet uitleggen aan haar leden. De SP.a heeft haar natuurlijke achterban gedumpt en haar socio-economische kernthema’s verwaarloosd om nieuwe electorale doelgroepen aan te boren, maar die nieuwe doelgroepen vormen geen stevige electorale basis. Dat kan dus goed uitpakken met verkiezingen en slecht.
Het advies van Desmet is om de “modernisering” van de partij verder te zetten en volledig te breken met het verleden en de klassieke achterban. De ene keer per jaar dat SP.a-politici nog een volkshuis binnenstappen is er blijkbaar teveel aan. Het probleem van de SP.a is misschien eerder dat ze al 10 jaar luisteren naar mensen als Desmet.
Het rapport zelf is op het eerste gezicht ook genuanceerder en wijst op een aantal problemen waar we met o.a. LSP reeds eerder op hebben gewezen:
“Het hervormingsbeleid en de moderniseringskoers hebben de vertrouwensbreuk met de traditionele achterban vergroot. Vooral die groepen kiezers die zich al bedreigd voelden door de toenemende migratie en economische globalisering, begonnen de centrum-linkse regeringen steeds meer te wantrouwen.
De sociaal-democratie kwam hier zelfs in een dubbele vertrouwensbreuk, want zij die de welvaartsstaat principieel erg belangrijk vonden, beschuldigden centrum-links van de uitverkoop van die welvaartsstaat. Van een socialistisch regeringsleider wordt net dat iets meer verwacht. En terecht.
De verbreding van de partij van een traditionele arbeidersachterban naar een meer stedelijk hoog opgeleide groep heeft geleid tot een duale achterban. De verschillende groepen vergen een andere aanpak, want ze stellen andere prioriteiten, hechten belang aan andere thema’s, gebruiken andere media en hebben een eigen taalgebruik. De partij heeft nog geen goede manier gevonden om met die dualiteit om te gaan.”
Het is vreemd dat een intellectueel als Desmet een figuur als Stevaert naar voor schuift als een uitdrager van het “moderne” socialisme. Wat is de intellectuele bijdrage van iemand als Stevaert aan het socialisme? Een paar kookboeken en plat populistische one liners die meestal nergens op slaan. Zijn uitspraken als “het socialisme zal gezellig zijn, of niet zijn” of “socialisme is wat goed is voor de mensen” het nieuwe, wervende verhaal waarmee de SP.a terug een aanhang en kiezers moet verkrijgen?
Enkel de uitbouw van een nieuwe arbeiderspartij, met een actieve basis en een echt socialistisch programma, kan de mensen die zich nu hebben afgekeerd van de politiek, terug een perspectief bieden in de strijd voor een andere maatschappij.
dinsdag, september 04, 2007
Stop de stroom van gezinswagens van arbeiders naar patroons
Wie herinnert zich nog het suggestieve plaatje dat de Gazet Van Antwerpen, reeds in de jaren '80, in haar kolommen pleegde uit te smeren? Met de regelmaat van een Zwitserse klok. Elk jaar zou de hardwerkende Vlaming een gezinswagen aan "de Walen" cadeau doen. Daar dienden we als lezer steil van achterover te vallen. Moeder, Maria, en nog een paar goden uit pure ontzetting aanroepend.
Wat zouden "de Walen" met al die gezinswagens hebben uitgestoken? Dient het Kyotoakkoord, toch grotendeels een vodje papier, niet wereldwijd te worden herbekeken in dit licht? "Franstalig 'non' veroorzaakt plotse opwarming aarde"? Waarbij het Franssprekend surplus aan Renault Scenics eindelijk en voorgoed in rekening wordt gebracht?
Enkele dagen geleden zag nog een andere wetenschappelijke studie het licht. De kranten wisten te melden dat de Belg de 4e productiefste arbeider ter wereld is. Elk jaar leveren we de patroons 41.000 euro aan toegevoegde waarde op. Die recordwinsten moesten ergens vandaan komen. Eindelijk terecht! Maar niet in goede handen.
Let wel: de "studies" die de GVA destijds ter opjutting van het Vlaamse volksdeel in haar kolommen kwakte, spraken over één auto "per gezin" die elk jaar van Vlaanderen naar Wallonië zou bollen. Elk jaar doet elke arbeider - Vlaming of Waal - echter uit de losse pols TWEE comfortabele gezinswagens cadeau, maar dan aan de kapitalisten.
Inderdaad, het volkje met snor, hoge hoed, dikke sigaar en ZEER VEEL GEZINSWAGENS (naast hun BMW's, Mercedessen en Jaguars) die ze van ons gratis cadeau krijgen. Wij vinden dit niet uit, het is de realiteit.
Veel investeren - dat komt er nog bij - met die toegevoegde waarde in nieuwe productie doen deze obsessieve autofreaks ook al niet. We zouden dat zelf als werkende klasse veel beter en nuttiger aanpakken.
Volg nu even verder onze redenering, zo de gezinswagens u nog niet de neus uit komen. Geloof ons maar als we verkondigen dat de Vlamingen zich een pak meer flexibiliteit, volcontinushiftenwerk, en andere patronale grappen hebben laten opsolferen dan onze syndicaal nog sterker georganiseerde Waalse broeders.
De conclusie hieruit is afschuwelijk. Wij Vlamingen leveren de bazen dus gemiddeld MEER dan twee comfortabele gezinswagens per jaar op. Val niet in zwijm, maar misschien wel drie. Per arbeider! Zelfs niet PER GEZIN - waarmee we onze Waalse klassebroeders naar verluidt EEN gezinswagen per jaar cadeau doen.
Deze scheefgetrokken solidariteit met de patroons moet stoppen. Dit kunnen we al lang geen "objectieve geldstromen" meer noemen. We worden geript waar we bijstaan. Het wordt tijd dat ze in de patronale wereld hun eigen boontjes leren doppen. Onafhankelijkheid van de heersende klasse nu!
Kapitalisme barst!
Geef onze niet objectief verklaarbare gezinswagens terug!
Voor een socialistisch geplande economie!
Eigen klasse eerst! Door zichzelf te bevrijden zullen de arbeiders iedereen bevrijden!
U ook!
(pd)
Abonneren op:
Posts (Atom)
Karl Marx: wellicht slimmer dan Dirk Verhofstadt (broer van), Boudewijn Bouckaert en Frank Vandenbroucke opgeteld (binnenkort ook: de liberale vermenigvuldiging en deling)