maandag, december 29, 2008

Eindejaarskwis: ja, dat was 2008!

Het afgelopen jaar is er weer vanalles gebeurd. Maar weet u nog precies hoe de vork in de steel zat? Hebt u wel degelijk goed opgelet? Of benevelt de roes van de eindejaarsfeesten reeds uw politiek en historisch inzicht? Test het in onze traditionele eindejaarskwis!

Niet langer gedraald, hier volgen onze vragen:

1/ Welk kapitalisme werd ernstig gediskrediteerd door de economische crisis van het afgelopen jaar?

a) het ongecontroleerde kapitalisme (volgens SP.a en Groen)

b) het cowboykapitalisme in de VS (volgens Open VLD)

c) het gebrek aan kapitalisme (volgens Lijst Dedecker)

d) het hele kapitalisme, van boven tot helemaal vanonder (volgens LSP)

Antwoord: d)


2/ Hoe heette de campagne die het Vlaams Belang voerde tegen halalvoedsel in de supermarkten, op een moment dat de rest van de wereld wakker lag van de koopkracht en gevreesde massaontslagen?

a) Consumenten tegen islamisering

b) Halal schaadt, varkensfilet baat

c) Vlaamse waterzooi met schorseneren, altijd en overal

d) Dürüm barst

e) Baas met eigen bestek

Antwoord: a)


3/ Wat was de titel van het opiniestuk waarmee Karel De Gucht (Open VLD) zijn liberale antwoord op de financiële crisis formuleerde?

a) Liberalisme in tijden van net op tijd verkochte Fortisaandelen.

b) Liberalisme in tijden van canapébenoemingen.

c) Liberalisme in tijden van cholera

d) Liberalisme in tijden van staatssubsidies voor het kapitaal

Antwoord: c)


4/ Hoe heette de nobele onbekende die Barack Obama, de Democratische presidentskandidaat, tijdens het campagnevoeren overviel met vragen over zijn vermeende "socialistische belastingvoorstellen"?

a) Joe the Plumber

b) Joe the Runner

c) Joe the Gunner

d) Joe the Real Estate Developer

e) Pieter De Crem

Antwoord: a)


5/ Waarom lanceerden Caroline Gennez en de SP.a een "roadshow" begin december?

a) Om de Belgische mode-industrie te promoten: "En dit is Frank in zijn modieuze cardigan: casual en toch niet underdressed."

b) Om de SP.a te verruimen met Sinterklaas (een blauwe, geen rode)

c) Om alle SP.a-coryfeeën zo snel mogelijk naar de beheerraden van hun grote bedrijven te kunnen vervoeren: links-liberalen moeten pakken wat ze kunnen pakken

d) Omdat een roadshow beter ligt in de media dan Lenin en arbeidersstrijd

Antwoord: d)


6/ Welke vis uit het kookprogramma Plat Préféré leverde volgens een journalist van Ter Zake het ultieme bewijs dat Hitler, jawel, "een vegetariër" was?

a) de forel van Hitler

b) de goudvis van Hitler

c) de zeebaars van Hitler

d) de potvis van Hitler

Antwoord: a)


7/ Welke patroonsorganisatie stelde voor om de werkweek in België te verlengen tot 48 uur, zonder loonopslag?

a) Het Vlaams Belang

b) UNIZO

c) VBO

d) De Unie van Hand- en Geestesarbeiders (RIP 1945)

Antwoord: b)


8/ Welk kartel viel er in 2008 NIET uit elkaar?

a) Het kartel CD&V-NVA

b) Het kartel SP.a-Spirit

c) Het kartel Fortis-Davignon

d) Het kartel Cortebeeck (ACV)-CD&V en De Leeuw (ABVV)-SP.a

Antwoord: d), merkwaardig genoeg


9/ Wanneer zal de economie, volgens de meeste burgerlijke economen, uit de crisis komen en weer beginnen te groeien?

a) De tweede helft van 2007

b) In september 2008, omwille van het plan-Paulson

c) Tegen de derde zondag, dag van de Heer, van 2009

d) Laat de burgerlijke economen nu maar even gerust: 't is zo al erg genoeg

Antwoord: d)


10/ Welke Duitse economist had volgens de LSP-site volledig "gelijk", met zijn inzichten over het kapitalisme?

a) Boudewijn Bouckaert

b) August Bebel

c) Karl May

d) Karl Marx

Antwoord: d)


Prettige feesten aan alle arbeiders!


(pd)

woensdag, december 03, 2008

SP.a laat opinies leden "onderzoeken"

Door Karel Mortier

Na de nederlaag tijdens de laatste verkiezingen zou de leiding van de SP.a een studie hebben besteld om het profiel van de eigen leden te onderzoeken. Op deze manier komt de partijtop blijkbaar tegemoet aan de wens van het lidmaatschap om “meer gehoord te worden” door die leiding. De leden hadden wellicht verwacht dat de partijleiding zelf zou luisteren, maar dit werd deels uitbesteed aan een aantal universitairen.

Sommigen organiseren congressen waar leden teksten kunnen amenderen en voorleggen om, na intern debat en discussie, de koers van de partij te bepalen. Voor de SP.a-top moeten de resultaten van een enquête, die de koers van de partij schijnbaar bevestigen, voldoen. Waarom nog stemmingen en discussies organiseren als men een objectief en wetenschappelijk onderzoek kan houden naar de opvattingen van het lidmaatschap? Het is uiteraard wat kort door de bocht om te beweren dat de leiding alleen middels enquêtes luistert naar de leden. Maar de manier waarop Caroline Gennez de resultaten met open armen in ontvangst nam, gaf wat die indruk. De sociaaldemocratie heeft trouwens niet het monopolie op deze manier van werken.

Het resultaat van het onderzoek stelt mevrouw Gennez duidelijk tevreden. Volgens haar is het een bevestiging van de koers die de partij vaart en is er dan ook helemaal geen reden om te veranderen. Het lidmaatschap is akkoord met het Generatiepact (in tegenstelling tot een meerderheid van de Vlamingen, volgens de resultaten van een andere studie). Het lidmaatschap is voorstander van een hardere aanpak van de werklozen, wat Vandenbroucke zal plezieren, en het lidmaatschap wil een ruimere autonomie voor de deelstaten - wat eveneens in lijn is met de recentere standpunten van de partij. Kortom, inhoudelijk is de SP.a goed bezig en vertalen ze gewoon de standpunten van hun leden.

De leden zouden ook relatief tevreden zijn over de regeringsdeelname van de SP.a en over de interne werking van de partij. De boodschap is dan ook duidelijk. De leden zijn tevreden over de koers en de werking van de partij. Er is weinig reden om te klagen en om te veranderen. Een punt waar leden niet tevreden over waren was het kartel met de links-liberalen van Spirit, maar daar heeft Gennez een einde aan gemaakt. Beweer nu nog eens dat ze niet luistert naar de leden. Ondertussen heeft de heer Anciaux - weliswaar met niet zoveel woorden - een oproep gelanceerd om na te denken over een Vlaamse Sociale en Democratische beweging. Walter Pauli heeft op 2 december een interessant stuk geschreven in De Morgen, waar de resultaten van bovenstaand onderzoek wonderwil in passen.

Een groot deel van de SP.a-leden zou blijkbaar gelovig zijn, wat de partijleiding van de SP.a wellicht zal motiveren om een opening te maken naar het ACW. Daarnaast zou bijna de helft van het lidmaatschap van de partij voorstander zijn van meer autonomie voor de regio’s. Wat dan een opening kan bieden naar mensen als Anciaux. En de leden zijn volgens het onderzoek ook voorstander van een hardere aanpak van werklozen en het Generatiepact, wat een opening moet bieden om naar rechts op te schuiven of minstens de huidige sociaal-economische standpunten te behouden.
Het aantal leden van de vakbond ligt in de SP.a niet hoger dan in andere partijen, wat dan weer een reden is om de nodige afstand te behouden van de vakbond. Electoraal en qua lidmaatschap biedt de vakbond blijkbaar “weinig meerwaarde”.

Wellicht waren de SP.a-leiding en mensen als Anciaux al een tijdje aan het nadenken over de lancering van een nieuw electoraal product. Een “project” waarmee men definitief afstand zou doen van het socialistische, en in mindere mate “belgicistische”, verleden, dat in de ogen van veel sociaal-democraten à la Janssens en Vandenbroucke wellicht een rem was geworden op hun carrièreplanning.

Zoals de heer Pauli correct stelt zijn daar in het verleden al verschillende pogingen toe geweest, maar zijn die allemaal mislukt. Veel SP.a’ers zouden volgens Pauli denken dat de term “socialisme” een belemmering vormt om contacten te leggen met het ACW en andere bewegingen. Dus zou er een naamsverandering moeten komen. Het programma en het beleid dat de SP.a de laatste jaren heeft gevoerd, zijn nochtans een veel groter obstakel om een ingang te vinden bij het ACW, in het bijzonder de basis ervan. De SP.a heeft het echter niet begrepen op inhoudelijke veranderingen - daarom blijft een restyling wellicht een gemakkelijker optie. In het verleden was de term “socialisme” wellicht een probleem om christelijke arbeiders te benaderen, o.a door de sectaire houding van het partijapparaat ten opzichte van die arbeiders. Maar vandaag lijkt dat veel minder het geval te zijn.

De naamsverandering van SP naar SP.a - waarin SP.a dan eens voor “socialistische partij anders” stond en dan weer voor “sociaal progressief alternatief” - was één van de eerste uiterlijke veranderingen. De kans is groot dat men daar binnenkort veel verder in zal gaan, misschien pas na de komende verkiezingen. De leiding zal zich daarin gesteund voelen door de slechte resultaten die de SP.a naar verwachting zal boeken. De schuld voor die slechte resultaten zullen ze, zoals ze dat eerder hebben gedaan, op de PS steken en het socialistisch-”belgicistische” verleden, dat niet aangepast zou zijn aan het Vlaanderen van 2009.

Mocht SP.a Rood er alsnog in slagen om (via de media) een rol te spelen, dan zal de partijtop een matige uitslag eveneens wijten aan de “verdeeldheid binnen de partij” en een stel hardliners dat zich niet neerlegt bij de “democratische” besluitvorming binnen de partij en de wil van de meerderheid van de leden. Iemand als De Bruyn zal dan wel weer vastzitten, volgens de partijtop, in zijn “eigen grote gelijk” en voor “versplintering” zorgen. Wat gezien de manier waarop de man vasthoudt aan de sociaaldemocratie ironisch zou zijn, voor de kenners.

Als we ervan uitgaan dat het onderzoek op een deftige manier werd gevoerd en de resultaten representatief zijn voor de partij, dan ziet het er niet bepaald goed uit voor mensen die illusies hebben in de mogelijkheid om de SP.a van binnenuit te verlinksen. Er is meer dan een jaar na de verkiezingen geen enkele indicatie dat de partij op sociaal-economisch vlak naar links opschuift. Op communautair vlak is er geen enkele, maar dan ook geen enkele beweging in de standpunten van de partij. De kans dat Vandenbroucke qua arbeidersmarktbeleid andere standpunten zal gaan innemen, zal er na het lezen van dit onderzoek ook niet groter op zijn geworden. Het enige lichtpunt is dat de grootste groep van leden nog steeds arbeiders zijn, maar dat aantal daalt en de gemiddelde leeftijd ligt ook zeer hoog. Het onderzoek zegt op het eerste gezicht ook niets over de betrokkenheid van die mensen bij het interne leven, of het gebrek daaraan, van de partij. De verdienste van SP.a Rood is dat Gennez moet blijven herhalen dat de partij niet naar links zal opschuiven, wat zonder SP.a Rood op dit moment niet het geval zou zijn geweest. En wat uiteraard een indicatie is van de zwakte van de (radicale) linkerzijde in ons land. Wellicht zal dit sommige SP. Roders tevreden stellen en zullen ze zich nog enkele decennia kunnen sussen met die gedachte.

De vraag is alleen wat men zal doen als de SP.a effectief zou beslissen om van naam te veranderen, en zich te restylen tot een Vlaamse Sociale en Democratische partij waarin figuren als Anciaux mee de plak zullen zwaaien? Dit is nog niet zeker, maar de kans bestaat. Wellicht zullen we het antwoord op die vraag weten tegen de volgende verkiezingen. Misschien laat de leiding een aantal openingen voor radicalere opvattingen en mensen binnen die “open” en “brede” Vlaamse Sociale en Democratische “partij”. Maar dat zal eerder een gedoogbeleid zijn, om eventuele linkse concurrentie af te blokken.

Het is vreemd dat op een moment dat het kapitalistische systeem zwaarder onder vuur komt te liggen de officiële linkerzijde in ons land, en met name in Vlaanderen, moeite heeft om dit systeem kritisch te benaderen. Laat staan om een alternatief naar voren te schuiven. Figuren als Sarkozy, Merkel en bij wijlen soms Dedecker komen kritischer voor de dag over het huidige systeem dan partijen als Groen! en zeker de SP.a. Op een moment dat hardcore liberalen in ons land pleiten voor de (tijdelijke) nationalisering van de volledige banksector komt de SP.a niet verder dan een pleidooi om Fortis nog sneller te verkopen aan een buitenlandse ondernemer.

De Groenen vinden het vandaag zowaar het moment om hun vertrouwen in het kapitalistische systeem uit te spreken, en openingen te creëren naar het patronaat om samen een oplossing te zoeken voor de milieuproblematiek. Als er nog een beter bewijs is dat het patronaat een deel van het probleem is, in plaats van een deel van de oplossing, dan de crisis waar we nu inzitten dan weet ik het ook niet meer. Van SP.a en Groen moeten we geen links en sociaal antwoord meer verwachten op de crisis. Dat zal van arbeiders en jongeren in strijd zelf moeten komen.

zondag, november 23, 2008

Roadshow SP.a: hoe hol ik de crisis achterna?

Caroline Gennez en 6 andere, jonge kopstukken van de SP.a vatten op 8 december hun roadshow door de Vlaamse provincies aan. Dat het kapitalisme in zijn voegen kraakt, en de sociaal-democratie daar geen graantje van zou meepikken, dat vindt Gennez te gek voor woorden. Over de inhoud van de roadshow stonden alle violen meteen gelijkgestemd. Topmannen of -vrouwen van de partij die zetelen in de raad van bestuur van een bank (Dexia - Janssens), verzekeringsmaatschappij (Ethias - Stevaert), van SN Brussels Airlines (Luc Van den Bossche) of andere sociaal-democratische multinationals, werden vriendelijk verzocht om thuis te blijven. Gennez en haar speerdragers lopen immers storm voor “de eerlijke samenleving”. Dan hou je de bankiers best even op stal.

Noem het haarkloverij, maar waarom dit ding een “show” moet heten - in tijden van massaontslagen, economische werkloosheid en aanstormende faillissementen - is ons een raadsel. Hoe afgesneden van de realiteit kan een bureaucratisch apparaat leven? Je ziet het partijbureau waarop deze macabere grap werd bekokstoofd zo voor je. Johan Vande Lanotte: “We moeten de partij herpositioneren op de markt, kameraden en bankbeheerders. Dit zou kunnen uitdraaien op de ergste economische crisis in 50 jaar. Dat ziet een klein kind.” Frank Vandenbroucke (kijkt op uit zijn krant): “Ahem? Hoe laat is het?” Gennez (Frank indringend aanstarend, met haar diepe kijkers): “En de mensen die worden gezien als de beheerders van de partij zullen die boodschap niet geloofwaardig kunnen brengen. Hoe waardevol ze anders ook zijn.” Vande Lanotte (het geheel overpeinzend): “Daar heb je een punt, Caroline. Frank en ik moeten even uit beeld verdwijnen. Er moet een nieuw concept worden gelanceerd, een brede campagne naar de media toe. Het beeld over de SP.a moet veranderen. Change we can believe in!” Gennez: “Jonge en frisse gezichten! Maar hoe presenteren we die? Toch niet wéér met zo’n saaie persconferentie van dertien in een dozijn?” Vandenbroucke (ongeïnteresseerd, terwijl hij de cartoons in zijn krant napluist): “Met een roadshow.” Gennez: “Dat is het. Cool! Perfect Frank. O waaw.”

Over de inhoud van haar antwoord op de crisis heeft de SP.a nog niet veel gelost. We wisten al dat “een rode Dedecker” niet bestond, aldus Gennez. Er moeten volgens de SP.a meer regels komen in de financiële sector, op internationaal vlak. Hoe zo’n regelgeving de uitbuiting en overproductie die eigen zijn aan dit systeem, en de basis vormen voor de groei van een parasitaire financiële sector, oplost? Daarover tasten ze bij de SP.a nog in het duister. Ook over de koopkracht en hoe die te verbeteren voor de loontrekkenden: de wereld heeft er Gennez nog geen “ideetjes” over horen lanceren. Zelfs een slogan als “nationalisatie van de banksector” krijgen ze bij de SP.a niet over de lippen. Omdat er teveel eigen partijkopstukken dik geld mee verdienen? Ze worden op dit vlak voorbijgestoken door liberalen als Paul De Grauwe (Open VLD). Laat staan dat het bij Gennez en haar partijgenoten zou opkomen om bedrijven die massaontslagen aankondigen onverwijld te nationaliseren. Het liefst onder de democratische controle van de arbeiders die er werken, want van de huidige politici weten we dat ze ons opnieuw zullen uitverkopen.

Wij kunnen linkse socialisten en leden van de LSP alleen maar aanraden om deze roadshow van de SP.a zeker niet links te laten liggen - zoals zij deden met de stakingspiketten van Carrefour, etc. Gennez heeft verklaard dat ze wil dat de SP.a een “netwerkpartij” wordt. Wij dachten dat je daar Facebook voor had, maar we zijn dus verkeerd. Netwerkers aller landen, verenigt u? Marx draait zich nog eens om in zijn graf. En een nieuwe arbeiderspartij blijft meer dan nodig. Als het in Duitsland (Die Linke), Frankrijk (de NPA van Besançenot) en Nederland (SP) kan - waar we zogezegd toch competitief mee moeten blijven - waarom dan hier niet?


(pd)

dinsdag, november 11, 2008

Ultimate makeover: Boudewijn Bouckaert

Nà de kredietcrisis

De liberale denktank Cassandra, met als boegbeeld LDD-ideoloog Boudewijn Bouckaert, heeft de "ergste economische crisis in 50 jaar" op haar manier "gevierd". "Ik wist niet dat de 'creatieve destructie' van een kapitalistische crisis zo mooi kon zijn", stelde de ultraliberale Bouckaert in een reactie tegenover deze weblog. Terwijl de rest van de mensheid met een bang hart naar de tsunami van jobverliezen kijkt, pleegt de LDD-theoreticus liever een dansje (zie foto). Vreemd volkje, die vrijemarktaanhangers, als u het ons vraagt. En de crisis is nog maar pas begonnen...

(Foto weggehaald)

"If I can't dance, it's not my counterrevolution."












Lijst Dedecker presenteert:

Howlin' Wolf Buddy Bouckaert

(Foto weggehaald)



"When I woke up this morning... my bank was nationalized.
Ow ow ow oooow!!!"

"I feel so blueee! Keynes is a deviiil.
Ow ow ow ooooww!"






Onze liberale vrienden, zo is bekend, houden van een verkleedpartijtje op zijn tijd. Hieronder geeft Bouckaert zijn hoogstpersoonlijke visie op de verkiezingen in de VS weer. "Nooit zal ik mij neerleggen bij de multiculturele melting pot. Ik hul mij nog liever in een jurk, ja ja een jurk, met de Amerikaanse vlag als symbool van onze principiële strijd voor ondernemersvrijheid!" Tja...

(Foto weggehaald)





"Stakingspiketten aan de Carrefour? Hier komt Miss Liberty! Waar zijn mijn eenzijdig verzoekschrift en mijn
deegrol?"

zondag, november 09, 2008

Cultuur: “Het zwarte gat”, of de terugkeer van Bob Castaer

(NVDR: Wij dachten dat we van hem af waren, maar we waren verkeerd. Lezers van deze weblog herinneren zich misschien nog de obscure dichter die deze satirisch bedoelde contreien, menig etmaal geleden, onveilig meende te moeten maken. Bob Castaer was zijn naam. Kleinburgerlijk-cynische flauwekul was zijn faam. Het scheelde geen haar of we waren hier als grote delen van de burgerlijke pers en de boekjes geëindigd. De wereld had aan één sikkeneurige Gerrit Komrij genoeg, vonden wij. Maar wie zijn wie? Proletarische stipjes in de massa.

Het was een volstrekt uitgerafelde Bob Castaer die gisteren opnieuw aan onze voordeur aanklopte. Had geld geïnvesteerd in Fortisaandelen. Om eindelijk zijn eerste officiële dichtbundel uit te brengen. In eigen beheer, want “Bob Castaer zou zich nooit hoereren aan het uitgeversbedrijf”. Zijn dichtkunst, metafysische gevoeligheid en bijbehorend ego waren daarvoor te delicaat. Hij was zijn vrouw kwijtgeraakt en zijn “goedehuisvaderaandeel”, stelde de dichter met betraande ogen. Ook zijn fiets was hem ontvreemd. Bob leefde nu in een studentenkamer van “3 op 4” in het stadscentrum, waar hij in alle stilte aan zijn gedichten kon werken. Verpozing vond Bob door naar Leonard Cohen te luisteren, op een oude casettespeler. Zijn Fortisaandelen waren met 92% de dieperik in getuimeld. Hij vertrouwde enkel ons nog, “niet de banken”, om zijn dierbare pennenvruchten te publiceren. En die Lippens en zijn bende zou hij ooit nog voor de rechter slepen.

Omdat wij uiteindelijk niet van de slechtsten zijn, nodigden we Castaer uit om in ons nederige stulpje een kom warme soep met lekkere beschuitjes te komen binnensmikkelen. We kochten hem ook een pakje Marlboro en een Bifiworst in de nachtwinkel, en stelden de kinderen aan hem voor: “Tonton Bob”. Deze weblog excuseert zich tevens bij de lezer voor het leed in de wereld, dat we met de publicatie van dit gedicht geen centimeter zullen hebben verkleind. Integendeel.)

Het zwarte gat

Door Bob Castaer, kleinburgerlijk dichter van de nutteloosheid

Het zwarte gat in de hand van Meneer Lippens
Geurt naar sulfer, dampend aandeel van de hel
Waar levens verbranden en zielen vergaan
hunner lusttuin is
ons machinaal bestaan?

Bezoldigd bachanaal
van de meesters van deceptie
Veelgangenmenu in kwartaalbedrog, dan hoogmoed
en gekwetste eendenborst
Laveloos van de leugen, naar wie de wind zich buigt
zolang de Fortis-jackpot juicht

En ik staar verpletterd naar gapende ruïnes
waar ooit rozen bloeiden met doornen
van herverpakte gifmengers met massavernietigingswapens

Dit is mijn Irak, gefaalde staat van belegging
Plein vol woordeloze dichters
De schotten van een Aardse Hel, die je opsnuift als
hamburgers en frietjes van McDonald’s

Ik staar naar het plafond
dat zwijgt en loert en loenst
als mensen die veel weten
Mijn fiets drijft roerloos in de Dijle

Het zwarte gat lacht en buldert
zoals de Eerwaarde Heer Lippens
Romeins keizer van eertijds financieel imperium
kapseizend onder een veelgangenmenu
dat ziek en dronken maakt
van deze potverdommese bol

donderdag, oktober 30, 2008

Aangebrande forel

(Wanneer geloofssystemen verkruimelen: vervolg op wat voorafging)

Als u dacht dat een wereldrecessie en inzakkende beurzen erg was: in de vaderlandse pers maakte de afgelopen week ook een ander heet hangijzer school. De forel van Hitler. Het Canvas-programma van kookwonder Jeroen Meus had de geweldige gedachte opgevat om, wat heette, de lievelingsschotel van de Führer te reconstrueren. Inclusief het Beierse recept voor botersaus. Eindelijk zouden we aan de weet komen of de nazileider na zijn werkuren misschien wel wat goede smaak bezat. En of hij nu ja dan nee met enige zwier en zin voor culinaire esthetiek zijn forel in een Zuid-Duitse pan wist te mikken.

De polemiek die sindsdien in de Vlaamse pers losbarstte, doorstaat met glans de vergelijking met de Boerenkrijg, de Guldensporenslag en de discussie over Brussel-Halle-Vilvoorde samen. Er werd gehakt en gehouwen. Er werd aan neuzen getrokken en geduwd. Sociale netwerken werden belachelijk gemaakt. Argumentaties werden opgetrokken, verklaringsschema's nauwgezet in stelling gebracht,... enkel om met de voorhamer weer compleet te worden vernield. In het bijzonder de commentatoren Luc Van der Kelen en Yves Desmet lieten zich gelden.

Voor beide heren leek de forel in superieure botersaus van Hitler een welgekome afwisseling in hun journalistieke bestaan. Beeld je eens het leven in van een neoliberale opiniemaker, waarvan we beide heerschappen op hun manier toch rolmodellen mogen noemen, in volle kredietcrisis. Da's niet gelachen. Elke tien minuten een nieuwe, hatelijke onheilstijding die van de telexen stuikt. Om kurkdroog nog wat meer banknationaliseringen, beurscrashen of uiteenklappende zeepbellen in de financiële sector aan te kondigen. Na enkele weken al een stuk minder aangenaam, die vermeende "creatieve destructie".

Zo'n onfortuinlijke samenloop van de gebeurtenissen vreet aan het systeem. Een beetje links- of rechts-liberaal wordt daar geheid kregelig van. Waarom stemmen de feiten niet meer overeen met de gevierde theorie? Hij of zij begint naar schuldigen te zoeken. Buiten zichzelf. Nee, daar valt niks te rapen, Sherlock. Rest nog: ontwijkingsgedrag. Wij kennen een beetje van sociale psychologie. De neoliberale stukjesschrijver werpt zich nu, met een ijver een nobeler zaak waardig, op de forel van Hitler. Die forel, inclusief de botersaus waarin hij ronddobbert, neemt voor enkele dagen zijn gehele denkwereld in beslag. Allemaal uren en minuten die niet aan de depressie van het kapitalisme moeten worden besteed. Heerlijk. Er even lekker uit, met een stuk forel.

Zo gebeurde het dat Luc Van der Kelen de SP.a er in het Laatste Nieuws van beschuldigde, naar aanleiding van de bankcrisis, de "bolsjewieken" terug te hebben opgericht. Met vader Tobback in de rol van Lenin, altijd logisch redenerend, en Patrick Janssens als eeuwige opruier van de massa's, Trotski of course. De gelijkenis leek Van der Kelen, in volle kredietcrisis, frappant. Gelukkig zorgde de VRT-forel van Plat Préféré snel voor enige afleiding, of het "spook van het marxisme" had onze commentator jammerlijk te bed gesteld. In een handomdraai had Van der Kelen een ontzagwekkende berg telexen over de economische crisis van zijn bureautafel geveegd. Verrukt dat hij principieel kon inhakken op elke banalisering van het Groot-Germaanse Rijk. Hij was dan wel een neoliberaal, maar sommige principes van de goede smaak en de gerechtigheid waren Van der Kelen niet vreemd. Het zij zo, er viel zelfs iets voor te zeggen, voor dat idee van goede smaak.

Maar dat was dan weer gerekend zonder het gemoed van Yves Desmet, die ook al die telexen en spetterende koppen over de economische tsunami had moeten verteren. Jongens, jongens, dat was voor Yves geen pretje. Je zal maar jarenlang iedere criticus van de vrije markt de mantel uitvegen als "oubollige socialist" uit de prehistorie, en dan zoiets meemaken! Eerst meende Yves dat deze crisis een gevolg was van "wantrouwen". Tussen de banken. Je moet er eens op letten: als de hoofdredacteur van De Morgen finaal een mankement in ons aller vrije markt gedwongen wordt te erkennen, dan zit het bijna altijd tussen onze oren. Zelden in de realiteit zelf. Kelderde er weer eens een serie beurskoersen dan ontwaarde Yves in zijn krant de dag nadien meteen een aandoening van "overpessimisme".

Wat volgde, weten we maar al te goed. Opnieuw een stapel hatelijke telexen, die kurkdroog gewaagden van de "ergste economische crisis sinds de jaren '30". Toen de excessen van het neoliberalisme echt niet meer onder stoelen of banken konden worden gestoken, en hij zich met elk editoriaal belachelijker leek te maken, veranderde Yves geruisloos van positie. Plots leek het, warempel, alsof hij - en niet de "oubollige socialisten" - reeds jarenlang voor de nefaste gevolgen van een ongecontroleerde vrije markt hadden gewaarschuwd. Je moet maar durven.

Vergeef het de hoofdredacteur van De Morgen dus als hij zich ook, we schrijven 28 oktober, aan de forel van Hitler heeft vergrepen. Volgens Yves was hier veel meer in het geding dan VRT-kok Jeroen Meus ooit durfde bevroeden. De forel in botersaus leerde ons dat Hitler "ook maar een mens" was. Misschien geen goed mens, maar toch: een mens. Zonder het zelf te beseffen had Meus de diepere filosofische waarheid, reeds uit de doeken gedaan door academici als Hannah Arendt, omtrent de "banaliteit van het kwaad" gevat. In een kookprogramma als "Plat Préféré" nog wel. Wie had dat kunnen denken? Meus moet het tijdens het lezen van Desmets essay - een editoriaal volstond duidelijk niet - over Hitlers forel meermaals in Keulen hebben horen donderen. Dat dàt allemaal in zijn recept zat, wist onze kok helemaal niet. Die vond het naar eigen zeggen prima dat neonazi's likkebaardend naar zijn programma uitkeken, want "iedereen mocht een opinie hebben" over zijn Beierse kookkunst.

Maar voor Yves was dit, temidden van een ineenstortend wereldkapitalisme, dus een erezaak. Het heilige principe van de vrije meningsuiting stond op het spel. En dus vroeg hij met aandrang, jawel, "de forellenverbranders" om te stoppen met wat ze bezig waren. Naar analogie met de boekverbrandingen van de nazi's - ja, zo stond het er echt. De forellenverbranders: klinkt als een nieuwe dramaserie op de VRT. Als slechte smaak al wordt verboden, dan kunnen ze op de VRT veel verbieden, vond onze stukjesschrijver. Voorwaar, zo zorgde Jeroen Meus toch nog voor een lichtpuntje in deze duistere economische tijden. Wanneer politieke denkkaders ineenstuiken, wordt het voor de massa's pas echt lachen. En hoog tijd om terug te vechten.


(pd)

zondag, oktober 19, 2008

Wanneer geloofssystemen verkruimelen

Wordt het pas lachen

Patrick Janssens: "Niet arbeiders tegen kapitalisten"

Volgens Patrick Janssens, burgemeester van Antwerpen en SP.a-kopman, mag zijn partij niet de verkeerde conclusies trekken uit de huidige financiële crisis. Volgens de gewezen reclameman is het centrale probleem hoe onze bedrijven stand kunnen houden in de wereldeconomie. Teruggrijpen naar "étatisme" of arbeiders opzetten tegen de patroons is, zo oreerde hij tegen Ivan De Vadder en Kathleen Cools op Canvas, uit den boze.

Ook het feit dat Janssens in de raad van bestuur van Dexia zetelt, kwam ter sprake. Slechts een 9000-tal euro raapte hij daarvoor op per jaar. Moeilijk wou onze gewezen reclameboy daar niet over doen. En als politicus verdiende hij sowieso slechts de helft van wat hij als baas van een reclamebureau incasseerde. Een heuglijk inzicht, dat slechts een handvol minuten passeerde nadat hij de niets vermoedende kijker had voorgehouden dat het in deze maatschappij zeker niet om arbeider versus patroon draaide. Heerlijke, onbedoeld ironische TV was dat. 't Leek bijna op liefdadigheid: burgemeester, Vlaams parlementslid (waar hij bijna niet tussenkomt of zelfs maar aanwezig is) én armlastig bestuurder van Dexia-bank.

Boudewijn Bouckaert: "Met het kapitalisme is helemaal niets mis"

Je kon je klok erop gelijk zetten dat ook de meest gelovige hoeders van de kapitalistische kerk één van dezer dagen uit hun pijp zouden komen gekropen. En in hun pen. Da's bij deze gebeurd. Boudewijn Bouckaert, ideologisch cheerleader bij LDD, vindt dat de huidige crisis een gevolg is van teveel overheidsinmenging. De centrale bank in de VS had de rente nooit zoveel mogen verlagen, wat hypotheekleningen zo spotgoedkoop maakte. Nu was de groei van de huizenmarkt wel de centrale steunpilaar van de laatste economische boom in de VS. De reële lonen van de meeste arbeiders daalden in dezelfde periode. Op basis van de gestegen waarde van hun huis gingen velen nog een hele reeks andere leningen aan. Zonder de schuldenberg op die manier te laten oplopen was de crisis gewoon vroeger losgebarsten. Maar volgens kapitalistische bijbelkenners als Bouckaert kan een falen van de vrije markt dus nooit voortkomen uit de ingebakken inkomensongelijkheid tussen de klassen in de maatschappij. Codetaal voor: "Van mijn borreltjes moeten ze afblijven."

Bouckaert stelde in zijn tribune in De Morgen dat de "harde linkerzijde", voel u vooral aangesproken, naar aanleiding van de financiële tsunami het "eigen groot gelijk omtrent de perversiteit van het kapitalisme bejubelt". En daarom pleit "links" voor meer overheidsinmenging en nationalisering van de banken. Het kan niet lang meer duren vooraleer Bouckaert, de schuimbekkende, Bush met "kameraad" gaat aanspreken. En Leterme met "Rosa Luxemburg". En Frank Vandenbroucke met "de bolsjeviek Lenin". U weet hoe verkeerd hij daarmee is.

Caroline Gennez: "Voor de eerlijke samenleving (en de postjes)"

Het 2-daagse congres van de SP.a lokte 700 apparatsjiks naar de VUB. Met hoevelen ze van SP.a Rood aanwezig waren, weten we niet. Maar apparatsjiks zouden we die nooit noemen. Volgens de SP.a-top mag de partij zich niet laten vangen aan "populisme". Eisen die de levensstandaard van werkende mensen fundamenteel zouden vooruithelpen, maar botsen op de grenzen van een ziek kapitalisme, zijn dus ongehoord. In de plaats krijgen we technocratisch geneut waar een kat zijn jongen niet in terugvindt. De SP.a heeft zich volgens Gennez altijd verzet tegen het neoliberalisme waar we vandaag het failliet van beleven. Heeft ze gedurende de SP.a-regeringsdeelname de hele tijd geslapen? Tevens volgens de partijvoorzitster, in het weekblad Knack, draagt de SP.a geen verantwoordelijkheid voor "het Generatiepact". Dit is té gemakkelijk, mensen. Verzin uw grap maar eens zelf.

Bij gebrek aan reële eisen die beantwoorden aan de noden van werkende mensen, beperkt de SP.a zich vandaag tot inhoudloze oneliners - voor de "eerlijke samenleving" - en moraliserend gepreek tegen "populisme". Boekhouders van de vrije markt, die niet gestoord willen worden terwijl Rome buiten brandt. Moge een nieuwe linkse, syndicale partij ze uit hun nog resterende postjes jagen.


(pd)

zondag, oktober 05, 2008

De eindtermen van het kapitalisme

Vrienden, kameraden en beursgenoteerde bedrijven, Frank Vandenbroucke (SP.a) wil economie nadrukkelijker opnemen in de eindtermen van het middelbaar onderwijs. Het moet zijn dat “we” het niet hebben begrepen, na de recente perikelen in de financiële wereld. Net zoals “we” ook niet slim genoeg waren om over een neoliberale Europese Grondwet te stemmen. Niet de zelfzuchtige haaien uit de banksector moeten op de vingers worden getikt. Niet de winstgekke bedrijfsleiders met hun dwaze pleidooien voor loonstop - terwijl ze zelf jarenlang hun Versace-zakken hebben gevuld - moeten op het beklaagdenbankje. Niet de politici die de beurzen middels hun neoliberale afbraakpolitiek mee tot zeepbelproporties hielpen opblazen, moeten terug naar school om het abc van het economisch verkeer in hun gecoiffeerde koker te steken. Neen, “we” hebben te weinig van economie begrepen.

Als er één ding is dat we niet aan een Agusta-geldverbrander als Frank Vandenbroucke kunnen overlaten, is het de economie. Hemeltjelief Frank, niet de economie. Blijf eraf. Neem onze kinderen, leen al onze boeken van John Rawls en Mark Eyskens uit, ga desnoods een avondje eten met onze vrouw (als je van exotisch houdt), maar blijf alsjeblief met je tengels van de economie af.

Als er dan toch iets uit te leggen valt, Frank, beschouw het onderstaande dan als onze constructieve bijdrage.

Economie voor kapitalistische dummies

1. Wat is geld? Het begin van alles?

Geld is niet het begin, noch het einde, van alles. Wat nog niet hoeft te betekenen, dat je het als politicus zomaar in brand dient te steken. Daar gaat immers je wonderlijke golfabonnement. Geld is tijd. En inderdaad: in de ruil hebben we het liefst dat er vergelijkbare inspanningen tegenover elkaar staan, als sympathiek naar elkaar wuivende vrienden. Geld drukt dus in zijn diepste kern een hoeveelheid arbeidstijd uit. Da’s één. Het is, op die basis, ook een algemeen aanvaard betaalmiddel. In tegenstelling tot Frank Vandenbroucke. Die we noch als een betaalmiddel, noch als algemeen aanvaard kunnen beschouwen. Maar dit terzijde.

Geld is niet noodzakelijk de Duivel. Al worden sommigen - die we hier kapitalisten zullen noemen - wel bezeten door de duivel als ze hun geld méér geld willen laten opbrengen. Tovenarij? Niet te vatten hogere wiskunde? Nauwelijks. Ze doen dit door een stuk van de tijd die wij - de loontrekkenden - voor hen labeuren, waarin we dus onze nestel mogen afdraaien, simpelweg niet te vergoeden. Herinner ons eerste punt: tijd is geld, en omgekeerd. Ja, zo komen de kapitalisten aan hun meerwaarde. Aan meer geld dan ze aanvankelijk in hun bezit hadden. Niet door een boterham met leverpastei minder te eten vandaag en hun directe consumptie op te geven - mijn oor! - maar door het van de loontrekkenden in te pikken. Elke kapitalist is dus per definitie een dief. Ze gaan lopen met ons zweet en onze inspanningen. Om ons vervolgens met uitgestreken gezicht te vertellen dat onze lonen te hoog zijn. Je moet maar durven. Er zijn al voor minder revoluties losgebarsten (in Rusland omdat het zo koud was, kan je nagaan).

2. Wat is een bank? Kunnen we die lui vertrouwen?

Een bankier is een speciale vertakking - mutatie zo u wil - van een kapitalist. En dus niet te vertrouwen in dag- of nachtlicht, zelfs niet in een nachtjapon. De sociaal-democratie (de socialisten light van SP.a, PS, New Labour in Engeland) hebben de bankiers ooit wel in de armen gesloten, ja, er zelfs vrede mee gemaakt. Kijk waar deze misleiders van de arbeidersklasse geëindigd zijn: in de goot (premier Brown in Engeland), of slechts een zucht voor Jean-Marie Dedecker in de peilingen (de SP.a van Franky en Caroline Gennez).

Wat doet een bank? Simpel. Eveneens van geld nog méér geld proberen te maken. Met productie hebben ze rechtstreeks nog maar weinig te maken. Ze gokken met onze zuurverdiende spaarcentjes op de beurzen. Let’s face it: bankiers zijn niet-productief, zoals de arbeiders. Ze verdoen slechts meerwaarde, en zijn bijgevolg parasitair. Aangezien de normale kapitalisten ons dagelijks bestelen, en er onvermijdelijk een kloof groeit tussen de productiecapaciteit en de koopkracht van de massa’s, moeten ze het systeem zien drijvende te houden door het openzetten van de kredietkranen. Tot iedereen tot over zijn oogballen in de schulden zit. En dan stort het hele zootje met veel gedruis in elkaar. En wil alleen een nationalisatie onder controle van de arbeiders zelf nog helpen. Socialisme dus: een rationeel geplande economie en arbeidersdemocratie. Dank u wel, Karl Marx.

Eindtermen “economie” in het middelbaar onderwijs:

- Kunnen vertellen wat geld is. Is geld, of Frank Vandenbroucke, de duivel? Zo niet: verklaar u nader.

- Komen kapitalisten aan hun geld door een boterham met leverpastei minder te eten? Hoe dan wel?

- Waarom is revolutie ook in landen met een gematigd tot tropisch klimaat de enige oplossing, wat er ook in de boekjes staat?

- Kunnen we bankiers in nachtjapon vertrouwen? Waarom niet?

- Welke vorm van nationalisatie is voor de arbeiders veruit het tofst? Die van Leterme of die van Marx? Hebben we dan geen nieuwe, brede arbeiderspartij nodig en socialisme? Leg uit waarom: de diepere redenen voor dit politieke handelen.

Graag gedaan, Franky. We hadden er niet eens een verblijf in Oxford voor nodig. Wat leer je nog op die universiteiten? De eindtermen van het kapitalisme alvast niet.


(pd)

zondag, september 21, 2008

Daens: de musical, de gadgets!

Beste vrienden, kameraden en beursgenoteerde bedrijven, Studio 100 is een dans- en muziekspektakel over “Daens” aan het produceren. Het bedrijf dat onze kinderen Samson en Mega Mindy schonk - inclusief balpen, boekentas en enerverende gsm-ringtone - zal zich nu ook ontfermen over de beginnende arbeidersstrijd in België. Gesponsord door Fortis Bank. Want daar vinden ze de klassenstrijd, zolang het slechts cinema of musical betreft, best spannend om naar te kijken.

Terug naar het welbekende verhaal over Daens. Tweede helft van de 19e eeuw, harde uitbuiting en kinderarbeid in het industrieel ontluikende stadje Aalst. Tegen die sociaal-realistische achtergrond: een priester in soutane die het furieus opneemt voor de arbeiders. Wat je van Godfried Danneels of de communautaire geitenhoeder Yves Leterme niet kan beweren. Laat staan van ex-ACV’ster Inge Vervotte (CD&V), die tegenwoordig alleen nog dure merkkledij draagt als ze in het parlement binnenschrijdt. De zogenaamde arbeidersvleugel van de CD&V heeft er nog nooit zo modieus en in wufte luchtjes bijgelopen (Etienne Schouppe!).

Bij Studio 100 houden ze op zijn tijd van een postmoderne joke. Gert Verhulst en co hebben voor de musical Daens voorzien in een VIP-ruimte voor - niet gelachen - “de burgerij”. Met walking dinner. Aanliggen aan Romeinse tafels is er nog net niet bij. De burgerij mag voor 155 euro met zichzelf komen lachen. Tenzij het om de recent minder fortuinlijke sponsor Fortis gaat. Die wordt via een groot TV-scherm naast het podium - “Arbeiders, verenigt jullie!” - live op de hoogte gehouden van de stand van haar aandeel op de Bel 20.

Naast speciale arrangementen voor de burgerij heeft Studio 100, vanzelfsprekend, ook een aantal leuke gadgets omtrent de musical Daens op de markt gebracht. Wij stellen voor:


- de Hoge Hoed:

















Zet de hoed op, en speel zelf voor kapitalist, voor er helemaal geen kapitalisten meer zijn – ’t kan snel gaan! Koop dus nu! 300 euro (enkel voor de burgerij).


- Priester Daens in Plasticine:

















Wil u de sleutelscènes van het ontroerende verhaal over de arbeiders uit Aalst thuis, in gezinsverband, nog een keer gezellig naspelen? Dat kan, met de wonderlijke Priester Daens in Plasticine-collectie. Kneed de klassenstrijd naar uw eigen voor- en afkeuren! Kapitalist, loonarbeider, Studio 100-tycoon,... in plasticine zijn we allemaal gelijk. Koop onze milieuvriendelijke set voor 150 euro, en staak ze!

- De Socialistische Hond, Spartacus:

















Het rode broertje van Samson, een militant blaffende hond op Duracell-batterijen die je vergezelt op elke vakbondsbetoging tegen de burgerij (zie: walking dinner). Laat de industriële revolutie herleven in je achtertuin! Of deed ze dat al? Slechts 75 euro - een weggeefprijs! - voor deze arbeidersvriend voor het leven, of toch zolang je de batterijen vernieuwt.

- De Flikkenmatrak:

















Vergeet de straffe anekdotes van papa over mei ’68. Zorg voor eeuwig plezier op familiefeesten met de Speciale Daens Flikkenmatrak. Chargeer op bompa, een gepensioneerd vakbondsman, en zeg achteraf dat het om te lachen was. Net als onze musical, en dat speciale burgerij-arrangement voor Fortis Bank en andere speculerende rijkaards.

De klassenstrijd loont! In de rijk gevulde zakken van Studio 100. Leve het walking dinner met onze eigentijdse Woestes, die 5 minuten na de musical de index zullen in vraag stellen en de 48-urenweek terug willen invoeren, zoals UNIZO. Onder Daens was het misschien toch zo slecht nog niet?


(pd)

woensdag, september 10, 2008

Vette vis, nu ook met sociaal-democratisch sausje

Door Karel Mortier

Voor de zoveelste keer heeft de SP.a er niet voor gekozen om samen met haar Franstalige zusterpartij en haar “bevoorrechte” partner ABVV de strijd aan te gaan tegen de rechterzijde in ons land, en voor een sociaal beleid. Integendeel, de SP.a blijft haar diensten aanbieden aan de Vlaamse patroons, vertegenwoordigd door de onverkozen minister-president van Vlaanderen, die in een recent verleden nog voorzitter was van Unizo, Kris Peeters.

De Morgen schreef als eerste reactie dat de voorstellen van Peeters niet als doel hadden om een constructieve dialoog aan te vatten. Ze zouden dienen om stoer te doen met het oog op de regionale verkiezingen in 2009. De SP.a heeft, misschien tot verbazing van sommigen bij De Morgen, geen enkel probleem met de inhoud van de tekst van Peeters, alleen maar met het feit dat hij is uitgelekt. De SP.a biedt geen enkel perspectief om uit de communautaire impasse te geraken en speelt het spel van de CD&V in de Vlaamse regering gewoon mee. Ze biedt ook geen enkel alternatief op de huidige economische malaise.

Enerzijds geeft de SP.a federaal de indruk dat Leterme teveel bezig is met het communautaire en te weinig met het besturen van het land, in deze economisch moeilijke tijden. Anderzijds, als ze al eens de kans krijgen om een ander geluid te laten horen, spelen ze het spel van een ander kopstuk van de CD&V - Leterme - gewoon mee.

Het is vreemd om kritiek te leveren op Leterme en tegelijk te beweren dat men inhoudelijk en qua aanpak op dezelfde lijn zit als de man. Vandenbroucke plaatst advertenties waarin hij spot met de “vette vis” van Dewever, maar ondertussen speelt hij loopjongetje van dezelfde man om andere vette vissen binnen te halen. Veelal in strijd met zijn eigen partijprogramma en met de standpunten van de meerderheid van de SP.a-leden, om nog maar te zwijgen van de kiezers.

De SP.a verwijt de CD&V, en met name Leterme, dat ze door hun opstelling de Franstaligen hebben afgeschrikt. Maar tegelijkertijd ondersteunen ze de teksten waarvan De Morgen stelt dat ze pure pre-electorale retoriek zijn van de CD&V, en geen constructieve bijdrage vormen om uit de communautaire impasse te geraken.

De SP.a meent blijkbaar dat ze op een cynische manier de CD&V moet volgen om het etiket van “slechte Vlaming” niet opgeplakt te krijgen in de aanloop naar de verkiezingen. Vandenbroucke neemt wellicht ook een beetje weerwraak op de PS, omdat die zijn plannen niet zo geniaal vond toen hij nog in de federale regering zat. Bij de Vlaamse administratie is er wellicht een leger van ambtenaren in dienst die betaald worden om te zeggen hoe geniaal Vandenbroucke is, en dat in ruil voor steun aan Peeters.

De SP.a heeft ondertussen aangekondigd dat er midden oktober een congres zal plaatsvinden onder de noemer “Visie 08”. De titel is niet zo vreemd gekozen, want als het de SP.a in 2008 aan één ding ontbrak, dan was het wel aan een andere visie op de huidige economische en communautaire problemen. Het gebeuren wordt aangekondigd als een unieke congresformule in de Belgische politiek. Wat er zo uniek is aan de formule is niet zo duidelijk. Wellicht ligt dit aan het feit dat er op het eerste gezicht geen teksten voorgelegd zullen worden aan de leden. Teksten die op voorhand binnen de afdeling kunnen worden besproken en eventueel geamendeerd kunnen worden, om ze daarna ter stemming voor te leggen.

Het is niet duidelijk wat de doelstelling van dit congres precies is en wat de consequenties ervan zullen zijn voor de standpunten en de werking van de partij. Zullen de leden inspraak krijgen in de communautaire standpunten en de koers van de partij? En wat zal de leiding daarmee aanvangen? Ik denk aan de steun van de SP.a aan de nota van Peeters… Lijkt me interessant om te horen van Gennez wat de SP.a denkt te winnen door Peeters slaafs te volgen en in een zetel naar de regionale verkiezingen van 2009 te begeleiden. Terwijl haar partij tegelijkertijd Leterme afschiet, omdat hij doet en denkt als Peeters.

vrijdag, augustus 15, 2008

Stop de persen: is dit een staking?

De Liberale Morgen:

“Staking luchthaven: overlast zorgt voor overlast!”

Door Renaat “renegaat voor de vrienden” Rogiers

Wij willen graag aannemen dat de werknemers op de luchthaven echt geen leven meer hebben, en van miserie en mensonterende werkdruk de muren op lopen. Maar is een ellendige arbeidssituatie vandaag ook al een reden om te staken geworden? Wat moesten de kindslaven uit de tijd van Daens dan - ja, zij waren pas echt verdrukt - ten berde brengen? Of de rondhinkende melaatsen op het dodeneiland Molokai? Deze verworpenen der aarde en hun wegkwijnende ledematen werden enkel ondersteund door Pater Damiaan en Onze Lieve Heer. Tools om te staken hadden ze niet. Blij met een been en een teen. Zo dacht men toen nog.

Beschikken de 900 miljoen arme boeren in China over de werktuigen om de vakantieplannen van de doorsnee toerist te dwarsbomen? Het antwoord is duidelijk negatief. Tenzij ze hun rieken in de bagageruimte verstoppen, om er de airhostessen mee te lijf te gaan. Sociale basisnormen, zei u?

Hadden de werknemers van Flightcare en Aviapartner nu eens gezwegen en simpelweg geïncasseerd. Zoals Pater Damiaan toen die nog één been had. Dan hadden ze van deze progressieve krant - met al haar intellectuele bagage (wel wat anders dan die valiezen op de luchthaven) - oprecht respect kunnen afdwingen. Net als van die groep werknemers die nog veel méér op de tanden en de stukjes hout moet bijten in het leven. En zulks zonder de know how en de skills om out of a blue sky het werk neer te leggen. Op zo'n moment kunnen we niet anders dan samen met Guido Gezelle, de grote dichter, besluiten dat deze staking een krinkelend, winkelend stalkdingetje was. Wat ik en schrijf, in 't water en 't ranke riet, was 't beter gezwege gebleven? Altegaar in 't steels patronaal belang. Met ons blinkend kopke fijn, en ons keileuke kabotseken aan, ik en zie de valiezen van de bazen al staan. Zonde is 't, ze niet te wille torsen.

In den hemel, daar wacht den werkmens zijn lekker stukske banaan.


Het Onnozelste Nieuws:

“Zwangere vrouw bevalt in luchthaventerminal van vierling”

Tussen de bagageravage veroorzaakt door de staking op de luchthaven werd dinsdagochtend een vierling geboren. Nog meer dan andere toeristen ondervond de prille moeder, een 28-jarige vrouw uit Bornem, hinder van de stakingsacties. Is het wel verantwoord te staken als vrouwen op het punt staan te bevallen van zo'n prachtige vierling (foto's, pagina 5)?


De Standaard van de Rijken:

“Far West heruitgevonden door stakende arbeiders”

Door Guy “besparingsmachine” Tegenbos

Waar gaat deze maatschappij naartoe als bij stakingen het werk voortaan wordt neergelegd? De stakers bezetten als wilde cowboys de luchthaven. In de saloon laten ze hun revolvers uitdagend rond hun vingers slingeren, spuwen ruw in hun handen, en beletten de doorgang voor oude grijze vrouwtjes. Over de oorzaken van deze staking weiger ik na te denken. Daarvoor word ik hier trouwens niet betaald. Onder Genghis Khan was het wel anders geweest. Waarom bestaan er eigenlijk nog arbeiders? Waren die nog niet weggesaneerd?


(pd)

woensdag, augustus 13, 2008

Communautaire kwestie: ABVV versus SP.a? (II)

Door Karel Mortier

Het ABVV neemt een heel ander communautair standpunt in dan de SP.a. Om het communautair standpunt van het ABVV te weten te komen, moeten we echter veel moeite doen, en er zelf naar op zoek gaan. In de media komen deze standpunten nauwelijks aan bod. De indruk bestaat, jammer genoeg, dat ze - om wat voor reden dan ook - weinig moeite doen om daar verandering in te brengen.

Er zijn een aantal goede initiatieven, zoals “Red de Solidariteit”, en geïsoleerde initiatieven van bepaalde delen van de vakbond. Een krachtig antwoord van de vakbonden als geheel blijft echter vooralsnog uit. Dat de basis bereid is om op straat te komen als de leiding het signaal geeft, werd recent nog aangetoond met de acties voor de koopkracht, die volgden op spontane stakingen en acties in Vlaanderen.

Ondertussen laten ze het debat echter over aan de traditionele partijen, die de verschillende secties van het patronaat vertegenwoordigen. De vermoedelijke reden waarom de vakbonden niet tussenkomen in het debat is omdat ze op Vlaams niveau geen politiek verlengstuk hebben om hun boodschap te brengen. Dit zou des te meer opvallen naarmate een dergelijke campagne aan kracht zou winnen.

Wellicht bestaan er binnen de vakbondsbureaucratie ook meningsverschillen tussen Franstaligen en Vlamingen, maar ook tussen Vlamingen en Franstaligen onderling, over de standpunten en de te volgen strategie. Eén van de belangrijkste centrales van het ABVV is volledig gesplitst. Een aantal anderen in minder of meerdere mate. Liever dan bepaalde spanningen aan de oppervlakte te laten komen of de discussie ten gronde te voeren binnen de vakbond, laat men het aan de politici over om de beslissingen te nemen.

Het is een illusie te denken dat men bepaalde maatschappelijke tendenzen buiten de vakbond kan houden. Zeker als men geen alternatief naar voren schuift waarin de arbeiders kunnen geloven. Het enige wat de bevolking hoort, is dat een staatshervorming nodig is en dat het allemaal “de schuld is van de Franstaligen” dat die staatshervorming er niet komt. Als de vakbonden daar niet op reageren, zullen die ideeën onvermijdelijk beginnen in te sijpelen in het bewustzijn van bredere lagen. Het is echter opvallend dat - ondanks dat 90% van het debat in Vlaanderen wordt gedomineerd door separatisten, confederalisten en andere voorstanders van een grote staatshervorming - het effect daarvan op het bewustzijn van de massa's minder groot is dan wat je op basis van wat je leest in de kranten zou kunnen vermoeden.

Volgens een recente peiling zouden er in Vlaanderen nog zowaar 25% unitaristen rondlopen, hoewel daar in de verste verte geen spoor van valt te bekennen in het debat. Laten we ook niet vergeten dat, toen de NVA aanklopte bij de CD&V, de partij op sterven na dood was. Zelfs vandaag zouden de Vlaamsnationalisten met moeite de kiesdrempel halen, moesten het verkiezingen zijn. Een partij als Groen!, die nergens aan de bak komt in de media, scoorde in de laatste peilingen bijvoorbeeld beter. Het probleem is alleen dat de standpunten van de tegenstanders geen maatschappelijke vertaling hebben.

De vakbondsleiding is ook gebonden aan de sociaal-democratie, waarmee ze onvermijdelijk in conflict komt wanneer ze stelling inneemt in dit debat. Het ligt wellicht ook niet in de aard van de meeste vakbondsleiders om hun nek uit te steken en risico’s te nemen om een alternatief naar voren te schuiven. Laat staan dat ze een tegenbeweging uit zouden bouwen waarbij nogmaals de vraag zal opduiken welke rol de SP.a en PS spelen, en welke politieke alternatieven er op dit moment bestaan.

De voorzitter van het ABVV maakt bijvoorbeeld deel uit van het partijbureau van de SP.a, dat de communautaire koers van de partij heeft bepaald. Het ABVV heeft weliswaar een persbericht gestuurd om te zeggen dat ze het niet eens waren met deze standpunten en haar “hoop” uitgedrukt dat de partij nog van koers zou veranderen. Maar waarom zouden ze? In de wetenschap dat de SP.a haar standpunt rond het Generatiepact ook niet heeft veranderd op een moment er honderdduizend mensen tegen op straat kwamen. Er zal dus wat meer nodig zijn dan een persbericht om de SP.a van mening te doen veranderen.

Dreigen met een breuk en het idee lanceren dat er nood is aan een politiek alternatief zou een goede start zijn, maar dat zit er met de huidige vakbondsleiders niet in. Als ze dan toch bij de SP.a willen blijven, in tegenstelling tot steeds meer van hun leden, dan zouden ze tenminste het initiatief moeten nemen om die partij terug te winnen. Niets van dit alles. De Algemene Centrale van het ABVV, daarentegen, lanceerde een goed persbericht met de mededeling dat de regering de vakbond niet ernstig neemt inzake de koopkrachtproblematiek en dat er in het najaar nood is aan een krachtig antwoord van de vakbonden. “Als er in dit land nog een politieke linkerzijde bestaat moet die al haar energie en creativiteit bovenhalen om een andere fiscale politiek en loonpolitiek uit te werken.” Aangezien de traditionele partijen bovenstaande zaken koppelen aan de staatshervorming had daar ook bij kunnen staan dat er nood is aan een andere visie op de staatshervorming.

De SP.a speelt een spel die ze naar onze mening onmogelijk kunnen winnen. Oppositie maar niet echt. De meeste mensen maken immers geen onderscheid tussen de Vlaamse regering en de federale regering, waardoor het niet duidelijk is of de SP.a nu in de oppositie zit of niet. Het is trouwens van geen enkele partij in de federale regering duidelijk of ze nu in de oppositie zitten of niet. Meewerken aan een grote staatshervorming, maar ook niet echt. Vlaamse profilering, maar niet tot het uiterste. Dit lijkt op het eerste gezicht een gunstige periode te zijn voor de SP.a, maar ze kunnen en willen er blijkbaar geen gebruik van maken. Gezien de middelen waarover ze beschikken, toegang tot de media en hun parlementsleden hebben ze niet echt iets om zich achter te verbergen. Dit toont alleen maar de noodzaak aan van een echt links en dus ook internationaal alternatief, in de plaats van de neoliberale en Vlaamse SP.a.

woensdag, augustus 06, 2008

Het masochisme van de SP.a (I)

Door Karel Mortier

De SP.a kreeg tijdens de vorige verkiezingen een zware klap en verdween voor het eerst in meer dan 20 jaar uit de federale regering. De SP.a lijkt er vooralsnog niet in te slagen om gebruik te maken van de economische en politieke crisis om zich te herstellen van de electorale nederlaag. De meeste peilingen tonen weliswaar een lichte progressie, maar die valt meestal binnen de statistische foutenmarges.

Hoe komt het dat - op een moment dat we de hoogste inflatie hebben van Europa en één van de zwaarste politieke crisissen uit de geschiedenis meemaken - de SP.a in de peilingen ter plaatse blijft trappelen? We moeten niet echt ver gaan zoeken naar de oorzaken. De SP.a slaagt er niet in om op economisch of communautair vlak een duidelijk en geloofwaardig alternatief naar voren te schuiven op het beleid van de andere partijen.

Niemand weet waarvoor de SP.a op communautair vlak staat en de indruk bestaat dat ze het bij de SP.a ook niet weten. En niet willen dat we weten dat ze het ook niet weten. De SP.a heeft weliswaar een communautaire nota geschreven. Maar de indruk bestaat dat dit eerder was om Vandenbroucke te paaien, dan als instrument om mee naar buiten te komen en om electoraal mee te scoren.

De SP.a slaagt er ook niet in om op economisch vlak oppositie te voeren. Ze worden voortdurend geconfronteerd met de gevolgen van beslissingen die ze eerder hebben genomen. Recent viel de SP.a hard uit tegen de beslissing om F16’s naar Afghanistan te sturen, maar toen zij nog in de regering zaten hebben ze ongeveer hetzelfde gedaan. Toen werd er minder aandacht aan besteed omdat Flahaut er minder mee uitpakte dan De Crem. De Crem haalt het aan om de trendbreuk met zijn voorganger aan te tonen, maar zo’n trendbreuk is het dus helemaal niet. Ondanks het feit dat ze in de oppositie zitten, verlangt een deel van de leiding van de partij opnieuw naar deelname aan de federale regering, waardoor ze ook niet al te scherp uit de hoek kunnen komen.

De SP.a is ook nog steeds met handen en voeten gebonden aan de Vlaamse regering. Er is niemand die openlijk Vandenbroucke durft aan te vallen. Kortom, het profiel van de SP.a is even scherp als dat van een lepel.

De vraag is ook hoe de SP.a kan scoren met de communautaire standpunten die ze vandaag inneemt. Kiezers die hun stem laten afhangen van “Vlaamse standpunten” zullen sowieso niet op de SP.a stemmen, omdat er in Vlaanderen een half dozijn andere partijen bestaan die betere communautaire geloofsbrieven kunnen voorleggen dan de SP.a. SPIRIT toont ook aan dat de ruimte voor een zogenaamd progressieve Vlaamsnationale partij in Vlaanderen sowieso beperkt is.

In de plaats van daar lessen uit te trekken lijken sommigen de SP.a te willen omvormen tot SPIRIT. De SP.a heeft er recent 20 jaar regeringsdeelname opzitten en toen toonden ze weinig interesse om meer autonomie aan de regio’s te geven. Ondertussen is de SP.a wel bezig om haar resterende banden met de socialistische arbeidersbeweging te ondergraven door haar communautaire standpunten. Quasi alle peilingen tonen aan dat de mensen niet wakker liggen van communautaire vraagstukken en vooral wakker liggen van de afnemende koopkracht. De traditionele partijen, en met name de CD&V, proberen dit op te vangen door hun sociale agenda te linken aan de staatshervorming. In de plaats van daar een socialistisch antwoord op te formuleren, schakelt de SP.a zich in in het project van de Vlaamse patroons.

De echte reden waarom Vandenbroucke voor een staatshervorming is, is uiteraard omdat hij er niet in is geslaagd om de Franstaligen (noch het ABVV) te overtuigen van zijn genialiteit. Hij is naar het Vlaamse niveau gevlucht, waar hij minder weerstand meent te ondervinden om zijn plannen door te voeren. Het profiel van Vandenbroucke wordt naar boven geschreven door de Vlaamse pers, die in hem de ideale man ziet om het neoliberale beleid een “sociaal” gezicht te geven. Hij krijgt duidelijk niet een forum omwille van zijn populariteit bij zijn achterban.

De SP.a kiest er uitdrukkelijk voor om niet samen met de vakbonden, laat staan met de PS, een alternatief naar voren te schuiven om ons sociaal model te redden. Ze vormen front met de andere Vlaamse partijen onder leiding van Kris Peeters (ex-Unizo) om zo een staatshervorming af te dwingen. De SP.a komt zeer laat aan de tafel zitten, maar haar aanwezigheid zal niettemin op prijs worden gesteld.

De vraag is wat de rol zal zijn voor de SP.a eenmaal ze hun diensten hebben bewezen voor het Vlaamse patronaat. In Vlaanderen zijn ze ondertussen de 4e partij geworden na Vlaams Belang, CD&V-NVA en VLD. Binnenkort komt daar misschien nog eens Lijst Dedecker bij, die er wel in slaagt om in de peilingen te groeien.

De ironie is dat ons sociaal model al sinds de jaren ‘70 onder druk staat en wordt afgebouwd en dat geen enkele staatshervorming die curve heeft kunnen ombuigen. In Wallonië dachten sommigen dat ze de teloorgang van hun industriële basis konden tegenhouden door regionale autonomie af te dwingen. Maar dat heeft weinig zoden aan de dijk gezet. In Vlaanderen doen sommige burgerlijke partijen alsof de regionalisering heeft geleid tot de economische positie van Vlaanderen vandaag, maar ze vergeten dat het fundament voor dit “succesverhaal” zeer zwak is. Het aantal Vlaamse bedrijven dat meespeelt op internationaal niveau is op een paar handen te tellen. Vlaanderen is in zeer grote mate afhankelijk van buitenlandse spelers. Het tij kan dan ook snel keren. In zekere zin is het al aan het keren. Vandaar dat de Vlaamse ondernemers een politiek niveau willen waar er meer aandacht is voor hun standpunten, waar de vakbonden geen rol van betekenis spelen in het sociaal overleg, en waar er meer ruimte is voor cadeaus. Het federale niveau is immers zo goed als uitgemolken.

Als het zwaartepunt van ons land bij de regio’s ligt, zal de SP.a ook niet meer bij de PS moeten gaan aankloppen om zaken binnen te halen en zullen de vakbonden verzwakt, want verdeeld, op het toneel komen. Maar geen nood. Een sociaal beleid is volgens de SP.a niet afhankelijk van de krachtsverhoudingen in de maatschappij, noch van ideologische keuzes, maar van een goed management van de schaarse middelen.

donderdag, juli 24, 2008

Helden van het laatste uur

Door Karel Mortier

Frank Vandenbroucke (SP.a) laat in De Standaard van zich horen. Aangezien hij vertelt wat het Vlaamse establishment wil horen, krijgen zijn standpunten ruime aandacht. Het Vlaamse establishment is immers al geruime tijd aan het wachten op de SP.a om haar linkerflank af te dekken. Knack solliciteert zelfs openlijk naar de diensten van de SP.a om een staatshervorming door de strot van de bevolking te duwen.

Het is overigens opvallend hoeveel ruimte separatisten en “confederalisten” (splits bijna alles wat er te splitsen valt, in de eerste plaats de sociale zekerheid) in de Vlaams pers krijgen om hun standpunten te verdedigen. Knack bracht zowaar een extra editie uit waarin quasi uitsluitend aandacht was voor de voorstanders van een splitsing, of van een confederatie. Er is duidelijk een campagne bezig van een deel van de Vlaamse pers om het Vlaamse establishment te ondersteunen. De essentie van het verhaal is dat het allemaal de schuld is van de Franstaligen en dat een grote staatshervorming de oplossing is van alles. De vakbonden laten ook toe dat voorstanders van een grote staatshervorming zoveel ruimte krijgen door zelf afzijdig te blijven in de discussie.

Recent heeft de SP.a ook een communautaire nota uitgebracht waarin de standpunten van de partij over de staatshervorming worden uiteengezet. Dit alles komt meer dan een jaar na het begin van de crisis. Het spreekt voor zich dat de doorsnee leden van de SP.a niet werden betrokken bij het tot stand komen van de communautaire standpunten van hun partij. En dit hoewel men toch ruim de tijd had - laat staan dat die leden de kans hebben gekregen om er over te stemmen.

Ondanks alle mooie woorden na de verkiezingsnederlaag - nl. dat er meer ruimte zou zijn voor de basis om haar mening te geven - kunnen we alleen maar vaststellen dat, wanneer het er op aankomt, de basis zonder problemen wordt genegeerd door de partijleiding. Verassend is dit niet. Ondanks de leegloop van de SP.a en de relatief geringe betrokkenheid van de doorsnee leden zouden de communautaire standpunten die vandaag naar voor worden geschoven wellicht op geen enkel SP.a congres een meerderheid van de stemmen achter zich krijgen.

Gennez presteerde het zowaar om à la Bart De Wever de schuld voor het mislukken van de onderhandelingen in de schoenen van de Franstaligen te schuiven. Ironisch genoeg liggen de standpunten van de Franstalige partijen niet ver af van de standpunten die door het ABVV worden verdedigd. In die zin is het dus verkeerd van de SP.a om er een conflict tussen Vlamingen en Franstaligen van te maken. Het Vlaamse ABVV gaat ook niet akkoord met de eisen die door de Vlaamse meerderheidspartijen, inclusief de SP.a, naar voren worden geschoven. Het ABVV wordt echter straal genegeerd door de SP.a. In de plaats van daar op te reageren doet het ABVV er het zwijgen toe, op een pro forma persbericht na, en wachten ze veilig in hun bunkers tot de communautaire storm is uitgewaaid, om daarna de schade te kunnen opmeten onder de eigen leden.

De voorstellen van de SP.a, of liever die van Vandenbroucke, komen erop neer dat de federale staat naar oeroud liberaal recept “ontvet” moet worden, om op die manier de sociale zekerheid “betaalbaar te houden”. De federale staat zou weliswaar in verhouding meer middelen krijgen om de toekomstige “uitdagingen” te betalen, maar enkel omdat er in verhouding minder geld naar de gewesten en de gemeenschappen zou stromen. Men moet helemaal geen wiskundig genie zijn om vast te stellen dat men op die manier het probleem van de onderfinanciering van de staat niet oplost, maar gewoon verlegd naar de gewesten en gemeenschappen. Op die manier dwingt men deze laatsten om dezelfde maatregelen te nemen als degene die het federale niveau nu al bijna 20 jaar moet nemen om de meubelen te redden.

Je moet ook geen genie zijn om te beseffen dat dit harder aankomt in een regio als Wallonië, waar men reeds problemen heeft om de bestaande bevoegdheden te financieren, dan in een regio als Vlaanderen, waar men voorlopig nog een overschot op de begroting heeft. Vandenbroucke wil dus - net zoals Voka - de Franstaligen dwingen om de nodige besparingsmaatregelen te nemen. De logica die achter de voorstellen van de SP.a schuilt, behoort tot het ABC van het neoliberalisme. Het heet dat op die manier ons “sociaal model” betaalbaar wordt gehouden.

We kunnen alleen maar vaststellen dat de laatste 5 staatshervormingen de sociale ongelijkheid en de armoede niet hebben doen dalen. Ondanks alle staatshervormingen heeft de sociale zekerheid er nog nooit zo slecht voorgestaan als vandaag, hoewel de samenleving nog nooit zoveel welvaart heeft voortgebracht.

Waarom zou een zoveelste staatshervorming en wat schuiven met bevoegdheden en middelen een fundamenteel antwoord bieden op problemen bij de pensioenen, globalisering en de financiering van de sociale zekerheid? De SP.a stelt de oorzaken voor de tekorten in de sociale zekerheid niet in vraag, laat staan het economisch model dat aan de basis ligt van die tekorten. Het is vreemd dat de SP.a akkoord gaat met een lastenverlaging van 2 miljard euro op jaarbasis en dan doodleuk komt zeggen dat een staatshervorming nodig is om ons sociaal model te kunnen behouden. Reken maar eens uit hoeveel 2 miljard euro is op 20 jaar, en wat we daarmee zoal zouden kunnen doen. Dan hebben we het nog maar over één fiscale maatregel en nog niet over de fiscale fraude. De cadeaus aan het patronaat worden echter niet fundamenteel in vraag gesteld, dus zijn het de zwakkeren die het moeten bekopen.

In zekere zin is dit gewoon een verderzetting van het beleid van de SP.a van de laatste 20 jaar. De SP.a kiest zoals steeds de weg van de minste weerstand. Al 20 jaar wordt de federale staat leeggemolken en wordt alles wat niet te vast zit verkocht om de begroting in evenwicht te houden. Het spreekt voor zich dat een dergelijk beleid zijn grenzen heeft, en vandaag lijken we die grens bereikt te hebben. Als het geld op is, bestaan er twee opties. Het geld halen waar het zit om de staat te herfinancieren, zodat de overheid zijn verantwoordelijkheid kan nemen, of de staat verder uitpersen en afbouwen. De SP.a kiest voor de tweede optie en sluit zich daarmee aan bij de eisen van het Vlaamse patronaat om, nadat de patronale sprinkhanen de federale staat hebben leeggevreten, hen ook los te laten op de gemeenschappen en de gewesten.

Daar is immers nog ruimte om besparingsmaatregelen door te voeren. De SP.a heeft de keuze gemaakt om niet samen te werken met het ABVV om de belangen van de werkenden in ons land te verdedigen, maar om te collaboreren met het Vlaamse patronaat. Naar klassiek liberaal recept willen ze de Franstaligen dwingen om een besparingsbeleid te voeren en hardere maatregelen te nemen tegen mensen die leven van een uitkering. Dit in de hoop dat er een paar kruimels overblijven om de pensioenen in Vlaanderen mee te kunnen betalen.

De ironie is dat waar de SP.a eerder zei dat de toekomst van ons sociaal model in Europa lag, ze daar blijkbaar vanaf is gestapt en ze nu “Vlaanderen” propageert als een bunker om zogezegd “ons sociaal model” te behouden. Uiteraard is dat een illusie. Ze hebben de Internationale indertijd wellicht niet voor niets de Internationale genoemd. Het is geen wonder dat de SP.a er ondanks alles niet op vooruit gaat in de peilingen. Wat hebben ze immers te bieden behalve meer van hetzelfde, met wat vertraging in vergelijking met de Vlaams-nationale partijen?

De enigen die de macht hebben om dit proces tegen te houden zijn de vakbonden, maar die blinken uit in afwezigheid en nemen hun verantwoordelijkheid niet op. Ze lijken de politieke resultaten af te wachten. En dit hoewel ze reeds een jaar weten dat wat er ook uit de bus komt nadelige gevolgen zal hebben voor hun leden. Meer dan ooit is het duidelijk dat ze geen enkele vertegenwoordiging hebben in het parlement, en niets meer te zeggen hebben in de SP.a. Hetzelfde geldt voor het ACV binnen de CD&V. Waarop wachten ze om hun conclusies te trekken? Tot België er weer uitziet zoals in de 19e eeuw?

vrijdag, juli 18, 2008

Derde keer, goede keer? (II)

Door Karel Mortier

Niemand zal ontkennen dat de kennis van verschillende talen een verrijking is. De kennis van het Nederlands is een belangrijke troef om een baan te vinden, in Brussel en zeker in Vlaanderen. Maar wie gelooft echt dat men in Vilvoorde, en andere Vlaamse gemeenten in de regio, enkel sociale woningen geeft aan mensen die Nederlands kennen omwille van sociale motieven? Het spreekt voor zich dat de autochtone bevolking rond de hoofdstad, zoals rond quasi alle Europese hoofdsteden, problemen heeft om een betaalbare woning te vinden. Maar in de meeste landen lost men dit op door voldoende sociale (koop)woningen te bouwen. In Vlaanderen, daarentegen, door taalcriteria op te leggen en een virtuele muur te bouwen rond de eigen hoofdstad.

Het is trouwens niet alleen in Vilvoorde dat mensen een probleem hebben om een betaalbare woning te vinden. Dit is al lang een probleem in heel Vlaanderen, met name rond de grote steden, de kust en bepaalde plaatsen langs de Nederlandse grens. Het is ook al lang zo dat huisvesting een bevoegdheid is van het Vlaams gewest, en het is even lang het geval dat men er weinig aan doet om het probleem op te lossen.

Nu opeens de sociale Jan uithangen en stoere praat verkopen richting de rijke Franstaligen in de rand is niet geloofwaardig. De SP.a doet eigenlijk net hetzelfde rond werkloosheid en hun “strijd” tegen de fiscale fraude. De beslissing van gemeenten als Vilvoorde is niet alleen in strijd met de regels van de vrije markt (tot daar aan toe), maar wellicht ook met een aantal Europese regels waar ze in theorie zoveel belang aan hechten. Het is wachten op de zoveelste “kaakslag voor Vlaanderen” wanneer Europa een kritische opmerking maakt.

Europa zit trouwens nog geen 10 kilometer verder dus kunnen ze die kaakslag met de fiets in ontvangst gaan nemen. Dat “Vlaanderen” in het buitenland een negatief imago krijgt is echter niet zozeer de schuld van het Vlaamse establishment dat dergelijke maatregelen oplegt, maar zogezegd van de “Franstaligen” die de maatregelen niet aanvaarden. De maatregelen op zich zijn ook niet het probleem, maar de manier waarop die maatregelen worden verkocht aan het buitenland. Alles is tegenwoordig een probleem van communicatie, daar waar de inhoud boven alle verdenking staat. Vraag het maar aan Patrick in Antwerpen.

In de ogen van de Gravensteengroep hebben de politieke vertegenwoordigers van de etnische groep die het meeste leden telt gelijk. De andere etnische groepen hebben de keuze om zich te onderwerpen aan de goede intenties van die meerderheid, of moeten de gevolgen maar dragen, als ze dat weigeren te doen. Het wordt nog gekker als de eenzijdige splitsing van BHV in hun ogen past in de institutionele pacificatie van ons land. “War” is duidelijk “peace” in de ogen van de auteurs van het manifest.

Waarom denkt de Gravensteengroep dat de zoveelste staatshervorming zal oplossen wat de voorgaande staatshervormingen duidelijk niet hebben gedaan? Waarom zou een volgende staatshervorming de toekomst van de welvaart en solidariteit wel verzekeren? De neiging te denken dat men met een volgende staatshervorming alle problemen kan oplossen, doet wat denken aan een drugsverslaafde die denkt dat met het volgende shot alle problemen zijn opgelost.

Binnen dit neoliberaal kader waarin landen, regio’s en mensen met elkaar moeten concurreren om in de gunst te blijven van het kapitaal is het een illusie te denken dat je landen, regio’s of mensen in harmonie met elkaar kan doen samenleven. Het is ook een illusie te denken dat je zo echte autonomie kan hebben. Een buitenlandse multinational moet maar even met de vingers knippen en we zien direct hoe autonoom regio’s en landen zijn om bepaalde keuzes te maken.

Als Franstalige politici bepaalde keuzes of beslissingen nemen die in de ogen van de Gravensteengroep nadelig zouden zijn voor Vlaanderen - en dat zal alleen maar toenemen na de zoveelste staatshervorming - dan is dat een teken van een gebrek aan politieke solidariteit. Als Franstalige politici proberen om - binnen de spelregels van de burgerlijke democratie in België - de voorstellen van Vlaamse politici te veranderen of tegenvoorstellen doen om tot een compromis te komen, dan getuigt dit van een gebrek aan politieke solidariteit en is dit een teken dat “de democratie” in ons land niet werkt.

De voorstellen van het politieke establishment in Vlaanderen zijn te nemen of te laten. De tegenvoorstellen van de Franstaligen zijn onbespreekbaar - de eerste keer omdat ze de welvaart ondermijnden, de tweede keer omdat ze de solidariteit op het spel zetten en - derde keer goede keer - omdat ze “niet democratisch” zijn. Er is geen enkele rechtbank die heeft gezegd dat het probleem BHV op die manier en eenzijdig moet worden opgelost. In die zin verschuilt de Gravensteengroep zich eerder achter nationalistische mantra’s dan juridische feiten. De uberdemocraten van de Gravensteengroep kunnen dan wel BHV splitsen omdat daar een simpele meerderheid voor volstaat, maar daarmee staan ze geen stap verder om hun staatshervorming te realiseren. Het enige wat hen rest is ermee te dreigen om België op te blazen. Het klinkt stoer maar daarmee gaan ze voorbij aan het feit dat nog geen 10% van de Vlamingen op dit moment dit idee ziet zitten. De markt voor bedrijfsvastgoed is ook in vrije val, dus is dit ook niet het moment om het Vlaams patrimonium in Brussel op de markt te gooien.

Het spreekt voor zich dat Franstalige politici geen heiligen zijn, even goed neoliberaal, en in de eerste plaats oog hebben voor hun eigen directe politieke belangen. Maar het zou ongelooflijk hypocriet zijn om te geloven dat dit enkel en alleen het geval is bij Franstalige politici. De Vlaamse burgerlijke politici liggen bijvoorbeeld ook dwars bij de uitbreidingsplannen van de luchthaven van Luik. Franstalige Brusselaars halen ook telkens het voorbeeld aan van de E429 tussen Brussel en Rijsel, die opeens stopt in Halle waardoor de aansluiting met de Brusselse ring niet optimaal is. Iedere gemeenschap kan wel voorbeelden aanhalen van pesterijen van de andere gemeenschap.

De enige oplossing die de Gravensteengroep echter voorstelt is dat de Franstaligen moeten plooien, of anders... Streven naar meer autonomie voor Vlaanderen binnen een neoliberaal kader is trouwens een absurditeit. Het argument dat de Gravensteengroep aanhaalt, is dat de Franstalige politici de Vlamingen proberen dwars te zitten. Dit is echter inherent aan een neoliberaal model en zal alleen maar toenemen naarmate de regio’s meer autonomie krijgen om een eigen beleid te voeren. Een eigen beleid is sowieso eerder een illusie gezien 60% van de beslissingen genomen wordt op Europees niveau en de rest van de beslissingen in hoge mate beïnvloed wordt door externe krachten, zoals de Europese Centrale Bank (ECB) en de kapitalisten.

De auteurs van het Gravensteenmanifest geloven toch zelf niet dat meer fiscale autonomie, en dus meer fiscale concurrentie, de politieke solidariteit in ons land zal doen toenemen? De dag dat men in Wallonië of Brussel de vennootschapsbelasting met 1% doet dalen om meer investeerders aan te trekken dan Vlaanderen, zal men Wallonië meteen een gebrek aan politieke solidariteit verwijten. Hoe zullen de bepleiters van regionale autonomie reageren mocht Inbev de tent sluiten in Leuven en verhuizen naar Brussel omdat de vennootschapsbelastingen daar lager liggen?

Daarmee zijn we weer waar we begonnen zijn. Er worden geen kritische vragen gesteld over de motieven en doelstellingen van de Vlaamse voorstanders van de staatshervorming, en alle tegenvoorstellen en motieven van de Franstalige politici worden meteen verdacht gemaakt en in een kwaad daglicht gesteld. De voorstellen van het Vlaamse establishment zijn als het ware door God ingegeven en door Yves Leterme op schrift gesteld. Alles en iedereen die ingaat tegen de ware leer is een ketter en wordt bedreigd met excommunicatie.

De oplossing die de Gravensteengroep naar voren schuift, is dat de Franstalige politici zich moeten schikken naar de wil van de Vlaamse politieke meerderheid en zich daar geen vragen bij mogen stellen. Een compromis is niet noodzakelijk want “wij zijn met meer”. De Gravensteengroep is dan ook voorstander van een ordinaire machtsgreep van één gemeenschap ten koste van een andere gemeenschap. En dat omdat de Franstaligen nu maar eens moeten voelen wat “wij” 100 jaar geleden hebben gevoeld. De arbeiders in Vlaanderen, Brussel en Wallonië die nu al hun koopkracht sterk zien achteruitgaan, hebben niets te winnen bij zo'n neoliberale concurrentieslag en moeten hun eigen politieke uitdrukking zien te vinden - een eigen abeiderspartij - om uit deze impasse te geraken en een ergere communautaire escalatie te voorkomen.

zondag, juli 13, 2008

Vlaams Belang: in de ban van halal

Ook deze zomer zal het Vlaams Belang en haar kopman, Philip Dewinter, campagne blijven voeren tegen de toevloed van halal-voedsel in de supermarkten, cafés (salami halal) en zelfs pitarestaurants. “Halal staat voor mij gelijk aan Hamas op mijn bord, en de Taliban in de kookpan. Deze kolonisering van de Vlaamse keuken moet stoppen. En dan spreek ik nog niet over de overal als paddestoelen uit de grond schietende pitabars. Bijna nog erger dan de moskees. Het VB pleit voor een buurtonderzoek telkens wanneer zo'n dealer in pita of kebab, al dan niet met look- of samuraisaus, zich in een van onze wijken wil vestigen. De Vlaming moet, euh, baas in eigen buik blijven.”

Deze woorden liet Philip Dewinter gisteren optekenen tijdens een persconferentie, die door het VB was georganiseerd vanuit slagerij Verreycken en Zonen, te Borgerhout. De aanwezige journalisten konden gratis proeven van de hapjes die “Consumenten tegen islamisering”, want zo heet de nieuwe VB-campagne, op de toonbank naast Dewinter had uitgestald. De vleesballetjes waren telkens doorprikt met een tandenstoker, waar bovenaan een klein leeuwenvlagje aan was bevestigd. Het partijkader op het Madouplein had duidelijk weer eens overuren gemaakt. “100% varkensvlees van een 100% Vlaamse slager,” stelde het boegbeeld van de extreemrechtse partij tevreden vast, terwijl hij een van de volkseigen vleesballetjes achter de kiezen drukte. De slager zelf sloeg de drukte in zijn winkel glimlachend gade, en kon alleen maar bevestigen dat “de halal mijn oren uitkomt - is dit nog wel een vrije maatschappij, meneer?”

Philip Dewinter legde zelf het verband met het thema van de koopkracht. “Ik merk dat de vakbonden op straat komen om de lonen te verhogen. Ze stappen dus mee in het verhaal dat de prijzen van olie en voedsel sterk zouden zijn gestegen. Ik heb mijn chauffeur, of mijn vrouw, toch nog niet horen klagen.” De VB-spreekbuis raakte nu goed op dreef in zijn favoriete slagerij. Breed gebarend, een tandenstoker in de hand: “Weet u wat het probleem is in Vlaanderen? De vakbonden denken nog altijd in marxistische termen van klassenstrijd, van stakingen en werkonderbrekingen die enkel de economie schaden, terwijl wij het volkseigen worstenbelang op de agenda willen zetten. 'Eigen worst eerst', is vanaf nu onze leuze. Zelfs Jean-Marie Dedecker, die wij voor de rest best sympathiek vinden en in de meeste gevallen een bondgenoot is, blijkt niet bereid om de Vlaamse saucisse tot de laatste snik te verdedigen.”

Het VB zou echter niet bij de pakken blijven zitten: “Wij zullen daarrond een 4-kleurige folder verspreiden in alle Vlaamse brievenbussen. Deze kwestie is voor ons belangrijker dan een grote staatshervorming, van die hansworst van een Yves Leterme. In dit materiaal zullen wij tevens de vakbonden oproepen om af te zien van de verdelende strijd tegen de patroons en de rijken. Velen van hen zijn tenslotte ook door halal en Hamas onderdrukte Vlamingen.” Om Vlaanderen van die stelling te overtuigen zullen de leden en sympathisanten van de partij worden aangemoedigd om, vanaf september, met de petitie “Vergeet de index, eet alleen Vlaamse worst” op de werkvloer en in de wijken te militeren. “Mmm, ik krijg er nu al honger van!” spoorde de culinair onwrikbare Dewinter zijn partijgenoten aan.


(pd)

maandag, juli 07, 2008

Derde keer, goede keer? (I)

Door Karel Mortier

De Gravensteengroep vond het nodig om een derde tekst te publiceren om duidelijk te maken waar ze met hun vorige teksten precies naartoe wilden. Nu eens is een staatshervorming noodzakelijk om “onze welvaart” te behouden, dan weer de “solidariteit”, en vandaag zowaar “de democratie”.

De vorige keer draaide men fel rond de pot wat het begrip solidariteit betreft. Nu moet het woord democratie eraan geloven. De staatshervorming is niet langer noodzakelijk om de welvaart te behouden (wat het dominante verhaal was in Vlaanderen), ze is zelfs niet langer noodzakelijk om de solidariteit te behouden (wat de draai is die de anderssocialisten van de SP.a er zeer laattijdig aan hebben gegeven).

Niets van dit alles, wat de Gravensteengroep betreft. Een grote staatshervorming is noodzakelijk om dé democratie zelf te herstellen. De democratie wordt aangevallen door Franstaligen die de wil van de meerderheid niet willen respecteren. De Vlaamse ondernemers die de staatshervorming op gang hebben getrokken, een aantal jaren terug, hadden wellicht veel zaken op het oog toen ze hun eisen op tafel legden. Maar dat hun eisen op een dag de voorwaarde zouden vormen om “de democratie” in ons land te herstellen, daar hadden ze wellicht nog niet aan gedacht.

“Vlaanderen” wil geen geld, macht of grond. Het enige wat Vlaanderen wil is “politieke solidariteit” van de Franstaligen. De Gravensteengroep probeert iedere keer een andere draai te geven aan de eisen van het Vlaamse establishment. Maar de toonaard van alle stukken is gelijklopend.

De eisen van het Vlaamse establishment worden niet in vraag gesteld, of in een socio-economische context geplaatst. Het is allemaal de schuld van de Franstaligen die beschuldigd worden van imperialisme, parasitisme, etc. De ene dag gaan de Franstaligen zich te buiten aan cultureel imperialisme en parasitisme, een andere keer ondergraven ze de solidariteit, en nu zowaar de democratie.

Een aantal voorbeelden - kaakslagen zo u wil - moeten volgens hen bewijzen dat de Franstalige politici van kwade wil zijn. Een vergaande - opgelegde - staatshervorming van een Vlaamse parlementaire meerderheid zou dan de enige uitweg uit deze impasse zijn. Als de Gravensteengroep aan dit tempo verder doet dan zijn de Franstaligen binnen de kortste keren ook verantwoordelijk voor de opwarming van de aarde, Sara, en andere kwalen.

De Gravensteengroep haalt een aantal voorbeelden aan van het vermeende gebrek aan “politieke solidariteit” van de Franstalige politici. Ze haalt echter geen voorbeelden aan van landen of regio’s waar sectaire of etnische conflicten werden opgelost doordat één gemeenschap haar wil oplegde aan een andere gemeenschap. Of waar een bepaalde groep op een duurzame wijze erin is geslaagd om haar wil op te leggen aan een etnische minderheid, zonder dat dit leidde tot een conflict. De auteurs halen aan dat in heel Europa lukt wat in België niet lukt, daar waar onze indruk eerder is dat in België deels lukt(e) wat in heel Europa niet lukt, zelfs met de beperkingen van een burgerlijke democratie.

In de meeste landen met een complexe etnische samenstelling zijn het veelal die landen waar minderheden over ruime rechten beschikken, en mechanismen om zich te beschermen tegen etnische meerderheden, waar men het minst etnische conflicten kent. Het is geen wonder dat, ondanks de fundamentele beperkingen van het stalinistische model in het voormalige Oostblok, etnische conflicten er relatief zeldzaam waren. En dat daar na de val van de Sovjetunie abrupt een einde aan kwam, toen die nieuwe landen kennis maakten met “democratie” à la de Gravensteengroep.

De elites van verschillende etnische groepen hanteerden precies dezelfde argumenten en principes na de val van de Muur, om hun toekomstige burgerlijke staat vorm te geven. In zekere zin was dit zelfs ook het geval bij de staat die ze zo verfoeien, nl. België. Destijds was er een Franstalige parlementaire meerderheid die haar wil oplegde aan de bevolking. Blijkbaar verlangen de leden van de Gravensteengroep terug naar die periode, maar dan met Nederlandstalige burgerlijke politici op de stoel waar de Franstaligen 100 jaar geleden op zaten.

Net die beschermingsmechanismen en rechten van etnische minderheden, waar Belgische politici in het buitenland nochtans te pas en te onpas mee staan te leuren, worden door de ondertekenaars van het Gravensteenmanifest en het Vlaams establishment nu in vraag gesteld. Dat de Franstalige partijen als minderheid bepaalde zaken kunnen tegenhouden is allemaal goed en wel, zolang ze het maar niet te lang doen. Daarmee is trouwens helemaal niet gezegd dat de Franstalige politici meer nobele doelstellingen zouden hebben dan hun Nederlandstalige collega’s. Beiden verdedigen ze immers de belangen van het patronaat. Ze werken echter binnen een verschillende context, waardoor er meningsverschillen bestaan over hoe ze hun meesters het best van dienst kunnen zijn.

We hebben ironisch genoeg een politieke kaste die boeken schrijft over de Verenigde Staten van Europa van Helsinki tot Lissabon en tegelijkertijd discussieert over het einde van een land tussen Oostende en Aarlen. We hebben politici die de mond vol hebben over het beëindigen van de erfenis van de Koude Oorlog, maar er niet in slagen om een oplossing te vinden voor de erfenis van het Romeinse Rijk! “Alle Menschen werden Brüder” zoveel u wenst, maar niet in mijn achtertuin. De Internationale, OK, maar dan in het Nederlands a.u.b! Hier spreekt men Vlaams. Alle burgerlijke ideeën over “broederlijkheid en solidariteit” vliegen blijkbaar de deur uit als men denkt op die manier een stem meer te kunnen halen.

Het is dan ook geen wonder dat quasi alle buitenlandse journalisten de politieke crisis in België en de crisis binnen de Europese Unie binnen dezelfde context plaatsen. De spanningen in Europa tussen de verschillende lidstaten over de toekomst van Europa komen ook naar boven binnen België (maar ook in landen als Spanje, Italië, Frankrijk, etc.), maar dan op een andere manier. In België ruziet men 5 minuten over welke beslissingen het neoliberale Europa kan nemen, en meer dan een jaar over welk beleidsniveau in ons land die beslissingen moet uitvoeren.

De burgerlijke staat België is gebouwd op het principe dat zowel de Franstaligen als Vlaamse Brusselaars als minderheid in België bepaalde rechten hebben. Dat er de facto geen beslissingen opgelegd kunnen worden door één taalgroep tegenover de andere taalgroep. Het is een illusie te denken dat men ongestraft kan streven naar een homogeen taalgebied in Vlaanderen (met o ironie Brussel als hoofdstad) waarbinnen een permanente jachtvergunning van kracht is op Franstaligen - die overigens tot hun schande ook wordt ondersteund door de SP.a. En zoiets binnen een Belgische staat waarbinnen een Vlaamse politieke meerderheid haar wil – in naam van "de democratie" - keer op keer kan opleggen aan een Franstalige minderheid.

In die zin is binnen een burgerlijk kader het lot van de Vlaamse minderheid in Brussel verbonden met dat van de Franstalige minderheid in België. Binnen geen enkel multi-etnisch staatsverband is het slechts opleggen van een meerderheid werkbaar als er fundamentele meningsverschillen bestaan over bepaalde zaken. De voorstellen van de Gravensteengroep komen dan ook steeds neer op een voorstel om België op te doeken in taalgemeenschappen. Mochten in de toekomst de Vlamingen in Brussel problemen ondervinden als gevolg van het streven naar een homogeen taalgebied in Vlaanderen, dan zullen de Vermeerschen van deze wereld ongetwijfeld de eersten zijn om “kaakslag” te roepen, en de laatsten om de kaakslagen in ontvangst te nemen.

Het is immers ver gekomen als men in Vlaanderen quasi zonder politieke tegenstand taaleisen kan opleggen aan mensen om een woning te kopen. Het is ook vreemd te denken dat dit geen gevolgen zou hebben voor de Nederlandstaligen in Brussel. De enige partij die weerwerk biedt in het parlement, Groen!, werd meteen geconfronteerd met lokale dissidentie van een aantal van haar mandatarissen in de Brusselse randgemeenten.

De schijnheiligheid en hypocrisie waarmee lokale mandatarissen van zogenaamde linkse partijen in Vlaanderen de aanvallen tegen de Franstaligen in de rand in een sociale verpakking gieten, gaat tegenwoordig zo ver dat ze zich zelfs bij De Morgen geroepen voelen om dit aan te klagen. Het probleem is dat Vlaanderen zo danig weinig heeft geïnvesteerd in sociale woningbouw dat de impact van alle Vlaamse maatregelen om de verfransing op die manier tegen te gaan sowieso een verloren zaak zijn.

De Vlaamse politici weten dit, maar gaan er desondanks mee door, goed wetende dat ze daardoor de communautaire impasse alleen maar vergroten. Het enige wat men met deze maatregelen bereikt, is een polarisering in Brussel en omgeving tussen beide gemeenschappen, wat een vruchtbare voedingsbodem is voor partijen en politici die leven van dit soort conflicten. Dat dit alles zich afspeelt in het “hart van Europa” anno 2008 maakt het voor de politici des te pijnlijker.

zondag, juni 22, 2008

donderdag, juni 19, 2008

Laat de rijken de politici betalen

Jean-Marie Pfaff, ooit een Vlaamse volksheld, wordt door de fiscus op de rooster gelegd. De man zou jarenlang cadeaus van bedrijven hebben op zak gestoken, zonder die bij de belastingen aan te geven. Zoals bekend is Pfaff de laatste jaren geëvolueerd tot een publiciteitswonder, dat zelfs op de kraag van zijn hemden de naam van zijn vele sponsors laat borduren. "Gelukkig heeft hij altijd een dikke nek gehad," zouden kwatongen in deze context durven beweren. Ooit wou Pfaff, naar verluidt, de benaming "Dakgootreparaties Vergote en Zonen NV" op zijn voorhoofd laten graveren, maar daar heeft Carmen en de hele familie hem uiteindelijk van kunnen afhouden. Wel prachtige televisie.

Jean-Marie heeft zich met deze handelwijze uiteraard de jaloezie van de hele politieke wereld, euh, op de hals gehaald. Waarom mogen de Letermes, de Vandenbrouckes, de Dewaels en Gella Vandecaveyes,... niet op dezelfde, licht opzichtige manier met hun liefde voor de patroons te koop lopen? Waarom moet dat altijd zo onopvallend? Zo vals bescheiden? Lijst Dedecker, van de gelijknamige ex-judocoach, diende dan ook een wetsvoorstel in in de Kamer om deze scheefgegroeide toestand recht te trekken.

Dedecker wil net als zijn kompaan Boudewijn Bouckaert, die eigenlijk de flitsende brains is achter LDD, politici in de gelegenheid stellen om in het parlement reclame te maken voor de grote of iets kleinere bedrijven waarvoor ze de wetten nu toch al voltijds modelleren. In het geval van backbenchers als Vandecaveye gaat het om West-Vlaamse KMO's, en het occasionele fitnesscentrum om de hoek. Jurgen Verstrepen zou graag de publiciteit verzorgen van zijn geliefde frituur ("Het Ultra-Liberale Bouletje", zijn kraakverse T-shirt ligt nu al klaar).

De filosofie achter Dedeckers geesteskind is dat politici, net als alle andere burgers, de staat niet mogen "uitmelken". Een maandsalaris van 4000, 5000, 6000 euro of meer, voor de gelukzakken, creëert enkel afhankelijkheid van de staat en haar apparaat. Daar waar politici, volgens LDD, best worden betaald door de bedrijven die ze nu toch al met hun neoliberale beleid bedienen.

Eindelijk een veelbelovend wetsvoorstel van LDD, dat zijn uitwerking op 's lands volksvertegenwoordiging niet zal missen:

- Premier Yves Leterme laat zich voortaan openlijk sponsoren door UNIZO, de kleine tot middelgrote Vlaamse patroons. Als Leterme erin slaagt om zichzelf in het VRT-journaal te wurmen met een UNIZO-petje - type Ysboerke - daarbij in volle gloed de splitsing van grote delen van de sociale zekerheid bezingend, dan stort UNIZO telkenmale 1000 euro op zijn bankrekening. Goed bestuur!

- Gella Vandecaveye (LDD) organiseert elke week 1 uur lichaamsbeweging voor de gehele
volksvertegenwoordiging, in naam van het moderne Fitnesscentrum "Fat Cat". Wil je Gella boeken voor een reis naar Peking, waar ze de Olympische Spelen in de liberale hervormingen van de afgelopen decennia zal kaderen? Bel haar, of bezoek haar website: http://www.gella.be/nl/

- Patrick Dewael (Open VLD) laat zich vergoeden door Total Fina, een bouwbedrijf dat kickt op onderbetaalde illegalen, het restaurant Comme Chez Soi, en de persdienst van het VBO.

- Frank Vandenbroucke (SP.a) draagt binnenkort in het Vlaamse parlement een opzienbarende, maar daarom niet minder modieuze zomershort met kentekens van Randstad, Vedior Interim, Adecco en Manpower. Op de achterkant: "Leve de splitsing van het arbeidsmarktbeleid!" Kassa, kassa voor Franky!

- VB-voorzitter Bruno Valkeniers laat zich vanzelfsprekend sponsoren door zijn oude makkers van het Antwerpse havenpatronaat. "Geef ons onze winsten en een beetje snel. Bedankt arbeiders! Weg met de koopkrachthysterie. Allemaal samen met de Vlaamse patroons en grootverdieners." En dit alles, hangend uit een promohelikopter, vlak boven de Wetstraat, met een mega-megafoon in de hand.

Niet zo prettig als vooruitzicht, niet? Misschien dan toch maar feestelijk gaan voor dat arbeidersparlement?


(pd)