zondag, april 30, 2006

Orakel van beroep

Wij hebben Jean-Marie Dedecker, VLD-orakel van beroep, zwaar onderschat. Grove veralgemeningen, een vleugje demagogie, koppige ontkenning van sociale wantoestanden die niet in zijn rechtse kraam passen, politieke wansmaak, met moeite omzwachteld racisme,... Dit alles op temperatuur gebracht met de bovengemiddelde arrogantie der nieuwe rijken.

Op het moment dat de media nog spraken van daders van “Noord-Afrikaanse afkomst”, naar aanleiding van de weerzinwekkende moord op de 17-jarige Joe Van Holsbeeck, trok Jean-Marie alle registers open om de haatgevoelens tegen de migrantengemeenschap aan te wakkeren, en in één ruk zijn eigen electorale marktwaarde wat op te krikken. Pijnlijke wansmaak, waarbij rechtse demagogie werd gespuid op de rug van een familie die net een jonge zoon had verloren.

Bekijk de stijlfiguren even die Dedecker in zijn opiniestuk in De Standaard van 19 april mocht debiteren.

- Over de daders: “Crapuul, tuig van de richel dat het niveau van kutallochtoon al lang overstegen is.”


Jean-Marie heeft hier nog steeds “Noord-Afrikanen” voor ogen, en niet de Polen die als vermoedelijke daders werden ingerekend. Wat hier opvalt, is dat de VLD-senator de term “kutallochtoon” als ingeburgerd beschouwt, toch bij hem thuis voor het haardvuur.

Als een migrant iets slechts doet, is hij een “kutallochtoon”. Dat de meeste migranten hun belastingen betalen - waar we bij het gesettelde VLD-lidmaatschap soms aan twijfelen - en meestal gewone werkende mensen zijn zoals u en ik die de verkeersregels niet in twijfel trekken, dat wil er bij Dedecker niet in.

De racistische term “kutallochtoon” mikt zelfbewust en rechts-populistisch op collateral damage: heel een gemeenschap mag blijkbaar in de modder worden getrokken. Etnische haat aanwakkeren is ook een boodschap. Bij De Standaard behandelen ze het Vlaams Belang tenslotte ook al een tijdje als een “partij als alle andere partijen”: pleit dan maar eens voor een herstel der normen en waarden, als je zelf in een modderbad ligt te dabben.

Volgens Dedecker moet er tussen wangedrag en etnische afkomst liefst zo snel mogelijk een verband worden gezocht. Anders ben je politiek correct en dus ongeloofwaardig. Nochtans spreekt Dedecker in het geval van Belgen die iets misdaan hebben en in de gevangenis zitten, niet consequent over “kut-Belgen”. Waarom niet? Electorale berekening?

- “Het gevolg van een steeds driester wordende spiraal van geweld dat gedoogd wordt door de cultus van de multiculturele slachtoffercultuur. Hoelang zullen we (...) de hypocrisie over racisme voeden?”

Dat een kapitalisme in crisis, wanneer de arbeidersbeweging geen uitweg biedt, een hardere en meer gewelddadige vorm van samenleving wordt: wij zullen het niet in twijfel trekken. Maar dat dit gedoogd wordt door de “multiculturele slachtoffercultuur”? Heeft Jean-Marie een slechte kebap gegeten? Ligt zijn maag nog altijd overhoop? Want laten we eerlijk zijn: wie met een open oog de rapporten en statistieken bestudeert, wat schijnbaar een onoverkomelijke opdracht is voor Dedecker, stelt vast dat:

1/ Er niet genoeg werk is voor iedereen - Belg of allochtoon - door de overproductiecrisis van het kapitalisme: migranten én Belgen uit de arbeidersklasse zijn dus wel degelijk “slachtoffers”. Van de “kutkapitalisten” - om in Dedeckers onomwonden woordenschat te blijven - en hun besparende vriendjes bij de traditionele partijen.

EN

2/ Dat migranten op de arbeidsmarkt wel degelijk worden gediscrimineerd. Maar dat is een groot taboe in rechts-populistische middens. Het instinct neemt het hier over op de hersencellen. Met zijn “hypocrisie over racisme” hoopt Jean-Marie nog wat meer zout in de wonden van de migrantengemeenschap te strooien: voorwaar, wat een sinister man hebben ze daar bij de liberalen rondlopen.

- “Voor Brusselaars zijn straatdelicten meer regel dan uitzondering.”

Wij willen reële problemen met onveiligheid niet onder de mat vegen, maar Jean-Marie zegt in deze volzin dat elke Brusselaar wanneer hij of zij de deur uitgaat, niet huiswaarts kan terugkeren zonder minstens 1 keer zelf het voorwerp te zijn geweest van, of anderszins wel als getuige kan optreden van, een “straatdelict”. Is dit bij de haren getrokken, of heeft Jean-Marie weer enkele lagere instincten opgemerkt waar hij hoopt op te scoren?

- “Sociologe Marion Van San had in haar rapport het pest- en crimineel gedrag ook al aangeklaagd. Het werd uit politiek correcte schroom onder het vliegend tapijt geveegd.”

Hebt u hem? Wij ook. Vliegend tapijt. Arabieren. Sprookjes. Diep geloof in sprookjes. Misdaad. Gedoogbeleid. Multiculturele slachtoffercultuur. In een rechte, onafwendbare lijn. Benoem die man tot minister, voor hij eigenhandig een clash der beschavingen provoceert.

Nu zijn wij zelf ook voor een harde aanpak van crimineel gedrag: vecht voor een degelijk loon voor iedereen; installeer de complete zero tolerance voor flexibel, onzeker en ongezond werk (harde boetes voor onwillige patroons!); sla het herstel van de sociale zekerheid bij het grootkapitaal er desnoods met de vliegenmepper, de gemobiliseerde massa’s, en de onteigening van de private productiemiddelen in; schaf al dat knuffelbeleid van de lastenverlagingen voor de patroons radicaal af; eis meer goedkope of gratis crêches, openbare wasserettes en publieke restaurants voor de arbeidersklasse; etc., etc.

Ook onder het kapitalisme is het individu zelf nog altijd mede verantwoordelijk voor zijn anti-sociaal of crimineel gedrag, dat meestal gewoon andere mensen uit de arbeidersklasse raakt. Maar linkse socialisten denken dat als de omgeving waarin mensen leven geen barbaarse, neoliberale jungle meer is - waar kapitalisten die massa-ontslagen doorvoeren als visionaire leiders worden geëerd - de kans op criminele ontsporing zoveel kleiner wordt.

- “De haves moeten opdraaien voor de straffeloosheid van de have nots.”

Dit lijkt Jean-Marie zijn versie van de “onverzoenlijke strijd tussen de klassen” - economisch bevooroordeeld, omgekeerd marxisme. Wel, niet helemaal. Als je hem niet tegenhield, zou Dedecker met gemak 90% van de bevolking tot de “bezittende klasse” rekenen. Immers, zo heet het: “Onverdraagzaam zijn diegenen die mensen uit andere culturen hebben toegelaten, omdat ze per definitie de heersende en bezittende klasse zijn.”

Alle autochtone Belgen zijn kapitalisten volgens dit politieke genie uit Oostende! Heersende en bezittende klasse! Jammer dat steeds meer mensen - Belg en migrant - het gevoel hebben helemaal niet zoveel te “heersen”, en in een toenemend aantal gevallen steeds minder te “bezitten”. Maar da’s dan weer politiek correct. En voor rechtse populisten kan je maar beter incorrect zijn.

Volgens Het Laatste Nieuws - OK, niet echt een staalharde garantie - leefde de vermoedelijke dader van de moord in Polen, echter, in een “riante villa”. Zo’n ding dat “haves” als Dedecker wel eens neerpoten. Bon, echt vastpinnen willen we ons niet op de sociale achtergrond van de vermoedelijke dader, maar dat de “haves” - de kapitalisten, hun meelopers en hun politici - de laatste 100 jaar twee Wereldoorlogen hebben uitgelokt, naast vele andere onaangename conflicten, weten we wel zeker. Maar dat soort “beschavingsdeficit” gaat de pet van een ex-judoka als Dedecker schier te boven.

- “Muilebeek (Molenbeek - pd) is in veel wijken een no-go area geworden onder het bewind van allochtone warlords en knuffelende straathoekwerkers. Multicultuur als optisch bedrog voor politieke macht, verworven door een electorale pamperpolitiek en een crimineel gedoogbeleid.”

Zij die de multicultuur bepleiten, doen dat enkel om zelf naar politieke macht te streven: zo zou je deze dichterlijke ontboezeming kunnen lezen. In het wereldbeeld van deze bij bruin aanleunende blauwe, wordt de migrantengemeenschap zo een paard van Troje van een politieke tegenstrever, in dit geval de PS.

- “Van de 35 aangeworven werknemers in het laatste kwartaal van 2005 (bij De Post in Brussel X) waren er ruim tachtig procent van allochtone afkomst en amper twee Vlamingen (dat zijn dus de echte gediscrimineerden in de Brusselse PS-Staat).”

Nog iemand een handboekvoorbeeld in de rubriek “demagogie” nodig? Hier is het dan.

- “Elke blanke is immers een latente racist tot het tegendeel is bewezen.”

Voorbeeld 2 - of was het 33? - in de rubriek slappe “demagogie”.

- “Was de omgekeerde roofmoord gebeurd, dan stond Brussel al in brand met de vergoelijking van de belijdenaars van de slachtoffercultuur en de rechtvaardiging door de blinde politieke correcten.”

Dit zou Philip Dewinter niet beter gezegd kunnen hebben. Als je populistisch aanstuurt op racistische conflicten tussen gemeenschappen, en daar een politieke carrière op hoopt te bouwen, moet je dit vooral doen.

- “Anders kunnen ze zich blijven bezighouden met de verkoop van lidkaarten van Vlaams Belang.”

De blauwe Propagandameester staat in ieder geval al klaar.

(pd)

donderdag, april 27, 2006

Column op donderdag: "Joe wil het"

Door Karel Mortier

"De analyses zijn gemaakt, het debat laait op, nu is het tijd voor actie. Joe zou het zo gewild hebben." (Het Nieuwsblad, 25/04/05)

Aangezien we de laatste maanden op deze blog een beetje teveel aandacht hebben besteed aan de opiniemakers van De Morgen, nemen we vandaag eens een kijkje naar wat ze er in Het Nieuwsblad van maken. Opstaan en direct een kleinburgerlijke preek van een Mathias Danneels onder ogen krijgen, is overigens niet echt aan te raden. Wat Yves Desmet en Danneels echter gemeen hebben, is de gewoonte om in de eerste persoon meervoud te praten als ze het over zichzelf hebben: ze draaien er hun hand niet voor om om zonder enige duidelijke referentie algemene waarheden naar voor te schuiven.

Danneels ventileert niet zijn persoonlijke mening. Hij schrijft wat mensen denken en wat de lezers allemaal weten of zouden moeten weten als deftige "burgers". De vraag is dan alleen waarom hij het nog tot in den treure moet herhalen, behalve dan om zijn inkomen te verdienen. Tijdens de strijd tegen het Generatiepact gingen er geen twee dagen voorbij of Danneels schold de vakbonden en de mensen die op straat kwamen uit voor alles en nog wat, om dan vast te moeten stellen dat een aanzienlijk deel van de werkenden nog altijd niet akkoord gaat met het Generatiepact.

Een groot deel van hen zijn wellicht lezers van Het Nieuwsblad, die de krant kopen voor haar sportberichtgeving en daar de preken van Danneels maar bij nemen. Het kan uiteraard nog allemaal beter. Hij meent nu ook te weten wat de doden denken. Dat is niet iedereen gegeven en is uiteraard als journalist handig meegenomen. Een interview met Elvis? Geen probleem: één adres - Gossetlaan 28, 1702 Groot-Bijgaarden.

De lijkenpikkerij waarmee de rechtse goegemeente de dood van Joe heeft gebruikt om haar rechtse rants bij de bevolking de strot in te duwen toont aan tot welk niveau sommigen bereid zijn te gaan om hun agenda door te drukken. Het is toch vreemd dat mensen die stellen dat er een tekort is aan waarden en normen onder de allochtonen - en laten we niet vergeten: ook onder de werklozen of mensen die leven van een uitkering, en mensen die het lef hebben om te klagen over de aanvallen op hun levensvoorwaarden - er hun hand niet voor omdraaien om op het graf van een dode te springen om toch maar een paar kranten meer te kunnen verkopen.

We moeten voortaan een man een paard durven te noemen, wanneer we het over de multi-etnische, grootstedelijke realiteit hebben. Zo klonk het op 25 april nog in Het Nieuwsblad. Amper een dag later, op dezelfde plek in de krant en door een andere commentator, heette het dat "de problemen er zijn om opgelost te worden en niet om bevolkingsgroepen tegen elkaar op te zetten".

We citeren verder: "Daar staan al die commentatoren dan die te snel waren met hun vooroordelen en populisme. Je kan het niemand kwalijk nemen dat hij/zij op het verkeerde been is gezet door de kroongetuigen in deze zaak, die wezen naar daders met een Noord-Afrikaans uiterlijk. Maar diegenen die van de moord op Joe gebruik hebben gemaakt om de migrantengemeenschap in zijn geheel nog eens tot zondebok te maken, moesten zich schamen. Deze afschuwelijke moord is niet gepleegd door een gemeenschap of een godsdienst, maar door twee personen."


Vreemd dat men als krant een week mee een hetze kan organiseren tegen de migrantengemeenschap, uiteraard op een burgerlijk achterbakse manier, om vervolgens een dag later de handen in vermoorde onschuld te wassen en diegenen met de vinger te wijzen die een hetze organiseerden.

Koppen om te verkopen

Ondernemen in België loont niet, kopt De Standaard op basis van een recent verschenen onderzoek van twee proffen van de Flanders Business School in Antwerpen. Als we verder lezen staat er dat het niet loont voor ondernemingen die meer dan 200 mensen tewerkstellen om dochterondernemingen op te richten in eigen land. De algemene conclusie die daarop volgt luidt dat "ondernemen in België niet zou lonen".

Sinds wanneer is ondernemen in België trouwens voorbehouden aan bedrijven die meer dan 200 mensen tewerkstellen en dochterondernemingen opstarten en sinds wanneer wordt het ondernemersklimaat beoordeeld op basis van de resultaten die dochterondernemingen boeken? De vraag werd overigens ook niet gesteld waarom ondernemingen verschillende dochterondernemingen opstarten in ons land.

De resultaten van dit onderzoek zijn in scherp contrast met de winsten die in 2004 werden geboekt door de Belgische ondernemingen in hun geheel: voor de bazen "loont" België blijkbaar nog wel. Het onderzoek besloeg echter enkel de periode 1994-2003. Blijkbaar is De Standaard er veel aan gelegen om het knallen van de champagnekurken in eigen kring te overstemmen met negatieve berichtgeving over het ondernemersklimaat in ons land.

Het is niet alleen De Standaard die de gewoonte heeft om uit te pakken met tendentieuze koppen die nergens op blijken te slaan, eenmaal je het artikel leest. Zo pakt Het Nieuwsblad op haar website uit met de kop "Waalse economie draait op overheidskapitaal", om dit vervolgens nergens hard te maken. Het lijkt wel een trend. Vooroordelen verspreiden, zonder enige behoefte te voelen om feiten ook hard te maken.


woensdag, april 26, 2006

Cultuur vandaag en gisteren

De enige rit

Door Bob Castaer, kleinburgerlijk dichter van de nutteloosheid

De schrielste zucht
tussen mens en mens
is ravijn

Erken - herken, zinverslaafden! -
de stuurloze val
van ons wezen.
Zonder moeders
om van te leren

In deze wereld
van
wisselende contacten

Overmeester, spontaan!
Verdovend bakkersideaal

Dit zwevend opium
van woorden
Laat mij liever

hangen in 't gordijn

Friemelende berg
mieren, atomen
onder
dampend schild
Cultuur, koningin der bijen?
Neen, o neen!

Ideeënkathedralen
zijn
rotte tempels

Zwijgen, de enige rit

Arbeid, ziekte of liefde?
Ik las mijn
Schopenhauer
in 't pissijn

(Coda cola)

De glazen wand
rond jouw hoofd...

Ongenaakbare serre
van paarse, wilde
orchideeën

Ik leef als roerloos

tuinier van Dr. Spock
en Dag Allemaal

Jouw tongkus, liefste,
is mijn VDAB



P.S.: Proletarische dichters kunnen zich nog steeds aanmelden op ons welbekende e-mailadres. De redactie respecteert ten volle de kunst en de kunde van Bob, we menen echter dat onze vriend de lessen van het Generatiepact niet volledig heeft begrepen. In afwachting van echte arbeiderskunst op deze weblog, in dienst van onze collectieve strijd voor emancipatie, hopen we dat onze zeer klassebewuste lezers één en ander door de vingers willen zien. Sorry.

P.P.S.: Voor onze Nederlandse lezers: VDAB = Vlaamse Dienst voor Arbeidsbemiddeling, of iets dergelijks. Bob wil internationaal doorbreken, zo laat hij ons weten. Waarvan acte.

maandag, april 24, 2006

Het Sienjaal, maar dan 10 keer beter

Vorige zaterdag, tijdens de enthousiaste hoofdmeeting van het Socialisme-weekend van de LSP, werd wellicht een beetje geschiedenis geschreven. Thema van de meeting: de creatie van een nieuwe arbeiderspartij in België.

De LSP voert al 10 jaar campagne voor een nieuwe, brede partij van werkende mensen, na het naar rechts opschuiven en leeglopen van de SP.a en de PS. Lichtjes verbijsterend hoe we nu mee aan de basis zullen liggen van een stap die de Belgische politiek van boven tot onder kan omgooien.

Jef Sleeckx, oud SP.a-parlementair, leek niets van zijn punch te hebben verloren. Sleeckx spreekt elke dag wel ergens ten lande - ook in Wallonië - over het initiatief "Voor een andere politiek", in zijn bekende gedreven stijl. Een reeks delegees, de LSP en andere linkse organisaties hebben zich hierin aaneengesloten. Op 7 oktober, de dag voor de gemeenteraadsverkiezingen, komt er een nationale conferentie om de nieuwe partij te lanceren. Op 1 mei, feest van de arbeid, wordt een pamflet verspreid op de betogingen in de diverse steden dat het initiatief breder bekend zal maken, en wellicht de SP.a-mandatarissen niet geheel zal ontgaan.

We kunnen ook al verklappen dat het interview met Sleeckx voor het meinummer van Socialistisch Links, het LSP-maandblad, een pareltje is. Verplichte lectuur voor elk denkend lid van de arbeidersbeweging. En voor de "kameraden" van de SP.a. Opvallend trouwens, hoe Sleeckx tijdens de meeting dat woord met zichtbaar minder schroom bezigde, dan wellicht tijdens vele partijvergaderingen van de SP.a van de afgelopen jaren. Bij de meeste SP.a-apparatsjiks krullen de tenen als ze die "oubollige" term horen. Wel, alles komt terug, zeker de kameraden.

"Toen ik hoorde dat Jef Sleeckx een nieuwe partij federaal wil organiseren, wist ik: dit is een bom in België", aldus Eric Byl, die sprak namens de LSP. Een bom is het zeker, op een moment dat de burgerlijke politici zich in alle mogelijke bochten wringen om de sociale zekerheid aan te pakken.

In 1995 lanceerden de voorlopers van de LSP, voor een beperkt publiek van leden en sympathisanten, de oproep voor een nieuwe arbeiderspartij in ons maandblad. Veel ruchtbaarheid kreeg die oproep vanzelfspekend niet in de establishmentpers. Rond die nationale conferentie op 7 oktober zullen de kaarten allicht anders liggen.

De ironie wil dat een andere poging tot zogenaamd "progressieve frontvorming", Het Sienjaal van Coppieters en De Batselier, in 1995 wel buiten proportie werd opgeblazen. Bedoeling was de SP (toen reeds jarenlang deel van het neoliberaal beleid, en met nauwelijks nog actieve arbeiders), de Groenen (zichzelf vreemd uitdrukkende kleinburgers, voor de meeste arbeiders) en linkse katholieken (bijvoorbeeld uit het ACW) samen te brengen in een nieuwe formatie. Het Sienjaal was een karikatuur van reële "progressieve frontvorming", een stoplap voor de - jammer genoeg - cynisch geworden, half-progressieve kleinburgerij.

Sleeckx legde veel nadruk op het belang van het aantrekken van leden van het ACV, de christelijke vakbond. "Daarom hebben we het 'voor een andere politiek' genoemd, en niet meteen gesteld voor een 'linkse' politiek. Natuurlijk zal de politiek van zo'n nieuw initiatief links zijn." Met de contacten die er nu al zijn bij een laag van syndicale delegaties, en sectoren die niet de minste zijn, is dit effectief een "bom" onder de Belgische burgerlijke politiek. Vlamingen, Walen, Brusselaars, ABVV- en ACV-ers,...: als zo'n partij een instroom kent op basis van nieuwe stakingsbewegingen tegen de neoliberale politiek, wellicht al voor tijdens het najaar, heb je niet enkel een recept voor het langs klasselijnen doorklieven van de CD&V - met delen van het ACV die zich kunnen afscheuren - maar dan zitten ze ook bij de SP.a met serieuze gebakken peren.

Laat ons ook onze vrienden de patroons niet vergeten. Het sterkste wapen van de bazen de afgelopen jaren in België was de stevige greep van de neoliberale SP.a- en CD&V-leidingen op de vakbonden. Dit gebeurde via de bureaucratische leiders van ABVV en ACV, meestal lid van één van beide partijen. Een nieuwe arbeiderspartij zou de scheiding tussen verlammende rechtse bureaucraten en een strijdbare vakbondsfractie in de verf zetten, in beide vakbonden, op een georganiseerde manier. Met een beetje geluk, en massastrijd, vliegt dus ook de greep van de vakbondsleiding op de basis binnen een aantal jaren de lucht in. Kortom: België ontwaakt na 7 oktober uit een veel te lange, proletarische winterslaap.


(pd)

donderdag, april 20, 2006

Column op donderdag: Hoera, maar vertel het niet verder

Door Karel Mortier

Vandaag verscheen in Trends het zoveelste hoerarapport waarmee studiebureaus de laatste tijd uitpakken als het gaat om de winstcijfers van Belgische ondernemingen. De rentabiliteit en solvabiliteit (verhouding tussen eigen vermogen en vreemd vermogen) van de ondernemingen heeft recordhoogten bereikt. De bedrijven zijn de jongste 10 jaar nog nooit zo “financieel gezond” geweest.

De helft van de Belgische bedrijven zou een winst van minstens 7,72% uit eigen vermogen hebben geboekt in 2004. Een kwart van de bedrijven zou maar liefst een whopping 25% hebben gehaald. Daarmee verdienen ze op amper 4 jaar tijd hun investering volledig terug. De meeste mensen met wat spaarcenten op de bank moeten het duidelijk met heel wat minder doen.

De vraag is hoe lang patroonsorganisaties (daarin gevolgd door de pers) het kunnen volhouden om allerlei doemscenario’s te verspreiden over de belastingdruk en de loonkosten in ons land, op een moment dat de winsten door het dak gaan. Een andere vraag is hoe lang de vakbondstop het kan blijven volhouden om dit spelletje mee te spelen. Je moet toch ietwat van een eikel(tje) zijn om nog voor de loonsonderhandelingen gestart zijn te “erkennen” dat België met een concurrentieprobleem zou zitten, als diezelfde sukkelaars van bazen er blijkbaar in slagen - met dank aan de “medewerkers” uiteraard - om dit soort resultaten te boeken.

Het is toch potverdorie schandalig dat Unizo in naam van sloop-iemands-werkmanshuisje-maar-blijf-met-uw-fikken-van-mijn-winkel-of-ik-knal-uw-kop-eraf Karel Van Eetvelt een aanval lanceert op mensen die leven van een - sterk in waarde gedaalde - werkloosheidsuitkering, op een moment dat dit soort cijfers de wereld in worden gestuurd?

Dat ze verdorie eens hun winsten gebruiken om banen te scheppen in plaats van die uit te keren aan hun aandeelhouders. Verantwoordelijkheid is blijkbaar een woord dat alleen bestemd is voor de werkenden. Dit gaat dan nog om de resultaten die in 2004 werden geboekt. Daarin werd nog geen rekening gehouden met de honderden miljoenen aan lastenverlagingen en fiscale tegemoetkomingen die door de Vlaamse en federale regeringen eind 2005 en begin 2006 werden beloofd aan de bazen - in ruil voor niets.

Dat loonlastenverlagingen bijkomende banen creëren is maar zeer de vraag. Vandaag moeten overheden, zie Ford, al miljoenen euro’s neertellen aan bedrijven die recent nog honderden banen hebben geschrapt, alleen maar in de hoop om de bestaande werkgelegenheid te behouden. Een sector zoals de gezondheidszorg, die smeekt om extra banen, moet hemel en aarde verzetten om bijkomende middelen te krijgen om mensen aan te werven, daar waar een fabrikant die de laatste 10-20 jaar geen enkele extra job heeft gecreëerd zonder te verpinken van jan en alleman geld krijgt.

woensdag, april 19, 2006

Nee, 't leven is niet mooi (voor rechts in Frankrijk)

Hoorbaar geknars van tanden, geklak met de tong, stoom die occasioneel uit de oren kringelt, in de dure Armanipantalon gebalde vuisten, geprikkeld uithalend naar kleine kinderen,... onderdrukte woede, kortom. Dit is zo ongeveer de mentale toestand van rechts, en niet alleen bezuiden onze landsgrens, na het afvoeren van het CPE-jongerencontract in Frankrijk.

O o, wat zijn ze ongelukkig! En kwaad. Zeer, zéér kwaad. En dan moeten ze zich nog inhouden ook. Dat is rechts al jaren niet meer gewoon. Zich moeten beheersen, zichzelf in de hand houden. En waarvoor? Voor - horror der horrors, ze spuwen het ook zo oprecht verontwaardigd uit - de straat! Jongeren en arbeiders in swingende massa-actie. Door de knieën moeten gaan voor protest van "de straat": rechts, en hun gammele bezemwagentje onder pseudolinks, heeft er een broertje dood aan.

Weinig glorieus in het stof bijtend, moeten ze nadien tegenover de "domme massa" - die het weer niet had begrepen - nog een minimum aan beleefdheid voorwenden ook. De krachtsverhouding verplicht hen daar jammerlijk toe - la classe ouvrière oblige. Dit terwijl heel het wezen van de heersende klasse-strategen inmiddels op geschoffel, nukkig geduw en getrek en woeste aanvaringen met de arbeidersbeweging en jeugd is afgestemd. Hun dagelijkse portie muesli, kortom.

Deze week staat er een interview met de rechtse, Franse filosoof Alain Finkielkraut in Knack. Titel: "Opstand tegen de werkelijkheid". Streng, maar beleefd. Er had ook kunnen staan: "De Franse massa's zijn zooo dom - en geen redding in zicht!". Maar goed, de vrije markt en de concurrentie zijn dus een deel van de natuur, volgens interviewer en geïnterviewde. Naar alle waarschijnlijkheid reeds aanwezig in de coulissen van de oerknal. God is een waardeverhouding. Het winstprincipe de motor van alle gekende beschaving. Zeg dat dan.

De interviewer en de Armanifilosoof mijmeren een eind weg over "de gevaren voor de democratie", troost vindend op elkaars brede schouders. Ze hangen een mistroostig beeld op van de gepamperde Franse jeugd van tegenwoordig, die godbetert nog altijd vasthangt aan de bezopen fetisj van de "werkzekerheid". Wat zijn die eeuwige pubers van plan? Een gezin stichten? Een toekomst uitbouwen? Elke dag brood op de plank??!!! Dat ze het dan gewoon toegeven, dat ze het openlijk zeggen, wat hun lage beweegredenen zijn. De profiteurs.

Omdat rechts altijd een slechte verliezer is geweest, en liegen en bedriegen deel van de natuur is van de bazen en hun apostelen, laat Finkielkraut zich ook gaan in platte demagogie. Niets nieuws onder de zon. Wat dacht u van deze: "Het progressieve denken draait alles om. Het bestrijdt het geweld niet, maar praat het goed." Finkielkraut kan, jammer genoeg, geen concreet voorbeeld geven van een "progressieve" organisatie die het geweld in de voorsteden, of in de marge van de recente betogingen, heeft "goedgepraat".

Die rellen in de voorsteden waren, zo herhaalt de heersende klasse-filosoof, overigens "niet sociaal, maar etnisch".

Gelukkig voor Frankrijk bekijken ze er hun filosofie, net als hun 'joie de vivre', zeer praktisch. En die praktijk leert, in weerwil van de intellectuele klerken van het regime, dat het neoliberalisme en zelfs de kern van het winstsysteem zelf in Frankrijk stevig op hun retour zijn. De rest van Europa zou de weg die onze Franse klassebroeders en -zusters zijn ingeslagen wel eens snel kunnen volgen.

(pd)

zondag, april 16, 2006

Cultuur vandaag en gisteren

Grijs in de nacht

Door Bob Castaer, kleinburgerlijk dichter van de nutteloosheid

Niets is
essentie

Alles grijs
in de nacht

Alles doelloos
gebaren
op onmetelijk
water

Tot je
natte sokken
krijgt

Heel het leven
dwarrelt
Van zijsprong
naar hijsprong

Draadloze verbinding
tussen
twee punten
Een vooruitlopen
op mijn as

Ieder weten
vloekt
van
armlastig
perspectief

Ieder oog zijn blik
conserven

Haal de oesters!
Haal de oesters!
De schijnbare
leegte

Slurp

Zo lig ik
in mijn bedstee
die kantelt
van kromgebogen
kantelen

Muntontwaarding is
geen voorspel



P.S.: De redactie, en het feestcomité, van deze weblog distanciëren zich officieel van de inhoud - die duidelijk zeer kleinburgerlijk is - van dit gedicht. Wij blijven met Bob contact houden om hem tot betere inzichten te brengen, en hem af en toe wat op te monteren. We menen tevens dat zijn kunst nog in alle richtingen kan ontwikkelen. Proletarische dichters, gelieve zich te wenden tot onze redactie via het bekende e-mail adres.

vrijdag, april 14, 2006

Een blauwe Paasmaandag?

De SP.a zal op Paasmaandag 50 mandatarissen, van burgemeesters tot ministers, hun oor te luister laten leggen bij de gewone bevolking. Vraag ons niet waarom de SP.a dat niet meer via brede en democratische discussie bij de eigen leden doet. Feit is dat de partij zich als "open" voor, euh, "iedereen" wil presenteren. Zelfs de directie van Inbev!

Koning, keizer, admiraal, de SP.a kent ze allemaal. Dikwijls persoonlijk. De rest van ons mag hen, in blijde afwachting, opbellen op Paasmaandag.

In sociaal-democratische promotaal gaat dat zo: "Wat wil je in de samenleving over pakweg tien jaar veranderd zien? Wat kan er beter, anders, efficiënter? Heb je ideeën of plannen? Laat ze ons weten. Bel op 17 april tussen 10 uur en 16 uur een van onze vijftig mandatarissen op. Jij belt toch ook?"

Hebt u ideeën of plannen? Wij wel. Daarom hebben we ons voorgenomen om maandag absoluut te bellen. Wat nu volgt, is hoe wij ons dat gesprek van komende maandag voorstellen.

We roepen tevens alle linkse socialisten en vakbondsmilitanten op om ons strijdbaar telefonerende voorbeeld te volgen, en de SP.a-mandatarissen de stemmige Pasen van hun leven te bezorgen.

(Uw blogspot belt)

(Freya Van den Bossche, vicepremier): "Hallo hallo, met Freya van de SP.a-gedachtenlijn. Hoe kan ik u helpen?"

(Blogspot): "Wel hallo, aangenaam. Zalig Pasen voor Staf Nimmegeers, overigens. Zit die daar ook? Ah bon, nog in het priesterkleed waarin hij deze ochtend de misviering heeft gedaan? Nu ja, Frank Vandenbroucke heeft toch ook iets weg van een rockpriester, hé! Die twee zijn twee handen op één ethisch socialistische buik.

Heel die tweede democratiseringsgolf van het hoger onderwijs, da's eigenlijk Moses die voor de tweede keer de Rode Zee in tweeën splijt, vind je niet, Freya? Niet lachen met mij, hé? Ik ben heel serieus. Als het hier geen telefoonverbinding was, trok ik nu mijn superieure 'Frank Vandenbroucke vindt dat zeer streng de hand aan de loonkost der arbeiders moet worden gehouden'-gezicht.

Wel niks voor kleine kinderen, heb ik vastgesteld. Of wat dacht je van de schaapachtige en dan kwade 'Wat kom jij nu af met de toplonen der bazen?'-blik? Als tegenhervormende oogjes konden bliksemen!"

(Freya): "Wij begrijpen dat u uw dromen wenst waar te maken, meneer. De SP.a is een open en progressieve beweging die opkomt voor de warme samenleving. De rol van de overheid is daarbij geen dogma meer, voor moderne socialisten. Bovendien, de sector zal wel degelijk een deeltje bijdragen aan de stookoliefactuur, alle kwatongen en berichten van het tegendeel ten spijt.

Voor de SP.a is dit een eerste stap in het ruimer responsabiliseren van de multinationals. Maar er is vanzelfsprekend veel meer nodig, meneer, om de kwaliteit van het samenleven te verbeteren."

(Blogspot): "We kunnen wel goed babbelen, hé? Herinner je je de beweging rond het Generatiepact nog, Freya?"

(Freya): "De relatie tussen de partij en de vakbond is als in een huwelijk. We hebben een gemeenschappelijk verleden, soms is er ruzie over wie die nieuwe lamp in de keuken nu gaat indraaien, of over hoeveel zout er exact op de aardappeltjes moet, en ja, dan wordt er wel eens met servies naar elkaar gesmeten, naar elkaars hoofd en zo, maar we kunnen niet zonder elkaar, en als zodanig is de toekomst ongetwijfeld verzekerd."

(Blogspot): "Ben je ervan op de hoogte dat Jef Sleeckx en Georges Debunne een nieuw soort partij of beweging willen oprichten, links van de SP.a?"

(Freya): "(stilte)"

(Blogspot): "Hallo? Hallo??!! Een nieuwe partij voor de arbeiders, Freya. Jaja! Tegen sociale afbraak en privatisering, gedaan met de onstabiele en flexibele contracten, voor de eenheid van alle arbeiders, tegen racistisch gestook,... Maar kom, meisje! Allez zeg! Laat u zo niet gaan. Hey, voor het responsabiliseren van de multinationals! Toch niet om uw mémé gaan huilen, Freya? Alsjeblief zeg.

Enfin, het was prettig u eens gesproken te hebben. Tot op 1 mei. Jij zingt hem nog met gebalde vuist, hé, Freya? De Internationale? Gewoon volhouden: de tijden kunnen veranderen, Freya!"

(pd)

donderdag, april 13, 2006

Column op donderdag: Het Generatiepact, the aftermatch.

Door Karel Mortier

In de pers verschenen de laatste dagen artikels waarin werd gesteld, naargelang de krant, dat mensen al dan niet het Generatiepact hebben verteerd en de “noodzaak” ervan nu inzien. De belangrijkste conclusie is wellicht dat een meerderheid van de werkenden, die op de hoogte zijn van de plannen, er nog steeds niet achter staat. Dit ondanks de unanieme goedkeuring van het Generatiepact door pers en politiek, en de zwakke inhoudelijke oppositie van de vakbonden.

Het enige wat de pers kan stellen is dat werkenden langzamerhand “realistischer” worden over het tijdstip waarop ze met pensioen kunnen gaan. Na al wat er vorig jaar is verschenen over het Generatiepact, en de manier waarop tegenstanders van dit Pact werden aangepakt door de traditionele politiek en haar pers, is dit maar een mager resultaat voor de burgerij in dit land.

Het toont des te meer aan dat er een enorme kloof gaapt tussen de huidige politiek en de werkenden. Als het echter over harde sociaal-economische thema’s gaat, dan is de “kloof met de burger” niet meer waard dan een artikeltje op de binnenbladzijden.

De vakbondstop lijkt verschillende conclusies te trekken uit dit onderzoek. Verboven: “De cijfers bewijzen het gelijk van de vakbonden: het Generatiepact valt niet te pruimen.” De vraag is dan waarom de vakbonden het uiteindelijk hebben goedgekeurd, en waarom ze het verzet tegen het Generatiepact hebben laten doodbloeden. Deze resultaten tonen immers nogmaals aan dat, mits een correcte strategie en het nodige inhoudelijke tegengewicht, er best meer had ingezeten.

Cortebeeck daarentegen bevestigt opnieuw dat hij van bij het begin “verkocht” was aan de noodzaak van het Generatiepact. Het lag zeker niet aan hem dat het ACV heeft meegedaan aan de acties tegen het Generatiepact. “Er is een bewustwording bij de werknemers dat zij langer zullen moeten werken om het systeem draaiende te houden.” Blijkbaar heeft Cortebeeck nog altijd het boekje van zijn collega De Swert niet gelezen. De studiedienst van het ACV is nochtans in hetzelfde gebouw gevestigd als het kantoor van Cortebeeck. Misschien moet hij toch eens binnenspringen en luisteren naar wat zijn eigen mensen te zeggen hebben, vooraleer hij aan de rapporten van het VBO begint.

dinsdag, april 11, 2006

Et c'est parti...

Regering-Chirac trekt CPE-jongerencontract in

onder druk van
DE STRAAT

Neoliberaal regeren tegen De Straat?

Geen goed idee!

Enkele lessen:

- De massa's maken in laatste instantie de geschiedenis

- Beef, tirannen van de alles behalve "vrije" markt: jullie loonslavernij wordt steeds minder aanvaard

- Jongeren én arbeiders: het tofste koppel VAN ALLEMAAL (je kan er overal mee komen)

- Welke aftandse, kapitalistische bergen zouden we kunnen verzetten als:

1/ we ook over onze eigen massapartij zouden beschikken

2/ de vakbondsleiders voluit voor een algemene staking waren gegaan, de basis van de vakbonden zich in democratisch verkozen massacomités had georganiseerd, en de kwestie van de macht in de maatschappij zich had gesteld?

Iets om over na te denken
Niet vergeten:

C'est arrivé près de chez vous!
(pd)

maandag, april 10, 2006

Zwerm, haal die kapitalisten van mijn scherm

Door Bob Castaer, kleinburgerlijk dichter van de nutteloosheid

Zwerm

Alles is nutteloos, zelfs mijn koffie
en alle andere schrijvers

Wolkenkrabbers
van wit
verfrommeld papier

Verdringing in
mijn skivakantie,
treurend op de latten van
de Christelijke Mutualiteit

Mijn geliefde valt
in de witte sneeuw
als ons deken

Wij zijn blind
Zwarte echoput
van de
vloeiende
cosmos

En ook. Ook?

Verdwaalde zwarte
sneeuw!
Loof het ijselijke
En los op in sneeuw!
Onze kar start
niet meer...

Heetgebakerde
rijsttaart
van blindheid

Wij zien, door DIT gebarsten oog,
"niets"

En lopen tegen de
paal
die we zelf
Z
I
J
N

Wie toch spreekt, zit stil!
Verkrachting
van
de blinde ogen

Het overmeesterde
oog
van de zieligaard

M
E
N
S

Zonder maquillage,
geen zin zonder
drijvende crème, en
roemloze
zalfjes,
en valse wimpers!

Laat ons
dansen op Michael Jackson

Of nee,
ook dat niet.
Daar is geen plaats

Zwarte koffie: alles is doof.

Arbeiders?

vrijdag, april 07, 2006

Jobcreatie in België: burgerlijke pers zet trukendoos open

De Nationale Bank berekende dat er in België 4,27 miljoen mensen een baan hebben, als werknemer of als zelfstandige. Dat zouden er maar liefst "600.000" meer zijn dan 20 jaar geleden, in 1985. Er gingen weliswaar 220.000 jobs verloren in de industrie, maar in de dienstensector kwamen er volgens de Nationale Bank 800.000 jobs bij.

Opbeurend, zelfs feestelijk, nieuws voor voorstanders van de vrije markt? Met de golf van herstructureringen in België, en de openlijk antineoliberale massaprotesten in Frankrijk, kwamen de liefhebbers van de markt er recent nogal berooid vanaf.

Meer heeft Yves Desmet, van de krant De Morgen, niet nodig om de loftrompet over "onze" fel geplaagde burgerlijke politici af te steken. Onder de titel "Record" schrijft deze fervente aanhanger van de vrije markt, die doorgaans zijn weerzin voor vakbondsstrijd niet onder stoelen of banken steekt: "600.000 nieuwe banen in twintig jaar tijd, het is een mooie prestatie van de ondernemerswereld, de sociale partners en de zo verfoeide politiek, die door een kwart van de kiezers blijvend uitgespuwd wordt." We zijn verwend, maar ondankbaar. Zo lijkt de onderliggende conclusie.

Helaas heeft Yves een klein aantal maatschappelijke ontwikkelingen over het hoofd gezien. Hij kan enkel tot zijn conclusie komen - spijtig genoeg - door verschillende, makkelijk op te sporen truken toe te passen.

De truc van de onbestaande groei van deeltijdse jobs
(of de Wonderen van het Internet)

Als Yves zich - dankzij enkele muisklikken en de zoekmachine Google - wat diepgaander had geïnformeerd, had hij kunnen vaststellen dat het fenomeen deeltijdse arbeid de laatste 20 jaar explosief is gegroeid. Van 9% in 1985 naar 22,6% in 2004, om precies te zijn. Bij die gegevens kwam ik terecht na bijna 30 seconden Googlen, op een gespecialiseerde overheidssite.

Appels - voltijdse jobs - kan je vanzelfsprekend niet met peren - deeltijdse jobs - vergelijken. Mensen leven ook niet half, of van een half inkomen (jammer genoeg sommigen soms, gedwongen, wel). Het is duidelijk dat de Nationale Bank met die 4,27 miljoen jobs niet verwijst naar stuk voor stuk voltijdse jobs, of “arbeidsequivalenten”.

Binnen de twee minuten na het sobere begin van mijn Google-speurtocht was ik er, in tegenstelling tot hoofdredacteur Yves Desmet - die soms een beetje te snel achterover leunt, ook achter dat ik die “voltijdse equivalenten” niet zelf met een bic en papier moest omrekenen. Een aantrekkelijk perspectief. Wij haten eenvoudige rekenkunde soms even hard als sommige hoofdredacteurs van kwaliteitskranten.

De statistieken van de regering spreken voor zich: op 31 maart 2005 waren er weliswaar 3,184.115 jobs van loontrekkenden (arbeiders, bedienden, ambtenaren). Maar kijk, omgerekend naar voltijdse jobs of “arbeidsequivalenten” waren er dat nog maar: 2,668.497 (voltijdse) jobs. Dat zijn er, met bescheiden balpen en papier uitgerekend, 515.618 minder. Herinnert u zich nog hoe de traditionele pers bijna een gat in de lucht sprong, omdat er tussen 1985 en 2005 zogenaamd “600.000” jobs waren bijgekomen?

Om echt volledig te zijn, zouden we ook de deeltijdse arbeid van zelfstandigen moeten omrekenen naar voltijdse equivalenten. In 2004 waren er - na drie minuutjes verder Googlen -681.000 zelfstandigen. In 2000, zo vonden we, werkte 7% van de zelfstandigen deeltijds. Laten we aannemen, zeer conservatief, dat dat aantal tegen 2004 niet spectaculair is toegenomen, en dat die zelfstandigen 50% van de uren van een voltijdse baan presteren. Dat zou betekenen dat we, bij benadering, 681.000 - 53.670 + (53.670 gedeeld door factor 2) = 654.275 voltijdse arbeidsequivalenten voor deze zelfstandigen mogen rekenen. Dit voor het laatste jaar waar we op internet gegevens van terugvonden (2004). Terzijde: naar linkse socialisten lekt de Nationale Bank minder studies dan naar de kwaliteitspers.

In plaats van “600.000” nieuwe jobs te hebben bijgecreëerd, blijken dat er in voltijdse jobs 515.618 + 26.835 = 542.453 jobs, bij benadering, minder.

Eureka. Wij leken flink op weg om de Da Vinci Code van de kapitalistische jobcreatie te kraken. We vonden het ondertussen wel spijtig dat ze bij De Morgen, verschillende andere kranten, en zelfs het VRT-nieuws - wij vielen bijna van onze stoel toen we die canard zagen passeren - zich die kleine inspanning niet hadden getroost.

Natuurlijk moeten we, als we - in tegenstelling tot de veel te hard van stapel lopende burgerlijke pers - een beetje correct willen blijven, ook de jobs uit 1985 naar voltijdse equivalenten omrekenen. Laat ons aannemen dat - als er volgens de statistieken 9% van de loontrekkenden deeltijds werkte aan gemiddeld 50% van een voltijdse job - het totale aantal deeltijds werkenden (loontrekkenden + zelfstandigen) in 1985 genereus rond de 12% lag. Dit betekent dat je destijds op 3,449.800 voltijdse equivalenten kon rekenen. De voltijdse equivalenten uit beide jaartallen tegen elkaar afgezet, levert geen “600.000” voltijdse nieuwe jobs op, maar slechts 277.857 voltijdse jobs erbij. Op 20 jaar tijd.

Toegegeven: onze benadering is niet exact wetenschappelijk, maar in ieder geval stukken wetenschappelijker dan een, wij stellen het ook maar vast, met zijn pet - en liberale vooroordelen - ernaar mikkende Yves Desmet.

Sommigen zullen misschien opmerken dat dit cijfer - 277.857 jobs erbij - “lang niet slecht” is. Het is toch niet niks? Wel, neen. Niet helemaal. Hier komt de tweede truc van de gevestigde pers, voor wie even doordenkt, op onze deur kloppen.

De truc met de onbestaande demografische en immigratiegroei, en haar effecten op wat mensen aan producten nodig hebben (en, jawel, kunnen produceren)

Voor marxisten zit (zie ook onze volgende truc) het aftakelende kapitalisme sinds midden jaren ’70 in een structurele crisis van overproductie. Dit betekent niet dat er geen ruimte zou kunnen zijn voor bijkomende jobcreatie, op basis van bijvoorbeeld een gedurige aangroei van de bevolking.

Meer mensen betekent nieuwe behoeften die worden gecreëerd en door productie kunnen worden ingevuld. Dit ondanks de reeds bestaande tendens naar overproductie en overproductiecapaciteit. Deze fundamentele wet van overaccumulatie zet zich ook met een aangroeiende bevolking uiteindelijk gewoon door, vanwege de heersende uitbuiting in het kapitalistische productieproces, de toenemende ongelijke verdeling van de rijkdom tussen heersende en uitgebuite klasse, het ondermijnen van de winstvoet als gevolg van het vervangen van arbeiders door machines (die op zich geen meerwaarde produceren), en vanzelfsprekend door de neoliberale afbraak van de koopkracht van de massa van de werkers en uitkeringsgerechtigden.

Een betekenisvolle groei van de bevolking zou mee kunnen verklaren hoe er tegelijkertijd een lichte aangroei is, over 20 jaar, van het aantal jobs én de werkloosheid naar een absoluut naoorlogs record is geklommen.

Wat Yves Desmet en sommige van zijn collega’s niet hebben gezien, is dat de bevolking in België tussen 1985 en 2005 is gegroeid van 9,856.721 miljoen inwoners naar 10,445.852 miljoen inwoners. Goed gedaan van ons, en degenen die door immigratie de rangen van de werkende klasse hebben vervoegd: dat zijn, schrik niet, maar liefst 589.131 inwoners meer. Allemaal mensen die moeten worden gevoed, van kleding voorzien, onderdak, misschien een gsm, die een abonnement op Socialistisch Links kunnen nemen, of die de krant van Yves Desmet kunnen kopen.

Om en bij de 277.857 nieuwe jobs moesten dus bijna 600.000 nieuwe inwoners in hun levensonderhoud voorzien, niet eens de helft. Een beetje penibel, niet? Zeker als je weet dat de koopkracht van de lonen in die periode is gedaald: volgens het ABVV tussen 1980 en 2000 met gemiddeld 0.3% per jaar.

Deze aanzienlijke demografische groei maakt duidelijk waarom het zo goed als zinloos is om in absolute termen de werkgelegenheid te vergelijken over de afgelopen 20 jaar tijd. De in de pers bejubelde “enorme toename van de jobcreatie” blijkt in de realiteit veeleer het tegendeel aan te tonen: hoezeer dit systeem vandaag is vastgelopen en in een onoplosbare crisis verkeert.

De truc met de absolute cijfers, die op zich weinig zeggen

Wie een reëel inzicht wil krijgen in de ontwikkeling van de werkgelegenheid, kan dus niet zomaar voortgaan op de absolute cijfers over het aantal jobs. Waar in de pers niet meteen op werd gewezen, was het feit dat de werkloosheid in België een grote sprong kende van 1,9% in 1970 naar - volgens de RVA - 17,6% van de actieve bevolking, die in 2005 geheel of gedeeltelijk afhankelijk was van een uitkering voor werkloosheid. Destijds, in 1970, waren er 70.753 werklozen. Vandaag krijgen 1,1 miljoen mensen onder een of andere vorm een uitkering voor werkloosheid. Periodes van groei slorpen de gestegen werkloosheid van de voorgaande economische crisissen of recessies niet meer op.

Is de reden hiervoor simpel? Is het allemaal een gevolg van de groeiende groep vrouwen die op de arbeidsmarkt terechtkwam de afgelopen decennia, zoals Yves Desmet samen met conservatieve politici beweert? Neen, het feit dat meer vrouwen zich beschikbaar maken voor de arbeidsmarkt, komt vooral voort uit het gegeven dat de koopkracht van werkende mensen zodanig is gedaald, dat éénverdienergezinnen het - in tegenstelling tot de jaren ’60 en een stuk van de jaren ’70 - het financieel gewoon niet meer redden.

De reden voor de massawerkloosheid ligt in de overproductie eigen aan het kapitalistische systeem. De burgerlijke pers mag zoveel trukendozen opentrekken als ze wil: meer en meer arbeiders en jongeren zullen in de komende periode de oorzaak voor het falende systeem leggen bij het kapitalisme zelf.

(pd)

donderdag, april 06, 2006

Column op donderdag: Blauwe bolsjevieken?

Door Karel Mortier

“Trotskycons?”
“De verbanden tussen Bush en Trotsky: laten we ze eens tellen”
“Is het Trotsky’s fout?”
“Van trotskisme tot anachronisme: de neoconservatieve revolutie”
“Trotsky’s spook waart door het Witte Huis”

Naarmate de Bush-regering steeds meer krediet verliest onder de Amerikaanse bevolking beginnen de rangen van de neoconservatieven - die volgens sommigen de ideologische mosterd leverden voor het Bush-beleid - uit elkaar te vallen. De tegenstanders van de neocons, in eigen rangen en daarbuiten, wetten hun messen.

Vorige maand verscheen van de hand van Francis Fukuyama het boek
"After the Neocons: Where the right went wrong", waarin hij afstand neemt van het (buitenlands) beleid van Bush en de inval in Irak een vergissing noemt.

De neoconservatieven vinden het uiteraard niet leuk. Ze herinneren er Fukuyama fijntjes aan dat hij samen met 17 anderen - waaronder Paul Wolfowitz, Donald Rumsfeld en John Bolton - een brief schreef aan Clinton onder de titel "Project for the New American Century", waarin werd gesteld dat Saddam een bedreiging vormde en dat de VS moest overwegen om geweld te gebruiken om hem van de macht te verdrijven.

Fukuyama stelt nu dat hij een aantal maanden voor de oorlog reeds van gedacht veranderde en distantieert zich volledig van de oorlog. Dit maakt de relatie tussen hem en zijn voormalige vrienden er uiteraard niet beter op. In een column in de Washington Post “Fukuyama’s Fantasy” beschrijft Charles Krauthammer Fukuyama als een "rat die het schip verlaat op een moment dat de publieke opinie zich tegen hen keert".

“En zo werd Francis Fukuyama 's werelds meest gevierde ex-neoconservatief, een goed getimede transformatie die hem een stukje van de roem bezorgde die hem ooit te beurt viel 15 jaar geleden als de man die, een tikkeltje prematuur, de geschiedenis voor beëindigd verklaarde." Dat Francis betere dagen heeft gekend is wel duidelijk.

Daarmee is het probleem uiteraard nog niet opgelost: hoe kon het dat de neocons zo’n invloed hadden op het buitenlands beleid van Bush? En ook: wat wil dit nu zeggen voor de conservatieven in de Verenigde Staten en hun geestesgenoten in het buitenland, nu duidelijk blijkt dat het buitenlands beleid van de conservatief Bush een ramp is?

Het antwoord is volgens sommigen zeer simpel. De neocons zijn geen echte conservatieven maar (ex-)trotskisten die zich binnen de conservatieven opgewerkt hebben, en met de verkiezing van Bush hun kans zagen om hun ideologie op te leggen aan de rest van de wereld. Entrisme en "infiltratie" worden op dezelfde golflengte geplaatst, hoewel entrisme uiteraard niets met infiltratie te maken heeft, maar een idee is dat door de burgerlijke pers tactisch niet begrepen wil worden.

Denk maar aan de hetze tegen Militant, destijds de zusterorganisatie van de LSP in Groot-Brittannië, toen zij in de jaren '80 in het Verenigd Koninkrijk een relatief grote impact hadden binnen de Labour Party. Of de gebeurtenissen recent nog in Duitsland, waar onze kameraden een rol spelen in de afdeling van de WASG in Berlijn.

De "war on terror" en het "democratiseringsproject" in het Midden-Oosten zouden gebaseerd zijn op de permante revolutie van Trotsky. Democratie in één land is niet mogelijk en daarom moet democratie overal ter wereld worden verspreid. De link met trotskisten ligt er uiteraard vingerdik op, voor de complotdenkers die nooit één woord van Trotsky hebben gelezen. Maar misschien is het christendom dan ook geïnspireerd door het trotskisme en was Christus eigenlijk de eerste trotskist, aangezien Hij blijkbaar ook niet geloofde in "christendom in één land".

Het is een sport geworden om linken te zoeken tussen de neoconservatieven en “trotskisten”. Oorspronkelijk kwamen die theorieën niet verder dan wat obscure sites van o.a (ex-)stalinisten en neofascisten. Maar naarmate de conservatieven dieper in het Iraakse moeras zinken, vinden deze theorieën ook hun weg naar “mainstream” bladen die op zoek zijn naar een reden voor de puinhoop waarin ze zijn terechtgekomen, en in de neoconservatieven een zondebok hebben gevonden.

“Er was, natuurlijk, nooit iets zeer conservatief aan de neoconservatieven, behalve dat ze tijdens de Koude Oorlog het com-mu-nis-me haatten - maar dan alleen omdat vele van hun voormalige mentors ex-trotskisten waren. De neoconservatieven waren, net als Trotsky, sterk ingenomen met de idee van wereldrevolutie. Behalve dat dit een Amerikaanse, kapitalistische revolutie zou zijn - het exporteren van de vrijheid, desnoods met de macht van wapens - naar een onverlichte wereld.” (Daily Telegraph, 26/03/2006)

Op 7 juni 2003 verscheen er in de Canadese krant de National Post het artikel "Trotsky's spook waart door het Witte Huis". In andere artikels werd zelfs gesteld dat (ex-)leden van de Vierde Internationale sleutelposten in handen zouden hebben in het Pentagon en het Witte Huis.

De paleoconservatieven, met wellicht als bekendste figuur Pat Buchanan, die voorstanders zijn van een meer isolationistische en “real politieke” koers van de VS stellen in hun bladen: “We zien nu de implementatie van een reeds lang bestaande neoconservatieve ambitie: het opleggen van een wereldorde - in feite een Amerikaans imperium, met Washington DC als haar centrum. De infiltratie en het coöpteren van de conservatieve beweging door de marxistische rechterzijde en haar transformatie in een instrument van een ideologie die staatsgezind is, globaliserend en militant expansionistisch, was de eerste stap op de weg naar het imperium.

Eens de marxistische rechterzijde de controle had verworven over de denktanks, de magazines en activistische organisaties van de Amerikaanse rechterzijde, zetten ze zichzelf in beweging om controle te verwerven over de Republikeinse Partij.” (Chronicles Magazine, januari 2004)

Sommigen ter “linkerzijde”, of wat daar in de Verenigde Staten voor moet doorgaan, gaan nog een stap verder en proberen een link te maken tussen de Republikeinse rechterflank en “the Marxist right”. Ze suggereren dat de Republikeinen zijn overgenomen door “marxisten”. Dit past in de strategie van sommigen ter linkerzijde, die menen dat de beste manier om aan de macht te komen, bestaat uit het op hun rechterflank aanpakken van de Republikeinen.

“Red baiting” is daar een onderdeel van. Het feit dat veel neoconservatieven van joodse origine zijn, net als Trotsky, is uiteraard koren op de molen voor anderen, die dit weer zien als één groot joods complot om de wereld te domineren.

Een zekere Michael Lind, die in de VS door het leven gaat als een “liberal” - een progressief, stelt in de New Statesman van april 2003 dat het buitenlands beleid van de VS “een product is van de grotendeels joods-Amerikaanse, trotskistische beweging van de jaren '30 en '40, die de vorm van een anticommunistisch liberalisme aannam tussen de jaren 1950 en 1970 en, uiteindelijk, een militaristische en imperialistische rechterzijde werd zonder precedenten in de Amerikaanse cultuur of politieke geschiedenis.”

Het feit dat Blair recent bekende dat hij besloot om in de politiek te gaan door de biografie van Trotsky van Isaac Deutscher is uiteraard koren op de molen en voedt de complottheorieën. De invasie in Irak werd overigens gesteund door een grote meerderheid van de Democraten. Als we dit allemaal moeten geloven, dan is de VS misschien een "communistisch land" geïnspireerd door de ideeën van Leon Trotsky, maar hadden we dit alleen nog niet gezien.

Dat er een aantal ex-trotskisten in neoconservatieve kringen terecht zijn gekomen, zal wel kloppen. Maar bon, Frankrijk heeft een ex-trotskist gehad als premier en Vlaanderen heeft zelfs een ex-trotskist als Minister van Onderwijs, Frank Vandenbroucke. Veel sporen heeft hun trotskistische verleden bij die mensen in ieder geval niet nagelaten. Ten andere: als de neoconservatieven (ex-)trotskisten zouden zijn, wat zijn de “echte” conservatieven dan?

dinsdag, april 04, 2006

1 mei: binnenkort opnieuw een dag van strijd?

Nog een paar weken en het is opnieuw 1 mei: feest van de arbeid en oorspronkelijk een strijddag voor socialistische ideeën. De laatste jaren is 1 mei door sociaal-democratische politici meer en meer gedegradeerd tot een klef en absoluut niet strijdbaar spektakel. In België gebruiken de PS en SP.a de tradities van 1 mei al jarenlang om hun afbraakpolitiek van een quasi-sociaal vernislaagje te voorzien.

Maar de objectieve condities groeien om die situatie te keren. Er is altijd een laag van strijdbare vakbondsleden en zelfs jongeren overgebleven die de strijdbare herinnering aan 1 mei nog wel genegen was. Bovendien: in heel Europa zien we een opleving van de arbeidersstrijd die het karakter van 1 mei de komende jaren radicaal kan wijzigen.

Niet alleen in zuidelijk Europa, landen als Italië of Spanje, leeft de klassenstrijd vandaag op. Recent waren er de stakingen van 10.000-en gemeentelijke arbeiders in Duitsland, de miljoenenprotesten rond het CPE-jongerencontract in Frankrijk (met vandaag een algemene staking in dat land), en zelfs een staking van 1 miljoen arbeiders uit de openbare diensten in Groot-Brittannië, op 28 maart.


Als zelfs in Engeland - heel lang een achterblijver in de arbeidersstrijd, door de effecten van het Thatcherisme en de integratie van de vakbondsleiders in de staat - de arbeiders zo massaal in staking gaan, is de situatie kwalitatief aan het keren.

De burgerij vreest voor een nieuwe periode van oplevende klassenstrijd. Nu al kan ze haar neoliberale maatregelen niet meer met hetzelfde gemak opleggen als in de jaren '90. Het verzet wordt steeds breder, en ook actiever, met het wegstemmen van de Europese Grondwet in Nederland en Frankrijk als klokkenluider. Wat meer is: ook de bureaucratische vakbondsleiders in Europa worden nu meer argwanend bekeken, en dreigen veel gemakkelijker de controle over hun basis te verliezen.

Vandaag staan we aan het begin van het onvermijdelijke proces van de vorming van massale, nieuwe arbeiderspartijen. In Engeland was er een conferentie van een 500-tal vakbondsleden - waaronder leiders van een aantal belangrijke vakbonden - en activisten om te breken met New Labour. In Duitsland zagen we de vorming van de WASG, na een breuk binnen de syndicale bureaucratie tussen een rechter- en een linksere vleugel. Nu al woedt de strijd binnen de WASG volop om van de nieuwe formatie een instrument van strijd en niet een nieuw vehikel van neoliberale besparingen te maken. Ook in Frankrijk schreeuwt de politieke situatie om een nieuw, massaal instrument voor arbeiders en jongeren.

Dat de burgerij en haar medestanders hun greep op de maatschappij verliezen, verklaart hun wanhoop en diepgaand cynisme over de toekomst. Ook in België is het in de komende periode niet uitgesloten dat een deel van de vakbondswereld de breuk met de sociaal-democratie en de christendemocratie maakt. De patroons bereiden - na het Generatiepact dat de kloof met de burgerlijke partijen op de voorgrond bracht - een nieuwe aanval op de lonen en de index voor, wellicht voor na de gemeenteraadsverkiezingen.

Op die basis kan ook in België een nieuw initiatief links van de SP.a en de Groenen snel vooruitgang boeken onder een laag van strijdbare delegees, andere arbeiders en jongeren. Het zou ook, mits de juiste benadering, de luxepositie van het Vlaams Belang als monopolist van maatschappelijk ongenoegen, vrij snel kunnen ondergraven.


(pd)

maandag, april 03, 2006

Politieke nieuwspraak, voor gevorderden

Met zijn stelling dat Bologna en het financieringsplan voor het hoger onderwijs een "tweede democratiseringsgolf" zal teweeg brengen, verkent Frank Vandenbroucke (SP.a) nieuw terrein in de wonderbaarlijke wereld van de politieke nieuwspraak. Om je asociale, liberale tegenhervormingen verkocht te krijgen, is er veel creativiteit nodig.

Links-socialisme.blogspot.com stelt dan ook een brede solidariteitscampagne voor. Help onze intellectueel elke dag wederom uitgedaagde, neoliberale tegenhervormers. Doe de SP.a een plezier en stuur ook jouw ideetjes linea recta naar het partijhoofdkwartier.
Laat je in al je creatieve uitspattingen niet tegenhouden door morele overwegingen, elementaire eerlijkheid, zeker geen kleinigheid als arbeidersbelangen. "Hoe zotter, hoe liever" is al een tijdje het vrolijke motto aan de Grasmarkt.

Catchy slogans voor de mensen:

- over Bologna en het financieringsplan van Vandenbroucke voor het hoger onderwijs:

Arbeiderskinderen eerst!

En natuurlijk ook:

De Tweede Democratiseringsgolf in het hoger onderwijs.

- over de "activering van werklozen", ook in gang gezet door de alomtegenwoordige VDB:

Plan De Man II voor vaste en degelijk betaalde jobs. Alle neuzen gericht op de Vierde Golf van volledige tewerkstelling!

- over de liberalisering van de elektriciteit:

Uw eeuwige licht in de duisternis. Voor wanbetalers nu ook op 6 ampère!

- over de massa-ontslagen bij Inbev:

Creatief ondernemen kan ook progressief zijn!

Met z'n allen voor de zevenhonderddrieëndertigste Golf van lastenverlagingen voor armlastige patroons.

- over de toplonen:

Ethische toplonen zijn publieke toplonen. Kijken mag, maar niet aankomen.

(Pure Tuybens magic)

- over de verdriedubbeling van de officiële armoede in België, terwijl de SP.a in de regering zat:

De Sociologische Wet van de Nog Op Te Sporen Oorzaken, toegepast op problemen waar we zelf geen last van hebben.

(Pure, academische Elchardus magic)

- over een nieuwe arbeiderspartij in België:

De Tweede Democratiseringsgolf van het democratisch socialisme. Nog heel even, en dan mag iedereen in de handen klappen.

Tot op 1 mei, neoliberale hervormertjes.

(pd)