De klassenstrijdtelex: snel mee met de strijd

Bij de getergde VLD wil professor Boudewijn "beter 10 fascisten achter de hand, dan een liberale klucht" Bouckaert een grote fusie van de VLD, CD&V, NVA en het Vlaams Belang ** Zelfs puur naar schoonheidsnormen, laat staan naar uitdagende inhoud, is dat stevig boel zoeken met de arbeidersklasse ** Ook bij het Vlaams Belang vind je volgens Bouckaert, zonder de academische standaarden te verlagen, "fatsoenlijke mensen" ** Zeer fatsoenlijk en beleefd voor oude vrouwtjes was bijvoorbeeld Vlaams Belang-idool en VNV-Führer Staf De Clercq: de man die in de jaren '30 zo lang met de rechterarm geheven stond, dat je er met een gerust hart je vest kon aan ophangen, een goed boek lezen, uitgebreid op café kon gaan tot in de vroege uurtjes, en er zeker van zijn dat Staf nog steeds schuimbekkend en ratelend over "het perfide, wereldomspannende Jodendom" pal zou staan ** Destijds hadden dat soort figuren een vijs los, vandaag heten hun hedendaagse copieën in naam van de rechtse, burgerlijke eenheid "fatsoenlijk" ** De vakbonden schieten de voorstellen van de regering in het eindeloopbaandebat af ** Luc Cortebeeck (ACV) dreigt met "stakingen" ** Het spel mag stilaan wel is op de wagen zitten, zo beseft de achterban ** Xavier Verboven, ABVV-topman die graag de SP.a-bloemetjes water mag geven, zoekt in zijn nota's nog driftig naar gepaste actievoorstellen ** OK, OK, wij hebben tijd ** Maar niet eeuwig Xavier: de aap zal op de koord moeten komen, kameraad *** Weg met de verplichte Noord-Zuid wandeling, zonder gepast actieplan om een tastbare krachtsverhouding uit te bouwen ** Wij hebben, in de aanloop naar de G8-top in Schotland en de bijbehorende concerten, onze gitaren reeds gestemd ** "Talkin' about a revolution", Bob Geldof ** "Oh, yeah. Poor people are going to rise up and take what's theirs... Boudewijn Bouckaert is een vastgeroeste VLD-er, en zo hardleers. Zijn ideeën zijn zo grijs als zijn Stalin-snor, en verliezen zullen ze - keer op keer. In de strijd zal de arbeidersklasse je stoven: een reusachtige peer. Zo ultraliberaal en uiterst-rechts zijn, doet dat geen zeer? Een socialistische revolutie, geeft zoveel meer."

ABC van het socialisme: de G

Geschiedenis. Is wat we er zelf van maken, maar niet in omstandigheden die door ons werden gekozen. Elke generatie wordt materieel beperkt door de verworvenheden van de voorgaande, maar kan die wel creatief en door sociale strijd overstijgen. De human interest-programma’s van Paul Jambers zijn een vooruitgang op de slavenspektakels van het Oude Rome. Toen mocht je als slaaf blij zijn als je niet als middagmaal van een humeurige, onderbetaalde leeuw eindigde. Dank u wel, “medewerkers”. Vandaag moet je ter volksvermaak hoogstens de verdunde spot der sociale ironie incasseren.

Geld. Wat voor de arbeiders een noodzakelijk kwaad is, is voor de bazen een verslavende drug. Een die ze in steeds grotere dosissen achterover moeten slaan, willen ze niet manisch-depressief door het leven gaan. Steun en troost vinden de versufte uitbuiters meestal in hoopgevend groepsverband, en ze noemen hun cirkel gedrogeerden het VBO. Geheime code voor “Verenigde Beulen der Onderdrukten”. In duistere, satanische kamertjes genaamd directiebureaus komen ze samen, waar ze - met Pink Floyd en Black Sabbath op de achtergrond - zwarte missen voor het altaar van de Winst organiseren. Af en toe wordt daarbij een jonge maagd geofferd. Die eindigt dan meestal niet als “vrouwelijke manager van het jaar”. De maatschappelijke overlast die ze met hun vreemde, mensonterende gebruiken en schijnbaar onstuitbare verslaving teweegbrengen, kan je je nauwelijks inbeelden. En “politie!” roepen, helpt ook al niet. Misschien gaat “massale actie van klassebewuste arbeiders!” beter.

Historisch gezien werden de meest diverse zaken al als geld gebruikt. Berenvellen, geiten, schelpen, houten geluksbrengers,… In die traditie hadden wij graag specialist Kerkelijk Recht Rik Torfs, die zelfs over zaken waar hij nauwelijks iets van kent een elegante mening klaarheeft, als ruilmiddel gezien. Je komt hem toch al overal tegen (hij is dus makkelijk vervoerbaar en wordt algemeen aanvaard), is ongetwijfeld deelbaar in kleinere eenheden en hij kent zijn talen (wat ze in het buitenland graag zien komen…). Het zou ook aanleiding geven tot erg amusante spreekwoorden. “Wat heb ik gisteren weer veel Rik Torfs over de balk gesmeten!” “Een breedbeeldtelevisie? Het is onze Rik Torfs niet waard.” “Rik Torfs is het slijk der aarde.” Probeer het zelf ook eens! Rik Torfs is pret voor het hele gezin.

Nu we toch over geld bezig zijn, en natuurlijk omdat wij van u houden. Eén goede raad: vertrouw nooit een kapitalistische regering in uw geldzaken. Neem als voorbeeld het kabinet-Verhofstadt. Hebt u ooit iets van die 200.000 nieuwe jobs gezien? Voilà. Of je nu je geld geeft aan een zemelende waarzegster op de kermis of aan een misleidende toverkol als Guy Verhofstadt: het netto-resultaat blijft hetzelfde. Dit zegt toch wel iets over de burgerlijke democratie… Beleg liever uw geld in het wereldsocialisme. Stevige return verzekerd.

Groot-Inquisiteur. Frauderende bedrijven worden veel minder snel geconfronteerd met een Groot-Inquisiteur (facilitator) dan werklozen die werk proberen te zoeken dat er niet is. Het is één van de grote paradoxen van onze tijd. Wie ervan uitgaat dat de overheid een neutrale verdediger is van het algemeen belang heeft hier een stevige kluif aan. Wie gewoon ziet wat er zich voor zijn ogen afspeelt en daar de nodige conclusies uit trekt, verkondigt al snel: “Die gewetenloze smeerlappen van burgerlijke politiekers zitten hier het vuile werk van de bazen te doen! De hypocriete zakkenvullers!”. Poëzie noemen wij zoiets. Arbeiderspoëzie met toekomst.

Grootoosten, Het. Bekende club van Vrijmetselaars. Lieden van stand die in vrijmetselaarshabijt met passer en kompas proberen om hun carrièreplanning gemakkelijker uit te tekenen. Waar een mens allemaal niet moet likken om hogerop te raken. Dan maken we nu volgaarne bekend welke vooraanstaande mediafiguren er aan deze volksverlakkerij deelnemen:… Grapje! Jullie mogen terug ademhalen, joehoe!

Gerolf Annemans toont eindelijk economisch programma Vlaams Belang aan de pers!

"Mijn linkerhand zijn de arbeiders, mijn rechterhand het patronaat. Trek nu eens aan mijn vinger? Staken schaadt, werken baat!"


Het recente colloquium van het Vlaams Belang over het economisch programma van de partij had geen officiële conclusies. Wij, en dan spreken we voor velen, worden tegen alle wetten van de betere boekhoudkunde en het simpele gezond verstand in aan het lijntje gehouden. En wel over iets zeer cruciaals: de positie van Dewinter en co tegenover "arbeid" en "kapitaal". Jullie kunnen gaan lopen, maar jezelf verstoppen zal niet werken. Daarvoor is de arbeidersklasse te massaal vertegenwoordigd in de moderne maatschappij. En al te bekend met economische materies die jullie - als zelfverklaarde "arbeiderspartij" (haha!) - met blozende wangen en de staart tussen de benen trachten te ontlopen. Sta eindelijk recht, Vlaamse herauten. Gebruik nu eens dat recht op vrije meningsuiting op een eerlijke manier, zouden we zeggen. Is dat teveel gevraagd voor een partijleiding van roepers en schreeuwers?

Heeft het Vlaams Belang in geldzaken enkel een opinie als het om de - zaag nog eens volledig willekeurig een eikenbos om - "transfers van Vlaanderen naar Wallonië" gaat? Driewerf geeuw. Inspireren Vlaams Belang-mandatarissen zich in financiële kwesties op hun persoonlijke horoscoop? Op de marktgericht hakkende edito's van Trends? De ultraliberale ziener Paul Beliën? De avonturen van Calimero? We weten het gewoon niet. Straks gaan ze ons nog dwingen om hun vorige standpunten - en ja, die waren wel eens, op eieren lopen hier, ultraliberaal, en zelfs een eind weg antisociaal - ernstig te nemen.

Het slechte nieuws over de economische anti-climax van belang kwam van de lippen van Gerolf Annemans, die zich niet eens uit bittere miserie de haren aan het uitrukken was. Het gore, "als ik mijn parlementaire wedde maar op zak steek"-lef. Annemans was de ceremoniemeester van het colloquium en moest het Belang enige fond geven in economische kwesties. Aan heel zijn Vlaamsnationale motoriek kon je merken dat er geen letter verkeerd mocht vallen, in deze zonder vangnet uitgevoerde trapeze-act van de extreem-rechtse partij ("Weg met alle vangnetten: zeker de sociale!").

Hoe lijm je de bazen en de politieke rechterzijde, kom je eerlijk uit voor je hang naar meer ongelijkheid, ongeremde flexibiliteit, lagere lonen en de middeleeuwse pijnbank voor werklozen - en hou je tegelijk de grote massa van je kiezers geloofwaardig voor de gek? Hen wordt vriendelijk gevraagd om deze antisociale marteling met de tanden op elkaar in naam van Vlaanderen te ondergaan. Dat zullen ze natuurlijk niet.

Het officiële motto van de economische bijeenkomst - "Niet links, niet rechts, maar vooruit en omhoog!" - klonk een beetje als het instructieprogramma van zuster Marie-Thérèse, die met Vlaanderen onwrikbaar in gedachten de bedpan bij Karel Dillen aanbrengt. Arme ex-voorzitter voor het leven van het neofascistische Blok. Arm Vlaanderen, vooral, deze club.

De liberale opvattingen van het Belang zijn, kortom, een beetje een taboe-onderwerp. Behalve dat het antwoord op alle vragen luidde dat het de schuld van de "Walen en vreemdelingen" was, viel er voor geïnteresseerden slechts sporadisch iets te rapen. Ja, dat het Belang een enquête had uitgevoerd naar de wensen van de patroons. Die kenden wij sinds vorige zomer al uit het blote hoofd. Zonder enquête. Gewoon door de krant te lezen. Voor een zelfverklaarde "volkspartij" gaat de klassenstrijd jullie nog een aantal instructieve lesjes leren, Vlaamse vrienden. We kijken er nu al - "vooruit en omhoog" - naar uit.

Een blik communisten, in komkommertijd

Gisteren verscheen er een opzienbarend artikel in De Standaard over radicaal-links. De Wetstraatpolitiek dommelt knikkebollend in (tenzij Karel De Gucht nog een diplomatiek konijn uit zijn hoed tovert en beslist om Luxemburg gewapenderhand aan te hechten, om de “sociale lasten op arbeid” daar drastisch te verlagen), een verschroeiende zon staat ongenadig aan de hemel en de inspiratie in een aantal redactielokalen lijkt bijgevolg pijlsnel op te drogen.

“Waarom niet een blik oude communisten opentrekken? De KP organiseert dit weekend een algemeen ledencongres in Aalst. Dat wordt gegarandeerd lachen.” Verwonderde blikken bij de rest van de schrijversgilde van de Vlaamse kwaliteitskrant. “Beeld je in: een handvol zich per rolstoel voortbewegende bejaarden die tussen hun loszittend vals gebit wat mompelen over arbeidersstrijd en progressieve frontvorming. Dit alles in dat onbegrijpelijke, uit gewapend beton opgetrokken communistentaaltje. Zit daar geen kopij in?”

De stemming sloeg nu in enkele tellen om rond de redactietafel, waar velen zich reeds aan een aanzienlijke reeks blikjes Stella Artois - de hitte! - hadden tegoed gedaan. De hoofdredacteur op kop. “Fantastisch, en laat ons nu we toch niets over BHV, BBTK en Bond Zonder Naam kunnen verzinnen er meteen een heus profiel van radicaal-links van maken. Het hele rariteitenkabinet.” Een andere, van zijn blikje nippende dienaar van de Vlaamse zaak/De Standaard-journalist nam het woord: “Waar moeten we sinds de kaakslag rond Brussel-Halle-Vilvoorde onze dagen mee vullen? Bestaan er op deze planeet geen andere 'Walen' om te jennen? Volgens mij overconsumeren ze daar in Wallonië ventilatoren als gekken. Volgens recente wetenschappelijke studies worden er per jaar per Vlaams gezin 3243 ventilatoren betaald aan Wallonië en de PS. Elio Di Rupo is dan ook lucht voor mij.”

“Prachtig Guy, maar terug naar ons onderwerp: commies in komkommertijd. We zouden iets moeten hebben dat de vinger op de wonde legt: de eeuwige verdeeldheid - bijna even fnuikend als bij de traditionele partijen die we allemaal kennen - van links. Een verdeeldheid die ons vanzelfsprekend diep in het hart raakt en waar wij 's nachts wel eens niet van kunnen slapen. Raak de historisch pietluttige meningsverschillen tussen die groepjes aan, maar doe ook niet meer dan dat. Dat is wat ik zeg. Hoe banaler het eruitziet, hoe beter. Een onderkoeld stukje over het gekibbel tussen de spreekwoordelijke 5 man en een paardenkop hebben we nodig. Over hoe op basis van onnozel makende verwijzingen naar het werk van Stalin, Trotsky en Patrick Janssens een noodzakelijke fusie blind wordt tegengewerkt.”

De lichte uitgelatenheid was nu overgegaan in euforie. Een nieuwe lading Stella Artois-blikjes werd sissend opengewrikt en er werden luide toasts uitgebracht op het genie van Leo Tindemans.

En zo geschiede dus. We mochten geamuseerd vernemen dat de LSP - voorheen Vonk - begin jaren '90 uit de SP was gestapt omwille van de “flauwe koers” van deze burgerlijke arbeiderspartij (burgerlijk in de top, met een arbeidersbasis). De redacteur moest duidelijk hemel en aarde bewegen om niet in de buurt van een politieke analyse te komen. Termen als “neoliberale afbraakpolitiek” en “het proces van verburgerlijking van de sociaal-democratie” liggen in de zachte wetenschap van de gevestigde journalistiek niet meteen op de bovenste plank. Veel wijzer werd een mens er dan ook niet van. Gelukkig stond er de dag zelf wel een mooi antwoord op zoveel pijnlijke verwarring op de LSP-site te lezen. Van de arbeiderspers moet je het inderdaad hebben.

Yves Leterme (CD&V): de politicus die er niet van op de hoogte was

(actualiteit)

"Versterving". Als er één begrip is dat wij onder alle weersomstandigheden met de christen-democratie vereenzelvigen, dan is het de niet speciaal met bloemetjes en bijtjes omgeven term "versterving". De zichzelf voor mindere zielen opofferende gebroeders Van Rompuy met indringende, maar daarom niet noemenswaardig minder stemmige doornenkrans om de voor God en Vlaanderen kloppende slapen, diep-christelijke verzen prevelend op een oncomfortabel houten bankje, slechts door een nobele kapitalistische ministerpost gescheiden van opname in Gods terstond financieel renderende voorzienigheid,...

Dat soort visioenen van een stilaan vergeten Schoon Vlaanderen van kerkbezoek, rechtop staande weiden en vroom geknik voortbrengende pauselijke encyclieken.

Niet dat christen-democraten daarom achter de schermen minder bedreven waren in burgerlijk gefezel, of niet grommend een venijnig beest konden uitlaten wanneer de eigen positie in gevaar kwam. Maar officieel versterving, dus.

Als wij vervolgens vernemen dat Vlaams minister-president Leterme een boekje heeft voortgebracht over "vergrijzing", zijn wij meteen op onze hoede. Zelfaangedaan lijden en versterving loeren in dit debat om elke hoek. Uitgezonderd voor kapitalistische politici, die wanneer ze tegen hun goed betaald pensioen aanlopen, toch al hun schaapjes op het droge hebben.

Leterme, die het in de gevaarlijke poel van verderf van de burgerlijke politiek naar verluidt van "saaie degelijkheid" moet hebben, werpt in zijn boekje een tamelijk explosieve gedachte op. Hij stelt de nood van twee inkomens in een gezin vroom - onder kerkgezang - ter discussie. "We vinden het misschien te normaal dat wanneer een van beiden even niet werkt, de overheid dan het inkomen moet aanpassen." Hosanna in den hoge.

Voor een naar burgerlijke normen betaalde minister-president is dit inderdaad een hogelijk relevante vraag. Met het netto-inkomen van Leterme voorzie je nagenoeg een voltallig christelijk dameskoor elke maand van een niet onbemiddelde kost en inwoon. Dat de onder "saaie degelijkheid" kromlopende Leterme zo kinderlijk onbevangen de vraag opwerpt, toont hoe zorgeloos de grijze massa der burgerlijke politici in de materiële wereld staat. Gelukkig voor hen.

Dat de meeste gezinnen van gewone loontrekkenden behoorlijk genaaid zouden zijn door het ideetje van eerste communicant en geitentemmer Leterme, schiet amper in hun langdurig met dure geurtjes besprenkelde hersenpan te binnen. De financiële beperkingen van een doorsnee arbeidersgezin zijn voor de burgerlijke politici even reëel als de christelijk-beschaafde avonturen van Suske en Wiske. Lachen met de bluts en de buil, en dan weer even snel verder.

Op welke planeet vertoeven de afgeborstelde, parlementaire dames en heren toch? Kan je daar asiel voor aanvragen? Deze niet echt op de planeet Aarde verkerende club gaat nog vreemd opkijken wanneer de arbeidersklasse met haar niet onaanzienlijke gewicht, in haar volle glorie op straat komt en fluitend beslist om stevig aan de kapitalistische boom te gaan schudden.

ABC van het socialisme: de F

Feodalisme. Maatschappelijk systeem waarin je een koning had, grootgrondbezit en veel boeren. Het lijkt verdorie Laken wel! De boeren uit de feodaliteit hadden als uitgebuite klasse één voordeel in vergelijking met de werkers van vandaag: ze konden nog op hun eigen stukje grond bieten kweken. Vandaag zitten die in het parlement…

False discussie. Wanneer een Nederlandse kapitalistische politicus in een discussie met een bewuste arbeider in zijn hemd wordt gezet, gaat het ongetwijfeld over een “false discussie”. Enkel zijn bankrekening telt, mensen. Doe niet teveel moeite met al die fantastisch klinkende argumenten. Onteigen hem liever: daar kijken ze tenminste nog is van op.

Fascisme. Veel lawaai voor weinig inhoud. Eindstation van de laatkapitalistische kleinburger op zoek naar een identiteit, in een steeds chaotischer wordende wereld. Fascisten gebruiken anti-establishmentgevoelens om de middengroepen en een laag van hun klasse vervreemde arbeiders opnieuw aan het establishment (de bazen) te binden. De Duitse stichter van deze stroming - Adolf Hitler - had slechts één teelbal, waarvoor hij begrijpelijkerwijs het wereldjodendom de schuld gaf. Zijn polderachtige geestesverwant Frank Vanhecke, Vlaams Belang-frontman, heeft er naar verluidt twee. Gebruik die dan ook, lamme imitator.

Fetisjisme. Vergeet even de Mechelse SM-rechter. Marx, de wetenschappelijke socialist, dissecteerde in Das Kapital - hoho, we zijn er nog niet - het “warenfetisjisme”. Om het eenvoudig te houden: een hamburger die je bij McDonalds koopt, is nooit zomaar een hamburger. Een eerste aanblik kan misleiden. Het is het meest wonderlijke ding. Die van sla met tartaar uitpuilende hamburger, waar je net met verlekkerde blik je tanden in wou zetten, is eigenlijk een sociale relatie! Ja, daar schrikt een mens wel even van. Weg eetlust! Je zet in essentie je tanden in een historisch heel specifieke en voorbijgaande, met kapitalistische waarde- en productieverhoudingen vervlochten, vol van diepzinnige betekenislagen stekende bol calorieën. Je zou voor minder van het kapitalisme gaan kotsen. Bende hypocrieten.

Familie. Fans van de gelijknamige soap zullen het niet graag horen, maar onze klasse moet de waarheid weten: de burgerlijke familie werd uitgevonden om het klassebewustzijn te vertroebelen. Onder het socialisme mag je je ouders zelf kiezen! OK, OK, we maken een grapje. Genetische banden zijn niet onbelangrijk, ook al begrijpen je ouders niks van techno. Alle werkende mensen op de planeet zijn familie. Klassebroeders en -zusters! OK, OK, behalve die onnozelaar die hier boven zijn theewater altijd in de brievenbus komt pissen. Technokwiet.

Feminisme. Vrouwen die vechten voor hun rechten. De grootste schrik die het kapitaal kan opdoen: vrouwen die hun venten voor de klassenstrijd beginnen te porren, en daar zelf - dank u wel - met plezier nog een schepje bovenop doen. Dat komt er van de dubbele onderdrukking: als vrouw en als arbeidster. Burgerlijk feminisme: Margaret Thatcher die de mogelijkheden van anderen sluit, om die van zichzelf te openen.

Elke maandag: ABC van het socialisme op links-socialisme.blogspot.com -
het alfabet dat ze op school zijn vergeten.

Batman onthult geheime agenda burgerij

De bekende superheld Batman bekent kleur. In een exclusief gesprek met deze website vertelde de mysterieuze cartoonfiguur waar het de heersende klasse met haar creatie van individuele, van wolkenkrabber tot wolkenkrabber suizende superhelden om te doen was.

"Dit is duidelijk een complot om de rol van de massa's bij het gezamenlijk in handen nemen van ons lot te minimaliseren en als utopisch voor te stellen. Zo'n vuig spel speelt deze jongen niet langer mee. Ik weiger in mijn ééntje de wereld te redden. Dit is een collectieve taak. Lees meer Marx, vrienden over de hele wereld! Zogenaamde 'superhelden' zijn het moderne opium voor het volk. En daar beginnen ze mee bij de allerkleinsten. Onderschat de burgerij toch niet. In ieder geval: ik kap ermee en ben blij als ik morgen in een normaal hemd in een normaal bedrijf met mijn nieuwe werkmakkers aan de slag kan. Geen ideologische spelletjes op onze rug! Weg met de uitbuiting door het grootkapitaal! Wij zijn allemaal superhelden!"

Parasols, strandmatjes en gemijmer over afbraakpolitiek: de ultieme vakantievraagjes!

Na een lang en uitermate vermoeiend politiek jaar van “Walen” - oftewel “Vlamingen” - voor het vuil van de straat uitkafferen, te vuur en te zwaard ijveren voor een inperking/afschaffing van het brugpensioen, De Post voorbereiden op een verwoestende privatisering en bittere nederlagen lijden rond de Europese Grondwet,... zijn “onze” burgerlijke politici node toe aan een deugddoende vakantie. Voor er nog meer ongelukken gebeuren! Vandaar dat links-socialisme.blogspot.com enkele voorbeeldige exemplaren van de soort voor haar vakantievraagjes wist te strikken, voor ze spoorslags richting zuiderse zon waren vertrokken:

1° Wat is uw idyllische vakantiebestemming dit jaar?

2° Welk goed boek gaat u tijdens uw heerlijke, welverdiende vakantie lezen?

3° Doet het niet heel veel pijn om een paar weekjes afscheid te nemen van de neoliberale afbraakpolitiek?

4° Komt u nog terug?

- Premier Guy Verhofstadt (VLD):

1° Ik ga mijn gedachten over een nieuw Globaal Plan, dat ons land van de nakende ondergang moet redden, laten waaien temidden van de zonovergoten wijngaarden van Toscane. In Italië kent die Berlusconi ook iets van wilskrachtig de hakbijl in 's lands sociale verworvenheden zetten. En van de dolle worstelpartijtjes met de vakbonden die daar soms uit plegen voort te komen. Het is zeker niet de intentie dat België in het najaar in rep en roer staat. Italië is voor mij, behalve voor zijn prachtige wijngaarden, politiek vooral een negatief voorbeeld.

2° “Raket naar de maan” (Kuifje). Daar zou de regering wel is kunnen belanden als dat nieuwe Globaal Plan teveel op de zenuwen van de arbeidersbeweging werkt. Met Kuifje ben ik op alles voorbereid.

“Afscheid van het proletariaat” (André Gorz). Hier geloof ik heel diep in. Het is een gevoelskwestie. Enkel de individuele burger bestaat: hoe geraak je anders bij de bakker binnen? Marx heeft daar duidelijk niet over nagedacht.

3° Zeker, wie gaat de bevolking even voluntaristisch als mijzelve pijn doen? Je moet er zin in hebben.

4° Als mijn chauffeur geen ongelukken heeft.

- Frank Vandenbroucke (SP.a):

1° Gedwongen vakantie moeten nemen is voor mij een verschrikkelijke gedachte. Ik heb daar nog een theorie van John Rawls over gelezen, die ik nu ben vergeten. Maar wie kent er John Rawls? Behalve de modelburgers die zijn ideeën toch niet meer verstandelijk nodig hebben om zinvol te kunnen functioneren in onze maatschappij. Ik blijf dus thuis.

2° Ik zou deze zomervakantie de Centrale Bibliotheek van Leuven terdege willen uitlezen. Vorig jaar was het die van Wilsele-Putkapel, maar daar schiet je niet veel mee op als je iets wil te weten komen over politieke filosofie uit de vroege Middeleeuwen. Veel gelijkenissen met Rawls overigens, die gelovige Middeleeuwen. Mmm... Dit moet ik Steve vertellen.

3° Met de “controle van de werklozen” heb ik op federaal niveau toch aardig wat middeleeuwse pijnbankjes mooi in gang gezet. Die gedachte stelt voorlopig gerust. Al jeukt het wel, natuurlijk.

4° Ik kom altijd terug, om nog wat feiten en weetjes bij te leren: hoe hoger gediplomeerd, hoe meer gezag je hebt om sociologische wartaal uit te kramen.

- Philip Dewinter (Vlaams Belang, parlementaire oppositie):

1° Politieke tegenstanders als jullie wil ik wel verklappen dat ik op vakantie ga naar Karinthië, in het quasi-Germaanse Oostenrijk. Spannend, hé? Het Oostenrijk van Jörg Haider is voor mij vooral een negatief voorbeeld. Wij hebben na de splitsing van de nationalistische FPÖ de kant gekozen van diegenen waarvan we het Duits, op ons gevoel, het beste konden verstaan: de “bulderen als gecastreerde keffertjes”-tendens. Dat is toevallig ook mijn eigen specialiteit. Neofascisme zit in onze genen, maar ook in het snerpende gekef en gekaffer.

2° “Mein Kampf” (Adolf Hitler). In Vlaanderen moet ik als nationalist voortdurend over mijn schouder kijken - en zeker niet alleen voor Ali Baba's, neocommunisten of kroesnegers - met al die media-aandacht. Dit fantastische boekje kan ik tijdens het politieke jaar enkel op mijn dooie eentje lezen als ik mij thuis in het toilet opsluit. Zover is het dus met de westerse waarden gekomen! En dan moet ik nog opletten dat mijn dochters geen foto's tussen mijn favoriete hoofdstukken steken van vreemde multikul als K3 of Lenny Kravitz, deze laatste nota bene een kruising van de Joodse én de Afro-Amerikaanse cultuur! Hoe ver kan de provocatie gaan? Stel daar maar eens een terugkeercontract voor op. Is dat de volksaard die ze tegenwoordig bij het VNJ promoten? Marsliederen, verdorie!

3° Wees gerust: van het economische programma van het Vlaams Belang zullen de patroons watertanden. Geef ons een eerlijke kans om de vakbonden te kraken. Alles voor de macht en de nieuwe Vlaamse elite (die best de oude mag zijn, minus het politieke establishment).

4° Philip zal kafferen, Philip zal slaan, maar het grootkapitaal - daar komt deze namaak-opposant nimmer aan.

Verhofstadt wil nieuw Globaal Plan: het vorige was niet asociaal genoeg!

(actualiteit)

Premier Verhofstadt is iemand die zichzelf voortdurend wil verbeteren. Dat niet alleen in spannende coureursbroek dokkerend op de fiets, ook in de niet minder belangrijke business van de burgerlijke besparingspolitiek moet het - desnoods met een uitdagend maatschappelijk tegenwindje op kop - langer, stukken harder en flink wat dieper. Wat oppervlakkig oplapwerk aan de welvaartstaat zal de klus niet meer klaren. Diepe chirurgische ingrepen, die de vitale lichaamsdelen niet moedwillig blijven ontzien, staan op de agenda van de geheide extremist Guy V. en zijn niet minder radicale, pro-patronale regeringsclub.

Het Globaal Plan uit 1993 was een sociaal uiterst bittere pil, weinig delicaat bij de arbeidersklasse aangebracht om de Maastrichtnormen te behalen - die antisociale dwangbuis die ons de eenheidsmunt "euro" binnenloodste, en heel wat slachtoffers onder arbeiders en jongeren berooid langs de kant van de weg achterliet. Spreken als Verhofstadt over "een nieuw Globaal Plan" is dan ook een beetje als Dutroux die zegt dat hij zijn beroemde kelder nog is wil overdoen, alleen deze keer een beetje beter.

Het is het politieke equivalent van een door de staat gedekte roofoverval op het lijf, het inkomen en de leden van werkende mensen en jongeren. Curieus dat de officiële media niet op dezelfde manier moord en brand schreeuwen bij een aangekondigde, sociale hold up van de regering als bij een echte bankoverval. De een komt al gemakkelijker weg met zijn antisociaal gedrag en ruwe zeden dan de andere. Onze kop eraf als de "echte antisociale elementen" door diezelfde burgerlijke pers dit - hopelijk - hete najaar niet worden gesitueerd bij de stakende, bedrijfsterreinen lamleggende, collectief het echte maatschappelijk belang verdedigende arbeidersklasse.

ABC van het socialisme: de E

Emancipatie. Bevrijding van onderdrukking. TV-verslaafden die paprikachips als volwaardige maaltijd beschouwen, verdienen niet noodzakelijk emancipatie. Daarvoor moeten ze eerst uitgebuit of anderszins door de heersende klasse onder de knoet gehouden worden. Zoals black power-profeet Malcolm X na jarenlange dieetproblemen begon in te zien: “Het kapitalisme is een bedorven boulet voor alle broeders en zusters. Zwart én blank.”

Ethiek. Wat de sociaal-democratie zichzelf toeëigent als er niets meer te herverdelen valt. Abstracte waarden en individuele moraal - synoniemen voor afbraakpolitiek - zijn beter dan loonsverhoging en klassenstrijd. De Man eindigde - missen is menselijk - met zijn ethisch socialisme op de schoot van het fascisme. Wij denken niet dat spuitwater-Frank Vandenboucke zijn conservatief-hervormend fanatisme zover gaat drijven. Anderzijds, hij is tenslotte al begonnen met de jacht op werklozen, denk daaraan…

Engels, Friedrich. Levenslange compagnon van Marx. Groot intellect, wijnkenner, vrouwenzot. Hield op een bepaald moment met twee zusjes tegelijk aan. Daar kwam nogal wat dialectiek bij kijken. Die schreef hij dan neer in zijn boek “Anti-Dühring”. Ook in “Dialectiek van de natuur” vind je, naast een hoop mechanica en hier en daar een vierkantswortel, veel van die wereldse inspiratie.

Eerlijkheid. Als je in de burgerlijke politiek of hiërarchie wil opklimmen, moet je deze slechte eigenschap zo snel mogelijk kwijtraken. Kop op: anderen verliezen vet. Jij gewoon je eerlijkheid. So what? Na een paar jaar begin je er gegarandeerd zelf in te geloven en lijkt het alsof de wereld er nooit anders heeft uitgezien.

Empiricisme. Alleen maar geloven in wat er zich op dit eigenste moment voor je ogen afspeelt. Niet verder kijken dan je neus lang is. Empiricisten vinden dat het Vlaams Blok een gewone rechts-conservatieve partij is. Het onderscheid tussen schijn en essentie is hen vreemd. Empiricisten denken dat het kapitalisme onaantastbaar is, de arbeidersklasse onmondig en Pamela Anderson de mooiste meid die ze ooit in de boekjes hebben gezien. Wat hebben empiricisten, filosofische creepy bastards, in vredesnaam met de boekjes over Pamela Anderson te maken?! Blijf liggen, Hume.

Ecologie. Als we de bomen, plantjes, wilde kabeljauw en de politieke gans Marie-Rose Morel willen redden, moeten we de mensheid van het kapitalisme bevrijden. Anders maken de bazen, verblind door de winst, heel ons leefmilieu kapot. Volgens de burgerlijke Groenen, echter, moeten we de mensheid van de mens zelf verlossen om zover te geraken! De arbeiders en hun gezinnen moeten worden gestraft - met ecotaksen - voor de zonden van het patronaat. Zo kennen we onze verloren gelopen tsjeven weer.

Elite. Aha. Nu beginnen we er te komen. Het luchtige leven. Nadat je het massa-ontslag van een paar honderd arbeiders hebt geëxecuteerd of zalvend goedgepraat met je Porsche de luxeclubs gaan onveilig maken. Hey meiden, geen trek in een kapitaalkrachtige jobsliquidator, hein? Geef ons ook eens van de zweep, we krijgen er al zo weinig van. Wat zijn wij moreel slecht. Iemand nog een pintje? Sommigen zijn het gewoon van geboorte. Voor anderen - de halve vrijmetselarij, Yves Desmet op z’n eentje - is het een levenslange ambitie.

Eer. Wat je bij het binnenstappen van een kapitalistisch bedrijf als arbeider moet proberen te vergeten. Postmoderne vertaling voor kleinburgers: ironie.

Elke maandag: ABC van het socialisme op links-socialisme.blogspot.com -
het alfabet dat ze op school zijn vergeten.

Wie wil er nog het loodje leggen in naam van Uncle Sam?

In de Amerikaanse velden, langs de wegen van God's own country slagen de recruteerders van de US Army er enkel met de grootste moeite nog in om nieuwe soldaten voor de imperialistische zaak in te lijven. Misschien kent u in vrienden- of familiekring wel sympathieke kandidaten om de Amerikaanse heersende klasse uit de problemen te helpen?


De vragenlijst van onze stilaan in zak en as zittende recruteerders:


1. Het Amerikaanse leger is een vereniging met een uniek doel: de verdediging van de belangen van de United States, die toevallig ook de belangen van God - onze handelspartner - in de wereld zijn. Bent u een patriot die gelooft in deze grote natie, de Heer en haar leiders, of vindt u dat de lelijke verrader Michael Moore met zijn on-Amerikaanse boeken en films ergens wel een punt heeft?


O Patriot

O Verrader



2. Het Amerikaanse leger streeft een evenwichtig en eerlijk beleid na in de recrutering van gemotiveerd personeel. In het kader van onze diversiteitspolitiek heeft iedere burger evenveel recht om voor deze grote natie te sterven. De generale staf zal onder geen beding tolereren dat rijkelooszoontjes zich in de voorste rangen wurmen. Het Amerikaanse leger betaalt beter dan McDonalds en is - als de pech niet toeslaat - waarschijnlijk ook beter voor de volksgezondheid. Wat verkies je?


O McDonalds

O US Army



3. Moeten we de terroristen als ze uit de bosjes opduiken direct "omleggen" of eerst een sociologisch onderzoek voeren naar hoe het in naam van de vrije wereld zover is kunnen komen, uitgevoerd op basis van een vragenlijst van de Universiteit van Berkeley?


O Omleggen

O Berkeley



4. Irak is een exotisch land met een heerlijk klimaat, rustgevende palmbomen, een onvergelijkbaar rijk cultureel verleden, een vriendelijke bevolking en af en toe lopend kraantjeswater. Ons trotse Amerikaanse leger, God sta ons bij, probeert er de oudjes vriendelijk over straat te helpen, waterputten te bouwen, hip hop en jazz in het onderwijs te promoten en de contracten van Dick Cheney veilig te stellen.Vindt u dit, ja of nee, een nobele zending?


O Ja

O Nee



5. Dan kunnen wij u nu vertellen dat vaderlandslievende roem, een gestreken uniform, bewonderende blikken en kushandjes van de mooiste vrouwen en een stevige handdruk van de Amerikaanse ondernemers uw deel kunnen zijn. Het VS-imperialisme is geliefd van Kentucky tot Katmandu. Waarom die opportuniteit laten liggen? Kom erbij en voor je het weet breekt er een gevecht los om met jou - dat machtige uniform! - te kunnen dansen in de licht ontvlambare nachtclubs van Bagdad...


O Ja

O Liever toch niet

EU-commissievoorzitter Barroso ruïneert U2 concert!

Toen U2-frontman Bono het onderwerp van de wereldarmoede aankaartte, had hij het zonder twijfel goed voor met de mensheid. Jammer genoeg grijpen sommige burgerlijke politici het forum dat Bono hen biedt weinig gewetensvol aan om hun eigen populariteit en maatschappelijke status op te krikken. Dit, zo moeten wij melden, ten koste van het luisterplezier van vele ontgoochelde fans.

Na het succesvolle bezoek van Bono aan de Europese Unie in Brussel stond EU-Commissievoorzitter Barroso er immers op - dreigend met "een onmiddellijk opbreken van de eenheidsmunt, het Stabiliteitspact en daarmee ook de hele eurozone" - om op het Belgische U2-concert de gitaarakkoorden tijdens het U2-nummer "I will follow" voor zijn rekening te nemen. Dit in een poging "om de EU als project ook bij jongeren meer begrijpelijk te maken, in een stijl die zij kennen, en de groeiende 'nee'-stemming alsnog te keren."

Barroso hield op een persconferentie tegenover Bono vol dat hij de akkoordenreeks van dit klassieke U2-nummer rats van buiten kende en tijdens menige sandwichpauze van de Commissie al met goed gevolg ten gehore had gebracht (een tersluikse, schampere opmerking van Frits Bolkestein daargelaten, maar de ernstige Nederlander is nu eenmaal geen liberaal zonnetje in huis).

Bono, zoals steeds met onafscheidelijke zwarte zonnebril, keek verbaasd op toen Barroso geanimeerd vertelde over hoe vele overkokende potjes tussen de Europese leiders omtrent heikele thema's als het Stabiliteitspact en het Grondwettelijke referendum tot kalmte waren gebracht op de tonen van, jawel, "I will follow".

Wat er ook van weze: de fans waren minder opgetogen over de muzikale kwaliteiten van de Commissievoorzitter en lachten hem ronduit uit voor zijn prestatie, die naar gewoonte meer "vorm" dan "inhoud" was. De goede zorgen van Bono (zie foto) kwamen jammer genoeg te laat. Het nummer - en daarmee ook de hele Europese neoliberale en kapitalistische constructie - had al een nieuwe reuzestap achteruit gezet.

(door onze reporter ter plaatse)

Wees geen uil: lever hier uw afleggertjes in.

Niet helemaal mee met de laatste trends in de internationale mode? Lees dan het artikel hieronder snel even.

Het anti-kapitalisme goes latin: burgerij stilaan radeloos van revolterende swing

(actualiteit)

In de defensieburcht Pentagon en de pluchen zetels van het Witte Huis moeten de alarmknoppen stilaan wild in het rood slaan. Terwijl het VS-imperialisme in Irak haar bobijntje verregaand ziet afwikkelen - voor kranten en TV blijkbaar meer en meer oudbakken nieuws - staat in haar voortuin een van furieuze revoltes op z'n grondvesten daverend continent in lichterlaaie.


Latijns Amerika was in de jaren '80 en '90 een laboratorium voor dolgedraaide zwarte magie uit het westen: neoliberalisme, getekend IMF en Wereldbank. Omgekeerde Robin Hoods steelden van de werkende klasse en de armen om te geven aan de vraatzuchtige multinationals, die met hun verstikkende tentakels de hele wereld omspanden. Wat deze onfrisse alliantie heeft aangericht was schadelijk op een waarlijk industriële schaal, maar werd minder geadverteerd dan de onsmakelijke werken van Bin Laden. Op de economische "terreur" die armoede, oorlogen, ziekten en hongersnood een helpende hand toesteekt, valt minder gemakkelijk een lange baard en wat passende verzen uit de monetaristische bijbel van Milton Friedman te plakken.


Een telex van de technische problemen waar Kapitalisme Inc. in het opstandige Latijns Amerika onder gebukt gaat:


- Bolivië: Dagelijkse betogingen van vakbonden, mijnwerkers, inheemse indianengroepen,... Tienduizenden die de straat opkomen voor een offensieve eis: nationalisatie van de gasreserves van het land, om die ten dienste te stellen van het optrekken van de levensstandaard van de arme bevolking. President Carlos Mesa (erg close met de VS) weet amper nog waar zijn borsthaar eindigt en zijn middenrif begint. Zo fris zit hij nog op de zaak. Nieuwe verkiezingen kunnen een VS-kritische president aan de macht brengen. Grote delen van de massa's vinden alle politici weliswaar "smeerlappen" - wel van een serieuzer kaliber dan de flauwe Harry Potter-speldeprikjes van Buitenlandminister Karel De Gucht. Een Grondwetgevende Vergadering van de massa's die een breed programma van nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie propageert, zou een belangrijke echo vinden. Bodem voor socialistische ideeën heel vruchtbaar. Bittere nood aan een revolutionaire, socialistische partij.


- Venezuela: President Chavez werd door de VS en de binnenlandse rechtse oppositie van bazen, dikke bureaucraten en opgetutte Margerita's al een paar keer een coup geserveerd. Telkens kwamen de massa's op straat om de linkse populist Chavez voor een omverwerping te behoeden. Chavez leunt op de stemming van arbeiders en arme boeren, liet al eens het woord "socialisme" vallen, organiseerde een reeks positieve hervormingen en een heel beperkt aantal nationaliseringen (van bankroete bedrijven), maar blijft de neoliberale president Lula uit Brazilië een "vriend" noemen. Zal dwingende keuze moeten maken voor breuk met het kapitalisme. Anders dreigt er demoralisatie en de schopstoel vanwege een hergroeperende oppositie. Maar momenteel heel gepolitiseerd land, veel openheid voor revolutionaire ideeën. Schreeuwende nood aan een revolutionaire partij met wortels onder de massa's.


- Equador: Recent nog routineus - onze klassebroeders en -zusters hadden er een beetje ervaring mee - corrupte president verjaagd (Gutierrez). Furie van stakingen en demonstraties sinds het begin van het jaar. Schreeuw: "alle politici moeten weg". In 2000 beweging die in de richting ging van dubbele macht (onderdrukten versus oligarchie). Echter: flagrante nood aan onafhankelijke klasse-instrumenten. Fantastisch, schreeuwend potentieel voor een revolutionaire partij.


- Brazilië: Samba van president Lula bolt uit. Teveel een onderdanige schoothond van het kapitaal om nog tot de swingende verbeelding te spreken (daarvoor moet je allereerst al rechtstaan). De toekomst is aan de nieuwe brede, linkse partij P-Sol. Partij voor Socialisme en Vrijheid. Groot potentieel, sterke revolutionaire elementen, belangrijk dat de P-SoL als strijdpartij - en niet gewoon een parlementair vehikel - wordt uitgebouwd. Kan effect hebben op hele continent.


Kortom: de politieke landkaart op het continent hertekent zich. Latijns Amerika zit in de cockpit van de revolte tegen het neoliberalisme. Wie dacht dat de klassenstrijd in een diepe winterslaap was gesukkeld en het kapitalisme even onuitwisbaar was als de zon boven Guadaloupe, vindt hier opbeurend voedsel om over na te denken. Latijns Amerika, met haar opstanden en massarevoltes, toont de weg die ook de Europese arbeidersklasse in een bepaald stadium vrolijk in zal slaan.

Paus slaat plank mis op gezinsconferentie

Voor het zingen de kerk uit: Paus Benedictus XVI valt "morele wildernis" van moderne maatschappij aan, zonder winstmotief of VBO te vernoemen. Zo kunnen wij het ook!

De Karel De Gucht-wisselbeker. Beledig eens een buitenlands staatshoofd, om de juiste redenen!

Of het nu in de overgevoelige VLD is, als tophoppend Buitenlandminister of op bezinning met de Loge (mijn passer is objectief toch mooier dan de jouwe)...: met Karel De Gucht is het steeds feest in de tent. Nu het entertainment-gehalte van de burgerlijke politiek al zo treurig laag ligt, vindt links-socialisme.blogspot.com dat we van deze bijzondere gave dubbel moeten profiteren. En wel met een fijn wedstrijdje.

Doe Karel De Gucht na, en beledig zelf ook eens een buitenlands staatshoofd! Een kunstzinnig uitgekerfd, Afrikaans houten masker, verbeeldend de tronie van Charlemagne De Gucht, zal uw deel zijn. Spoel door, die geheime diplomatie van de burgerij. Arbeiders en jongeren kunnen hun strijd enkel winnen met een directe, recht voor de raapse woordenschat.

Enkele suggesties:

1. Kabila junior (Congo): “Kabila junior is de zoon van zijn vader. Moeten we nog meer zeggen? Dat was ook maar een anti-imperialist voor de show. De Jan Peter Balkenende der namaak-revolutionairen. En met wat voor volk heeft dat gastje zich omringd? Mouwvegers, schabouwelijke ontvreemders, louche zakenmannen, gewetenloze carrièristen, slijmerds, blinde narcisten,... Het lijkt wel een VLD-congres. Verhofstadt en De Gucht hadden de problemen rond de Grote Meren volledig anders opgelost. Maar wat wil je, die Kabila heeft het charisma van een stukgereden binnenband. Wat weet die van vrijhandel, administratieve vereenvoudiging en De Drie Biggetjes (en de Boze Liberale Wolf)?”

2. Bush (VS): “Wat een kapitalistisch uilskuiken! Met De Gucht aan het roer zaten de soennieten en sjiieten in Irak al lang gehurkt de vredespijp te roken, moppen over Al Zarqawi uit te wisselen, bij een goeie borrel de luchthaven te privatiseren en zingend gemeenschappelijke logetempels uit de grond te stampen. Socialisme heb je daar niet voor nodig, wel een forse lastenverlaging en het charisma van een VLD-Buitenlandminister die zijn wereld kent.”

3. Chirac (Frankrijk): “Chirac is de slechtste tweederangsacteur die ooit een welvarende natie heeft geleid. En kijk wat er daardoor met al die welvaart is gebeurd. Foetsie, en dit allemaal als resultaat van die volstrekt ongeloofwaardige act, zonder dat grammetje benenstrekkend charisma uit de Moulin Rouge dat hem en de kromlopende Franse economie zoveel deugd zou doen. Zo krijgt hij Electricité en Gaz de France nooit geprivatiseerd voor de burgerij! Daar heb je, voor de laatste keer, overtuigingskracht en tonnen charisma voor van doen. Dacht hij nu werkelijk dat hij met dat ingestudeerde 'mijn wenkbrauwen sneller laten bewegen dan ruitenwissers'-nummer de Franse arbeidersklasse om de tuin kon leiden in dat referendum?”

ABC van het socialisme: de D

Democratie. Iets wat 100 jaar geleden niet bestond. De arbeiders hebben er voor moeten vechten. Er zijn mensen voor het algemeen stemrecht gestorven. De Antwerpse dichter Paul van Ostaijen is er in 1912 zelfs voor onder een tram gelopen (“Boem! Paukenslag!”). De burgerij dacht eerst dat de wereld zou vergaan. Toen ontdekte ze dat de parlementaire poppenkast kon worden gebruikt om haar eigen mannetjes en vrouwtjes te laten verkiezen op een programma dat ze voor de verkiezingen simpelweg niet eens bekendmaakten en na de verkiezingen plotsklaps als “onvermijdelijk” voorstelden. Toch in ons heelal: privatiseringen, besparingen, de maximumfactuur voor grote fraudeurs,…

Desmet, Yves. Neoliberale humanist wiens unieke roeping eruit bestaat om de politiek van sociale afbraak voor een handvol dukaten als “progressief” voor te stellen. Volleeeedig - puh! - onafhankelijk van Christian Van Thillo, kapitalistische mediamagnaat en eigenaar van De Morgen. Wie het tegendeel durft te beweren, moet wel erg verzuurd of antiek-links zijn. Zie: “Verzuring”, “Lekker gegeten” en “Loonstrook”. Citaat: “Hey, ooit al eens van een betaalstaking gehoord? Doe er iets aan, wil je?” Zie ook: “kleinburger”.

Darwinisme. Met blinde, uitzinnige haat voor je omgeving als eerste bij de toog willen zijn als je een pint bestelt in een overvol café. In de loop van zo’n natuurlijk selectieproces er voor geen twee minuten mee inzitten als je onderweg een vijftal jouw pint bedreigende concurrenten onder de cafévloer worstelt, ook al blijven hun vrouw en kinderen verweesd achter. Sociaal-darwinisme: dat de burgerlijke commentatoren hun analyses aan de wereld kond kunnen doen, is een triomf van de wet van het sociaal-darwinisme. Niemand zou het beter doen.

Dialectisch materialisme. Moeilijk woord voor iets wat eigenlijk zo alledaags en overal aanwezig is als Cola. Bij nader inzien is Cola helemaal niet zo alledaags en overal aanwezig. Alles is relatief, dus. Shit, hoe geraak ik nog uit al deze moeilijke tegenstellingen… Een kwalitatieve sprong voorwaarts?

Doemdenken. Wat voor sommigen “doemdenken” is - beeld u daarbij een strenge blik en een onduidelijk verleden als lezer van Readers Digest en de Spectrum Wereldencyclopedie in - heet voor ons gewoon “marxistische perspectieven”. Sommige progressieven hebben de moed zo diep laten zakken, dat ze liever permanent in ontkenning zijn. Bestel ze op café een fris pintje, laat ze hun hart en midlife crisis eens goed uitstorten, roem de sociaal-democratie, de groenen en kardinaal Danneels om hun "pragmatisme" in de sociale afbraak, zeg dat ook jij tegen alle vormen van Groot Gelijk bent (“de Verlichting is op Auschwitz en de VTM uitgedraaid”) en gegarandeerd dat de vermoeide kleinburgerij jou als politiek bewuste arbeider bij wijze van wederdienst tot het einde van je dagen gratis pintjes zal trakteren. Gezondheid!

Dewinter, Philip. Komediant die Paula D’Hondt ooit vergeleek met een “hoer”, hij keek toen heel streng. Die laten immers ook iedereen binnen. De stijl is werkelijk de man. Zijn publiek, pangermaanse kenners terzake, gromde instemmend. Waar binnenste buiten gekeerde zelfhaat toe leiden kan: fascisme op sterk water. Geeft vandaag speeches over de “westerse waarden” voor een tafelend Antwerps havenpatronaat. Die laten tegenwoordig ook iedereen binnen. Zeker fascistische komedie-spelers, die hen beloven dat ze een deel van de arbeiders en hun gezinnen politiek kunnen neutraliseren met hun racisme.

Doornaert, Mia. Journaliste van De Standaard die wij niet kwaad zouden willen maken. Bliksemt per dag een half dozijn radicaal-linksen neer. Reëel of ingebeeld. Ze weet ze altijd te vinden, de trawanten van de Sovjets. Sympathiek relikwie van de Koude Oorlog. Synoniem voor “Streng”, “Burgerlijk” en “Stijve mantelpakjes”. Het geheime fantasme van elke oprechte arbeidersactivist.

Dictatuur van het proletariaat. 19^e eeuwse term van Marx. Betekent eigenlijk gewoon arbeidersdemocratie of -heerschappij. Niets spectaculairs, als je er even bij stilstaat. Vrije verkiezingen op bedrijfs- en wijkniveau, permanente afzetbaarheid, vertegenwoordigers die niet meer verdienen dan het gemiddelde loon van een geschoolde arbeider,... Sommige door het winstsysteem misleide commentatoren proberen er nochtans hun kat mee uit de dakgoot te jagen. Gebruik dan toch gewoon een ladder, jongens.

De Morgen. Op de redactie van De Morgen zijn ze op één hand te tellen: de bezoekers van de LSP-site. Wie toch in volle actie wordt betrapt, geven wij graag een aantal tips. Zeg met een ietwat dromerige blik: "De site van De Standaard is voor mij te moeilijk. Hier begrijp ik alle woorden." Eveneens aan te bevelen: "Here Jezus, nu dacht ik toch wel dat ik op de site van de Linkse Sociale Partij was beland, zeker! Een socialist, wat is dat?". Voor de echte die hards die er de humor van willen blijven inzien: "Ik zocht eigenlijk naar het receptenboek van Steve Stevaert. Ik vond al dat er voor eigentijdse socialisten weinig Bechamelsaus terug te vinden was."

Op hun paard nog geestiger dan eronder: literaire helledampen volgens de VS-conservatieven

Wij hadden in al onze onschuld nog maar net onze eigen, literaire leestips voor deze zomer op het internet geplaatst, of een heel boos kijkend oog uit de United States had ons al meteen bij de maatschappij-ondermijnende kraag gevat. Op de Amerikaanse neoconservatieve site www.humaneventsonline.com vind je een wel heel nadrukkelijk uit graniet en staalbeton gehouwen boekenrubriek (www.humaneventsonline.com/article.php?id=7591).

Immer op de loer voor onze gezondheid en het Vrije Ondernemerschap bedreigende gevaren stak een divers legertje van neoconservatieve academici, journalisten en ondernemers - het kruim van de westerse beschaving - de geföhnde koppen samen. De vraag die als een hostie aan hun lippen kleefde: “noem de 10 Meest Schadelijke Boeken van de 19e en 20e eeuw” die door onoplettendheid van de Heer - de schepping is ook een hele onderneming - toch het daglicht aanschouwden.

Op deze indrukwekkende site geven conservatieve paradepaardjes als Ann “liberals geven mij maagkrampen; commies een liesverzakking” Coulter en Patrick “net geen Klansman” Buchanan present. De neoconservatieven laten met dit technologische hoogstandje blijken dat ze naast de avonturen van het Scheppingsverhaal ook iets van het world wide web in hun koker hebben gestoken. In de ideologische, nooit ophoudende strijd van allen tegen de geest van Karl Marx en “comjuunism” wordt geen behoudsgezinde roede gespaard.

Onze commentaar bij de Meest Schadelijke Top 10:

1. “Het Communistisch Manifest” (Karl Marx en Friedrich Engels)

Score: 74

“Arbeiders aller landen, verenigt u!” Van deze opruiende regels lopen de rillingen dus spoorslaggewijs over tal van conservatieve ruggetjes. Friedrich Engels, zoon van een textielfabrikant, wordt vanwege zijn klasse-achtergond door onze conservatieve vrienden raak getypeerd als een “limousine leftist”. Dat Engels de morele en politieke laagheid van de burgerij in het hart van het beest kon analyseren, en deze inzichten genereus ten dienste stelde van de wereldomspannende arbeidersrevolutie, wordt hem door limousine-rechtsen met chauffeur nog altijd als een doodzonde - of juister: primair klasseverraad - aangewreven.

2. “Mein Kampf” (Adolf Hitler)

Score: 41

Een weinig samenhangende, zeg maar lelijke, rassenideologie uit je duim zuigen die 6 miljoen leden van dezelfde bevolkingsgroep naar een andere wereld helpt, doelgericht een Wereldoorlog ontketenen met naar schatting 60 miljoen slachtoffers in het geheel als weinig bescheiden resultaat,... Om in dit kieskeurig, burgerlijk gezelschap het enkele tientallen pagina'tjes tellende Communistisch Manifest glimlachend achter je te laten, had je toch wat meer van jezelf mogen tonen, Dolf. Een score van 41 vinden wij, tussen ons gezegd en gezwegen, maar minnetjes. Echt potten breken kan je dit niet noemen. Bon, je reisde vast om te leren, met dat onstuimige leger van je.

3. “Het Rode Boekje” (Mao)

Score: 38

Voorzitter Mao was niet onder alle omstandigheden een even fijnzinnig stylist. Veel van zijn beeldspraken jagen de “dolle honden van de imperialistische reactie”, en niet alleen hen, bijna even gemakkelijk op de kast als zijn stalinistische, van bovenaf gecontroleerde guerilla zelf. Het Rode Boekje was voor maoïsten wat het Oude Testament was voor diepgelovige katholieken: goed om uit te citeren tijdens een stemmig rondje zelfkritiek, maar wat heeft het in 's hemelsnaam hier en nu te betekenen?

4. “Het Kinsey-rapport”

Score: 37

Dat het eerste grote seksrapport in de VS openbaarde dat de meeste gezonde Amerikanen in de jaren '40 al geslachtsgemeenschap hadden zonder meteen met de numerieke uitbreiding van de soort in het hoofd te zitten, is een verbijsterende onthulling die conservatief Amerika nimmer te boven is gekomen. Dat een en ander moest worden bedreven in een staat die we enkel als “naakt voor Gods schepping” kunnen beschouwen, maakte de bevindingen er voor conservatief-rechts helemaal niet zoeter op.

5. “Democracy and Education” (John Dewey)

Score: 36

De reformistische filosoof Dewey plaatste het aanleren van “vaardigheden” in het onderwijs boven “karakterontwikkeling” en “harde feiten”. Dit kon de schone ziel van het kind enkel bezoedelen, volgens de meer Spartaanse burgerlijke ideologen. “Karakterontwikkeling” is ook wat Bush in de Abu Ghraib-gevangenis met succes in de praktijk bracht (“En dan nu een menselijke piramide!”). Al vermoeden we dat het “functioneel naakt” in deze naar neoconservatieve normen anders had kunnen worden opgelost. “Harde feiten” is een modern synoniem voor “massavernietigingswapens”. In het onderwijs?

6. “Das Kapital” (Karl Marx)

Score: 31

Avontuurlijk boek waarin de burgerij finaal gecast wordt als laaghartige slechteriken. De good guys bevinden zich, nog schandaliger, bij de arbeidersklasse. Volgens conservatief Amerika schreef Marx een slecht - want Duits - cowboyverhaal. En iedereen weet dat er in Duitsland indianen noch cowboys te vinden zijn. Wetenschappelijk, zei u?

7. “De vrouwelijke mystiek” (Betty Friedan)

Score: 30

Betty Friedan vond dat de rol van de vrouw zich niet per definitie aan de haard situeerde. Meer is er niet nodig om het vastgeroeste wereldbeeld van een aartsconservatief kwaadwillig op te blazen. Feminisme, zeker als het een tikkeltje rood kleurt, staat in deze kringen nog altijd garant voor wild getier en onbetamelijk schuimbekken. Burgerlijk patriarchaat, met het gebit op sterk water.

8. “De loop van de Positieve Filosofie” (Auguste Comte)

Score: 28

Comte geloofde in een sociologie zonder God. Volledig in strijd met de “harde feiten”, die godsvruchtige conservatieven - zie punt 5 - in het onderwijs willen laten gedijen. Comte wegens gebrek aan karakterontwikkeling bij het oud vuil, dus.

9. “Voorbij goed en kwaad” (Friedrich Nietzsche)

Score: 28

Is er hier geen misverstand in het spel, vrienden? Nietzsche haatte de Duitse arbeidersklasse even hard als jullie de Amerikaanse arbeidersklasse. Schept dat geen band? OK, Nietzsche zag de ideologische rol niet in die godsdienst voor de heersende klasse kon spelen in het verdoven van de massa's. Maar missen is al te menselijk! Hij is jullie vriend. Deze Eenzame Filosoof wil ook de “domme kudde” verpletteren met al zijn macht - en die was niet gering. Word terug vrienden (wij willen hem niet).

10. “General Theory of Employment, Interest and Money” (J.M. Keynes)

Score: 23

Budgettaire losbandigheid, zeg maar promiscuïteit, die met harde hand in de kiem moet worden gesmoord. Weg met alle deficieten! Behalve als je er zoals Bush oorlogje mee kan voeren.

Uitgelezen: reisliteratuur als inspiratie voor de strijd

De temperatuur stijgt, en niet alleen omdat de klassenstrijd de laatste periode soepel in een hogere versnelling schakelde. In Engeland kreeg de positie van Blair een tik bij de parlementaire verkiezingen, in Duitsland durft Schröder zich ternauwernood nog op straat te begeven (zo onpopulair is zijn besparingsdrift), in Nederland moet premier Balkenende na het gebuisde referendum over de Europese Grondwet als een terechtgewezen schooljongetje de natie op z'n blote knieën om vergiffenis vragen. En dan laten we president Chirac uit Frankrijk nog lichtzinnig buiten beschouwing: sinds de nee-stem in het EU-referendum vorige zondag - met dank aan een bij de pinken Franse arbeidersklasse - uit pure miserie nog een meer doorleefde komediespeler dan hij beroepshalve al was.

Wat is er toch mis met deze machthebbers? Het zijn burgerlijke politici. Ze lezen de verkeerde kranten, luisteren naar de verkeerde mensen, kijken in de verkeerde spiegels, en scharrelen op vakantie alleen maar hoogst foute boeken mee. Of er beterschap te verwachten valt, durven we te betwijfelen.

Voor wie zonder politieke ongelukken op een zuiders strand, badend in de weldadige zon, nippend aan een sprankelend cola'tje, ingesmeerd met factor 10, zijn activistische bagage bij wil houden: de leestips van links-socialisme.blogspot.com

1. “Het Communistisch Manifest” (Marx en Engels)

Weinig teksten van de grondleggers van het wetenschappelijke socialisme zijn uitzonderlijke politieke én literaire pareltjes. In het Manifest pleegt Marx opgewonden wereldliteratuur, zonder dat hij het zelf lijkt te beseffen. Zo opgezogen en geanimeerd is hij door zijn onderwerp. Adembenemende kruisbestuiving van een vorm, die spettert, en een inhoud, die door diepzinnigheid intrigeert. Dit dunne boekje zal onze magen uiteindelijk beter vullen dan het kookboek van Steve Stevaert (SP.a). U mag ons daarop afrekenen.

2. “Ten days that shook the world” (John Reed)

Roemrijk, levendig verslag van de Russische revolutie door een Amerikaanse journalist - en revolutionair (een combinatie die we Guy Tegenbos van De Standaard voor geen geld willen aandoen: die is nu eenmaal van kindsbeen door Moeder Natuur geroepen om “de Walen” als tegennatuurlijke, rotverwende potverteerders aan zijn reactionaire schandpaal te nagelen - literair hooliganisme van de bovenste plank, in de “beheerste” burgerlijke kwaliteitspers).

3. “De proletarische revolutie en de renegaat Kautsky” (Lenin)

Dichter in de buurt van hilarische satire is Lenin zelden gekomen. Zeker in het begin van het boekje vloert de marxist Vladimir de hoogdravende kardraaier en opportunist Kautsky een aantal keren met uitgelaten, spottende retoriek. Trotsky daargelaten - die zelden om een superieure, sarcastische sneer verlegen zat - is dat in de revolutionaire traditie niet frequent vertoond.

De enige die die gave werkelijk tot in de uiteinden van zijn vingers beheerste was Thomas Paine: ongeëvenaard propagandist, en satiricus, in dienst van de Franse revolutie. Lees - gewoon voor het plezier - de eerste paragrafen van zijn “Rechten van de mens”: Edmund Burke voortijdig tot lachwekkende spotvogel vermalen, een positie waarvan hij zich in de rest van de polemiek nauwelijks herstelt. Maar wij staan dan ook aan de kant van de plebejische massa's: voor de zittende elite was Paine een onuitstaanbare keetschopper. Het is de panache van de overwinnende, opkomende klasse en de daaruit resulterende historische evidentie die in deze weergaloze stijl een uitdrukking vindt.

4. “History of American Trotskyism” (James Cannon)

Sterke verhalen over het beginnende stalinisme, de creatie van een trotskistische fractie in de VS, de legendarische staking van de Teamsters in Minneapolis in de jaren '30 (geleid door marxisten). Cannon vertelt over hoe de heersende klasse zich in Minneapolis vrolijk opmaakte om de arbeiders “als was het een partijtje golf” grappend van de straten te slaan. Dit was echter geen partijtje golf en de politie botste - lichtjes verbouwereerd - op een nagenoeg met militaire precisie opererend, ter zelfverdediging van stokken voorzien massapikket. De grap zat deze keer aan de andere kant. Ideale lectuur als u, verbrand als een kreeft, in Torremolinos de zon moet schuwen.

Nederland: establishment zet alle middelen in

De vrije markt en premier Balkenende zijn heilig? Referendum over Europese Grondwet in Nederland gaat de verkeerde kant op.

Europese Grondwet: enkele Belgische reacties op het Franse “Non”

Dirk Sterckx (VLD-europarlementslid): “Ik eet nooit meer croissants. Volgens mij willen die Fransen oorlog. Ik zeg dit niet graag, maar jaja: oooorrlog! Het ging hen de afgelopen 50 jaar veel te goed. Wel, een diepgaand conflictje, klein maar fijn, kunnen ze van mij krijgen. Dat de vorst deze jongen met zijn Euroloon maar linea recta naar de loopgraven stuurt. Ik ben paraat. Ik WEET tenminste waarom ik VOOR ben. Stelletje negativisten.”

Vera Dua (Groen): “Ik zou willen dat ik heel diep in de Franse ziel kon kijken. Zelf zijn wij als Groenen overtuigde Europeanen: het neoliberalisme is multicultureel, dus daar mogen we niet meer over gaan zeuren. Maar kan het niet een beetje trager? Niet noodzakelijk anders, maar gewoon wat trager? Misschien met de fiets? Alle Europarlementsleden zouden een gewone, een doodgewone fiets moeten hebben. Met maximum twee pedalen. Zou er dan nog zo'n kloof met de burger bestaan? Ik suggereer maar iets, hoor.”

Yves Desmet (De Morgen): “Deze evolutie valt enerzijds te begrijpen. De wereld verandert elke dag weer een stuk. Voor sommige, wat meer traditionele mensen gaat die opeenvolging van nacht op dag - en om nog meer emotionele verbijstering te creëren vervolgens ook weer van dag op nacht - beslist niet altijd even gemakkelijk. Die onredelijke vrees voor verandering die je nu op het oude continent ziet, het zachte tikken van de klok dat perturbeert, sijpelt gestaag door in alle geledingen van onze existentieel verwarde maatschappij. Je stelt het met een lichtjes verbijsterde glimlach vast.

Anderzijds: dit Franse 'non' is ook een flinke teleurstelling voor de echte Europeanen. De stilaan als soort bedreigde, humanistische kosmopolieten die wel graag ergens heen blijven reizen. Zij die niet over elk steentje tussen hun sandalen de hele dag lopen te zeuren. Om vervolgens die pijnlijke voetzolen in het stemhokje sinister bot te vieren. De verzuring is duidelijk een mondiaal probleem geworden. We leven in hoogst bizarre, irrationele tijden. Feit is fictie geworden, fictie de realiteit. Zit ik nog altijd niet aan 500 woorden?”

Vincent Van Quickenborne (VLD): “Dit resultaat sterkt mij alleen maar in mijn overtuiging dat Administratieve Vereenvoudiging - ook op het Europese niveau - de weg van de toekomst is. Als alle Fransen die vinden dat managers en Europarlementairen omdat ze dertig keer harder werken ook niet dertig keer meer mogen verdienen, op voorhand administratief uit de kieslijsten waren afgevoerd en vereenvoudigd, had de ja-stem moeiteloos gezegevierd. Efficiënte oplossingen hoeven niet duur te zijn.”

Bart Dewever (NVA): “Dit brengt mij naadloos bij de kwestie van de geldstromen van de Europese instellingen naar de Franssprekende Franse boeren. En dat zijn er veel. Hoeveel kruiwagens kun je met die niet-objectieve geldstromen vullen? Waarom die vijandig gezinde, koppig overal Frans sprekende Franse boeren met ons Europese geld nog lastig vallen? Ik ken een paar Vlaamse boeren die hiermee prima geholpen zouden zijn. Mezelf bijvoorbeeld.”

Elio Di Rupo (PS): “Ik denk persoonlijk dat de Franse man en vrouw 'non' heeft gestemd als kritische steun aan Europa. De Fransen zijn niet tegen Europa, ze vinden dat de Europese institutions niet genoeg van hen houden. Het draait uiteindelijk allemaal om liefde. L'amour. Hebben ze die van meneer Balkestein wel voldoende gekregen? Van mij absoluut wel. Maar van die Balkestein: volgens mijn gedacht niet, meneer.”