Door Karel Mortier
Onlangs stonden er een aantal voorstellen in de krant die op dit moment besproken worden in het Europees parlement. Men wil spoormaatschappijen verplichten om een compensatie aan reizigers te betalen als er vertragingen zijn. Als we sommige SP.a Europarlementariërs mogen geloven passen die in Europese plannen om het reizigersvervoer aantrekkelijker te maken. In één en dezelfde adem, zonder blikken of blozen, nemen de Europarlementariërs de liberalisering van de spoorwegen er dan maar even bij, zo lijkt het.
Dit doet ons vermoeden dat de liberalisering van de spoorwegen de essentie is en de voorgestelde compensaties aan reizigers eerder het middel zijn - of rookgordijn - waarmee ze die liberalisering zullen verkopen aan "de mensen". En zoals we van Steve Stevaert hebben geleerd: “Socialisme is wat goed is voor de mensen.” Wie zou er dan als "socialist" tegen de liberalisering van de spoorwegen kunnen zijn?
Zou men er niet beter gewoon voor zorgen dat dergelijke problemen tot een minimum beperkt blijven, in de plaats van al die nieuwe rompslomp en regeltjes in het leven te roepen? Waren het trouwens de liberalen niet die stelden dat er teveel wetjes en regeltjes zijn? Veel treinen hebben vertraging door gebrekkig onderhoud. Het lijkt me dan ook verstandiger om vertragingen te voorkomen door voldoende te investeren en tijdig nieuw materieel aan te kopen. Dit is beter dan te genezen als het kalf al verdronken is en mensen op een trein staan te wachten die niet komt, omdat hij ergens in panne staat en er geen vervanging ter beschikking is.
Misschien is deze vraag in de toekomst niet meer zo simpel als hij nu lijkt - als er ook andere spoormaatschappijen op de Belgische sporen zullen rijden. Enfin, die rijden er nu al, maar dat zijn voornamelijk goederen en een aantal internationale verbindingen. Advocaten kunnen zich wellicht nu al opwarmen aan een pak extra klanten als straks de eerste discussies ontstaan over wie nu verantwoordelijk is voor de vertraging, en wie moet opdraaien voor de kosten. Infrastructuurbeheerder? Vervoermaatschappij A of B? Verzekering die of dat?
In die zin is de visie die achter het hele systeem zit de liberale essentie zelve. Alleen zullen de sociaal-democraten zich wellicht weer van de domme houden en er één of ander progressief verhaal aan verbinden. De mensen dit, de mensen dat. U kent het ondertussen wel. Alles wat vroeger vanzelfsprekend was, moet nu in regeltjes worden gegoten. Om als het moment aangebroken is alle controle uit handen te geven en over te laten aan de markt.
De liberale logica die erachter zit - voor zover zoiets bestaat uiteraard - is dat als maatschappijen moeten betalen als ze niet stipt rijden, ze daardoor minder winst zullen maken en dus meer inspanningen zullen doen om stipter te rijden. Wat echter als straks blijkt dat het voordeliger is om reizigers een compensatie te geven als er iets fout loopt dan te investeren in onderhoud? Want dit is het soort afwegingen dat managers zullen maken - en wellicht al maken - als winst prioriteit nummer 1 wordt van een organisatie. En niet zozeer de kwaliteit van de dienstverlening, de tevredenheid van de gebruikers, laat staan die van het personeel.
Wat als treinbestuurders onder druk worden gezet om, ten koste van de veiligheid, die stiptheid alsnog na te komen? Uit voorbeelden in Groot-Brittanië blijkt dat het uiteindelijk toch de belastingbetaler is die zal moeten betalen. Ofwel doordat men het risico op een schadevergoeding in de kostprijs van het ticket opneemt. Ofwel moet de belastingbetaler opdraaien voor de puinhoop die door de liberalisering werd aangericht. De Britse staat betaalt nu meer aan de spoorwegen dan toen het nog een staatsbedrijf was...
Uiteraard kan men zich ook een aantal vragen stellen bij de praktische implementatie van dit systeem. Nu al is het zo dat de spoorwegen soms op een creatieve manier omgaan met vertragingen om hun doelstellingen te halen. Wat zal het in de toekomst worden? Een andere vraag is hoe men zal bepalen wie in aanmerking komt voor een compensatie en wie niet? In het voorstel zou men pas in aanmerking komen voor een compensatie als de trein meer dan een uur vertraging heeft. Hoe zal men bepalen dat iemand net op die trein aan het wachten was? Die persoon kan evengoed de bedoeling hebben gehad om een trein later te nemen. Is het mogelijk om op basis van de bestaande treintickets dit te bepalen? Ik vul mijn Go-Pass pas in op het laatste moment - meestal pas op de trein, wat niet toegelaten zou zijn, maar bon. Moeten we in de toekomst met z'n allen op voorhand een plaats in een trein boeken, zoals dat voor internationale verbindingen op dit moment al meestal het geval is?
Het wordt pas echt genant als blijkt dat niemand minder dan Tony Blair, opnieuw de chou-chou van liberaal Europa nu de concurrentie in Duitsland het wat laat afweten, van de liberalisering van de spoorwegen één van de prioriteiten heeft gemaakt van het Brits voorzitterschap van de EU. Dit terwijl de liberalisering van de Britse spoorwegen niet bepaald een groot succes genoemd kan worden. Ondanks het feit dat een meerderheid van wat nog rest van de Labour Party voor de hernationalisering van de spoorwegen is, wil Blair blijkbaar van de gelegenheid gebruik maken om de rest van Europa te laten proeven van zijn expertise. Misschien dat dit zijn manier is om de "achterstand" van de Britse spoorwegen in te halen en het aantal doden per km tot het Europees gemiddelde terug te brengen? Je kan zeggen wat je wil van Blair, maar niet dat hij niet probeert om zijn verkiezingsbeloften na te komen.
Deze plannen komen op een moment dat men in Frankrijk - een land dat terecht wordt gezien als een pionier op vlak van de spoorwegen - bezig is om een zwaar besparingsprogramma in te voeren in de spoorwegen. Al het geld gaat naar de dure hoge snelheidsverbindingen en de op comfort gestelde zakenreizigers tussen de grote steden en Parijs. Dit gaat ten koste van de regionale verbindingen en de lijnen waar geen geld mee te verdienen is. Lijnen die vooral gebruikt worden door "het plebs". Dit is een Europees fenomeen. Behalve in het land van Blair, waar er (nog) geen hoge snelheidsverbindingen zijn, en waar men heeft bespaard omdat dat nu eenmaal de mode was en openbaar vervoer geen prioriteit was. In België komt daar nog eens bij dat men om de Maastrichtnormen te halen de hogesnelheidslijnen heeft laten financieren door de NMBS en niet door de overheid, zoals dat in andere landen het geval was. Hierdoor ging de NMBS jarenlang gebukt onder een loodzware schuldenlast, zonder dat de overgrote meerderheid van de reizigers die dagelijks gebruik maakt van de spoorwegen enige verbetering merkte. Recent heeft de overheid de beslissing genomen om een deel van die schuldenlast over te nemen, maar dit heeft wellicht meer te maken met de voorbereiding op een eventuele (gedeeltelijke) privatisering van de spoorwegen dan met het verbeteren van de kwaliteit en het aanbod voor de reizigers. Investeerders investeren nu eenmaal liever in een onderneming met weinig schulden, dan in een bedrijf dat permanent dreigt te bezwijken onder haar schuldenlast. Vergelijkbare operaties zijn bezig bij De Post, die men ook volop aan het klaarmaken is om te verkopen. De rode draad doorheen de hele operatie is een privatisering van de winsten, terwijl de lasten verder door de gemeenschap moeten worden gedragen of gewoon worden afgebouwd, zoals het geval is met de regionale spoorverbindingen in Frankrijk. Of dit nu allemaal leuk is voor "de mensen", daar ben ik nog niet zo zeker van.
Update
Vandaag heeft men in het Europees parlement met een meerderheid van maar liefst 401 tegen 211 beslist dat de lidstaten de internationale spoorverbindingen tegen 2008 moeten openstellen voor concurrentie. Voor de nationale verbindingen moet dat tegen 2012 zijn gebeurd. De Belgische Europarlementsleden van de Groenen, sociaal- en christen-democraten zouden tegen hebben gestemd. Volgens Said El Khadraoui (SP.A) is dit "een sprong in het onbekende'' en "een blinde liberalisering waarvan de concrete gevolgen op het spoorweglandschap in de lidstaten vooraf niet bestudeerd zijn''. Daarmee zegt ie echter niet dat ie tegen de liberaliseringen is. Het kan best dat ze wisten dat dit voorstel toch een grote meerderheid zou halen en dan maar besloten om de verantwoordelijkheid voor eventuele problemen nu al van zich af te schuiven, zoals ze dat in het verleden al zo vaak hebben gedaan.
De sociaal-democraten waren ook tegen de liberalisering van de Post, maar achteraf hebben ze zich wel omgetoverd tot de vurigste “hervormers” of "reformers" zoals Blair zou zeggen. Aan de andere kant is het ook een feit dat men in België al bezig was om de NMBS voor te bereiden op de liberalisering van het treinverkeer, nog voor men erover had gestemd. Echt als een verrassing zal de uitslag van de stemming dus niet komen. Wat wel opvallend is, is dat het Europees Parlement verder wil gaan dan de Europese Commissie. O ja, waarom wil men de spoorwegen liberaliseren, dit wil ik u niet onthouden. “Meer concurrentie is de laatste reddingsboei voor het tanende spoorvervoer in de strijd met het meer vervuilende verkeer op de weg.” Nog zo eentje en het is pas echt Kerstmis. Misschien zou het geen slecht idee geweest zijn mochten die parlementariërs eerst eens de trein hebben genomen, vooraleer ze overgingen tot stemming. Het voorstel moet nu nog goedgekeurd worden door de regeringsleiders, maar dat zal wel lukken zeker?
donderdag, september 29, 2005
woensdag, september 28, 2005
De nieuwspraak van de liberale ramkraak. Een groeimarkt voor durvers.
(commentaar)
Vandaag een krant in handen nemen en je hersens pijnigen over trendgevoelig woordgebruik in het eindeloopbaandebat is, wel, niet altijd lonend. Het is in menig geval een diepe teleurstelling. Arbeiders moeten worden bijgestaan, willen ze bij machte zijn om de gecodeerde boodschappen in de burgerlijke media enigszins te ontcijferen. "Operatie Redding" van links-socialisme.blogspot.com is, met scheurende banden door de Wetstraat, gelukkig al onderweg.
- Maatschappelijke Verantwoordelijkheid: Laten we de stier meteen bij de horens vatten. Iets wat de sociale partners moeten "opnemen" (zeker niet van elkaar "afnemen", dat zou "revolutie" zijn en in tegenspraak met de menselijke natuur en het schoonheidsgevoel van sommigen). Vooral de vakbonden moeten hun "maatschappelijke verantwoordelijkheid" opnemen. Die sierlijke omschrijving betekent in de realiteit van elke dag: tegen de wensen en belangen van hun leden ingaan - de overweldigende meerderheid van de bevolking. Hoe minder populair een sociaal besparingsplan, hoe "verantwoordelijker" voor de bazen en hun medestanders.
- Harde Schreeuwers: Wat je bij sommige sociale partners bij sommige vakbonden in sommige centrales, onder een verwaarloosbare minderheid van lelijke caravans bewonende Elvis-imitatoren, wel is aantreft. Volgens SP.a-er Hans Bonte is dit maatschappelijk verwaarloosbaar clubje "Harde Schreeuwers" de dood in de pot voor de Vooruitgang (en de perspectieven van de SP.a in een neoliberale regering naar keuze).
- Ik-maatschappij: Wanneer de arbeiders het beleid van een kleine elite van bazen en hun politici, ondersteund door een algemene pro-patronale mediaconsensus, niet meer pikken, leven we in een "ik-maatschappij". Dat is hard. Maar in naam van de Heer, dan is het maar zo. Het "ego" van de arbeidersklasse is veel, veel, veel te groot. Toch voor de portemonnee van een kapitalisme in crisis. En als we die portemonnee - het is tenslotte ons eigen geld - nu is zelf zouden gaan beheren? Wereldsocialisme: de verbeterde Ik-maatschappij.
- Solidariteit: Wie langer wil werken voor de bazen - aan nog flexibeler statuten en voor een dikwijls lachwekkend loon - is vandaag "solidair" bezig. De missie van de vakbonden is voor vele commentatoren om de armoede, de flexibiliteit en de verhoogde werkdruk onder steeds grotere lagen van de bevolking te spreiden. Als de heersende klasse daarbij het deksel op de neus krijgt, belanden we opnieuw bij de "Ik-maatschappij". Algemene staking nu: tegen de afbraak van het brugpensioen, en de bijbehorende taalvervuiling.
(pd)
Vandaag een krant in handen nemen en je hersens pijnigen over trendgevoelig woordgebruik in het eindeloopbaandebat is, wel, niet altijd lonend. Het is in menig geval een diepe teleurstelling. Arbeiders moeten worden bijgestaan, willen ze bij machte zijn om de gecodeerde boodschappen in de burgerlijke media enigszins te ontcijferen. "Operatie Redding" van links-socialisme.blogspot.com is, met scheurende banden door de Wetstraat, gelukkig al onderweg.
- Maatschappelijke Verantwoordelijkheid: Laten we de stier meteen bij de horens vatten. Iets wat de sociale partners moeten "opnemen" (zeker niet van elkaar "afnemen", dat zou "revolutie" zijn en in tegenspraak met de menselijke natuur en het schoonheidsgevoel van sommigen). Vooral de vakbonden moeten hun "maatschappelijke verantwoordelijkheid" opnemen. Die sierlijke omschrijving betekent in de realiteit van elke dag: tegen de wensen en belangen van hun leden ingaan - de overweldigende meerderheid van de bevolking. Hoe minder populair een sociaal besparingsplan, hoe "verantwoordelijker" voor de bazen en hun medestanders.
- Harde Schreeuwers: Wat je bij sommige sociale partners bij sommige vakbonden in sommige centrales, onder een verwaarloosbare minderheid van lelijke caravans bewonende Elvis-imitatoren, wel is aantreft. Volgens SP.a-er Hans Bonte is dit maatschappelijk verwaarloosbaar clubje "Harde Schreeuwers" de dood in de pot voor de Vooruitgang (en de perspectieven van de SP.a in een neoliberale regering naar keuze).
- Ik-maatschappij: Wanneer de arbeiders het beleid van een kleine elite van bazen en hun politici, ondersteund door een algemene pro-patronale mediaconsensus, niet meer pikken, leven we in een "ik-maatschappij". Dat is hard. Maar in naam van de Heer, dan is het maar zo. Het "ego" van de arbeidersklasse is veel, veel, veel te groot. Toch voor de portemonnee van een kapitalisme in crisis. En als we die portemonnee - het is tenslotte ons eigen geld - nu is zelf zouden gaan beheren? Wereldsocialisme: de verbeterde Ik-maatschappij.
- Solidariteit: Wie langer wil werken voor de bazen - aan nog flexibeler statuten en voor een dikwijls lachwekkend loon - is vandaag "solidair" bezig. De missie van de vakbonden is voor vele commentatoren om de armoede, de flexibiliteit en de verhoogde werkdruk onder steeds grotere lagen van de bevolking te spreiden. Als de heersende klasse daarbij het deksel op de neus krijgt, belanden we opnieuw bij de "Ik-maatschappij". Algemene staking nu: tegen de afbraak van het brugpensioen, en de bijbehorende taalvervuiling.
(pd)
dinsdag, september 27, 2005
Neoliberaal binnenpretje van de week
Staat burgerlijke politiek gelijk met niet-exacte wetenschap - eventueel zakkenvullerij genoemd? Kan best, zeggen ze zelf...
Rik Van Cauwelaert (Knack) doorbreekt in ieders belang de zwijgplicht, in zijn column "Partijfinanciering en andere obsceniteiten":
"Jaarlijks eigenen de politieke partijen zich 48.449.019 euro toe uit de staatsruif, wat neerkomt op bijna twee miljard oude Belgische frank. De cijfers komen uit een studie van Karolien Weekers, Jo Noppe en Bart Maddens, drie onderzoekers van het Centrum voor Politicologie van de KU Leuven, en werden gepubliceerd in het Tijdschrift voor Bestuurswetenschappen & Publiekrecht. (...)
Opmerkelijke vaststelling nu: voor slechts 35 procent van die 48.449.019 euro bestaat een wettelijke basis, de overige 65 procent - nog altijd 31,5 miljoen euro - slaan de partijen letterlijk in hun kas op basis van reglementen en beslissingen genomen achter gesloten deuren door de 'bureaus' van de verschillende parlementen. Van enige publieke controle op de overheidsfinanciering is nauwelijks sprake, luidt de overbodige vaststelling van de onderzoekers. (...)
De geldstromen naar de politieke partijen vanuit de provincies - een drietal jaren geleden in alle discretie geregeld in een Brussels visrestaurant, onder kopstukken van de verschillende partijen - en de steden en gemeenten blijven onbesproken. Ook de vetpotten van het Europees parlement worden in deze studie buiten beeld gelaten.
Tot daaraan toe, mochten al die middelen nog een beetje interessant studie- of vormingswerk opleveren. Maar studie en vorming blijken slechts etiketten op lege dossiers voor bijkomende financiering. Met al die financiële middelen hebben de partijen een eigen fantasiewereld, een eigen politiek pretpark gecreëerd, met vorstelijke uitstapregelingen voor electoraal gebuisde mandatarissen, en met vergoedingen voor ministers, parlementsleden en politiek benoemde topambtenaren die de voorbije jaren tot voordien ongekende hoogte werden opgetrokken. (...)
Van controle op het wetgevende en uitvoerende werk is nauwelijks sprake. (...) Over begrotingen wordt wel gestemd, maar ze worden niet bekeken. Bij onderzoeken naar het faillissement van Sabena, bij het debacle van de hervorming van de ambtenarij kijken de parlementsleden de andere kant op. Want het pretpark moet open blijven. Bovendien letten de mandatarissen, die voor hun levensonderhoud helemaal afhangen van hun partij, wel op. Want een verkeerde opmerking kan bij een volgende lijstvorming een verkiesbare plaats kosten.
Het zijn nochtans die politici, voorzien van hun riante uitstapregelingen en andere vergoedingen, die straks de burger zullen komen uitleggen dat die brugpensioenen echt niet meer kunnen en dat hij binnenkort zelf een stuk van zijn pensioen en een groter deel van zijn gezondheidszorg zal moeten betalen."
Rik Van Cauwelaert (Knack) doorbreekt in ieders belang de zwijgplicht, in zijn column "Partijfinanciering en andere obsceniteiten":
"Jaarlijks eigenen de politieke partijen zich 48.449.019 euro toe uit de staatsruif, wat neerkomt op bijna twee miljard oude Belgische frank. De cijfers komen uit een studie van Karolien Weekers, Jo Noppe en Bart Maddens, drie onderzoekers van het Centrum voor Politicologie van de KU Leuven, en werden gepubliceerd in het Tijdschrift voor Bestuurswetenschappen & Publiekrecht. (...)
Opmerkelijke vaststelling nu: voor slechts 35 procent van die 48.449.019 euro bestaat een wettelijke basis, de overige 65 procent - nog altijd 31,5 miljoen euro - slaan de partijen letterlijk in hun kas op basis van reglementen en beslissingen genomen achter gesloten deuren door de 'bureaus' van de verschillende parlementen. Van enige publieke controle op de overheidsfinanciering is nauwelijks sprake, luidt de overbodige vaststelling van de onderzoekers. (...)
De geldstromen naar de politieke partijen vanuit de provincies - een drietal jaren geleden in alle discretie geregeld in een Brussels visrestaurant, onder kopstukken van de verschillende partijen - en de steden en gemeenten blijven onbesproken. Ook de vetpotten van het Europees parlement worden in deze studie buiten beeld gelaten.
Tot daaraan toe, mochten al die middelen nog een beetje interessant studie- of vormingswerk opleveren. Maar studie en vorming blijken slechts etiketten op lege dossiers voor bijkomende financiering. Met al die financiële middelen hebben de partijen een eigen fantasiewereld, een eigen politiek pretpark gecreëerd, met vorstelijke uitstapregelingen voor electoraal gebuisde mandatarissen, en met vergoedingen voor ministers, parlementsleden en politiek benoemde topambtenaren die de voorbije jaren tot voordien ongekende hoogte werden opgetrokken. (...)
Van controle op het wetgevende en uitvoerende werk is nauwelijks sprake. (...) Over begrotingen wordt wel gestemd, maar ze worden niet bekeken. Bij onderzoeken naar het faillissement van Sabena, bij het debacle van de hervorming van de ambtenarij kijken de parlementsleden de andere kant op. Want het pretpark moet open blijven. Bovendien letten de mandatarissen, die voor hun levensonderhoud helemaal afhangen van hun partij, wel op. Want een verkeerde opmerking kan bij een volgende lijstvorming een verkiesbare plaats kosten.
Het zijn nochtans die politici, voorzien van hun riante uitstapregelingen en andere vergoedingen, die straks de burger zullen komen uitleggen dat die brugpensioenen echt niet meer kunnen en dat hij binnenkort zelf een stuk van zijn pensioen en een groter deel van zijn gezondheidszorg zal moeten betalen."
maandag, september 26, 2005
Meer dan 100.000 betogers in Washington tegen Irak-politiek van Bush
Een niet op zijn hoofd gevallen George Bush:
"Hey presto! Daar kan je alle dijken in New Orleans mee vullen!"
ABC van het socialisme: de M
Marx, Karl. Eerste wetenschappelijke socialist. Stond op de schouders van en tilde het beste in het Franse socialisme, de Engelse politieke economie en de Duitse filosofie op een hoger niveau. Kreeg het regelmatig aan de stok met de overheid, zij het om andere redenen dan sommige krantenverkopers om de hoek. Reisde veel, maar steeds om te leren. En om nieuwe mensen te leren kennen. Waarmee hij dan de Bond der Communisten oprichtte.
Marx was in één woord... the man. De eerste zelfbewuste proletarische rapper. I was walkin' in the ghetto and I saw some shit. Marx zag de immense miserie van de loonslavernij. Hij werd er diep door geraakt. What I learned at school just wasn't true. I'm gonna live by my own fuckin' rules. Doing it, fuckerrrr? Marx evolueerde van radicale burgerlijke democraat naar een wetenschappelijke analyse van de maatschappij en de voortplanting. Standing up for my own kind, sugarbaby. Hij werd socialist. Yo man, you stop messing up my mind. We're the gravediggers that will expose your slime. De arbeiders moeten voor zichzelf denken, op de Frankfurter Zeitung en het VRT-nieuws kunnen ze zelden vertrouwen.
Middenklasse. Zie ook "kleinburgerij". De vroegere middenklasse bezat nog zelf haar productiemiddelen (boeren, beenhouwers, vissers). Door de concentratie van kapitaal werd die vroegere middenklasse echter enorm verkleind. Als we het vandaag over "kleinburgerij" hebben, bedoelen marxisten vaak die laag van loontrekkenden - dikwijls hoger opgeleid - die de burgerlijke ideeën hebben overgenomen. Hun "ironische" positie tussen arbeid en kapitaal weerspiegelt het gegeven dat ze zien dat er vanalles misloopt, zonder dat ze daar zelf de volledige, materiële effecten van ervaren en zonder een perspectief te hebben op de verdere ontwikkeling van de maatschappij.
Hoewel ze hun beperkte sociale ervaring - en de ideeën die eruit voorkomen - als de norm voor iedereen beschouwen, zijn die niet toongevend voor de belangrijkste maatschappelijke trends. Zonder uitgedachte positie, wordt de kleinburgerij als sociaal voorwerp ongemakkelijk heen en weer geslingerd tussen arbeid en kapitaal. Wat zich uitdrukt in een "enerzijds-anderzijds" logica, verstoken van zicht op het hele proces en de samenhang van het geheel. Typisch voor een kleinburger is dat hij met het grootste gemak over arbeiders, armen, VTM-kijkers en "de meeste mensen" spreekt als te verklaren maatschappelijke fenomenen of "dingen", maar ervoor gruwt als met hemzelf hetzelfde gebeurt. Tja.
Moraal. Het dunne laagje boter op de boterhammetjes van de CD&V-top. Je slikt het zo weg voor het echte werk begint. De heersende klasse probeert altijd haar moraal aan de rest van de maatschappij op te leggen. Voor linkse socialisten is alles wat het klassebewustzijn en de strijdbaarheid van brede lagen van de arbeidersklasse verhoogt in de richting van het socialisme, moreel verantwoord en goed. Alles wat deze ontwikkeling tegenwerkt en bemoeilijkt, is moreel verwerpelijk en slecht. Dit zijn de gedragsregels voor elke oprechte arbeidersactivist en linkse jongere.
Het "onschuldige sprookje" Assepoester is naar deze normen zowat het slechtste wat een mens kan bedenken. Een zogenaamd lelijk eenvoudig meisje wordt omgetoverd tot een prinsjesachtige, goed gemaquilleerde verschijning (flagrant seksisme - projectie van heersende klasse-waarden over uiterlijk vertoon). Op het feest valt ze bijna in zwijm als de prins haar uitkiest om te dansen (waarom zouden meisjes van de uitgebuite klasse moeten opkijken naar geparfumeerde kinkels van de heersende klasse die in hun hele leven nog geen poot hebben uitgestoken?). De betovering door een fee die Assepoester mooi had gemaakt, eindigt om klokslag middernacht (met de Lotto maken ze arbeiders zo ook gek - een "goede fee" is idealisme die het vertrouwen in de collectieve kracht van de klasse ondermijnt). Uiteindelijk trouwt ze met de prins en leven ze nog lang en gelukkig (wat met de andere dorpsmeisjes en -jongens? - denken dat iedereen kan aanpappen met en trouwen in de heersende klasse is een reactionaire utopie!).
Marxisme. Meest moderne manier om de maatschappij te analyseren. Wie het tegendeel beweert, zou moeten aantonen dat: 1/ sinds de jaren '70 elke economische crisis niet heeft geleid tot een nieuwe verhoging van de structurele werkloosheid (van 71.000 begin jaren '70 tot meer dan een miljoen vandaag in België); 2/ elk decennium sindsdien niet resulteerde in een steeds zwakkere economische groei (ondanks kunstmatige stimulatie in de vorm van schulden); 3/ de periodes van heropleving dus zwakker worden en die van crisis meer uitgerokken (Friedrich Engels' definitie van kapitalistische depressie); 4/ op die basis de burgerij de koopkracht van lonen en uitkeringen, de sociale zekerheid, openbare diensten en vaste contracten niet stelselmatig heeft aangevallen, maar al deze sociale verworvenheden integendeel heeft uitgebreid; 5/ de concentratie van kapitaal een fabel is en dat meer en meer mensen hun productiemiddelen bezitten en tot de middenklasse behoren; 6/ de economische en sociale crisis zich niet heeft vertaald in een vertrouwenscrisis in de burgerlijke partijen en bijvoorbeeld de opkomst van het neofascistische Vlaams Belang; 7/ de materiële tegenstellingen tussen de klassen niet zijn vergroot, maar integendeel kleiner zijn geworden, met sociale vrede en broederschap tussen arbeiders en patronaat tot gevolg. Veel plezier ermee.
Mao, Tse-tung. Leider van een boerenguerilla in China, die in 1949 de macht greep met de bedoeling om een sociaal gecorrigeerd kapitalisme in te stellen voor enkele decennia, waarna er aan "socialisme" kon worden gedacht. Dit project van een door de stalinisten geleid blok van klassen, inclusief de "nationale burgerij", weerspiegelde de marktrelaties die in de door de CP gecontroleerde plattelandsgebieden nog steeds bestonden. De arbeiders eerst onderdrukkend en argwanend toen hij de steden binnenkwam, stelde Mao vervolgens vast dat het kapitalisme niet houdbaar was. Hij ging over tot de instelling van een stalinistisch geleide planeconomie.
Bekend van Mao is onder meer zijn "Rode Boekje". We willen u een korte bloemlezing uit dit diepzinnige werk niet onthouden. "Gebruik makend van de methode van kritiek en zelfkritiek, zullen kaders de smaak van een peer slechts vaststellen nadat ze erin hebben gebeten. (...) Zonder volledig vertrouwen in de Partij zullen wij de imperialistische papieren tijger met zijn speelgoedkernwapens niet volledig wegvegen. Zelfs onze peren zullen dan slecht smaken. (...) Sommigen spelen goed piano, anderen slecht. Hun melodie is dan verschillend. Als we geen goede politiek voeren, voeren we een slechte politiek. Dit is wel degelijk de Lijn van de partij, niet de Lijn die verkeerd loopt. Wie neemt er straks de tram? (...) Strategisch moeten we onze tegenstanders verachten, tactisch moeten we ze ernstig nemen. Wie zijn nu eigenlijk onze vijanden? En wie onze vrienden? En wie zit er achter beertje Colargol? Spreekbeurten mogen niet te lang duren, anders falen we in de massalijn en de zelfkritiek. (...) Ham- en VS-burgers zijn niet goed voor de lijn. (...) Het is beter dat de vijand je aanvalt, dan dat hij tikkertje met je speelt. Dien het volk, maar laat ze niet teveel stemmen - een kleinburgerlijke afwijking (...)."
Multinational. Volgens sommigen iets als het monster van Loch Ness: er wordt periodiek wel veel over gepraat, maar wie heeft het ooit echt gezien? Voor ons gewoon iets dat we willen nationaliseren, onder controle van de meerderheid van de bevolking.
Mensjevieken. De Steve Stevaerts in het Rusland van begin 20e eeuw. Hun receptenboek was ook maar slappe koffie. Ze bedienden - net als Stevaert - eerst de burgerij, van restjes voor de mensen was er van langsom minder sprake. Vonden dat Rusland - en bij uitbreiding Limburg - "niet klaar was voor het socialisme". Om in Stevaerts gedachtenwereld te blijven: ook de betere voetballers zaten uiteindelijk bij de bolsjevieken, die in oktober 1917 hun entree voor het nieuwe seizoen niet misten. Er kwamen er verschillende alleen voor de goal, de arbiter gebaarde geen off side, waarop ze voor een verbouwereerde keeper allemaal scoorden. Wie de meeste goals binnenschoot, had ook toen gewonnen. Tof, hé.
Materialisme. In filosofisch opzicht betekent materialisme dat je aanneemt dat de materie en alles wat we waarnemen niet werd gecreëerd door een bovennatuurlijke of mystieke kracht (god, God, de Idee, een aantal goden, David Beckham). Idealisme staat voor het tegendeel. Een bekende idealist was George Berkeley. Volgens bisschop Berkeley was "zijn gelijk aan waargenomen worden". Wat niet wordt waargenomen, en als idee gedacht, kan niet bestaan. De Idee brengt de materie voort. Een nogal bizarre theorie, tot wij gisteren volledig dronken van café terugkwamen en - bisschop Berkeley citerend - argumenteerden dat er gezien onze gedachteloze roes geen sprake kon zijn van lamentabele "dronkenschap". Het onbegrip!
(pd)
Iedere week op www.links-socialisme.blogspot.com: ABC van het socialisme - het alfabet dat ze op school zijn vergeten.
Marx was in één woord... the man. De eerste zelfbewuste proletarische rapper. I was walkin' in the ghetto and I saw some shit. Marx zag de immense miserie van de loonslavernij. Hij werd er diep door geraakt. What I learned at school just wasn't true. I'm gonna live by my own fuckin' rules. Doing it, fuckerrrr? Marx evolueerde van radicale burgerlijke democraat naar een wetenschappelijke analyse van de maatschappij en de voortplanting. Standing up for my own kind, sugarbaby. Hij werd socialist. Yo man, you stop messing up my mind. We're the gravediggers that will expose your slime. De arbeiders moeten voor zichzelf denken, op de Frankfurter Zeitung en het VRT-nieuws kunnen ze zelden vertrouwen.
Middenklasse. Zie ook "kleinburgerij". De vroegere middenklasse bezat nog zelf haar productiemiddelen (boeren, beenhouwers, vissers). Door de concentratie van kapitaal werd die vroegere middenklasse echter enorm verkleind. Als we het vandaag over "kleinburgerij" hebben, bedoelen marxisten vaak die laag van loontrekkenden - dikwijls hoger opgeleid - die de burgerlijke ideeën hebben overgenomen. Hun "ironische" positie tussen arbeid en kapitaal weerspiegelt het gegeven dat ze zien dat er vanalles misloopt, zonder dat ze daar zelf de volledige, materiële effecten van ervaren en zonder een perspectief te hebben op de verdere ontwikkeling van de maatschappij.
Hoewel ze hun beperkte sociale ervaring - en de ideeën die eruit voorkomen - als de norm voor iedereen beschouwen, zijn die niet toongevend voor de belangrijkste maatschappelijke trends. Zonder uitgedachte positie, wordt de kleinburgerij als sociaal voorwerp ongemakkelijk heen en weer geslingerd tussen arbeid en kapitaal. Wat zich uitdrukt in een "enerzijds-anderzijds" logica, verstoken van zicht op het hele proces en de samenhang van het geheel. Typisch voor een kleinburger is dat hij met het grootste gemak over arbeiders, armen, VTM-kijkers en "de meeste mensen" spreekt als te verklaren maatschappelijke fenomenen of "dingen", maar ervoor gruwt als met hemzelf hetzelfde gebeurt. Tja.
Moraal. Het dunne laagje boter op de boterhammetjes van de CD&V-top. Je slikt het zo weg voor het echte werk begint. De heersende klasse probeert altijd haar moraal aan de rest van de maatschappij op te leggen. Voor linkse socialisten is alles wat het klassebewustzijn en de strijdbaarheid van brede lagen van de arbeidersklasse verhoogt in de richting van het socialisme, moreel verantwoord en goed. Alles wat deze ontwikkeling tegenwerkt en bemoeilijkt, is moreel verwerpelijk en slecht. Dit zijn de gedragsregels voor elke oprechte arbeidersactivist en linkse jongere.
Het "onschuldige sprookje" Assepoester is naar deze normen zowat het slechtste wat een mens kan bedenken. Een zogenaamd lelijk eenvoudig meisje wordt omgetoverd tot een prinsjesachtige, goed gemaquilleerde verschijning (flagrant seksisme - projectie van heersende klasse-waarden over uiterlijk vertoon). Op het feest valt ze bijna in zwijm als de prins haar uitkiest om te dansen (waarom zouden meisjes van de uitgebuite klasse moeten opkijken naar geparfumeerde kinkels van de heersende klasse die in hun hele leven nog geen poot hebben uitgestoken?). De betovering door een fee die Assepoester mooi had gemaakt, eindigt om klokslag middernacht (met de Lotto maken ze arbeiders zo ook gek - een "goede fee" is idealisme die het vertrouwen in de collectieve kracht van de klasse ondermijnt). Uiteindelijk trouwt ze met de prins en leven ze nog lang en gelukkig (wat met de andere dorpsmeisjes en -jongens? - denken dat iedereen kan aanpappen met en trouwen in de heersende klasse is een reactionaire utopie!).
Marxisme. Meest moderne manier om de maatschappij te analyseren. Wie het tegendeel beweert, zou moeten aantonen dat: 1/ sinds de jaren '70 elke economische crisis niet heeft geleid tot een nieuwe verhoging van de structurele werkloosheid (van 71.000 begin jaren '70 tot meer dan een miljoen vandaag in België); 2/ elk decennium sindsdien niet resulteerde in een steeds zwakkere economische groei (ondanks kunstmatige stimulatie in de vorm van schulden); 3/ de periodes van heropleving dus zwakker worden en die van crisis meer uitgerokken (Friedrich Engels' definitie van kapitalistische depressie); 4/ op die basis de burgerij de koopkracht van lonen en uitkeringen, de sociale zekerheid, openbare diensten en vaste contracten niet stelselmatig heeft aangevallen, maar al deze sociale verworvenheden integendeel heeft uitgebreid; 5/ de concentratie van kapitaal een fabel is en dat meer en meer mensen hun productiemiddelen bezitten en tot de middenklasse behoren; 6/ de economische en sociale crisis zich niet heeft vertaald in een vertrouwenscrisis in de burgerlijke partijen en bijvoorbeeld de opkomst van het neofascistische Vlaams Belang; 7/ de materiële tegenstellingen tussen de klassen niet zijn vergroot, maar integendeel kleiner zijn geworden, met sociale vrede en broederschap tussen arbeiders en patronaat tot gevolg. Veel plezier ermee.
Mao, Tse-tung. Leider van een boerenguerilla in China, die in 1949 de macht greep met de bedoeling om een sociaal gecorrigeerd kapitalisme in te stellen voor enkele decennia, waarna er aan "socialisme" kon worden gedacht. Dit project van een door de stalinisten geleid blok van klassen, inclusief de "nationale burgerij", weerspiegelde de marktrelaties die in de door de CP gecontroleerde plattelandsgebieden nog steeds bestonden. De arbeiders eerst onderdrukkend en argwanend toen hij de steden binnenkwam, stelde Mao vervolgens vast dat het kapitalisme niet houdbaar was. Hij ging over tot de instelling van een stalinistisch geleide planeconomie.
Bekend van Mao is onder meer zijn "Rode Boekje". We willen u een korte bloemlezing uit dit diepzinnige werk niet onthouden. "Gebruik makend van de methode van kritiek en zelfkritiek, zullen kaders de smaak van een peer slechts vaststellen nadat ze erin hebben gebeten. (...) Zonder volledig vertrouwen in de Partij zullen wij de imperialistische papieren tijger met zijn speelgoedkernwapens niet volledig wegvegen. Zelfs onze peren zullen dan slecht smaken. (...) Sommigen spelen goed piano, anderen slecht. Hun melodie is dan verschillend. Als we geen goede politiek voeren, voeren we een slechte politiek. Dit is wel degelijk de Lijn van de partij, niet de Lijn die verkeerd loopt. Wie neemt er straks de tram? (...) Strategisch moeten we onze tegenstanders verachten, tactisch moeten we ze ernstig nemen. Wie zijn nu eigenlijk onze vijanden? En wie onze vrienden? En wie zit er achter beertje Colargol? Spreekbeurten mogen niet te lang duren, anders falen we in de massalijn en de zelfkritiek. (...) Ham- en VS-burgers zijn niet goed voor de lijn. (...) Het is beter dat de vijand je aanvalt, dan dat hij tikkertje met je speelt. Dien het volk, maar laat ze niet teveel stemmen - een kleinburgerlijke afwijking (...)."
Multinational. Volgens sommigen iets als het monster van Loch Ness: er wordt periodiek wel veel over gepraat, maar wie heeft het ooit echt gezien? Voor ons gewoon iets dat we willen nationaliseren, onder controle van de meerderheid van de bevolking.
Mensjevieken. De Steve Stevaerts in het Rusland van begin 20e eeuw. Hun receptenboek was ook maar slappe koffie. Ze bedienden - net als Stevaert - eerst de burgerij, van restjes voor de mensen was er van langsom minder sprake. Vonden dat Rusland - en bij uitbreiding Limburg - "niet klaar was voor het socialisme". Om in Stevaerts gedachtenwereld te blijven: ook de betere voetballers zaten uiteindelijk bij de bolsjevieken, die in oktober 1917 hun entree voor het nieuwe seizoen niet misten. Er kwamen er verschillende alleen voor de goal, de arbiter gebaarde geen off side, waarop ze voor een verbouwereerde keeper allemaal scoorden. Wie de meeste goals binnenschoot, had ook toen gewonnen. Tof, hé.
Materialisme. In filosofisch opzicht betekent materialisme dat je aanneemt dat de materie en alles wat we waarnemen niet werd gecreëerd door een bovennatuurlijke of mystieke kracht (god, God, de Idee, een aantal goden, David Beckham). Idealisme staat voor het tegendeel. Een bekende idealist was George Berkeley. Volgens bisschop Berkeley was "zijn gelijk aan waargenomen worden". Wat niet wordt waargenomen, en als idee gedacht, kan niet bestaan. De Idee brengt de materie voort. Een nogal bizarre theorie, tot wij gisteren volledig dronken van café terugkwamen en - bisschop Berkeley citerend - argumenteerden dat er gezien onze gedachteloze roes geen sprake kon zijn van lamentabele "dronkenschap". Het onbegrip!
(pd)
Iedere week op www.links-socialisme.blogspot.com: ABC van het socialisme - het alfabet dat ze op school zijn vergeten.
zaterdag, september 24, 2005
Oude wijsheid doet wonderen
Met een actieplan, verlos ons van dit paars anti-arbeidersprogram
De vakbonden roeren de trom rond het brugpensioen. “Actie moet”, lezen we met veel genoegen en dubbel zoveel goesting op een ACV-spandoek, vertoond op het VRT-nieuws. De meest evidente waarheden zijn soms het moeilijkst te vatten. Actie moet. Een arbeidersgezegde van een fluitje van een cent. Toch kom je er langs onze wegen verbazend ver mee. Etienne Vermeersch, diepzinnig filosoof, heeft daar minstens 7 boeken, 12 regeringscommissies en 23 uit de hand gelopen caféruzies voor nodig. Om eigenlijk nog niets gezegd te krijgen. Waarom jezelf al die ellende dan aandoen, vragen wij ons af?
Toen ze die beelden de huiskamer instuurden, moet het humeur in regeringskringen zonder veel burengerucht onder vriesniveau zijn gezakt. Xavier Verboven (ABVV), niet meteen een onblusbaar tafelspringer, had daarvoor fijntjes geopperd dat een 24-urenstaking een mooie kans maakte. Bij de SP.a waren ze toch wel sympathieker manieren van hem gewoon. De belangen van de arbeiders, alsof het niks is, dreigen te verdedigen. Waar gaat het - in naam van Freya's sociaal-democratisch crisisbeheer - met de vakbond naartoe?
Arbeiders kijken er ongetwijfeld naar uit om de asociale plannenmakers van paars een syndicale knip voor de neus te bezorgen. Terug bij de les. Desnoods met een algemene 24-urenstaking. Onze klasse gaat er niet meteen bij liggen. Wat hadden de bazen en hun medestanders gedacht? Nu moeten de woorden van de vakbondsleiding zo snel mogelijk in een concreet actieplan voor stakingen en mobilisatie worden omgezet.
Om ons steeds goedwillende karakter te tonen, de volgende tips voor de wankele regering-Verhofstadt in duistere tijden, getoondicht in passende Chinese spreekwoorden:
Tip 1: Gaat het klasse tegen klasse, dan moet Freya passen.
Tip 2: Roept Unizo voor lagere lonen zonder index op? 't Is normaal: veel van die bazen zijn stekezot.
Tip 3: Is er mogelijk een staking in het land, lees dan minder Emmanuel Kant.
Tip 4: Richt de slapende reus van de arbeidersbeweging zich op, dan krijgen Guyke en de burgerlijke partijen op hun kop.
Tip 5: Heeft de vakbondsleiding een greintje fatsoen? D'r is echt wel een nieuwe arbeiderspartij vandoen.
Tip 6: Guyke, Guyke, werk voor uw Staat toch wat Vlijtiger, anders eindig je terminaal als Eenzame Vijftiger.
Tip 7: Actie Moet. Actie Moet. O wat smaken Arbeiderseenheid en Socialisme Zoet.
(pd)
vrijdag, september 23, 2005
Eindeloopbaandebat: Vlaams Belang meets Yves Desmet
(commentaar)
Dat we dit nog mogen meemaken! Yves Desmet - hoofdredacteur van De Morgen - slaagt erin om op één politieke lijn met het Vlaams Belang de regering te bekritiseren omdat de aanval op het brugpensioen niet sterk genoeg is. Is Yves een "verzuurde burger" geworden?
De verzuring bij Desmet leidde eerder reeds tot scherpe aanvallen op alle verworvenheden van de arbeiders. Die hadden niet begrepen dat vandaag alle problemen opgelost zijn. Wie dat niet gesnapt heeft, is "verzuurd"! De afgelopen maanden nam ook het VB steeds meer gelijkaardige standpunten in en outte de partij zich als neoliberaal. De materiële vergelijkingspunten tussen de villa's van Dewinter en Rik Daems kregen zo een programmatorisch verlengstuk.
Het was dan ook bang aftellen naar het lang verwachte ogenblik dat het VB het volmondig eens zou zijn met Yves Desmet. Dat historische moment is nu aangebroken. Trots verwijst het VB op haar website - "webstek" in VB-taal - naar het standpunt van Desmet over de regeringsnota: "Alle heil wordt verwacht van positieve maatregelen, extraatjes en bonussen voor de brave werknemer die de hand aan de ploeg blijft slaan". Het VB is het daar volledig mee eens en stelt verontwaardigd vast dat de sanctieregeling "aan alle kanten rammelt".
Het enige meningsverschil tussen Desmet en het VB gaat nog over wie verantwoordelijk is voor een gebrek aan neoliberale dadendrang bij de regering. Yves Desmet schrijft dit toe aan een panische angst voor de reacties van de "verzuurde burgers", terwijl het VB de zwarte piet doorschuift naar de Waalse PS. Al goed dat er nog zekerheden zijn in het leven!
(gc)
Dat we dit nog mogen meemaken! Yves Desmet - hoofdredacteur van De Morgen - slaagt erin om op één politieke lijn met het Vlaams Belang de regering te bekritiseren omdat de aanval op het brugpensioen niet sterk genoeg is. Is Yves een "verzuurde burger" geworden?
De verzuring bij Desmet leidde eerder reeds tot scherpe aanvallen op alle verworvenheden van de arbeiders. Die hadden niet begrepen dat vandaag alle problemen opgelost zijn. Wie dat niet gesnapt heeft, is "verzuurd"! De afgelopen maanden nam ook het VB steeds meer gelijkaardige standpunten in en outte de partij zich als neoliberaal. De materiële vergelijkingspunten tussen de villa's van Dewinter en Rik Daems kregen zo een programmatorisch verlengstuk.
Het was dan ook bang aftellen naar het lang verwachte ogenblik dat het VB het volmondig eens zou zijn met Yves Desmet. Dat historische moment is nu aangebroken. Trots verwijst het VB op haar website - "webstek" in VB-taal - naar het standpunt van Desmet over de regeringsnota: "Alle heil wordt verwacht van positieve maatregelen, extraatjes en bonussen voor de brave werknemer die de hand aan de ploeg blijft slaan". Het VB is het daar volledig mee eens en stelt verontwaardigd vast dat de sanctieregeling "aan alle kanten rammelt".
Het enige meningsverschil tussen Desmet en het VB gaat nog over wie verantwoordelijk is voor een gebrek aan neoliberale dadendrang bij de regering. Yves Desmet schrijft dit toe aan een panische angst voor de reacties van de "verzuurde burgers", terwijl het VB de zwarte piet doorschuift naar de Waalse PS. Al goed dat er nog zekerheden zijn in het leven!
(gc)
donderdag, september 22, 2005
Zoek de adder onder het gras, in het eindeloopbaandebat
(commentaar)
Wij weten niet wat sommige commentatoren in het diepste van hun gedachten hadden verwacht. Stokslagen? Het gillend uitkrabben van de ogen? Middeleeuws vierendelen, met een viertal Brabantse trekpaarden snokkend en sleurend aan armen en benen? Feit is dat het taterende volkje hoogst ontgoocheld is in de regeringsvoorstellen omtrent het brugpensioen en de eindeloopbaan. Te veel wortel, te weinig bestraffende stok. Zo galmt de analyse der vooruitziende, en daarom zo onfatsoenlijk bij de neus genomen, bourgeois visionairen.
Is dit daadwerkelijk ook zo? De financiële bestraffing voor wie voor zijn 65e stopt met labeuren voor de bazen, werd verlaten. In de plaats komt er een bonus voor wie langer zijn nikkel wenst af te draaien voor het kapitaal. Bij herstructureringen wil de regering je nog 6 maanden in een - ongetwijfeld therapeutische - Tewerkstellingscel laten neerstrijken, alvorens over te gaan tot het kille parkeren in de werkloosheid, dan wel het verlenen van de vorstelijke "gunst" van het brugpensioen.
De regering behoudt zelf het recht om te keuren wie er al dan niet "zijn best heeft gedaan" in het Tewerkstellingsklasje. Bazen die consequent weigeren om werk te creëren, worden dan weer niet - zelfs niet met een heel bescheiden knuppeltje - "gesanctioneerd". De meeste patroons kleuren tegenwoordig nog lelijker oranje dan normaal, met dank aan het gedurig knabbelen aan de - al lang niet meer gezonde - wortels van de lastenverlaging en de opgedreven flexibiliteit.
Eén curieus zinnetje in de zogezegd vage en zeer tamme regeringsvoorstellen trok onze proletarische aandacht. De loopbaanvereiste van 40 jaar bestaat volgens de commentatoren niet meer. Maar - mysterie, mysterie - de "leeftijd van het brugpensioen zal geleidelijk worden opgetrokken". Hallo? Is dit niet hetzelfde als zeggen dat de bijl in het brugpensioen zal worden gezet? Moeten de sociale partners zich nu over de "modaliteiten" van die onderhandelde afbraak uitspreken?
Als de vos de passie preekt, boer let op uw ganzen. Geen "revolutionaire" voorstellen, pruttelden de neoliberale excellenties. Vooral die met hun roze, sociaal-democratische dekmantel. De regering treedt voorzichtig, veel daadkracht straalt ze niet uit, maar zelfbewust "contrarevolutionair" in de sociale afbraak is ze wis en waarachtig. Nu onze vakbondsleiders daar nog met man/vrouw en macht van overtuigd krijgen.
(pd)
Wij weten niet wat sommige commentatoren in het diepste van hun gedachten hadden verwacht. Stokslagen? Het gillend uitkrabben van de ogen? Middeleeuws vierendelen, met een viertal Brabantse trekpaarden snokkend en sleurend aan armen en benen? Feit is dat het taterende volkje hoogst ontgoocheld is in de regeringsvoorstellen omtrent het brugpensioen en de eindeloopbaan. Te veel wortel, te weinig bestraffende stok. Zo galmt de analyse der vooruitziende, en daarom zo onfatsoenlijk bij de neus genomen, bourgeois visionairen.
Is dit daadwerkelijk ook zo? De financiële bestraffing voor wie voor zijn 65e stopt met labeuren voor de bazen, werd verlaten. In de plaats komt er een bonus voor wie langer zijn nikkel wenst af te draaien voor het kapitaal. Bij herstructureringen wil de regering je nog 6 maanden in een - ongetwijfeld therapeutische - Tewerkstellingscel laten neerstrijken, alvorens over te gaan tot het kille parkeren in de werkloosheid, dan wel het verlenen van de vorstelijke "gunst" van het brugpensioen.
De regering behoudt zelf het recht om te keuren wie er al dan niet "zijn best heeft gedaan" in het Tewerkstellingsklasje. Bazen die consequent weigeren om werk te creëren, worden dan weer niet - zelfs niet met een heel bescheiden knuppeltje - "gesanctioneerd". De meeste patroons kleuren tegenwoordig nog lelijker oranje dan normaal, met dank aan het gedurig knabbelen aan de - al lang niet meer gezonde - wortels van de lastenverlaging en de opgedreven flexibiliteit.
Eén curieus zinnetje in de zogezegd vage en zeer tamme regeringsvoorstellen trok onze proletarische aandacht. De loopbaanvereiste van 40 jaar bestaat volgens de commentatoren niet meer. Maar - mysterie, mysterie - de "leeftijd van het brugpensioen zal geleidelijk worden opgetrokken". Hallo? Is dit niet hetzelfde als zeggen dat de bijl in het brugpensioen zal worden gezet? Moeten de sociale partners zich nu over de "modaliteiten" van die onderhandelde afbraak uitspreken?
Als de vos de passie preekt, boer let op uw ganzen. Geen "revolutionaire" voorstellen, pruttelden de neoliberale excellenties. Vooral die met hun roze, sociaal-democratische dekmantel. De regering treedt voorzichtig, veel daadkracht straalt ze niet uit, maar zelfbewust "contrarevolutionair" in de sociale afbraak is ze wis en waarachtig. Nu onze vakbondsleiders daar nog met man/vrouw en macht van overtuigd krijgen.
(pd)
woensdag, september 21, 2005
Citaat van de week
Terry Eagleton over "Socialisme" in Red Pepper:
"Wat er moet gevreesd worden, is niet zozeer dat de geschiedenis zichzelf zal herhalen (de ervaring met het stalinisme), maar eerder dat de maatschappij zal beginnen te ontrafelen op een moment dat de linkerzijde nog ongeorganiseerd is en niet in staat om spontane revoltes in productieve kanalen te leiden. Het probleem is dat er op deze manier meer mensen pijn zouden lijden dan anders het geval zou zijn.
Dit is des te meer jammerlijk als je ermee rekening houdt hoe opvallend bescheiden de voorstellen van de linkerzijde zijn. Het enige wat het wil zijn omstandigheden waarin iedereen op de planeet genoeg te eten heeft, een job, vrijheid, waardigheid, etc. Nauwelijks een revolutionaire kwestie. Het is echter een teken van hoe slecht de zaken ervoor staan dat er wel een revolutie nodig zal zijn om dit te bereiken. Dit is terug te brengen tot het extremisme van het kapitalisme, niet van het socialisme.
Dat de zaken er zeer slecht voorstaan, is - terzijde - het soort eenvoudig standpunt dat radicalen onderscheidt van liberale hervormers, maar niet van bepaalde conservatieven. Liberale hervormers, pragmatici en zogenaamde "moderniseerders" klampen zich vast aan de utopische waan dat er niets fundamenteel fout zit aan de huidige maatschappij. Conservatieven zien dat er iets fundamenteel verkeerd is, alleen: ze neigen zich te vergissen over wat het juist is. De meest opvallend naïeve vorm van idealisme is niet het socialisme, maar het geloof dat - wanneer er maar genoeg tijd voor wordt genomen - het kapitalisme de wereld zal voeden. Hoe lang blijf je aan die kijk vasthouden, alvorens hem als gediscrediteerd te beschouwen?"
"Wat er moet gevreesd worden, is niet zozeer dat de geschiedenis zichzelf zal herhalen (de ervaring met het stalinisme), maar eerder dat de maatschappij zal beginnen te ontrafelen op een moment dat de linkerzijde nog ongeorganiseerd is en niet in staat om spontane revoltes in productieve kanalen te leiden. Het probleem is dat er op deze manier meer mensen pijn zouden lijden dan anders het geval zou zijn.
Dit is des te meer jammerlijk als je ermee rekening houdt hoe opvallend bescheiden de voorstellen van de linkerzijde zijn. Het enige wat het wil zijn omstandigheden waarin iedereen op de planeet genoeg te eten heeft, een job, vrijheid, waardigheid, etc. Nauwelijks een revolutionaire kwestie. Het is echter een teken van hoe slecht de zaken ervoor staan dat er wel een revolutie nodig zal zijn om dit te bereiken. Dit is terug te brengen tot het extremisme van het kapitalisme, niet van het socialisme.
Dat de zaken er zeer slecht voorstaan, is - terzijde - het soort eenvoudig standpunt dat radicalen onderscheidt van liberale hervormers, maar niet van bepaalde conservatieven. Liberale hervormers, pragmatici en zogenaamde "moderniseerders" klampen zich vast aan de utopische waan dat er niets fundamenteel fout zit aan de huidige maatschappij. Conservatieven zien dat er iets fundamenteel verkeerd is, alleen: ze neigen zich te vergissen over wat het juist is. De meest opvallend naïeve vorm van idealisme is niet het socialisme, maar het geloof dat - wanneer er maar genoeg tijd voor wordt genomen - het kapitalisme de wereld zal voeden. Hoe lang blijf je aan die kijk vasthouden, alvorens hem als gediscrediteerd te beschouwen?"
dinsdag, september 20, 2005
Duitse verkiezingen: geen vrijkaart voor besparingspolitiek
(commentaar)
Zowel in Duitsland als bij de internationale burgerij zitten ze met de handen in het haar. De klinkende overwinning voor een combinatie van christen-democraten en liberalen werd tijdens de Bondsdagverkiezingen vakkundig de grond ingeboord. De bazen en hun strategen kijken mistroostig tegen een periode van politieke instabiliteit aan. Ze hadden gehoopt de neoliberale afbraak van de sociaal-democraat Schröder met een nog rechtsere coalitie rond CDU-coryfee Angela Merkel verder te zetten, in een opgedreven tempo.
Schröder kon de schade beperken en triomfeerde achteraf in de media. Hij zou even moeten verder denken. De sociaal-democraat werd met de invoering van Hartz 4, een programma van aanvallen op de werklozen en de werkzekerheid van de arbeiders, gelijkgesteld met kwalijke asociale besparingen. Tijdens de verkiezingscampagne deed er zich echter iets merkwaardigs voor. De CDU van Angela Merkel pakte openlijk uit met curieuze "adviseurs" uit kringen van de bazen. Figuren die een massale belastingverlaging uit hun hoed toverden, de vlaktaks, en samen met Merkel een nog heftiger aanval op de sociale zekerheid en de jobbescherming in het vooruitzicht stelden.
De conservatieve hara kiri werkte nagenoeg naar perfectie. Schröder, ondanks de eigen antisociale afbraakpolitiek van de roze-groene regering, ging op de toppen van zijn tenen staan en blies de CDU koud rond de oren dat ze een flagrante "antisociale politiek" wilde voeren. Een gedurfd nummertje blufpoker. Hijzelf wou naar verluidt enkel snijden in het vet om de essentiële gewrichten te vrijwaren. Vertel dat aan de miljoenen werklozen in Duitsland, die vandaag op hongerrantsoen overleven.
De blufpoker werkte. Velen stemden in deze verkiezingen alsnog op de sociaal-democratie, als "minste kwaad". De stoom uit de neusgaten van "antisocialer dan jij"-Merkel had zijn werk gedaan. Het dramatisch theater van Schröder eveneens.
Maar nu komt de tweede ronde. Een regering zonder de SPD is zo goed als uitgesloten (tenzij de Groenen politieke euthanasie plegen in een christen-democratisch/liberale regering - van "progressieve" kleinburgers kan je tegenwoordig alles verwachten). Wat zal die komende regeerperiode brengen? Internationaal: zo goed als zeker een vertraging van de zeepbeleconomie in de VS. Katrina, groeiende inflatie door de olieprijsstijgingen, stijgende prijs van het lenen om de schulden en de inflatie onder controle te krijgen, een oververhitte VS-huizenmarkt die niet veel langer vol te houden is,...: als deze bal aan het rollen gaat, zijn de gevolgen voor Europa en de rest van de wereld verwoestend.
In dit klimaat zullen Schröder en/of Merkel de Duitse economie moeten op gang krijgen, na jarenlange "groei" die gepaard ging met opklimmende werkloosheid. Het is ook in deze politiek-economische omgeving dat de Linkspartei met een 50-tal vertegenwoordigers het parlement binnenstormt. Met een compromisloze oppositie tegen de neoliberalen - het is moeilijk om te zien op welke basis de SPD met haar antisociale politiek nog zomaar "links" kan worden genoemd - kan de partij een aantrekkingspool worden voor arbeiders en jongeren in strijd.
Daar wringt echter het schoentje. Het is alles behalve duidelijk of de leiding van de Linkspartei ook buiten het parlement de oppositie wil organiseren, met een inplanting in de bedrijven, de wijken, de scholen, etc. Dan zou de Linkspartei pas echt een maatschappelijke kracht worden, in staat om de verburgerlijkte sociaal-democratie en de bazen met zwier de stuipen op het lijf te jagen. Linkse socialisten, zoals de leden van onze zusterorganisatie in Duitsland, vechten binnen de Linkspartei voor een democratisch georganiseerde, strijdbare partij met een echt socialistisch programma. Een heruitgave van de sociaal-democratie, met een kapitalisme in fundamentele crisis, zou simpelweg niet voldoende zijn om de belangen van de meerderheid van de bevolking veilig te stellen.
(pd)
Zowel in Duitsland als bij de internationale burgerij zitten ze met de handen in het haar. De klinkende overwinning voor een combinatie van christen-democraten en liberalen werd tijdens de Bondsdagverkiezingen vakkundig de grond ingeboord. De bazen en hun strategen kijken mistroostig tegen een periode van politieke instabiliteit aan. Ze hadden gehoopt de neoliberale afbraak van de sociaal-democraat Schröder met een nog rechtsere coalitie rond CDU-coryfee Angela Merkel verder te zetten, in een opgedreven tempo.
Schröder kon de schade beperken en triomfeerde achteraf in de media. Hij zou even moeten verder denken. De sociaal-democraat werd met de invoering van Hartz 4, een programma van aanvallen op de werklozen en de werkzekerheid van de arbeiders, gelijkgesteld met kwalijke asociale besparingen. Tijdens de verkiezingscampagne deed er zich echter iets merkwaardigs voor. De CDU van Angela Merkel pakte openlijk uit met curieuze "adviseurs" uit kringen van de bazen. Figuren die een massale belastingverlaging uit hun hoed toverden, de vlaktaks, en samen met Merkel een nog heftiger aanval op de sociale zekerheid en de jobbescherming in het vooruitzicht stelden.
De conservatieve hara kiri werkte nagenoeg naar perfectie. Schröder, ondanks de eigen antisociale afbraakpolitiek van de roze-groene regering, ging op de toppen van zijn tenen staan en blies de CDU koud rond de oren dat ze een flagrante "antisociale politiek" wilde voeren. Een gedurfd nummertje blufpoker. Hijzelf wou naar verluidt enkel snijden in het vet om de essentiële gewrichten te vrijwaren. Vertel dat aan de miljoenen werklozen in Duitsland, die vandaag op hongerrantsoen overleven.
De blufpoker werkte. Velen stemden in deze verkiezingen alsnog op de sociaal-democratie, als "minste kwaad". De stoom uit de neusgaten van "antisocialer dan jij"-Merkel had zijn werk gedaan. Het dramatisch theater van Schröder eveneens.
Maar nu komt de tweede ronde. Een regering zonder de SPD is zo goed als uitgesloten (tenzij de Groenen politieke euthanasie plegen in een christen-democratisch/liberale regering - van "progressieve" kleinburgers kan je tegenwoordig alles verwachten). Wat zal die komende regeerperiode brengen? Internationaal: zo goed als zeker een vertraging van de zeepbeleconomie in de VS. Katrina, groeiende inflatie door de olieprijsstijgingen, stijgende prijs van het lenen om de schulden en de inflatie onder controle te krijgen, een oververhitte VS-huizenmarkt die niet veel langer vol te houden is,...: als deze bal aan het rollen gaat, zijn de gevolgen voor Europa en de rest van de wereld verwoestend.
In dit klimaat zullen Schröder en/of Merkel de Duitse economie moeten op gang krijgen, na jarenlange "groei" die gepaard ging met opklimmende werkloosheid. Het is ook in deze politiek-economische omgeving dat de Linkspartei met een 50-tal vertegenwoordigers het parlement binnenstormt. Met een compromisloze oppositie tegen de neoliberalen - het is moeilijk om te zien op welke basis de SPD met haar antisociale politiek nog zomaar "links" kan worden genoemd - kan de partij een aantrekkingspool worden voor arbeiders en jongeren in strijd.
Daar wringt echter het schoentje. Het is alles behalve duidelijk of de leiding van de Linkspartei ook buiten het parlement de oppositie wil organiseren, met een inplanting in de bedrijven, de wijken, de scholen, etc. Dan zou de Linkspartei pas echt een maatschappelijke kracht worden, in staat om de verburgerlijkte sociaal-democratie en de bazen met zwier de stuipen op het lijf te jagen. Linkse socialisten, zoals de leden van onze zusterorganisatie in Duitsland, vechten binnen de Linkspartei voor een democratisch georganiseerde, strijdbare partij met een echt socialistisch programma. Een heruitgave van de sociaal-democratie, met een kapitalisme in fundamentele crisis, zou simpelweg niet voldoende zijn om de belangen van de meerderheid van de bevolking veilig te stellen.
(pd)
maandag, september 19, 2005
ABC van het socialisme: de L
Lenin. Advocaat wiens professionele carrière voor zijn beroepsgroep een nogal merkwaardige wending nam. In 1917 vond Lenin zich, uitvoerig pleitend voor de onderdrukte massa's, terug aan het hoofd van een arbeidersrevolutie. Een revolutie die alle legale aardigheden van het burgerdom een flinke neus zette. Ze kort en goed naar de prullenbak van de geschiedenis verwees. Hoeveel advocaten kunnen er dat op hun cv zetten?
Lenin en zijn erfenis worden gehaat door de burgerij en iedere quasi-intellectueel die aan haar slippen hangt. Wat ze hem verwijten, zijn niet alleen zijn kordaat geformuleerde meningen en zijn consequente partij-opbouw (enkel de zonen en dochters van de burgerij mogen zich organiseren). Maar vooral dat hij het lef had om de belangen van de meerderheid van de bevolking even onbuigzaam te verdedigen als de burgerij dat met haar minderheidsbelangen deed. Precies daarvoor moest de belangrijkste leider van de Oktoberrevolutie - tot op vandaag - een niet aflatende stroom van verwensingen en flagrante verzinsels ondergaan. De burgerij had haar gram, maar Lenin de massa's. Tel uit je winst.
Lafargue, Paul. Socialist die trouwde met een dochter van Marx, Laura. Lafargue is vooral berucht van het boekje "Het recht op luiheid." Generaties anarchisten hebben zich van deze slogan bediend, wellicht zonder ooit een pagina van Lafargue te hebben gelezen. In "Het recht op luiheid" klaagt Lafargue de brutaliserende kapitalistische werkdag van 10, 11, 12 uur aan en roept hij op om onder een arbeidersmaatschappij een wet in te stellen die het verbiedt om langer dan 3 uur per dag te werken. Voor de rest moesten we ons bezighouden met drank, kunst, vrouwen/mannen en gewoon niets doen. Lafargue stelt ook voor dat de onproductieve groepen van de maatschappij (kapitalisten, priesters, wetgevers) speciale opdrachten krijgen. Hij suggereert, op half-ironische wijze, dat bepaalde kapitalisten zich nog het meest nuttig kunnen maken door publieke toiletten schoon te maken. Wij dachten nochtans dat André Leysen in die business al een monopolie had.
Lol. Volgens sommige verdraaiingen van het marxisme is het in deze wetenschappelijke wereldbeschouwing verboden om te lachen. De stalinistische bureaucratie in Rusland en China had natuurlijk geen enkel belang bij de bevrijdende werking van mopjes en komedie. Ging je over de schreef, dan werd een publieke zelfkritiek je deel. Het stalinisme heeft de arbeiders, jongeren en arme boeren immer als potentieel tegendraadse kleuters beschouwd. De nieuwe elite moest in hun plaats denken en beslissen.
Bij Marx, Lenin, Engels, Trotsky,... is er van die puriteins aandoende zuurpruimerij geen sprake. Trotsky's artikel "Wie leidt de Comintern vandaag?" is een model van moderne, effectieve satire. Weergaloos. Er blijft niets meer overeind van de stalinistische kluchtzangers. Lenin lachte graag en veel, maar kon ook serieus zijn. Denk aan zijn berisping "En nu even ernstig kameraden, laat ons beginnen met de socialistische opbouw." (Tweede Sovjetcongres, oktober 1917). Dat was nadat de bolsjevieken bij wijze van grap collectief hun tong hadden getoond aan de wereldburgerij. Marx zelf, zo is bekend, had zijn werk Das Kapital opgevat als een guitige bananenschil voor de kapitalistische productiewijze. De zogenaamde "vrije markt" is gewoon te absurd en tegenstrijdig om er niet gierend van over de grond te gaan rollen. Doe gerust mee!
Luxemburg, Rosa. Duitse revolutionaire die in 1918 om het leven werd gebracht door een rechts Freikorps, met de volmondige zegen van de sociaal-democraat Ebert. Schreef een aantal lezenswaardige marxistische werken. Haar "kritiek" op de Russische revolutie - zo vaak misbruikt door ingeslapen bourgeois-professoren - was geschreven vanuit een fundamentele verdediging van de revolutie. Citaat: "In Rusland kon het probleem enkel worden gesteld (van de socialistische machtsovername). Het kon niet in Rusland worden opgelost. In die zin behoort de toekomst aan het 'bolsjevisme'. Overal."
Liquidationisme. Politieke stroming die de beweging voor alles plaatst en de revolutionaire partij en haar programma nergens. Terwijl de twee elkaar horen aan te vullen, natuurlijk. Op basis van een overgangsprogramma dat minimumeisen combineert met antikapitalistische slogans. Uiteindelijk leidt deze benadering van politiek tot een revolutionaire partij waar je de beweging met een vergrootglas in moet gaan zoeken, en fundamentele maatschappij-omvorming iets is waar door volwassen mensen niet meer openlijk over wordt gesproken. De meest vermoeide vleugel sluit zich uiteindelijk aan bij het besmuikte tegenreformisme (sociaal-democratie en groenen) en ontdekt daar een nieuwe wereld. Die uiteindelijk heel oud blijkt te zijn.
Lompenproletariaat. Onderlaag van de klasse die zo murw werd gemalen door de kapitalistische crisis dat ze amper nog weet heeft van de georganiseerde arbeidersbeweging. Gezien die tot voor kort door de bureaucratische furie Mia "ik ga u pakken" De Vits (ex-ABVV) werd belichaamd, was dat misschien niet zo'n slechte zaak. Een lompenproletariër kan zowel in de richting van het fascisme als het revolutionaire socialisme ontwikkelen. Van het fascisme weten we dat die je achteraf toch terug verkopen aan het kapitaal (Freddy Van Gaever: Vlaams Belang-patroon met een neoliberaal randje). In het gezelschap van Marx, daarentegen, kunnen ieders talenten groeien en bloeien. Vanwaar komt die weedgeur hier opeens? Bueeek. Zin voor proportie, mensen. Zin voor proportie: erg belangrijk.
(pd)
Elke maandag op www.links-socialisme.blogspot.com: ABC van het socialisme - het alfabet dat ze op school zijn vergeten.
Lenin en zijn erfenis worden gehaat door de burgerij en iedere quasi-intellectueel die aan haar slippen hangt. Wat ze hem verwijten, zijn niet alleen zijn kordaat geformuleerde meningen en zijn consequente partij-opbouw (enkel de zonen en dochters van de burgerij mogen zich organiseren). Maar vooral dat hij het lef had om de belangen van de meerderheid van de bevolking even onbuigzaam te verdedigen als de burgerij dat met haar minderheidsbelangen deed. Precies daarvoor moest de belangrijkste leider van de Oktoberrevolutie - tot op vandaag - een niet aflatende stroom van verwensingen en flagrante verzinsels ondergaan. De burgerij had haar gram, maar Lenin de massa's. Tel uit je winst.
Lafargue, Paul. Socialist die trouwde met een dochter van Marx, Laura. Lafargue is vooral berucht van het boekje "Het recht op luiheid." Generaties anarchisten hebben zich van deze slogan bediend, wellicht zonder ooit een pagina van Lafargue te hebben gelezen. In "Het recht op luiheid" klaagt Lafargue de brutaliserende kapitalistische werkdag van 10, 11, 12 uur aan en roept hij op om onder een arbeidersmaatschappij een wet in te stellen die het verbiedt om langer dan 3 uur per dag te werken. Voor de rest moesten we ons bezighouden met drank, kunst, vrouwen/mannen en gewoon niets doen. Lafargue stelt ook voor dat de onproductieve groepen van de maatschappij (kapitalisten, priesters, wetgevers) speciale opdrachten krijgen. Hij suggereert, op half-ironische wijze, dat bepaalde kapitalisten zich nog het meest nuttig kunnen maken door publieke toiletten schoon te maken. Wij dachten nochtans dat André Leysen in die business al een monopolie had.
Lol. Volgens sommige verdraaiingen van het marxisme is het in deze wetenschappelijke wereldbeschouwing verboden om te lachen. De stalinistische bureaucratie in Rusland en China had natuurlijk geen enkel belang bij de bevrijdende werking van mopjes en komedie. Ging je over de schreef, dan werd een publieke zelfkritiek je deel. Het stalinisme heeft de arbeiders, jongeren en arme boeren immer als potentieel tegendraadse kleuters beschouwd. De nieuwe elite moest in hun plaats denken en beslissen.
Bij Marx, Lenin, Engels, Trotsky,... is er van die puriteins aandoende zuurpruimerij geen sprake. Trotsky's artikel "Wie leidt de Comintern vandaag?" is een model van moderne, effectieve satire. Weergaloos. Er blijft niets meer overeind van de stalinistische kluchtzangers. Lenin lachte graag en veel, maar kon ook serieus zijn. Denk aan zijn berisping "En nu even ernstig kameraden, laat ons beginnen met de socialistische opbouw." (Tweede Sovjetcongres, oktober 1917). Dat was nadat de bolsjevieken bij wijze van grap collectief hun tong hadden getoond aan de wereldburgerij. Marx zelf, zo is bekend, had zijn werk Das Kapital opgevat als een guitige bananenschil voor de kapitalistische productiewijze. De zogenaamde "vrije markt" is gewoon te absurd en tegenstrijdig om er niet gierend van over de grond te gaan rollen. Doe gerust mee!
Luxemburg, Rosa. Duitse revolutionaire die in 1918 om het leven werd gebracht door een rechts Freikorps, met de volmondige zegen van de sociaal-democraat Ebert. Schreef een aantal lezenswaardige marxistische werken. Haar "kritiek" op de Russische revolutie - zo vaak misbruikt door ingeslapen bourgeois-professoren - was geschreven vanuit een fundamentele verdediging van de revolutie. Citaat: "In Rusland kon het probleem enkel worden gesteld (van de socialistische machtsovername). Het kon niet in Rusland worden opgelost. In die zin behoort de toekomst aan het 'bolsjevisme'. Overal."
Liquidationisme. Politieke stroming die de beweging voor alles plaatst en de revolutionaire partij en haar programma nergens. Terwijl de twee elkaar horen aan te vullen, natuurlijk. Op basis van een overgangsprogramma dat minimumeisen combineert met antikapitalistische slogans. Uiteindelijk leidt deze benadering van politiek tot een revolutionaire partij waar je de beweging met een vergrootglas in moet gaan zoeken, en fundamentele maatschappij-omvorming iets is waar door volwassen mensen niet meer openlijk over wordt gesproken. De meest vermoeide vleugel sluit zich uiteindelijk aan bij het besmuikte tegenreformisme (sociaal-democratie en groenen) en ontdekt daar een nieuwe wereld. Die uiteindelijk heel oud blijkt te zijn.
Lompenproletariaat. Onderlaag van de klasse die zo murw werd gemalen door de kapitalistische crisis dat ze amper nog weet heeft van de georganiseerde arbeidersbeweging. Gezien die tot voor kort door de bureaucratische furie Mia "ik ga u pakken" De Vits (ex-ABVV) werd belichaamd, was dat misschien niet zo'n slechte zaak. Een lompenproletariër kan zowel in de richting van het fascisme als het revolutionaire socialisme ontwikkelen. Van het fascisme weten we dat die je achteraf toch terug verkopen aan het kapitaal (Freddy Van Gaever: Vlaams Belang-patroon met een neoliberaal randje). In het gezelschap van Marx, daarentegen, kunnen ieders talenten groeien en bloeien. Vanwaar komt die weedgeur hier opeens? Bueeek. Zin voor proportie, mensen. Zin voor proportie: erg belangrijk.
(pd)
Elke maandag op www.links-socialisme.blogspot.com: ABC van het socialisme - het alfabet dat ze op school zijn vergeten.
donderdag, september 15, 2005
De vuistregel
Door Karel Mortier
Ik was nog maar net bekomen van de tekst van Dirk Verhofstadt (VLD) waarin die zijn spreekwoordelijke neoliberale kap over de haag leek te gooien. Vandaag echter moest ik, tot mijn grote verrassing, alweer vaststellen dat er een artikel in Knack stond waaruit enige sympathie bleek voor de mensen die in Duitsland hebben gebroken met de sociaal-democratie. De groeiende groep die de neoliberale politiek van Schröder niet langer pikt.
Yep, u leest het goed. Welke broodschrijver voor een liberaal medium is gek genoeg om dat aan te durven, dacht ik? Verder dan extreem-linkse “gefrustreerden”, linkse dogmatici, Ostalgici (mensen met heimwee naar de vroegere DDR) - of een combinatie van bovenstaanden - komt men in de vaderlandse pers meestal niet om die mensen te omschrijven. Wat meer is: volgens de auteur van het artikel zouden mensen zelfs een reden kunnen hebben om hun voeten te vegen aan de traditionele partijen. Brrr. Als dat niet om een C4 vragen is dan weet ik het ook niet meer.
Neen, dan is het verslag over de Linkspartei dat vandaag in het Nieuwsblad stond al heel wat beter. De correspondent ter plaatse presteerde het zowaar om een anti-semiet te vinden die “toevallig” op een bankje zat en van plan was om op de Linkspartei te stemmen, en dat ook “toevallig” aan de journalist ter plaatse vertelde.
“ 'Je merkt ook dat de joden hier opnieuw de plak zwaaien. In het oude Oost-Duitsland kenden de joden hun plaats,” zegt hij en hij wijst naar beneden. Er zijn spijtig genoeg nog Duitsers die dergelijke praat uitslaan. Maar het vreemde is dat de gepensioneerde man zegt dat hij daarom op de post-communistische Linkspartei zal stemmen. Het publiek op een verkiezingsbijeenkomst van de Linkspartij bestaat dan weer uit gepensioneerde oud-communisten, met hun ruwe karakterkoppen. Daartussen lopen punks en nieuwsgierige studenten. Achteraan hangen gefrustreerde foert-stemmers rond. Enkelen dragen nog hun blauwe werkkiel.” Het is duidelijk dat de journalist in kwestie alles in zich heeft om het te maken.
Dan valt het artikel van Geert van Istendael in Knack - die voor alle duidelijkheid geen journalist (meer) is en niet in dienst is van een bepaalde krant of tijdschrift - best mee. Al staan hier en daar toch een aantal dingen die om wat meer aandacht vragen. Op een bepaald moment vraagt van Istendael zich af hoe het toch allemaal zo ver is kunnen komen. “Daarom slaag ik (Geert van Istendael) er maar niet in om te begrijpen hoe het komt dat Schröder één oeroude, oerklassieke, oersimpele vuistregel van het politieke bedrijf totaal veronachtzaamd heeft. Die regel luidt: laat rechtse politiek altijd voeren door rechtse partijen. Hoe groot is de blinde vlek in je politiek bewustzijn als je, zoals Schröder, er zelfs in slaagt de steun te verliezen van de vakbonden die je partij altijd hebben gesteund. Het kan er bij mij ook niet in dat Schröder ook maar een ogenblik gedacht heeft dat de kiezer niet zou merken dat... (en nu somt ie een hele reeks van besparingsmaatregelen op - KM)”.
Mocht Geert even om zich heen hebben gekeken - en dat hoeft zelfs niet eens zo ver te zijn, de Brusselse achtertuin volstaat - dan zou hij hebben gezien dat die “oeroude, oerklassieke, oersimpele vuitsregel” die Schröder volgens hem heeft overtreden helemaal geen steek houdt als je kijkt naar wat die zogenaamde linkse partijen de laatste decennia in Europa allemaal hebben uitgespookt.
De Genosse der Bosse, zoals Schröder wel eens treffend wordt omschreven, heeft alleen maar gekeken naar wat zijn “kameraden” in de rest van Europa de laatste decennia hebben uitgespookt. Al dan niet gesteund door de vakbondsleiding. De Blairs, Jospins, Vandenbrouckes, en met enige vertraging nu ook de Di Rupo’s van deze wereld tappen allemaal uit hetzelfde liberale vaatje.
Alleen moest het in Duitsland allemaal wat sneller gaan. De rechts-conservatieven van de CDU hebben immers nagelaten om de maatregelen door te voeren die de “progressieven” sinds het begin van de jaren '90 door de strot van de bevolking rammen in de rest van Europa. Het enige resultaat van deze maatregelen in Duitsland zijn vooralsnog de schouderklopjes van de financiële pers. Maar daar doe je het vandaag als politieker toch voor?
Blij dat Schröder was toen ie met zijn beleid de voorpagina’s haalde van The Economist tot de Wall Street Journal. Hij zwaaide zowaar, als een kind dat een lekstok heeft gekregen, met The Economist toen ze stelden dat Duitsland op de “goede weg” was. Blair moest zowaar zijn eerste plaats als chou-chou van de zakenwereld afstaan aan herr Schröder. Ook bekend als het “Strijdvarken” van de Duitse politiek.
De welvaartstaat die de sociaal-democratie in ons land zogezegd heeft verdedigd, heeft er volgens allerlei studies nog nooit zo slecht voorgestaan als nu. De pensioenen liggen bij de laagste van Europa, de armoede is gestegen, de kloof tussen rijk en arm is toegenomen, er is een tekort aan tienduizenden sociale woningen, scholen staan op instorten, strijd tegen fiscale fraude is een lachertje, uitverkoop van openbare diensten en patrimonium, meer dan een miljoen werklozen... En zo kunnen we wel nog een tijd doorgaan.
Het antwoord van de sociaal-democratie? Meer liberalisering en privatisering. Nee, Duitsland is niet de uitzondering. Het is de regel. De vuistregel, zo u wil. Het enige verschil is dat ze er in Duitsland niet zomaar mee wegkomen. Zoals in het sprookje, “De Kleren van de Keizer”, staat ook de sociaal-democratie in Europa in haar blootje. Het is alleen wachten tot ook iemand in België dat durft te roepen.
woensdag, september 14, 2005
Dirk Verhofstadt (VLD) doet een Monty Python: neoliberalisme op de dool?
(commentaar)
Als Dirk Verhofstadt - VLD-ideoloog en broer van onze premier - alles meende wat hij de wereld in schijnbaar nuchtere toestand meedeelde in De Morgen van maandag, zijn er voor de arbeidersbeweging twee interessante opties. Ofwel is de heer Verhofstadt op fantastische wijze getransformeerd in een onnavolgbaar komiek, die met onze hersens in alle windrichtingen omver blazende, onweerstaanbaar hilarische grappen in staat moet worden gerekend om
hele stakingsbewegingen lam te leggen. Dit is de meest gevaarlijke (voor de arbeidersklasse) - maar ook meest onwaarschijnlijke - mogelijkheid.
Ofwel, en dit is ernstiger, hebben we in de boekenwurm Dirk een glibberige politieke opportunist buiten categorie ontdekt. Dit is voor linkse socialisten het meest waarschijnlijke, en minst verrassende, perspectief. Een derde optie is dat bij Dirk de politieke elektriciteitsverbindingen zijn gesprongen. Deze mogelijkheid laten we, tot nader order, gemakshalve in het midden.
Laten we enkele van Dirks buitengewone staaltjes van politiek slalomdenken van naderbij bekijken. Enkele citaten doen hier dienst als typerend materiaal, waar we een beetje commentaar in de marge bij geven. Soms ter positieve ondersteuning, soms ter lering en vermaak van de arbeidersklasse.
- "De orkaan Katrina is de ergste natuurramp die de Verenigde Staten ooit trof." (Right on. Hier zijn we nog volledig mee. We staan naast je, blauwe Dirk – op links-socialistische armafstand.)
- “Vier dagen lang voelden de achterblijvers zich door God en iedereen in de steek gelaten.” (Vooral door God, Dirk: Bush zijn persoonlijke maatje. Maar dit is een eerste mooi inleefmoment, dat niemand op deze hele wereld je nog kan afnemen. Morgen zou je hetzelfde is moeten proberen met de honderden door paars geschorste werklozen, of de slachtoffers van massa-ontslagen, of de duizenden door flexibele nepjobs dolgedraaide jongeren, of de door liberalisering om de oren geslagen arbeiders van De Post en de NMBS, of… Maar laten we objectief blijven: deze poëtische zin zou door Louis-Paul Boon kunnen zijn geschreven. Graag gedaan, maar kussen liefst aan het einde.)
- “Het globale beeld deed denken aan een derdewereldland dat na een natuurramp of militaire staatsgreep in een stadium van anarchie zat. Maar hier ging het om de Verenigde Staten, het rijkste land van de wereld.” (Er vlak op! Opnieuw. Prachtig geschreven. We zijn nog altijd volledig mee, Dirk. Dit begint – creepy voor ons, linkse socialisten! – als zeer vertrouwde kost te voelen...)
- “Ditmaal wijst de beschuldigende vinger niet naar goddeloosheid of een gebrek aan meetapparatuur maar naar een falende staat. (Go, Dirk, go! Jij bent onze man - weg met de falende kapitalistische staat! - pd) Ditmaal staat de Amerikaanse politiek, of juister de politiek-filosofische ideologie die door president Bush gevolgd wordt, ter discussie.” (O, o, o, dit wordt steeds spannender. We voelen de aandrang om triomfantelijk rondjes te gaan lopen in het salon. Deze schietkraam, gericht tegen gewetenloze tegenstanders van de arbeidersklasse, wordt fun. Hier mogen we niet snel-snel overgaan. You bet your sweet free market ass, Dirk. Ga moedig naar de conceptuele wortels van het Kwaad. Zeer, zeer intelligent. Je slaat ons uit ons lood…)
- “Sinds het begin van de jaren tachtig pleit men in de VS voor minder staat en overheidsinterventie. Onder impuls van liberale denkers als Friedich Hayek, Murray Rothbard en Robert Nozick won het neoliberalisme veld.” (Yep. Hier gaan we geen ruzie over maken. Wrijf het ze maar eens goed in, die vrije markt-zeloten. Maar, evident, dan ook bij je broer Guy, en Patje Dewael... Die kerels lazen Hayek bij de nachtlamp van hun studentenkamer, tot in de vroege uurtjes. Het was hun bijbel. Dat weet je toch wel?)
- "De overheid moeide zich veel te veel met de individuele burger en had een te grote, zeg maar verstikkende, impact op het maatschappelijke en economische leven." (Hola, hola, Dirk. Wat staat die individuele burger daar maatschappelijk zo alleen te doen? Te wachten op de tram? Je bedoelt allicht: de dalende winstvoet van de "individuele burger" of - laten we mekaar geen Rosa Luxemburg noemen - kapitalist. En die winstvoet werd niet verstikt door "de overheid" - is dit een anagram voor de sociale zekerheid? - maar door de beginnende overproductiecrisis van het wereldkapitalisme. Juist is juist, Dirk.)
- " Onder Reagan en Thatcher (en je broer Guy Verhofstadt, Martens, Dehaene en, wel,... opnieuw Guy Verhofstadt - vergeet je naasten niet, Dirk) werd toen een politiek van deregulering en privatisering doorgevoerd, een noodzakelijk (Are you kidding, Dirk? "Noodzakelijk" voor het herstel van de winsten van het kapitaal, ter onderdrukking van de lonen, uitkeringen, werkzekerheid, openbare diensten,... van de meeste "individuele burgers" - om in jouw bizarre terminologie te blijven) antwoord op het Keynesiaanse denken."
- "Die neoliberale politiek had aanvankelijk succes (lees: hij maakte de winsten van de kapitalisten groter, en deed de levensstandaard van een groeiende groep arbeiders en hun gezinnen dalen) en door de val van de Berlijnse Muur in 1989 kreeg het zelfs een odeur van wetenschappelijkheid. (De bekende wetenschap "hoe trek ik de werkende klasse een antisociale kapitalistische kloot af, zonder onverwijld met de ogen te knipperen".)
- "Het leidde tot zelfgenoegzaamheid bij de adepten voor een absolute vrije markt die zich neoliberalen of libertariërs noemden (of Dirk of Guy Verhofstadt, of Frank Vandenbroucke, of Yves Leterme, of Philip Dewinter, of Bart Dewever, of Mieke Vogels, of het monster Frankenstein - individuele burgers kortom)."
- "Het leidde tot marktfundamentalisme (Met liberale trainingskampen in de Wetstraat? Paars als antisociaal zelfmoordcommando? Mmm... Diep.) waarbij men – in weerwil van Poppers waarschuwing om geen dogma’s te aanvaarden – de vrije markt als alleenzaligmakend proclameerde. (Goed zot, vind je ook niet, Dirk?)"
- "Liberalen hebben die zelfgenoegzaamheid steeds ongepast gevonden (Kokette dametjes slaken nu een beschaafd kuchje. De heersende klasse is hoogstens in het kaartspel zelfgenoegzaam, weten we nu. Dankzij de broer van de premier. Ze timmert deemoedig aan de weg. Bezwaard door wereldleed, recordwinsten en de jammerlijke nood om de verdiende oude dag van bruggepensioneerden te breken.) omdat ze beseffen dat naast vrijheid ook rechtvaardigheid nodig is voor een betere samenleving. (Hahahahaha! Daar had je ons bijna liggen. Dekselse Dirk!)"
- "De blinde adoratie voor de vrije markt heeft hen steeds gestoord." (Hallo planeet Dirk? Are you out there, somewhere? Kom terug, Dirk. Dit heeft lang genoeg geduurd. Let's get real, dude!! Geen tijd om buiten touwtje te springen? Je vrienden missen je.)
- "Liberalen weigeren zich blindelings over te laten aan een losgeslagen kapitalisme (O ja? Eerlijk waar?) omdat ze beseffen dat zelfzucht (Heh???) en geld (winst zeker?) vaak slechte raadgevers zijn (?????????) (hoe verantwoord je dit gebrabbel, Dirk?!!) en de samenleving, maar ook de vrijheid van heel wat medemensen (bedoel je arbeiders?), kwaad kunnen doen." (Hoeveel vingers zijn dit, Dirk? Kan je even op een rechte lijn proberen te lopen? Die weed is absoluut niet goed voor je. Dump die gewoonte, Dirk!)
- "De notie absolute vrijheid is vals. Het is alsof men je te midden van de woestijn zou zetten en zeggen ‘je bent vrij’. Daar sta je dan zonder enige bescherming, zonder water, zonder kompas." (Zonder een links-liberaal als Yves Desmet ook! Dit lijkt te kloppen. Geen discussie mogelijk. Voor ons een pintje - onder arbeidersbeheer.)
- "Mensen moeten kunnen rekenen op een adequaat rechtssysteem (Al eens van eenzijdige verzoekschriften van de bazen tegen stakinspikketten gehoord? Wij nu en dan wel.), niet alleen voor de bescherming van hun eigendom en hun persoonlijke vrijheid (zie boven), maar ook voor de bescherming van hun menselijke waardigheid." (1 miljoen werklozen in België, Dirk!)
- "Een efficiënte staat is nodig om het recht op zelfbeschikking van mensen met weinig of geen ‘fundamentele vermogens’ te maximaliseren." (Denk je wel genoeg aan jezelf, Dirk? En de VLD? Moeten ze daar niet wat meer ontspannen? Is gaan surfen aan de zee? Samen op de privatiseringsplank de 'fundamentele vermogens' maximaliseren?)
- Over 'libertariërs': "In geen enkel geval aanvaarden ze herverdelingsbevoegdheden van de staat." (Alleen ten voordele van de rijken en de patroons: exact de herverdeling die sinds begin jaren '80 mee door je koddige broer werd doorgevoerd. Lees jij af en toe een krant, Dirk?)
- "Dat leidt tot egoïsme (zie: de pensioenvoorstellen van Paars), paternalisme (zie: Dirk Verhofstadt) en de uitbuiting van medemens en natuur (zie het hele kapitalisme). Dat staat haaks op de sociale en humane waarden van het liberalisme. (Maak dat eerst een VLD-Congres wijs.)"
- "Deze ideeën liggen aan de basis van de grootscheepse privatiseringsgolven van de jaren tachtig en negentig. Het leidde in de VS tot de ontmanteling van publieke voorzieningen zoals onderwijs, gezondheidszorgen en infrastructuur. Liberalen zijn het daar niet mee eens." (Zegt het medische woord "schizofrenie" je iets, Dirk? Hoeveel goed betaalde hypocrisie kan een mens verdragen? Veel, zo blijkt.)
Hier wordt de hele oefening een beetje pijnlijk, lieve liberale Dirk. Jezelf proberen aan te prijzen als een tegenstander van het neoliberalisme terwijl je eigen partij, de VLD, datzelfde neoliberale afbraakbeleid elke dag door de strot van de bevolking probeert te rammen? Er zijn er voor minder door de arbeidersklasse bij de politieke museumstukken gezet.
(pd)
Als Dirk Verhofstadt - VLD-ideoloog en broer van onze premier - alles meende wat hij de wereld in schijnbaar nuchtere toestand meedeelde in De Morgen van maandag, zijn er voor de arbeidersbeweging twee interessante opties. Ofwel is de heer Verhofstadt op fantastische wijze getransformeerd in een onnavolgbaar komiek, die met onze hersens in alle windrichtingen omver blazende, onweerstaanbaar hilarische grappen in staat moet worden gerekend om
hele stakingsbewegingen lam te leggen. Dit is de meest gevaarlijke (voor de arbeidersklasse) - maar ook meest onwaarschijnlijke - mogelijkheid.
Ofwel, en dit is ernstiger, hebben we in de boekenwurm Dirk een glibberige politieke opportunist buiten categorie ontdekt. Dit is voor linkse socialisten het meest waarschijnlijke, en minst verrassende, perspectief. Een derde optie is dat bij Dirk de politieke elektriciteitsverbindingen zijn gesprongen. Deze mogelijkheid laten we, tot nader order, gemakshalve in het midden.
Laten we enkele van Dirks buitengewone staaltjes van politiek slalomdenken van naderbij bekijken. Enkele citaten doen hier dienst als typerend materiaal, waar we een beetje commentaar in de marge bij geven. Soms ter positieve ondersteuning, soms ter lering en vermaak van de arbeidersklasse.
- "De orkaan Katrina is de ergste natuurramp die de Verenigde Staten ooit trof." (Right on. Hier zijn we nog volledig mee. We staan naast je, blauwe Dirk – op links-socialistische armafstand.)
- “Vier dagen lang voelden de achterblijvers zich door God en iedereen in de steek gelaten.” (Vooral door God, Dirk: Bush zijn persoonlijke maatje. Maar dit is een eerste mooi inleefmoment, dat niemand op deze hele wereld je nog kan afnemen. Morgen zou je hetzelfde is moeten proberen met de honderden door paars geschorste werklozen, of de slachtoffers van massa-ontslagen, of de duizenden door flexibele nepjobs dolgedraaide jongeren, of de door liberalisering om de oren geslagen arbeiders van De Post en de NMBS, of… Maar laten we objectief blijven: deze poëtische zin zou door Louis-Paul Boon kunnen zijn geschreven. Graag gedaan, maar kussen liefst aan het einde.)
- “Het globale beeld deed denken aan een derdewereldland dat na een natuurramp of militaire staatsgreep in een stadium van anarchie zat. Maar hier ging het om de Verenigde Staten, het rijkste land van de wereld.” (Er vlak op! Opnieuw. Prachtig geschreven. We zijn nog altijd volledig mee, Dirk. Dit begint – creepy voor ons, linkse socialisten! – als zeer vertrouwde kost te voelen...)
- “Ditmaal wijst de beschuldigende vinger niet naar goddeloosheid of een gebrek aan meetapparatuur maar naar een falende staat. (Go, Dirk, go! Jij bent onze man - weg met de falende kapitalistische staat! - pd) Ditmaal staat de Amerikaanse politiek, of juister de politiek-filosofische ideologie die door president Bush gevolgd wordt, ter discussie.” (O, o, o, dit wordt steeds spannender. We voelen de aandrang om triomfantelijk rondjes te gaan lopen in het salon. Deze schietkraam, gericht tegen gewetenloze tegenstanders van de arbeidersklasse, wordt fun. Hier mogen we niet snel-snel overgaan. You bet your sweet free market ass, Dirk. Ga moedig naar de conceptuele wortels van het Kwaad. Zeer, zeer intelligent. Je slaat ons uit ons lood…)
- “Sinds het begin van de jaren tachtig pleit men in de VS voor minder staat en overheidsinterventie. Onder impuls van liberale denkers als Friedich Hayek, Murray Rothbard en Robert Nozick won het neoliberalisme veld.” (Yep. Hier gaan we geen ruzie over maken. Wrijf het ze maar eens goed in, die vrije markt-zeloten. Maar, evident, dan ook bij je broer Guy, en Patje Dewael... Die kerels lazen Hayek bij de nachtlamp van hun studentenkamer, tot in de vroege uurtjes. Het was hun bijbel. Dat weet je toch wel?)
- "De overheid moeide zich veel te veel met de individuele burger en had een te grote, zeg maar verstikkende, impact op het maatschappelijke en economische leven." (Hola, hola, Dirk. Wat staat die individuele burger daar maatschappelijk zo alleen te doen? Te wachten op de tram? Je bedoelt allicht: de dalende winstvoet van de "individuele burger" of - laten we mekaar geen Rosa Luxemburg noemen - kapitalist. En die winstvoet werd niet verstikt door "de overheid" - is dit een anagram voor de sociale zekerheid? - maar door de beginnende overproductiecrisis van het wereldkapitalisme. Juist is juist, Dirk.)
- " Onder Reagan en Thatcher (en je broer Guy Verhofstadt, Martens, Dehaene en, wel,... opnieuw Guy Verhofstadt - vergeet je naasten niet, Dirk) werd toen een politiek van deregulering en privatisering doorgevoerd, een noodzakelijk (Are you kidding, Dirk? "Noodzakelijk" voor het herstel van de winsten van het kapitaal, ter onderdrukking van de lonen, uitkeringen, werkzekerheid, openbare diensten,... van de meeste "individuele burgers" - om in jouw bizarre terminologie te blijven) antwoord op het Keynesiaanse denken."
- "Die neoliberale politiek had aanvankelijk succes (lees: hij maakte de winsten van de kapitalisten groter, en deed de levensstandaard van een groeiende groep arbeiders en hun gezinnen dalen) en door de val van de Berlijnse Muur in 1989 kreeg het zelfs een odeur van wetenschappelijkheid. (De bekende wetenschap "hoe trek ik de werkende klasse een antisociale kapitalistische kloot af, zonder onverwijld met de ogen te knipperen".)
- "Het leidde tot zelfgenoegzaamheid bij de adepten voor een absolute vrije markt die zich neoliberalen of libertariërs noemden (of Dirk of Guy Verhofstadt, of Frank Vandenbroucke, of Yves Leterme, of Philip Dewinter, of Bart Dewever, of Mieke Vogels, of het monster Frankenstein - individuele burgers kortom)."
- "Het leidde tot marktfundamentalisme (Met liberale trainingskampen in de Wetstraat? Paars als antisociaal zelfmoordcommando? Mmm... Diep.) waarbij men – in weerwil van Poppers waarschuwing om geen dogma’s te aanvaarden – de vrije markt als alleenzaligmakend proclameerde. (Goed zot, vind je ook niet, Dirk?)"
- "Liberalen hebben die zelfgenoegzaamheid steeds ongepast gevonden (Kokette dametjes slaken nu een beschaafd kuchje. De heersende klasse is hoogstens in het kaartspel zelfgenoegzaam, weten we nu. Dankzij de broer van de premier. Ze timmert deemoedig aan de weg. Bezwaard door wereldleed, recordwinsten en de jammerlijke nood om de verdiende oude dag van bruggepensioneerden te breken.) omdat ze beseffen dat naast vrijheid ook rechtvaardigheid nodig is voor een betere samenleving. (Hahahahaha! Daar had je ons bijna liggen. Dekselse Dirk!)"
- "De blinde adoratie voor de vrije markt heeft hen steeds gestoord." (Hallo planeet Dirk? Are you out there, somewhere? Kom terug, Dirk. Dit heeft lang genoeg geduurd. Let's get real, dude!! Geen tijd om buiten touwtje te springen? Je vrienden missen je.)
- "Liberalen weigeren zich blindelings over te laten aan een losgeslagen kapitalisme (O ja? Eerlijk waar?) omdat ze beseffen dat zelfzucht (Heh???) en geld (winst zeker?) vaak slechte raadgevers zijn (?????????) (hoe verantwoord je dit gebrabbel, Dirk?!!) en de samenleving, maar ook de vrijheid van heel wat medemensen (bedoel je arbeiders?), kwaad kunnen doen." (Hoeveel vingers zijn dit, Dirk? Kan je even op een rechte lijn proberen te lopen? Die weed is absoluut niet goed voor je. Dump die gewoonte, Dirk!)
- "De notie absolute vrijheid is vals. Het is alsof men je te midden van de woestijn zou zetten en zeggen ‘je bent vrij’. Daar sta je dan zonder enige bescherming, zonder water, zonder kompas." (Zonder een links-liberaal als Yves Desmet ook! Dit lijkt te kloppen. Geen discussie mogelijk. Voor ons een pintje - onder arbeidersbeheer.)
- "Mensen moeten kunnen rekenen op een adequaat rechtssysteem (Al eens van eenzijdige verzoekschriften van de bazen tegen stakinspikketten gehoord? Wij nu en dan wel.), niet alleen voor de bescherming van hun eigendom en hun persoonlijke vrijheid (zie boven), maar ook voor de bescherming van hun menselijke waardigheid." (1 miljoen werklozen in België, Dirk!)
- "Een efficiënte staat is nodig om het recht op zelfbeschikking van mensen met weinig of geen ‘fundamentele vermogens’ te maximaliseren." (Denk je wel genoeg aan jezelf, Dirk? En de VLD? Moeten ze daar niet wat meer ontspannen? Is gaan surfen aan de zee? Samen op de privatiseringsplank de 'fundamentele vermogens' maximaliseren?)
- Over 'libertariërs': "In geen enkel geval aanvaarden ze herverdelingsbevoegdheden van de staat." (Alleen ten voordele van de rijken en de patroons: exact de herverdeling die sinds begin jaren '80 mee door je koddige broer werd doorgevoerd. Lees jij af en toe een krant, Dirk?)
- "Dat leidt tot egoïsme (zie: de pensioenvoorstellen van Paars), paternalisme (zie: Dirk Verhofstadt) en de uitbuiting van medemens en natuur (zie het hele kapitalisme). Dat staat haaks op de sociale en humane waarden van het liberalisme. (Maak dat eerst een VLD-Congres wijs.)"
- "Deze ideeën liggen aan de basis van de grootscheepse privatiseringsgolven van de jaren tachtig en negentig. Het leidde in de VS tot de ontmanteling van publieke voorzieningen zoals onderwijs, gezondheidszorgen en infrastructuur. Liberalen zijn het daar niet mee eens." (Zegt het medische woord "schizofrenie" je iets, Dirk? Hoeveel goed betaalde hypocrisie kan een mens verdragen? Veel, zo blijkt.)
Hier wordt de hele oefening een beetje pijnlijk, lieve liberale Dirk. Jezelf proberen aan te prijzen als een tegenstander van het neoliberalisme terwijl je eigen partij, de VLD, datzelfde neoliberale afbraakbeleid elke dag door de strot van de bevolking probeert te rammen? Er zijn er voor minder door de arbeidersklasse bij de politieke museumstukken gezet.
(pd)
dinsdag, september 13, 2005
Mop van de week
Ondertussen in 't lachcafé van Joske en Josiane:
"Liberalen weigeren zich blindelings over te laten aan een losgeslagen kapitalisme omdat ze beseffen dat zelfzucht en geld vaak slechte raadgevers zijn en de samenleving, maar ook de vrijheid van heel wat medemensen, kwaad kunnen doen."
Dirk Verhofstadt (VLD-ideoloog) in De Morgen (12/9/2005)
Lees binnenkort onze eigen analyse: "Hoe Dirk Verhofstadt zijn favoriete zakdoek verloor - en een snotterend jongetje werd in het ontstaan en de ontwikkeling van de klassemaatschappij".
maandag, september 12, 2005
ABC van het socialisme: de K
Kapitalisme. Woord dat best niet hardop wordt uitgesproken in bepaalde kringen. Sommige natuurfenomenen zijn er nu eenmaal gewoon: je moet ze zeker niet in een categorie proberen te steken. Naast de ene categorie heb je misschien een andere categorie. Voor bepaalde kringen een verschrikkelijke gedachte.
Het kapitalisme is nochtans het kortst bestaande maatschappelijke systeem in de geschiedenis van de mensheid. Voor sommigen valt het moeilijk voor te stellen. Het grootste deel van de tijd was er, effectief, voor het grootste deel van de wereldbevolking helemaal geen sprake van "prikkelende" competitie op leven en dood. Het streven naar winst om de winst. Zelfs geen guitige Dexia-reclame voor schoolverlaters. Inderdaad, het waren primitieve tijden.
In zijn korte bestaan is het kapitalisme erin geslaagd om de productiekrachten op een nooit geziene snelheid te ontwikkelen. Die verpletterende stijging van de arbeidsproductiviteit is de noodzakelijke basis voor de overgang naar een hoger maatschappijtype, het wereldsocialisme. Even onvermijdelijk toonde dit tegenstrijdige systeem zijn potentieel om meer mensen dan ooit over de kling te jagen in lokale, burger- en twee Wereldoorlogen. En u die dacht dat het met de agressie in het verkeer erg was gesteld... Dan hebt u de wanhopige uitspattingen van een kapitalistische klasse in verval nog niet in hun volle glorie aan het werk gezien.
Koning. Overblijfsel van de middeleeuwse feodaliteit. Hoeveel moto's Albert ook probeert te bestijgen. Historisch was het de taak van de burgerij om af te rekenen met het grootgrondbezit en haar vertegenwoordigers. Hier en daar gingen ze echter een compromis aan met de monarchie. De kapitalisten begonnen zelfs te merken dat koninklijke koekendoosromantiek een systeembevestigende rol kan spelen onder bepaalde secties van de massa's. Wanneer alle burgerlijke instellingen zijn gediscrediteerd, kan je nog altijd een onbevlekte ridder als koning Albert van stal halen om de klassen terug op hun plaats te krijgen. Nu ja, onbevlekt. Ahum.
In principe moet de koning altijd gedekt zijn door de regering. Gezien het voluntarisme van Verhofstadt en de blijmoedige inborst van Albert durven wij ons dat ternauwernood praktisch voor te stellen. Op zo'n momenten vraag je je echt af: hoe stevig zou zo'n kroon toch zitten?
Keynes. Burgerlijk econoom van de overheidsinmenging om zo groei te stimuleren. Theorie die enkel kon werken tijdens een voorbijgaande faze van kapitalistische expansie. Sinds eind jaren '70 heeft Keynes dan ook officieel afgedaan. Verdere vraagstimulering leidde tot het spook van de inflatie en schuldenbergen. Waarop de burgerij de geest opnieuw in de fles probeerde te krijgen via loondalingen en besparingen in de sociale zekerheid. Massale werkloosheid gaat vandaag nog steeds gepaard met economische stagnatie. De periode die we ingaan zal er een andere geest uit de fles komen. Die van de klassenstrijd, nieuwe arbeiderspartijen en een heropleving van het marxisme als antwoord op een zichzelf overlevende markteconomie. Ook in nieuwe arbeiderspartijen zullen revolutionaire socialisten een strijd moeten voeren tegen reformisme en neo-Keynesianisme. Maar we zullen met de stroom van de geschiedenis meegaan. De armpjes van het kapitaal zijn te kort om alle bressen in haar ideologische dijk te dichten. Hoeveel geleerde koppen ze ook probeert om te kopen.
Kapitaal. We moeten dankbaar op onze knieën gaan zitten voor die ondernemers die het hartverscheurende besluit namen om hun geld niet onmiddellijk compleet te verbrassen, maar het barmhartig investeerden in werkgelegenheid. Waar zou de bevolking anders aan een job geraken, als er niet zo'n gulle bazen waren? De accumulatie van kapitaal kan echter - jammer maar helaas voor het genie van Maurice Lippens - alleen maar door de gelegaliseerde diefstal van meerwaarde die door de werkende bevolking wordt voortgebracht. Een werkdag is inderdaad nooit zomaar een werkdag. Als de bazen je arbeid niet gedeeltelijk mogen stelen, kom je er de volgende dag gewoon niet meer in. Gelukkig hebben ze nog wel tafelmanieren, deze keurige lieden van stand. Anders schoot er echt niets meer over...
Kautsky. Theoreticus van de sociaal-democratische Tweede Internationale (1889-1914). Eerst marxist. Later verrast door grote gebeurtenissen: Wereldoorlog I, de Russische revolutie, het gebrek aan straatverlichting in de Duitse Weimar-republiek,... Zijn vroegere boek "De weg naar de macht" werd, mede daardoor, ook voor hemzelf een steeds groter mysterie.
Kerk. Je hebt allerhande soorten kerken. Als instituut was de katholieke kerk veelal een steunpilaar van de heersende klasse. Dat was zo onder het feodale grootgrondbezit. Nadien werd ze ingezet tegen de opkomende arbeidersbeweging onder het kapitalisme. Religie is nochtans dikwijls ook "de zucht van de onderdrukten" (Marx). Of er nu "iets is" of niet na de dood zou arbeiders er niet van mogen weerhouden om de zelfbenoemde meesters van deze planeet - de kapitalistenklasse - vriendelijk maar kordaat de historische uitgang te wijzen.
(pd)
Elke maandag op links-socialisme.blogspot.com: ABC van het socialisme - het alfabet dat ze op school zijn vergeten.
Het kapitalisme is nochtans het kortst bestaande maatschappelijke systeem in de geschiedenis van de mensheid. Voor sommigen valt het moeilijk voor te stellen. Het grootste deel van de tijd was er, effectief, voor het grootste deel van de wereldbevolking helemaal geen sprake van "prikkelende" competitie op leven en dood. Het streven naar winst om de winst. Zelfs geen guitige Dexia-reclame voor schoolverlaters. Inderdaad, het waren primitieve tijden.
In zijn korte bestaan is het kapitalisme erin geslaagd om de productiekrachten op een nooit geziene snelheid te ontwikkelen. Die verpletterende stijging van de arbeidsproductiviteit is de noodzakelijke basis voor de overgang naar een hoger maatschappijtype, het wereldsocialisme. Even onvermijdelijk toonde dit tegenstrijdige systeem zijn potentieel om meer mensen dan ooit over de kling te jagen in lokale, burger- en twee Wereldoorlogen. En u die dacht dat het met de agressie in het verkeer erg was gesteld... Dan hebt u de wanhopige uitspattingen van een kapitalistische klasse in verval nog niet in hun volle glorie aan het werk gezien.
Koning. Overblijfsel van de middeleeuwse feodaliteit. Hoeveel moto's Albert ook probeert te bestijgen. Historisch was het de taak van de burgerij om af te rekenen met het grootgrondbezit en haar vertegenwoordigers. Hier en daar gingen ze echter een compromis aan met de monarchie. De kapitalisten begonnen zelfs te merken dat koninklijke koekendoosromantiek een systeembevestigende rol kan spelen onder bepaalde secties van de massa's. Wanneer alle burgerlijke instellingen zijn gediscrediteerd, kan je nog altijd een onbevlekte ridder als koning Albert van stal halen om de klassen terug op hun plaats te krijgen. Nu ja, onbevlekt. Ahum.
In principe moet de koning altijd gedekt zijn door de regering. Gezien het voluntarisme van Verhofstadt en de blijmoedige inborst van Albert durven wij ons dat ternauwernood praktisch voor te stellen. Op zo'n momenten vraag je je echt af: hoe stevig zou zo'n kroon toch zitten?
Keynes. Burgerlijk econoom van de overheidsinmenging om zo groei te stimuleren. Theorie die enkel kon werken tijdens een voorbijgaande faze van kapitalistische expansie. Sinds eind jaren '70 heeft Keynes dan ook officieel afgedaan. Verdere vraagstimulering leidde tot het spook van de inflatie en schuldenbergen. Waarop de burgerij de geest opnieuw in de fles probeerde te krijgen via loondalingen en besparingen in de sociale zekerheid. Massale werkloosheid gaat vandaag nog steeds gepaard met economische stagnatie. De periode die we ingaan zal er een andere geest uit de fles komen. Die van de klassenstrijd, nieuwe arbeiderspartijen en een heropleving van het marxisme als antwoord op een zichzelf overlevende markteconomie. Ook in nieuwe arbeiderspartijen zullen revolutionaire socialisten een strijd moeten voeren tegen reformisme en neo-Keynesianisme. Maar we zullen met de stroom van de geschiedenis meegaan. De armpjes van het kapitaal zijn te kort om alle bressen in haar ideologische dijk te dichten. Hoeveel geleerde koppen ze ook probeert om te kopen.
Kapitaal. We moeten dankbaar op onze knieën gaan zitten voor die ondernemers die het hartverscheurende besluit namen om hun geld niet onmiddellijk compleet te verbrassen, maar het barmhartig investeerden in werkgelegenheid. Waar zou de bevolking anders aan een job geraken, als er niet zo'n gulle bazen waren? De accumulatie van kapitaal kan echter - jammer maar helaas voor het genie van Maurice Lippens - alleen maar door de gelegaliseerde diefstal van meerwaarde die door de werkende bevolking wordt voortgebracht. Een werkdag is inderdaad nooit zomaar een werkdag. Als de bazen je arbeid niet gedeeltelijk mogen stelen, kom je er de volgende dag gewoon niet meer in. Gelukkig hebben ze nog wel tafelmanieren, deze keurige lieden van stand. Anders schoot er echt niets meer over...
Kautsky. Theoreticus van de sociaal-democratische Tweede Internationale (1889-1914). Eerst marxist. Later verrast door grote gebeurtenissen: Wereldoorlog I, de Russische revolutie, het gebrek aan straatverlichting in de Duitse Weimar-republiek,... Zijn vroegere boek "De weg naar de macht" werd, mede daardoor, ook voor hemzelf een steeds groter mysterie.
Kerk. Je hebt allerhande soorten kerken. Als instituut was de katholieke kerk veelal een steunpilaar van de heersende klasse. Dat was zo onder het feodale grootgrondbezit. Nadien werd ze ingezet tegen de opkomende arbeidersbeweging onder het kapitalisme. Religie is nochtans dikwijls ook "de zucht van de onderdrukten" (Marx). Of er nu "iets is" of niet na de dood zou arbeiders er niet van mogen weerhouden om de zelfbenoemde meesters van deze planeet - de kapitalistenklasse - vriendelijk maar kordaat de historische uitgang te wijzen.
(pd)
Elke maandag op links-socialisme.blogspot.com: ABC van het socialisme - het alfabet dat ze op school zijn vergeten.
vrijdag, september 09, 2005
Nieuwsbrief “must voor elke ernstige klassevechter” - volgens Test Aankoop en Nationale Bank
De Nieuwsbrief van “links-socialisme.blogspot.com” stoof nog maar net een aantal niets vermoedende mailboxen binnen, of de gelukkige ontvangers waren in geen tijd onbehouwen aan het feest. “In geen jaren zo hartelijk gelachen met de heersende klasse en haar volgelingen,” vertrouwde er eentje ons opgewekt toe. “Het leek wel Mei '68! Vent toch: vertrouwen in de toekomst en de arbeidersbeweging, vrije liefde, hoop,...” Een andere lezer: “Het was toch even afwachten. Ik was buitengewoon sceptisch over het perspectief van zo'n onverwacht in mijn mailbox toekomende e-mail. Je weet op voorhand niet goed wat je ervan moet denken. Misschien wordt het wel een gigantische tegenvaller.”
Dat werd het gelukkig niet: “Al mijn verwachtingen over een oplevende klassenstrijd werden ingevuld! Nu kan ik niet meer zonder. De arbeidersbeweging is wel degelijk de toekomst, wat de gevestigde media - volledig in de zak van de patroons - ook mogen beweren. Ook vrienden en familie probeer ik nu te overtuigen van de superieure kwaliteiten van deze onovertroffen Brief met Nieuws. Op mij kan je rekenen!”
Nog een andere tevreden Nieuwsbrief-ontvanger, om het af te leren: “Ik dacht dat ik nooit een Nieuwsbrief-type zou worden, vroeger. Ze zegden mij eerlijk gezegd niets. Nothing. Ik had lak aan die dingen. Mijn leven draaide gewoonweg niet rond dat soort toestanden. Maar zie mij hier nu zitten voor mijn computerscherm: zo blij als een kind, de eerste Nieuwsbrief die ik van links-socialisme.blogspot.com mocht ontvangen op het scherm. Het kan verkeren! Ik kijk nu al uit naar de tweede.”
Dat werd het gelukkig niet: “Al mijn verwachtingen over een oplevende klassenstrijd werden ingevuld! Nu kan ik niet meer zonder. De arbeidersbeweging is wel degelijk de toekomst, wat de gevestigde media - volledig in de zak van de patroons - ook mogen beweren. Ook vrienden en familie probeer ik nu te overtuigen van de superieure kwaliteiten van deze onovertroffen Brief met Nieuws. Op mij kan je rekenen!”
Nog een andere tevreden Nieuwsbrief-ontvanger, om het af te leren: “Ik dacht dat ik nooit een Nieuwsbrief-type zou worden, vroeger. Ze zegden mij eerlijk gezegd niets. Nothing. Ik had lak aan die dingen. Mijn leven draaide gewoonweg niet rond dat soort toestanden. Maar zie mij hier nu zitten voor mijn computerscherm: zo blij als een kind, de eerste Nieuwsbrief die ik van links-socialisme.blogspot.com mocht ontvangen op het scherm. Het kan verkeren! Ik kijk nu al uit naar de tweede.”
Goed dat er nog linkse Nieuwsbrieven zijn!
Wilt u de daad bij het woord voegen? Dat kan. Stuur een e-mail naar links-socialisme@hotmail.com en misschien bent u binnenkort ook wel bij de gelukkigen die hun leven zagen veranderen, dankzij onze Nieuwsbrief. Je valt er ook uitstekend van af.
woensdag, september 07, 2005
De Grote Politieke Najaarskwis: Verhofstadt II, of een arbeidersregering? De patroons weten het al.
De komende weken worden geen wandelingetje in het park voor de regering. Zullen Verhofstadt en zijn partners in afbraak een fundamentele achteruitgang van de pensioenrechten door ons aller strot kunnen rammen? Of ontstaat er een golf van arbeidersverzet die deze uitgebluste regering bij het grof vuil zet? Kennis is macht, zie je Jean-Marie Dedecker wel eens pijnloos mijmeren. Test bijgevolg uw inzicht in de krachtsverhoudingen van dit veelbelovende najaar. Wat staat er op het spel? Wie zijn de hoofdrolspelers? Slaat de arbeidersklasse een welgekomen gat in de neoliberale logica?
1/ Waarom praten politici de hele tijd over het “probleem van de vergrijzing”?
a) Omdat ze nu ook de 50+-ers de bevrijdende werking van onderbetaalde, flexibele nepjobs willen leren kennen. Jongeren en vrouwen geraken stilaan opgebruikt. Iedereen moet aan het feest. Vrijheid, blijheid, loonslavernij.
b) Omdat brugpensioen betalen doodzonde is, als je als burgerlijk politicus de winstdolle patroons nog een bijkomend cadeautje in de schoot kan werpen.
c) Omdat de regering-Verhofstadt nu eenmaal graag de rechten van arbeiders en jongeren een kopje kleiner maakt. Oude gewoonten leg je niet één-twee-drie af.
Antwoord: a), b) en c) - alle ballen goed, alle ballen gewonnen. Een makkie om mee te beginnen.
2/ Wat noemde VLD-voorzitter Bart Somers in een recent interview “pure demagogie”?
a) De Burgermanifesten van Guy Verhofstadt.
b) De prijsverhogingen bij de Comme Chez Soi.
c) De bewering door Laurette Onckelinckx (PS) dat de energiecheque van de VLD hoogstens gelijk staat met een “vaas in een villa van de rijken”.
d) De idee dat liberalen “rijke stommekloten” zijn.
e) Deze website.
Antwoord: c)
3/ Welke maatschappelijke kracht verwees in het eindeloopbaandebat naar “vrijdagstakingen”, als mogelijk gerechtvaardigd wapen van de arbeidersbeweging?
a) Osama Bin Laden (volgens het Vlaams Belang)
b) Animo (de jongerenafdeling van de SP.a, en wel onder de onwaarschijnlijk catchy slogan “Piss on Freya, Franky en Johnny” - een creatieve herwerking van hun alom geprezen “Piss on Bush”-bijdrage aan de anti-oorlogsbeweging)
c) het ABVV, zonder verdere commentaar door Xavier Verboven (alg.-secr., en lid van SP.a)
d) de Groenen van Vera Dua, “zolang de arbeiders het maar ludiek en gezellig houden - en wij er niet tegen ons gevoel van het moment aan moeten meedoen”
e) Het ACV
Antwoord: e)
4/ Wat is de rol van Jean-Marie Dedecker (VLD) in dit alles?
a) Die van rechts, antisociaal onnozelaarke. Zoals altijd.
b) Die van doodrijder van paars. “Ik stop niet voor rode lichten - ook al zijn ze fletsroze en luisteren ze naar de naam Elio Di Rupo.”
c) Jean-Marie schrijft in september zijn memoires in Het Laatste Nieuws en wil even niet gestoord worden. Behalve als men hem uitnodigt om minister of koning te worden.
5/ Welke perspectieven opent dit voor de klassenstrijd?
a) Hele mooie: laat ons gaan voor een onelegante val van de regering. “Stakingen? Daar vallen wij niet schuddend en bevend van omver. We vinden wel iets uit. Is dat geen communautair gat in de haag, daar?” (Verhofstadt)
b) Nog betere: laat er ons meteen een georganiseerde linkerzijde in de vakbonden op bouwen. Als we dan toch de regering kletterend naar huis kunnen sturen, laat ons dan ook maar in één moeite de democratisering van onze eigen klasse-organen op orde brengen.
Antwoord: het antwoord is aan u de komende weken...
(pd)
1/ Waarom praten politici de hele tijd over het “probleem van de vergrijzing”?
a) Omdat ze nu ook de 50+-ers de bevrijdende werking van onderbetaalde, flexibele nepjobs willen leren kennen. Jongeren en vrouwen geraken stilaan opgebruikt. Iedereen moet aan het feest. Vrijheid, blijheid, loonslavernij.
b) Omdat brugpensioen betalen doodzonde is, als je als burgerlijk politicus de winstdolle patroons nog een bijkomend cadeautje in de schoot kan werpen.
c) Omdat de regering-Verhofstadt nu eenmaal graag de rechten van arbeiders en jongeren een kopje kleiner maakt. Oude gewoonten leg je niet één-twee-drie af.
Antwoord: a), b) en c) - alle ballen goed, alle ballen gewonnen. Een makkie om mee te beginnen.
2/ Wat noemde VLD-voorzitter Bart Somers in een recent interview “pure demagogie”?
a) De Burgermanifesten van Guy Verhofstadt.
b) De prijsverhogingen bij de Comme Chez Soi.
c) De bewering door Laurette Onckelinckx (PS) dat de energiecheque van de VLD hoogstens gelijk staat met een “vaas in een villa van de rijken”.
d) De idee dat liberalen “rijke stommekloten” zijn.
e) Deze website.
Antwoord: c)
3/ Welke maatschappelijke kracht verwees in het eindeloopbaandebat naar “vrijdagstakingen”, als mogelijk gerechtvaardigd wapen van de arbeidersbeweging?
a) Osama Bin Laden (volgens het Vlaams Belang)
b) Animo (de jongerenafdeling van de SP.a, en wel onder de onwaarschijnlijk catchy slogan “Piss on Freya, Franky en Johnny” - een creatieve herwerking van hun alom geprezen “Piss on Bush”-bijdrage aan de anti-oorlogsbeweging)
c) het ABVV, zonder verdere commentaar door Xavier Verboven (alg.-secr., en lid van SP.a)
d) de Groenen van Vera Dua, “zolang de arbeiders het maar ludiek en gezellig houden - en wij er niet tegen ons gevoel van het moment aan moeten meedoen”
e) Het ACV
Antwoord: e)
4/ Wat is de rol van Jean-Marie Dedecker (VLD) in dit alles?
a) Die van rechts, antisociaal onnozelaarke. Zoals altijd.
b) Die van doodrijder van paars. “Ik stop niet voor rode lichten - ook al zijn ze fletsroze en luisteren ze naar de naam Elio Di Rupo.”
c) Jean-Marie schrijft in september zijn memoires in Het Laatste Nieuws en wil even niet gestoord worden. Behalve als men hem uitnodigt om minister of koning te worden.
5/ Welke perspectieven opent dit voor de klassenstrijd?
a) Hele mooie: laat ons gaan voor een onelegante val van de regering. “Stakingen? Daar vallen wij niet schuddend en bevend van omver. We vinden wel iets uit. Is dat geen communautair gat in de haag, daar?” (Verhofstadt)
b) Nog betere: laat er ons meteen een georganiseerde linkerzijde in de vakbonden op bouwen. Als we dan toch de regering kletterend naar huis kunnen sturen, laat ons dan ook maar in één moeite de democratisering van onze eigen klasse-organen op orde brengen.
Antwoord: het antwoord is aan u de komende weken...
(pd)
maandag, september 05, 2005
ABC van het socialisme: de J
Jezus. Volgens twijfelachtige bronnen was Jezus de "eerste socialist". Wij willen niet moeilijk doen, maar... neen: over water lopen, uit het niets broden vermenigvuldigen, aan een kruis worden genageld, na je officiële dood herrijzen en je wonden aan je vroegere vrienden gaan tonen. Het is gewoon ons ding niet! Is Hugo Coveliers niet beter geplaatst om deze taken voor zich te nemen?
Het is overigens een misverstand dat socialisten naastenliefde of extreem altruïsme zouden voorstaan. We komen op voor het collectieve, materiële eigenbelang van de meerderheid van de bevolking - de arbeidersklasse. Als sommigen in de loop van hun bewustwording overdreven willen knuffelen is dat hun zaak. Maar met "alleen maar knuffelen" komen we er niet. De grenzen van deze tactiek in de klassenstrijd moeten voor iedereen duidelijk zijn.
Ja-knikker. Niemand staat graag bekend als een ja-knikker. We zien onszelf het liefst als onafhankelijk denkende, kritische geesten. Onder het systeem van de loonslavernij is de realiteit dikwijls anders. Arbeiders beseffen dat ze enkel door collectieve strijd in de plaats van "ja" af en toe ook "nee" kunnen knikken. Hoe hoger het klassebewustzijn en de solidariteit onder de arbeiders, hoe meer je ostentatief "nee" kan knikken tegen de bazen. De socialistische revolutie is eigenlijk niets meer dan miljoenen mensen die allemaal tegelijk "nee" knikken tegen de heersende klasse. Voor de choreografie van dat "nee-knikken" - het mag uiteindelijk geen rommeltje worden - hebben we nood aan een revolutionaire partij. Een partij die al het vroegere nee-knikken in de wereldgeschiedenis tot in de details heeft bestudeerd, er de dikwijls pijnlijke lessen uit heeft getrokken en kan verhinderen dat we - in de plaats van met menselijke bevrijding - eindigen met een stijve nek.
Jodendom. Veel vooraanstaande revolutionaire socialisten waren joden: Marx, Trotski,... Het doorsnee kaderlid van het Vlaams Belang hoort hier - achter het behang - al snel een "joods-bolsjevistisch complot" smeden. Zo is dit volkje voorgeprogammeerd, zo heeft de mankende Goebbels het hen voorgekauwd. En dan maar op de tanden bijten, in het licht van de Antwerpse gemeenteraadsverkiezingen. De verlokkingen van een burgermeestersjerp - tegenover de high makende rook uit Auschwitz. Mensenhaat: hun voornaamste hard drug.
Niet alle joden zijn links, vanzelfsprekend. In Bush zijn administratie zijn vele neoconservatieven ook van joodse afkomst. Er valt echt geen peil op te trekken. Het zijn mensen zoals wij. Of zoals Bush. Of zij die "tussen de extremen" staan. Want die moeten er ook zijn, zolang de middengroepen nog niet hun keuze hebben gemaakt. Logischerwijs voor de burgerij of voor de arbeidersbeweging. Dit komt rechtstreeks voort uit de grondslagen van de socialistische theorie en is er een zoveelste bevestiging van. Handiger dan een opleiding “Human Resources Manager”, het marxisme. Check it out.
Jongeren. De vrijheidslievende geest van de jeugd - nog niet verstrikt in de leugens van elke dag - botst dikwijls op de beperkingen van een onderdrukkend maatschappelijk systeem. Dat was zo onder het stalinisme. Het is vandaag ook meer en meer het geval voor het kapitalisme. Jongeren zijn de lichte cavalerie van de revolutie, de arbeidersbastions het zware geschut. De bolsjevieken waren een partij van jonge arbeiders. Door de bezadigde, naar verluidt "wereldwijze" reformisten van de mensjevieken werd dikwijls neergekeken op al dat jeugdig geweld. Tot ze uit hun utopische droom werden geholpen door de "10 dagen die de wereld schokten" - de machtige Oktoberrevolutie. Vandaag heeft de sociaal-democratie de aantrekkingskracht van een versleten oude sok op jongeren. En tel de rest van de burgerlijke partijen daar ook maar bij. Citaat: "Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst." (Lenin)
Jongerencultuur. Zoals in elke cultuur heb je in de jongerencultuur een burgerlijke component en een arbeiderscomponent. Voor wie nog zou twijfelen: Samson is volledig burgerlijk (een sprekende hond is een idealistische afwijking van het militante materialisme - u mag uw kleuters dat gerust vertellen). Hetzelfde geldt natuurlijk voor de Kerstman, Sinterklaas, die verschrikking van een Zwarte Piet (het product van een racistische verbeelding),... Het is diep tragisch, maar in heel Ketnet vinden wij au fond niets terug dat de opstandige geest van de jeugd zou moeten verbeelden. Die Spring die het klassebewustzijn vertrappelt met gezongen onnozelheden over Vlaamse Reuzen! Kwaad dat ze ons daarmee maken! Kwaad! Freaken is veel gezegd. Maar toch: boos. Ik geef het je op een briefje: binnenkort staan ze daar tegenover de kleintjes te kwelen over de onafwendbare splitsing van de gezondheidszorg, regionale CAO's en de "miljardenstroom van Vlaanderen naar Wallonië".
Typevoorbeeld van arbeiderscultuur voor kleuters: Bob de Bouwer - met stip! Bob plaatst de radiatoren in Wendy's huis. Hij vertelt haar tegelijk - een teken van zijn door de bazen ondergewaardeerde kwaliteiten - over de historische beperkingen van de algemene staking in de noodzakelijke omverwerping van de monopolies en banken. "Wat je nodig hebt, mevrouw, is een stevige nijptang. Daarnaast: de vorming van strijdorganen van de klasse die de massa's voorbereiden op de machtsovername en het beheer van de maatschappij. Tenslotte, de kers op de taart zou ik zeggen - houd u die kabel even vast: een partij die de massa-opstand organiseert. Voor mij twee klontjes suiker, alsjeblief." En dan krijgt hij koffie! Een permanente aanklacht van de kapitalistische vervreemding. Vlijmscherpe agitatie. Meer van dat!
(pd)
Elke maandag: ABC van het socialisme op links-socialisme.blogspot.com -
het alfabet dat ze op school zijn vergeten.
Het is overigens een misverstand dat socialisten naastenliefde of extreem altruïsme zouden voorstaan. We komen op voor het collectieve, materiële eigenbelang van de meerderheid van de bevolking - de arbeidersklasse. Als sommigen in de loop van hun bewustwording overdreven willen knuffelen is dat hun zaak. Maar met "alleen maar knuffelen" komen we er niet. De grenzen van deze tactiek in de klassenstrijd moeten voor iedereen duidelijk zijn.
Ja-knikker. Niemand staat graag bekend als een ja-knikker. We zien onszelf het liefst als onafhankelijk denkende, kritische geesten. Onder het systeem van de loonslavernij is de realiteit dikwijls anders. Arbeiders beseffen dat ze enkel door collectieve strijd in de plaats van "ja" af en toe ook "nee" kunnen knikken. Hoe hoger het klassebewustzijn en de solidariteit onder de arbeiders, hoe meer je ostentatief "nee" kan knikken tegen de bazen. De socialistische revolutie is eigenlijk niets meer dan miljoenen mensen die allemaal tegelijk "nee" knikken tegen de heersende klasse. Voor de choreografie van dat "nee-knikken" - het mag uiteindelijk geen rommeltje worden - hebben we nood aan een revolutionaire partij. Een partij die al het vroegere nee-knikken in de wereldgeschiedenis tot in de details heeft bestudeerd, er de dikwijls pijnlijke lessen uit heeft getrokken en kan verhinderen dat we - in de plaats van met menselijke bevrijding - eindigen met een stijve nek.
Jodendom. Veel vooraanstaande revolutionaire socialisten waren joden: Marx, Trotski,... Het doorsnee kaderlid van het Vlaams Belang hoort hier - achter het behang - al snel een "joods-bolsjevistisch complot" smeden. Zo is dit volkje voorgeprogammeerd, zo heeft de mankende Goebbels het hen voorgekauwd. En dan maar op de tanden bijten, in het licht van de Antwerpse gemeenteraadsverkiezingen. De verlokkingen van een burgermeestersjerp - tegenover de high makende rook uit Auschwitz. Mensenhaat: hun voornaamste hard drug.
Niet alle joden zijn links, vanzelfsprekend. In Bush zijn administratie zijn vele neoconservatieven ook van joodse afkomst. Er valt echt geen peil op te trekken. Het zijn mensen zoals wij. Of zoals Bush. Of zij die "tussen de extremen" staan. Want die moeten er ook zijn, zolang de middengroepen nog niet hun keuze hebben gemaakt. Logischerwijs voor de burgerij of voor de arbeidersbeweging. Dit komt rechtstreeks voort uit de grondslagen van de socialistische theorie en is er een zoveelste bevestiging van. Handiger dan een opleiding “Human Resources Manager”, het marxisme. Check it out.
Jongeren. De vrijheidslievende geest van de jeugd - nog niet verstrikt in de leugens van elke dag - botst dikwijls op de beperkingen van een onderdrukkend maatschappelijk systeem. Dat was zo onder het stalinisme. Het is vandaag ook meer en meer het geval voor het kapitalisme. Jongeren zijn de lichte cavalerie van de revolutie, de arbeidersbastions het zware geschut. De bolsjevieken waren een partij van jonge arbeiders. Door de bezadigde, naar verluidt "wereldwijze" reformisten van de mensjevieken werd dikwijls neergekeken op al dat jeugdig geweld. Tot ze uit hun utopische droom werden geholpen door de "10 dagen die de wereld schokten" - de machtige Oktoberrevolutie. Vandaag heeft de sociaal-democratie de aantrekkingskracht van een versleten oude sok op jongeren. En tel de rest van de burgerlijke partijen daar ook maar bij. Citaat: "Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst." (Lenin)
Jongerencultuur. Zoals in elke cultuur heb je in de jongerencultuur een burgerlijke component en een arbeiderscomponent. Voor wie nog zou twijfelen: Samson is volledig burgerlijk (een sprekende hond is een idealistische afwijking van het militante materialisme - u mag uw kleuters dat gerust vertellen). Hetzelfde geldt natuurlijk voor de Kerstman, Sinterklaas, die verschrikking van een Zwarte Piet (het product van een racistische verbeelding),... Het is diep tragisch, maar in heel Ketnet vinden wij au fond niets terug dat de opstandige geest van de jeugd zou moeten verbeelden. Die Spring die het klassebewustzijn vertrappelt met gezongen onnozelheden over Vlaamse Reuzen! Kwaad dat ze ons daarmee maken! Kwaad! Freaken is veel gezegd. Maar toch: boos. Ik geef het je op een briefje: binnenkort staan ze daar tegenover de kleintjes te kwelen over de onafwendbare splitsing van de gezondheidszorg, regionale CAO's en de "miljardenstroom van Vlaanderen naar Wallonië".
Typevoorbeeld van arbeiderscultuur voor kleuters: Bob de Bouwer - met stip! Bob plaatst de radiatoren in Wendy's huis. Hij vertelt haar tegelijk - een teken van zijn door de bazen ondergewaardeerde kwaliteiten - over de historische beperkingen van de algemene staking in de noodzakelijke omverwerping van de monopolies en banken. "Wat je nodig hebt, mevrouw, is een stevige nijptang. Daarnaast: de vorming van strijdorganen van de klasse die de massa's voorbereiden op de machtsovername en het beheer van de maatschappij. Tenslotte, de kers op de taart zou ik zeggen - houd u die kabel even vast: een partij die de massa-opstand organiseert. Voor mij twee klontjes suiker, alsjeblief." En dan krijgt hij koffie! Een permanente aanklacht van de kapitalistische vervreemding. Vlijmscherpe agitatie. Meer van dat!
(pd)
Elke maandag: ABC van het socialisme op links-socialisme.blogspot.com -
het alfabet dat ze op school zijn vergeten.
zondag, september 04, 2005
Albert Mariën: Boechouts burgervader van belang - een portret
(Wat voorafging: antiracistische militanten van Blokbuster worden tijdens het Sfinksfestival dagenlang gestalkt door burgemeester Mariën, Liberaal Appel, en zijn politiekorps. Die laatsten raken blijkbaar helemaal opgewonden van antiracistische stickers, en de zoete socialistische woorden die ermee gepaard gaan. Helemaal gek worden ze ervan. De activisten zeggen dat ze de aandacht appreciëren, maar dat uniformen “gewoon ons ding niet zijn”, dat er “nog veel andere visjes in de zee zijn”, en dat Albert Mariën “helemaal niet zo'n uiterst-rechtse lelijkaard is als hij zelf denkt”. Dit laatste was een mopje, want voor Mariën moet je - naast de vrije uiting van zoiets volstrekt nieuws als “ideeën” en de artikels van de Grondwet - werkelijk alles uitleggen.
In ieder geval: de politie van Mariën blijft aandringen en sluit meerdere dagen na elkaar een legertje activisten in haar meest romantische cellen op. Zonder resultaat. We blijven hun stoere wapenstokken en stilaan wanhopige avances negeren. Politieke vrijheid, weet je wel. Hier volgt een beknopte biografie van de burgervader.)
Toen Albert Mariën werd geboren stond de wereld even stil. De mussen donderden niet meteen van de daken, maar dat er iets ingrijpends had plaatgevonden, was voor alle nuchtere waarnemers duidelijk. Het gelukkige gezin Mariën zag een kwiek, speels en luidruchtig baasje op de aardbol verschijnen, dat zich van meet af aan met zijn doorgedreven willetje in van alles en nog wat wou mengen. Zo weigerde de kleine Albert - amper acht maanden oud - zijn melkje op te drinken, om de simpele reden dat de zuiders ogende buurvrouw zijn hoogstpersoonlijke bekertje aan moeder Albert had gegeven. Baby Albert verkoos koppig zijn lege knorrende maagje boven de niet te integreren, volksvreemde melk. Die buurvrouw kwam nochtans net terug van een vakantie in Benidorm, wat moeilijk Vlaamser kon in die tijd, en heette simpelweg Maria.
Meer dan vijftig jaar later, maar niet echt veel wijzer, zou Mariën zich met dezelfde halsstarrigheid achter de campagne tegen migrantenstemrecht van het Vlaams Belang scharen. Daarbij, in de Boechoutse gemeenteraad, de historische woorden declamerend: “Blijf met uw poten van mijn melkje, en het stemrecht van de ondernemende, door onderdrukkende belastingbrieven geterroriseerde Vlamingen.”
Ook in de kleuterschool stond Albert op zijn streepjes. Hij verwierf bij klasgenootjes en onder het onderwijzend personeel bekendheid als de kleine aap die in de speeltuin voortdurend bij de geringste futiliteit uitriep dat zijn vader “bij de politie” was. En dat hij “jullie allemaal zou komen oppakken en in de gevangenis steken”. “Na!”, voegde Albert 't bleiterke daar, nors met zijn vingertje schuddend, aan toe. Is hem dat?
Albert belandde bij de PVV, vandaag VLD. Daar is het uiteindelijk helemaal fout gelopen met hem. Migrantenstemrecht, belastingbrieven, arbeiders, vakbonden, cordon sanitaire, sociale zekerheid, vrije meningsuiting, Blokbuster-stickers,... Alle fundamentele kwalen van de moderne maatschappij stroomden deze zomer tesamen op het Sfinksfestival in Boechout. Zijn Boechout! Dit was Alberts Napoleon-moment. Hij ging ervoor, net als in de kleuterschool. Wij zullen er ook voor gaan: bij al zijn kiezers in Boechout. Met een petitie voor elementaire politieke vrijheden. Van deur tot deur. Tot de volgende verkiezingen, Albert!
(pd)
In ieder geval: de politie van Mariën blijft aandringen en sluit meerdere dagen na elkaar een legertje activisten in haar meest romantische cellen op. Zonder resultaat. We blijven hun stoere wapenstokken en stilaan wanhopige avances negeren. Politieke vrijheid, weet je wel. Hier volgt een beknopte biografie van de burgervader.)
Toen Albert Mariën werd geboren stond de wereld even stil. De mussen donderden niet meteen van de daken, maar dat er iets ingrijpends had plaatgevonden, was voor alle nuchtere waarnemers duidelijk. Het gelukkige gezin Mariën zag een kwiek, speels en luidruchtig baasje op de aardbol verschijnen, dat zich van meet af aan met zijn doorgedreven willetje in van alles en nog wat wou mengen. Zo weigerde de kleine Albert - amper acht maanden oud - zijn melkje op te drinken, om de simpele reden dat de zuiders ogende buurvrouw zijn hoogstpersoonlijke bekertje aan moeder Albert had gegeven. Baby Albert verkoos koppig zijn lege knorrende maagje boven de niet te integreren, volksvreemde melk. Die buurvrouw kwam nochtans net terug van een vakantie in Benidorm, wat moeilijk Vlaamser kon in die tijd, en heette simpelweg Maria.
Meer dan vijftig jaar later, maar niet echt veel wijzer, zou Mariën zich met dezelfde halsstarrigheid achter de campagne tegen migrantenstemrecht van het Vlaams Belang scharen. Daarbij, in de Boechoutse gemeenteraad, de historische woorden declamerend: “Blijf met uw poten van mijn melkje, en het stemrecht van de ondernemende, door onderdrukkende belastingbrieven geterroriseerde Vlamingen.”
Ook in de kleuterschool stond Albert op zijn streepjes. Hij verwierf bij klasgenootjes en onder het onderwijzend personeel bekendheid als de kleine aap die in de speeltuin voortdurend bij de geringste futiliteit uitriep dat zijn vader “bij de politie” was. En dat hij “jullie allemaal zou komen oppakken en in de gevangenis steken”. “Na!”, voegde Albert 't bleiterke daar, nors met zijn vingertje schuddend, aan toe. Is hem dat?
Albert belandde bij de PVV, vandaag VLD. Daar is het uiteindelijk helemaal fout gelopen met hem. Migrantenstemrecht, belastingbrieven, arbeiders, vakbonden, cordon sanitaire, sociale zekerheid, vrije meningsuiting, Blokbuster-stickers,... Alle fundamentele kwalen van de moderne maatschappij stroomden deze zomer tesamen op het Sfinksfestival in Boechout. Zijn Boechout! Dit was Alberts Napoleon-moment. Hij ging ervoor, net als in de kleuterschool. Wij zullen er ook voor gaan: bij al zijn kiezers in Boechout. Met een petitie voor elementaire politieke vrijheden. Van deur tot deur. Tot de volgende verkiezingen, Albert!
(pd)
zaterdag, september 03, 2005
Ooh...
Roodborstje rules en zegt:
"Mijn snaveltje valt open als ik zie hoeveel antiracisten er door een rechtse burgemeester in Boechout voor het uitspreken van hun mening kunnen worden gearresteerd, zonder dat de nationale grotemensenpers er een lettertje over schrijft. Is de ene antiracist, voor grote mensen, minder waard dan een andere?"
Citaten van de site Blokwatch (www.blokwatch.be):
"De actiegroep Blokbuster, met wie Blokwatch – voor de goede orde – geen banden heeft, wilde deze zomer anti-VB-stickers verkopen aan het Sfinksfestival in Boechout. Burgemeester Albert Mariën stuurde de politie op hen af en liet hen arresteren. Ook van die burgemeester, die een tijdje geleden eveneens uit de VLD werd gezet, is geweten dat hij een samenwerking met het VB niet ongenegen is. Niet minder verontrustend is dat dit laatste incident, op wat regionale berichtgeving na, nauwelijks de pers haalde. Terwijl sommige media het dan weer niet konden laten zich vrolijk te maken over het mogelijks kortwieken van Blokwatch." (Marc Spruyt)
"Blokwatch is Blokbuster niet, maar wat in Boechout gebeurde dient elke democraat te verontrusten. Want wij hadden daar evengoed kunnen staan... En als het kan, dames en heren van de pers die dit lezen: deze zaak verdient ook jullie aandacht." (Mark Saey)
Over de gebeurtenissen in Boechout: zie de LSP-site.
donderdag, september 01, 2005
Fun in the sun, met elementaire politieke rekenkunde
1 september: terug naar school
Spits daarom de oren, scherp de pennen, voor de eerste les politieke rekenkunde van het nieuwe schooljaar. Have fun, kids. You will love it.
* liberalisme – sociaal-democratie = 0
(oplossing: SP.a = VBO)
* Johan Vande Lanotte (SP.a) + Frank Vandenbroucke (SP.a) + Xavier Verboven (alg. secr. ABVV) = klassecollaboratie
* basis ABVV + Xavier Verboven (alg. secr. ABVV) = beter dan klassecollaboratie
* 1 + 1 = 3 (= dialectiek)
* De Morgen + edito = jammer genoeg meestal reactionair
* traditionele partijen / Vlaams Belang = een vleugje racisme + een lading anti-arbeiderswetten
* Vlaams Belang / LSP = de lege verzameling
* Lenin – Steve Stevaert = zeer veel
* Lenin + Trotsky + de massa's = “een staatsgreep”, volgens de burgerij (waar hebben die gasten leren tellen?)
* VRT + VTM = nood aan een arbeiderspers ( = Socialistisch Links)
* Patrick Dewael + Boudewijn Bouckaert + Jean-Marie Dedecker + Greet Op de Beeck = nieuwe verkiezingen
* ACV + ABVV / pensioenhervorming = algemene staking
(pd)
Abonneren op:
Posts (Atom)
Karl Marx: wellicht slimmer dan Dirk Verhofstadt (broer van), Boudewijn Bouckaert en Frank Vandenbroucke opgeteld (binnenkort ook: de liberale vermenigvuldiging en deling)