Communisme. Hoogste stadium van het socialisme en de planeconomie. Iedereen zal rijker zijn, rustiger naar de gesocialiseerde supermarkt lopen en meer vrije tijd hebben. De massa van de mensheid zal de ketenen van de staatsdwingelandij hebben afgeworpen en deelachtig zijn aan collectieve zwemparadijzen en niet-vervreemde theaterstukken. Geld zal niet meer bestaan. Dat weten we allemaal min of meer zeker. Wat we niet zeker weten, is of GBA nog in eerste klasse zal spelen. En da’s best jammer. (Dit ABC werd geschreven voor de roemrijke overwinning van GBA in de bekerfinale van vorige zaterdag: hoe kunnen we dit onmarxistische gebrek aan vertrouwen nog goedmaken?)
Cinema. Samenzwering van de burgerij om arbeiders en jongeren van de straat te houden en algemene stakingen op de lange baan te schuiven. Veel jongeren uit arbeidersmiddens en uit de kleinburgerij doen nochtans hun eerste lief binnen in de cinema. Je kan van deze degraderende burgerlijke façade dan toch nog iets leren, jongens en meisjes.
Competitie (Concurrentie). Wat we volgens Adam Smith, de burgerlijke econoom, nodig hebben om te kunnen presteren. Je moest wel 10 meter uit de buurt van zijn vrouw blijven. Of hij zou je… Begrijpt er iemand hier nu iets van? Dankzij de competitie zijn de VRT en de VTM steeds meer op elkaar gaan lijken. En toch lijken ze allebei nergens meer naar… Dankzij de competitie, en Georoute, moeten postmannen nu de 3000 meter in Olympische kwalificatietijden afleggen… Dankzij de competitie zijn onze “loonkosten” te hoog en hoeven de bazen zich nergens, maar dan ook nergens meer voor te schamen. De competitie is het glijmiddel van de kapitalistische immoraliteit.
Civiele maatschappij. Hier wordt het zelfs voor ons te moeilijk. Volgens de CIA waren van de totalitaire staat onafhankelijke volleybalploegen en Tolstoi-leeskringen de ideale manier om de stalinistische moloch te doen wankelen en het kapitalisme weer in te voeren. Volgens sommige “marxisten” moeten we diezelfde “c-i-v-i-e-l-e maatschappij” (kan iemand onze mondhoeken even uit stand komen wrikken?) sluw gebruiken om de “p-a-r-t-i-c-i-p-a-t-i-e-v-e democratie” (shit, weer die mondhoeken) in te voeren en de armoede wat beter te verdelen. Geef ons de ouderwetse planeconomie en arbeidersdemocratie dan toch maar terug.
Crisis. Ding waar we al bijna 30 jaar mee zitten. En het wordt steeds erger. Het zit allereerst zelfs niet in onze hoofden, maar in de objectieve realiteit. Onbedoeld, maar onvermijdelijk gevolg van de kapitalistische productie. Een aspirientje nemen en hopen dat het vanzelf overgaat, helpt niet. De realiteit ontkennen, ook al slaat ze je ongenadig op de neus, helpt ook niet. Je moet het beest omleggen met collectieve massastrijd. Die zwarte pagina in het menselijke bestaan eenvoudig omslaan. Flink beginnen met een frisse, socialistische lei. Toch?
Vrienden, het kan niet anders of de goede smaak en het zinderende revolutionaire élan zijn in la Douce France uitgevonden. In de beste strijdbare tradities van de sans culottes, de onuitwisbare Parijse Commune, het zinderende mei '68 en de eeuwige cool van Jean-Paul Belmondo werd gisteren met een wel erg genereuze Franse slag de verschrikkelijke, van neoliberale zelfgenoegzaamheid uitpuilende Europese Grondwet - suizend als een komeet - onderuit gemokerd. “Yes!”, riepen wij uit volle borst uit, de zonen en dochters van Marianne met devoot geheven armen roemend. Terwijl het natuurlijk “Non!” had moeten zijn. Et alors?
Het Frans is al zo veelvuldig de wereldtaal van de onderdrukten geweest (die Le Pen en het andere extreem-rechtse canaille dat voor de “non” campagne voerde, krijgen de arbeiders later nog wel). Tijd dat we de prachtige, welsprekende verzen van het “raz-le-bol” ook naar andere talen vertalen. Laat de heersende elite, altijd in het foute kostuum, tot nut van 't algemeen maar is fijn beven. De arbeidersklasse zal de komende jaren Frans moeten spreken, overal, om met haar gerechtvaardigde eisen en materiële belangen nog verstaanbaar te zijn.
De Grondwet was een fiere, overdreven met zichzelf te koop lopende tafelspringer van het zuiverste water: het hoofd immer in de elitaire, neoliberale wolken. Tot het Grote Beven inzette, onder het niet aflatende beuken der golven van de klassenstrijd. Naar de pomp met Chirac, de privatiseringen, de delokalisaties van het “competitieve Europa” en de Medef (Franse patroons). Naar een kille vergeetput met de (klein)burgerlijke spreekbuizen van het sombere, wereldvreemde “oui”. Zowat het hele politieke, culturele en mediatieke establishment wordt hier smalend te kijk gezet. 100% verzekerd dat deze fabelachtige, volkomen verdiende schop onder de kont nog een tijdje zal nazinderen. Met brandende billen wordt de Europese burgerij terug naar af gestuurd.
De liberale Grondwet ging met 55% - volgens de eerste schatting - en een hoge opkomst volstrekt overtuigend tegen 200 kilometer per uur tegen de vlakte. Een sliertje rook, kringelend uit de neusgaten. Zelfs naar Dedeckeriaanse normen een kleine verkeersovertreding. Een memorabel moment welzeker, zo ziet iedereen vandaag. Maar ook: een politiek keerpunt voor de arbeidersklasse in Europa?
Onder kapitalistische verhoudingen is het uitgesloten om Europa echt een te maken. Daarvoor zullen we - doorheen de strijd voor jobs, gezondheidszorg en betere lonen - voor een federatie van socialistische staten van Europa de hand aan de ploeg moeten slaan. Strijdbare vakbonden en de opbouw van stevige, nieuwe arbeiderspartijen - als conclusie van strijdbewegingen - zijn daarbij de passer en kompas van arbeiders en jongeren in strijd, willen we echt een nieuwe wereld uittekenen.
Later: enkele Belgische reacties op het Franse "non".
Veel werd er de laatste dagen gegist naar de redenen voor de terugtrekking van Steve Stevaert (SP.a) uit de nationale politiek. Het was ei zo na onmogelijk om niet weg te komen met de idee dat we hier met een halve heilige te maken hadden, ondanks de jacht op de werklozen, de privatisering van spoor en Post en kleinigheden als de recordwerkloosheid, de daling van de koopkracht van gewone werkenden en de om zich heen grijpende flexibiliteit.
Ook wij weerstonden, ondanks al onze verregaande klasse-analyses, niet aan de verleiding en zijn er op dit eigenste moment intens van overtuigd dat de goedheilige man Jozef Ratzinger dringend de procedure voor Zaligverklaring moet starten. We denken zelfs dat Steve, favoriet van alles wat mensen bindt (als het maar plakt - dus ook van mayonaise), een uitstekende Paus zou zijn. Paus, de Loge, mayonaise,... dondert het wat?
Maar waar blijven de broodnodige Wonderen dan, willen we niet in amateurisme vervallen?
Ligt dit niet hemelsbreed voor de hand, zelfs voor door de wol geverfde linkse socialisten?
Het eerste Wonder van Stephanus I: de omvorming van een “burgerlijke arbeiderspartij” als de SP.a naar een volledig burgerlijke partij bevestigen, en er in de pers toch mee wegkomen dat ze je koppig “links” blijven noemen. Curieus: sommige commentatoren zien de realiteit niet meer achter de borrelnootjes. Een verontrustende ontwikkeling voor de voedingindustrie.
Het tweede Wonder van Stephanus I: de “arbeidersklasse” als potentiële doelgroep - toch zonder moeite minstens 85% van de bevolking (zo u wil “gelaagd”) - vervangen door “de mensen”. Uit de stempercentages van de SP.a vandaag blijkt zonder redelijke twijfel dat “de mensen” een kabouterlengte meer dan 20% van de bevolking uitmaken. De enige sluitende conclusie moet zijn: toen de SP.a nog geen bovenaardse weerzin voelde om haar kiezers “arbeiders” te noemen, waren er meer “mensen” (de mensen!) die op haar stemden, in de jaren '80 meer bepaald - zelfs zonder het Vlaamsnationale kermisnummer Spirit. Enkel de wegen van God en Steve zijn ondoorgrondelijk. Al willen we deze sympathieke partners adviseren om ook die ondoorgrondelijke wegen binnenkort niet meer met de geprivatiseerde NMBS te nemen. Voor je het weet donderen twee meesterbreinen van de Schepping van de rails, de bosjes in.
De vooruitziende blik van... Hasselt Kermis
Veel werd gespeculeerd over het moment waarop Stevaert zijn keuze maakte. Gelukkig kunnen wij u triomfantelijk meedelen waar en wanneer Steve de knoop doorhakte, zonder Agatha Christie naar de kroon te hoeven steken. 24 februari 2005, kwart voor acht, Hasselt kermis. Meer specifiek: de stacaravan van Magische Wanda, kaartlegster voor gedeukte zielen.
Magische Wanda: “Robert Stevaert, wat ik zie is een nabije toekomst van groene en rode bolletjes, stipjes bijna,... Een groot aantal. Voel je de energie?”
Steve: “Zeker Wanda, ik heb een groot geloof in wat de mensen bindt. In bindmiddelen, zeg maar. Groene en rode stipjes... Erwtjes en worteltjes? Nee, nee. Denken, denken - en ik vind mezelf al geen intellectueel... Pfff. De begrotingscontrole! Arbeiders, sorry de mensen komen op straat... Ik zie het nu voor mij: de vakbondsleiding wordt en masse overrompeld door haar basis. Ajaj nee. Ik wist het, Wanda.”
Magische Wanda: “Eén slag met de toverstaf volstaat niet meer, Robert. Dat geven de kaarten mij door.”
Steve: “Kut, die eenmalige maatregelen voor het budget kunnen we nu wel vergeten. Als Guy en Johan hiervan horen...”.
Magische Wanda: “Gij zijt moe. Ik zie nu een moeilijk woord verschijnen... Een heel moeilijk. De receptie? De receptie werkt niet meer? Shit, die kaarten doen hier raar.”
Steve, lijkbleek: “Wanda, nee joh. Johjoh, och god toch. De perceptie is 't. De perceptie is naar de maan, met zo'n ongezien pakket besparingen voor euh, de mensen. Waar moet ik dan aan beginnen? En het einde is ook al zoek, Wanda. Volledig zoek. Ik zie het gewoon niet meer...”
Sinds dat moment - en geen ander - stond Steve zijn besluit vast: provinciegouverneur zou hij worden.
(Wat voorafging: Steve Stevaert verrast vriend, vijand en de lezeressen van Flair met zijn beslissing om de nationale politiek uit te wuiven en provinciegouverneur te worden van Limburg. Zijn kompaan Johan Vande Lanotte komt tot de vaststelling dat zijn leven niet langer in cirkeltjes mag draaien op Begroting - “ik word hier duizelig van al die cijfers”. Hij moet binnenkort voorzitter worden van de SP.a in Steve z’n plaats. Daarmee is de intrigerende stoelendans in burgerlijke middens nog niet gedaan. Wie wordt de volgende Minister van Begroting? Waag uw kans: het is een kanjer van een job, in een stimulerende omgeving.)
Vacature:
De regering van België - beter bekend als de beheerraad van de heersende kapitalistische klasse van deze wonderlijke natie - zoekt:
1) Nieuw politiek personeel (we zitten wat krap...)
2) Een telraam voor onze begroting (met rode, blauwe en misschien zelfs oranje bollen)
3) Moed om tegen de maatschappelijke stroom in te gaan en als een razende te besparen
4) Een prima uitloopregeling? (Word ook provinciegouverneur! Steve Stevaert heeft er nog altijd geen spijt van.)
Bent u:
- een koelbloedige, gracieus de voorhamer in de sociale voorzieningen van de arbeidersklasse mikkende teamplayer?
- kan u anti-sociale aanvallen inkleden met de vanzelfsprekende air van een onwankelbaar staatsman, en toch nog sympathiek blijven overkomen?
- beschikt u over superieure, rationele overredingskracht in een soms veeleisende omgeving, zonder uw doelstellingen uit het oog te verliezen, en de begroting uit het rood?
- kortom: bent u de stressbestendige, niet omkijkende evil destroyer die de patroons nodig hebben?
Wij bieden u:
- een functie met veel sociaal aanzien in alle geledingen van de maatschappij
- een flexibele invulling van uw weekends
- een competitief loon
- de voldoening aan de toekomst van een zeer kleine elite te werken
Wacht niet langer. Contacteer ons vandaag nog voor dat kennismakingsgesprek.
(actualiteit)
Er hangt een crisissfeertje boven de Wetstraat, en ze luistert niet enkel naar het letterwoord B-H-V. “It's the economy stupid”, wist de verkiezingsadviseur van Bill Clinton al, toen die zelf nog een eind weg op z'n saxofoon stond te toeteren, of anderen dat swingend voor hem liet doen. De wetenschap “economie” kan voor veel arbeiders en jongeren hetzelfde smaakje nalaten als veel moderne, laatkapitalistische kunst: het ziet er allemaal wel ingenieus en waarschijnlijk belangrijk uit, maar heeft het ook werkelijk iets te betekenen?
Daarmee probeert de burgerij geraffineerd zand in proletarische ogen te strooien. De meest fundamentele wetten van het kapitalisme - discreet uitgehouwen door de Duitser Karl Marx - zijn niet veel moeilijker te vatten dan de regels van het verkeer. Klein probleempje: de aan Alzheimer lijdende burgerij ziet de samenleving zich liever als een troep lemmingen in de afgrond storten, dan dat ze zelf haar vandaag historisch decadente voorrechten zou opgeven.
De Belgische economie groeide de eerste 3 maanden van dit jaar met 1,8% op jaarbasis, en 0% in vergelijking met de 3 maanden daarvoor. De ex-anarchist (*) - vandaag evenwel alleen Radicaal voor Patroon en Privatisering - Vande Lanotte had 2,2% voor z'n begroting van 2005 ingeschreven. Inmiddels stuiken de economische voorspellingen voor de eurozone in elkaar, als waren ze bakvissen op een Spring-concert. Italië sukkelde in een officiële economische crisis, Portugal verzuipt in een begrotingstekort van meer dan 6%, een vertragende economie in de hele eurozone - en nu wellicht ook de VS - doet bij de meest vooruitziende burgerlijke strategen de haren stilaan ten berge rijzen,... Nog even en punk is terug, op de meest onwaarschijnlijke plaatsen.
Bij onze Duitse overburen werden de groeivooruitzichten voor 2005 door de regering al met 0,6% teruggeschroefd, in Italië met 0,9%! U kan zich de klamme handjes van Verhofstadt, Vande Lanotte en hun neoliberale club voorstellen. De bank ING zet vandaag al in op een reële groei van amper 1,5%, de OESO op 1,3% - ongeveer het dubbele van die cijfers zou nodig zijn om de werkloosheid stabiel te houden. Als België naar een groei van 1,3%, 1% of minder duikelt, mogen we ons aan een inktzwarte furie van besparingsmaatregelen verwachten.
Alles wat we in de jaren '90 meemaakten, zal klein bier zijn in vergelijking met de wanhopige gevechten die de burgerij de komende jaren zal moeten ontketenen. Dat in een “welvaartstaat” die voor een groot deel van de werkers, werklozen en gepensioneerden al tot op het bot is “ontvet”. Maar bovendien: in een steeds interessantere situatie dat de vakbondstop - en daarmee de regering - niet meer met hetzelfde gemak de sociaal-economische agenda domineert.
Met de afwijzing van de loonnorm door de ABVV-basis - voor het eerst in de geschiedenis - werd de bureaucratische leiding publiek in de hoek gezet. Een teken aan de wand. De beweging in de non-profit verlaagde weldadig de drempel voor actie in het hele land. Een frisse bries van acties en stakingen waait sindsdien door de provincies (de acties in tal van sectoren rond de loonnorm, de staking bij de Waalse bussen, de staking bij de NMBS,...) Laat ons er een storm van maken. Vecht voor strijdbare vakbonden, passend voorzien van door de basis bediscussieerde actieplannen. Zij die meenden dat de ideeën van strijd, solidariteit en socialisme morsdood waren, zouden wel is vreemd kunnen opkijken.
(*) Begin jaren '80 kwam Vande Lanotte - toen nog kokend van ontembare woede en onbegrip over bijna alles kapitalistisch wat bestond - onze marxistische stroming in Gent verwijten wat voor een “softies” we waren omdat we toen nog werkten binnen SP-PS, op het moment dat die partijen nog een actieve arbeidersbasis hadden (ja, we hebben het over de geschiedenis - no such luck vandaag). Later werd Kropotkin/VDL's carrière bij de SP gelanceerd door de voltallige afdeling Oostende van de SP eerst op te doeken. De ondenkbare verkiezing van een marxistische SP-parlementskandidaat moest door dit maneuver stokken in de wielen worden gestoken.
Gisteren gelezen in de Financial Times, uit de mond van de Buitenlandminister van de VS, Condoleezza Rice: “We hebben goede relaties met sommigen waarvan we geloven dat ze meer moeten doen op het democratische front (...), en we hebben niet zo'n goede relaties met sommigen waarvan we geloven dat ze meer moeten doen op het democratische front.” (...) Dit nodigt uit om een paar keer te herlezen, wil je er de diepere essentie van snappen. Na dit proces enige keren te hebben herhaald, komen wij tot de conclusie dat Condy in hogere diplomatentaal iets als het volgende wou zeggen: “Met sommige dictators die al eens een opposant uit de zevenentwintigste verdieping werpen, doen wij graag op Amerikaanse wijze handel; andere - meer ondankbare - dictators, die toevallig uit onze smaak zijn gevallen, krijgen bommen en the Marines op hun kop”.
Condy heeft de laatste periode veel gereisd in haar functie. Ze heeft een aantal sympathieke en minder sympathieke schurken ontmoet. Wij beelden ons in dat haar notaboekje, onder de insprong “dictators die ik moet onthouden”, ongeveer het volgende bevat:
Hoessein, Saddam: Very, very bad guy. Kreeg van ons gifgas en Rummy op bezoek. Vond dat niet genoeg en bezette Koeweit. (olie!, olie!, olie!) Onze goede relaties zijn sindsdien verzuurd. (goh, de verzuring!) Zit nu gelukkig in onze gevangenis. Wellicht niet meer zo interessant voor toekomstige projecten van de vrije wereld.
Karimov, Islam (Oezbekistan): Niet onsympathieke gentleman, maar moet nog aan zijn presentatie werken. Dank u voor die legerbasis (en de lokaal gebakken koekjes - die zo fantastisch smaakten! - bij de thee). Probeerde mij over de chat bijna te versieren, de deugniet (zijn das en zijn grappen over het Hiernamaals stonden mij echter niet aan). Minpunt: die honderden doden, waarom moet hij altijd zo overdrijven? Izzy is een goede leerling, maar moet de anderen niet storen tijdens de les.
Musharaff (schrijf je dat nu met 1 of met 2 ff'en? - opzoeken op Google): wat een fantastische snor, waaaaw! Ook Bushie zou met zo'n bovenlip veel imponerender overkomen in de internationale relaties (zeker bij een woossie als Chirac - bweeek). Mushie is een dictator die niet houdt van verkiezingen, maar het is onze dictator die niet houdt van verkiezingen. (de wereld en zijn dilemma's... - aaah, in wat voor een wereld kom je als jonge vrouw terecht...)
Wie heeft er schrik van de anti-sociale standpunten van het Vlaams Belang? Dewinter en co zelf kruipen er al niet meer in het geniep voor onder de tafel. Qua duidelijkheid is dat een opsteker. Want wat blijkt? Het Belang nodigt op 25 mei een - kijk uit voor rondvliegende brokstukken (het zijn onze openbare diensten!) - “anarcho-kapitalist” uit.
Het personage is professor en heet Hans-Hermann Hoppe. Voor zover lijkt er geen man overboord: ook medemensen met een hogere academische graad kunnen diepere inzichten te over hebben. En over voornamen als Hans-Hermann (HH, voor de kenners) struikelen wij al lang niet meer.
Een grotere schrik pakten we toen we onvoorbereid een aantal ferme stellingen van deze Hans-Hermann tegen het lijf liepen. De economische denker vindt armen “dom, lui of beide”. Van zo'n fijne woordspeling gaan ze bij de Vlaams Belang-leiding vanzelf rechtop zitten. De essentie eruit sleuren bij Hoppe was vervolgens geen reusachtige opdracht meer: “Vanzelfsprekend moet de verzorgingsstaat met wortel en tak worden uitgeroeid.” Hoho! Hij doet dat gewoon. Wat een bijzondere man, moeten ze bij de VB-top hebben gedacht. Hoppe, niet te stoppen: “De sociale zekerheid moet weer worden gelegd bij het individu, de verzekeringsmaatschappijen en de liefdadigheid.” De opwinding moet nu bij Vanhecke, Dewinter en Annemans interplanetair zijn geweest - en het waren niet eens internationalisten!
Vooraleer de leiding van het VB vandaag zo recht voor de raap voor haar intieme opinie durft uitkomen, moeten ze wel in erg elitair gezelschap verkeren. Zoals daar is: het Antwerpse havenpatronaat, waar Dewinter wel is gaat spreken over de Westerse beschaving voor lichtjes verveelde, in hun oesters verdrinkende steunpilaren van onze samenleving.
Dat is dan ook de strategie: de arbeiders die - uit ongenoegen over het huidige afbraakbeleid en bij gebrek aan een alternatief in de vorm van een nieuwe arbeiderspartij - voor hen stemmen, beschouwt de Belang-top als verworven. “Voor wie zouden ze anders stemmen?”. Op termijn laten ze hier een opening voor de linkse socialisten, die beslissend zal blijken. Enkel een oplevende klassenstrijd tegen het neoliberaal beleid heeft racisme en neofascisme in het verleden tijdelijk teruggedrongen in Frankrijk en Oostenrijk, het is ook de kracht die hen definitief van de aardbol zal vegen. Voorlopig heeft Dewinter andere zorgen: om in het beleid aan de bak te komen en het cordon sanitaire te doorbreken, moet het patronaat worden gecharmeerd.
Voor de massale stemmenwinst een feit was, moest de Belang-top minder over haar schouder kijken om te zien of er geen kiezers stonden:“De sociale zekerheid is een paradijs voor gespecialiseerde beroepsprofiteurs.” Zo stond het nog in het sociaal-economisch programma van het Vlaams Blok in 1989. Als verkiezingsslogan net iets te lang, jammer genoeg! In een werkgroeptekst uit 1993 vind je het volgende voorstel: “Het is onbillijk dat enig profitariaat zich tijdloos in het systeem kan nestelen… De eerste 3 maanden ontvangt een werkloze 75% van zijn laatst verdiende loon. Nadien vermindert dat elke maand met 5%. Tot de bodem is bereikt.”
Dat mochten ze bij het Belang de laatste jaren niet meer openlijk zeggen. Op de tong bijten was de boodschap. Vrijwillig zo flagrant je eigen recht op vrije meningsuiting aan banden leggen: 't is godgeklaagd. Wat een verademing voor de VB ultra-liberalen dat een malle Duitser het nu in hun plaats komt doen.
Driewerf helaas echter dat de kiezers van het VB in het grootste deel van de burgerlijke pers amper te weten zullen komen dat Hoppe in Vlaanderen is gepasseerd. Hoppe zegt enkel op een extreme manier wat een groot deel van de heersende klasse in stilte wenst - en waardoor ze door de logica van het kapitalisme zelf onverbiddelijk naartoe wordt gedreven.
Via de welbekende gunstige wind belandde er een interne VBO-enquête op ons bureau. Het document getiteld "Uitbuiting gisteren, vandaag en in de rest van de 21e eeuw - doe ze nog is vol" bevat tal van buitengewone inzichten. De Belgische ondernemers winden er voor ons plezier geen doekjes om. De enquête geeft een brede kijk op de leefwereld van zij die ons als loonslaaf aannemen (en op het altaar van de Rendabiliteit weer buitengooien). Wat denkt de gemiddelde, in zijn tuinstoel achterover leunende baas over Werk, Lonen, Gezondheidszorg, Stakingen en Democratie? Wat zijn de heren en dames met ons van plan? We weten het nu. Zwart op wit. En bovendien: hoe creatief zal de vakbondstop met deze hete brei omspringen? Leest u mee.
1. Lonen:
Q1. Wat verdient de gemiddelde arbeider in uw bedrijf?
a) Verdienen, verdienen?! Zou u niet eerst is willen wachten tot ik uw functie-omschrijving volledig heb gegeven? Straks gaat u nog zagen om een vast contract. We leven in 2005, hein?
b) Door het bestaan van die klotevakbonden die overal hun neus tussensteken: nog altijd veel te veel.
c) Een pak minder dan 20 jaar geleden. Ik heb me er een tweede zwembad van gezet.
d) Als ze een stakingspikket zetten bij FNAC: een dwangsom van 5000 euro per uur (yep, bij hun lurven!).
Antwoorden: a) 19,9% b) 53 % c) 27% d) 0,1%
Q2. Moeten de managerslonen publiek bekend gemaakt worden?
a) Ja, ik wil diegenen die in mijn levensstandaard voorzien nu ook wel is publiekelijk bedanken.
b) Ben je gek?! Scheer je weg met je ziekelijke emo-democratie.
c) Lieve mensen toch, het materiële is toch niet zo belangrijk? Wat vindt iedereen van de nieuwe paus?
Antwoorden: a) 8% b) 9% c) 64% (Geen antwoord: 19%)
2. Werk:
Q1. Wie of wat heeft er schuld aan de werkloosheid - geheel of gedeeltelijk - van meer dan 1 miljoen Belgen (of 17% van de beroepsbevolking)?
a) De Verschrikkelijke Loonkost. Een gigantische smeerlap, die bovendien onze levensduur drastisch ondermijnt. Er worden ook minder baby's door geboren en hij verspreidt het AIDS-virus.
b) Elio Di Rupo.
c) De Sociale Zekerheid. OK, in feite hetzelfde als antwoord a), maar als ondernemer ben je in een vrije markt van nature creatief (als je de arbeidersklasse een kloot wil aftrekken).
d) De erger wordende overproductiecrisis van het kapitalisme, sinds midden jaren '70.
e) De werklozen zelf natuurlijk. Leest u geen kranten?
Antwoorden: a) 52% b) 14% c) 23% d) 0% e) 11%
Q2. Hoe flexibel moet een loontrekkende kunnen werken?
a) Als je bij het buitengaan nog net je partner goeienacht kan kussen, zitten we toch al op de goede weg. Uitgebreid vogelen kan echt niet meer in onze moderne kenniseconomie.
b) We mogen van de weekends echt geen godje maken. Op dat vlak ben ik atheïst.
c) Jongeren willen - is mijn ervaring - niks liever dan 's morgens opgebeld worden om 's avonds te gaan werken. Even avontuurlijk als Temptation Island.
Antwoorden: a) 34% b) 33% c) 33%
3. Gezondheidszorg:
Q1. Bent u voorstander van ons huidige stelsel, of vindt u - zoals het Artsensyndicaat - dat de privatisering van de gezondheidszorg op tafel moet worden gelegd?
a) Bwaah, op de tafel is veel gezegd. Kunnen we onderhands geen deal afsluiten met de vakbondsbureaucratie over gedeeltelijke privatisering, om mee te beginnen? Staat deze micro aan?
b) Het spel had al lang geprivatiseerd moeten zijn. Ik bemoei mij toch ook niet met uw tanden? Waarom zou ik er dan voor betalen?
Antwoorden: a) 72% b) 28%
4. Stakingen:
Q1. Is staken nog wel van deze tijd, nu de “verworven rechten” toch van gisteren zijn?
a) Met staken heb ik geen enkel probleem. Ik werk zelf als grote aandeelhouder ook amper. Iedereen gelijk.
b) S-t-a-k-e-n? Zoals wanneer je HET WERK neerlegt? In MIJN BEDRIJF, waar IK DE BAAS ben? Waar is mijn zwarte lijst - zit het management al in de directiekamer? Bucky!
c) "Stakers zijn luieriken." (Vrij naar Michel Verschueren)
d) Staken OK, maar kijk eens hoeveel brave mensen er in het VRT- en het VTM-nieuws last van hebben. Op z'n minst half België geraakt niet op tijd bij de kapper. Gegijzeld! Terwijl hun lang haar steeds maar langer wordt! Toch merkwaardig hoe Yves Desmet met al die stakingen zo lang een kaalkop is gebleven. Laat ons bidden dat alles snel weer als normaal wordt.
e) Zonder arbeidersactie en stakingen geen sociale zekerheid, geen democratische rechten en geen plezier.
f) "Staken schaadt, werken baat!" (deze keer letterlijk, naar het Vlaams Belang)
Antwoorden: a) 1% b) 17% c) 16% d) 21% e) 0% f) 41% (4% - gaan golfen)
5. Democratie:
Q1. Wat vindt u als patroon van "democratie"?
a) U hebt het natuurlijk over DE democratie. DE democratie is onze vriend. Omdat ze de positie van de werkgevers in de maatschappij respecteert. Van arbeidersdemocratie krijgen wij exceem. Al kan zo'n grappig fenomeen evident niet bestaan. En kunnen we dan nu stemmen over de winstverdeling? Hahaha! Staat deze micro nu ook al aan, zeg?
b) Democratie? Een uitstekend idee, zolang het de winstcijfers van het kapitaal niet voor de voeten loopt (Zie: Pinochet, het Antwerpse havenpatronaat, dwangsommen, Hitler).
c) Democratie is het georganiseerde meningsverschil. We mogen er graag naar kijken. En daar dient de democratie onder kapitalistische heerschappij ook voor. Om naar te kijken, en zolang de superrijken rijker worden en de meerderheid steeds meer in de werkonzekerheid, flexibiliteit, werkloosheid, bestaansonzekerheid en armoede wordt geduwd, zeker niet om aan te komen. Zo'n systeem, we duimen ervoor. Burgerlijke democratie? Toi toi toi.
Antwoorden: a) 14% b) 23% c) 63%
De laatste weken zijn Guy, Elio, Steve en Freya er - wegens slapeloze nachten over Brussel-Halle-Vilvoorde - niet echt meer toegekomen: de lijnen uitzetten voor het debat rond de brugpensioenen en de eindeloopbaan. Als we de burgerlijke commentatoren mogen geloven, hebben we hier te maken met een kwestie van waarlijk mythische proporties. Het hele voortbestaan van onze beschaving balanceert op de rand van de afgrond. En niet eens omdat het winstdronken gegok van reusachtige beleggingsfondsen op de beurzen als een kaartenhuisje in elkaar dreigt te stuiken.
Nee, het is veel erger. Vanaf 2010 gaan de babyboomers massaal op pensioen. Als het voltallige leger voormalige Elvis-fans zich tegelijkertijd met hun blue suede shoes en brillantine in ons sociale zekerheidsstelsel nestelt, wordt het hele systeem naar verluidt onbetaalbaar. Dan zou het volgens horen zeggen wel eens een erg bedroevend afscheid van ons sociaal stelsel kunnen worden. Een en ander wordt passend begeleid door stemmig hoefgetrappel van de ondertussen landelijk bekende Ruiters van de Pensioen Apocalyps. Niemand heeft ze ooit gezien, maar in de hoofden van heel wat burgerlijke politici en commentatoren galmt het nu al als nooit tevoren.
Als de verhouding van het aantal werkenden tegenover het aantal pensioengerechtigden zoveel in het voordeel van deze laatsten dreigt over te hellen, is dat alles behalve de schuld van de wiegende heupen van Elvis (en zijn tijdgenoten). Demografie is hier ondergeschikt aan economie, en de relatie tussen de klassen. Het meer dan 1 miljoen Belgen dat vandaag afhankelijk is van een uitkering voor werkloosheid - geheel of gedeeltelijk - was er begin jaren '70 nog maar een kleine 70.000-tal. Van zo'n aangroei staat een mens toch wel even te kijken. Een structureel probleem: wel iets anders dan het pappen en nathouden van kapitalistische (tegen)hervormers. Al willen we hier voor het gemak aannemen dat ze bij het VRT-nieuws de kleur sokken van Paus Benedictus qua publiekslokker opwindender vinden. Elke nieuwe economische crisis sinds 1974 droeg bij tot het uitdeinende legertje werklozen. Periodes van groei slaagden er niet meer in om dat leger met een fors aantal eenheden uit te dunnen.
Naar het zich laat aanzien zal de werkgelegenheid de komende jaren, gezien de aanslepende zwakke groei, zich nog verder neerwaarts begeven. Is het dan onvermijdelijk als besparingen in het najaar dat de pensioenkassen op springen staan? Allesbehalve. Dit is een politieke keuze, over hoe we de poen voortbrengen en verdelen. Geen woord lezen we in de pers over de toename van de geproduceerde rijkdom de laatste 25 jaar - in volle neoliberale klassenstrijd verdween die in de zakken van de bazen en de multinationals. Geen letter over de schurkachtige plundering van de Sociale Zekerheid door de opeenvolgende regeringen, middels de “verlaging van de patronale bijdragen aan de sociale zekerheid”. Momenteel bedraagt die patronale roofbuit 5 miljard euro per jaar. Statistisch kunnen toch niet alle stukjesschrijvers in dit land tegelijk in slaap zijn gedommeld?
Als we regeringen hadden die de belangen van de werkers en hun gezinnen in het hart droegen, konden we al de babyboomende Elvis-fans à volonté op pensioen sturen. Met plezier overigens. We zouden zelfs met een simpel gebaar de beschamend lage Belgische pensioenen kunnen optrekken. Niet dus. Als we echt iets willen veranderen in dit burgerlijk ritselende land zullen we voor een arbeidersregering moeten vechten.
A
Arbeiders aller landen, verenigt u. Bekende slogan van Marx uit het Communistisch Manifest, uit 1848. Hoogste vorm van politiek bewustzijn. Heeft, hoewel een aantal onbesuisden uit het gezegende jaar ‘68 het wel eens anders interpreteerden, niet zoveel met seks te maken. Volstrekte hel voor "Eigen Volk Eerst (ze bedoelen de Vlaamse bazen)"-aanhangers.
Autonoom. Sommige anarchistische stromingen noemen zich "autonoom". Meestal betekent dit dat ze - tenzij er hogere belangen op het spel staan - niet bij McDonalds eten. Op een bepaald moment tijdens de Spaanse revolutie zijn de anarchistische kopstukken opeens wel bij McDonalds gaan eten. Je vond ze plots aan de zijde van de "progressieve" burgerij in een regering. Toen is het - ondanks de onbetwistbare moed van de anarchistische massa's van de vakbond CNT - goed misgelopen met de revolutie.
Afhankelijksheidscultuur. Term die door neoliberale ideologen en aan lager wal geraakte academici werd uitgevonden. Buitensporige uitkeringen voor werklozen zouden op hen hetzelfde effect hebben als een streep coke op Keith Richards. Enkel de materiële prikkel van de kapitalistische markt - door specialisten wel eens "Armoede" genoemd - kan ons wederom gezond maken. "Ondernemers", echter, zijn steeds het schitterende toonbeeld van een onafhankelijke geest. Ze hebben enkel zichzelf nodig om over hun nek te gaan.
Armoede. Noodzakelijke prikkel van de kapitalistische markt (zie "Hangmat"). De helft van de wereldbevolking wordt officieel geprikkeld, volgens cijfers van de VN. Verdienen minder dan 2 dollar per dag. Om de dimensies van dit onrecht aan te geven: Theo Van Gogh kon daar niet eens zijn sigaretten van betalen! "Men moet niet janken, maar begrijpen" (Spinoza).
Aristocratie. Alles wat een flinke schop onder de kont verdient. Zie ook: arbeidersaristocratie.
Arbeidersaristocratie. Mia De Vits die, grommend op een leren stoel - enkel in naaldhakken en string met tijgermotief gehuld - de zweep hanteert. Tegen de strijdbare arbeiders. Niet de bazen. Niet helemaal logisch. Elke baas houdt bij valavond toch van een bestraffend zweepje?
Afbraak. Wat u "afbraak" noemt, meneer, heten wij "hervormingen". Of zo u wil: "modernisering". Bijvoorbeeld: "de hervormingen bij het spoor en de Post". Of: de modernisering van de Sociale Zekerheid. Komt u in september maar eens terug.
Arrogantie. Weinig bekende soft drug die de heersende klasse drie maal daags nodig heeft om de dag door te komen. Net zoals bij de fenomenen "afgunst" en "broederschap" bestaat er geen meeteenheid voor. Rik Daems (VLD) wordt uitgetest. "Wat een arrogantie van het VBO." "Wat je zegt: 62 percent op de schaal van Daems."
Althusser. Fransman die nooit een bladverkoop heeft gedaan. Zelfs de meeste vissen wilden niet naar zijn eigenzinnige "marxisme" happen. Sommige academici wel. Meestal om het concept van bladverkoop structureel te omzeilen.
Karl Marx: wellicht slimmer dan Dirk Verhofstadt (broer van), Boudewijn Bouckaert en Frank Vandenbroucke opgeteld (binnenkort ook: de liberale vermenigvuldiging en deling)
JE LAS HET HIER EERST
