De Liberale Morgen:
“Staking luchthaven: overlast zorgt voor overlast!”
Door Renaat “renegaat voor de vrienden” Rogiers
Wij willen graag aannemen dat de werknemers op de luchthaven echt geen leven meer hebben, en van miserie en mensonterende werkdruk de muren op lopen. Maar is een ellendige arbeidssituatie vandaag ook al een reden om te staken geworden? Wat moesten de kindslaven uit de tijd van Daens dan - ja, zij waren pas echt verdrukt - ten berde brengen? Of de rondhinkende melaatsen op het dodeneiland Molokai? Deze verworpenen der aarde en hun wegkwijnende ledematen werden enkel ondersteund door Pater Damiaan en Onze Lieve Heer. Tools om te staken hadden ze niet. Blij met een been en een teen. Zo dacht men toen nog.
Beschikken de 900 miljoen arme boeren in China over de werktuigen om de vakantieplannen van de doorsnee toerist te dwarsbomen? Het antwoord is duidelijk negatief. Tenzij ze hun rieken in de bagageruimte verstoppen, om er de airhostessen mee te lijf te gaan. Sociale basisnormen, zei u?
Hadden de werknemers van Flightcare en Aviapartner nu eens gezwegen en simpelweg geïncasseerd. Zoals Pater Damiaan toen die nog één been had. Dan hadden ze van deze progressieve krant - met al haar intellectuele bagage (wel wat anders dan die valiezen op de luchthaven) - oprecht respect kunnen afdwingen. Net als van die groep werknemers die nog veel méér op de tanden en de stukjes hout moet bijten in het leven. En zulks zonder de know how en de skills om out of a blue sky het werk neer te leggen. Op zo'n moment kunnen we niet anders dan samen met Guido Gezelle, de grote dichter, besluiten dat deze staking een krinkelend, winkelend stalkdingetje was. Wat ik en schrijf, in 't water en 't ranke riet, was 't beter gezwege gebleven? Altegaar in 't steels patronaal belang. Met ons blinkend kopke fijn, en ons keileuke kabotseken aan, ik en zie de valiezen van de bazen al staan. Zonde is 't, ze niet te wille torsen.
In den hemel, daar wacht den werkmens zijn lekker stukske banaan.
Het Onnozelste Nieuws:
“Zwangere vrouw bevalt in luchthaventerminal van vierling”
Tussen de bagageravage veroorzaakt door de staking op de luchthaven werd dinsdagochtend een vierling geboren. Nog meer dan andere toeristen ondervond de prille moeder, een 28-jarige vrouw uit Bornem, hinder van de stakingsacties. Is het wel verantwoord te staken als vrouwen op het punt staan te bevallen van zo'n prachtige vierling (foto's, pagina 5)?
De Standaard van de Rijken:
“Far West heruitgevonden door stakende arbeiders”
Door Guy “besparingsmachine” Tegenbos
Waar gaat deze maatschappij naartoe als bij stakingen het werk voortaan wordt neergelegd? De stakers bezetten als wilde cowboys de luchthaven. In de saloon laten ze hun revolvers uitdagend rond hun vingers slingeren, spuwen ruw in hun handen, en beletten de doorgang voor oude grijze vrouwtjes. Over de oorzaken van deze staking weiger ik na te denken. Daarvoor word ik hier trouwens niet betaald. Onder Genghis Khan was het wel anders geweest. Waarom bestaan er eigenlijk nog arbeiders? Waren die nog niet weggesaneerd?
(pd)
vrijdag, augustus 15, 2008
woensdag, augustus 13, 2008
Communautaire kwestie: ABVV versus SP.a? (II)
Door Karel Mortier
Het ABVV neemt een heel ander communautair standpunt in dan de SP.a. Om het communautair standpunt van het ABVV te weten te komen, moeten we echter veel moeite doen, en er zelf naar op zoek gaan. In de media komen deze standpunten nauwelijks aan bod. De indruk bestaat, jammer genoeg, dat ze - om wat voor reden dan ook - weinig moeite doen om daar verandering in te brengen.
Er zijn een aantal goede initiatieven, zoals “Red de Solidariteit”, en geïsoleerde initiatieven van bepaalde delen van de vakbond. Een krachtig antwoord van de vakbonden als geheel blijft echter vooralsnog uit. Dat de basis bereid is om op straat te komen als de leiding het signaal geeft, werd recent nog aangetoond met de acties voor de koopkracht, die volgden op spontane stakingen en acties in Vlaanderen.
Ondertussen laten ze het debat echter over aan de traditionele partijen, die de verschillende secties van het patronaat vertegenwoordigen. De vermoedelijke reden waarom de vakbonden niet tussenkomen in het debat is omdat ze op Vlaams niveau geen politiek verlengstuk hebben om hun boodschap te brengen. Dit zou des te meer opvallen naarmate een dergelijke campagne aan kracht zou winnen.
Wellicht bestaan er binnen de vakbondsbureaucratie ook meningsverschillen tussen Franstaligen en Vlamingen, maar ook tussen Vlamingen en Franstaligen onderling, over de standpunten en de te volgen strategie. Eén van de belangrijkste centrales van het ABVV is volledig gesplitst. Een aantal anderen in minder of meerdere mate. Liever dan bepaalde spanningen aan de oppervlakte te laten komen of de discussie ten gronde te voeren binnen de vakbond, laat men het aan de politici over om de beslissingen te nemen.
Het is een illusie te denken dat men bepaalde maatschappelijke tendenzen buiten de vakbond kan houden. Zeker als men geen alternatief naar voren schuift waarin de arbeiders kunnen geloven. Het enige wat de bevolking hoort, is dat een staatshervorming nodig is en dat het allemaal “de schuld is van de Franstaligen” dat die staatshervorming er niet komt. Als de vakbonden daar niet op reageren, zullen die ideeën onvermijdelijk beginnen in te sijpelen in het bewustzijn van bredere lagen. Het is echter opvallend dat - ondanks dat 90% van het debat in Vlaanderen wordt gedomineerd door separatisten, confederalisten en andere voorstanders van een grote staatshervorming - het effect daarvan op het bewustzijn van de massa's minder groot is dan wat je op basis van wat je leest in de kranten zou kunnen vermoeden.
Volgens een recente peiling zouden er in Vlaanderen nog zowaar 25% unitaristen rondlopen, hoewel daar in de verste verte geen spoor van valt te bekennen in het debat. Laten we ook niet vergeten dat, toen de NVA aanklopte bij de CD&V, de partij op sterven na dood was. Zelfs vandaag zouden de Vlaamsnationalisten met moeite de kiesdrempel halen, moesten het verkiezingen zijn. Een partij als Groen!, die nergens aan de bak komt in de media, scoorde in de laatste peilingen bijvoorbeeld beter. Het probleem is alleen dat de standpunten van de tegenstanders geen maatschappelijke vertaling hebben.
De vakbondsleiding is ook gebonden aan de sociaal-democratie, waarmee ze onvermijdelijk in conflict komt wanneer ze stelling inneemt in dit debat. Het ligt wellicht ook niet in de aard van de meeste vakbondsleiders om hun nek uit te steken en risico’s te nemen om een alternatief naar voren te schuiven. Laat staan dat ze een tegenbeweging uit zouden bouwen waarbij nogmaals de vraag zal opduiken welke rol de SP.a en PS spelen, en welke politieke alternatieven er op dit moment bestaan.
De voorzitter van het ABVV maakt bijvoorbeeld deel uit van het partijbureau van de SP.a, dat de communautaire koers van de partij heeft bepaald. Het ABVV heeft weliswaar een persbericht gestuurd om te zeggen dat ze het niet eens waren met deze standpunten en haar “hoop” uitgedrukt dat de partij nog van koers zou veranderen. Maar waarom zouden ze? In de wetenschap dat de SP.a haar standpunt rond het Generatiepact ook niet heeft veranderd op een moment er honderdduizend mensen tegen op straat kwamen. Er zal dus wat meer nodig zijn dan een persbericht om de SP.a van mening te doen veranderen.
Dreigen met een breuk en het idee lanceren dat er nood is aan een politiek alternatief zou een goede start zijn, maar dat zit er met de huidige vakbondsleiders niet in. Als ze dan toch bij de SP.a willen blijven, in tegenstelling tot steeds meer van hun leden, dan zouden ze tenminste het initiatief moeten nemen om die partij terug te winnen. Niets van dit alles. De Algemene Centrale van het ABVV, daarentegen, lanceerde een goed persbericht met de mededeling dat de regering de vakbond niet ernstig neemt inzake de koopkrachtproblematiek en dat er in het najaar nood is aan een krachtig antwoord van de vakbonden. “Als er in dit land nog een politieke linkerzijde bestaat moet die al haar energie en creativiteit bovenhalen om een andere fiscale politiek en loonpolitiek uit te werken.” Aangezien de traditionele partijen bovenstaande zaken koppelen aan de staatshervorming had daar ook bij kunnen staan dat er nood is aan een andere visie op de staatshervorming.
De SP.a speelt een spel die ze naar onze mening onmogelijk kunnen winnen. Oppositie maar niet echt. De meeste mensen maken immers geen onderscheid tussen de Vlaamse regering en de federale regering, waardoor het niet duidelijk is of de SP.a nu in de oppositie zit of niet. Het is trouwens van geen enkele partij in de federale regering duidelijk of ze nu in de oppositie zitten of niet. Meewerken aan een grote staatshervorming, maar ook niet echt. Vlaamse profilering, maar niet tot het uiterste. Dit lijkt op het eerste gezicht een gunstige periode te zijn voor de SP.a, maar ze kunnen en willen er blijkbaar geen gebruik van maken. Gezien de middelen waarover ze beschikken, toegang tot de media en hun parlementsleden hebben ze niet echt iets om zich achter te verbergen. Dit toont alleen maar de noodzaak aan van een echt links en dus ook internationaal alternatief, in de plaats van de neoliberale en Vlaamse SP.a.
Het ABVV neemt een heel ander communautair standpunt in dan de SP.a. Om het communautair standpunt van het ABVV te weten te komen, moeten we echter veel moeite doen, en er zelf naar op zoek gaan. In de media komen deze standpunten nauwelijks aan bod. De indruk bestaat, jammer genoeg, dat ze - om wat voor reden dan ook - weinig moeite doen om daar verandering in te brengen.
Er zijn een aantal goede initiatieven, zoals “Red de Solidariteit”, en geïsoleerde initiatieven van bepaalde delen van de vakbond. Een krachtig antwoord van de vakbonden als geheel blijft echter vooralsnog uit. Dat de basis bereid is om op straat te komen als de leiding het signaal geeft, werd recent nog aangetoond met de acties voor de koopkracht, die volgden op spontane stakingen en acties in Vlaanderen.
Ondertussen laten ze het debat echter over aan de traditionele partijen, die de verschillende secties van het patronaat vertegenwoordigen. De vermoedelijke reden waarom de vakbonden niet tussenkomen in het debat is omdat ze op Vlaams niveau geen politiek verlengstuk hebben om hun boodschap te brengen. Dit zou des te meer opvallen naarmate een dergelijke campagne aan kracht zou winnen.
Wellicht bestaan er binnen de vakbondsbureaucratie ook meningsverschillen tussen Franstaligen en Vlamingen, maar ook tussen Vlamingen en Franstaligen onderling, over de standpunten en de te volgen strategie. Eén van de belangrijkste centrales van het ABVV is volledig gesplitst. Een aantal anderen in minder of meerdere mate. Liever dan bepaalde spanningen aan de oppervlakte te laten komen of de discussie ten gronde te voeren binnen de vakbond, laat men het aan de politici over om de beslissingen te nemen.
Het is een illusie te denken dat men bepaalde maatschappelijke tendenzen buiten de vakbond kan houden. Zeker als men geen alternatief naar voren schuift waarin de arbeiders kunnen geloven. Het enige wat de bevolking hoort, is dat een staatshervorming nodig is en dat het allemaal “de schuld is van de Franstaligen” dat die staatshervorming er niet komt. Als de vakbonden daar niet op reageren, zullen die ideeën onvermijdelijk beginnen in te sijpelen in het bewustzijn van bredere lagen. Het is echter opvallend dat - ondanks dat 90% van het debat in Vlaanderen wordt gedomineerd door separatisten, confederalisten en andere voorstanders van een grote staatshervorming - het effect daarvan op het bewustzijn van de massa's minder groot is dan wat je op basis van wat je leest in de kranten zou kunnen vermoeden.
Volgens een recente peiling zouden er in Vlaanderen nog zowaar 25% unitaristen rondlopen, hoewel daar in de verste verte geen spoor van valt te bekennen in het debat. Laten we ook niet vergeten dat, toen de NVA aanklopte bij de CD&V, de partij op sterven na dood was. Zelfs vandaag zouden de Vlaamsnationalisten met moeite de kiesdrempel halen, moesten het verkiezingen zijn. Een partij als Groen!, die nergens aan de bak komt in de media, scoorde in de laatste peilingen bijvoorbeeld beter. Het probleem is alleen dat de standpunten van de tegenstanders geen maatschappelijke vertaling hebben.
De vakbondsleiding is ook gebonden aan de sociaal-democratie, waarmee ze onvermijdelijk in conflict komt wanneer ze stelling inneemt in dit debat. Het ligt wellicht ook niet in de aard van de meeste vakbondsleiders om hun nek uit te steken en risico’s te nemen om een alternatief naar voren te schuiven. Laat staan dat ze een tegenbeweging uit zouden bouwen waarbij nogmaals de vraag zal opduiken welke rol de SP.a en PS spelen, en welke politieke alternatieven er op dit moment bestaan.
De voorzitter van het ABVV maakt bijvoorbeeld deel uit van het partijbureau van de SP.a, dat de communautaire koers van de partij heeft bepaald. Het ABVV heeft weliswaar een persbericht gestuurd om te zeggen dat ze het niet eens waren met deze standpunten en haar “hoop” uitgedrukt dat de partij nog van koers zou veranderen. Maar waarom zouden ze? In de wetenschap dat de SP.a haar standpunt rond het Generatiepact ook niet heeft veranderd op een moment er honderdduizend mensen tegen op straat kwamen. Er zal dus wat meer nodig zijn dan een persbericht om de SP.a van mening te doen veranderen.
Dreigen met een breuk en het idee lanceren dat er nood is aan een politiek alternatief zou een goede start zijn, maar dat zit er met de huidige vakbondsleiders niet in. Als ze dan toch bij de SP.a willen blijven, in tegenstelling tot steeds meer van hun leden, dan zouden ze tenminste het initiatief moeten nemen om die partij terug te winnen. Niets van dit alles. De Algemene Centrale van het ABVV, daarentegen, lanceerde een goed persbericht met de mededeling dat de regering de vakbond niet ernstig neemt inzake de koopkrachtproblematiek en dat er in het najaar nood is aan een krachtig antwoord van de vakbonden. “Als er in dit land nog een politieke linkerzijde bestaat moet die al haar energie en creativiteit bovenhalen om een andere fiscale politiek en loonpolitiek uit te werken.” Aangezien de traditionele partijen bovenstaande zaken koppelen aan de staatshervorming had daar ook bij kunnen staan dat er nood is aan een andere visie op de staatshervorming.
De SP.a speelt een spel die ze naar onze mening onmogelijk kunnen winnen. Oppositie maar niet echt. De meeste mensen maken immers geen onderscheid tussen de Vlaamse regering en de federale regering, waardoor het niet duidelijk is of de SP.a nu in de oppositie zit of niet. Het is trouwens van geen enkele partij in de federale regering duidelijk of ze nu in de oppositie zitten of niet. Meewerken aan een grote staatshervorming, maar ook niet echt. Vlaamse profilering, maar niet tot het uiterste. Dit lijkt op het eerste gezicht een gunstige periode te zijn voor de SP.a, maar ze kunnen en willen er blijkbaar geen gebruik van maken. Gezien de middelen waarover ze beschikken, toegang tot de media en hun parlementsleden hebben ze niet echt iets om zich achter te verbergen. Dit toont alleen maar de noodzaak aan van een echt links en dus ook internationaal alternatief, in de plaats van de neoliberale en Vlaamse SP.a.
woensdag, augustus 06, 2008
Het masochisme van de SP.a (I)
Door Karel Mortier
De SP.a kreeg tijdens de vorige verkiezingen een zware klap en verdween voor het eerst in meer dan 20 jaar uit de federale regering. De SP.a lijkt er vooralsnog niet in te slagen om gebruik te maken van de economische en politieke crisis om zich te herstellen van de electorale nederlaag. De meeste peilingen tonen weliswaar een lichte progressie, maar die valt meestal binnen de statistische foutenmarges.
Hoe komt het dat - op een moment dat we de hoogste inflatie hebben van Europa en één van de zwaarste politieke crisissen uit de geschiedenis meemaken - de SP.a in de peilingen ter plaatse blijft trappelen? We moeten niet echt ver gaan zoeken naar de oorzaken. De SP.a slaagt er niet in om op economisch of communautair vlak een duidelijk en geloofwaardig alternatief naar voren te schuiven op het beleid van de andere partijen.
Niemand weet waarvoor de SP.a op communautair vlak staat en de indruk bestaat dat ze het bij de SP.a ook niet weten. En niet willen dat we weten dat ze het ook niet weten. De SP.a heeft weliswaar een communautaire nota geschreven. Maar de indruk bestaat dat dit eerder was om Vandenbroucke te paaien, dan als instrument om mee naar buiten te komen en om electoraal mee te scoren.
De SP.a slaagt er ook niet in om op economisch vlak oppositie te voeren. Ze worden voortdurend geconfronteerd met de gevolgen van beslissingen die ze eerder hebben genomen. Recent viel de SP.a hard uit tegen de beslissing om F16’s naar Afghanistan te sturen, maar toen zij nog in de regering zaten hebben ze ongeveer hetzelfde gedaan. Toen werd er minder aandacht aan besteed omdat Flahaut er minder mee uitpakte dan De Crem. De Crem haalt het aan om de trendbreuk met zijn voorganger aan te tonen, maar zo’n trendbreuk is het dus helemaal niet. Ondanks het feit dat ze in de oppositie zitten, verlangt een deel van de leiding van de partij opnieuw naar deelname aan de federale regering, waardoor ze ook niet al te scherp uit de hoek kunnen komen.
De SP.a is ook nog steeds met handen en voeten gebonden aan de Vlaamse regering. Er is niemand die openlijk Vandenbroucke durft aan te vallen. Kortom, het profiel van de SP.a is even scherp als dat van een lepel.
De vraag is ook hoe de SP.a kan scoren met de communautaire standpunten die ze vandaag inneemt. Kiezers die hun stem laten afhangen van “Vlaamse standpunten” zullen sowieso niet op de SP.a stemmen, omdat er in Vlaanderen een half dozijn andere partijen bestaan die betere communautaire geloofsbrieven kunnen voorleggen dan de SP.a. SPIRIT toont ook aan dat de ruimte voor een zogenaamd progressieve Vlaamsnationale partij in Vlaanderen sowieso beperkt is.
In de plaats van daar lessen uit te trekken lijken sommigen de SP.a te willen omvormen tot SPIRIT. De SP.a heeft er recent 20 jaar regeringsdeelname opzitten en toen toonden ze weinig interesse om meer autonomie aan de regio’s te geven. Ondertussen is de SP.a wel bezig om haar resterende banden met de socialistische arbeidersbeweging te ondergraven door haar communautaire standpunten. Quasi alle peilingen tonen aan dat de mensen niet wakker liggen van communautaire vraagstukken en vooral wakker liggen van de afnemende koopkracht. De traditionele partijen, en met name de CD&V, proberen dit op te vangen door hun sociale agenda te linken aan de staatshervorming. In de plaats van daar een socialistisch antwoord op te formuleren, schakelt de SP.a zich in in het project van de Vlaamse patroons.
De echte reden waarom Vandenbroucke voor een staatshervorming is, is uiteraard omdat hij er niet in is geslaagd om de Franstaligen (noch het ABVV) te overtuigen van zijn genialiteit. Hij is naar het Vlaamse niveau gevlucht, waar hij minder weerstand meent te ondervinden om zijn plannen door te voeren. Het profiel van Vandenbroucke wordt naar boven geschreven door de Vlaamse pers, die in hem de ideale man ziet om het neoliberale beleid een “sociaal” gezicht te geven. Hij krijgt duidelijk niet een forum omwille van zijn populariteit bij zijn achterban.
De SP.a kiest er uitdrukkelijk voor om niet samen met de vakbonden, laat staan met de PS, een alternatief naar voren te schuiven om ons sociaal model te redden. Ze vormen front met de andere Vlaamse partijen onder leiding van Kris Peeters (ex-Unizo) om zo een staatshervorming af te dwingen. De SP.a komt zeer laat aan de tafel zitten, maar haar aanwezigheid zal niettemin op prijs worden gesteld.
De vraag is wat de rol zal zijn voor de SP.a eenmaal ze hun diensten hebben bewezen voor het Vlaamse patronaat. In Vlaanderen zijn ze ondertussen de 4e partij geworden na Vlaams Belang, CD&V-NVA en VLD. Binnenkort komt daar misschien nog eens Lijst Dedecker bij, die er wel in slaagt om in de peilingen te groeien.
De ironie is dat ons sociaal model al sinds de jaren ‘70 onder druk staat en wordt afgebouwd en dat geen enkele staatshervorming die curve heeft kunnen ombuigen. In Wallonië dachten sommigen dat ze de teloorgang van hun industriële basis konden tegenhouden door regionale autonomie af te dwingen. Maar dat heeft weinig zoden aan de dijk gezet. In Vlaanderen doen sommige burgerlijke partijen alsof de regionalisering heeft geleid tot de economische positie van Vlaanderen vandaag, maar ze vergeten dat het fundament voor dit “succesverhaal” zeer zwak is. Het aantal Vlaamse bedrijven dat meespeelt op internationaal niveau is op een paar handen te tellen. Vlaanderen is in zeer grote mate afhankelijk van buitenlandse spelers. Het tij kan dan ook snel keren. In zekere zin is het al aan het keren. Vandaar dat de Vlaamse ondernemers een politiek niveau willen waar er meer aandacht is voor hun standpunten, waar de vakbonden geen rol van betekenis spelen in het sociaal overleg, en waar er meer ruimte is voor cadeaus. Het federale niveau is immers zo goed als uitgemolken.
Als het zwaartepunt van ons land bij de regio’s ligt, zal de SP.a ook niet meer bij de PS moeten gaan aankloppen om zaken binnen te halen en zullen de vakbonden verzwakt, want verdeeld, op het toneel komen. Maar geen nood. Een sociaal beleid is volgens de SP.a niet afhankelijk van de krachtsverhoudingen in de maatschappij, noch van ideologische keuzes, maar van een goed management van de schaarse middelen.
De SP.a kreeg tijdens de vorige verkiezingen een zware klap en verdween voor het eerst in meer dan 20 jaar uit de federale regering. De SP.a lijkt er vooralsnog niet in te slagen om gebruik te maken van de economische en politieke crisis om zich te herstellen van de electorale nederlaag. De meeste peilingen tonen weliswaar een lichte progressie, maar die valt meestal binnen de statistische foutenmarges.
Hoe komt het dat - op een moment dat we de hoogste inflatie hebben van Europa en één van de zwaarste politieke crisissen uit de geschiedenis meemaken - de SP.a in de peilingen ter plaatse blijft trappelen? We moeten niet echt ver gaan zoeken naar de oorzaken. De SP.a slaagt er niet in om op economisch of communautair vlak een duidelijk en geloofwaardig alternatief naar voren te schuiven op het beleid van de andere partijen.
Niemand weet waarvoor de SP.a op communautair vlak staat en de indruk bestaat dat ze het bij de SP.a ook niet weten. En niet willen dat we weten dat ze het ook niet weten. De SP.a heeft weliswaar een communautaire nota geschreven. Maar de indruk bestaat dat dit eerder was om Vandenbroucke te paaien, dan als instrument om mee naar buiten te komen en om electoraal mee te scoren.
De SP.a slaagt er ook niet in om op economisch vlak oppositie te voeren. Ze worden voortdurend geconfronteerd met de gevolgen van beslissingen die ze eerder hebben genomen. Recent viel de SP.a hard uit tegen de beslissing om F16’s naar Afghanistan te sturen, maar toen zij nog in de regering zaten hebben ze ongeveer hetzelfde gedaan. Toen werd er minder aandacht aan besteed omdat Flahaut er minder mee uitpakte dan De Crem. De Crem haalt het aan om de trendbreuk met zijn voorganger aan te tonen, maar zo’n trendbreuk is het dus helemaal niet. Ondanks het feit dat ze in de oppositie zitten, verlangt een deel van de leiding van de partij opnieuw naar deelname aan de federale regering, waardoor ze ook niet al te scherp uit de hoek kunnen komen.
De SP.a is ook nog steeds met handen en voeten gebonden aan de Vlaamse regering. Er is niemand die openlijk Vandenbroucke durft aan te vallen. Kortom, het profiel van de SP.a is even scherp als dat van een lepel.
De vraag is ook hoe de SP.a kan scoren met de communautaire standpunten die ze vandaag inneemt. Kiezers die hun stem laten afhangen van “Vlaamse standpunten” zullen sowieso niet op de SP.a stemmen, omdat er in Vlaanderen een half dozijn andere partijen bestaan die betere communautaire geloofsbrieven kunnen voorleggen dan de SP.a. SPIRIT toont ook aan dat de ruimte voor een zogenaamd progressieve Vlaamsnationale partij in Vlaanderen sowieso beperkt is.
In de plaats van daar lessen uit te trekken lijken sommigen de SP.a te willen omvormen tot SPIRIT. De SP.a heeft er recent 20 jaar regeringsdeelname opzitten en toen toonden ze weinig interesse om meer autonomie aan de regio’s te geven. Ondertussen is de SP.a wel bezig om haar resterende banden met de socialistische arbeidersbeweging te ondergraven door haar communautaire standpunten. Quasi alle peilingen tonen aan dat de mensen niet wakker liggen van communautaire vraagstukken en vooral wakker liggen van de afnemende koopkracht. De traditionele partijen, en met name de CD&V, proberen dit op te vangen door hun sociale agenda te linken aan de staatshervorming. In de plaats van daar een socialistisch antwoord op te formuleren, schakelt de SP.a zich in in het project van de Vlaamse patroons.
De echte reden waarom Vandenbroucke voor een staatshervorming is, is uiteraard omdat hij er niet in is geslaagd om de Franstaligen (noch het ABVV) te overtuigen van zijn genialiteit. Hij is naar het Vlaamse niveau gevlucht, waar hij minder weerstand meent te ondervinden om zijn plannen door te voeren. Het profiel van Vandenbroucke wordt naar boven geschreven door de Vlaamse pers, die in hem de ideale man ziet om het neoliberale beleid een “sociaal” gezicht te geven. Hij krijgt duidelijk niet een forum omwille van zijn populariteit bij zijn achterban.
De SP.a kiest er uitdrukkelijk voor om niet samen met de vakbonden, laat staan met de PS, een alternatief naar voren te schuiven om ons sociaal model te redden. Ze vormen front met de andere Vlaamse partijen onder leiding van Kris Peeters (ex-Unizo) om zo een staatshervorming af te dwingen. De SP.a komt zeer laat aan de tafel zitten, maar haar aanwezigheid zal niettemin op prijs worden gesteld.
De vraag is wat de rol zal zijn voor de SP.a eenmaal ze hun diensten hebben bewezen voor het Vlaamse patronaat. In Vlaanderen zijn ze ondertussen de 4e partij geworden na Vlaams Belang, CD&V-NVA en VLD. Binnenkort komt daar misschien nog eens Lijst Dedecker bij, die er wel in slaagt om in de peilingen te groeien.
De ironie is dat ons sociaal model al sinds de jaren ‘70 onder druk staat en wordt afgebouwd en dat geen enkele staatshervorming die curve heeft kunnen ombuigen. In Wallonië dachten sommigen dat ze de teloorgang van hun industriële basis konden tegenhouden door regionale autonomie af te dwingen. Maar dat heeft weinig zoden aan de dijk gezet. In Vlaanderen doen sommige burgerlijke partijen alsof de regionalisering heeft geleid tot de economische positie van Vlaanderen vandaag, maar ze vergeten dat het fundament voor dit “succesverhaal” zeer zwak is. Het aantal Vlaamse bedrijven dat meespeelt op internationaal niveau is op een paar handen te tellen. Vlaanderen is in zeer grote mate afhankelijk van buitenlandse spelers. Het tij kan dan ook snel keren. In zekere zin is het al aan het keren. Vandaar dat de Vlaamse ondernemers een politiek niveau willen waar er meer aandacht is voor hun standpunten, waar de vakbonden geen rol van betekenis spelen in het sociaal overleg, en waar er meer ruimte is voor cadeaus. Het federale niveau is immers zo goed als uitgemolken.
Als het zwaartepunt van ons land bij de regio’s ligt, zal de SP.a ook niet meer bij de PS moeten gaan aankloppen om zaken binnen te halen en zullen de vakbonden verzwakt, want verdeeld, op het toneel komen. Maar geen nood. Een sociaal beleid is volgens de SP.a niet afhankelijk van de krachtsverhoudingen in de maatschappij, noch van ideologische keuzes, maar van een goed management van de schaarse middelen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Karl Marx: wellicht slimmer dan Dirk Verhofstadt (broer van), Boudewijn Bouckaert en Frank Vandenbroucke opgeteld (binnenkort ook: de liberale vermenigvuldiging en deling)