Griekse bevolking eeuwig op de pijnbank?
De crisis in Griekenland beroert de gemoederen. Alle paradigma's - dat zijn theorieën met een abonnement op de VIP lounge bij voetbalclub Anderlecht - worden vandaag voor een serieuze test geplaatst. De theorie dat de kapitalistische vrije markt veruit het beste is wat ons sinds de uitvinding van stromend water, de piramides in Egypte, het Romeinse wiel, het weerbericht door Frank Deboosere, en roze krasbiljetten is overkomen, staat vandaag ernstig op de tocht.
Decennialang hebben de hoeders van de neoliberale kerk ons wijsgemaakt dat de voortgebrachte goederen en diensten het makkelijkst op hun gewenste bestemming terechtkomen als je alle obstakels voor de winstmaximalisatie opheft. Die obstakels bestonden uit: normale lonen, veel te gewone, door syndicale strijd afgedwongen werkzekerheid (het leven hoort voor managementtypes en andere Bengaalse tijgers een beetje geriskeerd en spannend te zijn), overdreven efficiënte publieke gezondheidszorg, bussen die nog rijden na 11 uur 's avonds (pure decadentie, en een uitwas van de rondhangcultuur van de welvaartstaat - om 11 uur horen arbeidskrachten soezend in bed te liggen),... Enzovoort, enzoverder.
Maar toen werd het voor de elitair feestende menigte 2008. De financiële crisis sloeg in alle hevigheid toe. En de bankencrisis. En de werkgelegenheidscrisis. Als bankier was een uitkering krijgen plots niet meer verdacht. Van dit soort overheidsinmenging in de falende markt kon je volgens de heersende elites niet genoeg hebben. Subsidies voor de winsten van de banken. Belastinggeld waarmee breed grijnzende beurscriminelen een recidivistisch feestje, rijkelijk besprenkeld met uitzinnige toplonen en dito bonussen, in elkaar mochten flansen. Op onze kosten - maar dat vonden de heren en dames normaal. Geld en macht zijn hun eigen rechtvaardiging, ook al gok je de hele maatschappij naar de verdoemenis. Sociaal gemarineerd met Mariani!
De crisis van 2008 hoorde volgens de schema's van de zieners van het kapitaal niet op die schaal plaats te grijpen. Hadden ze niet de mantra van de zelfregulering gepredikt? Zou een occasionele crisis niet zichzelf oplossen? En nu stond het seniele kapitalisme plots klappertandend op overheidskrukken. Om een rerun van de jaren '30 nog even te vermijden.
Een beetje burgerlijke econoom of journalist-bij-de-beursberichten is dus al een paar keer van zijn geloof gevallen, nog voor deze heren en dames het drama - letterlijk dan - in het actuele Griekenland moesten verduren. Neem nu het artikel met de verbijsterende titel "Griekse gek doet iedereen pijn" dat, na de Griekse verkiezingen en de overwinning van het linkse Syriza met kopstuk Alexis Tsipras, door journalist/rijksagitator Jan Reyns in de kolommen van Het Nieuwsblad/De Standaard werd gekwakt. Reyns leek er in functie van zijn opwaarts mobiele carrièrevooruitzichten, en de intellectuele herfstmode van enkele jaren geleden toch al, heilig van overtuigd dat je wel klinisch "gek" moest zijn om je tegen eeuwig durende besparingen en massale collectieve verarming te verzetten. De gefingeerde verontwaardiging van de rijksagitator was aandoenlijk. Aan het koffieapparaat van de Coreliokranten is het overjaarse yuppiedom - op z'n minst in de ideologisch streng-doctrinaire afdeling Economie - schijnbaar nog steeds bon ton. Als je als aanstormende reactionair ouderdomsdeken en geheide cijferbureaucraat Guy Tegenbos moet voorbijsteken - hoe begin je daaraan? Met expansieve klassenstrijd aan het koffieapparaat: een verongelijkte pose, in tijden van theoretische doffe ellende, intellectuele schaarste en politieke stuurloosheid.
Wel het is dat, of onze vriend had zijn beursaandelen die dag kletterend naar beneden zien tuimelen. Desgevallend zijn wij geneigd om daar een postmodern "lol" aan toe te voegen. En wij haten de postmoderniteit! We haten het! Altijd gedaan... Enkel liefhebbers van slechte opera kunnen het zich permitteren om ironisch in de klassenstrijd te staan. Cynisme als schijnbaar superieure levenshouding? Het betaalt de rekeningen niet.
Het drama, vergis u niet, bestond hier dus niet uit Griekse gepensioneerden die tot de wanhoop - niet zelden zelfdoding - worden gedreven, omdat ze hun pensioen - met dank aan de Trojka, die moderne Spaanse Inquisitie - gedecimeerd zagen. Het drama bestond voor Reyns ook niet uit de kinderen die op school flauwvallen omdat ze niet genoeg te eten krijgen thuis. Waar gaan we naartoe als een beurscommentator van een burgerlijke krant zich door dergelijke kleinigheden zou laten leiden? Noch was deze mens geroerd door de angstwekkende groei van de dakloosheid in Griekenland, de massaal geruïneerde middenklasse, of lonen van pakweg 600 à 700 euro netto per maand. Met de 50% werkloze jongeren (!) en het totale gebrek aan perspectief voor deze jongere generatie moesten ze de beursberichtenschrijver ook niet komen lastig vallen. Neen, wat bij onze pennelikker van De Standaard pas echt het bloed deed koken was de weigering van Syrizakopman Tsipras om de door de Kapitalistische Inquisitie geëiste besparingen zonder verpinken verder door te voeren. Dit in een zeldzaam, maar volgens de zeloten van de EU en de ECB leerrijk experiment van sociale marteling van een volledige bevolking!
Kortom, duidelijk nog herstellende van de schok dat werkende mensen en jongeren een stem voor verdergaande politieke zelfverminking liever afwijzen, kreeg je middels dit artikel de indruk dat de Syrizaspreekbuis, met enige voorsprong, de slechtste mens was die ooit een voet op deze planeet had gezet. Op zijn eentje in staat om het wereldwijde beurskaartenhuisje de fatale slag toe te brengen. Geen mens, werkelijk geen mens, die zich leek af te vragen hoe het ooit zover kon komen! En dan schrijven we nog over iemand die zich simpelweg verzet tegen verdere besparingen. Helaas zonder vooralsnog een duidelijk alternatief op het kapitalisme naar voren te schuiven. Je kan alleen maar hopen dat ze bij Het Nieuwsblad/De Standaard, dat eerbiedwaardige koppel vol burgerfatsoen - zolang er nergens een staking losbreekt, op een zonnige dag niet over de wederom opstomende erfgenamen van Marx, Lenin, en de heroïsche Rosa Luxemburg zullen moeten gaan schrijven. Het zou, effectief, het koffieapparaat geen goed doen.
(pd)
De crisis in Griekenland beroert de gemoederen. Alle paradigma's - dat zijn theorieën met een abonnement op de VIP lounge bij voetbalclub Anderlecht - worden vandaag voor een serieuze test geplaatst. De theorie dat de kapitalistische vrije markt veruit het beste is wat ons sinds de uitvinding van stromend water, de piramides in Egypte, het Romeinse wiel, het weerbericht door Frank Deboosere, en roze krasbiljetten is overkomen, staat vandaag ernstig op de tocht.
Decennialang hebben de hoeders van de neoliberale kerk ons wijsgemaakt dat de voortgebrachte goederen en diensten het makkelijkst op hun gewenste bestemming terechtkomen als je alle obstakels voor de winstmaximalisatie opheft. Die obstakels bestonden uit: normale lonen, veel te gewone, door syndicale strijd afgedwongen werkzekerheid (het leven hoort voor managementtypes en andere Bengaalse tijgers een beetje geriskeerd en spannend te zijn), overdreven efficiënte publieke gezondheidszorg, bussen die nog rijden na 11 uur 's avonds (pure decadentie, en een uitwas van de rondhangcultuur van de welvaartstaat - om 11 uur horen arbeidskrachten soezend in bed te liggen),... Enzovoort, enzoverder.
Maar toen werd het voor de elitair feestende menigte 2008. De financiële crisis sloeg in alle hevigheid toe. En de bankencrisis. En de werkgelegenheidscrisis. Als bankier was een uitkering krijgen plots niet meer verdacht. Van dit soort overheidsinmenging in de falende markt kon je volgens de heersende elites niet genoeg hebben. Subsidies voor de winsten van de banken. Belastinggeld waarmee breed grijnzende beurscriminelen een recidivistisch feestje, rijkelijk besprenkeld met uitzinnige toplonen en dito bonussen, in elkaar mochten flansen. Op onze kosten - maar dat vonden de heren en dames normaal. Geld en macht zijn hun eigen rechtvaardiging, ook al gok je de hele maatschappij naar de verdoemenis. Sociaal gemarineerd met Mariani!
De crisis van 2008 hoorde volgens de schema's van de zieners van het kapitaal niet op die schaal plaats te grijpen. Hadden ze niet de mantra van de zelfregulering gepredikt? Zou een occasionele crisis niet zichzelf oplossen? En nu stond het seniele kapitalisme plots klappertandend op overheidskrukken. Om een rerun van de jaren '30 nog even te vermijden.
Een beetje burgerlijke econoom of journalist-bij-de-beursberichten is dus al een paar keer van zijn geloof gevallen, nog voor deze heren en dames het drama - letterlijk dan - in het actuele Griekenland moesten verduren. Neem nu het artikel met de verbijsterende titel "Griekse gek doet iedereen pijn" dat, na de Griekse verkiezingen en de overwinning van het linkse Syriza met kopstuk Alexis Tsipras, door journalist/rijksagitator Jan Reyns in de kolommen van Het Nieuwsblad/De Standaard werd gekwakt. Reyns leek er in functie van zijn opwaarts mobiele carrièrevooruitzichten, en de intellectuele herfstmode van enkele jaren geleden toch al, heilig van overtuigd dat je wel klinisch "gek" moest zijn om je tegen eeuwig durende besparingen en massale collectieve verarming te verzetten. De gefingeerde verontwaardiging van de rijksagitator was aandoenlijk. Aan het koffieapparaat van de Coreliokranten is het overjaarse yuppiedom - op z'n minst in de ideologisch streng-doctrinaire afdeling Economie - schijnbaar nog steeds bon ton. Als je als aanstormende reactionair ouderdomsdeken en geheide cijferbureaucraat Guy Tegenbos moet voorbijsteken - hoe begin je daaraan? Met expansieve klassenstrijd aan het koffieapparaat: een verongelijkte pose, in tijden van theoretische doffe ellende, intellectuele schaarste en politieke stuurloosheid.
Wel het is dat, of onze vriend had zijn beursaandelen die dag kletterend naar beneden zien tuimelen. Desgevallend zijn wij geneigd om daar een postmodern "lol" aan toe te voegen. En wij haten de postmoderniteit! We haten het! Altijd gedaan... Enkel liefhebbers van slechte opera kunnen het zich permitteren om ironisch in de klassenstrijd te staan. Cynisme als schijnbaar superieure levenshouding? Het betaalt de rekeningen niet.
Het drama, vergis u niet, bestond hier dus niet uit Griekse gepensioneerden die tot de wanhoop - niet zelden zelfdoding - worden gedreven, omdat ze hun pensioen - met dank aan de Trojka, die moderne Spaanse Inquisitie - gedecimeerd zagen. Het drama bestond voor Reyns ook niet uit de kinderen die op school flauwvallen omdat ze niet genoeg te eten krijgen thuis. Waar gaan we naartoe als een beurscommentator van een burgerlijke krant zich door dergelijke kleinigheden zou laten leiden? Noch was deze mens geroerd door de angstwekkende groei van de dakloosheid in Griekenland, de massaal geruïneerde middenklasse, of lonen van pakweg 600 à 700 euro netto per maand. Met de 50% werkloze jongeren (!) en het totale gebrek aan perspectief voor deze jongere generatie moesten ze de beursberichtenschrijver ook niet komen lastig vallen. Neen, wat bij onze pennelikker van De Standaard pas echt het bloed deed koken was de weigering van Syrizakopman Tsipras om de door de Kapitalistische Inquisitie geëiste besparingen zonder verpinken verder door te voeren. Dit in een zeldzaam, maar volgens de zeloten van de EU en de ECB leerrijk experiment van sociale marteling van een volledige bevolking!
Kortom, duidelijk nog herstellende van de schok dat werkende mensen en jongeren een stem voor verdergaande politieke zelfverminking liever afwijzen, kreeg je middels dit artikel de indruk dat de Syrizaspreekbuis, met enige voorsprong, de slechtste mens was die ooit een voet op deze planeet had gezet. Op zijn eentje in staat om het wereldwijde beurskaartenhuisje de fatale slag toe te brengen. Geen mens, werkelijk geen mens, die zich leek af te vragen hoe het ooit zover kon komen! En dan schrijven we nog over iemand die zich simpelweg verzet tegen verdere besparingen. Helaas zonder vooralsnog een duidelijk alternatief op het kapitalisme naar voren te schuiven. Je kan alleen maar hopen dat ze bij Het Nieuwsblad/De Standaard, dat eerbiedwaardige koppel vol burgerfatsoen - zolang er nergens een staking losbreekt, op een zonnige dag niet over de wederom opstomende erfgenamen van Marx, Lenin, en de heroïsche Rosa Luxemburg zullen moeten gaan schrijven. Het zou, effectief, het koffieapparaat geen goed doen.
(pd)
Karl Marx: wellicht slimmer dan Dirk Verhofstadt (broer van), Boudewijn Bouckaert en Frank Vandenbroucke opgeteld (binnenkort ook: de liberale vermenigvuldiging en deling)