Nu dit vreugdevolle jaar bijna voor de helft werd geconsumeerd, wordt het weer eens tijd voor een rondje markante politieke uitspraken op onze blogspot. De literaire oogst is niet gering. De Belgische politiek blijft een merkwaardig schouwspel. Vergeet de klimaatopwarming, Leterme I: dat wordt heet.
- “Als de Franstaligen Brussel-Halle-Vilvoorde niet willen splitsen, roept ons kartel op tot een nieuwe Boerenkrijg in de rand rond Brussel. Mijn geit staat al te trappelen, en ze heeft honger.” (Yves Leterme, CD&V)
- “Ik hou er niet van om met een geit te worden vergeleken. Is dat pragmatisch? No way, het is goed voor Vlaanderen.” (Bart De Wever, NVA)
- "Ik ben zo tevreden dat ik mijn land mocht dienen. Al die cadeautjes voor de bazen... Lastenverlagingen, flexibele contracten, Georoute 2 bij De Post,... Ik krijg er een krop in m'n keel van. O o, en dan die keer dat ik met Bush over honkbal mocht praten. Dank, vele malen dank, aan alle burgers die deze droom mogelijk hebben gemaakt." (Guy Verhofstadt, Open VLD)
- "Het Vlaams Belang heeft nooit afstand willen nemen van zijn harde kern. Maar Philip, Philip... dat was een toffe peer." (Jurgen Verstrepen, Lijst Dedecker)
- “Alle partijen die anti-Waalse standpunten innamen, gingen vooruit in deze verkiezingen. De sp.a heet voortaan Splitsende Pragmatici Anders.” (Johan Vande Lanotte, SP.a)
- “Gore Al heeft het gezegd, mensen. En de politiek correcten herhalen hem als verblinde progressieve papegaaien. Jazeker, de vervuiling bestaat. Wij ontkennen dat niet. Maar dit komt niet hoofdzakelijk vanuit onze industriëlen en de bedrijven. Wat er uit de linkse elite komt, dag en nacht, vind ik stukken viezer. Echt goor! Bah! Al Gore!” (Anke Van dermeersch, Vlaams Belang)
- “Misschien, heel misschien, bestaat er wel zoiets als een typisch paars publiek. Iets stedelijker, iets toleranter, iets wellustiger en geiler,... dan het preutse Vlaanderen van de fermettes, dat vanaf nu de lakens uitdeelt. Archeologen zouden daar eens onderzoek naar moeten doen. Ik ga er mijn borsthaar zeker niet voor afknippen. Integendeel, ik laat het groeien.” (Yves Desmet, De Morgen)
(pd)
vrijdag, juni 29, 2007
donderdag, juni 28, 2007
woensdag, juni 27, 2007
dinsdag, juni 26, 2007
Willy Claes (SP.a) gaat naar de GB
Het leven in de patronale confituurpot zoals het is
Wie dacht dat we het zoetjesaan hadden gehad met sociaaldemocraten in de raden van bestuur van grote bedrijven komt bedrogen uit. Die dames en heren slagen er verdorie in om zich achter elk stukje behang van het grootkapitaal te wurmen. Waren het geen gezworen tegenstanders van de levens- en werkvoorwaarden van een grote meerderheid van de bevolking, petje af zouden we zeggen.
Zelfs wij, die op dat vlak al veel hebben gerapporteerd, hebben de ijver onderschat waarmee de sociaaldemocratie de werkende klasse wenst te verraden.
Wat we willen overbrengen is: Willy Claes zit sinds februari in de raad van bestuur van GB, een half maffieuze instelling die ter wille van de winst 900 arbeiders buitenborstelt en 16 winkels sluit. Zo blijkt nu.
En Claes die dacht dat hij in die raad van bestuur een beetje aan liefdadigheid kon gaan doen. Wat moet een gepensioneerde ex-Navo-baas anders in zijn vrije uren? Naar de begonia’s staren en halfslachtig Für Elise op de piano tokkelen? Für Mijn Bankrekening tot Veel of Alles Bereid, is meer het soort muziekje dat Willy uit zijn licht reumatische maar goed verzekerde vingers tovert. Als die vingerkootjes - meer opgewonden friemelend dan tijdens een partijtje seks - geen sociaaldemocratische bankbriefjes zitten te tellen, tenminste.
Het moet dit zijn waar Yves Desmet, hoofdpapegaai van het antisocialistische dagblad De Morgen, op doelde toen hij de SP.a stellig bezwoer dat een terugkeer naar het “afgunstsocialisme” out of the question was. Als ze de kritische steun van zijn politieke redactie wilde behouden. Afgunst voor het bloedgeld van GB, weten we nu. En dan hebben we het niet over de bloedpensen in de slachterij van de keten.
Er rest zo’n Willy weinig anders dan zijn lucratieve nevenactiviteit publiekelijk en politiek symbolisch stop te zetten. Het blok moet erop, of het Blok/Belang gaat er de komende verkiezingen weer met een sprong op vooruit. Claes de Magere maar Vraatzuchtige moet in eer en geweten, net als Frank Vandenbroucke met het Agustasmeergeld, de roofbuit van GB op het marktplein van Hasselt verbranden.
Hierop zullen tientallen GB-werknemers een van die sympathieke streepjescodes op zijn brede voorhoofd schilderen, met vredelievende waterverf. Daarna zal Willy onder afkeurende blikken op een middeleeuwse stootkar door de bescheiden mijncités van Limburg worden voortgeduwd. Wie zijn ziel dermate aan de patroons verkoopt, toont zich klaar voor openbare aanbesteding. Wie biedt meer?
Of nee, vergeet dat allemaal. Hij moet zijn gage van de raad van bestuur verdelen onder de 18% arme gepensioneerden in ons land. Ouderwetse herverdeling. Datgene wat volgens de carrièrebeluste yuppen die de SP.a hebben onder de voet gelopen, al lang niet meer kon. En hij moet voor hen dagen- en maandenlang piano spelen. De Internationale, afgewisseld met The Clash voor Piano. Geen grotere martelgang voor een klassiek geschoolde klasseverrader. Geen meer stijlvolle genoegdoening voor de werkende klasse.
Punk is niet dood. Patrick Janssens heeft het een slechte naam gegeven. Weg met de onderlijfjes van Patrick. Punk is een nieuwe arbeiderspartij.
(pd)
Wie dacht dat we het zoetjesaan hadden gehad met sociaaldemocraten in de raden van bestuur van grote bedrijven komt bedrogen uit. Die dames en heren slagen er verdorie in om zich achter elk stukje behang van het grootkapitaal te wurmen. Waren het geen gezworen tegenstanders van de levens- en werkvoorwaarden van een grote meerderheid van de bevolking, petje af zouden we zeggen.
Zelfs wij, die op dat vlak al veel hebben gerapporteerd, hebben de ijver onderschat waarmee de sociaaldemocratie de werkende klasse wenst te verraden.
Wat we willen overbrengen is: Willy Claes zit sinds februari in de raad van bestuur van GB, een half maffieuze instelling die ter wille van de winst 900 arbeiders buitenborstelt en 16 winkels sluit. Zo blijkt nu.
En Claes die dacht dat hij in die raad van bestuur een beetje aan liefdadigheid kon gaan doen. Wat moet een gepensioneerde ex-Navo-baas anders in zijn vrije uren? Naar de begonia’s staren en halfslachtig Für Elise op de piano tokkelen? Für Mijn Bankrekening tot Veel of Alles Bereid, is meer het soort muziekje dat Willy uit zijn licht reumatische maar goed verzekerde vingers tovert. Als die vingerkootjes - meer opgewonden friemelend dan tijdens een partijtje seks - geen sociaaldemocratische bankbriefjes zitten te tellen, tenminste.
Het moet dit zijn waar Yves Desmet, hoofdpapegaai van het antisocialistische dagblad De Morgen, op doelde toen hij de SP.a stellig bezwoer dat een terugkeer naar het “afgunstsocialisme” out of the question was. Als ze de kritische steun van zijn politieke redactie wilde behouden. Afgunst voor het bloedgeld van GB, weten we nu. En dan hebben we het niet over de bloedpensen in de slachterij van de keten.
Er rest zo’n Willy weinig anders dan zijn lucratieve nevenactiviteit publiekelijk en politiek symbolisch stop te zetten. Het blok moet erop, of het Blok/Belang gaat er de komende verkiezingen weer met een sprong op vooruit. Claes de Magere maar Vraatzuchtige moet in eer en geweten, net als Frank Vandenbroucke met het Agustasmeergeld, de roofbuit van GB op het marktplein van Hasselt verbranden.
Hierop zullen tientallen GB-werknemers een van die sympathieke streepjescodes op zijn brede voorhoofd schilderen, met vredelievende waterverf. Daarna zal Willy onder afkeurende blikken op een middeleeuwse stootkar door de bescheiden mijncités van Limburg worden voortgeduwd. Wie zijn ziel dermate aan de patroons verkoopt, toont zich klaar voor openbare aanbesteding. Wie biedt meer?
Of nee, vergeet dat allemaal. Hij moet zijn gage van de raad van bestuur verdelen onder de 18% arme gepensioneerden in ons land. Ouderwetse herverdeling. Datgene wat volgens de carrièrebeluste yuppen die de SP.a hebben onder de voet gelopen, al lang niet meer kon. En hij moet voor hen dagen- en maandenlang piano spelen. De Internationale, afgewisseld met The Clash voor Piano. Geen grotere martelgang voor een klassiek geschoolde klasseverrader. Geen meer stijlvolle genoegdoening voor de werkende klasse.
Punk is niet dood. Patrick Janssens heeft het een slechte naam gegeven. Weg met de onderlijfjes van Patrick. Punk is een nieuwe arbeiderspartij.
(pd)
maandag, juni 25, 2007
vrijdag, juni 22, 2007
donderdag, juni 21, 2007
SP.a Blauw?
Patrick Janssens (SP.a) kreeg de zware taak toebedeeld om de electorale nederlaag van zijn partij te analyseren. Tegen augustus zou het niets verhullende onderzoek van de Antwerpse burgemeester op tafel moeten liggen. Elke steen zal worden omgedraaid om na te gaan waarom de Vlaming de SP.a links liet liggen - of neoliberaal rechts, zo u wil.
Zijn we werkelijk te "rijk" geworden, zoals sommige SP.a-kopstukken volhielden? Of was het toch iets anders?
De komende dagen publiceren we een aantal scherpzinnige cartoons van Jon. We hopen er in alle bescheidenheid op dat ze Janssens een beetje op weg zullen helpen, tijdens zijn goed gevulde zomeravonden.
Column: Wat gebeurt er in Nederland?
Crisis in de traditionele partijen: de personencultus, niet het programma domineert
Door Bas de Ruiter
Zowel de (neo)liberalen van de VVD als de voormalige sociaaldemocraten van de PvdA hebben een onderzoek laten doen naar de oorzaken van de tegenvallende resultaten bij de afgelopen Tweede Kamerverkiezingen, in november van vorig jaar.
De commissie Dekker (VVD) en de commissie Vreeman (PvdA) kwamen eigenlijk min of meer tot hetzelfde oordeel: de boodschap die de beide partijen naar voren brachten, was onvoldoende herkenbaar voor de kiezer als typisch “liberaal” respectievelijk “sociaal-democratisch”.
Deze constatering hoeft geen verbazing te wekken. Alle traditionele partijen, de VVD, PvdA en ook het christen-democratische CDA, staan in wezen voor eenzelfde soort programma in termen van sociaal-economisch beleid. De VVD en de PvdA waren het tijdens de Paarse jaren eens over de noodzaak van het voeren van een neoliberaal besparingsprogramma, zichtbaar in de privatisering van de elektriciteitsvoorziening, de Nederlandse spoorwegen, het begin van het uitkleden van de sociale zekerheid, enz.
De kabinetten Balkenende die op deze Paarse regeringsjaren volgden, waren een scherpere voortzetting van dit beleid, waar eerst de VVD aan meewerkte en nu sinds maart de PvdA aan deelneemt.
In zo’n klimaat worden personen belangrijker dan het programma dat een bepaalde partij voorstaat. Weliswaar speelt zo’n persoon in op enkele thema’s die in de maatschappij een zeker gewicht hebben, zoals veiligheid, criminaliteitsbestrijding of de verloedering van woonwijken.
Dit was met name zichtbaar in de campagnes van Rita Verdonk, die zich als concurrent van VVD-fractieleider Mark Rutte blijft profileren, en ook Wilders. Maar ook Wouter Bos speelt in mindere mate in op dit soort thema’s om te het gebrek aan “sociaal gezicht” van de PvdA te verbergen.
De manier waarop campagne wordt gevoerd heeft dan veel weg van populisme, door de problemen in de maatschappij te benoemen maar vervolgens slechts schijnoplossingen aan te dragen die de fundamentele oorzaken van de problemen niet aanpakken. In het geval van de verloedering van woonwijken, bijvoorbeeld, het verschijnsel dat decennialang nauwelijks werd geïnvesteerd in het onderhoud van huizen in bepaalde wijken of het lokaal op peil houden van de publieke dienstverlening, zoals postkantoren, ziekenhuizen, openbaar vervoer, etc.
Ook een figuur als Pim Fortuyn speelde op populistische wijze in op de onvrede die hierdoor bestaat onder een groot deel van de bevolking, door de schuld te geven aan de instroom van allochtonen in Nederland. Wilders en Verdonk in Nederland en de Vlaamse politicus Dedecker, die bij de recente nationale Belgische verkiezingen 4 zetels binnenhaalde, maken van hetzelfde soort retoriek gebruik.
Bij gebrek aan een werkelijk alternatief voor de problemen waarmee de meerderheid van de bevolking in Nederland, België en wereldwijd te kampen heeft, zullen populistische (of zelfs extreem-rechtse/neofascistische krachten als het Vlaams Belang) erin slagen een zeker gedeelte van de stemmen binnen te halen. Het bestaan van de SP in Nederland biedt in bepaalde mate een dergelijk alternatief, zoals ook de nieuwe linkse formatie, CAP, in België dat kan doen.
De oproep die binnen de PvdA door een aantal partijprominenten werd gedaan om zich weer meer als een sociaaldemocratische partij te profileren, zal zinloos zijn.In de huidige politieke context en periode - na zoveel jaren van verraad van de arbeidersklasse, gecombineerd met de rem die de verrechtste partijleiding is op een dergelijke ommekeer - is zo’n omslag onwaarschijnlijk.
(De LSP heeft een zusterorganisatie in Nederland, Offensief. Hun website vind je op http://www.offensief.nl/)
Door Bas de Ruiter
Zowel de (neo)liberalen van de VVD als de voormalige sociaaldemocraten van de PvdA hebben een onderzoek laten doen naar de oorzaken van de tegenvallende resultaten bij de afgelopen Tweede Kamerverkiezingen, in november van vorig jaar.
De commissie Dekker (VVD) en de commissie Vreeman (PvdA) kwamen eigenlijk min of meer tot hetzelfde oordeel: de boodschap die de beide partijen naar voren brachten, was onvoldoende herkenbaar voor de kiezer als typisch “liberaal” respectievelijk “sociaal-democratisch”.
Deze constatering hoeft geen verbazing te wekken. Alle traditionele partijen, de VVD, PvdA en ook het christen-democratische CDA, staan in wezen voor eenzelfde soort programma in termen van sociaal-economisch beleid. De VVD en de PvdA waren het tijdens de Paarse jaren eens over de noodzaak van het voeren van een neoliberaal besparingsprogramma, zichtbaar in de privatisering van de elektriciteitsvoorziening, de Nederlandse spoorwegen, het begin van het uitkleden van de sociale zekerheid, enz.
De kabinetten Balkenende die op deze Paarse regeringsjaren volgden, waren een scherpere voortzetting van dit beleid, waar eerst de VVD aan meewerkte en nu sinds maart de PvdA aan deelneemt.
In zo’n klimaat worden personen belangrijker dan het programma dat een bepaalde partij voorstaat. Weliswaar speelt zo’n persoon in op enkele thema’s die in de maatschappij een zeker gewicht hebben, zoals veiligheid, criminaliteitsbestrijding of de verloedering van woonwijken.
Dit was met name zichtbaar in de campagnes van Rita Verdonk, die zich als concurrent van VVD-fractieleider Mark Rutte blijft profileren, en ook Wilders. Maar ook Wouter Bos speelt in mindere mate in op dit soort thema’s om te het gebrek aan “sociaal gezicht” van de PvdA te verbergen.
De manier waarop campagne wordt gevoerd heeft dan veel weg van populisme, door de problemen in de maatschappij te benoemen maar vervolgens slechts schijnoplossingen aan te dragen die de fundamentele oorzaken van de problemen niet aanpakken. In het geval van de verloedering van woonwijken, bijvoorbeeld, het verschijnsel dat decennialang nauwelijks werd geïnvesteerd in het onderhoud van huizen in bepaalde wijken of het lokaal op peil houden van de publieke dienstverlening, zoals postkantoren, ziekenhuizen, openbaar vervoer, etc.
Ook een figuur als Pim Fortuyn speelde op populistische wijze in op de onvrede die hierdoor bestaat onder een groot deel van de bevolking, door de schuld te geven aan de instroom van allochtonen in Nederland. Wilders en Verdonk in Nederland en de Vlaamse politicus Dedecker, die bij de recente nationale Belgische verkiezingen 4 zetels binnenhaalde, maken van hetzelfde soort retoriek gebruik.
Bij gebrek aan een werkelijk alternatief voor de problemen waarmee de meerderheid van de bevolking in Nederland, België en wereldwijd te kampen heeft, zullen populistische (of zelfs extreem-rechtse/neofascistische krachten als het Vlaams Belang) erin slagen een zeker gedeelte van de stemmen binnen te halen. Het bestaan van de SP in Nederland biedt in bepaalde mate een dergelijk alternatief, zoals ook de nieuwe linkse formatie, CAP, in België dat kan doen.
De oproep die binnen de PvdA door een aantal partijprominenten werd gedaan om zich weer meer als een sociaaldemocratische partij te profileren, zal zinloos zijn.In de huidige politieke context en periode - na zoveel jaren van verraad van de arbeidersklasse, gecombineerd met de rem die de verrechtste partijleiding is op een dergelijke ommekeer - is zo’n omslag onwaarschijnlijk.
(De LSP heeft een zusterorganisatie in Nederland, Offensief. Hun website vind je op http://www.offensief.nl/)
woensdag, juni 20, 2007
Vergeet de Oude Germanen niet
Door Geert Cool
Vlaamse Kracht: made in China
De speelkaartenfabrikant Carta Mundi uit Turnhout liet weten dat het Vlaams Belang voor de aanmaak van 500.000 doosjes speelkaarten met daarop de foto's van VB-kopstukken beroep heeft gedaan op een Chinese drukker.
De partij die beweert op te komen voor het "eigen volk eerst" en naar de kiezer trekt met de slogan "Vlaamse kracht" laat haar propaganda dus in China maken. Het excuus van Dewinter? "Ons reclamebureau koos voor de goedkoopste offerte." Bij de partij die beweert te zeggen wat wij denken, is het dus een reclamebureau dat de beslissingen neemt...
VB wil patronale vakbondsvertegenwoordigers: weg met ons?
Het VB vraagt haar leden om deel te nemen aan de sociale verkiezingen van 2008 (of wordt het toch wat later met de heisa rond de vertegenwoordiging in KMO’s?). Alle VB-leden kregen een brief met een oproep om zich kandidaat te stellen bij de sociale verkiezingen. Deze kandidaten krijgen juridische bijstand van het VB.
Hiermee lijkt een einde te komen aan het idee om een eigen VB-vakbond te lanceren. Tegelijk stelt zich de vraag of de VB-afgevaardigden ook het VB-programma zouden verdedigen en pakweg opkomen voor patronale lastenverlagingen, meer flexibiliteit voor de werknemers, optrekken van de pensioenleeftijd,…
Overwinningsnederlaag: Staf Neel werd geboycot
Bij het Vlaams Belang is niet iedereen even tevreden met het beperkte succes van de partij. We hebben het dan niet over de score van het VB in Waals Brabant, waar een teleurstellende 0,59% werd gescoord (in 2003 haalde de partij nog 0,85% in Henegouwen), maar wel over de 19% langs Vlaamse kant.
Die verkiezingsdeelname in Waals Brabant doet ons enkel de vraag stellen hoe groot het VB het "eigen land" wel ziet. De partij verklaarde in het verleden immers dat enkel in het eigen land aan politiek mag worden gedaan.
Maar er is dus ook wat ontevredenheid met het resultaat in het "Vlaamse land". Filip Deman eist vervroegde voorzittersverkiezingen, Annemans zegt dat hij de doorbraak van Dedecker had voorspeld...
De trofee voor de meest ontevredene gaat echter naar Staf Neel. Die verklaarde in de media dat dit zijn laatste kans was geweest, maar dat hij werd geboycot door de partijleiding en bijgevolg niet werd (her)verkozen. Als het VB in 2009 opnieuw een matig resultaat neerzet, zullen meer van dit soort reacties volgen.
Vlaamse Kracht: made in China
De speelkaartenfabrikant Carta Mundi uit Turnhout liet weten dat het Vlaams Belang voor de aanmaak van 500.000 doosjes speelkaarten met daarop de foto's van VB-kopstukken beroep heeft gedaan op een Chinese drukker.
De partij die beweert op te komen voor het "eigen volk eerst" en naar de kiezer trekt met de slogan "Vlaamse kracht" laat haar propaganda dus in China maken. Het excuus van Dewinter? "Ons reclamebureau koos voor de goedkoopste offerte." Bij de partij die beweert te zeggen wat wij denken, is het dus een reclamebureau dat de beslissingen neemt...
VB wil patronale vakbondsvertegenwoordigers: weg met ons?
Het VB vraagt haar leden om deel te nemen aan de sociale verkiezingen van 2008 (of wordt het toch wat later met de heisa rond de vertegenwoordiging in KMO’s?). Alle VB-leden kregen een brief met een oproep om zich kandidaat te stellen bij de sociale verkiezingen. Deze kandidaten krijgen juridische bijstand van het VB.
Hiermee lijkt een einde te komen aan het idee om een eigen VB-vakbond te lanceren. Tegelijk stelt zich de vraag of de VB-afgevaardigden ook het VB-programma zouden verdedigen en pakweg opkomen voor patronale lastenverlagingen, meer flexibiliteit voor de werknemers, optrekken van de pensioenleeftijd,…
Overwinningsnederlaag: Staf Neel werd geboycot
Bij het Vlaams Belang is niet iedereen even tevreden met het beperkte succes van de partij. We hebben het dan niet over de score van het VB in Waals Brabant, waar een teleurstellende 0,59% werd gescoord (in 2003 haalde de partij nog 0,85% in Henegouwen), maar wel over de 19% langs Vlaamse kant.
Die verkiezingsdeelname in Waals Brabant doet ons enkel de vraag stellen hoe groot het VB het "eigen land" wel ziet. De partij verklaarde in het verleden immers dat enkel in het eigen land aan politiek mag worden gedaan.
Maar er is dus ook wat ontevredenheid met het resultaat in het "Vlaamse land". Filip Deman eist vervroegde voorzittersverkiezingen, Annemans zegt dat hij de doorbraak van Dedecker had voorspeld...
De trofee voor de meest ontevredene gaat echter naar Staf Neel. Die verklaarde in de media dat dit zijn laatste kans was geweest, maar dat hij werd geboycot door de partijleiding en bijgevolg niet werd (her)verkozen. Als het VB in 2009 opnieuw een matig resultaat neerzet, zullen meer van dit soort reacties volgen.
dinsdag, juni 19, 2007
Emotioneel afkicken van paars? Doe het beschaafd.
Volg onze cursus
Veel mensen zijn vandaag op zoek naar een stukje rust in deze jachtige en dolgedraaide Ik-maatschappij. Aan de hand van de nieuwe cursus "Paarse Yoga en Meditatief Zingen" helpt onze lesgever en diepe Ziener uit India het evenwicht in uw energiewaarde weer te ontdekken.
Tijdens zeven helende sessies steekt San Sapaya Daewo zijn helpende hand uit naar allen die, zoals hoofdredacteur Yves Desmet van De Morgen, na de val van Paars doorheen hun mentale oog hebben WAAR-genomen dat ze een stuk van zichzelf zijn kwijtgeraakt.
Symptomen van de Paarse beschavingsziekte zijn: gebrek aan eetlust (zelfs de uitgelezen Brusselse restaurants waar je vroeger wel eens met Open VLD- of SP.a-kopstukken tafelde, kunnen niet meer bekoren), humeurig en geprikkeld reageren op kleine kinderen, daklozen proberen omver te rijden, wildvreemden als “Verzuurd, zeker?” brandmerken, en ongecontroleerde woede-uitvallen tegen de arbeidersbeweging (het “travaillisme”).
Wij citeren uit een acuut geval, dat zaterdag in het hoofdartikel van De Morgen verscheen: “Stel je maar eens voor dat je niet langer in de werkloosheid kunt blijven hangen, stel je maar eens voor dat je misschien wel ooit eens van job zou moeten veranderen. Of, godbetert, een paar jaar langer zal moeten werken. Dat kan echt niet door de beugel. En dus heeft Vlaanderen met volle overtuiging afgelopen zondag een Berlijnse muur opgetrokken rond zijn fermettes.”
Wie lijdt aan de Paarse ziekte staat, zoals uit het voorgaande blijkt, soms volledig los van de wereld. De ultieme bedoeling van San Sapaya Daewo is een vruchtbaar herstel van het samenspel tussen al uw systemen, ledematen, mentale gevoelsgolven, en energiecurves.
Door het collectieve basgeluid van de zangnoten wordt uw Persoonlijke Kern als het ware gemasseerd, zachter en vloeibaar gemaakt, en opengesteld voor de impact van het neoliberale beleid.
Ook van Yves Desmet verlangt onze wijze leermeester dat hij eerst kalm en meditatief zijn ziel reinigt: “De oproep om van de sp.a opnieuw de partij van het miserabilisme te maken, van de zieken, de zwakken en de misselijken, is futiel en hopeloos. Dat kiespubliek zit al lang bij het populisme en dat week je zelfs niet in een generatie los.”
Leermeester San Sapaya Daewo weekt alles los. Alles, Yves. Laat het er allemaal maar uitkomen. Je bent goed op dreef, nederige zoon. Laat jullie zelf, lieve Paarse vrienden, eeuwig reinigen in de Heilige Indus van de Post- en NMBS-privatisering, de stijgende levensduurte, het tijdelijke contract, de oplopende kost van een vrije elektriciteitsmarkt, en 15% bestaansonzekeren naast 15% officiële armen.
Door het neoliberalisme naar de Zon en het Eeuwige Licht. Schrijf nu in, de plaatsen zijn beperkt, en genees uzelf van alle Paarse kwaaltjes en ongemakken.
Praktisch: 30 euro per meditatie voor werkenden, 25 euro voor niet-werkenden (wat je vroeger “luieriken” vond).
Bij de Comme Chez Soi betaalde je meer.
(pd)
Veel mensen zijn vandaag op zoek naar een stukje rust in deze jachtige en dolgedraaide Ik-maatschappij. Aan de hand van de nieuwe cursus "Paarse Yoga en Meditatief Zingen" helpt onze lesgever en diepe Ziener uit India het evenwicht in uw energiewaarde weer te ontdekken.
Tijdens zeven helende sessies steekt San Sapaya Daewo zijn helpende hand uit naar allen die, zoals hoofdredacteur Yves Desmet van De Morgen, na de val van Paars doorheen hun mentale oog hebben WAAR-genomen dat ze een stuk van zichzelf zijn kwijtgeraakt.
Symptomen van de Paarse beschavingsziekte zijn: gebrek aan eetlust (zelfs de uitgelezen Brusselse restaurants waar je vroeger wel eens met Open VLD- of SP.a-kopstukken tafelde, kunnen niet meer bekoren), humeurig en geprikkeld reageren op kleine kinderen, daklozen proberen omver te rijden, wildvreemden als “Verzuurd, zeker?” brandmerken, en ongecontroleerde woede-uitvallen tegen de arbeidersbeweging (het “travaillisme”).
Wij citeren uit een acuut geval, dat zaterdag in het hoofdartikel van De Morgen verscheen: “Stel je maar eens voor dat je niet langer in de werkloosheid kunt blijven hangen, stel je maar eens voor dat je misschien wel ooit eens van job zou moeten veranderen. Of, godbetert, een paar jaar langer zal moeten werken. Dat kan echt niet door de beugel. En dus heeft Vlaanderen met volle overtuiging afgelopen zondag een Berlijnse muur opgetrokken rond zijn fermettes.”
Wie lijdt aan de Paarse ziekte staat, zoals uit het voorgaande blijkt, soms volledig los van de wereld. De ultieme bedoeling van San Sapaya Daewo is een vruchtbaar herstel van het samenspel tussen al uw systemen, ledematen, mentale gevoelsgolven, en energiecurves.
Door het collectieve basgeluid van de zangnoten wordt uw Persoonlijke Kern als het ware gemasseerd, zachter en vloeibaar gemaakt, en opengesteld voor de impact van het neoliberale beleid.
Ook van Yves Desmet verlangt onze wijze leermeester dat hij eerst kalm en meditatief zijn ziel reinigt: “De oproep om van de sp.a opnieuw de partij van het miserabilisme te maken, van de zieken, de zwakken en de misselijken, is futiel en hopeloos. Dat kiespubliek zit al lang bij het populisme en dat week je zelfs niet in een generatie los.”
Leermeester San Sapaya Daewo weekt alles los. Alles, Yves. Laat het er allemaal maar uitkomen. Je bent goed op dreef, nederige zoon. Laat jullie zelf, lieve Paarse vrienden, eeuwig reinigen in de Heilige Indus van de Post- en NMBS-privatisering, de stijgende levensduurte, het tijdelijke contract, de oplopende kost van een vrije elektriciteitsmarkt, en 15% bestaansonzekeren naast 15% officiële armen.
Door het neoliberalisme naar de Zon en het Eeuwige Licht. Schrijf nu in, de plaatsen zijn beperkt, en genees uzelf van alle Paarse kwaaltjes en ongemakken.
Praktisch: 30 euro per meditatie voor werkenden, 25 euro voor niet-werkenden (wat je vroeger “luieriken” vond).
Bij de Comme Chez Soi betaalde je meer.
(pd)
maandag, juni 18, 2007
De Vlaamsche draai van SP.a: "'t Was de PS!"
(No) jobs for the boys (and girls)?
Deze cartoon werd gemaakt door Jon.
zaterdag, juni 16, 2007
Franky, de Leeuw
Wij trappen geen open deuren in als we vertellen dat de stembusslag voor de SP.a geen vetpot was. Een rammeling krijgen van 7% komt een mens, zelfs een traditioneel politicus, niet iedere dag tegen. Nog moeilijker dan zo'n magere uitslag in je Antwerpse loft zitten te verbijten, is er een verklaring voor zoeken.
Bij de SP.a hebben ze zich inmiddels suf gezocht. Velen waren van de opinie dat de Vlaming "te rijk" was geworden voor zijn eigen goed. Dat nam twee vakanties per jaar, zat misschien in de beheerraad van BIAC zoals Luc Van den Bossche, en kon dus niet langer worden geacht het gelijkheidsbeginsel in Patrick Janssens en de familie Tobback te herkennen.
Anderen legden de schuld bij een vermeende titanenstrijd tussen Guy Verhofstadt en Yves Leterme, waarbij Johan Vande Lanotte het sociaaldemocratische haasje werd. We leerden ook dat gewone leden van de SP.a weinig in die partij te vertellen hebben. Enzovoort, enzoverder.
De enige koppigaard die van al die onwetenschappelijke leerstellingen het heen en weer kreeg, was Frank Vandenbroucke. De Leuvenaar vond dat het allemaal de schuld van de PS was geweest. En dus moest een en ander logischerwijs in een verregaande staatshervorming uitmonden.
Tijdens het SP.a-partijbureau zat Vandenbroucke ostentatief in een beduimeld exemplaar van "De Leeuw van Vlaanderen" van Hendrik Conscience te lezen, terwijl de partijvoorzitter plechtig "Freya en Caroline" als opvolgers aanwees. Bij leeuwen voor Vlaanderen had de Minister van Volksopvoeding zich toch iets anders voorgesteld.
Vandenbroucke aanhoorde met superieure minachting de praatjes van de andere bureauleden. Te weinig voeling met de gewone mens in de straat, die de "weliswaar onvermijdelijke veranderingen van de globalisering" te snel ziet gaan. Puh!
Misschien - zou het kunnen? - toch een tikkeltje te hard geweest voor zij die de pech hadden zonder werk te vallen. Nanana. En dat Generatiepact had de partij ook geen meetbaar voordeel opgeleverd.
Vandenbroucke zat ondertussen tekeningetjes te maken met de beeltenis van Elio Di Rupo en een bewust lelijk gemaakte Laurette Onkelinkx. Beiden onfortuinlijk bengelend aan een galg. De meestal koele academicus spelde, voor de ogen van zijn partijgenoten, uitdagend een leeuwenvlaggetje op z'n revers. Hij floot het wijsje van De Mosselman en iets van Laura Lynn.
De Minister van Volksopvoeding monsterde zijn onderuitgezakte "medestanders": geen van allen was voorbereid op een lange strijd. Daarna vroeg hij of "we" de eerste strofe van de Vlaamse Leeuw konden zingen. Zogezegd "een lied over ontvoogding". Dit stond volgens Vande Lanotte niet op de agenda en moest dus wachten.
Ieder lid van het partijbureau kreeg van de docent Vandenbroucke een geel-zwart ingebonden exemplaar van het manifest van De Warande, intellectuele speerpunt van de Vlaamse Beweging, in de handen gestopt. "Lees dit eens. Er staan veel statistieken in."
"Van alles wat ik doe, moet ik altijd precies weten waarom ik het doe. De grondslagen ervan kennen. Zo ook aangaande een verregaande staatshervorming, gericht tegen die oenen van de PS, die ons de verkiezingen doen verliezen."
Met die woorden liet Frank Vandenbroucke, Minister van Onderwijs, de Vlaamse vlag wapperen boven de torens van het Koninklijk Paleis, sloot koning Albert op in zijn slaapkamer, en kondigde hij de "verregaand autonome" republiek Vlaanderen af. Geen republiek van kameraden.
(pd)
vrijdag, juni 15, 2007
Democratie à la carte, voor het kapitaal?
In de nasleep van paars kwam het de afgelopen dagen tot een rel met de patroonsorganisaties. Ze gruwelen van de poging van Minister van Werk Peter Vanvelthoven (SP.a) om de vakbondsvertegenwoordiging in kleine bedrijven in orde te brengen. Daarin worden de ondernemers gesteund door ex-premier Guy Verhofstadt (Open VLD). Op dit moment zijn er in België enkel Ondernemingsraden in bedrijven met meer dan 100 werknemers.
Ter vergelijking: in Duitsland bestaat er al een vertegenwoordigingsorgaan in de bedrijven vanaf 5 werknemers, in Nederland vanaf 10 werknemers en in Frankrijk vanaf 11 werknemers.
Doorgaans proberen de kapitalisten een democratische façade hoog te houden, da's de meest voordelige manier om hun systeem te beheren. De huidige discussie plaatst een en ander in perspectief. In de laatste analyse zijn democratische rechten voor het kapitaal ondergeschikt aan haar materiële klassebelangen. Net als hun opvatting over goed of slecht, de moraliteit van de bazen.
40% van de werknemers in België werkt in Kleine en Middelgrote Ondernemingen (KMO's). De aanwezigheid van vakbonden in kleinere ondernemingen zou de krachtsverhouding tussen arbeid en kapitaal serieus kunnen omgooien. Zeker op het moment van acties en algemene stakingen. De ondernemers - gelegenheidsdemocraten in pak en das - wringen zich dus in allerlei bochten wanneer deze kwestie ter sprake komt.
De patroonsorganisaties halen het "familiale karakter" van kleinere ondernemingen aan om vakbonden te weren. Alsof ondernemers "goede huisvaders" zijn en de winstlogica slechts een bijkomstigheid is van lagere orde.
Gisteren zat er nog zo'n diepblauw specimen in Ter Zake op Canvas. Een vertegenwoordiger van een van de patroonsorganisaties, voor wie de vrijheid ophield aan de deur van de kleinere onderneming. De man verkoos een "constructieve houding" boven de aanwezigheid van vakbonden. Hij leek dat de logica zelve te vinden.
Als onze vakbondsleiders even consequent voor de belangen van de werkenden en hun gezinnen zouden opkomen als de patroonsorganisaties dat voor hun leden doen, dan stond de werkende klasse al een heel eind verder.
(pd)
Ter vergelijking: in Duitsland bestaat er al een vertegenwoordigingsorgaan in de bedrijven vanaf 5 werknemers, in Nederland vanaf 10 werknemers en in Frankrijk vanaf 11 werknemers.
Doorgaans proberen de kapitalisten een democratische façade hoog te houden, da's de meest voordelige manier om hun systeem te beheren. De huidige discussie plaatst een en ander in perspectief. In de laatste analyse zijn democratische rechten voor het kapitaal ondergeschikt aan haar materiële klassebelangen. Net als hun opvatting over goed of slecht, de moraliteit van de bazen.
40% van de werknemers in België werkt in Kleine en Middelgrote Ondernemingen (KMO's). De aanwezigheid van vakbonden in kleinere ondernemingen zou de krachtsverhouding tussen arbeid en kapitaal serieus kunnen omgooien. Zeker op het moment van acties en algemene stakingen. De ondernemers - gelegenheidsdemocraten in pak en das - wringen zich dus in allerlei bochten wanneer deze kwestie ter sprake komt.
De patroonsorganisaties halen het "familiale karakter" van kleinere ondernemingen aan om vakbonden te weren. Alsof ondernemers "goede huisvaders" zijn en de winstlogica slechts een bijkomstigheid is van lagere orde.
Gisteren zat er nog zo'n diepblauw specimen in Ter Zake op Canvas. Een vertegenwoordiger van een van de patroonsorganisaties, voor wie de vrijheid ophield aan de deur van de kleinere onderneming. De man verkoos een "constructieve houding" boven de aanwezigheid van vakbonden. Hij leek dat de logica zelve te vinden.
Als onze vakbondsleiders even consequent voor de belangen van de werkenden en hun gezinnen zouden opkomen als de patroonsorganisaties dat voor hun leden doen, dan stond de werkende klasse al een heel eind verder.
(pd)
woensdag, juni 13, 2007
Emoties en politiek: de nota van Freya
De Standaard publiceerde vandaag een handgeschreven nota van Freya Van den Bossche, waarin ze Johan Vande Lanotte vraagt om liever geen fractieleider te worden voor de SP.a in de Kamer. Het papiertje slingerde nog rond tijdens een persconferentie, na afloop van het partijbureau van de SP.a.
Wat De Standaard niet wist te achterhalen was het antwoord van uittredend partijvoorzitter Johan Vande Lanotte. Dit briefje werd ons toegestuurd door een syndicale militant, werkzaam bij het technisch en onderhoudspersoneel in het SP.a-hoofdkwartier. De verbaasde man diepte uit een rieten papiermand de volgende repliek van "beste Johan" op:
Liefste Freya,
Je twijfelt over het fractieleiderschap in de Kamer. Dit kan ik nog begrijpen. Zelf heb ik ook twee keer moeten nadenken over sommige beslissingen die we met de partij hebben genomen. Dan heb ik het niet over het Generatiepact. De brede vakbondsbasis jennen was op dat moment beslist de juiste keuze.
Ook de verarming van grote lagen van onze vroegere achterban - wat men ooit de werkmensen noemde, en vandaag als "de verzuurden" omschrijft - heeft mij nooit als een bliksemschicht getroffen. Ik vond dit de normaalste zaak van de wereld.
Dat werklozen, dag in dag uit, aan hun oren moeten worden getrokken, is voor mij zo klaar en helder als het stralen van de zon. Ontkennen dat de patroons iets nuttigs met hun miljarden aan lastenverlagingen aanvangen, en botweg gaan beweren dat ze dit gewoon in hun zak steken, is voor mij hetzelfde als volhouden dat de aarde plat is. En Frank Vandenbroucke rond. Zelfs de Paus doet dit niet meer, en die kent Frank sinds zijn verhandeling over John Rawls' erg katholieke tractaat "A Theory of Justice" zeer goed.
Kennelijk hebben onze kiezers een andere opinie over onze theorie van de rechtvaardigheid, Freya. We hebben ze niet goed genoeg uitgelegd. Misschien moeten we dus inderdaad wat meer tijd gaan besteden aan onze kinderen. En dan niet alleen om ze een postje te bezorgen. Ik hou je vraag dus in beraad, zoals je wellicht al had begrepen, inhoudelijk.
Groetjes,
Johan.
Freya, kijk ook eens naar mijn leuke en positieve blog:
http://www.cs.kuleuven.be/~jon/images/vandelanotte_reactie.gif
Hahaha.
Wat De Standaard niet wist te achterhalen was het antwoord van uittredend partijvoorzitter Johan Vande Lanotte. Dit briefje werd ons toegestuurd door een syndicale militant, werkzaam bij het technisch en onderhoudspersoneel in het SP.a-hoofdkwartier. De verbaasde man diepte uit een rieten papiermand de volgende repliek van "beste Johan" op:
Liefste Freya,
Je twijfelt over het fractieleiderschap in de Kamer. Dit kan ik nog begrijpen. Zelf heb ik ook twee keer moeten nadenken over sommige beslissingen die we met de partij hebben genomen. Dan heb ik het niet over het Generatiepact. De brede vakbondsbasis jennen was op dat moment beslist de juiste keuze.
Ook de verarming van grote lagen van onze vroegere achterban - wat men ooit de werkmensen noemde, en vandaag als "de verzuurden" omschrijft - heeft mij nooit als een bliksemschicht getroffen. Ik vond dit de normaalste zaak van de wereld.
Dat werklozen, dag in dag uit, aan hun oren moeten worden getrokken, is voor mij zo klaar en helder als het stralen van de zon. Ontkennen dat de patroons iets nuttigs met hun miljarden aan lastenverlagingen aanvangen, en botweg gaan beweren dat ze dit gewoon in hun zak steken, is voor mij hetzelfde als volhouden dat de aarde plat is. En Frank Vandenbroucke rond. Zelfs de Paus doet dit niet meer, en die kent Frank sinds zijn verhandeling over John Rawls' erg katholieke tractaat "A Theory of Justice" zeer goed.
Kennelijk hebben onze kiezers een andere opinie over onze theorie van de rechtvaardigheid, Freya. We hebben ze niet goed genoeg uitgelegd. Misschien moeten we dus inderdaad wat meer tijd gaan besteden aan onze kinderen. En dan niet alleen om ze een postje te bezorgen. Ik hou je vraag dus in beraad, zoals je wellicht al had begrepen, inhoudelijk.
Groetjes,
Johan.
Freya, kijk ook eens naar mijn leuke en positieve blog:
http://www.cs.kuleuven.be/~jon/images/vandelanotte_reactie.gif
Hahaha.
dinsdag, juni 12, 2007
Rechts populisme: iedereen kan het
Maar willen we het ook?
De komende 4 jaar zal Jean-Marie Dedecker op volle kracht zijn inzichten door het parlement laten loeien. Inderdaad, de auteur van "een badkuip is geen slachtkuip", en andere briljante one liners. Voor een links-socialistische blogspot is zo'n figuur een regelrechte goudmijn. Maar misschien ook voor u, beste lezer.
Doe zelf ook eens een worp, en probeer één van die volstrekt unieke Dedecker-ismen uit te vinden!
- "Ik heb paars afgeslacht in haar eigen badkuip. En nu bel ik Michel Vandenbosch van Gaia op."
- (met West-Vlaamse tongval: vervang de g door een h, en omgekeerd)
"De gele klimaatgype is opheklopte geisa van een hortige hedachtepolitie", aldus Robin Hood van de West-Vlaamse rijken
- "Als ik Yves Leterme ooit met zijn geit in mijn badkuip aantref, zal hij er snel uit zijn. Arm Vlaanderen."
- "Als ik op de autostrade 170 in het uur rijd, wie houdt mij dan tegen?"
- "Mijn vlaktaks is de slachtkuip van de sociale zekerheid. De integratie van de arbeidersklasse is een compleet fiasco."
- "Boudewijn Bouckaert, onze huisideoloog van Lijst Dedecker, schrijf je met de b van badkuip. En ultraliberaal betoeterd."
- "De islam is een sluier over het menselijke denken. Ik wil mooie vrouwen zien."
- "Als ik met Frank Vanhecke van het Vlaams Belang in een badkuip wil zitten, is dat mijn affaire. Het cordon sanitaire is het Nagasaki van de vrije meningsuiting."
- "Ik wil geven aan de rijken omdat het mijn beste maten zijn. Een gegeven woord betekent nog iets voor mij."
Lach eens voor de bazen? Dat doe je zo: http://www.cs.kuleuven.be/~jon/images/dedecker_reactie.gif
(pd)
De komende 4 jaar zal Jean-Marie Dedecker op volle kracht zijn inzichten door het parlement laten loeien. Inderdaad, de auteur van "een badkuip is geen slachtkuip", en andere briljante one liners. Voor een links-socialistische blogspot is zo'n figuur een regelrechte goudmijn. Maar misschien ook voor u, beste lezer.
Doe zelf ook eens een worp, en probeer één van die volstrekt unieke Dedecker-ismen uit te vinden!
- "Ik heb paars afgeslacht in haar eigen badkuip. En nu bel ik Michel Vandenbosch van Gaia op."
- (met West-Vlaamse tongval: vervang de g door een h, en omgekeerd)
"De gele klimaatgype is opheklopte geisa van een hortige hedachtepolitie", aldus Robin Hood van de West-Vlaamse rijken
- "Als ik Yves Leterme ooit met zijn geit in mijn badkuip aantref, zal hij er snel uit zijn. Arm Vlaanderen."
- "Als ik op de autostrade 170 in het uur rijd, wie houdt mij dan tegen?"
- "Mijn vlaktaks is de slachtkuip van de sociale zekerheid. De integratie van de arbeidersklasse is een compleet fiasco."
- "Boudewijn Bouckaert, onze huisideoloog van Lijst Dedecker, schrijf je met de b van badkuip. En ultraliberaal betoeterd."
- "De islam is een sluier over het menselijke denken. Ik wil mooie vrouwen zien."
- "Als ik met Frank Vanhecke van het Vlaams Belang in een badkuip wil zitten, is dat mijn affaire. Het cordon sanitaire is het Nagasaki van de vrije meningsuiting."
- "Ik wil geven aan de rijken omdat het mijn beste maten zijn. Een gegeven woord betekent nog iets voor mij."
Lach eens voor de bazen? Dat doe je zo: http://www.cs.kuleuven.be/~jon/images/dedecker_reactie.gif
(pd)
maandag, juni 11, 2007
Verkiezingen: momentopname van versnippering en groeiende onvrede in maatschappij
De parlementsverkiezingen onderstreepten de wisselvalligheid van de burgerlijke politiek in een periode van economische stagnatie en achteruitgang. Wat op het eerste gezicht in het oog springt, is de immense instabiliteit van de traditionele politieke formaties.
De winnaars van gisteren kunnen zeer snel veranderen in de verliezers van vandaag. Kijk naar de extreme pandoering die de regerende partijen Open VLD en SP.a-Spirit op veel plaatsen krijgen.
Maar ook de pijlsnelle opgang, schijnbaar uit het niets, van de Lijst Dedecker geeft de “ontrouw” van de kiezer weer. Fundamenteel weerspiegelt dit de verdwenen zekerheden van het kapitalisme. Het toont de snelle veranderingen in stemming onder brede lagen van de bevolking, waar de politiek vandaag aan onderhevig is.
De steile klim van CD&V-NVA in deze verkiezingen is op geen enkele manier een terugkeer naar de stabiliteit van de oude CVP in de naoorlogse periode, als belangrijkste instrument van het patronaat.
Ironisch genoeg verloor niet alleen Open VLD onder de middenklasse en de beter begoeden stemmen aan de Lijst Dedecker. Het imago van “populist die zegt waar het op staat” leverde Dedecker ook stemmen van de SP.a op. Bijvoorbeeld in Oostende, thuishaven van Vande Lanotte en “model” van de “actieve welvaartstaat”. Het zou een verkeerde voorstelling zijn om de score van Dedecker eenzijdig aan een “verrechtsing” toe te schrijven.
Het is eerder een verzameling van verschillende en soms tegenstrijdige ongenoegens. Gaande van de poging van een bepaald soort hogere en middenklasse om effectief een snellere sociale afbraak te forceren, tot de proteststem van arbeiders die in Dedecker een populistische variant in de stijl van Van Rossem terugvonden. Het populisme bij Dedecker wordt wel hoofdzakelijk rechts ingekleurd.
Maar net als met de stemmen voor het Vlaams Belang is het meer een teken van groeiende tegenstellingen en polarisering in de maatschappij, dan van een toegenomen steun voor een asociaal en neoliberaal besparingsbeleid.
De SP.a verloor ook stemmen aan het kartel CD&V-NVA. Bij gebrek aan een zichtbaar en breed alternatief voor werkende mensen, een brede arbeiderspartij, werd er tegen de uitgaande regering gestemd. De idee dat de SP.a niet omwille van haar neoliberaal beleid werd gewantrouwd en weggestuurd - maar als straf voor een zogezegd verband met de PS - kan niet echt overtuigen. Veel lessen zullen er op dat vlak dus niet worden geleerd.
De benadering van CD&V en Yves Leterme was vaag genoeg, de term “goed bestuur” als een magische toverspreuk herhalend, om deze SP.a-stemmen binnen te halen. In de laatste weken van de verkiezingen werd het communautaire standpunt van de CD&V schijnbaar verzacht, om de partij meer te laten aansluiten bij de dagelijkse bekommernissen van de bevolking. NVA stond toch garant voor de Vlaamsnationale stem binnen het kartel.
Benieuwd hoe die positie zich zal vertalen tijdens de regeringsonderhandelingen. Dreigt er een nieuw Volksuniescenario, of vindt De Wever de kartelpostjes belangrijker dan de Vlaamse glorie? Het wordt wellicht het laatste.
De burgerij, die zich nog steeds op “België” baseert (hoewel ze de regionalisering tactisch gebruikt om sneller tot besparingen te komen), wordt met een toenemend probleem van de bestuurbaarheid van haar systeem geconfronteerd. Regeren zonder de PS in Wallonië lijkt nog steeds uitgesloten, hoewel haar positie - ten voordele van Ecolo - werd verzwakt. De liberale MR groeide licht in Wallonië.
Benieuwd hoe Leterme op deze basis zijn communautaire programma van splitsing van de arbeidsmarkt en delen van de gezondheidszorg wil realiseren. En dan spreken we nog niet over de vaudeville van de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, die door burgerlijke politici langs beide zijden wordt misbruikt om de arbeiders tegen elkaar op te zetten.
Ter linkerzijde werden het natuurlijk ook interessante verkiezingen. Hoe zou het CAP het er bij deze eerste deelname van af brengen? Hoe zou het verder moeten met de uitbouw van een links alternatief na deze verkiezingen?
PVDA+ bouwde op een aantal plaatsen verder op een zekere steun in de gemeenteraadsverkiezingen. Op plaatsen als kanton Antwerpen, Herstal, Genk,... - waar aan een lokale inplanting werd gewerkt - werden respectabele scores behaald. Allicht speelde hierin ook de bredere toegang tot de media mee.
Die steunde op de lokale vooruitgang tijdens de gemeenteraadsverkiezingen. Dat de PVDA er geen probleem in zag om op basis van die verkiezingen in het district Hoboken met de traditionele partijen in zee te gaan, zal haar voor sommigen allicht meer “verkiesbaar” hebben gemaakt.
De breder bekende kiwicampagne rond de gezondheidszorg, gekoppeld aan het feit dat de PVDA elke verwijzing naar socialisme en een fundamentele maatschappijomvorming als “slogantaal” wegliet, bood meer ingang bij mensen die vroeger misschien niet voor de PVDA zouden hebben gestemd.
Maar volgens ons niet voldoende om te claimen als enige het vacuüm ter linkerzijde te vullen. Dat kan, denken wij, enkel een brede partij, die ruimte laat voor verschillende stromingen en individuen. Wellicht zal de PVDA op basis van haar beperkte vooruitgang in deze verkiezingen opnieuw weinig voelen voor linkse eenheidsinitiatieven. Dit kan tijdelijk de uitbouw van een echt brede linkse formatie bemoeilijken. Maar in nieuwe strijdbewegingen zal de nood van zo’n eengemaakt initiatief zich zeker laten voelen.
De versnelde ontwikkeling van de PVDA naar een zuiver reformistische formatie kan wel meer duidelijkheid creëren voor die laag van jongeren en arbeiders die direct openstaan voor een revolutionaire omvorming van de maatschappij.
Voor het CAP was het zaak om op erg korte tijd naambekendheid te verwerven en een verkiezingscampagne uit te werken. Dit met zeer beperkte middelen en weinig toegang tot de media. Er werden heel wat nieuwe leden gewonnen in de campagne, velen steunden de campagne met een gift of bezochten de CAP-website, maar tegelijk is duidelijk dat slechts een fractie van het potentieel werd aangesneden.
De beweging tegen het Generatiepact vond geen uitdrukking meer in deze verkiezingen, toch niet ten gunste van de partijen links van SP.a en de Groenen. De vakbondstop is een rem op georganiseerde strijd. De ontgoocheling en het zoeken naar een individuele oplossing die daaruit voortkomen, vertalen zich in een verruilen van de ene neoliberale partij voor een andere.
CAP slaagde er zeker in om een aantal militanten te organiseren, onder meer van binnen de vakbonden, die de basis kunnen leggen voor een bredere partij. Maar in het huidige sociale klimaat van door de vakbondstop georganiseerde nederlagen kan je enkel stap voor stap een bredere aanhang rond jezelf creëren.
We zullen moeten zien of CAP erin slaagt om in toekomstige strijdbewegingen wel een bredere laag aan te spreken, en daarvoor de noodzakelijke politieke en ideologische samenhang kan creëren. Dit is slechts een eerste aanzet tot evaluatie van de verkiezingen, die sowieso collectief zal moeten worden gemaakt.
(pd)
De winnaars van gisteren kunnen zeer snel veranderen in de verliezers van vandaag. Kijk naar de extreme pandoering die de regerende partijen Open VLD en SP.a-Spirit op veel plaatsen krijgen.
Maar ook de pijlsnelle opgang, schijnbaar uit het niets, van de Lijst Dedecker geeft de “ontrouw” van de kiezer weer. Fundamenteel weerspiegelt dit de verdwenen zekerheden van het kapitalisme. Het toont de snelle veranderingen in stemming onder brede lagen van de bevolking, waar de politiek vandaag aan onderhevig is.
De steile klim van CD&V-NVA in deze verkiezingen is op geen enkele manier een terugkeer naar de stabiliteit van de oude CVP in de naoorlogse periode, als belangrijkste instrument van het patronaat.
Ironisch genoeg verloor niet alleen Open VLD onder de middenklasse en de beter begoeden stemmen aan de Lijst Dedecker. Het imago van “populist die zegt waar het op staat” leverde Dedecker ook stemmen van de SP.a op. Bijvoorbeeld in Oostende, thuishaven van Vande Lanotte en “model” van de “actieve welvaartstaat”. Het zou een verkeerde voorstelling zijn om de score van Dedecker eenzijdig aan een “verrechtsing” toe te schrijven.
Het is eerder een verzameling van verschillende en soms tegenstrijdige ongenoegens. Gaande van de poging van een bepaald soort hogere en middenklasse om effectief een snellere sociale afbraak te forceren, tot de proteststem van arbeiders die in Dedecker een populistische variant in de stijl van Van Rossem terugvonden. Het populisme bij Dedecker wordt wel hoofdzakelijk rechts ingekleurd.
Maar net als met de stemmen voor het Vlaams Belang is het meer een teken van groeiende tegenstellingen en polarisering in de maatschappij, dan van een toegenomen steun voor een asociaal en neoliberaal besparingsbeleid.
De SP.a verloor ook stemmen aan het kartel CD&V-NVA. Bij gebrek aan een zichtbaar en breed alternatief voor werkende mensen, een brede arbeiderspartij, werd er tegen de uitgaande regering gestemd. De idee dat de SP.a niet omwille van haar neoliberaal beleid werd gewantrouwd en weggestuurd - maar als straf voor een zogezegd verband met de PS - kan niet echt overtuigen. Veel lessen zullen er op dat vlak dus niet worden geleerd.
De benadering van CD&V en Yves Leterme was vaag genoeg, de term “goed bestuur” als een magische toverspreuk herhalend, om deze SP.a-stemmen binnen te halen. In de laatste weken van de verkiezingen werd het communautaire standpunt van de CD&V schijnbaar verzacht, om de partij meer te laten aansluiten bij de dagelijkse bekommernissen van de bevolking. NVA stond toch garant voor de Vlaamsnationale stem binnen het kartel.
Benieuwd hoe die positie zich zal vertalen tijdens de regeringsonderhandelingen. Dreigt er een nieuw Volksuniescenario, of vindt De Wever de kartelpostjes belangrijker dan de Vlaamse glorie? Het wordt wellicht het laatste.
De burgerij, die zich nog steeds op “België” baseert (hoewel ze de regionalisering tactisch gebruikt om sneller tot besparingen te komen), wordt met een toenemend probleem van de bestuurbaarheid van haar systeem geconfronteerd. Regeren zonder de PS in Wallonië lijkt nog steeds uitgesloten, hoewel haar positie - ten voordele van Ecolo - werd verzwakt. De liberale MR groeide licht in Wallonië.
Benieuwd hoe Leterme op deze basis zijn communautaire programma van splitsing van de arbeidsmarkt en delen van de gezondheidszorg wil realiseren. En dan spreken we nog niet over de vaudeville van de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, die door burgerlijke politici langs beide zijden wordt misbruikt om de arbeiders tegen elkaar op te zetten.
Ter linkerzijde werden het natuurlijk ook interessante verkiezingen. Hoe zou het CAP het er bij deze eerste deelname van af brengen? Hoe zou het verder moeten met de uitbouw van een links alternatief na deze verkiezingen?
PVDA+ bouwde op een aantal plaatsen verder op een zekere steun in de gemeenteraadsverkiezingen. Op plaatsen als kanton Antwerpen, Herstal, Genk,... - waar aan een lokale inplanting werd gewerkt - werden respectabele scores behaald. Allicht speelde hierin ook de bredere toegang tot de media mee.
Die steunde op de lokale vooruitgang tijdens de gemeenteraadsverkiezingen. Dat de PVDA er geen probleem in zag om op basis van die verkiezingen in het district Hoboken met de traditionele partijen in zee te gaan, zal haar voor sommigen allicht meer “verkiesbaar” hebben gemaakt.
De breder bekende kiwicampagne rond de gezondheidszorg, gekoppeld aan het feit dat de PVDA elke verwijzing naar socialisme en een fundamentele maatschappijomvorming als “slogantaal” wegliet, bood meer ingang bij mensen die vroeger misschien niet voor de PVDA zouden hebben gestemd.
Maar volgens ons niet voldoende om te claimen als enige het vacuüm ter linkerzijde te vullen. Dat kan, denken wij, enkel een brede partij, die ruimte laat voor verschillende stromingen en individuen. Wellicht zal de PVDA op basis van haar beperkte vooruitgang in deze verkiezingen opnieuw weinig voelen voor linkse eenheidsinitiatieven. Dit kan tijdelijk de uitbouw van een echt brede linkse formatie bemoeilijken. Maar in nieuwe strijdbewegingen zal de nood van zo’n eengemaakt initiatief zich zeker laten voelen.
De versnelde ontwikkeling van de PVDA naar een zuiver reformistische formatie kan wel meer duidelijkheid creëren voor die laag van jongeren en arbeiders die direct openstaan voor een revolutionaire omvorming van de maatschappij.
Voor het CAP was het zaak om op erg korte tijd naambekendheid te verwerven en een verkiezingscampagne uit te werken. Dit met zeer beperkte middelen en weinig toegang tot de media. Er werden heel wat nieuwe leden gewonnen in de campagne, velen steunden de campagne met een gift of bezochten de CAP-website, maar tegelijk is duidelijk dat slechts een fractie van het potentieel werd aangesneden.
De beweging tegen het Generatiepact vond geen uitdrukking meer in deze verkiezingen, toch niet ten gunste van de partijen links van SP.a en de Groenen. De vakbondstop is een rem op georganiseerde strijd. De ontgoocheling en het zoeken naar een individuele oplossing die daaruit voortkomen, vertalen zich in een verruilen van de ene neoliberale partij voor een andere.
CAP slaagde er zeker in om een aantal militanten te organiseren, onder meer van binnen de vakbonden, die de basis kunnen leggen voor een bredere partij. Maar in het huidige sociale klimaat van door de vakbondstop georganiseerde nederlagen kan je enkel stap voor stap een bredere aanhang rond jezelf creëren.
We zullen moeten zien of CAP erin slaagt om in toekomstige strijdbewegingen wel een bredere laag aan te spreken, en daarvoor de noodzakelijke politieke en ideologische samenhang kan creëren. Dit is slechts een eerste aanzet tot evaluatie van de verkiezingen, die sowieso collectief zal moeten worden gemaakt.
(pd)
donderdag, juni 07, 2007
woensdag, juni 06, 2007
Verkiezingscollage: arbeiders doen het zelf, en beter
In bovenstaande collage werden de slogans van de burgerlijke partijen milieuvriendelijk gerecycleerd, ten voordele van CAP! Graag gedaan, gasten. Een wereldwijde planeconomie duurt het langst.
Met dank aan Jon, die deze cartoon in elkaar stak. Morgen meer cartoons. Met Jean-Marie Dedecker zoals u hem nog nooit tegenkwam.
De peiling
- Hallo, meneer. U spreekt hier met het onderzoeksbureau Huppeldepup. Wij zijn momenteel bezig met een enquête over de verkiezingen, meer bepaald over wie de volgende kandidaat-premier zou kunnen worden.
- Aha.
- Zou u hieraan willen meewerken? Het duurt maar 8 tot 10 minuutjes.
- Natuurlijk. Geen probleem. Ik ben verzot op de kandidaat-premiers van de traditionele partijen. Ze mogen hier elke dag de afwas komen doen. Leve de dienstencheques! Op naar nog eens 200.000 nieuwe jobs.
- Hèhè, goed meneer. Hier komt de eerste vraag. Wie vertrouwt u het meest als toekomstig premier van België? Yves Leterme van het kartel CD&V-NVA, Guy Verhofstadt van Open VLD of Johan Vande Lanotte van SP.a-Spirit?
- Pfff. Moeilijk, moeilijk,... Ik denk even na. Leterme wil een neoliberaal beleid voeren zoals Balkenende bij de Hollanders, en kweekt thuis geitjes. Guy Verhofstadt wil een neoliberale politiek voeren zoals onder zichzelf en is een begenadigd fietser op de openbare weg. Voor dat laatste alle respect.
Vande Lanotte zweert even hard bij neoliberale recepten als de andere twee. Maar hij wil dat niet in zoveel woorden gezegd hebben en zijn partij wil de hoofddoek verbieden in de Antwerpse stadsdiensten. Pfff...
- En meneer?
- 't Kan mij geen fuck schelen.
- Euh, u zegt? Leterme, Verhofstadt of Vande Lanotte. Wat mag ik invullen? Uw antwoord was ongeldig volgens de computer.
- OK, OK. Leterme dan, voor zijn geiten. De keuze is logisch. We staan op dat vlak voor een noodzakelijke ommezwaai.
- Goed, we gaan verder. Ik stel u nu een vraag over de kennis en ervaring van de kandidaat-premiers. Hoeveel zou u, op een schaal van 1 tot 10, dan geven aan Guy Verhofstadt?
- Kennis en ervaring in het frontaal aanvallen van het inkomen en de sociale zekerheid van de werkende bevolking: 10 op 10. Kennis en ervaring in het pamperen van de recordwinsten van de bazen en de grote aandeelhouders: ook 10 op 10. Ik zit hier aan het maximum, denk ik, mevrouw.
- Vande Lanotte?
- Dat is een professor die het Generatiepact heeft doorgevoerd, niet?
Laat mij denken, laat mij denken... Vande Lanotte was, corrigeer mij als ik er een slag op geef, ook de politicus die het eerste Vlaams-Chinese spreekwoord uit zijn duim zoog. In het kader van de handelsrelaties tussen beide naties, en de economische terugkeer naar de tijd van Daens.
Hoe ging die wonderlijke spreuk nu weer? Ik zou het duizend keer zeggen. "Wie zijn rug als ABVV'er naar de SP.a keert, kijkt naar rechts". Dat is 'em! Briljant en poëtisch. Zo iemand balanceert op de rand van de hoogbegaafdheid, als hij er al niet over zit. Ook 10 op 10 dus.
- Dank u. Yves Leterme?
- Goed bestuur voor de Vlaamse patroons en pastoors! 10 op 10. Hoe hij zijn rechtse ideeën aan de christelijke vakbond, het ACV, blijft verkopen: 8 op 10. Inderdaad, de basis zou wel eens kunnen beginnen morren.
(Een half uur later)
- Laatste vraagje...
- Cool. Een nuttige stem. Eindelijk.
- Wie van de kandidaat-premiers heeft het Groot Debat gewonnen op de VRT?
- Euh, welk groot debat? Ik ken alleen maar de kleine debatten die ik op straat voor CAP heb gevoerd. Nooit gehoord van een groot debat, mevrouw. Wat voor debat heb je eigenlijk tussen neoliberalen?
- Wel... 't Is op TV geweest. En de kranten puilden er van uit. Over wie de match had gewonnen. Over de bril van Verhofstadt, die soms een beetje scheef op zijn neus zat. In een hoek van 45 graden volgens de ene. Of 62 graden volgens een andere bron.
Ook over de kleur van de das die Vande Lanotte droeg - purper met een wit streepje - en hoeveel keer Leterme "Maar kom, kom, luister" heeft uitgeroepen tijdens het debat. Dat was 153 keer, volgens professor Luc Devos in De Standaard.
- Ik heb zin in een pintje. Vult u zelf maar iets in. 't Is één neoliberale pot nat, mevrouw. Nergens een arbeiderskandidaat te bespeuren.
- Geen mening.
- Ik heb wél een mening! 't Zijn neoliberale grootverdieners in dienst van de patroons!
- (vult "geen mening" in)
- Had u nog een laatste opmerking over deze enquête, een interessante suggestie?
- Stem CAP. Meer moet dat niet zijn.
- Ik zal uw boodschap noteren. Nog een prettige avond en bedankt voor uw medewerking. De resultaten van deze peiling leest u in de krant.
(pd)
- Aha.
- Zou u hieraan willen meewerken? Het duurt maar 8 tot 10 minuutjes.
- Natuurlijk. Geen probleem. Ik ben verzot op de kandidaat-premiers van de traditionele partijen. Ze mogen hier elke dag de afwas komen doen. Leve de dienstencheques! Op naar nog eens 200.000 nieuwe jobs.
- Hèhè, goed meneer. Hier komt de eerste vraag. Wie vertrouwt u het meest als toekomstig premier van België? Yves Leterme van het kartel CD&V-NVA, Guy Verhofstadt van Open VLD of Johan Vande Lanotte van SP.a-Spirit?
- Pfff. Moeilijk, moeilijk,... Ik denk even na. Leterme wil een neoliberaal beleid voeren zoals Balkenende bij de Hollanders, en kweekt thuis geitjes. Guy Verhofstadt wil een neoliberale politiek voeren zoals onder zichzelf en is een begenadigd fietser op de openbare weg. Voor dat laatste alle respect.
Vande Lanotte zweert even hard bij neoliberale recepten als de andere twee. Maar hij wil dat niet in zoveel woorden gezegd hebben en zijn partij wil de hoofddoek verbieden in de Antwerpse stadsdiensten. Pfff...
- En meneer?
- 't Kan mij geen fuck schelen.
- Euh, u zegt? Leterme, Verhofstadt of Vande Lanotte. Wat mag ik invullen? Uw antwoord was ongeldig volgens de computer.
- OK, OK. Leterme dan, voor zijn geiten. De keuze is logisch. We staan op dat vlak voor een noodzakelijke ommezwaai.
- Goed, we gaan verder. Ik stel u nu een vraag over de kennis en ervaring van de kandidaat-premiers. Hoeveel zou u, op een schaal van 1 tot 10, dan geven aan Guy Verhofstadt?
- Kennis en ervaring in het frontaal aanvallen van het inkomen en de sociale zekerheid van de werkende bevolking: 10 op 10. Kennis en ervaring in het pamperen van de recordwinsten van de bazen en de grote aandeelhouders: ook 10 op 10. Ik zit hier aan het maximum, denk ik, mevrouw.
- Vande Lanotte?
- Dat is een professor die het Generatiepact heeft doorgevoerd, niet?
Laat mij denken, laat mij denken... Vande Lanotte was, corrigeer mij als ik er een slag op geef, ook de politicus die het eerste Vlaams-Chinese spreekwoord uit zijn duim zoog. In het kader van de handelsrelaties tussen beide naties, en de economische terugkeer naar de tijd van Daens.
Hoe ging die wonderlijke spreuk nu weer? Ik zou het duizend keer zeggen. "Wie zijn rug als ABVV'er naar de SP.a keert, kijkt naar rechts". Dat is 'em! Briljant en poëtisch. Zo iemand balanceert op de rand van de hoogbegaafdheid, als hij er al niet over zit. Ook 10 op 10 dus.
- Dank u. Yves Leterme?
- Goed bestuur voor de Vlaamse patroons en pastoors! 10 op 10. Hoe hij zijn rechtse ideeën aan de christelijke vakbond, het ACV, blijft verkopen: 8 op 10. Inderdaad, de basis zou wel eens kunnen beginnen morren.
(Een half uur later)
- Laatste vraagje...
- Cool. Een nuttige stem. Eindelijk.
- Wie van de kandidaat-premiers heeft het Groot Debat gewonnen op de VRT?
- Euh, welk groot debat? Ik ken alleen maar de kleine debatten die ik op straat voor CAP heb gevoerd. Nooit gehoord van een groot debat, mevrouw. Wat voor debat heb je eigenlijk tussen neoliberalen?
- Wel... 't Is op TV geweest. En de kranten puilden er van uit. Over wie de match had gewonnen. Over de bril van Verhofstadt, die soms een beetje scheef op zijn neus zat. In een hoek van 45 graden volgens de ene. Of 62 graden volgens een andere bron.
Ook over de kleur van de das die Vande Lanotte droeg - purper met een wit streepje - en hoeveel keer Leterme "Maar kom, kom, luister" heeft uitgeroepen tijdens het debat. Dat was 153 keer, volgens professor Luc Devos in De Standaard.
- Ik heb zin in een pintje. Vult u zelf maar iets in. 't Is één neoliberale pot nat, mevrouw. Nergens een arbeiderskandidaat te bespeuren.
- Geen mening.
- Ik heb wél een mening! 't Zijn neoliberale grootverdieners in dienst van de patroons!
- (vult "geen mening" in)
- Had u nog een laatste opmerking over deze enquête, een interessante suggestie?
- Stem CAP. Meer moet dat niet zijn.
- Ik zal uw boodschap noteren. Nog een prettige avond en bedankt voor uw medewerking. De resultaten van deze peiling leest u in de krant.
(pd)
dinsdag, juni 05, 2007
Johnny Thijs, Gedelegeerd Bestuurder De Post, excuseert zich voor staking
Beste klant,
Met deze open brief had ik graag mijn stakend personeel een beetje voor schut gezet. U zal mij niet van de daken horen roepen dat het werkvolk van De Post niet slim genoeg is om mijn hervormingen te snappen. Dat ze geen flauw besef hebben van wat een topmanager als ik in een marktgedreven omgeving allemaal te doen staat. Behalve zijn geld tellen en lachend naar de bank lopen.
De moderne wereld is niet te stuiten. Duizenden personeelsleden laten afvloeien, zonder ze fatsoenlijk te vervangen. Nieuwe systemen uitdenken om uit te weinig mensen te veel productie te persen. De dienstverlening elegant de nek omwringen in functie van de winst, door honderden postkantoren in uw buurt te sluiten.
Voorts: sluwe tactieken bedenken om dit allemaal met de glimlach verkocht te krijgen aan de bevolking. Inderdaad, het is een voltijdse job, zoals je er steeds minder vindt. Als er geen toploon tegenover stond, weet ik niet wat ik zou doen.
Verandering roept soms weerstand op. Een beetje zoals de woede en weerstand die ik bij u hoop op te roepen tegenover mijn eigen personeel. Je bent een heer op de private markt... of je bent failliet. Dan liever geen heer, maar een goed betaald topmanager.
Vriendelijke groeten,
Johnny Thijs, Gedelegeerd Bestuurder De Post
(pd)
maandag, juni 04, 2007
Column: Wat gebeurt er in Nederland?
De EU-grondwet (RONDE II): NEE blijft NEE
Door Bas de Ruiter
Sinds een aantal maanden wordt de discussie over een nieuwe Europese grondwet weer gevoerd in Nederland en daarbuiten. De gewone burger is echter niet uitgenodigd om deel te nemen aan dit debat en als het aan de Europese regeringsleiders ligt, blijft dat zo.
De onlangs verkozen Franse president Sarkozy wil door het vermijden van de term “grondwet” zonder referendum een Europees (mini-)verdrag door het Franse parlement loodsen. De herinnering aan het overweldigende “nee” in het referendum van 2005 tegen de Europese grondwet zal Sarkozy nog vers in het geheugen liggen.
Bondskanselier Merkel van Duitsland, dat momenteel voorzitter is van de Europese Raad, heeft zich al tevreden getoond met de inspanningen van Sarkozy om de situatie rondom de Europese Grondwet uit de impasse te halen.
Ook in Nederland komt de discussie in politiek Den Haag weer op gang. Veel over de toekomst van de discussie en de Europese “grondwet” is op dit moment nog onduidelijk. De discussie zou echter – zelfs in stadium – niet beperkt moeten blijven tot achterkamertjesoverleg en debatten tussen parlement en regering.
Wij - arbeiders, studenten, werklozen, gepensioneerden - worden allemaal geraakt door het beleid van de Europese Unie. Net als in 2005 hebben wij ook in een 2e ronde het recht om onze mening te geven over een Europese grondwet of zelfs een Europees mini-verdrag.
De discussie gaat immers niet enkel over de Europese grondwet. Elke vorm van een nieuw Europees verdrag zal de kern van de Europese Unie, die onder andere bestaat uit een neoliberale economische politiek, willen vastleggen. Het is die neoliberale politiek die voor ons ernstige gevolgen heeft, in de vorm van privatisering van publieke diensten, massaontslagen uit winstbejag, commercialisering van het onderwijs, verhogen van de pensioenleeftijd en verlaging van de sociale zekerheid.
Omdat het gaat om onze toekomst en onze levensomstandigheden hebben wij ook nu het recht en de plicht om aan onze regering en aan de Europese regeringsleiders te laten weten hoe wij denken dat de toekomst van de Europese Unie eruit zou moeten zien.
Die EU zou geen Unie moeten zijn die de belangen van de multinationale ondernemingen dient, maar een EU die de behoeften van de meerderheid van de Europese bevolking - de arbeiders, jongeren, werklozen/gepensioneerden, etc. - dient. In de visie van Offensief, zusterorganisatie van LSP-MAS in Nederland, kan dit slechts in een socialistische federatie van Europese staten, als onderdeel van een socialistische wereld.
Voor verandering is echter verzet en strijd nodig tegen de huidige Europese Unie. Momenteel wordt er in Nederland door de Socialistische Partij - die de leiding had van de campagne tegen de Europese grondwet in 2005 - weinig ondernomen om net als in 2005 een grootscheepse campagne op te zetten. Offensief is van mening dat een referendum over de Europese “grondwet” ook in een eventuele tweede ronde gehouden zou moeten worden.
In de komende maanden zullen wij ons daar actief voor inzetten ter ondersteuning van het initiatief “Wij willen een referendum”. We zullen acties organiseren waarbij we handtekeningen gaan ophalen, zodat er een tweede referendum georganiseerd zal moeten worden over een eventuele nieuwe grondwet.
Niet alleen in Nederland, maar ook in Frankrijk en andere Europese landen zouden acties moeten worden gestart om een nieuw Europees verdrag tegen te houden, op het moment dat het uitgangspunt - het fundamentele geloof in de vrije markt - blijft. Het is die vrije markt die voor gewone werkende mensen enkel nadelige gevolgen heeft met stijgende prijzen, dalende lonen, een toenemende werkloosheid, enzovoort.
Zie voor meer informatie over het initiatief “Wij willen een referendum”:
http://www.wijwillenreferendum.eu/
(De LSP heeft een zusterorganisatie in Nederland. Hun website vind je op www.offensief.nl)
Door Bas de Ruiter
Sinds een aantal maanden wordt de discussie over een nieuwe Europese grondwet weer gevoerd in Nederland en daarbuiten. De gewone burger is echter niet uitgenodigd om deel te nemen aan dit debat en als het aan de Europese regeringsleiders ligt, blijft dat zo.
De onlangs verkozen Franse president Sarkozy wil door het vermijden van de term “grondwet” zonder referendum een Europees (mini-)verdrag door het Franse parlement loodsen. De herinnering aan het overweldigende “nee” in het referendum van 2005 tegen de Europese grondwet zal Sarkozy nog vers in het geheugen liggen.
Bondskanselier Merkel van Duitsland, dat momenteel voorzitter is van de Europese Raad, heeft zich al tevreden getoond met de inspanningen van Sarkozy om de situatie rondom de Europese Grondwet uit de impasse te halen.
Ook in Nederland komt de discussie in politiek Den Haag weer op gang. Veel over de toekomst van de discussie en de Europese “grondwet” is op dit moment nog onduidelijk. De discussie zou echter – zelfs in stadium – niet beperkt moeten blijven tot achterkamertjesoverleg en debatten tussen parlement en regering.
Wij - arbeiders, studenten, werklozen, gepensioneerden - worden allemaal geraakt door het beleid van de Europese Unie. Net als in 2005 hebben wij ook in een 2e ronde het recht om onze mening te geven over een Europese grondwet of zelfs een Europees mini-verdrag.
De discussie gaat immers niet enkel over de Europese grondwet. Elke vorm van een nieuw Europees verdrag zal de kern van de Europese Unie, die onder andere bestaat uit een neoliberale economische politiek, willen vastleggen. Het is die neoliberale politiek die voor ons ernstige gevolgen heeft, in de vorm van privatisering van publieke diensten, massaontslagen uit winstbejag, commercialisering van het onderwijs, verhogen van de pensioenleeftijd en verlaging van de sociale zekerheid.
Omdat het gaat om onze toekomst en onze levensomstandigheden hebben wij ook nu het recht en de plicht om aan onze regering en aan de Europese regeringsleiders te laten weten hoe wij denken dat de toekomst van de Europese Unie eruit zou moeten zien.
Die EU zou geen Unie moeten zijn die de belangen van de multinationale ondernemingen dient, maar een EU die de behoeften van de meerderheid van de Europese bevolking - de arbeiders, jongeren, werklozen/gepensioneerden, etc. - dient. In de visie van Offensief, zusterorganisatie van LSP-MAS in Nederland, kan dit slechts in een socialistische federatie van Europese staten, als onderdeel van een socialistische wereld.
Voor verandering is echter verzet en strijd nodig tegen de huidige Europese Unie. Momenteel wordt er in Nederland door de Socialistische Partij - die de leiding had van de campagne tegen de Europese grondwet in 2005 - weinig ondernomen om net als in 2005 een grootscheepse campagne op te zetten. Offensief is van mening dat een referendum over de Europese “grondwet” ook in een eventuele tweede ronde gehouden zou moeten worden.
In de komende maanden zullen wij ons daar actief voor inzetten ter ondersteuning van het initiatief “Wij willen een referendum”. We zullen acties organiseren waarbij we handtekeningen gaan ophalen, zodat er een tweede referendum georganiseerd zal moeten worden over een eventuele nieuwe grondwet.
Niet alleen in Nederland, maar ook in Frankrijk en andere Europese landen zouden acties moeten worden gestart om een nieuw Europees verdrag tegen te houden, op het moment dat het uitgangspunt - het fundamentele geloof in de vrije markt - blijft. Het is die vrije markt die voor gewone werkende mensen enkel nadelige gevolgen heeft met stijgende prijzen, dalende lonen, een toenemende werkloosheid, enzovoort.
Zie voor meer informatie over het initiatief “Wij willen een referendum”:
http://www.wijwillenreferendum.eu/
(De LSP heeft een zusterorganisatie in Nederland. Hun website vind je op www.offensief.nl)
vrijdag, juni 01, 2007
Vergeet de Oude Germanen niet
Door Geert Cool
Het Hollandse heir: Groot-Germaanse ruziemakers
Extreem rechts in Nederland blijft een bijzonder grappig gegeven. Nadat de gekende neonazi Joop Glimmerveen jarenlang in de NVU (Nederlandse Volksunie) werkte, zit het er nu bovenarms op. Glimmerveen haalde recent nog de media toen hij hand-in-hand met een gestoorde Hitler-lookalike naar de SS-begraafplaats in Lommel trok.
Glimmerveen heeft er mogelijk inspiratie opgedaan om Constant Kusters eens flink de waarheid te zeggen. Kusters is volgens Glimmerveen een zowel “oliedomme” als “schaamteloze” “plagiaatpleger”.
Meer nog: “De man mist het intellectuele vermogen zich op welk gebied dan ook in een gunstige richting te ontwikkelen”. Aanleiding is dat een pamflet van Glimmerveen voor de “Germaanse Jeugd in Nederland” (uit 1996) zonder bronvermelding werd gekopieerd door de NVU, met vermelding van Kusters als auteur…
De domheid van Kusters is volgens Glimmerveen een reden waarom mevrouw Rost van Tonningen-Heubel “een echte nationaalsocialiste en volgelinge van onze Führer Adolf Hitler” zich afkeerde van “deze huichelaar en minkukel met zijn loze praatjes.”
Glimmerveen neemt het ook niet dat Kusters zichzelf op een bepaald ogenblik “Groot Germaanse Leider (GGL)” heeft genoemd en meent zelfs dat GGL eerder staat voor “Groot Germaanse Lul”.
VB tegen vrije meningsuiting
VB’er Jörgen Noens heeft het niet voor links. De Meisenaar heeft in de gemeenteraad een vraag gesteld om te protesteren tegen het feit dat er Franstalige verkiezingsaffiches waren verschenen in Meise.
Het ergste vond hij blijkbaar nog dat er “tweetalige affiches” van CAP werden opgehangen. “Franstalige partijen en tweetalige affiches horen niet thuis in de gemeente Meise”, aldus Noens.
VJW leest geen kranten
Een nieuwe marsrichting voor de nationale revolutie? De Vlaamse Jongeren Westland zijn opnieuw wakker geschoten. Ze haalden de Oostendse VB-dissident Eddy Hermy nog eens boven water om zowaar een "nieuwe marsrichting" af te kondigen voor de "nationaal-revolutionairen".
Hermy verklaarde onder meer: "Wij weten dat verkiezingen reclamecampagnes zijn voor een afvalproduct, kameraden. En dat afvalproduct noemen ze in dit land parlementarisme."
"Welke verstandige mens wil zich nog inzetten voor een product waarvan de vervaldatum al lang is overschreden. Het enige dat je met zo een product kunt doen is het in de vuilnisbak smijten en het deksel erop doen om zo de stank van corruptie en verderf tegen te houden."
"Want wat brengt ons dit parlementarisme? Wij hebben dit land nooit gewild. Wij zijn niet gevraagd of we een vreemde Europese grondwet willen. Wij hebben er ons naar te schikken."
Wie vertelt Eddy eens dat de Europese Grondwet er niet is gekomen na de campagnes van de Franse en Duitse arbeiders en jongeren tegen dat neoliberale project?
Het Hollandse heir: Groot-Germaanse ruziemakers
Extreem rechts in Nederland blijft een bijzonder grappig gegeven. Nadat de gekende neonazi Joop Glimmerveen jarenlang in de NVU (Nederlandse Volksunie) werkte, zit het er nu bovenarms op. Glimmerveen haalde recent nog de media toen hij hand-in-hand met een gestoorde Hitler-lookalike naar de SS-begraafplaats in Lommel trok.
Glimmerveen heeft er mogelijk inspiratie opgedaan om Constant Kusters eens flink de waarheid te zeggen. Kusters is volgens Glimmerveen een zowel “oliedomme” als “schaamteloze” “plagiaatpleger”.
Meer nog: “De man mist het intellectuele vermogen zich op welk gebied dan ook in een gunstige richting te ontwikkelen”. Aanleiding is dat een pamflet van Glimmerveen voor de “Germaanse Jeugd in Nederland” (uit 1996) zonder bronvermelding werd gekopieerd door de NVU, met vermelding van Kusters als auteur…
De domheid van Kusters is volgens Glimmerveen een reden waarom mevrouw Rost van Tonningen-Heubel “een echte nationaalsocialiste en volgelinge van onze Führer Adolf Hitler” zich afkeerde van “deze huichelaar en minkukel met zijn loze praatjes.”
Glimmerveen neemt het ook niet dat Kusters zichzelf op een bepaald ogenblik “Groot Germaanse Leider (GGL)” heeft genoemd en meent zelfs dat GGL eerder staat voor “Groot Germaanse Lul”.
VB tegen vrije meningsuiting
VB’er Jörgen Noens heeft het niet voor links. De Meisenaar heeft in de gemeenteraad een vraag gesteld om te protesteren tegen het feit dat er Franstalige verkiezingsaffiches waren verschenen in Meise.
Het ergste vond hij blijkbaar nog dat er “tweetalige affiches” van CAP werden opgehangen. “Franstalige partijen en tweetalige affiches horen niet thuis in de gemeente Meise”, aldus Noens.
VJW leest geen kranten
Een nieuwe marsrichting voor de nationale revolutie? De Vlaamse Jongeren Westland zijn opnieuw wakker geschoten. Ze haalden de Oostendse VB-dissident Eddy Hermy nog eens boven water om zowaar een "nieuwe marsrichting" af te kondigen voor de "nationaal-revolutionairen".
Hermy verklaarde onder meer: "Wij weten dat verkiezingen reclamecampagnes zijn voor een afvalproduct, kameraden. En dat afvalproduct noemen ze in dit land parlementarisme."
"Welke verstandige mens wil zich nog inzetten voor een product waarvan de vervaldatum al lang is overschreden. Het enige dat je met zo een product kunt doen is het in de vuilnisbak smijten en het deksel erop doen om zo de stank van corruptie en verderf tegen te houden."
"Want wat brengt ons dit parlementarisme? Wij hebben dit land nooit gewild. Wij zijn niet gevraagd of we een vreemde Europese grondwet willen. Wij hebben er ons naar te schikken."
Wie vertelt Eddy eens dat de Europese Grondwet er niet is gekomen na de campagnes van de Franse en Duitse arbeiders en jongeren tegen dat neoliberale project?
Abonneren op:
Posts (Atom)
Karl Marx: wellicht slimmer dan Dirk Verhofstadt (broer van), Boudewijn Bouckaert en Frank Vandenbroucke opgeteld (binnenkort ook: de liberale vermenigvuldiging en deling)
