Liberalisering elektriciteit: in de aap gelogeerd

(commentaar)

In de jaren '90, na de val van het stalinisme, werd ons op het hart gedrukt dat liberalisering en privatisering noodzakelijke correcties waren op "oubollige" openbare dienstverlening. De markt stond voor "efficiëntie". Ze zou prijsdalingen in de hand werken en was in alle opzichten superieur aan het "étatisme" uit vervlogen tijden. Dat daarvoor duizenden jobs moesten sneuvelen in sectoren als communicatie (Belgacom), het spoor (NMBS), de post,... was voor de beleidsvoerders en hun ideologische steunpilaren in de media geen onoverkomelijk probleem.

De krachtsverhoudingen waren, na de val van de misvormde arbeidersstaten uit het Oostblok, ongetwijfeld in het voordeel van het kapitaal gewijzigd. De burgerij wou de dividenden van die ideologische overwinning opstrijken. Ze porde de neoliberale Europese Unie aan tot actie. Op basis van rechtstreekse aanbevelingen van de European Round Table of Industrialists kwam het hele sociale weefsel van de openbare dienstverlening onder het kapblok te liggen: van elektriciteit tot het spoor, van onderwijs tot de post.

Het slagveld nagelaten door de privésector werd stilaan duidelijk. In Engeland lieten de private bedrijven na om te investeren in de veiligheid en het onderhoud van het spoor. Verschillende Britten konden die winstgevende grap niet navertellen. Vandaag krijgt de slogan voor hernationalisering van het spoor in Engeland bij veel arbeiders een spontane weerklank.

Dit brengt ons bij de "grap van de dag": de fusie van Gaz de France met de Suez-groep. Eerstgenoemde is de tweede speler op de Belgische gasmarkt; Suez is sinds de overname van Electrabel dominant op de Belgische markt. Een energiemonopolie van "de Fransen" op de Belgische markt is het resultaat.

Een aantal jaar geleden zouden burgerlijke politici en commentatoren dit soort overnames hebben weggewuifd: simpelweg de "natuurlijke" wetten van de markt die zich doorzetten. Daar kunnen ook duizenden, Belgische gezinnen over meespreken. Zij werden door die private leveranciers wegens wanbetaling op het minimumrantsoen van 6 ampère gezet.

Linkse socialisten waarschuwden op voorhand dat, na een eerste periode van zogenaamde concurrentie, bij een liberalisering en privatisering na verloop van tijd slechts enkele privéspelers zouden overblijven. De monopolies verdelen de markt onder elkaar, met alle gevolgen vandien voor de prijzen.

Het doet pijn aan de ogen om het op de Belgische markt kleine Essent, of zelfs burgerlijke politici, nu opnieuw staatsinterventie te horen bepleiten "om de markt beter te laten werken". In de handen van burgerlijke politici moet dit onvermijdelijk eindigen in een golf van protectionisme. Concentratie en monopolievorming zijn onontkoombare wetten van het kapitalisme van de laatste 100 jaar.

Bezorgd om de gevolgen van monopolievorming voor de eigen kiezers, op een moment van zwakke economische groei en sociale crisis, botst de globalisering op haar eigen grenzen. Het alternatief is niet protectionisme: op kapitalistische basis is dit de voorbode van een catastrofescenario zoals in de jaren '30. Het enige werkbare alternatief voor deze sociale chaos is nationalisering van de sleutelsectoren van de economie, onder democratische controle van de werkende bevolking. Springlevend en broodnodig socialisme voor de 21e eeuw.

(pd)

Mop van de week

Ondertussen in 't lachcafé van Joske en Josiane:

Johan Vande Lanotte, SP.a-voorzitter, in De Morgen:

"We zijn meer dan honderd jaar samen in onze familie (de SP.a en het ABVV). We hebben een heel aparte stijl, maar we kunnen ook niet zonder elkaar, want we zijn samen gegroeid. We hebben een verleden en een toekomst, een band. Als het wringt, kan dat zeer pijnlijk zijn, maar het is ook niet meer dan dat. In de hedendaagse samenleving moeten we daar meer mee leren leven dan vroeger."

(De aanwezigen in ons lachcafé beginnen hevig te snikken en te snotteren bij het aanhoren van deze ontroerende woorden. Zakdoeken gaan broederlijk van hand tot hand. De jonge Cindy loopt geëmotioneerd naar de toiletten. Ook de in ons lachcafé zeer gewaardeerde Frans, Postarbeider, laat zijn gevoelens de vrije loop: "Dit is verdomme erger dan toen ik 'Bambi, het hertenjong' op DVD kocht voor mijn dochtertje. Niet uitglijden op het ijs, Bambi! Alles komt goed. Het is gewoon een aparte stijl, het neoliberalisme! Dat we dat bij De Post met de liberalisering niet eerder hebben gezien. Als Georoute wringt kan het pijnlijk zijn, maar het is ook niet meer dan dat. Waar is mijn vrouw?")

Wacht mensen, 't is nog niet alles. De SP.a-voorzitter was nog niet uitgepraat. Joske, breng jij even een dweil uit de toiletten? Er staat een emmer in dat klein hok, aan je linkerkant wanneer je binnenkomt. Ja, 't zijn grote emoties, Joske. Wij zien dat ook wel. Maar wat kunnen we eraan doen? We staan hier als links feestcomité ook maar gewoon met onze micro, een overtuiging, wat ingestudeerde grappen, en een mengtafel.

Als de sociaal-democratie in de plaats van ons langer te laten werken, of werkende mensen botweg in de flexibiliteit en de armoede te duwen, poëtisch haar meest gevoelige kant laat zien, moeten we dan van ons hart een steen maken? Bestaat er wel zoete poëzie zonder neoliberaal lijden?

OK, lieve mensen, verman jullie. Ook de vrouwen. Dan lezen we nu - met dichtgesnoerde stem, onze oprechte excuses - de rest van Johans betoog voor. Even ontroerend als het feuilleton Familie.

"Dat waren de jaren tachtig. Jaren waarin jonge mensen het ene nepstatuut na het andere kregen. Heel mijn generatie, gestudeerd of niet, is opgegroeid met nepstatuten. Ik ben vier keer van job veranderd. Telkens verdiende ik minder, en ik was niet de enige. Die situatie zag ik vorig jaar weer op mij afkomen en ik heb ervoor bedankt."

Een bovengemiddeld verdienende parlementair die een nepstatuut op zich ziet afkomen: het is inderdaad niet om mee te lachen, lieve mensen. Al menen wij uit Johans levensgeschiedenis - waarbij de woorden Dickens, Charles en Oliver Twist ons spontaan te binnen schieten - toch een licht gebrek aan actuele kennis van de arbeidsmarkt te kunnen opmaken. Als er ooit een naoorlogs moment was waarop tijdelijke en andere nepcontracten - naast de recordwerkloosheid - welig tierden, dan is het wel onder de beuzelachtige paarse regering.

Maar Johan groeide dus verweesd op in een werkhuis, zag veel miserie, boemelde van kwaad naar erger, voor hij gelukkig toch professor, parlementair en begrotingsminister werd. De onderwereld te boven komen: het is enkel de sterken gegeven. Geen wonder dat ze bij de SP.a niet meer van de zwakken wakker liggen. Dan hebben ze eens een gegarandeerde groeimarkt gevonden onder het kapitalisme, dan weigeren ze die aan te boren.

Zolang ze bij de SP.a blijven "dromen" van een "betere toekomst", terwijl ze in de regering de werkers neoliberaal bij de neus nemen, gaat er bitter weinig veranderen, lieve mensen. (Applaus. "We hebben een nieuwe partij voor de werkers nodig! Het potentieel is immens. Kijk naar die beweging tegen het Generatiepact!" stelt Els Barette, van het ABVV bij de Colruyt. Vele aanwezigen knikken instemmend bij het aanhoren van deze wijze woorden. Frans roept dat hij haar een pint gaat trakteren. "En ik dan?" vraagt Cindy. "Ik ben ook voor zo'n nieuwe partij!" Martine, de bezorgde echtgenote van Frans, komt er net op tijd tussen, vooraleer ze zelf mee voor de politieke avonturen van haar man moet gaan betalen.)

Dit is een plechtig moment, mensen. Josiane, dim jij de lichten? En zet even dat traag nummer van Elton John op, in de achtergrond. Wel Johan. We hebben heel lang uw "heel aparte stijl" proberen te verdragen. Keer op keer dachten we dat het wel vanzelf zou overgaan. Maar er is iets tussen ons gekomen. Begrijp je ons? We bedoelen de neoliberale afbraakpolitiek. Je kwam er altijd te laat mee thuis, bij de arbeidersbeweging. Heb je ons nooit stilletjes in ons kussen horen snikken? Is er je nooit, maar dan ook nooit iets opgevallen? We zijn tenslotte samen opgegroeid. Jij nog meer voor galg en rat dan een ander. Telkens minder verdienen! Nee, je was niet de enige.

We hadden nog zo gehoopt dat je je beloften zou waarmaken, als we alles weer eens hadden bijgelegd. Dat je die statistieken eindelijk eens goed zou bekijken. En niet met een scheef oog op je eigen middenklassebelangen, en die van je partij.

Maar je stond erop om ons steeds teleur te stellen. Op het laatste maakte je de vakbond zelfs belachelijk waar andere mensen bij stonden. Je hebt onze hele familie in schande doen leven. Nee Johan, we hadden misschien een ver verleden, voor je volledig verburgerlijkte. Maar we missen bij jou het arbeidersavontuur. Je bent met je partij een rem op de politieke ontwikkeling van de werkers en hun gezinnen geworden. En een toekomst samen hebben we zeker niet. Ciao, en succes met je burgerlijke aanhoudsters!

Joske, de Internationale! Je mag hem zelf starten. Steek de tent maar in vuur en vlam.

(Op z'n minst het halve café sprong met gebalde vuist recht om de Internationale te zingen. Veel ABVV'ers in ons lachcafé. Maar kijk, ook verschillende ACV'ers deden mee! Op de muur van ons lachcafé, waar tijdens de karaoke gewoonlijk de video's van die liedjes en hun teksten op worden vertoond, projecteerden we nu de tekst van de Internationale. Voorwaar, zo werd het toch nog een gezellige namiddag, en avond!

"En die stroom rijst al meer en meer.
Sterft, gij oude vormen en gedachten!
Slaafgeboornen, ontwaakt, ontwaakt!
De wereld steunt op nieuwe krachten
Begeerte heeft ons aangeraakt!"

De tweede strofe, door ons feestcomité met veel succes op een hiphopbeat gezet:

"De staat verdrukt, de wet is logen
De rijkaard leeft zelfzuchtig voort
Tot het merg wordt d'arme uitgezogen
En zijn recht is een ijdel woord.")

Het ene geloof is het andere niet?

Volgens sommigen is het ver gekomen als een onderdrukte groep binnen de arbeidersklasse, de moslims, niet middels een "Mohammed met bom op het hoofd" met terrorisme kan worden gelijkgesteld.

Als socialisten zijn we tegen meningen en zogenaamde satire die onze klasse verdelen. Straatprotest - betogingen, desnoods stakingen - van de arbeidersbeweging als geheel is daar het beste antwoord op.

Toch merken we, vooral als het vanuit het establishment komt, enige hypocrisie bij de hooggestemde ridders van de vrije meningsuiting. In dit geval het recht om de arbeidersklasse te verdelen en dus te verzwakken tegenover de patroons.

Ook het neoliberalisme is stilaan tot een geloof verheven. Het is de publiek beleden religie van alle traditionele partijen, de zowat voltallige pers, de quasi volledige academische wereld,... De bewijzen?

- Geen enkele politicus of journalist durft, voortkomend uit het heersende geloof, stelselmatig een verband te leggen tussen de historisch hoge winsten van de laatste jaren en de neoliberale afbraakpolitiek van het establishment. Afbeeldingen van dit Heilige Verbond zijn verboden in de burgerlijke pers. De Heilige Drievuldigheid wordt vertegenwoordigd door: de Geldgod - Recordwinsten, Zijn Zoon - het Establishment, als onbevlekte Maagd Maria (Freya Van den Bossche op begroting: geen toeval!).

- Het in vraag stellen van de concurrentielogica van de vrije markt is pure godslastering in de ogen van de neoliberale kerk die ons bestuurt. Zoals bij vele vormen van geloof moet de realiteit wijken voor de dogma's van de believers.

Sinds begin jaren '80 worden er structureel lastenverlagingen geserveerd aan het patronaat. De werkloosheid is sindsdien enkel blijven klimmen. Dat willen de neoliberale gelovigen jammer genoeg niet zien. Vandaag worden dezelfde neoliberale verzen herhaald over de "noodzakelijke lastenverlaging" voor de patroons, om "werkgelegenheid te creëren". Leven de devote volgelingen van de neoliberale leer nog in de middeleeuwen? Dit is allemaal zo archaïsch.

- Wij denken dat er een soort van Franse revolutie nodig is om Verlichting te brengen in het duistere en verwrongen neoliberale, kapitalistische denken, dat zijn beste tijd heeft gehad. De scheiding tussen neoliberale kerk en staat moet voor alle vrijemarktgelovigen duidelijk zijn.

We moeten alle instrumenten van de overtuiging en het rationele inzicht aanwenden om de neoliberale apostelen dit duidelijk te maken. De massa's op straat brengen mag ook. Immers: enkel in een socialistische arbeidersstaat kan het neoliberale geloof tot de privézaak worden herleid die ze volgens ons hoort te zijn.

- Dit alles moet onvermijdelijk leiden tot een clash tussen de moreel meest hoogstaande elementen uit de arbeidersbeschaving en de wanbeschaving van de kapitalisten. Het socialisme is superieur. Mogen we dat nog openlijk zeggen in onze maatschappij? Of is dat ook al een misdaad in de ogen van de politiek-correcte neoliberale kerk?

(pd)

Column op donderdag: "Alle oorlogsvoering is gebaseerd op misleiding" Sun Tzu

Door Karel Mortier

Op 18 maart voorziet de SP.a een congres, waarbij het de bedoeling is om een "nieuwe invulling" te geven aan socialisme. Enfin, het congres is op 18 maart, maar pas tegen januari 2007 moet er een nieuwe beginselverklaring op tafel liggen. In de tekst, kuch, "Dromen van een betere toekomst", die recent op de webstek van "de progressieven" werd gepubliceerd, lanceerde Vande Lanotte voor de tweede maal het idee om het Belgisch leger te halveren en een deel van dat geld te gebruiken voor ontwikkelingssamenwerking.

In een eengemaakt Europa is aan een Belgisch leger geen nood meer, en dan kan het geld beter elders worden besteed. In het voorstel is er ook kritiek op de rol van de VS en de Navo. De SP.a argumenteert dat de agressieve buitenlandse plannen van de Navo het “soft power”-imago van Europa schade zouden aandoen.

In 2001 kwam Vande Lanotte nog, samen met Renaat Landuyt, in opspraak omdat ze in Brugge en omstreken reclame maakten door militairen persoonlijk aan te schrijven, met de mededeling dat ze de militaire basissen in Sijsele (Damme) en Ieper tegen de verwachtingen in hadden gered.

Nog niet zo lang geleden leverde de SP.a ook de baas van de Navo. Een post die ze wellicht ook niet te danken hadden aan de kritische houding van de SP.a ten opzichte van die organisatie en haar belangrijkste lid, de Verenigde Staten. In het verleden was Henri Spaak, eveneens afkomstig uit sociaal-democratische hoek, ook al eens secretaris-generaal van die organisatie. Daarmee leverde de sociaal-democratische familie de enige twee bazen van de Navo die dit land ooit heeft gehad. En wellicht ooit zal hebben, gezien de koele houding van de huidige regering tegenover deze organisatie en de VS trouwere bondgenoten heeft gevonden.

Dit belette de regering niet om veel geld vrij te maken om het nieuwe hoofdkantoor van de Navo in Brussel te houden, om na te laten de kernwapens in België en de militaire transporten via de haven van Antwerpen ter discussie te stellen. Wat ze daar uitspoken in Evere, Kleine-Brogel en Antwerpen is blijkbaar minder belangrijk dan waar ze dat uitspoken.

De Navo-loopbaan van Henri Spaak is ondertussen al een paar decennia geleden en de SP bestond toen zelfs nog niet, maar het toont wel aan wat de houding historisch gezien was van de sociaal-democratie in België. Dan hebben we het uiteraard nog niet over de rol van die partij tijdens en na de Eerste Wereldoorlog, toen o.a Vandervelde en De Man door de Brocqueville naar Rusland werden gestuurd om Kerenski ervan te overtuigen om te blijven vechten tegen Duitsland. Wat Kerenski ook heeft gedaan. Het heeft de sociaal-democraten de afgelopen eeuw twee internationale topfuncties opgeleverd.

Nu de weg naar de Navo gesloten is voor de SP.a, moet Europa een uitkomst bieden om hun internationale ambities waar te maken. Het is echter een illusie te denken dat nationale staten hun militaire apparaten zouden afstaan aan een orgaan als de Europese Unie. Het is de sociaal-democratie
niet gelukt, hoewel ze verschillende keren over een meerderheid beschikten, om “hun” sociaal Europa uit te bouwen. Wel integendeel.

Het is nog een grotere illusie te denken dat een Europees leger gebruikt zou worden om in de Derde Wereld wat aan opbouwwerk te gaan doen. Quasi altijd als er sprake is van een Europese defensie gebeurt dat omdat bepaalde mensen vinden dat Europa over een stevige militaire poot moet beschikken om internationaal mee te spelen.

Het voorstel van Chirac om het Frans kernwapenarsenaal in een Europese defensie in te schakelen is daarin tekenend. Misschien hoopt ie om in Europa wat geld op te halen om die wapens te onderhouden en te moderniseren. De Force de Frappe is een kostelijke grap. De Britten zullen er binnenkort over mee kunnen spreken. Als Blair zijn zin krijgt, worden de Trident-raketten vervangen door een nieuwe generatie wapentuig. Totale kostprijs: 44 miljard dollar. Yep, daar zou zijn vriend Bob Geldof al een eind mee op weg zijn om Poverty History te maken.

Walter Pauli, die zo'n beetje het linkse geweten van De Morgen moet spelen in donkere Dedeckerse dagen, laat het niet aan zijn hart komen en ziet in de uitspraken van Vandelanotte een sprankeltje hoop om, tot hij de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt, de “illusie” in leven te kunnen houden. “Maar het feit dat Vande Lanotte deze weg toont, dat is een signaal dat ook een archetype van de ‘machtsmens’ nog altijd een politicus kan zijn met een overtuiging.” (De Morgen 13/02/06)

Ondertussen zijn een aantal Limburgse SP.a-burgemeesters niet tevreden over de uitspraken van hun voorzitter. Defensie is de belangrijkste werkgever in die provincie en de uitspraken van Vande Lanotte komen dus nogal ongelegen. Het verlies van duizenden jobs aankondigen zonder in een alternatief voor deze militairen en hun gezinnen te voorzien: je moet de "moderne" SP.a zijn om zoiets te kunnen verzinnen. De "droom" van Vande Lanotte zal in ieder geval voor na de gemeenteraadsverkiezingen zijn.

De klassenstrijdtelex: snel mee met de strijd

Vorige week hing de geest van Valentijn nevelachtig in het land *** Mistige ogen, ook bij de patroons *** Hebt u die campagne van het managersblad Trends - in een smachtende omhelzing met andere, op wolkjes levende commerciële instellingen - opgemerkt? *** "Valentijn voor de bedrijven", heette de curieuze bedoening *** Het patronaat komt, opgegeild door de recordwinsten, liefdespijltjes tekort *** Mogen wij is mikken? *** Zeer Japans aandoende advertenties spoorden de werkende klasse aan om met originele stunts de liefde voor hun bedrijf aanschouwelijk te maken *** Hoog tijd om de wet op "ongewenste intimiteiten" uit te breiden, als je het ons vraagt *** Het Vlaams Belang eist vrije meningsuiting voor verliefde patroons, die daardoor blind zijn en geen Marokkanen willen aanwerven *** Zoals het bedrijf Feryn *** Het VB: geen partij voor ons, want fervent voorstander van gedwongen huwelijken tussen arbeiders en patroons *** Vlaams Bazen Belang: ongelukkige ménage tussen stakingsbrekers, racisten, holocaustontkenners en neofascisten *** Gedwongen huwelijken: niets dan miserie voor de arbeidersklasse, Belg of allochtoon *** Recordwinsten in tijden van sociale crisis: de nieuwe, wereldwijde cartoonrel? *** Winsten van patroons heilig verklaard door establishment *** Vandaar de term: patroonheilige *** Furieuze fatwa uitgesproken over antikapitalistische tegenstanders *** Waar zijn de karikaturen van de patronale afgoden met hoge hoed en dikke sigaar gebleven? *** Rookverbod treft heersende klasse, en cartoonisten wereldwijd, in het hart *** Voor wanneer een verdere stap in de beschaving? *** Het uitbuitingsverbod *** Meerwaarde biedt enkel meerwaarde als werkende mensen ze zelf controleren *** Een doordenkertje *** Met revolutionaire conclusies *** Niet alleen voor Canvas-kijkers: voor alle hand- en geestesarbeiders *** Onwetend onderscheid, overigens *** Kapitalisme: systeem waarvan de structurele problemen van hogerhand niet mogen worden doorgedacht *** Wij doen het lekker toch *** Niet uit idealisme *** Uit Valentijnsliefde voor de realiteit *** Zo is de cirkel, net als de buikjes van de bazen, rond *** Bewegen is belangrijk *** Voor arbeiders is bewegen nog belangrijker dan voor het patronaat *** Vet, kortademig én arm bovendien: het is geen optie *** De straat op met z'n allen! *** De frisse lucht van de klassenstrijd inademen *** Arbeidersbeweging: historische en fysieke noodzaak vloeien eindelijk samen

(pd)

Mop van de week

Ondertussen in 't lachcafé van Joske en Josiane:

Rudi Thomaes, gedelegeerd bestuurder van het VBO (Verbond van Belgische Ondernemingen) in De Morgen:

“De uitvoering van de VBO-voorstellen zal moed vergen; er zullen heilige huisjes en taboes moeten sneuvelen. De kosten van de publieke sector zijn zo'n delicaat onderwerp. De zeer hoge percentages van overheidsuitgaven in onze economie en van werkende mensen betaald door de overheid maken immers dat er ontzettend veel belangen op het spel staan. Almaar meer organisaties en medeburgers zijn er afhankelijk van en een brede waaier van verworven rechten zijn er mettertijd op gebouwd. (...)

Dit kan niet anders dan gepaard gaan met een daling van de tewerkstelling bij de overheid. In ons land is 18,2 procent van de werkenden bij de overheid aan de slag, in Frankrijk 16,5 procent, in Nederland 13,8 procent en in Finland en Ierland respectievelijk slechts 12,4 en 11,7 procent. (...)

In eenvoudige taal betekent dit dat de besparing ten belope van 2,6 procentpunt van het bbp, die het VBO voorstelt over een periode van vijf jaar, mogelijk én haalbaar is. Om met het buitenland te kunnen concurreren moeten alle niveaus van ons staatsbestel daar meteen werk van maken. Electoraal opbod en egelstellingen kunnen we daarbij missen als kiespijn. Taboes overboord en met z'n allen aan de slag voor groei en meer jobs in de ondernemingen!”

Wanneer wij zo'n diepe gedachten tot ons innerlijke zelf laten doordringen, lieve mensen, liggen we in geen tijd nagenoeg volledig strijk op de vloer van ons lachcafé. Het is welzeker al eens eerder voorgekomen. Deze ervaring gaan we niet, zuiver voor ons persoonlijk plezier, nog eens overdoen. The show must go on. Ook al probeert de kapitalistische klasse met haar beproefde tactiek van het pratende grijs kostuum - rondreizend cirkus Rudi Thomaes - ons met zeer efficiënte humor de verkeerde knoppen van onze mengtafel te laten indrukken. Het was bijna gebeurd: de zeer dubieuze Frank Sinatra die triomfantelijk als een gokchinees "My Way" inzet. De maffia zit tegenwoordig overal, van het voetbal tot in de fijne mengtafel van ons lachcafé!

Kijk, hier heb ik die plaat van Sinatra (Het hele café siddert van collectief afgrijzen. "Niet doen", piept de jonge Cindy.). Een Chinese draak van een nummer. Voor ons, linkse socialisten, niets anders dan een toonbeeld van burgerlijke egotripperij, waarmee de arbeiders geen centimeter vooruitkomen! "My way"? Belange niet! Our way! De collectieve kracht van werkende mensen in strijd, Franky! Daar draait het om.

Een vraagje aan die VBO-er Rudi Tomaat: beseft de kapitalistische klasse wel waar ze mee bezig is? Of balanceert ze even graag aan de rand van de maatschappelijke afgrond als onze geliefde Frans aan de rand van zijn welbekende toog? ("Helaba," roept Josiane van achter de bar, "laat die mens gerust, voor hij straks weer met alle vrouwen tegelijk wil dansen!" Waarop Frans repliceert: "En dan? Ik dans graag! Ook met mijn eigen vrouw. Mag dat niet?" Zijn vrouw, Martine, geeft hem prompt een flinke por in zijn zij en zegt dat hij "zijn grote wafel" moet houden.)

Eerlijk gezegd, lieve mensen, als wij die Rudi Tomaat zo bezig horen, vragen wij ons een klein dingetje af. Hoe diep is de gokmaffia de laatste jaren in het patronaat, het VBO dus, doorgedrongen? Hebben jullie gezien hoe bepaalde, en eigenlijk zeer veel, bedrijven in België de afgelopen jaren abnormale, compleet absurde als je het van wat dichterbij bekijkt, woekerwinsten hebben geboekt? Hebben jullie dat gezien? (Tumult in het café. "Profiteurs! En dan nog beginnen te melken dat onze lonen te hoog zijn! Terwijl ze zijn gedaald de laatste 10 jaar!" roept Els Barette, van de ABVV-militantenkern in de Colruyt, die hier een paar straten verder is gevestigd.)

Wij zeggen het niet graag, lieve mensen. Maar er ontwikkelt zich in ons Belgenlandje, en zelfs daarbuiten, een onmiskenbaar patroon. Heel de competitie is vervalst! Van de derderangsploegen tot de landskampioenen van het bedrijfsleven! Ze hebben ons allemaal in de zak gezet. Werken wij daarvoor de naad uit ons lijf? Zodat de bazen achteraf de competitie mogen vervalsen, in duistere samenwerking met hun schijnheilige politici in het parlement, die natuurlijk mee in het complot zitten? En dan komen ze ons vertellen dat het nog niet genoeg is! Dat de lonen nog lager moeten en dat de overheid massaal moet ontslaan, zoals die Rudi Tomaat! ("Boe!" "Weg met de bazen en de gokchinezen!" "'t Is één grote maffia, dat kapitalisme!")

Er is slechts één remedie om het voetbal en de rest van de maatschappij van een pijnlijke ondergang te redden, lieve mensen! Breng die voetbalploegen - van balgoochelaars tot trainers, cornervlaggen, gekalkte strafschopstippen, etc. - samen met de rest van de productie onder controle van de hele bevolking. Een socialistische competitie is de enige gezonde competitie! Draaien maar, Joske! "We are the champions", zet de volumeknop maar eens goed open!

(Binnen enkele tellen stond heel het café op tafels en stoelen mee te zingen en te zwaaien. Een ronduit daverende versie van de klassieker "We are the champions" van de Britse rockgroep Queen. Frans had zelfs zijn snor van Freddy Mercury bij, die hij triomfantelijk opplakte, terwijl hij op de uitbundige wijze van zijn idool aan het lied gestalte gaf. Wat zijn vrouw, Martine, dan weer overdreven vond. Frans werd verplicht zijn snor de hele avond af te staan aan Martine, die hem zo diep mogelijk wegstopte in haar tas.

Voor het feestcomité van links-socialisme.blogspot.com bevestigde deze namiddag in ons lachcafé dat de strijdbaarheid van de arbeiders, na de beweging tegen het Generatiepact, allerminst is aangetast. Een nieuwe generatie van klassevechters is opgestaan, zij het bij sommigen nog met zeer kleine oogjes. Het wapenbestand met de patroons zal niet lang duren. Van dat wetenschappelijk socialistisch perspectief zijn wij zeker.

"We are the champions - my friends
And we'll keep on fighting
Till the end
We are the champions
We are the champions
No time for losers
'Cause we are the champions of the World"

Een socialistische wereld, weten wij nu, Freddy!)

Vergeet de Oude Germanen niet

> De vrolijke jongens en meisjes van Blood&Honour hebben nieuwe vriendjes gevonden. De standpunten van de conservatieve Iraanse geestelijke leider Ahmadinejad kunnen immers op heel wat bijval rekenen bij de kortgeknipten. Ze schrijven met name: "We noteren met enige verheugdheid dat in navolging van de cartoonrage in de Westerse pers, de Iraanse krant, Hamshari, een cartoonwedstrijd over de holocaust plant." De vijand van mijn vijand, is mijn vriend. Zo luidt de neonazistische logica ook in dit geval.

De cartoonrel heeft volgens Blood&Honour heel wat lessen naar voor gebracht. De belangrijkste is volgens hen "de islamitische perceptie van het Westen: als zij in retour de godsdienst van het Wetsen karikaturaal willen voorstellen, is dat niet het christendom, maar wel de Holocaust". We kijken vol spanning uit naar het nieuwe samenwerkingsverband van neonazi's en extreem reactionaire islamisten.

> Wat betekent vrije meningsuiting voor het Vlaams Belang? Dat betekent dat een solidariteitsoproep wordt gelanceerd onder de idee "wij zijn allemaal Denen". De inbreuk op de vrije meningsuiting van de Denen is volgens het VB een regelrechte schande. Vrije meningsuiting voor het VB betekent tegelijk ook dat de partij eiste dat een betoging in Antwerpen tegen de cartoons, zou worden verboden. De partij sprak zich uit tegen het lakse optreden van burgemeester Janssens en de "schandalige" toelating voor de betoging.

Op 26 januari protesteerden VB'ers tegen een receptie van de Franstalige partij FDF, omdat deze bijeenkwam op "Vlaamse bodem". Vrije meningsuiting voor het VB betekent blijkbaar de vrijheid om haar eigen mening als enige te verspreiden.

> Ook bij de Vlaamse Jongeren Westland zijn er wel wat fans van "vrije meningsuiting". Bij een recente actie tegen de affiche van "Onze Lieve Vrouw van Vlaanderen", bij een opvoering in het Cultureel Centrum van Zwevezele, nam de VJW het op voor de Denen. De VJW stelde naar aanleiding van de protestactie: "Er is geen reden waarom wij in naam van het multiculturalistisch dogma zouden moeten aanvaarden dat onze eigen symbolen wel belachelijk gemaakt of beledigd mogen worden."

> VB-veiligheidsspecialist Bart De Bie was uiterst opgezet met de actie 'Hoop op papieren'. Dit bood volgens hem wel wat mogelijkheden. Hij deed een oproep: "Controleer alle identiteitsdocumenten van de betogers van vandaag. Repatrieer de helft daarvan en een deel van de asieldossiers zijn meteen afgehandeld. Men vroeg toch een snelle afhandeling van de asielprocedure nietwaar? Voor mij de actie HOR - Hoop op Repatriëring." Met repatriëring bedoelt hij "deportatie".

De 10 NSV'ers die een tegenactie voerden, werden overigens bestuurlijk aangehouden.

> Het VB wil Marie-Rose Morel op pad sturen om vrouwen aan te trekken en te overtuigen om op VB-lijsten te staan bij de gemeenteraadsverkiezingen. De partij heeft op dat vlak immers moeilijkheden. Volgens cijfers uit 2005 blijkt dat de verhoudingen in de partij niet bepaald in evenwicht zijn. Minder dan 1 op 4 VB-leden is een vrouw. Tegenover 16.525 mannen staan er slechts 5.422 vrouwen. De rest zat nog aan de haard?

(gc)

Column op donderdag: Zet de “verzoeters” samen. Op een Love Boat.

(Vanwege een praktisch probleem kan de wekelijkse column van Karel Mortier ons niet tijdig bereiken. Die hebt u nog te goed, dus. We hebben wel het gat gevuld. Enjoy.)

Er zijn veel zaken waar werkende mensen, bewust van hun klassebelangen, zich aan kunnen ergeren. Eén van de meest tenenkrullende fenomenen van de recente periode is echter de "strijd tegen de verzuring”, zoals opgevat door het politieke en media-establishment.

Onze politici voeren al 25 jaar zonder met de ogen te knipperen hetzelfde neoliberale beleid. Een gevolg van de op deze weblog redelijk bekende “overproductiecrisis van het kapitalisme”. Kernachtig samengevat: politiek testosteron inspuiten voor de winsten - en dit door de levensstandaard van brede lagen van de bevolking naar beneden te sabelen alsof je parlementaire carrière ervan afhangt. Wat, let's face it, voor de rechtse komediespelers ook het geval is.

Ze tuimelen van erger wordende crisis naar zwak herstel, en terug. Wij gaan niet nog eens de welbekende statistieken over steil gestegen werkloosheid, gekelderde koopkracht, dol makende flexibiliteit en toegenomen stress in de maatschappij opsommen.

Met een natte dweil om de oren geslagen door de gevolgen van hun eigen beleid, in België onder meer belichaamd door de onophoudelijke electorale successen van het Vlaams Belang, zitten de elite en haar schoothondjes nog steeds in een faze van psychologische ontkenning. Zij amuseren zich rot in de kapitalistische rat race. Waarom een groeiende groep van de bevolking niet?

Omdat de fout niet in de realiteit kan zitten, het wegterende kapitalisme, moet ze in ons hoofd zitten. Geniaal was de ideologische speerdrager die de term “verzuring” uitvond. Maatschappelijke problemen werden herleid tot een individueel probleem. Het establishment werd uit de wind gezet. De dieptepsychologie van Flair deed haar intrede in de zogenaamde kwaliteitspers.

Elite en waterdragers slaakten een grote zucht. Ze begonnen - eensgezind de neoliberale kerk afschermend - in kranten, weekbladen en op TV “de verzuring” met de vinger te wijzen als oorzaak voor de gezagscrisis van de burgerlijke instellingen. De term werd spontaan door alle verdedigers van de gevestigde orde opgepikt. Eerst politici, journalisten, Bekende Vlamingen,... Tenslotte gingen ook professoren en academici voor de bijl.

De natie, of toch het Vlaamse deel daarvan, moest collectief op de sofa. Professoren - dikwijls op vraag van bevriende, maar in het duister tastende burgerlijke politici - legden hun vinger op de wonde: de teloor gegane “sociale samenhang”. De oorzaak daarvoor bij de kapitalistische crisis leggen, was veel te evident. En voor velen carrièregewijs een brug te ver. Aangezien er niets aan de realiteit van het neoliberalisme in vraag mocht worden gesteld, moest er op "de mentaliteit" van de bevolking worden gewerkt. Die mentaliteit was dikwijls verkeerd.

Door samen dingen te gaan doen, moest het gemeenschapsgevoel worden aangewakkerd. Politologen hadden immers aangetoond dat wie nog wel betrokken is in tal van sociale netwerken, minder geneigd is om als onzekere "burger" op extreem rechts te stemmen. Door de overheid gesponsorde barbequefestijnen zagen het levenslicht. We moesten niet gezamenlijk als werkende klasse vechten tegen de materiële achteruitgang van ons leven onder het kapitalisme. We moesten opnieuw leren praten met elkaar. Steve Stevaert en Patrick Janssens zouden voor de worsten en de pintjes zorgen.

De openbare omroep, vol van haar maatschappelijke rol (en geneigd om de burgerlijke elite te dienen), schakelde sociale psychologen in om te bekijken hoe de "sociale cohesie" opnieuw kon worden hersteld. De VRT veranderde zelfs de naam van haar zender in Eén, waar naar verluidt ook de idee van samenhorigheid en een wij-gevoel uit sprak.

Op treinbiljetten werd de "verzuurde burger" aangemaand om zijn/haar medemens meer spontane complimenten te maken. Ondernemers en bekende Vlamingen riepen ons als volslagen gekken op om op straat rode knopen te gaan dragen, ten teken dat men open stond voor een praatje en niet "verzuurd" was. Ondertussen ramden de politici ons het Generatiepact door de strot en werd bekend dat de armoede in België de laatste 20 jaar was verdrievoudigd. Operatie "Gooi ze op de sofa" van het establishment draaide nu echter op volle toeren, en in de eigen boezem kijken is nu eenmaal niet de sterke kant van grootverdieners.

Er volgde op de VRT een lange reeks “de sociale cohesie bevorderende” programma's, die onder het motto "Samen is Alles Mogelijk" - niet gelachen - de zogenaamde verzuring moesten bevechten. Via het collectief bereiken van doelstellingen moest mensen terug de zin van hun leven, en als het even kon van de burgerlijke politiek, worden ingeprent. “Vang tegen het einde van de week zoveel mogelijk lookalikes van Frank Vandenbroucke en breng ze, 'I think we're alone now' van het zangeresje Tiffany zingend, samen onder de kerktoren van Zwevegem.”

Zeg nu zelf: kunnen betogingen, stakingen, en de nationalisering van de sleutelsectoren van de economie onder arbeiderscontrole, tegen dit soort doortastende remedies op? I think we're alone now, nanananana.

Onze oplossing? Zet de verzoeters samen. Op een Love Boat.

(pd)

Oproep tot solidariteit: nieuwe arbeiderspartij is zeer opwindend nieuws!

Vervelende ouwe koek? Natuurlijk niet!

Vrienden, kameraden, leden van het SP.a-partijbestuur, we leven in een maatschappij waarin er van de ene minuut op de andere veel kan veranderen. Deze opwindende veranderingen gaan, met de onschatbare mogelijkheden van de huidige stand der technologie, in veel gevallen bliksemsnel.

De kans om iets belangrijks en zeer hip te missen en simpelweg niet meer mee te zijn met de modieuze polsslag van onze tijd, is duizelingwekkend toegenomen. Iedere burger moet voor conservatisme op zijn hoede zijn. In het verleden blijven leven, is geen optie.

Deze vaststelling geldt niet enkel voor de globalisering, het hemels geschenk van tijdelijke en interimcontracten, wereldwijd internetshoppen, enzovoort, enzoverder. Het geldt, naar het schijnt, ook voor de vorming van een nieuwe arbeidersformatie in ons eigen landje, België. Een proces dat met de oprichting van het "initiatiefcomité voor een andere politiek" door onder meer Jef Sleeckx en Georges Debunne in een nieuwe, belangrijke faze is aanbeland. Tegen september zou de nieuwe, brede formatie definitief van start gaan, zo is ons via een gunstige wind ter ore gekomen.

Om een nog onduidelijke reden werd dit grote nieuws enkel door de krant Het Laatste Nieuws opgepikt en in haar weelderige kolommen afgedrukt. Links-socialisme.blogspot.com doet een oproep aan zijn lezers om, bijvoorbeeld op basis van de handige modelbrief hieronder, de hoofdredacties van onze kranten, weekbladen en TV-stations een uitzonderlijk plezier te doen met onze interessante, en soms ronduit sensationele ideeën. Als de mensen van de pers na het kennis nemen van onze argumenten geen andere keuze rest dan Sleeckx en Debunne naar het hoe en waarom van hun initiatief te peilen, zouden wij zeer gelukkig zijn.

Geachte dames en heren van de hoofdredactie,

Ondergetekende is onder normale omstandigheden veel te bescheiden om een redactie aan te schrijven met iets wat op zijn/haar (schrappen wat niet past) lever ligt. Wat wij nu echter zien ter linkerzijde van het politieke terrein is een gegevenheid, een nieuw feit, een ding dat je niet kan omstoten - hoezeer je ook zou proberen.

Een "objectieve waarheid" zou Frank Vandenbroucke zeggen. Dit objectieve feit negeren kunnen wij niet. Ons geweten zou ons daarvoor genadeloos straffen en in opstand komen. Zelfs onze vakanties zouden nooit meer dezelfde zijn.

België kan zich niet buiten het proces van de vorming van nieuwe arbeiderspartijen plaatsen. Helaas, wij stellen gewoon vast, registreren, rapporteren aan onze klasse - de werkende klasse. We zitten - of we daar nu blij mee zijn of niet - in een internationale context (de P-Sol in Brazilië, de WASG in Duitsland, de dreigende breuk met New Labour in Engeland, etc.). Deze nuchtere feiten kunnen wij niet langer blijven negeren, willen we niet verder terrein verliezen tegenover de internationale kopgroep van landen en eeuwig blijven talmen met halve maatregelen. Stoutmoedigheid! Stoutmoedigheid! Stoutmoedigheid!

Nogmaals onze excuses. Waar wij u eigenlijk voor aanschrijven: in eigen land hebben Jef Sleeckx, de dissidente SP.a-er, en gewezen ABVV-kopman Georges Debunne een initiatief genomen dat moet leiden tot de vorming van een nieuwe, brede arbeiderspartij in het najaar. Daarvoor hebben zij al gediscussieerd met syndicale vertegenwoordigers van een aantal niet onbelangrijke bedrijven. Yes! Yes! Yes! Euh, sorry voor ons spontane enthousiasme voor de arbeidersstrijd. De mogelijke implicaties - hahahahaaaa! gogogo, arbeiders! - worden stilaan duidelijk:

- Voor de SP.a: Niets is zeker, maar een breuk van een deel van de vakbonden, in het bijzonder het ABVV, met de toch wel zeer liberaal geworden SP.a zal deze laatste niet volledig onberoerd laten. Mogelijk vliegt het dak er binnen een paar jaar af. Een positief, breed en sociaal alternatief voor de mislukte sociaal-democratie dient zich aan. Socialisten mogen dromen (uitspraak van Johan Vande Lanotte) - neoliberale "socialisten" wacht een nachtmerrie?

- Voor de CD&V: Jef en zijn vrienden staan natuurlijk open voor samenwerking met leden van het ACV, de christelijke vakbond die tot nu toe - uit pure armoede, zo leek het vaak - bij de burgerlijke CD&V bleef aanleunen. Een nieuwe arbeidersformatie zou ACV-ers een eerlijke plaats geven en de oprechte schaamte voor wat de neoliberale tsjeven van de CD&V uit hun botten slaan definitief kunnen wegnemen. Dank u, nieuwe arbeiderspartij!

- Voor de liberalen: Zou zo'n nieuwe arbeiderspartij een welgemeende "fuck you" inhouden, om het uit te drukken in de woorden van de West-Vlaamse volkszanger Filip Kowlier.

- Voor het Vlaams Belang: Voor deze partij houden we echt ons hart vast. Nachtenlang zullen wij wakker liggen van wat er met Flupke Dewinter en zijn partij zal gebeuren als Jef, Georges en hun legertje delegees en activisten er een lap op geven in de bedrijven, de scholen en de wijken. Een nieuwe arbeiderspartij zal vlees krijgen op basis van onvermijdelijke massastrijd. Een links verlengstuk van die strijd kan de lamlendige, neoliberale Belangertjes een pandoering geven, die wel eens groot politiek nieuws zou kunnen worden.

U merkt het: het initiatief dat Jef Sleeckx en Georges Debunne hebben genomen heeft het potentieel om de Belgische politiek volledig op zijn kop te zetten. Daar kunnen sensationele artikels over worden geschreven. Wij zijn ook zo goed als zeker dat het prachtige plaatjes zal opleveren.

Gewoon doen!

Met vriendelijke groeten,

(uw naam).


(pd)

Mop van de week

Ondertussen in 't lachcafé van Joske en Josiane:

Jean-Marie Dedecker in zijn boek (en op alle zenders, en in alle kranten):

"Het cordon sanitaire houdt in een overwegend centrum-rechts Vlaanderen links aan de macht, staat de Vlaamse onafhankelijkheid in de weg en houdt de liberalen gegijzeld in het linkse kamp."

Wij zijn het, lieve mensen, ondertussen een beetje gewend om in ons lachcafé grappen te verkopen alsof we niks beters te doen hebben. Wat op een lome zaterdag zeker het geval is. Lachen met het kapitaal en haar dolkomische toneelspelers? Je kan het overal, en 't kost twee keer niks. (“Ik doe mee!” roept Frans, Postarbeider, die grijnzend aan de toog staat en een volle pint in de lucht steekt) Kijk maar eens hoeveel verschillende gezichten VLD-voorzitter Bart Somers met twee vingers in zijn neus kan trekken! Meer dan Jacques Vermeire. (“Zelfs met al zijn vingers in zijn neus vind ik Bart Somers nog niet grappig!” roept Els Barette, die twee straten verder bij de Colruyt werkt en nog nooit een stakingspiket heeft gemist. Iedereen in het café geeft haar mompelend gelijk.)

De dwaze bekken van Bartje Somers? Een Olympisch record, en echt werken kun je het niet noemen. Waar betalen we hem eigenlijk voor? Kunnen we de staat hier echt niet - en alleen maar voor het op de lachspieren werkende geval van Bartje Somers - wat afslanken? Met fitness alleen gaat het niet lukken: zelfs een bij momenten flink ijlende man op vergevorderde leeftijd als Jean-Marie Dedecker kan Bartje met zijn korte beentjes niet bijhouden. En dan spelen ze alleen nog maar "Antoinette, wie heeft de bal?" in de koffieruimte van het federale parlement!

Korte beentjes of niet: zelden werden wij zo spelenderwijs geveld, als bij het aanhoren van de daarnet aangehaalde rechts-liberale giller van formaat.

Wat Jean-Marie ons hier komt vertellen is dat een meerderheid van de Vlamingen - Walen wil hij niet teveel tegen het "gesubsidieerde" lijf lopen - voorstander is van een nog sterkere daling van onze lonen dan nu al het geval is, nog meer privatiseringen, flexibiliteit, afbraak van de sociale zekerheid, de pensioenen, brugpensioenen, enz. (afkeurend gefluit in heel 't café)

Wat kan “centrum-rechts” anders betekenen? Wij, linkse socialisten, weten dat er hier in het café een aantal mensen op het Vlaams Belang stemmen. (geroezemoes rond de tafels) Vergissen is menselijk, met al dat neoliberale vrijemarktgedoe dat aan de werkende mensen wordt opgedrongen. Zeker nu we nog even ongeduldig moeten wachten op een echte, socialistische arbeiderspartij. Zij het wellicht niet lang meer, als het van Jef Sleeckx en Georges Debunne afhangt! ("Aha, groot nieuws? Waarom staat dat niet in de gazetten?") Maar dat die proteststemmen op het Vlaams Belang een nog rechtser besparingsbeleid voorstaan, is de meest hilarische grap sinds Jean-Marie Dedecker vond dat hij pakkende one liners kon bedenken.

Wel, lieve mensen, nu Jean-Marie blijkbaar van oordeel is dat de VLD wordt gegijzeld door “het linkse kamp” hebben wij een klein maar niet onbelangrijk vraagje. Wie is het, in deze ruimte? Het moet iemand zijn! Wie van jullie hier, of van de werkers aan deze kant van onze mengtafel hier - waarvan er vast en zeker een aantal deelnamen aan de staking van 7 oktober vorig jaar, houdt de VLD stiekem gegijzeld? (“Ikke!” roept Cindy. Niemand is echter geneigd haar te geloven: ze heeft er simpelweg het postuur en de kwaadaardige blik niet voor om Patrick Dewael te gijzelen. Laat staan om hem tegen zijn zin de VRT te laten collectiviseren onder arbeiderscontrole. Inclusief zijn vrouw die een bekende journaliste is.)

OK, wie wil er van de aanwezigen in dit lachcafé graag nog een misdaad bekennen? Geen grappen deze keer! (doodse stilte) Wel, zoals Jean-Marie het met zijn eigen ogen kan zien: als paars gegijzeld wordt door het "linkse kamp", en het winststreven van de patroons langs alle kanten in de tang wordt genomen door de halve communisten van de regering-Verhofstadt, dan is het zeker niemand van ons geweest! Daar drinken we op! (stormachtig applaus, zoals net na de opening van het Eerste Congres van de Derde Internationale, nadat Lenin de verenigde burgerij een stel “kapitalistische beuzelaars en leugenachtige rovers - dus om samen te vatten en te besluiten - beuzelachtige liegende rovers!” had genoemd) Schol, en Joske: gooi jij “Er staat een paard in de gang” van André Van Duin in de mix? Schat dat je bent!

(Binnen de kortste keren was heel het café luid zingend en dansend in een polonaise verwikkeld. Een lange sliert van cafégangers, de zeer assertieve Cindy voorop, zwierf met de handen op de schouders van de voorganger, en soms vrolijk opzij zwierend met de benen, door ons lachcafé. Wij hadden reeds een vermoeden dat het rechtse populisme van Jean-Marie Dedecker veel in beweging kon zetten. Maar dit?

“Er werd gewoon gebeld dus zij deed open heel bedaard. Nog geen seconde later was haar gang gevuld met paard. (...) Het staat zo leuk te grazen, ach het eet van alles wat. Er zit totaal geen haar meer op m'n buurvrouws keukenmat. (...) Hebt u misschien de ruimte voor een paard, twee meter lang. Je kan 'm komen halen bij m'n buurvrouw uit de gang. (...) Het feestcomité van links-socialisme.blogspot.com wenst aan zoveel fraais enkel toe te voegen: dit is stof voor op z'n minst zevenentwintig “Rechts voor de rapen” van Jean-Marie Dedecker. Tenzij het de briljante kern van een nieuw Burgermanifest vormt, natuurlijk.)

Rechts voor de aap?

Of Jef Sleeckx, gewezen SP.a-parlementair, en oud-vakbondsleider Georges Debunne met hun oproep voor een nieuwe linkse formatie veel journalisten in hun stoel zullen doen bijten van pure politieke opwinding, terwijl ze tintelend tot in hun kleinste teen een gesmoord "yes!" uit hun keelholte laten ontsnappen en ter plekke hun vakantieplannen herzien, is op dit moment nog niet zo klaar als een klontje.

Waar men in vele redactielokalen wel van in hogere sferen geraakt, is de nieuwe literaire bundel van Jean-Marie Dedecker (VLD). Als we ons niet vergissen, heet zijn recente politieke meesterwerk "Recht(s) voor de raap". Al kan het ook "Recht voor de aap" zijn. Jean-Marie voelt mee met de dieren, zeker als ze fiscaal aftrekbaar zijn. Misschien "Rechts voor de aap"? Of, moeilijk te verkroppen door ons, de linkse kerk: "Rechts voor het patronaat". Net als onze vrienden de dieren mogen ook de patroons niet worden overgereglementeerd, volgens de geblokte VLD-er. Interessante liberale stuff, als je het ons vraagt!

Omdat op primeurs jagen een hobby van ons is - ook het weetje over die nieuwe arbeiderspartij las je voor het eerst op deze sympathieke pagina (en zeker niet bij Guy Tegenbos van de Standaard) - willen we u de meest smakelijke citaten uit Jean-Marie zijn monumentale werkstuk "Rechts voor de slaap, onnozele aap" - waar echt alles in staat - niet onthouden.

- "Een badkuip is geen slachtkuip. Als boer Jan zijn kippen niet ritueel mag slachten in zijn toilet, dan moeten dezelfde wetten net zo goed gelden voor de schapen van boer Ali. Anders bevorder je de ongelijkheid, en daar ben ik als liberaal tegen."

- "Het op industriële schaal slachten van de veestapel door creatieve en dynamische ondernemers moet door zo min mogelijk reglementen van vadertje staat worden gefnuikt. Papierwerk is de kanker van onze economie. Even onnozel als meters dikke arbeidsvergunningen opdringen aan Oostblokkers die bij ons willen werken, bovendien handen hebben aan hun lijf en als kers op de economische taart niet kijken op een euro meer of minder. Laat ons alsjeblief de muur in onze hoofden eens slopen. Liefst met een zo flexibel mogelijk statuut."

- "Johan Vande Lanotte is de socialistische pasha van Oostende. Ik, daarentegen, ben gewoon een heel mooie jongen. Daaromtrent laat ik mij niet aan banden leggen. De gedachten zijn vrij. Ik ken meer van de strandkabines in Oostende dan heel de SP.a-fractie in de gemeenteraad samen. Door alles wat de mensen mij over deze kwestie komen vertellen. Goede maar ook veel slechte dingen. Het ligt niet in mijn natuur om me daarover de mond te laten snoeren door de linkse kerk."

- "Het cordon sanitaire tegen Oost- en andere Blokkers is een intellectuele fout van formaat. Wat volgens de gevestigde macht niet mag, smaakt voor veel mensen dubbel zo lekker. Dat is net als met de wagen tegen 180 kilometer per uur over de autosnelweg razen, weg van de VLD-partijlijn en Bartje Somers.

Steek mij met het Vlaams Belang in een coalitie en binnen de twee jaar is het land tot zo'n woestijn omgetoverd, dat de mensen vanzelf opnieuw op de rug van de langslopende democratische kamelen proberen te klimmen. Dat is wat veel mensen mij vertellen op straat. Dat, en dat de loonlast drastisch omlaag moet. Geef ze eens ongelijk."

Bestel nu reeds uw exemplaren bij links-socialisme.blogspot.com! Voor het patronaat ermee weg is.

(pd)

Column op donderdag: Verhofstadt: Prince of Thieves.

Door Karel Mortier

De gemeenteraadsverkiezingen staan voor de deur en de traditionele partijen hebben net weer ontdekt dat betaalbare en kwaliteitsvolle huisvesting één van de belangrijkste problemen is waar een groeiend deel van de bevolking mee te kampen heeft. In 2004 leefde 1 op 5 van de huurders in een woning met zware gebreken. 1 op 5 van de huurders spendeert meer dan een derde van zijn inkomen aan huur.

In grootsteden ligt dat wellicht veel hoger, deels als gevolg van prestigeprojecten waar een aantal steden mee uitpakten. Dinsdag lanceerde Verhofstadt voor een publiek van vastgoedontwikkelaars en beleggers het voorstel om renovatiewerken aan huurwoningen fiscaal aftrekbaar te maken, om de kwaliteit van de huurwoningen te verbeteren. Dit voorstel werd eerder ook gelanceerd door andere partijen, waaronder de SP.a.

De enige voorwaarde is dat de verhuurders hun woning tegen een “gematigde en aantrekkelijke” huurprijs moeten verhuren. Er werd echter niet gezegd wat een “gematigde huurprijs” is, welke criteria daarvoor gehanteerd zullen worden, laat staan hoe dat zou worden gecontroleerd.

Ik neem aan dat de meeste verhuurders in de veronderstelling leven dat ze altijd al een gematigde en aantrekkelijke huurprijs hebben gevraagd voor hun woning en dat in de toekomst ook zullen blijven doen. De VLD is tegen het voorstel van de PS om in bepaalde regio’s maximumhuurprijzen op te leggen. Er zouden wel huursubsidies komen van de gewesten. Maar zolang het niet duidelijk is wat verhuurders kunnen vragen, moet men wellicht eerder spreken van een verhuurderssubsidie dan een echte huursubsidie.

Het begint een traditie te worden voor deze regering. Wie de wet respecteert, krijgt de roede en wie fraudeert - of in dit geval zijn huis heeft laten verkrotten - krijgt lekkers. In plaats van de kwaliteit van de woningen meer te controleren en eigenaars die zich niet aan de wet houden aan te pakken, kiezen de traditionele partijen er blijkbaar voor om de belastingbetaler op te laten draaien voor het rendement van de verhuurders.

Waarom zouden verhuurders geld moeten krijgen van de staat om hun wettelijke verplichtingen na te komen? Als huurders hun verplichtingen niet nakomen, staan ze binnen de kortste keren op straat. Verhuurders, daarentegen, worden voorgesteld als slachtoffers van de malaise op de huurmarkt.

Als bakkers een slecht brood verkopen, krijgen ze binnen de kortste keren de voedselinspectie op hun dak. Maar van verhuurders wordt het blijkbaar aanvaard dat ze een woning verhuren die niet voldoet aan de wettelijke normen. Oh, hier en daar wordt er al eens een huisjesmelker hard aangepakt. Fundamenteel, echter, moeten verhuurders die hun laars lappen aan de wetgeving zich niet al te veel zorgen maken. Instrumenten om leegstand en verkrotting aan te pakken werden de laatste jaren aan banden gelegd.

Verhuurders worden belast op basis van de geschatte opbrengstwaarde van een woning (die sinds jaar en dag overigens niet meer is aangepast en een grote onderschatting is van de reële opbrengst van de woningen.) De “geschatte” huuropbrengst kan tot 5 keer lager liggen dan de reëel ontvangen huur. Daarnaast bestaan er reeds een aantal (lokale) tegemoetkomingen voor verhuurders die aanpassingswerken uitvoeren.

Blijkbaar was dit niet voldoende en vond Verhofstadt het nodig om er nog een schep bovenop te doen. De heren en dames politici hebben wellicht al eens gehoord van Robin Hood, maar blijkbaar hebben ze toch niet heel goed begrepen wat die man uitspookte in Sherwood Forrest. Ik ben ook geen expert op het vlak van middeleeuwse verhalen, maar de pachters uitzuigen om hun eigen woning te laten onderhouden - eenmaal via het betalen van pacht en een tweede maal via het betalen van belastingen (om de minderinkomsten van de staat te compenseren) - is een idee waar zelfs de sheriff van Nottingham nooit zou zijn opgekomen.

Satire: niet om mee te lachen?

(commentaar)

Moraalfilosoof Etienne Vermeersch en AEL-voorman Abou Jah Jah waren gisteren te gast in het programma Ter Zake op Canvas. Ze legden hun standpunt uit over de Deense cartoons die tot internationaal protest leidden bij vele moslims. Deze laatsten zien deze cartoons - onder meer een van de profeet Mohammed met een bom op zijn hoofd - als beledigend voor hun godsdienst. Ze vormen tevens koren op de molen van wie moslims in het algemeen gelijk wil stellen met terrorisme.

Een racistisch klimaat dat niet alleen door extreem rechts wordt gevoed, maar ook door verschillende burgerlijke media, regeringen en partijen. Veel moslims hebben, vaak terecht, het gevoel dat zijzelf en hun godsdient op één hoop worden gegooid met terroristen van het type Bin Laden, Al Zarqawi, etc. Dat ze, kortom, in de hoek van de fundamentalistische variant van hun geloof worden geduwd.

Je hoeft in eigen land enkel de columns van Derk-Jan Eppink - rechts wonder van de scheppink - te lezen in Knack om een idee te krijgen van de subtiliteit die dat racisme soms aanneemt. De kunst van Derk-Jan lijkt er dikwijls in te bestaan om “fundamentalisten” en “extremisten” in zijn rechts brouwsel geruisloos te vermengen met de islam in het algemeen. De burgerlijke verdeel en heers-tactiek tot literaire kunstgreep verheven.

Dit racistisch klimaat wordt opgeklopt tegen een achtergrond van de oorlog in Irak, de onderdrukking in Palestina en Tsjetsjenië, en de sociale crisis van het kapitalisme die moslims in westerse landen - gezien het aanwezige racisme - veelal dubbel zo hard treft.

De discussie tussen Vermeersch en Abou Jah Jah leidde tot een spetterende clash van culturen. Niet zoals het Vlaams Belang die waarneemt, echter. Het was eerder een botsing van beide heren uit een kleinburgerlijke cultuur met toeschouwers - zoals onszelf - uit een arbeiderscultuur. Hoeveel klassebewuste arbeiders en arbeidsters er exact naar Phara de Aguirre en haar programma kijken, is ons onbekend. De kloof was nochtans gapend en leek moeilijk één-twee-drie te overbruggen.

Vermeersch verdedigde jammer genoeg de positie van de kleinburgerlijke humanistische intellectueel, die vrijheid van meningsuiting en satire plaatst boven de eenheid van de arbeidersklasse. Terwijl wij van links-socialisme.blogspot.com, daarentegen, de satire op deze weblog steeds met de bloedserieuze precisie van een hartchirurg ondergeschikt maken aan de wereldwijde eenheid van de werkende klasse. Niets meer, maar ook niets minder.

Alleen asociale bazen en andere omhooggevallen kletsmajoren van de vrije markt horen, nee, moeten zich door ons onheus behandeld voelen. Zo gaat het er in onze interne, proletarische keuken aan toe.

Vermeersch verdedigde de idee dat gewenning en het meermaals blootstellen aan beledigende satire voor een onderdrukte groep binnen de arbeidersklasse, de moslims, op de lange termijn "wijsheid" zou brengen. Hoe mechanisch, formeel en wereldvreemd kan een kleinburgerlijk denker worden?

Socialisten verdedigen het recht op vrije meningsuiting voor iedereen, behalve voor wie op een directe, fysieke manier een bedreiging is voor de democratische rechten van de arbeidersbeweging, zoals openlijke fascisten. Ideeën kunnen niet, zoals in het burgerlijke recht, losgekoppeld worden van een praktijk die arbeiders, migranten en jongeren direct bedreigt.

Het loskoppelen van abstracte principes van de concrete realiteit van dit uitbuiterssysteem is één van de ideologische fetisjen van het kapitalisme. In de Grondwet staan een hele reeks "sociale grondrechten", die op geen enkele manier materieel afdwingbaar zijn. Behalve door klassenstrijd van de arbeidersbeweging, waarmee zij haar eigen wetten stelt, in het belang van de meerderheid van de bevolking.

Socialisten vinden dat alle mogelijke ideeën, ook socialistische, moeten kunnen worden belachelijk gemaakt. Maar daarom gaan we het niet in alle gevallen propageren, los van de algemene belangen van de arbeidersklasse. De arbeidersklasse is de klasse die het meeste belang heeft bij de grootst mogelijke democratische rechten en vrije meningsuiting. De kapitalistische klasse en hun kleinburgerlijke echo's worden voortdurend in de richting van het tegendeel gedreven.

We zijn echter geen voorstander van meningen of satire die onze klasse verdelen. Hier scheiden onze wegen zich van die van de kleinburgerlijke intellectueel, die vanuit zijn voorlopig nog relatief comfortabele klassepositie het recht op vrije meningsuiting belangrijker vindt dan de eenheid van arbeiders die hun materiële belangen, hun broodwinning van henzelf en hun gezin, dagelijks moeten veilig stellen.

Bovendien vergeten kleinburgerlijke intellectuelen dat een recht dat door de arbeidersbeweging op de burgerlijke staat werd veroverd - vrijheid van meningsuiting en organisatie - in elke stakingsbeweging opnieuw onder vuur ligt, burgerlijke wetten een product zijn van tegenstrijdige klassebelangen, en dat enkel de georganiseerde arbeidersklasse deze rechten op lange termijn kan veilig stellen en reële inhoud geven. Dat wil uiteindelijk zeggen: in een socialistische maatschappij.

Abou Jah Jah verdedigde een variant van dezelfde kleinburgerlijke cultuur. Niet zozeer de abstract humanistische van Vermeersch, maar de etnisch-nationalistische en conservatieve versie. Hij viel "westerse heilige koeien" als de holocaust en homoseksualiteit aan en weigerde zelfmoordaanslagen door fundamentalisten openlijk te veroordelen. Daar zullen joodse en andere nadenkende arbeiders blij mee zijn. Zijn opmerking over homoseksualiteit doet een lamentabele poging om de werkende klasse op basis van seksuele geaardheid te verdelen.

Het werd dus een dovemansgesprek, dat nog maar eens de onoverbrugbare kloof tussen de kleinburgerlijke cultuur (Vermeersch, Abou Jah Jah) en de meest waardevolle elementen uit de arbeiderstraditie duidelijk maakte.

(pd)

Mop van de week

Ondertussen in 't lachcafé van Joske en Josiane:

Johan Vande Lanotte (SP.a) in Knack:

“Aanvankelijk wilden we niet aanvaarden dat mensen rechts of racistisch waren of foert zegden. Daarom hebben we samen met eminente academici zoals Luc Huyse lang gezocht naar verklaringen. Maar alle uitleg over te laat uitgekeerde pensioenen en de invloed van achtergestelde wijken klopte niet. Een aantal mensen reageert gewoon heel egoïstisch en meent dat het helpt om zich af te schermen van alles en iedereen om aan de veranderingen in de maatschappij te ontsnappen.”

Wie nu reeds onder de tafel ligt van het lachen en gieren om deze humor uit de visstad Oostende: er is volgens artsen niets aan te doen. Zich verzetten tegen de lachstuipen is zinloos en kan gevaarlijk zijn voor bejaarden en kinderen onder de vijf jaar.

Wat zegt die supergeestige man van een Johan Vande Lanotte nu eigenlijk, lieve mensen? (stilte in het café, “Dat hij een nieuw huis gaat bouwen, en zijn giften aan het Wereld Natuur Fonds verhoogt!” roept Frans van hiernaast, Postarbeider en tijdens onze karaoke op zaterdag een verontrustend getrouwe weergave van Freddy Mercury, zanger van Queen - inclusief snor, netkousen en stofzuiger die hij zelf heeft meegebracht - “I want to break free!”)

Wel, da's dichtbij, Frans. Zoals jullie merken, lieve mensen, laat onze vriend Johan zich spijtig genoeg niet omringen door gewone werkende mensen. Als hij iets wil weten over ons, of over de toestanden rond de trainer van Anderlecht, komt meneer niet doodeenvoudig met ons praten (“Boe! Waarom? Zijn wij te min?”), wat de linkse socialisten zouden doen.

Is het omdat wij graag van in de wieg foert zeggen zonder aanwijsbare sociale oorzaak? Wat toen nog klonk als “Foelllt!”? Neen - voor mij een stevige Trappist, Joske, met een schuimende kraag - om met werkende mensen te spreken, stapt onze vriend Johan naar een professor, Luc Huyse. (“Een huis, ik zeg het u toch! Heb ik iets gewonnen?”)

Die gediplomeerde mens Luc Huyse, lieve mensen, peinst er ook niet over om in onze wijken met arbeiders zelf te komen praten (“Is dat een racist?” “Zit mijn hemd niet goed genoeg?”). Nee, hij leest liever kranten, wetenschappelijke tijdschriften, boeken over enquêtes, en boeken over boeken over enquêtes.

Als hij door dat neuzen in stoffige, desnoods Freudiaanse werkjes van collega-academici al snel door de bomen het bos niet meer ziet (zeer Freudiaans!), laat hij ons - de arbeidersklasse - ten einde raad opbellen (“Eindelijk!”). Let wel: door een call center dat voor de helft uit slecht betaalde interimmers bestaat. (eensluidend “Awoe!” “Is dat nu sociale wetenschap? Amai!”). En die bellen toch wel juist op het moment dat “Man bijt hond” op Eén begint! (hels gejoel, afkeurend gefluit in heel 't café) En dan verschieten die neoliberale kwieten van de sociaal-democratie ervan dat hun verklaringen niet kloppen! (“Ander en beter!”, “Een nieuwe partij voor de werkende mens! 't Gaat er van komen!”)

Joske, “The Sweetest Taboo” van Sade, schat. Draaien maar. Let's make it melloooow, lieve mensen.

(Weldra vloeien de zoete klanken van de hemelse Sade-klassieker uit de boxen van ons lachcafé. Op de vloer rond onze mengtafel vormen zich verschillende, dansende koppeltjes. Frans, Postarbeider, baant zich een weg tussen de dansende koppels en vraagt de jonge Cindy grijnzend of ze met hem wil slowen. Cindy wijst hem af, terwijl ze een zuur gezicht trekt waar Frans hartelijk mee moet lachen. Onze Postman beslist dan maar om met zijn eigen vrouw te slowen, terwijl allen ondertussen dromen van wat de nacht zou brengen... There's a quiet storm. And it never felt this hot before. Giving me something that's taboo.)

Vlamingen, red het zwembad van Marie-Rose Morel

Stop de anti-Vlaamse politieke mafia!

Vrienden nationalisten,

Donderdag jongstleden kwam het bestuur van de Schotense afdeling van het Vlaams Belang in spoedzitting bijeen. De aanleiding voor deze snelle mobilisatie van nationalisten, die elkaar troffen in een zaaltje boven café 't Kraaiepootje, was zeer ernstig te noemen. Het betrof hier immers een nieuwe, onbegrijpelijke aanval van het Belgische regime op ons volk, en haar onvervreemdbare recht op het plonsen en zwemmend lijntjes trekken in ONZE EIGEN zwembaden. Zonder daarbij lastig gevallen te worden door pottenkijkers, bouwvergunningen, werklozen die niet willen werken, islamieten, perverten, en andere uitwassen van de multikul.

In de plaats van iets te doen aan de wildgroei van moskees en stakersposten in ons straatbeeld, is het de eerlijke Vlaming die een luxezwembad achter zijn woonst laat uitgraven, die gekneveld en gemuilkorfd wordt. Een bescheiden stulpje van ocharme één miljoen euro. Er is slechts één conclusie mogelijk, vrienden nationalisten: weg met de corrupte en afhankelijke PS-staat! Want wat blijkt? Met de transfers die jaarlijks van de hardwerkende Vlamingen naar de potverterende Walen en andere Afrikaanse stammen gaan, kan elk Vlaams gezin zich één twaalfde van het zwembad van onze kandidaat-burgemeester aanschaffen. Dat is 280 vierkante centimeter, zo berekende de serieuze Vlaamsnationale denktank De Warande.

Omdat dit een onnozel zicht geeft en niet praktisch is, beveelt ons bestuur liever een plonsbadje voor alle Vlaamse kinderen aan, waarin zij zelf naar hartelust tijdens de weekends en in de zomer de baas mogen spelen. De baas spelen is van jongsaf belangrijk als ons volk onbetwist heer en meester wil blijven in de eigen straat, de eigen wijk en de onafhankelijke Vlaamse Staat. In de eigen bedrijven bestaan er gelukkig al eigen bazen. Daar moet niets aan veranderen.

Volgens de propaganda van de Belgische politieke mafia beschikte Marie-Rose Morel, onze kandidaat-burgemeester van de kleine man (en misschien ook vrouw), "niet over de gewenste vergunningen" om haar zwembad te bouwen. Een zoveelste verdraaiing van het onderdrukkende Belgische regime en haar lakeien, die sinds het proces tegen onze partij ook in het gerecht de anti-Vlaamse plak zwaaien. Vraagt men aan de vreemdelingen misschien ook zogenaamde "bouw- en milieuvergunningen" om hun luxezwembaden overal neer te poten? Het zou ons sterk verbazen. Vlaams Belang-Schoten eist dat dit knuffelbeleid onmiddellijk stopt!

Wanneer de Vlamingen eindelijk beslissen om niet langer op hun knieën te leven en ze de Belgische wanstaat moedig afwerpen, dan probeert men hen via laffe aanvallen op hun luxezwembaden naar de tijd van de holbewoners en andere primitieve volkeren uit de jungle terug te doen keren. Deze zoveelste kaakslag aanvaarden wij niet!

Daarom, vrienden nationalisten, roepen we op tot een inzameling bij onze kiezers, de eerlijke maar nog steeds verknechte Vlamingen. Wij zullen van de Seefhoek tot Schoten, van Berchem tot Hoboken standvastig van deur tot deur gaan en een collecte houden tegen deze nieuwe repressiegolf van de Belgische staat. Laat Marie-Rose haar en onze droom waarmaken! Geen morzel grond of luxezwembad zullen wij aan de vijanden van ons volk prijsgeven.

Houzee!

Voor een onafhankelijk Vlaanderen met haar eigen luxezwembaden!

Het bestuur van Vlaams Belang-Schoten.

Column op donderdag: Generatiepact Mk II

Door Karel Mortier

Het ABVV kan niet anders dan vaststellen dat de hardste (politieke) aanvallen op de verworvenheden van hun leden opnieuw komen van een partij die het nog steeds omschrijft als haar bevoorrechte partner. Het gaat voor alle duidelijkheid om de SP.a, voor de mensen voor wie dit nog niet opgevallen was. Nog geen maand nadat de relatie tussen vakbond en partij zware averij had opgelopen in de discussie rond het eindeloopbaandebat - die overigens nog steeds niet volledig is uitgewerkt - is het opnieuw de SP.a die het vuur aan de lont steekt nog voor de discussie over de loonkosten goed en wel is begonnen.

Eerst was er de nota van Freya Van den Bossche waar de vakbonden zich in verslikten. Nu zijn het de uitspraken van Minister van Onderwijs Vandenbroucke die kwaad bloed zetten. Partijen die officieel rechts staan van de SP.a in het politieke landschap moesten zich reppen om de sociaal-democraten bij te benen in dit debat. Ze ondervinden problemen om de SP.a rechts voorbij te steken zonder van de weg te raken.

De partijvoorzitter van de SP.a, Johan Vande Lanotte, probeerde nog te milderen door ook de discussie over de stijging van de levensduurte op tafel te gooien. Maar de toon van de discussie was toen reeds gezet. De draai van Vande Lanotte is ook wat vreemd, omdat de maatregelen van o.a de SP.a indertijd ervoor hebben gezorgd dat de koopkracht van de meeste mensen het afgelopen decennium is gedaald. Dit gebeurde door de zogenaamde “gezondheidsindex” in te voeren en de welvaartsvastheid van de uitkeringen los te laten. De SP.a lijkt zich de laatste maanden trouwens te profileren in het voorstellen van oplossingen voor problemen waar ze zelf mee aan de basis van liggen.

De toegenomen productiviteit en winstgevendheid van de ondernemingen heeft niet gezorgd voor een toename van de koopkracht en de werkgelegenheid. Vande Lanotte lanceerde het voorstel om de energiekosten met 2% te verminderen door een aantal belastingen af te schaffen. En wij die dachten dat, na de totale liberalisering van de energiemarkt, de "onzichtbare hand" de energieprijzen vanzelf zou doen dalen! Niet dus. De daling van de inkomsten zou gecompenseerd worden door een belasting op de "woekerwinsten" van energiemaatschappijen te heffen. De sociaal-democraten spreken echter over woekerwinsten wanneer het hen goed uitkomt. Het belet hen niet om op te roepen tot loonmatiging, hoewel bijvoorbeeld in 2004 de winsten met maar liefst 24% stegen.

De patroonsorganisaties hadden de voorzet van Vandenbroucke enkel maar in te koppen. Ze zullen wellicht nog verder gaan in hun voorstellen, nu ze een duw in de rug hebben gekregen van wat moet doorgaan voor een partij die zogezegd opkomt voor de belangen van "Iedereen". Volgens hen heeft België een loonhandicap van 10% met de buurlanden, door de automatische loonindexering. Je kan je alleen maar de vraag stellen hoe het dan met de koopkracht gesteld moet zijn in die buurlanden.

Het “onafhankelijk dagblad” De Morgen wist ondertussen weer wat geschreven de komende maanden. De “waarheid” beschermen tegen de “emotionele reacties” van de achterban van de vakbonden en de demagogische aanvallen van het Vlaams Belang.

Patroons spreken graag van lastenverlagingen omdat dit de werkgelegenheid zou stimuleren, en worden in deze op hun wenken bediend door de burgerlijke partijen die de laatste jaren honderden miljoenen hebben uitgekeerd, zonder dat daar voorwaarden tegenover stonden. Als eindejaarspremie kan dat al tellen.

Helaas leggen ook de vakbondsleiders zich neer bij de logica van lastenverlagingen. Ze proberen dit debat echter open te trekken, door “kwaliteitsconcurrentie” naar voor te schuiven als zogenaamd alternatief voor de “negatieve loonconcurrentie” van het patronaat. Op die manier proberen ze de bal te leggen in het kamp van de werkgevers, die inderdaad in vergelijking met veel andere landen veel minder investeren in innovatie en onderzoek (behalve dan in manieren om hun personeel nog meer te laten werken voor minder geld).

Het probleem is echter dat je zo blijft denken binnen de kapitalistische winstlogica, waarin het uiteindelijk toch de werkenden zijn die het gelag moeten betalen voor de winsten van enkelen. Veel extra werkgelegenheid hebben we de afgelopen jaren niet gehad. We zagen alleen de winstcijfers van de ondernemingen sterk groeien. Recent verschenen er ook cijfers: het aantal euromiljonairs zou op 4 jaar tijd met 20.000 zijn toegenomen, tot 65.000. Wedden dat daar de mensen zitten die nu oproepen tot een loonmatiging! De waarde van onroerende goederen (woningen, wagens) werd dan nog niet eens meegerekend, laat staan het geld dat in belastingparadijzen staat geparkeerd. Die vluchten vanuit Antwerpen naar het fiscaal paradijs Jersey zitten wellicht niet vol met toeristen. Dit terwijl de koopkracht van de meeste mensen is afgenomen.

Vandenbroucke heeft het over een “warme, maar sterke hand” om zijn visie op het activeringsbeleid te omschrijven en het probleem van langdurig werklozen aan te pakken. Recent lanceerde hij nog het voorstel om een nieuwe uitkering op te starten, voor mensen die geen kans meer zouden maken op de arbeidsmarkt. Unizo pakt opnieuw uit met het voorstel om de werkloosheidsuitkeringen in de tijd te beperken, al willen ze de pil verzachten door die uitkering de eerste maanden wat op te trekken. Daarnaast stellen ze nu ook voor om enkel de nettolonen te indexeren, in combinatie met all-in akkoorden. Waar is de betaalbaarheid van de sociale zekerheid in deze discussie overigens gebleven? Die werkloosheidsuitkeringen zijn de afgelopen decennia trouwens sterk gedaald en zelfs een stijging met 10% zou dit niet verhelpen. Een sterke hand is trouwens wellicht wel nodig om die honderdduizenden werklozen in die paar tienduizenden vacatures te duwen.

We vallen in herhaling, maar hoe lang zullen de vakbonden nog blijven glimlachen terwijl ze langs alle kanten “gepakt” worden door hun bevoorrechte partners. De relatie tussen de vakbonden en de burgerlijke partijen heeft steeds meer weg van een slecht huwelijk, waar het de voortdurend bedrogen en belogen partner aan de moed ontbreekt om de deur achter zich dicht te trekken.

De klassenstrijdtelex: snel mee met de strijd

Philip Dewinter, VB-uithangbord, brandt de tewerkstellingsmaatregelen van de Vlaamse regering voor vijftigplussers, gehandicapten en allochtonen af als "anti-Vlaams racisme" *** En dat voor een partij die vol zwarten zit *** VB-uithangbord = meestal verbodsbord *** Weet u wat getuigt van racisme tegen de meeste Vlamingen? En Walen? Zelfs tweetalige Brusselaars! En Belgische Togolezen uit de bergen van Afghanistan? *** Loonlastverlagingen voor de patroons die een krater in de sociale zekerheid slaan *** Puur anti-arbeiders racisme *** De meeste arbeiders voelen zich logischerwijs stilaan vreemd in deze maatschappij *** Schuld van het knuffelbeleid voor de bazen *** Winstmaximalisatie zonder einde: heilige koe van de politiek-correcten, die met hun reusachtige oogkleppen *** Ook de politiek-correcten van het Vlaams Bazen Belang *** VB = Voor Bazen? *** 1 miljoen werklozen, waarom nog kapitalisten? *** Vlaams Belang en traditionele partijen: doorzeurende pastoors in de neoliberale kerk *** Geen wonder dat de kerken leeglopen *** Wat zit het gros van de burgerlijke pers daar voor Het Altaar van de Winst te doen? *** Bweeeuk! *** En dan maar kankeren over "De Verzuring" *** Nu ook een hemelsbreed probleem in Palestina *** Waar ze voor de verkeerde fundamentalistische protestpartij hebben gestemd *** Walter Pauli (De Morgen) pleit voor een stand van Hamas op de Antwerpse boekenbeurs *** "Ik hield enkel een pleidooi voor tolerantie, en het recht op privacy voor wie een scheve schaats met hen wil rijden" *** Als de Boekenbeurs na de gemeenteraadsverkiezingen van oktober tenminste nog doorgaat *** Veel boeken staan vol met "anti-Vlaams racisme" *** Bejaarde redactie van 't Pallieterke, extreem-rechts spotblad, laat bestelwagen met Viagra langsrijden *** Het Vlaamse heir staat immer pal *** Ook als de leeuwenvlag halfstok hangt *** Knack werpt zich deze week op de carrière van Freya Van den Bossche (SP.a) *** En diepte daarvoor een veelzeggende affiche uit het verleden op *** Meer onthullen we niet *** Dat laten we aan Freya zelf over *** Seksisme: je moet er als verburgerlijkte sociaal-democratie niet zelf aan gaan meewerken, natuurlijk

(pd)