Revolutie. Hiervoor moet je met een massa volk zijn. Meer dan op de thuismatchen van Sint-Truiden, zelfs. De hemel bestormen met een kleine minderheid zal niet werken. Wanneer de ontwikkeling van de productiekrachten hopeloos in de knoop geraakt, omwille van de heersende eigendomsverhoudingen, moet je met iets anders beginnen. Radicaal het roer om. Op zo'n moment brokkelt het geloof in de heersende klasse als leider van de natie zienderogen af. De condities voor een revolutionaire crisis rijpen. Een periode van directe agitatie onder de massa's breekt aan. Eerst nog een koffietje, dan aan de slag.
Reformisme. Het tegenovergestelde van revolutie. Reformisten denken dat het kapitalisme door strijd - of soms ook door lief te zijn tegen de rijken en ze met zoete woordjes in hun oor te verleiden - in sociale richting kan worden hervormd. Revolutionairen denken oprecht iets anders. Niet dat we zo graag moeilijk doen of de sfeer willen dempen - geloof ons: wij houden van een feestje. We denken echter dat elke verworvenheid door strijd enkel door een breuk met het kapitalisme permanent kan worden veilig gesteld.
Als we eerlijk zijn, moeten we zeggen dat de reformisten al 25 jaar het pleit zijn aan het verliezen. De sociaal-democratie is gewoon van vest verwisseld. Ze dost haar diepe gedachten vandaag uit met de parvenu-outfit van de doorsnee beursspeculant. We leven al 25 jaar onder het regime van het tegenreformisme. U zoekt met aandrang de uitgang uit deze slecht geacteerde B-film? Die is potentieel zeer breed met al dat volk, heeft in laatste instantie zelfs revolutionaire trekken. Laat het gangpad wel door de getrouwe medewerkers Marx en Lenin verlichten. U herkent deze goedlachse brompotten aan hun open karakter.
Rechts. O wat haten wij "the guts" van rechts. Familiehoofden met een hypotheeklening ontslaan, met exact hetzelfde gemak waarmee een ander z'n veters knoopt. Baldadig roepen om het bloed, en minstens twee armen, van de door het kapitalisme uitgekotste werklozen. Liegen met de ogen open, als een tweede natuur. Een redeloze grijns om de lippen. De natie blind verheerlijken, om de aandacht van de eigen roversbuit af te leiden. Moderne religieuze waarden als naastenliefde prediken, en tegelijk als een razende vos de jonge fazantjes verscheuren... En dan hebben we het enkel nog maar over vrijzinnig rechts!
Revisionisme. Het herzien van een bepaalde leer tot je hem in de omgang niet meer herkent. Wat de meeste SP.a-ers vandaag als "socialisme" verkopen, zou de oude Marx niet graag voor zijn voeten zien lopen: een berekende vastgoedmakelaar die, tijdens de koffiepauzes, krampachtig probeert te klinken als een overjaarse hippie. Revisionisten van het socialisme zijn: Bernstein, Vandervelde, Claes, de Teletubbies. Voor we de kleintjes onherroepelijk in verwarring brengen: met de Teletubbies bedoelen we eigenlijk de SP.a-top. Nee, niet wenen, jongens en meisjes. Niet wenen! Nee!
Rijk. Tegenovergestelde van arm. Heeft er ook veel mee te maken. Het beste excuus in onze maatschappij om te doen of je werkelijk van niets, maar dan ook van niets weet. "Superrijk": woord dat marxisten hebben uitgevonden om arbeiders met een laptop en een mountain bike gerust te stellen dat we hen niet in gedachten hebben, wanneer we de rijken spreekwoordelijk van de karwats geven.
Rellen. In een beschaafd land zou dreigen met het afnemen van een uitkering voor vrouwen omdat ze een job als prostituee weigeren te aanvaarden, leiden tot rellen. In Duitsland en Nederland is de verbreiding van de beschaving dan ook een beetje op zijn retour. Het is niet voldoende voor de kapitalisten dat we onze productiemiddelen en onze eigen producten niet controleren. Nu mogen we ook niet meer over ons eigen lichaam beschikken. Zo'n samenleving stuur je toch terug naar afzender?
Reactionair. Wanneer mensen die wel eens een boek lezen een bazenpoeper willen uitschelden voor iets erg onvriendelijks, noemen ze hem niet gewoon "bazenpoeper", maar "reactionair". Voor reactionaire bazenpoepers loop je een straatje om. Of je geeft ze een column in De Standaard.
Radenrepubliek. Yeah. De fijnste party van het jaar. Arbeiders en jongeren die dansen, swingen, eigen strijdorganen bezitten. Rode vlaggen die boven de fabrieken wapperen. Mega, allemaal mega. Doe je mee? Mega!
Rood. Kleur van het socialisme. Wie nog een beetje leven door zijn aderen voelt stromen, is gewoon rood. Kleur van een open toekomst die we zelf maken. De massa van eenvoudige loontrekkenden: arbeiders, kleine bedienden, hier en daar misschien zelfs een artiest. De revolutie heeft zangers en kunstenaars nodig - zij het niet de meerderheid. Daartegenover staat het zwart. Kleur der immer negatieve fascisten. Slaan, spuwen, trekken, haat uitschreeuwen. En dit in een eindeloze, rechtstreeks uit de darmen opborrelende variatie. Dit is het leven niet, lelijkaards.
(pd)
Elke maandag op www.links-socialisme.blogspot.com: ABC van het socialisme - het alfabet dat ze op school zijn vergeten.
maandag, oktober 31, 2005
zaterdag, oktober 29, 2005
Mop van de week
Ondertussen in 't lachcafé van Joske en Josiane:
Walter Pauli (De Morgen) analyseert in functie van het voortbestaan van paars een vakbondsbetoging met 100.000 deelnemers:
"Hoe heroïsch de klassieke spreuk ook klinkt waarmee de socialistische beweging ooit de algemene stakingen aankondigde (‘het land staat stil als uw machtige arm dat wil’), toch kan die stilstand niet meer zijn dan een tijdelijke noodrem. (Tiens. Waarom? Je kan de regering toch ook wegstaken? Ligt dat niet voor de hand, met koppig anti-sociale neoliberalen die enkel de rijken rijker maken? Zouden Verhofstadt en zijn liberale schaduw Vanvelthoven - toevallig SP.a - even kordaat blijven klinken als er stakingen van 48 uur of meer komen? - pd)
Nu stilstaan omdat wij het zeggen, maar om straks verder te rijden. Zo gaat dat. (Misschien in de logica van een links-liberale regeringskrant, in handen van de grootkapitalist Van Thillo. Maar kan die 100.000 man op straat brengen voor het optrekken van de leeftijd van het brugpensioen? Wij betwijfelen het.) Als dat niet het strategische einddoel is van de syndicale leiding, bolt de trein sowieso verder – het land blijft niet stilstaan – zonder bonden. (Dit klinkt in sommige sjieke tavernes ongetwijfeld als de betere James Last in de oren. Maar, kom kom, er zijn in de geschiedenis toch wel meer regeringen onderuitgegaan door stakingen en betogingen van de werkende klasse? In hoeverre is dit nog een progressieve analyse, en niet simpelweg reactionair? Dit is een gerechtvaardigde vraag.)
ACV en ABVV moeten dus naar een ‘politieke’ oplossing werken. Anders zitten de vakbondsleiders te masturberen, met hun machtige armen. (Ik denk dat ik deze fantasierijke grap ga mailen naar de webstek van het Vlaams Belang. Gaat er bij dat soort volk in als bollekes Duvel.)"
Het feestcomité van links-socialisme.blogspot.com wil bij deze nog eens alle betogers van gisteren bedanken: voor elke handtekening die de leden van het comité voor "een nieuwe arbeiderspartij" ophaalden, hebben zij zichzelf achteraf op een pint getrakteerd. Allemaal hartelijk bedankt! Verspreid het woord!
vrijdag, oktober 28, 2005
Algemene staking: bedroefde bazen blijven bellen
Eigenlijk wilden ze het bericht gisteren al de wereld insturen, maar het hebben van enige reserves is soms een mooie deugd. De patroonsorganisaties Voka en Unizo, vanmorgen amper uit de veren, nog zichtbaar nagenietend van het vers geperste appelsiensap, maar al volledig klaar voor een persverklaring. Volgens de neutrale waarnemers van beide patronale clubs zou er in "78% van de Vlaamse bedrijven helemaal niet zijn gestaakt". Slechts "1,2%" van de bedrijven zou volledig platliggen. Het is een wonder dat er in Brussel meer dan 100.000 mannen en vrouwen werden gesignaleerd, voor de betoging tegen de brugpensioenvoorstellen van de regering. Kunnen dat allemaal Walen, Italianen en andere migranten zijn geweest?
Het nieuws, nou ja, werd onmiddellijk op de meeste sites van de Vlaamse kranten overgenomen. Eén lid van het Voka werd na de enquête met een kreupele duim, een gevolg van excessief gsm'en, en acute krampen in de mondhoeken, in een Brussels ziekenhuis opgenomen. Als de man het in goede gezondheid overleeft, wordt zijn prestatie voorgedragen aan het Guiness Book of Records. Om maar te zeggen: de wetenschappelijkheid van deze blitz-enquête staat in de burgerlijke pers buiten kijf.
Het geval wil dat wij deze morgen, bij het krieken van de dag, ook een aantal wetenschappelijk verantwoorde peilingen hebben uitgevoerd, in een tempo dat waanzinnig was, maar onderdoen voor het Voka en Unizo leek ons ongehoord.
De resultaten:
- 87% van de vakbondsbetogers vindt de patroons "ongeloofwaardige, voor hun winsten liegende eikels"
- de overige 13% denkt "niet veel beter" over de bazen
- 99% van de hersencellen van bedrijfsleiders ligt "volledig plat" tijdens een staking
- 100% van de regering staakte niet (Freya Van den Bossche, SP.a, moest wel in haar ministerwagen worden vastgebonden, door haar kabinetchef)
- 72,3% van de bevolking vindt dat we Guy Verhofstadt "op brugpensioen moeten sturen"
- 66,3% van de SP.a-ministers gelooft dat Michael Jackson onschuldig is
- 110% van Peter Vanvelthoven, SP.a-minister van Werk, "houdt het been stijf"
- 99,99% van de burgerlijke politici vindt "een nieuwe arbeiderspartij" even erg als "verdrinken in de vijver van je golfclub"
- de overweldigende meerderheid van de bevolking vindt het wegstaken van de regering "het beste idee sinds de uitvinding van de gsm"
(pd)
Het nieuws, nou ja, werd onmiddellijk op de meeste sites van de Vlaamse kranten overgenomen. Eén lid van het Voka werd na de enquête met een kreupele duim, een gevolg van excessief gsm'en, en acute krampen in de mondhoeken, in een Brussels ziekenhuis opgenomen. Als de man het in goede gezondheid overleeft, wordt zijn prestatie voorgedragen aan het Guiness Book of Records. Om maar te zeggen: de wetenschappelijkheid van deze blitz-enquête staat in de burgerlijke pers buiten kijf.
Het geval wil dat wij deze morgen, bij het krieken van de dag, ook een aantal wetenschappelijk verantwoorde peilingen hebben uitgevoerd, in een tempo dat waanzinnig was, maar onderdoen voor het Voka en Unizo leek ons ongehoord.
De resultaten:
- 87% van de vakbondsbetogers vindt de patroons "ongeloofwaardige, voor hun winsten liegende eikels"
- de overige 13% denkt "niet veel beter" over de bazen
- 99% van de hersencellen van bedrijfsleiders ligt "volledig plat" tijdens een staking
- 100% van de regering staakte niet (Freya Van den Bossche, SP.a, moest wel in haar ministerwagen worden vastgebonden, door haar kabinetchef)
- 72,3% van de bevolking vindt dat we Guy Verhofstadt "op brugpensioen moeten sturen"
- 66,3% van de SP.a-ministers gelooft dat Michael Jackson onschuldig is
- 110% van Peter Vanvelthoven, SP.a-minister van Werk, "houdt het been stijf"
- 99,99% van de burgerlijke politici vindt "een nieuwe arbeiderspartij" even erg als "verdrinken in de vijver van je golfclub"
- de overweldigende meerderheid van de bevolking vindt het wegstaken van de regering "het beste idee sinds de uitvinding van de gsm"
(pd)
woensdag, oktober 26, 2005
Voka: patroons met een neus vol coke-a?
Vermits wij links-socialisme.blogspot.com soms als een vriendelijke KMO met internationaal groeipotentieel beschouwen, op de groeiende nichemarkt van de revolutionaire spot, begint de algemene staking van vrijdag ons in hoge mate in verwarring te brengen. Wat te doen? Zal er hoedanook nog wel een grap doorkomen? Hoe staat het eigenlijk met het "recht op humor", ook in KMO's met bedrijfsleiders die zichzelf al geestig genoeg vinden? Zelfs van zo'n hoog niveau dat de aanwezigheid van vakbonden in het bedrijf de rijke inhoud van hun grappen "onmiddellijk in de kiem zou smoren"?
Bezorgd om een verdere verzuring van de klasseverhoudingen stuurden wij een mailtje naar het Voka - de waakzame patroonsorganisatie - om ons als de bliksem hun "handleiding tegen stakingspiketten" op te sturen. Het Zwarte Boekje van de Hedendaagse Stakingsbreker. Eigentijdse patroons: de klasseplicht roept. Geef present voor dat tweede zwembad!
Tip 1: Schat uw werkwillige medewerkers hoger in
Als er volgens het nieuws 270 werkwilligen zijn, zeg dan met uitgestreken gezicht dat het er 800 waren. Als ze zich met succes voortplanten, de werkwilligen, heeft u over 20 jaar alsnog gelijk.
Tip 2: Geloofwaardig kunnen liegen is belangrijk (zie ook tip 1)
Noem uw arbeiders zeker niet “arbeider”. Zelfs niet “werknemer”. Noem ze medewerker, hoe ongeloofwaardig u dit aanvankelijk ook vindt. Oefen dit woord thuis een paar keer voor de spiegel. De mondspieren enkele minuten voor uw specifieke presentatie opwarmen, helpt aanzienlijk. Zeg tien keer “de rechterlijke kat helpt de ratten in de flat”. Blijf uw medewerkers ook op het stakingspiket “medewerkers” noemen, alvorens u er - het recht op mobiliteit verzekerend (ook van de stakers) - de ordehandhavers, gerechtsdeurwaarders en eventueel uw Duitse scheper op afstuurt.
Tip 3: Onderaan deze brief vindt u als Voka-lid een lijst met bevriende rechters: ze laten zich graag door u uit hun bed bellen
Door de jaren heen hebben onze leden gebouwd aan hun netwerken. Nee, niet in Polen. We bedoelen de nuttige contacten die werden gerealiseerd in Loges, op society feestjes, tijdens exclusieve zakendiners met politici, de verkiezing van Miss België, De Gouden Schoen, etc. Dit is het moment om van deze networking een "business opportunity" te maken. Breken, dat stakingspiket.
Tip 4: Stel het patronaal minderheidsbelang voor als het algemeen belang
Op dit vlak hebben we de hulp van vele media. Maar u kan helpen. Leve het recht van een welvarende minderheid om de minder bedeelde meerderheid de wet te blijven dicteren. Doe er ons klassevoordeel mee, in al uw publieke verklaringen. Voka forever!
(pd)
Bezorgd om een verdere verzuring van de klasseverhoudingen stuurden wij een mailtje naar het Voka - de waakzame patroonsorganisatie - om ons als de bliksem hun "handleiding tegen stakingspiketten" op te sturen. Het Zwarte Boekje van de Hedendaagse Stakingsbreker. Eigentijdse patroons: de klasseplicht roept. Geef present voor dat tweede zwembad!
Tip 1: Schat uw werkwillige medewerkers hoger in
Als er volgens het nieuws 270 werkwilligen zijn, zeg dan met uitgestreken gezicht dat het er 800 waren. Als ze zich met succes voortplanten, de werkwilligen, heeft u over 20 jaar alsnog gelijk.
Tip 2: Geloofwaardig kunnen liegen is belangrijk (zie ook tip 1)
Noem uw arbeiders zeker niet “arbeider”. Zelfs niet “werknemer”. Noem ze medewerker, hoe ongeloofwaardig u dit aanvankelijk ook vindt. Oefen dit woord thuis een paar keer voor de spiegel. De mondspieren enkele minuten voor uw specifieke presentatie opwarmen, helpt aanzienlijk. Zeg tien keer “de rechterlijke kat helpt de ratten in de flat”. Blijf uw medewerkers ook op het stakingspiket “medewerkers” noemen, alvorens u er - het recht op mobiliteit verzekerend (ook van de stakers) - de ordehandhavers, gerechtsdeurwaarders en eventueel uw Duitse scheper op afstuurt.
Tip 3: Onderaan deze brief vindt u als Voka-lid een lijst met bevriende rechters: ze laten zich graag door u uit hun bed bellen
Door de jaren heen hebben onze leden gebouwd aan hun netwerken. Nee, niet in Polen. We bedoelen de nuttige contacten die werden gerealiseerd in Loges, op society feestjes, tijdens exclusieve zakendiners met politici, de verkiezing van Miss België, De Gouden Schoen, etc. Dit is het moment om van deze networking een "business opportunity" te maken. Breken, dat stakingspiket.
Tip 4: Stel het patronaal minderheidsbelang voor als het algemeen belang
Op dit vlak hebben we de hulp van vele media. Maar u kan helpen. Leve het recht van een welvarende minderheid om de minder bedeelde meerderheid de wet te blijven dicteren. Doe er ons klassevoordeel mee, in al uw publieke verklaringen. Voka forever!
(pd)
dinsdag, oktober 25, 2005
Zoek dekking: Fons Verplaetse wil "big bang" in Belgische economie
(commentaar)
Een ontploffing. Een oerknal als het even kan. Om het even: als het maar flink stuift. De grond zal daveren, ramen zullen in hun hengsels trillen, radeloze moeders - het kroost met pruilende lipjes aan hun voeten - de handen gillend ten hemel werpen. Dit alles dankzij de helderziendheid van één man, luisterend naar de naam... Fons. De Blauwe Gewenkbrauwde van de Nationale Bank. Een neoliberale krijger, in patronale Voka-stijl, die sociale vredespijpen nijdig op zijn blote knieën kapotbreekt.
Fons Verplaetse, opperhoofd van de Nationale Bank, ijvert voor een "big bang" in de Belgische economie. Volgens de ziener Verplaetse heeft ons land elke 10 jaar een stevige elektroshock nodig. Vergelijkbaar met de devaluatie van de Belgische munt, begin jaren '80 (bye bye koopkracht voor de arbeiders en hun gezinnen), en de zegeningen van het Globaal Plan (1993).
Wat is de achtergrond van die "big bang" - dat wil zeggen: een drastische verlaging van de loonkost die Belgische arbeiders goedkoper en flexibeler in het uitstalraam moet zetten voor investeerders, hongerend naar superwinsten? Wel, misschien een klein detail, maar recentelijk schoot de armoede in Vlaanderen de hoogte in van om en bij de 5% (jaren '80) naar 15% vandaag.
Reken wel: het gaat om gezinnen die de eindjes aan elkaar moeten knopen met 772 euro per maand voor een alleenstaande, of 1.622 euro voor een gezin van vader, moeder en twee kinderen. Als je daarboven zit, begint het goede leven en vliegen de gebraden kippen en zonovergoten vakanties je - volgens de regering - in de mond. Kan u zich daar iets bij voorstellen? Wij staan ook versteld. Die 15% is een wel zeer conservatieve, door patronale bescheidenheid geïnspireerde inschatting van armoede.
Schokkend genoeg. Maar niet voor meesters in vrije markt-horror als Fons Verplaetse, en de meeste patroons. Hun "big bang" kan enkel een verdere ontmanteling van de koopkracht van de arbeiders zijn. Een splijtende bom onder de Sociale Zekerheid. Dit na 30 jaar van pijlsnel groeiende werkloosheid, werkzekerheid die voor veel jongeren een ijle droom is geworden, afbraak van openbare diensten, en een duizelingwekkende toename van de armoede.
Zeker wel, de Belgische economie heeft een big bang nodig. Een erg stevige zelfs. Die van arbeidersverzet, stakingen, massale betogingen,... tegen de permanente stalking van de arbeiders en hun gezinnen door onverbeterlijk anti-sociale patroons, bankiers en hun vertegenwoordigers in de traditionele partijen. Een nieuwe arbeiderspartij op een socialistisch programma zou die job een flink stuk vergemakkelijken, net als de organisatie van de linkerzijde in de vakbonden. Onderteken de petitie die de LSP omtrent een nieuwe arbeiderspartij start, word actief en bezorg de extremistische patroons vrijdag een algemene staking en betoging die hen een deugddoend toontje lager doet zingen.
(pd)
Een ontploffing. Een oerknal als het even kan. Om het even: als het maar flink stuift. De grond zal daveren, ramen zullen in hun hengsels trillen, radeloze moeders - het kroost met pruilende lipjes aan hun voeten - de handen gillend ten hemel werpen. Dit alles dankzij de helderziendheid van één man, luisterend naar de naam... Fons. De Blauwe Gewenkbrauwde van de Nationale Bank. Een neoliberale krijger, in patronale Voka-stijl, die sociale vredespijpen nijdig op zijn blote knieën kapotbreekt.
Fons Verplaetse, opperhoofd van de Nationale Bank, ijvert voor een "big bang" in de Belgische economie. Volgens de ziener Verplaetse heeft ons land elke 10 jaar een stevige elektroshock nodig. Vergelijkbaar met de devaluatie van de Belgische munt, begin jaren '80 (bye bye koopkracht voor de arbeiders en hun gezinnen), en de zegeningen van het Globaal Plan (1993).
Wat is de achtergrond van die "big bang" - dat wil zeggen: een drastische verlaging van de loonkost die Belgische arbeiders goedkoper en flexibeler in het uitstalraam moet zetten voor investeerders, hongerend naar superwinsten? Wel, misschien een klein detail, maar recentelijk schoot de armoede in Vlaanderen de hoogte in van om en bij de 5% (jaren '80) naar 15% vandaag.
Reken wel: het gaat om gezinnen die de eindjes aan elkaar moeten knopen met 772 euro per maand voor een alleenstaande, of 1.622 euro voor een gezin van vader, moeder en twee kinderen. Als je daarboven zit, begint het goede leven en vliegen de gebraden kippen en zonovergoten vakanties je - volgens de regering - in de mond. Kan u zich daar iets bij voorstellen? Wij staan ook versteld. Die 15% is een wel zeer conservatieve, door patronale bescheidenheid geïnspireerde inschatting van armoede.
Schokkend genoeg. Maar niet voor meesters in vrije markt-horror als Fons Verplaetse, en de meeste patroons. Hun "big bang" kan enkel een verdere ontmanteling van de koopkracht van de arbeiders zijn. Een splijtende bom onder de Sociale Zekerheid. Dit na 30 jaar van pijlsnel groeiende werkloosheid, werkzekerheid die voor veel jongeren een ijle droom is geworden, afbraak van openbare diensten, en een duizelingwekkende toename van de armoede.
Zeker wel, de Belgische economie heeft een big bang nodig. Een erg stevige zelfs. Die van arbeidersverzet, stakingen, massale betogingen,... tegen de permanente stalking van de arbeiders en hun gezinnen door onverbeterlijk anti-sociale patroons, bankiers en hun vertegenwoordigers in de traditionele partijen. Een nieuwe arbeiderspartij op een socialistisch programma zou die job een flink stuk vergemakkelijken, net als de organisatie van de linkerzijde in de vakbonden. Onderteken de petitie die de LSP omtrent een nieuwe arbeiderspartij start, word actief en bezorg de extremistische patroons vrijdag een algemene staking en betoging die hen een deugddoend toontje lager doet zingen.
(pd)
maandag, oktober 24, 2005
ABC van het socialisme: de P (deel 2)
Primitief communisme. Over de holbewoners, onze fiere voorouders, niets dan goeds. Ze hadden niet veel. Vrouwen beschikten nog niet over de geneugten van het maandverband, Cosmopolitan was volledig onbekend. Iedereen was gelijk in zijn of haar berevel. Piekhaar was de mode, maar groeide als vanzelf. Vrouwen werden niet voortdurend op hun uiterlijk getakseerd, zoals vandaag onder het kapitalisme. Wufte maquillage was soms zelfs een mannenzaak: het paradepaardje van de clan.
Vrouwen speelden een belangrijke rol in de productie en waren - zoals bekend - vruchtbaar van kleine holbewoners. Kan je je de primitieve schrik van het wetenschappelijk amper onderbouwde mansvolk voorstellen (een spelonk kende vele verrassingen)? Ze hadden misschien niet veel - deze jagers en verzamelaars - maar wat ze hadden, deelden ze. Wild, wortels, rauwe vis. Ja, zelfs hun vrouwen/mannen. Klinkt ingewikkeld? Niet noodzakelijk. Het niveau van de technologie en arbeidsproductiviteit lag zo laag dat niemand zich kon losmaken van de voedselproductie. Heersende klassen die de arbeid van de rest van de bevolking controleerden, waren onbestaande. Zelfstandige kappers eveneens, ondanks al dat piekhaar. De mensheid stelt zich steeds de taken die ze kan oplossen: ook wanneer onze coiffure werkelijk nergens op lijkt.
Prijs. Onder het kapitalisme heeft alles zijn prijs. Soms ook liefde, kinderhandjes, sporthelden, Samson en K3. Het is veralgemeende warenproductie en -ruil. De prijs wordt fundamenteel bepaald door de gemiddelde hoeveelheid arbeid nodig voor de productie van een waar. "Time is money", onder het kapitalisme. De kapitalisten - profeten van de begrenzing, voor iedereen behalve zichzelf - proberen de prijs van de arbeidskracht zoveel mogelijk te drukken. Tot meerdere eer en glorie van de winstgevendheid en een beestachtige concurrentieslag.
Daarbij belanden er nogal wat medemensen ongenadig op de schroothoop. De mens, gereduceerd tot wegwerpproduct. Ook dat is moderniteit. Voor de arbeidende klasse heeft het kapitaal een nogal hoge prijs. Wanneer een meerderheid dat beseft, en er zich naar organiseert, is het voor het onbeschaafde stelsel van de loonslavernij de hoogste tijd om baan te ruimen voor iets beters. De wereldwijde verstrengeling van een hogere, socialistische productiewijze.
Proletariaat. Wat sommigen, zelfs overdag, niet in groep wensen tegen te komen. Meer mensen maken er deel van uit, dan we op basis van de burgerlijke propaganda zouden geloven. Volgens sommige bronnen zou het proletariaat er in het donker helemaal eender uitzien, maar dat zeggen deze brilbehoeftige reactionairen ook over negers in het donker (waar zit rechts met zijn gedachten?). Marx stelde dat het proletariaat van een kracht "op zich" een kracht "voor zich" moest worden.
Van Het Laatste Nieuws mogen we deze historische taak niet langer laten afhangen. Keer op keer worden daar zelfs de meest voor de hand liggende doelkansen tegen het kapitalisme met open ogen gemist. De potstampers. Zonder proletariaat zou er nochtans weinig marcheren. Trams, de kustwacht, Telenet, Pepsi Cola, het onderwijs, de Teletubbies,...: zonder proletarische, werkende klasse zou er geen sprake van zijn. De arbeiders hebben enkel hun ketenen te verliezen. De kapitalisten een berg pakken van Versace. Waar de meesten nog lachwekkender mee voor de dag komen dan normaal. De socialistische revolutie: een win-win situatie voor iedereen.
Polemiek. Methode waarmee linkse socialisten de massa's voorbereiden op wie hun tegenstanders zullen zijn op momenten van openlijke klassenstrijd. Via de polemiek bakenen wetenschappelijke socialisten zich ook af van de zelfbenoemde vrienden van de arbeiders en tonen ze hun beperkingen.
In de polemiek is veel gepermitteerd (aan burgerlijke neuzen en oren trekken, naar beneden wijzen en "let op uw Van Beirendonck-sokken" zeggen). Maar niet alles. In de verbale aanval op figuren worden hele maatschappelijke trends op de korrel genomen. Een individu is slechts een voorbeeld van de wetmatigheden van een klasse of stratum in de maatschappij. In bijtend zuur gedrenkte polemieken tegen het kapsel van de neoliberale furie Margaret Thatcher - de belichaming van alles wat er fout zit aan de burgerij - zijn een sprekend voorbeeld. Methodes die de massa's een lagere inschatting geven van hun historische zending en niet collectief werden bediscussieerd - je gevoeg doen op de motorkap van de Mercedes Benz van je favoriete directielid - zijn niet aan te bevelen. Het doel heiligt in deze niet zomaar de middelen.
(pd)
Elke maandag op www.links-socialisme.blogspot.com: ABC van het socialisme - het alfabet dat ze op school zijn vergeten.
Vrouwen speelden een belangrijke rol in de productie en waren - zoals bekend - vruchtbaar van kleine holbewoners. Kan je je de primitieve schrik van het wetenschappelijk amper onderbouwde mansvolk voorstellen (een spelonk kende vele verrassingen)? Ze hadden misschien niet veel - deze jagers en verzamelaars - maar wat ze hadden, deelden ze. Wild, wortels, rauwe vis. Ja, zelfs hun vrouwen/mannen. Klinkt ingewikkeld? Niet noodzakelijk. Het niveau van de technologie en arbeidsproductiviteit lag zo laag dat niemand zich kon losmaken van de voedselproductie. Heersende klassen die de arbeid van de rest van de bevolking controleerden, waren onbestaande. Zelfstandige kappers eveneens, ondanks al dat piekhaar. De mensheid stelt zich steeds de taken die ze kan oplossen: ook wanneer onze coiffure werkelijk nergens op lijkt.
Prijs. Onder het kapitalisme heeft alles zijn prijs. Soms ook liefde, kinderhandjes, sporthelden, Samson en K3. Het is veralgemeende warenproductie en -ruil. De prijs wordt fundamenteel bepaald door de gemiddelde hoeveelheid arbeid nodig voor de productie van een waar. "Time is money", onder het kapitalisme. De kapitalisten - profeten van de begrenzing, voor iedereen behalve zichzelf - proberen de prijs van de arbeidskracht zoveel mogelijk te drukken. Tot meerdere eer en glorie van de winstgevendheid en een beestachtige concurrentieslag.
Daarbij belanden er nogal wat medemensen ongenadig op de schroothoop. De mens, gereduceerd tot wegwerpproduct. Ook dat is moderniteit. Voor de arbeidende klasse heeft het kapitaal een nogal hoge prijs. Wanneer een meerderheid dat beseft, en er zich naar organiseert, is het voor het onbeschaafde stelsel van de loonslavernij de hoogste tijd om baan te ruimen voor iets beters. De wereldwijde verstrengeling van een hogere, socialistische productiewijze.
Proletariaat. Wat sommigen, zelfs overdag, niet in groep wensen tegen te komen. Meer mensen maken er deel van uit, dan we op basis van de burgerlijke propaganda zouden geloven. Volgens sommige bronnen zou het proletariaat er in het donker helemaal eender uitzien, maar dat zeggen deze brilbehoeftige reactionairen ook over negers in het donker (waar zit rechts met zijn gedachten?). Marx stelde dat het proletariaat van een kracht "op zich" een kracht "voor zich" moest worden.
Van Het Laatste Nieuws mogen we deze historische taak niet langer laten afhangen. Keer op keer worden daar zelfs de meest voor de hand liggende doelkansen tegen het kapitalisme met open ogen gemist. De potstampers. Zonder proletariaat zou er nochtans weinig marcheren. Trams, de kustwacht, Telenet, Pepsi Cola, het onderwijs, de Teletubbies,...: zonder proletarische, werkende klasse zou er geen sprake van zijn. De arbeiders hebben enkel hun ketenen te verliezen. De kapitalisten een berg pakken van Versace. Waar de meesten nog lachwekkender mee voor de dag komen dan normaal. De socialistische revolutie: een win-win situatie voor iedereen.
Polemiek. Methode waarmee linkse socialisten de massa's voorbereiden op wie hun tegenstanders zullen zijn op momenten van openlijke klassenstrijd. Via de polemiek bakenen wetenschappelijke socialisten zich ook af van de zelfbenoemde vrienden van de arbeiders en tonen ze hun beperkingen.
In de polemiek is veel gepermitteerd (aan burgerlijke neuzen en oren trekken, naar beneden wijzen en "let op uw Van Beirendonck-sokken" zeggen). Maar niet alles. In de verbale aanval op figuren worden hele maatschappelijke trends op de korrel genomen. Een individu is slechts een voorbeeld van de wetmatigheden van een klasse of stratum in de maatschappij. In bijtend zuur gedrenkte polemieken tegen het kapsel van de neoliberale furie Margaret Thatcher - de belichaming van alles wat er fout zit aan de burgerij - zijn een sprekend voorbeeld. Methodes die de massa's een lagere inschatting geven van hun historische zending en niet collectief werden bediscussieerd - je gevoeg doen op de motorkap van de Mercedes Benz van je favoriete directielid - zijn niet aan te bevelen. Het doel heiligt in deze niet zomaar de middelen.
(pd)
Elke maandag op www.links-socialisme.blogspot.com: ABC van het socialisme - het alfabet dat ze op school zijn vergeten.
zaterdag, oktober 22, 2005
Toen facho nog kon: de VMO van Bert Eriksson
't Pallieterke brengt een laatste, scheve groet
Onze eigen ervaringen met de Vlaamse Militanten Orde zijn beperkt. We zagen hun nazaten van Voorpost - ordedienst van het Vlaams Belang - luid schreeuwend chargeren na de meest recente anti NSV-betoging in Gent. In V-formatie, op paramilitaire wijze. Zoals dat in die kringen gebruikelijk is. Ondertussen meppend op alles wat er aan niet volledig blank, of volksvijandig links of alternatief, op hun pad verscheen. Kijk: fascisten. Bekende merknaam sinds de jaren '30, voor mensen met een geheugen. De ordedienst van Philip Dewinter, dus, op een wel erg bijzondere manier de kiezelsteentjes van tussen hun sokken schoppend.
Terug in de tijd: de schoolbanken van het Sint-Jan Berchmanscollege in Antwerpen. Hartje van het stadscentrum, pal op de Meir. De directie had grote ambities, want wij versleten - zo werd verondersteld - onze broek aan een “eliteschool”. Op dat soort Antwerpse, katholieke colleges kon je op de banken van het strafstudielokaal wel eens een VMO-teken ontwaren. De straf van je af schrijven, dus maar krassen voor de VMO. Lokale folklore, allicht. In de gangen van datzelfde college kon je, moest je dat willen, hetzij de dromerige Tom Barman (Deus), hetzij de minder dromerige Rob Verreycken (VB-vechtersbaas) tegen het lijf lopen. Rock and roll, verzekerd.
Wat wij ons ook aan VMO voor de geest kunnen halen, is een merkwaardige betoging in Antwerpen. Het moet in de woelige jaren '70 zijn geweest. Uw dienaar liep als jong ventje aan de hand van zijn moeder op de Meir. Onze gedachten waren bij de laatste aflevering van Kapitein Zeppos, toen net op dat moment de VMO daar met eigenhandig versierde schilden, motorhelmen (er vielen nochtans nergens brommertjes of gevaarlijke driewielers te bespeuren), koppelriemen en andere accessoires passeerde.
Wat er mij als jongeling in het oog sprong: geen mens kon worden overtuigd om deze geüniformeerde kolom vanop het voetpad te begroeten, er een fijn welkomstwoord tot te richten (“Op weg naar Walibi, jongens?”). De Meir was compleet en akelig leeg. Enkel mijn moeder wou, ze was toen tenslotte nog blond, niet zomaar enkele straten omlopen voor deze vervaarlijk uitziende, besnorde en bebaarde Vlaamse motorhelden zonder motor. In ieder geval: als de Vlaamse Militanten Orde op deze manier contact wilde leggen met goed uitziende blondines, was hun poging volledig mislukt.
Waarmee we nog altijd niet bij de recente dood van VMO-leider Bert Eriksson en zijn literaire nabehandeling in 't Pallieterke zijn beland. Wat er ook van is: 't Pallieterke, reservaat voor oud-collaborateurs en VB-fanaten, bracht een sfeervol beeld van de begrafenis.
We leren uit het verslag van Hector Van Oevelen dat Xavier Buisseret, ex-VMO en voormalig bepotelaar van jonge kindertjes op VB-secretariaten, een ontroerend eerbetoon bracht aan zijn oude kameraad. Volgens 't Pallieterke bleef Eriksson steeds “trouw aan zijn ideaal”, ook al was dat - volledig in zijn eigen woorden - “nationaal-socialistisch” en onbeschaamd verknocht aan Hitler.
In een artikel ondertekend met H.H. (wat een pseudoniem kan zijn, maar in sommige kringen ook als de groet Heil Hitler gelezen kan worden) wordt VMO-Leider Eriksson onder de vleugels genomen tegen kwade geesten in de pers, die zijn naam kwalijk besmeuren. We komen te weten dat kapitalisten als André Leysen en de familie Van Thillo - bezitter van o.a. De Morgen - tijdens de oorlog ook “fout” waren, maar dat dit belangrijk volk wel voor zijn zonden werd vergeven. In tegenstelling tot de Vlaamse voorman Eriksson. Behoorlijk naast de kwestie allemaal: Eriksson bleef fout na de oorlog, gehelmd en wel. Hij wou zo snel als mogelijk terug aan het fascisme beginnen. Zelfs als oude grijsaard bleef bij hem de plaat op krijsende Hitlerverering steken.
't Pallieterke levert een zijdelings woord van kritiek op de VMO van Eriksson. Toch “te gewelddadig”, is het oordeel. Te weinig “ideeën”, want da's blijkbaar ook fascisme. Niet alleen de meppende charge - “pogrom” zou wetenschappelijker zijn - als essentie van de beweging, ook de ideetjes ter rechtvaardiging van die pogrom. Maar de kritiek bevindt zich hoogstens op het niveau van een terzijde, een voetnoot in de marge. Het blijft overduidelijk binnen de familie. Dat is die van het Vlaams Belang, de VMO,... en op de achtergrond: nog steeds de schaduw van vadertje Hitler.
(pd)
Onze eigen ervaringen met de Vlaamse Militanten Orde zijn beperkt. We zagen hun nazaten van Voorpost - ordedienst van het Vlaams Belang - luid schreeuwend chargeren na de meest recente anti NSV-betoging in Gent. In V-formatie, op paramilitaire wijze. Zoals dat in die kringen gebruikelijk is. Ondertussen meppend op alles wat er aan niet volledig blank, of volksvijandig links of alternatief, op hun pad verscheen. Kijk: fascisten. Bekende merknaam sinds de jaren '30, voor mensen met een geheugen. De ordedienst van Philip Dewinter, dus, op een wel erg bijzondere manier de kiezelsteentjes van tussen hun sokken schoppend.
Terug in de tijd: de schoolbanken van het Sint-Jan Berchmanscollege in Antwerpen. Hartje van het stadscentrum, pal op de Meir. De directie had grote ambities, want wij versleten - zo werd verondersteld - onze broek aan een “eliteschool”. Op dat soort Antwerpse, katholieke colleges kon je op de banken van het strafstudielokaal wel eens een VMO-teken ontwaren. De straf van je af schrijven, dus maar krassen voor de VMO. Lokale folklore, allicht. In de gangen van datzelfde college kon je, moest je dat willen, hetzij de dromerige Tom Barman (Deus), hetzij de minder dromerige Rob Verreycken (VB-vechtersbaas) tegen het lijf lopen. Rock and roll, verzekerd.
Wat wij ons ook aan VMO voor de geest kunnen halen, is een merkwaardige betoging in Antwerpen. Het moet in de woelige jaren '70 zijn geweest. Uw dienaar liep als jong ventje aan de hand van zijn moeder op de Meir. Onze gedachten waren bij de laatste aflevering van Kapitein Zeppos, toen net op dat moment de VMO daar met eigenhandig versierde schilden, motorhelmen (er vielen nochtans nergens brommertjes of gevaarlijke driewielers te bespeuren), koppelriemen en andere accessoires passeerde.
Wat er mij als jongeling in het oog sprong: geen mens kon worden overtuigd om deze geüniformeerde kolom vanop het voetpad te begroeten, er een fijn welkomstwoord tot te richten (“Op weg naar Walibi, jongens?”). De Meir was compleet en akelig leeg. Enkel mijn moeder wou, ze was toen tenslotte nog blond, niet zomaar enkele straten omlopen voor deze vervaarlijk uitziende, besnorde en bebaarde Vlaamse motorhelden zonder motor. In ieder geval: als de Vlaamse Militanten Orde op deze manier contact wilde leggen met goed uitziende blondines, was hun poging volledig mislukt.
Waarmee we nog altijd niet bij de recente dood van VMO-leider Bert Eriksson en zijn literaire nabehandeling in 't Pallieterke zijn beland. Wat er ook van is: 't Pallieterke, reservaat voor oud-collaborateurs en VB-fanaten, bracht een sfeervol beeld van de begrafenis.
We leren uit het verslag van Hector Van Oevelen dat Xavier Buisseret, ex-VMO en voormalig bepotelaar van jonge kindertjes op VB-secretariaten, een ontroerend eerbetoon bracht aan zijn oude kameraad. Volgens 't Pallieterke bleef Eriksson steeds “trouw aan zijn ideaal”, ook al was dat - volledig in zijn eigen woorden - “nationaal-socialistisch” en onbeschaamd verknocht aan Hitler.
In een artikel ondertekend met H.H. (wat een pseudoniem kan zijn, maar in sommige kringen ook als de groet Heil Hitler gelezen kan worden) wordt VMO-Leider Eriksson onder de vleugels genomen tegen kwade geesten in de pers, die zijn naam kwalijk besmeuren. We komen te weten dat kapitalisten als André Leysen en de familie Van Thillo - bezitter van o.a. De Morgen - tijdens de oorlog ook “fout” waren, maar dat dit belangrijk volk wel voor zijn zonden werd vergeven. In tegenstelling tot de Vlaamse voorman Eriksson. Behoorlijk naast de kwestie allemaal: Eriksson bleef fout na de oorlog, gehelmd en wel. Hij wou zo snel als mogelijk terug aan het fascisme beginnen. Zelfs als oude grijsaard bleef bij hem de plaat op krijsende Hitlerverering steken.
't Pallieterke levert een zijdelings woord van kritiek op de VMO van Eriksson. Toch “te gewelddadig”, is het oordeel. Te weinig “ideeën”, want da's blijkbaar ook fascisme. Niet alleen de meppende charge - “pogrom” zou wetenschappelijker zijn - als essentie van de beweging, ook de ideetjes ter rechtvaardiging van die pogrom. Maar de kritiek bevindt zich hoogstens op het niveau van een terzijde, een voetnoot in de marge. Het blijft overduidelijk binnen de familie. Dat is die van het Vlaams Belang, de VMO,... en op de achtergrond: nog steeds de schaduw van vadertje Hitler.
(pd)
donderdag, oktober 20, 2005
Column op donderdag: SP.a - business as usual.
Door Karel Mortier
Zaterdag werd Johan Vande Lanotte verkozen tot de “nieuwe” voorzitter van de SP.a. Hij kreeg 93.4% van de stemmen. Iets minder dan de helft van de leden nam deel aan de verkiezingen. Spannend was het niet. Vande Lanotte was de enige kandidaat en in de praktijk was hij al voorzitter sinds Steve Stevaert besloot om gouverneur van Limburg te worden.
Er waren alleen een aantal praktische problemen om de veranderingen direct na het plotse vertrek van Stevaert door te voeren. De stoelendans die volgde, leidde ertoe dat Freya “Luc” Van den Bossche vice-premier wordt en minister van Begroting en Consumentenzaken. Peter “Louis” Vanvelthoven werd gepromoveerd van staatssecretaris tot minister van Werk. De verrassing van de dag was wellicht de benoeming van Bruno Tuybens tot staatssecretaris van privatisering. Blijkbaar was er geen enkel parlementslid of senator van de SP.a te vinden die paste in het profiel. Tuybens was sinds eind 2002 hoofd van het celletje "duurzaam en maatschappelijk verantwoord investeren" bij vermogensbeheerder KBC Asset Management. Daarnaast had hij een leidinggevende functie bij Amnesty International.
Type: meerwaardezoeker
Wellicht past Tuybens in de strategie van de SP.a om meer ingang te vinden bij hooggeschoolde tweeverdieners, die naast geld verdienen en carrière maken om een dure wagen en woning te kunnen kopen ook graag eens winkelen in de Wereldwinkel en een Plan International kindje adopteren. Type “meerwaardezoeker” zou men bij De Morgen zeggen. Door een “ethische” bankier te nemen die actief is bij Amnesty slaat men 2 vliegen in een klap.
Tuybens was bij KBC het ethisch schaamlapje voor een voor de rest verre van ethische onderneming. Wellicht zal hij nu moeten dienen als progressief schaamlapje voor het voor de rest verre van progressief neoliberaal afbraakbeleid dat van hem wordt verwacht. Het is nu al duidelijk dat hij zal proberen om de maatregelen door te voeren door te trachten een kloof te slaan tussen de gebruikers en het personeel (en dus de vakbonden) van de overheidsdiensten.
Vakbondsleden keren SP.a de rug toe
De opvallendste gebeurtenis op het congres vond niet binnen maar buiten plaats. Een 300-tal militanten van ABVV Limburg en ABVV Metaal stonden buiten om de congresgangers op te wachten. Tenminste, als men dit nog een congres kon noemen. In De Standaard werd deze groep omschreven als "een horde boze militanten", die de SP-a stond op te wachten. De woordkeuze is wellicht tekenend voor hoe men in bepaalde kringen over vakbonden denkt. De militanten deelden ook stickers uit met de tekst "SP.A. U laat ons in de steek. Wij keren u de rug toe". Dit werd ook in de praktijk gebracht, toen de militanten hun rug keerden naar het 2.000-tal mensen dat naar de Hasseltse Grenslandhallen was gekomen voor het optreden van Vande Lanotte.
Daarnaast was er nog een spandoek die niet veel aan de verbeelding overliet. Vande Lanotte kon er niet echt mee lachen en verdedigde het beleid van de regering. Hij pakte in zijn speech uit met een zin die door de gehele pers klakkeloos werd overgenomen. "Wie zijn rug keert naar links, kijkt naar rechts" heet het. Deze Stevaertiaanse boutade, die overigens kant noch wal raakt, past in de strategie van de SP-a om alle concurrenten ter linkerzijde dood te maken. Recent hebben ze nog op die manier geprobeerd om Groen! op te slorpen. De SP-a logica die erachter zit, is dat iedere stem die niet naar de SP-a gaat per definitie een verloren stem en/of een stem voor “rechts” is.
Gekoppeld aan de strategie van het “minste kwaad” proberen ze op die manier hun linkerzijde af te dekken, terwijl ze verder opschuiven naar rechts en een nieuw kiespubliek aanboren. Trouwens, misschien moet Vande Lanotte eens een buitenlandse krant lezen. Dan zou hij weten dat, sinds de vorige verkiezingen, iedere keer dat zijn “kameraden” van de SPD hun rug keren naar links in de Bundestag ze voortaan op de gezichten moeten kijken van 54 verkozenen van de Linkspartei/WASG.
Er bestaat ook een buitenland
Dit is misschien de reden waarom ze aan professor Rik Coolsaet hebben gevraagd om een werkgroep op te richten om meer profiel te geven aan het buitenlands standpunt van de partij. Na 120 jaar sociaal-democratie werd dit wel eens tijd, moeten ze gedacht hebben. Ze hadden echter even goed de boeken van Coolsaet kunnen kopen. Of naar zijn les kunnen gaan, in plaats van te brossen. Wellicht willen ze meer via de figuur van Coolsaet zelf het SP.a profiel wat aanscherpen, dan via het resultaat van die werkgroep.
Het valt nog af te wachten hoe ze de standpunten van de progressieve jongens en meisjes die stickertjes uitdeelden met "Piss on Bush" (met een Amerikaans vlaggetje op de achtergrond) zullen rijmen met die van de oude garde (voor zover die door de SP-a nog niet op vervroegd pensioen werd gestuurd en vervangen werd door zoon of dochter). Die oudere generatie heeft nog samen met de Amerikanen in de loopgraven gezeten aan het Ijzeren Gordijn, en werd daarvoor overigens mooi beloond. Denk maar aan de verkiezing van Claes tot secretaris-generaal van de Navo, als dank voor een decennialange slaafse houding van de SP tegenover het VS-imperialisme.
De SP.a wil naast meer aandacht voor internationale thema's, ook meer aandacht besteden aan jongeren. Wat wel wat vreemd is voor een partij die net de amper 30-jarige Van den Bossche heeft aangesteld op de op een na belangrijkste post van het land. Vroeger was dat de leeftijd waarop men bij de traditionele partijen oud genoeg was om voorzitter te worden van de jongerenorganisatie.
Jongerenkabinet: hip, voor de heersende klasse
Daarnaast werd er door Vande Lanotte ook een soort “jongerenkabinet” opgericht. Het gaat om Laurent Winnock, Bieke Verlinden, Els Lefevre, Eva Wuyts, Sam Van De Putte en Vicky Corbeels, die ook opgenomen werden in het partijbureau. De honderdduizenden jongeren die moeten rondkomen van een werkloosheidsuitkering of het bestaansminimum hebben reeds jaren geleden de toenemende aandacht van de SP.a voor jongeren aan den lijve ondervonden. Denk maar aan het sociaal integratiecontract, dat jongeren moeten onderteken om in aanmerking te komen voor een leefloon, en recenter de harde aanpak van jonge werklozen.
Misschien zou men bij Animo daar wat meer animo voor mogen hebben, in de plaats van de zoveelste Soiree Flambee te organiseren voor de “hippe” progressievelingen waar ze zich nu blijkbaar vooral op richten.
Wat die jongeren zullen doen en welke criteria de SP.a heeft gehanteerd om net die mensen te kiezen, is niet zo duidelijk maar Vande Lanotte wil blijkbaar op die manier de verjonging en de vernieuwing van de partij versnellen. Ik neem echter aan dat men niet heeft gekozen voor de meest kritische jongeren die er bij de SP.a rondlopen en dat ze wel passen in het “trendy” plaatje van de partij. Vande Lanotte: “Een tijdperk is voorbij, we beginnen aan een nieuw verhaal. (plopperdeplopperdeplop) We zullen onze inhoud aanscherpen (nog vager en nietszeggender maken), onze communicatie opengooien (verder dichtgooien en stroomlijnen aan de top) en nieuwe mensen aantrekken (geen A1 diploma, gelieve zich dan te onthouden)".
Blijkbaar verandert men bij de SP-a tegenwoordig sneller van “verhaal” en van voorzitter dan de gemiddelde waspoederfabrikant van wasmiddel. Het is echter onduidelijk wat die veranderingen concreet zouden moeten inhouden. Het gaat immers om "meer van hetzelfde". Het moet allemaal jonger, hipper en vlotter. Dat kan volgens Vande Lanotte alleen als de SP.a openstaat voor nieuwe groepen, die vroeger problemen hadden met het “oubollige” imago van de SP.a. De kloof aan de inkom van het congres tussen de militanten van het ABVV en de veelal hooggeschoolde “meerwaardezoekers” van de SP.a was opvallend en visueel zichtbaar - en niet alleen omdat de militanten van het ABVV een rood vestje aanhadden.
Een Duits scenario?
Het is de laatste weken duidelijker geworden dat de inhoudelijke kloof tussen de SP.a en de militanten van het ABVV zeer groot is. De druk op de leiding van het ABVV om dat ongenoegen te verwoorden, groeit en zal de komende weken wellicht nog toenemen. De SP.a laat immers geen enkele ruimte aan de vakbonden om tot een soort van compromis te komen dat aanvaardbaar is voor de achterban.
Met dit congres gaat de SP.a, ondanks alle marketingtalk over vernieuwing en verjonging, gewoon verder in de koers die reeds decennia geleden werd ingezet en na de Val van de Muur in een versnelling is gekomen. Er is meer dan ooit nood aan een partij die de belangen verdedigt van de werkende mensen en hun gezinnen. De vakbonden hebben hierin een grote verantwoordelijkheid. Het wordt tijd dat de politici weer beseffen wat het is om het op te nemen tegen een "lean mean trade union machine". Dat kan enkel als men de banden met die vazallen van het patronaat doorknipt.
Duitsland toont aan wat mogelijk is als slechts enkele militanten en vrijgestelden uit het middenkader van de vakbonden beslissen om te breken met de traditionele partijen. Stel je voor wat mogelijk is in België, als de vakbonden zouden breken met hun “bevoorrechte partners” - die de vakbonden uitlachen waar ze bij staan. Stel je voor dat ze hun volle gewicht zetten achter een nieuwe partij, met de autoriteit die ze hebben bij hun miljoenen leden? Het Generatiepact zou vlug een generatie in de kast vliegen. Net als de ministers van de SP.a, maar die kunnen er gezien hun leeftijd nog wel een generatie tegen...
Zaterdag werd Johan Vande Lanotte verkozen tot de “nieuwe” voorzitter van de SP.a. Hij kreeg 93.4% van de stemmen. Iets minder dan de helft van de leden nam deel aan de verkiezingen. Spannend was het niet. Vande Lanotte was de enige kandidaat en in de praktijk was hij al voorzitter sinds Steve Stevaert besloot om gouverneur van Limburg te worden.
Er waren alleen een aantal praktische problemen om de veranderingen direct na het plotse vertrek van Stevaert door te voeren. De stoelendans die volgde, leidde ertoe dat Freya “Luc” Van den Bossche vice-premier wordt en minister van Begroting en Consumentenzaken. Peter “Louis” Vanvelthoven werd gepromoveerd van staatssecretaris tot minister van Werk. De verrassing van de dag was wellicht de benoeming van Bruno Tuybens tot staatssecretaris van privatisering. Blijkbaar was er geen enkel parlementslid of senator van de SP.a te vinden die paste in het profiel. Tuybens was sinds eind 2002 hoofd van het celletje "duurzaam en maatschappelijk verantwoord investeren" bij vermogensbeheerder KBC Asset Management. Daarnaast had hij een leidinggevende functie bij Amnesty International.
Type: meerwaardezoeker
Wellicht past Tuybens in de strategie van de SP.a om meer ingang te vinden bij hooggeschoolde tweeverdieners, die naast geld verdienen en carrière maken om een dure wagen en woning te kunnen kopen ook graag eens winkelen in de Wereldwinkel en een Plan International kindje adopteren. Type “meerwaardezoeker” zou men bij De Morgen zeggen. Door een “ethische” bankier te nemen die actief is bij Amnesty slaat men 2 vliegen in een klap.
Tuybens was bij KBC het ethisch schaamlapje voor een voor de rest verre van ethische onderneming. Wellicht zal hij nu moeten dienen als progressief schaamlapje voor het voor de rest verre van progressief neoliberaal afbraakbeleid dat van hem wordt verwacht. Het is nu al duidelijk dat hij zal proberen om de maatregelen door te voeren door te trachten een kloof te slaan tussen de gebruikers en het personeel (en dus de vakbonden) van de overheidsdiensten.
Vakbondsleden keren SP.a de rug toe
De opvallendste gebeurtenis op het congres vond niet binnen maar buiten plaats. Een 300-tal militanten van ABVV Limburg en ABVV Metaal stonden buiten om de congresgangers op te wachten. Tenminste, als men dit nog een congres kon noemen. In De Standaard werd deze groep omschreven als "een horde boze militanten", die de SP-a stond op te wachten. De woordkeuze is wellicht tekenend voor hoe men in bepaalde kringen over vakbonden denkt. De militanten deelden ook stickers uit met de tekst "SP.A. U laat ons in de steek. Wij keren u de rug toe". Dit werd ook in de praktijk gebracht, toen de militanten hun rug keerden naar het 2.000-tal mensen dat naar de Hasseltse Grenslandhallen was gekomen voor het optreden van Vande Lanotte.
Daarnaast was er nog een spandoek die niet veel aan de verbeelding overliet. Vande Lanotte kon er niet echt mee lachen en verdedigde het beleid van de regering. Hij pakte in zijn speech uit met een zin die door de gehele pers klakkeloos werd overgenomen. "Wie zijn rug keert naar links, kijkt naar rechts" heet het. Deze Stevaertiaanse boutade, die overigens kant noch wal raakt, past in de strategie van de SP-a om alle concurrenten ter linkerzijde dood te maken. Recent hebben ze nog op die manier geprobeerd om Groen! op te slorpen. De SP-a logica die erachter zit, is dat iedere stem die niet naar de SP-a gaat per definitie een verloren stem en/of een stem voor “rechts” is.
Gekoppeld aan de strategie van het “minste kwaad” proberen ze op die manier hun linkerzijde af te dekken, terwijl ze verder opschuiven naar rechts en een nieuw kiespubliek aanboren. Trouwens, misschien moet Vande Lanotte eens een buitenlandse krant lezen. Dan zou hij weten dat, sinds de vorige verkiezingen, iedere keer dat zijn “kameraden” van de SPD hun rug keren naar links in de Bundestag ze voortaan op de gezichten moeten kijken van 54 verkozenen van de Linkspartei/WASG.
Er bestaat ook een buitenland
Dit is misschien de reden waarom ze aan professor Rik Coolsaet hebben gevraagd om een werkgroep op te richten om meer profiel te geven aan het buitenlands standpunt van de partij. Na 120 jaar sociaal-democratie werd dit wel eens tijd, moeten ze gedacht hebben. Ze hadden echter even goed de boeken van Coolsaet kunnen kopen. Of naar zijn les kunnen gaan, in plaats van te brossen. Wellicht willen ze meer via de figuur van Coolsaet zelf het SP.a profiel wat aanscherpen, dan via het resultaat van die werkgroep.
Het valt nog af te wachten hoe ze de standpunten van de progressieve jongens en meisjes die stickertjes uitdeelden met "Piss on Bush" (met een Amerikaans vlaggetje op de achtergrond) zullen rijmen met die van de oude garde (voor zover die door de SP-a nog niet op vervroegd pensioen werd gestuurd en vervangen werd door zoon of dochter). Die oudere generatie heeft nog samen met de Amerikanen in de loopgraven gezeten aan het Ijzeren Gordijn, en werd daarvoor overigens mooi beloond. Denk maar aan de verkiezing van Claes tot secretaris-generaal van de Navo, als dank voor een decennialange slaafse houding van de SP tegenover het VS-imperialisme.
De SP.a wil naast meer aandacht voor internationale thema's, ook meer aandacht besteden aan jongeren. Wat wel wat vreemd is voor een partij die net de amper 30-jarige Van den Bossche heeft aangesteld op de op een na belangrijkste post van het land. Vroeger was dat de leeftijd waarop men bij de traditionele partijen oud genoeg was om voorzitter te worden van de jongerenorganisatie.
Jongerenkabinet: hip, voor de heersende klasse
Daarnaast werd er door Vande Lanotte ook een soort “jongerenkabinet” opgericht. Het gaat om Laurent Winnock, Bieke Verlinden, Els Lefevre, Eva Wuyts, Sam Van De Putte en Vicky Corbeels, die ook opgenomen werden in het partijbureau. De honderdduizenden jongeren die moeten rondkomen van een werkloosheidsuitkering of het bestaansminimum hebben reeds jaren geleden de toenemende aandacht van de SP.a voor jongeren aan den lijve ondervonden. Denk maar aan het sociaal integratiecontract, dat jongeren moeten onderteken om in aanmerking te komen voor een leefloon, en recenter de harde aanpak van jonge werklozen.
Misschien zou men bij Animo daar wat meer animo voor mogen hebben, in de plaats van de zoveelste Soiree Flambee te organiseren voor de “hippe” progressievelingen waar ze zich nu blijkbaar vooral op richten.
Wat die jongeren zullen doen en welke criteria de SP.a heeft gehanteerd om net die mensen te kiezen, is niet zo duidelijk maar Vande Lanotte wil blijkbaar op die manier de verjonging en de vernieuwing van de partij versnellen. Ik neem echter aan dat men niet heeft gekozen voor de meest kritische jongeren die er bij de SP.a rondlopen en dat ze wel passen in het “trendy” plaatje van de partij. Vande Lanotte: “Een tijdperk is voorbij, we beginnen aan een nieuw verhaal. (plopperdeplopperdeplop) We zullen onze inhoud aanscherpen (nog vager en nietszeggender maken), onze communicatie opengooien (verder dichtgooien en stroomlijnen aan de top) en nieuwe mensen aantrekken (geen A1 diploma, gelieve zich dan te onthouden)".
Blijkbaar verandert men bij de SP-a tegenwoordig sneller van “verhaal” en van voorzitter dan de gemiddelde waspoederfabrikant van wasmiddel. Het is echter onduidelijk wat die veranderingen concreet zouden moeten inhouden. Het gaat immers om "meer van hetzelfde". Het moet allemaal jonger, hipper en vlotter. Dat kan volgens Vande Lanotte alleen als de SP.a openstaat voor nieuwe groepen, die vroeger problemen hadden met het “oubollige” imago van de SP.a. De kloof aan de inkom van het congres tussen de militanten van het ABVV en de veelal hooggeschoolde “meerwaardezoekers” van de SP.a was opvallend en visueel zichtbaar - en niet alleen omdat de militanten van het ABVV een rood vestje aanhadden.
Een Duits scenario?
Het is de laatste weken duidelijker geworden dat de inhoudelijke kloof tussen de SP.a en de militanten van het ABVV zeer groot is. De druk op de leiding van het ABVV om dat ongenoegen te verwoorden, groeit en zal de komende weken wellicht nog toenemen. De SP.a laat immers geen enkele ruimte aan de vakbonden om tot een soort van compromis te komen dat aanvaardbaar is voor de achterban.
Met dit congres gaat de SP.a, ondanks alle marketingtalk over vernieuwing en verjonging, gewoon verder in de koers die reeds decennia geleden werd ingezet en na de Val van de Muur in een versnelling is gekomen. Er is meer dan ooit nood aan een partij die de belangen verdedigt van de werkende mensen en hun gezinnen. De vakbonden hebben hierin een grote verantwoordelijkheid. Het wordt tijd dat de politici weer beseffen wat het is om het op te nemen tegen een "lean mean trade union machine". Dat kan enkel als men de banden met die vazallen van het patronaat doorknipt.
Duitsland toont aan wat mogelijk is als slechts enkele militanten en vrijgestelden uit het middenkader van de vakbonden beslissen om te breken met de traditionele partijen. Stel je voor wat mogelijk is in België, als de vakbonden zouden breken met hun “bevoorrechte partners” - die de vakbonden uitlachen waar ze bij staan. Stel je voor dat ze hun volle gewicht zetten achter een nieuwe partij, met de autoriteit die ze hebben bij hun miljoenen leden? Het Generatiepact zou vlug een generatie in de kast vliegen. Net als de ministers van de SP.a, maar die kunnen er gezien hun leeftijd nog wel een generatie tegen...
dinsdag, oktober 18, 2005
Op naar de algemene staking, in gemeenschappelijk vakbondsfront
De Algemene Raad van het ACV geeft de eindeloopbaanvoorstellen van de regering een dikke onvoldoende. De top wordt daarmee, waar iedereen staat op te kijken, teruggefloten door een radicaliserende basis. De weg naar een algemene staking van ABVV en ACV ligt nu wagenwijd open. Alle propaganda van de gevestigde media, rechtse professoren en alle traditionele partijen rond het brugpensioen ligt in duizend stukken aan scherven. Wat een prachtig arbeidersspektakel. Even kijken of het establishment daar ook over denkt. Leest u, in voorbereiding van het stakingspikket, vooral mee.
- Guy Verhofstadt (premier): "Voor deze stakingen en acties zal ik geen seconde mijn slaap laten. Daar neem ik nu ook pilletjes voor. De regering gaat hoedanook, al luistert er geen hond meer naar onze wijze raad, met haar plannen door. Het land in gemeenschappelijk vakbondsfront volledig platleggen, heeft geen enkel effect op onze beslissingen. Desnoods voer ik ze enkel voor de redactie van De Morgen, de trouwste fans van mijn regering, door en voor de sympathieke professoren Marc De Vos en Roger Blanpain. Verantwoordelijke mensen, steeds bereid om de werkende bevolking te lijf te gaan."
- Freya Van den Bossche (SP.a): "Goh, een algemene staking, het is het eerste wat ik ervan hoor. Goh. Stond dat nu op mijn boodschappenlijstje, of niet? Waar is mijn blaadje naartoe? Ochgot. Zijt ge ermee aan het spelen? Werkelijk, een algemene staking? Wel, als ik voor de rekken van de Colruyt sta, dan voel ik mij ook revolutionair worden. Ik hoef zo`n pak diepgevroren spinazie maar twee seconden over het onrecht op deze planeet uit te vragen, of het ongenoegen met alles wat bestaat, neemt het bij mij over. Een gevoelig meisje, zeker? Ik denk dat ik de partijtop ga vragen of ik eens mee mag staken. Desnoods tegen mijn eigen beleid, zo principieel ben ik wel."
- Marc De Vos (professor RUG): "Beseffen die vakbonden wel dat ze mijn telegenieke strikje hiermee een stevige kwartslag geven? Ik stel vragen bij de legitimiteit van deze staking. Bovendien zie ik er met dat strikje nu helemaal als een volslagen idioot uit. Denken de vakbondsleiders daar wel eens aan, als ze hun beslissingen nemen? Bovendien: de nog niet geboren generaties werden weeral niets gevraagd. Is dat democratie? Vakbondsdictatuur, als u het mij vraagt!"
- Yves Desmet (hoofdredacteur De Morgen): "Dit is de meest aberrante actie die de vakbonden ooit hebben gevoerd. Ik vind het fantastisch dat ik in deze situatie het woord 'aberrant' kan gebruiken. Ik denk dat ik het nog eens ga doen: aberrant. Je kan ook de r laten rollen: "Aberrrrant. Leve de rrrratten.' Desnoods wil ik daar zelf op de pikketten een beetje uitleg bij komen geven. Staken is oud-links!"
(pd)
- Guy Verhofstadt (premier): "Voor deze stakingen en acties zal ik geen seconde mijn slaap laten. Daar neem ik nu ook pilletjes voor. De regering gaat hoedanook, al luistert er geen hond meer naar onze wijze raad, met haar plannen door. Het land in gemeenschappelijk vakbondsfront volledig platleggen, heeft geen enkel effect op onze beslissingen. Desnoods voer ik ze enkel voor de redactie van De Morgen, de trouwste fans van mijn regering, door en voor de sympathieke professoren Marc De Vos en Roger Blanpain. Verantwoordelijke mensen, steeds bereid om de werkende bevolking te lijf te gaan."
- Freya Van den Bossche (SP.a): "Goh, een algemene staking, het is het eerste wat ik ervan hoor. Goh. Stond dat nu op mijn boodschappenlijstje, of niet? Waar is mijn blaadje naartoe? Ochgot. Zijt ge ermee aan het spelen? Werkelijk, een algemene staking? Wel, als ik voor de rekken van de Colruyt sta, dan voel ik mij ook revolutionair worden. Ik hoef zo`n pak diepgevroren spinazie maar twee seconden over het onrecht op deze planeet uit te vragen, of het ongenoegen met alles wat bestaat, neemt het bij mij over. Een gevoelig meisje, zeker? Ik denk dat ik de partijtop ga vragen of ik eens mee mag staken. Desnoods tegen mijn eigen beleid, zo principieel ben ik wel."
- Marc De Vos (professor RUG): "Beseffen die vakbonden wel dat ze mijn telegenieke strikje hiermee een stevige kwartslag geven? Ik stel vragen bij de legitimiteit van deze staking. Bovendien zie ik er met dat strikje nu helemaal als een volslagen idioot uit. Denken de vakbondsleiders daar wel eens aan, als ze hun beslissingen nemen? Bovendien: de nog niet geboren generaties werden weeral niets gevraagd. Is dat democratie? Vakbondsdictatuur, als u het mij vraagt!"
- Yves Desmet (hoofdredacteur De Morgen): "Dit is de meest aberrante actie die de vakbonden ooit hebben gevoerd. Ik vind het fantastisch dat ik in deze situatie het woord 'aberrant' kan gebruiken. Ik denk dat ik het nog eens ga doen: aberrant. Je kan ook de r laten rollen: "Aberrrrant. Leve de rrrratten.' Desnoods wil ik daar zelf op de pikketten een beetje uitleg bij komen geven. Staken is oud-links!"
(pd)
maandag, oktober 17, 2005
ABC van het socialisme: de P (deel 1)
Patroon. Wat strict, zonder een kik te geven, wordt gevolgd in een Brugs breiwerkje. Zonder iets af te dingen op oude ambachten: een patroon is ook een moderne kapitalist. Hoewel "modern" en "kapitalist" zich steeds moeilijker in één en dezelfde adem tot elkaar verhouden. Wij kennen ondertussen een aantal patroons in vrienden- en familiekring en steeds weer valt op: niets zo functioneel onwetend als een kapitalist. Zelfbewust als heersende klasse, vanzelfsprekend sakkerend op werklozen (het kan volgens de wetten van de natuur niet aan hun systeem liggen). Dikwijls even bazig en misprijzend - als je ze wat beter leert kennen - tegenover minderheden als tegenover hun eigen werkvolk (verdeel-en- heers). Tenslotte: volledig kortzichtig - op het randje van autistisch - in het benaderen van maatschappelijke problemen (de loonkost is hier de Duivel in het spel). Zet zo'n lijstje op je cv en je wordt nergens aangenomen!
Productie. Iets wat we uiteindelijk toch nodig hebben, alle libretto's en wereldliteratuur ten spijt. Bijna alle productie is vandaag sociale productie. We doen het samen, als loontrekkenden. En daarboven staan de bazen en de bankiers. Zij blazen bellen. Produceren - als ze al produceren - vooral veel lucht. Kunstige lucht om hun systeem van steeds minder voor velen en steeds meer voor weinigen te rechtvaardigen. Zo zit de maatschappelijke piramide in elkaar. En als we hem nu eens met z'n allen omkeren?
Parijse Commune. Heroïsche arbeidersopstand in Parijs, in 1871. Marx sprak in roemende woorden over de Commune. Het was de "politieke vorm die de economische bevrijding van de arbeiders kon aannemen". Politieke vertegenwoordigers waren verkiesbaar en - wat missen we dit vandaag - permanent afzetbaar door de massa's. Ze staken niet meer dan een gemiddeld arbeidersloon op zak. De politie werd vervangen door het democratisch georganiseerde, gewapende volk ("Kom over naar onze zijde, oom agent - je familie staat hier ook...").
In de geschiedenisboekjes van de burgerij komt men er zelden toe om de politieke inhoud van de Commune aan te duiden. Hier is wellicht meer dan vergeetachtigheid aan de hand. De ideologische speerdragers van de burgerij willen ons inprenten dat arbeidersmacht een utopie is. Dat er altijd meesters en slaven zijn geweest. En zullen bestaan. Dat dit de natuurlijke orde is. De reële lessen van de geschiedenis opgraven? Het is de grootste misdaad die arbeiders en jongeren kunnen begaan.
Partij. Wat de arbeiders even hard nodig hebben als water, zuurstof en een zonnige vakantie onder wiegende palmbomen. De burgerij heeft met haar clownscircus partijen met een kwade geur opgezadeld. Haar politieke vertegenwoordigers zijn zowaar bevreesd voor hun eigen schaduw. Welke partij voerde er nog geen naamsverandering door en dumpte daarbij niet het naar verluidt te stricte woord "Partij"? Met de LSP doen we niet mee aan deze poespas voor draaikonten, die hun eigen mening en de tegenovergestelde opinie van een ander ten beste kunnen geven met exact hetzelfde vuur. Zolang de kassa van hun mandaat maar rinkelt. Wij zijn een ouderwetse belangenorganisatie, geen kiesmachine voor tafelspringers. Zonder actieve inzet kunnen de arbeiders en jongeren nooit hun positie onder dit ongelijke systeem verbeteren. Welkom bij de Partij: stilaan zowat de enige.
Pauper. Een pauper is iemand die niets te verliezen heeft, omdat het kapitalisme hem of haar tot die staat heeft veroordeeld. Een toenemende laag van de bevolking in België is "verpauperd". 23% van de bevolking in ons land viel tussen 1998 en 2003 op een of ander moment onder de categorie "arm". Om in deze burgerlijke statistieken terecht te komen, moet je nochtans flink je best doen. Je staat er van versteld hoeveel de burgerij en haar spreekbuizen eraan gelegen is om busladingen vol niets vermoedende werkers tot de "middenklasse" te rekenen. Wij zijn geen natie van kruideniers. Het zijn onze vrienden: arbeidersklasse. Werkend of in de werkloosheid gedreven. Blijf eraf met je willekeurige statistieken. Afgesproken?
Populisme. Zeggen wat er in je opkomt, zonder daar op lange termijn de materiële condities voor te creëren. Een beetje als: op café een rondje trakteren, en het vervolgens op een lopen zetten. Zoiets als de burgerlijke grondrechten, dus. Dikwijls ook meer letter dan praktijk. Je hebt zowel linkse (Chavez, in Venezuela) als rechtse (Dewinter, in de Ekerse villawijken) populisten. In dit laatste geval hebben we het zelfs over misleidend gekostumeerde neofascisten. Populisme komt typisch op wanneer de arbeidersklasse nog geen gepaste, politieke uitdrukking heeft gevonden. In een patstelling tussen de klassen, waarbij er zich een politiek vacuüm opent.
Op de lange termijn is populisme - links of rechts - een vogel voor de kat. Je kan niet eeuwig alle klassen te vriend proberen te houden. Uiteindelijk moet een mens wel kiezen voor een klasse. Zoals met een tandartsbezoek stel je dit best niet tot het laatste moment uit. Een voordeel: als je kiest voor de arbeidersklasse en ze wint, heb je potentieel de meeste vrienden. Dat biedt zeker niet enkel op café een reeks voordelen.
Praxis. Grieks restaurant in de buurt van de Grote Markt in Brussel. Specialiteit: overjaarse kolonels frituren, fris geserveerd met een toefje sla en pikante saus. Tevens: moeilijk woord voor de test van de praktijk. Met de praxis van Verhofstadt hebben de bazen geen enkel probleem. Zijn regering slaagt met glans in hun test van de winstgevendheid en de sociale afbraak voor de massa van de bevolking. Wie vandaag baas of burgerlijk politicus wil zijn, moet - alle goede voornemens ten spijt - een behoorlijk bewuste bandiet zijn. Hoe organiseer je anders een massa-ontslag (Belgacom, De Post, DHL, NMBS,...)? De tijd van de naïeve bandieten is reeds lang gepasseerd. Zelfs de tekstschrijvers van Bush moeten dat in de gaten hebben.
Doorheen de praktijk zullen de massa's steeds grotere vraagtekens bij het voortbestaan van het kapitalisme plaatsen. De klassenstrijd is een machtige leraar, die interessante puzzels voor onze hersens koppelt aan af en toe een ontspannend vogelnestje. Tussen twee betogingen door. De arbeidersstrijd vraagt een hoge graad van lichaamsbeheersing: ook dit is een politiek vraagstuk. Een gezonde geest in een gezond lichaam. Weer eens helemaal iets anders dan de aandeelhoudersvergadering.
(pd)
Elke maandag op www.links-socialisme.blogspot.com: ABC van het socialisme - het alfabet dat ze op school zijn vergeten.
Productie. Iets wat we uiteindelijk toch nodig hebben, alle libretto's en wereldliteratuur ten spijt. Bijna alle productie is vandaag sociale productie. We doen het samen, als loontrekkenden. En daarboven staan de bazen en de bankiers. Zij blazen bellen. Produceren - als ze al produceren - vooral veel lucht. Kunstige lucht om hun systeem van steeds minder voor velen en steeds meer voor weinigen te rechtvaardigen. Zo zit de maatschappelijke piramide in elkaar. En als we hem nu eens met z'n allen omkeren?
Parijse Commune. Heroïsche arbeidersopstand in Parijs, in 1871. Marx sprak in roemende woorden over de Commune. Het was de "politieke vorm die de economische bevrijding van de arbeiders kon aannemen". Politieke vertegenwoordigers waren verkiesbaar en - wat missen we dit vandaag - permanent afzetbaar door de massa's. Ze staken niet meer dan een gemiddeld arbeidersloon op zak. De politie werd vervangen door het democratisch georganiseerde, gewapende volk ("Kom over naar onze zijde, oom agent - je familie staat hier ook...").
In de geschiedenisboekjes van de burgerij komt men er zelden toe om de politieke inhoud van de Commune aan te duiden. Hier is wellicht meer dan vergeetachtigheid aan de hand. De ideologische speerdragers van de burgerij willen ons inprenten dat arbeidersmacht een utopie is. Dat er altijd meesters en slaven zijn geweest. En zullen bestaan. Dat dit de natuurlijke orde is. De reële lessen van de geschiedenis opgraven? Het is de grootste misdaad die arbeiders en jongeren kunnen begaan.
Partij. Wat de arbeiders even hard nodig hebben als water, zuurstof en een zonnige vakantie onder wiegende palmbomen. De burgerij heeft met haar clownscircus partijen met een kwade geur opgezadeld. Haar politieke vertegenwoordigers zijn zowaar bevreesd voor hun eigen schaduw. Welke partij voerde er nog geen naamsverandering door en dumpte daarbij niet het naar verluidt te stricte woord "Partij"? Met de LSP doen we niet mee aan deze poespas voor draaikonten, die hun eigen mening en de tegenovergestelde opinie van een ander ten beste kunnen geven met exact hetzelfde vuur. Zolang de kassa van hun mandaat maar rinkelt. Wij zijn een ouderwetse belangenorganisatie, geen kiesmachine voor tafelspringers. Zonder actieve inzet kunnen de arbeiders en jongeren nooit hun positie onder dit ongelijke systeem verbeteren. Welkom bij de Partij: stilaan zowat de enige.
Pauper. Een pauper is iemand die niets te verliezen heeft, omdat het kapitalisme hem of haar tot die staat heeft veroordeeld. Een toenemende laag van de bevolking in België is "verpauperd". 23% van de bevolking in ons land viel tussen 1998 en 2003 op een of ander moment onder de categorie "arm". Om in deze burgerlijke statistieken terecht te komen, moet je nochtans flink je best doen. Je staat er van versteld hoeveel de burgerij en haar spreekbuizen eraan gelegen is om busladingen vol niets vermoedende werkers tot de "middenklasse" te rekenen. Wij zijn geen natie van kruideniers. Het zijn onze vrienden: arbeidersklasse. Werkend of in de werkloosheid gedreven. Blijf eraf met je willekeurige statistieken. Afgesproken?
Populisme. Zeggen wat er in je opkomt, zonder daar op lange termijn de materiële condities voor te creëren. Een beetje als: op café een rondje trakteren, en het vervolgens op een lopen zetten. Zoiets als de burgerlijke grondrechten, dus. Dikwijls ook meer letter dan praktijk. Je hebt zowel linkse (Chavez, in Venezuela) als rechtse (Dewinter, in de Ekerse villawijken) populisten. In dit laatste geval hebben we het zelfs over misleidend gekostumeerde neofascisten. Populisme komt typisch op wanneer de arbeidersklasse nog geen gepaste, politieke uitdrukking heeft gevonden. In een patstelling tussen de klassen, waarbij er zich een politiek vacuüm opent.
Op de lange termijn is populisme - links of rechts - een vogel voor de kat. Je kan niet eeuwig alle klassen te vriend proberen te houden. Uiteindelijk moet een mens wel kiezen voor een klasse. Zoals met een tandartsbezoek stel je dit best niet tot het laatste moment uit. Een voordeel: als je kiest voor de arbeidersklasse en ze wint, heb je potentieel de meeste vrienden. Dat biedt zeker niet enkel op café een reeks voordelen.
Praxis. Grieks restaurant in de buurt van de Grote Markt in Brussel. Specialiteit: overjaarse kolonels frituren, fris geserveerd met een toefje sla en pikante saus. Tevens: moeilijk woord voor de test van de praktijk. Met de praxis van Verhofstadt hebben de bazen geen enkel probleem. Zijn regering slaagt met glans in hun test van de winstgevendheid en de sociale afbraak voor de massa van de bevolking. Wie vandaag baas of burgerlijk politicus wil zijn, moet - alle goede voornemens ten spijt - een behoorlijk bewuste bandiet zijn. Hoe organiseer je anders een massa-ontslag (Belgacom, De Post, DHL, NMBS,...)? De tijd van de naïeve bandieten is reeds lang gepasseerd. Zelfs de tekstschrijvers van Bush moeten dat in de gaten hebben.
Doorheen de praktijk zullen de massa's steeds grotere vraagtekens bij het voortbestaan van het kapitalisme plaatsen. De klassenstrijd is een machtige leraar, die interessante puzzels voor onze hersens koppelt aan af en toe een ontspannend vogelnestje. Tussen twee betogingen door. De arbeidersstrijd vraagt een hoge graad van lichaamsbeheersing: ook dit is een politiek vraagstuk. Een gezonde geest in een gezond lichaam. Weer eens helemaal iets anders dan de aandeelhoudersvergadering.
(pd)
Elke maandag op www.links-socialisme.blogspot.com: ABC van het socialisme - het alfabet dat ze op school zijn vergeten.
zaterdag, oktober 15, 2005
Mop van de week
Ondertussen in 't lachcafé van Joske en Josiane:
Freya Van den Bossche (SP.a) in De Morgen van vandaag:
"Hoe links is het om te blijven zeggen dat we op ons 58ste met pensioen moeten kunnen blijven gaan, terwijl je weet dat als we dat met z’n allen blijven doen over tien jaar de sociale zekerheid kapot is?
Ik wil die sociale zekerheid niet alleen instandhouden, ik wil ze verbeteren. Eigenlijk hebben we de vakbond mee nodig om aan elk van zijn leden en militanten uit te leggen dat als we nu niet ingrijpen we over tien jaar kwijt zijn waarvoor we zolang gestreden hebben. Dat verwacht ik van hen. Je kunt er moeilijk omheen dat er op dat punt vandaag een verschil is tussen een iets conservatiever en een iets progressiever links."
Dit hele interview wordt door het feestcomité van links-socialisme.blogspot.com tevens genomineerd voor "Wetstraat-komedie van het jaar". Wie dacht dat deze site "satire" was, moet deze onschatbare moppentrommel gelezen hebben. Het aantal keren dat Freya zich "radicaal links" uitlaat, is werkelijk niet te tellen... Zelfs de Internationale wordt niet gespaard. Syndicalisten en linksen die daar nog intrappen, betaalt ons feestcomité graag een pint.
Smaakgevoel en neofascisme: het yukkie-moment
(commentaar)
Vrijdagavond zag ik op de VRT Gerolf Annemans (Vlaams Belang) het regeerakkoord van Verhofstadt onder handen nemen. Hij deed dat op de volstrekt eigen manier waarop VB-ers hun oppositie plegen te voeren. Met veel van verfijning nauwelijks te betichten mopjes - grappen kan je het amper noemen - en een zich onophoudelijk wentelen in wansmaak. Soms lijken die VB-boegbeelden op snuffelende varkentjes die enkel gedijen in modder. Meestal eigenlijk, nu ik erover nadenk. Terzijde: de speciale "humor" is ook een truuk om onopgemerkt de VB-steun voor het patronale afbraakbeleid te doen verdwijnen.
Welk beeld gebruikte Annemans precies? Het kwam erop neer dat de oppositie van de CD&V zo fake was als Luc Cortebeeck (ACV) in het eindeloopbaandebat. Dat ze zich zouden laten pakken. En nu komt het: "Yves Leterme, Vlaams minister-president, keert zich om en smeert zalf aan zijn achterwerk... ik weet niet waarop hij wacht... maar daar komt Elio Di Rupo, die zich ook insmeert, wellicht met het bloed van de rode puisten van zijn jeugdtrauma in Charleroi." Einde citaat. Een Hugo Claus is het niet, hé, Annemans? Het is niet 100 procent letterlijk, maar naar poëzie of een vlijmscherp inzicht met eeuwigheidswaarde zat ik sowieso niet te vissen tijdens Annemans' redevoering. Het is humor met een baard op, net als de man zelf.
Waarom zijn neofascisten zo onbeholpen in hun beeldspraken? Zo tactloos in de verbale oppositie? Precies omdat het neofascisten zijn.
Van een hysterisch, dunnetjes ingekleed wereldbeeld - Blanken Zijn Beter - kunnen alleen maar zeer magere, uit de darmen voortkomende toespraakjes komen. Zie ook de Gouwleider himself: Philip Dewinter. De man vergeleek Paula D'Hondt ooit met een hoer ("die laten ook iedereen binnen"), Bert Anciaux met een pamper dragende baby (dat was enkele jaren geleden tijdens een verkiezingsprogramma van de VTM - hij keek Anciaux tijdens zijn wild, compleet inhoudsloos gedaas recht in de ogen, voor Dewinter was dit neofascistische hogere wiskunde),... en ik vergeet er nog een paar.
Stijlgevoel, finesse en dosering - ook in een polemische aanval machtige werktuigen - zoek je bij fascisten, al dan niet "neo", tevergeefs. "De vorm" is hier in veel gevallen ook "de man" (veel vrouwen onder het als Hitler brallende volkje kom je niet tegen). Enkel reële inhoud geeft een grondslag aan retoriek - wil ze in de roos schieten. Wanneer de arbeidersstrijd de holle, brallende kreetjes van Dewinter en de andere would be-Mussolini'tjes van het Vlaamse amateurtoneel uittest, zou het wel is sneller met hen gedaan kunnen zijn dan verwacht.
(pd)
Vrijdagavond zag ik op de VRT Gerolf Annemans (Vlaams Belang) het regeerakkoord van Verhofstadt onder handen nemen. Hij deed dat op de volstrekt eigen manier waarop VB-ers hun oppositie plegen te voeren. Met veel van verfijning nauwelijks te betichten mopjes - grappen kan je het amper noemen - en een zich onophoudelijk wentelen in wansmaak. Soms lijken die VB-boegbeelden op snuffelende varkentjes die enkel gedijen in modder. Meestal eigenlijk, nu ik erover nadenk. Terzijde: de speciale "humor" is ook een truuk om onopgemerkt de VB-steun voor het patronale afbraakbeleid te doen verdwijnen.
Welk beeld gebruikte Annemans precies? Het kwam erop neer dat de oppositie van de CD&V zo fake was als Luc Cortebeeck (ACV) in het eindeloopbaandebat. Dat ze zich zouden laten pakken. En nu komt het: "Yves Leterme, Vlaams minister-president, keert zich om en smeert zalf aan zijn achterwerk... ik weet niet waarop hij wacht... maar daar komt Elio Di Rupo, die zich ook insmeert, wellicht met het bloed van de rode puisten van zijn jeugdtrauma in Charleroi." Einde citaat. Een Hugo Claus is het niet, hé, Annemans? Het is niet 100 procent letterlijk, maar naar poëzie of een vlijmscherp inzicht met eeuwigheidswaarde zat ik sowieso niet te vissen tijdens Annemans' redevoering. Het is humor met een baard op, net als de man zelf.
Waarom zijn neofascisten zo onbeholpen in hun beeldspraken? Zo tactloos in de verbale oppositie? Precies omdat het neofascisten zijn.
Van een hysterisch, dunnetjes ingekleed wereldbeeld - Blanken Zijn Beter - kunnen alleen maar zeer magere, uit de darmen voortkomende toespraakjes komen. Zie ook de Gouwleider himself: Philip Dewinter. De man vergeleek Paula D'Hondt ooit met een hoer ("die laten ook iedereen binnen"), Bert Anciaux met een pamper dragende baby (dat was enkele jaren geleden tijdens een verkiezingsprogramma van de VTM - hij keek Anciaux tijdens zijn wild, compleet inhoudsloos gedaas recht in de ogen, voor Dewinter was dit neofascistische hogere wiskunde),... en ik vergeet er nog een paar.
Stijlgevoel, finesse en dosering - ook in een polemische aanval machtige werktuigen - zoek je bij fascisten, al dan niet "neo", tevergeefs. "De vorm" is hier in veel gevallen ook "de man" (veel vrouwen onder het als Hitler brallende volkje kom je niet tegen). Enkel reële inhoud geeft een grondslag aan retoriek - wil ze in de roos schieten. Wanneer de arbeidersstrijd de holle, brallende kreetjes van Dewinter en de andere would be-Mussolini'tjes van het Vlaamse amateurtoneel uittest, zou het wel is sneller met hen gedaan kunnen zijn dan verwacht.
(pd)
donderdag, oktober 13, 2005
Column op donderdag: Lions led by donkies.
Door Karel Mortier
De PS kon het op haar laatste congres niet laten om stoere taal te verkopen over de toekomst van De Post. Dit moest wellicht verbergen dat een aantal dagen later bijna de helft van De Post zou worden overgenomen door Post Invest Europe - een samenwerkingsverband van Post Danmark en CVC Capital Partners - en dat er de komende jaren nog eens duizenden mensen minder zullen werken bij De Post.
Er komen weliswaar geen gedwongen afvloeiingen, maar op die manier komen ze uiteraard nooit aan hun beloofde 200.000 extra banen. Tegen 2010 zouden er nog eens 6.000 mensen minder bij De Post werken. Langs de andere kant is De Post nu al de grootste afnemer van interimarbeid en neemt het aantal mensen met een tijdelijk contract, dat veelal niet wordt verlengd, toe. Dit komt bovenop de vele duizenden die De Post de laatste jaren al hebben verlaten.
Hetzelfde zien we bij de NMBS - dat ander te privatiseren overheidsbedrijf - waar men mensen laat afvloeien, maar niet zorgt voor voldoende nieuwe aanwervingen. Als er toch aanwervingen komen, hebben ze veelal een slechter statuut dan dat van de persoon die wordt vervangen.
Daarnaast zal men flink gaan snoeien in de kantoren van De Post. Veel kantoren zullen de komende jaren nog minder open zijn dan nu al het geval is. Daarnaast zullen veel kantoren in kleinere gemeenten wellicht sluiten en vervangen worden door zogenaamde Postpunten in supermarkten of krantenwinkels. Van het statuut van ambtenaar gaat men over naar dat van een bediende in een supermarkt, tot zelfstandige in een krantenwinkel. Als dat geen uitholling is van het statuut van postbediende, wat is het dan nog wel?
In totaal zou tegen 2010 meer dan de helft van de bestaande postkantoren verdwijnen. De SP.a, daarentegen, draait zich al lang niet meer om voor een privatisering meer of minder. De tijd dat hen het schaamrood op de wangen kwam als ze arbeiders of bedienden in de zak zetten, is al een tijd voorbij. De heer De Crem (CD&V) zou dat overigens toch moeten weten. Helaas voor het personeel van De Post is dat ook het geval voor veel van hun vertegenwoordigers bij de top van de vakbond. Liever dan het verzet te organiseren plooien ze zich naar de grillen van de investeerders en politici. Dat ze daarmee hun eigen graf delven, nemen ze er blijkbaar maar bij.
"Het personeel heeft de afgelopen jaren veel inspanningen gedaan om van De Post een aantrekkelijke bruid te maken", zegt Jozef De Doncker van de socialistische bond ACOD. "We hopen dat de mooie verwachtingen die nu gecreëerd zijn door dat partnerschap, ook ingelost zullen worden." De Doncker zegt alvast dat hij streng zal toezien op een maximaal behoud van de werkgelegenheid en de dienstverlening bij De Post. Het nieuwe businessplan wordt normaal gezien volgende week voorgesteld aan de vakbonden. (De Morgen 13/10)
De vakbondstop bij de Post heeft reeds lang volledig gecapituleerd voor de aanvallen op De Post, die de laatste jaren overigens vooral uit SP-a hoek komen - de “bevoorrechte partner” van het ABVV. De vakbondsleiding beperkt zich tot wat achtergoedegevechten in de marge, om de schade nog wat te beperken. Het is ronduit schandalig om de afbraak van het statuut, de invoering van Georoute en andere maatregelen om van De Post een “aantrekkelijke bruid” te maken op die manier voor te stellen, terwijl ze niets hebben gedaan om de tientallen stakingen die er zijn geweest tegen de invoering van dit systeem te steunen.
Is het niet schandalig om te spreken over een maximaal behoud van werkgelegenheid, terwijl voor hun neus reeds meer dan 10.000 banen zijn verdwenen en men nu al weet dat er nog eens 6.000 zullen volgen? En dat de vakbondstop geen inspanningen doet om het verzet tegen al die maatregelen te organiseren? Is het dan vreemd dat de bereidheid in veel openbare diensten, met name bij De Post, om de oproep van de vakbond te beantwoorden en vrijdag jongstleden mee te staken niet overal even groot was? Ik denk het niet. Het kan zijn dat de vakbondsvertegenwoordiger "buiten zijn wil om" spontaan rechtse onzin begon uit te kramen toen hij iemand van De Morgen aan de lijn kreeg (wat veel zou kunnen verklaren van wat in die krant staat). Maar ik vrees dat dit niet het geval is. Als je de logica van je tegenstander aanvaardt, kan je geen gevecht winnen.
"If you know neither the enemy nor yourself, you will succumb in every battle (als je noch de vijand noch jezelf kent, zal je tenonder gaan in elk gevecht)" Sun Tzu
De PS kon het op haar laatste congres niet laten om stoere taal te verkopen over de toekomst van De Post. Dit moest wellicht verbergen dat een aantal dagen later bijna de helft van De Post zou worden overgenomen door Post Invest Europe - een samenwerkingsverband van Post Danmark en CVC Capital Partners - en dat er de komende jaren nog eens duizenden mensen minder zullen werken bij De Post.
Er komen weliswaar geen gedwongen afvloeiingen, maar op die manier komen ze uiteraard nooit aan hun beloofde 200.000 extra banen. Tegen 2010 zouden er nog eens 6.000 mensen minder bij De Post werken. Langs de andere kant is De Post nu al de grootste afnemer van interimarbeid en neemt het aantal mensen met een tijdelijk contract, dat veelal niet wordt verlengd, toe. Dit komt bovenop de vele duizenden die De Post de laatste jaren al hebben verlaten.
Hetzelfde zien we bij de NMBS - dat ander te privatiseren overheidsbedrijf - waar men mensen laat afvloeien, maar niet zorgt voor voldoende nieuwe aanwervingen. Als er toch aanwervingen komen, hebben ze veelal een slechter statuut dan dat van de persoon die wordt vervangen.
Daarnaast zal men flink gaan snoeien in de kantoren van De Post. Veel kantoren zullen de komende jaren nog minder open zijn dan nu al het geval is. Daarnaast zullen veel kantoren in kleinere gemeenten wellicht sluiten en vervangen worden door zogenaamde Postpunten in supermarkten of krantenwinkels. Van het statuut van ambtenaar gaat men over naar dat van een bediende in een supermarkt, tot zelfstandige in een krantenwinkel. Als dat geen uitholling is van het statuut van postbediende, wat is het dan nog wel?
In totaal zou tegen 2010 meer dan de helft van de bestaande postkantoren verdwijnen. De SP.a, daarentegen, draait zich al lang niet meer om voor een privatisering meer of minder. De tijd dat hen het schaamrood op de wangen kwam als ze arbeiders of bedienden in de zak zetten, is al een tijd voorbij. De heer De Crem (CD&V) zou dat overigens toch moeten weten. Helaas voor het personeel van De Post is dat ook het geval voor veel van hun vertegenwoordigers bij de top van de vakbond. Liever dan het verzet te organiseren plooien ze zich naar de grillen van de investeerders en politici. Dat ze daarmee hun eigen graf delven, nemen ze er blijkbaar maar bij.
"Het personeel heeft de afgelopen jaren veel inspanningen gedaan om van De Post een aantrekkelijke bruid te maken", zegt Jozef De Doncker van de socialistische bond ACOD. "We hopen dat de mooie verwachtingen die nu gecreëerd zijn door dat partnerschap, ook ingelost zullen worden." De Doncker zegt alvast dat hij streng zal toezien op een maximaal behoud van de werkgelegenheid en de dienstverlening bij De Post. Het nieuwe businessplan wordt normaal gezien volgende week voorgesteld aan de vakbonden. (De Morgen 13/10)
De vakbondstop bij de Post heeft reeds lang volledig gecapituleerd voor de aanvallen op De Post, die de laatste jaren overigens vooral uit SP-a hoek komen - de “bevoorrechte partner” van het ABVV. De vakbondsleiding beperkt zich tot wat achtergoedegevechten in de marge, om de schade nog wat te beperken. Het is ronduit schandalig om de afbraak van het statuut, de invoering van Georoute en andere maatregelen om van De Post een “aantrekkelijke bruid” te maken op die manier voor te stellen, terwijl ze niets hebben gedaan om de tientallen stakingen die er zijn geweest tegen de invoering van dit systeem te steunen.
Is het niet schandalig om te spreken over een maximaal behoud van werkgelegenheid, terwijl voor hun neus reeds meer dan 10.000 banen zijn verdwenen en men nu al weet dat er nog eens 6.000 zullen volgen? En dat de vakbondstop geen inspanningen doet om het verzet tegen al die maatregelen te organiseren? Is het dan vreemd dat de bereidheid in veel openbare diensten, met name bij De Post, om de oproep van de vakbond te beantwoorden en vrijdag jongstleden mee te staken niet overal even groot was? Ik denk het niet. Het kan zijn dat de vakbondsvertegenwoordiger "buiten zijn wil om" spontaan rechtse onzin begon uit te kramen toen hij iemand van De Morgen aan de lijn kreeg (wat veel zou kunnen verklaren van wat in die krant staat). Maar ik vrees dat dit niet het geval is. Als je de logica van je tegenstander aanvaardt, kan je geen gevecht winnen.
"If you know neither the enemy nor yourself, you will succumb in every battle (als je noch de vijand noch jezelf kent, zal je tenonder gaan in elk gevecht)" Sun Tzu
dinsdag, oktober 11, 2005
De Morgen: uw patronale zekerheid. De campagne, de slogans, de gadgets!
Langzaam maar zeker dringt bij een bredere laag van vooruitstrevende mensen door dat wat De Morgen, het dagblad dat vroeger met de socialistische beweging verbonden was, omtrent de algemene staking van het ABVV op 7 oktober in haar kolommen schreef een diepe betekenis heeft. Onvergetelijk waren natuurlijk de editorialen: bij de patroons vlogen de champagnekurken nog vrolijker van de wijnflessen dan bij de laatste bekendmaking van de recordwinsten.
Nu al legendarisch is de zelden geziene energie waarmee er door de krant werd naar gestreefd om de vakbonden met alle “truken van de foor” tegen elkaar op te zetten. Heldhaftig, geven we grif toe. We zouden het zelf niet kunnen. Met het terecht zeer beroemde artikel “De staking en hoe eraan te ontsnappen” toonde De Morgen in één moeite ook de praktische kant van de stakingsbrekende medaille.
Als links-socialisme.blogspot.com vinden we dat de anti-syndicale campagne van De Morgen nu zeker niet mag stoppen. Dat zou zonde zijn. Driekwart van de Vlamingen is volgens peilingen tegen de pensioenvoorstellen van de regering. Ronduit rampzalige cijfers, voor elke individuele burger. Dit mogen de jongens en meisjes van Vlaanderens enige “links-liberale” (wat voor een politieke kruisbestuiving dat ook mag zijn) krant niet zonder slag of stoot over zich laten gaan. Meer zelfs: de modernste werktuigen van de communicatie en marketing moeten worden aangesleept om de onverbiddellijke strijd van de individuele kleinburger tegen het overal oprukkende “stakingsvergif” nog een stuk efficiënter te maken. Doe wel en zie niet om, medeburgers aller landen.
Wij doen, volledig gratis, de volgende suggesties om De Morgen voor het onvervangbare kapitalisme, en de vaderlandse kleinburgerij, blijvend te redden. Een actieplan is nodig!
1/ De centrale slogans:
Een goede marketing staat of valt dikwijls met een goede centrale slogan. Enkele suggesties voor de felgeplaagde redactie:
- “Wij zijn allemaal werkende oude peekes. Stop de staking!”
- “Stakers zijn gewoon slecht!” (zie Bush: the terrorists are evil)
- “Recht op arbeid! Tot we erbij neervallen! En dan nog!”
Yves Desmet, de hoofdredacteur, heeft maar uit te kiezen.
2/ De achterliggende filosofie van de campagne:
Een goede centrale slogan is één ding. We moeten hem ook laten dragen door een diepere filosofie die het potentieel heeft om onder brede lagen aan te slaan. “Arbeiders aller landen, onteigen voor uw eigen goed de patroons”, kan dat in dit geval niet zijn.
Wij suggereren als achterliggende, diepere filosofie:
- Wij zijn anti-syndicale kleinburgers en daar zijn wij apetrots op. Vakbondsstrijd past niet bij onze ribfluwelen broek!
Het tweede deel van de filosofie kan ook als sticker op de wagen worden gebruikt. (Graag gedaan, Yves!)
- Profiteren van de democratische en sociale rechten van de arbeidersbeweging? Jaaa!!! Ervoor uit ons kot komen? Nee!
Klinkt een beetje sloganesk voor een kwaliteitskrant, maar soms is dat bijna onvermijdelijk...
3/ De gadgets:
- Oplaadbare, pluchen replica's van Yves Desmet die - wanneer je aan zijn pluchen oor trekt - “Patronale kliklijnen zijn keitof!” uitgillen. Afgewisseld met: “Laat je niet kisten door die ongenuanceerde socialisten!”
- Bumperstickers:
“75% van de Vlamingen kan alleen maar verkeerd zijn”
“Stakers zijn gewoon slecht”
“Liever een patroon in mijn tuin, dan Xavier Verboven in de keuken”
“Vlaams Belang: toevallig ook kleinburgers”
“Stop de verzuring: breek een staking”
“Yves Desmet: manager van het jaar”
“Solidair met homo's die gediscrimineerd worden in San Domingo? Jaaa!!! Solidair met stakende homo's, biseksuelen, travestieten in rode vakbondsjurken en hetero's in België? Nee!!!”
- Het radiospotje:
(diepe, mannelijke stem)
“De politieke redactie van De Morgen is zo gebeten om te weten dat ze graag zou willen doorwerken tot haar tachtigste.”
(waarop een vrijgevochten en gevat achtergrondkoortje de essentie bondig samenvat)
“Burgerlijke politiek werkt beter dan Viagra.”
Als dit geen inslaand succes wordt, dan weten wij het ook niet meer.
(pd)
Nu al legendarisch is de zelden geziene energie waarmee er door de krant werd naar gestreefd om de vakbonden met alle “truken van de foor” tegen elkaar op te zetten. Heldhaftig, geven we grif toe. We zouden het zelf niet kunnen. Met het terecht zeer beroemde artikel “De staking en hoe eraan te ontsnappen” toonde De Morgen in één moeite ook de praktische kant van de stakingsbrekende medaille.
Als links-socialisme.blogspot.com vinden we dat de anti-syndicale campagne van De Morgen nu zeker niet mag stoppen. Dat zou zonde zijn. Driekwart van de Vlamingen is volgens peilingen tegen de pensioenvoorstellen van de regering. Ronduit rampzalige cijfers, voor elke individuele burger. Dit mogen de jongens en meisjes van Vlaanderens enige “links-liberale” (wat voor een politieke kruisbestuiving dat ook mag zijn) krant niet zonder slag of stoot over zich laten gaan. Meer zelfs: de modernste werktuigen van de communicatie en marketing moeten worden aangesleept om de onverbiddellijke strijd van de individuele kleinburger tegen het overal oprukkende “stakingsvergif” nog een stuk efficiënter te maken. Doe wel en zie niet om, medeburgers aller landen.
Wij doen, volledig gratis, de volgende suggesties om De Morgen voor het onvervangbare kapitalisme, en de vaderlandse kleinburgerij, blijvend te redden. Een actieplan is nodig!
1/ De centrale slogans:
Een goede marketing staat of valt dikwijls met een goede centrale slogan. Enkele suggesties voor de felgeplaagde redactie:
- “Wij zijn allemaal werkende oude peekes. Stop de staking!”
- “Stakers zijn gewoon slecht!” (zie Bush: the terrorists are evil)
- “Recht op arbeid! Tot we erbij neervallen! En dan nog!”
Yves Desmet, de hoofdredacteur, heeft maar uit te kiezen.
2/ De achterliggende filosofie van de campagne:
Een goede centrale slogan is één ding. We moeten hem ook laten dragen door een diepere filosofie die het potentieel heeft om onder brede lagen aan te slaan. “Arbeiders aller landen, onteigen voor uw eigen goed de patroons”, kan dat in dit geval niet zijn.
Wij suggereren als achterliggende, diepere filosofie:
- Wij zijn anti-syndicale kleinburgers en daar zijn wij apetrots op. Vakbondsstrijd past niet bij onze ribfluwelen broek!
Het tweede deel van de filosofie kan ook als sticker op de wagen worden gebruikt. (Graag gedaan, Yves!)
- Profiteren van de democratische en sociale rechten van de arbeidersbeweging? Jaaa!!! Ervoor uit ons kot komen? Nee!
Klinkt een beetje sloganesk voor een kwaliteitskrant, maar soms is dat bijna onvermijdelijk...
3/ De gadgets:
- Oplaadbare, pluchen replica's van Yves Desmet die - wanneer je aan zijn pluchen oor trekt - “Patronale kliklijnen zijn keitof!” uitgillen. Afgewisseld met: “Laat je niet kisten door die ongenuanceerde socialisten!”
- Bumperstickers:
“75% van de Vlamingen kan alleen maar verkeerd zijn”
“Stakers zijn gewoon slecht”
“Liever een patroon in mijn tuin, dan Xavier Verboven in de keuken”
“Vlaams Belang: toevallig ook kleinburgers”
“Stop de verzuring: breek een staking”
“Yves Desmet: manager van het jaar”
“Solidair met homo's die gediscrimineerd worden in San Domingo? Jaaa!!! Solidair met stakende homo's, biseksuelen, travestieten in rode vakbondsjurken en hetero's in België? Nee!!!”
- Het radiospotje:
(diepe, mannelijke stem)
“De politieke redactie van De Morgen is zo gebeten om te weten dat ze graag zou willen doorwerken tot haar tachtigste.”
(waarop een vrijgevochten en gevat achtergrondkoortje de essentie bondig samenvat)
“Burgerlijke politiek werkt beter dan Viagra.”
Als dit geen inslaand succes wordt, dan weten wij het ook niet meer.
(pd)
maandag, oktober 10, 2005
ABC van het socialisme: de O
Overproductie. Het best bewaarde geheim van de kapitalistische productiewijze. In alle voorgaande maatschappijen was onvoldoende productie hoofdzakelijk de oorzaak van crisis. Onder het kapitalisme is er sprake van erger wordende crisissen omdat er teveel wordt geproduceerd op een door uitbuiting, massa-ontslagen en besparingen ondermijnde markt. De burgerlijke scholen, universiteiten, media en partijen spannen zich ten volle in om ons dat elementaire gegeven niet tot vervelens toe onder de neus te wrijven. Waarvoor hartelijke dank, op een of andere manier.
De vorige overproductiecrisis, die van de jaren '30, leidde in Duitsland tot de opkomst van een hysterisch mannetje met een volstrekt belachelijk snorretje. Anke Vandermeersch heette toen nog Eva Braun, de Strangers zongen met een plat Beiers accent, de Tirolerbroek met bretellen was nog geen geldige reden voor sociale en politieke uitsluiting. De massa-organisaties van de arbeidersklasse - de sociaal-democratische SPD en stalinistische KPD - weigerden, hoewel numeriek sterker, halsstarrig om de nazi's - die er nochtans bij herhaling beleefd om vroegen - gezamenlijk van de straten te vegen. De sociaal-democratische leiders vonden hun burgerlijke schaakspelletjes in het parlement belangrijker dan een mobilisatie van de achterban op straat (waarvan ze schrik hadden).
De stalinistische KPD brandmerkte de SPD, ook de actieve arbeidersbasis, als "sociaal-fascisten". Ze viel samen met de echte fascisten meetings van de sociaal-democratie aan. Vanaf 1933, toen de straffe verhalen en grapjes van de reformistische en stalinistische "arbeidersleiders" bij de eigen basis tot politieke verlamming hadden geleid, werd er niet meer gelachen. Brallende mannetjes met stampende laarzen grepen de macht. Daarmee waren de fundamenten gelegd voor een nieuwe imperialistische slachting - Wereldoorlog II - en andere kapitalistische avonturen.
Olie. Slap excuus voor oorlog. Hebben, hebben, hebben. Het is toch niet omdat Bush er zelf als een fossiele brandstof uitziet, dat hij andere landen niet hun plasje petroleum kan gunnen? Als we nu eens allemaal tegelijkertijd de tram zouden nemen en onze auto's thuislaten? Gratis openbaar vervoer! Ook daarom. Voor wie zou hij zijn oorlog nog voeren? We zouden ons een stuk beter voelen in de vrije natuur. Sorry voor de emoties. Geen pijpleiding onder onze tuin, hé!
De Eerste Wereldoorlog was onder meer een oorlog om het later industrieel ontwikkelde Duitsland een toegang te geven tot koloniale bodemrijkdommen en goedkope arbeidskrachten. Tijdens en na de oorlog verdeelden Frankrijk en Groot-Brittannië het Midden-Oosten vriendschappelijk onder elkaar. Het verwerven van olierijke gebieden was daarbij een belangrijke doelstelling. De Brit Churchill, die latere krijger voor de abstracte "democratie" tegen Hitler, viel toen voor het eerst de lokale bevolking aan met mosterdgas. Te laat de uitnodiging van de imperialistische horden gelezen! Saddam zou in de jaren '80 dat voorbeeld volgen, tegen de Koerden. In welke burgerlijke helden moeten we nu nog geloven? Zelfs Churchill... Al onze illusies aan scherven. Wij passen. Het is genoeg geweest.
Organische samenstelling van het kapitaal. De verhouding van de waarde van de machines en de vaste kosten tegenover de waarde van de arbeidskracht. Wat ze best op de bijsluiter van ons arbeidscontract zouden zetten. "Hoe staat het tegenwoordig nog met de organische samenstelling van het kapitaal, meneer directeur?" "U werd nog steeds niet vervangen door een machine, meneer Volders. Maar als u zo doorgaat, sta ik niet in voor de gevolgen. U bent wel erg ijverig in het ten volle uitbuiten van uw pauzes, of heb ik het nu helemaal mis? Probeer hetzelfde engagement te leggen in het tikken van uw codes, wilt u? We zijn wat we doen, niet wat we denken dat we doen. Bent u een mens?"
Oplossing, Lange termijn. Iets wat niet mogelijk is binnen het kapitalisme. Voor zogoed als alles wat nu maatschappelijk foutloopt (inclusief de doping in de wielersport en de feitelijke berichtgeving over stakingen in De Morgen, net als de gedurfde kruising tussen beiden). Op één troef kunnen we in de kapitalistische jungle onze klassebelangen niet steunen: het gezond verstand. Het gezond verstand moet dringend van zijn voetstuk. We moeten tasten en wroeten onder de oppervlakte. Dieper. Is persoonlijke verantwoordelijkheid de nieuwe rock 'n roll? Nee, zeggen wij. Trap er niet in. Holle praat van vrije markt-goeroe's. Daar zijn boeken over geschreven. Niemand wordt slecht geboren, de vervreemding zit in de structuren. Die moet je neerhalen. En er andere voor in de plaats zetten. Verandering van decor. De Proletarische Nieuwe Scène. Een collectieve lange termijnoplossing.
(pd)
Elke maandag op www.links-socialisme.blogspot.com: ABC van het socialisme - het alfabet dat ze op school zijn vergeten.
De vorige overproductiecrisis, die van de jaren '30, leidde in Duitsland tot de opkomst van een hysterisch mannetje met een volstrekt belachelijk snorretje. Anke Vandermeersch heette toen nog Eva Braun, de Strangers zongen met een plat Beiers accent, de Tirolerbroek met bretellen was nog geen geldige reden voor sociale en politieke uitsluiting. De massa-organisaties van de arbeidersklasse - de sociaal-democratische SPD en stalinistische KPD - weigerden, hoewel numeriek sterker, halsstarrig om de nazi's - die er nochtans bij herhaling beleefd om vroegen - gezamenlijk van de straten te vegen. De sociaal-democratische leiders vonden hun burgerlijke schaakspelletjes in het parlement belangrijker dan een mobilisatie van de achterban op straat (waarvan ze schrik hadden).
De stalinistische KPD brandmerkte de SPD, ook de actieve arbeidersbasis, als "sociaal-fascisten". Ze viel samen met de echte fascisten meetings van de sociaal-democratie aan. Vanaf 1933, toen de straffe verhalen en grapjes van de reformistische en stalinistische "arbeidersleiders" bij de eigen basis tot politieke verlamming hadden geleid, werd er niet meer gelachen. Brallende mannetjes met stampende laarzen grepen de macht. Daarmee waren de fundamenten gelegd voor een nieuwe imperialistische slachting - Wereldoorlog II - en andere kapitalistische avonturen.
Olie. Slap excuus voor oorlog. Hebben, hebben, hebben. Het is toch niet omdat Bush er zelf als een fossiele brandstof uitziet, dat hij andere landen niet hun plasje petroleum kan gunnen? Als we nu eens allemaal tegelijkertijd de tram zouden nemen en onze auto's thuislaten? Gratis openbaar vervoer! Ook daarom. Voor wie zou hij zijn oorlog nog voeren? We zouden ons een stuk beter voelen in de vrije natuur. Sorry voor de emoties. Geen pijpleiding onder onze tuin, hé!
De Eerste Wereldoorlog was onder meer een oorlog om het later industrieel ontwikkelde Duitsland een toegang te geven tot koloniale bodemrijkdommen en goedkope arbeidskrachten. Tijdens en na de oorlog verdeelden Frankrijk en Groot-Brittannië het Midden-Oosten vriendschappelijk onder elkaar. Het verwerven van olierijke gebieden was daarbij een belangrijke doelstelling. De Brit Churchill, die latere krijger voor de abstracte "democratie" tegen Hitler, viel toen voor het eerst de lokale bevolking aan met mosterdgas. Te laat de uitnodiging van de imperialistische horden gelezen! Saddam zou in de jaren '80 dat voorbeeld volgen, tegen de Koerden. In welke burgerlijke helden moeten we nu nog geloven? Zelfs Churchill... Al onze illusies aan scherven. Wij passen. Het is genoeg geweest.
Organische samenstelling van het kapitaal. De verhouding van de waarde van de machines en de vaste kosten tegenover de waarde van de arbeidskracht. Wat ze best op de bijsluiter van ons arbeidscontract zouden zetten. "Hoe staat het tegenwoordig nog met de organische samenstelling van het kapitaal, meneer directeur?" "U werd nog steeds niet vervangen door een machine, meneer Volders. Maar als u zo doorgaat, sta ik niet in voor de gevolgen. U bent wel erg ijverig in het ten volle uitbuiten van uw pauzes, of heb ik het nu helemaal mis? Probeer hetzelfde engagement te leggen in het tikken van uw codes, wilt u? We zijn wat we doen, niet wat we denken dat we doen. Bent u een mens?"
Oplossing, Lange termijn. Iets wat niet mogelijk is binnen het kapitalisme. Voor zogoed als alles wat nu maatschappelijk foutloopt (inclusief de doping in de wielersport en de feitelijke berichtgeving over stakingen in De Morgen, net als de gedurfde kruising tussen beiden). Op één troef kunnen we in de kapitalistische jungle onze klassebelangen niet steunen: het gezond verstand. Het gezond verstand moet dringend van zijn voetstuk. We moeten tasten en wroeten onder de oppervlakte. Dieper. Is persoonlijke verantwoordelijkheid de nieuwe rock 'n roll? Nee, zeggen wij. Trap er niet in. Holle praat van vrije markt-goeroe's. Daar zijn boeken over geschreven. Niemand wordt slecht geboren, de vervreemding zit in de structuren. Die moet je neerhalen. En er andere voor in de plaats zetten. Verandering van decor. De Proletarische Nieuwe Scène. Een collectieve lange termijnoplossing.
(pd)
Elke maandag op www.links-socialisme.blogspot.com: ABC van het socialisme - het alfabet dat ze op school zijn vergeten.
vrijdag, oktober 07, 2005
Premier Verhofstadt bidt in stilte
Geef, o God, deze stakers een langdurige verkoudheid...
"In naam van de Vader, de Zoon en
de Heilige Vrije Markt,
Onze Vader
die in een hemel zonder
stakingen verblijft
geheiligd zij uw Winsten.
Uw rijk voor enkel
de superrijken en gefortuneerden,
zonder stakers met duivelachtige staart,
kome.
Uw neoliberale Wil geschiede
op aarde als in de
kapitalistische coulissen,
en achterkamertjes.
Zonder arbeidersdemocratie,
God.
Geef ons heden ons dagelijks
viersterrenrestaurant
en vergeef ons onze schulden,
die wij afbouwen
op de kap van
eenvoudige loontrekkenden.
Gelijk ook wij vergeven aan
onze schuldenaren.
(Behalve als
het een stakingspikket
is, en deze
Cirkel der Ongelovigen
uit patronale naastenliefde
een dwangsom verdient.)
Leid ons niet in bekoring
of naar nieuwe
verkiezingen.
Ban de gedachte van
een Nieuwe Arbeiderspartij
uit de hoofden van
de mensen.
Maar verlos ons van het
kwade (socialisme!).
Amen."
(pd)
"In naam van de Vader, de Zoon en
de Heilige Vrije Markt,
Onze Vader
die in een hemel zonder
stakingen verblijft
geheiligd zij uw Winsten.
Uw rijk voor enkel
de superrijken en gefortuneerden,
zonder stakers met duivelachtige staart,
kome.
Uw neoliberale Wil geschiede
op aarde als in de
kapitalistische coulissen,
en achterkamertjes.
Zonder arbeidersdemocratie,
God.
Geef ons heden ons dagelijks
viersterrenrestaurant
en vergeef ons onze schulden,
die wij afbouwen
op de kap van
eenvoudige loontrekkenden.
Gelijk ook wij vergeven aan
onze schuldenaren.
(Behalve als
het een stakingspikket
is, en deze
Cirkel der Ongelovigen
uit patronale naastenliefde
een dwangsom verdient.)
Leid ons niet in bekoring
of naar nieuwe
verkiezingen.
Ban de gedachte van
een Nieuwe Arbeiderspartij
uit de hoofden van
de mensen.
Maar verlos ons van het
kwade (socialisme!).
Amen."
(pd)
Jaarlijkse lastenverlaging voor patroons = kost van 20 algemene stakingsdagen!
Patronale politiek zorgt voor miserie, miserie, miserie... En chaos overal.
Het VBO (Verbond van Belgische Ondernemingen - de patroonsorganisatie) geeft toe dat het nattevingerwerk is, maar de stakingsdag van het ABVV zou de economie "240 miljoen euro" kosten. Daarbij gaan de misnoegde bazen ervan uit dat 40% van de economische activiteit plat zal liggen.
Een interessante berekening. Vooral als je weet dat de cadeaus die de patroons jaarlijks van de regering krijgen - de lastenverlagingen - zo ongeveer 5 miljard euro bedragen. De werkloosheid steeg de laatste jaren: onze economie kunnen die lastenverlagingen dus niet veel goed hebben gedaan. De ronde som diende vooral om de winsten van de bazen te spijzen.
Als de arbeiders die vandaag in staking gaan, volgens sommige bronnen in de pers, "onverantwoordelijke chaoten" zijn, hoe moeten we de grijpgrage patroons dan noemen? De verbeterde maatschappij-ontwrichters? Voor die jaarlijkse verlaging van de patronale lasten kan je 20 dagen met één vakbond het land platleggen! Dat is ongeveer een hele maand. Met het ACV erbij kan je nog altijd een halve maand het land lamleggen, vooraleer je qua economische kost aan de optelsom van alle cadeaus aan de patroons komt. Waar wachten we op om deze asociale paarse regering weg te staken? 75% van de Vlamingen verwerpt volgens een enquête hun eindeloopbaanplannen. De patroons en hun politici zijn - maak zelf de rekening - de echte economische chaoten. Ze willen ons, tegen de wil van de meerderheid van de bevolking in, het Amerikaanse wilde kapitalisme door de strot rammen.
(pd)
Het VBO (Verbond van Belgische Ondernemingen - de patroonsorganisatie) geeft toe dat het nattevingerwerk is, maar de stakingsdag van het ABVV zou de economie "240 miljoen euro" kosten. Daarbij gaan de misnoegde bazen ervan uit dat 40% van de economische activiteit plat zal liggen.
Een interessante berekening. Vooral als je weet dat de cadeaus die de patroons jaarlijks van de regering krijgen - de lastenverlagingen - zo ongeveer 5 miljard euro bedragen. De werkloosheid steeg de laatste jaren: onze economie kunnen die lastenverlagingen dus niet veel goed hebben gedaan. De ronde som diende vooral om de winsten van de bazen te spijzen.
Als de arbeiders die vandaag in staking gaan, volgens sommige bronnen in de pers, "onverantwoordelijke chaoten" zijn, hoe moeten we de grijpgrage patroons dan noemen? De verbeterde maatschappij-ontwrichters? Voor die jaarlijkse verlaging van de patronale lasten kan je 20 dagen met één vakbond het land platleggen! Dat is ongeveer een hele maand. Met het ACV erbij kan je nog altijd een halve maand het land lamleggen, vooraleer je qua economische kost aan de optelsom van alle cadeaus aan de patroons komt. Waar wachten we op om deze asociale paarse regering weg te staken? 75% van de Vlamingen verwerpt volgens een enquête hun eindeloopbaanplannen. De patroons en hun politici zijn - maak zelf de rekening - de echte economische chaoten. Ze willen ons, tegen de wil van de meerderheid van de bevolking in, het Amerikaanse wilde kapitalisme door de strot rammen.
(pd)
Propaganda patroons en hun media werkt niet meer
(commentaar)
Al jaren aan een stuk wordt de bevolking de stuipen op het lijf gejaagd met schrikwekkende verhalen over de "vergrijzing" en de "pensioentijdbom". Wetenschappelijke - naar verluidt - artikels in de pers, een berg academische studies, een heuse parlementaire commissie, de niet aflatende stroom van mediacommentaren,... Allemaal erop gericht om ons langer te laten werken voor - als het van de regering, de patroons en hun apostelen afhangt - minder geld en zo goed als geen werkzekerheid.
Wat blijkt vandaag? Volgens een peiling in Het Volk/Het Nieuwsblad is 75% van de Vlamingen tegen de pensioenvoorstellen van de regering gekant. Langer werken voor de bazen? Met de huidige werkdruk in flexi-België? Met onze productiviteit die stukken hoger ligt dan het Europese gemiddelde, steunend op de enorm harde werkers die ons landje telt? Op een aantal geïsoleerde gevallen na - Yves Desmet staat vandaag weer eenzaam te roepen in de anti-syndicale woestijn die De Morgen geworden is - willen we er niets van weten. Van een kletterende ideologische afgang gesproken. Heel de collectie vurig voor een afbraakpolitiek pleitende academici, economisten, journalisten, politici,...wordt hier flink bij de neus genomen. Steeds minder mensen stappen mee in de liberale logica van hun geschriften en commentaren. Wie of wat vertegenwoordigen deze figuren nog, behalve de minderheidsbelangen van de patroons en een kleine toplaag in de maatschappij?
(pd)
Al jaren aan een stuk wordt de bevolking de stuipen op het lijf gejaagd met schrikwekkende verhalen over de "vergrijzing" en de "pensioentijdbom". Wetenschappelijke - naar verluidt - artikels in de pers, een berg academische studies, een heuse parlementaire commissie, de niet aflatende stroom van mediacommentaren,... Allemaal erop gericht om ons langer te laten werken voor - als het van de regering, de patroons en hun apostelen afhangt - minder geld en zo goed als geen werkzekerheid.
Wat blijkt vandaag? Volgens een peiling in Het Volk/Het Nieuwsblad is 75% van de Vlamingen tegen de pensioenvoorstellen van de regering gekant. Langer werken voor de bazen? Met de huidige werkdruk in flexi-België? Met onze productiviteit die stukken hoger ligt dan het Europese gemiddelde, steunend op de enorm harde werkers die ons landje telt? Op een aantal geïsoleerde gevallen na - Yves Desmet staat vandaag weer eenzaam te roepen in de anti-syndicale woestijn die De Morgen geworden is - willen we er niets van weten. Van een kletterende ideologische afgang gesproken. Heel de collectie vurig voor een afbraakpolitiek pleitende academici, economisten, journalisten, politici,...wordt hier flink bij de neus genomen. Steeds minder mensen stappen mee in de liberale logica van hun geschriften en commentaren. Wie of wat vertegenwoordigen deze figuren nog, behalve de minderheidsbelangen van de patroons en een kleine toplaag in de maatschappij?
(pd)
donderdag, oktober 06, 2005
Kloof tussen ACV-top en gewone delegees en militanten: hemelsbreed
(commentaar)
De ACV-top krijgt vandaag vanuit verschillende hoeken in de burgerlijke pers schouderklopjes voor haar "verantwoordelijkheidszin" om de staking van 10 oktober op te schorten. Wij waren gisteren op een militantenconcentratie van het ACV in Leuven, waar Ann Van Laer van de ACV-top het standpunt van de leiding kwam verdedigen. De kloof met wat er leeft op de werkvloer, bij de gewone militanten en delegees die deze zaak moeten verkopen, was - op z'n zachtst gezegd - zeer groot.
Van Laer gaf toe dat over de cruciale kwestie - of brugpensioen op 58 behouden blijft of niet - er nog helemaal geen zekerheid is. Bijvoorbeeld over de vereiste jaren loopbaan om op brugpensioen te kunnen gaan, of welke beroepen hiervoor in aanmerking zouden komen. Hoe kan je dan volhouden in duurbetaalde advertenties in de kranten dat het principe van "brugpensioen op 58 jaar" behouden blijft? Is dit je leden geen rad voor ogen draaien? Een uitkomst daarover zou er pas zaterdag zijn.
Een selectie van de tussenkomsten in het debat: "Er is een verschil tussen de algemene raad van het ACV en de mensen op de werkvloer. Wij moeten dit wel gaan verdedigen." "Er wordt vanuit Europa opgelegd dat de mensen langer moeten werken, maar de bevolking wil dit niet." "Ik word nu voor het eerst in mijn bedrijf een 'onderkruiper' genoemd. Dit is al de tweede keer dit jaar dat een mobilisatie wordt afgeblazen. Dit kunnen we ons niet zomaar permitteren. Het kwaad is al geschied. Wij zijn weerloos als militanten." "Ik kan dit niet verkopen. Ik hou mijn hart vast. (een delegee uit de non-profit)" "Eén vraag: als een groot bedrijf als Inbev vrijdag toch mee staakt, en als de grote meerderheid van onze leden meedoet, wordt er dan stakersvergoeding betaald?"
Op dat moment zat Van Laer al flink op haar stoel heen en weer te schuiven. En het ging verder. "De militanten moeten beslissen, niet de top." "Wij hebben vandaag maar een brief gekregen voor deze vergadering. Veel mensen zijn hier zelfs niet geraakt." "Wij worden opnieuw in de vuurlinie gejaagd." "Ik heb het gevoel dat er nogal euforisch wordt gedaan door de top over die 10 punten (die ook in de kranten staan). Het ABVV is onze tegenstander niet, wel de regering."
Geen enkele delegee of militant kwam tussen om wat de top "uit de brand had gesleept" te verdedigen tegen deze kritiek. Wat overheerste was heel veel onzekerheid over deze uitkomst, onvrede en onbegrip. Een militant die voor mij zat, hoorde ik mompelen: "Zo klinkt mijn directeur ook als hij in de ondernemingsraad zit: die weet ook niet wat zeggen."
Als er een kloof bestaat, zit die vooral tussen de bureaucratische ACV-top en haar gewone delegees en militanten - en de meerderheid van de gewone loontrekkenden op de werkvloer. En daarnaast: tussen de burgerlijke pers en de bevolking. Wat er vandaag in de media verschijnt is overduidelijk compleet wereldvreemd. Meer nog: door de anti-stakerspropaganda wordt het bedje gespreid van extreem-rechts, dat als een schimmel teert op syndicale demoralisatie en gebrek aan actie. Niet verwonderlijk dat de gevestigde media zo'n toon aanslaan: ze zitten volledig in de zak van de patroons, uit wiens hand ze eten, of worden gecontroleerd door de traditionele partijen (zoals de VRT).
Een reden te meer om onze eigen persorganen als arbeiders en jongeren uit te bouwen. Met verslagen over de staking van morgen kan je alvast terecht op de LSP-site: daar staat er geen legertje "verslaggevers" klaar om je boodschap vierklauwens om zeep te helpen. Bouw mee aan een arbeiderspers en word actief!
(pd)
De ACV-top krijgt vandaag vanuit verschillende hoeken in de burgerlijke pers schouderklopjes voor haar "verantwoordelijkheidszin" om de staking van 10 oktober op te schorten. Wij waren gisteren op een militantenconcentratie van het ACV in Leuven, waar Ann Van Laer van de ACV-top het standpunt van de leiding kwam verdedigen. De kloof met wat er leeft op de werkvloer, bij de gewone militanten en delegees die deze zaak moeten verkopen, was - op z'n zachtst gezegd - zeer groot.
Van Laer gaf toe dat over de cruciale kwestie - of brugpensioen op 58 behouden blijft of niet - er nog helemaal geen zekerheid is. Bijvoorbeeld over de vereiste jaren loopbaan om op brugpensioen te kunnen gaan, of welke beroepen hiervoor in aanmerking zouden komen. Hoe kan je dan volhouden in duurbetaalde advertenties in de kranten dat het principe van "brugpensioen op 58 jaar" behouden blijft? Is dit je leden geen rad voor ogen draaien? Een uitkomst daarover zou er pas zaterdag zijn.
Een selectie van de tussenkomsten in het debat: "Er is een verschil tussen de algemene raad van het ACV en de mensen op de werkvloer. Wij moeten dit wel gaan verdedigen." "Er wordt vanuit Europa opgelegd dat de mensen langer moeten werken, maar de bevolking wil dit niet." "Ik word nu voor het eerst in mijn bedrijf een 'onderkruiper' genoemd. Dit is al de tweede keer dit jaar dat een mobilisatie wordt afgeblazen. Dit kunnen we ons niet zomaar permitteren. Het kwaad is al geschied. Wij zijn weerloos als militanten." "Ik kan dit niet verkopen. Ik hou mijn hart vast. (een delegee uit de non-profit)" "Eén vraag: als een groot bedrijf als Inbev vrijdag toch mee staakt, en als de grote meerderheid van onze leden meedoet, wordt er dan stakersvergoeding betaald?"
Op dat moment zat Van Laer al flink op haar stoel heen en weer te schuiven. En het ging verder. "De militanten moeten beslissen, niet de top." "Wij hebben vandaag maar een brief gekregen voor deze vergadering. Veel mensen zijn hier zelfs niet geraakt." "Wij worden opnieuw in de vuurlinie gejaagd." "Ik heb het gevoel dat er nogal euforisch wordt gedaan door de top over die 10 punten (die ook in de kranten staan). Het ABVV is onze tegenstander niet, wel de regering."
Geen enkele delegee of militant kwam tussen om wat de top "uit de brand had gesleept" te verdedigen tegen deze kritiek. Wat overheerste was heel veel onzekerheid over deze uitkomst, onvrede en onbegrip. Een militant die voor mij zat, hoorde ik mompelen: "Zo klinkt mijn directeur ook als hij in de ondernemingsraad zit: die weet ook niet wat zeggen."
Als er een kloof bestaat, zit die vooral tussen de bureaucratische ACV-top en haar gewone delegees en militanten - en de meerderheid van de gewone loontrekkenden op de werkvloer. En daarnaast: tussen de burgerlijke pers en de bevolking. Wat er vandaag in de media verschijnt is overduidelijk compleet wereldvreemd. Meer nog: door de anti-stakerspropaganda wordt het bedje gespreid van extreem-rechts, dat als een schimmel teert op syndicale demoralisatie en gebrek aan actie. Niet verwonderlijk dat de gevestigde media zo'n toon aanslaan: ze zitten volledig in de zak van de patroons, uit wiens hand ze eten, of worden gecontroleerd door de traditionele partijen (zoals de VRT).
Een reden te meer om onze eigen persorganen als arbeiders en jongeren uit te bouwen. Met verslagen over de staking van morgen kan je alvast terecht op de LSP-site: daar staat er geen legertje "verslaggevers" klaar om je boodschap vierklauwens om zeep te helpen. Bouw mee aan een arbeiderspers en word actief!
(pd)
Column op donderdag: Stop het geneut!
Door Karel Mortier
De CD&V in het federale parlement is tegen de massale verkoop van overheidsgebouwen, om de begroting in evenwicht te houden. Niet principieel uiteraard. Op korte termijn brengt dit geld op, maar op lange termijn betaalt de regering meer voor de huur van kantoren dan de verkoop heeft opgebracht. Volgens Verherstraeten (CD&V) zou men sinds 1999 al voor meer dan 1 miljard euro aan kantoren hebben verkocht. Daartegenover staat dat de overheid de komende jaren ieder jaar opnieuw honderden miljoenen euro's zal moeten betalen aan huur. Aangezien je iets niet 2 keer kan verkopen zullen de komende
generaties dus voor het prestige van Vande Lanotte moeten opdraaien.
In het Vlaamse parlement, waar de CD&V nochtans mee in de regering zit, zijn de politici niet veel beter. Leterme noemt zijn regering dan wel een "investeringsregering", maar in de praktijk maakt hij veelal gebruik van dezelfde technieken. Die dienen om de schade die werd aangericht door decennia van onderinvestering in de sociale voorzieningen, en vooral dan de infrastructuur, goed te maken.
Een of andere afspraak om de Belgische staatsschuld te verminderen verbiedt de Vlaamse regering om geld te lenen, waardoor ze een uitweg hebben gezocht in allerlei ingewikkelde privaat-publieke samenwerkingsverbanden. Daar waar de federale regering dus publieke voorzieningen verkoopt om de begroting in evenwicht te houden (maar daardoor de rekening doorschuift naar de toekomst) laat de Vlaamse regering de bouw, het onderhoud en het beheer van infrastructuur meteen over aan de privé. Daardoor wordt de rekening echter eveneens doorgeschoven naar de toekomst. Niemand heeft een idee hoeveel men
uiteindelijk zal moeten betalen. Welke goede huisvader, toch het imago dat Leterme tracht te cultiveren, zou het in zijn hoofd halen ergens aan te beginnen waarvan ie niet weet waar ie zal uitkomen?
Enerzijds zou je kunnen stellen dat de Vlaamse regering “gedwongen” is om samen te werken met de privé, om zoals Frank Vandenbroucke - of "den Tony" voor de vrienden (zie de New Labour-trekjes van VDB) - het stelt te vermijden dat “de stenen op de hoofden vallen van de mensen die je in dienst hebt gehouden''. Anderzijds past dit soort projecten perfect in de neoliberale ideologische kraam van de burgerlijke partijen. De totale uitverkoop van de nutsvoorzieningen aan grote buitenlandse multinationals ligt immers in de lijn van het infrastructuurbeleid van de Vlaamse regering. Tot daar dan de retoriek dat er nu hervormingen nodig zijn om de sociale zekerheid in de toekomst betaalbaar te houden. Om het prestige van de ministers van begroting te redden is het blijkbaar wel toegestaan om de rekening door te schuiven naar de volgende generaties. O wee, de kromgewerkte arbeider - die nergens meer aan de bak komt- die op zijn 55e op brugpensioen gaat. Die man/vrouw wordt met alle zonden van Israël overladen en met pek en veren terug op de arbeidsmarkt gestuurd.
In België investeren de verschillende overheden samen nog niet de helft in infrastructuur van wat het gemiddelde is in de rest van Europa. Nauwelijks 1,5 procent van het bruto binnenlands product gaat in ons land naar publieke infrastructuur, daar waar dat in de rest van Europa 3 procent is. Misschien vreemd dat men dan de activiteitsgraad van een land gaat vergelijken met landen die dubbel zoveel investeren in infrastructuur. Maak het beroep van bouwvakker aantrekkelijker, investeer voldoende in sociale voorzieningen, stop met het geven van miljarden euro's lastenverlaging aan de patroons en al dat geneut over de betaalbaarheid van de sociale zekerheid zou allemaal niet nodig zijn.
De CD&V in het federale parlement is tegen de massale verkoop van overheidsgebouwen, om de begroting in evenwicht te houden. Niet principieel uiteraard. Op korte termijn brengt dit geld op, maar op lange termijn betaalt de regering meer voor de huur van kantoren dan de verkoop heeft opgebracht. Volgens Verherstraeten (CD&V) zou men sinds 1999 al voor meer dan 1 miljard euro aan kantoren hebben verkocht. Daartegenover staat dat de overheid de komende jaren ieder jaar opnieuw honderden miljoenen euro's zal moeten betalen aan huur. Aangezien je iets niet 2 keer kan verkopen zullen de komende
generaties dus voor het prestige van Vande Lanotte moeten opdraaien.
In het Vlaamse parlement, waar de CD&V nochtans mee in de regering zit, zijn de politici niet veel beter. Leterme noemt zijn regering dan wel een "investeringsregering", maar in de praktijk maakt hij veelal gebruik van dezelfde technieken. Die dienen om de schade die werd aangericht door decennia van onderinvestering in de sociale voorzieningen, en vooral dan de infrastructuur, goed te maken.
Een of andere afspraak om de Belgische staatsschuld te verminderen verbiedt de Vlaamse regering om geld te lenen, waardoor ze een uitweg hebben gezocht in allerlei ingewikkelde privaat-publieke samenwerkingsverbanden. Daar waar de federale regering dus publieke voorzieningen verkoopt om de begroting in evenwicht te houden (maar daardoor de rekening doorschuift naar de toekomst) laat de Vlaamse regering de bouw, het onderhoud en het beheer van infrastructuur meteen over aan de privé. Daardoor wordt de rekening echter eveneens doorgeschoven naar de toekomst. Niemand heeft een idee hoeveel men
uiteindelijk zal moeten betalen. Welke goede huisvader, toch het imago dat Leterme tracht te cultiveren, zou het in zijn hoofd halen ergens aan te beginnen waarvan ie niet weet waar ie zal uitkomen?
Enerzijds zou je kunnen stellen dat de Vlaamse regering “gedwongen” is om samen te werken met de privé, om zoals Frank Vandenbroucke - of "den Tony" voor de vrienden (zie de New Labour-trekjes van VDB) - het stelt te vermijden dat “de stenen op de hoofden vallen van de mensen die je in dienst hebt gehouden''. Anderzijds past dit soort projecten perfect in de neoliberale ideologische kraam van de burgerlijke partijen. De totale uitverkoop van de nutsvoorzieningen aan grote buitenlandse multinationals ligt immers in de lijn van het infrastructuurbeleid van de Vlaamse regering. Tot daar dan de retoriek dat er nu hervormingen nodig zijn om de sociale zekerheid in de toekomst betaalbaar te houden. Om het prestige van de ministers van begroting te redden is het blijkbaar wel toegestaan om de rekening door te schuiven naar de volgende generaties. O wee, de kromgewerkte arbeider - die nergens meer aan de bak komt- die op zijn 55e op brugpensioen gaat. Die man/vrouw wordt met alle zonden van Israël overladen en met pek en veren terug op de arbeidsmarkt gestuurd.
In België investeren de verschillende overheden samen nog niet de helft in infrastructuur van wat het gemiddelde is in de rest van Europa. Nauwelijks 1,5 procent van het bruto binnenlands product gaat in ons land naar publieke infrastructuur, daar waar dat in de rest van Europa 3 procent is. Misschien vreemd dat men dan de activiteitsgraad van een land gaat vergelijken met landen die dubbel zoveel investeren in infrastructuur. Maak het beroep van bouwvakker aantrekkelijker, investeer voldoende in sociale voorzieningen, stop met het geven van miljarden euro's lastenverlaging aan de patroons en al dat geneut over de betaalbaarheid van de sociale zekerheid zou allemaal niet nodig zijn.
dinsdag, oktober 04, 2005
"Belgen zijn fantastisch". Zeker als ze staken (of wat dacht u?).
De psychologen Lou Van Beirendonck en Lieven Verbrugge gooiden de laatste dagen een verrukkelijk nieuw boek op de markt: "Belgen zijn fantastisch, of wat dacht u?". De auteurs gaan op zoek naar een decennialang in dichte mist gehuld mysterie. Waarom zijn Belgen zo bescheiden, terwijl daar geen zinnige reden voor te bedenken valt?
Vele landgenoten denken dat ons landje aan de Noordzee slechts 1 Nobelprijswinnaar op de schouders mocht torsen. Helemaal verkeerd. De psychologen achter het boek vertellen ons dat het er wel degelijk 10 waren. Vers aan de haak. En zo gaat het maar door met fantastische Belgen.
De psychologen schetsen ook een reeks opbeurende portretten, van wat niet zonder reden "succes-Belgen" worden genoemd. Eddy Merckx passeert, tomeloos op de pedalen trappend, de revue. Uitleg zou zinloos zijn. Vervolgens scheert het zingende wonder Arno langs de sterrenhemel, afkomstig uit het oer-Belgische Oostende. De auteurs voeren, om het verhaal pas echt compleet te maken, de superrijke miljonair Albert Frère als stichtend voorbeeld voor de massa's op. Hij maakte het als kapitalist, desnoods op de kosten van anderen. Ook erg psychologisch, zeker?
Links-socialisme.blogspot.com vindt eveneens dat wel is wordt vergeten hoeveel landgenoten er fantastisch zijn. Ons hoogstpersoonlijke lijstje van coole, zij het dikwijls naamloze, vedetten van de arbeidersklasse (de burgerij heeft stilaan haar beurt gehad):
- De arbeiders die in 1885, tegen de smerigste repressie van de niet altijd fantastische burgerij in, de eerste Belgische arbeiderspartij oprichtten: de Belgische Werklieden Partij. Petje af, voor deze klassebroeders- en zusters.
- De tienduizenden rode jongeren en arbeiders die in de jaren '30, dikwijls gemobiliseerd door de Socialistische Jonge Wachten (jongerenorganisatie van de BWP), betoogden en staakten tegen werkloosheid, militarisme, fascisme en kapitalisme.
- De groepen fantastische Belgische trotskisten die in de jaren '20 en '30 vochten tegen het totalitaire stalinisme en - tegen de stroom in - voor een echt democratisch wereldsocialisme.
- De heroïsche syndicalisten, socialisten en communisten die tijdens de Tweede Wereldoorlog vochten en stierven in de strijd tegen het nazistische monster. Jullie waren de besten en moedigsten van ons volk.
- De Waalse arbeiders die in 1950 staakten tijdens de koningskwestie, en soms vielen (Grâce-Berleur).
- De fantastische arbeiders die in 1960-61, tijdens de algemene staking tegen de Eenheidswet, vochten voor hun rechten en het burgerlijke bestel danig op zijn grondvesten lieten daveren.
- Alle Belgische arbeiders die tussen 1968 en 1974 betoogden en staakten voor hogere lonen, en daarin ook succes kenden: fantastisch!
- Meer recent: de arbeiders en delegatie van Forges de Clabecq, de klassevechters van Splintex, De Post, de NMBS,... Jullie zijn duizend keer meer “fantastisch” dan Albert Frère: bedankt voor alles!!!
Laat je kans niet liggen om ook een Fantastische Belg te worden! Staak nu vrijdag, maandag en dinsdag de afbraakregering Verhofstadt II weg! Weg met de eeuwenlange vreemde overheersing van de arbeidersklasse! We kunnen meer dan we denken, als werkende Belgen en migranten. Op naar de algemene staking!
(pd)
Vele landgenoten denken dat ons landje aan de Noordzee slechts 1 Nobelprijswinnaar op de schouders mocht torsen. Helemaal verkeerd. De psychologen achter het boek vertellen ons dat het er wel degelijk 10 waren. Vers aan de haak. En zo gaat het maar door met fantastische Belgen.
De psychologen schetsen ook een reeks opbeurende portretten, van wat niet zonder reden "succes-Belgen" worden genoemd. Eddy Merckx passeert, tomeloos op de pedalen trappend, de revue. Uitleg zou zinloos zijn. Vervolgens scheert het zingende wonder Arno langs de sterrenhemel, afkomstig uit het oer-Belgische Oostende. De auteurs voeren, om het verhaal pas echt compleet te maken, de superrijke miljonair Albert Frère als stichtend voorbeeld voor de massa's op. Hij maakte het als kapitalist, desnoods op de kosten van anderen. Ook erg psychologisch, zeker?
Links-socialisme.blogspot.com vindt eveneens dat wel is wordt vergeten hoeveel landgenoten er fantastisch zijn. Ons hoogstpersoonlijke lijstje van coole, zij het dikwijls naamloze, vedetten van de arbeidersklasse (de burgerij heeft stilaan haar beurt gehad):
- De arbeiders die in 1885, tegen de smerigste repressie van de niet altijd fantastische burgerij in, de eerste Belgische arbeiderspartij oprichtten: de Belgische Werklieden Partij. Petje af, voor deze klassebroeders- en zusters.
- De tienduizenden rode jongeren en arbeiders die in de jaren '30, dikwijls gemobiliseerd door de Socialistische Jonge Wachten (jongerenorganisatie van de BWP), betoogden en staakten tegen werkloosheid, militarisme, fascisme en kapitalisme.
- De groepen fantastische Belgische trotskisten die in de jaren '20 en '30 vochten tegen het totalitaire stalinisme en - tegen de stroom in - voor een echt democratisch wereldsocialisme.
- De heroïsche syndicalisten, socialisten en communisten die tijdens de Tweede Wereldoorlog vochten en stierven in de strijd tegen het nazistische monster. Jullie waren de besten en moedigsten van ons volk.
- De Waalse arbeiders die in 1950 staakten tijdens de koningskwestie, en soms vielen (Grâce-Berleur).
- De fantastische arbeiders die in 1960-61, tijdens de algemene staking tegen de Eenheidswet, vochten voor hun rechten en het burgerlijke bestel danig op zijn grondvesten lieten daveren.
- Alle Belgische arbeiders die tussen 1968 en 1974 betoogden en staakten voor hogere lonen, en daarin ook succes kenden: fantastisch!
- Meer recent: de arbeiders en delegatie van Forges de Clabecq, de klassevechters van Splintex, De Post, de NMBS,... Jullie zijn duizend keer meer “fantastisch” dan Albert Frère: bedankt voor alles!!!
Laat je kans niet liggen om ook een Fantastische Belg te worden! Staak nu vrijdag, maandag en dinsdag de afbraakregering Verhofstadt II weg! Weg met de eeuwenlange vreemde overheersing van de arbeidersklasse! We kunnen meer dan we denken, als werkende Belgen en migranten. Op naar de algemene staking!
(pd)
maandag, oktober 03, 2005
ABC van het socialisme: de N
Noden. Dingen waar we allemaal aan zijn verknocht. En het gaat verder dan onze gsm! De bazen proberen onze noden en behoeften voortdurend naar beneden te praten. "Twee benen, twee armen en een voorbeeldig hoofd. Wat wil je nog meer? Is één oor nu echt niet genoeg? Weet je hoeveel zo'n oor ons maandelijks aan patronale bijdragen kost? Hey, luister je nog?"
Nihilisme. Levenshouding die getuigt van een zeker pessimisme. Een nihilist ziet met de slechtste wil van de wereld niet op welke materiële of sociale kracht we ons zouden moeten steunen om de maatschappij te veranderen. Denken dat de arbeiders door de materiële achteruitgang van hun leven onder het kapitalisme een massale strijd gaan voeren voor hun materiële belangen? Een nihilist ziet er enkel een kwaadaardige vorm van idealisme en wensdenken in. Revoluties berusten, in deze lezing, niet op materiële factoren: ze zijn de uitdrukking van een op hol geslagen, collectieve fantasie. "Land, brood en vrede! Alle macht aan de raden van arbeiders en soldaten!" Hebben de Russische massa's dit allemaal echt gedroomd? Het kan toch niet waar zijn?
Marxisten grondvesten hun levenshouding op een vertrouwen in het vermogen van de arbeiders en jongeren om het gevecht voor hun belangen aan te gaan. Kijk naar de Parijse Commune, de Russische revolutie, mei '68 in Frankrijk,... We hebben het hier niet over het vermogen om - wat er ook kome of gebeure - als eerste op de bus te stappen. Noch over de bijziendheid die Wetstraatpolitiek heet. Het gaat om een reële gemeenschappelijke strijd, doorheen de strijdorganen van de klasse. Kalm optimisme, dus. Gevoed door de lessen van de geschiedenis en de arbeidersstrijd. Voor iedereen die zich betrokken voelt...
Neo-nazi. Fascist die Hitler nog is wil overdoen, en eventueel op een aantal punten verbeteren. Als ze bij het Vlaams Belang een Zuidafrikaanse braai aankondigen in het partijblad, houden wij steeds ons hart vast. Iemand een vuurtje?
Nationalisme. In de burgerlijke vorm: denken dat alles wat van je eigen land of volk komt, beter is dan het eeuwige geprul van andere landen en bevolkingsgroepen. "Ik ben een Vlaming en daar ben ik fier op", is een uiting van Vlaamsnationale gevoelens. Eigenwaarde halen uit een stom toeval: wij vinden eerlijk gezegd dat het meer zou moeten gebeuren. "Ik heb een moedervlek op mijn onderrug en daar ben ik verdomd fier op! Eigen onderrug eerst!"
Nationalisme kan ook de uitdrukking zijn - bij arbeiders of jongeren - van reële onderdrukking. Daarom komen wij ook op voor een onafhankelijk, socialistisch Palestina - naast een socialistisch Israël, met Jeruzalem als gedeelde hoofdstad.
Socialisten verzetten zich echter tegen het opgelegde separatisme van kleinburgerlijke partijen, zoals de NVA, die de arbeiders alleen maar willen verdelen om ze zo te verzwakken. Politici als NVA-voorzitter Bart Dewever fantaseren graag dat hun eigen familiewoning nog een stuk groter zou kunnen, als we die bloedzuigende Walen maar in hun eigen sop zouden laten gaarkoken. Voor de Vlaamse patroons een knipmes, voor de Waalse massa's een rood aanlopende Rambo. Zo kennen we onze Vlaamse reuzen weer.
Natuurwetenschappen. Het marxisme beschouwt de verspreiding van de wetenschap als een belangrijke bijdrage in het bevragen van alle vormen van idealisme en godsdienst. Het wetenschappelijk onderzoek, vandaag dikwijls verknecht door het kapitaal, zal onder het socialisme ten dienste staan van alle bewoners van de planeet. Zo groot zal het enthousiasme en het vertrouwen in de nieuwe, eindelijk menselijke maatschappijvorm zijn, dat de bevolking in de rij zal staan om vitale lichaamsdelen aan de wetenschap te schenken. Als het zo zit, willen zelfs de artsen en specialisten mee! Lekker experimenteren - onder arbeiderscontrole. Ze mogen gerust hun villa houden. Leve het wereldsocialisme en een nationale gezondheidszorg van bevrijde hartkleppen en loontrekkenden!
Natuur. De strijd om de natuurelementen te controleren, is een belangrijke motor van de geschiedenis. Eerlijk gezegd: als wij niet vergeten de bloemen elke week water te geven, zijn we al dik tevreden. Natuur en arbeid zijn de bron van alle rijkdom. Grootkapitalist Maurice Lippens in het natuurreservaat het Zwin, daarentegen, is de vreemdste vogel die dagtoeristen ooit tegenkwamen. Oog in oog met sommige exotische soorten moet je de natuur simpelweg haar werk laten doen.
(pd)
Elke maandag op www.links-socialisme.blogspot.com: ABC van het socialisme - het alfabet dat ze op school zijn vergeten.
Nihilisme. Levenshouding die getuigt van een zeker pessimisme. Een nihilist ziet met de slechtste wil van de wereld niet op welke materiële of sociale kracht we ons zouden moeten steunen om de maatschappij te veranderen. Denken dat de arbeiders door de materiële achteruitgang van hun leven onder het kapitalisme een massale strijd gaan voeren voor hun materiële belangen? Een nihilist ziet er enkel een kwaadaardige vorm van idealisme en wensdenken in. Revoluties berusten, in deze lezing, niet op materiële factoren: ze zijn de uitdrukking van een op hol geslagen, collectieve fantasie. "Land, brood en vrede! Alle macht aan de raden van arbeiders en soldaten!" Hebben de Russische massa's dit allemaal echt gedroomd? Het kan toch niet waar zijn?
Marxisten grondvesten hun levenshouding op een vertrouwen in het vermogen van de arbeiders en jongeren om het gevecht voor hun belangen aan te gaan. Kijk naar de Parijse Commune, de Russische revolutie, mei '68 in Frankrijk,... We hebben het hier niet over het vermogen om - wat er ook kome of gebeure - als eerste op de bus te stappen. Noch over de bijziendheid die Wetstraatpolitiek heet. Het gaat om een reële gemeenschappelijke strijd, doorheen de strijdorganen van de klasse. Kalm optimisme, dus. Gevoed door de lessen van de geschiedenis en de arbeidersstrijd. Voor iedereen die zich betrokken voelt...
Neo-nazi. Fascist die Hitler nog is wil overdoen, en eventueel op een aantal punten verbeteren. Als ze bij het Vlaams Belang een Zuidafrikaanse braai aankondigen in het partijblad, houden wij steeds ons hart vast. Iemand een vuurtje?
Nationalisme. In de burgerlijke vorm: denken dat alles wat van je eigen land of volk komt, beter is dan het eeuwige geprul van andere landen en bevolkingsgroepen. "Ik ben een Vlaming en daar ben ik fier op", is een uiting van Vlaamsnationale gevoelens. Eigenwaarde halen uit een stom toeval: wij vinden eerlijk gezegd dat het meer zou moeten gebeuren. "Ik heb een moedervlek op mijn onderrug en daar ben ik verdomd fier op! Eigen onderrug eerst!"
Nationalisme kan ook de uitdrukking zijn - bij arbeiders of jongeren - van reële onderdrukking. Daarom komen wij ook op voor een onafhankelijk, socialistisch Palestina - naast een socialistisch Israël, met Jeruzalem als gedeelde hoofdstad.
Socialisten verzetten zich echter tegen het opgelegde separatisme van kleinburgerlijke partijen, zoals de NVA, die de arbeiders alleen maar willen verdelen om ze zo te verzwakken. Politici als NVA-voorzitter Bart Dewever fantaseren graag dat hun eigen familiewoning nog een stuk groter zou kunnen, als we die bloedzuigende Walen maar in hun eigen sop zouden laten gaarkoken. Voor de Vlaamse patroons een knipmes, voor de Waalse massa's een rood aanlopende Rambo. Zo kennen we onze Vlaamse reuzen weer.
Natuurwetenschappen. Het marxisme beschouwt de verspreiding van de wetenschap als een belangrijke bijdrage in het bevragen van alle vormen van idealisme en godsdienst. Het wetenschappelijk onderzoek, vandaag dikwijls verknecht door het kapitaal, zal onder het socialisme ten dienste staan van alle bewoners van de planeet. Zo groot zal het enthousiasme en het vertrouwen in de nieuwe, eindelijk menselijke maatschappijvorm zijn, dat de bevolking in de rij zal staan om vitale lichaamsdelen aan de wetenschap te schenken. Als het zo zit, willen zelfs de artsen en specialisten mee! Lekker experimenteren - onder arbeiderscontrole. Ze mogen gerust hun villa houden. Leve het wereldsocialisme en een nationale gezondheidszorg van bevrijde hartkleppen en loontrekkenden!
Natuur. De strijd om de natuurelementen te controleren, is een belangrijke motor van de geschiedenis. Eerlijk gezegd: als wij niet vergeten de bloemen elke week water te geven, zijn we al dik tevreden. Natuur en arbeid zijn de bron van alle rijkdom. Grootkapitalist Maurice Lippens in het natuurreservaat het Zwin, daarentegen, is de vreemdste vogel die dagtoeristen ooit tegenkwamen. Oog in oog met sommige exotische soorten moet je de natuur simpelweg haar werk laten doen.
(pd)
Elke maandag op www.links-socialisme.blogspot.com: ABC van het socialisme - het alfabet dat ze op school zijn vergeten.
zaterdag, oktober 01, 2005
"Werken baat, staken schaadt", aldus De Morgen
(commentaar)
Kameraden, vrienden, aanhangers van Canvas, Shakespeare-drama en Flikken, het is niet altijd gemakkelijk om vandaag een liberaal-progressieve medemens te zijn. Neem nu het vrijdagse editoriaal van de soms in linkse hoek gesitueerde De Morgen. Een krant die eertijds nog met het delicate kopje, spartelend in acute levensnood, boven water werd gehouden door hulpacties van onder meer linkse syndicalisten. Goed volk, dat vond dat er in het katholieke en liberale Vlaanderen toch één linkse krant recht had van bestaan.
Ze krijgen vandaag, ter gelegenheid van de stakingen tegen de afbraak van het brugpensioen en het spoor, een klein bedankje. Een oprechte blijk van historische erkentelijkheid. Vermits een aantal ijle dromers van de opinie was dat De Morgen niet onmiddellijk moest worden verzopen, krijgen we dezer dagen anti-syndicale middelvingers van editorialen in de maag gesplitst.
Voor wie er niets meer van snapt, enige duiding bij het conservatieve verval.
- "Chaos als doel"
Dit is nog maar de titel van het editoriaal. Een mens zou vergeven worden als hij dacht dat hier werd verwezen naar de mislukte werkgelegenheidspolitiek van de bazen en de regering. Van 70.000 werklozen bij het begin van de crisis naar meer dan een miljoen vandaag. Tss, chaos als doel... Erg, die patroons en politiekers. Overlast dat je daarmee hebt!
Driewerf helaas, de auteur verwijst niet naar de chaos van privatisering of kapitalistische depressie. De schrijfster van het stuk - Liesbeth Van Impe - viseert met haar kromgebogen pennetje arbeiders die in staking gaan, volgens haar de ware chaoten. Onthou die naam. Kan van pas komen op het stakingspikket, als de moppen over Guy Verhofstadt opgebruikt raken.
- Op 7 oktober plant het ABVV een algemene staking: "Op maandag (10 oktober) is het de beurt aan het ACV en het ACLVB, die vermoedelijk evengoed hopen ook wat rode jassen van het ABVV onder de stakers te ontwaren. Chaos zal er op beide dagen zijn."
Laten we mekaar geen Yves Desmet noemen. Zonder het verzekerde einde van de beschaving dat De Morgen in een “staking” bespeurt, geen democratisch kiesrecht, geen betaald verlof, zelfs geen sociale zekerheid voor Liesbeth Van Impe. Beeld je in. De schrijfster kan nochtans duidelijk wat verzorging gebruiken, aan haar kromlopend proza te lezen.
Alle democratische en sociale rechten die er vandaag nog overschieten kwamen er door arbeidersstrijd, betogingen, stakingen, etc. Of de dreiging daarvan. Wie dat niet in de smiezen heeft, is niet in staat om een objectief woord neer te pennen - moest dat bij de gevestigde media nog een ridderlijk streven zijn. Sommige kleinburgers willen wel profiteren van alle voordelen die de arbeidersstrijd hen heeft geboden, maar behouden voor zichzelf het privilege om als rotverwende, onwetende blaaskaken naar diegenen te trappen die hen al die rechten hebben bezorgd. Met chaos en sociale ontwrichting als enige doel, als u het ons vraagt.
- “Vakbonden die betogen om verworven rechten te vrijwaren, het is hun goed recht.”
Ook al leidt het volgens supergrappige Liesbeth enkel tot onmetelijke Chaos. Dit is evident een uitspraak die de schrijfster bloed, zweet en tranen heeft gekost. Duizend doden sterf je als kleinburger tijdens zo'n genante zin. Heel je wezen wringt tegen. En toch: dit is een willekeurige bewering die ook uit de mond van het Vlaams Belang zou kunnen komen, met hetzelfde soort middeleeuwse, reactionaire prietpraat eromheen geweven. De gelijkenis is er. Jammer, maar helaas.
- “Het hele land platleggen, niet meer of niet minder is de bedoeling van de stakers.”
Noemen we het daarom niet precies een "staking"? Dit klinkt opnieuw als een verwijt, Liesbeth. Corrigeer ons, als we ons vergissen. En hoe zat het dan met dat “goed recht” om te betogen? Of mogen we alleen betogen, als arbeidersbeweging, en niet staken uit schrik voor de onoverzichtelijke chaos die moet resulteren in de hoofden van sommige onderdelen van jouw dagblad?
- “Hoe u op uw werk geraakt, wat u met uw kinderen doet, hoe u kortom de dag doorkomt, dat zijn uw bekommernissen.”
Hallo lieve Liesbeth: wil je “mijn bekommernissen” vijf seconden gerustlaten? Zullen we dat vriendelijk afspreken? Het geval wil dat mijn zorgen gelijk lopen met die van mijn klasse, de werkende klasse. Waar jij klaarblijkelijk een genesteld en historisch compleet onwetend onderdeeltje van bent. Het langs alle kanten rammelende vijfde, een tikkeltje kleinburgerlijke, wiel aan de wagen.
- “Het doel van de stakers is niet om in een bedrijf of een sector de werkgevers op hun verantwoordelijkheid te wijzen. Het doel is niet de patroons onder druk te zetten. In het eindeloopbaandebat zitten werkgevers weliswaar aan tafel, maar zij hakken de knopen niet door. Integendeel, in hun eisen staan ze vaak aan de kant van de werknemers.”
Emotioneel diep geraakt - waar is onze zakdoek? - worden we door dit kleinburgerlijke ideaal van klassensamenwerking. Een utopie die de arbeiders al 25 jaar een steeds verder gaande achteruitgang van hun levensstandaard en werkzekerheid heeft opgeleverd. De feiten zijn links - zijn journalisten te rechts geworden om ze nog te ontwaren?
- “Het doel van die stakingen is zoveel mogelijk mensen en bedrijven treffen in de hoop dat het collectieve gemor dat daaruit voortvloeit hoorbaar zal zijn tot in de Wetstraat.”
Laat ons een voorbeeld uit het dagelijkse leven gebruiken. De stakingen tegen de privatisering van de openbare diensten in Frankrijk, in 1994. Ze leidden uiteindelijk tot de val van de regering. Maar - en dit is misschien een leermoment voor alle anti-syndicale, zichzelf ondanks alles progressief noemende medeburgers - het extreem-rechtse Front National kende haar eerste belangrijke electorale achteruitgang in de daaropvolgende verkiezingen. Collectieve strijd verzwakt extreem-rechts, ontmaskert het als neoliberaal en maakt het radeloos. De kwestie is of er een positief verlengstuk komt voor die collectieve strijd, natuurlijk, wil zo'n proces duurzaam worden. Bijvoorbeeld: de oprichting van een brede, nieuwe arbeiderspartij, wat in Frankrijk jammerlijk werd nagelaten - met alle gevolgen vandien.
- “De stakingen zijn politieke drukkingsmiddelen, in het geval van het ABVV dan nog tijdens het overleg tussen sociale partners en regering.”
Laat ons een metafoor gebruiken. Als een beul met bijl heeft beslist dat je kop eraf moet (symbool voor het brugpensioen), heeft het dan nog veel zin om te gaan onderhandelen over de precieze vorm van die pijnlijke achteruitgang van je verworven rechten? Het principe van de arbeidersbeweging moet zijn dat toegeven op anti-sociale voorstellen geen zin heeft. We gaan er immers al 25 jaar op achteruit, zonder dat dat perspectief onder het kapitalisme morgen drastisch lijkt te zullen wijzigen.
- “Bij de legitimiteit van een dergelijke actie kunnen, hoe gerechtvaardigd de eisen ook, wel vragen worden gesteld.”
Hier zitten we terug bij het “goed recht”, dat er uiteindelijk geen blijkt te zijn, in Liesbeth Van Impes koddige poëzie-album voor vijfjarigen. De volgende vraag die De Morgen zou moeten beantwoorden, is: waarom er dan niet meteen de flikken (VB-er Bart Debie?) bijroepen? Dat zijn tenminste professionals als het erop aankomt bij “legitimiteit” enige “vragen te stellen”. Da's waarschijnlijk de volgende natuurlijke stap voorwaarts voor sommige politiek stuurloze “intellectuelen”.
- “Iedereen die al eens op een perron heeft staan wachten, weet dat het volstaat dat een handvol mannen daar het werk neerlegt om van de hele uurregeling een puinhoop te maken.”
Er werken ook vrouwen bij de NMBS, hupse Liesbeth. Misschien passen die niet in het irrationele, anti-syndicale vijandbeeld van De Morgen. Niet discrimineren, aub! En hoe weet je dat het er maar een “handvol” zullen zijn? Nog voor dat de staking is begonnen?! Inside-informatie? Vooruitziendheid? Platte demagogie?
- “De kans is groot dat die (de “gewone man” - de gewone vrouw wordt weer vergeten - pd) drie dagen lang op het perron staat te verrechtsen. Of in de file. Of ergens in de algemene chaos die nu eenmaal de hoofdbedoeling van dergelijke acties is.”
Niet slecht voor een “progressieve” periodiek. Helemaal niet slecht. Veel hulp bij het “verrechtsen” lijkt onze schrijfster niet nodig te hebben. Ze kan het volledig op eigen kracht. Proficiat.
(pd)
Kameraden, vrienden, aanhangers van Canvas, Shakespeare-drama en Flikken, het is niet altijd gemakkelijk om vandaag een liberaal-progressieve medemens te zijn. Neem nu het vrijdagse editoriaal van de soms in linkse hoek gesitueerde De Morgen. Een krant die eertijds nog met het delicate kopje, spartelend in acute levensnood, boven water werd gehouden door hulpacties van onder meer linkse syndicalisten. Goed volk, dat vond dat er in het katholieke en liberale Vlaanderen toch één linkse krant recht had van bestaan.
Ze krijgen vandaag, ter gelegenheid van de stakingen tegen de afbraak van het brugpensioen en het spoor, een klein bedankje. Een oprechte blijk van historische erkentelijkheid. Vermits een aantal ijle dromers van de opinie was dat De Morgen niet onmiddellijk moest worden verzopen, krijgen we dezer dagen anti-syndicale middelvingers van editorialen in de maag gesplitst.
Voor wie er niets meer van snapt, enige duiding bij het conservatieve verval.
- "Chaos als doel"
Dit is nog maar de titel van het editoriaal. Een mens zou vergeven worden als hij dacht dat hier werd verwezen naar de mislukte werkgelegenheidspolitiek van de bazen en de regering. Van 70.000 werklozen bij het begin van de crisis naar meer dan een miljoen vandaag. Tss, chaos als doel... Erg, die patroons en politiekers. Overlast dat je daarmee hebt!
Driewerf helaas, de auteur verwijst niet naar de chaos van privatisering of kapitalistische depressie. De schrijfster van het stuk - Liesbeth Van Impe - viseert met haar kromgebogen pennetje arbeiders die in staking gaan, volgens haar de ware chaoten. Onthou die naam. Kan van pas komen op het stakingspikket, als de moppen over Guy Verhofstadt opgebruikt raken.
- Op 7 oktober plant het ABVV een algemene staking: "Op maandag (10 oktober) is het de beurt aan het ACV en het ACLVB, die vermoedelijk evengoed hopen ook wat rode jassen van het ABVV onder de stakers te ontwaren. Chaos zal er op beide dagen zijn."
Laten we mekaar geen Yves Desmet noemen. Zonder het verzekerde einde van de beschaving dat De Morgen in een “staking” bespeurt, geen democratisch kiesrecht, geen betaald verlof, zelfs geen sociale zekerheid voor Liesbeth Van Impe. Beeld je in. De schrijfster kan nochtans duidelijk wat verzorging gebruiken, aan haar kromlopend proza te lezen.
Alle democratische en sociale rechten die er vandaag nog overschieten kwamen er door arbeidersstrijd, betogingen, stakingen, etc. Of de dreiging daarvan. Wie dat niet in de smiezen heeft, is niet in staat om een objectief woord neer te pennen - moest dat bij de gevestigde media nog een ridderlijk streven zijn. Sommige kleinburgers willen wel profiteren van alle voordelen die de arbeidersstrijd hen heeft geboden, maar behouden voor zichzelf het privilege om als rotverwende, onwetende blaaskaken naar diegenen te trappen die hen al die rechten hebben bezorgd. Met chaos en sociale ontwrichting als enige doel, als u het ons vraagt.
- “Vakbonden die betogen om verworven rechten te vrijwaren, het is hun goed recht.”
Ook al leidt het volgens supergrappige Liesbeth enkel tot onmetelijke Chaos. Dit is evident een uitspraak die de schrijfster bloed, zweet en tranen heeft gekost. Duizend doden sterf je als kleinburger tijdens zo'n genante zin. Heel je wezen wringt tegen. En toch: dit is een willekeurige bewering die ook uit de mond van het Vlaams Belang zou kunnen komen, met hetzelfde soort middeleeuwse, reactionaire prietpraat eromheen geweven. De gelijkenis is er. Jammer, maar helaas.
- “Het hele land platleggen, niet meer of niet minder is de bedoeling van de stakers.”
Noemen we het daarom niet precies een "staking"? Dit klinkt opnieuw als een verwijt, Liesbeth. Corrigeer ons, als we ons vergissen. En hoe zat het dan met dat “goed recht” om te betogen? Of mogen we alleen betogen, als arbeidersbeweging, en niet staken uit schrik voor de onoverzichtelijke chaos die moet resulteren in de hoofden van sommige onderdelen van jouw dagblad?
- “Hoe u op uw werk geraakt, wat u met uw kinderen doet, hoe u kortom de dag doorkomt, dat zijn uw bekommernissen.”
Hallo lieve Liesbeth: wil je “mijn bekommernissen” vijf seconden gerustlaten? Zullen we dat vriendelijk afspreken? Het geval wil dat mijn zorgen gelijk lopen met die van mijn klasse, de werkende klasse. Waar jij klaarblijkelijk een genesteld en historisch compleet onwetend onderdeeltje van bent. Het langs alle kanten rammelende vijfde, een tikkeltje kleinburgerlijke, wiel aan de wagen.
- “Het doel van de stakers is niet om in een bedrijf of een sector de werkgevers op hun verantwoordelijkheid te wijzen. Het doel is niet de patroons onder druk te zetten. In het eindeloopbaandebat zitten werkgevers weliswaar aan tafel, maar zij hakken de knopen niet door. Integendeel, in hun eisen staan ze vaak aan de kant van de werknemers.”
Emotioneel diep geraakt - waar is onze zakdoek? - worden we door dit kleinburgerlijke ideaal van klassensamenwerking. Een utopie die de arbeiders al 25 jaar een steeds verder gaande achteruitgang van hun levensstandaard en werkzekerheid heeft opgeleverd. De feiten zijn links - zijn journalisten te rechts geworden om ze nog te ontwaren?
- “Het doel van die stakingen is zoveel mogelijk mensen en bedrijven treffen in de hoop dat het collectieve gemor dat daaruit voortvloeit hoorbaar zal zijn tot in de Wetstraat.”
Laat ons een voorbeeld uit het dagelijkse leven gebruiken. De stakingen tegen de privatisering van de openbare diensten in Frankrijk, in 1994. Ze leidden uiteindelijk tot de val van de regering. Maar - en dit is misschien een leermoment voor alle anti-syndicale, zichzelf ondanks alles progressief noemende medeburgers - het extreem-rechtse Front National kende haar eerste belangrijke electorale achteruitgang in de daaropvolgende verkiezingen. Collectieve strijd verzwakt extreem-rechts, ontmaskert het als neoliberaal en maakt het radeloos. De kwestie is of er een positief verlengstuk komt voor die collectieve strijd, natuurlijk, wil zo'n proces duurzaam worden. Bijvoorbeeld: de oprichting van een brede, nieuwe arbeiderspartij, wat in Frankrijk jammerlijk werd nagelaten - met alle gevolgen vandien.
- “De stakingen zijn politieke drukkingsmiddelen, in het geval van het ABVV dan nog tijdens het overleg tussen sociale partners en regering.”
Laat ons een metafoor gebruiken. Als een beul met bijl heeft beslist dat je kop eraf moet (symbool voor het brugpensioen), heeft het dan nog veel zin om te gaan onderhandelen over de precieze vorm van die pijnlijke achteruitgang van je verworven rechten? Het principe van de arbeidersbeweging moet zijn dat toegeven op anti-sociale voorstellen geen zin heeft. We gaan er immers al 25 jaar op achteruit, zonder dat dat perspectief onder het kapitalisme morgen drastisch lijkt te zullen wijzigen.
- “Bij de legitimiteit van een dergelijke actie kunnen, hoe gerechtvaardigd de eisen ook, wel vragen worden gesteld.”
Hier zitten we terug bij het “goed recht”, dat er uiteindelijk geen blijkt te zijn, in Liesbeth Van Impes koddige poëzie-album voor vijfjarigen. De volgende vraag die De Morgen zou moeten beantwoorden, is: waarom er dan niet meteen de flikken (VB-er Bart Debie?) bijroepen? Dat zijn tenminste professionals als het erop aankomt bij “legitimiteit” enige “vragen te stellen”. Da's waarschijnlijk de volgende natuurlijke stap voorwaarts voor sommige politiek stuurloze “intellectuelen”.
- “Iedereen die al eens op een perron heeft staan wachten, weet dat het volstaat dat een handvol mannen daar het werk neerlegt om van de hele uurregeling een puinhoop te maken.”
Er werken ook vrouwen bij de NMBS, hupse Liesbeth. Misschien passen die niet in het irrationele, anti-syndicale vijandbeeld van De Morgen. Niet discrimineren, aub! En hoe weet je dat het er maar een “handvol” zullen zijn? Nog voor dat de staking is begonnen?! Inside-informatie? Vooruitziendheid? Platte demagogie?
- “De kans is groot dat die (de “gewone man” - de gewone vrouw wordt weer vergeten - pd) drie dagen lang op het perron staat te verrechtsen. Of in de file. Of ergens in de algemene chaos die nu eenmaal de hoofdbedoeling van dergelijke acties is.”
Niet slecht voor een “progressieve” periodiek. Helemaal niet slecht. Veel hulp bij het “verrechtsen” lijkt onze schrijfster niet nodig te hebben. Ze kan het volledig op eigen kracht. Proficiat.
(pd)
Abonneren op:
Posts (Atom)
Karl Marx: wellicht slimmer dan Dirk Verhofstadt (broer van), Boudewijn Bouckaert en Frank Vandenbroucke opgeteld (binnenkort ook: de liberale vermenigvuldiging en deling)