Wie stemt er tegen de gewone werkende mens?

Bart Somers, VLD-voorzitter, vindt minimumdiensten tijdens een staking warempel een “heel sociale maatregel”. Voor wie dan wel, krabt u zich misschien vertwijfeld in het haar. Voor de patroons en de regering, die zo acties tegen het neoliberale beleid gemakkelijker kunnen kortwieken? Nee, nee, volgens leerling-tovenaar en fraudebestrijder in Mechelen Somers is dat heel sociaal voor “gewone werkende mensen, zodat die ook op hun werk kunnen geraken”.

Dit, beste vrienden, noemen ze nu spinnen. Dan hebben we het niet over harige, achtpotige diertjes op zolder of in de kelder, maar over een techniek in de moderne politieke communicatie. Het gaat om het geven van een draai aan je verhaal, zodat het toch nog positief overkomt bij het brede publiek.

Moest Bart Somers iets hebben gezegd in de trant van: “Via de minimumdienstverlening hoop ik de macht van de vakbonden te breken om een neoliberale politiek te voeren ten koste van de lonen, werkomstandigheden en sociale zekerheid van gewone werkende mensen. Dit alles kadert in een bewuste, langgerekte strijd om een beperkte elite van kapitalisten en grote aandeelhouders nog een pak rijker te maken, alsook mijn eigen politieke positie binnen dit onrechtvaardige systeem cynisch veilig te stellen.” Bon, moest hij iets in die stijl hebben gezegd dan zou hij als voorzitter van de partij van vrije burgers Open VLD snel op non-actief worden gesteld.

Andere voorbeelden van spin, die wij voor u uit onze duim zogen, in de stijl van de charlatan Bart Somers:

- “De effecten van de tsunami hadden ook een positieve kant: tienduizenden mensen die zich voordien geen sanitair konden veroorloven, maakten proper de reis naar de overkant.”

- “De beperking van de werkloosheid in de tijd is een sociale maatregel. Werklozen zullen veel liever en meegaander worden voor de bazen. De maatschappij wordt gezelliger voor iedereen.”

- “Een versoepelde ontslagregeling is een lekker snoepje voor gewone werkende mensen, die zo niet altijd op dezelfde gezichten hoeven te kijken. Zeer sociaal en toch doeltreffend. Typisch Open VLD eigenlijk.”

- “Door te besparen in de gezondheidszorg hopen we de band tussen ouders en hun kinderen strakker aan te halen. Kan het nog socialer? Ik krijg er tranen in mijn ogen van.”

- “Lastenverlagingen voor de patroons? Met dat geld kunnen ze sociale doelen ondersteunen, zoals de verkiezingscampagne van mijn kartelgenoten in Mechelen.”

- “Door de privatisering van gas en elektriciteit swingen de prijzen de pan uit. En toegegeven, velen worden afgesneden door de op winst beluste private maatschappijen. Maar er is ook een positieve kant: dicht bijeen is het warm. Deze privatisering zal de sociale samenhang in de achtergestelde wijken verhogen.”


(pd)

Yves Desmet versus de toogtijgers

Er is weinig dat de gevierde hoofdredacteur van De Morgen, Yves Desmet, uit zijn goede humeur kan halen. ’t Kan vriezen en ’t kan dooien. Wit of grijs? Om het even, als de kat maar muizen vangt. Klimaatopwarming? Files? De hoest? Het “einde van de middenklasse”? Beurscrisissen of andere ongemakken? Onze beroepscommentator ziet het allemaal aan met het soort nederige glimlach die je enkel bij spirituele leiders als de Dalai Lama, Al Gore of Nelson Mandela aantreft.

Niets kan de positieve beat in de tred van Yves verstoren. Helemaal niets, mensen. Behalve één ding. Eén vermaledijd ding: rooien. Linkse rakkers. Full time-betogers, andersglobalisten en Jaap Kruithof. Tegen oneerlijke ruilverhoudingen fulminerende congaspelers, die lessen Afrikaanse dans volgen. Vakbondsactivisten die met gebalde vuist de straat oplopen. Zelfs als ze boodschappen doen bij Colruyt. Mannen en vrouwen van het collectief, die niets van de stellingen van het moderne aandeelhouderschap hebben gesnapt.

Sommige lezers van De Morgen zullen hebben opgemerkt dat Yves ook een bijzondere wrok tegen volkshuizen koestert. Inderdaad, volkshuizen. Die oude, geschiedenis ademende, maar door de SP van Tobback, Stevaert en Janssens reeds enige decennia verwaarloosde gebouwen. In ieder geval: nog lang niet verwaarloosd en bouwvallig genoeg, als het van onze hoofdredacteur met de hamer afhangt.

Yves versus de volkshuizen: het komt niet meer goed

Yves Desmet en de volkshuizen, het is een vertroebelde relatie. Laat het woord “volkshuis” toevallig in een discussie vallen, en er is bij Desmet geen houden meer aan. “Volkshuis”. Pang, tegen het plafond. Lees maar, als u ons niet gelooft:

- “De geschiedenis leert dat de sociaaldemocratie zelden beter is geworden van het volgen van de adviezen van de toogtijgers van de volkshuizen, het gestaalde kader van de partaai.” (De Morgen, 22/10/2007)

Voor onze Nederlandse lezers: “partaai” is “partij”, maar dan in het Antwerpse dialect.

- “Het gemeenschappelijke van die drie (leidinggevende SP’ers) is net dat ze de volkshuizen als beschermde werkplaatsen (!) van het socialisme durfden te verlaten en de partij een appel gaven voorbij de klassieke achterban.” (De Morgen, 22/10/2007)

De negativiteit houdt niet op bij dit ene artikel:

- “De eerste uitdaging voor Caroline Gennez: haar troepen weer wegdrijven van de volkshuizen waarin ze nu hun wonden zitten te likken.” (De Morgen, 4/9/2007)

En verder, in dezelfde denkrichting:

- “Socialisten die geloven dat de oplossing er dus in bestaat zich weer op te sluiten in de volkshuizen om er met de vakbond en de ziekenkas het eigen grote gelijk te belijden en de oude verworvenheden te verdedigen, die dwalen.” (De Morgen, 4/9/2007)

’t Is nog niet gedaan, mensen:

- “Het Volkshuis (met hoofdletter!) werd een bunker waarin het eigen grote gelijk beleden werd.” (De Morgen, 30/8/2003)

En Desmet hakt maar door - in artikel na artikel, editoriaal na editoriaal - op deze arme gebouwen. Volkshuizen vormen duidelijk geen verzameling van mortel, bakstenen, vensters, laminaat, buizen, etc. als een andere verzameling van mortel, bakstenen, laminaat, enz.:

- “Wanneer dat sektarisme verengt tot een gesloten groepsdenken dat buiten het Volkshuis (opnieuw met hoofdletter) enkel vijanden ziet, en wanneer het doel van de plaatselijke partijwerking verschraalt tot cliëntelisme voor de leden en de kaders, is de weg naar de dieperik ingezet.” (De Morgen, 26/8/2003)

Beschermde werkplaats, bunker, gesloten groepsdenken,...Yves lijkt alleen maar slechte dingen met de symbolen van de arbeidersbeweging te associëren. En jawel, deze indruk wordt bevestigd door de volgende vondst:

- “Patrick Janssens kan, nadat hij het college, de socialistische burgemeester en de socialistische topambtenaren mee gedefenestreerd heeft, zich niet ook nog eens de sjerp laten ontfutselen, wil hij door zijn eigen achterban niet op een brandstapel (! - wacht, het komt) midden in het Volkshuis (!!!) gezet worden.” (De Morgen, 26/3/2003)





(Foto: Yves Desmet heeft een volkshuis opgemerkt)











Petje af, zouden wij zeggen. Nu ook al brandstapels in de volkshuizen! Wat de Twin Towers voor Osama Bin Laden waren, het houten paard voor de ingezetenen van Troje en de ondergrondse bunker van Saddam Hoessein voor president Bush, dat is het Volkshuis voor Yves Desmet. Desmet, die nota bene in de jaren ’80 in Mechelen als jonge universitair nog carrière probeerde te maken binnen de SP. Hij was, zo gebiedt de eerlijkheid ons te melden, trouwens een van de meer linkse figuren (linkser dan Van Miert). Maar in het volkshuis kon hij gewoon niet aarden. Daar is alles beginnen mislopen, op zijn tenen lopend tussen de gestaalde toogtijgers van de partaai.

De speelse directheid van arbeiders uit groot-Antwerpen is de jonge Socialist Yves, zoals zoveel anderen, uiteindelijk teveel geworden. “Zedde gaai ne zanger?” werd hem ooit op een kaasavond van de Mechelse SP door één van de bruten aan de toog gevraagd ("Bent u een zanger", voor onze Nederlandse vrienden). Het ging om een vakbondsmilitant uit de lokale industrie, die het blijkbaar niet op de modegevoeligheid van een aanstormend talent als Yves had begrepen.

Yves, moeten we er nog een tekeningetje bij maken, is deze vorm van gesloten groepsdenken in die bunker van het grote gelijk nooit vergeten. In het volkshuis zagen ze meer een charmezanger dan een proletarisch politicus in hem. Lid van de SP is onze scribent al lang niet meer. Maar voor haar volkshuizen, hoe akelig leeg die door het neoliberale wanbeleid van de SP.a-top ook werden gemaakt... Daarvoor heeft de hoofdredacteur van De Morgen zijn oude partaai nooit vergeven.


(pd)

CAP-congres: een noodzakelijke stap vooruit

Gisteren vond aan de ULB het CAP-congres plaats. Een 150-tal aanwezigen discussieerden over de werkingsprincipes en campagnes waarin CAP betrokken is. Door velen, waaronder een van de oorspronkelijke initiatiefnemers (ex SP.a-lid Lode Van Outrive), was CAP al een tijdje dood verklaard. Gisteren werd een soms moeizame, maar noodzakelijke stap vooruit gezet die CAP kan positioneren als aantrekkingspool voor arbeiders en jongeren in strijd.

Een verschil met de lanceringsconferentie vorig jaar op 28 oktober - met 600 aanwezigen - was dat gisteren de "bouwers" aan CAP present waren, en niet zozeer meer de toevallig geïnteresseerden. Er was bewust ook geen uitgebreide externe mobilisatie in de aanloop naar het congres. De eerste bedoeling was om CAP een meer duidelijke oriëntatie te geven en een efficiënte structuur met een nationaal verkozen leiding. Daarnaast moest CAP zich positioneren voor de strijdbewegingen tegen de neoliberale afbraak van patronaat en regering in de komende periode.

Op het congres kwamen verschillende benaderingen naar voren in de uitbouw van een links alternatief. Sommigen pleitten voor een wollige "partij van burgers", de meeste aanwezigen stemden voor de formule dat CAP de idee van een nieuwe arbeiderspartij uitdraagt. Dit wil niet zeggen dat CAP beweert die nieuwe arbeiderspartij al te zijn.

Anderen wilden extreem voorzichtig zijn in het positioneren van CAP, waarschuwden voor een "te links" programma, of een "te hoge" ledenbijdrage. Daar werd op gerepliceerd dat veel mensen op duidelijkheid zitten te wachten. Je kan zo genuanceerd of algemeen worden, dat niemand het nog de moeite vindt om voor je programma te vechten. En 1 of 2 euro per maand als lidgeld vragen, is helemaal niet zo hoog: het drukt een sérieux uit in de uitbouw van een nieuwe formatie.

Ook Lafontaine in Duitsland - hoewel zeker geen revolutionair - durft het kapitalisme bij zijn naam te noemen. Hij zet zich in duidelijke taal af tegen de regeringspolitiek, en pleit zelfs voor referenda in bedrijven die ontslagen aankondigen, over wie het bedrijf moet controleren. De arbeiders die er al jaren de rijkdom produceren, of de grote aandeelhouders? Het is mede door dat soort duidelijkheid dat Die Linke zich in de peilingen soms tot naast de SPD, de sociaaldemocratie, kon heisen.

Sommige CAP'ers wilden de discussie over of we ons als doel de uitbouw van een arbeiderspartij stellen pas bespreken tijdens een ideologisch congres in 2008. Niet omdat ze er zelf tegen waren, maar om de discussie verder te voeren met de nog niet overtuigden. De meerderheid vond dat dit soort duidelijkheid nu reeds gewenst was, als CAP zich wil uitbouwen in de komende bewegingen en acties.

Het grootste struikelblok bleek uiteindelijk de verkiezing van een Nationaal Comité van CAP, onder meer door een zeer late interventie met een alternatief voorstel om onder meer ook Lode Van Outrive op te nemen in het NC. Dit lag vanzelfsprekend nogal moeilijk aangezien Lode de laatste tijd niet meer betrokken was en publiekelijk de "mislukking" van CAP had verkondigd. Van Outrive is ook tegen de optie om met CAP een nationale organisatie uit te bouwen, hierin blijkbaar beïnvloed door de verdeeldheid tussen de burgerlijke partijen en andere communautaire argumenten.

Ondanks de groeipijnen was dit congres een noodzakelijke faze in de verdere uitbouw van CAP. Zoals Jef Sleeckx stelde: "Het woord is zodanig veel misbruikt dat veel mensen er geen waarde meer aan hechten. Het is door de daad dat wij het vertrouwen zullen winnen." Dit weerspiegelde zich in de verslagen van acties tegen de sluiting van postkantoren, de ontslagen bij GB-vestigingen, de asociale verhoging van de prijs van de vuilniszakken in Leuven, etc. Nationaal zet CAP zich achter het initiatief "Red de Solidariteit" en wordt een campagne voorbereid rond hernieuwde pogingen om een neoliberale EU-Grondwet door te duwen.

Voor meer uitgebreide verslagen: zie de website van LSP.


(pd)

Voorpost- en VB-leden verliezen de weg in Oostenrijk...

en komen onverwacht terecht in geboorteplaats Hitler!
















Sandy en haar kompanen van het militante Voorpost hadden er een helse tocht opzitten. Vanuit hun heimat in het verre en nu reeds in nostalgische mijmeringen opdoemende Vlaanderen - ze hadden het Antwerpse Kontich amper een half uur de rug toegekeerd, maar toch - waren ze lukraak naar het Oosten afgedwaald. Niet het verre, maar het dichtbije Oosten. Een soort Oosten dat vlakbij de deur was en niet veraf in den vreemde.

De plek waar de Germaanse stammen nog steeds huisden, naar eeuwenlange traditie. Volgens de hen overgeleverde, oeroude gebruiken. Zoals het in elkaar slaan van de naburige stammen om onduidelijke redenen. Onze voorouders, ons vlees en bloed. En die van Voorpost, vanzelfsprekend. Voorbij de wouden en Beierse bierpullen.

Naar ginds. Ergens voorbij de horizon, waar de wind hen zou voeren.

Alles was er blank. Zelfs de bergtoppen. Dit was Oostenrijk. Wie had dat verwacht? Wie had, in het diepst van zijn gedachten, zo’n stom toeval kunnen bevroeden? Geen volksvreemd element viel er in deze streken te bespeuren, tussen de vele bokken en schapen op de steile, met uitstekende rotsen bezaaide hellingen.

De overleving van het blanke ras stond, na 57 keer op goed geluk de verkeerde afrit te hebben genomen in dit onbekende Oostenrijk, stilaan op het spel. In het muffe busje van de Voorpostmilitanten was de stemming enigszins onder het nulpunt gezakt. Het bier was op, de ramen beslagen, iedereen was doodmoe, de uniformen begonnen “te knellen en te spannen, Leider toe”. En de Vlaamse liederenschat - bestaat er wel een andere? - bleek toch niet zo onuitputtelijk als aanvankelijk gedacht.

De militanten waren leeg. Volledig op. Flukse Sandy ook, onze bruinharige spring in ’t veld - wat is er niet bruin aan Sandy? Ze wilden er allemaal uit. Nu! Stoppen chauffeur, stoppen. Dat was een bevel. Er begonnen er al een paar aan zijn oor te trekken, de achteruitkijkspiegel te verzetten, asbakken in het gangpad om te kieperen, en in het Duits de inval in Polen te imiteren. Niets dan kattekwaad, in de rijke Vlaamse traditie van Tijl Uilenspiegel, de uitbundige Pallieter en Rudolf Hess. Volgens Voorpost was deze laatste ook een soort Vlaming, en één van de beste.

Het deed er al lang niet meer toe waar onze Vlaamse vrijbuiters, zo ver van outer en heerd, zouden belanden. Hopeloos, hopeloos verdwaald waren ze. Eindelijk frisse lucht!

Wie schetst er echter hun en onze verbazing toen de eerste verdedigers van ons volk, waaronder de flukse Sandy, uit het busje kwamen gestuiterd? Braunau am Inn! Ze waren pal gestopt naast het plaatsnaambordje van, godbetert, Braunau am Inn. Wat had dit te betekenen?

Sandy kon haar geluk en herwonnen vrijheid niet op. Ze zette meteen haar sympathieke schouders onder het grappige plaatsnaambordje. O, o, wat hadden haar vriendjes een pret. Braunau am Inn. Wat klonk dat grappig! En waren ze zelf niet een beetje... braun? Eva Braun?

“Helaba, dedju, ’t is toch niet waar zeker!” schreeuwde een nadenkend type onder het gezelschap uit, terwijl hij opgewonden naar het plaatsnaambordje wees. “Braunau am Inn. Verdorie... Beckenbauer... Nee. Steffi Graf, de vrouwelijke tennislegende... Nee, ook niet. Roger Federer! Weeral mis, da’s een wereldberoemde Zwitser...

Ai ai, ik heb hem. Ik heb hem! Vrienden, hier is Adolf Hitler geboren! Allé kom, toe, je kent hem wel, Sandy. Van de Nacht van de Lange Messen en de hele Tweede Wereldoorlog! O mijn God, Sandy, ik denk dat ik je plechtig ga omhelzen.”

Gelukkig voor het nageslacht was de foto toen al lang genomen. Rechtermuisknop, klik, bewaren,... Fijne herinneringen weten ze te koesteren, daar bij het Vlaams Belang. “Interessant, mijn beste Watson”, zou onze vriend Sherlock Holmes zeggen. Maar dan in het Engels van de koningin.


(pd)

Oostende activeert nu ook meeuwen

Groot succes
















Socioloog Jan Hertogen heeft de SP.a-coryfeeën een stevige loer gedraaid. De man was zo attent om uit te pluizen dat het Oostendse model voor de activering van werklozen een tikkeltje werd overroepen.

Jongeren die simpelweg aan "jobhuntingsessies" deelnamen - collectief leren hoe je moet solliciteren - werden door Vande Lanotte en co in een handomdraai uit de statistieken geschrapt. Niets in de handen, niets in de mouwen. Foetsie, werklozen! De lokale Groen!-afdeling beweert dat simpelweg een sms'je ontvangen met een jobaanbod voldoende was om als werkloze uit de statistieken te worden geschrapt.

(Vraag in de marge: is Vande Lanotte zo professor geworden? Wat zou hij doen met studenten die hun thesis op dergelijke "creatieve" manier in elkaar knutselen?)

Een en ander werd door de SP.a in scène gezet om vlak voor belangrijke verkiezingen met positief nieuws de media te halen. Het gaat nog net niet om het Pentagon dat baby's in Koeweit naast hun couveuse legt om zich in de Eerste Golfoorlog tegen Irak te kunnen storten, maar VDL en VDB - Vande Lanotte en Vandenbroucke - zijn goed op weg. Marketingtechnieken op z'n Goebbels: de bevolking wetens en willens bij de neus nemen mag. Enkel het effect telt. Is dat de sociaaldemocratie anno vandaag?

Misschien wordt het tijd om nog wat dieper te graven omtrent die activering. Hoeveel van die werklozen zitten vandaag in het ultraflexibele systeem van de dienstencheques, of andere vormen van deeltijds werk? Het systeem van de dienstencheques bereikte in juli alvast een recordniveau in Vlaanderen. Wallonië en vooral Brussel lopen op dit vlak nog wat achter.

En hoeveel van die geactiveerde werklozen werden er botweg geschrapt, en gedumpt bij het OCMW? De vorser in ons zou dat ook wel eens willen weten.

Meeuwen doen het beter, in Oostende

Gelukkig kan VDL's Oostendse SP.a-afdeling intussen wel een ander succesje melden. 93,4% van de meeuwenpopulatie werd geactiveerd in de koningin der badsteden (zie foto), zo wist de ex-voorzitter in een persbericht te melden. "De kans dat deze meeuwen nog gretig op onze kop zullen schijten, excuseert u mij voor het woord, is daarmee aanzienlijk toegenomen op de korte termijn. Maar op de lange termijn zie ik, ook als academicus, enkel voordelen.

Immers, de meeuw kan door onze jobstrategie niet meer lui aan de waterlijn blijven drentelen en een beetje niets doen. Wij verwachten van onze gevederde vrienden een proactieve aanpak in het zoeken naar werk en van die lekkere wormpjes. Onze diensten zullen de vogels, waarvan sprake, niets vermoedend in de duinen overvallen. Zij zullen hen kleine jobs aanbieden, zoals het schoonmaken van vuilnisbakken in de horeca. Of het afrijden van overtollig gras in de vakantievilla's van de rijken.








Voor die laatste functie kunnen de meeuwen vanzelfsprekend een beroepsopleiding volgen bij de VDAB. Weigering van een van deze functies zal door ons, streng maar rechtvaardig, worden doorgespeeld aan de zopas opgerichte Speciale Zeevogeldienst van de RVA. Op deze manier kan eventueel met sancties tegen de werkonwilligen onder de meeuwen worden opgetreden. Het mag wel eens gedaan zijn met zomaar afwachten in duin of polder, werk is werk. En dat geldt evengoed voor onze befaamde meeuwen. (plets, plets)

Iedereen gelijk voor de wet. (plets)

Shit."


(pd)

Vergeet de Oude Germanen niet

Door Geert Cool

Coveliers en Vlaams Belang: waar geweldenaars thuis zijn

Dewinter nam deel aan de voorstelling van de biografie over VMO-leider Bert Eriksson. Zijn bijna-partijgenoot Hugo Coveliers liet zich in het verleden minder positief uit over de VMO.

De VMO-aanhangers van Vlaamse Jongeren Westland publiceerden een citaat van wat Coveliers enige tijd terug vertelde op een Oostendse VLD-vergadering: "De VMO was in mijn ogen een terreurorganisatie. Als ik u vanavond de banden die het Vlaams Blok altijd heeft gehad met deze terreurorganisatie kom aantonen, dan is het vooral om de mensen te waarschuwen tegen het gewelddadig karakter van deze partij.

En vooral wil ik waarschuwen voor de vele ex-VMO leden die deel uitmaken van deze extreem rechtse partij."

Stop de persen: "Niet alle VB'ers zijn fascisten"

Jurgen Verstrepen in Dag Allemaal: “Niet alle VB’ers zijn fascisten (…), maar er is binnen het Vlaams Belang echt wel een harde kern die zich verstopt achter het succes. Ze willen helemaal niet besturen.

Dat zijn de straatvechters die vanuit de oppositie niets anders doen dan langs het geldloket passeren. Ik ga niet zeggen wie, maar er zijn mensen bij die op hogere niveaus zitten”. Uiteraard wou Jurgen zelf enkel langs het geldloket passeren zonder zich op straat te moeten bewijzen.

Frank Vanhecke: marsliederen, geen disco

Eind augustus stond er een interview met Jurgen Verstrepen in het onvolprezen magazine Dag Allemaal. Daarin werd ook een reactie gevraagd van VB-voorzitter Vanhecke over de bewering van Verstrepen dat er op VB-feestjes ook wel eens muziek gevraagd werd die normaal enkel op feestjes van Blood&Honour wordt gespeeld.

Vanhecke: “Ik ben 48 jaar en voel me mentaal nog stukken ouder. Vraag maar aan mijn kinderen: die vinden mij ronduit ouderwets.” Voor Vanhecke dus geen punk of harde metalen. De VB-voorzitter voelt zich mentaal wellicht meer verbonden met pakweg de Duitse marsliederen van ruim 60 jaar geleden?

Combat 18: vele vragen na Blokbusterartikel

Eind juni schreven we dat Combat 18 probeert een Vlaamse groep op te zetten, maar dat er behalve een webwinkel weinig lijkt te gebeuren. Op de site van die webwinkel werd gereageerd omdat er volgens de mensen van C18 "veel vragen rezen" na ons korte stukje.

De webwinkel stelt dat hij gesteund wordt door Combat 18, maar daarom nog geen eigendom ervan is. Een zin verder schrijft de webwinkel evenwel: "Wij (B&H/C18 Vlaanderen) bestaan ten slotte al veel langer dan blockbuster (sic) vermoed (sic) en zullen ook nog veel langer doorgaan, wij zullen pas stoppen als de overwinning aan ons is!!! Dus laat jullie niet gek maken door enkele bedenkelijke figuren."

Blijkbaar erkennen ze dus dat de webwinkel ("wij") van Combat 18 is. En dat in een poging om het te weerleggen. Rare jongens, die nazi's!

Combat 18 en BBET: uw zaad of uw leven

Op de webwinkel van Combat 18 worden ook een aantal artikels van het ter ziele gegane BBET gepubliceerd. Daaronder ook het legendarische stuk onder de titel: "Doneer uw zaad aan het arische ras". Daarin lezen we onder meer (zonder zwanzen!): "Een groot gezin nemen van meer dan 10 kinderen is zonder meer veel nuttiger voor het blanke ras dan één kind nemen en de zo 'gewonnen' tijd opvullen met vruchteloze bijeenkomsten en dergelijke.

De mensen in Europa zijn bijna allemaal rijk genoeg om met een traditioneel monogaam gezin 20-25 kinderen te nemen. Dat is ook goed voor de geestelijke volksgezondheid. Meisjes dienen van nature moeder te worden en de onbewuste frustratie over het gemis aan moederschap uit zich alleen maar in allerhande misstanden en psychomatische ziekten.

De volksgemeenschap heeft geen behoefte aan anorexia-slachtoffers die in een discotheek uit hun bol gaan op de tonen van volksvreemde klanken en onder invloed van joodse verdovende middelen.

De gezonde radicaal nationalistische overheid zal de gezinsomstandigheden natuurlijk nog beter maken, en de kinderlozen zwaar strafrechtelijk vervolgen. Wie weigert zich voort te planten kan best in de rijkswerkinrichting worden ondergebracht. De vrouwen worden daar dan toch moeder, onder iets minder gunstige voorwaarden, en de vruchteloze mannen kunnen best vertrekken naar Mada-GAS-kar. Op deze wijze zal het blanke ras de gehele wereld veroveren en expanderen in het universum."

Heel rare jongens, die nazi's!

Dewinter op voorstelling biografie VMO-Leider

"Ik kwam alleen maar voor de scampi's"
















Philip Dewinter was recent aanwezig op de presentatie van de biografie van Bert Eriksson, oud VMO-leider en zelfverklaard Hitleradept. Het Vlaams Belang-kopstuk hield na de feestelijkheden vol dat de partij haar afstand tegenover openlijke nazi's bewaart. "Als ze het letterwoord NSDAP in dikke letters op hun voorhoofd hebben laten tatoeëren, te pas en te onpas in het Horst Wessellied losbarsten, apengeluiden maken en fruit op het terrein gooien als Mbele aan de bal komt, de holocaust ontkennen, of Hans Van Themsche heten, zijn wij daar zeker geen voorstander van.

En bovendien, ik - Philip Dewinter - kwam daar alleen maar voor de scampi's. Openlijk nazi of niet, dank u Bert en Sven Eriksson en heel de familie voor de scampi's. Dat mag ook wel eens vermeld worden, vind ik.

Mijn vrouw heeft het recept van de lekkere saus bij die scampi's nog gevraagd aan Magneta en Jana Eriksson. Volgens Jana was dat heel simpel, en si en la. Alleen jammer dat ik zo de feestrede van Sven Eriksson over de VMO-veldtochten in Voeren niet meer met mijn volle aandacht kon volgen. De juiste werking van die katapulten ging toch een beetje in de uiteenzetting over de scampi's verloren. Heel spijtig. Gelukkig heb ik nog in het Belgische leger mijn dienstplicht vervuld.

Dan waren er ook nog Frieda, Nora, Bertha en Jules Eriksson, allen dochters van de Leider, die zich met dat recept kwamen bemoeien. Terwijl ik - Philip Dewinter - alle moeite van de wereld had om Sven en zijn feestrede nog te verstaan tussen al dat geroep en gekibbel.

Sven Eriksson, die zich nota bene nét in een ongetwijfeld interessante anekdote over de uniformen, koppelriemen en middeleeuwse schilden van de VMO wou lanceren. Als sommige van die Erikssons en mijn vrouw hun manieren een beetje hadden kunnen houden omtrent die scampisaus had ik er misschien nog iets van kunnen opsteken.

Maar ik kan u dus bevestigen: we kwamen alleen maar voor de scampi's."


(pd)

Detail in de geschiedenis

Bij de NVA, de troepen van Bart De Wever (zie foto), zijn ze woest. De kaakslagnationalisten zieden van ontevredenheid en lijken amper nog aan te spreken. Niet omwille van de manier waarop ze "de Franstaligen" doorgaans zelf afschilderen. Dat wil zeggen: als potverterende profiteurs op de kap van de rechtschapen, zichzelf het pleuris werkende Vlamingen. Hun toorn richt zich op de Franstalige en andere media die hun kopman Bart De Wever in een slecht daglicht willen stellen.

Nu is het licht dat over Bart De Wever valt ons om het even, feit blijft dat de man het er soms zelf naar maakt. Debatavonden met hard core Vlaams Blokkers animeren voor de Vlaamsnationale Debatclub als jonge knaap. In die hoedanigheid staan glimmen naast oerfascisten als de Fransdolle Jean-Marie Le Pen (zie opnieuw foto)...

Het kan natuurlijk zijn dat de jonge De Wever puur uit intellectuele interesse een debat met Le Pen bijwoonde, maar dan nog. "Welke intellectuele interesse?" is een mens dan geneigd te denken. Die in de kronkelige spitsvondigheden van de "priorité nationale" (eigen volk eerst op z'n Frans)? In het standpunt van Le Pen over de Algerijnse onafhankelijkheid, die hij naar eigen zeggen al martelend bestreed? Intellectuele interesse in het waarom van de stelling dat de jodenvervolging slechts een "detail uit de geschiedenis" betrof?

En dan nog. Zou u dan zo'n onnozel lachende tronie opzetten als er zich een fotogelegenheid zou aandienen, met de politieke erfgenaam van nazicollaborateur Pétain? Nee, wij zouden dit als democratisch nationalist - moesten we van die strekking zijn - zeker niet doen.

We zouden een erg kwade blik opzetten voor die louche fotograaf. Ons anders nobele aangezicht in een zeer sprekende, van diepgewortelde woede en doorleefde ontzetting stijf staande uitdrukking wringen. De walging voor dat stuk neofascist zou er voelbaar moeten afdruipen. Kortom: we zouden nét niet op Le Pen kotsen, als democratische nationalist die nog aan zijn carrière moet denken. Gesteld dat De Wever toen al aan zijn carrière dacht.

Maar wat we nooit zouden doen, is er als het onnozele schaap Bart De Wever bij staan lachen. Of is ook dat een detail in de geschiedenis?


(pd)

Weg met de dictatuur in Myanmar

Bruno Tobback wil overheidscontract met Total opzeggen


(foto: Tobback junior, links vooraan met bruine vest, naast ander goed volk - op 1 mei dit jaar in Leuven)

Dilemma van de week:

Waar nu getankt? Of toch de sector nationaliseren onder arbeiderscontrole? Stem nu via links-socialisme@hotmail.com en win fantastische prijzen (menselijke bevrijding, hechtere sociale relaties, een comfortabele oude dag - fijne dingen voor de arbeiders)!


SP.a-Minister van Leefmilieu Bruno Tobback (SP.a) wil een einde maken aan de contracten van de federale overheid met Total. Het bedrijf ligt internationaal onder vuur omdat het een belangrijke aanwezigheid heeft in Myanmar, waar de militaire junta op gewelddadige wijze democratische straatprotesten onderdrukt.

Ook privé zou Tobback, samen met zijn collega Els Van Weert van Spirit, niet meer willen tanken bij Total. Voor die “linkse streken” kreeg hij het zelfs aan de stok met zijn vader, Louis Tobback, de burgemeester van Leuven en recentelijk niet zo ingenomen met links ogende gestes. Eén woord: Erik De Bruyn. In Leuven was er dan ook helemaal géén debat binnen de SP.a over de voorzittersverkiezingen (“Ik beslis dat hier zelf wel. Laat al die jongens en meisjes maar thuis blijven. Discussie! Wat wordt het binnenkort? Sovjets en radendemocratie?”).

Je zou voor minder op zondag voor de vrije markt zijn, en op maandag ertegen, geconfronteerd met zo’n autoritaire bullebakken van tegenstanders. In ieder geval: wij duimen voor Erik De Bruyn bij die verkiezingen.

Nu Total helemaal niet meer kon, overwogen Tobback junior en Van Weert hun respectievelijke wagens te laten vollopen bij Shell. Dat jammer genoeg op zijn beurt verwikkeld wordt geacht met corrupte en repressieve autoriteiten in Nigeria, Afrika. Ook dat was ver genoeg van België voor het rebelse koppel om radicaal te blijven. Hup, slang uit de tank en wegwezen.

Dan maar met de wagen naar een tankstation van Exxon Mobil getuft? Ai! Die staan bekend voor hun milieuvernietigende exploitatie van de voorheen ongerepte natuur in Alaska. Weer niet politiek correct!

Het is triest, maar als de multinationals zo bezig blijven, gaan zelfs goed bedoelende neoliberale politici zoals bovenvernoemd koningskoppel straks roepen om de hele boel te nationaliseren. Liefst onder arbeiderscontrole, en in het kader van de oprichting van een Belgische socialistische radenrepubliek, Bruno! Luister niet altijd naar je vader. Die wil zelfs het democratische debat niet organiseren met alle partijleden in zijn eigen stad, over de voorzittersverkiezingen bij de SP.a.

Benieuwd of Bruno, als hij principieel blijft zoals bij het tanken, nu ook de familiebijeenkomsten met vader Tobback gaat boycotten. Van een strijdende democraat zouden wij niets anders verwachten.


(pd)