Nota Dehaene: de kladversie was nog erger

“Bartje De Wever: de blaaskaak moet hangen.”




















Begin deze week stonden de media en politiek van dit vooralsnog eengemaakte koninkrijk ernstig op stelten. De oorzaak voor al die misnoegdheid was hoogst evident. Het betrof de ondertussen wereldberoemde “schootnota” van Jean-Luc Dehaene.

De sluwe schaakgrootmeester Dehaene - Brabants trekpaard uit de CD&V-stal - zou koning Albert met zijn schootnota (zie verder) de monarchie helpen redden, en twee bakken bier bij Inbev laten bestellen. Ook zwaar benevelde koningen tonen zich gewilliger - laat staan zo’n Albert, die heeft niet veel nodig. Zo stak de kwaadaardige CD&V-theorie in elkaar.

Wat is een schootnota?

Een beetje een domme vraag. Het concept zegt het zelf. Een schootnota, sinds maandag brandend op eenieders lippen, is een nota die men ter lering en informatie op de eigen schoot houdt. Om de aandacht, onverwijld, te fixeren op de hoofdpunten van de boodschap.

Links-socialisme.blogspot.com zou links-socialisme.blogspot.com niet zijn als we niet dieper, vele malen dieper in de burgerlijke psyche hadden gegraven dan alle andere media. Niet zonder hoogst interessante resultaten.

Ziehier, lezers en lezeressen, de kladversie van de schootnota - lap note in het Engels - van Dehaene. Met dank aan de hele CD&V-top.


De nota op de schoot van Jean-Luc Dehaene (kladversie)

Staatshervorming wordt buiten regeringsvorming gehouden. Neoliberaal besparen belangrijker dan Franstaligen pesten.

Franstaligen pesten doe je voor de verkiezingen. Snapt die NVA-kip zonder kop De Wever dat niet?

Wel oplossing splitsing BHV in regeerakkoord, liefst in formule die geen 2/3 vereist.

2/3 gewoon niet cool. Zo volledig niet cool, schatjes. Die vereiste 2/3. KMO’s zonder vakbonden, da’s megacool.

Regering tot juni 2009. Beetje sociale onrust. Vakbonden laten uitrazen. Top vakbonden postjes beloven, en ermee op restaurant gaan.

Zwaar besparen, rendabiliteit opvijzelen. Bevolking dan voor nieuwe neoliberale regering laten kiezen. Keuze genoeg.

Juni 2009 alle verkiezingen, alle parlementen legislatuur van 5 jaar. OW wijzigen. Hoog tijd OW gewijzigd. Dat verdomde OW. Altijd dat kl... OW. Fuck it. Kalm blijven, je bent CD&V-onderhandelaar. Koel. Buitenaards koel en beheerst. Nieuw Generatiepact?

Groep zes ervaren politici onder leiding voorzitter van Kamer en Senaat werken voorstel staatshervorming uit tegen eind van het jaar. Bartje De Wever: de blaaskaak moet hangen.

Moet goedgekeurd door Kamer en Senaat tegen juli 2008 of eind 2008. Of tegen half 2012. Of tegen begin wedergeboorte nieuwe Jezus Christus. Zal Franstaligen in wijn veranderen en ACV-arbeiders in Lernout & Hauspie.

Of wanneer ze er zin in hebben.

Onzekerheden

Is deze formule voldoend om CDH te ontdooien en volop te laten meewerken aan oranjeblauw?

Is Onze Heer even links als Joëlle Milquet? Het patronaat niet. En die kennen we van Waregem Koerse. God niet.

Wat is de zin van het lijden? Dat het neoliberaal is en gepaard gaat met sociale onrust in het najaar.

Wil PS aan staatshervorming meewerken buiten regering met perspectief van ontbinding in 2009? (is voor hen een voordeel - kunnen opnieuw grootste partij worden)

Plus: zo blijven ze voor ons nuttig vijandbeeld bij Vlaamse publieke opinie.

Als PS een regering wil dan wellicht CD&V - VLD - MR - PS - CDH? Spreek 10 keer uit zonder haperen. Nu samen met koning. Humor ontspant monarch. In tegenstelling tot diepere beurscorrectie, recessie in VS. Effect op budget?

Deze formule heeft 2/3: onderhandeling bij vorming regering? Of toch buiten regering? Eet koning frieten? Als ze Belgisch zijn? Frituurvet splitsen, naast delen sociale zekerheid.

Is MR bereid zijn federale bonus opnieuw in balans te leggen in 2009? Of MR toch motherfu***s?

Wil MR oranje blauw voor 2j? Dan eerst BHV oplossen.

Quid NVA (is nodig voor oranje blauw). Bartje De Wever = blaaskaak.

Plus: besparen belangrijker dan Franstaligen pesten. Volg staatslogica. Fu*k de arbeiders. Ja, zeker.

Bij de neus nemen arbeiders en vakbonden prioriteit.

Leve CD&V.


(pd)

Column: Wat gebeurt er in Nederland?

De strijd voor een echte democratische en Socialistische Partij














Door Bas de Ruiter

Een paar maanden geleden, begin juni, is er binnen de SP onvrede ontstaan over de wijze waarop door de nationale partijleiding werd gehandeld naar aanleiding van de verkiezing op basis van voorkeursstemmen van Düzgün Yildirim, SP-fractielid in de Provinciale Staten van Overijssel.

Het partijbestuur eiste toen, en op het moment van het schrijven van dit artikel nog steeds, dat Yildirim zijn zetel op zou geven zodat de oorspronkelijke kandidatenlijst - zoals die voorafgaand aan de verkiezingen was vastgesteld door de partijraad - gevolgd zou worden.

Het is binnen de SP een goed gebruik om uiteindelijk de partij het laatste woord te geven over wie de partij in publieke lichamen zal vertegenwoordigen, ongeacht het recht dat de Kieswet aan verkozenen geeft om een op basis van voorkeursstemmen verkregen zetel in een lokaal, regionaal of nationaal parlement in te nemen.

Voor Offensief gaat de partijdemocratie zonder twijfel voor op welke burgerlijke wetgeving dan ook. Dit betekent echter niet dat een partijleiding van te voren het door haar gewenste resultaat van een verkiezing dwingend kan opleggen aan haar lidmaatschap. De partijleiding heeft dat in deze kwestie getracht door te beargumenteren dat de stemvolgorde niet mocht afwijken van de vastgestelde kandidatenlijst. Wij hebben onder andere hierom ook kritiek op de formele manier waarop de nationale partijleiding en haar trouwe aanhang het aspect van partijdemocratie uitlegt.

In deze hele kwestie, vanaf het moment dat de kandidatenlijst werd vastgesteld tot op heden, heeft de partijleiding op alle niveaus geen ruimte geboden voor open debat over deze (en andere) kwesties die de toekomst van de SP als democratische Socialistische Partij bepalen. Het partijbestuur verwijst enkel naar een stemming in de partijraad van juli (96% steunde de eerder genomen beslissing van het partijbestuur dat Düzgun Yildirim zijn zetel moest opgeven en 4% steunde Yildirim in zijn verzet tegen die beslissing).

Hoe kunnen echter enkele tientallen partijprominenten een werkelijkheidsgetrouwe afspiegeling zijn van de visie van het gehele lidmaatschap, op het moment dat deze leden op geen enkel moment in deze hele episode zijn geïnformeerd, geraadpleegd en om een formeel besluit zijn gevraagd?

De partijtop verwijst nu naar het aankomende congres van 24 november als de gelegenheid om onder andere de discussie over het democratische gehalte van de partij te voeren, maar de vraag is wie het lidmaatschap van de partij daar zal gaan vertegenwoordigen. Zoals gewoonlijk zullen dat diezelfde lokale en regionale partijprominenten zijn, omdat de directe betrokkenheid van de basis van de SP op de momenten dat dergelijke beslissingen worden genomen, laag is.

De voornaamste oorzaak hiervan is niet dat de leden zich niet betrokken zouden voelen bij het lot van hun partij, maar eerder dat er vanuit het actieve partijkader, dat voor de overgrote meerderheid bestaat uit de lokale en regionale partijleiding, te weinig wordt gedaan om die leden te stimuleren om aan dit soort beslissingen deel te nemen.

We zien hier nog de schaduwen van het maoïstische verleden van de SP, relieken van een politieke stroming – verwant aan het stalinisme – die de interne democratie binnen haar eigen gelederen het liefst tot een minimum beperkte. Het gezonde marxistische uitgangspunt van het democratische centralisme met permanent afzetbare - door meerderheidsbesluitvorming gekozen – vertegenwoordigers werd vervangen door een bureaucratisch centralisme, waarin de partijelite de besluiten nam voor haar leden en achterban.

Die ontwikkeling zien we binnen de SP ook. Dat is waarom wij toejuichen dat er als reactie op deze kwestie met betrekking tot Yildirim een comité Democratisering SP is opgericht. Wij steunen de strijd voor een meer democratische SP, omdat enkel een meer volwaardige partijdemocratie garant kan staan voor het opstellen van een werkelijk socialistisch programma. Zo’n ontwikkeling zou een halt kunnen toeroepen aan de inspanningen van de partijleiding om door een matiging van haar politieke programma en een verwatering van haar socialistische principes als een betrouwbare toekomstige regeringspartner te worden gezien.

De achterban van de SP, de werkenden/werklozen, studerende en werkende jongeren, gepensioneerden, enz. hebben niets aan een partij die in een regering terechtkomt door akkoord te gaan met een beleid dat over hun ruggen zal worden gevoerd. Zij heeft belang bij een consequente Socialistische Partij, met een helder anti-kapitalistisch programma waarbinnen de interne partijdemocratie werkelijk serieus wordt genomen en niet slechts in formalistische zin wordt opgevat.

Bewijzen voor deze conclusies zijn o.a. te vinden in het feit dat de SP er in de peilingen de afgelopen maand fors op achteruit is gegaan onder invloed van de interne problemen: hoe dicht de SP kennelijk tegen de PvdA aan is komen te staan, blijkt op haar beurt weer uit de winst die PvdA ten opzichte van de SP heeft kunnen realiseren. Of beter gezegd: de nood om de stemmen terug te winnen die de SP op de PvdA had kunnen veroveren.

Nu binnen de PvdA ook de roep voor een linksere koers klinkt vanuit een 50-tal partijleden die zich verenigd hebben in het comité “Rooie veren” is deze kwestie absoluut actueel. Jan Pronk heeft zichzelf ook vanuit die invalshoek kandidaat gesteld voor het voorzitterschap van de PvdA, net als de huidige voorzitter van Cordaid en lid van de Evert Vermeerstichting (een groep binnen de PvdA die zich inzet voor internationale solidariteit) Lilianne Ploumen.

Deze kandidaten roepen voornamelijk op voor de terugkeer naar de traditionele sociaal-democratische uitgangspunten. Herverdeling van inkomens om de kloof tussen arm en rijk te verkleinen, en meer in het algemeen de bestrijding van de “uitwassen van het kapitalisme”. Jan Pronk wordt in zijn kandidatuur inmiddels gesteund door minstens 450 partijleden.

Omdat Pronk wel toejuicht dat de PvdA na de verkiezingsnederlaag toch in de regering met CDA en CU is toegetreden, is het de vraag hoe serieus hij is in zijn voornemen om van de PvdA weer een “echt linkse” partij te maken. Het is aannemelijker dat de PvdA door het opplakken van wat “rooie veren” zal proberen de SP de wind uit de zeilen te nemen.

De SP kan dit alleen voorkomen door zichzelf op te stellen als een partij die een consequente oppositie voert tegen de neoliberale globalisering, oorlog, klimaatverandering en toenemende armoede in Nederland en de wereld. De SP moet dan in elk geval verder gaan dan het willen bestrijden van “de uitwassen van het kapitalisme”; zij moet een fundamenteel alternatief op het kapitalisme als economisch systeem naar voren brengen.

Om te beginnen zou zij een programma kunnen opstellen, waarin elke vorm van verdere uitverkoop van publieke sectoren zonder meer een halt wordt toegeroepen, met een verwijzing naar de noodzaak van het weer in publieke eigendom brengen van alle oorspronkelijke publieke sectoren.

Verder zouden onderdelen van dit programma moeten zijn: het verkorten van de arbeidsweek met behoud van loon en het aannemen van extra personeel om de arbeidsduurverkorting op te vangen; zo kan een enorme stap worden ingezet in het volledig bestrijden van de werkloosheid in Nederland. Een andere maatregel die vooral de jeugdwerkloosheid kan bestrijden, is het bieden van de mogelijkheid om met pensioen te gaan na 35 jaar werken: veel jongeren hebben moeite met het vinden van een baan, omdat veel ouderen verplicht worden langer door te werken.

Dit zijn slechts enkele voorbeelden van uitgangspunten voor een nieuw, werkelijk antikapitalistisch programma van de SP. Deze uitgangspunten zouden dan wel gekoppeld dienen te worden aan de noodzaak van een socialistische verandering van de maatschappij, zowel in Nederland als wereldwijd. Offensief komt binnen de SP en daarbuiten op voor zo’n socialistisch programma, dat de behoeften van de meerderheid van de wereldbevolking boven die van enkele kapitalisten stelt.

(LSP heeft een zusterorganisatie in Nederland, Offensief. Hun website vind je op http://www.offensief.nl/)

Zou u een goede formateur zijn?

De koning zit te popelen, en het land stilaan ook.













Nu Leterme het formateurschap neerlegt, en prijsgeeft dat hij de knopen die hij zelf heeft gelegd niet kan ontwarren, treedt er een zeer boeiende periode in. De zoektocht naar een nieuwe loodgieter voor het koninkrijk België. Een allesontstopper, die de natie weer op het juiste spoor zet. U kan daar, geloof het of niet, bij helpen!

Een regering in elkaar knutselen in dienst van de grote aandeelhouders kan niet moeilijk zijn. Ook al liggen er een paar communautaire voetangels en schietgeweren op de weg. Om na te gaan of u aan het vereiste profiel voldoet, deze korte enquête van links-socialisme.blogspot.com.

Misschien wordt u wel de man of vrouw die het "goede neoliberale bestuur" naar nieuwe hoogtepunten stuwt, nadat het onder Guy Verhofstadt al slecht neoliberaal bestuur was wat de klok sloeg.

1/ Communautair. Wat denkt u van Franstaligen die in de Vlaamse rand geen Nederlands spreken?

a) Het zijn mijn vrienden, blijf eraf.

b) Deporteren met een beestenwagon.

c) Franstaligen hebben misschien niet het IQ om Nederlands te leren. Zoals ik wel het IQ heb om de arbeiders tegen elkaar op te zetten, als ik een besparingsbeleid wil doorvoeren. Genetica is soms zooo cool.

d) We zijn allemaal kinderen van God. En Joëlle Milquet van die verduivelde CDh is het grootste kind van allemaal.


2/ Communautair bis. Moet het arbeidsmarktbeleid in België worden gesplitst?

a) Ja, het wordt stilaan tijd dat de Vlaamse en Waalse vakbondsvleugels apart gaan betogen tegen dezelfde maatregelen. Ik hou niet van de grote massa.

b) Absoluut, de Walen zijn eigenlijk onze negers. En ze kunnen niet eens dansen. Dat is erom vragen.

c) Ja, want ik lees niks anders in de gazetten. Dan moet er toch iets van zijn.

d) Nee, ik betoog als Vlaming liever mét de Waalse kameraden, dan alleen. En dan heb ik het niet over de PS in Charleroi.

e) Helemaal niet. De patroons hebben een collectieve oplossing nodig voor hun economische problemen: onteigening van de productiemiddelen en nationalisatie onder arbeiderscontrole, in heel België en zelfs daarbuiten.


3/ Traiteurs en het goede leven. Wat eet u het liefst tijdens de lange onderhandelingen op Hertoginnedal?

a) Alles, als het maar van een Franstalig viersterrenrestaurant komt. Wij heten Bart De Wever voor iets.

b) Joëlle Milquet (CDh), gemarineerd en in fijn gesneden stukjes. Omdat ze gauchistisch is.

c) Steak met frieten, en een halve bak Jupiler. Zeer Belgisch en niet communautair geladen. Wel dronken achteraf, maar wie merkt het verschil in de burgerlijke politiek? Tussen ladderzat en nuchter.

d) Pita met met drie potjes looksaus, om Bart De Wever (NVA) op een afstand te houden.


4/ Kan u foutloos het Belgische volkslied zingen?

a) Neen, alleen de Marseillaise. En ik hoop dat de Franstaligen zich daar bij aansluiten. Bij Frankrijk.

b) Ik ben Eric Van Rompuy van de CD&V. Het volkslied moet gesplitst worden, waarbij Vlaanderen de bevoegdheid krijgt over zijn eigen stembanden. Wat we zelf uit volle borst zingen, zingen we beter. (barst in een valse versie van "Het leven is mooi, onder oranje-oraaanje-blauw" - vrij naar Will Tura - los).

c) Ik kan het zelfs rappen in een laaghangende jeansbroek, als de koning dat fijn vindt. Huhuh.

d) Ik ken qua volkslied alleen de melodie van de Internationale, desnoods in alle talen van de strijd.

Stuur uw antwoorden als de bliksem naar ons mailadres. Wij doen voor u van harte een goed woordje in het Koninklijk Paleis, en desnoods bij de patroons van het VBO en VEV ("Die onteigeningen onder arbeiderscontrole bedoelt hij/zij goed!").

Swing your pants, vrije Belgen!

Niet vergeten: red pants rule.


(pd)

Betogen tegen de islam, en de teloorgang van de linkse intellectueel

De laatste weken was er een hoop te doen omtrent een aangekondigde betoging "tegen de islam" in Brussel. Een Duitse ex-journalist, luisterend naar de naam Udo, wil de stok in het hoenderhok gooien. Blonde haardos, trendy brilletje. Het type van de ambitieuze, maar zelden op sociale zaken doordenkende personeelsmanager. Udo zit strak in het pak. De fris uit het kapsalon huppelende kruisvaarder wil "Europa" wakker schudden voor het gevaar van de "islamisering".

"Waarom zijn het nooit hindoes of boeddhisten die op vrouwen in bikini spugen?" vraagt de man zich retorisch af. De onderliggende veronderstelling is: moslims doen dat wel, blind vooruit gedreven in hun dagelijks spuwgedrag door een fanatiek, onbuigzaam geloof.

Niet alleen de rechtse en conservatieve Udo Ulfkotte ziet de islamitisch geïnspireerde fluimenregen langs alle kanten van de daken druipen en het oude continent zienderogen van de wereldkaart vegen.

Daar duikt ene Joost Zwagerman op. Nederlands auteur, en veelgevraagd verteller op TV en in de bladen. Zwagerman is geen verdwaasde scherpslijper, in tegenstelling tot de populist Ulfkotte. Hij ziet de sociale achterstelling van allochtone jongeren, legt zijn vinger op samenlevingsproblemen en gewaagt, in de voetsporen van Paul Scheffer, sociologisch van een "multicultureel drama".

Je staat er verbaasd naar te kijken hoe diep die term vandaag begint door te sijpelen, bij wat voorheen als de laag van "progressieve intellectuelen" te boek stond. Zwagerman is er een typevoorbeeld van.

In de jaren '70 en een stuk van de jaren '80 zou de progressieve intelligentsia maatschappelijke fenomenen als grootstedelijk verval, etnische spanningen, criminaliteit, toenemende armoede, antisociaal gedrag,... nog bij uitstek aan de kapitalistische crisis en het om zich heen grijpende neoliberalisme hebben toegeschreven. Thatcher, Reagan en Verhofstadt golden als vanzelfsprekende, universeel verachte, conservatieve schietschijven.

Daar praatte of socialiseerde je niet mee. Je hakte er verbaal en door arbeidersstrijd op in. Het was de evidente "vijand" voor een laag van progressieve intellectuelen, die hun oriëntatie op de arbeidersbeweging nog niet in hun achterzak hadden gestoken.

In die periode bestond er bij een groot deel van de intellectuelen nog een zeker besef van de politieke economie van het kapitalisme. De idee dat het met de botte bijl doorgevoerde neoliberalisme een ommekeer, een achteruitgang van dit systeem belichaamde. Een ontwikkeling die bestreden moest worden.

Maar wat merken we vandaag? De val van het stalinisme, het ineenstorten van de sociaaldemocratie als burgerlijke arbeiderspartijen, de tijdelijke achteruitgang van arbeidersstrijd in de jaren '90, het burgerlijke ideologische offensief omtrent de vrije markt,... gekoppeld aan de maatschappelijke middenpositie van de intelligentsia heeft deze laag tot de meest intellectueel volgzame, wollig moraliserende en onkritische groep in de maatschappij gemaakt.

Geflirt met idealisme en priestergepreek over "normen en waarden" (een materiële basis voor verandering zien de Zwagermannen niet), in veel gevallen cynisme (wat op hetzelfde neerkomt) en amper een notie - noem het gebrek aan intellectuele inspanning - van de politieke economie van het kapitalisme.

Het zal, naar het zich laat aanzien, het opstaan van de arbeidersbeweging vereisen om sommige van de commentatoren van het maatschappelijke weefsel uit hun winterslaap te halen en hopelijk tot een diepgaander inzicht van de sociale realiteit onder het kapitalisme te brengen.


(pd)

Breaking news

Linda Pilewski (presentatrice): “Goede avond, kijkers, en welkom in onze show. Wel, wat een dag was het vandaag weer op de beurzen. Wat een ongelooflijke, onderkin suizend tegen de grond vallende, memorabele dag was het. Boordevol opwinding, en met tal van plotse wendingen in de verhaallijn voor beleggers de wereld rond, van New York tot Tokyo en Londen.”

Jack Burns (vanuit Chicago, zwaait met de armen): “Dat klopt, Linda.”

Linda: “Ik geef je dadelijk het woord, Jack. Eén minuutje. Nog even meedelen aan onze kijkers, onze vele kijkers thuis op een moment dat sommigen reeds een crisis hebben genoemd, dat ons panel vandaag de scherpste financiële opiniemakers uit de VS, Japan, Londen, New Delhi en Jakarta bevat. Ga je gang, Jack in Chicago.”

Jack (vet Amerikaans accent, bril, das, tot aan zijn ellebogen opgerolde hemdsmouwen): “Bedankt, Linda. De aandelen zaten op deze 16e augustus in een wilde roetsjbaan van wisselend fortuin. Maar kijk naar wat ze gedaan hebben! Munten begonnen te glijden, de zeer speculatieve carry trade wikkelde zich af als een bobbijntje,... en toch hebben de aandelen zich net niet volledig herpakt...”

Linda: “Ongelooflijk, Jack. O - ooh!”

Jack: “...en zodoende een geweldige comeback gemaakt. De percenten vlogen eraf, maar dan...”

Linda (wipt op en neer op haar stoel): “Ja, Jack. O ja.”

Jack: “Dit is Wall Street, Amerika. Of je er nu van houdt of niet. De aandelen weigerden koppig om meegesleurd te worden door het slechte nieuws. Al die negatieve dingen die binnenslopen vanuit de kredietmarkten. En ze maakten, wat niemand - bijna niemand - voor mogelijk had gehouden, een fabuleuze remonte. Wham!”

Linda (komt bijna dubbel klaar, kapsel in de war): “Bedankt, Jack. Dan is het nu tijd om over te schakelen naar Bob Myers in New York. Bob, hoor je me?”

Bob (iets dikker dan Jack, kaal, Amerikaans accent, toegeknoopt pak): “Luid en duidelijk, Linda. Het was op verschillende niveaus een memorabele dag. Maar ik ga toch niet helemaal mee in het verhaal van Jack. Ik ben ervan overtuigd dat de Fed de rente moet laten zakken, want geloof me: er is wellicht nog een pak meer financiële turbulentie op komst.

We spreken over een zeer ondoordringbare, hoogst speculatieve markt die aan het imploderen is. De onbekende onbekenden uit deze bijna esoterische financiële sfeer moeten we nog ontdekken, Linda. Het is een duivelswerk. Zeer ingewikkeld.”

Linda: “En Greenspan, Bob? Wat is zijn verantwoordelijkheid, volgens jou?”

Bob: “Als Bush niet voor het Internationaal Gerechtshof in Den Haag wil verschijnen, kunnen we op z’n minst Greenspan sturen, Linda. Wat denk jij, Jack?”


(pd)

“Werken baat, staken schaadt”: burgerij bereidt zich voor op kwade tijden

In verschillende Europese landen staat de discussie over het stakingsrecht bovenaan op de agenda. Niet dat werkende mensen daar al te openlijk mee om de oren hoeven te worden geslagen. In Frankrijk stemde een ruime meerderheid in het parlement, aan het handje van president Sarkozy en de nieuwbakken regering-Fillon, tijdens putje zomer een falanx van antivakbondswetten.

In Duitsland besliste de arbeidsrechtbank van Nürnberg vorige week om de machinistenvakbond GDL een verbod op staken op te leggen. De “onpartijdige rechter” kon ook meedelen tot wanneer: eind september.

In België stapelen de aantastingen van het stakingsrecht zich eveneens op. Er is het initiatief van advocaat Cafmeyer om stakers in Zaventem persoonlijk financieel verantwoordelijk te stellen voor “geleden schade”. Het gaat om de acties van het veiligheidspersoneel op de luchthaven van een aantal maanden geleden.

In de tweede versie van de nota van formateur Leterme wordt de idee van minimumdiensten in de openbare sector onderschreven. Hoe kan je het middel van de staking nog gebruiken, waar arbeiders doorgaans niet lichtzinnig mee omspringen, als de vervanging al klaar staat?

Dat de ACV-leiding op dit vlak recent een voorzet gaf, zal niet hebben geholpen. Leterme had hem maar binnen te koppen. Zowel bij de ACV- als ABVV-leiding - deze laatste nog naduizelend van de SP.a-nederlaag in de verkiezingen - is er een vrees voor meer spontane stakingsacties aanwezig. Hun doelstelling is om een veralgemeende beweging, zoals tegen het Generatiepact, te vermijden.

Die beweging werd toen bureaucratisch vanuit de top stilgelegd. Maar zullen de vakbondsleiders dat nog kunnen, tegen wellicht een harde, neoliberale oranje-blauwe regering?

In Frankrijk moeten stakers bij het openbaar vervoer zich 48 uur voor het begin van een actie “aanmelden” bij de directie. Dit laat natuurlijk ruimte voor intimidatie door oversten. Het moet de regering ook in staat stellen om gemakkelijker een minimumdienstverlening georganiseerd te krijgen. Kortom: om de staking te breken. Na 8 dagen voorzien Sarkozy en Fillon een verplichte stemming, georganiseerd onder voorwaarden die door de directie kunnen worden bepaald, over het verdere verloop van de staking.

De Franse regering liet al doorschemeren dat, naast het openbaar vervoer, de nieuwe wet ook tot in het onderwijs en de hele privésector zou kunnen worden uitgebreid. Stakers die zichzelf moeten “aangeven” bij hun directie, “sancties” als dat niet gebeurt, niet de vakbondsleden maar de bedrijfsleiding die “stemmingen” organiseert,...

Voorwaar, de nieuwe president Sarkozy staat echt voor het type “warm rechts” waar de krant De Morgen hem onlangs mee lauwerde. Dan zijn er nog mensen die zich, vruchteloos in de haren krabbend, afvragen waarom Vlaanderen “zo rechts stemt”, als dat links moet voorstellen.

De aanvallen van de Europese burgerij en haar pionnen op het stakingsrecht zijn geen toeval. We komen uit een economische boom die de werkende mensen vooral veel zure vruchten heeft opgeleverd (flexibiliteit, lagere koopkracht, zwaardere uitbuiting,...). De aantasting van de koopkracht was de afgelopen 25 à 30 jaar zo erg dat ook tweeverdieners uit de middengroepen vandaag met het zwaard van Damocles boven hun hoofd leven. Een inkomen minder reduceert zo’n doorsnee gezin tot een leven op of onder de bestaansonzekerheid.

Ongeveer 1/3 van de Belgische bevolking is nu reeds arm of bestaansonzeker. Bij een komende economische crisis of recessie, waarvan de eerste signalen op de huizen- en kredietmarkt in de VS zich aftekenen, zullen ook de middengroepen in de maatschappij worden geraakt. Die laag die tot voor kort dikwijls meestapte in de patronale logica.

Arbeiders zullen geen alternatief hebben dan in actie te komen tegen hun werk- en levensvoorwaarden. Het is omdat de burgerij weet dat ze, zeker in het geval van een recessie, meer algemene aanvallen zal moeten lanceren op de werkende klasse dat ze brutalere wapens voorbereidt om verzet tegen te gaan. Het “vangnet” van sociale bescherming is na meer dan 25 jaar neoliberaal beleid immers ernstig uitgehold.

De burgerij en haar intellectuele napraters beseffen het zelf nog niet ten volle, maar ze zullen steeds verder in een logica van antidemocratische maatregelen tegen de arbeiders en jongeren worden gedwongen. In de jaren ’30 moest het fascisme de job doen, door de vakbonden en arbeiderspartijen te liquideren. Vandaag zal eerder het bestaande staatsapparaat - rechtbanken, politie, etc. - ingezet worden om de democratische rechten van de massa van de bevolking te beknotten en onderdrukken.

Het ondergraven van het stakingsrecht is daarbij een belangrijke test. Enkel vertrouwen op de vakbondsleiders, die veralgemeende bewegingen met alle mogelijke middelen uit de weg willen gaan, is een recept voor sociale achteruitgang.

We moeten een nieuwe arbeiderspartij uitbouwen om strijdbare syndicalisten, arbeiders en jongeren een instrument in handen te geven waarmee op de werkvloer en in de maatschappij de krachtsverhoudingen kunnen worden veranderd. Het Comité voor een Andere Politiek (CAP) kan daar een instrument toe zijn, als er in de beste strijdbare en socialistische tradities wordt gebouwd.


(pd)

Advertentie: premier gezocht

Vaardigheden:

- het Belgische volkslied kunnen zingen, in beide landstalen

- diepe interesse tonen in staatkundige aangelegenheden, zoals het splitsen van kieskringen, het splitsen van delen van de sociale zekerheid, en – bij economische hoogdringendheid – het splitsen en verdelen van de arbeidersbeweging

- handje schudden, dineren en over koetjes en kalfjes babbelen met de Koning (Brussel-Halle-Vilvoorde, de miljarden euro’s die de regering gaat besparen in dienst van het land en de vooruitgang)

- arbeidskracht goedkoper maken om “investeringen aan te trekken” en de concurrentiekracht “van onze bedrijven” te versterken

- in staat zijn om de term “onze bedrijven” uit te spreken, zonder in hysterisch gelach uit te barsten: oefen deze moeilijke opdracht voor de badkamerspiegel

- jezelf afvragen hoe je nadien nog verkozen moet geraken, als je weer eens drastisch in de sociale bescherming hebt gesnoeid

- hier en daar een kleine, symbolische sociale maatregel invoegen, die moet verdoezelen hoe je met de andere hand de zakken van het patronaat vult

- jezelf kunnen wijsmaken dat er geen alternatief is voor besparingen, communautaire kwakzalverij, een uitwijzingsbeleid voor vluchtelingen,... als je als traditioneel politicus een carrière wil opbouwen, en met je nobele gelaatstrekken in het TV-journaal en in de boekjes wil prijken

- over je hart krijgen om te tafelen met onafhankelijke journalisten van de kwaliteitskranten, en hun advies trachten in te winnen

- diezelfde journalisten uitkafferen als ze je spelletje niet willen meespelen

- de vakbonden, en bij uitbreiding alle werkende mensen op de planeet, als potentiële dwarsliggers inschatten, maar het zo blijven spelen alsof je iedereen te vriend hebt

- diep vanbinnen beseffen dat jezelf uitsloven voor het patronaat en de vrijemarkteconomie een verdienstelijke bezigheid is

- cynisme als deugd en teken van politiek inzicht beschouwen

- dat niet erg vinden omdat het de hypotheek betaalt, en omdat je als premier belangrijk bent (zo belangrijk dat het zonder jouw persoon allemaal veel minder zou zijn)

Voldoet u aan deze kwaliteiten? Op naar de Wetstraat!



(pd)