Het dagboek van de president

Geheime gevangenissen in het oude Europa, fosforbommen op de inwoners van Fallujah, een regering opgevat als doorlopend buffet voor grote aandeelhouders: je kan niet zeggen dat G.W. Bush er helemaal niets van bakt, tussen de dutjes - snurkend voor het vaderland - en Disney filmpjes door. Het dagboek van de machtigste man ter wereld leest dan ook als het betere jongensboek.

Maandag 28 november

Vandaag was het ondanks allerlei problemen een mooie dag. Het begon niet best. Eerst natuurlijk de honkbalverslagen gelezen in de Texas Daily Tribune. Met een koffietje, een deken en pantoffels in het Oval Office. Zalig. Hou ik van. Toch kreeg ik na 20 minuten lezen in de sportartikels zware hoofdpijn. Die door en door slechte schelm van een Michael Moore zal het ontkennen, maar zeker niet alleen omdat het zoveel letters in één ruk waren. (Wanneer rekent Karl Rove is met die lawaaimaker af? - IDEE).

Sinds ik gouverneur af ben, bakken die honkballers in Texas er niets meer van. Hier kan ik mij erg over opwinden (denken aan de kruisdood van Jezus als ik mij teveel opwind, dat was ook erg - IDEE) . Zijn dat kerels met lef, of slappe voorstanders van Darwins evolutieleer? OK, rustig. Ik bid de Heer elke dag voor een goede afloop van de spelletjes van die jongens. Ik ken ze goed, de Onoverwinnelijke Vliegende Cowboys.

Vanmiddag door het raam gewuifd, naar voorbijgangers: ze wuifden niet terug.

Steak met puree gegeten. Na mijn middagdutje eindelijk begonnen met werken. Condy vertelde mij vanalles over wereldpolitiek, Irak (waar we nog altijd zitten), een slechte grap over de Onoverwinnelijke Vliegende Cowboys (is ze nog loyaal tegenover de president van de VS - hey, dat ben ik - Condy?), de economie (wat the hell is nu weer een “tekort op de handelsbalans”? - zoeken met Google, misschien Greenspan is bellen - die zit tegenwoordig toch alleen maar te golfen met zijn rijke, gepensioneerde gabbers), een trendy reeks handtassen van Louis Vuitton (een Fransman?, zeker een homo), en nog wat ditjes en datjes over de Republikeinse partij en enkele belangrijke christelijke lobbygroepen (tijdens dat laatste stukje informatie noteerde ik een aantal sleutelwoorden).

Moet ik filosofie in mijn dagboek verwerken? (Uitwijding over hoe moeilijk het is om je diepste ideeën soms in taal uit te drukken, en je medemens iets Duidelijk Te Maken. Wat is uiteindelijk taal? Stuk over de eeuwige morele waarde van parabels in de Bijbel. Nog te schrijven. Wacht tot een toekomstig uitgever dit leest!)

's Avonds gedineerd met de grote bazen van General Motors, Total Fina, een Japans merk, een Frans automobielbedrijf (ik weiger die laffe deserteurs en wijndrinkers publiciteit te geven, ook in mijn dagboek - een principiële kwestie), Enron (de nieuwe kerels zijn uitstekend en houden van golf, The Simpsons en honkbal, net als ik - afspraak mee maken voor een match van de Vliegende Cowboys), Halliburton (die pretbedervers zeuren de oren van mijn hoofd: dat ze het “heel onveilig” vinden in Irak - wel, alsjeblief, zijn zij misschien al is in de arme buurten van Washington geweest, de sissies?) (Ik ook niet.), en nog wat types die aan mijn mouw trokken en met cheques voor de partij over de tafel kwamen.

TV-nieuws niet volledig uitgekeken: toen het honkbal begon op het Sportkanaal overgeschakeld van Bagdad naar de Vliegende Cowboys. Fantastisch geamuseerd, ondanks de nederlaag. Ik ben een optimist: dat weet je, dagboek. Vrouwtje kus gegeven. Samen een gebed gezegd en de Heer geprezen voor ons rijke, gezegende leven. Zonder probleem, binnen de 10 minuten, ingeslapen. Deze keer geen roze schaapjes geteld. Boven de 2000 ben ik toch meteen de tel kwijt...

(pd)

ABC van het socialisme: de U

Utopisch socialisme. Stroming die voorafging aan het wetenschappelijke socialisme van Marx. Uitdrukking van de lage trap van ontwikkeling van de industrie, in de overgang naar een voldragen kapitalistische maatschappij. Fourrier, Owen,... waren "utopische socialisten". Ze probeerden in de poriën van de vrije markt kleine oases van zelfbeheer en universele liefde te creëren. Turn on, tune in, drop out. Hippies zonder het zelf te weten.

De burgermaatschappij overlaadde deze experimenten niet bepaald met natte kussen. Overtuigde wurggrepen werden hun deel. Het was Marx die becijferde - hij was sterk in hoofdrekenen - dat er volk nodig was, het georganiseerde proletariaat, om de wurggreep van de burgerij rond onze hals te doen verslappen. Dat de arbeiders zich daarvoor niet buiten, maar volledig binnen de maatschappij moesten plaatsen. Turn on uw grijze massa, tune in op de golflengte van wat een arbeiderspartij te vertellen en te bieden heeft, rise to het niet oninteressante niveau van de wereldsocialistische betrachting. Herhaal dit tot u voldoening krijgt.

(Nota: gitaargigant Jimi Hendrix was geen “utopische socialist”, maar gewoon zeer high in the sky. Pogingen om zijn platenhoezen anders te interpreteren, zijn gedoemd om te mislukken. Zoals de man zei: "I'm gonna wave my freak flag" - dat was al inspirerend genoeg).

Uitkering. Uitkeringen voor werkloosheid, ziekte, ouderdom,.. moeten we volgens de regering en haar dikke (ook letterlijk) patronale vrienden als een gunst zien. Zeker niet als de op kapitalistische patsers afgedwongen solidariteit tussen de arbeidersklasse. Om ons daarvan te overtuigen wordt de koopkracht van onze uitkeringen al 25 jaar door kapitalistische regeringen naar beneden gesabeld.

Laat ons de zaak omkeren. Als wij toch moeten "werken voor ons geld", laat ons dan van de bazen hetzelfde eisen! Stop de geldstromen van de arbeidersklasse naar de maatschappelijk oninteressante patroons, meestal toch nauwelijks intelligenter dan hun zakrekenmachine. Laat ze eindelijk werken voor hun geld, deze ruim overschatte Campari Orange-slurpers. In de plaats van de werkers dat te laten doen!

Gedaan met brave burgers bestelen: nultolerantie voor patronale boefjes, hoe moeilijk hun opvoeding ook was. Geen stuurloos rondlummelende VBO-uitbuiters in onze wijk! Rolluiken ratelend naar beneden, wanneer we ze weer eens in groep zien afkomen. Dolmakende winsthonger op onze rug? De harde aanpak! Baas in eigen bedrijf!

Ultimatum. Sommige los van de massa's opererende half-marxisten formuleren hun ideeën in de vorm van een ultimatum aan iedereen die het horen wil (meestal is dat niemand). Richt een fabriekscomité op, of anders... Verlaat terstond alle tussenwegen naar het volledige maximumprogramma, of er zwaait wat... Arbeidersraden nu en overal, of we komen van lieverlee ons bed niet meer uit...

"Ultimatisten" klinken niet toevallig als misdeelde sociaal assistenten, zonder het minste oog voor de concrete omstandigheden en het niveau van strijdbaarheid van de arbeiders. Zoals Lenin zei: de kunst is het bewustzijn een stap voor te zijn - geen heel melkwegstelsel - en het zo op te tillen tot een hoger inzicht, zonder het finale doel (socialisme) te verzwijgen. Van zo'n kok kunnen de arbeiders nog iets leren. Van Stevaerts nieuwe bundel "Blijf met uw poten van mijn Tiramisu - de andere kant van een ex-voorzitter" net iets minder.

Utopie. Volgens vele door de burgerij in slaap gewiegde medemensen is het socialisme een utopie. Iets wat simpelweg gezien de huidige stand der dingen niet te realiseren is. Wat misschien ook niet helemaal wenselijk is. Kunnen we elkaar ten behoeve van de competitie niet gewoon een beetje verscheuren? Daar word je toch alleen maar creatief van?

Hier en daar een bluts en een buil, wat schaafwonden, OK. Maar kapitalisme hoeft toch niet per se "bloeden uit alle wonden tegelijk" te betekenen, in laatste instantie? Ook al waren die twee Wereldoorlogen, toegegeven, een mooie repetitie. Linkse socialisten zouden zeggen: de idee om steeds verdergaande sociale afbraak te tolereren om erger (??) te voorkomen, is de ergste dromerij van allemaal. Dit zelfverklaarde "pragmatisme" - het pragmatisme van een kampbewaker - is de meest slappe volksverlakkerij.

Geen betere manier om de arbeidersklasse te ontwapenen, wanneer ze zich juist politiek moet organiseren en het tegenoffensief aanvatten. De feiten zijn links: waarom schrik hebben om ze nuchter te erkennen?

(pd)

Elke week maandag op www.links-socialisme.blogspot.com: ABC van het socialisme - het alfabet dat ze op school zijn vergeten.

Werkende klasse: triomfantelijk terug op het toneel (zelfs zonder eigen partij)

Welke klasse? De arbeidersklasse, of wat dacht je?

(commentaar)

De arrogante houding van de regering-Verhofstadt heeft een slapende reus wakker gemaakt: de georganiseerde arbeidersbeweging. Zelfs in de Wetstraat worden ze gedwongen om de kloof tussen “de vakbondsbasis” en de traditionele partijen in het parlement te erkennen. Politiek is een kwestie van krachtsverhoudingen tussen de klassen in de maatschappij. Als regering en patroons het Generatiepact er niet zonder al te veel kleerscheuren doorkrijgen, wat wordt het dan met al die andere Generatiepacten die ze nog in hun mouw hebben steken?

Willy Claes (SP.a), Bart Somers (VLD), Mark Eyskens (CD&V): het zijn allemaal buikspreekpoppen van de bazen die hardop dromen van nog zwaardere besparingsprogramma's. Wat als er zich een zwaar tekort op de begroting voordoet, en de hakbijl nog dieper in de sociale zekerheid wordt gezet?

Het verzet tegen het Generatiepact vat een breder verzet tegen 25 jaar neoliberale politiek samen. Geen commentator die dat luidop durft te zeggen. En dat op een moment dat de burgerij enkel nog met een “stemming” onder de arbeiders wordt geconfronteerd. Een stemming die nog niet op het politieke terrein is georganiseerd. Beeld je in wat er dan pas mogelijk zou zijn.

Een stemming die zich laat voelen op de werkplaatsen en zich weerspiegelt bij veel delegees en militanten, maar die ook binnen de vakbonden nog geen organisatorische uitdrukking heeft gevonden, in de vorm van een gemeenschappelijke linkerzijde rond een strijdbaar programma en een offensieve strategie.

In hun miskenning van het veranderende bewustzijn aan de basis struikelen de analysten van de ene politieke misrekening naar de andere. Ze leven nog in het verleden. De stoffige jaren '90. Op dat moment waren de strijdbaarheid en het klassebewustzijn van de arbeiders tijdelijk ondermijnd door de ideologische effecten van de val van het stalinisme. De kloof tussen de werkende klasse en de rijken groeide echter alleen maar - door de versnelde neoliberale politiek - de laatste 15 jaar.

Het klassebewustzijn en de strijdbaarheid groeien echter niet in een rechte lijn. De strijd tegen het Generatiepact toont een geweldig potentieel, maar is zeker niet gewonnen. Of er op basis van dit breed verzet een politiek alternatief van de arbeiders zal ontstaan, zal ook de perspectieven voor het Vlaams Belang bepalen. Die partij toonde zich op haar economisch congres vandaag in Gent een trouwe volgeling van de liberale dogma's. Zelden lag het potentieel voor een nieuwe arbeiderspartij op een strijdbaar, anti-neoliberaal programma zo breed open. Maar die kansen moeten wel gegrepen worden.

De vakbondsleiding zal de rol van de vakbonden zelf op het spel zetten als haar voorstellen voor actie niet weerspiegelen wat er aan de basis leeft. Dit zou letterlijk de rode loper uitrollen voor nieuwe overwinningen van het Vlaams Belang en verder ruimte geven aan het racisme en de Vlaams-Waalse verdeeldheid die door deze anti-arbeiderspartij worden gevoed.

Moesten de vakbonden rond het Generatiepact een nederlaag leiden, dan zal dat deels tot demoralisatie leiden. Bij de meest bewuste militanten kan het echter ook leiden naar een zoeken van reële politieke antwoorden. Mogelijk geblokkeerd op het syndicale toneel, kan een laag een uitweg zoeken op het politieke terrein.

De kwestie van een politiek verlengstuk, de campagne voor een nieuwe arbeiderspartij, zal zich bij elk gevecht stellen. Een gezamenlijk signaal van zelfs een beperkt aantal syndicale delegaties, gekoppeld bijvoorbeeld aan een figuur als Jef Sleeckx - de dwarsliggende SP.a-er die vandaag de boer opgaat om de ruimte voor een nieuw links alternatief te testen - kan deze kwestie op tafel leggen en de politieke situatie openbreken. Dat zou pas echt geschiedenis maken zijn.

(pd)

Vreugde door arbeid

Leg wat in mijn schoentje, leg wat in mijn laarsje... dank u alle baasjes.

Morgen, wanneer de Vlaamse leeuw monter uit zijn bed van bladeren en twijgjes is gekropen, trekt menig Vlaams Belanger ook naar Gent voor het economisch congres van die partij. Vol verwachting over al het economische lekkers dat Sint Dewinter in zijn volkseigen knapzak heeft gestoken.

Sint Dewinter wil het cordon sanitaire de loef afsteken en hongert als een echte Vlaamse Leeuw naar het snoepgoed en de lintjes van de kapitalistische macht. De zelfverklaarde "partij van de gewone mens" drijft aldus een kleinschalig - de knapzak van Dewinter mag niet teveel van zijn inhoud prijsgeven - handeltje in liberale verjaardagtaarten voor de patroons (voor de heersende klasse is het alle dagen feest, de rest moet fluitend de buikruim aanhalen).

En dus krijgen de arbeiders snoepjes toegeworpen van Sint Dewinter en zijn knechten: langer werken (de goedheilige neoliberaal Dewinter vindt de brief van het Generatiepact niet streng genoeg voor de kindjes/arbeiders), een lager indirect loon (de sociale zekerheid maakt de kindjes/arbeiders alleen maar ongelukkig en ziek), meer flexibiliteit (als de Pieten van Sint Dewinter hun onverdienstelijk knelpuntberoep met een tijdelijk of interimcontract kunnen vervullen, waarom meer en meer Vlaamse kindjes/arbeiders dan niet?),...

Het economisch anti-arbeidersprogramma is de niet te integreren Zwarte Piet van het Vlaams Belang. Een waterdrager van de patroons die Sint Dewinter meestal in zijn tuinhok in Spanje verborgen houdt. Het gaat om een liberaal knechtje, annex stakingsbreker met bezem, die hij niet zomaar door de schoorsteen van elk Vlaams gezin zou laten afdalen. Ook al is het met ons belastinggeld. Sint Dewinter pakt met zijn neoliberale snoepjes enkel in de eigen kring uit als de macht lonkt en de patroons erop rekenen dat ook deze gewillige Sint braafjes hun asociale zuurtjes door de keel van de arbeiders jaagt.

(pd)

Column op donderdag: Het algemeen belang, vakbonden en de media

Door Karel Mortier

Het "algemeen belang", waar sommigen zo graag mee uitpakken, komt meestal aardig overeen met de particuliere belangen van een kleine minderheid van de bevolking. Het is de oudste leugen van de wereld: de belangen van de heersende klasse voorstellen als het algemeen belang. De slavenmaatschappij was in het "algemeen belang" van het oude Rome en Griekenland. De feodaliteit was in het "algemeen belang" en was door God gewild. Verzet tegen die verhoudingen was een verzet tegen een door God gewilde orde, een riskante onderneming in die tijd.

De winsten van een kleine groep aandeelhouders zijn dan weer in het "algemeen belang" in een kapitalistisch productiesysteem. Dit wordt niet altijd met zoveel woorden gezegd, maar daar komt het in de praktijk wel op neer. Het is aan de cheerleaders van het kapitaal om al dan niet bewust die leugen te verspreiden.

De geschiedenis of de actualiteit herleiden tot een spel tussen een aantal leiders - zonder oog te hebben voor maatschappelijke veranderingen binnen organisaties of in de samenleving - is een andere, veel voorkomende fout. Dinsdag presteerde Guy Tegenbos van De Standaard het om te zeggen dat men momenteel carrière kan maken binnen het ABVV door het hardst te roepen en door de meest radicale taal te gebruiken. “Wie in aanmerking wil komen voor een leiderspositie of zich wil handhaven op die plek moet harder roepen en radicaler zijn dan de hardste roepers, of hij wordt door hen afgeschoten.” (De Standaard, 22 november). Meestal is dit de beste manier om geen carrière te maken binnen een organisatie, laat staan binnen de socialistische vakbond.

Het verdedigen van het Generatiepact is op dit moment inderdaad niet iets om in je CV te zetten als carrièrist binnen een vakbond. Maar dat ligt dan misschien aan de inhoud van dat Generatiepact en niet zozeer aan de vakbond. Ten andere, sinds wanneer mag de leiding van een organisatie de mening van haar leden niet meer uitdragen? Dat de mensen dit pact niet willen, is echter een gegeven dat de Vlaamse kwaliteitskranten niet onder ogen willen zien.

Dit is trouwens niet de analyse die moet worden gemaakt. Ze zouden zich beter de vraag stellen waarom “gematigde” vakbondsleiders als Jorissen (Metaal) of Wittevrongel (Textiel) de laatste weken harde taal gebruiken. De druk van onderuit, van de tienduizenden leden en militanten, is wellicht een betere verklaring daarvoor dan de carrièreplanning van de vakbondsleiding.

Nu Jorissen volgens De Standaard bereid zou zijn om te “landen” - omdat hij van alle centrales er het meeste heeft uitgehaald door de harde acties van de Metaal (maar dat vergeet men er bij De Standaard bij te zeggen) en onder vuur ligt van een aantal Waalse afdelingen - zou hij toch niet zo'n kwaaie gast zijn, zoals ze hem eerst hadden proberen af te schilderen. Het kan dus verkeren. De media hebben blijkbaar figuren nodig waarvan ze denken dat die een einde kunnen maken aan het verzet van de vakbonden.

Dit belet Tegenbos niet om te zeggen dat Vlaanderen meer autonomie moet krijgen, omdat er met het Vlaamse ABVV nog wel te praten valt. Lees: Het is volgens hem gemakkelijker om liberale tegenhervormingen door te drukken met een Vlaams ABVV, dan met een Belgisch ABVV.

Dat de economische bevoegdheden die Vlaanderen op dit moment al heeft vooral een gevolg zijn van de strijd van het Waalse FGTB is in die zin behoorlijk ironisch. De Walen hebben het dus weer gedaan. Door de schuld van een aantal kleine "verwaarloosbare groepen" met een grote mond kan de "rationale en verantwoordelijke" Vlaamse leiding van het ABVV niet anders dan harde taal te spreken. Net zoals de arme Xavier Verboven een slachtoffer is van de centrales, is het Vlaamse ABVV een slachtoffer van het Waalse ABVV.

Hoe dit valt te rijmen met de oproep van een "gematigd figuur" als Wittevrongel om te staken tot de regering - waarvan de “bevoorrechte” partner" (SP.a) nota bene deel uitmaakt - valt, is niet zo duidelijk. Net als het verzet van de bediendencentrale LBC, die vooral in Vlaanderen een strijdbare traditie heeft, en voor alle duidelijkheid deel uitmaakt van het ACV.

Een ander punt is dat er geen visie en geen leiderschap meer zou zijn in het ABVV. Een andere visie wordt vandaag al vlug "geen visie" (De Standaard) of "irrationele emoties" (De Morgen). Dat de klassieke partijen niet verder komen dan bot te stellen dat we met z'n allen langer moeten werken - zonder daarbij te zeggen waar, in welke omstandigheden en tegen welke voorwaarden - gekoppeld aan het zoveelste pakketje lastenverlagingen, is dan weer geen probleem. Vakbonden hebben in de ogen van de traditionele politiek, het patronaat en de media nut zolang ze in staat én bereid zijn om een liberale politiek door de strot van hun leden te duwen. Van zodra dit niet meer het geval is, vooral dan onder druk van de militanten en leden (een groep van mensen die men bij de media nogal vlug vergeet), dan “verzaakt” de vakbond aan haar invloed. Dan is die vakbond "onverantwoordelijk, kortzichtig en irrationeel".

Dat een vakbond alleen maar invloed kan hebben, volgens De Standaard, als hij bereid is om zijn eigen leden te “naaien”, klopt misschien volgens de formele logica die wordt aangeleerd aan de universiteiten, maar gaat in tegen iedere notie van gezond verstand. Iets wat helaas minder wordt aangeleerd.

Onder liberale vrienden…

De restanten van het Liberaal Appel van wijlen Ward Beysen (beter bekend als “zwart Wardje”) sluiten opnieuw aan bij de VLD. Dat biedt hen betere carrièremogelijkheden. De weduwe van Beysen haalde echter scherp uit naar de 5 overblijvende Liberale Appel'ers. LA-“voorzitter” Kerremans stuurde daarop een persmededeling de wereld in waarin termen vallen als “politiek kannibalisme”, “vroegtijdige dementie” en ander fraais. Kortom, een uitstekend rondje “lachen met liberalen”.

Na het overlijden van Ward Beysen trokken de meeste "kopstukken" van het Liberaal Appel reeds terug naar de VLD. Dat was onder meer het geval voor Albert Mariën, de burgemeester van Boechout die vooral bekend staat van zijn haat en repressie tegenover de anti-racisten van Blokbuster. Na Mariën volgen nu ook de officiële overblijfselen van het LA. De VLD is blijkbaar echt wel hopeloos in haar zoektocht naar “positieve media-aandacht”. Mariën en co zullen daar met hun uiterst rechtse praat zeker voor blijven zorgen...

LA-voorzitter Kerremans zet alvast de toon om “positieve media-aandacht” te zoeken voor de VLD. In een persmededeling reageert hij op het ongenoegen van mevrouw Vinck, de weduwe van Beysen, die een heraansluiting bij de VLD niet ziet zitten. Kerremans omschrijft Vinck onder meer als "Linda Perron", "mevrouw Iskariot" (naar de "verrader" Judas Iskariot), "politiek kannibaal",... Positieve media-aandacht verzekerd!

Kerremans stelt dat Vinck zich moest houden aan de standpunten van het Dagelijks Bestuur, dat "bestond en bestaat uit persoonlijke vertrouwelingen die door voorzitter Ward Beysen daarvoor persoonlijk gevraagd werden en democratisch verkozen." De almachtige voorzitter heeft het bestuur zelf democratisch verkozen? Of lezen we dat verkeerd?

Verder wordt Vinck gewaarschuwd. Ze kan geen rechten doen gelden op "het ideologische en historische erfgoed van de Partij". Wij vroegen ons af wat het historische erfgoed van de "Partij" (met hoofdletter!) mag wezen. Heeft het Liberaal Appel ergens nog wat musea staan of kunstschatten verborgen gehouden? Soit, Kerremans zet de puntjes op de i en zegt dat het "Liberaal Gedachtegoed" eigendom is van de "Partijleden". Dat zijn veel hoofdletters om te stellen dat het liberalisme de eigendom is van de LA-leden. Erg liberaal klinkt dat niet... VLD-voorzitter Somers zal overigens tevreden zijn dat hij eindelijk de bezitters van het “Liberale Gedachtegoed” in zijn partij heeft opgenomen!

Kritische LA-leden zoals Vinck horen alvast niet bij de bezitters van het "Liberale Gedachtegoed". Neen, zij lijdt volgens het LA-bestuur wellicht aan "vroegtijdige dementie". Het LA-Bestuur en Vinck hebben een aanslepend conflict over de erfenis van Ward Beysen waarbij Vinck wordt verweten dat ze de partijlokalen en de rekening (allen op naam van Beysen) als haar persoonlijk bezit beschouwt.

Dit noopt het LA-Bestuur er toe om Vinck te roemen omwillen van haar "sanguinisch, onbehouwen en licht ontvlambaar temperament". De "haatcampagne" tegen het LA wordt volgens het bestuur gevoed door "afvalligen, politieke opportunisten en non-valeurs die nooit politieke verantwoordelijkheid droegen, nooit één wezenlijke bijdrage leverden tot het inhoudelijk politiek debat, nooit één woord op politiek papier zetten, en nooit enige inspanning leverden om het politiek liberaal gedachtegoed te concretiseren."

Kerremans heeft overigens nog een goede raad voor de weduwe van Ward Beysen: "Het zou toch welopgevoed zijn als deze schertsfiguren ten minste zouden willen doen alsof ze iets van politiek verstonden."

Bart Somers mag gerust zijn. Met het binnenhalen van het Liberaal Appel heeft hij een belangrijke overwinning geboekt, die er ongetwijfeld voor zal zorgen dat de VLD de komende periode over een veel sterkere positieve communicatie kan beschikken.

(gc)

Vakbonden wijzen Generatiepact af

Asociaal, onredelijk, emotioneler dan Flair, gebaseerd op kortzichtig buikgevoel (de Comme Chez Soi) en gericht tegen de arbeiders:

Staak de regering weg: wij verdienen beter

Waar blijft ons actieplan?

Voor provinciale stakingen als voorbereiding op een meerdaagse nationale, algemene staking in gemeenschappelijk vakbondsfront. Waarop wachten onze vakbondsleiders nog?


ABVV en ACV: breek met de traditionele partijen (die oelewappers in het parlement) en kom op voor een eigen arbeiderspartij. Wat de arbeiders zelf doen, doen ze beter. Doe mee met de campagne en word nog toffer dan u al bent. Werk mee met onze petitie voor een nieuwe partij voor werkende mensen en jongeren!

www.arbeiderspartij.be

Haalt paars de hoge noot?

Vandaag wordt het met klamme handjes afwachten voor de paarse excellenties. De vakbonden werpen de teerlingen over verdere acties tegen het Generatiepact, en helemaal glorend ziet de toekomst er voor Verhofstadt niet uit.

Het is waarschijnlijk dat het ABVV het licht aangepaste Generatiepact verwerpt. Gisteren zat de "kwaliteitspers" - met een uitgestreken gezicht de arbeidersbeweging een loer proberen te draaien, in de plaats van met een lading feestneuzen, confetti en bellen - al te speculeren op splijtende verdeeldheid in het vakbondsfront. Volgens "kenners" waren de meest strijdbare onderdelen van het ACV, onder meer de LBC, geneigd om het Generatiepact zonder veel gebroken armen en benen goed te keuren. Vandaag staat er in de krant dat de LBC voor gemeenschappelijke vakbondsacties oproept... Goed geprobeerd door de burgerlijke duiders van dienst. Volgende keer beter?

Een democratisch opgesteld actieplan moet, als we eerlijk zijn tegenover onszelf, deze asociale regering wegstaken. Wat wordt het dan gezongen voor de verschillende roze en blauwe topfiguren?

Wij doen een gok:

- Guy Verhofstadt (VLD): "New York, New York (I'm gonna make a brand new start of it...)" (Frank Sinatra)

- Johan Vande Lanotte (SP.a): "Take the A train" (Duke Ellington) - "Waterloo" (ABBA)

- Laurette Onkelinckx (PS): "It's raining men" (van de vakbond!) (Diverse Artiesten)

- Frank Vandenbroucke (SP.a): "School's out for summer" (Alice Cooper)

- Patrick Dewael (VLD): "Love is all you need" (The Beatles)

- Didier Reynders (MR, Minister van Financiën): "Papa's gotta brand new bag" (James Brown)

- Freya Van den Bossche (SP.a): "Thank you for the music" (ABBA) - Bandiera Rossa - "Puppet on a string" (Sandie Shaw)

- Jean-Marie Dedecker (VLD): "Never mind the bollocks" (The Sex Pistols)

- Elio Di Rupo: "Purple Rain" (Prince) - "Rendez-Vous" (Maar de maat is vol...) (Pas De Deux)

- De voltallige regering, als het met de vakbondsacties een beetje meezit: "The Mothership Connection" (George Clinton)

(pd)

ABC van het socialisme: de T

Totalitarisme. Beleg (staat van...) op de boterham van anti-rode kruisvaarders. Zelfs al moet daarvoor de geschiedenis lichtelijk worden verminkt. Bij sommigen is de slecht ingelichte, contra-revolutionaire waas voor de ogen zo groot dat ze zelfs in de eerste Sovjetregering na 1917 het "totalitarisme" ontwaren. Vriendschappelijk poserend naast de evidente "staatsgreep". Nochtans ging het om een coalitieregering, gebaseerd op democratisch verkozen raden, van bolsjevieken en sociaal-revolutionairen. Waar de SR's vrijwillig uitstapten bij de ondertekening van de pijnlijke, maar broodnodige, vrede van Brest-Litovsk.

Het bolsjevisme/socialisme vereist dat de arbeidersklasse zich vrij als nieuwe heersende klasse kan organiseren na de revolutie: een voorwaarde om haar eigen staat efficiënt te beheren en controleren. Specifieke historische omstandigheden leidden tot het totalitaire stalinisme. Niet de schema's van Lenin, Trotsky of de bolsjevieken. Prik, in die rechtse praatjes.

Trotsky. Leider van de Oktoberrevolutie naast Lenin. Bracht als jongeling enige tijd door in tsaristische gevangenissen. Deed daar zijn welluidend beklag over tijdens redevoeringen in de revolutionaire arbeidersraad van Sint-Petersburg, in 1905. Het geheel kaderend tegen de maatschappelijke achtergrond van de relaties tussen feodale monarchie, arbeiders, burgerij en boeren.

De bazen en de adel vonden zijn toon hoogst irritant. Ze vroegen de tsaar om het boeltje arbeidersraden op te doeken. Tijdens de revolutie van 1917 had Trotsky zijn les nog altijd niet geleerd. Nog meer vrienden en kennissen uit de onderdrukte lagen van de bevolking werden door hem opgetrommeld. Het burengerucht was legendarisch. Maar deze keer werkte het wel. Met de bolsjevistische partij de loop van de geschiedenis gezamenlijk uit zijn elitaire koers jagend.

Enige tijd later verschafte Trotsky ons een analyse van het stalinisme en het oprukkende fascisme. Voor allen die het aanbelangt (de mensheid, naar het zich laat aanzien...).

Talent. Iets wat socialisten niet met de grote middelen willen neerhalen of gelijkschakelen. Talent is al zo zeldzaam, en wordt vandaag niet altijd ten goede aangewend. Denk aan: de politicus en wielrenner Frank Vandenbroucke (SP.a en Ysboerke), Jon Bon Jovi in de song "Bad Medecine" (over de exotische middeltjes die toegewijde Nancy aan de bedlegerige ex-president en beweende patriot Ronald Reagan toediende), Mieke Vogels (Groen, maar amper bezig met de arbeiders), Tony Blair (bekend van meer dan één oorlog), enz.

Onder het socialisme zullen de voorwaarden voor talent pas echt breedvoerig wortel schieten. En daardoor ook het talent zelf. Van eenieder naar zijn bekwaamheden, aan eenieder volgens zijn behoeften. Een maatschappij van moderne, Breugheliaanse overvloed. Schuimende pintjes, de beste koude schotels, de burgerij op een handig dieet, en iedereen een vrijkaart voor de rockgroep U2 (onder het socialisme worden ook weldoeners eerlijk onder de massa's verdeeld: ieder zijn democratisch geplande Bono).

Tendens. Wanneer je met een aantal mensen politiek hetzelfde denkt, heb je een "tendens". De leefbaarheid van een tendens wordt bepaald door haar perspectieven, de juistheid van haar programma. Maar ook, door de stoutmoedigheid van haar initiatief en interventie. Kan je je eigen ideeën verbinden met bredere bewegingen in de maatschappij? De doortastendheid om daarop te bouwen. Een heel werk, maar gevarieerd en met uitstekende doorgroeimogelijkheden. Veruit het meest bevredigende.

Tegengestelden. Loonarbeid en kapitaal zijn tegengestelden. Ze zijn - tot op zekere hoogte - een voorwaarde voor elkaars bestaan. Maar ze neigen elk moment elkaar te negeren. Wellicht nog meer dan in een uitdovend huwelijk. De patroons negeren de koopkracht. Het rustig en aangenaam leven. De fundamentele eigenwaarde, maar ook wiegende palmbomen, en andere basisbehoeften in het bestaan van de werkende mens en zijn familie.

De werkende klasse zou ook de patroons wel eens kunnen negeren. Collectief doen alsof de maatschappelijke prutsers van het patronaat lucht zijn. Winstcijfers? Steek ze waar de zon niet schijnt, we worden toch dagelijks door jullie systeem bestolen. Niet staken? Tot nut van 't algemeen en Fortis Bank? Dat zie je van hier, arrogante VBO-lamsbout. De straat op met die rode vlag. Weg met koning, neoliberale kerk en kapitaal. Ultieme negatie: de bazen uit de bedrijven jagen, vervolgens de productie onder arbeiderscontrole heropstarten. Toekomstmuziek. Fraai orgelpunt, uiteindelijk.

Theorie. Waar linkse socialisten een stap in de wereld zetten, ontstaat er meestal een grote dorst naar theorie. Mogelijk ook naar geestrijke dranken. Maar eerst naar theorie. Velen hadden het nooit gedacht. Dat het maatschappelijke leven aan wetten en tendenzen onderhevig was. Atomen? Ja! Het dierenrijk? Ongetwijfeld. Gaston en Leo? Pfff, misschien... Onszelf? Neen! Waar is de vrijheid van het menselijke handelen gebleven? Vrijheid is inzicht in de noodzakelijkheid (Hegel).

(pd)


Elke maandag op www.links-socialisme.blogspot.com: ABC van het socialisme - het alfabet dat ze op school zijn vergeten.

Met Roze Ridder Johan naar Fantasia-land

Roze Ridder Johan Van De Lelieaerts schraapte zijn keel. Jonkvrouw Freya probeerde krampachtig haar glimlach vol te houden, in weerwil van de onheilstijding die de heersers van Eburon net te horen hadden gekregen. Franky, de hofnar, probeerde iedereen van het partijbureau der adellijken met enkele kwinkslagen op te beuren. Hij gebruikte hiervoor het laatste geschrift van bisschop Markus Elchardus: "Eburon en de actieve welvaartstaat: een multivariante analyse van de boerkes die tegen zijn."

"Hou op met uw irritante statistieken en plattelandssociologie, Franky", sprak ridder Johan. "Dit is ernstig: volgens onze schatbewaarder Alfonso Verplaetse, die jonkvrouw Freya niet alleen tijdens het baden, het drogen van heur haar en het componeren van hoofse gedichten begeleidt, aanvaardt de Europese Dukaten Unie onze boekhouding niet." Franky, de hofnar, legde het werkstuk van bisschop Elchardus voor zich op de tafel neer. Het "zotteke van Eburon", ooit had hij voor de grap geld van Karrenbouwer Gusta verbrand, aanhoorde met een ernstige gelaatsuitdrukking de voorzitter van het partijbureau.

"Zoals ik dus stelde: als we niet oppassen, zitten we hier straks met een put van 8 miljard dukaten. En ik heb mijn stal al verkocht! Waarbij ik door de gebeurtenissen ook werd gedwongen om mijn lievelingsros, Hot Love for the Bosses, ten grave te dragen. De privatiseringen die ik met Hot Love aan mijn zijde - rustig dravend onder mijn adellijke kont, slurpend aan de rand van een liberaal beekje, de syndicaten van de boeren met een omtrekkende beweging misleidend, etc. - heb doorgemaakt, staan voor eeuwig in mijn geheugen gegrift." Ridder Johan keek iedereen in de ruimte met een priemende blik aan.

Het werd heel stil rond de tafel der adellijken. Ridder Johan herpakte zich en sprak: "De enige rationele, niet emotionele oplossing is - Freya hou op met janken: de boeren en ambachtslieden opnieuw de buikriem laten aanhalen. We moeten onze verantwoordelijkheid voor Eburon opnemen. Voor de toekomstige generaties. Ahum, ik denk dat het moment nu is gekomen voor een persoonlijke mededeling: mijn vrouw verwacht opnieuw een kleine. (opgewekte, verbaasde kreetjes, jonkvrouw Freya grijpt naar haar zakdoek) Voor die boreling doen we het, kameraden! Leve het koninklijke nageslacht, alle grootgrondbezitters van Eburon en de neoliberale kerk! Laat die arme boeren en ambachtslieden betalen voor onze toekomstige generaties."

Benieuwd of ridder Johan dit snode plan aan de burgers van Eburon verkocht zal krijgen. De syndicaten van de boeren en ambachtslieden waren buiten de kasteelpoorten al de benen en armen aan het strekken, op de tonen van de bard Billy Bragg en de snel pratende woelwaters van Public Enemy... Dit als voorbereiding op de komende krachtmetingen.


(pd)

Mop van de week

Ondertussen in 't lachcafé van Joske en Josiane:

Marie-Rose Morel (Vlaams Belang) en vriend:

"Say neofascist CHEEEEESE!"

"Zit mijn haar wel goed voor deze revisionist?"
"De holocaust, wa dis da?"

Een van frisse, wit gepoetste tanden voorziene delegatie van het Vlaams Belang was recent in het pittoreske Wenen voor een "internationaal treffen" van gelijkgezinden. Potverdorie, wie komt er daar plots langs de achterdeur binnengeslopen? En vleit zich prompt neer naast de ondernemersdochter Marie-Rose Morel, voor de gelegenheid in een uitdagend rood kleedje gestoken? Raad eens? De Paus? Nee, jong, heel veraf. De modekoning Versace? Ga weg, onnozel ventje! Een zakenpartner van haar vader, creatief de kost verdienend met zijn commerce in staanlampen voor het hele Germaanse gezin?

Nee, het is de Bulgaar Volen Siderov, die in zijn boek "The Boomerang of Evil" schreef dat de holocaust op de joden "bedrog" is. Spannend hé, Marie-Rose? Siderov meent dat het "leugens zijn dat de gaskamers miljoenen joden uitroeiden". Misschien moet je Frank Vanhecke van zoveel Europese humor op de hoogte brengen, Marie-Rose! Die mens moet méér lachen.

Nadat sidderende Siderov zijn Vlaamse vriendin Marie-Rose, nog steeds opgetogen (zie foto) over haar volkseigen parlementaire wedde, van zijn opmerkelijke inzichten had ingelicht, gaf hij ook enkele schoonheidstips aan Morel. Zo werd het toch nog een gezellige avond...

Het feestcomité van links-socialisme.blogspot.com wenst dit toffe koppel nog vele jaren. Jullie pakken zo goed op foto! En nee, Marie-Rose, "Auschwitz" is niet de nieuwe hogedrukreiniger die je zoekt! Die heet Kärcher. Koop hem voor de gemeenteraadsverkiezingen... Ook voor ons feestcomité is properheid een schone deugd. En nu vliegen we in de pintjes. Op dat toffe koppel!

Column op donderdag: Gebeten om te weten.

Door Karel Mortier

De slogan van De Morgen “gebeten om te weten” neemt men bij die krant wel erg letterlijk. Niet alleen weten de lezers van De Morgen wat er gebeurt in de wereld, als ze De Morgen lezen. Tot daar geen probleem. Andere kranten bieden een gelijkaardig “product” aan. Nee. De lezers weten dankzij de columns van hoofdredacteur Yves Desmet nu ook wat mensen denken, en dan in het bijzonder wat leidinggevende mensen van de vakbonden denken. Dit is dé specialisatie van de heer Desmet, die nochtans communicatiewetenschappen heeft gestudeerd en geen psychoanalyse.

Er gaat geen week voorbij of de hoofdredacteur van De Morgen meent te weten wat de vakbonden denken en beseffen. Op die manier wil hij wellicht duidelijk maken dat alle verstandige mensen met hoge functies in de maatschappij (en dus ook vakbonden) op dezelfde golflengte zitten als de redactie van De Morgen. Er bestaan volgens deze krant immers geen verstandige argumenten tegen het Generatiepact.

De basis van de vakbonden is dan weer een emotionele kudde ganzen, die door de verstandige en verantwoordelijke ganzenhoeders van de vakbonden vetgemest moeten worden voor de patronale slachtbanken. Als de vakbondsleiders dat niet doen en luisteren naar hun emotionele en kortzichtige basis dan zijn ze onverantwoordelijk, omdat ze als verstandige mensen beter zouden moeten weten.

De woordkeuze van Desmet laat niet veel aan de verbeelding over omtrent wat hij verwacht van de vakbondsleiding. Hij vergeet echter dat de vakbonden niet hetzelfde zijn als een krantenredactie. En een hoofdredacteur niet hetzelfde als een baas van de vakbond. In zijn krant kan ie misschien door de strot duwen wat ie wil, maar daarom is dat nog niet het geval in een vakbond.

Het zou ook leuk zijn om te weten hoe hij het doet. Misschien moeten de vakbonden gepaste maatregelen nemen om hun gedachten te beschermen tegen de speciale gaven van Yves Desmet. Het is immers niet goed om naar de onderhandelingen te trekken als de patroons al weten wat je denkt.

















Volgens deze onderzoekers van het MIT (Massachusetts Institute of Technology) zou zilverpapier een goedkope bescherming bieden tegen mensen die de gedachten van andere mensen kunnen lezen. Het onderzoek zit nog in een experimentele fase, maar niettemin zou ik er niet van verschieten, mochten we een dezer dagen een Verboven zo zien rondlopen.

Een aantal voorbeelden.

“Want ook de top van de vakorganisaties beseft wel dat er iets fundamenteel moet veranderen, en dat men geen financieringsbasis heeft om mensen dertig jaar met pensioen te laten gaan. Maar of de achterban dat ook wil begrijpen en aanvaarden, is de vraag die de volgende dagen zal moeten worden beantwoord. Bevat dit pakket voldoende glijmiddel om het door de strot te krijgen, of blijft de emotionele weerstand te groot?” De Morgen 17/11

“De vakbonden weten trouwens diep in hun binnenste dat die ingreep op termijn noodzakelijk is, en eigenlijk in vergelijking met de maatregelen die men in de buurlanden neemt, vrij gematigd is.” De Morgen 9/11

“Het is alvast een openingsbod naar de vakbonden, die zelf ook weten dat ze ooit ergens zullen moeten landen.” De Morgen 9/11

De klassenstrijdtelex: snel mee met de strijd

Gisteren vielen wij bij het bekijken van het nieuws bijna van onze stoel *** Wim De Vilder die voor een breed publiek alle logische conclusies uit de sociale ontwikkeling van de afgelopen 30 jaar trekt? *** Om vervolgens - vervaarlijk zwaaiend met een gebalde rechtervuist, balancerend op zijn nieuwsdesk - los te barsten in een voor de nieuwsdienst en vele andere werkers bevrijdende Internationale? *** Nee, nog onverwachter: vakbondsacties bij Belgacom *** Wie het syndicale terrein een beetje kent, trekt nu grote ogen *** Belgacom: waar de vakbonden permanent in de ingewanden van het management bleven logeren *** Het daglicht, asociale herstructurering of niet, principieel schuwend *** Syndicale leiders als vleermuizen, verstrikt in een web van principeloos overleg *** Let wel: de protestactie tegen opnieuw een reeks aangekondigde "afvloeiingen" kwam enkel van het ACV, de christelijke vakbond *** Socialistische en liberale vakbond: nog steeds op een directe lijn met de hoge piefen bij Belgacom *** Toch fluiten wij: "the times they are a changing" *** Duizend arbeiders uit de Metaal betogen voor het kabinet van SP.a minister Vanvelthoven *** Rechtstreeks van de hoogoven, naar de lurven van Vanvelthoven *** Zou een gedicht van Gezelle kunnen zijn *** "Suist de arbeiderswind door sociaal-democratisch riet, een nieuwe partij voor de werkers ligt, o vrolijk kabbelend beekje, in 't verschiet" *** De poëzie van het verzet: haar verzen liggen op straat, en daar liggen ze goed *** SP.a: Slopers van Pensioenen en Arbeidsvoorwaarden *** Gezien op een agitatorisch bord tijdens een ABVV-actie in Antwerpen, de maat nemend van een provinciale SP.a bijeenkomst over het Generatiepact *** Waarom vindt Guy Mortier zo'n bon mots niet meer uit? *** Waarom? *** Politiesnor eist, tijdens weekend, onmenselijke tol te B. *** Mannen in het blauw controleren op basis van huidskleur aan de Beurs, grote aandeelhouders blijven ongemoeid *** Agitatorisch bord: rode kool, snijboontjes en hier en daar een prikkelende, socialistische steak *** Een steek? Hier gaan we dan: "Patroons? Blinde vinken." *** Steek ze tussen uw syndicale boterham, en smullen maar...

(pd)

Mee met de stroom van de geschiedenis?

(commentaar)

In de muziek en de kunst heb je soms artiesten die, op bepaalde momenten, perfect uitdrukking geven aan wat het brede publiek verwacht. Ze geven mee vorm aan hun tijd, worden naar nieuwe creatieve toppen gestuwd door de bijval die ze kennen, en vallen schijnbaar samen met de noden van de periode. Toch wat de eigen fans en hun verwachtingen betreft.

De grootste val waarin je kan trappen is de oude succesformule, omwille van het succes, blijven herhalen in een gewijzigde situatie. Op een moment dat de oude recepten volledig voorbijgestreefd zijn. Je hebt ook generaals die de huidige veldslag voeren met de tactieken van de vorige, en daardoor glansrijk op de bek gaan. Ze hebben hun voeling verloren, zijn "out of touch" met wat er gebeurt op het terrein.

Zoiets bestaat ook in de politiek. Een frappant voorbeeld van "geen voeling hebben met een veranderde objectieve situatie" was de reactie van de burgerlijke politici en media op de discussie rond het brugpensioen. Militantenvergaderingen van vakbondsleden lieten weinig twijfel mogelijk: de werkende bevolking langer laten werken, wordt niet gesteund door de meerderheid van de mensen. Het stoot op koppige tegenstand op de werkvloer.

De teneur in de burgerlijke pers was volledig tegengesteld. Van De Standaard, over het Nieuwsblad tot De Morgen: allen schatten ze de omvang van het verzet tegen het Generatiepact volledig verkeerd in. Ze werden compleet verrast door de gebeurtenissen. Het bewustzijn bij brede lagen over de neoliberale politiek was veranderd, maar niet het bewustzijn van een materieel geïsoleerd levende, op de wereldvreemde kluit van de Wetstraat samenklittende, kleinburgerlijke laag van opiniemakers.

De links-liberale De Morgen moest zelfs even gas terugnemen, het harde anti-stakingsstandpunt lichtjes bijsturen, om niet volledig door de realiteit voorbij gestoken te worden. Die bijsturing greep plaats om de beweging nadien opnieuw gemakkelijker voor de regeringspolitiek te recupereren.

Zelfs al zou De Morgen vooral gelezen worden door de intellectuele middengroepen: ook die laag wordt beïnvloed door de beweging van de klassen in de maatschapij. Deze groep is niet immuun voor een radicalisering onder invloed van de arbeidersbeweging. Zelfs een tegenover de vakbonden compleet reactionaire krant als De Morgen moet daarmee, vanuit commercieel standpunt, af en toe rekening houden.

Een ander voorbeeld van de vinger aan de verkeerde pols houden, was het artikel van Walter Pauli naar aanleiding van het overlijden van de "progressieve Vlaams-nationalist" Maurits Coppieters. In 1995 lanceerde Coppieters een oproep om de sociaal-democratie, de groenen en de christelijke arbeidersbeweging (het ACV) te verenigen in één politieke formatie. Ironisch genoeg lanceerden de marxisten van de LSP in datzelfde jaar de oproep voor een "nieuwe arbeiderspartij", na de verburgerlijking en uitverkoop aan het neoliberalisme van SP.a en PS. Een slogan die we vandaag met succes in de stakingsbeweging en op de piketten aan het populariseren zijn. Deze idee is ook de echt nieuwe, meer en meer ingang vindende progressieve tendens van de toekomst.

Zelfs al zou in 1995 een loskoppelen van het ACV van de christen-democratische CD&V, en een verbinding met SP.a en de groenen, een mogelijk noodzakelijke tussenstap zijn, dan nog bleef het een herschikking van partijen die zich neerleggen bij de neoliberale afbraakpolitiek.

Vandaag dit soort herschikking met een krop in de keel voorstellen als "de toekomst" en het alternatief voor "progressieven", zoals Walter Pauli doet, is meer dan zomaar bedenkelijk. Dit gebeurt tijdens een beweging waarin de SP.a-ministers de socialistische vakbond de mantel uitvegen en stelselmatig met de stakingsacties in de clinch gaan. Het gebeurt op een moment dat zeer recent naar buiten kwam dat de armoede in Vlaanderen explosief naar 15% is gestegen, de werkloosheid tijdens de jarenlange sociaal-democratische regeringsdeelname naar recordniveaus klom, de werkzekerheid werd geliquideerd voor steeds bredere lagen, de kaalslag en privatisering van openbare diensten als Belgacom, NMBS en De Post op de meest cynische wijze werd doorgedrukt.

Pauli weet dat allemaal. Hij zit er als Wetstraat-journalist met zijn neus op. Toch blijft hij de SP.a en de groenen zonder de minste reserves "progressief" noemen. Zoiets met de recente stakingsbeweging, en de cijfers over de asociale gevolgen van de neoliberale politiek in gedachten, uit je pen wringen, is niet meer onschuldig. Wie zoiets doet, heeft een agenda. Op een moment dat er een open breuk van delen van het ABVV-FGTB met SP.a en PS dreigt, moeten de "verloren schapen" terug naar de neoliberale schaapsstal worden gedreven. De Morgen heeft ook opvallend weinig aandacht over voor de dissidente SP.a-er Jef Sleeckx, die in interviews openlijk speculeert over een nieuwe arbeidersformatie. Ook dat is "je voeling verliezen", de reële progressieve trends bewust miskennen, en krampachtig de neoliberale kerk van een pseudo-progressief laagje vernis blijven voorzien. Het zal wel de stroom zijn die de geschiedenis zal volgen, of dat nu in de agenda van neoliberaal "links" past of niet.

(pd)

ABC van het socialisme: de S (deel 2)

Slavernij. Volgens de besnorde, burgerlijke filosoof Friedrich Nietzsche de meest wenselijke en natuurlijke staat van de grote meerderheid der mensheid. Een mening die hij nochtans zelden op het lokale marktplein ten berde bracht. Voor iemand die echt met de Duitse arbeidersbeweging inzat, zonder twijfel een gemiste kans.

Omdat de gedachten van deze filosoof zo evident onsympathiek waren voor de meeste mensen vertaalde hij ze in een aantal vage beeldspraken. Zo vond Nietzsche - die vermoedde dat de Duitse arbeidersklasse niets beters te doen had dan aan zijn professorenstoel te zagen (daar werden om eerlijk te zijn al hele Teutoonse wouden op afgezaagd) - de term Superman uit om zijn wereldbeeld vorm te geven. Niet te verwarren met filmheld Christopher Reeves.

Later vond de in de kapitalistische crisis doldraaiende Duitse kleinburgerij haar Superman in Hitler. Zelfbewust erfgenaam van de hooggestemde filosoof, maar voornamelijk vriend van de bazen, Nietzsche.

Stalin. Naam als de galm van middeleeuwse kerkers. Verdedigers van de vrije markt danken de hemel met beide handen dat het isolement van de revolutie in een arm, cultureel achtergebleven land als Rusland het bureaucratische monster Stalin voortbracht. De nederlaag van bewegingen van de arbeidersklasse na Wereldoorlog I in Duitsland, Hongarije, Italië,... - bij gebrek aan een voorbereide bolsjevistische partij - leverde een politieke contrarevolutie in de Sovjetunie op.

Een totalitair gedrocht - driftig spuwend op de erfenis van de Oktoberrevolutie - trad voor het voetlicht. Het stalinisme was de meest fantastische hulp die de burgerij zich kon voorstellen, in haar kruistocht om de naam van het "socialisme" te bezoedelen. Ook al was het er, onder meer in de pijnlijke persoonsverheerlijking van Lenin (na zijn dood), de complete ontkenning van.

Staat. Volgens liberalen is de staat als een bemoeizieke schoonmoeder: ze willen er zo weinig mogelijk van. Al die belastingbrieven door de versnipperaar (en de milieuvergunningen ook). De houding tegenover de staat van liberalen verandert plots wanneer de arbeiders in actie komen. Dan willen ze er terstond heel wat meer van. Als een junkie die zijn laatste shot wil zetten, maar eigenlijk niet zonder kan.

De staat is onder het kapitalisme in essentie een dwangmacht ter verdediging van het privébezit van de bedrijven en de loonslavernij. De arbeidersklasse zou er schoon schip mee moeten maken. Creatief als altijd haar eigen staat oprichten. Een arbeidersstaat gebaseerd op verkozen raden van de massa's zelf. Daar gaat volk naar komen kijken. Geestige bindteksten of niet.

Staking. Serieuze onderneming. Arbeiders gaan, in tegenstelling tot wat notariszoontjes denken, niet licht over tot een staking. Ze worden ertoe gedreven door de ingesleten arrogantie van kapitaal of regering. De zucht naar winst van een heersende klasse die zichzelf haar eigen rechtvaardiging vindt. Door een staking toont de arbeidersbeweging haar maatschappelijke macht. Als onze arm het wil, staat heel het economische raderwerk stil.

Algemene staking: als de vingerknip van het kapitaal vreemd genoeg niet meer werkt. Stelt de vraag naar wie de maatschappij controleert - de arbeiders of het patronaat? Volledig iets anders dan een spelletje Monopoly.


(pd)


Elke maandag op www.links-socialisme.blogspot.com: ABC van het socialisme - het alfabet dat ze op school zijn vergeten.

Na Duitsland (Linkspartei), Nederland (SP),...

Lachen met een nieuwe arbeiderspartij? Doe mee, nu het nog kan.

Louis Tobback (SP.a) verklaarde eerder dat hij hartelijk moet schuddebuiken van de idee van een "nieuwe arbeiderspartij". Hij moet echt moeite doen om niet op een beschamende manier over de grond te gaan rollen. Na zo'n opwekkende lachsessie, zo deelde hij deze website mee, voelt de gewezen SP.a-voorzitter zich "een compleet herboren man, wel twintig jaar jonger". Ook zijn vrouw is zeer over de effecten van een nieuwe arbeidersformatie te spreken.

"Zelfs mijn chronische rugpijn gaat volledig over als ik nog maar dertig seconden aan een nieuwe partij, links van de SP.a, denk. Beter dan ochtendgymnastiek en yoga op de tonen van Berdien Stenberg samen. Zo'n bespottelijk evenement kan hoogstens op een veredelde kaartersclub uitdraaien. Zeker niet op het enthousiasme van de arbeidersklasse, die sowieso teveel verknocht is aan TV-kijken, het bewonderen van voorbij rijdende treinen en kleurenwiezen op café. Da's mijn gedacht. Meeuwen op een stort, zo sprak ik vroeger wel is over asielzoekers. Dit is net hetzelfde geval."

"Niet dat ik met dat beeld wou inspelen op angst bij onze bevolking, dat zou iets voor rechtse types geweest zijn. En ik ben al vanaf mijn geboorte, in een Leuvens steegje, links. Kom nu gasten: kijk naar die Linkspartei in Duitsland: meer dan vijftig parlementairen in de Bondsdag - moeten we daar ons goed humeur bij verliezen?"

"Hoe harder we die ABVV-ers op hun houten kop slaan, hoe beter. Dat is de rol van de vakbond voor ons, in de periode van de globalisering. Al wie ontevreden is over het feit dat ze met ons langer moeten werken, is een onredelijk, onbewust voor extreem-rechts colporterend, stekeblind en onverantwoordelijk individu. En dan blijf ik nog positief."

"Een nieuwe arbeiderspartij? Dan ben ik al lang dood jong, van het lachen. Eerst zien, dan geloven, hé gasten."


(pd)

Mop van de week

Ondertussen in 't lachcafé van Joske en Josiane:

Louis Tobback (SP.a) tegen Xavier Verboven (ABVV), in een interview met De Morgen:

"Alles wat je schetst van die vergaderingen, en dat is kommervol, staat helaas beschreven bij Elchardus. Dat is de angst. Die herstructurering, dat is een deel bang zijn voor de toekomst. De toeslaande onzekerheid. Alleen is angst als inspiratiebron nog nooit een wapen van links geweest. Angst is een wapen van rechts en door rechts geëxploiteerd.”

Nu het feestcomité van links-socialisme.blogspot.com door een grote socialistische voorman in de oren werd geknoopt dat vrees voor ontslagen en werkloosheid nooit - maar dan ook never en jamais - een motivatie is geweest voor de arbeidersbeweging, werd ons vergaderlokaal prompt herschapen in de gebruikelijke feesttent. Het is juist: de leden van het comité hebben niet veel nodig... Zeer emotioneel, ondanks hun feestneus en de rode toeters en bellen. Schol! Volgende week: meer absurde humor. Nu vliegen onze leden in de pintjes.

Merci Louis voor zoveel inzicht!

Column op donderdag: Generatiepact of erger, maar inleveren zul je.

Door Karel Mortier

Yves Desmet kan het niet laten om te bewijzen dat hij vandaag de beste woordvoerder van het patronaat is. Het VBO, VOKA en Unizo kunnen hun leden even goed een abonnement van De Morgen opsturen en met een gerust hart de boeken neerleggen, wetende dat hun leden er niet alleen voor staan.

Desmet is echter niet alleen woordvoerder van het patronaat, neen. Hij meent ook te vertolken wat de vakbonden diep in hun hart zouden weten - namelijk dat hij gelijk heeft. Gisteren was het weer zo ver. De teneur van het editoriaal was dat de vakbonden er met het Generatiepact, in vergelijking met de buurlanden, gemakkelijk vanaf zijn gekomen. En dat als de vakbonden niet plooien, de regering geen andere keuze zal hebben dan vergelijkbare maatregelen te nemen als onze buurlanden. Maatregelen die meer pijn zullen doen dan de maatregelen die nu in het Generatiepact staan.

Desmet vergeet echter dat dit te danken is aan de sterkte van de vakbonden en de zwakte van de regering, en niet zozeer aan de wil van de Belgische regering en het patronaat om harde besparingsmaatregelen door te voeren. Ten tweede is het Generatiepact maar een eerste stap en zullen er (zoals o.a door Willy Claes reeds werd opgeworpen) verdere stappen volgen, eenmaal de eerste horde is gepasseerd en het verzet van de vakbonden is gebroken.

Desmet herhaalt nogmaals wat een aantal SP.a kopstukken hebben gezegd: dat de maatregelen slecht naar de bevolking zijn gecommuniceerd. Aan de Morgen zelf zal het in ieder geval niet gelegen hebben. Die krant voert al maanden "schouder aan schouder" campagne met de regering tegen de vakbonden, om de geesten rijp te maken voor het Generatiepact. Blijkbaar zonder al te veel succes, gezien de opkomst voor de betoging in Brussel.

Desmet meent met het recente rapport van de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven, waaruit zou blijken dat de loonkosten in België sneller zijn gestegen dan in onze buurlanden, een nieuwe stok gevonden te hebben om de hond te slaan. (Misschien zou het interessant zijn om te weten met hoeveel procent de lonen van de managers en ondernemers zijn gestegen, vooraleer men met de vinger wijst naar de werknemers. Die zijn er in realiteit door de hoge benzineprijzen, die voor alle duidelijkheid niet in de index zijn opgenomen, in veel gevallen wellicht nog op achteruitgegaan.)

Het Generatiepact zou dan volgens Desmet een “oplossing” zijn om die kloof te dichten met de buurlanden. Hoe lang de patroons hiermee tevreden zullen zijn, is een vraag die bij hem blijkbaar niet opkomt. Als de concurrentiepositie van België verbetert, wordt die van de buurlanden slechter. Waarop de Duitse, Franse en Nederlandse Desmetten wellicht op hun beurt zullen zeggen dat een verdere tegenhervorming van de arbeidsmarkt en sociale zekerheid noodzakelijk is om competitief te blijven.

Met het woord “oplossing” wijst hij wellicht op het miljard euro aan bijkomende lastenverlagingen bovenop de miljarden die reeds werden toegekend. Yves Desmet: “Wanneer zij (de vakbonden) zich mordicus tegen het Generatiepact blijven verzetten, zal er op het vlak van cao’s, loonstijgingen en wie weet zelfs de heilige index iets moeten gebeuren.” Het is vreemd dat iemand die de vakbonden korte termijn denken verwijt de toekomstige inkomsten van de sociale zekerheid wil slachten om de huidige concurrentiepositie te behouden in een rat-race met de buurlanden.

Dat vergelijkbare maatregelen in de ons omringende landen geen enkele extra baan opgeleverd hebben, doet blijkbaar niets ter zake. In de Duitse automobielindustrie waar de patroons miljarden euro loonlastenverlaging hebben gekregen en de arbeiders in veel gevallen zwaar hebben ingeleverd (waarop de Belgische regering op haar beurt uitpakte met lastenverlagingen en subsidies) werden er reeds duizenden nieuwe ontslagen aangekondigd.

Ten andere, een voorwaarde voor de patroons in de automobielindustrie is een loonstop en er wordt wel degelijk geprutst aan een aantal CAO's in dit Generatiepact. En wat betreft die “heilige” index. Het is best begrijpelijk dat meerwaardezoekers à la Desmet, wiens loon ieder jaar wellicht met een percentage ver boven de index stijgt, niet echt begrijpen waar al die discussie over de index goed voor is.

"Stappen onze vakbonden daarentegen mee in de logica van het Generatiepact, dan zal de hoge loonkost niet met al die maatregelen moeten worden bestreden. Het is alvast een openingsbod naar de vakbonden, die zelf ook weten dat ze ooit ergens zullen moeten landen.” Tiens, volgens Desmet zou een hervorming van de arbeidsmarkt niet meer zo nodig zijn als men de “logica” van dit Generatiepact slikt. Vreemd gezien toch iemand zal moeten betalen voor die miljarden cadeaus die ieder jaar uitgedeeld worden, zonder dat daarvoor bijkomende jobs worden gecreëerd.

Hoeveel Generatiepacten zullen er zo nog moeten volgen eenmaal de vakbonden er de logica van hebben aanvaard? Ik dacht trouwens dat het eindeloopbaandebat ging om de betaalbaarheid van de pensioenen en niet zozeer over de concurrentiepositie (lees: winstmarges) van de ondernemingen, maar wellicht heeft ook Desmet begrepen dat die leugen niet echt meer pakt. Ik heb het trouwens altijd vreemd gevonden dat een groep mensen die meestal niet verder in de toekomst kijkt dan het volgende kwartaal, opeens bezorgd zou zijn om de sociale zekerheid van de komende generaties.

Links-socialisme.blogspot.com stelt voor:

Kärcher à gogo: de hogedrukreiniger die de wereld zal veranderen!

De Franse Minister van Binnenlandse Zaken Sarkozy is zeker een doener, die ook tijdens de werkuren graag de handen uit de mouwen mag steken. Enkel een dieper inzicht in het gebruik van een Kärcher (zie foto) kan de Franse Republiek nog redden, weten we nu. Liefde voor de technologie is de motor van de vooruitgang, structurele overproductiecrisis of niet.

"Vrijheid, gelijkheid, properheid (tot in de meest achtergestelde banlieus)": dit zijn vanaf nu de bouwstenen van het nieuwe, keurig natgespoten Frankrijk. Het zichzelf spontaan vernieuwende kapitalisme is voortreffelijk in staat om de eigen, gezellige warboel op te ruimen. Fantastisch. Maar waarom stoppen bij de jongere die rellen veroorzaakt? Moet ook het verzet tegen de privatisering, globalisering en Europese Grondwet niet de oren worden proper gewassen?

In de jaren '30 liep de heersende klasse nog te sukkelen met onpraktische bezems. Daarna kwam de stofzuiger, beter bekend als de handelbare versie van generaal De Gaulle. Vandaag doet de elite een beroep op de moderne hogedrukreiniger om de kleine - maar vervelende - nog overblijvende maatschappelijke problemen op te lossen.

Technologische vooruitgang is het glijmiddel van de werkgelegenheidscreatie, crisis van de koopkracht der loontrekkenden of niet. Maak de rekening. Hoeveel jongeren zou je fluitend aan het werk kunnen zetten, mits de aanschaf van enkele duizenden van deze voortreffelijke producten door de overheid? De Kärcher veegt even probaat jonge relschoppers als stakende arbeiders van de straat. Handig onder alle weersomstandigheden!

Het Kärcher-kapitalisme: properder dan ooit!

(pd)

Frankrijk in brand. Lessen in burgerschap.

Een kapitalistische maatschappij die uit elkaar valt, is niet altijd prettig om naar te kijken. Neem Frankrijk, waar bedrijven, auto's en sporthallen in de vlammen opgaan. Wanhoop en woede van door het systeem uitgespuwde jongeren, starend in een bodemloze put van massawerkloosheid, racisme en uitsluiting.

De woedende jongeren werpen zich op de middelen van de stadsguerrilla. Ook dit is de prijs die wordt betaald voor het ontbreken van een massale arbeiderspartij, die alle lagen van de werkende bevolking verenigt op een socialistisch programma. Een formatie die de strijd kan aangaan met de methodes van de arbeidersbeweging: betogingen, stakingen (ook in de scholen en universiteiten), massale burgerlijke ongehoorzaamheid,... Georganiseerd verzet, mikkend op de mobilisatie van brede lagen.

Vorige vrijdag had het VRT-nieuws Mia Doornaert (De Standaard) uitgenodigd om commentaar te leveren bij de gebeurtenissen in Frankrijk. Doornaert had het over de grauwe architectuur van de voorsteden, ze repte niet over de werkloosheid die deze jongeren massaal treft. Alsof er alleen maar stenen verkeerd waren gelegd. Merkwaardig werd het toen ze een vergelijking maakte tussen “Portugese gastarbeiders” die zich “wel hadden geïntegreerd”, en moslimmigranten “die zich niet integreren”.

Alsof het de schuld is van deze jongeren dat ze als eerste door de gehaktmolen van de economische crisis en het racisme - dikwijls gestimuleerd door de overheid - worden gedraaid. Wat is dit anders dan bevooroordeelde, anti-moslim stemmingmakerij? Zijn dat soort praatjes bedoeld om de arbeiders opnieuw te verdelen, na de recente eenheid op het stakingspiket die rechts zeer ongemakkelijk maakt?

Stel dat je naar zo'n “duider” zit te luisteren als gewone moslim, die nog nooit een vlieg kwaad heeft gedaan. Die net als Doornaert met plezier zijn/haar belastingen betaalt en misschien zelfs - in tegenstelling tot de in betere kringen rondhangende journaliste - wel is een stakingspiket heeft bezocht? Van dat soort vulgaire veralgemeningen krijg je het toch flink op de heupen? Als je het soort maatschappij waar je dat soort intellectuele vervuiling zomaar - zonder het minste tegenwoord van de nieuwsanker - kan spuien al niet van harte gaat haten.

Doornaert pleitte voor lessen “burgerschap” voor de wanhopig revolterende jongeren. Les 1 is ongetwijfeld dat “een goede burger de drang om met betonblokken te gooien, na het kerk- dan wel moskeebezoek, probeert te onderdrukken”. Zo kennen wij er ook nog wel een paar.

Een goede burger van de Republiek:

1/ Vindt enkel zichzelf verantwoordelijk voor de toenemende puinhoop die door het winstsysteem werd gecreëerd (“Veeg voor uw eigen deur, niet die van de bazen.” Didactische lessen met bezem en blik zouden leden van de uitgebuite klasse verder kunnen helpen.)

2/ Probeert gevoelens van “verzuring” over het kapitalistische gebrek aan toekomst om te zetten in drie lessen squash per week (“Get it out of your system!” - zij het niet uit het heersende uitbuitingssysteem)

3) Bekeert zich tot het christendom, en de volledige reeks van FC De Kampioenen. Ja, ook in Frankrijk: de westerse waarden zijn universeel. Laat ons niet in de val van het cultuurrelativisme trappen.

De slavenhandel, het jongensachtige kolonialisme, Auschwitz en dwangsommen tegen stakingspiketten zouden via leerzame toneeltjes - met eenvoudige, voor iedereen verstaanbare dialogen - tot een beter inzicht in het superieure Westen moeten lijden (sorry, dat schrijf je natuurlijk “leiden”, lieve burgers).

4) Beschouwt de rijken en grote aandeelhouders als mensen “die er hard voor hebben gewerkt” (voor ons geld). Via massatoneel, de Franse revolutie waardig, kan evengoed de huidige precaire arbeidsmarkt worden uitgebeeld. Drama verzekerd. Wie zegt dat het een jungle hoeft te zijn, het moeras van de markteconomie?


(pd)

ABC van het socialisme: de S (deel 1)

Sociaal-democratie. Oud verhaal. Vroeger een "burgerlijke arbeiderspartij". Burgerlijk in de top, proletarisch aan de basis. Steeds ruzie met opdringerige stiefmoeder van de arbeiders: rechtse bureaucraten die met hun korte beentjes hoopten op een lange carrière. In de regering ging de sociaal-democratie het privatiseren, gedogen van massa-ontslagen, uitvoerig nietsdoen rond de koopkrachtvermindering,... zo goed af dat de arbeiders uiteindelijk hun pijp aan Maarten gaven.

Vandaar: de historische nood aan een nieuwe arbeiderspartij, waar wel nog leven in zit. Start een petitie, verspreid het nieuws: enkel een eigen breed politiek instrument belooft de massa's iets. Wij gaan voor socialisme.

Socialisme. Volgens voormalig SP.a-voorzitter Steve Stevaert zal het socialisme "gezellig zijn, of het zal niet zijn". Onder "ongezellig" kan tegenwoordig vanalles vallen. Strijdbare vakbondsleden, arbeiders die verbazingwekkend genoeg vinden dat zij de crisis niet moeten betalen, stakingen die de ministerraad doen uitlopen en - natuurlijk - gemeenschapsbezit van de productiemiddelen.

Erg "gezellig" op bourgondische wijze is dan weer: langer werken, RVA-jacht op werklozen, flexibiliteit en dienstencheques, recordwinsten voor de hilarisch rijken, het onderlijfje van Patrick Janssens bij avondschemering en het privé-bezit van de productiemiddelen.

Sociologie. Van alle besmettelijke ziekten is socioloog zijn, jammer genoeg, dikwijls de ergste. De vader van de burgerlijke sociologie, Weber, had iets met Macht. Hij zag het werkelijk overal, maar kon er nooit echt zijn vinger op leggen. Naar kapitalisten wijs of staar je niet. Toch niet als je je kraampje in academische concepten draaiende wil houden.

De sociologie is niet geheel toevallig die tak van de burgerlijke wetenschappen die vlakaf het lelijkste woord uit de geschiedenis heeft voortgebracht. A-n-o-m-i-e. Zegt u niks? Het betekent "zonder regels". Eén advies: probeer er niet mee op te scheppen aan de bar. Veel vrienden hou je er niet aan over.

Sovjets. Wat het parlement is voor de burgerij, zijn de sovjets voor de uit het politieke leven weggehouden massa's. Russische term voor stakingscomités, die uiteindelijk brede lagen van de werkende klasse en de jongeren beginnen te organiseren. De sovjets waren in 1917 het triomfantelijke parlement van de massa's. En daardoor allang geen parlement meer in de burgerlijke betekenis.

Het zijn de enige organen die de werkende klasse kunnen optillen tot het niveau van de huidige historische taken. Strijdorganen die zich, zoals mooie vlinders uit een rups, omvormen tot organen van directe arbeidersmacht. Dat ze daar op Canvas eens een spannend, maar ook leerrijk, feuilleton over uitzenden. Vergeet alsjeblief twee seconden de meerwaardezoeker, en al die andere zotskappen uit de middenklasse.

Socialiseren. Wanneer je op een feestje vervelende gesprekspartners probeert af te schudden, zeg dan dat je "grote zin krijgt om eens flink te gaan socialiseren". "Socialiseren" betekent ook opvoeden volgens een bepaalde manier van denken of handelen. Tot nu toe werden we in de kleutertuin, het kerngezin, op de latten tijdens een skivakantie, in onze krant,... meestal volgens de verwrongen burgerlijke kijk op de dingen "gesocialiseerd". Het voelt even verschrikkelijk als het klinkt.

Een begin van socialistische opvoeding ligt, daarentegen, in het verwensen van alle ingebeelde Kerst- en andere Supermannen. Weg ermee. De enige cadeautjes die onze klasse in de schoot kreeg geworpen, heeft ze de fabrieksbazen afhandig gemaakt door zich te organiseren en op straat te komen. Die historische les zou u uw kroost moeten inprenten. Geduldig uitleggend dat voor die nieuwe Playstation, en de laatste CD van K3, "het geld moet worden gezocht waar het zit". Let wel: kleuters zijn dikwijls gauchisten. Het is een periode.


(pd)


Elke maandag op www.links-socialisme.blogspot.com: ABC van het socialisme - het alfabet dat ze op school zijn vergeten.

Proper Vlaams

Voormalig Vlaams Belanger Wim Elbers kan als bewonderaar van lokaal schoon in Thailand op weinig sympathie rekenen bij een aantal voormalige geestesgenoten. Vooral Elbers opmerking "Geef mij maar een knappe Thaïse vrouw in plaats van een Vlaamse met dikke kont en hangtieten", wordt negatief onthaald.

Blood&Honour schrijft met name dat Elbers hiermee aantoont dat hij een "strontzak" is. Jawel, een strontzak! Ter ondersteuning van die kwalificatie wijst Blood&Honour onder meer op de "rassenkwestie", maar ook op het "platte taalgebruik" van de "strontzak". Als uitsmijter stellen ze nog dat de "ware Germaan" niet toelaat dat "zijn minnares, gemalin, moeder, grootmoeder" wordt vernederd door een "lompe cafésmeerlap". Elbers is volgens de tegenstanders van het platte taalgebruik "een vieze lelijke klootzak".

(Een pareltje uit de Blokbuster-Nieuwsbrief)

Column op donderdag: Hommeles in sociaal-democratische huishouden

Door Karel Mortier

Voorzitter SPD: mooiste job na die van paus?

Vlaanderen is niet de enige regio in de wereld waar de sociaal-democraten het op dit moment moeilijk hebben. In Duitsland is Franz Müntefering, voorzitter van de SPD, maandag opgestapt nadat zijn kandidaat voor de positie van vice-voorzitter het niet haalde op het partijbureau. In de plaats werd een "linkse" kandidate, Andrea Nahles, verkozen.

Eerder had hij het voorzitterschap van de SPD nochtans "de mooiste job na die van de paus" genoemd. De 35-jarige Nahles is voormalig voorzitster van de Jong Socialisten (Jusos) en staat bekend als een criticus van het beleid van Schröder.

De nieuwe voorzitter wordt wellicht Matthias Platzeck, de huidige minister-president van de Oost-Duitse deelstaat Brandenburg. Van hem wordt verwacht dat hij de kloof tussen de de linker- en rechtervleugel van de partij moet overbruggen.

Edmund Stoiber van de CSU, en minister-president van Beieren, maakte van de gelegenheid gebruik om te zeggen dat hij niet langer van plan is om een minister te worden in het kabinet van Angela Merkel. De officiële reden is dat de SPD niet langer "een stabiele en betrouwbare partner" is - doelend op de interne machtstrijd om Schröder op te volgen - en dat met het opstappen van Müntefering één van de pijlers van de toekomstige regering gevallen is.

Een andere reden is wellicht dat de relatie tussen Stoiber en Merkel niet zo goed is en dat Stoiber beseft dat hij als minister van economie veel aan populariteit zou inboeten.


David Blunkett: van gemeenteraadslid in de Socialist Republic of South Yorkshire tot pion van New Labour

In het Verenigd Koninkrijk heeft Blair een van zijn belangrijkste pionnen verloren in zijn tegenhervormingsplannen voor de sociale zekerheid. David Blunkett, minister van het departement Work and Pensions - bevoegd voor quasi alle uitkeringen en sociaal beleid - moest opstappen nadat bekend werd dat hij in het verleden een baan had aangenomen, zonder dat hij eerst advies had ingewonnen bij het Advisory Committee on Business Appointments, of het wel verantwoord was dat hij die job nam als ex-minister.

Het is voor Blunkett de tweede keer in iets meer dan een jaar tijd dat hij moet opstappen. Blunkett komt uit de linkerzijde van de Labour Party, maar keerde in de jaren '80 zijn kar omdat er op dat moment ter rechterzijde wellicht meer werkgelegenheid was voor carrièristen.


Naar een breuk in de Franse PS tussen "pseudo-marxisten" en "pseudo-reformisten"?

18 tot 20 november vindt het nationaal congres van de PS plaats te Mans. Op 9 november moeten de 120.000 leden van de PS een keuze maken tussen 5 verschillende moties, die elk ietwat een verschillende visie hebben over de toekomst van de PS. Na de Franse nee-stem is er voor de zoveelste keer een debat uitgebroken over de toekomst van de sociaal-democratie in Frankrijk. Dat debat is al meer dan 100 jaar bezig zonder dat men ooit definitief conclusies heeft getrokken.

De rechterzijde van de PS, met de huidige voorzitter van de PS Hollande aan top en gesteund door een grote meerderheid van de zogenaamde "olifanten", wil in de eerste plaats opnieuw aan de macht komen en stelt dat de "linkerzijde" (Fabius en de tendens Nouveau Parti Socialiste) van de partij onrealistische voorstellen doet.

Een deel van de rechterzijde vindt dat het eens tijd wordt dat de PS definitief ideologisch breekt met het marxisme en stelt dat ze het marxistisch geleuter van salon-intellectuelen beu is. Als het daarvoor tot een breuk moet komen, dan moet dat maar, stellen ze.

De PS voelt de hete adem in haar nek van de radicaal-linkse partijen en bewegingen, waardoor een herschikking van het politieke landschap ter linkerzijde niet uitgesloten is.

SP.a-ideoloog Mark Elchardus: “Vakbonden vergissen zich schromelijk”

(commentaar)

In zijn culumn in Knack laat SP.a-ideoloog en hoogleraar Mark Elchardus geen spaander heel van het standpunt van de vakbonden rond het Generatiepact. Luc Cortebeeck (ACV-topman) had volgens Elchardus "gelijk", maar "besefte niet hoe kortzichtig een deel van zijn middenkader en militanten" zijn. Vanzelfsprekend moet ook het ABVV eraan geloven. Elchardus slaat, met de air van een academisch orakel, ABVV-voorman (en vooralsnog nog steeds SP.a-lid) Xavier Verboven in de ban. Zijn “ongelijk” vindt de SP.a-ideoloog “even erg” als “de tragiek van Cortebeeck”.

Met een onwaarschijnlijk misprijzen voor de 100.000 mensen die op 28 oktober betoogden tegen de regeringsplannen schrijft Elchardus: “Maar in een democratie volstaat het niet gelijk te hebben. (...) Daar dient rekening te worden gehouden met 'de mensen'”. Klinkt mooi. Maar in de paragraaf daarvoor had Elchardus juist uit de doeken gedaan waarom de plannen van de regering onverkort moeten worden doorgevoerd.

Dat betekent: “langer werken” (verworpen door een meerderheid van de bevolking, volgens enquêtes), het “niet langer uitsluiten van mensen boven de 50” (erg geestig geformuleerd: daar mag Elchardus eerst de patroons van gaan overtuigen), “moet niet werken worden ontmoedigd” (vandaar wellicht de jacht op de werklozen - getekend SP.a - nu ook voor de oudere werklozen). Om duidelijk te maken wie de slechteriken in het debat rond het brugpensioen zijn, voegt Elchardus daar met typerende bescheidenheid aan toe: “Wie die doelen voor ogen houdt, heeft gelijk; wie ze negeert, heeft ongelijk.”

Zo spreken sociaal-democratische keizers tegenwoordig: hoe kleiner de steun voor hun neoliberaal afbraakbeleid, hoe luider het bevel om hen te volgen. Dat de jaarlijkse lastenverlagingen voor de patroons - om en bij de 5 miljard euro - de sociale zekerheid ondermijnen, zonder klaarblijkelijk jobs te creëren: bij de selectieve “academicus” Elchardus vang je er geen woord over op. Dat is vloeken in de neoliberale kerk, waar vandaag ook de SP.a een aardige zijbeuk van vult.

De SP.a-geleerde veegt vervolgens wel “de nieuwe doctrinairen” de mantel uit. Zij die vinden dat “stakersposten schadevergoeding moeten betalen en militanten moeten worden vervolgd”. In de ogen van de vrijgevige hoogleraar mogen de stakende arbeiders dan wel “ongelijk hebben”, ze mogen met hun ongelijk wel nog even buiten komen, alvorens diegenen die het beter weten de beslissingen in hun plaats nemen.

Volgens de SP.a-ideoloog stoten we langs de ene kant op “doctrinaire betweters” (waartoe hij zichzelf niet rekent). Langs de andere kant hebben “de vakbonden die zich schromelijk vergissen” zich ingegraven. Bij wijze van uitsmijter waarschuwt de SP.a-strateeg de vakbondsleiders met een laatste vingerwijzing: “Men kan een paar keer ongelijk hebben, maar toch lekker drijven op de angst van de bevolking (...), maar wie van angst zijn bondgenoot maakt, eindigt onvermijdelijk als een tragische paljas in het kamp van extreem-rechts.”

Onacademisch taalgebruik, voor een hoogleraar. Hoe lang moeten ABVV-militanten deze scheldpartijen aan hun adres nog pikken? Voer samen met de LSP campagne op de werkvloer voor een nieuwe arbeiderspartij: de oude is al jarenlang geen instrument meer om onze belangen te verdedigen.


(pd)

Met Roze Ridder Johan naar Fantasia-land

In het verre, afgelegen en woeste land van de Eburonen leefde eens een verheven heer uit de adelstand. We zingen hier de lof van de baardige ridder Johan Van De Lelieaerts. De genoemde ridder Johan haatte, met alles wat hij in zich had, postbedeling door de gemeenschap. Zijn persoonlijke adviseur, de mysterieuze bisschop Markus Elchardus, had ridder Johan ingefluisterd dat de boeren zodoende nooit een inspanning uit zichzelf zouden leveren. Zij zouden hun leven vergooien aan het eten van vlaaien, het drinken van wijn en het achterna zitten van gillende, losbandige vrouwen, in de plaats van zoals bisschop Elchardus het sociale middenveld te bestuderen.

Gods samenleving was geëvolueerd. De maatschappij zou uit elkaar vallen, als die brieven ten eeuwigen dage met ezel, kar en statutaire postbedeler over hobbelige wegen naar hun ontvangers zouden worden versleept. Zonder de heilige concurrentie van naburige vorstendommen. Waar ze ook ezels te veel hadden, aldus bisschop Elchardus. De geestelijke pleitte voor een "ethisch gecorrigeerd marktgebeuren" voor alle ezels uit de wijde omtrek.

Ridder Johan stootte blijgemutst, onder Gods goedkeurende blik, de overtollige overheidstaken af, daarin geholpen door perkamenten richtlijnen van de Europese Dukaten Unie. Hij was de onbetwiste kampioen der op winst beluste struikrovers - kleine en grotere bendes met namen als VBO, Voka en Unizo.

Zij zagen hun meeropbrengsten bloeien, terwijl de handwerkers en boeren de buikjes van hun kroost steeds moeilijker konden vullen. Maar het feest ging voor ridder Johan, de beeldschone jonkvrouw Freya en contract-theoreticus en hofnar Franky gewoon door. Terwijl ze zichzelf voor het slapen gaan lachend voorhielden hoe goed zij het koninkrijk van Eburon wel bestuurden.

Heftig als spetterend trompetgeschal was de adellijke lof voor ridder Johan, die zijn stal verkocht om de boekhouding van Eburon te doen kloppen. Ook al moest zijn lievelingspaard aldus naar de slachtbank, wat op zijn beurt een emotioneel debat over brugpensioen voor de viervoeter van de baan hielp. Ridder Johan noemde het solidariteit, het vermijden van een open oorlog tussen oude paarden en jonge veulens, en viel Robin Hood Verboven frontaal aan in donderende toespraken voor de burgers van Eburon.

Ridder Johan: "Het Achtergebleven Boertjes Verenigend Verbond gaat een brug te ver. Het Pact tussen de Generaties, dat ik en mijn hele hofhouding van harte onderschrijf, is een stimulans voor iedereen. Onze Bisschop Elchardus, een vroom man, en de neoliberale kerk willen het zo. Het is nodig voor de economie van Eburon, en voor de staatskas van jonkvrouw Freya, die kan optellen, delen en vermenigvuldigen als geen ander. Zodat ons koninkrijk ook in de toekomst dolle steekspelen voor onze ridders kan blijven organiseren, en onze hofhouding tevreden buiten blijft komen in de laatste Italiaanse mode.

Wie zijn rug keert naar ridder Johan en zijn hofhouding, kijkt weldra naar de goddeloze ontucht van een nieuwe arbeiderspartij. Het ABVV, beste medeburgers, is een objectieve bondgenoot van de blauwe struikrovers. Het gestook onder eenvoudige, ongeletterde boeren die zaken van staatsbelang niet eens snappen, is onverantwoord. Wat is er verkeerd gelopen met de communicatie? Wacht, ik ga het u nog is uitleggen."

Waarop volledig onverwacht de figuur van Robin Hood Verboven, elegant slingerend aan een touw, boven de massa schiet. Gilletjes van bewondering stijgen uit de joelende menigte op. Robin komt neer op de rug van twee witte paarden, houdt zich recht aan hun manen, en maakt aanstalten om een toespraak te geven. De massa hult zich in stilzwijgen.

"Burgers van Eburon, ridder Johan richt zich op de middenklasse (gemor en rumoer). Hij denkt dat daar zijn aanhangers zitten (boegeroep hier en daar, "En ik dan?" roept er eentje). Wel dat zullen we bij de volgende verkiezingen dan nog wel is zien (applaus). Onze mensen in de velden en de werkplaatsen hebben het gevoel dat ze langs alle kanten worden gepakt, ondertussen krijgen die omhooggevallen papzakken en uitzuigers van een landheren de ene cadeau na de andere. (Ooh! Ah! 't Is niet waar?!! De bevoorrechte smeerlapkes... Waar is ons actieplan, Robin?)

Daarom stel ik voor om nog eens heel diep na te denken ("Een nieuwe arbeiderspartij is nodig, Robin!", roept een stem uit de massa). Wel, OK, dat nemen we mee in de evaluatie. De partijbureaus met die adellijken beginnen mijn voeten uit te hangen (De massa roept uit één stem: "Blijf bij ons, Robin!"). Geen respect voor de werkende mensen van Eburon (Opnieuw, uit één stem: "Het zijn allemaal liberalen geworden, Robin!"). Geen marge om te onderhandelen. ("Wat wilt ge, staak de neoliberale kerk gewoon weg?!") Dit gaat u nog zuur opbreken, ridder Johan (stormachtig applaus en gejuich!!!)."

Het leven was, vanaf toen, nooit meer zoals het was, in Eburon.


(pd)