Kennis is macht, en gewoon gemakkelijk
Onze lezers zijn extravagant mooi, wisten we al. Maar bent u ook slim (en geeft u enkel in het verkeer, als het echt niet anders kan, voorrang aan Rechts)?
Geen politieke stroming die gegronde kennis van ons universum, belezenheid, een goed geheugen, etc. hoger waardeert dan het linkse socialisme. Het rechtse socialisme wil u alles doen vergeten. Om zo, in de duik, de verkiezingen te winnen en zich opnieuw aan de vetpotten te zetten. Wat voor een houding is dat?
Onze weloverwogen vragen:
1/ Wat verkocht de paarse regering allemaal uit?
a) Teveel om op te noemen
b) Overheidsgebouwen
c) De goede naam van ons land
d) Koning Albert
Antwoord: Vooral toch keuzemogelijkheid a)
2/ Met een stofzuiger van welk merk wilde de rechtse Sarkozy in Frankrijk het “tuig” uit de voorsteden te lijf gaan?
a) Mia Doornaert
b) Kärcher
c) Halliburton
d) Black & Decker
Antwoord: b)
3/ Welke VB’er vond de Deense cartoonrel omtrent Mohammed “echt geweldig”?
a) Bijna Allemaal
b) Allemaal
c) Matthias Storme
d) Jurgen Verstrepen
Antwoord: a), b) en d) rekenen we als correct. Matthias Storme is geen VB’er.
4/ Van welke partijen was Jean-Marie Dedecker lid in 2006?
a) Filosofisch gezien, geen enkele
b) Het Liberaal Appel
c) Partij Van De Zware Voet
d) VLD
e) NVA
Antwoord: a)
5/ Welke dictator (m/v) viel er dit jaar, op 93-jarige leeftijd, steendood?
a) Mijn oude leraar wiskunde
b) Louis Tobback
c) Augusto Pinochet
d) Miss België, ondanks de gekochte sms-stemmen
Juiste antwoord: c)
6/ Hoe heet het voornaamste kopstuk van de electoraal succesvolle, Nederlandse SP?
a) “Iemand die op een lijst van het VB had kunnen staan” (volgens de VB-webstek)
b) Freek De Jonge
c) Jan Marijnissen
d) Kris Merckx
e) Li Ti Pua, en de Bende Van Vier
Antwoord: c)
7/ Welk weekblad/magazine verloor in 2006, volgens de meest recente meting door het CIM, 0,5% van z’n landelijke lezersbereik (van 14% naar 13,5%)?
a) Dag Allemaal
b) Trends
c) Humo
d) Joepie
Antwoord: c) spijtig genoeg. De meeste andere magazines gingen erop vooruit in 2006.
8/ Koning Albert is op dit moment nog koning van ons Belgenlandje. Wie wordt de volgende?
a) Yves Leterme (als hij het land bijeenhoudt)
b) Volgend jaar is het revolutie: de koning gaat werken bij Volkswagen Vorst, zoals iedereen
c) Jean-Marie Dedecker (als hij zijn hofhouding bijeenhoudt)
d) Prins Laurent (die wil ALLES doen voor geld, zelfs koning worden)
Antwoord: Deze vraag is hypothetisch. En wij geven geen punten voor hypothetische vragen. Mag het gewoon fun blijven?
9/ Wie schreef het Vierde Burgermanifest?
a) Noël Slangen
b) Ayaan Hirsi Ali
c) Voltaire
d) Borat, a journalist from Kazakhstan
e) God
f) De familie Verhofstadt (Dirk en Guy - de “politiekers”, Carla, Reinhilde langs moeder haar kant, Marie-Josefine, en ’t petekind Ronny - “dat niet voor de fouten die nog overblijven verantwoordelijk kan worden gesteld”)
Antwoord: f), vooral die snotaap van een Ronny Verhofstadt
Prettige feesten aan alle arbeiders.
(pd)
zaterdag, december 30, 2006
vrijdag, december 29, 2006
donderdag, december 28, 2006
Jaaroverzicht (3)
Het winstsysteem maakt er een potje van
1/ Ontdek de mooiste plekjes, van een continent in strijd
2006 was in Latijns Amerika, achtertuin van de cowboy Bush, een wervelend anti-neoliberaal jaar. Een anti-neoliberaal jaar strepen wij meestal aan als “een goed jaar”. In het vet, en met een stemmige rode viltstift omcirkeld. Samen met het klimaat warmt ook de politieke stemming onder de massa’s op. Maar daar zegt Al Gore in zijn film niks over.
Evo Morales voerde, in het bergachtig-idyllische Bolivië van de Indiaanse panfluit en de wereldbekende veelkleurige poncho (pas op: dit wordt geen toeristische gids), een aantal gedeeltelijke nationaliseringen door: “De welbekende ‘razende honden’, winstdolle plunderaars van Boliviaanse rijkdom, moeten zich verplicht een aantal rotte tanden laten uittrekken.” Ziet u: geen zweem van een toeristische gids.
In Latijns Amerika gaat de slinger, zachtjes aan, naar links. De multinationals en het neoliberalisme worden er, door bijna iedereen, aangewezen als oorzaken van armoede en ongelijkheid. Klinkt logisch in onze oren. Bij het Vlaams Belang - waar ze nog liever de leeuwenvlag opeten dan een woord kritiek te geven op de vrije markt - gaan ze echter steigeren, als ze zoiets horen.
Kijk wat Geert Cool, auteur van onze anti-fascistische column “Vergeet de Oude Germanen niet”, op de website van VB’er Filip De Man terugvond: “Waarom is er armoede in Afrika? Komt het door het kapitalistisch systeem met zijn multinationals die het continent hebben leeggeplunderd? Neen! Filip De Man weet wel beter. ‘Het drama van de Afrikaanse landen is dat er gewoon te weinig intelligente mensen rondlopen. Komt daarbij dat van het beperkt gedeelte dat boven de 100 IQ uitkomt, een aantal uitwijkt naar Europa en Noord-Amerika.’"
Een lid van de meer “intelligente soort”, zelfs rechtstreeks uit een VB-stal afkomstig, Hans Van Themsche, schoot vervolgens in de straten van Antwerpen meerdere “vreemdelingen” dood. De VB-top, en De Man, wierpen in afschuw de handen in de lucht.
Tijdens de maatschappelijke discussie die volgde, wilden Johan Vande Lanotte en Patrick Janssens (beiden SP.a) niet verwijzen naar de beïnvloeding door extreem rechts. Deze website stelde: “Eerst de maatschappelijke tegenstellingen mee installeren, en vervolgens proberen te verhinderen dat erover wordt gediscussieerd, zal de voedingsbodem voor racisme en geweld niet wegnemen.”
2006 was voor onze blogspot een rijk cultuurjaar. We hadden in de maand mei onze huisdichter, Bob Castaer, het pand uitgejaagd (hij bleef gewoon sigaretten aftroggelen, ook bij diegenen die niet rookten - zijn slechte gedichten waren bijkomstig).
De blogspot gaf zijn lezers een dieper inzicht mee in de “moeilijke” aspecten van de burgerlijke cultuur. Een heersende cultuur, die dankzij zangeres Kate Ryan nog niet volledig was gedegenereerd.
“Neem - voorzichtig - de zwengelknie van zangeres, en Belgische Eurosongkandidate, Kate Ryan. U allen welbekend. Strijdbare arbeiders kunnen zich enkel vol lof en bewondering over deze ‘zwengelknie’ uitdrukken, die symbool staat voor hoe kwakkelend en onstabiel de fundamenten van het wereldkapitalisme er vandaag voorstaan.”
Kate en haar zwengelknie brachten, volgens ons, een frisse wind in de klassenstrijd.
2/ VBO propageert “collectieve identiteit” - waar blijft het individu?
Bart Somers (VLD) was en is er "heilig" van overtuigd dat we migranten "niet in hun gemeenschap mogen opsluiten". Uw blogspot vond dat dat, in alle bescheidenheid, ook voor de "vreemdelingen" van het VBO moest gelden: de “one size fits all”-veralgemeningen van de patroonsorganisatie waren volgens ons “intellectueel vergif”, en wel van de eerste orde. ”Heeft het VBO er al eens aan gedacht dat er veel kapitalisten kunnen rondlopen die gerust hun recordwinsten willen gebruiken om de koopkracht van de werkende bevolking op te trekken? Aha! Vergeten, zeker?”
Inmiddels, eind mei, kreeg onze Minister van Buitenlandse Zaken, Karel de Gucht (VLD), de enige echte Morales op bezoek. Olala!
“Morales: Bent u zo'n neo? Neoliberaal?
De Gucht (zoekt met zijn ogen de uitgang, terwijl hij een wuivend gebaar maakt): Pffff... Bwaaa. Dat was vooral Frank Vandenbroucke. Kent u die? Hij zit nu in de Vlaamse regering en heeft John Rawls gelezen.
Morales: Met alle respect voor u en uw partij, maar wat provinciaal! Het liberalisme is een wereldsysteem. Onze landen worden gewurgd door de wereldmarkt en het IMF. De meerderheid van onze bevolking is straatarm.
Al onze openbare voorzieningen werden gedwongen geprivatiseerd, voor de winsten van jullie westerse grote bedrijven. En nu gaat u zich een beetje profileren als, als... (spuwt het uit) Flemish Liberals?!”
Karel Mortier schreef inmiddels in een column over de “Witte Mars” in Antwerpen: “Hoe luider de politici van de traditionele partijen roepen dat de stille mars tegen zinloos geweld in Antwerpen niet politiek gerecupereerd mag worden, hoe duidelijker het is dat diezelfde politici alles in het werk stellen om de mars te domineren en te controleren.”
Bush was, na lang nadenken, bereid toe te geven dat er in de oorlog tegen het terrorisme “fouten” waren gemaakt. Onze Klassenstrijdtelex van 26 mei noteerde: “Bush en Blair, de twee oorlogszuchtige B's, erkennen dat ze ‘fouten’ hebben gemaakt in de oorlog tegen het terrorisme *** Hey, wie valt er soms niet een verkeerd land binnen?”
Geloof het of niet, maar zelfs Philip Dewinter begon er stilaan van overtuigd te geraken dat de “VB-meetings een stijl uitademden die niet meer van deze tijd was”. Meer die van de jaren ’30.
Uw blogspot wist “via via” de hand te leggen op een bijgeschaafde speech van Dewinter. Dat was lachen. “Vrienden nationalisten, met sommige, 100% ingeburgerde Ali Ba..., ik bedoel allochtone medeburgers, willen wij best in dezelfde straat samenwonen en, ja, zelfs in vrede leven. Waar wij echter feestelijk voor bedanken zijn de Bin Ladens naast onze deur. (krachtig applaus) En hoe herken je die, vrienden nationalisten, zonder te gaan veralgemenen? (verwarring in de zaal)
Wat wij van de soms wel te integreren islamieten vragen - ja, soms is dat volgens het nieuwe Vlaams Belang mogelijk - is... dat zij Vlaming onder de Vlamingen worden. Dus ook onder Filip De Man, Rob Verreycken en Francis Van den Eynde! Ga er maar eens aan staan! (...)
Daarom, vrienden nationalisten, zou ik de essentiële boodschap van Lord of the Rings hier nog eens willen herhalen, wat de politiek-correcte maff... - ik bedoel denkers - er ook van beweren: ‘Stand up, men of the west, and fi...’! Ik wil zeggen: weer jullie, mannen van het westen, bijt van jullie af! Laat niet op jullie donder zitten en sta jullie mannetje!”
3/ De Dalai Lama goes bolshie?
Begin juni werd ons land het toneel van een bezoek van een geestelijke leider, de Dalai Lama. Zoiets valt op naast Yves Leterme (CD&V). “De diepe levenslessen in het rond strooiende, maar steeds ingetogen en nederig gebukte monnik lokte maar liefst 11.500 ‘spiritueel zoekenden’ - waaronder de harde kern van de GBA-aanhang - naar het Antwerpse Sportpaleis.” De enige die niet onder de indruk was, was VLD-ideoloog Dirk Verhofstadt. Die vond de Dalai Lama met zijn “interrelatie-begrip” een halve bolsjeviek.
Ondertussen was het Wereldbeker Voetbal. Wij deden een toegeving aan het bewustzijn.
“De opstelling van de burgerij:
- In het doel:
De lenige patroon Karel ‘Ik ben een poema’ Van Eetvelt (UNIZO). Karel laat zelden een schot van de arbeidersklasse door zijn vingers glippen. Gebruikt soms wel - kijk uit, mensen - zijn ellebogen. Dreigt na de Wereldbeker te transfereren naar een buitenlandse ploeg, waar hij nog meer winst op zak kan steken.
- Vooruitgeschoven Verdediger:
Luc Cortebeeck (ACV). De grote verrassing in deze patronale opstelling. Breekt de aanvallen van de hardwerkende tegenpartij, als verdediger van syndicaal bureaucratische en CD&V-belangen.
Cortebeeck verwierf een dubieuze faam onder het voetbalminnende publiek door op een curieuze manier steeds aan de hemdjes, broekjes en kousen van de aanstormende arbeidersklasse te gaan trekken.
Soms krijg je de indruk dat Cortebeeck bij de verkeerde ploeg speelt. Hij draagt tenslotte een vakbondstrui. Klasseverraad binnen de 15 meter. Penalty, scheidsrechter! Hoezo, nee? Vendu!”
Wie er volgens Philip Dewinter ook “verkocht” was, is het hele Vlaamse zangersheir. Met Tom Barman en zijn 0110-gekweel op kop. Dewinter schreef, een geweldig idee (als je van Goebbels houdt), een subtiele dreigbrief naar de deelnemers van deze “anti-volkse” activiteit.
“Will Tura, gij zijt zeer laag en diep van uw ladder met valse noten gevallen, kameraad. En als ‘kameraad’ mogen we u nu wel officieel beschimpen, niet? We doen het toch. Uw sol bemol is wellicht toch altijd ietsje meer... rode mol geweest. Niet waar misschien?
Ik, Philip Dewinter, dacht dat ik uw vriendje was. En dan zoiets! Besef je wel, beste Will, hoeveel oprechte Vlamingen die naar uw marxistische liedjes luisteren er ook op onze partij stemmen? ‘Vlaanderen mijn land’? Dat zal! Gij hebt uw ziel aan de kasbah verkocht.”
Het VB kwam met een angstaanjagende tegenzet - eigen zangtalent uit de partijgelederen:
“- ‘Ik ben zo eenzaam zonder rechtspersoonlijkheid voor de vakbonden’ (Gerolf Annemens, vrij naar Will Tura)
- ‘7 anjers, 7 roze holebi's een pak slaag geven in de combi’ (Bart Debie, vrij naar Willy Sommers)
- ‘Vergeten kan nog wel’ (Gewezen ondervoorzitter Roeland Raes die, zichzelf begeleidend op een Steinwaypiano als een volleerde Richard Clayderman, zijn eigen interpretatie van ‘het verhaaltje van de 6 miljoen’ geeft.”)
(pd)
1/ Ontdek de mooiste plekjes, van een continent in strijd
2006 was in Latijns Amerika, achtertuin van de cowboy Bush, een wervelend anti-neoliberaal jaar. Een anti-neoliberaal jaar strepen wij meestal aan als “een goed jaar”. In het vet, en met een stemmige rode viltstift omcirkeld. Samen met het klimaat warmt ook de politieke stemming onder de massa’s op. Maar daar zegt Al Gore in zijn film niks over.
Evo Morales voerde, in het bergachtig-idyllische Bolivië van de Indiaanse panfluit en de wereldbekende veelkleurige poncho (pas op: dit wordt geen toeristische gids), een aantal gedeeltelijke nationaliseringen door: “De welbekende ‘razende honden’, winstdolle plunderaars van Boliviaanse rijkdom, moeten zich verplicht een aantal rotte tanden laten uittrekken.” Ziet u: geen zweem van een toeristische gids.
In Latijns Amerika gaat de slinger, zachtjes aan, naar links. De multinationals en het neoliberalisme worden er, door bijna iedereen, aangewezen als oorzaken van armoede en ongelijkheid. Klinkt logisch in onze oren. Bij het Vlaams Belang - waar ze nog liever de leeuwenvlag opeten dan een woord kritiek te geven op de vrije markt - gaan ze echter steigeren, als ze zoiets horen.
Kijk wat Geert Cool, auteur van onze anti-fascistische column “Vergeet de Oude Germanen niet”, op de website van VB’er Filip De Man terugvond: “Waarom is er armoede in Afrika? Komt het door het kapitalistisch systeem met zijn multinationals die het continent hebben leeggeplunderd? Neen! Filip De Man weet wel beter. ‘Het drama van de Afrikaanse landen is dat er gewoon te weinig intelligente mensen rondlopen. Komt daarbij dat van het beperkt gedeelte dat boven de 100 IQ uitkomt, een aantal uitwijkt naar Europa en Noord-Amerika.’"
Een lid van de meer “intelligente soort”, zelfs rechtstreeks uit een VB-stal afkomstig, Hans Van Themsche, schoot vervolgens in de straten van Antwerpen meerdere “vreemdelingen” dood. De VB-top, en De Man, wierpen in afschuw de handen in de lucht.
Tijdens de maatschappelijke discussie die volgde, wilden Johan Vande Lanotte en Patrick Janssens (beiden SP.a) niet verwijzen naar de beïnvloeding door extreem rechts. Deze website stelde: “Eerst de maatschappelijke tegenstellingen mee installeren, en vervolgens proberen te verhinderen dat erover wordt gediscussieerd, zal de voedingsbodem voor racisme en geweld niet wegnemen.”
2006 was voor onze blogspot een rijk cultuurjaar. We hadden in de maand mei onze huisdichter, Bob Castaer, het pand uitgejaagd (hij bleef gewoon sigaretten aftroggelen, ook bij diegenen die niet rookten - zijn slechte gedichten waren bijkomstig).
De blogspot gaf zijn lezers een dieper inzicht mee in de “moeilijke” aspecten van de burgerlijke cultuur. Een heersende cultuur, die dankzij zangeres Kate Ryan nog niet volledig was gedegenereerd.
“Neem - voorzichtig - de zwengelknie van zangeres, en Belgische Eurosongkandidate, Kate Ryan. U allen welbekend. Strijdbare arbeiders kunnen zich enkel vol lof en bewondering over deze ‘zwengelknie’ uitdrukken, die symbool staat voor hoe kwakkelend en onstabiel de fundamenten van het wereldkapitalisme er vandaag voorstaan.”
Kate en haar zwengelknie brachten, volgens ons, een frisse wind in de klassenstrijd.
2/ VBO propageert “collectieve identiteit” - waar blijft het individu?
Bart Somers (VLD) was en is er "heilig" van overtuigd dat we migranten "niet in hun gemeenschap mogen opsluiten". Uw blogspot vond dat dat, in alle bescheidenheid, ook voor de "vreemdelingen" van het VBO moest gelden: de “one size fits all”-veralgemeningen van de patroonsorganisatie waren volgens ons “intellectueel vergif”, en wel van de eerste orde. ”Heeft het VBO er al eens aan gedacht dat er veel kapitalisten kunnen rondlopen die gerust hun recordwinsten willen gebruiken om de koopkracht van de werkende bevolking op te trekken? Aha! Vergeten, zeker?”
Inmiddels, eind mei, kreeg onze Minister van Buitenlandse Zaken, Karel de Gucht (VLD), de enige echte Morales op bezoek. Olala!
“Morales: Bent u zo'n neo? Neoliberaal?
De Gucht (zoekt met zijn ogen de uitgang, terwijl hij een wuivend gebaar maakt): Pffff... Bwaaa. Dat was vooral Frank Vandenbroucke. Kent u die? Hij zit nu in de Vlaamse regering en heeft John Rawls gelezen.
Morales: Met alle respect voor u en uw partij, maar wat provinciaal! Het liberalisme is een wereldsysteem. Onze landen worden gewurgd door de wereldmarkt en het IMF. De meerderheid van onze bevolking is straatarm.
Al onze openbare voorzieningen werden gedwongen geprivatiseerd, voor de winsten van jullie westerse grote bedrijven. En nu gaat u zich een beetje profileren als, als... (spuwt het uit) Flemish Liberals?!”
Karel Mortier schreef inmiddels in een column over de “Witte Mars” in Antwerpen: “Hoe luider de politici van de traditionele partijen roepen dat de stille mars tegen zinloos geweld in Antwerpen niet politiek gerecupereerd mag worden, hoe duidelijker het is dat diezelfde politici alles in het werk stellen om de mars te domineren en te controleren.”
Bush was, na lang nadenken, bereid toe te geven dat er in de oorlog tegen het terrorisme “fouten” waren gemaakt. Onze Klassenstrijdtelex van 26 mei noteerde: “Bush en Blair, de twee oorlogszuchtige B's, erkennen dat ze ‘fouten’ hebben gemaakt in de oorlog tegen het terrorisme *** Hey, wie valt er soms niet een verkeerd land binnen?”
Geloof het of niet, maar zelfs Philip Dewinter begon er stilaan van overtuigd te geraken dat de “VB-meetings een stijl uitademden die niet meer van deze tijd was”. Meer die van de jaren ’30.
Uw blogspot wist “via via” de hand te leggen op een bijgeschaafde speech van Dewinter. Dat was lachen. “Vrienden nationalisten, met sommige, 100% ingeburgerde Ali Ba..., ik bedoel allochtone medeburgers, willen wij best in dezelfde straat samenwonen en, ja, zelfs in vrede leven. Waar wij echter feestelijk voor bedanken zijn de Bin Ladens naast onze deur. (krachtig applaus) En hoe herken je die, vrienden nationalisten, zonder te gaan veralgemenen? (verwarring in de zaal)
Wat wij van de soms wel te integreren islamieten vragen - ja, soms is dat volgens het nieuwe Vlaams Belang mogelijk - is... dat zij Vlaming onder de Vlamingen worden. Dus ook onder Filip De Man, Rob Verreycken en Francis Van den Eynde! Ga er maar eens aan staan! (...)
Daarom, vrienden nationalisten, zou ik de essentiële boodschap van Lord of the Rings hier nog eens willen herhalen, wat de politiek-correcte maff... - ik bedoel denkers - er ook van beweren: ‘Stand up, men of the west, and fi...’! Ik wil zeggen: weer jullie, mannen van het westen, bijt van jullie af! Laat niet op jullie donder zitten en sta jullie mannetje!”
3/ De Dalai Lama goes bolshie?
Begin juni werd ons land het toneel van een bezoek van een geestelijke leider, de Dalai Lama. Zoiets valt op naast Yves Leterme (CD&V). “De diepe levenslessen in het rond strooiende, maar steeds ingetogen en nederig gebukte monnik lokte maar liefst 11.500 ‘spiritueel zoekenden’ - waaronder de harde kern van de GBA-aanhang - naar het Antwerpse Sportpaleis.” De enige die niet onder de indruk was, was VLD-ideoloog Dirk Verhofstadt. Die vond de Dalai Lama met zijn “interrelatie-begrip” een halve bolsjeviek.
Ondertussen was het Wereldbeker Voetbal. Wij deden een toegeving aan het bewustzijn.
“De opstelling van de burgerij:
- In het doel:
De lenige patroon Karel ‘Ik ben een poema’ Van Eetvelt (UNIZO). Karel laat zelden een schot van de arbeidersklasse door zijn vingers glippen. Gebruikt soms wel - kijk uit, mensen - zijn ellebogen. Dreigt na de Wereldbeker te transfereren naar een buitenlandse ploeg, waar hij nog meer winst op zak kan steken.
- Vooruitgeschoven Verdediger:
Luc Cortebeeck (ACV). De grote verrassing in deze patronale opstelling. Breekt de aanvallen van de hardwerkende tegenpartij, als verdediger van syndicaal bureaucratische en CD&V-belangen.
Cortebeeck verwierf een dubieuze faam onder het voetbalminnende publiek door op een curieuze manier steeds aan de hemdjes, broekjes en kousen van de aanstormende arbeidersklasse te gaan trekken.
Soms krijg je de indruk dat Cortebeeck bij de verkeerde ploeg speelt. Hij draagt tenslotte een vakbondstrui. Klasseverraad binnen de 15 meter. Penalty, scheidsrechter! Hoezo, nee? Vendu!”
Wie er volgens Philip Dewinter ook “verkocht” was, is het hele Vlaamse zangersheir. Met Tom Barman en zijn 0110-gekweel op kop. Dewinter schreef, een geweldig idee (als je van Goebbels houdt), een subtiele dreigbrief naar de deelnemers van deze “anti-volkse” activiteit.
“Will Tura, gij zijt zeer laag en diep van uw ladder met valse noten gevallen, kameraad. En als ‘kameraad’ mogen we u nu wel officieel beschimpen, niet? We doen het toch. Uw sol bemol is wellicht toch altijd ietsje meer... rode mol geweest. Niet waar misschien?
Ik, Philip Dewinter, dacht dat ik uw vriendje was. En dan zoiets! Besef je wel, beste Will, hoeveel oprechte Vlamingen die naar uw marxistische liedjes luisteren er ook op onze partij stemmen? ‘Vlaanderen mijn land’? Dat zal! Gij hebt uw ziel aan de kasbah verkocht.”
Het VB kwam met een angstaanjagende tegenzet - eigen zangtalent uit de partijgelederen:
“- ‘Ik ben zo eenzaam zonder rechtspersoonlijkheid voor de vakbonden’ (Gerolf Annemens, vrij naar Will Tura)
- ‘7 anjers, 7 roze holebi's een pak slaag geven in de combi’ (Bart Debie, vrij naar Willy Sommers)
- ‘Vergeten kan nog wel’ (Gewezen ondervoorzitter Roeland Raes die, zichzelf begeleidend op een Steinwaypiano als een volleerde Richard Clayderman, zijn eigen interpretatie van ‘het verhaaltje van de 6 miljoen’ geeft.”)
(pd)
maandag, december 25, 2006
Jaaroverzicht (2)
Vrijemarkteconomie sukkelt verder
1/ SP.a lanceert Gelijke Kansen Kauwgom
Op 18 maart hield de SP.a een - schrik niet - ideologisch congres. Werd de perceptie van de stoppelbaard van Vande Lanotte, partijvoorzitter, in historisch perspectief besproken?
Nauwelijks. Maar dat zoiets creepy en helemaal onmodieus als “ideologie” op tafel lag, had bij sommigen tot verwarring geleid: “Het bestuur van de SP.a in Koksijde zat op haar laatste vergadering ook al ideologisch met de handen in het haar. Hoe moest zij in 's hemelsnaam het nieuwe concept van ‘de warme samenleving’ uitdragen onder de leden? Kwam daar elektrische verwarming of een puntmuts aan te pas?
Welke rol speelde de fusie van Gaz de France en Suez in heel deze kwestie? Was liberalisering goed voor een warme samenleving, of toch niet helemaal?”
Als immer hulpvaardige blogspot schudden we enkele marketingtips voor de SP.a uit onze mouw. Samen is Alles Mogelijk, misschien zelfs die “warme samenleving”: “De RoZe Puntmuts: De RZP is een schitterend marketingconcept voor jongeren die zoeken naar een warme en open progressieve beweging, waar met aandacht voor de zwakken en de miserabelen niet wordt overdreven. You want to piss on Bush? Cool! (...)
Kleef de nieuwe jongerensticker van Animo "Flexibel maar hot, hot, hot!" op je rugzak. Jij bent toch ook tegen de verzuring?
- De Gelijke Kansen Kauwgom: De SP.a lanceert naar aanleiding van haar ideologische congressen tevens de GKK, de Gelijke Kansen Kauwgom. Kauw nonchalant op publieke plaatsen op je egalitaire kauwgom, net zoals Freya en Franky Vandenbroucke.”
Er was, voor sociaal-democraten, maar één conclusie mogelijk: “Kauw jezelf naar een betere wereld!”
Van de SP.a naar Big Brother. Geen grap (tenzij je in Leuven/Louisville woont). Waren we met z’n allen, dus met de progressieve intelligentia inbegrepen, wel klaar voor de nieuwe VIP-reeks van de reality TV-serie? Nope.
“Ons Belgenlandje is zeker niet klaar voor de vervolgserie Big Brother Zero Tolerance, met in de hoofdrol Bart Somers, hijgend en puffend achterna gezeten door het VB-trio Philip Dewinter, Hugo Coveliers en een gillende Anke Vandermeersch.
(met stemvervormende vocoder) Wat voel je voor de andere bewoners van ons glazen huis, Philip? (Brugs accent) "Ik vraag mij nu reeds af wie de opzichtige homo is. En de door de multiculti's opgelegde zwarte Afrikaan. En wie de Leider. Ik heb een vaag vermoeden wat die alibi-Afrikaan betreft, maar wacht sluw af tot ik mijn kans ruik.
Wat er ook gebeurt: ik zal standhouden.
De niet-Europeaan of slappe homo die zegt dat hij niet meedoet om te winnen, heeft bij mij compleet afgedaan. Die zwier ik er met onze Hugo direct uit. Als Vlaamsnationalist eis ik tevens meer camera's in het Big Brother-huis. Het kan hier na 12 uur niet veilig genoeg zijn.”
In onze “Klassenstrijdtelex” werd op 14 maart, met - gezien de passieve houding van de vakbondsbureaucratie - sarcasme als enige wapen, stilgestaan bij het zoveelste kapitalistische “incident” in de rij. We praten dan over “massaontslag”: “Bij Inbev smijten the usual suspects - risée met een strikje - wederom arbeiders op de kasseien *** Die kasseien krijgen het de laatste decennia nogal te verduren *** Die moeten binnenkort hun eigen vakbond oprichten.”
In een edito van De Morgen wordt de Franse president Chirac - voor het eerst in de moderne geschiedenis, maar daarom niet minder overtuigend - “een eikel” genoemd. Voor allen die warmlopen voor Hugo Claus en de dichtkunst in ons taalgebied - die het al zo moeilijk heeft: desbetreffende omschrijving is een samenstellend deel van het mannelijke geslachtsorgaan. De rechtse dictator De Gaulle wordt - in hetzelfde edito (er is een alternatief op de “eikel”) - geroemd om zijn staatsmanschap.
Wij zitten, met de handen in het haar, hetzelfde te denken als u: “Wat is er in ’s hemelsnaam van mei ’68 geworden?” Behalve de hervormingen bij de Politie, die sowieso veel te laat kwamen?
Bij de SP.a was het inmiddels zo erg, dat ze een Raad van Wijzen nodig hadden om te “weten wat er leeft onder de mensen”. Een geniaal idee. Zo geniaal dat we er sindsdien niets meer hebben van gehoord.
Er zaten, volgens partijvoorzitter Vande Lanotte, nochtans tal van interessante mensen in dat panel: “Ondernemer Bert Zadelmaker (of iets van die strekking), een stuk of drie moleculaire biologen, kunstenmaakster Jozefina Deduiker, een hartchirurg waarvan wij de naam vergeten zijn, een actrice van allochtone afkomst die ooit in een TV-serie als ‘lieve verpleegster’ een inspirerende indruk had gemaakt op de SP.a-voorzitter, een onbekende dichteres uit de Kempen, een bakker, en één (1 - uno - one - ein) arbeider (een ex-delegee van Stora Enso)!”
2/ Even iets anders: seks en mei ‘68
Volgens seksuologe Goedele Liekens zijn er steeds meer mannen, in de categorie van 45 tot 55 jaar, die hun eigen vrouw uitvinden - het liefst in de kwaliteitspers - om de vervreemding te bestrijden. Goed dat we Goedele Liekens hebben om dat soort zaken uit te pluizen, denk je dan.
Zo, wij vonden dat er wel een beetje seks tussen al die droge politiek mocht. Seks is “nat”, politiek “droog” - hebt u ‘em?
Het bruggetje naar mei ’68 ligt nu voor het rapen. In maart van dit jaar stonden 1,5 miljoen Franse jongeren en arbeiders op straat om te protesteren tegen het CPE, het “superflexibele” maar gehate jongerencontract van staande lamp/annex premier De Villepin.
De vergelijkingen met mei ’68 waren, evident, niet van de lucht. Sommigen probeerden de huidige beweging in te kapselen in een weinig groovy, en zeer burgerlijk, “pragmatisme”. Er moest, volgens de pers, een diepe kloof gapen met de “romantisch-verveelde dromers” van het historische mei ’68.
Wij schreven: “Dit is jammer genoeg geen correcte weergave van de dynamiek van mei '68. De beweging begon toen in Parijs rond heel concrete, tastbare grieven: de overbevolking aan de universiteiten - als gevolg van de toestroom naar het hoger onderwijs in de jaren '60 - en de afkeer van de oubollige, autoritaire opvoedingsstructuren in De Gaulles Frankrijk.
Jongens mochten in de studentenhomes niet bij de meisjesstudenten op de kamer. Daar kwam verzet tegen. Hoe ‘pragmatisch’ kan je worden?”
En verder: “In de mate dat het zelfbewuste, politieke ‘pragmatisme’ het huidige systeem niet in vraag stelt, is het evengoed een ‘ideologie’, zij het één die de groeiende ongelijkheden en instabiliteit onder de mat hoopt te vegen.
Het politiek nog onduidelijke, oprechte ‘pragmatisme’ van veel jongeren en arbeiders moet worden onderscheiden van het al lang cynisch geworden, de eigen carrière smerende, ideologisch neoliberale ‘pragmatisme’ van de spreekbuizen van de burgerij.”
Uw edele blogspot deed, op basis van de massieve beweging in la douce France, ook een ernstige poging om de belangrijkste gebeurtenissen voor 2007 te voorspellen: “In Frankrijk wordt het nieuwe boek van filosoof Alain De Breton, voorheen enkel bekend van zijn filosofische kookboeken, getiteld ‘Ja, de patroons zijn smeerlappen, en wel door de eeuwen heen’ een spraakmakende bestseller.
De rechtse pers bestormt, in tegenstelling tot de perikelen rond de Mohammedcartoons, niet spontaan de Bastille om de vrije meningsuiting te vrijwaren. Ze noemen De Breton de binnenlandse ‘As van het Kwaad’, en eisen schuimbekkend de brandstapel.”
3/ Bob Castaer geeft Bijna Al Onze Dichters kletsen
Niet alleen bij De Morgen werd nieuw dichttalent gesignaleerd. Uw blogspot had haar eigen... Bob Castaer, kleinburgerlijk dichter van de nutteloosheid - zoals hij zichzelf graag omschreef. Een bloemlezing uit zijn werk, ter verpozing:
“Zwerm
Alles is nutteloos, zelfs mijn koffie
en alle andere schrijvers
Wolkenkrabbers
van wit
verfrommeld papier
Verdringing in
mijn skivakantie,
treurend op de latten van
de Christelijke Mutualiteit
Mijn geliefde valt
in de witte sneeuw
als ons deken
Wij zijn blind
Zwarte echoput
van de
vloeiende
cosmos
En ook. Ook?
Verdwaalde zwarte
sneeuw!
Loof het ijselijke
En los op in sneeuw!
Onze kar start
niet meer...
Heetgebakerde
rijsttaart
van blindheid
Wij zien, door DIT gebarsten oog,
’niets’
En lopen tegen de
paal
die we zelf
Z
I
J
N”
Paasmaandag leverde ons een stunt op van de SP.a. De verrijzenis en hemelvaart van Frank Vandenbroucke, onze grootste concurrent voor Jezus Christus? Nope. Tientallen SP.a-mandatarissen zouden aan de telefoon plaatsnemen. Niet alleen de obligate babes, het was tenslotte telefoon.
Ook niet om een of ander woord te raden - overproductiecrisis? zeveraar? zakkenvuller? - en 500 euro te winnen, maar om uw vragen te beantwoorden. Uw blogspot doet altijd mee met een goede grap.
(Blogspot): "Herinner je je de beweging rond het Generatiepact nog, Freya?"
(Freya): "De relatie tussen de partij en de vakbond is als in een huwelijk. We hebben een gemeenschappelijk verleden, soms is er ruzie over wie die nieuwe lamp in de keuken nu gaat indraaien, of over hoeveel zout er exact op de aardappeltjes moet, en ja, dan wordt er wel eens met servies naar elkaar gesmeten, naar elkaars hoofd en zo, maar we kunnen niet zonder elkaar, en als zodanig is de toekomst verzekerd."
Onze inwonende huisdichter, Bob Castaer, vond ondertussen dat alles “grijs is in de nacht”. En ook: “Heel het leven dwarrelt/ Van zijsprong naar hijsprong/ Draadloze verbinding tussen twee punten/ Een vooruitlopen op mijn as”.
Bon, we lieten hem voorlopig gewoon doen.
In Frankrijk moest de burgerij inmiddels het CPE intrekken. Uw blogspotter van dienst schetste de gemoedstoestand van Rechts, na die omineuze - dat woord wilden we altijd al eens gebruiken - nederlaag: “Weinig glorieus in het stof bijtend, moeten ze nadien tegenover de ‘domme massa’ - die het weer niet had begrepen - nog een minimum aan beleefdheid voorwenden ook. De krachtsverhouding verplicht hen daar jammerlijk toe - la classe ouvrière oblige.”
Onze kleinburgerlijke huisdichter, Bob Castaer, was nog altijd niet te stoppen: “Erken - herken, zinverslaafden! - de stuurloze val van ons wezen/ Zonder moeders om van te leren”.
Geen probleem, linkse socialisten zijn tolerant. We vroegen Bob wel om stilaan zijn eigen sigaretten te betalen.
2006 was ook een jaar van, naast het oeuvre van Milk Inc, “zinloos geweld”. In april maakten we de tragische moord op Joe Van Holsbeeck mee, door 2 Poolse jongeren. De moord werd aanvankelijk door delen van de pers in de schoenen van “Maghrebijnse allochtonen” geschoven.
Karel Mortier stelde in zijn “Column op donderdag”: “De lijkenpikkerij waarmee de rechtse goegemeente de dood van Joe heeft gebruikt om haar rechtse rants bij de bevolking de strot in te duwen toont aan tot welk niveau sommigen bereid zijn te gaan om hun agenda door te drukken.
Het is toch vreemd dat mensen die stellen dat er een tekort is aan waarden en normen onder de allochtonen - en laten we niet vergeten: ook onder de werklozen of mensen die leven van een uitkering, en mensen die het lef hebben om te klagen over de aanvallen op hun levensvoorwaarden - er hun hand niet voor omdraaien om op het graf van een dode te springen om toch maar een paar kranten meer te kunnen verkopen.”
Wie anders dan Jean-Marie Dedecker, moest zich in die sombere dagen met puur racistische oprispingen laten kennen: “’Sociologe Marion Van San had in haar rapport het pest- en crimineel gedrag ook al aangeklaagd. Het werd uit politiek correcte schroom onder het vliegend tapijt geveegd.’
Hebt u hem? Wij ook. Vliegend tapijt. Arabieren. Sprookjes. Diep geloof in sprookjes. Misdaad. Gedoogbeleid. Multiculturele slachtoffercultuur. In een rechte, onafwendbare lijn. Benoem die man tot minister, voor hij eigenhandig een clash der beschavingen provoceert.”
Dedecker werd net geen minister. Wat dan wel? Dat leest u wellicht in het derde deel van ons vrolijke jaaroverzicht.
(pd)
1/ SP.a lanceert Gelijke Kansen Kauwgom
Op 18 maart hield de SP.a een - schrik niet - ideologisch congres. Werd de perceptie van de stoppelbaard van Vande Lanotte, partijvoorzitter, in historisch perspectief besproken?
Nauwelijks. Maar dat zoiets creepy en helemaal onmodieus als “ideologie” op tafel lag, had bij sommigen tot verwarring geleid: “Het bestuur van de SP.a in Koksijde zat op haar laatste vergadering ook al ideologisch met de handen in het haar. Hoe moest zij in 's hemelsnaam het nieuwe concept van ‘de warme samenleving’ uitdragen onder de leden? Kwam daar elektrische verwarming of een puntmuts aan te pas?
Welke rol speelde de fusie van Gaz de France en Suez in heel deze kwestie? Was liberalisering goed voor een warme samenleving, of toch niet helemaal?”
Als immer hulpvaardige blogspot schudden we enkele marketingtips voor de SP.a uit onze mouw. Samen is Alles Mogelijk, misschien zelfs die “warme samenleving”: “De RoZe Puntmuts: De RZP is een schitterend marketingconcept voor jongeren die zoeken naar een warme en open progressieve beweging, waar met aandacht voor de zwakken en de miserabelen niet wordt overdreven. You want to piss on Bush? Cool! (...)
Kleef de nieuwe jongerensticker van Animo "Flexibel maar hot, hot, hot!" op je rugzak. Jij bent toch ook tegen de verzuring?
- De Gelijke Kansen Kauwgom: De SP.a lanceert naar aanleiding van haar ideologische congressen tevens de GKK, de Gelijke Kansen Kauwgom. Kauw nonchalant op publieke plaatsen op je egalitaire kauwgom, net zoals Freya en Franky Vandenbroucke.”
Er was, voor sociaal-democraten, maar één conclusie mogelijk: “Kauw jezelf naar een betere wereld!”
Van de SP.a naar Big Brother. Geen grap (tenzij je in Leuven/Louisville woont). Waren we met z’n allen, dus met de progressieve intelligentia inbegrepen, wel klaar voor de nieuwe VIP-reeks van de reality TV-serie? Nope.
“Ons Belgenlandje is zeker niet klaar voor de vervolgserie Big Brother Zero Tolerance, met in de hoofdrol Bart Somers, hijgend en puffend achterna gezeten door het VB-trio Philip Dewinter, Hugo Coveliers en een gillende Anke Vandermeersch.
(met stemvervormende vocoder) Wat voel je voor de andere bewoners van ons glazen huis, Philip? (Brugs accent) "Ik vraag mij nu reeds af wie de opzichtige homo is. En de door de multiculti's opgelegde zwarte Afrikaan. En wie de Leider. Ik heb een vaag vermoeden wat die alibi-Afrikaan betreft, maar wacht sluw af tot ik mijn kans ruik.
Wat er ook gebeurt: ik zal standhouden.
De niet-Europeaan of slappe homo die zegt dat hij niet meedoet om te winnen, heeft bij mij compleet afgedaan. Die zwier ik er met onze Hugo direct uit. Als Vlaamsnationalist eis ik tevens meer camera's in het Big Brother-huis. Het kan hier na 12 uur niet veilig genoeg zijn.”
In onze “Klassenstrijdtelex” werd op 14 maart, met - gezien de passieve houding van de vakbondsbureaucratie - sarcasme als enige wapen, stilgestaan bij het zoveelste kapitalistische “incident” in de rij. We praten dan over “massaontslag”: “Bij Inbev smijten the usual suspects - risée met een strikje - wederom arbeiders op de kasseien *** Die kasseien krijgen het de laatste decennia nogal te verduren *** Die moeten binnenkort hun eigen vakbond oprichten.”
In een edito van De Morgen wordt de Franse president Chirac - voor het eerst in de moderne geschiedenis, maar daarom niet minder overtuigend - “een eikel” genoemd. Voor allen die warmlopen voor Hugo Claus en de dichtkunst in ons taalgebied - die het al zo moeilijk heeft: desbetreffende omschrijving is een samenstellend deel van het mannelijke geslachtsorgaan. De rechtse dictator De Gaulle wordt - in hetzelfde edito (er is een alternatief op de “eikel”) - geroemd om zijn staatsmanschap.
Wij zitten, met de handen in het haar, hetzelfde te denken als u: “Wat is er in ’s hemelsnaam van mei ’68 geworden?” Behalve de hervormingen bij de Politie, die sowieso veel te laat kwamen?
Bij de SP.a was het inmiddels zo erg, dat ze een Raad van Wijzen nodig hadden om te “weten wat er leeft onder de mensen”. Een geniaal idee. Zo geniaal dat we er sindsdien niets meer hebben van gehoord.
Er zaten, volgens partijvoorzitter Vande Lanotte, nochtans tal van interessante mensen in dat panel: “Ondernemer Bert Zadelmaker (of iets van die strekking), een stuk of drie moleculaire biologen, kunstenmaakster Jozefina Deduiker, een hartchirurg waarvan wij de naam vergeten zijn, een actrice van allochtone afkomst die ooit in een TV-serie als ‘lieve verpleegster’ een inspirerende indruk had gemaakt op de SP.a-voorzitter, een onbekende dichteres uit de Kempen, een bakker, en één (1 - uno - one - ein) arbeider (een ex-delegee van Stora Enso)!”
2/ Even iets anders: seks en mei ‘68
Volgens seksuologe Goedele Liekens zijn er steeds meer mannen, in de categorie van 45 tot 55 jaar, die hun eigen vrouw uitvinden - het liefst in de kwaliteitspers - om de vervreemding te bestrijden. Goed dat we Goedele Liekens hebben om dat soort zaken uit te pluizen, denk je dan.
Zo, wij vonden dat er wel een beetje seks tussen al die droge politiek mocht. Seks is “nat”, politiek “droog” - hebt u ‘em?
Het bruggetje naar mei ’68 ligt nu voor het rapen. In maart van dit jaar stonden 1,5 miljoen Franse jongeren en arbeiders op straat om te protesteren tegen het CPE, het “superflexibele” maar gehate jongerencontract van staande lamp/annex premier De Villepin.
De vergelijkingen met mei ’68 waren, evident, niet van de lucht. Sommigen probeerden de huidige beweging in te kapselen in een weinig groovy, en zeer burgerlijk, “pragmatisme”. Er moest, volgens de pers, een diepe kloof gapen met de “romantisch-verveelde dromers” van het historische mei ’68.
Wij schreven: “Dit is jammer genoeg geen correcte weergave van de dynamiek van mei '68. De beweging begon toen in Parijs rond heel concrete, tastbare grieven: de overbevolking aan de universiteiten - als gevolg van de toestroom naar het hoger onderwijs in de jaren '60 - en de afkeer van de oubollige, autoritaire opvoedingsstructuren in De Gaulles Frankrijk.
Jongens mochten in de studentenhomes niet bij de meisjesstudenten op de kamer. Daar kwam verzet tegen. Hoe ‘pragmatisch’ kan je worden?”
En verder: “In de mate dat het zelfbewuste, politieke ‘pragmatisme’ het huidige systeem niet in vraag stelt, is het evengoed een ‘ideologie’, zij het één die de groeiende ongelijkheden en instabiliteit onder de mat hoopt te vegen.
Het politiek nog onduidelijke, oprechte ‘pragmatisme’ van veel jongeren en arbeiders moet worden onderscheiden van het al lang cynisch geworden, de eigen carrière smerende, ideologisch neoliberale ‘pragmatisme’ van de spreekbuizen van de burgerij.”
Uw edele blogspot deed, op basis van de massieve beweging in la douce France, ook een ernstige poging om de belangrijkste gebeurtenissen voor 2007 te voorspellen: “In Frankrijk wordt het nieuwe boek van filosoof Alain De Breton, voorheen enkel bekend van zijn filosofische kookboeken, getiteld ‘Ja, de patroons zijn smeerlappen, en wel door de eeuwen heen’ een spraakmakende bestseller.
De rechtse pers bestormt, in tegenstelling tot de perikelen rond de Mohammedcartoons, niet spontaan de Bastille om de vrije meningsuiting te vrijwaren. Ze noemen De Breton de binnenlandse ‘As van het Kwaad’, en eisen schuimbekkend de brandstapel.”
3/ Bob Castaer geeft Bijna Al Onze Dichters kletsen
Niet alleen bij De Morgen werd nieuw dichttalent gesignaleerd. Uw blogspot had haar eigen... Bob Castaer, kleinburgerlijk dichter van de nutteloosheid - zoals hij zichzelf graag omschreef. Een bloemlezing uit zijn werk, ter verpozing:
“Zwerm
Alles is nutteloos, zelfs mijn koffie
en alle andere schrijvers
Wolkenkrabbers
van wit
verfrommeld papier
Verdringing in
mijn skivakantie,
treurend op de latten van
de Christelijke Mutualiteit
Mijn geliefde valt
in de witte sneeuw
als ons deken
Wij zijn blind
Zwarte echoput
van de
vloeiende
cosmos
En ook. Ook?
Verdwaalde zwarte
sneeuw!
Loof het ijselijke
En los op in sneeuw!
Onze kar start
niet meer...
Heetgebakerde
rijsttaart
van blindheid
Wij zien, door DIT gebarsten oog,
’niets’
En lopen tegen de
paal
die we zelf
Z
I
J
N”
Paasmaandag leverde ons een stunt op van de SP.a. De verrijzenis en hemelvaart van Frank Vandenbroucke, onze grootste concurrent voor Jezus Christus? Nope. Tientallen SP.a-mandatarissen zouden aan de telefoon plaatsnemen. Niet alleen de obligate babes, het was tenslotte telefoon.
Ook niet om een of ander woord te raden - overproductiecrisis? zeveraar? zakkenvuller? - en 500 euro te winnen, maar om uw vragen te beantwoorden. Uw blogspot doet altijd mee met een goede grap.
(Blogspot): "Herinner je je de beweging rond het Generatiepact nog, Freya?"
(Freya): "De relatie tussen de partij en de vakbond is als in een huwelijk. We hebben een gemeenschappelijk verleden, soms is er ruzie over wie die nieuwe lamp in de keuken nu gaat indraaien, of over hoeveel zout er exact op de aardappeltjes moet, en ja, dan wordt er wel eens met servies naar elkaar gesmeten, naar elkaars hoofd en zo, maar we kunnen niet zonder elkaar, en als zodanig is de toekomst verzekerd."
Onze inwonende huisdichter, Bob Castaer, vond ondertussen dat alles “grijs is in de nacht”. En ook: “Heel het leven dwarrelt/ Van zijsprong naar hijsprong/ Draadloze verbinding tussen twee punten/ Een vooruitlopen op mijn as”.
Bon, we lieten hem voorlopig gewoon doen.
In Frankrijk moest de burgerij inmiddels het CPE intrekken. Uw blogspotter van dienst schetste de gemoedstoestand van Rechts, na die omineuze - dat woord wilden we altijd al eens gebruiken - nederlaag: “Weinig glorieus in het stof bijtend, moeten ze nadien tegenover de ‘domme massa’ - die het weer niet had begrepen - nog een minimum aan beleefdheid voorwenden ook. De krachtsverhouding verplicht hen daar jammerlijk toe - la classe ouvrière oblige.”
Onze kleinburgerlijke huisdichter, Bob Castaer, was nog altijd niet te stoppen: “Erken - herken, zinverslaafden! - de stuurloze val van ons wezen/ Zonder moeders om van te leren”.
Geen probleem, linkse socialisten zijn tolerant. We vroegen Bob wel om stilaan zijn eigen sigaretten te betalen.
2006 was ook een jaar van, naast het oeuvre van Milk Inc, “zinloos geweld”. In april maakten we de tragische moord op Joe Van Holsbeeck mee, door 2 Poolse jongeren. De moord werd aanvankelijk door delen van de pers in de schoenen van “Maghrebijnse allochtonen” geschoven.
Karel Mortier stelde in zijn “Column op donderdag”: “De lijkenpikkerij waarmee de rechtse goegemeente de dood van Joe heeft gebruikt om haar rechtse rants bij de bevolking de strot in te duwen toont aan tot welk niveau sommigen bereid zijn te gaan om hun agenda door te drukken.
Het is toch vreemd dat mensen die stellen dat er een tekort is aan waarden en normen onder de allochtonen - en laten we niet vergeten: ook onder de werklozen of mensen die leven van een uitkering, en mensen die het lef hebben om te klagen over de aanvallen op hun levensvoorwaarden - er hun hand niet voor omdraaien om op het graf van een dode te springen om toch maar een paar kranten meer te kunnen verkopen.”
Wie anders dan Jean-Marie Dedecker, moest zich in die sombere dagen met puur racistische oprispingen laten kennen: “’Sociologe Marion Van San had in haar rapport het pest- en crimineel gedrag ook al aangeklaagd. Het werd uit politiek correcte schroom onder het vliegend tapijt geveegd.’
Hebt u hem? Wij ook. Vliegend tapijt. Arabieren. Sprookjes. Diep geloof in sprookjes. Misdaad. Gedoogbeleid. Multiculturele slachtoffercultuur. In een rechte, onafwendbare lijn. Benoem die man tot minister, voor hij eigenhandig een clash der beschavingen provoceert.”
Dedecker werd net geen minister. Wat dan wel? Dat leest u wellicht in het derde deel van ons vrolijke jaaroverzicht.
(pd)
vrijdag, december 22, 2006
Jaaroverzicht (1)
Herpakte het kapitalisme zichzelf? Nee!
Alles werd stukken erger
In deze lome nadagen van de maand december snakt u naar een moment van bezinning. Naar een frappant inzicht dat uw hartje met vreugde doet opspringen. Dat u, eventjes, optilt uit de beslommeringen van elke dag. Maar tegelijk met een snik in de keel ontroert. “Ja, zo was 2006! Ach, weet je het nog?” Slijm, slijm.
Wel, voor dat soort grappen bent u in deze contreien aan het verkeerde adres. Als er één ding is dat wij nooit, maar dan ook “jamais” met een guitige kwinkslag zullen relativeren, met de valse mantel der vluchtige najaarsnostalgie zullen trachten te bedekken, om het vervolgens half liefdevol te verdrinken in een soppend maar voos badje van “O jee, wat erg. Maar is het ooit anders geweest, en geef jij de dipsaus nog eens door?” dan is het wel de wreedheid van paars in al zijn vormen, inclusief de dienstencheques.
Wij zijn De Morgen niet, of Geert Hoste.
1/ Boulemie en winststreven (en omgekeerd)
“Kapitalisme schaadt de gezondheid - klassenstrijd is de beste weight watcher die de bazen zich kunnen inbeelden.” Dit kon u lezen in de eerste, onze nieuwjaarskater nog enigszins wegspoelende aanzet tot 2006. We zitten, bijna 365 dagen later, nog altijd met de winstbeluste fatso’s opgescheept.
Dat eerste artikel voorspelde overigens perfect, wij staan er zelf van te kijken, de latere ontwikkeling van de VLD: “Misschien moet deze partij van de patroons zich maar eens - ze doen het tenslotte allemaal - anders afficheren dan als een partij van de patroons.
Bart Somers, VLD-voorzitter, nodigt - zo geven de kaarten ons door - in maart 2006 Johan Vande Lanotte (SP.a) uit om precies dit onderwerp uit te spitten. ‘Doneer publiekelijk dat strikje van Willy De Clercq aan Oxfam-Wereldwinkel, Bart. Ethiek begint met essentiële kledingvoorschriften. We hebben de sociale zekerheid toch ook uitgekleed?"
Uiteindelijk was het niet Vande Lanotte, maar Noël Slangen die de VLD de “progressieve” koerswending zou aanpraten. Bovendien werd door uw bloedeigen blogspot, op de millimeter na, het dissidente gedrag van Jean-Marie Dedecker geanticipeerd: “De VLD-congressen verworden steeds meer tot evenementen waarop de deelnemers elkaar met de congresbrochure de kop inslaan, enkel en alleen om die laatste toast met tonijnsla te bemachtigen.”
Over de SP.a schreven we: “Frank Vandenbroucke noemt een competitiviteitspact ‘beter dan fitness, voor de arbeidersbeweging’".
Ook de slechte uitslag van het VB in Borgerhout werd middels onze marxistische methode 10 maanden op voorhand - jaja - in de verf gezet: “In Borgerhout wil het VB opkomen met de ‘folterende flik’ (dit is gerechtstaal, maar het allitereert als de beste verkiezingsslogan) Bart Debie. Hey, je kan ze niet verwijten hun hele programma te willen verdoezelen. Toch niet het folterende gedeelte.”
2/ Wake up, everybody!
Uw edele blogspot wist zich toegang te verschaffen, niet tot het hart van VB’ster Alexandra Colen (bestaat dat wel?), maar tot het poëziealbum van de belangrijkste man van de planeet. Dat is niet Pieter De Crem (CD&V), maar zijn alter ego George “I love those trenches in Ieper” Bush.
Bush, zo lazen we, was niet opgezet met zijn wekkerradio, op 5 januari: “Dat kreng haalde met een blèrend ‘Give peace a chance’ half politiek Washington uit zijn gewone doen.”
Over een meeting met de ministeres - minister én meesteres? - van Buitenlandse Zaken: “Ik suggereer aan Condi dat Irak binnen de 20 jaar de Olympische Spelen moet kunnen organiseren. Desnoods die voor gehandicapten. (Verdorie, wat is dat mens ernstig!)
16u52. Mijn persoonlijke record verbrijzeld op het fantastische internetspel Golfing Pleasures!!!!
20u. Tijdens een belangrijke, door NBC opgenomen TV-speech verschillende woorden gebruikt die ik zelfs niet kende. Spannend en best wel fun! Zeventien keer het woord ‘retaliëren’ gebruikt. Onze speechschrijvers zouden het aantal begrippen uit het damestennis toch moeten beperken.”
Ook in januari kwam, na een deugddoend weekje afzondering - een “Minisymposium” - in de Ardennen, onze breeddenkende rubriek “Mop van de week” op kruissnelheid. We gingen uitgebreid in op een hele resem “socialistische” cocktails, en andere dranken en spijzen.
De mop van de week zelf zijn we ondertussen vergeten. Maar ze had te maken met Freya Van den Bossche (SP.a ) en vermeend seksisme. Tegenover haar eigen benen. Maar vooral ook als gevolg van het neoliberale paarse beleid, tegenover zo goed als alle arbeidersvrouwen.
Volgens de zorgvuldig articulerende Walter Pauli, van De Morgen en het schitterende Actua TV, had niemand iets te maken met het privéleven van Rik Daems (VLD) en Sophie Pécriaux (PS). Uw blogspot schreef, in de brede voetsporen van zoveel ontroerende, professionele deontologie:
“Mededeling:
Over de liefdesbaby die kamerleden Rik Daems en Sophie Pécriaux met elkaar hebben gemaakt, zullen wij ons op deze kwaliteitsblog - zie ook ‘kwaliteitskrant’, ‘kwaliteitsweekblad’ en ‘zaad van superbe kwaliteit’ - in een respectvol en sereen stilzwijgen hullen.
Behalve dan: dat de transfers van Vlaanderen naar Wallonië de spuigaten uit beginnen te lopen.
Sorry.”
En verder: “Ze uit elkaar halen hoeft voor ons ook al niet meer.”
Als je met privatiseerders à la Daems in de koffer duikt, wat voor een “arbeiderspartij” ben je dan nog? Volgens ons hadden de Daemsperikelen ook een politieke kant: die van de verregaande verburgerlijking van de PS.
3/ Het exclusieve Sharon Op Zijn Ziekbed Diepte-Interview: “Gnoimpf, gnoimpf”
Ook de groten der aarde bleven, effectief, niet van enige blogspot gespaard. Neem nu de zieke Sharon:
“- Dank u voor de instemming. We zullen dit interview zeker niet verkopen aan Al Jazeera. Da's beloofd! Wij zijn socialisten!
- Sharon (schudt hevig in zijn bed): ‘Gnoimpf! Gnanana eu eu koekoebrrr brrrr koekoe.’ (...)
- Mia Doornaert?
- Sharon: ‘Right Wing Kebab Zionismmmm. Better than... gnoimpf gnoimpf weed.’
- Philip Dewinter!
- Sharon (denkt even na): ‘Sjalom.’ (De zieke staatsman wijst naar een reeks wenskaarten die boven zijn bed aan een touwtje zijn vastgemaakt. We merken, pal in het midden, een kaart met het logo van zowaar het Vlaams Belang op!
Opgewonden vouwen we de kaart open, en stoten op een verrassende tekst binnenin: ‘Kill them Arabs! Kill them Arabs! Own Popple First! Long Live the Eternal Jew, Sharon!’ Getekend: Filip Dewinter, Leader of the Flemish Popple.)”
In het “Lachcafé van Joske en Josiane” werden inmiddels zware maatschappelijke thema’s aangesneden: “Hoeveel professoren economie - ja, met zo’n salami, Joske! - kan onze maatschappij, onszelf beroepend op de crisis van de economie, zomaar in eeuwige, financiële afhankelijkheid van de staat van luxueuze, intellectuele hangmatten blijven voorzien? Wat hebben wij immers gezien? Ook Jef Vuchelen heeft zijn teksten van het VBO overgeschreven!”
Dit kon de uitgelaten sfeer gelukkig niet dempen: “Het halve café springt enthousiast recht en binnen de kortste keren staat iedereen wild te shaken! De 21-jarige Cindy, arbeidster in een modewinkel, zwiert fluks haar beentjes in meerdere windrichtingen tegelijk, zo lijkt het. Iedereen in 't café kijkt vol bewondering zijn ogen uit. Wat kan die Cindy dansen!”
Karel Mortier beschreef ondertussen, in zijn “Column op donderdag”, de relatie tussen de vakbonden en hun politieke “bondgenoten”: “We vallen in herhaling, maar hoe lang zullen de vakbonden nog blijven glimlachen terwijl ze langs alle kanten ‘gepakt’ worden door hun bevoorrechte partners? De relatie tussen de vakbonden en de burgerlijke partijen heeft steeds meer weg van een slecht huwelijk, waar het de voortdurend bedrogen en belogen partner aan de moed ontbreekt om de deur achter zich dicht te trekken.”
4/ Voor een onafhankelijk Vlaanderen, met zijn eigen luxezwembaden!
Begin dit jaar lanceerde de denktank De Warande een studie, die de extreme separatisten van Vlaams Belang-Schoten - maar ook hun soortgenoten - vanzelfsprekend tot munitie diende. De afdeling schreef na intern overleg een brief, ter verdediging van de “eigen villa” van “onze eigen” Marie-Rose in “ons eigen” Schoten:
“Met de transfers die jaarlijks van de hardwerkende Vlamingen naar de potverterende Walen en andere Afrikaanse stammen gaan, kan elk Vlaams gezin zich één twaalfde van het zwembad van onze kandidaat-burgemeester aanschaffen. Dat is 280 vierkante centimeter, zo berekende de serieuze Vlaamsnationale denktank De Warande.
Omdat dit een onnozel zicht geeft en niet praktisch is, beveelt ons bestuur liever een plonsbadje voor alle Vlaamse kinderen aan, waarin zij zelf naar hartelust tijdens de weekends en in de zomer de baas mogen spelen.”
Over de fameuze Deense cartoonrel rond Mohammed verscheen op de blogspot, warempel, een serieus artikel. We vonden niet dat dit soort zaken “verboden” moest worden, maar argumenteerden: “We zijn echter geen voorstander van meningen of satire die onze klasse verdelen.
Hier scheiden onze wegen zich van die van de kleinburgerlijke intellectueel, die vanuit zijn voorlopig nog relatief comfortabele klassepositie het recht op vrije meningsuiting belangrijker vindt dan de eenheid van arbeiders die hun materiële belangen, hun broodwinning van henzelf en hun gezin, dagelijks moeten veilig stellen.”
Verzuring of verzoeting? Ook daarover hadden we een mening: “Omdat de fout niet in de realiteit kan zitten, het wegterende kapitalisme, moet ze in ons hoofd zitten. Geniaal was de ideologische speerdrager die de term ‘verzuring’ uitvond. Maatschappelijke problemen werden herleid tot een individueel probleem. Het establishment werd uit de wind gezet. De dieptepsychologie van Flair deed haar intrede in de zogenaamde kwaliteitspers.”
“Door samen dingen te gaan doen, moest het gemeenschapsgevoel worden aangewakkerd. Politologen hadden immers aangetoond dat wie nog wel betrokken is in tal van sociale netwerken, minder geneigd is om als onzekere ‘burger’ op extreem rechts te stemmen. Door de overheid gesponsorde barbequefestijnen zagen het levenslicht.
We moesten niet gezamenlijk als werkende klasse vechten tegen de materiële achteruitgang van ons leven onder het kapitalisme. We moesten opnieuw leren praten met elkaar. Steve Stevaert en Patrick Janssens zouden voor de worsten en de pintjes zorgen.”
Ondertussen werd België op z’n kop gezet door een mysterieuze “gokchinees”, die werkelijk alle geledingen van de maatschappij - niet enkel het voetbal - had aangetast. In ons lachcafé werd de balans opgemaakt: “Wij zeggen het niet graag, lieve mensen. Maar er ontwikkelt zich in ons Belgenlandje, en zelfs daarbuiten, een onmiskenbaar patroon. Heel de competitie is vervalst! Van de derderangsploegen tot de landskampioenen van het bedrijfsleven! Ze hebben ons allemaal in de zak gezet.”
Johan Vande Lanotte, SP.a-voorzitter, maakte eind februari zijn hoogstpersoonlijke evaluatie van paars. Hij vond het huidige beleid iets totaal anders dan dat van de jaren ’80. En de stijl van de SP.a en de vakbond, die was gewoon “apart”. In ons lachcafé klonk enkel verbittering om zoveel wanbegrip. Je kon de glazen horen rinkelen, terwijl de lichten plechtig werden gedempt:
“Dit is een plechtig moment, mensen. Josiane, dim jij de lichten? En zet even dat traag nummer van Elton John op, in de achtergrond. Wel Johan. We hebben heel lang uw ‘heel aparte stijl’ proberen te verdragen. Keer op keer dachten we dat het wel vanzelf zou overgaan. Maar er is iets tussen ons gekomen. Begrijp je ons?
We bedoelen de neoliberale afbraakpolitiek. Je kwam er altijd te laat mee thuis, bij de arbeidersbeweging. Heb je ons nooit stilletjes in ons kussen horen snikken? Is er je nooit, maar dan ook nooit iets opgevallen? We zijn tenslotte samen opgegroeid. Jij nog meer voor galg en rat dan een ander. Telkens minder verdienen! Nee, je was niet de enige.
We hadden nog zo gehoopt dat je je beloften zou waarmaken, als we alles weer eens hadden bijgelegd. Dat je die statistieken eindelijk eens goed zou bekijken. En niet met een scheef oog op je eigen middenklassebelangen, en die van je partij.
Maar je stond erop om ons steeds teleur te stellen. Op het laatste maakte je de vakbond zelfs belachelijk waar andere mensen bij stonden. Je hebt onze hele familie in schande doen leven. Nee Johan, we hadden misschien een ver verleden, voor je volledig verburgerlijkte. Maar we missen bij jou het arbeidersavontuur. Je bent met je partij een rem op de politieke ontwikkeling van de werkers en hun gezinnen geworden. En een toekomst samen hebben we zeker niet. Ciao, en succes met je burgerlijke aanhoudsters!
Joske, de Internationale! Je mag hem zelf starten. Steek de tent maar in vuur en vlam.
(Op z'n minst het halve café sprong met gebalde vuist recht om de Internationale te zingen. Veel ABVV'ers in ons lachcafé. Maar kijk, ook verschillende ACV'ers deden mee! Op de muur van ons lachcafé, waar tijdens de karaoke gewoonlijk de video's van die liedjes en hun teksten op worden vertoond, projecteerden we nu de tekst van de Internationale. Voorwaar, zo werd het toch nog een gezellige namiddag, en avond!)”
(pd)
Alles werd stukken erger
In deze lome nadagen van de maand december snakt u naar een moment van bezinning. Naar een frappant inzicht dat uw hartje met vreugde doet opspringen. Dat u, eventjes, optilt uit de beslommeringen van elke dag. Maar tegelijk met een snik in de keel ontroert. “Ja, zo was 2006! Ach, weet je het nog?” Slijm, slijm.
Wel, voor dat soort grappen bent u in deze contreien aan het verkeerde adres. Als er één ding is dat wij nooit, maar dan ook “jamais” met een guitige kwinkslag zullen relativeren, met de valse mantel der vluchtige najaarsnostalgie zullen trachten te bedekken, om het vervolgens half liefdevol te verdrinken in een soppend maar voos badje van “O jee, wat erg. Maar is het ooit anders geweest, en geef jij de dipsaus nog eens door?” dan is het wel de wreedheid van paars in al zijn vormen, inclusief de dienstencheques.
Wij zijn De Morgen niet, of Geert Hoste.
1/ Boulemie en winststreven (en omgekeerd)
“Kapitalisme schaadt de gezondheid - klassenstrijd is de beste weight watcher die de bazen zich kunnen inbeelden.” Dit kon u lezen in de eerste, onze nieuwjaarskater nog enigszins wegspoelende aanzet tot 2006. We zitten, bijna 365 dagen later, nog altijd met de winstbeluste fatso’s opgescheept.
Dat eerste artikel voorspelde overigens perfect, wij staan er zelf van te kijken, de latere ontwikkeling van de VLD: “Misschien moet deze partij van de patroons zich maar eens - ze doen het tenslotte allemaal - anders afficheren dan als een partij van de patroons.
Bart Somers, VLD-voorzitter, nodigt - zo geven de kaarten ons door - in maart 2006 Johan Vande Lanotte (SP.a) uit om precies dit onderwerp uit te spitten. ‘Doneer publiekelijk dat strikje van Willy De Clercq aan Oxfam-Wereldwinkel, Bart. Ethiek begint met essentiële kledingvoorschriften. We hebben de sociale zekerheid toch ook uitgekleed?"
Uiteindelijk was het niet Vande Lanotte, maar Noël Slangen die de VLD de “progressieve” koerswending zou aanpraten. Bovendien werd door uw bloedeigen blogspot, op de millimeter na, het dissidente gedrag van Jean-Marie Dedecker geanticipeerd: “De VLD-congressen verworden steeds meer tot evenementen waarop de deelnemers elkaar met de congresbrochure de kop inslaan, enkel en alleen om die laatste toast met tonijnsla te bemachtigen.”
Over de SP.a schreven we: “Frank Vandenbroucke noemt een competitiviteitspact ‘beter dan fitness, voor de arbeidersbeweging’".
Ook de slechte uitslag van het VB in Borgerhout werd middels onze marxistische methode 10 maanden op voorhand - jaja - in de verf gezet: “In Borgerhout wil het VB opkomen met de ‘folterende flik’ (dit is gerechtstaal, maar het allitereert als de beste verkiezingsslogan) Bart Debie. Hey, je kan ze niet verwijten hun hele programma te willen verdoezelen. Toch niet het folterende gedeelte.”
2/ Wake up, everybody!
Uw edele blogspot wist zich toegang te verschaffen, niet tot het hart van VB’ster Alexandra Colen (bestaat dat wel?), maar tot het poëziealbum van de belangrijkste man van de planeet. Dat is niet Pieter De Crem (CD&V), maar zijn alter ego George “I love those trenches in Ieper” Bush.
Bush, zo lazen we, was niet opgezet met zijn wekkerradio, op 5 januari: “Dat kreng haalde met een blèrend ‘Give peace a chance’ half politiek Washington uit zijn gewone doen.”
Over een meeting met de ministeres - minister én meesteres? - van Buitenlandse Zaken: “Ik suggereer aan Condi dat Irak binnen de 20 jaar de Olympische Spelen moet kunnen organiseren. Desnoods die voor gehandicapten. (Verdorie, wat is dat mens ernstig!)
16u52. Mijn persoonlijke record verbrijzeld op het fantastische internetspel Golfing Pleasures!!!!
20u. Tijdens een belangrijke, door NBC opgenomen TV-speech verschillende woorden gebruikt die ik zelfs niet kende. Spannend en best wel fun! Zeventien keer het woord ‘retaliëren’ gebruikt. Onze speechschrijvers zouden het aantal begrippen uit het damestennis toch moeten beperken.”
Ook in januari kwam, na een deugddoend weekje afzondering - een “Minisymposium” - in de Ardennen, onze breeddenkende rubriek “Mop van de week” op kruissnelheid. We gingen uitgebreid in op een hele resem “socialistische” cocktails, en andere dranken en spijzen.
De mop van de week zelf zijn we ondertussen vergeten. Maar ze had te maken met Freya Van den Bossche (SP.a ) en vermeend seksisme. Tegenover haar eigen benen. Maar vooral ook als gevolg van het neoliberale paarse beleid, tegenover zo goed als alle arbeidersvrouwen.
Volgens de zorgvuldig articulerende Walter Pauli, van De Morgen en het schitterende Actua TV, had niemand iets te maken met het privéleven van Rik Daems (VLD) en Sophie Pécriaux (PS). Uw blogspot schreef, in de brede voetsporen van zoveel ontroerende, professionele deontologie:
“Mededeling:
Over de liefdesbaby die kamerleden Rik Daems en Sophie Pécriaux met elkaar hebben gemaakt, zullen wij ons op deze kwaliteitsblog - zie ook ‘kwaliteitskrant’, ‘kwaliteitsweekblad’ en ‘zaad van superbe kwaliteit’ - in een respectvol en sereen stilzwijgen hullen.
Behalve dan: dat de transfers van Vlaanderen naar Wallonië de spuigaten uit beginnen te lopen.
Sorry.”
En verder: “Ze uit elkaar halen hoeft voor ons ook al niet meer.”
Als je met privatiseerders à la Daems in de koffer duikt, wat voor een “arbeiderspartij” ben je dan nog? Volgens ons hadden de Daemsperikelen ook een politieke kant: die van de verregaande verburgerlijking van de PS.
3/ Het exclusieve Sharon Op Zijn Ziekbed Diepte-Interview: “Gnoimpf, gnoimpf”
Ook de groten der aarde bleven, effectief, niet van enige blogspot gespaard. Neem nu de zieke Sharon:
“- Dank u voor de instemming. We zullen dit interview zeker niet verkopen aan Al Jazeera. Da's beloofd! Wij zijn socialisten!
- Sharon (schudt hevig in zijn bed): ‘Gnoimpf! Gnanana eu eu koekoebrrr brrrr koekoe.’ (...)
- Mia Doornaert?
- Sharon: ‘Right Wing Kebab Zionismmmm. Better than... gnoimpf gnoimpf weed.’
- Philip Dewinter!
- Sharon (denkt even na): ‘Sjalom.’ (De zieke staatsman wijst naar een reeks wenskaarten die boven zijn bed aan een touwtje zijn vastgemaakt. We merken, pal in het midden, een kaart met het logo van zowaar het Vlaams Belang op!
Opgewonden vouwen we de kaart open, en stoten op een verrassende tekst binnenin: ‘Kill them Arabs! Kill them Arabs! Own Popple First! Long Live the Eternal Jew, Sharon!’ Getekend: Filip Dewinter, Leader of the Flemish Popple.)”
In het “Lachcafé van Joske en Josiane” werden inmiddels zware maatschappelijke thema’s aangesneden: “Hoeveel professoren economie - ja, met zo’n salami, Joske! - kan onze maatschappij, onszelf beroepend op de crisis van de economie, zomaar in eeuwige, financiële afhankelijkheid van de staat van luxueuze, intellectuele hangmatten blijven voorzien? Wat hebben wij immers gezien? Ook Jef Vuchelen heeft zijn teksten van het VBO overgeschreven!”
Dit kon de uitgelaten sfeer gelukkig niet dempen: “Het halve café springt enthousiast recht en binnen de kortste keren staat iedereen wild te shaken! De 21-jarige Cindy, arbeidster in een modewinkel, zwiert fluks haar beentjes in meerdere windrichtingen tegelijk, zo lijkt het. Iedereen in 't café kijkt vol bewondering zijn ogen uit. Wat kan die Cindy dansen!”
Karel Mortier beschreef ondertussen, in zijn “Column op donderdag”, de relatie tussen de vakbonden en hun politieke “bondgenoten”: “We vallen in herhaling, maar hoe lang zullen de vakbonden nog blijven glimlachen terwijl ze langs alle kanten ‘gepakt’ worden door hun bevoorrechte partners? De relatie tussen de vakbonden en de burgerlijke partijen heeft steeds meer weg van een slecht huwelijk, waar het de voortdurend bedrogen en belogen partner aan de moed ontbreekt om de deur achter zich dicht te trekken.”
4/ Voor een onafhankelijk Vlaanderen, met zijn eigen luxezwembaden!
Begin dit jaar lanceerde de denktank De Warande een studie, die de extreme separatisten van Vlaams Belang-Schoten - maar ook hun soortgenoten - vanzelfsprekend tot munitie diende. De afdeling schreef na intern overleg een brief, ter verdediging van de “eigen villa” van “onze eigen” Marie-Rose in “ons eigen” Schoten:
“Met de transfers die jaarlijks van de hardwerkende Vlamingen naar de potverterende Walen en andere Afrikaanse stammen gaan, kan elk Vlaams gezin zich één twaalfde van het zwembad van onze kandidaat-burgemeester aanschaffen. Dat is 280 vierkante centimeter, zo berekende de serieuze Vlaamsnationale denktank De Warande.
Omdat dit een onnozel zicht geeft en niet praktisch is, beveelt ons bestuur liever een plonsbadje voor alle Vlaamse kinderen aan, waarin zij zelf naar hartelust tijdens de weekends en in de zomer de baas mogen spelen.”
Over de fameuze Deense cartoonrel rond Mohammed verscheen op de blogspot, warempel, een serieus artikel. We vonden niet dat dit soort zaken “verboden” moest worden, maar argumenteerden: “We zijn echter geen voorstander van meningen of satire die onze klasse verdelen.
Hier scheiden onze wegen zich van die van de kleinburgerlijke intellectueel, die vanuit zijn voorlopig nog relatief comfortabele klassepositie het recht op vrije meningsuiting belangrijker vindt dan de eenheid van arbeiders die hun materiële belangen, hun broodwinning van henzelf en hun gezin, dagelijks moeten veilig stellen.”
Verzuring of verzoeting? Ook daarover hadden we een mening: “Omdat de fout niet in de realiteit kan zitten, het wegterende kapitalisme, moet ze in ons hoofd zitten. Geniaal was de ideologische speerdrager die de term ‘verzuring’ uitvond. Maatschappelijke problemen werden herleid tot een individueel probleem. Het establishment werd uit de wind gezet. De dieptepsychologie van Flair deed haar intrede in de zogenaamde kwaliteitspers.”
“Door samen dingen te gaan doen, moest het gemeenschapsgevoel worden aangewakkerd. Politologen hadden immers aangetoond dat wie nog wel betrokken is in tal van sociale netwerken, minder geneigd is om als onzekere ‘burger’ op extreem rechts te stemmen. Door de overheid gesponsorde barbequefestijnen zagen het levenslicht.
We moesten niet gezamenlijk als werkende klasse vechten tegen de materiële achteruitgang van ons leven onder het kapitalisme. We moesten opnieuw leren praten met elkaar. Steve Stevaert en Patrick Janssens zouden voor de worsten en de pintjes zorgen.”
Ondertussen werd België op z’n kop gezet door een mysterieuze “gokchinees”, die werkelijk alle geledingen van de maatschappij - niet enkel het voetbal - had aangetast. In ons lachcafé werd de balans opgemaakt: “Wij zeggen het niet graag, lieve mensen. Maar er ontwikkelt zich in ons Belgenlandje, en zelfs daarbuiten, een onmiskenbaar patroon. Heel de competitie is vervalst! Van de derderangsploegen tot de landskampioenen van het bedrijfsleven! Ze hebben ons allemaal in de zak gezet.”
Johan Vande Lanotte, SP.a-voorzitter, maakte eind februari zijn hoogstpersoonlijke evaluatie van paars. Hij vond het huidige beleid iets totaal anders dan dat van de jaren ’80. En de stijl van de SP.a en de vakbond, die was gewoon “apart”. In ons lachcafé klonk enkel verbittering om zoveel wanbegrip. Je kon de glazen horen rinkelen, terwijl de lichten plechtig werden gedempt:
“Dit is een plechtig moment, mensen. Josiane, dim jij de lichten? En zet even dat traag nummer van Elton John op, in de achtergrond. Wel Johan. We hebben heel lang uw ‘heel aparte stijl’ proberen te verdragen. Keer op keer dachten we dat het wel vanzelf zou overgaan. Maar er is iets tussen ons gekomen. Begrijp je ons?
We bedoelen de neoliberale afbraakpolitiek. Je kwam er altijd te laat mee thuis, bij de arbeidersbeweging. Heb je ons nooit stilletjes in ons kussen horen snikken? Is er je nooit, maar dan ook nooit iets opgevallen? We zijn tenslotte samen opgegroeid. Jij nog meer voor galg en rat dan een ander. Telkens minder verdienen! Nee, je was niet de enige.
We hadden nog zo gehoopt dat je je beloften zou waarmaken, als we alles weer eens hadden bijgelegd. Dat je die statistieken eindelijk eens goed zou bekijken. En niet met een scheef oog op je eigen middenklassebelangen, en die van je partij.
Maar je stond erop om ons steeds teleur te stellen. Op het laatste maakte je de vakbond zelfs belachelijk waar andere mensen bij stonden. Je hebt onze hele familie in schande doen leven. Nee Johan, we hadden misschien een ver verleden, voor je volledig verburgerlijkte. Maar we missen bij jou het arbeidersavontuur. Je bent met je partij een rem op de politieke ontwikkeling van de werkers en hun gezinnen geworden. En een toekomst samen hebben we zeker niet. Ciao, en succes met je burgerlijke aanhoudsters!
Joske, de Internationale! Je mag hem zelf starten. Steek de tent maar in vuur en vlam.
(Op z'n minst het halve café sprong met gebalde vuist recht om de Internationale te zingen. Veel ABVV'ers in ons lachcafé. Maar kijk, ook verschillende ACV'ers deden mee! Op de muur van ons lachcafé, waar tijdens de karaoke gewoonlijk de video's van die liedjes en hun teksten op worden vertoond, projecteerden we nu de tekst van de Internationale. Voorwaar, zo werd het toch nog een gezellige namiddag, en avond!)”
(pd)
donderdag, december 21, 2006
Column op donderdag: Blaming the victim
Door Karel Mortier
De steun voor de ontslagen werknemers van Volkswagen Vorst kon uiteraard niet blijven duren. Toen de plannen van Volkswagen bekend werden gemaakt, vonden de broodschrijvers van de burgerlijke pers het uiteraard erg voor de mensen die er werkten. Nu duidelijker wordt dat Volkswagen bereid lijkt te zijn om de sociale vrede met een relatief flink bedrag af te kopen, hervallen de broodschrijvers in hun oude rol en nemen ze weer hun vaste taak op.
Dat bedrijven als Volkswagen jaarlijks miljarden uitkeren aan hun aandeelhouders is de normaalste zaak van de wereld. Als Volkswagen, in veel mindere mate, een identieke operatie uitvoert voor de mensen die effectief de meerwaarde produceren (waar de aandeelhouders hun rendement aan te danken hebben) dan is het land te klein. Pas dan spreekt men er schande van.
Sommigen, zoals in wat in toenemende mate een pure anti-vakbondskrant is geworden - Het Nieuwsblad, gaan zelfs zover om te stellen dat het personeel van Volkswagen "de Lotto heeft gewonnen" met de afslanking van de vestiging in Vorst. "Blaming the victim" heet zoiets in sociologische termen.
Zouden ze dat ook durven schrijven als slachtoffers van een misdrijf een hoge schadevergoeding krijgen ter compensatie van hun geleden schade? Uiteraard niet. Als een crimineel een hoge schadevergoeding moet betalen aan een slachtoffer ter vergoeding van de geleden schade, dan is dit niet meer dan normaal.
Als een multinational als Volkswagen na het aanrichten van een sociaal bloedbad en onderhandelingen bereid is om 300 miljoen euro neer te tellen om hun personeel te vergoeden voor de geleden schade, dan is de tent te klein.
Wat denkt het personeel van Volkswagen wel? Als de hoge lonen van managers bekend worden gemaakt, dan hoort men de burgerlijke pers niet. Als de hoge ontslagvergoedingen van de patroons bekend worden gemaakt, hoort men de burgerlijke pers niet. "Dit is de markt, meneer" - en da's meteen het einde van de discussie.
Dezelfde principes gelden echter niet voor iedereen. Maar goed, dit is uiteraard geen recent fenomeen. Tijdens de discussie rond het Generatiepact was reeds duidelijk aan welke kant de meeste redacties van de grote kranten stonden.
De enige manier om sympathie te krijgen van de burgerlijke media als werkende bij ontslag, of sociale onderhandelingen in het algemeen, is je handen in de lucht te gooien en jezelf neer te leggen bij de feiten, in de hoop dat het patronaat - in haar oneindige goedheid - nog een aalmoes over heeft voor het personeel.
Dat werkenden zelf het initiatief nemen en proberen om maximaal eruit te halen wat erin zit bij de onderhandelingen over ontslagvergoedingen, laat staan dat werkenden zich niet neerleggen bij de voorstellen van het patronaat, kan uiteraard niet op de goedkeuring van de media rekenen. Als "slachtoffers" zijn werkenden best nog sympathiek. Als mensen terugvechten tegen de broodheren van diezelfde media is dat uiteraard een ander verhaal.
Hetzelfde geldt voor ontwikkelingssamenwerking, en voor alle andere slachtoffers van het huidige economische systeem. Als de "negertjes in Afrika" staan te bedelen om een stuk brood, of als de kleine boeren in Latijns-Amerika hun waren verkopen in de Wereldwinkel, dan is dat uiteraard iets waar de pers geen graten in ziet. Soms is de burgerij dan zelfs bereid om er steun aan te geven, om haar oneindige goedheid te tonen.
Als dezelfde Afrikanen of kleine boeren zich organiseren om te vechten tegen uitbuiting en onrecht dan is dat uiteraard iets anders. Dan staan de belangen van de broodheren op het spel en verandert men het geweer van schouder. De Lumumba's en Morales'en van deze wereld moeten op niet al te veel "good will" rekenen.
In die zin hebben de media een paternalistische houding, waarin werkenden en slachtoffers van het neoliberale systeem onmondige actoren zijn in het economische gebeuren. Ze moeten alleen maar werken en zwijgen, terwijl anderen beslissen over hun lot. Waarna de arbeiders maar in de pers moeten lezen wat er zal gebeuren.
Een groot deel van de frustraties waarmee we geconfronteerd worden op de fora van kranten als Het Laatste Nieuws, De Standaard en andere edito’s van de burgerlijke Pravda’s komt wellicht voort uit de ongemakkelijke vaststelling dat een strijdbare traditie blijkbaar loont. Dat een sterke aanwezigheid van vakbonden wel degelijk een verschil kan maken in de uitkomst van sociale onderhandelingen.
Van een overwinning kan men absoluut niet spreken maar het is ook geen absolute nederlaag geworden. Een van de meest toonaangevende pijlers van het kapitalistische systeem, een parel aan het Europees-industrieel firmament, gaat in op een aantal eisen van de vakbondsdelegaties van Volkswagen Vorst.
Ongehoord, schande, zijn er dan geen zekerheden meer in het leven? Waar gaan we naartoe als vakbonden eisen gaan stellen aan multinationals? En erger nog: als die multinationals blijkbaar de intentie hebben om in te gaan op de meeste van die eisen?
Stel je de reactie voor van kleine patroons als ze dit horen?! Dit moet voor een aantal mensen hetzelfde effect hebben als de komst van de komeet Haley in de Middeleeuwen. Een teken van naderend onheil. Men likt decennia de reet van zijn baas, om dan te moeten vaststellen dat mensen die voor een andere strategie hebben gekozen op het einde van de maand met een hoger bedrag naar huis gaan.
Je zou voor minder gefrustreerd reageren. Dat de mensen die niet zouden nemen wat ze konden nemen de eerste steen werpen.
De steun voor de ontslagen werknemers van Volkswagen Vorst kon uiteraard niet blijven duren. Toen de plannen van Volkswagen bekend werden gemaakt, vonden de broodschrijvers van de burgerlijke pers het uiteraard erg voor de mensen die er werkten. Nu duidelijker wordt dat Volkswagen bereid lijkt te zijn om de sociale vrede met een relatief flink bedrag af te kopen, hervallen de broodschrijvers in hun oude rol en nemen ze weer hun vaste taak op.
Dat bedrijven als Volkswagen jaarlijks miljarden uitkeren aan hun aandeelhouders is de normaalste zaak van de wereld. Als Volkswagen, in veel mindere mate, een identieke operatie uitvoert voor de mensen die effectief de meerwaarde produceren (waar de aandeelhouders hun rendement aan te danken hebben) dan is het land te klein. Pas dan spreekt men er schande van.
Sommigen, zoals in wat in toenemende mate een pure anti-vakbondskrant is geworden - Het Nieuwsblad, gaan zelfs zover om te stellen dat het personeel van Volkswagen "de Lotto heeft gewonnen" met de afslanking van de vestiging in Vorst. "Blaming the victim" heet zoiets in sociologische termen.
Zouden ze dat ook durven schrijven als slachtoffers van een misdrijf een hoge schadevergoeding krijgen ter compensatie van hun geleden schade? Uiteraard niet. Als een crimineel een hoge schadevergoeding moet betalen aan een slachtoffer ter vergoeding van de geleden schade, dan is dit niet meer dan normaal.
Als een multinational als Volkswagen na het aanrichten van een sociaal bloedbad en onderhandelingen bereid is om 300 miljoen euro neer te tellen om hun personeel te vergoeden voor de geleden schade, dan is de tent te klein.
Wat denkt het personeel van Volkswagen wel? Als de hoge lonen van managers bekend worden gemaakt, dan hoort men de burgerlijke pers niet. Als de hoge ontslagvergoedingen van de patroons bekend worden gemaakt, hoort men de burgerlijke pers niet. "Dit is de markt, meneer" - en da's meteen het einde van de discussie.
Dezelfde principes gelden echter niet voor iedereen. Maar goed, dit is uiteraard geen recent fenomeen. Tijdens de discussie rond het Generatiepact was reeds duidelijk aan welke kant de meeste redacties van de grote kranten stonden.
De enige manier om sympathie te krijgen van de burgerlijke media als werkende bij ontslag, of sociale onderhandelingen in het algemeen, is je handen in de lucht te gooien en jezelf neer te leggen bij de feiten, in de hoop dat het patronaat - in haar oneindige goedheid - nog een aalmoes over heeft voor het personeel.
Dat werkenden zelf het initiatief nemen en proberen om maximaal eruit te halen wat erin zit bij de onderhandelingen over ontslagvergoedingen, laat staan dat werkenden zich niet neerleggen bij de voorstellen van het patronaat, kan uiteraard niet op de goedkeuring van de media rekenen. Als "slachtoffers" zijn werkenden best nog sympathiek. Als mensen terugvechten tegen de broodheren van diezelfde media is dat uiteraard een ander verhaal.
Hetzelfde geldt voor ontwikkelingssamenwerking, en voor alle andere slachtoffers van het huidige economische systeem. Als de "negertjes in Afrika" staan te bedelen om een stuk brood, of als de kleine boeren in Latijns-Amerika hun waren verkopen in de Wereldwinkel, dan is dat uiteraard iets waar de pers geen graten in ziet. Soms is de burgerij dan zelfs bereid om er steun aan te geven, om haar oneindige goedheid te tonen.
Als dezelfde Afrikanen of kleine boeren zich organiseren om te vechten tegen uitbuiting en onrecht dan is dat uiteraard iets anders. Dan staan de belangen van de broodheren op het spel en verandert men het geweer van schouder. De Lumumba's en Morales'en van deze wereld moeten op niet al te veel "good will" rekenen.
In die zin hebben de media een paternalistische houding, waarin werkenden en slachtoffers van het neoliberale systeem onmondige actoren zijn in het economische gebeuren. Ze moeten alleen maar werken en zwijgen, terwijl anderen beslissen over hun lot. Waarna de arbeiders maar in de pers moeten lezen wat er zal gebeuren.
Een groot deel van de frustraties waarmee we geconfronteerd worden op de fora van kranten als Het Laatste Nieuws, De Standaard en andere edito’s van de burgerlijke Pravda’s komt wellicht voort uit de ongemakkelijke vaststelling dat een strijdbare traditie blijkbaar loont. Dat een sterke aanwezigheid van vakbonden wel degelijk een verschil kan maken in de uitkomst van sociale onderhandelingen.
Van een overwinning kan men absoluut niet spreken maar het is ook geen absolute nederlaag geworden. Een van de meest toonaangevende pijlers van het kapitalistische systeem, een parel aan het Europees-industrieel firmament, gaat in op een aantal eisen van de vakbondsdelegaties van Volkswagen Vorst.
Ongehoord, schande, zijn er dan geen zekerheden meer in het leven? Waar gaan we naartoe als vakbonden eisen gaan stellen aan multinationals? En erger nog: als die multinationals blijkbaar de intentie hebben om in te gaan op de meeste van die eisen?
Stel je de reactie voor van kleine patroons als ze dit horen?! Dit moet voor een aantal mensen hetzelfde effect hebben als de komst van de komeet Haley in de Middeleeuwen. Een teken van naderend onheil. Men likt decennia de reet van zijn baas, om dan te moeten vaststellen dat mensen die voor een andere strategie hebben gekozen op het einde van de maand met een hoger bedrag naar huis gaan.
Je zou voor minder gefrustreerd reageren. Dat de mensen die niet zouden nemen wat ze konden nemen de eerste steen werpen.
woensdag, december 20, 2006
Column: Wat gebeurt er in Nederland?
Voor een Socialistische Partij aan de macht op een socialistisch programma
Geen uitverkoop van idealen voor een plek in een burgerlijke regering!
Door Bas de Ruiter
Vorige week is duidelijk geworden dat de Socialistische Partij niet langer zou deelnemen aan de gesprekken voor de vorming van een regering. Er zouden te grote verschillen bestaan tussen de christendemocraten van het CDA en de SP. Jan Marijnissen zei hierover het volgende: “Alles waar hij (Balkenende, de lijsttrekker van het CDA en demissionair premier) trots op is, daar heb ik kritiek op”.
In de Nederlandse media werd zowel in columns, ingezonden brieven als in zogenaamd neutrale artikels veel geklaagd dat Jan Marijnissen niet bereid was tot compromissen met het CDA. Ook Wouter Bos liet zich deze woorden ontvallen. De SP zou volgens al deze reacties te onvolwassen zijn om te regeren, haar kiezers bedriegen en meer van dit soort stemmingmakerij.
Een ding kunnen we met zekerheid stellen: kiezers die op de SP hebben gestemd omdat ze een alternatief willen op het beleid van de 5 jaar durende regeringsperiode van Balkenende en zijn “partners in crime” (het misdrijf is natuurlijk de constante beroving van de arbeiders van hun middelen van bestaan, om de winsten van de ondernemers te spekken) zullen de beslissing van de SP om niet aan een regering met CDA en PvdA mee te doen positief beoordelen.
Zou de SP in een dergelijke regering de positie hebben om daadwerkelijk een verandering te realiseren? Ga er maar niet van uit: de SP zou door de PvdA en het CDA verantwoordelijk worden gemaakt voor eenzelfde beleid als de afgelopen 5 jaar is gevoerd. De bezuinigingen op lonen, uitkeringen en de verdere uitkoop van wat aan sociale voorzieningen nog bestaat, zouden gewoon doorgaan.
Dat was ook de reden waarom de PvdA in eerste instantie niet zonder de SP wou gaan regeren. De PvdA zou nog duidelijker tonen dat ze geen partij meer is voor de gewone arbeiders en hun gezinnen, maar een burgerlijke partij als alle anderen, met eenzelfde soort programma van bezuinigingen en privatiseringen.
Nu de SP in de oppositie terechtkomt en ze van de neoliberale blunders van de PvdA nog meer zal kunnen profiteren, zal de PvdA van het CDA eisen dat er ook wel wat “sociale maatregelen” in een regeringsakkoord komen. De PvdA wil haar positie van grootste “linkse” partij niet kwijtraken aan de socialisten van de SP.
Hoewel een regering van CDA, PvdA en derde partner ChristenUnie op sociaal-economisch gebied een wat zachter beleid zal voeren de komende jaren, is een trendbreuk met het neoliberaal beleid uitgesloten. Een partij als de SP heeft in zo’n situatie geen andere plek in te nemen dan in de oppositie tegen verdere verslechtering van de levensstandaard van de arbeiders en hun families.
De SP zal slechts aan de macht komen, als zij een socialistisch programma naar voren schuift en zich door middel van solidariteitscampagnes voor en de deelname aan acties van arbeiders in strijd presenteert als de enige, brede arbeiderspartij, die opkomt voor een arbeidersregering in Nederland.
(De LSP heeft een zusterorganisatie in Nederland, Offensief. Hun website vind je op www.offensief.nl)
Geen uitverkoop van idealen voor een plek in een burgerlijke regering!
Door Bas de Ruiter
Vorige week is duidelijk geworden dat de Socialistische Partij niet langer zou deelnemen aan de gesprekken voor de vorming van een regering. Er zouden te grote verschillen bestaan tussen de christendemocraten van het CDA en de SP. Jan Marijnissen zei hierover het volgende: “Alles waar hij (Balkenende, de lijsttrekker van het CDA en demissionair premier) trots op is, daar heb ik kritiek op”.
In de Nederlandse media werd zowel in columns, ingezonden brieven als in zogenaamd neutrale artikels veel geklaagd dat Jan Marijnissen niet bereid was tot compromissen met het CDA. Ook Wouter Bos liet zich deze woorden ontvallen. De SP zou volgens al deze reacties te onvolwassen zijn om te regeren, haar kiezers bedriegen en meer van dit soort stemmingmakerij.
Een ding kunnen we met zekerheid stellen: kiezers die op de SP hebben gestemd omdat ze een alternatief willen op het beleid van de 5 jaar durende regeringsperiode van Balkenende en zijn “partners in crime” (het misdrijf is natuurlijk de constante beroving van de arbeiders van hun middelen van bestaan, om de winsten van de ondernemers te spekken) zullen de beslissing van de SP om niet aan een regering met CDA en PvdA mee te doen positief beoordelen.
Zou de SP in een dergelijke regering de positie hebben om daadwerkelijk een verandering te realiseren? Ga er maar niet van uit: de SP zou door de PvdA en het CDA verantwoordelijk worden gemaakt voor eenzelfde beleid als de afgelopen 5 jaar is gevoerd. De bezuinigingen op lonen, uitkeringen en de verdere uitkoop van wat aan sociale voorzieningen nog bestaat, zouden gewoon doorgaan.
Dat was ook de reden waarom de PvdA in eerste instantie niet zonder de SP wou gaan regeren. De PvdA zou nog duidelijker tonen dat ze geen partij meer is voor de gewone arbeiders en hun gezinnen, maar een burgerlijke partij als alle anderen, met eenzelfde soort programma van bezuinigingen en privatiseringen.
Nu de SP in de oppositie terechtkomt en ze van de neoliberale blunders van de PvdA nog meer zal kunnen profiteren, zal de PvdA van het CDA eisen dat er ook wel wat “sociale maatregelen” in een regeringsakkoord komen. De PvdA wil haar positie van grootste “linkse” partij niet kwijtraken aan de socialisten van de SP.
Hoewel een regering van CDA, PvdA en derde partner ChristenUnie op sociaal-economisch gebied een wat zachter beleid zal voeren de komende jaren, is een trendbreuk met het neoliberaal beleid uitgesloten. Een partij als de SP heeft in zo’n situatie geen andere plek in te nemen dan in de oppositie tegen verdere verslechtering van de levensstandaard van de arbeiders en hun families.
De SP zal slechts aan de macht komen, als zij een socialistisch programma naar voren schuift en zich door middel van solidariteitscampagnes voor en de deelname aan acties van arbeiders in strijd presenteert als de enige, brede arbeiderspartij, die opkomt voor een arbeidersregering in Nederland.
(De LSP heeft een zusterorganisatie in Nederland, Offensief. Hun website vind je op www.offensief.nl)
dinsdag, december 19, 2006
Onder de kerstboom: ABC van het socialisme
In deze fijne dagen van glinsterende cadeautjes en vrede (onder het kapitalisme?) voor alle (of bijna alle) mensen kunnen wij, immer vrijgevig, natuurlijk niet achterblijven.
Links-socialisme.blogspot.com drapeerde haar etalage met feeërieke feestverlichting, plantte een krijsende kerstman in de tuin ("Het Vierde Burgermanifest is in dit huishouden geen kerstmiscracker, vriend."), liet een lading "Al Green, the best of" door de boxen schallen, maar vooral: verzorgde voor u de gecompileerde versie - inclusief schitterende, nooit eerder gepubliceerde foto's - van het "ABC van het socialisme".
U vindt dit socialistische, politieke alfabet terug op:
www.abc-socialisme.blogspot.com
Aanbevolen door Rik Torfs en Kabouter Plop!
(pd)
Links-socialisme.blogspot.com drapeerde haar etalage met feeërieke feestverlichting, plantte een krijsende kerstman in de tuin ("Het Vierde Burgermanifest is in dit huishouden geen kerstmiscracker, vriend."), liet een lading "Al Green, the best of" door de boxen schallen, maar vooral: verzorgde voor u de gecompileerde versie - inclusief schitterende, nooit eerder gepubliceerde foto's - van het "ABC van het socialisme".
U vindt dit socialistische, politieke alfabet terug op:
www.abc-socialisme.blogspot.com
Aanbevolen door Rik Torfs en Kabouter Plop!
(pd)
maandag, december 18, 2006
Yves Leterme (CD&V) kiest voor patronaat (rechts op de foto)
Waar wacht het ACV op om officieel alle banden te verbreken... en
te bouwen aan:
EEN NIEUWE ARBEIDERSPARTIJ
(zonder Jean-Marie Dedecker en Bart De Wever)
Maar bijvoorbeeld met het Comité voor een Andere Politiek, van onder meer Jef Sleeckx?
Deze zwarte jurk, en het neoliberale CD&V-beleid, slaan BEIDEN nergens op, Yves!
JOIN THE FORCES OF LIGHT and bring us:
Cadeautjes voor de arbeiders...
Of neen! Neen!
De werkende massa's komen ze zelf wel halen.
Karl Marx = Sinterklaas + Kerstman + Win For Life-biljet voor de uitgebuite klassen
Neen! Verkeerd!
"De emancipatie van de arbeiders zal enkel het werk van de arbeiders zelf zijn"
Prettig kerstmis!
(Waarom eigenlijk? Wat is kerstmis? Waar komt dat gedoe vandaan?)
Lees meer Marx
vrijdag, december 15, 2006
Dit is fictie
Niet alleen de RTBF koestert fantasieën over het politieke reilen en zeilen in dit land. Wat dacht u van het volgende sublieme script, ontsproten aan de koker van Jean-Marie Dedecker (in coproductie met Woestijnvis, voor Villa Politica op Canvas):
- Guy Verhofstadt klimt geeuwend uit bed, struikelt in zijn lichtblauwe pyjama over een gigantische stapel Burgermanifesten en breekt een been. Vijf minuten, en heel wat gevloek, later. Bart Somers, VLD-voorzitter, meent over zijn gsm te hebben begrepen dat de jammerende premier de Burgermanifesten “een blok aan zijn zere been vindt”.
Somers hoort het een half uur in Keulen donderen. Maar Verhofstadt duldt nooit tegenspraak. Het besluit van Somers staat, na samenspraak met de ministers Dewael en De Gucht in een hoofdstedelijk restaurant, vast. De VLD-voorzitter heeft vanaf nu een progressieve missie.
Tijdens een speciale briefing van de verzamelde VLD-verkozenen in het parlement stelt hij: “Alle lastenverlagingen aan de patroons van de laatste 7 jaar MOETEN onverwijld worden terugbetaald.”
Misschien wel 30 miljard euro. In Vlaanderen, Wallonië en Brussel. Aan de “arbeiders en hun gezinnen”.
Zo rolt het in een persbericht binnen bij alle Belgische kranten. Yves Desmet verslikt zich in zijn koffie, en de beursaandelen. Waren dit zijn vrienden?
In Knokke Zoute lopen de eerste trams vast. De VLD-coryfeeën in het parlement reageren verbaasd, maar geven de bedlegerige Verhofstadt het voordeel van de twijfel. “Hopelijk wordt hij snel beter.” Een aantal VLD’ers belt na de vergadering wel naar huis om geld van de bank te laten halen.
- Dewael licht diezelfde middag, kwart over één, de coalitiepartner - de SP.a - in. Voorzitter Johan Vande Lanotte denkt dat hij “op zijn kop is gevallen”.
“Nee, toch niet. De premier wil het zo, Johan. We hebben ons spijtig genoeg vergist. De armoede stijgt. Jobs kwamen er de laatste jaren amper bij, in de privé. Die dienstencheques in onzeker statuut noem jij toch geen fatsoenlijke jobs, Johan? We hebben de bevolking voor het lapje gehouden.”
Vande Lanotte zucht. Hij vraagt: “En dus moeten VBO en VEV inleveren?” “Inderdaad Johan. Harde maatregelen dringen zich op. Maar Guy wil het zo. Da’s zijn diepste overtuiging. Je spreekt nu met de progressieve VLD.”
Vande Lanotte belt de hele SP.a-top op voor crisisberaad. Vandenbroucke bijt die avond een eerste potlood stuk. Al snel volgt een tweede potlood. En drie bic’en. De intellectueel - misschien onze enige - die doorgaans de rechtvaardigheidsleer van John Rawls interpreteert, zet nu zijn tanden in de vloerbekleding.
Dit is een rampscenario.
- De gebeurtenissen ontwikkelen vanaf dan razendsnel. Bijna van minuut tot minuut. Het VBO verlaat in een lange karavaan van BMW’s de bedrijfsterreinen en het land. Richting Londen, zo wordt gezegd. Met de ferry? Die werd toch al geprivatiseerd en afgeschaft? Woedende taferelen op het strand van Oostende.
De TV-camera’s missen geen seconde, van de in het mulle zand, de duinen, en de schelpjes vastgelopen patroons. Al hun oplaaiende emoties over de regeringsbeslissing worden driftig neergepend en becommentarieerd door een toegestroomde horde journalisten.
In een bezoekerskamer van Buckingham Palace, op een koninklijk bed, zitten koning Albert en prins Laurent inmiddels hun fortuin te tellen.
Het VEV volgt het VBO, in Amerikaanse jeeps en dito amfibievoertuigen. Ook richting kanaal. De Vlaamse patroons, onder aanvoering van Jean-Marie ‘Braveheart’ Dedecker, schreeuwen in groep “No new taxes”. Ze beweren tijdens nieuwsflashes op alle, ook buitenlandse, nieuwszenders dat de VLD zonder Jean-Marie Dedecker “volledig stuurloos” is geworden. Guy Verhofstadt - te bed of niet te bed - is een “marionet van de socialisten”.
“Wie is Jean-Marie Dedecker?” vraagt een journalist uit Oezbekistan.
- ’s Namiddags verkondigt Dewael in een bomvol parlement “de stopzetting, met onmiddellijke juridische in gang treding, van het asociale beleid in dienst van het patronaat. De werkende klasse krijgt haar geld terug! (stormachtig applaus, behalve bij het Vlaams Belang)”.
De federale en gemeentelijke politie worden door de Minister van Binnenlandse Zaken verplicht om de boekhouding van alle kapitalistische ondernemingen te controleren (“echt te controleren”), en niet alleen in de faciliteitengemeenten.
Patroons die hun lastenverlagingen en geprivatiseerde overheidsdiensten weigeren terug te geven, worden op verschillende plaatsen in het land gearresteerd. De snelrechtprocedure werkt efficiënt.
Een massa van honderdduizenden, misschien een miljoen, vakbondsmilitanten staat ondertussen feest te vieren voor het parlement in de Wetstraat. Gluhwein, lekkere beignets en pannekoeken. Een zee van rode vlaggen. Overal lachende gezichten. Iedereen had de verkiezingen gewonnen, voor de arbeidersraden welteverstaan. Een pleiade van revolutionaire strijdliederen weergalmt tot diep in de nacht in de Wetstraat, en ook in alle centrumsteden.
Tot Siegfried Bracke plots op het TV-scherm verschijnt, en met typerende ernst verklaart dat dit alles in scène is gezet, en slechts om te lachen was. Fictie!
(pd)
- Guy Verhofstadt klimt geeuwend uit bed, struikelt in zijn lichtblauwe pyjama over een gigantische stapel Burgermanifesten en breekt een been. Vijf minuten, en heel wat gevloek, later. Bart Somers, VLD-voorzitter, meent over zijn gsm te hebben begrepen dat de jammerende premier de Burgermanifesten “een blok aan zijn zere been vindt”.
Somers hoort het een half uur in Keulen donderen. Maar Verhofstadt duldt nooit tegenspraak. Het besluit van Somers staat, na samenspraak met de ministers Dewael en De Gucht in een hoofdstedelijk restaurant, vast. De VLD-voorzitter heeft vanaf nu een progressieve missie.
Tijdens een speciale briefing van de verzamelde VLD-verkozenen in het parlement stelt hij: “Alle lastenverlagingen aan de patroons van de laatste 7 jaar MOETEN onverwijld worden terugbetaald.”
Misschien wel 30 miljard euro. In Vlaanderen, Wallonië en Brussel. Aan de “arbeiders en hun gezinnen”.
Zo rolt het in een persbericht binnen bij alle Belgische kranten. Yves Desmet verslikt zich in zijn koffie, en de beursaandelen. Waren dit zijn vrienden?
In Knokke Zoute lopen de eerste trams vast. De VLD-coryfeeën in het parlement reageren verbaasd, maar geven de bedlegerige Verhofstadt het voordeel van de twijfel. “Hopelijk wordt hij snel beter.” Een aantal VLD’ers belt na de vergadering wel naar huis om geld van de bank te laten halen.
- Dewael licht diezelfde middag, kwart over één, de coalitiepartner - de SP.a - in. Voorzitter Johan Vande Lanotte denkt dat hij “op zijn kop is gevallen”.
“Nee, toch niet. De premier wil het zo, Johan. We hebben ons spijtig genoeg vergist. De armoede stijgt. Jobs kwamen er de laatste jaren amper bij, in de privé. Die dienstencheques in onzeker statuut noem jij toch geen fatsoenlijke jobs, Johan? We hebben de bevolking voor het lapje gehouden.”
Vande Lanotte zucht. Hij vraagt: “En dus moeten VBO en VEV inleveren?” “Inderdaad Johan. Harde maatregelen dringen zich op. Maar Guy wil het zo. Da’s zijn diepste overtuiging. Je spreekt nu met de progressieve VLD.”
Vande Lanotte belt de hele SP.a-top op voor crisisberaad. Vandenbroucke bijt die avond een eerste potlood stuk. Al snel volgt een tweede potlood. En drie bic’en. De intellectueel - misschien onze enige - die doorgaans de rechtvaardigheidsleer van John Rawls interpreteert, zet nu zijn tanden in de vloerbekleding.
Dit is een rampscenario.
- De gebeurtenissen ontwikkelen vanaf dan razendsnel. Bijna van minuut tot minuut. Het VBO verlaat in een lange karavaan van BMW’s de bedrijfsterreinen en het land. Richting Londen, zo wordt gezegd. Met de ferry? Die werd toch al geprivatiseerd en afgeschaft? Woedende taferelen op het strand van Oostende.
De TV-camera’s missen geen seconde, van de in het mulle zand, de duinen, en de schelpjes vastgelopen patroons. Al hun oplaaiende emoties over de regeringsbeslissing worden driftig neergepend en becommentarieerd door een toegestroomde horde journalisten.
In een bezoekerskamer van Buckingham Palace, op een koninklijk bed, zitten koning Albert en prins Laurent inmiddels hun fortuin te tellen.
Het VEV volgt het VBO, in Amerikaanse jeeps en dito amfibievoertuigen. Ook richting kanaal. De Vlaamse patroons, onder aanvoering van Jean-Marie ‘Braveheart’ Dedecker, schreeuwen in groep “No new taxes”. Ze beweren tijdens nieuwsflashes op alle, ook buitenlandse, nieuwszenders dat de VLD zonder Jean-Marie Dedecker “volledig stuurloos” is geworden. Guy Verhofstadt - te bed of niet te bed - is een “marionet van de socialisten”.
“Wie is Jean-Marie Dedecker?” vraagt een journalist uit Oezbekistan.
- ’s Namiddags verkondigt Dewael in een bomvol parlement “de stopzetting, met onmiddellijke juridische in gang treding, van het asociale beleid in dienst van het patronaat. De werkende klasse krijgt haar geld terug! (stormachtig applaus, behalve bij het Vlaams Belang)”.
De federale en gemeentelijke politie worden door de Minister van Binnenlandse Zaken verplicht om de boekhouding van alle kapitalistische ondernemingen te controleren (“echt te controleren”), en niet alleen in de faciliteitengemeenten.
Patroons die hun lastenverlagingen en geprivatiseerde overheidsdiensten weigeren terug te geven, worden op verschillende plaatsen in het land gearresteerd. De snelrechtprocedure werkt efficiënt.
Een massa van honderdduizenden, misschien een miljoen, vakbondsmilitanten staat ondertussen feest te vieren voor het parlement in de Wetstraat. Gluhwein, lekkere beignets en pannekoeken. Een zee van rode vlaggen. Overal lachende gezichten. Iedereen had de verkiezingen gewonnen, voor de arbeidersraden welteverstaan. Een pleiade van revolutionaire strijdliederen weergalmt tot diep in de nacht in de Wetstraat, en ook in alle centrumsteden.
Tot Siegfried Bracke plots op het TV-scherm verschijnt, en met typerende ernst verklaart dat dit alles in scène is gezet, en slechts om te lachen was. Fictie!
(pd)
dinsdag, december 12, 2006
Augusto Pinochet (91): ex-dictator, amigo van de bazen
Het rouwregister voor Augusto Pinochet, in Santiago, leest - wat had u gedacht? - als een spannend jongensboek voor reactionairen. Maar ook hogere middenklassevrouwen in bontjas, en met een zwak voor Céline Dion, worden niet vergeten:
- Margaret Thatcher:
"Augusto, o wat hield ik van je prachtige snor en je vergelijkbaar legeruniform. Nachtenlang lag ik op mijn hoofdkussen te snikken, vanwege die hemelse, warme, zoete woordjes waarmee je je steun bevestigde in de Falklandsoorlog. Ik haat Argentijnen nog erger dan Engelse mijnwerkers, en leden van de Militant Tendency.
Wat ik uit de grond van mijn hart nog meer veracht dan Engelse arbeiders zijn - verschiet niet, Augusto -... Argentijnse arbeiders.
En dan die verschrikkelijke, ellendige, God noch gebod hoog houdende Chileense arbeiders... Weeral arbeiders! Waarom laten die lui beschaafde mensen toch niet met rust?
Je deed wat je moest doen, lieveling. Ik bewonder je. Ik wou dat ik Scargill ook onder een 7-tal tanks had kunnen laten platwalsen. Je fiere Margaret."
- Jean-Marie Dedecker (ex-VLD, ex-NVA):
"Beste meneer Pinochet. Hebt u geen lidkaart voor mij, of moeten ze daar boven eerst over stemmen?
- Sylvio Berlusconi (Forza Kapitalistische Flauwekul):
"Onze methodes waren soms verschillend. Maar ons doel bleef hetzelfde: eerlijk geld verdienen, en de pers omvormen tot een objectief medium.
Waarmee ik bedoel: TV-stations en kranten uit de grond stampen gefundeerd op de eeuwige, leidende principes van oprechte en neutrale verslaggeving. Weg dus met de vakbondsonnozelaars, de mensenrechtenidioten, de bandeloze communisten, de tegenstanders van vrijhandel,... en ik vergeet hier nog een paar categorieën die u destijds heeft gemarteld.
Mmm, prachtige televisie dat laatste. Als je d'r wat halfnaakte babes met pluimen in hun kont naastzet, tenminste. Fuck de feministen, meneer Pinochet (alhoewel, op uw leeftijd?)."
- George Bush (president VS):
"De periode onder uw leiderschap voorzag in een aantal intense jaren. Voor uw en ons land. Sommige dingen die u deed, waren juist. Zeer juist. Waarvoor een hartelijke proficiat.
Andere zaken, zoals ik het zie, waren verkeerd. U zat er dan naast.
Maar wie had kunnen denken... dat de dingen die zo verkeerd waren, in zoveel onjuiste gevolgen zouden resulteren? Wie had dat op voorhand kunnen bedenken?
Een arbeidersbeweging, meneer Pinochet, onderdruk je met de beste bedoelingen. En achteraf zeg je 'sorry, makker!'.
Want sommigen moeten dan nog op je stemmen. Dat heet democratie."
- Philip Dewinter (Vlaams Belang):
"Merci beaucoup pour votre invitation. Vous êtes le plus beau mec de la Droite nationaliste (juste après ce type de l'Allemagne). The reaction is international - keep up the White spirit. Sprechen sie Deutsch? Volkswagen? Huh?
Er is nog plaats op onze Yzerwake. Een put van 3 kubieken meter, die we nog moeten dichtgooien. Het naamplaatje, beste Augusto, hebben we al: 'Hier ligt Augusto Pinochet. Hij was geen liefdadigheidsinstelling.'"
(pd)
- Margaret Thatcher:
"Augusto, o wat hield ik van je prachtige snor en je vergelijkbaar legeruniform. Nachtenlang lag ik op mijn hoofdkussen te snikken, vanwege die hemelse, warme, zoete woordjes waarmee je je steun bevestigde in de Falklandsoorlog. Ik haat Argentijnen nog erger dan Engelse mijnwerkers, en leden van de Militant Tendency.
Wat ik uit de grond van mijn hart nog meer veracht dan Engelse arbeiders zijn - verschiet niet, Augusto -... Argentijnse arbeiders.
En dan die verschrikkelijke, ellendige, God noch gebod hoog houdende Chileense arbeiders... Weeral arbeiders! Waarom laten die lui beschaafde mensen toch niet met rust?
Je deed wat je moest doen, lieveling. Ik bewonder je. Ik wou dat ik Scargill ook onder een 7-tal tanks had kunnen laten platwalsen. Je fiere Margaret."
- Jean-Marie Dedecker (ex-VLD, ex-NVA):
"Beste meneer Pinochet. Hebt u geen lidkaart voor mij, of moeten ze daar boven eerst over stemmen?
- Sylvio Berlusconi (Forza Kapitalistische Flauwekul):
"Onze methodes waren soms verschillend. Maar ons doel bleef hetzelfde: eerlijk geld verdienen, en de pers omvormen tot een objectief medium.
Waarmee ik bedoel: TV-stations en kranten uit de grond stampen gefundeerd op de eeuwige, leidende principes van oprechte en neutrale verslaggeving. Weg dus met de vakbondsonnozelaars, de mensenrechtenidioten, de bandeloze communisten, de tegenstanders van vrijhandel,... en ik vergeet hier nog een paar categorieën die u destijds heeft gemarteld.
Mmm, prachtige televisie dat laatste. Als je d'r wat halfnaakte babes met pluimen in hun kont naastzet, tenminste. Fuck de feministen, meneer Pinochet (alhoewel, op uw leeftijd?)."
- George Bush (president VS):
"De periode onder uw leiderschap voorzag in een aantal intense jaren. Voor uw en ons land. Sommige dingen die u deed, waren juist. Zeer juist. Waarvoor een hartelijke proficiat.
Andere zaken, zoals ik het zie, waren verkeerd. U zat er dan naast.
Maar wie had kunnen denken... dat de dingen die zo verkeerd waren, in zoveel onjuiste gevolgen zouden resulteren? Wie had dat op voorhand kunnen bedenken?
Een arbeidersbeweging, meneer Pinochet, onderdruk je met de beste bedoelingen. En achteraf zeg je 'sorry, makker!'.
Want sommigen moeten dan nog op je stemmen. Dat heet democratie."
- Philip Dewinter (Vlaams Belang):
"Merci beaucoup pour votre invitation. Vous êtes le plus beau mec de la Droite nationaliste (juste après ce type de l'Allemagne). The reaction is international - keep up the White spirit. Sprechen sie Deutsch? Volkswagen? Huh?
Er is nog plaats op onze Yzerwake. Een put van 3 kubieken meter, die we nog moeten dichtgooien. Het naamplaatje, beste Augusto, hebben we al: 'Hier ligt Augusto Pinochet. Hij was geen liefdadigheidsinstelling.'"
(pd)
vrijdag, december 08, 2006
Column: Wat gebeurt er in Nederland?
(Generaal) Pardon?! Sorry-democratie gaat volgens regering niet op voor migranten
Door Bas de Ruiter
Twee weken geleden is er op donderdag een motie aangenomen in de Tweede Kamer voor een generaal pardon voor de vluchtelingen (en hun gezinnen) die al voor 1 april 2001 een aanvraag voor een verblijfsvergunning hebben ingediend, maar geen definitief antwoord hebben ontvangen.
De motie werd gesteund door PvdA, SP, ChristenUnie, GroenLinks, D66 en de Partij voor de Dieren en werd dus met een meerderheid van stemmen (76 tegen 74) aangenomen. In de praktijk zou dit betekenen dat deze groep, die symbolisch de “groep van 26.000” wordt genoemd, alsnog in Nederland zou mogen blijven en dat - tot het aantreden van een nieuwe regering die dit pardon gaat uitvoeren - geen vluchtelingen meer uitgezet mogen worden.
De demissionaire regering, met minister van “deportatie” Verdonk op kop, weigert deze motie nu uit te voeren. Demissionair premier Balkenende stelt zelfs dat SP en PvdA nu gebruik maken van een “toevallige” meerderheid in de Tweede Kamer om het generaal pardon door te drukken.
Kennelijk vond hij het de afgelopen 8 jaar geen probleem om zich te beroepen op de “toevallige” kamermeerderheid. Maar nu de regeringscoalitie niet langer de meerderheid heeft in het parlement is dat natuurlijk “not done”. De kiezers hebben immers enkel “toevallig” de regeringspartijen een grote nederlaag laten leiden en massaal gestemd op oppositiepartijen.
In de afgelopen jaren heeft het kabinet bij vele gelegenheden moeten toegeven dat het ernaast zat, zonder dat er de politieke meerderheid was om daar consequenties aan te verbinden. Pas na de brand in het cellencomplex op luchthaven Schiphol, waardoor tientallen vluchtelingen omkwamen en vele anderen gewond raakten, zijn twee bewindslieden opgestapt.
Ondertussen gaat het onmenselijke uitzettingsbeleid gewoon door, zonder dat gelet wordt op de omstandigheden van oorlog, armoede of andere ellende waarin uitgezette migranten weer terechtkomen.
Deze regering begaat al jarenlang blunder na blunder, heeft de werkloosheid en de inkomensongelijkheid doen toenemen en vele migranten in een uitzichtloze situatie laten zitten. Tegelijkertijd heeft ze de racistische en nationalistische sentimenten van de Nederlandse bevolking willen aanwakkeren.
Zo’n regering zou de “sorry-democratie” die Nederland in de afgelopen jaren is geworden beter eens serieus nemen en door middel van een omvattend PARDON haar excuus aanbieden aan die groepen, waaronder migranten, die het meest te lijden hebben gehad van haar neoliberale beleid.
(De LSP heeft een zusterorganisatie in Nederland, Offensief. Hun website vind je op www.offensief.nl)
Door Bas de Ruiter
Twee weken geleden is er op donderdag een motie aangenomen in de Tweede Kamer voor een generaal pardon voor de vluchtelingen (en hun gezinnen) die al voor 1 april 2001 een aanvraag voor een verblijfsvergunning hebben ingediend, maar geen definitief antwoord hebben ontvangen.
De motie werd gesteund door PvdA, SP, ChristenUnie, GroenLinks, D66 en de Partij voor de Dieren en werd dus met een meerderheid van stemmen (76 tegen 74) aangenomen. In de praktijk zou dit betekenen dat deze groep, die symbolisch de “groep van 26.000” wordt genoemd, alsnog in Nederland zou mogen blijven en dat - tot het aantreden van een nieuwe regering die dit pardon gaat uitvoeren - geen vluchtelingen meer uitgezet mogen worden.
De demissionaire regering, met minister van “deportatie” Verdonk op kop, weigert deze motie nu uit te voeren. Demissionair premier Balkenende stelt zelfs dat SP en PvdA nu gebruik maken van een “toevallige” meerderheid in de Tweede Kamer om het generaal pardon door te drukken.
Kennelijk vond hij het de afgelopen 8 jaar geen probleem om zich te beroepen op de “toevallige” kamermeerderheid. Maar nu de regeringscoalitie niet langer de meerderheid heeft in het parlement is dat natuurlijk “not done”. De kiezers hebben immers enkel “toevallig” de regeringspartijen een grote nederlaag laten leiden en massaal gestemd op oppositiepartijen.
In de afgelopen jaren heeft het kabinet bij vele gelegenheden moeten toegeven dat het ernaast zat, zonder dat er de politieke meerderheid was om daar consequenties aan te verbinden. Pas na de brand in het cellencomplex op luchthaven Schiphol, waardoor tientallen vluchtelingen omkwamen en vele anderen gewond raakten, zijn twee bewindslieden opgestapt.
Ondertussen gaat het onmenselijke uitzettingsbeleid gewoon door, zonder dat gelet wordt op de omstandigheden van oorlog, armoede of andere ellende waarin uitgezette migranten weer terechtkomen.
Deze regering begaat al jarenlang blunder na blunder, heeft de werkloosheid en de inkomensongelijkheid doen toenemen en vele migranten in een uitzichtloze situatie laten zitten. Tegelijkertijd heeft ze de racistische en nationalistische sentimenten van de Nederlandse bevolking willen aanwakkeren.
Zo’n regering zou de “sorry-democratie” die Nederland in de afgelopen jaren is geworden beter eens serieus nemen en door middel van een omvattend PARDON haar excuus aanbieden aan die groepen, waaronder migranten, die het meest te lijden hebben gehad van haar neoliberale beleid.
(De LSP heeft een zusterorganisatie in Nederland, Offensief. Hun website vind je op www.offensief.nl)
donderdag, december 07, 2006
Column op donderdag: Soap in de Wetstraat en het NIMBY-kapitalisme
Door Karel Mortier
De Dedeckersoap is een nieuwe week ingegaan, maar daar zullen we het vandaag niet al te veel over hebben. In volle komkommertijd kan de carrièreplanning van Dedecker misschien een week boeien, maar vandaag zijn er belangrijker katten te geselen dan Jean-Marie Dedecker.
Toegegeven, het fragment van Dedecker naast zuster Monica Van Kerrebroeck in het Vlaams parlement leverde mooie televisie op. Maar politiek was het niet echt interessant. De pogingen van de oppositie om de Vlaamse regering via Dedecker aan te vallen leverden niet al te veel op.
Des te meer aangezien Leterme terecht wees op de zwakte van de oppositie om haar eigen winkel bijeen te houden. In die zin is Dedecker misschien een brulboei, maar dan een brulboei in het Lac van Loppem. Volgende week komt de partijraad van de NVA samen en daar zal beslist worden, afhankelijk van de carièreplannen van de andere aanwezigen, wat er met Dedecker zal gebeuren.
Veel belangrijker dan de baan van Dedecker is echter de baan van de duizenden werknemers van Volkswagen Vorst en toeleveranciers. Vandaag is er nog altijd niet veel duidelijkheid over wat de toekomstplannen van de directie van Volkswagen zijn met de vestiging in Vorst.
Eerder zagen we een vergelijkbaar optreden van de regering met Sabena en DHL. Je zou ook denken - met hun eigen ervaring in het schrappen van duizenden overheidsbanen - dat ze zelf iets minder vertrouwen hebben in een onderneming als Volkswagen, als zo’n bedrijf zelf afkomt met duizenden ontslagen.
De gespeelde naïviteit waarmee klassiek geschoolde liberalen als Verhofstadt spreken over een multinational als Volkswagen doet pijn aan de oren. Het systeem zit zeer logisch in elkaar, tot ze er zelf mee geconfronteerd worden.
Het NIMBY-kapitalisme van de federale regering is dan ook zeer hypocriet. De federale overheid probeert om een “goed nieuws”-show te brengen en de impact van de ontslagen bij Vorst te minimaliseren. Maar als die informatie niet klopt, zou dit wel eens als een boemerang terug kunnen keren in het gezicht van de regering. Beloftes maken en hoge verwachtingen scheppen, die men niet kan waarmaken, kan wel eens de legacy van Verhofstadt worden.
Weliswaar beter dan een oorlog en nederlaag in Irak, maar niettemin negatief. Naarmate de tijd vordert, zullen de acties bij Vorst wellicht grimmiger worden en zal men er niet blijven in slagen om het ongenoegen bij de arbeiders van Vorst en in de samenleving te kanaliseren richting Duitsland.
Als je de logica van een systeem aanvaardt, moet je ook bereid zijn om daarvan de consequenties te aanvaarden en je verantwoordelijkheid opnemen. Dat zit er echter niet in, temeer aangezien ook de Vlaamse liberalen onder aanvoering van Slangen - naar het voorbeeld van CD&V en SP.a - voortaan wellicht een inhoudelijke koers zullen verdedigen die haaks staat op het beleid dat ze voeren.
De sociale zekerheid verdedigen door die af te breken, verbondenheid en samenhorigheid prediken door die kapot te maken - en een progressief beleid voeren door terug te keren naar de 19e eeuw. Het kan allemaal in België.
De Dedeckersoap is een nieuwe week ingegaan, maar daar zullen we het vandaag niet al te veel over hebben. In volle komkommertijd kan de carrièreplanning van Dedecker misschien een week boeien, maar vandaag zijn er belangrijker katten te geselen dan Jean-Marie Dedecker.
Toegegeven, het fragment van Dedecker naast zuster Monica Van Kerrebroeck in het Vlaams parlement leverde mooie televisie op. Maar politiek was het niet echt interessant. De pogingen van de oppositie om de Vlaamse regering via Dedecker aan te vallen leverden niet al te veel op.
Des te meer aangezien Leterme terecht wees op de zwakte van de oppositie om haar eigen winkel bijeen te houden. In die zin is Dedecker misschien een brulboei, maar dan een brulboei in het Lac van Loppem. Volgende week komt de partijraad van de NVA samen en daar zal beslist worden, afhankelijk van de carièreplannen van de andere aanwezigen, wat er met Dedecker zal gebeuren.
Veel belangrijker dan de baan van Dedecker is echter de baan van de duizenden werknemers van Volkswagen Vorst en toeleveranciers. Vandaag is er nog altijd niet veel duidelijkheid over wat de toekomstplannen van de directie van Volkswagen zijn met de vestiging in Vorst.
Eerder zagen we een vergelijkbaar optreden van de regering met Sabena en DHL. Je zou ook denken - met hun eigen ervaring in het schrappen van duizenden overheidsbanen - dat ze zelf iets minder vertrouwen hebben in een onderneming als Volkswagen, als zo’n bedrijf zelf afkomt met duizenden ontslagen.
De gespeelde naïviteit waarmee klassiek geschoolde liberalen als Verhofstadt spreken over een multinational als Volkswagen doet pijn aan de oren. Het systeem zit zeer logisch in elkaar, tot ze er zelf mee geconfronteerd worden.
Het NIMBY-kapitalisme van de federale regering is dan ook zeer hypocriet. De federale overheid probeert om een “goed nieuws”-show te brengen en de impact van de ontslagen bij Vorst te minimaliseren. Maar als die informatie niet klopt, zou dit wel eens als een boemerang terug kunnen keren in het gezicht van de regering. Beloftes maken en hoge verwachtingen scheppen, die men niet kan waarmaken, kan wel eens de legacy van Verhofstadt worden.
Weliswaar beter dan een oorlog en nederlaag in Irak, maar niettemin negatief. Naarmate de tijd vordert, zullen de acties bij Vorst wellicht grimmiger worden en zal men er niet blijven in slagen om het ongenoegen bij de arbeiders van Vorst en in de samenleving te kanaliseren richting Duitsland.
Als je de logica van een systeem aanvaardt, moet je ook bereid zijn om daarvan de consequenties te aanvaarden en je verantwoordelijkheid opnemen. Dat zit er echter niet in, temeer aangezien ook de Vlaamse liberalen onder aanvoering van Slangen - naar het voorbeeld van CD&V en SP.a - voortaan wellicht een inhoudelijke koers zullen verdedigen die haaks staat op het beleid dat ze voeren.
De sociale zekerheid verdedigen door die af te breken, verbondenheid en samenhorigheid prediken door die kapot te maken - en een progressief beleid voeren door terug te keren naar de 19e eeuw. Het kan allemaal in België.
woensdag, december 06, 2006
Hugo Chavez... "had op een lijst van het VB kunnen staan"
Op de webstek van het Vlaams Belang verscheen een eigenaardig artikel. Tot zover niks ongewoons. Enkele weken geleden claimden onze Vlaamse herauten dat Jan Marijnissen, van de Nederlandse SP (Socialistische - en nog steeds niet Nationaal-Socialistische - Partij), "op een lijst van het VB had kunnen staan".
De reden daarvoor was simpel: hij had gewonnen. En volgens het VB kan enkel "rechts", in het tijdperk na de val van de Muur, verkiezingen winnen. Zo waren ze het zelf gewoon geworden. Het tegendeel moeten uitleggen, is veel te moeilijk. Daar beginnen ze bij het Belang niet meer aan.
Maar nu gaan onze zogezegd volkse, neofascistische vrienden een stapje verder. Jawel, ook Hugo Chavez, president in een exotisch en warm land (Venezuela), heeft de verkiezingen glansrijk gewonnen. Die mens moet dus volksnationalist zijn, zonder het zelf te beseffen en een lidkaart van het VB te hebben aangevraagd.
De VB-webstek: "Onze linkse tegenstanders zullen het niet graag horen, maar Hugo Chavez had op een lijst van onze door God en klein Pierke verketterde partij kunnen staan. Weliswaar bijna op de laatste plaats, gezien zijn bedenkelijke huidskleur.
Juist achter Marie-Rose Morel, na haar jaarlijkse vakantie aan de Côte d'Azur, en voor Filip De Man, want dat is een echte zwarte (voor én tijdens zijn vakanties).
De familie Chavez heeft een gedegen Vlaamsnationale stamboom, wat het politiek-correcte zootje ook mag beweren. Vader Chavez werkte in de steenbakkerijen van Boom en Willebroek, en leerde zijn toekomstige vrouw - de moeder van de president van Venezuela - kennen op de kermis te Edegem.
Die van Wilrijk waren voor vader Chavez de slechten, en hij gaf hen dikwijls met genoegen op hun smoelwerk. De jonge Hugo Chavez - alle retoriek over Bolivar en "socialisme" (?) ten spijt - rende als rakker door de weidse korenvelden van de Vlaamse natuur. Waar vond je anders nog zo'n korenvelden?
Het marxistische 'proletariaat' kan Chavez enkel uit de boekjes kennen. In romans als "De Witte", van Ernest Claes, kwam hij als opgroeiende, Willebroekse puber weinig arbeiders tegen. Maar om dat vandaag het werk van 'de duivel Bush' te noemen? Bush had gelijk!
In zijn jeugd, als klein mannetje, was de nationalist Chavez lid van het VNJ. Hij kon trommelen en fluiten tegen de Belgische wanstaat als geen ander. Al was het volgens de adolescent in korte broek, Hugo Chavez, niet de 'Blauwvoet', maar de 'Condor' die moest vliegen. Het bleef wel een vogel."
Enzovoort, enzoverder.
Voor een correcte analyse van wat Chavez vertegenwoordigt, leest u misschien toch best dat artikel op de LSP-site.
(pd)
zondag, december 03, 2006
De kip en het ei
Vande Lanotte op betoging Volkswagen Vorst
"Wat was er eerst: het massaontslag of de lastenverlaging? De kip of het ei? Ik ben geen Einstein."
Vlaams Belang NIET op betoging gezien:
"Er waren te weinig Duitse bazen. Wij kicken daarop." (voorzitter Frank Vanhecke)
"Ik ben een afstammeling van Bismarck in de vierde generatie. Maar zijn we dat niet allemaal?" (Jan Penris, ex-havenpatronaat en economisch specialist VB)
Jef Tavernier (Groen) gezien op betoging, maar niet van harte:
"Ik zat toch liever in een kartel met de liberalen. Ook in Vorst. Jawel, meneer."
PS-delegatie waargenomen tussen betogers!
"12.000 ontslagen is een schandaal voor het Europa van het geld.
De duizenden ontslagen bij De Post, de NMBS, Belgacom,..., zegt u? Zonder ons zou dat schandaal voor het België van het geld nog veel schandaliger geweest zijn.
Wat is tenslotte geld, kameraad?"
Vivant aan staart betoging gezien, net voor de kuisploeg:
"Met ons basisinkomen schaf je de sociale zekerheid ineens helemaal af. Dan zetten ze hier 10 fabrieken bij. Goedkoper dan de Chinezen, mag een mens nog dromen?"
Niet gezien, wel dringend gezocht:
Een nieuwe, brede arbeiderspartij.
Doe mee met het Comité voor een Andere Politiek
(pd)
"Wat was er eerst: het massaontslag of de lastenverlaging? De kip of het ei? Ik ben geen Einstein."
Vlaams Belang NIET op betoging gezien:
"Er waren te weinig Duitse bazen. Wij kicken daarop." (voorzitter Frank Vanhecke)
"Ik ben een afstammeling van Bismarck in de vierde generatie. Maar zijn we dat niet allemaal?" (Jan Penris, ex-havenpatronaat en economisch specialist VB)
Jef Tavernier (Groen) gezien op betoging, maar niet van harte:
"Ik zat toch liever in een kartel met de liberalen. Ook in Vorst. Jawel, meneer."
PS-delegatie waargenomen tussen betogers!
"12.000 ontslagen is een schandaal voor het Europa van het geld.
De duizenden ontslagen bij De Post, de NMBS, Belgacom,..., zegt u? Zonder ons zou dat schandaal voor het België van het geld nog veel schandaliger geweest zijn.
Wat is tenslotte geld, kameraad?"
Vivant aan staart betoging gezien, net voor de kuisploeg:
"Met ons basisinkomen schaf je de sociale zekerheid ineens helemaal af. Dan zetten ze hier 10 fabrieken bij. Goedkoper dan de Chinezen, mag een mens nog dromen?"
Niet gezien, wel dringend gezocht:
Een nieuwe, brede arbeiderspartij.
Doe mee met het Comité voor een Andere Politiek
(pd)
Abonneren op:
Posts (Atom)
Karl Marx: wellicht slimmer dan Dirk Verhofstadt (broer van), Boudewijn Bouckaert en Frank Vandenbroucke opgeteld (binnenkort ook: de liberale vermenigvuldiging en deling)